မယမုံ၏ ေနာက္ဆုံးဝတၳဳတုိေလးကုိ ဘယ္အခါတြင္မွ ေမ့ပစ္ႏုိင္မည္မဟုတ္။
မယမုံ၏ ဝတၳဳမ်ားကုိ က်ေနာ္ ဆယ့္သုံး ေလးႏွစ္သားကတည္းက တပ္မက္စြာ ေတြ႔ထိခဲ့ရသည္။
သူ႔ဇာတ္ေကာက္မ်ားသည္ ျဖဴေဖြးေသာ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား တေဖြ႔ေဖြ႔ေၾကြကာ အထပ္ထပ္ပုံေနသည့္ လမ္းေပၚတြင္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ကာ အေတြးေရအလ်ဥ္၌ ေမ်ာလ်က္ ေလးတဲြ႔စြာ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားေနရင္း အသဲလည္း ေၾကြေနသည္။
ရွမ္းေတာင္တန္း၏ ယာခင္းတခုထဲမွ ေက်ာက္တုံးအိမ္ထဲတြင္ မယမုံ၏ ပညာတတ္ဇာတ္ေကာင္သည္ ေဆးတံကုိ ဖြာရႈိက္ရင္း အေတြးမႈိင္းေငြ႔ထဲ၌ ေမ်ာပါေနသည္။ အရာရွိကေတာ္ ဇာတ္ေကာင္သည္လည္း ထုိယာခင္းထဲရွိ ေက်ာက္တုံးအိမ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ သူသည္ ေက်ာက္တုံးအိမ္မွ ခေလးမ်ားကုိ စာသင္ေပးရင္း၊ ႏွင္းမႈံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ယာခင္းရွင္ကို သူ႔ရင္ထဲမွာ တိတ္တဆိတ္ စဲြလမ္းေနသည္။ သူတုိ႔ခ်င္း ခဲြခြာၾကေသာအခါ ေကာင္းကင္၌ အလြမ္းတိမ္ေတာင္မ်ား ေရြ႔ေလ်ာေနေတာ့သည္။
ထုိအခါက မယမုံ၏ ဝတၳဳမ်ားမွာ က်ေနာ္႔အတြက္ တသသ ျဖစ္ေနစရာခ်ည္းပင္။ က်ေနာ္ေမ့မရေတာ့ႏိုင္။ သူ႔ ဝတၳဳမ်ား၏ အမည္နာမမ်ား၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ အမည္နာမမ်ားမွာ က်ေနာ္႔ရင္ထဲ၌ ကိန္းဝပ္ေနခဲ့ၾကသည္။
မယမုံသည္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ရင္ထဲမွာ လႈပ္ရွားေနေသာ လႈိင္းမ်ားကုိလည္း ပန္းခ်ီကားလုိ ေရးျခယ္သည္။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသမွ် ရုပ္ဝတၳဳမ်ားကိုလည္း ခံစားမႈႏွင့္ ေရးျခယ္သည္။ အတြင္းစိတ္အာရုံ လႈိင္းမ်ားႏွင့္ အျပင္အပရုပ္ဝတၳဳမ်ားကုိ ခဲြျခားမပစ္ႏုိင္ေအာင္ ေရာရွက္ထားႏုိင္သည္။
သူ႔ဇာတ္ေကာင္သည္ ဧကမ်ားစြာ က်ယ္ေျပာလွသည့္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေဆးရုံဝင္းႀကီးထဲတြင္၊ သစ္ပင္မ်ားေအာက္ရွိ လမ္းတြင္ ေလွ်ာက္ေနရင္း ဥၾသတြန္သံမ်ားသည္ သူ႔ ေနာက္မွ ေျပးလုိက္လာေနသလုိ ေတြးသည္။ ဤညွင္းတဲြ႔လွသည့္ ခ်ိဳေအးလွသည့္ ဥၾသ၏ ေတးသံႏွင့္အတူ မယမုံ ဇာတ္ေကာင္၏ရင္ထဲတြင္ ေဝဒနာလႈိင္းမ်ားသည္လည္း ရုန္းၾကြလႈပ္ရွားလာသည္။
ေကာင္းကင္၌ တိမ္စကေလးမ်ား တစႏွင့္တစ ေရာရွက္ေပါင္းစည္းမိသြားေနခ်ိန္၊ ေရြ႔လ်ားသြားေနၾကခ်ိန္မ်ားတြင္ မယမုံ၏ အထက္လႊာမွ အိမ္ေထာင္ရွင္မသည္လည္း ရႈိက္သက္ပင့္သက္မ်ားႏွင့္အတူ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။
မယမုံ၏ အျမင္အေတြးမ်ားမွာ တရားနိဗၺိႏၷ ဆန္ေနတတ္သည္။ ေၾကကဲြ ေဆြးေျမ့ေနသည္။ မႈိင္းညိွဳ႕ေနသည္။ အုံ႔ပ်ညစ္ေထးေနသည္။
“စိတ္ဆုိတာ ထိန္းရခ်ဳပ္ရ ခက္သားကလား”
မယမုံ၏ အထက္လႊာဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ ညည္းတြားရြတ္ဆုိလ်က္ စိတ္ထိခုုိက္ေနသည္။
“ဒီလုိပါပဲေလ….လူ႔ ဘုံေလာကႀကီးဟာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီး ေနတာပါ၊ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနတာပါ”
********************************
မယမုံ၏ေနာက္ဆုံး ဝတၳဳတုိကေလးကုိ ဖတ္ရခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္လည္း စာေရးစ လူငယ္တဦး အျဖစ္ျဖင့္ က်င္လည္ေနသည္္။
ထုိဝတၳဳကို မယမုံသည္ ဘယ္ေနရာကေန ေရးလုိက္ပါသနည္း။
ဝတၳဳထဲတြင္ ခ်က္ပလက္ကားမွ ဓာတ္္ဆီရန႔ံ၊ ဂုိယာေရေမႊး၏ သင္းျမျမယနံ႔၊ လွ်ပ္စစ္ပန္ကာ တဝီဝီလည္ေနသံ၊ အေအးခန္းထဲမွ ေကာ္ေဇာေပၚ၊ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္လွစ္ေနသံ၊ စိတ္ကိုတိမ္းမူးယစ္ေဝေစသည့္ စႏၵယားကုိ သြယ္လ်လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ခ်ိနဲ႔စြာ တုိ႔ကစားေနသံ၊ ေသြးဆူပြက္ေနသည့္ ကက္ဆက္ဖြင့္သံ၊ ႏုိင္ငံျခားစီးကရက္ တဝက္လက္က်န္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေငြျပာခြက္ထဲ တြန္းေခ်ေနသံ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားသံျဖင့္ ညွင္းတြဲ႔တဲြ႔စကားသံ၊မိန္းမူးေစသည့္ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာသံ၊ ပုိးဇာခန္းဆီးကုိ ေလတုိးေဝွ႔ေနသံ၊ ဤအသံယန႔ံ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကုိ ခ်စ္တဲ့မယမုံက ျပည့္စုံစြာ မေဖာ္ျပေသာ္လည္း က်ေနာ္ခံစားေတြ႔ထိေနရသည္။
မယမုံ စာေရးစကဆုိလွ်င္ ထုိေနရာမ်ိဳးသုိ႔ ေရာက္သြားသည့္ ေတာသူမဆံေသာ တဝက္တစိတ္ရုိင္းသည့္္ သူ႔ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ စိတ္အားငယ္မႈမ်ားကို ေရးတတ္သည္။
ခုေတာ့လည္း မယမုံဝိညာဥ္ပူးကပ္ထားသည့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ ပန္ကာေအာက္မွ ႏူးညံ့လွသည့္ ဆုိဖာေပၚ ေရာက္ေနေပၿပီ။
က်ေနာ္သည္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းတေဆာင္၏ ေနာက္ေဖးဘက္ ခုႏွစ္ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ကပ္ရပ္ေနထုိင္ရင္း မယမုံ၏ ဝတၳဳကို ဖတ္ေနရသည္။
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲရွိ တေယာက္အိပ္ ကြပ္ပစ္ေပၚတြင္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ား၊ ေရးလက္စစာမူမ်ားသည္ ဘရမ္းဘတာပြက်ေနသည္။ အဖုံးမဲ့ေသာေဖာင္တိန္သည္ ကြပ္ပစ္ေထာင့္စြန္းေပၚတြင္ တင္ေနသည္။ နိမ့္လြန္းေသာ သြပ္အမုိးး၏ အပူဒဏ္မွ သက္သာရာရေအာင္ မ်က္ႏွာက်က္အျဖစ္ ပိတ္ဆီးထားေသာ ေစာင္ၾကမ္းေဟာင္းေပၚတြင္ ပင့္ကူေမွးမ်ားရႈတ္ေထြးေနသည္္။
ဤအခန္းက်ဥ္းကေလးသည္ က်ဴရွင္ေက်ာင္း၏ ေထာင့္စြန္းတြင္ရွိသည္။ ယခင္က ေက်ာင္းရုံးခန္းတခုျဖစ္ရာ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းႏွင့္ ဆက္သြယ္သည့္ ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ကုိ ပိတ္ထားလ်က္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား အေႏွာင့္အရွက္ မျဖစ္ေစရန္ ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္ထြက္ေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားေရာက္လာခ်ိန္မ်ား၌ သူတို႔ကိုအေႏွာင့္အရွက္မျဖစ္ေစရန္ ကြပ္ပစ္ေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္ေနရသည္။ ထုိအခိ်န္၌ အထက္လႊာ က်ဴရွင္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဘရမ္းဘတာစကားေျပာသံ၊ အဂၤလိပ္ေတးသြားကို ေလခၽြန္သံ၊ ခုံမ်ားကိုပုတ္ၿပီး အခုန္အပ်ံ စည္းဝါး လုိက္သံမ်ားျဖင့္ …..ဤ ဆူညံေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္ထဲတြင္ မယမုံ၏ ဝတၳဳကေလးကို ဖတ္ရသည္။
ကြပ္ပစ္နေဘးမွ ျပတင္းေပါက္ကုိဖြင့္ထားေလသည္။ လူတေယာက္ သြားသာရုံျခားသည့္ တဖက္ ဆရာဝန္မအိမ္မွ ဟင္းခ်က္ေညွာ္နံ႔လည္း အခန္းထဲ တုိးေဝွ႔လာသည္။ ဆရာဝန္၏အိမ္ေဖာ္မကေလးသည္ သီခ်င္းတေအးေအးဆုိရင္း အဝတ္ေလ်ာ္ေနသည္။သူ၏ ကရင္အမ်ိဳးသားသံတဝဲဝဲေၾကာင့္ မည္သည့္ေတးကုိ သီဆုိ ေနမွန္း မသိႏုိင္။ သူသည္ သခင္မ်ား ေပးကမ္းထားသည့္ ႏြမ္းေယာ္ေနသည့္ အဝတ္မ်ားကို ဝတ္ထားသည္။ ေခတ္အမွီဆုံးကား ျဖစ္ေနသည္။
သူသည္ မူလက ေတာင္ေပၚရြာကေလးတရြာမွ လာခဲ့လိမ့္မည္။ သူ႔ေျခသလုံးသား ေတာင့္တင္းခုိင္မာေနသည္မွာ ေတာင္မ်ားအေပၚ အဆင္းအတက္လုပ္ရလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။သူသည္ ေတာင္တန္းေပၚမွ ရြာကေလးကို ဘာ့ေၾကာင့္စြန္႔ခြာလာခဲ့ရသနည္း။ သူ႔ကိုယ္ကုိ အေစအပါးကေလး အျဖစ္ျဖင့္ သူကိုယ္တုိင္က ေရာင္းစားခ်င္ေသာေၾကာင့္ လာခဲ့ရေလသလား။
ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေမးမိေလသည္။
မယမုံ၏ဝတၳဳမွာလည္း အိမ္ေစမကေလးတေယာက္ ရုပ္ပုံကို ပုံၾကမ္းသြန္းေလာင္း ထားသည္။
မယမုံ၏ အိမ္အေစမကေလးမွာ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ဝန္းက်င္မွ်သာ ရွိပါလိမ့္မည္။
အသားလတ္လတ္ ကိုယ္လုံးသြယ္သြယ္ႏွင့္ ေကာင္မေလးကို မယမုံ၏ ဒရုိင္ဘာက ေခၚလာခဲ့သည္။
“က်ေနာ့္ညီမေလးပါမမ”
ဒရုိင္ဘာက ေခါင္းငု႔ံကာ တေျဖးေျဖး ေျပာသည္။
အိမ္ေစမေလးသည္လည္း မယမုံေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေခါင္းငုံ႔ကာ ႏွိမ့္ခ်က်ိဳးႏြံစြာရပ္ေနသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ေဟာင္းေျမ့ေနေသာ အေရာင္အဆင္း ပ်က္ပ်ယ္ေနသည့္ သားေရေသတၳာကေလးကို ဆဲြထားသည္။
သူ႔ ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အျခားအိမ္ေဖာ္မကေလး မ်ားလုိ ဆတ္ေကာ့လတ္္ေကာ့ ဟု မယမုံ မထင္ႏုိင္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည့္ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးမွာ ၾကည္လင္ေနသည္။ သူ႔ဆံဖ်ားမွ ေျခဖ်ားအထိ ရုိက်ိဳးႏွိမ့္ခ်ထားသည့္ အသြင္လည္း ေဆာင္ေနသည္။
“သည္မိန္းကေလးဟာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမ႔ြကေလး ေနတတ္မယ္၊ ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့ ပုံမ်ိဳးမဟုတ္ဖူး၊ ရႈတ္ရႈတ္ ရွက္ရွက္ရွိမွာမဟုတ္ဖူး၊ ဒိျပင္အိမ္ေဖာ္မကေလးေတြလို ဘရမ္းဘတာ မဟုတ္ဖူး၊ သူတုိ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ငါဆုံခဲ့ဘူးၿပီပဲ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အကုိလဲရွိေတာ့ ပိုၿပီးဟန္က်တာေပါ့ေလ အေနအထုိင္ ဆင္ျခင္ဖုိ႔လဲ ငါသိပ္ေျပာ ေနရမွာ မဟုတ္ပါဖူး”
မယမုံ၏ ထုိအေတြးစမ်ား၊ စိတ္ကူးမ်ားသည္ သူ႔ဝတၳဳေပၚမွ စာလုံးကေလးမ်ားအေပၚတြင္ အရိပ္လႊမ္းေနသည္။
တုိက္၏ ေျပာင္လက္ေသာ ပ်ဥ္းကတုိးအခင္းေပၚတြင္ အိမ္ေဖာ္မကေလးသည္ ၿငိမ္သက္ရပ္ေနဆဲ။ ေခါင္းငုံ႔ ထားေသာသူ၏ခ်ိဳးႏွိမ္ထားသည့္ မ်က္ႏွာကေလး၏ အရိပ္သာ ေျပာင္လက္ေနသည့္ ပ်ဥ္းကတုိးအခင္းေပၚတြင္ မထင္မရွား ထင္ေနသည္။
က်ေနာ္ကမူ မယမုံ မည္သည့္အခါတြင္မွ မေမးမည့္ေမးခြန္းမ်ား စဥ္ၿပီး ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာေနသည္။
“ဘာျပဳလုိ႔ ဒီမိန္းကေလးဟာ သူ႔ ကိုယ္သူ ကၽြန္လိုေရာင္းခ်ဖုိ႔ ဒီေနရာကို ေရာက္လာရတာလဲ၊ ေျပာျပစမ္းပါ၊ တကယ့္အေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္ကုိ ေျပာျပစမ္းပါ”
သူသည္ အိမ္ႀကီးရွင္ သခင္ေရွ႔၌ ဤသုိ႔က်ိဳးႏြံစြာ ရပ္ေနခ်င္ပါ့မလား။ သူ႔ကိုယ္သူ“အေစခံ” ဟု သတ္မွတ္ထားခ်င္ပါ့မလား။ သူတပါးခုိင္းရာလုပ္ေနရသည့္ဘဝ၌ ေနခ်င္ပါ့မလား။ သူတပါးအညစ္အေၾကးမ်ား ေပက်န္ေနသည့္အဝတ္မ်ားကိုေလွ်ာ္၊ လူတေယာက္စီးရမည့္ ဖိနပ္မ်ားေရွ႕တြင္ ပုဆစ္ဒူးတုတ္ ထုိင္ၿပီးဖိနပ္တုိက္၊ မိမိအိမ္မဟုတ္သည့္ အိမ္၏ လူတကာ နင္းသြားေနသည့္ ၾကမ္းျပင္ကို အေရာင္ဖိတ္္လာေအာင္ တိုက္ေနခ်င္ပါ့မလား။
သူ႔အတြက္ အိပ္ရာ ေနရာမွာမူ အိမ္အေနာက္ဖက္ တန္းလ်ား၏ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္သာ ပိတ္ေလွာင္ ေနမည္။ သူ႔သားေရ ေသတၱာအေဟာင္းကေလးကုိဆဲြကာ သူထုိေနရာသို႔ သြားရေတာ့မည္။
က်ေနာ့္စိတ္အာရုံမ်ားမွာ မယမုံ၏ စာလုံးကေလးမ်ားအေပၚတြင္ မရွိေတာ့။
က်ေနာ့္ စာေရးဆရာမကေလးသည္ က်ေနာ့္ စိတ္အာရုံကို မဖမ္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့ပါတကား။
ယခင္ကဆုိလွ်င္ က်ေနာ္႔စိတ္မ်ားမွာ မယမုံေခၚသြားရာေနရာသစ္မ်ားသုိ႔ မိန္းေမာစြာလုိက္ပါၾကသည္။ မယမုံ ခ်ိဳသာစြာ ေျပာျပေနတတ္သည့္ ေလာကအျမင္ကုိလည္း မညင္းဆန္ႏုိင္။ သူ၏အ့ံၾသဖြယ္ရာ ဖန္္ဆင္းခ်က္မ်ားၾကား၌ က်ေနာ္ကား ေငးေမာ ၿငိမ္သက္ရသည္။
ယခုေတာ့မူ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ေလာကအျမင္ကို သံမဏိေခ်ာင္းလုိ တင္းမာခက္ထေရာ္လွသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
မယမုံ၏ အျမင္သည္ မယမုံက်င္လည္ရာ လူမႈတရား၊ ဗီဇတရားမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့သလုိပင္၊ က်ေနာ္႔အျမင္သည္လည္း က်ေနာ္႔ဘဝ၏ လူမႈလက္ေတြ႔မွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
မယမုံေရွ႕၌ ရုိးက်ိဳးစြာရပ္ေနသည့္္ အိမ္ေစမကေလး၏ ရုပ္ပုံမွာ က်ေနာ့္အျမင္တြင္ က်ေနာ့္ အမ၏ ရုပ္ပုံျဖစ္ေနေပၿပီ။
အိမ္ေစမကေလးသည္ ၿမိဳ႔ျပအရိပ္ တုိက္တာအရိပ္မွာ ေနသည္။ သူ႔ဆင္ယင္မႈသည္လည္း ၿမိဳ႕ျပျဖစ္ေနသည္။ ယခုအခါ၌ သူ႔အေတြး၊ အျမင္၊ စိတ္ဓါတ္မ်ားသည္လည္း ၿမိဳ႕အရိပ္၊ တုိက္အရိပ္ အထက္လႊာမွ ေရာင္ျပန္ ဟပ္ေနသည့္ အရိပ္မ်ားျဖင့္ ေရာရွက္ေနမည္။ သူ၏လွပသန္႔စင္ေသာ ဗီဇစိတ္ဓာတ္သည္ပင္ အဆိပ္သင့္ေနပလား။ သူ၏ ေျပာဟန္၊ ဆုိဟန္၊ လႈပ္ရွားဟန္မ်ားတြင္ တုိုက္ရိပ္ကားရိပ္ သင့္ေနေပမည္။
အမသည္ ေက်းေတာသူ၊ လယ္သူမႀကီး၊ က်ဘန္းအလုပ္သမႀကီး အျဖစ္ျဖင့္ က်င္လည္ေနသည္၊ သူ႔ ခႏၵာကိုယ္မွာ ေတာင့္ခုိင္မာေက်ာသည္။ တုိက္ရိပ္မိေနသူ အိမ္ေစမကေလးလုိ ျဖဴေဖ်ာ့မေနပဲ၊ အမ၏ ေနေလာင္အသားမွာ ၾကမ္းေထာ္မဲညစ္ေနသည္။ အိမ္ေစမကေလးက ဖိနပ္သဲႀကိဳး အျဖဴအပါးကေလးစီးထားေသာ္လည္း ဖိနပ္ မစီးတတ္ေသာ အမသည္ ထမီတုိတုိဝတ္ကာ၊ ေနပူ ျပင္းျပင္းေအာင္ရွိ တေမွ်ာ္တေခၚစပါးခင္းႀကီးထဲတြင္ တံဇင္ကိုကုိင္ေျမွာက္လ်က္ ရိပ္သိမ္းေနရင္း၊ ကြမ္းမ်ားကုိ တရာၿပီးတရာ ဝါးေနေတာ့မည္။
ဤအသြင္သ႑ာန္ႏွစ္ခုကား ျခားနာလြန္းလွသည္။ သူတုိ႔ အေနအထိုင္၊ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိႏွင့္ အတြးအျမင္အသိ ျခားနားလြန္းပုံမွာ ဆပ္စပ္၍မရႏုိင္။
သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ ခဲြစိပ္မရေအာင္ တူညီခ်က္မ်ားမွာမူ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားမ်ားေပၚတြင္သာ ထာဝရတည္ရွိေနေတာ့မည္။
က်ေနာ္တုိ႔၏ ငယ္ဘဝေၾကးမုံျပင္မွာ ခုအခါတြင္ အခ်ိဳ႕ေမွးမွိန္စ ျပဳေနပါၿပီ။ ၾကည္လင္လန္းဆတ္ေနဆဲ အစိပ္အပုိင္းကေလးမ်ားကုိမူ က်ေနာ္ ဘယ္အခါမွ ေမ့ေပ်ာက္မည္မဟုတ္ႏိုင္။ က်ေနာ္ ေသဆုံးခ်ိန္၌ပင္လွ်င္ က်ေနာ္၏ သခ်ၤိဳင္းေျမ ကမူေပၚတြင္ ထုိအမွတ္အသားကေလးမ်ား ထင္က်န္ေနရစ္လိမ့္မည္။
ထုိအခါက ေက်ာင္းဝင္ မွတ္ပုံတင္စာရြက္ေပၚတြင္ က်ေနာ္႔အတြက္ “မိဘအမည္….ကူလီ” ဟု ေရးမွတ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း အမ၏အမည္နာမကိုမူ မည္သည့္ေက်ာင္း မွတ္ပုံတင္ စာတရြက္ေပၚတြင္မွ ေတြ႔မည္မဟုတ္ႏုိင္။
အမ၏အမည္ကုိ ေခၚငင္သံမွာ လယ္ေတာ၊ ယာေတာ၊ ေတာေတာင္မ်ားထဲတြင္သာ ၾကားေနရမည္။
“ခင္ႏုေရ”
“ေဟး….ခင္ႏု”
“ခင္ႏုေရ”
ဤအသံမွာ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္မ်ား၏ အသံ၊ အေဖႏွင့္ အေမတို႔၏ အသံမ်ားျဖစ္လိမ့္မည္။
ဤအသံမ်ားသည္ အင္ေတာ၊ ဝါးေတာႀကီးမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ေခ်ာက္ႀကိဳေျမာင္ၾကားမွ ပဲ့တင္ရုိက္ခတ္လာသည္။ ေတာင္ႏွာေမာင္းမ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လာသည္။
ထုိအခါက က်ေနာ္သည္ ေတာေတာင္မ်ားထဲတြင္ လွည့္ပတ္သြားလာရသည္ကုိ ၾကည္းႏူးႏွစ္ၿခိဳက္မိေသာ္လည္း မွ်စ္ခ်ိဳးရသည့္ အလုပ္္ကုိမူ ေၾကာက္ရြြံ႕ေနသည္။
မွ်စ္ခ်ိဳးေသာအခါ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေနေသာ ဝါးေတာႀကီးထဲတြင္ ကိုယ္ေပၚ၌ ျခင္းရုိင္းႀကီးမ်ားသည္ ကုိက္ခဲေနမည္။ စုိစြတ္လွေသာ မုိးမ်ားလည္း အဆက္မျပတ္ ရြာေနသည္။ တကိုယ္လုံးမွာ ဝါးေမြးမ်ား စူးဝင္ေနေသာေၾကာင့္ ယားယံေနမည္။ မွ်စ္ထမ္းေတာင္းမ်ားကုိ မလ်က္ ဝါးတရုံမွ တရုံသို႔ ကူးေျပာင္းသြားေနရသည္။ မွ်စ္ပုံမ်ားေတြ႔လွ်င္ ဝါးရုံေပၚသုိ႔ ကုတ္ကပ္တြယ္တက္သြားၿပီး ျဖတ္ယူရသည္။ အေဖာ္ မကဲြေစရန္လည္း မၾကာမၾကာ ဟစ္ေခၚအသံေပးေနရမည္။ အထမ္းကုိ မႏုိင့္တႏုိင္ ထမ္းလ်က္ ေတာင္ေအာက္ ခ်ိဳင့္ႀကီးမ်ားထဲ ဆင္းသြားရမည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ မႏုိင္မနင္း သယ္ပုိး တက္လာ ရမည္။ တကိုယ္လုံးမွာလည္း မုိးရုိက္ထားေသာေၾကာင့္ ျပာႏွမ္းကာ တခုိက္ခုိက္ တုန္ေနမည္။ မုိးရြာေနဆဲ ကၽြန္းပင္ႀကီး အရင္းတြင္ ထမင္းထုပ္ေျဖစားေသာအခါ စားေနရင္းပင္ ထမင္းမ်ားမွာလည္း ေရသံစြပ္စြပ္ ျမည္လာလိမ့္မည္။
မွ်စ္ေတာင္းကို မႏုိင္မနင္းထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့သည့္ခရီး၌ ေခ်ာက္ႀကိဳေျမွာင္ၾကားမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္လာရမည္။ ေတာင္ႏွာေမာင္းမ်ားကုိ ေကြ႔ပတ္လာရမည္။ ပခုံးမ်ားမွာလည္း အထိမခံခ်င္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ေရာင္ကုိင္းလာမည္။
သုံးေလးမိုင္မွ်သြားၿပီးလွ်င္ ေျခေထာက္မ်ားကို မသယ္ခ်င္။ ဒူးေခါက္ေကြးမ်ား ညြတ္လာမည္။
ပခုံးေပၚတြင္ ညြတ္ေကြးသြားလုိက္ ေျမာက္ၾကြလုိက္ႏွင့္ ပါလာသည့္ မွ်စ္ေတာင္းႏွစ္ခုမွာလည္း ေျခတလွမ္းထက္တလွမ္း ပုိ၍ ေလးပင္လာေနသည္။ အထမ္းကို ထမ္းသြားေနရင္း ပါးစပ္ကို ငါးလိုဖြင့္ဟကာ အသက္ရွဴရသည္။ မိုးေရစက္ကေလးမ်ားကို အေမာေျပ စုပ္မ်ိဳလာရသည္။ ေရွ႕တြင္လည္း ခရီးသုံးမုိိင္မွ်က်န္ေသးသည္။
ေျခတလွမ္းၿပီးတိုင္း ခရီးတုိလာခဲ့ၿပီ ဟု ေတြးကာ အားေပးေနရသည္။
သဲကႏာၱရလုိျဖစ္ေနသည့္ လွည္းလမ္းမႀကီးအတုိင္း သြားေနရေသာ အခါ ေျခေထာက္မ်ားကုိ မဆဲြခ်င္ မရုန္းခ်င္ေတာ့ေပ။
လမ္းတြင္ ခရီးေထာက္နားေနရာမ်ား၌ အထမ္းကိုလႊတ္ခ်လုိက္ၿပီး နီးစပ္ရာ ျမက္ေတာ၊ ကုန္းကမူမ်ားေပၚတြင္ လဲွခ်အိပ္လုိက္ရေတာ့သည္။
ခရီးဆက္ရဦးမည္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕မိသည့္စိတ္ကား ရင္ထဲ၌ေလးလန္လွသည္။
ထိုအခါတြင္ က်ေနာ္႔အနားတြင္ သူ႔ေတာင္းကုိခ်ၿပီး ရပ္နားေနသည့္အမသည္ က်ေနာ္႔ကို အားေပးစကားမ်ား ေျပာတတ္ေလသည္။
သူေျပာခဲ့သည့္စကားမ်ားမွာ ယခုလည္း က်ေနာ္႔ နားထဲတြင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္၍ ၾကားေနရဆဲပင္။
“ကဲ….ရုန္းလုိက္ၾကအုံးစို႔ေဟ…. ေကာင္ေလး….ထ၊ ထ”
ထုိအခါက အမအသက္မွာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထက္ ေက်ာ္ဦးမည္မဟုတ္။ သူ႔ကို က်ားသစ္တေကာင္လုိ သန္မာဖ်တ္လတ္သည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။ သူသည္ ထမီကုိ တိုတုိဝတ္သည္။
ခြန္အား ျပည့္ၿဖိဳးေသာ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားမွာ မာေက်ာစြာေတာက္ပေနတတ္သည္။
သူ ခါးေထာက္ရပ္လုိက္လွ်င္ မည္သူ႔ကိုမွ် အေလွ်ာ့မေပးမည့္ဟန္ျဖင့္ တင္းမာေနသည္။
သူရယ္စရာေတြ႔၍ ရယ္ေမာလိုက္လွ်င္လည္း ေတာေတာင္တခုလုံး ညံေလာက္ေအာင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရွိေနတတ္သည္။
တခါတြင္ က်ေနာ္သည္ ေတာင္ၾကား ေခ်ာင္းကေလး တဖက္ကမ္း၌ ခရီးမဆက္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ပစ္လွဲလုိက္ရသည္။
မည္သို႔မွ် စိတ္အားတငး္ထား၍ မရေတာ့။ ပခုံးမ်ားမွာလည္း ေရာင္ကုိင္းရာမွ စုတ္ျပတ္စျပဳလာသည္။ ထမ္းပုိးႏွင့္ အထိမခံခ်င္ေတာ့။ ေျခေထာက္မ်ားကိုလည္း ဆက္၍မသယ္ႏုိင္။ ဝန္ေလးပိသျဖင့္ ခါးလည္းမခုိင္ေတာ့ေပ။
ေနာက္ဆုံး၌ က်ေနာ္သည္ မွ်စ္အထမ္းကို လူသြားလမ္းနံေဘး၌ ပစ္ခ်လုိက္ရသည္။ ထုိင္ပင္မထုိင္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ လမ္းနံေဘး ကမူကေလးကို ေခါင္းအုံးကာ ပစ္လွဲ အိမ္ခ် လုိက္ရသည္။
အေဖႏွင့္အမကား ေရွ႕မွ သြားႏွင့္ၾကေပၿပီ။ အေဖလည္း သူ႔အထမ္းကိုသူ အႏုိင္ႏိုင္သယ္ပိုးကာ ေခ်ာင္း ဟုိဖက္ကမ္းရွိ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚ ေရာက္ေနေပၿပီ။ သူ႔ ထမ္းပိုး ညႊတ္ပက္မွ တက်ီက်ီ ျမည္သံကိုပင္ မၾကားရေတာ့ေပ။
အမလည္း ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးသြားႏွင့္သည္။ သူလည္း သူ႔ေတာင္းအထက္၌ ဝါးကုိင္းမ်ားစုိက္ကာ မွ်စ္မ်ား ေမာက္လွ်ံေအာင္ထည့္ထားသျဖင့္ အႏုိင္ႏုိင္ သယ္ေနရသည္။ သူ၏ေတာင့္ခုိင္လွေသာ လည္းပင္ေက်ာမ်ားသည္ သံစို႔မ်ားစုိက္ထားသလုိ တင္းမာေနသည္။ ဝန္ေလး ပိထားေသာေၾကာင့္ သူတခ်က္လွမ္းသြားတုိင္း ေျမတခါတုန္သြားေနသလုိပင္။
က်ေနာ္သည္ မွ်စ္အခ်ိဳ႕ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ရန္ ေတြးေနမိသည္။
ခရီးတဝက္ေက်ာ္လာၿပီးမွ ထုိသုိ႔လည္း မစြန္႔ပစ္ႏုိင္။ စြန္႔ပစ္ခဲ့ရမည့္ မွ်စ္မ်ား၏ တန္ဘုိးမ်ားမွာ စာရင္းဇယားမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ ေခါင္းထဲ၌ ေပၚလာၾကသည္။ မိသားစု၏ စားဝတ္ေနေရး၊ ဝက္ရူးပ်ံေရာဂါ စဲြကပ္ေနသူ ညီမေလးအတြက္ ေဆးဝါး ကုသေရးမ်ားမွာကား က်ေနာ္လို ဆယ့္သံုးႏွစ္ အရြယ္ေကာင္ကေလးတေကာင္ မေျဖရွင္းႏုိင္သည့္ အရွဳတ္ အေထြးမ်ားပင္။
အေဖႏွင့္ အမႀကီးသည္ အိမ္တြင္ မွ်စ္ျပဳတ္ကာ ရြာစဥ္လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ေနသည္။ ဝက္ရူးပ်ံေရာဂါ စဲြကပ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို အက်ဥ္းခ်ထားသလုိ အိမ္တြင္တံခါး အလုံပိတ္ဆုိ႔ထားခဲ့ရသည္။ ခုဆုိလွ်င္ သူသည္ အိမ္ေထာင့္ကေလး၌ ဝက္ရူးပ်ံတက္ၿပီး သတိလစ္ေမ့ေျမာေနမည္။ သူ၏ ပိန္ေျခာက္ေနေသာ အေၾကာဆဲြေနတတ္သည့္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပုံသဏၭာန္မွာလည္း က်ေနာ့္စိတ္ႏွလုံးထဲမွ မထြက္ႏိုင္။
အေဖသည္ “လယ္တပဲြေလာက္၊ ႏြားတရွဥ္းေလာက္ရရင္ ဘာမွမေၾကာက္ဖူး” ဟု အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တိုင္း တမ္းတေနတတ္သည္။
ယခုမူ အေဖသည္ ေတာင္ထိပ္တြင္ အထမ္းႀကီးႏွင့္ရပ္ကာ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနသည္။
အမမ်က္ႏွာမွာ ပင္ပန္းလြန္းေနသည့္ၾကားမွပင္ အျပဳံးမ်ားေဝေနသည္။ ေခ်ာင္းအစပ္၌ရပ္ကာ က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလသည္။
“ႏြားေလး…..ဒါေၾကာင့္ နင္မႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ငါေျပာတယ္”
သူသည္ ရယ္သံႏွင့္ပင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေခ်ာင္းကမ္းေပၚတက္လာသည္။ က်ေနာ့္အနား၌ သစ္ငုတ္တခုကို အားျပဳၿပီး သူ႔မွ်စ္ေတာင္းကုိ ခ်သည္။
သူသည္ ေခါင္းခုပဆုိးစုပ္ျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ေခၽြးဥေခၽြးေပါက္မ်ားကို သုတ္သည္။ ေမာပန္းလြန္းသျဖင့္ သူလည္း ပါးစပ္ဟၿပီး အသက္ရွဴေနသည္။ က်ေနာ္႔ မွ်စ္ထမ္းႏွင့္ သူ႔မွ်စ္ေတာင္းၾကား၌ ပုဆစ္တုပ္ ထုိင္လုိက္ေလသည္။
“ဒါေလာက္ သယ္လာၿပီးမွေတာ့ မထားခဲ့ႏုိင္ဘူး။ ၾကည့္စမ္း…ၾကည့္စမ္း ႏြားေလး၊ ဒါေလာက္မ်ားမ်ားႀကီး နင္ဘယ့္ႏွယ္ ထမ္းႏုိင္မတုံးဟယ္၊ ဒါေတြမထားခဲ့ႏိုင္ဘူး ငါႏုိင္ေအာင္သယ္မယ္။ ၾကည့္စမ္း မုိးေတြေတာင္ ေမွာင္လာေနပီ။ ဒုိ႔ မိုးမိအုံးမယ္ထင္တယ္ ဒီႏြားေလး လုပ္ပုံနဲ႔”
သူက က်ေနာ့္ေတာင္းထဲမွ မွ်စ္မ်ားကုိ သူ႔ေတာင္းထဲေျပာင္းေရႊ႔ ထည့္ေနစဥ္ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ ခံစားေနရသည့္ ေဝဒနာမွာ စူးရွ နာက်င္လြန္းလွသည္။
က်ေနာ္လည္း အမလုိပင္ ထုိမွ်စ္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ားကုိ မထားခဲ့ႏုိ္င္။ သူတုိ႔ကုိ ဆန္မ်ား၊ ဆီမ်ား၊ ညီမေလး အတြက္ ေဆးဝါးမ်ား၊ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ရန္ စာအုပ္မ်ားဟု ျမင္ေနရသည္။
အမလည္း သူ႔ေတာင္းထဲသုိ႔ တြင္တြင္သားထည့္ေနသည္။ သူ႔အတြက္ မႏုိင္ဝန္ျဖစ္ေနေပၿပီ။
သူ႔လက္ခုတ္ထဲ ဝါက်င့္က်င့္ မွ်စ္ေခ်ာင္းမ်ားပါသြားတုိင္း က်ေနာ့္အတြက္ ဝန္ေလးႀကီးတခုေပါ့သြားေနလ်က္ သူ႔ အတြက္ ဝန္းေလးႀကီးတခု ပိလာေနသည္။
ဤခံစားရမႈမွာ လက္တခုပ္ထက္တခုပ္တက္လာကာ ေနာက္ဆုံး၌ မခံရပ္ႏုိင္ေအာင္ ရင္ထဲတြင္ နင့္လာသည္။ က်ေနာ္ကား က်ေနာ္႔မွ်စ္မ်ားကုိ မႏုိင္ႏုိင္ေအာင္ ထမ္းရန္ ရွိသမွ် စိတ္အားကုန္ တင္းေလသည္။ ရင္ထဲ၌ နင့္လာေနရသည္မွာ ေပါက္ျပဲစုပ္ျပတ္ေနသည့္ ပခုံးေပၚမွ နာက်င္ရမႈထက္ ပုိ၍ နာေလသည္။
ေနာက္ဆံုး၌ က်ေနာ္သည္ အမလက္မ်ားကုိ ေဆာင့္တြန္းလႊတ္လုိက္သည္။ သူ႔ေတာင္းထဲမွေကာ က်ေနာ္႔ ေတာင္းမ်ားထဲမွ မွ်စ္မ်ားကုိပါ လက္ႏွင့္တဆုပ္ၿပီးတဆုပ္ အေဝးသုိ႔ လႊင့္ပစ္ေလသည္။
မွ်စ္ေခ်ာင္းဝါဝါကေလးမ်ား ရွဳပ္ေထြးေနသည့္ သစ္က်ိဳင္းေပါက္ပင္မ်ား ျခံပုတ္ငယ္မ်ားထဲသုိ႔ တေဖ်ာေဖ်ာ က်ေရာက္ေနသည္။
အမသည္ က်ေနာ့္ လက္မ်ားကို အတင္း ခ်ဳပ္ကိုင္ကာ-“ေတာ္ေတာ့….ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့ဟဲ့” ႏွင့္ သံကုန္ေအာ္ဟစ္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္။ က်ေနာ့္ကုိလည္း အားကုန္ေဆာင့္တြန္းေလသည္။
သူသည္ သစ္က်ိဳင္းပင္ေပါက္မ်ားၾကားထဲသို႔ ေျပးသြားကာ မွ်စ္မ်ားကုိ လိုက္ရွာေဖြရင္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤမွ်စ္ဝါးေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိ ေရႊေငြရတနာလုိ ႏွေမ်ာေနသည့္ အမ၏ မ်က္ႏွာ၊ ခ်ဳံပုတ္မ်ားေအာက္၌ လိုက္လန္ေကာက္ယူရွာေဖြရင္း သူ၏ တတြတ္တြတ္ေျပာေနသံမ်ားကုိ က်ေနာ္ကား တသက္တာ၌ ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ႏုိင္။
အမကား မွ်စ္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ား အတြက္ ငိုယိုခဲ့ရရွာသည္။
မိုးမ်ားလည္း ဖဲြဖဲြရြာေနရာမွ ရုတ္တရက္ သြန္ရြာ ခ်လုိက္သည္။
“ငါႏိုင္ပါတယ္ဟဲ့…ႏြားေလးရဲ႕ ငါႏိုင္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာေနရက္နဲ႔ လႊင့္ပစ္လုိက္တာ ခုေတာ့ ကုန္ပီ-ကုန္ပီ”
********************************
မယမုံက အိမ္ေစမကေလးကုိ ပံုေဖာ္ထားပုံမွာ အေပၚယံဆံသည္။ ပုံၾကမ္းဆံသည္။ အိမ္ေစမ ကေလး၏ ရင္းတြင္းမွ ခံစားရခ်က္မ်ားကုိ မယမုံ မေတြ႔ထိႏုိင္။ စာေရးဆရာမေလး၏ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ အိမ္ရွင္ သခင္မႀကီး ခံစားခ်က္ အျမင္မ်ားေပတကား။
မယမုံသည္ အိမ္ေစမကေလးကုိ မျခယ္မႈန္းႏုိင္ေသာအခါ သူ၏ အိမ္ရွင္ သခင္မဘဝကုိ စုတ္ခ်က္ စိပ္စိပ္ျဖင့္ ေရးျခယ္ေနသည္။ သူ႔ခ်စ္လင္အရာရွိႀကီး၏ အထက္လႊာပုံပန္း သဏၭာန္ကုိသာ ပီပီသသ ေဖာ္ျပမိေနသည္။
က်ေနာ္ကမူ မယမုံက မေဖာ္ျပပါဖဲလ်က္ ေကာင္မကေလးအဝတ္ေလွ်ာ္ရင္း ေတးတပုဒ္ညည္းေနသံကုိ ၾကားေနမိသည္။
ေရပုိက္ေခါင္းမွ ေရပန္းမ်ား တဖြားဖြားက်ေနသည့္ ေအာက္တြင္ အိမ္ေစမကေလးသည္ အဝတ္ပုံႀကီး နံေဘးတြင္ အဝတ္မ်ားကုိ တထည္ၿပီးတထည္ ေလွ်ာ္ေနသည္။ သူ႔လႈပ္ရွားမႈမွာ စက္ရုပ္ႏွင့္မျခားနားႏုိင္။ သူ႔ စိတ္မ်ားမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။
သူ႔အေတြးမ်ား သူ႔အာရုံ မ်ားသည္ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနသနည္း။
သူ႔စိတ္ဓာတ္မွာ အဆိပ္သင့္ကာ အိမ္ႀကီးရွင္ သခင္မ်ားလုိျဖစ္ေနမလား။
သူသည္ အဖိႏွိပ္ခံရလြန္းသျဖင့္ မနာက်င္တတ္ေတာ့ဖဲ ထုံ၍မ်ား ေနပလား။
သူမ ယမုံစာေရးေနရာသုိ႔ ေကာ္ဖီခြက္ကုိယူသြားေနပုံမွာ ေျခသံမျမည္ေအာင္ ေျခဖြနင္းလ်က္ က်ိဳ႕က်ိဳ႕ရုိ႕ရုိ႕ ႏုိင္လြန္းလွသည္။ ထုိအခိုက္၌ သူ႔ရင္ထဲတြင္ မည္သည့္နာက်င္မႈခံစားမႈမ်ား ၿငိမ္သက္စြာ တိတ္တဆိတ္ ေပၚေပါက္လာေနမည္နည္း။
သူသည္ မယမုံ၏သမီးေလးကို ပုခက္ထုိင္လႊဲ ေပးေနသည္။ ဤခေလးကေလးသည္ပင္ သူ႔ အတြက္ အရွင္သခင္တပါး ျဖစ္ေနေပသည္။
သူၾကမ္းတုိက္ေနစဥ္တြင္ သူ႔ရုပ္ပုံႏွင့္ အတူ လယ္ေတာထဲမွ အမကုိ က်ေနာ္သတိရေနမိသည္။
ညေနခင္း၌ ေကာက္စုိက္ ရာမွ ရြံ႕မ်ား ေပေရလ်က္ရွိသည့္ အမသည္ အိမ္ကုိေက်ာ္ကာ မလွမ္း မကမ္းရွိ ခ်မ္းသာေသာ လယ္သမားတဦးအိမ္သို႔ ခရီးဆက္သြားေနရသည္။ သူသည္ ေန႔ခင္းက စိုက္လာသည့္ ေကာက္စုိက္ခစပါးကုိ ေဆာင္းဦးေပါက္ စပါးေပၚခ်ိန္အထိ မထားႏုိင္။ ခ်က္ခ်င္း စပါးေပး ေျပးယူရသည္။ လက္ငင္း စား ဝတ္ ေန ေရးသည္ အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္ေနသည္။
အိမ္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားစဥ္၌ အိမ္ဖက္ လွမ္းၾကည့္ခုိက္တြင္ အမ၏ ၾကည္လင္ေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာမွာ တခ်က္ ညိွဳးေယာ္သြားသည္။ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႔အလုပ္လုပ္ခ စပါးတတင္းကုိ ႏွေမ်ာမိသည့္ စိတ္ကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ရလိမ့္မည္။
စပါးေပးယူၿပီး သူျပန္လာခဲ့ေသာအခါ၊ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ၿမဲ ၾကည္လင္ေနသည္။ သူ႔ စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚသည့္ နာက်င္မႈကို အျခားသူမ်ားအား မခံစားေစခ်င္ေပ။
သူ႔လက္ထဲတြင္ က်ပ္တန္တရြက္ႏွင့္ အေၾကြေစ့ကေလးမ်ား ဆုပ္ကုိင္လာခဲ့သည္။
“ဟဲ့ေကာင္းေလးလာယူစမ္း….၊ အေမ့ကုိ တက်ပ္ေပးလုိက္ေနာ္၊ ငါးမူးကို စာအုပ္ဝယ္”
က်ေနာ္လည္း အိမ္ေပၚမွ ငုံ႔ကာ ေရစုိေနေသာ က်ပ္တန္ရြက္မွ အေၾကြေစ့ကေလးမ်ားကုိ လွမ္းယူရသည္။
“ဒီေငြကုိ ခုမယူပဲေနရင္ ေဆာင္းဦးေပါက္ရင္ စပါးတတင္းျဖစ္လာမွာ”
ဒီအေတြးမွာ ဓာတ္ျပားေဟာင္းတခုကုိ မၾကာခန ျပန္ဖြင့္ေနရသလုိ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေန႔ရွိသမွ် ေပၚေပါက္ေနရသည့္အေတြးပင္။ ထပ္ျပန္တလဲလဲ နာက်င္ ကိုက္ခဲ ေစသည့္အေတြးပါတကား။
က်ေနာ္တုိ႔၏ ငယ္ဘဝေၾကးမုံျပင္မွာ ဤနာက်င္ကုိက္ခဲမႈမ်ားသာ တခုႏွင့္တခု တဲြဖက္္စပ္ေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္ ေျခာက္တန္းသုိ႔ ကူးမည့္ႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းဆက္မထားႏုိင္ေအာင္ အေျခအေနမ်ား ဆုိးရြားလာေသာအခါ အမသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံစည္ခဲ့၏။
ေနာက္ဆုံး၌ အမသည္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာႏွင့္ မလွမ္းမကြာလွသည့္ ေတာၿမိဳ႔ကေလးရွိ ခ်မ္းသာသူတဦး၏အိမ္တြင္ အလုပ္လုပ္ေတာ့ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။
ထုိအၾကံကုိ သူသည္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ တိတ္တိတ္ႀကိတ္၍ၾကံစည္ခဲ့ေပမည္။ သူ၏ မာနႀကီးလွေသာစိတ္ကုိ သူ႔ဘာသာ ခက္ခဲပင္ပန္းလွစြာ ခ်ိဳးႏွိမ္ထားခဲ့ရမည္။
ထိုအေၾကာင္းကုိ ေျပာေသာအခါ သူသည္ သူ႔စိတ္ထဲ၌ ဘာမွ်ထူးျခားျခင္းမရွိသလုိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ကေလးေျပာသည္။
သူ႔ေျပာဟန္၊ သူ႔အသံမွာ ေပါ့ေပါ့ကေလးျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာလည္း ထူးျခားမႈမရွိသလုိပင္။
မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္၌ သူ၏ အသားညိဳေသာ မ်က္ႏွာဝုိင္းဝိုင္းမွာ ျပဳံးေနသလုိပင္ ထင္ရသည္။
အေဖကလည္း ဓားေသြးရပ္ထားကာ အမစကားကုိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ အေမကလည္းထူးျခားသည့္ အေၾကာင္းအရာမဟုတ္သလုိပင္ ၿငိမ္ၿငိ္မ္သက္သက္ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္ အေမတုိ႔သည္ ေအာက္က်ေနာက္က် ႏွိမ့္ခ်ထားရဖန္ မ်ားလာခဲ့သျဖင့္ ထိခုိက္မႈ နည္းပါး ေနပလား မဆုိႏုိင္။
က်ေနာ္ကား မခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ အမအလုပ္လုပ္မည့္ အိမ္မွ သားသမီးမ်ားသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္း၌က်ေနာ္သည္ သူတုိ႔ကုိ ေမးထူး ေခၚေျပာမွ်ပင္ ဆက္ဆံသည္မဟုတ္၊ သူတို႔ကား ေတာက္ပ ဝင့္ၾကြားလွသည္။ ေက်ာင္း၌ က်ေနာ့္ရုပ္ပုံမွာ မိွန္လြန္းလွေလသည္။
ထုိအေျခအေန အရပ္ရပ္ကိုလည္း အမသည္ မခံစားမသိပဲ ေနမည္မဟုတ္။ ခုအခါ၌ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သူတမင္ၿပဳံး ထားေနရသည့္ အျပံဳးမွာ ထိခုိက္နာက်င္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနေပၿပီ။
“နင္ေက်ာင္းမထြက္ရေတာ့ပါဖူးဟဲ့…. ငါအလုပ္ စပ္လာခဲ့ပီ၊ တလေလးဆယ္ရမယ္၊ ခေလးထိ္မ္း ထမင္းခ်က္ ဝက္စာေကၽြးရုံပါပဲ၊ အလုပ္လဲသက္သာတယ္၊ ေကာက္မစုိက္ခင္ ႏွစ္လေလာက္ငါသြားလုပ္မွာပါ”
သူက အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အမည္ကုိ စကားထဲထည့္ေျပာလုိက္သည္။
သူသည္ အလုပ္ လက္ခံမည္ ဟု စကားလြန္ခဲ့ ၿပီးေၾကာင္းလည္းေျပာသည္။ ေကာက္စိုက္ စပါးရိပ္အလုပ္မွာလည္း သူတပါးအလုပ္ကို အခစားနားႏွင့္ လုပ္ရျခင္းျဖစ္၍ မည္သို႔မွ်မျခား နားဟုေျပာသည္။
အမကား က်ေနာ္ ကန္႔ကြက္ မည္ကို ႀကိဳတင္ ဖာေထးေနသည္။
“ေကာက္စုိက္တာကေတာင္ ပုိပင္ပန္းေသးတယ္ ေကာင္းေလရယ္၊ ပီးေတာ့လဲ ေဆြလုိမ်ိဳးလုိ ရင္ႏွီးေနၾကတာမႈတ္လား ဒီအတုိင္း လာကူပါအုံး ဆုိရင္ေတာင္မွ သြားကူေနရအုံး မွာပဲဟာ၊ ပီးေတာ့ အလုပ္ကလဲ ျပတ္ေနတယ္မႈတ္လား၊ ပီးေတာ့ ေနာက္ဆုိရင္ ကုိယ္လုိရင္ေတာင္မွ ရွာလုိ႔ ေဖြလုိ႔ လြယ္တာကူတာေပါ့ဟာ….”
သူ၏ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ စကားသံမွာ တေျဖးေျဖး တိမ္ဝင္ေနေပၿပီ။
ခပ္တင္းတင္း ခါးေထာက္ရပ္တတ္ေသာ၊ စူးရွသည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္တတ္ေသာ၊ မာနႀကီးတတ္သည့္ အမ၏ မာနမ်ားသည္ ေပ်ာက္္ဆုံးကုန္ပလားမသိ။
သူ၏မာနကို သူမည္မွ် ခ်ိဳးႏွိမ္ထားရသနည္း၊ က်ေနာ့္စိတ္၌ကား သိေနသည္။
“က်ေနာ္ေက်ာင္းမေနဖူး၊ ေက်ာင္းထြက္မယ္၊ အလုပ္လုပ္မယ္၊ အမ မသြားရဖူး၊ မလုပ္ရဖူး….”
က်ေနာ္သည္ အေဖႏွင့္ အေမကိုပါဆန္႔က်င္ကာ တင္းမာစြာေျပာခဲ့ေလသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ က်ေနာ္၏ တင္းမာစြာ ကန္႔ကြက္ေနသံမ်ားမွာ အရာမထင္ႏိုင္။ က်ေနာ္႔အသံမ်ားမွာလည္း စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ရာ အားနည္းလာရသည္။ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္မည္ဟု ႀကိမ္းဝါးေနေသာ္လည္း လုပ္စရာ အလုပ္ကားမရွိ။ စားဝတ္ေနေရး လက္ငင္း ျပႆနာကား ထိပ္ဆုံး၌ ေရာက္ေနခဲ့ေပၿပီ။
အမအလုပ္လုပ္ရန္ ညိွဳးမွိန္စြာ ထြက္ခြာသည့္ေန႔က က်ေနာ္သည္လည္း အိပ္ရာထဲတြင္ တေန႔လုံးေခြအိပ္ေနခဲ့သည္။ အမက ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေသာ္လည္း သူ၏ သိမ္ငယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ အားနည္းေမွးမိွန္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားကိုမူ သူမည္သို႔ ဖုံးကြယ္သြားႏုိင္ပါမည္နည္း။
မယမုံ၏အိမ္ေရာက္ေနရေသာ အေစခံမကလး သည္လည္းသူ႔စိတ္သူ႔ကုိယ္ကုိ သူသာပုိင္ဆုိင္ထားခ်င္ရွာမည္။ ႏွိမ့္ခ်ရိုက်ိဳးခ်င္မည္မဟုတ္။ ထုိသုိ႔ မရပ္တည္ ႏုိင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္သာ သူ၏ မာနတရားကုိ ေငြေၾကးျဖင့္ လဲလွယ္ခဲ့ရေပမည္။
သူဘယ္ကလာခဲ့သနည္း။
သူ၏ မူလစိတ္ဓာတ္မ်ားမွာ ေဆးေရာင္မည္မွ် လြင့္ခဲ့ရၿပီနည္း။
*****************************
ဝတၳဳတုိကေလးကုိ က်ေနာ္ ဆက္မဖတ္ခ်င္။ မဖတ္ႏုိင္။ ဤနာက်င္မႈမွာ ရင္ထဲ၌ မီးဟုန္းဟုန္း ထေတာက္ေနသလုိပင္။
ေရးခ်ိန္ၾကံဳခုိက္ ေရးသားေနသည့္ မယမုံ၏ ကေလာင္ဖ်ားမွ ထြက္ပ်ံက်လာသည့္ စာလုံးတုိင္း စာလုံးတိုင္းမွာ စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ဝေနသည္။ စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာ မ်ားသည္ အလုပ္သမားမ်ား ဖန္တီးေပးသည့္ စာရြက္ျဖဴမ်ား ေပၚတြင္ေပက်န္ေနသည္။
အိမ္ေစမကေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ေပၚလာသည္။ မယမုံက လိမၼာစြာျဖင့္ ဤကိုယ္ဝန္ကို စစ္ေဆးသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ အိမ္ေစမကေလး၏ ကိုယ္ဝန္မွာ သူ႔ အကုိဟု ေျပာခဲ့သည့္ ဒရုိင္ဘာႏွင့္ ရခဲ့သည့္ ကိုယ္ဝန္ျဖစ္ေနသည္။
မယားႀကီးရွိေသာဒရုိင္ဘာႏွင့္ အေျမွာင္မယား ျဖစ္ေနသည့္ အိမ္ေစမကေလးမွာ မယမုံ အိမ္ မေရာက္မီကထည္းက ညားေနခဲ့ၾကသည္။ ဤအက်င့္စာရိတၱ မသန္႔ရွင္း သူမ်ားကို သူ႔ အိမ္ႏွင့္ မတန္ေသာေၾကာင့္ မယမုံက ႏွင္လႊတ္ လုိက္ေလသည္။
ဝတၳဳတုိမွာ အဆုံးသတ္သြားေလၿပီ။
မယမုံကား သူ႔ဝတၳဳအဆုံးမသတ္မီ က်ေနာ့္ကုိ စကားတပုိဒ္ေျပာသြားခဲ့သည္။ သူ႔စကားမွာ သြယ္လည္းသြယ္ဝိုက္ ညင္လည္းညင္သာသည့္ စကားျဖစ္သည္။ လွပေသာစာလုံးကေလးမ်ားေနာက္ကြယ္မွ မယမုံ၏ စကားသံမွာ ညွင္းညံ့စြာေပၚလာခဲ့သည္။
“ေမာင္တုိ႔ ဘာေျပာအုံးမလဲဟင္…..မစၥည္းမဲ့ေတြဟာ မေဖာက္ျပန္ပါဘူးလုိ႔ ေျပာေနအုံးမလုိ႔လား….မစၥည္းမဲ့မဲ့ရွိရွိ လူဟာ လူပါဖဲကြယ္…”
သူ႔စကားသံသည္ က်ေနာ္၏ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲ၌ ဟုိမွသည္မွ ပ်ံ႕လြင့္တုိးေဝွ႔ေနသည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ဝတၳဳကို အိပ္ရာေျခရင္းဖက္သုိ႔ ပစ္ထားလုိက္သည္။
ယခင္အခါမ်ားကဆုိလွ်င္ က်ေနာ္ေလးစား ျမတ္ႏုိးသည့္ ဖန္္ဆင္းရွင္မကေလး မယမုံ၏ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ၌ အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနတတ္သည္။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္အမည္ နာမမ်ား၊ ဝတၳဳအမည္နာမမ်ားကုိ က်ေနာ္ကား တသသ သတိရေနတတ္သည္္္္္္္။ က်ေနာ႔္စိတ္ဝိညာဥ္မ်ားမွာ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္အတူ ဆြတ္ပ်ံ႕လြင့္္ပါးေနတတ္သည္။ နစ္ေမ်ာေနတတ္သည္။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ စကားသံ မ်ားသည္ စမ္းေရစီးသံမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ တုိးေဝွ႔ ေနတတ္သည္။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ ရယ္ေမာသံျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ၾကည္ႏူးေနတတ္သည္။
ယခုအခါ၌မူ ဘဝမ်ားက ရိုက္ပုတ္သင္ၾကားမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္လည္း ရန္သူမိတ္ေဆြ ခဲြျခားသိေနေပၿပီ။ စည္းျခားမ်ဥ္းသားေနတတ္ၿပီ။ ပစ္ပယ္ရမည့္ အေဟာင္း၊ ႀကိဳဆုိရမည္ အသစ္မ်ားကို ခဲြျခားေနတတ္ၿပီ။
ခဲြၾကအုံးစို႔ မယမုံ။
နိဳင္ဝင္းေဆြ
No comments:
Post a Comment