(က)
သူ ့ကို
အေဝးကျမင္ရေတာ့
လွတယ္။
အနားကို ေရာက္ေတာ့
ေၾကာက္တယ္။
သူ ့ကို တို ့ထိရတဲ့အခါ
သူ ့ေရကို ေသာက္တဲ့အခါ
သူ ့အေငြ ့ကို လွဳံတဲ့အခါ
လံုျခံဳေႏြးေထြး ေသြးခ်င္းေပါင္းစပ္
သူနဲ ့ငါ
တစတစ နီးစပ္လာခဲ့။
အခုေတာ့
သူ ့လည္ပင္းမွာ ငါတြဲခိုစီး
သီခ်င္းၿငီးခဲ့။
သူ ့ေခါင္းေပၚက ပန္းေတြ
ငါေခၽြခဲ့။
သူ ့လက္ေပၚ
ငါ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့
သူ ့နဖူးထိပ္မွာ ငါရပ္ေနဆဲ
ကြင္းျပင္ထဲက ေတာအုပ္ေတြ
ျခံဳပုတ္ေလးေတြ ျဖစ္သြားေပါ့။
(ပဥၥလက္ေတာင္တန္း ကဗ်ာမွ...)
မိဆိုင္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီးရဲ့ေအာက္ေျခ ေတာစပ္တြင္ က်ေနာ္တို ့နားေနခဲ့ၾကသည္။ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္ ကရင္ အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံးဥကၠဌ ပဒိုသာထူးေက်ာ္ဆီက လႊတ္လိုက္မည့္ ဆက္သားကို က်ေနာ္တို ့ေစါင့္ ေနၾက ျခင္းျဖစ္သည္။
ေတာစပ္ကို မဝင္ခင္ကတည္းက မိဆိုင္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားေနခဲ့ သည္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို ခတ္ေဝးေဝးကတည္းက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရွဳရင္း ကြင္းတခ်ိဳ ့၊ ေတာအုပ္တခ်ိဳ ့ကို ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည္။ တလမ္းလံုး မၾကာခဏဆိုသလို ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကိုသာ လွမ္းေမွ်ာ္ေမါ့ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကလည္း က်ေနာ္တို ့လူအုပ္ကို ငံု ့ၾကည့္ေနခဲ့၏။ တနာရီနီးပါး ေလွ်ာက္လာၾကသည့္တိုင္ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးႏွင့္က်ေနာ္တို ့က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ နီးကပ္မလာနိဳင္ေသး။
ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးရဲ့ေအာက္ေျခ ေတာစပ္ကိုဝင္ေတာ့ ေနေရာင္ျခည္မ်ား ဖရုိဖရဲ ၿပိဳကြဲကုန္သည္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေနေရာင္ျခည္မ်ားက အုိစာသြားရ၏။ေတာအုပ္ထဲကိုဝင္ေတာ့ က်ေနာ္က ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို သစ္ပင္သစ္ကိုင္းလြတ္ရာမွတဆင့္ ေမါ့ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကမူ က်ေနာ္တို ့ကို ငံု ့ၾကည့္မေနေတာ့။ သူ ့ေခါင္းကို ေမါ့နိဳင္သမွ်ေမာ့ထားဟန္တူ၏။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးရဲ့ထိပ္ပိုင္းကို မျမင္နိဳင္ေတာ့။
“က်ေနာ္တို ့ဒီမွာပဲ ခဏေစါင့္ေနရမယ္၊ ဥကၠဌက ဆက္သားလႊတ္ၿပီးလာေခၚမယ္လုိ ့ေျပာတယ္၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီညေနပဲ ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေတြ ့ၾကရမွာပဲ↔
က်ေနာ္တို ့လူအုပ္တြင္ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူ(၄)ေယာက္။ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံး အတြင္းေရးမွဴး ပဒိုလာဘ၊ သူ၏ဇနီးႏွင့္ ပဒိုလာဘ၏ လူယုံေတာ္ျဖစ္ဟန္တူသူ အသက္(၄၀)ခန္ ့အရြယ္ ကရင္အမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ဦး။ ပဒိုလာဘ၏ဇနီးက အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္ခႏာပါးပါး၊ စကားေျပာလ်င္ ခတ္တိုးတိုး၊ လမ္းေလ်ာက္လ်င္ အားယူၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လာရသလို။ က်န္းမာေရးသိတ္ေကာင္းဟန္မတူဟုပင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထင္ေနမိသည္။ ပဒိုလာဘ၏ လူယံုျဖစ္ဟန္တူသူ ကရင္အမ်ိဳးသားႀကီးကမူ ေျခတံလက္တံတုတ္တုတ္၊ ေမးရိုးပါးရုိးကားကား၊ တကယ့္တုတ္ခိုင္မာေက်ာသည့္ခႏာကိုယ္ႏွင့္။ ေအေက၄၇ ေသနတ္ကိုလြယ္လ်က္။ က်ေနာ့္ အထင္ သူက ပဒိုလာဘထက္ပင္ အသက္အနည္းငယ္ႀကီးဟန္တူသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ပဒိုလာဘတို ့ဇနီး ေမာင္ႏွံအေပၚ တလမ္းလံုးလိုလို ရုိေသ ေလးစားစြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံလာခဲ့သည္ကို ေတြ ့ခဲ့ရ၏။
နာရီဝက္နီးပါးအၾကာတြင္ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ႏွင့္စကားေျပာေနသည့္ ပဒိုလာဘက ရုတ္တရက္ အစီစဥ္ေျပာင္းရန္ေျပာလာခဲ့၏။
“က်ေနာ္တို ့ခ်က္ခ်င္းေတာင္ေပၚတက္ၾကရမယ္၊ ရန္သူတပ္စိပ္တစိပ္ က်ေနာ္တို ့ဖက္ လာေနတယ္လို ့ေျပာတယ္↔
ပဒိုလာဘကိုယ္တို္င္က အေရးတႀကီးဟန္ျပလိုုက္သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားရ၏။ဘယ္ေတာင္ ေပၚတက္မွာလည္း။ သည္ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေပၚ တက္မွာလား။ ဘယ္ေနရာက စၿပီး တက္ရမလဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေမးခြန္းမ်ား ဆက္တိုက္ေပၚလာေန၏။
က်ေနာ္တို ့အားလံုး ေျခရာလက္ရာမ်ားမက်န္ေအာင္ ဖ်က္ၾကသည္။ မည္သည့္ပစၥည္းမွ်မက်န္ရစ္ေအာင္ ဂရုတစိုက္ၾကည့္ၾကသည္။ သစ္ကိုင္းတခုကိုခ်ိဳးကာ သဲေခ်ာင္းကေလးထဲက ေျခရာမ်ားကို ဖ်က္ၾကသည္။ စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ သစ္ကိုင္းကို ျခံဳေတြထဲ ထိုးဝွက္ထားလိုုက္ၾကသည္။
“ကိုၿငိမ္းေဝ ခင္ဗ်ားညွပ္ဖိနပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာစီးၿပီးမွ ဂရုတစိုက္တက္္ေနာ္၊ ကၽြတ္က်ရင္ ျပန္ဆင္းေကာက္ဖို ့မလြယ္ဘူး၊ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚကို ဖိနပ္မပါပဲနဲ ့လည္း တက္လို ့မရနိဳင္ဘူး၊ ကဲ တက္မယ္↔
အထုပ္အပိုးကိုယ္စီ လြယ္လ်က္ က်ေနာ္တို ့ေတာင္ေပၚတက္ၾကသည္။ ကရင္အမ်ိဳးသားႀကီးက ေရွ ့မွ ဦးေဆာင္ၿပီးတက္၏။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးမွာ စတင္တက္သည့္ေနရာမွာကတည္းက ေက်ာက္သားသက္သက္ျဖစ္ သည္။ ေျမသားဟူ၍ ဘယ္ေနရာမွ မေတြ ့ရ။ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚစတက္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့အားလံုး အဆင္ေျပသလုိ လမ္းေရြးၿပီးတက္ၾကသည္။ ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္တည့္တည့္မဟုတ္။ မိမိလက္လွမ္းမီရာ ေက်ာက္ခၽြန္ေက်ာက္ခက္မ်ား ကိုဆြဲကာ ေျခခ်စရာေက်ာက္သားကိုေရြးကာ ဖက္တြယ္ၿပီးတက္ၾကသည္။ ငါးမိနစ္ခန္ ့တက္လာေနစဥ္ သတိရလို ့အထက္ႏွင့္္ေအာက္ကိုၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္က ေအာက္ဆံုးတြင္ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ က်ေနာ့္အထက္ ဝါးတရုိက္သာသာတြင္ ပဒိုလာဘ၏ဇနီး။ သူ ့အေပၚ ေနာက္ထပ္ဝါးတရုိက္ခန္ ့ခတ္ေစါင္းေစါင္းတြင္ ပဒိုလာဘႏွင့္ ကရင္အမ်ိဳးသားႀကီး။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္သြားရသည္။
ေတာင္ေပၚစတက္မည္ရွိစဥ္က ပဒိုလာဘေျပာခဲ့ေသာစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္က အနည္းငယ္ မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေျပာခ်င္းေျပာလ်င္ သူ ့ဇနွီးကိုသာ ေျပာသင့္သည္ဟုေတြးသည္။ သူ ့ဇနီးခတ္ႏြဲ ့ႏြဲ ့ပိန္ပါးပါးကို မည္သို ့မွ်မေျပာပဲ က်ေနာ့္ကိုမွ ေရြးၿပီး ဖိနပ္ကၽြတ္မက်ဖို ့ေျပာသလိုလိုႏွင့္ သတိေပးခဲ့သည္ကို စိတ္ထဲကႀကိတ္ၿပီး မေက်နပ္ခ်င္ခဲ့။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ ေက်ာက္ခၽြန္ေက်ာက္ခက္မ်ားမွာ ဓါးသြားလို ထက္လွသည္။ အကယ္၍ မေတာ္တဆ ေက်ာက္ခၽြန္ေက်ာက္ျပားမ်ားၾကား ဖိနပ္ကၽြတ္က်သြားပါက ျပန္ဆင္းေကာက္ယူလို ့ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မရနိဳင္။ ႀကိဳတင္ သတိေပးစကားေျပာခဲ့သည့္ ပဒိုလာဘကို ေက်းဇူးတင္ရေတာ့သည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ ပဒိုလာဘတို ့အေတာ္ေဝးေဝးအထိ ကြာသြားခဲ့သည္။ ကရင္အမ်ိဳးသားႀကီးက ေနာက္ခ်န္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေစါင့္၏။ က်ေနာ္က သူတို ့ကိုမီရန္ႀကိဳးစားၿပီး တက္သည္။အလင္းေရာင္ အားနည္းလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာက္ခက္ေက်ာက္စြန္းမ်ားၾကား လိမ့္က်မသြားရေအာင္ ပိုၿပီးဂရုစိုက္ေနခဲ့ရ၏။ တနာရီခန္ ့မွ်အၾကာတြင္ ေနေရာင္ျခည္မွာ အလြန္အမင္းအားနည္းသြား၏။ က်ေနာ့္မွာ ခက္ရာခက္ဆစ္တက္လာခဲ့ရသည့္ခရီးကို မၾကာခဏ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ ျပန္ငဲ့ၾကည့္မိသည္။ ေလတခ်က္အေဝ့တြင္ က်ေနာ့္ခႏာကိုယ္မွာ ေက်ာက္ေတာင္အစြန္းမွ သစ္ရြက္ေျခာက္တရြက္လို လြင့္က်သြားမလား ထင္လိုက္ရ၏။ ရန္သူ ့ေဘးကိုေၾကာက္၍သာ ပဒိုလာဘတို ့ႏွင့္အတူ ဒေမ်ာေသာပါး ေတာင္ေပၚ လိုက္တက္ခဲ့ရေသာ္လည္း အခုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေတာင္ေအာက္ကို မရဲတရဲျပန္ၾကည့္ရင္း ထိတ္လန္ ့အားငယ္လာရေတာ့သည္။
“ကဲ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာပဲ အိပ္မယ္၊ မုိးလည္းခ်ဳပ္ေတာ့မယ္၊ ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး၊ ကိုၿငိမ္းေဝ အိပ္စရာေနရာ ရွာပါ၊ ရွာမေတြ ့ရင္ ဖထီးကိုေျပာ၊ သူဝိုုင္းကူၿပီးရွာေပးလိမ့္မယ္↔
က်ေနာ္တို ့အားလံုး ေရာက္ရာေနရာတြင္ပင္ တညအိပ္ဖို ့ပဒိုလာဘက ဆံုးျဖတ္လိုုက္သည္။ အိပ္စရာေနရာ ကို ကံအားေလ်ာ္စြာ အလြယ္တကူေတြ ့သည္။ ေက်ာက္စြန္းတခု။ လူတက္ိုယ္စာသာသာ ေက်ာက္ျဖာအက်ယ္၊ ခါးဝက္ခန္ ့မရွိတရွိ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ျပားတခ်ပ္က ကာလ်က္။ က်ေနာ္ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ကမန္းကတန္း ေၾကာပိုးအိိပ္ထဲမွ ပုဆိုးႏွင့္ ေစါင္ပိုင္းကိုထုတ္သည္။ ေတာင္မႀကီးႏွင့္ ေက်ာက္တံုးၾကားက ပူေႏြးေနသည့္ ေက်ာက္ျဖာေပၚခင္းသည္။ တျခားသူေတြအတြက္ က်ေနာ္စိတ္မပူေတာ့။ ေတာ္ေပၚတက္လာသည့္ အေတြ ့အႀကံဳအရ သူတို ့ကို က်ေနာ္စိတ္ခ်သည္။ သူတို ့က က်ေနာ္ႏွင့္ မႏွိဳင္းယွဥ္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ သည္လိုအေတြ ့အႀကံဳ ရွိၿပီးသူမ်ားျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္ ေကာင္း ေကာင္း သိခဲ့ၿပီ။
အိပ္ယာခင္းၿပီးကာမွ ဗိုက္ထဲတြင္ ဆာေလာင္လာရသည္။ ေရဗူးကို ေၾကာပိုးအိပ္ေဘးမွထုတ္ၿပီး ေသာက္ သည္။ တဝတျပဲ မေသာက္ရဲေသး။ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚတြင္မို ့ေသာက္ေရကုန္သြားပါက အခက္ေတြ ့မည္။ ညစာကိုေတာ့ က်ေနာ္မေမွ်ာ္မွန္းနိဳင္ေတာ့။
ေနရာထိုင္ခင္းျပင္ေနစဥ္ ညသည္ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို အေမွာင္ထုထဲ ဆြဲႏွစ္ပစ္လိုက္၏။ ကိုယ့္အတြက္ ေနစရာေနရာ အဆင္ေျပကာမွပင္ အေဖၚမ်ားကို သတိရသည္။ က်ေနာ့္အထက္ အေမွာင္ထုထဲက စကားေျပာသံ သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ပဒိုလာဘတို ့ဇနီးေမာင္ႏွံက တေနရာတည္း အတူ ေနရာရသြားဟန္တူသည္။ က်ေနာ့္ ေအာက္ဖက္တေနရာတြင္ ကရင္အမိ်ဳးသားႀကီး ရွိေနေပလိမ့္မည္။
ညဥ့္နက္ေတာ့ ေလတိုးသံက တခ်က္တခ်က္ ပိုၿပီးအသံက်ယ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာက္တံုးတခုက အကာ အကြယ္သေဘာျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ့္ေနရာကေလးမွာ ေလကြယ္သလိုျဖစ္ေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေတာင္္ေအာက္ ကိုၾကည့္သည္။ ဘာကိုိမွ် မေတြ ့ရ။ အေမွာင္ထုႀကီးကိုသာ ေတြ ့ေနရသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ပန္းရနံ ့တခုု ကို က်ေနာ္ ရလိုက္သည္။ အာရုံစုိက္ၿပီး ေစါင့္ၾကည့္သည္။ ေတာစပါယ္ပန္းရနံ ့ျဖစ္သည္။ ဘယ္ဆီကေရာက္လာသည့္ စပါယ္ ပန္းရနံ ့ရယ္လို ့က်ေနာ္မေဝခြဲတတ္။ ေတာင္ေအာက္ တေနရာဆီက ဇီးကြက္တေကာင္ ေအာ္ျမည္ရင္းေဝးသြားသည္။ ႏြားခေလာက္သံသဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။ ေတာင္ေျခေတာအုပ္ထဲက လႊတ္ေက်ာင္းထားသည့္ ကၽြဲႏြားမ်ားျဖစ္မည္ဟု ခန္ ့မွန္းမိသည္။ ဒါဆိုလ်င္ ညေနက ပဒိုလာဘထံ စက္ျဖင့္သတင္းပို ့ခဲ့သည္မွာ ထိုရြာကေလးမွျဖစ္နိဳင္သည္။ က်ေနာ္တို ့တေတြ ေတာအုပ္ကေလးဆီလာေနစဥ္ က်ေနာ္တို ့ႏွင့္မနီးမေဝးတြင္ ရြာကေလးတရြာ ရွိသည္ဟု ပဒိုလာဘက ေျပာခဲ့၏။ေတာင္ေအာက္ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ ထိုရြာကေလးဆီက မီးေရာင္ေတြ ့လိုေတြ ့ျငား က်ေနာ္လိုက္ၾကည့္သည္။ ဘာကိုမွ် မေတြ ့ရ။
ေက်ာက္ျဖာေပၚ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္စြာ က်ေနာ္လွဲအိပ္လိုက္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္တြင္ အိပ္ေမါက်သြား သည္ကို က်ေနာ္မသိလို္က္ေတာ့။
(ခ)
“မိဆိုင္းေတာင္↔ေအာက္မွာ
အရာဝတၳဳမ်ား
“ဝိုင္းယက္↔ရဲ့ပန္းခ်ီကားလို
အျပားလိုုက္ အလ်ားလိုုက္ ငါျမင္ရ။
အဲဒီမွာ
“ဂ်ဴးဗန္း↔ရဲ့ “ကာလယႏၱရား↔
ငါ ငွါးၿပီး စီးခဲ့။
ငါ
အျပာေရာင္ျမစ္တစင္း
သီခ်င္းတပုဒ္
ငွက္တအုပ္နဲ ့
မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းဆီ ဦးတည္ခဲ့။
(ပဥၥလက္ေတာင္တန္း ကဗ်ာမွ...)
ရုတ္တရက္ အိပ္ယာမွ နိဳးလာခဲ့သည္။ ေလကြယ္ရာျဖစ္သည့္တိုင္ က်ေနာ့္ေနရာေလးမွာ ေအးျမေနခဲ့သည္။ ညအိပ္ယာဝင္စဥ္က ပူေႏြးသလိုျဖစ္ေနသည့္ ေက်ာက္ျဖာမွာ ယခုေတာ့ စ္ိမ့္ေအးေနသည္။ တည လံုးႏွင္း က်ထားဟန္တူသည္။ က်ေနာ့္ကိုယ္မွာ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ခ်မ္းစိမ့္လာသည့္အတြက္ ရုတ္တရက္ အိပ္ယာက နိဳးလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ မိုးမလင္းေသးသျဖင့္ က်ေနာ္က အေမွာင္ထုထဲတြင္ပင္ ဆက္ၿပီးလွဲေနရသည္။ ထိုစဥ္ အေတြးတခုဝင္လာသျဖင့္ ျပန္အိပ္လို ့မျဖစ္ေတာ့ဟု က်ေနာ္ေတြးသည္။ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ အေတြ ့အႀကံဳတခုကို က်ေနာ္ လက္လြတ္ခံလို ့မျဖစ္။ ဟုတ္သည္။ ေနထြက္လာျခင္းကို ေတာင္ထိပ္ေပၚမွတဆင့္ က်ေနာ္ ေစါင့္ၾကည့္ခြင့္ ရေတာ့မည္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို က်ေနာ့္ခႏာကိုယ္မွာ လန္းလန္းးဆန္းဆန္းျဖစ္လာရ၏။ အေသအခ်ာျပန္ေတြးေတာ့ က်ေနာ္တို ့အိပ္စက္ခဲ့သည့္ဘက္မွာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ အေရွ ့ဘက္ျခမ္းျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းတြက္ခ်က္မိသြားသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ျပန္မအိပ္ေတာ့ပဲ ေနရန္ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
စိတ္ကိုတင္းထားသည့္ၾကားမွ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္မည္ရွိစဥ္ က်ေနာ့္နားထဲ၌ တစံုတရာအသံ သဲ့သဲ့ၾကား လိုုက္ရသည္။ အိပ္ယာမွ လူးလဲထသည္။ ေက်ာက္တံုးေပၚေမးတင္ကာ နားစိုက္ေထာင္သည္။ က်ေနာ္ ေက်နပ္ သြားရသည္။ မည္သည့္ေနရာဆီကမသိ တံုးေမါင္းေခါက္သံၾကားရသည္။ ပဒိုလာဘထံ စက္ျဖင့္သတင္းပို ့သည့္ ရြာက ေလးဆီမွျဖစ္မည္ဟု ခန္ ့မွန္းသည္။ ဒါဆိုလ်င္ မိုးလင္းခါနီးၿပီ။ က်ေနာ္က ေနရာတြင္ပင္ က်က်နနရပ္ကာ ေတာင္ ေအာက္ဖက္ႏွင့္ ေနရာအႏွံ ့ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မၾကာလိုက္ပါ။ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲ အနီေရာင္အလင္းတန္းတခု ျဖတ္ေျပးသလို ျမင္လိုက္သည္။ အားစိုက္ၿပီးၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ထုကိုသာ ေတြ ့ရသည္။ ထို ့ေနာက္ အလြန္ ေဝးကြာလြန္းသည့္တေနရာမွ ေနာက္ထပ္ အနီေရာင္ မ်ဥ္းတ ေၾကာင္းျမင္ရသည္။ အနီေရာင္ႏွင့္ အမဲေရာင္။ အနီ ေရာင္ႏွင့္အျပာေရာင္။ အနီေရာင္ႏွင့္ခဲပုတ္ေရာင္။ အနီေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္။ တျခားအေရာင္မ်ားက ေပၚလာလိုက္ မွိန္သြားလိုက္။ အနီေရာင္မ်ဥ္းေၾကာင္းကေတာ့ တေျဖးေျဖးႀကးီ သထက္ႀကီးလာ။ က်ေနာ္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာေဝးကြာလြန္းသည့္တေနရာတြင္မူ ေနထြက္ေနေလာက္ၿပီ။ ထိုေနရာ၌ မာနယ္ပေလာသည္ စတင္လွဳပ္ ရွားစ ျပဳေလာက္ၿပီ။ ေသာင္ရင္းျမစ္သည္လည္းေကာင္း၊ ျမစ္သံလြင္္သည္ လည္း ေကာင္္း ေနေရာင္ေအာက္၌ လူးလြန္ ့လွဳပ္ရွား ေနေလာက္ၿပီ။
ေနထြက္ျခင္းကို ေစါင့္ၾကည့္ေနစဥ္ ၿဗိတိသွ်စာေရးဆရာႀကီး ဆမ္းမားဆက္မြန္ရဲ့ေျပာစကားကို သတိရ ေနမိျပန္သည္။ သူက“က်ဳပ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး ေနထြက္တာကို တရက္မက်န္ေစါင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္↔ဟု ေျပာခဲ့၏။
တေျဖးေျဖးနယ္ခ်ဲ ့လာေနသည့္ ေနေရာင္ျခည္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ ေက်းငွက္သံမ်ားကို ေတာင္ေအာက္ဖက္က ၾကားလာရျပန္သည္။ ဥၾသငွက္တေကာင္ရဲ့ ေၾကကြဲဆို ့နင့္သည့္ ေအာ္ျမည္္သံက တေျဖး ေျဖးေဝးသြားေန၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အိပ္တန္းဆင္းငွက္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ေက်းငွက္သံမ်ားက ေတာင္ေျခမွလည္းေကာင္း ေတာင္၏ခါးလည္ေလာက္ဆီမွလည္းေကာင္း ေနရာအႏွံ ့ၾကားရသည္။
ေက်းငွက္သံမ်ားကို နားေထာင္ေနစဥ္ က်ေနာ့္ေရွ ့၌ သဘာဝပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးတခု ဘြားကနဲ ေရာက္လာခဲ့၏။ ေတာင္ေအာက္က သစ္ပင္ေတာတန္းမ်ား၊ ကြင္းမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရသည္မွာ ဆန္းသစ္ လတ္ဆတ္ လြန္းသည့္ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနသည္။
“ကိုၿငိမ္းေဝ က်ေနာ္တို ့ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းမယ္၊ ဘယ္လိုလဲ အေျခအေနေကာင္းတယ္မို ့လား↔
အသံလာရာကို ေမါ့ၾကည့္ေတာ့ ပဒိုလာဘတို ့ဇနီးေမာင္ႏွံကိုေတြ ့ရသည္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတာင္ေပၚမွ ကုတ္တြယ္ၿပီးဆင္းလာေနၾက၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို က်ေနာ္က ေက်ာပိုးအိပ္ကို ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ ေတာင္ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းရန္ ေနရာေရြးသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ က်ေနာ့္ကို အဆင္သင့္ေမါ့ၾကည့္ေနၾကသည့္ ေက်ာက္စြန္းေက်ာက္ခၽြန္မ်ားကို ေတာင္ေအာက္၌ က်ေနာ္ေတြ ့လိုက္ရ၏။ က်ေနာ္တုန္လွဳပ္သြားရသည္။ ခႏာကိုယ္ အနည္းငယ္ယိမ္းယိုင္သြားသျဖင့္ လိမ့္က်မသြားရန္ ထိန္းလိုုက္ရ၏။ ယခုမွပင္ က်ေနာ့္မွာ ေဇာေခၽြးမ်ားျပန္ေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္ မဆင္းပဲေနလို ့ကလည္းမျဖစ္။ ထို ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေတာင္ေအာက္ကို စြန္ ့စားျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ဆင္းရေခ်ေတာ့သည္။
(ဂ)
“က်ေနာ္တို ့မနက္ျဖန္က်မွ ဥကၠဌနဲ ့သြားေတြ ့လို ့ရမယ္၊ ဒီကေန ့ဆက္သားမလာနိဳင္ေသးဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ၿပီးအိပ္မယ္၊ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ္လိုလဲ၊ အေပၚတက္ၿပီး အိပ္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတာင္ေအာက္မွာပဲ ဖထီးနဲ ့အတူအိပ္ေနခဲ့မလား၊ ဖထီးက အေပၚမလိုက္ေတာ့ဘူး၊ေအာ္...ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ႏွဳတ္ဆက္တဲ့အေၾကာင္း ဒီကေန ့မေခၚနိဳင္တာကို ေတာင္းပန္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေပးပါလို ့ဥကၠဌႀကီးက ေျပာပါတယ္↔
အစပထမေတာ့ က်ေနာ္က မည္သို ့မွ်မဆံုးျဖတ္နိဳင္ေအာင္ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို ့ေသာ္ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ရမည့္အေရးကိုမူ မေတြးရဲေတာ့။ ေတာင္ေအာက္တြင္ ဖထီးႏွင့္အတူသာ ညအိပ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ရ၏။ လံုျခံဳမွဳအေျခအေနက သိတ္မေကာင္းဟုယူဆရေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚတက္ရမည့္အေရးက ပိုၿပီးမေတြးရဲေတာ့သည္မို ့ေတာင္ေအာက္တြင္သာ ပုန္းေအာင္းအိပ္စက္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ရ၏။
က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ ေတာင္ေအာက္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ (၈)နာရီပင္ ထိုးလုနီးေနၿပီ။ ေတာင္ေျခေတာစပ္တြင္ပင္ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ထဲ ဆန္ထည့္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾက၏။ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္မ်ားလိုက္ခူးကာ ပဒိုလာဘထံမွ ပုဇြန္ေျခာက္လက္တဆုပ္စာခပ္ၿပီး ဟင္းခ်က္ၾက၏။ ထိုဟင္းထိုထမင္းႏွင့္ပင္ မနက္စာ ညစာ စားလိုက္ၾက၏။ထို ့ေနာက္ တေနကုန္သည္အထ္ိ ဥကၠဌ ပဒိုသာထူးေက်ာ္ထံမွ သတင္းကို ေစါင့္ၾကသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ပဒိုသာထူးေက်ာ္ထံမွ စက္သတင္းရခဲ့၏။ က်ေနာ္တို ့တေတြ ေနာက္ထပ္တည ေစါင့္ရဦးမည္ဟု သိရသည္။
ေတာင္ေျခေတာအုပ္အတြင္း တေနကုန္ေစါင့္ေနၾကစဥ္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတခုေဘး၌ က်ေနာ္တို ့တေတြ လဲေလ်ာင္းအနားယူနိဳင္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္ကသာ အပူအပင္မဲ့စြာ နားေနခဲ့သည့္တိုင္ ပဒိုလာဘႏွင့္ကရင္အမိ်ဳးသားႀကီးတို ့ကမူ ေအးေဆးစြာ အနားမယူနိဳင္ၾက။ ပဒိုလာဘက နာရီဝက္တႀကိမ္ လမ္းေလ်ာက္စကားေျပာစက္ကိုဖြင့္ကာ အလုပ္ရွဳပ္လ်က္ရွိခဲ့၏။ ကရင္အမ်ိဳးသားႀကီးကမူ ေတာအုပ္ထဲက ထြက္သြားလိုက္ ျပန္ေရာက္လာလိုက္လုပ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အျမဲလိုုက္လံအကဲခတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ပဒိုလာဘက ေျပာခဲ့သည္။
ပဒိုလာဘတို ့ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ေပၚတက္သြားေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ ကရင္အမ်ိဳးသားႀကီးဖထီးက ညအိပ္ရန္ေနရာ ရွာရေတာ့သည္။ဖထီးက က်ေနာ့္ေရွ ့မွေခါင္းေဆာင္ကာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ ဘယ္ဖက္ျခမ္းဘက္ထြက္သည္။ ေရွ ့ကဦးေဆာင္ၿပီးသြားလာေနပံုကိုၾကည့္ကာ သူ ့ကိုို ယခင္ကတည္းက သည္ေနရာတဝိုုက္တြင္ သြားလာက်င္လည္ဖူးသူဟု က်ေနာ္သိလိုက္၏။ တမိနစ္ႏွစ္မိနစ္ခန္ ့အၾကာတြင္ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာက္ေတာင္မျမင့္တျမင့္ေပၚတက္လာခဲ့ၾက၏။တေနရာတြင္ လူတစ္ေယာက္သာ ခါးေစါင္းၿပီးဝင္လို ့ရသည့္ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွစ္ခုၾကား ဝင္လိုက္ၾက၏။ ဖထီးက သစ္ကိုင္းတခ်ိဳ ့ကိုယူကာ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွစ္ခုၾကားခ်ထားလိုုက္၏။ လူဝင္ေပါက္ကို ပိတ္ဆို ့လိုက္သည့္သေဘာပင္ျဖစ္သည္။ ေရွ ့ဆက္ၿပီး ဝါးတရုိက္ခန္ ့ေလ်ာက္လာေတာ့ ေက်ာက္ဂူတခုကိုေတြ ့ရသည္။ ေက်ာက္ဂူမွာ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာရလ်က္ လွိဳင္ေခါင္းသေဘာမဟုတ္ပဲ တဲတလံုးသာသာ ခြက္ဝင္ေနသည့္ ေက်ာက္ဂူျဖစ္သည္။ထိုေက်ာက္ဂူတြင္ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ ညအိပ္ရန္ျပင္ဆင္ၾကသည္။ေနရာထိုင္ခင္းျပင္ေနစဥ္ က်ေနာ္က ဖထီး၏ေျခေထာက္မ်ားဆီ မ်က္စိေရာက္သြားသည္။ တခ်က္မွ် က်ေနာ္ငိုင္သြားသည္။ ဖထီးရဲ့ေျခအစံုကို စကၠန္ ့အနည္းငယ္မွ် ၾကည့္ေနမိသည္။ ဖိနပ္စီးမထားသည့္ သည္ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ ဖထီးတေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးမ်ား ေက်ာက္ေတာင္ေပၚ တက္ခဲ့ပါလိမ့္ဟုေတြးကာ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။
ဖထီးက သူ ့ေသနတ္ကို က်ေနာ္ႏွင့္သူ၏ၾကားတြင္ ခ်ထားလိုုက္၏။ “ေသနတ္ပစ္တတ္သလား↔ဟု က်ေနာ့္ကို ေမး၏။ က်ေနာ္က မပစ္တတ္ေသးဘူးဟုသာေျဖလိုက္သည္။ အမွန္စင္စစ္ က်ေနာ္က ေသနတ္တစ္ခ်က္ေတာ့ ပစ္ဖူး၏။ သို ့ေသာ္ ဖထီးကိုင္သည့္ ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မဟုတ္။ အမ္၁၆ အေမရိကန္ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကိုသာပစ္ဖူး၏။ထို ့ေၾကာင့္ မပစ္ဖူးေသးပါဟူ၍သာ က်ေနာ္ေျဖလိုက္သည္။
ညမအိပ္ခင္ ဖထီးကို ကင္းတလွည့္စီေစါင့္ၾကရင္ေကာင္းမလားဟု တိုင္ပင္ရန္စဥ္းစားေသးသည္။ ဖထီးကမူ အပူအပင္မရွိဟန္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ထုတ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပဲ သတိဝီရိယႏွင့္သာအိပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုုက္ရ၏။
တေတာတေတာင္လံုး အိပ္တန္းတက္ငွက္သံမ်ားဆူညံေနစဥ္ က်ေနာ္ႏွင့္ဖထီး အိပ္ယာဝင္ၾကသည္။ က်ေနာ္က အိပ္ယာထဲ လဲေလ်ာင္းေနစဥ္ တပ္မဟာ (၁) ခရီးစဥ္၏ ေမ့လို ့မရသည့္အေတြ ့အႀကံဳတခ်ိဳ ့ကို ျပန္ေတြးေနမိသည္။ ထိုအထဲတြင္ မေန ့ညေနက ေက်ာက္ေတာင္ေပၚတက္ေျပးခဲ့ရသည့္အေတြ ့အႀကံဳက ထူးျခားသည္။
က်ေနာ္က ဒီမိုုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ သတင္းေထာက္တစ္ဦးအေနႏွင့္ အသံလႊင့္သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား ေရးရန္ ကြင္းဆင္းလာစဥ္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားထက္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ ပိုၿပီး သာယာနစ္ေမ်ာေနခဲ့မိသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံုးသပ္မိသည္။ ဥပမာ သည္ကေန ့မနက္္က က်ေနာ္သည္ ေနထြက္လာျခင္းကို ေတာင္ထိပ္ေပၚမွတဆင့္ တရွိဳက္မက္မက္ ေစါင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးၿပီ။
က်ေနာ္သြားေရာက္ရန္ရွိသည့္ေဒသႀကီးမွာ ဖါးအံ၊ ဘီးလင္း၊ က်ိဳက္ထို၊ ဖါပြန္ၿမိဳ ့နယ္မ်ားအတြင္းျဖစ္သည္။ တခိ်ဳ ့ေဒသမ်ားကို ေကအင္ဒီအို တပ္ခြဲမွဴး ဗိုလ္သိန္းစိုးက တာဝန္ယူလိုက္ပို ့မည္ျဖစ္ၿပီး၊ က်န္တခ်ိဳ ့ေနရာမ်ားကိုမူ တပ္မဟာ(၁) တပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္လင္းက စီစဥ္ေပးမည္ဟု ဂတိရထားသည္။ ယခုခရီးစဥ္သည္ပင္ တပ္မဟာမွဴး၏စီစဥ္ေပးမွဳျဖင့္ခရီးထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။မေန ့တုန္းကမူ က်ေနာ္က ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္အတြင္း ေရးမွဴးႏွင့္ေတြ ့ဆံုကာ ၿမိဳ ့နယ္ဥကၠဌႏွင့္ေတြ ့ဆံုခြင့္ရရန္ေတာင္းဆိုခဲ့၏။ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္မွတဆင့္ ဥကၠဌ ပဒိုသာထူးေက်ာ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ခဲ့ၾက၏။ သေဘာတူညီခ်က္ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔လူသိုက္ မိဆိုင္းေတာင္ေျခသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။
ခရီးစဥ္အရဆိုလ်င္ ေနာက္ထပ္ၿပီး အနည္းဆံုး (၂)လမွ် ခရီးထြက္ရန္ က်န္ေနေသးသည္။ ေရွ ့ဆက္ၿပီး ႀကံဳေတြ ့ရနိဳင္ဖြယ္ရွိသည့္ အေတြ ့အႀကံဳမ်ားကို ေတြးကာ က်ေနာ္ ရင္ခုန္ေနမိသည္။
ၿငိမ္းေဝ
No comments:
Post a Comment