ဒီေနရာကို ဘယ္သူမ်ားစိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ေရာက္လာခဲ့ဖူးသလဲ။ အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အင္မတန္ အေရအတြက္နည္းပါးပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္တေလမွ်ပင္ ေရာက္လာဖူးျခင္းမရိွေသးဘူးလို ့ပဲ ေျပာႏိူင္မယ္ထင္ပါ တယ္။ ဟုတ္တယ္--- ။ ဒီေနရာကို ဘယ္သူမ်ား စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ ေရာက္လာႏူိင္ၾကမလဲ။
ဒီေနရာကို ေရာက္လာေလ့ရိွၾကသူေတြဟာ၊ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ႏိူင္သလဲ။ ဒီေနရာမွာလည္း ေငြေၾကးျပည့္စံုခ်မ္းသာ တဲ့သူေတြေတာ့ ေရာက္လာႏူိင္ဘို ့မရိွႏူိင္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အေရအတြက္ အင္မတန္နည္းတဲ့ ေငြေၾကး ျပည့္စံုသူေတြဟာ ဒီေနရာကို ေရာက္လာႏိူင္လိမ့္မယ္။ ပစၥည္းဥစၥာခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူေတြဟာ သူတို ့ရဲ ့ကိုယ္ပုိင္ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ ့သာ ခရီးသြားလာၾကမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆင္းရဲသားနဲ ့လူလတ္တန္းစားမ်ားပဲ ဒီေနရာကို ေရာက္လာၾကေလ့ ရိွတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
“ ဒီေနရာ ” လို ့ညႊန္းတဲ့ေနရာကေတာ့ “ ကားဂိတ္ ” တခုကို က်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ မွန္ပါတယ္။ “ ကားဂိတ္ ” ကို ဘယ္သူ ေတြ ေရာက္လာေလ့ရိွသလဲ။ ေရာက္လာေလ့ရိွသူမ်ားဟာလည္း စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ ့ေရာက္လာခဲ့ၾကသလား။
က်ေနာ္လည္းပဲ “ ကားဂိတ္ ” ကို ေရာက္ဖူးတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာခဲ့ၿပီမို ့ “ ကားဂိတ္ ” ေတြကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးတယ္ဆိုတာ မမွတ္မိႏိူ္င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ “ ကားဂိတ္ ” ကို က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ေရာက္ခဲ့ရ သလဲဆိုတဲ့ အေျဖကိုစဥ္းစားတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွေမ့လိုမရႏိူင္ေလာက္ေအာင္ မွတ္မိေနတာေတြလည္း ရိွပါတယ္။
တခါကေတာ့ “ ကားဂိတ္ ” ကို က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ “ ကားဂိတ္ ” ကို က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့၊ ကားဂိတ္မွာ လူစည္ေနတဲ့ ညေနရံုးဆင္း၊ ရံုးတက္အခ်ိန္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကားဂိတ္မွာ ကားေစါင့္ၿပီး၊ တေနရာရာကိုသြားဖို ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကေန ့ညေန ေရာက္လာမယ္ဆိုတဲ့ “ အေဖ့ ” ကို ေစါင့္ႀကိဳဖို ့ေရာက္ခဲ့တာပါ။ “ အေဖ ” ဟာ က်ေနာ္တို ့မိသားစုနဲ ့ခြဲၿပီး ေနခဲ့ ရတာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေလ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ အေဖ့ ” ရုပ္ပံုလႊာကို မွန္းဆၾကည့္မိတယ္။ အေဖဟာ ဆံပင္ေတြျဖဴကုန္ၿပီလား။ “ အေဖ ” ဟာ အရင္ကထက္ အိုစာသြားၿပီလား။ အေဖ့အရပ္ဟာ အရင္ကထက္ နိမ့္သြားၿပီလား။ အရင္တုန္းကလိုပဲ ရယ္ရယ္ ေမာေမာနဲ ့စကားေတြေျပာတတ္ေသးရဲ ့လား။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ “ အေဖ ” ဘာေတြ ေတြးေနခဲ့သလဲ။ ဒီလိုနဲ ့မေရရာ မေသခ်ာတဲ့၊ တည္ၿငိမ္မႈမရိွပဲ ေနရာအႏွံ ့ေျပးလႊားေနတဲ့စိတ္ေတြနဲ ့ ကားဂိတ္မွာ အခ်ိန္အၾကာ ႀကီးရပ္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ရပ္ေစါင့္ရတာၾကာလို ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ လူမထုိင္ပဲ လပ္ေနတဲ့ လမ္းေဘးက ခံုတန္းအစြန္းမွာသြားထုိင္လိုက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီး ကား(၂)စင္း ဆိုက္လာၿပီးသည့္အထိ “ အေဖ ” ကေတာ့ ပါမလာေသးပါဘူး။
ကားတစင္းထုိးဆိုက္တဲ့အခါ လူေတြအားလံုးလိုလို ေခါင္းေတြေထာင္ၿပီးလွမ္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ စိတ္ေျပလက္ ေပ်ာက္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို အာရံုေျပာင္းတဲ့အေနနဲ ့လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာရိွတဲ့ လူတခ်ဳိ ့ရဲ ့မ်က္ႏွာေတြကို လိုက္ ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ သူတို ့တေတြရဲ ့ရင္ထဲက ႏွလံုးသားႀကိဳးညိွသံကို ခိုးၿပီးနားေထာင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ ့မလွမ္းမကမ္း ဘန္ဒါပင္ ေလးရဲ ့ေအာက္မွာ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သည္မိန္းခေလးကို က်ေနာ္ေတြ ့ပါတယ္။ သူ ့ပခံုးေပၚ၊ သူ ့ဆံပင္ေတြေပၚမွာ ျပာတခ်ဳိ ့ကပ္ေန ပါတယ္။ အုတ္ခဲခုထားတဲ့သြပ္ျပားေပၚ၊ မီးက်ီးခဲမ်ားေပၚတန္းစီၿပီး တင္ထားတဲ့ေျပာင္းဖူးေတြကို မီးညွပ္နဲ ့လိုက္ၿပီး ဟုိလွည့္ဒီလွည့္ လုပ္၊ ယပ္ေတာင္နဲ ့ယပ္ခတ္ၿပီး မီၤးရိွန္မေသေအာင္ လုပ္ရတဲ့သူ ့မွာ အလုပ္ရႈပ္ေနရွာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားတစင္းဆိုက္လာ တဲ့အခါ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သယ္ေလးဟာ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ကားဆီလွမ္းေမွ်ာ္ၿပီးၾကည့္ပါတယ္။ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့ လူေတြထဲက တေယာက္ေယာက္မ်ား သူ ့ဆီကိုတန္းၿပီး ေလွ်ာက္လာေလမလား။ က်ေနာ္လည္းပဲ ကားေပၚကလူေတြထဲမွာ “ အေဖ ” မ်ား ပါလာေလမလား ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ၾကည့္ပါတယ္။ လူအုပ္ကြဲသြားတဲ့အထိ “ အေဖ့ ”ကို က်ေနာ္မေတြ ့ရပါဘူး။ ေျပာင္းဖူး ဖုတ္သယ္ေလးဆီကိုလည္း ဘယ္သူမွေလွ်ာက္လာတာ မေတြ ့ရပါဘူး။
ဘန္ဒါပင္နဲ ့မလွမ္းမကမ္းမွာ ကြမ္းယါဆိုင္တဆိုင္ရိွပါတယ္။ ကြမ္းယါဆိုင္ဆိုေပမယ့္ တျခား စံုစီနဖါမ်ဳိးစံု ၾကပ္သိပ္ ေနေအာင္ခ်ိပ္တြဲၿပီး ေရာင္းေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ကြမ္းယါဆိုင္ေဘးမွာ ခံုတန္းတခုခ်ထားၿပီး၊ ခံုတန္းေပၚမွာက်ေတာ့၊ လူ တေယာက္ဟာ လူမွန္းသူမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ မူးၿပီးအိပ္ေနတာေတြ ့ရပါတယ္။ ကြမ္းယါဆို္င္ပိုင္ရွင္က ခဏ ခဏ သူ ့ကို ေအာ္ေငါက္ၿပီး ႏွင္ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေနရာေရႊ ့မသြားပါဘူး။ မူးၿပီး ခံုတန္းေပၚက ခဏ-ခဏျပဳတ္က်လည္း သူကေတာ့ ခံုတန္းေပၚအားယူၿပီး ျပန္အိပ္ႏူိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာပါပဲ။ အျမင္မေတာ္တဲ့လူတခ်ဳိ ့က သူ ့ရဲ ့မလံုမလဲ ပုဆိုးစကို ဆြဲဖံုးေပး သြားၾကပါတယ္။
ကားလမ္းေဘး၊ ပလက္ေဖါင္းေပၚက “ အိပ္တန္းဆင္းငွက္ကေလးတေကာင္ ” ကိုလည္း က်ေနာ္ေတြ ့ပါတယ္။ သူဟာ ကားဂိတ္မွာ တေယာက္ ေယာက္ကိုလာႀကိဳတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တေနရာရာကိုခရီးထြက္ဖို ့ ကားလာေစါင့္တာ ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး။ သူ ့ကို ဒီကားဂိတ္တ၀ိုက္ မွာ မၾကာခဏ က်ေနာ္ေတြ ့ခဲ့ဖူးတာပဲ။ သူ ့ကို က်ေနာ္ၾကည့္ေနတာ ေတြ ့သြားဟန္တူပါတယ္။ ---- က်ေနာ့္ကို တခ်က္ စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မခို ့တရို ့ၿပံဳးျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဖက္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လွည့္ၿပီး ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ကိုယ္ရည္ရြယ္ရာ လြဲသြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ သူ ့ဖက္ကိုလွည့္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို တဖက္ကိုျပန္ၿပီး လွည့္လိုက္ရ ပါတယ္။သူနဲ ့ပါတ္သက္ၿပီး လံုးလံုးလ်ားလ်ား စိတ္မပါသလို၊ စိတ္မ၀င္စားသလို အေနအထားမ်ဳိးနဲ့ လည္းေနျပလိုက္ရပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီအိပ္တန္းဆင္းငွက္ကေလးဟာ စိတ္ဓါတ္က်တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ ့ တဖက္ကိုျပန္ လွည့္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကားတစင္းဆိုက္လာတဲ့အခါ၊ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့လူအုပ္ကို ၾကည့္ရင္းက၊ က်ေနာ္နဲ ့ေက်ာင္းေနဖက္၊ အခုေတာ့ မူလတန္းျပဆရာမလုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ကို က်ေနာ္ေတြ ့ရပါတယ္။ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ကားေပၚကဆင္း လာေတာ့ သူ ့ဆီကိုသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဖို ့က်ေနာ္စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ့္ေရွ ့ကိုေလွ်ာက္လာေနတဲ့အတြက္ ထိုင္ေနရာကပဲ သူ ့ကိုေစါင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ရဲ ့လက္ထဲမွာ ခ်င္းေတာင္းကေလးတခု ပါလာပါတယ္။ က်ေနာ့္ ေရွ ့ကိုေရာက္လာသည့္တိုင္ ေဒၚႏွင္းပြင့္က က်ေနာ့္ကိုမျမင္ပါဘူး။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ကတဆင့္ ၿမိဳ ့လယ္ က စာသင္ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ လုပ္ခဲ့ရတဲ့၊ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို ေက်ာင္းဆရာမတဖက္ကလုပ္၊ ညေစ်း တန္းမွာ လမ္းေဘးေစ်းသည္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ကို က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ဖို ့ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ၿပီး ေနလိုက္မိပါတယ္။ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ရဲ ့လက္ထဲက ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ကန္စြန္းရြက္ခတ္ႏြမ္းႏြမ္းတစည္း၊ ငွက္ေပ်ာ္ဖူး တျခမ္းကို က်ေနာ္ေတြ ့ရပါတယ္။ သူဟာ လမ္းေဘးမွာ အထင္အရွားႀကီးထုိင္ၿပီး သူ ့ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို လံုး၀ကိုပဲ မေတြ ့ပါဘူး။ သူ ့မ်က္လံုးေတြ၊ သူ ့စိတ္ေတြဟာ ကားဂိတ္မွာရိွဟန္ မတူပါဘူး။ သူနဲ ့အနီးကပ္ရိွေနဟန္ မတူပါဘူး။
ကားဂိတ္မွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနတာ (၂)နာရီနီးပါး ရိွလာခဲ့ၿပီ။ ခရီးသည္ကားေတြလည္း အလာႀကဲသြားခဲ့ၿပီ။ အက်ဥ္း ေထာင္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး အိမ္ကုိျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့ “ အေဖ ” ကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ကားဂိတ္မွာ “ အေဖ့ ” ကို ေစါင့္ ေမွ်ာ္ရင္းနဲ ့ ကားဂိတ္တခုရဲ ့အခင္းအက်င္း၊ ကားဂိတ္မွာေတြ ့ရျမင္ရတဲ့လူေတြကို ထိုင္ၾကည့္၊ ထိုင္ေတြးရင္းက ေနေစါင္းလာတဲ့ အခါ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္လာပါတယ္။ “ အေဖ ” ကေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ျပန္တဲ့အထိ “ ကားဂိတ္ ” ကို ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ “ အေဖ ” နဲ ့က်ေနာ္တို ့မိသားစုဟာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ခြဲၿပီး ေနခဲ့ရသည့္တိုင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ အေဖ ” ဟာ အိမ္မွာပဲ ရိွေနတယ္လို ့ခံစားရပါတယ္။ လူခ်င္းခြဲေနၾကရေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့မိသားစုဟာ အေဖနဲ ့စိမ္းမသြားၾကပါဘူး။ တခါ --- “ ကားဂိတ္ ” မွာရိွတဲ့လူေတြ၊ ေတြ ့ခဲ့ရတဲ့လူေတြကိုလည္း က်ေနာ္ျပန္ေတြးမိပါတယ္။ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သယ္မိန္းခေလး၊ အိပ္တန္းဆင္းငွက္ကေလး၊ ေက်ာင္းဆရာ “ ေဒၚႏွင္းပြင့္ ” ၊ ခံုတန္းေပၚက အရက္မူးသမား --- ။ သူတို ့အေၾကာင္းစဥ္းစား ေတာ့လည္း အားလံုးအတြက္ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းခဲ့ရပါဘူး။ သူတို ့အားလံုးဟာ က်ေနာ့္ဘ၀နဲ ့ဘာမွ မျခားနားပါဘူး။ ဒီလို လူေတြအားလံုးရဲ ့ၾကားမွာ က်ေနာ္တို ့တေတြ မျမင္ႏိူင္တဲ့ “ ေမတၱာ ” ၊ ဒါမွမဟုတ္ “ သံေယာဇဥ္ ” ၊ ဒါမွမဟုတ္ “ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား ” လို ့ဆိုႏိူင္တဲ့ “ ခ်ည္သားႀကိဳးမွ်င္ ” တေခ်ာင္းဟာ၊ က်ေနာ္တို ့တေတြ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ဆန္ ့က်င္ကြဲထြက္ မသြားရေအာင္ ပုထီးေစ့ေတြလို သီကံုးထားသလားလို ့ေတာင္မွ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေတြမီးထြန္းထားၾကပါၿပီ။ “ အေဖ ” ေရာက္မလာတဲ့အေၾကာင္း “ အေမ ” နဲ ့ “ ညီေလး ” ကို ေျပာျပၿပီး၊ အိပ္ယါဆီကိုပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ပံုထဲက မွတ္စုစာအုပ္တအုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာတခ်ဳိ ့ကို လွန္ေလွာၿပီးမွ ကဗ်ာဆရာ “ စည္သူၿငိမ္း ” ရဲ ့ ကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္ဖက္ေနမိပါတယ္။ ကဗ်ာကို ဆံုးေအာင္ဖတ္ၿပီးတဲ့ အခါ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တုန္ခါလ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကားဂိတ္
တိတ္ဆိတ္ေနလို ့ မရဘူး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တန္းလန္း ဖြားလ်ားနဲ ့
ဘဲငန္းမ်ား အရပ္ရွည္ၿပိဳင္ၾက
မုန္ ့ဟင္းခါး၊ ကြမ္းယါ
လက္ဖက္ရည္၊ ေဆးလိပ္နဲ ့စံုစီနဖါ
ခ်ည္သားေကာင္းေကာင္း သီထားလို ့သာေပါ့
ေခြးေျခပုေလးမ်ားေပၚ
သစ္ပင္မ်ားေအာက္
ရင္တမမနဲ ့ စိတ္ေတြမြမြေၾကမွာ စိုးရတယ္။
စည္သူၿငိမ္း
မေဟသီ ၊ ၂၀၀၅ ၊ မတ္လ
( “ ေခတ္ေပၚ ” ကဗ်ာေတြကို ခံစားနားလည္ရခက္တယ္ဆိုတဲ့ တူေမာင္ “ ေခတ္ဦးထြန္း ” သို ့)
No comments:
Post a Comment