December 13, 2009

ဗံုးႀကဲၿပီးေနာက္ ငါးမိနစ္


က်ေနာ္က ျမိဳ ့မွာေမြး ၿမိဳ ့မွာပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူပါ။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ေက်းလက္က ရြာတရြာကို ညအိပ္ညေန သြားဖူးတာဆိုလို ့အသက္(၂၀)ေက်ာ္မွပါ။ ဒါေတာင္မွ ေဝးလံေခါင္သီတဲ ့ေက်းလက္မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ ့နဲ ့နီးတဲ့ေက်းလက္ကိုေျပာတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ေလ့လာမွဳကလည္းနဳံခ်ာေတာ့ ေက်းလက္ေဒသအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားမွဳ နည္းခဲ့တယ္။

အသက္(၂၁) ႏွစ္က်ေတာ့ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ား ထန္းေတာႀကီးဆိုတဲ့ရြာကို မူလတန္းျပဆရာအျဖစ္သြားရပါတယ္။ အံ့ၾသဖို ့ေကာင္းတာက အဲဒီအခါၾကျပန္ေတာ့ က်ေနာ္က ေက်းလက္မွေက်းလက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေက်းလက္ခေရဇီျဖစ္လာျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအခါၾကျပန္ေတာ့လည္း ေက်းလက္ကို အင္မတန္သာယာတဲ့၊ ျဖဴစင္ရုိးသားသူေတြသာ ေနထိုင္တဲ့ ေဒသရပ္ဝန္းျဖစ္တယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ ခံစားမွဳက ကဲ့ယူလို ့ရခဲ့တာ။ က်ေနာ့္ အာရုံခံစားမွဳ ယက္သဲ့ထဲမွာ ေက်းလက္ေဒသက တကယ့္လူမွဳဘဝေတြကို ပါေအာင္ ကဲ့မယူနိဳင္ျပန္ဘူးဗ်။ ယမ္းေငြ ့ေတြ၊ ကူပါကယ္ပါတစာစာေအာ္သံေတြ၊ မီးေလာင္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြဟာ ျမန္မာ့ေက်းလက္ရဲ့ တကယ့္လက္ေတြ ့ပါတိတ္အဆင္ေတြပဲဗ်။ ဥပမာ က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံမွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတာ က်ေနာ့္အဖို ့ေတာ့ ပံုျပင္တခုလိုပဲ ထင္ခဲ့တာ။ က်ေနာ့္နားထဲ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ေနဖူးတဲ့ စလင္းၿမိဳ ့ေလး သူပုန္ေတြဝင္စီးလို ့ၾကားရတဲ့ေသနတ္သံေတြကို ျပန္ၿပီးမၾကားနိဳင္ခဲ့ဘူးဗ်။ အဲဒီေသနတ္သံေတြ အခုထက္ထိအသံမစဲ နိဳင္တာ က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို စာအုပ္ေတြေပးဖတ္၊ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး က်ေနာ္ စာေပသမားျဖစ္လာဖို ့ ကူညီၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ့ေနာင္ေတာ္မ်ားရဲ့ အကူအညီနဲ ့စာအုပ္ေတြထဲက ေသနတ္သံေတြကိုေတာ့ ခတ္ေဝးေဝးက က်ေနာ္ၾကားစျပဳၿပီဆိုပါေတာ့။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္ မာနယ္ပေလာကိုေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အသက္ (၄၀)ေက်ာ္ေပါ့။ ဒါနဲ ့ပဲ က်ေနာ့္သေဘာနဲ ့က်ေနာ္ ေရွ ့တန္းကို ခဏခဏ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တုန္လွဳပ္ခဲ့ရတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္တခုလံုး ေသြးေခ်ာင္းစီးေနတာပဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ဆိုတာၾကီးကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းေတြ ့ရေတာ့တာပဲ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္အမ်ိဳးသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ၾကျဖတ္ၾကရလို ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေသခဲ့ၿပီဆိုတာ ခန္ ့မွန္းၿပီးေျပာဖို ့ေတာင္ခက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ စစ္ကိုမုန္းတယ္။ စစ္ကို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က စစ္ရဲ့သားေကာင္ျဖစ္ေနတာကို ဘြားကနဲသြားေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ အရမ္းဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ စာေတြေရးမိၿပီေပါ့။ “ဒံုသမိေခ်ာင္းေပၚက ၾကယ္နီ” “ဒံုသမိေခ်ာင္းကမ္း ငရဲခန္းမ်ား” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြ။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ ကြင္းဆင္းသတင္းေထာက္။ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို အပါတ္္စဥ္က်ေနာ္အသံလႊင့္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာေတြ စုေတာ့တာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာက အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္က စစ္ကိုဖန္တီးၾကသူေတြ၊ စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးဆိုတဲ့စကားကို နည္းနည္းေလးမွ မၾကားခ်င္တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာေတြ အလြယ္တကူ ရွာလို ့ရနိဳင္ပါ့မလဲ။ မလိမ့္တပါတ္လုပ္ၿပီး စာေပကင္ေပတိုင္ေရွ ့က ေျခသံေဖ်ာက္ၿပီးေလွ်ာက္လာနိုင္တဲ့ကဗ်ာဆိုတာကလည္း ရွားမွ ရွား။ ဒီေတာ့ နိဳင္ငံရပ္ျခားစစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာေတြ လိုက္ရွာရျပန္တာေပါ့။

ကဲ အခ်ီးေတြ၊ နိဒါန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။ဒီကေန ့ေတာ့ နိဳင္ငံရပ္ျခား စစ္ဆန္ ့က်င္ေရးကဗ်ာတပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ကဗ်ာဆရာ “မီေရာဆလပ္ ေဟာလုဗ္” ရဲ့ ကဗ်ာပါ။ “ေမာင္သစ္မင္း” ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ စာဖတ္သူမ်ား စိတ္ေၾကနပ္ေကာင္းပါရဲ့။

ဗံုးႀကဲၿပီးေနာက္ ငါးမိနစ္

ပီလ္ဆင္ၿမိဳ ့မွာ
ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ ဘူတာရုံလမ္း
တစ္အိမ္လံုးမွာ
က်န္ခဲ့သမွ် ဒါပဲျဖစ္တဲ့ ေလွကားအတိုင္း
တတိယထပ္ကို တက္သြား
သူ ့အခန္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့
လံုးဝ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုသာ
ေလွကားစြန္းမွ ေငးရပ္ေနမိ။

ဒီေနရာဟာျဖင့္
ကမၻာေလာကႀကီး ဆံုးတဲ့အရပ္ပဲ
ဒါနဲ ့
သူ ့တံခါးသူ ေသခ်ာ ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္
သူ ့မီးဖိုေခ်ာင္ဆီက
ဆီရီယပ္*
ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီဘာရန္ကို
တေယာက္ေယာက္ ခိုးယူမွာစိုးလို ့
ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းခဲ့တယ္
ၿပီးေတာ့ သူ ထိုင္ခ်လိုုက္ကာ
ေစါင့္ဆိုင္းေနေလရဲ့
အိမ္ႀကီး ျပန္ထလာဖို ့
သူ ့ေယာက်ၤား ျပာပံုထဲက ျပန္ထလာဖို ့
သူ ့ကေလးေတြရဲ့ ေျခလက္ေတြ ေနရာတက်ျပန္တပ္မိဖို ့။

မနက္ၾကေတာ့
သူ ့ကို လူေတြ ေတြ ့ၾကရတယ္
ေက်ာက္တံုးလို ၿငိမ္သက္လို ့
စာကေလးေတြက သူ ့လက္ကို ဆိတ္လို ့။ ။

*ဆီရီယပ္ - သေဘာၤပဲ့တာရာ
*အယ္ဒီဘာရန္ - ေရာဟနီတာရာ

ေမာင္သစ္မင္း

ကိုးကား။ ။ေမာင္သစ္မင္း ရဲ့ ‘သံုးေယာက္ေကာင္းကင္‛ ကဗ်ာစာအုပ္မွ



3 comments:

  1. ကဗ်ာ က ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေကာင္းေနျပီး ေတာ့
    ဆရာ့ အတိတ္ အေတြ႕ အၾကဳံေတြကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ပါ

    ReplyDelete
  2. အဲဒီ ကဗ်ာက သံုးေယာက္ေကာင္းကင္ထဲမွာ အႀကိဳက္ဆံုး တပုဒ္ပဲ။
    ဒီတပုဒ္ ဖတ္ၿပီးသြားၿပီလား ႀကိဳက္မယ္ထင္ပါတယ္ ..

    http://shwewarpyi.blogspot.com/2009/09/blog-post_05.html

    ReplyDelete
  3. I always read your blog..Thanks and go ahead,please...

    ReplyDelete