(က)
ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အနာဂတံကိုဘာသာျပန္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကသူေတြပါ။ ကြယ္လြန္သူကဗ်ာဆရာ ေဇာ္(ပ်ဥ္းမနား)က သူ႔ကဗ်ာတပုဒ္ထဲမွာ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ`အနာဂတံကို ဘာသာျပန္တဲ့ငွက္´ဆိုၿပီးေရးခဲ့ ဖူးတာပဲ။
ကဗ်ာဆရာေတြက အနာဂတံကိုႀကိဳၿပီးျမင္၊ ႀကိဳၿပီးေျပာတဲ့အခါ ပစၥဳပၸန္ကိုအေျခခံၿပီးမွေျပာႏိုင္တာ ပါ။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာေတြ ယံုၾကည္တဲ့`ကံ ကံ၏အက်ိဳး´ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မွဳမ်ိဳးကိုအေျခခံၿပီးမွ ေျပာဖို႔ႀကိဳးစား ၾကတာပါ။ သမၼာက်မ္းစာလာ`ေလကိုစိုက္ပ်ိဳးသျဖင့္ မုန္တုိင္းကို ရိတ္သိမ္းရလိမ့္မည္´ဆိုတဲ့စကားနဲ႔အတူတူ ပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ဟာ ပစၥဳပၸန္ရဲ႕ အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲ ပိတ္မိေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အနာဂါတ္ကို ႀကိဳၿပီးျမင္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့အတြက္၊ ပန္းတိုင္က ဘယ္ဖက္မွာရွိတယ္ဆို တာ မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မုန္တိုင္းကလည္းထန္၊ လွိဳင္းကလည္းႀကီးၿပီဆိုရင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ရပ္တည္ေရးကို ဦးစားေပးဖက္တြယ္ထားရင္းက က်ေနာ္တို႔တေတြ ဒီမုန္တိုင္း၊ ဒီေရလွိဳင္း၊ ဒီအ ေမွာင္ထုေအာက္မွာ ေၾကမြေပ်ာက္ကြယ္ၾကရပါတယ္။ လမ္းေပ်ာက္ၿပီးကမ္းေမွာက္ၾကပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာေတြက စိတ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ တျခားသူထက္သာပါတယ္။ စိတ္ကိုစုစည္းၾကစ္ လစ္ေအာင္တည္ေဆာက္ၿပီး၊ ပစၥဳပၸန္အေပၚ တင္ၾကည့္တဲ့အခါ အနာဂါတ္ကို ထိုးေဖာက္ေရာက္ရွိလာႏိုင္ ေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကဗ်ာဆရာေတြၾကေတာ့ လမ္းမေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ကမ္းမေမွာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေၾကာင္ေတြ၊ လင္းႏို႔ငွက္ေတြလိုျမင္ႏိုင္ သိႏိုင္တယ္။ အဲဒါ စိတ္အလုပ္ကို ၾကစ္သထက္ ၾကစ္ေအာင္ဖြဲ႕ စည္းတည္ေဆာက္ႏိုင္လို႔ပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာေတြစိတ္အလုပ္ကို စုစည္းတည္ေဆာက္ၾကရသူေတြပါ။ သူတို႔က စိတ္အလုပ္ကို စုစည္း တည္ေဆာက္လို႔ အနာဂါတ္ကိုႀကိဳၿပီးျမင္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတဲ့ အေမွာင္ထုဆိုတာ တို႔၊ မုန္တိုင္းနဲ႔ေရလွိဳင္းဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ဘ၀ရဲ႕`မာယာ´မ်ားသာျဖစ္တယ္လို႔ တည့္တည့္ရွဳျမင္ ႏိုင္ၾကေတာ့တာပဲ။ လူဟာ`မာယာ´ကို မာယာလို႔သာတကယ္ထြင္းေဖာက္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ သူဟာျပတ္သားတဲ့သူ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ႀကီးျမင့္တဲ့သူျဖစ္လာေတာ့တာပဲေပါ့။ `မာယာ´ဆိုတာ ေတြကို အလြယ္ တကူတြန္းဖယ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ကိစၥ၊`မာယာ´ဆိုတာ `စကၠဴက်ား´၊ `မာယာ´ဆိုတာ တံလ်ပ္တမ်ိဳး ပဲဆိုတာ ဒက္ထိႀကီးသိလာေတာ့တာပဲေပါ့။ အဲဒီအခါၾကေတာ့ ကဗ်ာဆရာေတြက `မာယာ´ရဲ႕ ပရိယာယ္ကို မယံုၾက၊ မေၾကာက္ၾကဖို႔၊ `မာယာ´ရဲ႕ကြန္ယက္ကိုဖ်က္ၾကဖို႔၊`မာယာ´ရဲ႕အပါးဆံုး၊ အေပ်ာ့ဆံုးေနရာကို ေဖာက္ထြင္းၾကဖို႔ ကဗ်ာေတြနဲ႔ႏွိဳးေဆာ္ၾကေတာ့တာပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အနာဂါတ္ရဲ႕ေတးသံေတြ၊ ရနံ႕ေတြကို ကဗ်ာေပၚတင္ၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူေတြဆီပို႔ၾကေတာ့တာပဲေပါ့။
စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာတခုရွိပါေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ `မာယာ´ေတြရဲ႕တကယ့္သ ေဘာသကန္ကိုေပၚေအာင္ ဖြင့္ခ်တဲ့အခါ၊ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္`မာယာ´ကိုတိုက္တဲ့အခါ`မာယာ´ဆို တဲ့လက္နက္အမ်ိဳးအစားတမ်ိဳးကို အသံုးျပဳၾကရတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းပါ တယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ`မာယာ´ကို`မာယာ´နဲ႕တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုင္စြဲတဲ့`မာယာ´လက္ နက္ ထက္ျမရင္ ထက္ျမသေလာက္ သူတို႔ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့`မာယာ´ရဲ႕ အကာအရံေတြ၊ အေဆာင္အ ေယာင္နဲ႔ျမဴေတြဟာ တလႊာခ်င္းကြာက်ၿပီး၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုၿခိမ္းေျခာက္ဖိစီးထားတဲ့`မာယာ´ ေတြဟာ`စကၠဴက်ား´ေတြသာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့`သစၥာဥာဏ္´ကို ကဗ်ာဖတ္သူေတြဆီေရာက္ေအာင္ပို႔ႏိုင္ၾက ပါေတာ့တယ္။
ကဗ်ာဖတ္သူဖက္က ယူရမယ့္တာ၀န္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာကေပးတဲ့ကဗ်ာမွာ ဘယ္လိုမာယာေတြ နဲ႔ေပးလိုက္သလဲဆိုတဲ့ စိတ္အလုပ္ကိုသာမာန္ထက္ပိုၿပီးလုပ္ဖို႔လိုတဲ့ တာ၀န္ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြက စိတ္ကိုစုစည္း ၾကစ္လစ္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ကဗ်ာကို၊ ကဗ်ာဖတ္သူကလည္းစိတ္ကိုစုစည္း ၾကစ္ လစ္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ လက္ခံရယူရပါလိမ့္မယ္။
(ခ)
က်ေနာ့္မွာ အနာဂါတ္ကို ႀကိဳျမင္ႏိုင္တဲ့ကဗ်ာေတြ စုေဆာင္းထားတာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အနာဂ တံကို ဘာသာျပန္တဲ့ကဗ်ာေတြဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ျမန္မာကဗ်ာေတြကို ဥပမာေပးလို႔မျဖစ္ ႏိုင္ေသးတဲ့အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္ကာလျဖစ္တာမို႔ အနာဂတံကိုဘာသာျပန္တဲ့သေဘာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကဗ်ာ တပုဒ္ကိုပဲ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဥပမာေပးလိုက္ပါတယ္။
ပိုလန္ကဗ်ာဆရာ`တိုမက္ ယက္စထရြန္´ ရဲ႕`သစ္ေစ့မ်ား´ကဗ်ာကို က်ေနာ္ဥပမာေပးလိုက္ပါ တယ္။ ကဗ်ာဆရာ`တိုမက္ ယက္စထရြန္´ဆိုတာ ပိုလန္ႏိုင္ငံေခတ္သစ္သမိုင္း၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေခတ္မွာ အင္ မတန္အေရးပါလွတဲ့ကဗ်ာဆရာပါ။ ပိုလန္အာဏာရွင္အစိုးရက သူ႕ကိုဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်တာမ်ိဳး၊ အလုပ္ၾကမ္း စခန္းကိုပို႔တာမ်ိဳး အလုပ္ခံရတဲ့ကဗ်ာဆရာပါ။ သူကလည္း ေျမေအာက္`သတင္းဂ်ာနယ္´မွာ အယ္ဒီတာ၊ သေဘၤာက်င္းအလုပ္သမားအေရးအခင္းမွာေခါင္းေဆာင္၊ ေျမေအာက္ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းေတြေတာက္ေလ်ာက္ လုပ္တဲ့`ႏို၀ါ´လွဳပ္ရွားမွဳမွာပါ၀င္၊ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္တခ်ိဳ႕က တရား၀င္ပံုႏွိပ္ခြင့္ရၿပီး၊ အမ်ားစုကေတာ့ ေျမ ေအာက္ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းကတဆင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ပံုႏွိပ္ျဖန္႔ေ၀ခဲ့ရတာမ်ားပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခု၊ ၀ါေဆာမွာေမြးတဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ၿပိဳက်သြားၿပီးတဲ့ ပိုလန္ႏိုင္ငံမွာ အထင္ကရကဗ်ာဆရာေပါ့။
သစ္ေစ့မ်ား
ငွက္မ်ား
ငါတို႔ရဲ႕ နက္ရွိဳင္းလွတဲ့ ထြက္ေပါက္လမ္း
ပ်ံသန္းၾက
ထိတ္လန္႔ၾကရ
အေတာင္ပံေတြျဖန္႔ၾက ရုပ္ၾက။
ငွက္မ်ား
အစာရွိရာ စႀကၤန္လမ္းေပၚ
ပ်ံသန္းၾက။
ေသလုနီးပါး ေမာပမ္း
ငါတို႔ ပခံုးေတြေပၚ နားၾက
ငတ္မြတ္ၾက။
ငါတို႔လက္ထဲမွာေတာ့ ဗလာနတၳိ
ငါတို႔ ႏွဳတ္ခမ္းေတြေပၚ
ငါတို႔ မ်က္လံုးေတြထဲမွာပဲ
သစ္ေစ့မ်ား။
ဒီကဗ်ာမွာ`တိုမက္ ယက္စထရြန္´ေပးခ်င္တဲ့ massage ကဘာလဲ။ ပထမ(၃)ပိုဒ္ၿပီးတဲ့အထိ သရုပ္ ေဖၚပါပဲ။ ငွက္ေတြဆိုတာ လူေတြကိုကိုယ္စားျပဳပါတယ္။`သစ္ေစ့´လို႔ေခၚတဲ့လူေတြအတြက္ အေရးအႀကီး ဆံုးအရာ၊ သူ႔လက္ထဲမွာ ထင္သာျမင္သာမရွိဘူး။ ၾကည့္တတ္ရင္ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ၊ ႏွဳတ္ခမ္းေတြေပၚမွာပဲ ရွိတယ္ ... တဲ့။ `သစ္ေစ့´ဆိုတာ ငွက္ေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္အေရးအႀကီးဆံုးအရာ(၀ါ)လူေတြအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးအရာ .. စားစရာ၊ ရိကၡာ၊ ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ခ်မ္းေျမ႕မွဳ....၊ ဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ။ လူ႔ဥပဓိက႑၊ ၿပီးေတာ့ ... ဒီမိုကေရစီ ....။`သစ္ေစ့´ ဟာ လူေတြ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့အရာအားလံုးကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့`သေကၤတ´ပါပဲ။ ဒီ `သေကၤတ´က ကိုယ္စားျပဳထား တဲ့အရာေတြဟာ ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ရင္ ...... သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ထင္သာျမင္သာမရွိဘူး။ ကဗ်ာ ဖတ္သူက အားစိုက္ရလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာဆရာက ရင္ခုန္သံနဲ႔ပို႔တာကို ကဗ်ာဖတ္သူကလည္း ရင္ခုန္သံနဲ႔ပဲ ဖတ္ရလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စိတ္အလုပ္နဲ႔ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္အလုပ္မွာ၊ ကဗ်ာဖတ္သူက ပိုၿပီးအခြင့္ သာပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာက တစ္ထြာေလာက္ေပးတာကို ကဗ်ာဖတ္သူက တစ္ေဒါင္မက ျမင္လို႔ရပါတယ္။ ျမင္ခြင့္လည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဖတ္သူက်ေနာ္တို႔က ကဗ်ာေရးသူေလာက္ေတာင္မွ အာစိုက္မွဳ၊ တူး ဆြမွဳမစိုက္ထူတဲ့အခါ ကဗ်ာေတြကိုမခံစားႏိုင္၊ ကဗ်ာေတြကိုနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။
ကဗ်ာဆရာ`တိုမက္ ယက္စထရြန္´က၊ လူေတြအတြက္ ေသေရးရွင္ေရး၊ တကယ့္ကိုလိုအပ္တဲ့ အရာေတြအားလံုး အက်ံဳး၀င္တဲ့အရာကို`သစ္ေစ့´ဆိုတဲ့`သေကၤတ´နဲ႔ ေျပာတာ။ ဒါဟာ`တိုမက္ ယက္စ ထရြန္´အသံုးျပဳတဲ့ ကဗ်ာ့ရိယာယ္`မာယာ´ေပါ့။ လူေတြအတြက္ တကယ္အေရးအႀကီးဆံုးအရာ၊ ဘယ္ဟာ လဲဆိုတာေျပာခ်င္ရင္ တည့္တိုးေျပာလို႔မရဘူး၊ ေျပာခြင့္မရွိဘူး။ ဒီေတာ့`မာယာ´ကို`မာယာ´လို႔သေဘာမ ထားပဲ၊ ကိုယ့္ဖက္က အားထုတ္မွဳမရွိပဲ၊ ဒီအတိုင္း လက္ဖ၀ါးေပၚရွင္းေအာင္တင္မျပရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဒီကဗ်ာေတြ ဘာေရးထားမွန္းမသိဘူးဆိုၿပီး လက္လႊတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္၊ ကဗ်ာကိုလက္လႊတ္ဆံုးရွံဳးယံုတြင္မ က ဘ၀ရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုးအရာေတြကို ရွာေဖြဖို႔သတိေပးႏွိဳးေဆာ္ခ်က္အခြင့္အေရးကိုပါ ဆံုးရွံဳးရေတာ့မွာ ေပါ့။ ကဗ်ာဆရာ`တိုမက္ ယက္စထရြန္´က `သစ္ေစ့မ်ား´ကဗ်ာရဲ႕အနက္ကို တူးဆြခိုင္းရင္းက အဲဒီ ဘ၀ရဲ႕ အေရးအ ႀကီးဆံုးအရာေတြရႏိုင္၊ ရွိႏိုင္တဲ့အနာဂါတ္ဆီ လူေတြေရွ႕တိုးၿပီးရွာႏိုင္ေဖြႏိုင္ဖို႔ လမ္းခင္းလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာလည္း`အနာဂတံကိုဘာသာျပန္တဲ့ငွက္´ေတြရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီ ငွက္ေတြ(၀ါ)အဲဒီ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံ၊ က်ဴးရင့္သံ(၀ါ)ကဗ်ာေတြကို နားေထာင္တတ္ရပါလိမ့္ မယ္၊ နားေထာင္ႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ရပါလိမ့္မယ္။
ကဗ်ာဆိုတာကေတာ့ `နက္နက္တူးေလ ေရေတြ႕ေလ´ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။ အနာဂတံကိုဘာသာ ျပန္တဲ့ငွက္ေတြရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံ(၀ါ) ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္အလ်င္းသင့္ရင္ ထပ္ၿပီး အစီရင္ခံႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေဟာ..... စာဖတ္သူမ်ား အေသအခ်ာစိတ္နားစိုက္ၿပီးနားေထာင္ပါ။ ဟိုး .... အေ၀းဆီက အနာ ဂတံကိုဘာသာျပန္တဲ့ငွက္တအုပ္ရဲ႕ေတာင္ပံခတ္သံေတြ၊ က်ဴးရင့္သံေတြကို မလြဲမေသြၾကားရပါလိမ့္မယ္။
ၿငိမ္းေ၀
