(က)
တံတားကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးကာမွ
တမ္းတတတ္တဲ့ရင္ဟာ
တခြင္လံုး မိုးသားေတြျပည့္လို႔ ......။
(ေဖာ္ေ၀းရဲ. နံနက္ခင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါး... ကဗ်ာမွ)
၁၉၉၂-ခု၊ ဇြန္လ(၂၀)ရက္...။
ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ကို အမိုးအကာလုပ္ထားသည့္တဲကေလးေပၚတြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္းရွိ ေနသည္။ ေၾကာေအာက္တြင္ ပုဆိုးတစ္ထည္ကိုခင္းၿပီးလဲေလ်ာင္းလ်က္။ လြယ္အိပ္ကိုေခါင္းခုလုပ္၏။ ေၾကာ ေအာက္မွ မညီမညာ၀ါးၾကမ္းခင္းမွာ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္ေန၏။ တံုးလံုး လွဲလိုက္စဥ္က အေနရ ထိုင္ရသက္ေတာင့္ သက္သာမရွိသည့္စိတ္မွာ လေရာင္မ်ားကိုျမင္ေတာ့ ယူပစ္လိုက္သလိုေပ်ာက္သြားရ၏။ တဲအမိုးေတာငွက္ ေပ်ာရြက္အဖ်ားေပၚတြင္ လေရာင္မ်ားလိမ္းက်ံလ်က္.....။
လေရာင္မ်ားကိုျမင္ေတာ့ စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္ေနျခင္းမွာ ေလ်ာ့က်သြားေန၏။ ယုတ္စြအဆံုး တဆစ္ ဆစ္ကိုက္ခဲနာက်င္ေနေသာခႏၡာကိုယ္သည္ပင္ တေျဖးေျဖးေျပေလ်ာ့သက္သာသြားရ၏။ ကြဲပ်က္လ်က္ရွိ သည့္ငွက္ေပ်ာရြက္ လက္ ၾကားမ်ားမွတဆင့္ လေရာင္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ခႏၡာကိုယ္ေပၚ ပဆစ္အိမ္ဖြဲ႔ ေနၾကေပၿပီ။
ေရွ.ဆက္ရမည့္ခရီးမွာ မႉန္၀ါးလ်က္ရွိေနသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ တပ္ရင္း(၂၁၀)၊ တပ္ရင္း မႉး `ကိုဆန္းလင္း´ကို ရုတ္တရက္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့သည္မွာေသခ်ာ၏။ ထို႔ျပင္`ကိုဆန္းလင္း´ဆီ စက္ျဖင့္အ ေၾကာင္းၾကားဖို႔ဆိုသည္မွာပင္ လြယ္ကူဟန္မတူ။ တပ္မဟာ(၂) KNLA တပ္ခြဲမႉး`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´က ကတိ ေပးထားသည့္တိုင္`ကိုဆန္းလင္း´ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႔ႏိုင္ဖို႔မွာမလြယ္ကူမွန္း က်ေနာ္သိလာရ၏။
`တပ္မဟာမႉးဆီကို က်ေနာ္စက္နဲ႔အခုပဲအေၾကာင္းၾကားၿပီးပါၿပီ၊ တပ္မဟာမွဴးက စီစဥ္ေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္၊ တပ္မဟာမွဴးဆီက အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ဆရာတို႔ ခရီးထြက္ရမယ္ထင္တယ္၊ ဒီၾကားထဲ ဒီမွာပဲ နားနားေနေန ခဏေနေပါ့ ေနရထိုင္ရ စားရေသာက္ရတာေတာ့ နည္းနည္းအားနည္းမယ္ ထင္တယ္´
`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´ႏွင့္က်ေနာ္ သည္စခန္းကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းေျပာခဲ့ၾကသည့္စကား။ ရြာမွထြက္လာ စဥ္တုန္းက စဥ္းစားထားခဲ့သည္မ်ားမွာ အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့။ တိတ္ပုရြာကိုေရာက္ေတာ့`ကိုဆန္းလင္း´မွာ ေနာက္တန္းသို႔ျပန္သြားသည္မွာ (၃)လခန္႔ရွိၿပီဟုဆို၏။ တိတ္ပုရြာသူႀကီးက KNLA မွ`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´ ႏွင့္ေတြ႔ေပးမည္ဆို၏။ က်ေနာ္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရ၏။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူလိုက္ပါလာသည့္ တရြာတည္း သား`ေမာင္ႀကိဳင္´မွာ`ကိုဆန္းလင္း´ႏွင့္ လူခ်င္း ေတြ႔ဆံုဖို႔မလြယ္ကူမွန္းသိကတည္းကမ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနခဲ့၏။
`ဆရာေလး....ကိုဆန္းလင္းနဲ႔မေတြ႔ပဲျဖစ္ပါ့မလား၊ ဗိုလ္ေက်ာ့ေမနဲ႔ ဆရာေလးကလည္းလူခ်င္း ေတြ႔ဖူးခဲ့ တာမဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီပါ့မလား´
`ဒါကေတာ့ ေျပာၾကည့္ရမွာေပါ့ကြာ ကိုဆန္းလင္းကလည္း ငါ့ဆီကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔၊ ငါကလည္း သူ႔ဆီကိုႀကိဳေျပာထားဖို႔က လြယ္တာမွမဟုတ္တာပဲကြာ၊ ဒီေရာက္လာမွေတာ့ အဆင္ေျပသလိုဆက္လုပ္ရမွာ ပဲ´
တိတ္ပုရြာသူႀကီးအိမ္ကို ကရင္စစ္သားေလးတေယာက္ ေသနတ္လြယ္ၿပီး ေရာက္လာေတာ့`ေမာင္ ႀကိဳင္´ကို သူႀကီးအိမ္တြင္ထားရစ္ခဲ့ကာ`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´ရွိရာသို႔က်ေနာ္လိုက္ခဲ့ရ၏။
တဲတလံုးေပၚတြင္ လူသံုးေယာက္ကၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ထိုင္လ်က္။ လူတေယာက္က စစ္ပခက္တလံုး ေပၚတြင္အိပ္လ်က္။ တဲေပၚကို က်ေနာ္တက္ေတာ့ ပခက္ထဲမွလူက ပခက္ေပၚမွဆင္းၿပီး က်ေနာ့္ကို ႀကိဳဆို ႏႉတ္ဆက္၏။`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´၏ ႀကိဳဆိုႏႉတ္ဆက္စကားႏွင့္္ ့ေလသံကိုၾကားရလ်င္က်ေနာ့္မွ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ကင္းစင္ပေပ်ာက္သလိုျဖစ္ရ၏။
`လာပါဆရာေလး....၊ ဆရာေလးတို႔ကို က်ေနာ္လာေတြ႔မလို႔ပါပဲ၊ ဒီမွာတျခားရြာကဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာတာနဲ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို အေခၚခိုင္းလိုက္ရတာပါ။ ထိုင္ပါ... ဆရာေလး...´
`က်ေနာ္... ဆရာေလးကို လူခ်င္းမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ နာမည္ကိုေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္၊ ကိုဆန္း လင္းက ဆရာေလးအေၾကာင္း ခဏခဏေျပာျပထားတာပါ၊ ကိုဆန္းလင္းကေတာ့ ေနာက္တန္းကို ရုတ္တရက္ ျပန္သြားရတယ္ဆရာေလး၊ အခု... ဆရာေလးတို႔အလည္လာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုဆန္းလင္း နဲ႕ေတြ႔မွရမယ့္ကိစၥလား၊ က်ေနာ္ ဘာအကူအညီေပးရမလဲ၊ ေျပာပါ´
က်ေနာ္က ရြာတြင္တြဲဖက္ အ.လ.ကေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီး၊`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´က က်ေနာ့္ကို´ကိုဆန္း လင္း´ေခၚသလို`ဆရာေလး´ဟုပင္ ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုသည္ကိုၾကားရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အားရွိသြားရ၏။ စိုးရိမ္ စိတ္မွာ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ရ၏။
က်ေနာ္က`မာနယ္ပေလာ´သို႔အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြါလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း`ကိုဆန္းလင္း´ႏွင့္အျမန္ဆံုး ဆက္သြယ္ခ်င္ေၾကာင္းရွင္းျပရ၏။ ရွင္းျပေနရင္းက`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´၏မ်က္လံုးမ်ားကိုလည္း ္ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ရ၏။ အကဲခတ္ေနခဲ့ရ၏။
အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္မနိမ့္မျမင့္။ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာလြန္းသည့္ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးစစ္ဗိုလ္တစ္ဦး။ သူ သည္ အရပ္သားအ၀တ္အစား ၫွိဳးၫွိဳးႏြမ္းႏြမ္းကို ပင္၀တ္ဆင္ထား၏၊ ဆံပင္မ်ားမွာရက္ေပါင္းၾကာျမင့္စြာ မၿဖီးမသင္ပဲထားခဲ့ဟန္တူ၏။ တေခါင္းလံုး မညီမညာေတာထလ်က္ရွိ၏။
`ဒါဆိုရင္ ဒီလိုလုပ္ပါဆရာေလး၊ ဆရာေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္၊ ဒီကေန႔ပဲက်ေနာ့္စခန္းကိုလိုက္ခဲ့ပါ။ စခန္းေရာက္ရင္ တပ္မဟာမွဴးဆီစက္နဲ့အေၾကာင္းၾကားေပးပါ့မယ္၊ ကိုဆန္းလင္းဆီကိုေရာ ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့မွ တိုင္ပင္ၿပီးဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့´
သည္လိုႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကိဳင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဗိုလ္ေက်ာ့ေမတို႔တပ္ဖြဲႏွင့္အတူ အမည္မသိ ေတာတြင္း္ စခန္းတခုသို႔လိုက္လာခဲ့ၾကရ၏။ သည္စခန္းကို ဘယ္လိုေခၚသလဲ။ ဗိုလ္ေက်ာ့ေမရဲ႕တပ္ခြဲအမွတ္၊ မေမးသင့္ဘူးထင္သျဖင့္ မေမးပဲေနလိုက္၏။
တညေနခရီးလမ္းေလွ်ာက္လာၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ၏တပ္ခြဲစခန္းခ်ရာေနရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့ ၾကသည္။ ေတာင္ေစာင္းတခု၏ထိပ္တြင္ ေတာငွက္ေပ်ာရြက္အမိုးအကာလုပ္ထားသည့္ ယာယီတဲကေလးတစ္ လံုးစႏွစ္လံုးစကိုေတြ႔ရ၏။ တမနက္ခင္းလံုးမိုးတဖြဲဖြဲရြာခ်ထားသျဖင့္ ေတာတြင္းစခန္းကေလးမွာ မိုးေရမ်ား ျဖင့္စိုရႊဲလ်က္ရွိေန၏။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ေမာင္ႀကိဳင္အတြက္ ေနရာထိုင္ခင္းစီစဥ္ေပး၏။ က်ေနာ္က`ဗိုလ္ ေက်ာ့ေမ´၏တဲႏွင့္အနီးဆံုးတဲ(က်ေနာ့္အတြက္ မူလပိုင္ရွင္ကရင္စစ္သားေလးႏွစ္ေယာက္က ေနရာဖယ္ေပး ခဲ့ရသည္ဟုေနာက္မွသိရ၏)တြင္ေနရမည္ျဖစ္ၿပီး`ေမာင္ႀကိဳင္´ကမူ ရဲေဘာ္မ်ားစုေ၀းတဲထိုးထားရာေနရာတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ေနရမည္ဆို၏။ က်ေနာ္က`ေမာင္ႀကိဳင္´၏ အားငယ္သိမ္ငယ္ေနသည့္မ်က္ႏွာ ၾကည့္ကာ၊ ေမာင္ႀကိုင္ႏွင့္ပင္အတူတူလိုက္ေနရန္ေျပာၾကည့္ေသး၏။ ဗိုလ္ေက်ာ့ေမက လက္မခံပါ။ သူႏွင့္ က်ေနာ္အလြယ္တကူစကားေျပာလို႔ရႏိုင္ရန္ စီစဥ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေမာင္ႀကိဳင္အတြက္ မစိုးရိမ္ရန္ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းပဲရွင္းျပခဲ့၏။
ေမာင္ႀကိဳင္သည္ ေသနတ္လြယ္ထားသည့္ကရင္စစ္သားေလး၏ေနာက္မွ ေခါင္းင႔ံုၿပီးလိုက္ပါသြားခဲ့ ရ၏။ ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းသံုးလွမ္းသြားၿပီးမွ က်ေနာ့္ကိုေခါင္းတခ်က္ငဲ့ၿပီးၾကည့္၏။ က်ေနာ္က ၿပံဳးျပအားေပးႏွစ္သိမ့္ လိုက္ရ၏။
မိုးခ်ဳပ္ကာနီးေတာ့`ဗိုလ္ေက်ာ့ေမ´က က်ေနာ့တဲေပၚလာထိုင္ကာ နာရီ၀က္ခန္႔စကားေျပာ ေလသည္။ ညစာဟင္းမေကာင္းသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ဇရပ္ႀကီး၊ ကင္ပြန္းၿခံဳရြာမ်ား တြင္ နအဖစစ္တပ္မ်ားပိုၿပီးအင္အားတိုးခ်ဲ.ခ်ထားလာေနေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က`ကိုဆန္းလင္း´ မွာတပ္ရင္းမွဴးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး၊သူကမူတပ္ခြဲမွဴးအဆင့္သာရွိပါေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္ `မာနယ္ပေလာ´ကို သူမေရာက္ဖူး ေသးသည့္အေၾကာင္း၊ `မာနယ္ပေလာ´ မွာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းေၾကာင္း၊ ရန္သူ႔တပ္က ဒဏ္ရာရစစ္ဗိုလ္တဦးကို ဖမ္းမိစဥ္၊´သူ႔ကိုမေသခင္ မာနယ္ပေလာကို ေရာက္ေအာင္ဖို႔ေပးေစခ်င္´တယ္ ဟုေျပာၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ဖူးေၾကာင္း... ေလေအးေအး... အသံတိုးတိုးႏွင့္ သူခ်ည္းပဲစကားေတြေျပာသြားခဲ့၏။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း `မာနယ္ပေလာ´ကို သြားမည္ဆို၍ ဂုဏ္ယူပါေၾကာင္း ေျပာ၏။ ၿပီးေတာ့ ခရီးပမ္းလာသျဖင့္ က်ေနာ့္ကို ေႏွာက္ယွက္သလိုမျဖစ္ေစရန္ဟုဆိုကာ ညဥ္႔နက္ ေအာင္မေနပဲ သူ႔တဲဆီျပန္သြားခဲ့၏။
တဲေပၚတြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္းရွိသည့္အခါ အထီးက်န္ျခင္း ဧကဒုကၡမွာ ရုတ္တရက္က်ေနာ္ ဆီ၀င္ပူးလိုက္၏။ အထူးသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္လမ္းက မထင္မရွား၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ေနသည့္အခါ ဧကဒုကၡမွာ က်ေနာ့္ကို ပိုၿပီးကိုင္လွဳပ္လိုက္၏။
ေနာက္တပါတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြထဲမွရသည့္ က်ေနာ္ ေရးေပးထားခဲ့သည့္ စာတ ေစာင္ကို ဖတ္ကာ `မေဒ၀ီ´သည္ ငုိေကြ်းေကာင္းငိုေကၽြးေနေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေ၀ ကြဲမသိတတ္နိဳင္ေသးသည့္ လူမမယ္သား(၃) ေယာက္၏ေရွ႕တြင္ ေႄကြျပဳန္းေတာ့မည့္ ႏွလံုးသားကို ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးျဖင့္ ဖုံးကြယ္ကာ က်ေနာ့္စာကိုဖတ္ေနေလမလား။ ငယ္ရြယ္ႏူနယ္လြန္းသည့္ လူမမယ္သား (၃)ေယာက္ကို က်ေနာ္တို႔၏ အပူမီးမ်ား မဟပ္မိေစရန္ `မေဒ၀ီ´ဘယ္လိုမ်ား ျပင္ဆင္ထားေလမလဲ။
တဲေပါက္၀၀ါးၾကမ္းခင္းတြင္ ထံုးစံအတိုင္း ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္တြဲေလာင္းခ်ကာ၊ သူအင္မတန္ ႏွစ္သက္သည့္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို အသံမထြက္ပဲဆိုၿငီးသည့္`မေဒ၀ီ´ကို က်ေနာ္ျမင္ေနရသည္။ သီခ်င္းသံမ်ား မွာ စစ္ေတာင္းျမစ္ကိုေက်ာ္ကာ၊ ဇရပ္ႀကီး၊ ခင္ပြန္းၿခံဳ၊လွည္းလမ္းကူးရြာကေလးမ်ား ကိုေက်ာ္ကာ ေတာင္ေျခ ေတာစပ္သို႔ေရာက္လာၾက၏။ မၾကာမီွ တိတ္ပုရြာကေလးဆီေရာက္လာေတာ့မည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္ေခတၱတည္းခို လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိရာ ငွက္ေပ်ာရြက္ တဲကေလးဆီေရာက္လာေပေတာ့မည္။
သတိရလို႔ ကိုယ့္ခႏၶာကို္ယ္ေပၚ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ လေရာင္မ်ား ဘယ္ဆီေျခေထာက္ေပါက္ကုန္ ၾကၿပီမသိ။ ဟိုး... ခတ္ေ၀းေ၀းမွ မိုးၿခိမ္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္၊ တိမ္မဲမ်ား ရုတ္တရက္က်ေနာ္တို႔ အေပၚျဖက္ေက်ာ္သြားၾက၏။ မဲေမွာင္တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိေသာ ေတာအုပ္အတြင္းက အမ်ိဳးအမည္မသိနိဳင္ သည့္ တိရဆၧန္တခ်ိဳ႕ ေအာ္ျမည္သံကိုၾကားရသည္။
က်ေနာ္ ခန္႔မွန္းၾကည့္သည္။ က်န္္ေနရစ္ခဲ့သည့္ က်ေနာ့္ မိသားစုကေတာ့ က်ေနာ့္ကို စြန္႕လႊတ္ နိဳင္ဖို႔ရာ ေသာကႏွင့္မ်က္ရည္မ်ား ကိုရင္းကာ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာ ေအာင္ကုစားယူၾကရမည္နည္း။ က်ေနာ္မ သိနိဳင္ပါ။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေနာက္တြင္က်န္ေနရစ္ခဲ့သည့္ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ရာလမ္းေပၚတြင္ မူ မိုးေတြရြာေနသည္ကိုူ က်ေနာ္အလိုလိုသိေန၏။ ။
(ေမလအတြင္းတုန္းက မဇၥ်ိမမွာ တင္ခဲ့တဲ့ စာမူျဖစ္ပါတယ္)
ျငိမ္းေ၀
No comments:
Post a Comment