ငါ
ဒီညေန
မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနတုန္း
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ခါးလယ္ကိုျဖတ္ၿပီး
အာရွလမ္းမႀကီးဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္
ကားေတြက ပက္လက္ေမာင္းေနၾကတယ္
လူေတြက လက္နဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္
သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာသာစကားအသစ္နဲ႔ ပနံကိုရလို႔
ကေလးတစ္ေယာက္က လမ္းေပၚက လူအုပ္ကို တရားေဟာေနတယ္
ဗီယက္နမ္စစ္ မၿပီးေသးဘူး
ဘတ္စ္တီးေထာင္ႀကီးကို ေဖါက္ရမယ္
ကရင္မလင္နန္းေတာ္ကို သိမ္းရမယ္
ယင္အန္းကို ခ်ီတက္ၾက
သစ္ရြက္ေတြ ေလမတိုက္ပဲ လြင့္လာေနလို႔
ငါလည္း လြင့္ပါမသြားေအာင္
အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္
ဝစ္လစ္စလစ္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ငါ တစ္ေယာက္ထဲ အသံမျပဳပဲ ကုန္းေအာ္ၾကည့္တယ္
ငါ့ေအာ္သံတခ်ိဳ႕က ေရွ႕ကိုမတိုးပဲ ေနာက္ကိုပဲ ဆုတ္သြားတယ္
ငါ့ရဲ့ ေဘာ္ဒီလန္းေကြ႔ခ်္ကို လူေတြက နားလည္သလိုလိုေတာ့ ရွိသား
ငါက ဘာသာစကားကို ေျမျမွဳပ္ပစ္ၾကလို႔ ထပ္ၿပီး ေအာ္လိုက္မိတယ္
နာနာဘာဝေတြက လက္ခုပ္တီးၾကပါေလေရာ
သူတို႔မွာ ဘာသာစကားမရွိဘူးတဲ့ ဘာသာစကားမလိုအပ္ဘူးတဲ့
သူတို႔ဟာ ေမာ္ဒန္လြန္ ကမၻာတစ္ခု တည္ေဆာက္ၿပီးတာ ၾကာေပါ့တဲ့
အားက်လိုက္တာ
ၿမိဳ႕စြန္ကို ေရာက္တဲ့အခိုက္
တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ကူးမယ္လုပ္ေတာ့
မၿပီးေသးတဲ့ တံတားေပၚမွာ ေနႏြယ္ကိုေတြ႔တယ္
ခင္ေအာင္ေအးကို ေတြ႔တယ္
ခင္ေအာင္ေအးက တံတားရဲ့ ထိပ္မွာရပ္ေနတယ္
သူ႔လက္ထဲက ႀကိဳးကို ေဝွ႔ရမ္းေနတယ္
တံတားရဲ့ဟိုဘက္ ကမ္းတဖက္ကို ကူးရလိမ့္မယ္တဲ့
လက္ပစ္မကူးပဲ ႀကိဳးပစ္ၿပီး ကူးမယ္တဲ့
နာနာဘာဝေတြ အားေပးေနတာ ကမ္းလံုးညႊတ္ပဲ
ငါ
အိမ္ မျပန္ခ်င့္ျပန္ခ်င္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္
မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့
အဲဒီ ၿမိဳ႕စြန္ကို မလြဲမေသြ ငါထပ္ၿပီး သြားရလိမ့္ဦးမယ္
ဒါေပမယ့္ ဘာသာစကားအသစ္ခ်ပ္ခၽြပ္ကို ယူသြားဖို႔ေတာ့ ဘယ္ေမ့လို႔ ျဖစ္ပါ့မလည္း။ ။
( ခင္ေအာင္ေအးရဲ့ `ကင္းရွင္းတဲ့စိတ္ရဲ့ ႏႈတ္တိုက္ခ်ေပးမႈ စာေၾကာင္းေရ ငါးဆယ့္ေလး´ ကဗ်ာစာအုပ္ ပထမအႀကိမ္ဖတ္ျခင္းရဲ့ ရလဒ္ကဗ်ာ)
ၿငိမ္းေဝ
No comments:
Post a Comment