April 03, 2008

မုန္တိုင္းႀကိဳ ေလေျပညွင္း

(က)
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ - ခုႏွစ္၊ ထိုင္းႏိူင္ငံ “ ဇင္းမယ္ၿမိဳ ့” မွာ ျပဳလုပ္တဲ့၊ ျမန္မာ့သတင္းသမားမ်ား ညီလာခံ ( BMC ) မွာ၊ ျမန္မာ ႏူိင္ငံရဲ ့ ၀ါရင့္သတင္းစာ ဆရာႀကီးတဦးက ျမန္မာကဗ်ာဆရာမ်ားနဲ ့ပါတ္သက္ၿပီး၊ သူ ့ရဲ ့ပုဂၢလ သေဘာထားအျမင္ကို ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းပဲ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။
“ ၁၉၈၈ - ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွာ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ တေယာက္မွ မပါခဲ့ဘူး၊ သည့္ေနာက္ ပိုင္း ဒီမိုကေရစီႀကိဳးပမ္းေနၾကတဲ့ အလုပ္ေတြမွာလည္း ကဗ်ာဆရာေတြ မပါပါဘူး ” လို ့…ေျပာခဲ့ပါတယ္။



ကိုယ့္သေဘာထား၊ ကိုယ့္အျမင္ကို အခုလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာခဲ့တာနဲ ့ပါတ္သက္ၿပီး ပုဂၢလ အခြင့္အေရးတခုျဖစ္တာမို ့ က်ေနာ့္အေနနဲ ့ကေတာ့ ကန္ ့ကြက္ရန္အေၾကာင္းမရိွပါဘူး။ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူမဆို မိမိရဲ ့အယူအဆကို လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ရိွရမယ္ဆိုတဲ့ “ လူသားတိုင္းရဲ ့မူလအခြင့္အေရး ” ကိစၥ ျဖစ္တာမို ့၊ ဒီလိုေျပာဆိုလာတာကိုေတာင္မွ က်ေနာ္တို ့အဖို ့ “ မူ ” အားျဖင့္ ႀကိဳဆိုၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခုလိုေျပာဆို လာတဲ့ သေဘာထားအျမင္ေပၚမွာလည္း၊ က်ေနာ္တို ့ အေနနဲ ့ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ တုံ ့ျပန္အျမင္၊ တံု ့ျပန္သေဘာထားကို တင္ျပသင့္တယ္၊ တင္ျပခြင့္ ရိွတယ္လို ့လည္း ျမင္မိပါတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ “ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ၊ သည့္ေနာက္္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ တေယာက္မွ မပါဘူး ” ဆိုတဲ့ အျမင္ဟာ မွားပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ၊ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ အင္တိုက္အားတုိက္ ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းမႈေတြမွာလည္း ပါ၀င္လ်က္ရိွ ေနၾကပါတယ္။ ဒါကို ေနာင္အလ်ဥ္းသင့္တဲ့အခါ ထပ္ၿပီး သက္ေသသာဓကမ်ားနဲ ့ က်ေနာ္ ရွင္းလင္းတင္ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု - ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ “ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ ပံုနဲ ့ သည့္ေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီေရးႀကိဳးပမ္းမႈေတြမွာ ပါ၀င္ခဲ့၊ ပါ၀င္ေနရံုတင္ မကပါဘူး။ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီး မျဖစ္ပြားမွီကတည္းက၊ အဲဒီအေရးေတာ္ပံု မုန္တုိင္း ႀကီး ျဖစ္ပြားလာေစဖို ့အတြက္၊ အစပ်ဳိးတဲ့ ေလေျပညွင္းမ်ားအျဖစ္နဲ ့ ပါ၀င္ပါတ္သက္ခဲ့ၾကတယ္ ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးမွာျဖစ္ပါတယ္။

(ခ)
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံု မုန္တိုင္းႀကီးဟာ၊ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ေပၚေပါက္လာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္လာဖို ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ၊ တြန္းအားေတြ၊ စုစည္းမႈေတြ ရိွခဲ့လုပ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီလို တြန္းအား ေတြ၊ စုစည္းမႈေတြထဲမွာ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ၊ တခန္းတက႑က ပါ၀င္ခဲ့တာ ေတြ ့ရပါတယ္။ သက္ေသျပႏူိင္္ဖို ့အတြက္ စစ္တမ္းေကာက္ယူ ရမယ္ဆိုရင္ မုန္တိုင္းႀကိဳ ျမန္မာကဗ်ာေတြ ရာေထာင္ခ်ီၿပီးေတာင္မွ ရိွႏိူင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန ့မွာေတာ့ က်ေနာ္က ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကိုပဲ ေရြးထုတ္ၿပီး သက္ေသျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုေနက်သီခ်င္း

(၁)
ေလွ်ာက္ေနက် လမ္းတခုပါပဲ
ဆန္းလဲ မဆန္းက်ယ္လွ
ႏႈတ္တက္ရ ေတးတစ္ပုဒ္သာပ။

(၂)
စက္ရံုတံခါးဖြင့္ဖို ့ သူတို ့လိုပဲ ငါလာခဲ့
ၿမိဳ ့ေတာ္ရဲ ့ သည္မွာဘက္ကိုေလ
ထမင္းဘူးေလးကို ပိုက္လို ့
ေနလံုးက အိပ္မႈန္စံုမႊား
အေရွ ့ဖ်ားမွာ တြားတက္စ။
အမႈိက္သိမ္းသမားရဲ ့
တြန္းလွည္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းမွာ
ၿမိဳ ့ေတာ္လမ္းမႀကီးဟာ အေညာင္းဆန္ ့ရင္း
ေခတ္ေပၚသီခ်င္းနဲ ့ ခင္းက်င္းၿပီးစ
ေခြးေျခလွလွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က
မနက္ခင္း စားေသာက္စရာေတြက
အေငြ ့ေထာင္းေထာင္း ထလို ့။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ မွီီရပ္
ပါးစပ္ဟဟ သမ္းေ၀
အိပ္တန္းေၾကာင္ ငွက္ကေလးေရ
မင္း အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္လား
ငါေတာ့ အလုပ္သြားမကြယ့္
စက္ဆီ ညစ္ေထးနဲ ့
ေအးစက္စက္ သံထည္ႀကီးေတြရဲ ့ေအာက္မွာ
ငါ့ႀကြက္သားေတြ ေညာင္းညာခိုက္
မင္း အိပ္ျဖစ္ေအာင္ အိပ္လိုက္ဦး။

မင္းနဲ ့ငါ မပါတဲ့
ၿမိဳ ့ေတာ္ရဲ ့ ေန ့လယ္ခင္းဟာ
သူ ့ဘာသာသူ စီးဆင္း
ဆိုေနက် သီခ်င္းနဲ ့
တို ့ကိုေတြးမယ့္သူလဲ ကင္းရဲ ့မဟုတ္လား။

(၃)
အလုပ္ဆင္း ဥၾသသံက
ငါ့ကို ျပန္ခြင့္ၿပဳတဲ့အခါ
မေသခ်ာမႈေတြ အျပည့္အေဖာင္း
လြယ္အိတ္ေဟာင္းေလး ထည့္ပိုး
မေန ့ကလိုမ်ဳိးရဲ ့ ညေနခ်ိန္
ငါ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။

ေရွ ့မွာ မာက်ဴရီၿမိဳ ့ေတာ္ည ယိမ္းညိွဳ ့ညိွဳ ့က လို ့
အို ပလက္ေဖာင္းႀကီး လွလွပပ
ၿမိဳ ့ေတာ္ရဲ ့ညခင္းမွာ
ရာဘာဖိနပ္ပါးတစ္ရံ ျဖတ္သန္းမႈ
ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ခဲ့က ခြင့္လႊတ္ပ။
ေဆးေရာင္ျခယ္တိုက္ျမင့္ မ်က္ႏွာစာမ်ား
တန္ဖိုးႀကီး အိပ္္ေဇာမႈိင္းေငြ ့မ်ား
အခ်က္က် နာရီ စုတ္ထိုးသံမ်ား
တုတ္ခိုင္ပါးလ် အသားစမ်ား
ဘူးဆို ့ ဆိုဒါျမွဳပ္ စီးကရက္ျပာေတာင့္မ်ား
ငါ့အား ပြတ္ရွမိစဥ္မွာ
ေရဆာခံတြင္း ေျခာက္ကပ္မႈႀကီးထြား
ေလနဲ ့ထုထားတဲ့ လြယ္အိတ္
တစ္ရိပ္ရိပ္ ေပါ့ရႊတ္ဆဲ
ဒူးမ်ားေခြညႊတ္ လဲခ်င္ေပါ့။
ဟိုမွာဘက္
ၿမိဳ ့ေတာ္ရဲ ့ ဆင္ေျခဖံုးမွာ
ငါ့အတြက္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ရိွတယ္
ၿပီး - အေမျပင္ထားမယ့္ ညစာရိွမယ္။

မိုးမ်ားေတာင္ခ်ဳပ္ခဲ့
အို - လြယ္အိတ္ကေလး
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကိုလြယ္သြားပါ့
ေမာလ်လ် ခႏၶာအိမ္ကို
ညထဲမွာ စိမ္လိုလွေပါ့။ ။

ဒီကဗ်ာဟာ၊ ၁၉၈၇ - ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလထုတ္ “ မိုးေ၀ စာေပမဂၢဇင္း ” မွာ၊ ေဖၚျပခံခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ “ ေႏြလယ္ေန ” ရဲ ့ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ လူထုဘ၀ သရုပ္ေဖၚကဗ်ာပါ။ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို ဖတ္ရတဲ့အခါ ဘ၀တူလူထုကို ခံစားမႈေတြ ပိုမိုျမင့္မားစုစည္းမိလာ ေစႏိူင္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ျမပုခက္တင္

ေဆးရံုအသြား ၾကားကားႏွစ္က်ပ္
ဆူမေဆာင့္ဖို ့ ညေစာင့္ကႏွစ္က်ပ္
ရပ္မေနႏိူင္ ကုလားထိုင္ငွားက ႏွစ္က်ပ္
ဘာေလးေမြးေမြး သတင္းေမးက ႏွစ္က်ပ္
ေမြးလူနာဆီ ေကာ္ဖီပို ့က ႏွစ္က်ပ္
ေခါင္းကိုက္လွ်င္ အနာဂ်က္ဆင္ ႏွစ္က်ပ္
ႏွစ္က်ပ္တန္ ကမၻာႀကီးထဲကုိ
သမီးေလး ေရာက္လာတယ္။
ဆရာ၀န္ (ေရး) ေပးတဲ့စာ
၀ယ္မေပးလွ်င္ ရွက္စရာ
(ဧည့္သည္လာလည္း)
လူနာအတြက္ လက္ေဆာင္မပါ ရွက္စရာ
ရွက္စရာေလာကႀကီးမွာ
သမီး မ်က္ႏွာငယ္
အေဖ ရွက္ပါတယ္။

လက္တိုဂ်င္ ႏွစ္ရာ
ဂရိုက္မစ္ခ်ာ ေလးဆယ္
အႏွီးႏွစ္ထည္ သံုးဆယ့္ငါး
သမီး မၾကားေစနဲ ့။
“ ထမင္းရည္နဲ ့သၾကား ကေလးအားျဖစ္တယ္ ”
( ေဒါက္တာတင္ဦး)
“သူငယ္နာတို ့ပတ္ေဆး ကေလးတိုင္းတည့္တယ္ ”
(ေဒါက္တာစိန္တင္)
ပုဆိုးေဟာင္း ႏွစ္ထည္ဖ်က္
အႏွီးအတြက္ ေလးထည္ရမယ္။
ပိုင္အိုလက္အစား သနပ္္ခါးမႈန္ ့သံုးမယ္။
ေလလာလွ်င္ ရြက္
ေလမလာလွ်င္ တက္
တက္က်ဳိးလွ်င္ လက္ထိုးေလွာ္
ေပ်ာ္သလိုေန ကေလးေရ။
အေဖတစ္လွည့္ထမ္း အေမတစ္လွည့္ထမ္း
အေဖတစ္လမ္း အေမတစ္လမ္း
ေမးစမ္းရွာေဖြ တို ့သားအဖတစ္ေတြ
နတ္ေရကန္ မေရာက္မခ်င္း။
ဖိုးလမင္းေရ
ထမင္း (ျဖဴျဖဴ) တစ္ဆုပ္
ေရ (သန္ ့သန္ ့)တစ္မႈတ္ေပးပါ
၀ါ ၀ါ ၀ါ။

ဒီကဗ်ာကေတာ့ ၁၉၈၇ - ခု၊ ဇြန္လထုတ္ “ မိုးေ၀ စာေပမဂၢဇင္း ”မွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ “ မင္းစိုးရ ” ရဲ ့ကဗ်ာပါ။ ဘ၀ေတြ က်ဳိးေၾက စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ဘ၀ သရုပ္ေဖၚကဗ်ာတပုဒ္ပါပဲ။ ဒီကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့ဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူထုရဲ ့ဘ၀ အေျခအေနေတြကို ေတြ ့ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုကဗ်ာမ်ဳိးကို ဖတ္ၾကရတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘ၀ဟာလည္း ကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ ေတြရဲ ့ဘ၀နဲ ့ထပ္တူက်ေနတဲ့အတြက္ ေၾကြကြဲျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းေတြ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ငါတို ့တေတြဘာ့ေၾကာင့္ အခုလို ဘ၀ေတြက်ဳိးေၾကၾကရတာလဲ။ ဒီဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ငါတို ့ဘယ္လို လမ္းစရွာၾကမလဲ…ဆိုတဲ့ ခံစားမႈေတြ အေတြးေတြကို ဒီကဗ်ာေတြက ႏိႈးဆြေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ လူထုရဲ ့အေထြေထြ အၾကပ္အတည္းေတြကို စုစည္းေပးသလိုျဖစ္ၿပီး လူထုရဲ ့ ခံစားခ်က္ကို ႏိႈးဆြေပးသလိုျဖစ္ၿပီး ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆို အံု ့ၾကြမႈႀကီးအတြက္ တြန္းအားေပးတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ႏိူင္ငံတႏူိင္ငံမွာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ၊ အဲဒီႏူိင္ငံလူထုရဲ ့ စိတ္၀ိဥာဥ္ကို ျပဳျပင္ထုဆစ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္တယ္လို ့ “ ခ်က္ ” ကဗ်ာဆရာေတြက ေျပာေလ့ေျပာထ ရိွၾကပါတယ္။ အခု က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ဟာ၊ က်ေနာ္တို ့လူအဖြဲ ့အစည္း ဘယ္လို ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီအေျခအေနေတြဟာ ေက်နပ္ဖြယ္ရိွတယ္၊ မရိွဘူး၊ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးက ရုန္းထြက္ဖို ့၊ ဘ၀သစ္ထူေထာင္ဖို ့ လမ္းဖြင့္္ စဥ္းစားလာရေအာင္၊ စာဖတ္သူေတြကို ခံစားမႈေတြ စုစည္းေပးတဲ့ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ “ ေခတ္ေျပာင္း၊ ဘ၀ေျပာင္းဖို ့အတြက္ ေပါက္ကြဲ ပြင့္အံလာေတာ့မယ့္ မုန္တုိင္းႀကီးတခုရဲ ့ ေရွ ့ေျပးနိမိတ္ ေလေျပညွင္းမ်ား ” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို “ ေလေျပညွင္း ” ေတြဟာ၊ မုန္တိုင္းတခုရဲ ့ေရွ ့မွာ အမွန္တကယ္ပဲ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ကာ…၊ ျမန္မာကဗ်ာဆရာ ေတြဟာ မုန္္တိုင္းတခုျဖစ္လာဖို ့ အစပ်ဳိးတဲ့ ေလေျပညွင္းလို ့ေခၚတဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ၾကတာ ဘယ္သူျငင္းႏူိင္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု မုန္တိုင္းႀကီး ျဖစ္ပြားလာဖို ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ မုန္တိုင္းႀကိဳ ေလေျပညွင္းအျဖစ္နဲ ့ တာ၀န္ေၾကခဲ့ၾကတယ္လို ့ပဲ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

မန္မရီ ေရအိုင္ထက္က တြန္ ့လိမ္ေနေသာ တိမ္တိုက္မ်ား

(က)

ပိုလန္ကဗ်ာဆရာ “ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ကြယ္လြန္ခဲ့တာ အခုဆိုရင္ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ ရိွခဲ့ပါၿပီ ။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္္လ (၁၄)ရက္ေန ့မွာ သူကြယ္လြန္ခဲ့တာပါ။
ကဗ်ာဆရာ “ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ရဲ ့ဘ၀ဟာ၊ သူနဲ ့ေခတ္ၿပိဳင္ အေရွ ့ဥေရာပအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတခ်ဳိ ့က ကဗ်ာ ဆရာေတြလိုပဲ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ခိုလံႈခြင့္ေတာင္းရတဲ့အျဖစ္၊ ကဗ်ာေတြ ပံုႏိွပ္ခြင့္ ပိတ္ပင္ခံရတဲ့အျဖစ္ေတြနဲ ့ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရတာ ပါပဲ။ ဒါဟာ ကဗ်ာဆရာတဦးအေနနဲ ့သူရဲ ့ေခတ္ၿပိဳင္ သမိုင္းေရးအေနအထားအေပၚ တာ၀န္ေက်ျခင္း မေက်ျခင္းဆိုတဲ့ ေပတံနဲ ့ တုိ္င္းတဲ့အခါ၊ တာ၀န္ေက်သြားၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာတိုင္း ဒီလုိခံစားနာက်င္ၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ့ သူနဲ ့ေခတ္ ျပိဳင္ လူထူရဲ ့ဘ၀ဟာလည္း ခံစားနာက်င္မႈေတြနဲ ့ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့လို ့ပဲေပါ့။



ပိုလန္ႏိုင္ငံရဲ ့ ေခတ္သစ္သမိုင္းမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ ့တဲ့စနစ္ေဟာင္းကေနၿပီး၊ သစ္လြင္တဲ့ စနစ္တခုဆီကူးေျပာင္းရာ မွာ ကူးေျပာင္းပံုကူးေျပာင္းနည္းက အင္မတန္ သိမ္ေမြ ့ေလးနက္ပါတယ္။ “ ကတၱီပါေတာ္လွန္ေရးနည္း ” ပါပဲ။ ဒါနဲ ့ပါတ္သက္ၿပီး ပိုလန္အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ “ လက္စ္၀ယ္လ္ဆါ ” ေျပာတဲ့စကားတခြန္းက ပိုလန္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးရဲ ့ ဥပဓိရုပ္ကို ပံုေဖၚသလိုပါပဲ။ သူက “ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေခတ္ေျပာင္းဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့နည္းဟာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ယူေကာင္းယူရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီနည္းက ေအာင္ျမင္မႈကိုပိုၿပီး ရႏိုင္တယ္ ” လို ့ေျပာခဲ့တာပါ။ သူက ပရပ္ၿမိဳ ့လယ္ေခါင ္လမ္းေတြေပၚက ဆႏၵျပေၾကြး ေၾကာ္ေနၾကတဲ့ ပိုလန္လူထုကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပ ေတာင္းဆို္ျခင္းဟာ “ အဓမၼ ” ကို မႏိုင္စရာအေၾကာင္း မရိွဘူးလို ့အားေပးလိုက္ တဲ့ သေဘာပါပဲ။ “ လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ ” ဟာ၊ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံခဲ့ရသူ၊ ၁၉၈၃-ခုႏွစ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆု ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရ သူပါ။
ပိုလန္ကဗ်ာဆရာ “ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” လည္းပဲ၊ ၁၉၈၁-ခုႏွစ္တုန္းက စာေပႏုိဗယ္ဆုခ်ီးျမွႈင့္ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူက“ လက္စ္၀ယ္လ္ဆာ ” ထက္ (၃)ႏွစ္ေစါၿပီး ႏိုဗယ္ဆုရခဲ့သူပါ။ ပိုလန္လူမ်ဳိးထဲက ႏိုဗယ္ဆုရသူႏွစ္ဦးအထိ ရိွလာခဲ့ၿပီေပါ့။ အဲသေလာက္အထိ ပိုလန္ျပည္ရဲ ့မ်က္္ေမွက္ေခတ္သမိုင္းဟာ အထင္ကရျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
“ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ဟာ၊ ဖခင္ “ ၀ါရိုနီကာ ” နဲ ့ မိခင္ “ အလဇႏၵါမီေလာ့ ” တို ့က ၁၉၁၁-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၃၀)မွာ ေမြးခဲ့ ပါတယ္။ လစ္သူနီးယါးႏိုင္ငံမွာ ေမြးပါတယ္။ ဒီတုန္းက လစ္သူနီးယါး ဟာ၊ ရုရွရဲ ့လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူ “ ၀ါရိုနီကာ ” ဟာ၊ စစ္ထဲ ဆြဲသြင္းျခင္းခံရၿပီး၊ ေရွ ့တန္းမွာ တံတားေတြေဆာက္ရပါတယ္။ မိသားစုတခုလံုး ၁၉၁၈-ခုႏွစ္အထိ “လစ္သူနီးယါး ” ႏုိင္ငံထဲျပန္မသြားေတာ့ပဲ၊ ေနာင္အခါၾကေတာ့ ပိုလန္ႏိုင္ငံရဲ ့အစိပ္အပိုင္းတခု ျဖစ္လာမယ့္ “ ၀ီႏိူ ” လို ့ေခၚတဲ့ေဒသမွာ၊ အေျခခ်ၾကပါတယ္။ ေနာင္ၾကေတာ့ ဒီေနရာကို “ ဗီလ္နာ ” လို ့ေခၚလာၾကပါတယ္။
“ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ဟာ၊ ၁၉၂၉-ခုႏွစ္မွာ အထက္တန္းေအာင္ပါတယ္။ ေနာက္တႏွစ္ ၁၉၃၀-ခုႏွစ္မွာ၊ သူ ့ရဲ ့ကဗ်ာ တခ်ဳိ ့၊ တကၠသို္လ္မဂၢဇင္းတခုမွာစတင္ပံုႏိွပ္ေဖၚျပျခင္း ခံရပါတယ္။ ၁၉၃၁-ခုႏွစ္မွာ၊ “ ဇာဂါရီ ” လို ့ေခၚတဲ့ စာေပအုပ္စုေလးတခုကို ဦးေဆါင္ထုူေထါင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ၁၉၃၃-ခုႏွစ္ၾကေတာ့ သူ ့ရဲ ့ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကို ထုတ္ေ၀ပါတယ္။ ၁၉၃၃-ခုႏွစ္မွာ၊ ဥပေဒ ဘြဲ ့ရပါတယ္။
၁၉၃၆-ခုႏွစ္ၾကေတာ့ “ ၀ီလ္ႏူိ ” အသံလႊင့္ဌာနမွာ၊ အသံလႊင့္အစီစဥ္ေတြ ၀င္ေရးပါတယ္။ ေနာင္မွာ ပိုလန္ျပည္ၿမိဳ ့ေတာ္ “ ၀ါေဆာ ” မွာရိွတဲ့ အသံလႊင့္ဌာနမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ပါတယ္။ ၀ါေဆာမွာ ေနထိုင္ရင္း ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ေျမေအာက္ပံုႏိွပ္ ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီတုန္းက “ ၀ါေဆာ ” ဟာ၊ နာဇီေတြ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခံထားရတဲ့ အခိ်န္ပါ။
စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ပိုလန္ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရက သူ ့ကို ပိုလန္္ရဲ ့အေမရိကန္္ႏိူင္ငံဆိုင္ရာ သံတမန္အျဖစ္ခန္ ့အပ္လို ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု “ နယူးေယါ့ ” နဲ ့ “ ၀ါရွင္တန္ ” မွာ “ ေကာင္စစ္၀န္ ” အျဖစ္ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၈-ခုႏွစ္မွာေတာ့ ပိုလန္ တပါတီအာဏာရွင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀ကို စြန္ ့ခြါၿပီး ျပင္သစ္ျပည္ကိုသြားပါတယ္။ ပါရီၿမိဳ ့မွာ၊ ႏိူင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ေတာင္းလိုက္ ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကစလို ့သူ ့ကဗ်ာေတြဟာ ပိုလန္မွာ ပိတ္ပင္ခံရပါေတာ့တယ္။အဲဒီအခိ်န္ကစလို ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုၾကာ“ ပါရီ ” မွာေနရင္း လြတ္လပ္တဲ့စာေရးဆရာအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၃-ခုႏွစ္မွာ “ ထြက္ ေပါက္မဲ့စိတ္၀ိဥာဥ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ထုတ္ေ၀ပါတယ္။ ၁၉၆၈-ခုႏွစ္ၾကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ေျပာင္းေရႊ ့ၿပီး ကာလီဖိုးနီ္းယါး ျပည္နယ္၊ ဘာကေလတကၠသိုလ္မွာ၊ ပိုလန္စာေပကထိကအျဖစ္ အလုပ္၀င္လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ သူဟာ၊ ဆလာဗစ္ဘာသာနဲ ့စာေပဌါန၊ ပါေမာကၡျဖစ္လာ ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၈၁-ခုႏွစ္အထိ အဲဒီမွာပဲေနထိုင္ခဲ့ ပါတယ္။
“ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ဟာ၊ စာေပႏိူဗယ္ဆုအျပင္၊ တျခားစာေပဆုေတြလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ပိုလန္ “ ပန္ ” အဖြဲ ့က ခ်ီးျမွႈင့္တဲ့ ကဗ်ာဘာသာျပန္စာေပဆု၊ “ နက္စတက္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာစာေပဆု ” မ်ားကိုလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ သူ ့ကဗ်ာေတြ အားလံုးကို ပိုလန္ဘာသာနဲ ့ပဲေရးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ၁၉၈၀-ခု၊ ႏူိဗယ္ဆုရၿပီးတဲ့အခိ်န္အထိ၊ ပိုလန္ျပည္မွာေတာ့ ပံုႏိွပ္ေဖၚျပ ခြင့္ မရခဲ့ရွာပါဘူး။
“ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ဟာ၊ တျခားပိုလန္ကဗ်ာဆရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ ့ကဗ်ာေတြကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆိုခဲ့သလို၊ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ပိုလန္ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာ “ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” အေၾကာင္းစဥ္းစားတဲ့အခါ အေျပာင္းအလဲေတြ မြန္းၾကပ္မႈေတြျပည့္ေနတဲ့ သူ ့ဘ၀ကို အထင္အရွားေတြ ့ရပါတယ္။ ဒုတိယကမ ၻာစစ္ႀကီးေနာက္ပိုင္း ပိုလန္ျပည္သူေတြရဲ ့အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမို ကေရစီေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလ နာက်င္ခံစားရမႈေတြဟာ၊ “ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ကို အျပင္းအထန္ရိုက္ခတ္ခဲ့ပါတယ္။အထူးသျဖင့္ သူဟာ အသက္ (၇၀)နီးပါးရိွခါမွပဲ၊ သူ ့ကဗ်ာေတြကို ပိုလန္ႏိုင္ငံမွာ ပံုႏွိပ္ေဖၚျပခြင့္ရခဲ့ရွာတာပါ။ ကဗ်ာဆရာတဦးအေနနဲ ့ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္လို ့ရမွာပါ။
ပိုလန္ျပည္ဟာ ေတာင္ေပၚေရအိုင္္ေတြအမ်ားႀကီးရိွတဲ့ တိုင္းျပည္တခုအေနနဲ ့ ကမ ၻာမွာထင္ရွားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဧရိယာစတုရန္းမိုင္ေပါင္း (၃၈၆) မိုင္က်ယ္တဲ့ “ မန္မရီ ” ေရအိုင္ႀကီးဟာ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားလွတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကဗ်ာ ဆရာ “ ရွက္စ္ေလာမီေလာ့ဇ္ ” ကို၊ “ မန္မရီ ” ေရအိုင္ထက္က တြန့္လိမ္ေနတဲ့တိမ္တိုက္တခုအျဖစ္ တင္စားေျပာဆိုရင္း သူ ့ကဗ်ာ တပုဒ္ကို ေအာက္မွာ ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။

“ လီဘာလိြဳက္စ္ ”

အို..အဖ ဘုရားသခင္
“ လီဘာလိြြဳက္စ္ ” အေပၚ သနားၾကင္နာမႈ ေပးေတာ္မူပါဘုရား ။
ၾကည့္စမ္းပါအုန္း
ေဟာဒီ သစ္အယ္ပင္ေတြေအာက္မွာ
မီးခိုးေတြနဲ ့အဆိပ္သင့္ေနေလရဲ ့။
မူးယစ္ေနသူ၊ ခ်ိနဲ ့ေနသူအတြက္
ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတခု ေပးအပ္ေတာ္မူပါ
အို…အဖဘုရားသခင္
“ လီဘာလိြြဳက္စ္ ” အေပၚ သနားၾကင္နာမႈ ေပးေတာ္မူပါဘုရား ။

သူတို ့
တေန ့လုံုးပဲ ဆဲေရးတိုင္းထြာၾက၊ ခိုး၀ွက္ၾက
အခုေတာ့ သူတို ့ဟာ
ကတုတ္က်င္းေတြထဲ လဲေလ်ာင္းၾက
သူတို ့ရဲ ့ဒဏ္ရာေတြကို လွ်ာနဲ ့ယက္ၾက
အေမွာင္ထုက
ပါရီၿမိဳ ့ေပၚ ထူသထက္ထူထပ္စြာ က်လာတဲ့အခါ
သူတို ့ရဲ ့သူခိုးလက္ေတြထဲ မ်က္ႏွာေတြကို ၀ွက္ထားၾက
အို…အဖဘုရားသခင္
“ လီဘာလိြြဳက္စ္ ” အေပၚ သနားၾကင္နာမႈ ေပးေတာ္မူပါဘုရား ။

သူတို ့ဟာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္းဆိုသလို
သင့္ရဲ ့အမိန္ ့ေပးမႈေနာက္က လိုက္လာခဲ့ၾက
ဂ်ဳံခင္းေတြကိုိ ရိတ္သိမ္းခဲ့ၾက
ကမ ၻာေျမႀကီးထဲက ေက်ာက္မီးေသြးေတြ တူးခဲ့ၾက။
တခါတရံ သူတို ့ကိုယ္သူတို ့
ညီအစ္ကိုေတာ္ေတြရဲ ့ေသြးေတြထဲ ရႊဲနစ္ေနခဲ့ၾက
ဂ်ီးဆပ္နဲ ့မယ္ေတာ္ေမရီရဲ ့နာမည္ေတြကို တမ္းတျမည္းေၾကြးၾက။

သူတို ့ရဲ ့
ၾကြက္ၾကြက္ညံေနတဲ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဆူညံမႈေတြဟာ
တည္းခုိခန္းေတြထဲက လွ်ံထြက္လာၾက။
ဒါဟာျဖင့္ သင္ရဲ ့ခ်ီးမြန္းဂုဏ္ျပဳမႈထဲက
သူတို ့ရဲ ့ေတးသံ။
မိုင္းကြင္းေတြထဲမွာ
ေရခဲျပင္ထဲမွာ
မီးကြင္းထဲမွာ
ရႊံ ့ႏြံေတြထဲမွာ
ပင္လယ္ေသေတြထဲမွာ
သူတို ့တေတြ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ၾကရ။

ဒါဟာျဖင့္
သူတို ့ကိုယ္တိုင္ သူတို ့အေပၚ သင့္ကို မ တင္ခဲ့ၾက
သူတို ့လက္ေတြက သင့္မ်က္ႏွာကို ထုဆစ္ခဲ့ၾက
သင့္ရဲ ့ ရဟန္းေတာ္ျမတ္ေတြအေပၚ
အေရးတယူ ဂရုတစိုက္ျပဳၾက
သူတို ့ကို
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စားပြဲနဲ ့အိပ္ယါကို
ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား။

သူတို ့ကို
မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ဖ်ားနာျခင္း အမည္းစက္ထဲက
ယူေဆာင္ေတာ္မူပါဘုရား။
သူတို ့ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးပါဘုရား။
“ ဆိုဒန္ ” အတြင္းဆီ ဦးေဆာင္ေတာ္မူပါဘုရား။
သူတို ့ရဲ ့အိုးအိမ္ေတြကို ပန္းကံုးမ်ား ဆင္သခြင့္ျပဳပါဘုရား။
ပိုမိုလင္းပစြာ
ဘယ္လိုေနထိုင္၊ ေသဆံုးရမယ္ဆိုတာ
သူတို ့ကို သင္ယူခြင့္ျပဳပါဘုရား။

အေမွာင္ထု
တိတ္ဆိတ္မႈ
ဟိုး..အေ၀းတေနရာက တံတားတခုရဲ ့ေတးၿငီးသံ
ေလေျပညွင္းက
“ ကိန္း ” ရဲ ့သစ္ပင္ေတြၾကား ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ၾက
ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကမ ၻာေျမေပၚမွာ
လူသားမ်ဳိးႏြယ္အေပၚမွာ
“ လီဘာလိြြဳက္စ္ ” အေပၚမွာ ၾကင္နာမႈကင္းမဲ့စြ၊ ၾကင္နာမႈကင္းမဲ့စြ။ ။

ကိုးကား။ ။ The Collected Poems ( Czeslaw Milosz )
Poland ( Land of Freedom Fighters )

ႏွစ္(၅၀) ေလ့က်င့္ခန္း စာမ်က္ႏွာ ၁၉၉၃

(က)
“ က်ေနာ့္နာမည္ ရြာခ်စ္၊ ရြာဟိတ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ရြာခ်စ္ ”
က်ေနာ္က “ မယ္သဲ ”ရြာသူႀကီး “ ဦးရြာခ်စ္ ”ကို အၿပံဳးျဖင့္ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရသည္။ ခႏၶာကိုယ္ေသးေကြး ပုညက္ၿပီး၊ ကြမ္းမ်ား ပလုပ္ပေလာင္း၀ါးေနသည့္ ဦးရြာခ်စ္သည္ က်ေနာ့္ကို အကဲခတ္လ်က္ရိွ၏။
“ က်ေနာ့္နာမည္က ရြာဟိတ္နဲ ့ဆင္တူလို ့ မွားမွာစိုးလို ့ေျပာတာ၊ ရြာဟိတ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ရြာခ်စ္၊ တရြာလံုးက ခ်စ္လို ့ ရြာခ်စ္လို ့ေခၚတာ ”


က်ေနာ္က ေနာက္ေျပာင္ေနသည္အထင္ႏွင့္သူ ့ကိုၾကည့္ေတာ့ သူက တည္တည္တန္ ့တန္ ့ပင္ေျပာေနသျဖင့္ ၿပံဳးေတာ့ မည့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုပင္ က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္မွီရပ္တန္ ့ထားလိုက္ရ၏။ သူေျပာေနသည့္ “ ရြာဟိတ္ ” ဆိုသူမွာ KNUမွ၊ ဘူးသိုၿမိဳ ့ နယ္ဥကၠဌ “ ဗိုလ္မွဴး ရြာဟိတ္ ” ကို ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။
“ ဦးရြာခ်စ္တို ့ရြာက စီးပြားေရးအေျခအေနေကာင္းရဲ ့လား၊ အိမ္ေျခေကာ ဘယ္ေလာက္ရိွသလဲဟင္ ”
“ ဦးရြာခ်စ္ ” ၏ မ်က္ႏွာမွာ ၀င္းကနဲ တခ်က္ၿပံဳးသြား၏။
“ ဟာ၊ ဘယ္မေကာင္းပဲ ေနပါ့မလဲဗ်ာ၊ ဒီနားမွာ က်ဳပ္တို ့ရြာက စီးပြားေရးအေကာင္းဆံုးပဲ၊ ရြာမွာ လွည္းႏွစ္စီးေတာင္ ရိွတယ္၊ အိမ္ေျခက ငါးဆယ္ေက်ာ္၊ ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္း ေပၚက်ေနေတာ့ ေစ်းဆိုင္လည္း သံုးဆိုင္တိတိရိွတယ္ ”
“ ဦးရြာခ်စ္ ” ၏ ေျပာဟန္ဆိုဟန္ကိုၾကည့္ကာ သူ ့ရြာအေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလးဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနပံုရသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္မိ၏။
“ ဦးရြာခ်စ္ ” ၏ အေျပာမွာ မွန္ကန္ေၾကာင္း က်ေနာ္သိလာရပါသည္။ ရြာထိပ္က သရက္ပင္ႀကီးတပင္ေအာက္တြင္၊ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ကို ထြက္ႀကိဳသည့္ “ ဦးရြာခ်စ္ ” ေခါင္းေဆာင္သည့္အဖြဲ ့ႏွင့္အတူ “ မယ္သဲ ” ရြာထဲကို၀င္လာေတာ့ ေစ်းဆိုင္ သံုးဆိုင္ကို ရြာလယ္လမ္းေပၚတြင္ ေတြ ့ရ၏။ သံုးဆိုင္စလံုး အခ်ဳိရည္ဗူး (၁၀)ဗူးခန္ ့၊ မာမားထုပ္၊ ေကာ္ဖီမစ္ အစရိွသည့္ အိမ္သံုးပစၥည္းတခ်ဳိ ့ကို ၀ါးလံုးတန္းတြင္ ခ်ိပ္ဆြဲထားသည့္ ေစ်းဆိုင္ေလးမ်ားျဖစ္၏။ ေစ်းဆိုင္ေလးမ်ားေရွ ့ကျဖတ္ေလ်ာက္လာ ၾကစဥ္ က်ေနာ့္ကို မသိမသာအကဲခတ္ကာ၊ သူ ့ရြာအတြက္ ၀င့္ၾကြားဂုဏ္ယူေနဟန္ရိွသည့္ “ ဦးရြာခ်စ္ ” ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ သေဘာက်ေနခဲ့မိ၏။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ “ မယ္သဲ ” ရြာတြင္ အရိုးေကာက္ပြဲ (အသုဘ အခမ္းအနား)ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္သည္။ ဒံုးယိမ္းႏွင့္ လက္ေ၀ွ ့ ပြဲမ်ားလည္းပါမည္ဟုသိရ၏။ “ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတး ” ႏွင့္၊ တလိုင္းကရင္ရြာသား (၂)ဦးသည္လည္း မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ “ မယ္သဲ ” ရြာသို ့ ျပန္ေရာက္လာၾကမည္ျဖစ္၏။ သူတို ့က ႏြားေမွာင္ခိုပို ့သူ ကုန္သည္မ်ားကို လမ္းလိုက္ျပရင္း “ ဟင္းစား ” ရွာ သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ က်န္ရစ္သည့္ တလိုင္းကရင္ရြာသူႀကီး “ ဦးေမာင္ကို ” က၊ “ မယ္သဲ ”ရြာ အရိုးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း ေျပာျပသျဖင့္ က်ေနာ္သည္လည္း ဗဟုသုတအလို ့ငွါ “ မယ္သဲ ” ရြာသို ့ထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သည္ကေန ့ေတာ့ ရြာထဲတြင္ ခဏလမ္းေလွ်ာက္ကာ၊ ရြာအျပင္ဖက္သို ့ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ ရြာထဲတြင္မအိပ္ပဲ ရြာႏွင့္မနီးမေ၀း ကုန္းျမင့္ေတာအုပ္ထဲတြင္ အိပ္စက္ၾကရန္ ေနရာေရြးခဲ့ၾကေလသည္။

(ခ)
ႀကီးမားလွသည့္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးတပင္ေအာက္တြင္ ေျမႀကီးကို စည္း၀ိုင္း၀ိုင္းကာ၊ လက္ေ၀ွ ့ထိုးသတ္မည့္ “ ကြင္း ” အျဖစ္ သတ္မွတ္ထား၏။ ဆိုင္းသမား သံုးေလးေယာက္၏ေဘးတြင္ ရြာသားတခ်ဳိ ့မွာ ဆိုင္းသမားမ်ားကို ျပာယါခတ္ေလာက္ေအာင္ ဧည့္ခံျပဳစုလ်က္ရိွ၏။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ရြာထဲသို ့က်ေနာ္တို ့ေရာက္လာေတာ့ ဒံုးယိမ္းကပြဲမွာ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာဒံုးယိမ္းကပြဲကို ဓါတ္ပံုႏွင့္အသံ ႏွစ္ခုစလံုး မရလိုက္ခဲ့။
“ ဆရာႀကီး ဒီမွာထုိင္ ဆရာႀကီး၊ က်ေနာ္ ကင္းသမားေတြ လုိက္ၾကည့္ဦးမယ္ ”
“ ဦးရြာခ်စ္ ” ေျပာမွပင္ လံုၿခံဳေရးအတြက္ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္စိုးရိမ္သြားရ၏။ သည္ေနရာ တ၀ိုက္သို ့ နအဖစစ္တပ္မ်ား အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏူိင္သည္ဟူေသာအခါ အသိက က်ေနာ့္ကို သတိေပးလိုက္၏။
“ ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ ဦးရြာခ်စ္၊ ကင္းသမားေတြေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ ”
“ ဟာ၊ စိတ္ခ်ဆရာႀကီး၊ က်ဳပ္အားလံုးစီစဥ္ထားၿပီးသား ဆရာႀကီးသာ ဒီမွာေအးေအးထိုင္ႏွင့္ဦး ဟုတ္လား ”
“ ဦးရြာခ်စ္ ” က်ေနာ္တို ့အနားက ခြါသြားေတာ့၊ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ရြာသား(၄)ေယာက္က ဖ်ာတခ်ပ္ေပၚတြင္ ေနရာယူ လိုက္ၾက၏။ ဖ်ာစပ္တြင္ ဓါတ္ဗူးတလံုး၊ ဇြန္းတပ္လ်က္သၾကားတစ္ပုဂံ၊ လၻက္ေျခာက္ဆီေခ်းတက္ ဖန္ခြက္ႏွစ္လံုးခ်ထား၏။ ေျခာက္လံုးပတ္ဆိုင္းသံႏွင့္ ေမာင္းသံတဒူဒူမွာ ဆူညံလ်က္ရိွေလသည္။ က်ေနာ္က အသံဖမ္းစက္ကေလးကို ဖ်ာေပၚတြင္ခ်ကာ အသံဖမ္းခလုတ္ကို ႏွိပ္ထားလိုက္၏။ ကင္မရာကို အဆင္သင့္ျပင္ထားလိုက္၏။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ေနရာက ေဘးဘီကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့၊ ေတာ္လွန္ေရးဗဟိုဌါနခ်ဳပ္ႀကီးမွ ေရာက္လာသည့္ အသံလႊင့္ဌါနသတင္းေထာက္ႀကီး က်ေနာ့္ကို ရြာသားအားလံုး နီးပါး ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ က်ေနာ့္မွာ အိေျႏၵႀကီးတခြဲသားႏွင့္ အသံဖမ္းစက္ႏွင့္ကင္မရာတို ့ကို ဟိုႏွိပ္၊ သည္ေရြ ့ဆက္လုပ္ေနခဲ့ရေလသည္။
မနက္(၁၁)နာရီတြင္ လက္ေ၀ွ ့ပြဲ စေလသည္။ စည္း၀ိုင္းအတြင္းသို ့ ဒိုင္လူႀကီးတဦး၀င္လာၿပီးေနာက္၊ ပြဲၾကည့္ပရိႆဒ္ကို ကရင္လို ရွင္းျပေန၏။ က်ေနာ့္ေဘးတြင္ထုိင္ေနသည့္ ရြာသားတဦး၏ဘာသာျပန္ခ်က္အရ “ ၿပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းမ်ား ” ကို ရွင္းျပ ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရ၏။ ဒိုင္လူႀကီးစကားေျပာေနစဥ္ ေခတၱတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည့္ဆိုင္းသံ၊ ေမါင္းသံမ်ားမွာ၊ ဒိုင္လူႀကီး၏စကား အဆံုးတြင္ ကြင္းထဲသို ့အရိွန္အဟုန္ႏွင့္ ခုန္ၿပီး၀င္လာခဲ့ျပန္ေလသည္။
ပထမပိုင္း၌ အသက္(၁၀)ႏွစ္ခန္ ့ကေလးငယ္ သံုးေလးတြဲမွ် လက္ေ၀ွ ့ထိုးသတ္ေနၾက၏။ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ လက္ေ၀ွ ့ယိမ္းျပၾက၊ ထိုးသတ္ေနၾကသည္ကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ့္မွာအံ့ၾသလို ့မဆံုးႏိူင္ေအာင္ ျဖစ္ရ၏။ ပုဆိုးအေဟာင္းႏွစ္ထည္ အနက္ တထည္ကို ခါးေတာင္းက်ဳိက္၊ က်န္တထည္ကို ခါးတြင္ပတ္ကာ၊ လက္ေ၀ွ ့ထုိးသတ္ေနၾကသည့္ လက္ေ၀ွ ့ေက်ာ္ ခေလးငယ္မ်ားမွာ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္သူထြက္၊ မ်က္ခံုးကြဲသူကြဲ၊ အႀကိတ္အနယ္ထိုးသတ္ၾကေလသည္။ တနာရီမွ်ၾကာေသာအခါ လူႀကီးပိုင္းလက္ေ၀ွ ့ပြဲ စေလသည္။
လူႀကီးလက္ေ၀ွ ့ပြဲမွာ၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လာေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ထိုးသတ္သူမ်ားႏွင့္ (၁၀)ပြဲက်င္းပမည္ဟု သိရ၏။ ပြဲစဥ္ တခုခ်င္းစီအရ ဆုခ်ီးျမွင့္မွာျဖစ္ၿပီး၊ မည္သူမဆို ကြင္းလည္ထြက္ စိန္ေခၚထုိးသတ္ၾကမည္ျဖစ္၏။ လက္ေ၀ွ ့ပြဲ စလ်င္စခ်င္း တရြာလံုးဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကာ အားေပးလိုက္ၾက၏။ လက္ေ၀ွ ့သမားတဦး မူးေမ့လဲက်သြားသျဖင့္ ကြင္းအျပင္ဖက္သို ့ေရြ ့ကာ၊ ပုဆိုး၊ စေကာမ်ားႏွင့္ယက္ခပ္ေပးၾကရ၏။ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ရင္း ေရွ ့တိုးလာသည့္လူအုပ္ကို တားထားသည့္စည္းအျပင္သို ့ မၾကာခဏ ျပန္လည္ႏွင္ထုတ္ေနရ၏။ “ ဦးရြာခ်စ္ ” သည္ ဘယ္အခိ်န္္က ျပန္ေရာက္လာသည္မသိ၊ တုတ္တေခ်ာင္းကိုကုိင္ကာ ပြဲထိန္း၀င္လုပ္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေန သည္ကို ေတြ ့ရေလသည္။
“ ပေရာ္ --- ပေရာ္ --- ပေရာ္ -----”
ဆိုင္းသံႏွင့္ျငာသံမ်ားမွာ ရုတ္တရက္ မီးကိုေရႏွင့္ဖ်န္းလိုက္သလို တုန္ ့ကနဲရပ္သြား၏။ လူတိုင္းလူလူ လည္တံအသီးသီး စြင့္ကာ ပါတ္၀န္းက်င္ကို သူ ့ထက္ငါ လိုက္ၾကည့္ၾက၏။
“ ပေရာ္ --- ပေရာ္ --- ပေရာ္ -----”
ဘယ္သူက ဘယ္လို ဘယ္ေနရာမွ ေအာ္လိုက္မွန္းမသိသည့္တိုင္၊ လူအုပ္ႀကီးမွာ ေ၀ါကနဲ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသို ့ ေျပးထြက္လာၾက၏။ က်ေနာ့္မွာ ဘာလုပ္လို ့ဘာကိုင္ရမွန္းမသိပဲ ေနရာတြင္ထိုင္ၿပီး ၾကက္ေသေသေနမိ၏။
“ ဆရာႀကီး --- ဆရာႀကီး --- ဆရာႀကီးဟာေတြ ဒီထဲကိုထည့္၊ ဒီထဲကိုထည့္ ”
သတိရလို ့လွည့္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးကထုိင္ေနသည့္ ရြာသားတေယာက္က၊ ပုဆိုးတထည္ကို က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ ျဖန္ ့ေပးေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
“ ဆရာႀကီး ငါ့ေနာက္ကလိုက္၊ ငါ့ေနာက္ကလိုက္ ”
ပုဆိုးပံုထဲ ကင္မရာႏွင့္အသံဖမ္းစက္ကို ပစ္ထည့္ၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္ ပုဆိုးရွင္ရြာသားသည္ ခင္းထားသည့္ပုဆိုးကို ဆြဲစုကာ သုပ္ကနဲထေျပး၏။ က်ေနာ္ သည္လည္း သူ ့ေနာက္မွတဟုန္ထိုးေျပးလိုက္လာရ၏။ ေရွ ့မွေျပးေနသည့္ရြာသားသည္ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ေျပးေနရင္းမွ ရုတ္တရက္ ေနာက္သို ့ျပန္လွည့္ေျပး၏။ က်ေနာ့္မွာ စဥ္းစားေ၀ခြဲရန္၊ ေမးရန္ အခ်ိန္မရပဲ သူ ့ ေနာက္မွသာ ေျပးၿပီးလိုက္ရျပန္၏။ တရြာလံုး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကာ၊ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးေနၾကသလားဟုပင္ က်ေနာ္ထင္မိ၏။ ရြာထဲကထြက္ၿပီး ေတာစပ္သို ့အ၀င္ ေတာထဲတြင္ ကိုယ့္အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ရြာသားမ်ားကိုေတြ ့ရ၏။ က်ေနာ္တို ့အားလံုး ေတာင္ေပၚသို ့သာ ဦးတည္ၿပီး တက္လာခဲ့ၾကေလသည္။
“ ရၿပီ ဆရာႀကီး၊ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဒီေကာင္ေတြ လိုက္မလာႏိူင္ေတာ့ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ရပါၿပီ ”
အသက္ကိုအားယူၿပီး ေဟာဟဲလို္က္ေအာင္ရွဴေနရင္းက က်ေနာ့္မွာ၊ ၿခံဳေဘးတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ မိေလသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ရြာသားတခ်ဳိ ့ေဘးတြင္ရိွေနၾက၏။ သူတို ့သည္လည္း အသက္လုၿပီး ေျပးၾကရသျဖင့္ အသက္ရွဴ သံမ်ား ၾကားရေလာက္ေအာင္ ေမာဟိုက္ေနၾကေလသည္။
“ ဘာျဖစ္တာလဲဗ်၊ ရန္သူလာလို ့လား ”
“ ဟုတ္ --- ဟုတ္တယ္ ဆရာႀကီး ”
“ ေသနတ္သံေတြ ဘာေတြေတာ့ မၾကားရဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားေတြ ့ခဲ့ေသးလား ”
“ ဘယ္ကလာေတြ ့ရမွာလဲ ဆရာႀကီးရာ၊ သူမ်ားေျပးလို ့သာေျပးလာရတာ၊ ရန္သူက ဘယ္ဖက္က ၀င္လာတယ္ဆိုတာ ေတာင္ က်ေနာ္ဘယ္သိပါ့မလဲ ”
“ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ၊ ဒီအတို္င္းဆိုရင္ ရန္သူလာတဲ့ဖက္ ေျပးမိလ်က္သားျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡ ”
“ ဟာ --- ဒါေတာ့ မျဖစ္ေစရပါဘူး --- ဟဲ ---- ဟဲ ”
“ ရြာထဲမွာေလွ်ာက္လည္ေနတဲ့ ဦးရြာခ်စ္နဲ ့ တလိုင္းကရင္ရြာသူႀကီးတို ့ေကာ၊ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ ”
“ သူတို ့အတြက္ ဆရာႀကီးဘာမွမပူနဲ ့၊ ေတာ္ၾကာ ဒီေနရာ သူတို ့ေရာက္လာမွာ၊ ဒီေနရာက က်ေနာ္တို ့အားလံုး ဒီလိုပဲ စုေနၾက၊ ပုန္းေနၾကေနရာ၊ က်ေနာ္တို ့ဒီမွာ ခဏနားရင္း ေစါင့္ၾကတာေပါ့ ”
ေတာင္ေအာက္ဖက္၊ ရြာဖက္ဆီ နားစြင့္ၾကည့္သည္။ ဘာသံမွ် ထူးထူးေထြေထြမၾကားရ။ေခြးေဟာင္သံတခ်က္ႏွစ္ခ်က္သာ ခတ္အုပ္အုပ္ၾကားလိုက္ရ၏။
“ ရြာဖက္က ဘာသံမွလည္းမၾကားရပါလား၊ ရန္သူလာတာေကာ ဟုတ္ရဲ ့လားဗ် ”
“ မေျပာတတ္ဘူးေလ၊ ေဟာ --- ေျပာရင္းဆိုရင္း သူႀကီးတို ့ေတာင္ေရာက္လာၿပီ ”
ဦးရြာခ်စ္၏လက္ထဲတြင္ ဖိနပ္တရံကိုင္လ်က္သား ေတြ ့ရ၏။ ပုဆိုးကို ခါးတြင္ပတ္ထား၏။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပြပြမွာ ဒူးဆစ္ကိုေက်ာ္ကာ ဂါ၀န္ႀကီးလိုျဖစ္ေနေလသည္။ သူသည္ ကြမ္းမ်ားအျပည့္အသိပ္ ရိွေနသည့္ပါးစပ္ကို ဟ,ကာ အသက္ရွဴေန ရ၏။ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ အၿပံဳးႏွင့္အားေပးေလသည္။
“ သူႀကီးကေျပာေတာ့ ရြာေဘးမွာ ႀကိဳၿပီး ကင္းေတြခ်ထားတယ္ဆို ”
“ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကင္းေတာ့ခ်ထားတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုကဘယ္လို ဒီေကာင္ေတြ၀င္လာမွန္းမွ မသိတာ ”
“ သူႀကီးျမင္ခဲ့ရတယ္ေပါ့ ”
“ ဟာ - ဘယ္ကလာျမင္ရမွာလဲ၊ က်ဳပ္လည္း ေအာ္သံၾကားၿပီး သူမ်ားေျပးလို ့လိုက္ေျပးရတာ၊ ဆရာႀကီးေကာ ျမင္ခဲ့ရလား ”
“ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးျမင္ခဲ့မွာလဲ၊ က်ေနာ္က နယ္ကြ်မ္းတဲ့သူ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ရန္သူၾကည့္ဖို ့ေနေနသာသာ၊ ကိုယ့္ ေရွ ့ကေျပးတဲ့လူ ကိုယ့္အေဖၚကို မ်က္စိထဲကေပ်ာက္မသြားေအာင္ မနည္းလိုက္ၾကည့္ၿပီးေျပးေနရတာ၊ ဒီအတိုင္းဆို ပြဲေတာ့ ပ်က္ၿပီေပါ့ေနာ္ ”
“ ဒါလည္း မေျပာတတ္ေသးဘူး၊ ေစါင့္ၾကည့္ရဦးမွာပဲ ”
က်ေနာ္တို ့အားလံုး ေတာင္ကုန္းထိပ္ေတာအုပ္ထဲတြင္ အေမာေျဖရင္း ထုိင္ေနခဲ့ၾကေလသည္။

(ဂ)
“ ေဟာ --- ဆိုင္းသံလားလို ့ ”
က်ေနာ္တို ့အားလံုး နားစြင့္လိုက္ၾက၏။
“ ဟုတ္တယ္၊ လက္ေ၀ွ ့ပြဲ ျပန္စေနၿပီ ”
“ ဘာ ”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာႀကီး၊ လက္ေ၀ွ ့ပြဲ ျပန္စေနၿပီ၊ လာ သြားၾကစို ့ ”
“ ဘယ္ --- ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ သူႀကီးရ ”
“ လက္ေ၀ွ ့ပြဲကိုေလ၊ ဟိုမွာ ဆိုင္းသံျပန္ၾကားေနၿပီပဲဟာ၊ လာပါ၊ ဘာမွမရိွေတာ့ပါဘူး၊ကဲ --- သြားၾကရေအာင္ေဟ့ ”
“ မယ္သဲ ” ရြာသူႀကီး “ ဦးရြာခ်စ္ ” ေခါင္းေဆာင္လ်က္၊ က်ေနာ္တို ့လူအုပ္ ရြာထဲသို ့ျပန္၀င္လာခဲ့ၾကေသာအခါ၊ ကုကၠိဳပင္ႀကီး ေအာက္တြင္ လက္ေ၀ွ ့ပြဲ ျပန္စလ်က္ရိွသည္ကို အမွန္တကယ္ပင္ ေတြ ့ရေတာ့၏။ က်ေနာ္ထိုင္ခဲ့သည့္ ဖ်ာတခ်ပ္မွာ မူလေနရာႏွင့္ေဘးတိုက္ ၀ါးတရိုက္အကြာတြင္ အဆင္သင့္ခင္းလ်က္၊ ဇြန္းတေခ်ာင္းတပ္ သၾကားတစ္ပုဂံ၊ ဓါတ္ဗူး၊ ဖန္ခြက္ႏွစ္လံုး တို ့မွာ သူ ့ေနရာႏွင့္သူ အဆင့္ေစါင့္ႀကိဳလ်က္။
“ ဒါေတြက လူေတြတက္နင္းၿပီး အားလံုးဖရိုဖရဲျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့ၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ ”
“ ဘယ္ ဒီလိုျဖစ္မွာလဲ ဆရာႀကီးရ၊ ဒီပစၥည္းပိုင္ရွင္ေတြက သူ ့ပစၥည္းသူေကာက္ၿပီးမွ ေျပးၾကတာေပါ့၊ အခုလို ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့လည္း သူ ့ပစၥည္းသူ ျပန္လာၿပီး ခ်ထားၾကတာေပါ့ ”
“ တကယ္ ”
“ ဦးရြာခ်စ္ ” က၊ ၀င့္ၾကြားသည့္အၿပံဳးတခ်က္ႏွင့္သာ က်ေနာ့္ကိုအေျဖေပးလိုက္၏။
က်ေနာ့္မွာ “ မယ္သဲ ” ရြာသူႀကီး ဦးရြာခ်စ္အပါအ၀င္၊ ရြာခံ ရြာသားမ်ား ဧည့္သည္ရြာသားမ်ားကို တအံ့တၾသထုိင္ၿပီး စဥ္းစားေနမိသည္။ ၿမိဳ ့ၾကီးျပႀကီးႏွင့္ ေ၀းလံသည့္ ေတာေတာင္ေတြအတြင္းက ကရင္တိုင္းရင္းသားေသြးခ်င္းမ်ား၏ဘ၀ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီးအတြင္း၊ သူတို ့တေတြ သည္လိုအေျခအေန၊ သည္လိုဘ၀ႀကီးအတြင္း သည္လိုေနရဲ၊ ျဖတ္သန္းရဲ၊ ေပ်ာ္ေမြ ့ရဲသည့္စိတ္ဓါတ္ကို က်ေနာ့္မွာ အံ့ၾသလို ့မဆံုးႏိူင္ေအာင္ ျဖစ္ရ၏။ သည္လို စစ္မီးႀကီးအတြင္း က်င့္သားရလ်က္ရိွသည့္ ဘ၀ေပးအေျခအေနမ်ားအတြက္ က်ေနာ့္မွာ ေၾကကြဲလို ့မဆံုးႏိူင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။
အမွန္စင္စစ္မွာ၊ ထုိေန ့က ရြာအတြင္းသို ့ နအဖစစ္တပ္မ်ား ထိုးေဖါက္ေရာက္လာျခင္းေတာ့ မရိွခဲ့ပါ။ ရြာသားတခ်ဳိ ့က လန္ ့ၿပီး ေအာ္ဟစ္သတိေပးရင္းက ရြာလန္ ့ၿပီး ပြဲပ်က္သြားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္၏။ သို ့ေသာ္ “ မယ္သဲ ” ရြာသားမ်ား ေသြးပ်က္ သြားခဲ့ျခင္း မရိွၾကပါ။ “ အရိုးေကာက္ပြဲ ” ကို ဆက္ၿပီး က်င္းပခဲ့ၾက၏။
ထိုညေနပိုင္း၊ (၄း၀၀)နာရီတြင္၊ တလိုင္းကရင္ရြာတြင္ တပ္စြဲထားသည့္ န၀တစစ္တပ္ တပ္စုတစု၊ “ ထယ္သဲရြာ ” ႏွင့္ “ ထီးေတာ္ခီးရြာ ” ၾကားတြင္ ခိုေအာင္းေနသည္ဟု လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္မွတဆင့္ သတင္းရသျဖင့္၊ က်ေနာ္တို ့သည္ မိမိမူလ ေခတၱခိုေအာင္းေနထိုင္ရာ ဒံုသမိေခ်ာင္းေဘးသို ့ ျပန္လာခဲ့ၾက၏။ ညေန (၅)နာရီေက်ာ္တြင္ စခန္းေဟာင္းကို ျပန္ေရာက္ၾက၏။ မယ္သဲရြာ အရိုးေကာက္ပြဲ အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာၾကဆိုၾကရင္း က်ေနာ္တို ့မွာ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ ခဲ့ၾကရ၏။


ေအာက္ေျခမွတ္စု
ဘူးသိုၿမိဳ ့နယ္ ဆိုသည္မွာ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားက ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္္ထားသည့္ ေဒသအမည္ျဖစ္သည္။ ဖါးအံ၊ သထံု၊ ဘီးလင္း၊ က်ဳိက္ထိုၿမိဳ ့နယ္မ်ားကို စုစည္းေခၚေ၀ၚသည့္ အမည္ျဖစ္သည္။
“ ပေရာ္ ” ဟူေသာစကားမွာ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားကို၊ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားက ေခၚေ၀ၚသည့္စကားလံုး ျဖစ္၏။ အဓိပၸါယ္မွာ “ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာ ” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ေနာင္အခါ ျမန္မာအာဏာပိုင္မ်ား၏ လက္နက္ကိုင္မ်ားက၊ ကရင္လူမ်ဳိး မ်းအေပၚ ဖိႏွိပ္၊ တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့ၿပီး၊ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေသာအခါ၊ “ ပေရာ္ ” ဟူေသာစကားလံုး “ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာ ” မွာ “ ရန္သူစစ္တပ္၊ ဗမာစစ္တပ္ ” ဟူေသာ အဓိပၸါယ္သို ့ကူးေျပာင္းလာသည့္ စကားလံုးျဖစ္၏။ ယခုအခါ “ ပေရာ္ ” ဟူေသာ စကားလံုးကို “ ဗမာစစ္တပ္၊ ရန္သူ ” ဟူ၍ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားက နားလည္ထားၾကေလသည္။