January 30, 2012

ဘြန္ဆိုင္း ရြာကေလး


တေန႔က
ရြာက လူတစ္ေယာက္နဲ႔
တယ္လီဖံုး ေျပာရတယ္။

ရြာနဲ႔အနီးဆံုး
ၿမိဳ႕ကေလးကတဆင့္
သူနဲ႔ က်ေနာ္ ေဝဇယႏၱာ စက္ႀကိဳးနဲ႔
ဆက္သြယ္လို႔ ရခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္ ပထမဆံုး ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက
လွ်ပ္စစ္မီး
ကားလမ္း
ေဆးရုံ ေဆးခန္းနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္း။

ရြာဦး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထိပ္
ေရသိမ္ေလး
ေခ်ာင္းခ်ိဳးရြာဘက္ ေကြ႕ဝိုက္ၿပီးသြားေနတဲ့ ငွက္ေပ်ာ ေတာတန္းကေလး
တဂၽြတ္ဂၽြတ္ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ျမည္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အိမ္ ၾကမ္းခင္း
ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ က်ေနာ့္ ခ်စ္သူ မေဒဝီ
ရြာနဖူးေပၚ မၾကာခဏ ျဖတ္ေက်ာ္သြားေနၾကတဲ့ တိမ္တိုက္မ်ား
မနက္ သံုးနာရီေလာက္
ေညာင္ေျခေထာက္ေစ်းကို အမီသြားၾကဖို႔
တရြာလံုး လိုက္လံ ဟစ္ေအာ္ ႏႈိးေဆာ္ လူစုၾကတဲ့
ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ ကန္စြန္းရြက္သယ္ ဟင္းရြက္သယ္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။

က်ေနာ့္ရဲ႕
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္
ဘြန္ဆိုင္းရြာကေလး
ရြာျပန္မယ့္ က်ေနာ့္ပင့္သက္မ်ား
နယ္စပ္မ်ဥ္းေပၚ တဝုန္းဝုန္း
ရင္ခုန္သံ လႈိင္းေတြ တဒံုးဒံုး။

ၿငိမ္းေဝ
၂၀၊ ၁၊ ၂၀၁၂
သရုပ္ေဖၚပံုက ဖဘ မွ ယူထားတာပါ။

January 29, 2012

အိမ္အျပန္လမ္းဟာ ေကြ႔ေကာက္လြန္းတယ္



တခ်ိန္တုန္းကေတာ့
ပန္းဆိုရင္လည္း ႀကိဳင္ေလွာက္မွ
လမ္းဆိုရင္လည္း ေကြ႔ေကာက္မွ
ေမႊးခဲ့ လွခဲ့တယ္။

အခုေတာ့
အိမ္ျပန္တဲ့့ လမ္း
ေကြ႔လြန္း ေကာက္လြန္းေနလို႔
လွတယ္လို႔ကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မေဒဝီ။

ၿငိမ္းေဝ
၁၉၊ ၁၊ ၂၀၁၂

January 13, 2012

မ်က္ရည္နဲ႔ဖြင့္လိုက္တဲ့ ဖ ဘ မ်က္ရည္နဲ႔ ရုိက္ထားလိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံု



စာလံုးေတြဟာ ဝါးေနတယ္
ဒါေပမယ့္
အဲဒီ သတင္းေတြက မမႈန္ဝါးေတာ့ဘူး။

မ်က္မွန္ကုိ
ခဏခဏ သုပ္ၿပီးမွ ၾကည့္ေနရတယ္
ဒါေပမယ့္
အဲဒီ သတင္းေတြက သုပ္ပစ္လို႔မရေအာင္
ထင္ထင္လင္းလင္း ျဖစ္လာေနၿပီ။

အေမ ဆံုးတယ္
မ်က္ရည္ မက်ခဲ့ဘူး။

အေဖ ဆံုးတယ္
မ်က္ရည္ မက်ခဲ့ဘူး။

အခု
ေထာင္ဗူးဝက
သူတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ထြက္လာၾကတယ္
ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္
စိတ္လႈပ္ရွားေနမိပါလိမ့္။

မ်က္ရည္နဲ႔ ဆလိုက္ထိုးတယ္
မ်က္ရည္နဲ႔ ဓါတ္ပံု ရိုက္တယ္
ကင္မရာခလုပ္ေပၚမွာ ႏွလံုးသားနဲ႔ပဲ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိေနမိေပါ့။

ၿငိမ္းေဝ
၁၃၊ ၁၊ ၂၀၁၂
ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၄၀ မိနစ္

ဒီကေန႔ဟာ ကဗ်ာတပုဒ္ထက္ ပိုၿပီး ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေနခဲ့ၿပီ္


ဒီကေန႔ဟာ
ေရာင္နီမသန္းခင္ကတည္းက  အျပာေရာင္ သန္းတဲ့ေန႔

ဒီကေန႔ဟာ
ရာစု ႏွစ္ဝက္ ခ်ီၿပီး မန္းမႈတ္ စက္ႏႈိးခဲ့ရတဲ့
ဖုတ္သြင္းရထား ဆိုက္တဲ့ေန႔

ဒီကေန႔ဟာ
ဆည္းဆာပ်ိဳ ေနခ်ိဳထဲ
ပဲျပဳပ္သယ္ရဲ႕ ပဲျပဳပ္ခ်ိဳခ်ိဳေလးဆိုတဲ့ အသံ
ငါ့ရင္ကို အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး ထိမွန္ တုန္ခါသြားေစတဲ့့ေန႔

ဒီကေန႔ဟာ
ေရႊအိုးကို ထမ္း အိမ္ျပန္လာတဲ့ သားေတြရဲ႕ ေျခအစံုကို
မိခင္က အိမ္ဝမွာ ေရေဆးေပးတဲ့ေန႔

ဒီကေန႔ဟာ
ေအာင္ပြဲခံ ဗံုတလံုးေပၚ
တႏိုင္ငံလံုး တက္ခုန္ၿပီး ကၾကတဲ့ေန႔ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။

ၿငိမ္းေဝ
၁၃၊ ၁၊ ၂၀၁၂


January 06, 2012

အေတြးအေခၚေဟာင္းကို ကမၼဝါ ဖတ္ၾကည့္ျခင္း



(၁)
ဒီ ရက္ေတြအတြင္း
က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေသာကေတြကို
ဆူးေတြနဲ႔ သီကံုးရင္း
ေသြးတစက္စက္ က်ခဲ့ၾကရတယ္။

(၂)
လြတ္လပ္မႈကို ယူခ်င္ရင္
လြတ္လပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔
လြတ္လပ္မႈနဲ႔ တန္ေအာင္ ထုဆစ္ဖို႔
အေရးႀကီးေနၿပီ။
သူမ်ားကို လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔
က်ေနာ္တို႔က ပထမ လြတ္ေျမာက္ေနရမယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဟာ
ဂူ အျပင္ဘက္ကို ထြက္ၿပီး
လေရာင္ လိမ္းက်ံ
ၾကယ္ေရာင္ လိမ္းက်ံ
ေနေရာင္ လိမ္းက်ံရင္း
ကိုယ္ပိုင္ အရွိန္အဝါကို တည္ေဆာက္ၾက။
ရန္သူ တည္ေဆာက္ေပးတဲ့ ခြန္အားနဲ႔
မတူတဲ့
ခြန္အားသစ္ကို တည္ေဆာက္ၾက။
ရန္သူခင္းေပးတဲ့
လမ္းနဲ႔ မတူတဲ့
ကိုယ္ပိုင္ လမ္းသစ္ကို ေဖါက္ၾက။

ရွိခဲ့ဖူးၿပီ္
က်ေနာ္တို႔က
အမွားေတြကို အမွားေတြနဲ႔ တုိက္ခိုက္ရင္း
ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကရတယ္။

ရွိခဲ့ဖူးၿပီ
ရန္သူ႔လက္နက္ ကိုယ့္လက္နက္ ဆိုတာေလာက္နဲ႔
က်ေနာ္တို႔ မိုးေသာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ထုေခ်ပစ္လိုက္ပါ
ဖြပ္ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္ပါ။
ရန္သူက
က်ေနာ္တို႔အေပၚ
ရန္သူလို သေဘာထားေနတဲ့အခ်ိန္
က်ေနာ္တို႔ကလည္း
ရန္သူကို ရန္သူေလာက္ပဲ ျမင္ေနရင္
က်ေနာ္တို႔ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး။
ရန္သူ ဆြဲကိုင္တဲ့ ေသနတ္ေလာက္နဲ႔
က်ေနာ္တို႔
ဒီတိုက္ပဲြ ေအာင္ပြဲမဆင္ႏိုင္ဘူး။

အေတြးအေခၚအရာမွာ
ေတာမီးကို
ရႈိ႕မီးနဲ႔ လွန္ပစ္တဲ့ေခတ္ဟာ
မႏွစ္တႏွစ္ ကတည္းက
ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။

(၃)
က်ေနာ္တို႔
ဆူးေတြက ေသြးေတြကို မတိတ္ေစႏိုင္ဘူး။

ၿငိမ္းေဝ
၅၊ ၁၊ ၂၀၁၂
လြတ္လပ္ေရးေန႔ရဲ႕ ေနာက္တေန႔။