December 20, 2008

ေတာ္လွန္ေရး ဥဒါန သို႔မဟုတ္ သူ႔မွာတမ္းကဗ်ာကို ခင္းက်င္းျခင္း


(က)

ရြာထဲမွာ ရန္သူမရိွေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕။ ေသခ်ာတိက်မသိရလို႔ ရြာစပ္ကို ကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္အထိ သူက သတိလက္မလႊတ္။ ရြာေဘးက လယ္ကြက္ေတြကို မေက်ာ္ခင္ ရြာေျခဆီကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ရြာထဲက အသံကို နားစြင့္သည္။ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ ကြင္းထဲက ျဖတ္လာတဲ့ေလက သူ႔နားရြက္ေဘးနားက သစ္ရြက္ကို တိုးတိုက္ၿပီး ေလကေတာ့ထုိးကာ တ႐ႊီ႐ႊီအသံကို ၾကားေနရ၏။ သူက နားကို ပိုၿပီးစြင့္သည္။ မ်က္ေစ့ကို ပိုၿပီး ဖြင့္သည္။



ရြာ့ဟိုဖက္ထိပ္တြင္ ရန္သူ႔တပ္ခြဲစခန္းရိွခဲ့၏။ ညက ရန္သူ႔စခန္းကို ေျပာက္က်ားတပ္က ၀ိုင္းေတာ့ ရန္သူက ရြာထဲသို႔၀င္ၿပီးခံသည္။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားက ရြာကို ထိမည္စိုးသျဖင့္ ေသနတ္သံေပးၿပီး ေျခာက္သည္။ ရန္သူ႔စခန္းႏွင့္ လယ္တကြက္ျခားအထိ ေျပးကပ္ကာ လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ထုသည္။ စခန္းကုန္ေပၚက ေသနတ္သံေျခာက္တိေျခာက္ခ်က္သာ ျပန္ၾကားရသည္။ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ခုခံျခင္းမျပဳ။ ထိုအခါ ရန္သူက ရြာထဲတြင္ ၀င္ခိုၿပီး ရြာကို ဒိုင္းအျဖစ္လုပ္ေနသည္ကို အားလံုးသေဘာေပါက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုိးလင္းကာနီးအထိ ရြာကို ပေစါက္သ႑ာန္ ခတ္ႀကဲႀကဲ၀ိုင္းထားလိုက္၏။ ရန္သူ႔တပ္ကို ထြက္ေပါက္တခုေပး ၿပီး ၀ိုင္းထားလိုက္ၾက၏။
ေနရာင္ျခည္ျမင္ရေသာအခါ သူႏွင့္ အျခား ရဲေဘာ္ (၅)ဦး ရြာထဲသို႔ ေရွ႕မွ၀င္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္ သည္။ ေျပာက္က်ားတခ်ဳိ႕က ရန္သူ႔တပ္ခြဲကုန္းကို ၀င္သိမ္းလိုက္ၾက၏။ သူက စခန္းကုန္းသိမ္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ရြာထဲ၀င္ရန္သာ တာ၀န္ေပး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယၡဳအခါ သူႏွင့္ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ (၅) ဦး ၊ ရြာႏွင့္ လယ္တကြက္အကြာ ႐ိုးထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ေနရာ ယူထားလိုက္ၾက၏။
ရြာထဲက ၾကက္တြန္သံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ရြာ့မလွမ္းမကမ္း ေတာအုပ္ေတာတန္းဆီက ၾကက္တြန္သံမ်ားပင္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီ။ တဆက္တည္း ဆိုသလို အိပ္တန္းဆင္းငွက္ျမည္သံမ်ားပါး သြားခဲ့ၿပီ။ ေနရာခန္႔မွန္းရခက္သည့္ ရြာထဲတေနရာက ေခြးေဟာင္သံၾကားရ၏။ တျခားမည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။
သူႏွင့္ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ၀ပ္ေနသည့္ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ျဖင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ရြာထဲသို႔ ၀င္ရႏ္ လယ္ကြက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေျပးကပ္သည္။ ရြာစည္း႐ိုးအတြင္းအထိ တဟုန္ထိုးေျပး၀င္သည္။ စည္း႐ိုးႏွင့္ကပ္လ်က္ အိမ္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေနရာယူသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းဆိုသလို သူႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ေျခသံမ်ားၾကားရသည္။ သူက က်န္ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ႏွင့္ အခ်က္ျပကာတားသည္။ သူတဦးတည္း ရြာလည္လမ္းေပၚတက္ႏွင့္မည့္အေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာလည္လမ္းေဘးကို ေျပးကပ္သည္။ ရြာထဲတြင္ လူသူမရိွသေလာက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသျဖင့္ သူက ေရာက္ရာေနရာတြင္ပင္ ေသနတ္ကို အသင့္ကိုင္ၿပီးရပ္သည္။ ရြာလည္လမ္းေပၚတက္သည္။ မ်က္ေစ့လ်င္လ်င္ နားတစြင့္စြင့္ႏွင့္ ေရွ႕ကိုဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သည္။ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္မွ်လွမ္းၿပီးမွ ေနာက္ကရဲေဘာ္မ်ားကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔ညာေျခဖ၀ါးေအာက္က အရာကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။ သူက ေျခေထာက္ျပန္မၾကြပဲ သည္အတိုင္း ရပ္သည္။ သူ႔ကိုလွမ္းေမာ့ၾကည့္ေနၾကသူမ်ာကို ေျမႀကီးနဲ႔ကပ္ၿပီး ၀ပ္ေနရန္ အခ်က္ျပသည္။ သူ႔ေျခဖ၀ါး ေအာက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး မိုင္းဗံုးနင္းမိထားေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေပါက္ကြဲသံႀကီး ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ လူတေယာက္ ဖံုလံုးႏွင့္အတူ လက္ခုပ္တေဖာင္ခန္႔အထိ ေျမာက္တက္ပါသြားၿပီးမွ ျပန္က်သည္။ ေခြးေဟာင္သံမ်ား၊ လူသံမ်ား ဆူညံသြား၏။ ေသနတ္သံမ်ားကိုမူ မၾကားရ။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ သူ႔ေဘးသို႔ေဲရာက္လာၾကသည္။ ရြာသားတခ်ဳိ႕ သူ႔အနားကို ေရာက္လာၾကသည္။ သူက မ်က္လံုးမ်ားကို မိွတ္ကာ ေသနတ္ကိုသာ တင္းတင္းဆုပ္ထားမိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးတြင္ အေမွာင္ထုႀကီး ႐ုတ္တရက္ လႊမ္းမိုးသြားေလသည္။


(ခ)

သူတို႔အဆုတ္၊ ထားခဲ့ျမႇဳပ္သည့္
ဗံုးငုတ္တိုက္မွား၊ ေမာင္ေျပာက္က်ားကို
ရြာသားရြာသူ၊ ေမးၾကျမဴသည္
အူအူယမ္းေငြ႕ ထတုန္းတည္း..။

“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ ခ်စ္သူအားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ့လိုသနည္း” ။

“ငယ္ကၾကင္ျမတ္၊ မိသက္မွတ္ကို
ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေျပာပါေလ” ။

မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ စူး႐ွတင္းမာသည့္ အလင္းေရာင္မ်ားက သူ႔ဥေဏွာက္အထိ တိုး၀င္ လာသလို နာက်င္သြားရ၏။ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ပိတ္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တေနရာမွ ေလမ်ား ခႏၶာကိုယ္ အတြင္း တိုး၀င္လာေနသလို ခံစားရ၏။ လက္ကို မၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ကို ဆၾကည့္သည္။ သူသည္ ေလထဲ၌ ေမ်ာပါေနသလိုျဖစ္ေန၏။
နားထဲတြင္ ၾကားရသမွ်အသံမ်ားကို စစ္ထုတ္ေနရသည္။ မည္သည့္အသံမွ် အဓိပၸါယ္ မသဲကြဲ။ မည္သည့္အသံမွ် အဆံုးအထိ ဖမ္းဆုပ္လို႔မရ။ သူ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ....။ ဘာတခုမွ် မသဲကြဲ။
ခႏၶာကိုယ္အတြင္းက အင္အားဟူသမွ် က်စ္သထက္က်စ္ေအာင္ စုစည္းကာ၊ အေတြးအာ႐ံုကို ျမႇင့္ သည္။ ထုိအခါ သူ႔ေဘးတြင္ လူတခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းအံုၿပီး ရိွေနသည္ကို သတိျပဳမိလာရသည္။ မည္သူမွ် စကား မေျပာၾက။ သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကသည္။
“က်ေနာ့္ ... မိန္းမကို ေျပာလိုက္ပါ၊ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ခြင့္ျပဳတယ္”
လူတခ်ဳိ႕ထံမွ ၿငီးျငဴစုတ္သပ္သံမ်ားကို ၾကားရသလိုရိွသည္။ သူတို႔ ငိုေနၾကတာမ်ားလား။ သူ႔အျဖစ္ က မ်က္ရည္က်ရေလာက္ေအာင္ တန္ဘိုးႀကီးေနလို႔လား။ လူတေယာက္ ...။ ေသနတ္တလက္ႏွင့္ ...။ ေတာ္လွန္ေရးသမား ...။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္။ တိုက္ပြဲ၀င္။ ဒဏ္ရာရေသဆံုး...။ သူ႔အျဖစ္မ်ဳိး... သူတေယာက္တည္းသာ ႀကံဳရသည့္ ထူးျခား သီးသန္႔ဆန္သည့္ ဘ၀တခုေပလား။ သူဒီလို မယံုၾကည္ပါ။ သူသည္ အညၾတလူတေယာက္။ လူထဲက လူတေယာက္။ သူသည္ လူတေယာက္လို ေမြး၊ လူတေယာက္လို ႀကီးျပင္းကာ၊ လူတေယာက္လို ျပဳမူသြားလာခဲ့။ လူတေယာက္လို နိဂံုးခ်ဳပ္ျခင္းသေဘာမွ်သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ...။

“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ မိဘအားကို
ဘာမ်ား မွာခဲ့လိုသနည္း”။
“ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို
ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ”။

ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ေခ်ာင္းဟန္႔သံကို သူၾကားလိုက္ရ၏။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ၾကည္ျမေလးနက္လွသည့္ ဘုရား ရိွခိုးဆုေတာင္းသံကိုလည္း ၾကားရ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ေျခသံ၊ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ဆုေတာင္းသံမ်ားမွာ သူႏွင့္ နီးလာလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္။ ထိုအခါ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မည္သည့္ ေ၀ဒနာဒုကၡမွ် မခံစားရ။ ေလထဲတြင္ ေပါ့ပါးစြာ ေမ်ာပါလ်က္။ သို႔မဟုတ္ ရပ္တန္႔လ်က္။

“ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို
ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ” ။

ထူးျခားလွသည့္ တူရိယာသံကို သူၾကားရသည္။ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ သူရဲေကာင္းတို႔၏ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားကို သူၾကားရသည္။ စစ္သည္ရဲမက္မ်ား၏ လွံမ်ား ဓါးမ်ား ... ဒိုင္း၊ ကာ၊ လႊားတို႔ႏွင့္ ႐ိုက္ခတ္သံကို သူၾကားရသည္။ တိုက္စည္တိုက္ေမာင္းမ်ား တၿပိဳင္နက္ တီးခတ္လိုက္သည့္ မိုးခ်ိမ္းသံႀကီးကို သူၾကားရသည္။ ေျမျပင္လႊာသည္ ျပင္းစြာတုန္ခါလ်က္။ မိုးသက္မုန္တိုင္းမ်ား က်လ်က္။
ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ သူႏွင့္အတူ ေတာအုပ္ကို ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည့္ သူ႔ရဲမက္မ်ား ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ သူက အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြင္းစပ္တခုတြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္လည္း။ ရဲမက္တို႔၏ ေျခသံမ်ားကို သူမၾကားရေတာ့။ ရဲမက္တို႔၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ာကို သူမၾကားရေတာ့။ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္း သံမ်ားမွာ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္၏။ သူသည္ ရဲမက္္တို႔၏ေနာက္တြင္ တဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီကို သတိျပဳမိ ေသာအခ်ိန္၌ ေနရာင္ျခည္မ်ားလည္း အားအင္ဆုတ္႐ုပ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ လက္ကိုလႈပ္သည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို လႈပ္သည္။ မည္သည့္အရာမွ် လႈပ္ရွားလို႔ မရေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေျခလက္အဂၤ ါမ်ား မရိွေတာ့။ ထိုအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ တစံုတရာစကားတခြန္းကို အပီသဆံုး ေျပာထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရဲမက္တို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါမသြားခဲ့ သနည္း။ သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးခရီး အဆုံးအထိ မခ်ီတက္ႏိုင္ပဲ ရပ္ေနခဲ့ရသနည္း။ သူသည္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူေလာ။ အခြင့္အေရးသမားေလာ။ မဟုတ္ ...။ လံုး၀မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔မွာ ရိွသမွ် ခြန္အားဟူသမွ်ကို တစက္မက်န္ေအာင္ညႇစ္ထုတ္ကာ စကားတခ်ဳိ႕ကို အပီသဆံုး ေျပာလိုက္၏။

“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ တိုင္းျပည္အားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ့ လိုသနည္း” ။

“ခရီးမတ္တတ္၊ လမ္းခုလတ္တြင္
ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြါ၊ ခြဲရပါ၍
အးနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ” ။


(ဂ)

ယမ္းေငြ႕အူအူ၊ တလူလူႏွင့္
ေမးျမဴၾကတုန္း၊ အေနာက္ကုန္းတြင္
ေနလံုးကြယ္ေလၿပီတကား။ ။


ၿငိမ္းေ၀

(စာဆိုႀကီး ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ရဲ႕ ေမြးေန႔ရာျပည့္အႀကိဳ အထိမ္းအမွတ္ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး။)


စေကာထဲကဆီးသီးမ်ားႏွင့္ ပလိုင္းထဲကပ်ဥ္းမပန္းပြင့္မ်ား


(က)
ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ရဲ ့၊ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ကေလး က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ တမင္တကာလုပ္ထားခဲ့သည့္အခ်က္ကို က်ေနာ္သြားေတြးမိသည္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း … ။ ေၾကကြဲရျပန္၏။



၂၀၀၅ - ခုႏွစ္ထဲကျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ”၏ ပထမဆံုး ထုတ္ေ၀သည့္ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို ေရးဆြဲေပး ခြင့္ျပဳရန္ က်ေနာ္ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူး၏။ သူကလည္း လိုလိုလားလားလက္ခံ၏။ ကတိေပးထားသည့္ရက္ ေက်ာ္လြန္သည့္ အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ဖက္က တာ၀န္မေၾကေသး။ တေန ့ … ၊ ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” သည္၊ သူငယ္ခ်င္းအေဖၚ မိန္းကေလးတဦးႏွင့္အတူ၊ က်ေနာ့္ထံ အေမါတေကာ ေရာက္လာ၏။ သူ ့လက္ထဲတြင္ “ ပ်ဥ္းမပြင့္ခိုင္ ” တခု ပါလာခဲ့၏။ သူ ့ကဗ်ာ စာအုပ္အမည္က “ ဖုန္းဆိုးေျမမွ ပ်ဥ္းမျပာ ” ျဖစ္၏။ က်ေန္ာ့၏ အခက္အခဲကို ရိပ္စားမိဟန္တူ၏။ သူကိုယ္တိုင္ “ ပ်ဥ္းမပြင့္ ” ကို မရမကရွာေဖြကါ က်ေနာ့္ထံ လာေပးသြားခဲ့၏။ သုိ ့ႏွင့္တိုင္ က်ေနာ့္ဖက္က ရုတ္တရက္ တာ၀န္မေၾကႏိူင္ခဲ့။ ဆယ္ရက္ခန္ ့ေက်ာ္မွပင္ က်ေနာ္ မဆြဲတတ္ဆြဲတတ္ႏွင့္ ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီမမည္ေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို သူကိုယ္တိုင္လာယူသြားခဲ့၏။ ကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာေသာအခါ ပန္းခ်ီၤအတတ္ပညာ နကန္းတလံုးမွ် နားမလည္မကၽြမ္းက်င္ပါပဲ၊ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီေရးဆြဲဖို ့ ခြင့္ေတာင္းခဲ့မိ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္လို ့မဆံုးေတာ့ … ။ က်ေနာ့္ ပေယါဂေၾကာင့္ မလွမပျဖစ္သြားရသည့္ သူ ့ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုး အတြက္ ေၾကကြဲလို ့မဆံုးေတာ့။ အခုလို ကိုယ္ႏွင့္ဆိုင္သည္ မဆိုင္သည္၊ တန္သည္ မတန္သည္ မခ်င့္ခ်ိန္ပဲ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မိ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေနာင္တရလို ့မဆံုးေတာ့ ။
ယၡဳအခါ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ၏ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကို က်ေနာ္ေတြ ့ရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စိတ္လႈပ္ရွား တုန္လႈပ္လာရျပန္သည္။ သို ့ေသာ္ လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ ကိစၥအတြက္ က်ေနာ့္မွာ မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိူင္ေတာ့။ ေနာင္တြင္ သည္လို အမွားမ်ဳိး မလုပ္မိေစရန္သါ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့၏။ သူ၏ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကိုသါ ဖတ္ရႈ ခံစားဖို ့ဆံုးျဖတ္ရေတာ့၏။

(ခ)
“ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ၏ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ကဗ်ာ(၇)ပုဒ္ပါရိွ၏။ ကဗ်ာအားလံုးကို ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေဖၚျပထား၏။ သည္အထဲတြင္ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ “ ေျခရာေပ်ာက္ ” ကဗ်ာကို က်ေနာ္ထပ္ၿပီးေတြ ့ရ၏။ သည္စာအုပ္ထဲမွ ကဗ်ာမ်ားမွာ၊ ပံုႏွိပ္ေဖၚျပထားၿပီးေသာကဗ်ာမ်ားျဖစ္၏။ သူက ပံုႏွိပ္ေဖၚျပခံထားရၿပီးသည့္ ကဗ်ာမ်ားထဲမွ လူ ့အခြင့္အေရးႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္သည္ဟု ယူဆသည့္ကဗ်ာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး၊ ယၡဳလို တစုတစည္းတည္း ထုတ္ေ၀ ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေလသည္။
ကဗ်ာ (၇)ပုဒ္ထဲက “ ပလိုင္းအိမ္ ” ၊ “ ေျခရာေပ်ာက္ ” ကဗ်ာႏွင့္ “ မိစာၦမ်က္လွည့္ ” ကဗ်ာသံုးပုဒ္မွာ ထူးျခား၏။ ကဗ်ာျဖစ္သြားေသာကဗ်ာမ်ားဟု က်ေနာ္ထင္၏။ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို ဒက္ထိတိုး၀င္ ထိခတ္ႏိူင္ေသာ ကဗ်ာမ်ားဟု က်ေနာ္ယူဆ၏။ က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ လူထု၏ရင္ခုန္သံ တစိပ္တပိုင္းကို “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွ တဆင့္ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ “ ပလို္င္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈရင္း က်ေနာ့္နားထဲ၌ ငိုရိႈက္သံ၊ ေသနတ္သံမ်ား၊ စစ္ဖိနပ္ သံမ်ားကို က်ေနာ္ၾကားေနရ၏။

ဖိုးမူတို ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေျပးေနရဦးမွာလဲ။
ထမင္းခ်ည္းသက္သက္ ခုႏွစ္ရက္
မိႈတလွည့္ မွ်စ္တလွည့္ ရွစ္ရက္
၀ဥနဲ ့ ေၾကြးဥေတြလည္း သံုးေလးရက္
အခုေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ ့ ငွက္ေပ်ာပင္
ဒီအပင္ေတြကုန္သြားရင္
ဖိုးမူတို ့ ဘယ္လိုအသက္ရွင္မလဲ။
( ပလိုင္းအိမ္ကဗ်ာမွ … )

လြန္ခဲ့ေသါ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္က၊ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္အတြင္း က်ေနာ္ခရီးသြားခဲ့သည္။ မယ္ေညာစီးေတာင္ႏွင့္ မနီးမေ၀း … ။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းေဘးက ကရင္ရြာကေလးမ်ား၊ တႏွစ္တခါ ရြာေျပာင္း ရြာေရႊ ့ၾကရ၏။ ရြာသားမ်ား ေခ်ာႀကီး၊ ေခ်ာေလး လို္က္ၾကရ၏။ ကင္းေစါင့္ၾကရ၏။ လုပ္အားေပးၾကရ၏။ ထုို ့ေၾကာင့္ ေတာင္ယါစူးထုိးစိုက္ပ်ဳိးခ်ိန္မရၾက။ သို ့မဟုတ္ ေတာင္ယါစပါး မရိိတ္ႏိူင္ၾက။ ဥယ်ာဥ္ေတြဆီ မသြားႏိူင္ၾက။ ေတာင္ယါမ်ား ပ်က္ဆီး၊ ဥယ်ဥ္မ်ား ပ်က္ဆီး … ။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္း ၊ ဒံုသမိေခ်ာင္း တေလွ်ာက္၊ က်ဳံစိန္ႀကိဳး၀ိုင္းႀကီးအတြင္း လူတကိုယ္စာ အိပ္ယါငယ္မ်ား … ။ သစ္ခက္၊ ျမက္ေျခာက္ခင္းထားသည့္ ပုန္းခိုက်င္း ေရႊ ့ေျပာင္းအိပ္ယါငယ္မ်ား ။ သည္လို တႏွစ္ …. ႏွစ္ႏွစ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ … ။ သည္လိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုမ်ား ဘယ္လိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ႏူိင္ၾကပါေတာ့မလဲ … ။ က်ေနာ္ မေတြး၀ံ့ခဲ့ ။

သင္တိုင္းျဖဴစ ေသြးပြက္ပြက္ထ
လဲက်ေနတဲ့ပလိုင္းေဘး မိႈပြင့္ေတြေဖြးလို ့
ရာဘါဖိနပ္တဖက္ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေမွာက္လ်က္
မိုးမခ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ၿပီ။
( မိစာၦမ်က္လွည့္ကဗ်ာမွ )

နအဖစစ္သား (၃)ဦး၏ အဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရသည့္ ဖလံေတာင္ရြာသူ “ မေရသူ ” အေၾကာင္း က်ေနာ္စာေရးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ေခတၱပုန္းခိုေနရာေတာစပ္သို ့ “ မေရသူ ” ႏွင့္ သူ၏ခင္ပြန္းတို ့၊ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာၾက၏။ “ မေရသူ ” က၊ ငရဲ က်ခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ခေရေစ့တြင္းက်ေျပာျပခဲ့၏။ “ ခင္ပြန္း ” ျဖစ္သူက ျမန္မာလို ဘာသါျပန္ေပး၏။ သတင္းမွတ္တမ္းေရး ေနသည့္ က်ေနာ့္လက္မ်ား တုန္ရင္ေနခဲ့သည္။

တခါတခါလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀
တခါတခါလည္း မျပည့္မ၀
ဒါေပမယ့္
အၿမဲတမ္း ရွင္းသန္ ့တဲ့ လေရာင္ေတြ … ။
( သူပုန္ေလးတေယါက္အေၾကာင္းကဗ်ာမွ … )

ခဲတံတေခ်ာင္း၊ စားပြဲတလံုး၊ ကားတစင္း၊ အကၤ်ီတထည္ကို ပုဂၢလိပိုင္လုပ္၍ ရပါသည္။ ထို ့အျပင္ ေရႊတဆယ္သား၊ ငါးပိ တပိႆာ၊ စက္ဘၤီးတစီး၊ ရာဇပလႅင္တခု …၊ ထိုနည္းတူစြာပင္။ သို ့ေသာ္လည္း “ လေရာင္မ်ားကိုမူ လူသားအားလံုး မွ်ေ၀ခံစားပိုင္ ခြင့္ ရိွသည္ ” ဟု ဂ်ပန္ ဟိုကၠဴကဗ်ာဆရာ “ ရိွကကု ” ကေရးခဲ့ေျပာခဲ့ဖူး၏။ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက သူပုန္ေလး တေယာက္အဖို ့ေတာ့ လေရာင္ေ၀စု တခုမွ်ရခဲ့ဟန္ မတူပါ။

(ဃ)
“ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” က၊ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္၊ လူ ့အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္ခံၾကရသည့္ ကရင္တိုင္းရင္းသား မ်ား ( သို ့မဟုတ္ ) ပလိုင္းအိမ္ထဲက ပ်ဥ္းမပြင့္မ်ားအေၾကာင္းကို ကဗ်ာဖြဲ ့ခဲ့သည္။ အမွန္စင္စစ္ လူ ့အခြင့္အေရးအခ်ဳိးေဖါက္ခံၾက ရသည့္ သူမ်ားမွာ ျမန္မာတျပည္လံုးမွ လူအားလံုးပင္ျဖစ္သည္။ လူထုႀကီးတရပ္လံုးခံစားေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူထု တရပ္လံုး ေဆါက္တည္ရာမရျဖစ္ေနၾကရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္က သည္ေဆါင္းပါးကို အခုလို ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။

“ စေကာထဲက ဆီးသီးမ်ားႏွင့္ ပလိုင္းအိမ္ထဲက ပ်ဥ္းမပြင့္မ်ား ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ။

ေမာင္ဖူးတင့္

(၂၀၀၆ - ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမွာတင္ခဲ့တဲ့စာမူျဖစ္ပါတယ္။)

December 07, 2008

မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း

စကားနိဒါန္း

၁၉၉၁ခုႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ ေတာင္ေပၚေဒသကို လ်ဳိ႕၀ွက္ခရီး ထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မကဒတ လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) က ၊ ၂၁၀ တပ္ရင္းမႈး ဗိုလ္မွဴးေလးဆန္းလင္း (က်ဆံုး) ဆီ သြားၿပီး ေတြ႕ဆံုခဲ့တာပါ။ ေတာင္ေပၚေဒသ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြဆီက ဗဟုသုတ တခ်ဳိ႕ သင္ယူေလ့လာဖို႔ ခရီးထြက္ခဲ့တာပါ။ ေျမျပန္႔ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္မွာမွ မေဖာ္ျပရေသးတဲ့ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ပါပဲ။
ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား ေ၀မွ်ခံစားၾကည့္ဖို႔ပါ ...။


မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း

(က)

ရိွခဲ့ဖူးသည္
ခံစားမႈ သေႏၶတစနဲ႔
ဘ၀ကို အစတည္
ယံုၾကည္ခဲ့သည္ ဆိုပါစို႔။

ရိွခဲ့ဖူးသည္
အျဖဴေရာင္ကိုခ်စ္တယ္
အနက္ေရာင္ကို မုန္းတယ္
အဲဒီလို ဒြံတရသနဲ႔
ဘ၀ကို တည္ဖြဲ႕ ခိုင္ၾကည္ခဲ့ၿပီ ဆိုပါစို႔။

စိတ္ျဖဴတဲ့ အလွ
မိတၱဴမဲ့ဘ၀ ေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးစား
ငါ့ သက္ရိွထင္ရွား
အထင္ကရ ကာလမ်ား
ငါ့ ပန္းခ်ီကားမ်ား ... ... ...။

(ခ)

ငါဟာ
ဗမာျပည္ ဗဟိုခ်က္မ
အပူဆံုး ႏွလံုးသားရိွရာ
မိုးေခါင္ေရရွား ေဒသမွာ
ေမြးဖြားခဲ့သူ။

“အစာလင့္” တဲ့ စလင္းၿမိဳ႕ေလး
ငါခ်စ္တဲ့
ေျခာက္ေသြ႕ရပ္၀န္းထဲက ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕
အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးထဲက ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြေပါတဲ့ လမ္းတခု
အဲဒီလမ္းေဘး ေဆး႐ံုတခုေရွ႕က အိမ္တအိမ္ ...။

“၀က္သည္းကန္” နဲ႔ “ကန္ေခ်ာင္”
ၿမိဳ႕စြန္က “႐ုပ္စံုေက်ာင္း”
“သူေကာင္းတိုက္” နဲ႔ “ကယ္ပါရြာ”
အေမျမင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔
ျပဴေစာထီးဗိုလ္ ဦးစရဲ႕အေလာင္း။

ျမင္းခြါသံမ်ား
ေပါက္ကြဲ ဆဲဆိုသံမ်ား
ၿမိဳ႕႐ိုးေဘးက ေသြးကြက္မ်ား
သစ္ပင္တပင္ရဲ႕ ပင္စည္ေပၚက လူ႔ဥေဏွာက္မ်ား
ေရာင္စံုသူပုန္မ်ား ...။

စုတ္ခ်က္တခ်ဳိ႕ဟာ
ငါ့ဘ၀ ပိတ္ဖ်ဥ္ေပၚမွာ
ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း တို႔ထိသြားၾကတယ္။

သနပ္ခါးန႔ံ
သီးသီးနံ႕ ဆီးသီးနံ႔
ၾကာစြယ္ယိုနဲ႔ ကတြတ္ယို
မုန္႔ျပစ္သလက္နဲ႔ ပုန္းရည္ႀကီးတို႔ကို
ငါ စြဲမက္ခဲ့တယ္။

ငါဟာ
ေရႊဘရဲ႕ ေတာပုန္းႀကီးစံဖဲ႐ုပ္ရွင္ကား
ေၾကာ္ျငာလွည္းရဲ႕ ေနာက္ၿမီးဖ်ားမွာ
ေျပးလႊားလိုက္ပါရင္း
ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။

“ကယ္ပါရြာ” က ဦးေလးျဖဴနဲ႔
ထမင္းအတူစားမိလို႔
ကစားေဖာ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ၀ိုင္းပယ္မႈကို ခံခဲ့ရတယ္။

သူ႔ေကာင္းတိုက္၀န္းႀကီးထဲက
“ဦးထြန္းျမင့္ေအာင္” ဆုိတဲ့ လူႀကီးတေယာက္ေရွ႕မွာ
ဒူးေထာက္ရိွခိုးၿပီး
႐ိုးရာစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။

“သင္႐ိုးေလးရပ္”
မြန္းၾကပ္တဲ့ လမ္း႐ိုးေဟာင္း
“ထံုးစံေက်ာင္း” မွာ ငါ စာသင္ခဲ့တယ္။

အလွအပ ျပင္ဆင္ျခင္း
အ၀တ္အစား သစ္လြင္ျခင္းဟာ
ကံၾကမၼာကို အာခံႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။

ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အစဟာ
ပုဒ္ျဖတ္နဲ႔ ပုဒ္ဆက္မ်ား
ကြက္လပ္နဲ႔ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္မ်ား
ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခမွတ္စုမ်ား
စုဖြဲ႕ထားတဲ့ သနားစရာ့ အက္ေဆးတပုဒ္လိုပါပဲ။

(ဂ)

(ငါ့ေန႔ရက္ေတြဟာ
တရက္နဲ႔တရက္
သဘာ၀ကိုးကြယ္မႈနဲ႔
ရစ္ေႏွာင္လို႔သာ ရိွေစခ်င္ေတာ့။
၀ီလ်ံေ၀ါ့စ္၀ဒ္ ရဲ႕ “တမ္းတျခင္း” မွ )

ျပဒါးကြာစ
မွန္တခ်က္ကို ျမင္ရသလို
ပတ္၀န္းက်င္ကို ငါၾကည့္တယ္။

ေနေရာင္
လေရာင္
ၾကယ္ေရာင္
ပန္းပြင့္ လိပ္ျပာ စမ္းေခ်ာင္း
ေက်ာင္းသခၤန္းနဲ႔ ေတာအုပ္
ဘုတ္အီသံ
ေခြးအအူသံ
တစ္တီတူး ျမည္သံ ...။

တၿမိဳ႕လံုးကို တုန္လႈပ္သြားေစတဲ့
ဧရာ၀တီ ရက္မွန္သေဘၤာႀကီးရဲ႕
ဥၾသမႈတ္သံကို ငါဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။

“မမင္းပူး” မွ မင္းဘူးၿမိဳ႕ရဲ႕
လိပ္ေတာင္ေပၚက
ေက်ာ္ၾကည့္တဲ့အခါ
“နဂါးပြက္ေတာင္” ပန္းခ်ီကား
အျပာေရာင္ လိမ္းက်ံထား
ပီကာဆို ဖ်ားေလာက္ရဲ႕။

႐ိုးစင္းလြန္းတဲ့
ငါ့ရဲ႕ အတၱေနာမတိ စိတ္ဆႏၵေတြဟာ
သဘာ၀ရဲ႕ လ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြမွာ
ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္။

လူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈစည္းကမ္းကို
တကၠေဗဒနည္းလမ္းနဲ႔
ခြဲျခမ္း ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တယ္။

ငါ့ဦးေခါင္းထဲက ကဗ်ာေတြဟာ
အစာရွာထြက္ျခင္း
သီခ်င္းဆိုျခင္း
ငိုျခင္း ရယ္ျခင္းမ်ားနဲ႔အတူ
အခ်ိန္မွန္မွန္ အိမ္ျပန္လာေလ့ရိွခဲ့တယ္။

လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ထဲမွာ
စာအုပ္ေတြ
စည္းကမ္းေတြ
႐ုပ္တုနဲ႔ ေၾကးစည္သံေတြ
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ အမိန္႔ေတြ
စမ္းေရနဲ႔ ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြ
ပက္က်ိလို ေႏွးေကြးၿပီး
ပိုးဟပ္လို နံေဟာင္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြ။

ဒီၾကားထဲက
မျပည့္၀တဲ့ ဆႏၵတခ်ဳိ႕က
မွ်စ္စို႔ေတြလို ထိုးေထာင္
စိတ္ကူးတခ်ဳိ႕က
ရြက္သစ္ေတြလို ထြက္ျပဴ
ပရိေဒ၀တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ျမက္သီးေတြလို တြယ္ကပ္ၿငိပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အခ်ိန္ကာလတခ်ဳိ႕ဟာ
သစ္ေခါက္ေတြလို ကြာက်သြားၾကတယ္။

(ဃ)

(ေသနက္ကို က်ည္အျပည့္ထည့္လာသူမ်ား
ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္ရန္
အမိ္န္႔ေတာ္ကို ဦးထိပ္ရြက္လာသူမ်ားသည္
သီခ်င္းဆိုလ်က္ရိွေသာ
လူအုပ္ကိုသာ ေတြ႔ရိွရသည္...။
ပက္ဘလို နယ္႐ူဒါရဲ႕ “ပန္းၿခံတြင္း၌ က်ဆံုးသူမ်ား” မွ )

“က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
ငတ္မြတ္ျခင္း
အေစာ္ကားခံရျခင္း
အႏွိမ္ခံရျခင္းမ်ားအတြက္
အိမ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၾက။
၈-၈-၈၈

ေလထဲမွာ လႊင့္ပ်ံျဖာထြက္လာတဲ့ ဓါတ္စက္သံဟာ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကမၻာႀကီးကို
႐ိုက္ပုတ္ၿပီး ႏိႈးလိုက္တယ္။

မသိနားမလည္မႈနဲ႔
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း အဖုံဖုံကို သံပံုးတီးလႊတ္ၾက။

လူနဲ႔လူခ်င္း
လွပစြာ ကၽြန္ဇာတ္သြင္းထားတဲ့
စနစ္ေဟာင္းရဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါးမႈကို
ေမာင္းထုၿပီး စစ္ေၾကညာၾက။

ဒါဟာ
ဗမာျပည္ျဖစ္တယ္
ကမၻာႀကီးရဲ႕ ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်က္မဟာ
ဗမာျပည္ျဖစ္တယ္။

လူသားရဲ႕
လြတ္လပ္မႈ သမိုင္းဆက္ထံုးမွာ
ဘယ္တုန္းကမွ မႀကံဳဘူးတဲ့
ထူးကဲတဲ့ အကန္႔ငယ္တခုျဖစ္တယ္။

လယ္သမားေတြက
`တာ၀န္ေက်စပါး ... တာ၀န္ေက်စပါး´ ဆိုတဲ့
ခါးသီးတဲ့ အတိတ္ဇာတ္ကို
ေျမျမႇဳပ္သၿဂၤိဳလ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။

အလုပ္သမားေတြက
`လုပ္အားေပးစနစ္´ ဆိုတဲ့
ေခတ္သစ္ ေက်းကၽြန္ ျဗဴ႐ိုကေရစီကို
ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ၿဖိဳခ်ၾကတယ္။

အႀကိမ္ႀကိမ္စိမ္ေခၚ
အလီလီတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့
စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက
ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္း ဆိုၾကတယ္။

သမဂၢေျမေက်ာင္းေတာ္က
တေျဖာင္းေျဖာင္း ႐ိုက္ခတ္လိုက္တဲ့
ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံဟာ
အာဏာရွင္ဟူသမွ်ထံ
ရာဇသံ ေပးလိုက္တယ္။

သူတို႔
ေသနက္ေျပာင္း၀ေတြမွာ
ပန္းပြင့္ေတြ ထိုးစိုက္ၿပီး
လွံစြပ္ဖ်ားေတြမွာ ရင္ေကာ့ရပ္ၿပီး
အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ေသြးအိုင္မ်ားရိွရာ
ရဲ၀ံ့စြာ တိုးသြားခဲ့တယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ
ေအးစက္တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားေက်ာက္တံုးဗံုကို
အစြမ္းကုန္ တီးခတ္လိုက္ၾကတယ္။

ေစာင္ၿခံဳထဲ ေျမြေတြ႕သလို
ငါ့ေျခငါ့လက္ေတြဟာ
အေသလိုလည္း ျဖစ္သြားရတယ္။
ငါ့အေတြး ငါ့အျမင္ေတြဟာ
ပြဲခင္းထဲ ခဲက်သလို
ဖ႐ိုဖရဲ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။

ငါဟာ
ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းတဲ့
ေနာက္ဆံုးလူသားအျဖစ္
ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ပါကလား။

ကမၻာ့တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းမွာ
ဖံုတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့သူ
“လူမ်ဳိးမ်ား” ရဲ႕စာရင္းမွာ
ငါတို႔ အသြင္းခံခဲ့ရပါကလား။

၁၉၆၂
ဇူလိုင္လရဲ႕
ဒုတိယ အာဇာနည္မ်ားဟာ
ဗမာျပည္ အလွည့္အေျပာင္းကို
ေကာင္းေကာင္းႀကီး တပ္လွန္႔ခဲ့တာ
ငါမသိခဲ့ဘူး။

“အလုပ္သမား” “လယ္သမား”
အေျခံလူတန္းစား ေ၀ါဟာရေတြနဲ႔
ေရာေမႊက်ဳိခ်က္ “ဟင္းတခြက္” ရဲ႕ ေဘးမွာ
လူေတြ လူေတြ လူေတြ
ယင္ေကာင္ေတြလို ေသခဲ့ရပါလား။

အနီေရာင္ မုန္တိုင္း
အစိမ္းေရာင္ ေရလိႈင္းမ်ား
ၾကာပြတ္သံမ်ား ...
လႊတ္ေတာ္
ပါတီညီလာခံနဲ႔ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား
ၿပိဳလဲသြားေသာ ဆိုင္းပုဒ္မ်ား
ထိုးေကၽြးလိုက္ေသာ နယ္႐ုပ္မ်ား
ပြဲေတာ္အုပ္ခ်ေကၽြးျခင္းမ်ား
အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းနဲ႔ ေစ်းဆစ္မႈမ်ား
ကတိက၀တ္မ်ား ....။

အရွင္သခင္သစ္ဆိုသူေတြဟာ
ကၽြန္သစ္ေတြ ေမြးဘို႔ ႀကိဳးစားရင္းက
အလွပဆံုး လိမ္ညာမႈ
“ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး ” ဟစ္ေၾကြးလာၾကျပန္တယ္။

“ႏိုင္ငံေတာ္ ကိုးကြယ္ေရး” ေမာင္းထုၿပီး
လူစုဘို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။
ယခုတဖန္
“ဗမာမဆန္ဘူး” ဆိုတဲ့ လက္နက္နဲ႔
စြဲခ်က္ေတြ တင္ၾကျပန္တယ္။

အႀကိမ္တေထာင္ေျမာက္
မုသာ၀ါဒ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းျခင္းနဲ႔
အတင္းအဖ်င္းပြဲ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။

ငါ့ဘ၀ရဲ႕
ထမ္းပိုးတန္းခံစားမႈမ်ားဟာ
ငါ့ေျခ ငါ့လက္ ငါ့မ်က္လံုး
ငါ့ေသြး ငါ့သား ငါ့ႏွလံုးသာ
အားလံုးကို မန္းမႈတ္
တမုဟုတ္ခ်င္း “အသက္သစ္” သြင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။


သခင္တပိုင္း ကၽြန္တပိုင္းအျဖစ္နဲ႔
ငါ့ရဲ႕ တပိုင္းေဒသ
နလန္ထခဲ့ၿပီ။

ငါ့ဥေဏွာက္္ထဲက
ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ဟာ
သူပုန္ထကုန္ၾကၿပီ။

ငါ့ကို ခ်န္ထားၿပီး
“တားျမစ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ”
ရဲရဲ၀င္ဘို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီ ...။

(င)

ေရႊေရာင္ၿပိဳးျပက္တဲ့
ေသာင္ျပင္ထက္မွာ ငါရပ္ခဲ့တယ္။

မိန္းမပ်ဳိတအုပ္
ဟန္မလုပ္ဘဲ ရယ္ေမာသံလို
ႏုပ်ဳိလတ္ဆတ္လွတဲ့ ေရက်သံကို
ငါၾကားရတယ္။

အဖြားအိုတဦးရဲ႕ ၿငီးျငဴသံလို
ေပ်ာက္တခ်က္ ထင္တခ်က္
ဆုတ္တခ်က္ တက္တခ်က္
ေျပးလႊားလာတတ္တဲ့
ေလးတိုးသံမ်ားကို ငါနားစြင့္တယ္။

ကမၻားယံတေလွ်ာက္
ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ ေဖာက္ထားတဲ့
လူသြားလမ္းကေလးကို ငါခ်စ္တယ္။

ေတာင္ထိပ္မွာ
ျမဴေတြ ထုသိပ္စီးေမ်ာေနတာ
ငါခ်စ္တယ္။

ေပါကၡရ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ေျခရာေဖ်ာက္ႏိုင္စြမ္းတဲ့
လြမ္းစရာ့ရြာငယ္မ်ားကို ငါခ်စ္တယ္။

က်ည္ေတာက္ထုိးဟင္း
ဘိစပ္ရြက္ဟင္းနဲ႔
ေတာင္ယာထမင္းကို ငါခ်စ္တယ္။

ဆန္ဖြပ္ေမာင္းေထာင္းရင္း သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။
သူရဲေကာင္းပံုျပင္မ်ား
ေသြးေခ်ာင္းစီးတိုက္ပြဲမ်ား
ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ား
ထိတ္လန္႔ဘြယ္ စြန္႔စားခန္းမ်ား
ေမတၱာ အခ်စ္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ သေရာခိုင္းကာလမ်ား
၀ိုင္းပါယ္ခံရမႈ
မုန္းတီးမႈ
တူးမီးေသနတ္
လက္ေကာက္ေျခက်ဥ္း
ေခါင္ေရ
သင္တိုင္း
ေတာ၀က္ေခါင္းခ်ဥ္ ...။

သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ
႐ိုးရာသခၤ်ာတပုဒ္ပမာ
အေျဖထုတ္ဘုိ႔ လြယ္ကူလွတယ္။

သူတို႔မွာ
ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာ
ထုေထာင္း စုေဆာင္းထားတဲ့
ယဥ္ေက်းမႈေကာင္းေတြရွိတယ္။

ေတာရနံ႔ ေတာင္ရနံ႔
ေတာင္ယာစပါးခင္းေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ေလ
ေအးစက္တဲ့ ေတာင္က်ေရ
ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ
ေရႊထြက္တဲ့ေခ်ာင္း ...။

ေတာင္ေပၚလူမ်ဳိးစုဆိုတာ
ဗမာျပည္ရဲ႕ ေျခလက္အဂၤ ါ။

သူတို႔ဟာ
ငါတို႔လိုသြား ငါတို႔လိုစားၾကတယ္.
ငါတို႔လို
ခ်စ္ၾက မုန္းၾက စာဖြဲ႕ၾက
ေတးဂီတကို ျမတ္ႏုိးၾက
ကၾက ခုန္ၾက။

ငါတို႔မွာရိွတဲ့ အရာဟူသမွ်
သူတို႔မွာလည္း ရိွၾကတယ္။

ေျမျပန္႔က တိုက္ခတ္လာတဲ့ မုန္တိုင္းကို
ငါတို႔လိုဘဲ မုန္းၾကတယ္။
မိုးေပၚက က်လာတဲ့ ေရစက္မ်ားကို
ငါတို႔လိုဘဲ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။

သူတို႔မွာ “ဘ၀” ရိွတယ္။
သူတို႔မွာ “ကဗ်ာ” ရိွတယ္။

ကမၻာႀကီးေပၚမွာ
“ကဗ်ာ” ရိွတဲ့ လူမ်ဳိးတိုင္း
“သမုိင္း” ရိွၾကတယ္။

သူတို႔နဲ႔အတူ
ေတာင္ခိုးၿမဴေငြ႕ ဖက္ေပြ႕အိပ္စက္
အိပ္မက္သစ္မ်ား ျမင္မက္ခဲ့တယ္။

ဖ်ာတခ်ပ္သာသာ
ေတာင္ထိပ္တေနရာမွာ ငါရပ္လိုက္တယ္။

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ္ျငား
ထုထည္ႀကီးမားလွတဲ့ ႐ိုးမေတာင္တံတိုင္းဟာ
အျပာေရာင္ ေရလိႈင္းႀကီးေတြလို
ငါ့ကို ၀န္းရံကခုန္ၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာရပ္လ်က္
ေနထြက္ျခင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။
လေရာင္ကို ေစာင္ၿခံဳခြင့္ ႀကံဳခဲ့ပါၿပီ။
(၁၉၉၁ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း
မကဒတ ႏွင့္ ေတာင္ေပၚခရီး)



(စ)

(က်ေနာ္တို႔ဟာ
လွပစြာ ႐ူးသြပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္တယ္။)
(မကဒတ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ မွတ္စုမ်ားမွ)

ဒီကိုေရာက္ဘုိ႔ရာ
ပါလာတဲ့ လက္စြပ္နဲ႔နာရီ
လာဘ္ထိုးၿပီးမွ ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။

ရန္သူ႔အေလာင္းေဘး
ေသနတ္ကို တက္ေကာက္ၿပီး
က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းကို အင္အားျဖည့္တင္းခဲ့ရတယ္။

ေစာထစခန္းမွာ
ကမၻာမေၾကဘူး သီခ်င္းေတြၾကား
ငွက္ဖ်ားေရာဂါေအာက္
တေယာက္ၿပီး တေယာက္
ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဒူးမေထာက္ခဲ့ဘူး။

သမိုင္းတခုရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းမွာ
သဘာ၀ရဲ႕ အထုအေထာင္းကိုလည္း
ေခါင္းမေစာင္းဘဲ တင္းခံခဲ့ၾကတယ္။

မုဒံု ပခုကၠဴ မေကြး
ေတာင္ငူ ျမစ္ႀကီးနား ၿမိတ္ ေတာင္ႀကီး
ေညာင္ေလးပင္ ပုသိမ္
ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ...။

“က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဒုတိယပင္လံုစိတ္ဓါတ္နဲ႔
ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗမာျပည္ကို ထူေထာင္ၾကမယ္”။

“က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဗမာျပည္လူ႔ေဘာင္ရဲ႕
အက်ဥ္းေထာင္နံရံကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္
သံမဏိတေခတ္ ထူေထာင္ဘို႔ႀကိဳးစား
ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္တယ္”။
(မကဒတ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမႈ မွတ္စုမ်ားမွ)

သူတို႔ဟာ
သနပ္ခါးပင္ေဘးမွာ စာထိုင္ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
မခ်စ္စုသရက္ပင္ေအာက္မွာ စာက်က္ခဲ့ၾကတယ္။
ေရာ္ဘာၿခံေတြထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးကစားခဲ့ၾကတယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္ မုဒံုသြား ကားလမ္းေပၚမွာ ဂစ္တာတီးခဲ့တယ္။
ဧရာ၀တီကမ္းနဖူးမွာ
ေန႐ူးနဲ႔ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။

စာသင္ခန္းမ်ား
မိဘနဲ႔ခ်စ္သူမ်ား
လၻက္ရည္ဆိုင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံု ပြဲေစ်းတန္း
စာအုပ္ ေဘာလံုးနဲ႔ ဆုတံဆိပ္မ်ား
ပုဂၢိဳလ္ေရး အာမခံခ်က္မ်ား ...။

သစ္ကိုင္းေျခာက္တခုထက္က
ငွက္ငယ္မ်ား ထပ်ံသြားၾကတယ္။

လွပဆန္းသစ္
ပ်ဳိျမစ္ေတာက္ေျပာင္
ေဘာင္မၾကစ္ရေသးတဲ့
ရာဇာ၀င္တေခတ္ ပိတ္ကားေပၚက
စိတ္ထင္ခ်က္ နမိတ္ပံုမ်ား ....။

“အီဗရာဟင္လင္ကြန္း” ဟာ
လမ္းေဘးမီးတိုင္ေအာက္မွာ
တေယာက္ထဲ စာထိုင္ဖတ္ေနတယ္။

အာဏာရွင္ဟစ္တလာဟာ
စႀကၤာတံဆိပ္တပ္ စစ္သားေတြၾကားက
ကားစီးရင္း ခ်ီတက္လာေနတယ္။

ဘတ္စတီးေထာင္ႀကီးထဲက လူေတြဟာ
က်ည္ဆံေတြကို လက္နဲ႔ကာဘို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။

မဟတၱမဂႏၶီရဲ႕ ဦးေခါင္းေဘး
ဖံုတေထာင္းေထာင္းၾကားက
ျမင္းခြါသံတေျဖာင္းေျဖာင္း ထြက္ေပၚလာတယ္။

အီတလီျပည္ လူထုႀကီးဟာ
မူဆိုလုိနီကို ႀကိဳးစင္တင္ဘို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။

“အိုဒက္ဆာ” ေလွကားေပၚက
ထီး၊ ဘိနပ္၊ ဦးထုပ္နဲ႔ ေသြးအိုင္မ်ား။

တီယံမင္ရင္ျပင္ေပၚက ရြက္ဖ်င္တဲငယ္မ်ား။
ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား။
ခြပ္ေဒါင္း
တူတံဇင္
ပုခက္လႊဲေသာလက္ႏွင့္ ခ်ဳိးငွက္မ်ား ...။

(ဆ)

(က်ဳပ္သိတယ္
က်ဳပ္တို႔ ၀ိဥာဥ္ရဲ႕
ေရႊတြင္းေတြကိုသာျမင္ရရင္
ေနေမွာင္သြားတယ္။
မာယာေကာ့စကီးရဲ႕ “ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္” မွ)


ငါ့ေဘးမွာ
အစိမ္းေရာင္ ေတာင္တံတိုင္းေတြ ရိွတယ္။

ငါ့ေရွ႕မွာ
အနီေရာင္ ႏွလံုးသားေတြရိွတယ္။

ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့
ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ သစၥာပန္းပြင့္မ်ား ...။

ပန္းပြင့္ေတြကို ဖူးပြင့္ေစသူ
ပန္းေတြကို ေမႊးျမေစသူအျဖစ္နဲ႔
သူတို႔ကို ငါခ်စ္ခဲ့တယ္။

ေတာ္လွန္မႈ သမုဒၵရာေသာင္ခံုမွာ
ယုန္သူငယ္ေျခေထာက္နဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္ရဲၾကတဲ့
အဲဒီကေလးငယ္ေတြကို ငါခ်စ္တယ္။


“ကမၻာမေၾကဘူး” သီခ်င္းကို
နံနက္ခင္းမွာ ေန႔လည္ခင္းမွာ ေနညခင္းမွာ
ငါၾကားခဲ့ရ
အိပ္မက္ထဲမွာ သူတို႔နဲ႔အတူတကြ
နာၾကည္းေၾကကြဲစြာ ဆိုခဲ့ရ။

ေရျပန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား
သားေရခါးပါတ္ ေရလံုျပဳတ္ကို၀ါး
အဲဒီ သူရဲေကာင္းမ်ားဟာ
ဆဌမ ဟင္နရီဘုရင္ျပဇာတ္ထဲက
“ဘယ္ဘုရင္နဲ႔ သခင္လက္ေအာက္
သင္ေသမလဲ ေနမလဲ” ဆိုတဲ့
ဗန္ဆိုနီယံရဲ႕ အေမးစကား
ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေျဖၾကားလိုက္ၾကၿပီ။

သူတို႔ဟာ
ျပည္သူေတြရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ
သစၥာေရေသာက္ခဲ့ၿပီ။

ရႊန္းျမတဲ့ ညရဲ႕ တန္ေဆာင္
လေရာင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ
လူသားရဲ႕ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနကို
ဖြင့္ဆိုျပခဲ့ၾကၿပီ။

ပေဒသရာဇ္ကို အေသခ်စ္တဲ့
“အုတ္လွငယ္ လက္သစ္” ေတြနဲ႔
စစ္ေၾကညာခဲ့ၾကၿပီ။

အရွင္သခင္အတြက္
မ်က္ေစ့ကန္း တေစၧမေၾကာက္
ေဖာက္ျပန္ေရး စက္႐ုပ္မ်ားနဲ႔
စည္းျခားခဲ့ၿပီ။

အာဏာရွင္ စစ္ဘုရင္မ်ားကို
ႏွစ္တေထာင္အာမခံမယ့္အေၾကာင္း
ေၾကညာေမာင္းခတ္ခဲ့ၿပီ။

ေဆးခ်ယ္ရန္ ျငင္းပယ္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ
အၾကမ္းပုဂံလံုးမ်ားဟာ
ဗမာျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

သူတို႔ဟာ
အနာဂါတ္ကို ျမတ္ႏိုးမႈစိတ္ကူးနဲ႔
လွပစြာ ႐ူးသြပ္ၾကသူမ်ားသာျဖစ္တယ္။

(မြန္ျမတ္တဲ့စိတ္ဆိုတာ ႐ူးသြပ္တဲ့စိတ္နဲ႔
ကင္းကြာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။
အရစၥတိုတယ္)

(ဇ)

(တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးမွ
တမ္းတတတ္တဲ့ရင္ဟာ
တခြင္လံုး မိုးသားေတြျပည့္လို႔ ...
ေဖာ္ေ၀း)

ေနရစ္ေပဦးေတာ့
တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေရ ...။

သင့္ရဲ႕
ေတာ္လွန္မႈမုဒ္ဦးမွာ
ငါ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါလာခဲ့ပါၿပီ။

သင့္ရဲ႕ႏွလံုးသား
သင့္ရဲ႕ ခြန္အား
သင့္ရဲ႕ ေမတၱာတရား
ငါ ... မွတ္သား ခံစားဖူးခဲ့ၿပီ။

သင္တို႔ရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈေတြမွာ
ျပည္သူေတြစာနာၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။

သင္တို႔ရဲ႕
ကိုယ္တိုင္ေရး ရာဇ၀င္သစ္ကို
ျပည္သူေတြခ်စ္လာၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။

သင္တို႔ရဲ႕ရနံ႔
သင္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံ
သင္တို႔ရဲ႕ ရယ္သံ၊ ေတာက္ေခါက္သံ
ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္သံ သီခ်င္းဆိုသံေတြဟာ
ဗမာျပည္အရပ္ရပ္က
“လုပ္အားေပး” ဆိုတဲ့ ေခၽြးတပ္စခန္းေတြဆီ
လယ္ေတာနဲ႔ စက္႐ံုဆီ
အက်ဥ္းေထာင္ ႀကိဳးစင္နဲ႔ တရား႐ံုးမ်ားဆီ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းဆီၤ
အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ ရွဳခံေနရတဲ့
စာသင္ခန္းေတြဆီ
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီးဆီ
ကစ္ပလင္းရဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဆီၤ
တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းထဲက
ဒီမိုကေရစီ နန္းေတာ္ငယ္ဆီ
ပင္လယ္ထဲက ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ဆီ
လူသားစက္႐ုပ္မ်ား ထုတ္လုပ္တဲ့
စစ္သင္တန္းစခန္းေတြဆီ
အရာရိွအိမ္မွာ
ခေလးထိန္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္
ထမင္းခ်က္၊ ၾကမ္းတိုက္ၾကရတဲ့
သင္တို႔ရဲ႕ မိခင္နဲ႔ ညီမငယ္ေတြဆီ
ႏို႔ဆီတဗူး
သၾကားတဆယ္သား
ဆန္နဲ႔လဲစားေနၾကရတဲ့ စစ္တန္းလ်ားေတြဆီ
အိမ္တံခါးေပါက္ ေခါက္လာမယ့္အသံကို
ရင္တဖိုဖိုေစာင့္ေနၾကရတဲ့
လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားရဲ႕ သားမယားေတြဆီ။
အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့
ကုလသမဂၢ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီခန္းမဆီ
အျမန္ ... ခ်ီလာေလာ့
အျမန္ဆံုး ... ခ်ီလာၾကေတာ့။

ၿငိမ္းေ၀
၁၉၉၁၊ ဒီဇင္ဘာလ

November 17, 2008

ခ်စ္သူ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြမ်ားသို႔

အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို က်ေနာ္ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ကို လာေရာက္အားေပး ေဖးကူ ႏႈိးေဆာ္ၾကသူေတြကို က်ေနာ့္ဘက္က ေက်းဇူးစကား တုန္႔ျပန္ဖို႔ရာ ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္ဆီကို တေလးတစားနဲ႔ လာေရာက္အားေပးၾက အလည္လာၾက ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဒၚပန္ေလး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္၊ ကိုေအးၾကဴ၊ ရဲ၀ံ့သူ၊ မဟာေမ၊ ကိုေအာင္၊ ကိုညိမ္းညိဳေလး၊ ကိုျမတ္သူ၊ ေအာင္သာငယ္၊ ေကာင္းကင္ကို၊ မဆုမြန္၊ ေမာင္ေမာင္ငယ္၊ ကိုဂင္ႀကီး၊ Republic၊ အိုးေ၀ေအာင္၊ ေဒၚတန္ခူးႏွင့္တကြ က်န္လာလည္ေသာ္လည္း ကြန္းမန္႔မခ်န္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ခင္မင္သူအားလံုး က်ေနာ့္ကို ခြင့္လြတ္ဖို႔ ထပ္ေလာင္းေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို ျပန္လည္အသက္၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္။

အားလံုးကိုခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ၿငိမ္းေ၀

November 03, 2008

သူရဲေကာင္းတဦး ဆံုး႐ွံဳးျခင္း


(က)

၂၀၀၈-ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္၊ ညေန ...(၄း၀၀) နာရီ။
မဇၥ်ိမအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းကိုဖြင့္ေတာ့ ထိပ္မွာတင္ထားသည့္သတင္းကို အရင္ဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာက္က တန္းစီေဖာ္ျပထားသည့္ သတင္းကို ဆက္ဖတ္သည္။ က်ေနာ့္ပါးစပ္မွ တစံုတရာ မပီမသ ထြက္ေပၚလိုက္သည့္ အသံေၾကာင့္ တူမေလး “ႏိုးႏိုး” က က်ေနာ့္ကို အလန္႔တၾကားလွမ္းၾကည့္၏။
“ဘာျဖစ္လို႔လည္း ... ဘဘ”



႐ုတ္တရက္ သူ႔ကို စကားျပန္မေျပာႏိုင္ေသး။ က်ေနာ္ ဖတ္ခ်င္သည့္သတင္းေခါင္းစဥ္ကို ကလစ္ကာ သတင္းအက်ယ္ကိုဖြင့္ရ၏။ ၿပီးေတာ့မွ ကို၀သုန္၏ နာေရးသတင္းကို က်ေနာ္ဖတ္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဘဘ”
က်ေနာ့္အနားလာရပ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနသည့္ တူမေလးကို အေျဖေပးဖို႔ သတိရ သြားသည္။
“ဘဘမိတ္ေဆြ ... ပန္းခ်ီဆရာ ၀သုန္ ... ဆံုးသြားလို႔ပါသမီးရယ္ ...၊ အဲဒီ ပန္းခ်ီဆရာက ဘဘ ဘ၀ထဲက သူရဲေကာင္းတဦးပဲ သမီးရဲ႕ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ သမီးရယ္... ဘဘ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားမိဘူး...၊ သူေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း ဘဘ မၾကားခဲ့ရဘူး ...ခုေတာ့ ကို၀သုန္ဆံုးသြားၿပီ သမီးရယ္၊ ကို၀သုန္ဆိုတာ ဘဘအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို သူရဲေကာင္းပဲ”
သာမာန္ထက္လြန္ကဲေသာစကားမ်ား စကားလံုးမ်ားကို က်ေနာ့္ထံမွွ မၾကာခဏၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္ က်ေနာ့္အေပၚ နားလည္ေနၿပီျဖစ္သည့္ တူမေလး “ႏိုးႏိုး” က၊ က်ေနာ့္ကို စိတ္မေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ငံု႔ၾကည့္ေနေသး၏။
“ဟုတ္တယ္ သမီးေရ ... ကို၀သုန္ဆိုတာ ဘဘအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို သူရဲေကာင္းပါပဲကြာ”

(ခ)

သူ႔ကို လူခ်င္းမေတြ႕ဖူးခင္ကတည္းက သူ႔ပန္းခ်ီပံုမ်ားကို က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးေနခဲ့သည္။ မိုးေ၀မဂၢဇင္း တြင္ ပါရိွသည့္ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို က်ေနာ္စြဲလန္းခဲ့၏။ က်ေနာ္ထင္ပါသည္ ထိုစဥ္က က်ေနာ္သည္ပင္မက၊ စာေပ ၀ါသနာပါသူ လူငယ္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကသည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္၏။ သူ႔ကဗ်ာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားက ေကာက္ေၾကာက္မ်ား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသေလာက္ အင္မတန္ခြန္အားျပည့္သည့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ တျခားပန္းခ်ီပံုမ်ားႏွင့္ လံုး၀မတူ၊ လိုင္းခြဲ၏။ သစ္၏။ က်ေနာ္ သိထားရသေလာက္ ပန္းခ်ီ၀သုန္သည္ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ပင္ ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား စတင္ ေရးဆြဲခဲ့သည္ဟု ထင္၏။ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား ထူးျခားသစ္လြင္ကာစက သူသည္ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုး ပန္းခ်ီကားကိုပင္ ဆြဲခြင့္မရခဲ့ေသး။
၁၉၇၃-ခု ...။ ရန္ကုန္အင္ဗြဳိင္းခန္းမ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲတခု...။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခန္းမႀကီးထဲ၀င္သြားေတာ့ ပန္းခ်ီကားၾကည့္သူ လူ(၂၀) ခန္႔ကို ခန္းမထဲတြင္ ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ “၀သုန္” ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႕ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေန၏။ က်ေနာ့္ကို ဦးေဆာင္ေခၚလာသူ “ကိုစန္းေမာင္” ကမူ၊ ပန္းခ်ီဆရာ “၀သုန္” ႏွင့္ ေတြ႕ဖူး၊ သိဖူးေနၿပီးျဖစ္၏။ “ပန္းခ်ီ၀သုန္” မွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ၀င္ေရးၾကသည့္ ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ အားလံုး လိုလို ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္၏။
အရပ္ရွည္ရွည္ ...ပိန္ေမ်ာေမ်ာ အသားညိဳညိဳ... ႏွာတံေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္းလူတေယာက၊္ လူအုပ္ကိုျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရိွရာ ေလွ်ာက္လာ၏။
“ကို၀သုန္ေရ ... ဒါမ်ဳိးတင့္ႏိုင္ပဲ”
ကို၀သုန္က က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔အၿပံဳးမွာ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ သူသည္ အင္ဗြိဳင္းခန္းမပန္းခ်ီျပပြဲ တာ၀န္ခံျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ကာ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္လ်က္ရိွ၏။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကိုစန္းေမာင္ကဗ်ာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု က်ေနာ္ဆြဲေပးတာ ဘယ့္ႏွယ္လည္း သေဘာက်ရဲ႕လား”
ကို၀သုန္က က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္၊ ႏွစ္ဦးတြဲၿပီး ဘာသာျပန္ခဲ့သည့္ “ေျပာက္က်ား ရဲေဘာ္မ်ား” ကဗ်ာရွည္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲေပးခဲ့၏။ မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္းတြင္ တင္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာျဖစ္၏။
“ဟာ ...ႀကိဳက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာပါလိမ့္၊ ကို၀သုန္ လုပ္စရာရိွတာလုပ္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔က တကူးတက ဧည့္သည္ေတြမွ မဟုတ္တာ”
လူတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔အနားေရာက္လာကာ ကို၀သုန္ႏွင့္စကားေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္က ကို၀သုန္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လူခ်င္းခြါလိုက္ၾက၏။ ခဏၾကာေတာ့ လူအုပ္ထဲမွျဖတ္ကာ က်ေနာ္တို႔ဆီ ကို၀သုန္ေရာက္လာျပန္သည္။
“လာဗ်ာ ... အထဲမွာ လၻက္ရည္ေသာက္ၾကရေအာင္၊ အျပင္မွာဆိုရင္ စကားေျပာလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်”
ကို၀သုန္က ေရွ႕ကဦးေဆာင္ကာ၊ ပန္းခ်ီကားမ်ား၏ ေနာက္က အခန္းတခုထဲသို႔ ၀င္ခဲ့ၾကေလ သည္။

(ဂ)

“ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္နဲ႔တႏွစ္ထဲ ေမြးတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ အနည္းဆံုး ငယ္မယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေကာ ...ကိုစန္းေမာင္ေကာ၊ တကယ္အရက္မေသာက္တတ္ၾက ဘူးေနာ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အရက္မေသာက္တတ္တာက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔က မႀကိဳက္လို႔ကို မေသာက္ျဖစ္ၾကတာပါ၊ အခုလည္း ထန္းေရ မေသာက္ေပမယ့္ ပဲေလွာ္၀ိုင္းစားလို႔ရတာပဲဟာ၊ ဘယ္လိုလည္း ဒီေပၚက ျမင္ကြင္းကို သေဘာက်တယ္မို႔လား”
ကို၀သုန္က ပန္းခ်ီကားေဒါက္ေဘးတြင္ရပ္ေနရင္းက ေ႐ႊေမာ္ေဓာဘုရားဆီ လွမ္းၾကည့္၏။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ ႐ုတ္တရက္ မိႈင္းသြားသည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိ၏။ ေတာအုပ္မ်ားအတြင္း ျမဳပ္ခ်ီ ေပၚခ်ီျဖစ္ေနသည့္ ပဲခူးၿမိဳ႕ျမင္ကြင္းကို အေပၚဆီးမွျမင္ေနရ၏။ ေျဖာင့္တန္းေသာ ကားလမ္းတခုမွာ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေခါင္းထိုးတိုးေ၀ွ႔ကာ ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္၏ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္စင္းရပ္တန္႔သြားၾက၏။ ခၽြန္ျမ ျမင့္မားသည့္ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးတခုကို ထီးထီးမတ္မတ္ျမင္ေနရ၏။
“ခင္ဗ်ား ... ဒီေနရာ အရင္ကတည္းက ေရာက္ဖူးေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာကို က်ေနာ္ကစၿပီး ေတြ႕တာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုေအာင္ျမင့္က စၿပီး ေတြ႕ထားတာ၊ သူေခၚလာလို႔ က်ေနာ္လည္း ခဏခဏေရာက္ဖူးတာ၊ ခင္ဗ်ားလာလည္ေတာ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ အေပၚဆီးျမင္ကြင္းကို ပန္းခ်ီၤဆြဲလို႔ရမလားဆိုၿပီး ကိုေအာင္ျမင့္နဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ခင္ဗ်ားကိုေခၚလာၾကတာ၊ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားက သေဘာက်တယ္ဆိုေတာ့ ေခၚလာရက်ဳိး နပ္တာေပါ့ဗ်ာ”
ထိုေန႔က က်ေနာ္တို႔ဆီလာလည္ေသာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ကို က်ေနာ္ႏွင့္ နယ္ခံပန္းခ်ီ ဆရာေလး “ကိုေအာင္ျမင့္” တုိ႔က မဟာေစတီဘုရားႀကီးဆီေခၚလာခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္က မဟာေစတီဘုရားႀကီးမွာ ေျမငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာဖူးေနရာမွ စတင္ၿပီး ျပတ္က်ေန၏။ ထီးေတာ္သစ္ ျပန္မတင္ရေသး။ ကိုေအာင္ျမင့္္က မဟာေစတီေဘး၊ ထန္းေတာထဲမွ ထန္းေရအိုး (၂) အိုးႏွင့္ ပဲေလွာ္တထုပ္၀ယ္ကာ မဟာေစတီေပၚသို႔ ဦးေဆာင္ၿပီးတက္၏။ ျပတ္က်ေနေသာ ငွက္ေပ်ာဖူးေနရာအထိ တက္ၾက၏။ ထိပ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လွည္းႏွစ္စီးသာသာ အုပ္ခံုအက်ယ္ကို ေတြ႕ၾကရ၏။ ထိုအုပ္ခံုအက်ယ္ေပၚတြင္ သံုးေယာက္သားရပ္ကာ ပဲခူးၿမိဳ႕ကို အေပၚဆီးမွၾကည့္ၾက၏။ ကို၀သုန္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ ျပင္ဆင္ေလေတာ့သည္။
“ကဲ ခင္ဗ်ားလည္း စကားေျပာရင္း၊ ပဲေလွာ္၀ါးရင္း၊ စာဖတ္ရင္းေပါ့၊ က်ေနာ္လည္း ပန္းခ်ီဆြဲလိုက္ ဦးမယ္၊ ပဲခူး အမွတ္တရတပံုေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕”
က်ေနာ္က ပဲေလွာ္ကို ေျဖာင့္ေအာင္ မ၀ါးႏိုင္ပါ။ စာကို ေျဖာင့္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ပါ။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲေနသည့္ ကို၀သုန္ကိုသာ မသိမသာအကဲခတ္ေနခဲ့မိ၏။ ကို၀သုန္ႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ သတင္း စကားမ်ားကို ျပန္ေတြးေနခဲ့မိ၏။
ကို၀သုန္သည္ ဆင္းရဲလြန္း၏။ မာနႀကီးလြန္း၏။ စာအလြန္ဖတ္၏။ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ရိွ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစတင္ကာ အသက္အရြယ္ခ်င္းတူေသာ္လည္း သူ႔ကို က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဘ၀ထဲက “သူရဲေကာင္း” တဦးအျဖစ္ ေလးစားအားက်ေနခဲ့မိ၏။ သူ၏ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားမႈမ်ား၊ သူရဲ႕ေက်ာ္ၾကားစျပဳလာေနသည့္ ပန္းခ်ီ ကားမ်ား ...။ သူသည္ကား မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္း ကဗ်ာဆရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္တသားတည္းရိွခဲ့ေသာ တဦးတည္းေသာ ပန္းခ်ီဆရာ။

(ဃ)

ပန္းခ်ီ၀သုန္ႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူခ်င္းမဆံုျဖစ္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ကလည္း အစိုးရခန္႔ မူလတန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကိုစြန္႔ကာ မထင္မရွား တံငါရြာေလးတရြာသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ၿပီး ဘ၀အခ်ဳိးအေကြ႕ မ်ားႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ေနခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကို၀သုန္၏သတင္းမ်ားကိုမူ အၿမဲမျပတ္ၾကားေနခဲ့ရ၏။ အထူးသျဖင့္ ကို၀သုန္၏ အႏုပညာမာနဆိုင္ရာ ဂုဏ္သတင္းမွာ ပုံျပင္မ်ားသဖြယ္ က်ေနာ္ ၾကားေနခဲ့ရ၏။ ကို၀သုန္ႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္႐ုပ္ရွင္မင္းသားတဦး၏သတင္းမွာ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနခဲ့၏။ ကို၀သုန္သည္ အႏုပညာမာနႏွင့္ ပါတ္သက္လာလ်င္ လွ်ာေပၚတြင္ ျမက္ေပါက္လာပေစ အေလွ်ာ့ေပး အညံ့ခံတတ္သည့္ ပန္းခ်ီဆရာမဟုတ္ ဆိုသည္မွာ အႏုပညာအသိုင္းအ၀ိုင္းတခုလံုး သိရိွလက္ခံလာခဲ့ၾကရ၏။ သူ႔ကို ခ်စ္ဦးညိဳက “ပန္းခ်ီ၀သုန္ သို႔မဟုတ္ မာနျဖင့္ ယဥ္ေက်းျခင္း” ဟု ေရးခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။
၂၀၀၃-ခု၊ ဒီဇင္ဘာလထဲတြင္ ကို၀သုန္၏ “သားကေလးအမည္မသိႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား” စာအုပ္ ထြက္လာ၏။ ထိုအခါ သူ႔၀တၳဳတိုမ်ားကို မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ေျပးရင္းလႊားရင္းဖတ္ခဲ့ရသည္မို႔ အခုလို တစု တစည္းတည္း ဖတ္ခြင့္ရေသာအခါ၊ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာေနခဲ့မိ၏။ သူ႔၀တၳဳမ်ားထဲက သူ႔ရဲ႕ စစ္မွန္ေလးနက္လွသည့္ အႏုပညာမာနကို က်ေနာ္ဖတ္ရွဳရ၏။ သိမ့္ေမြ႕နက္႐ိုင္းလွသည့္ သူ႔ႏွလံုးသားဓါတ္ခံ ကို က်ေနာ္ထိေတြ႕ခြင့္ရ၏။ သူ႔၀တၳဳမ်ားကိုဖတ္ကာ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေ၀းသထက္ေ၀းရာမွာ နီးသထက္နီးလာ ေနသည္ဟု ခံစားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းတြင္ သူ၏ “သားကေလးအမည္မသိႏွင့္ အျခား၀တၳဳတုိမ်ား” စာအုပ္ကို က်ေနာ္ ေ၀ဖန္စာ ... အမွတ္တရေရးခဲ့၏။
အခုေတာ့ ... ပန္းခ်ီဆရာ (ကို) ၀သုန္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္ဘ၀ထဲက က်ေနာ္ ေလးစား ၾကည္ညိဳအားက်ခဲ့ရသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ားအနက္ “သူရဲေကာင္းတဦး” ဆံုး႐ွဳံးသြားခဲ့ရၿပီ။ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ “ပန္းခ်ီ၀သုန္” ဆိုသည္မွာ က်ေနာ္အတြက္သာလ်င္ သူရဲေကာင္းတဦးမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ အႏုပညာစစ္မ်က္ႏွာေပၚက သူရဲေကာင္းတဦး ဆံုး႐ွံဳးသြားျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း က်ေနာ္ အခိုင္အမာဆိုလိုက္ပါၿပီ။
“ပန္းခ်ီ၀သုန္” ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...။ ။



ၿငိမ္းေ၀


(ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလထဲတုန္းက မဇၥ်ိမမွာ ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။)

ဆရာေတာ္ဦးစာရိႏၵ၊ စာတေစာင္ႏွင့္ လျပည့္ေန႔ည ဘုရားပြဲ


ေစ်းဆိုင္တန္းအားလံုးလိုလို ကက္ဆက္သံ၊ ဓါတ္စက္သံမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ဖြင့္ထားၾကသျဖင့္ ပြဲခင္း တခုလံုး ဆူညံလ်က္ရိွ၏။ ခေနာ္ခနဲ႔တန္းလ်ားေပၚတြင္ထုိင္ရသည္မွာ လဲမက်ေအာင္ထိန္းၿပီး ထိုင္ရ၏။ သည္ၾကားထဲ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ကုလားဖ်ဥ္းထိုး ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္မို႔ ေျမႀကီးခဲ၊ ႐ိုးျပတ္ငုတ္တိုႏွင့္ ပတ္ၾကားအက္မ်ားေၾကာင့္ တန္းလ်ားမွာ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေန၏။ ကိုယ္ကၿငိမ္ေအာင္ထိုင္ ေပသည့္ေဘးခ်င္း ယွဥ္ထိုင္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးစားေနသူႏွစ္ေယာက္က အၿငိမ္မေနၾက။ ျငဳပ္သီးထထည့္၊ ဟင္းရည္ထေတာင္းႏွင့္ ထိုင္လုိက္ထလိုက္လုပ္သည့္အခါ က်ေနာ့္လက္ထဲက ဇြန္းမွာ ပါးစပ္ေပါက္၀တြင္ ယိမ္းထိုးလ်က္ရိွ၏။

လူတေယာက္ ... က်ေနာ့္ေၾကာကို ထိမီွကာရပ္လုိက္သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီးၾကည့္ေတာ့ ကရင္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ကိုေတြ႕ရ၏။ ခါးတြင္ ေစာင္တထည္ပတ္လ်က္၊ ပုဆိုးတိုတို၊ အက်ၤ ီခတ္ႏြမ္းႏြမ္း။
“ဟား ... ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း”
သူက က်ေနာ္ႏွင့္ခြါကာ၊ ဆိုင္တံစက္ၿမိတ္တြင္ သြားရပ္ၿပီး ေစာင့္ေန၏။ က်ေနာ္က မုန္႔ဟင္းခါးဖိုး ရွင္းသည္။ တံစက္ၿမိတ္၀တြင္ ရပ္ေနသည့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းေဘးတြင္ ရပ္သည္။
“ခင္ဗ်ားတေယာက္ထဲ ပြဲခင္းထဲထြက္လာတာလား၊ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ေခၚလာမွေပါ့”
“ဘယ္မွမသြားပါဘူး၊ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲစားၿပီး လံုၿခံဳေရးတဲျပန္မွာပါ၊ ေခၚလာရမွာလည္း အားနာလို႔ပါ”
“ဒါဆိုရင္ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီ ခဏလိုက္ခဲ့ဦးဗ်ာ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားက အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတခု တိုင္ပင္စရာရိွတယ္ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ကို အေခၚခိုင္းလိုက္လို႔”
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပြဲခင္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေကာ္ဟဲရြာထိပ္တြင္ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္းျဖစ္ေန၏။ ပြဲသြားပြဲလာလူတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔ေဘးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို အုပ္ၿပီးထိုးကာ ေရွ႕ကေလွ်ာက္၏။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးအလင္းေရာင္မွာ တလံကြာကြာေလာက္အထိသာ ထိေရာက္၏။
ဖါးအံၿမိဳ႕နယ္၊ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး (KNU) စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းႏွင့္ က်ေနာ္ လူခ်င္းေတြ႕ဖူးသည္မွာ သုံးရက္သာလ်င္ ရိွေသး၏။ ခႏၶာကိုယ္တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ျဖတ္ျဖတ္ လတ္လတ္၊ အသက္ (၅၀) ၀န္းက်င္ ကရင္လူမ်ဳိးတဦး။ စကားကို ေလလံုးကြဲ႐ံုမွ်သာ အသံႏွိမ့္္ၿပီး ေျပာတတ္သူ။
ဘုရားေက်ာင္း၀န္းထဲတြင္ မီးစက္ျဖင့္ မီးေခ်ာင္းမ်ားထြန္းထား၏။ ေက်ာင္းမႀကီးေပၚတြင္မူ မီးေခ်ာင္း မ်ား မွိတ္ထားကာ၊ ေရနံဆီမီးခြက္တလံုးသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အနားကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဦးစာရိႏၵႏွင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦး ထိုင္ေနသည္ကိုေတြ႕ရ၏။
“ဆရာေတာ္ဘုရား ... တျပည့္ေတာ္ကို အေခၚခိုင္းတယ္ဆိုလို႔ပါဘုရား ...”
“ေအး၊ ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး၊ က်ဳပ္ဆီကို ကင္းသမားက တဆင့္ စာတေစာင္ေရာက္လာတယ္၊ အဲဒါ တိုင္ပင္ခ်င္လို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္တာ”
ေဘးတြင္ကပ္ထိုင္ေနၾကသည့္ ရြာသားႏွစ္ဦးက လူစိမ္းျဖစ္သူ က်ေနာ့္ကို အကဲခတ္ေနၾက၏။ မိဆိုင္းေတာင္ေပၚဘုရား (၁၂) ႀကိမ္ေျမာက္ ဗုဒၶပူဇနိယဘုရားပြဲေတာ္က်င္းပေရးေကာ္မီတီလူႀကီးမ်ားျဖစ္မည္ ဟု ယူဆမိ၏။
“ေအာ္ ... သတင္းေထာက္ ဒကာႀကီးပါ.. ပါလာတာကိုး၊ ...အဆင္ေျပတာေပါ့၊ က်ဳပ္ေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး၊ ၀ိုင္းၿပီး စဥ္းစားၾကပါဦး”
ဆရာေတာ္ဘုရားက ၾကမ္းျပင္ေပၚက စာရြက္တရြက္ကိုယူကာ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း လက္ထဲသို႔ လႊဲေပး လုိက္၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းက မီးခြက္ကိုဆြဲယူကာ စာရြက္ကိုငံု႔ၿပီး ဖတ္၏။ အတန္ၾကာဖတ္ၾကည့္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ ဆီကို လႊဲေပး၏။ လက္ထဲေရာက္လာသည့္စာရြက္ကိုကိုင္ကာ မီးခြက္အနားကို တိုးကပ္ၿပီး ဖတ္သည္။



၂၄.၃.၉၄
တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား

တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာေတာ္ဘုရား၏ လျပည့္ေန႔ည ဘုရားပြဲကို ဓါတ္ပံုမ်ား၊ ဗြီဒီယိုမ်ား႐ိုက္ကူးၿပီး မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါသည္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားအေနႏွင့္ တပည့္ေတာ္တို႔ကို လာခြင့္ျပဳမည္ဆိုလွ်င္ ကင္းသမား ႏွင့္အတူ ဘိတ္စာေလးတေစာင္ေရးၿပီး ပို႔ေပးလိုက္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားပါသည္ဘုရား။

(တပ္ခြဲမွဴး)
ခလရ (၄၂) ေ႐ႊအုပ္ေက်းရြာစခန္း

လက္ထဲက စာရြက္ကို ငံု႔ဖတ္ေနရင္းက တအံ့တၾသငိုင္ေနမိသည္။ က်ေနာ့္ထံက စကားကို နားစြင့္ေနၾကသည့္ ၀ိုင္းထိုင္သူမ်ားကိုပင္ ေမ့သြားရ၏။ ဗုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္ က်င္းပေရးေကာ္မီတီ ဥကၠဌ ဆရာေတာ္ဦးစာရိႏၵထံ နအဖစစ္တပ္က ေရးပို႔သည့္စာျဖစ္၏။
“ပဒိုကိုေလးဆီကိုေကာ အေခၚခိုင္းထားၿပီးၿပီလားဘုရာ့”
“ေခၚေတာ့ ေခၚခိုင္းထားတာပဲ ဒကာႀကီး၊ အခုပဲ ရွစ္နာရိထိုးေတာ့မယ္၊ ပဒိုကိုေလးက ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္လာရင္ေတာင္ တနာရီေလာက္ၾကာဦးမယ္၊ ပြဲက ကိုးနာရီမွာထြက္မယ္လို႔ေျပာတယ္၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းစာျပန္ရင္လည္း ညဥ့္နက္မွ စာျပန္လို႔မျဖစ္ဘူးမို႔လား၊ ပဒိုကိုေလး မလာခင္ က်ဳပ္တို႔ဖာသာ က်ဳပ္တို႔ စဥ္းစားထားဖို႔လိုတာေပါ့”
နယ္ခံပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ က်ေနာ့္အဖို႔ ပိုၿပီး စဥ္းစားရခက္၏။ က်ေနာ္က ခဏတျဖဳတ္ေရာက္လာသည့္ အာဂႏၱဳဧည့္သည္။ ဘာတခုမွ် အကၽြမ္းတ၀င္သိရိွထားသူမဟုတ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းႏွင့္တကြ တာ၀န္ရိွသူမ်ားအဖို႔လည္း စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရခက္ခဲလိမ့္မည္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္သိ၏။
“ဆံုးျဖတ္ရခက္တာေတာ့ အမွန္ပဲ ဒကာႀကီးရ”
၀ိုင္းထိုင္ေနသူအားလံုး ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနၾက၏။ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကရ၏။
“သူတို႔ေျပာသလို ဖိတ္လိုက္ရင္ေကာ တကယ္လာပါ့မလား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ဖက္က ဒီပြဲကို ေနာက္က အမာခံထားၿပီး က်င္းပတယ္ဆိုတာသိလို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ကလိတာမ်ားလားမွ မသိတာ၊ စာထဲမွာ သူတို႔လည္းပဲ ဓါတ္ပံု၊ ဗြီဒီယို႐ိုက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတာက၊ ေတာင္ေပၚဘုရားမွာ မေန႔တုန္းက ဗဟိုက အဖြဲ႕ေတြ တခ်ိန္လံုး ဗြီဒီယို႐ိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ေနတာ သူတို႔သိလို႔ ဒီလိုလွမ္းၿပီး ကေတာက္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဘုရာ့”
ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း၏စကားအေပၚ မည္သူမွ်႐ုတ္တရက္ သေဘာထားမေပးႏိုင္ၾက။ က်ေနာ္ကလည္း မ၀ံ့မရဲ၀င္ၿပီး အႀကံျပဳဖို႔စဥ္းစားမိ၏။
“ဖိတ္္စာပို႔ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ပြဲခင္းထဲကို ဘယ္သူမွ လက္နက္ကိုင္ၿပီး၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး မလာရဆိုၿပီး ဆရာေတာ္အမိန္႔ထုတ္တာဆိုေတာ့၊ ဒီေကာင္ေတြ လက္နက္မပါပဲေတာ့ လာရဲမွာ မဟုတ္ဘူး ဖုရား၊ လက္နက္ကိုင္ၿပီးလာလို႔ကလည္းမရဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြလာရဲမယ္မထင္ဘူးဘုရာ့”
“ဒါလည္း မျဖစ္ေသးဘူး ဒကာႀကီးရဲ႕၊ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္ၿပီးပဲလာလာ၊ လက္နက္မပါပဲနဲ႔ပဲ လာလာ၊ ပြဲခင္းထဲ သူတို႔လာၿပီဆိုတာ သိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ပြဲလည္းပ်က္မွာပဲ၊ အကုန္ထြက္ေျပးၾကမွာပဲ၊ အခုပဲ ၾကည့္ေလ သူတို႔က တညေနလံုး လက္နက္ႀကီးထုၿပီး အသံေပးေနတာ ဒကာႀကီးလည္း အၾကားပဲဟာ”
“ဖိတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဖိတ္သည္ျဖစ္ေစ ... တခုခုေတာ့ အေၾကာင္းျပန္ရမယ္နဲ႔တူတယ္”
“အဲဒါေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပန္ရမလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရခက္လို႔ေပါ့”
“အေၾကာင္းမျပန္ပဲ ဒီအတိုင္းေနလိုက္ျပန္ရင္လည္း ပြဲၿပီးရင္ ဆရာေတာ္ဘုရားကိုမ်ား သူတို႔က ျပႆနာရွာလာႏိုင္မလား”
“ဒါလည္း အတတ္မေျပာႏိုင္ဘူး သတင္းေထာက္ႀကီးရဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုစာလာပို႔တာက အစ သတင္းမေပါက္ၾကားရေအာင္ ပိတ္ထားရတယ္၊ ေတာ္ၾကာပြဲပ်က္သြားမယ္မို႔လား”
က်ေနာ္က မီးခြက္ေဘးတြင္ခ်ထားသည့္စာရြက္ကိုယူကာ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္မိျပန္ သည္။ စာ၏ေအာက္ေျခ၌ တပ္ခြဲမွဴး၏အမည္မပါေသာ္လည္း လက္မွတ္ထိုးထားသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ထိပ္တြင္ တပ္ခြဲ႐ံုးတံဆိပ္႐ိုက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
“တပည့္ေတာ္က မသိလို႔၊ စိုးရိမ္လို႔ေမးတာပါဘုရား၊ တကယ္လို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဖိတ္္စာမပို႔ပဲ ထားရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပြဲခင္းထဲမ်ား လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ထုခ်င္ထုမလားမသိဘူးဘုရာ့”
“ေအး ... ဒါလည္း ေျပာလို႔ေတာ့မရဘူးေပါ့ ဒကာႀကီးရာ၊ ဒကာႀကီးေတာင္ မနက္က ပြဲလာတဲ့ ရြာသားတေယာက္နဲ႔စကားေျပာရေသးတယ္မို႔လား၊ ဟို ... လက္မွာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံရွပ္ထိထားလို႔ ပတ္တီးစီးတဲ့ ဒကာေလ”
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္၏။ မနက္ပိုင္းက ေကာ္ဟဲရြာသို႔ ပြဲၾကည့္ရန္ထြက္လာၾကသည့္ ေက်ာင္းရြာက ရြာသားတအုပ္ကို နအဖစစ္တပ္က လမ္းမွျဖတ္တားၿပီး စစ္ေဆးတားဆီးဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့၏။ ေၾကာက္လန္႔ကာ ထြက္ေျပးသည့္ရြာသားမ်ားကို လက္နက္ႀကီးႏွင့္ လွမ္းပစ္၏။ လက္ေမာင္းတြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့သည့္ ရြာသားတဦး ကို က်ေနာ္သြားေတြ႕ခဲ့၏။ သတင္းယူခဲ့ရ၏။ ဒဏ္ရာမွာ ေသြးမတိတ္ေသး။ ကမၼေမါင္းေဆး႐ံုသို႔ သြားျပသင့္ေၾကာင္း က်ေနာ္က အႀကံျပဳေတာ့လည္း သည္လို ဒဏ္ရာမ်ဳိးႏွင့္ ၿမိဳ႕ကေဆး႐ံုတြင္ သြားမျပရဲဟုဆို၏။ ရြာထဲက အရပ္ဆရာ ႏွင့္ပင္ ႀကိတ္ၿပီးေဆးကုေနေလသည္။
စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနစဥ္ ေျခသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး ပဒိုကိုေလးႏွင့္ ရြာသားႏွစ္ဦး ေရာက္လာသည္ကိုေတြ႕ရ၏။
အခ်ိန္အတန္ၾကာဆက္ၿပီး အႀကိတ္အနယ္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ နအဖ စစ္တပ္ထံ မည္သို႔မွ် အေၾကာင္းမျပန္ပဲ သည္အတိုင္းပြဲကို က်င္းပသြားရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ရြာႏွင့္ ခတ္လွမ္းလွမ္းအထိ ပုန္းကင္းမ်ား တိုးခ်ဲ႕ခ်ထားၾကရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကရ၏။ အစစအရာရာ သတိႏွင့္ ျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔ လံုၿခံဳေရး ကင္းသမားမ်ားကို မသိမသာ ႏႈိးေဆာ္ၾကရ၏။
ညဥ့္ (၂) နာရီထုိးသည္အထိ မည္သည့္ထူးျခားမႈမွ် မ႐ိွေသး။ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားကိုမူ နာရီ၀က္ တႀကိမ္မွ် ၾကားေနၾကရ၏။ ဆိုင္းသံတိတ္ခ်ိန္ႏွင့္ လက္နက္ႀကီးပစ္သံ ႀကံဳႀကိဳက္သြားပါက ပြဲၾကည့္ပရိႆဒ္မ်ားမွာ အနည္းငယ္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ၾကရ၏။ ေခါင္းတဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ လည္ျပန္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ၾကရ၏။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္းသံမ်ားျပန္လည္ဆူညံလာသည့္အခါ ပြဲစင္ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္ၿပီး ပ်က္လံုးမ်ားကို တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ သေဘာက်ေနၾကျပန္၏။
မနက္မိုးလင္းလို႔ ပြဲခင္းထဲတြင္ လူစုကြဲေသာအခါၾကမွ က်ေနာ္သည္လည္း လူအုပ္ႏွင့္ေရာကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဖက္သို႔ထြက္ခဲ့ရ၏။ ေက်ာင္းမႀကီးေအာက္က ကုတင္တလံုးရိွရာသို႔ အိပ္မႈံစံုမႊားႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ကုတင္ေပၚတြင္ အဖိုးအိုတေယာက္ဟု ယူဆရသည့္ လူတေယာက္၊ ပုဆိုးၿခံဳကာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ မိုးလင္းၿပီျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရၿပီဟု ပိုင္းျဖတ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ၏ ေဘးတြင္ပင္ ၀င္ၿပီး လွဲအိပ္လိုက္၏။
“ခင္ဗ်ား ... အခုမွ ျပန္လာတာလား”
မပီမသ ႏႈတ္ဆက္သံၾကားလို႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ထၾကည့္မိသည္။ က်ေနာ့္ေဘးတြင္ ပုဆိုးၿခံဳၿပီး အိပ္ေနသည့္ “ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း” ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ စကားျပန္ေျပာမည္ဟု ရည္ရြယ္စဥ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းကို ၾကည့္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးမ်ားပိတ္ကာ ေဟာက္သံေပးၿပီး ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္ေန ေလေတာ့သည္္။ ။

ၿငိမ္းေ၀

(ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလထဲတုန္းက ေမာင္သစ္ဦးကေလာင္အမည္နဲ႔ မဇၥ်ိမမွာေရးခဲ့တဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။)

“တူဖူး” ရဲ႕ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး ရင္ခုန္သံ


(က)

၁၉၇၃-ခုႏွစ္ေလာက္ကျဖစ္သည္။
က်ေနာ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ရန္ကုန္သို႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ အလည္သြားတတ္၏။ ရန္ကုန္ (၂၇) လမ္း ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ ကဗ်ာဆရာ “မံုရြာေအာင္ရွင္” ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ေငြစာရင္းခ်ဳပ္႐ံုး တြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ ကဗ်ာဆရာ “ေအာင္ဇင္မင္း” တို႔ထံ ခ်ီတက္သြားေလ့ရိွ၏။ သူတို႔ဆီက ရသမွ် စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကိုယူကာ ပဲခူးသို႔ျပန္ေလ့ရိွ၏။



ပဲခူးတြင္ စာေပ၀ါသနာရွင္ လူငယ္တစုရိွခဲ့၏။ မင္းခိုင္ဦး၊ ကိုခါး (ကိုခါး- ကြမ္းၿခံကုန္း မဟုတ္ပါ။) ကိုစန္းေမာင္ (ယၡဳ - ဗဟိုတရား႐ံုးေရွ႕ေန)၊ ကိုခင္ဦး၊ စိုးမိုးတင္ (ခေရ) အစရိွသည့္ ကဗ်ာေရးသူ လူငယ္တစု အဖို႔ ထိုအခ်ိန္က စာအုပ္စာတမ္းေတြထဲ ေတာနင္းသြားလာလ်က္ရိွေသာအခ်ိန္ျဖစ္၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္က မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္းကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕နီးစပ္သျဖင့္ ပဲခူးက ယင္းလူငယ္တစုကို အမ်ားဆံုး အကူအညီေပးႏိုင္ခဲ့၏။ ထိုစဥ္အခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေလ့လာေရး ေရခ်ိန္မွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္ခဲ့၏။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းတြင္ အေရွ႕ေလက အေနာက္ေလကို ဖိတိုက္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္၏။ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံ မ်ား အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမ်ားကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ႏုိင္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးလက္၀ဲအယူအဆမ်ားကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေလ့လာေနခဲ့ၾက၏။
ကဗ်ာဆရာ “ေအာင္ဇင္မင္း” အလုပ္လုပ္သည့္႐ံုးမွာ စိနသံ႐ံုးႏွင့္ မေ၀းလွ။ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလ်င္ ေရာက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တိုင္း (ကို) ေအာင္ဇင္မင္းထံ က်ေနာ္ေရာက္၏။ သူက စိနသံ႐ံုးကို လိုက္ပို႔၏။ စိနသံ႐ံုးက ရသမွ်စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကိုေတာင္း၏။ (ကို) ေအာင္ဇင္မင္းမွာ စိနသံ႐ံုးကို အ၀င္အထြက္မ်ားသူျဖစ္၏။ သူႏွင့္ခင္မင္သမွ် စာေပသမားလူငယ္တိုင္းကို စိနသံ႐ံုးဆီ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းပို႔ေပးေနခဲ့ဟန္တူ၏။ သံ႐ံုးတာ၀န္ရိွသူမ်ားက သူ႔ကိုသိ၏။ သူက သံ႐ံုးယဥ္ေက်းမႈ ေကာင္စစ္၀န္ အမ်ဳိးသမီး ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီး၏။
ရန္ကုန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တိုင္းလိုလို စိနသံ႐ံုးႏွင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားသံ႐ံုးမ်ားသို႔ မေရာက္သည့္ အေခါက္ဟူ၍ မရိွသေလာက္ပင္ျဖစ္၏။ ႐ုရွသံ႐ံုးသို႔မူ က်ေနာ္တို႔မသြား။ က်ေနာ္တို႔က ႐ုရွတို႔ကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားဟု သတ္မွတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔သံ႐ံုးသို႔မူ မသြားခဲ့။
သံ႐ံုးမွ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ လမ္းေဘးစာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္မ်ားမွရသည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားမွ တဆင့္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ကဗ်ာမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ စုေဆာင္းခဲ့၏။ က်ေနာ္၊ ကိုစန္းေမာင္၊ ကိုခါး၊ မင္းခိုင္ဦးတို႔ (၄)ဦး ေပါင္းၿပီး “ဒီေရ” ႏွင့္ “ဆီးပြင့္” ဟု အမည္ေပးထားေသာ ကဗ်ာ စာအုပ္မ်ားထုတ္ၾက၏။ ႏိုင္ငံတကာ ကဗ်ာဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားျဖစ္၏။ လက္ေရးေက်ာက္ပံုႏွိပ္ လက္ခ်ဳပ္စာအုပ္ငယ္မ်ားျဖစ္၏။
ထိုစဥ္က က်ေနာ္က စစ္ဆန္႔က်င္ေရးကဗ်ာမ်ားကိုသာေ႐ြးၿပီး ဘာသာျပန္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ တ႐ုပ္ႏွင့္ဂ်ပန္စစ္ဆန္႔က်င္ေရးကဗ်ာမ်ားကို ရွာ၏။ ေ႐ြး၏။ သည္လိုႏွင့္ တ႐ုပ္ကဗ်ာဆရာ “တူဖူး” ရဲ႕ ကဗ်ာ မ်ားကို က်ေနာ္ဖတ္ခြင့္ရလာခဲ့၏။

(ခ)

တ႐ုပ္ကဗ်ာဆရာ “တူဖူး” ေပၚထြန္းခဲသည့္ေခတ္မွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရေခတ္မဟုတ္။ တ႐ုပ္ကဗ်ာ သမိုင္းတြင္၊ ကဗ်ာေရႊေခတ္ႀကီးဟု တင္စားရေလာက္ေအင္ ... လူေတြက ကဗ်ာကို အထူးတလည္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကေသာ ေခတ္ႀကီးျဖစ္၏။ အင္မတန္ထင္ရွားသည့္ “တူဖူး” ၊ “၀မ္ေ၀” ၊ “လီပို” တို႔လို ကဗ်ာဆရာႀကီး မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ ေခတ္ျဖစ္၏။ ထိုေခတ္မွာ “တန္မင္းဆက္ေခတ္” ျဖစ္၏။
“တန္မင္းဆက္ေခတ္” က၊ လူေတြ ကဗ်ာကို အေလးအနက္ထားၾကပံုမွာ ၾသခ်ယူရေလာက္၏။ ဥပမာ ... ေစ်းဆိုင္ေတြ၊ အိမ္နံရံေတြမွာ ကဗ်ာေတြ ေရးကပ္ထားၾက၏။ လူတခ်ဳိ႕သည္ ကဗ်ာစာသားမ်ားကို ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ေဆးမင္ရည္စုတ္ထိုးၿပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့ၾက၏။ ထိုေခတ္က ေပၚသည့္ ကဗ်ာဆရာမ်ားကလည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ အေလးအနက္ထားစံုမက္ၾကပံုမွာ အံ့ၾသရေလာက္၏။ ဥပမာ ကဗ်ာဆရာ “လီပို” သည္ ယန္စီျမစ္ထဲက “လ” ကို ဆင္းဆယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းက ေရနစ္ၿပီး ေသခဲ့ရသည္ဟုဆို၏။ သည္လို ၀န္းက်င္၊ သည္လို အေနအထားမ်ဳိးတြင္ ကဗ်ာဆရာ “တူဖူး” ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“တူဖူး” သည္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၇၁၂- ခုႏွစ္တြင္ ေမြး၏။ ၇၇၀- ခုႏွစ္တြင္ ဆံုး၏။ ခရီး အင္မတန္သြား၏။ ပေဒသရာဇ္ မင္းစိုးရာဇာ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္႐ွံဳးနိမ့္ေသာ္လည္း ကဗ်ာဆရာတဦးအေနႏွင့္မူ ပေဒသရာဇ္ စစ္ဘုရင္မ်ားက အစ၊ သာမာန္ဆင္းရဲသား အဆံုး ေလးစားျခင္းခံခဲ့ရ၏။ သူသည္ လူေပါင္း (၁၆) သန္းေက်ာ္ ေသဆံုးသည္ဟု ယူဆခဲ့ၾကသည့္ “လူရွန္ပုန္ကန္ အံုၾကြမႈႀကီး” ကို အသက္ (၄၀) ေက်ာ္မွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရ၏။ စစ္ဘုရင္ေတြ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ၾကသည့္ စစ္ပြဲမွာ ၉- ႏွစ္ ၾကာခဲ့၏။ “တူဖူး” သည္ အဖမ္းခံခဲ့ရေသး၏။ နယ္ႏွင္ခံခဲ့ရ၏။ ျပည္ေျပးျဖစ္ခဲ့ရ၏။ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သည္အျဖစ္အပ်က္ႀကီးက “တူဖူး” ကို မည္ကဲ့သို႔ ႐ိုက္ခတ္ခဲ့သနည္း။ သူ႔ကဗ်ာမ်ားထဲ၌ သူက မည္ကဲ့သို႔ ထည့္သြင္းေရးစပ္ခဲ့သနည္း။
မိသားစုဘ၀မွာလည္း “တူဖူး” သည္ ကံမေကာင္းပါ။ မိခင္က သူ႔ကိုေမြးၿပီးကာစမွာပင္ ဆံုး၏။ ဖခင္က ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ၏။ သူက အေဒၚျဖစ္သူထံသြားေနရင္း ႀကီးပ်င္းရ၏။ သူ႔ကဗ်ာမ်ားထဲ၌ သူ႔ဖခင္၊ သူ႔ ညီအစ္ကိုသားခ်င္း ...၊ သူ႔အေဒၚတို႔အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕တတ္ေသာ္လည္း သူ႔မိေဒြးကိုမူ စာတလံုးမွ် ထည့္မေရးခဲ့။ “တူဖူး” သည္ ကဗ်ာပုဒ္ေရ (၁၅၀၀) ေက်ာ္ ေရးဖြဲ႕သြားခဲ့၏။ ေနရာေဒသမ်ဳိးစံု ခရီးသြားခဲ့၏။ သူ႔ဘ၀ေႏွာင္းပိုင္း (၉) ႏွစ္ လံုးလံုး ဆင္းရဲႀကီးစြာ ေနသြားခဲ့၏။ ငွက္ေပ်ာဖက္ တဲအိမ္ေဆာက္ၿပီး ေနခဲ့သည္ မ်ားလည္းရိွ၏။ အသက္ (၅၈) ႏွစ္တြင္ ေလွတစင္းေပၚ၌ ဖ်ားနာရင္း ေသဆံုးခဲ့ရ၏။
သူ႔ကဗ်ာေတြက သူ႔ေခတ္ သူ႔ကာလ သမိုင္းေရးအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အေျခခံသျဖင့္ သမိုင္းဆရာတို႔ အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ကဗ်ာမ်ားျဖစ္လာခဲ့၏။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ကဗ်ာမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္ စိတ္အ၀င္စား ဆံုးမွာ “စစ္” ကို ဖြဲ႕သည့္ကဗ်ာမ်ားျဖစ္၏။ ထိုေခတ္က လူေတြ ... စစ္အေပၚဘယ္လိုျမင္ၾကသလဲ။ စစ္ပြဲေတြ အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားၾကသလဲ။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာဆရာေတြက စစ္ကို ဆန္႔က်င္ၾကသလား၊ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသလား။ သူတို႔သည္ စစ္မုန္းသူလား၊ စစ္ကို လိုလားၾကသူေတြလား။ က်ေနာ္ သိခ်င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “တူဖူး” ရဲ႕ ကဗ်ာမ်ားကို ရႏိုင္သမွ်ရေအာင္ က်ေနာ္စုေဆာင္းခဲ့သည္။ ဖတ္ခဲ့သည္။ “တူဖူး” ရဲ႕ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးအျမင္ရိွသည္ဟု ယူဆရသည့္ ကဗ်ာ(၄) ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ခဲ့သည္။ “ဆီးပြင့္” ကဗ်ာစာအုပ္ တြင္ ထည့္ခဲ့သည္။
အခု ... “တူဖူး” ရဲ႕ “စစ္ဆန္႔က်င္ေရး” ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း တေထာင္ေက်ာ္က၊ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ရဲ႕ စစ္ပြဲတခုအေပၚျမင္တဲ့ အျမင္ကို ခံစားမွ်ယူလို႔ရႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ ဟု က်ေနာ္ယူဆမိ၏။ “တူဖူး” က သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ စစ္ပြဲေၾကာင့္ မိသားစုေတြ ၿပိဳကြဲဒုကၡေရာက္ရသည္ဟု ဖြဲ႕ဆိုခဲ့၏။


ေႏြဦးကာလ စစ္ပြဲ

ႏိုင္ငံေတာ္သည္ကား
ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီ။
ေတာင္ကုန္းေတြ စမ္းေခ်ာင္းေတြသာပဲ
အသက္ရွင္သန္ဆဲ။
ေႏြးဦးကာလ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ
ျမက္ခင္းနဲ႔ သစ္ရြက္ေတြ ရွင္သန္ဆဲ။
ပန္းပြင့္ေတြကေတာ့
မ်က္ရည္သုပ္ရင္းက အခ်ိန္ကုန္လြန္ၾက။
ငွက္ေတြ
ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားေနဘြယ္ထင္ရ
သူတို႔လည္းပဲ
ခြဲခြါၾကရမွာကို မုန္းတီးၾကတာပဲ။
မီးေတြ ေလာင္ကၽြမ္းေနခဲ့တာ
သံုးလပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။
အိမ္တအိမ္က စကားတခြန္းၾကားရဖို႔ဆိုတာ
ေ႐ႊအခ်ိန္တတန္ထက္ပင္ တန္ဖိုးႀကီးၿပီေပါ့။
ေသးေသးမွ်င္မွ်င္ေလးေပါက္လာတဲ့
ငါ့ဆံပင္ျဖဴတေခ်ာင္းကို ငါႏႈတ္ေတာ့
ဆံပင္ျဖဴက
ငါ့ဦးထုပ္ ဆံထိုးၾကား
တြယ္ကပ္လို႔ ထားေလရဲ႕။ ။


ၿငိမ္းေ၀

ကိုးကား။ ။ THREE CHINESE POETS : VIKRAM SETH

(ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလထဲတုန္းက မဇၥ်ိမမွာ ေမာင္ဖူးတင့္ကေလာင္အမည္နဲ႔ တင္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။)

October 19, 2008

မိုးတည လေရာင္တခုနဲ႔ ကတိစကား


အခုတေလာ
ငါ့ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္ခြသြားၾက
တိမ္မဲတခ်ဳိ႕ဟာ သံတုံးသံခဲေတြျဖစ္ေနခဲ့။



အဲဒီ တိမ္တလိပ္ရဲ႕
အဖြင့္အပိတ္ၾကားကပဲ
ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး က်လာတတ္တဲ့
လေရာင္တစက္ႏွစ္စက္
ငါ့ႏွလံုးသားထက္ တံုးလံုးပက္လက္ေခါက္။

ၾကည့္စမ္းပါဦး
အနီေရာင္ မရင့္တရင့္
တိမ္တပြင့္က အရိပ္တခုနဲ႔ကခုန္
ေသရည္စံုဆိုင္းခ်က္မွာ သိုင္းကြက္ေတြနင္းေနခဲ့။

မေဒ၀ီေရ
မင္းရဲ႕ ပန္းေတြအေၾကြဆံုးဘ၀
ငါ့ရဲ႕ ပန္းေတြအေ၀ဆံုး ကာလ
မ်ဥ္းၿပိဳင္ခ်ၾကည့္ေနတုန္းပဲလား
သြားစမ္းပါ။

`၀တ္မႈန္ကူးၾက ၀တ္မႈန္ကူးၾက´ တဲ့
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္
`ဘုန္းေမာ္´ `ေဖာ္ေ၀း´
ေဆြးတမြမြ ေရးတဖြဖြ
ဘ၀တခ်ဳိ႕ေလ လန္းဆတ္ေနခဲ့။

မိုးခါးေရကို ျငင္းဆန္လိုက္သတဲ့
ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕ မဟာရာဇ၀င္
မယံုခ်င္လည္း ရပါတယ္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ
`မာနယ္ပေလာ´ ေရ
မင္းကိုငါ
အေသအခ်ာ ေျပာလိုက္ပါေပရဲ႕
မင္းဟာ
ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားဒီမိုကေရစီမွာ
ဘယ္ေတာ့မွ အပ်ဳိရည္မပ်က္ေစရဘူးဆိုတာ
ယံုပါ။ ။

ၿငိမ္းေ၀

(ဒီကဗ်ာလည္းပဲ ေရးခဲ့တာ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကာျပြန္တီ ဗေဂ်ာ္ဂ်ီမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေအာင္သာငယ္တို႔ ပန္ဒိုရာတို႔ကို အားက်ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကို ဆြဲလိုက္ပါတယ္။)

October 17, 2008

ယံုေတာ္မူတမ္းခ်င္း



က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးမ်ားထဲမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကဗ်ာေရးလို႔ရေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆမိေအာင္ ေက်နပ္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း ေရးခဲ့မိတယ္။ ခင္မင္ေလးစားရတဲ့ ဘေလာ့ဂါတခ်ဳိ႕က ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ခ်င္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒီကဗ်ာက က်ေနာ့္ခ်စ္သူ `မေဒ၀ီ´ အတြက္ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ `ယံုေတာ္မူတမ္းခ်င္း´ လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။

က်ေနာ့္ခ်စ္သူဟာ က်ေနာ္နဲ႔လက္တြဲၿပီးကတည္းက အခုအခ်ိန္အထိ ဘ၀ကို အျပင္းအထန္ ႐ုန္းကန္က်င္လည္ခဲ့ရလို႔ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ့တာပါ။ ကြယ္လြန္သူ ေရာင္းရင္း ကဗ်ာဆရာ `ေကတု-ဘုန္းေမာ္´ က၊ `မေဒ၀ီအေၾကာင္း ... တေစ့တေစါင္းၾကည့္႐ံုနဲ႔ ... ငါ့မွာ ...ေမာပမ္းရ ... ေက်ာခ်မ္းရ´ လို႔ ကဗ်ာဖြဲ႕ယူရေလာက္ေအာင္ အင္မတန္ သူရဲေကာင္းဆန္လွတဲ့ ခ်စ္သူပါ။ က်ေနာ္က ဘ၀ကို ကဗ်ာနဲ႔ေရးၿပီး ေဖာ္ျပဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူက ကဗ်ာကို ဘ၀နဲ႔ေရးေနခဲ့တာ။

ဒီကဗ်ာကို ၁၉၉၃-ခုႏွစ္ ကတည္းက ေရးခဲ့တာဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသြင္ေကာအႏွစ္ပါ ေဟာင္းသြားၿပီလို႔ ယူဆေကာင္းယူဆႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ... က်ေနာ့္မွာ ရင္ခုန္လို႔ေကာင္းတုန္းပဲ။
ဖတ္ၾကည့္ပါ။


ယံုေတာ္မူတမ္းခ်င္း

ေဒ၀ီေရ
ေ႐ႊျပည္ေတာ္ကို ေမွ်ာ္ရ
အနာဂတ္ကို ေမာ္ရ
ဒိုရာသန္းေအး ေလွကေလးကို
အေတြးထဲမွာေလွာ္ရ
တစ ... တစ။

`ဘ၀ဆိုတာ
လွပစြာ ဆင္းရဲျခင္း´တဲ့လား။

မင္းဟာ
ေလာကဓံကို ရန္သူလိုရင္ဆိုင္
ငါ့ေရွ႕မွာက်ေတာ့
ေဒ၀ီတပါးလို မင္းထိုင္ခဲ့။

`မ်ဥ္းေျဖာင့္မွာ
အေရာင္ရိွတယ္´ ဆိုတဲ့ စကား
မင္းနဲ႔ေတြ႕မွ
ငါ ပိုၿပီးခံစားလို႔ ရခဲ့။

`အင္ဒါဆင္း´ ရဲ႕ ေရသူမ
က်မပါေမာင္။
က်မ
`က႑က လိုေပါ့
မီးလို ေလလိုက်င့္ ငါ့ျမင္း
မင္းသခင္ကိုသယ္
ဒါမွ ကမၻာကိုကယ္တင္မယ့္
ဒီႀကီးျမတ္တဲ့အမႈမွာ
မင္းေ၀စုပါမယ္´

က႑က ဇာတ္မဟာ
အေနာ္မာ တဖက္ကမ္းမွာဆံုးေတာ့
မင္းၿပံဳးရင္း ငိုတတ္ခဲ့ၿပီေနာ္ ...။

`ေဒ၀ီရယ္
ဘယ္လိုအက်ဳိးရိွမယ္ မသိရတဲ့
ေၾကကြဲဖြယ္ နိမ့္က်က်လမ္း
လိုက္ခ်င္လိုက္မယ္´ ဆိုတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာ႐ြတ္သံ
မင္း ဘယ္လိုခံႏိုင္ရည္ရွိခဲ့ပါလိမ့္။
`က်မနဲ႔ေမာင္
ခေလးေတြအတြက္
ဖိနပ္တရံလို႔ ယူဆရေအာင္´ ဆိုတဲ့
မင္းရဲ႕ မ်က္ရည္ပ်က္လံုး
ငါ့တသက္လံုး
ခံစားလို႔ မဆံုးဘူး။

ေဒ၀ီေရ
ေ႐ႊျပည္ေတာ္ကို ေမွ်ာ္ရ
အနာဂတ္ကို ေမာ္ရ
ဒိုရာသန္းေအး ေလွကေလးကို
အေတြးထဲမွာ ေလွာ္ရ
မင္းေျခဖ၀ါးက
ေသြးစက္စက္က်ရသမွ်
မင္းမ်က္ရည္ က်ရသမွ်
.............................
..............................
ယံုေတာ္မူစမ္းေတာ့ ေမာင့္ေဒ၀ီ။ ။

ၿငိမ္းေ၀

October 12, 2008

၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ သို႔မဟုတ္ အာဖရိကေဒစီပန္းတပြင့္


(က)

၁၉၉၆-ခု၊ ႏို၀င္ဘာလထဲတုန္းက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားသတင္းစာဆရာ၊ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသမား “ကင္ဆာရို၀ီ၀ါ” ကို အိုဂိုနီလူမ်ဳိးစု၀င္တခ်ဳိ႕ အသတ္ခံရမႈမွာ ပါ၀င္ ပါတ္သက္တယ္ဆိုတဲ့ တဖက္သတ္ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားစစ္အစိုးရက ႀကိဳးေပးကြပ္မ်က္ လုိက္ပါတယ္။ ဒီသတင္းဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့ ကမၻာ့အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားေစခဲ့ပါတယ္။


ဒီတုန္းက “ကင္ဆာရို၀ီ၀ါ” ရဲ႕ သတင္းကိုၾကားရလို႔ က်ေနာ္လည္းပဲ ေၾကကြဲတုန္လႈပ္ခဲ့ ပါတယ္။ အခုလို ႀကိဳးေပးသတ္ခံရတဲ့ “ကင္ဆာ႐ို၀ီ၀ါ” အတြက္ ေၾကကြဲရတာနဲ႔ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ …၊ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယားကဗ်ာဆရာ ျပဇာတ္ေရးဆရာ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” အတြက္လည္း က်ေနာ့္မွာ ရတက္မေအးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားစစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ဆန္နီအဘာခ်ာ” က၊ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ကိုလည္းပဲ မ်က္ကြယ္မွာ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ထားတာမို႔ အခုလို ဗရုတ္ဗရက္အေျခအေနမ်ဳိးမွာ သူ႔အတြက္ကိုလည္း က်ေနာ္ စိုးရိမ္ခဲ့မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” က ၁၉၉၄-ခုႏွစ္ကတည္းက ျပည္ပကို ထြက္ေျပးလြတ္ ေျမာက္ၿပီး အေမရိကနဲ႔ ျပင္သစ္မွာ ခိုလႈံေနထိုင္ခဲ့တာမို႔ စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ဆန္နီ အဘာခ်ာ” ရဲ႕ စက္ကြင္းက လြတ္ကင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ျပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ကို ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနေတြက ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းၾကတာေတြ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ႀကိဳးေပးသတ္ခံရတဲ့ “ကင္ဆာရို၀ီ၀ါ” ကိစၥအေပၚ သူ႔အျမင္ သူ႔သေဘာထားကို ေမးၾကျမန္းၾကတာပါ။ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းတခုမွာ ထည့္ေျပာလိုက္တဲ့ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ရဲ႕ စကားတခြန္းက က်ေနာ့္ကို ထူးထူးျခားျခား မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ေစခဲ့ ပါေသးတယ္။ သူက “ဘာရမလဲဗ်၊ က်ေနာ့္ကို ျမန္မာစစ္အစိုးရ လုပ္သလို ဘယ္လုပ္လို႔ ရမလဲဗ်” ဆိုတဲ့ စကားကို ထည့္ေျပာၿပီး ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားစစ္အစိုးရလက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ကိစၥကို ရွင္းျပခဲ့လို႔ပါပဲ။

(ခ)

“ကင္ဆာရို၀ီ” ကို က်ေနာ္က “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ေလာက္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၉၆-ခု၊ ႏို၀င္ဘာလထဲမွာ ႀကိဳးေပးအသတ္ခံရတဲ့ အခါၾကမွ “ကင္ဆာရို၀ီ၀ါ” အေၾကာင္း စံုစံုေစ့ေစ့ သိခြင့္ရလာခဲ့တာပါ။ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ၾကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို ၁၉၉၄-ခုႏွစ္ ကတည္းက က်ေနာ္သိခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူ႔ကို က်ေနာ္စိတ္၀င္စားခဲ့တာပါ။

၁၉၉၄-ခုႏွစ္ထဲမွာ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀တဲ့ “အာဖရိကတိုက္မဲႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာဗ်ား” စာအုပ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ခြင့္ရပါတယ္။ ဂ်ာမာန္သူမိတ္ေဆြတဦးက က်ေနာ့္ကို လက္ေဆာင္ပို႔ေပးတာပါ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကို စိတ္၀င္တစားေရြးၿပီး ဖတ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ သူက အဲဒီ ၁၉၉၄-ခုႏွစ္ထဲမွာပဲ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားက ထြက္ေျပးရၿပီး၊ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားစစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ဆန္နီအဘာခ်ာ” က သူ႔ကို မ်က္ကြယ္မွာ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
“၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ဟာ၊ အာဖရိကတိုက္ရဲ႕ ပထမဆံုးစာေပ ႏိုဗယ္ဆု ရရိွတဲ့ လူမဲ ကဗ်ာဆရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ (၁၉၈၆) …။ ၿပီးေတာ့ ျပည္ပမွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ထြက္ေျပး ေနထိုင္ခဲ့ရသူူ၊ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္က်သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေထာင္က်ပံုကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား အေနာက္ပိုင္း ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရိွတဲ့ “အာကင္တိုလာ” ရဲ႕ ေအာင္ပြဲမိန္႔ခြန္းကို အီ္ဘာဒါ အသံလႊင့္ဌာနက တဆင့္ အသံလႊင့္ဖို႔ စီစဥ္ေနတုန္း “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” က၊ ေသနတ္တလက္ဆြဲၿပီး အသံလႊင့္ရံုထဲ ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “အာကင္တိုလာ” ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းတိတ္ေခြကို ျဖဳတ္ၿပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ လာခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆန္႔က်င္ရွဳံ႕ခ်တဲ့ အသံသြင္းတိတ္ေခြကို အသံလႊင့္လိုက္ပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ … သူလည္း ေထာင္နန္းစံခဲ့ရတာပါ။ ၁၉၆၅-ခု...။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားနဲ႔ ဘီယာဖရာ စစ္ျဖစ္ေတာ့လည္းပဲ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္လို႔ ေထာင္ခ်ခံရျပန္ပါတယ္။ “လီလီယန္ ဟယ္မန္” နဲ႔ “ေရာဘတ္ လို၀ဲ” အပါအ၀င္ ထင္ရွားတဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ ၿဗိတိသွ်စာေရးဆရာေတြက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားအစိုးရကို ၀ိုင္းၿပီး ေတာင္းဆိုၾကလို႔ ေထာင္ကလြတ္လာျပန္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ျပဇာတ္ တပုဒ္ကို လန္ဒန္မွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ၿပီး ျပသလို႔ ထပ္ၿပီး အဖမ္းခံရျပန္ပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း အေတြ႕အႀကံဳေတြအေပၚ မူတည္ၿပီးေရးတဲ့ “ေသလူ” လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ (၁၉၇၂) ဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံမွာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ ပိ္တ္ပင္ ခံရပါတယ္။ ၁၉၇၀-ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ “သူရူးနဲ႔ ပါရဂူမ်ား” လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ျပဇာတ္ တပုဒ္ဟာလည္း အႀကီးအက်ယ္နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။
၁၉၇၂-ခုႏွစ္မွာ ျပည္ပကိုထြက္ၿပီး ေစတနာ့၀န္ထမ္းေက်ာင္းဆရာလုပ္ပါတယ္။ ၁၉၇၅-ခုႏွစ္ၾကေတာ့ ဂါနာႏိုင္ငံကိုသြားၿပီး “အာဖရိကေရွ႕ေဆာင္ဂ်ာနယ္” မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သမၼတ “ဂို၀န္” ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္သြားၿပီးတဲ့အခါ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ ကာ” လည္း ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိုင္ဖီတကၠသိုလ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာဌာနမွာ ပါေမာကၡလုပ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပတဲ့ သူ႔ရဲ႕ “ကေဘးဘ၀ ႏွစ္ကာလမ်ား” (၁၉၈၁) စာအုပ္နဲ႔ “အရုဏ္ဦးမွာ သင္ဟာ ေရွ႕သိုခ်ၤီ” စာအုပ္ေတြဟာ ထင္ရွားလွပါတယ္။

၁၉၉၃-ခုႏွစ္ၾကေတာ့ အာဏာသိမ္း စစ္အစုိးရဆန္႔က်င္ ေရး လူထုဆႏၵျပပြဲမွာ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” တေယာက္ ပူးေပါင္းပါ၀င္လာျပန္ပါတယ္။ ဒီခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲကို စစ္တပ္က အၾကမ္းဖက္ပစ္ခတ္ လူစုခြဲတဲ့အခါ သူဟာ အဓိက မ်က္ျမင္ သက္ေသတဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စစ္အစိုးရက သူ႔ကို ဖမ္းဆီးဖို႔ႀကိဳးစားရာမွာ သူဟာ ျပည္ပကို ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ဆန္နီအဘာခ်ာ” က သူ႔ကို မ်က္ကြယ္မွာ ေသဒဏ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၉၈-ခု၊ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ဆန္နီအဘာခ်ာ” ရုတ္တရက္ ေသဆံုးတဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “အက္ဘ္ဒူဆာလာမိ အဘူဘာခါ” အာဏာရလာပါတယ္။ သူကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကိုလႊတ္ေပးၿပီး အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကညာတဲ့အတြက္ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” လည္း ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားေျမကို ျပန္ၿပီး နင္းခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ ႏိုဗလ္ဆုရွင္ကဗ်ာဆရာ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ကို ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ျပည္သူေတြက သူရဲေကာင္းတေယာက္လို သေဘာထားႀကိဳဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။

(ဂ)

အာဏာရွင္ေတြႀကီးစိုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ျပည္သူေတြတင္မက၊ ပညာရွင္မ်ားလည္းပဲ အာဏာရွင္မ်ားရဲ႕ အာဏာစက္ဒဏ္ကို ခံၾကရပါတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ပညာရွင္တေယာက္ဟာ အာဏာရွင္စနစ္ကို မတို႔မထိပဲ ေနသည့္တိုင္ေအာင္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အေျခခံသေဘာ သဘာ၀ကိုယ္က ပညာရွင္ကို မလိုလားတဲ့ အေျခခံရိွတာမို႔ ပညာရွင္ေတြဟာ ေဘးသင့္ၾကရ တာခ်ည္းပါပဲ။ အာဏာရွင္လက္ေအာက္က ျပည္သူေတြၾကေတာ့ ပညာရွင္ဟူသမွ်ကို လုိလား ေထာက္ခံၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္ဆန္႔က်င္တဲ့ ပညာရွင္ဆိုရင္ ျပည္သူေတြက နည္းလမ္းေပါင္းစံုသံုးၿပီး ေထာက္ခံေၾကာင္း၊ ေလးနက္ေၾကာင္း ျပၾကေလ့ရိွပါတယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က ျပည္သူခ်စ္တဲ့ စာေပပညာရွင္မ်ားျဖစ္ၾက တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏၤ၊ လူထုေဒၚအမာ အစရိွတဲ့ စာေပ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲေတြ ေသဆံုးတဲ့ေန႔ေတြကို စစ္အစိုးရက အေလးအနက္မထား ေပမယ့္ ျပည္သူေတြကေတာ့ ထူးျခားေလးနက္တဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္တဲ့ေန႔မ်ားအျဖစ္ သေဘာထားသတ္မွတ္ၿပီး တခမ္းတနားက်င္းပေလ့ရိွၾကပါတယ္။

အခုလည္းပဲ ၁၉၃၄-ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားကဗ်ာဆရာ ျပဇာတ္ေရးဆရာ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ဟာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ ေမြးေန႔စိန္ရတုျပည့္ေတာ့မွာပါ။ စာေပႏိုဗယ္ဆုရွင္ “၀ိုးလ္ဆိုရင္ကာ” ရဲ႕ ေမြးေန႔စိန္ရတုပြဲကို ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားျပည္သူေတြက အေလးအနက္ထား က်င္းပဂုဏ္ျပဳၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ကိုးကား။ ။ ၁- စာေပအႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာျခင္း (ေလးကိုတင္)
၂- MODERN AFRICAN POETRY
၃- POEMS OF BLACK AFRICA

ၿငိမ္းေ၀
(ၿပီးခဲ့တဲ့ တပါတ္က မဇၥ်ိမအြန္လိုင္းမွာတင္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။)

October 10, 2008

ဖိုးေမာင္စိတ္ဓါတ္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ


စက္တင္ဘာလအတြင္းတုန္းက မဇၥ်ိမအြန္လိုင္းမွာ တင္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ေမြးေန႔ရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ေရးခဲ့တာပါ။

(က)

၁၉၇၃ - ခုႏွစ္ကပါ ...။ “ေရဦး” ဆိုတဲ့ တံငါရြာကေလးတရြာမွာ ရြာငွါး ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့စဥ္တုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပ္ေနၿပီး၊ စပါးနဲ႔ငွါးတဲ့ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ “ေမာင္ထူးရွင္” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ဆံုခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြ ရဖို႔ အတြက္ စပါးလိုက္ရိတ္ၾကရင္းက “ေမာင္ထူးရွင္” ပိုးထိပါတယ္။ ပိုးထိထားတဲ့ “ေမာင္ထူးရွင္” က သူ႔ကို ပိုးထိ လိုက္တဲ့အခါ သူ႔ေဘးမွာကပ္ၿပီးရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ကိုဆုပ္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။သူနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ရပ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ေနာက္ကို ဆုပ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ေျခ ေထာက္ေအာက္က ေျမြေပြးကို တံစဥ္နဲ႔ျဖတ္၊ အဲဒီ ေျမြေပြးက ေပါက္ထားတဲ့ ေျမြေပြးအေသးေလးေတြကို တံဇဥ္ အေႏွာင့္နဲ႔လိုက္ထု ...။ ပါးစပ္ကလည္း က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ကန္သင္း႐ိုးေပၚ တက္ေနၾကဖို႔ေျပာ။ သူက သူ႔ေနရာတ၀ိုက္ကို စပါးပင္ေတြၿဖဲၿပီး တံဇဥ္နဲ႔လိုက္ထု၊ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ လုပ္ေနေတာ့ သူ႔ကို ပိုးထိထားတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ဘူးေပါ့။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကန္သင္း႐ိုးေပၚေရာက္ၿပီး သူ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနတုန္း စပါးေတာထဲ သူ ပစ္ၿပီး လဲက်သြားမွ သူ႔ကို ပိုးထိလိုက္ၿပီဆုိတာ သိၾကရတာ။ က်ေနာ္က ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ လယ္ ကြက္ထဲ မဆင္းေစပဲ သူ႔အနားကို က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ေျပးဆင္းလိုက္ေတာ့ “ေမာင္ထူးရွင္” က သတိေတာ့ မလစ္ေသးဘူး။ လဲေနရာက လူးလဲထၿပီး က်ေနာ့္ကို သူ႔အနားမလာဖို႔ ေျပာေနေသးတယ္။ သူ႔အနားကို ဇြတ္တိုး လာတဲ့ က်ေနာ့္ကို စကားတခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာႏိုင္ေသးတယ္။ “ေမာင္ထူးရွင္” ေနာက္ဆံုးေျပာသြားတဲ့ စကားက က်ေနာ္တို႔အားလံုး မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ “က်ေနာ့္ကို ပိုးထိထားၿပီးၿပီ၊ ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ သားေပါက္ကေလးေတြ အေထြးလိုက္ပဲ ...၊ ဒါနဲ႔ပဲ တျခားလူေတြ အကိုက္ခံရမွာစိုးလို႔ တေကာင္မက်န္ က်ေနာ္ လိုက္သတ္ေနရေသးတယ္၊ က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္တယ္ ဆရာေလး” ဆိုၿပီး “ေမာင္ထူးရွင္” လည္း က်ေနာ့္လက္ေပၚမွာ ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
“ေမာင္ထူးရွင္” က အင္းစာရင္းငွါးတဦးရဲ႕သား။ အေမ မရိွဘူး။ ဆင္းရဲလိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား။ သူ အခုလို ပိုးထိၿပီးဆံုးေတာ့ ရြာသား တခ်ဳိ႕က သူ႔အေဖကို ေျမႇာက္ေပးလို႔ ဒိုင္နယ္႐ံုးမွာ က်ေနာ္က တရားရင္ဆိုင္ရေသးတယ္။ ဒီလို ေဘးဥပါဒ္ အႏၱရာယ္ရိွတဲ့အလုပ္ကို ဘာျပဳလို႔ က်ေနာ္က ကေလးေတြကို လုပ္ခိုင္းရသလဲေပါ့။ က်ေနာ့္ဖက္က လိုက္ပါေျပာ ဆိုၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြလည္း ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွ မခုခံခဲ့ဘူး။ တရားဥပေဒအရသာ လုပ္ဖို႔ ေခါင္းထိုးၿပီး ရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ “ေမာင္ထူးရွင္” အတြက္ ေၾကကြဲရတာပဲ က်ေနာ္သိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း “ေမာင္ထူးရွင္” ရဲ႕ ဖခင္က အမႈကို ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းၿပီး တျခားရြာကို ေျပာင္းသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ပိုးထိၿပီး လဲက်သြားတဲ့ “ေမာင္ထူးရွင္” ကို ေမ့လုိ႔မရႏိုင္ဘူး။ သူ ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို နားထဲက မထြက္ႏိုင္ဘူး။ “ေမာင္ထူးရွင္” ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အညၾတသူရဲေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

(ခ)

ေခတ္စမ္းစာဆိုႀကီး “မင္းသု၀ဏ္” မွာ အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံသူ၊ အမ်ားအတြက္ အသက္ေပးဖို႔ ၀န္မေလးသူ ႏွစ္ဦးကို အဓိက ဇာတ္ေကာင္ထားၿပီး ဖြဲ႕တဲ့ကဗ်ာ (၂) ပုဒ္ ရိွပါတယ္။ (၂) ပုဒ္စလံုး နာမည္အလြန္ႀကီးပါ တယ္။ “ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ “သူ႔မွာတမ္း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ (၂) ပုဒ္ပါ။
က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္အထြာ၊ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသား္အခံအေပၚ မူတည္ၿပီး “ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ကဗ်ာကို ပိုၿပီးႏွစ္သက္တယ္။ ပိုၿပီးခံစားရတယ္။ ဘာျပဳလို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီကဗ်ာထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္ “ဖိုးေမာင္” က သာမာန္အညၾတပုဂၢိဳလ္တေယာက္ ျဖစ္တာရယ္၊ က်ေနာ့္ သူရဲေကာင္း “ေမာင္ထူးရွုင္” နဲ႔လည္း တူတယ္ထင္လို႔ “ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ကဗ်ာကို ပိုၿပီး ႏွစ္သက္ခံစားလို႔ရတာပါ။
“ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ကဗ်ာမွာ ကဗ်ာ့ပရိယာယ္ေတြ၊ အေျပာနဲ႔ အျပေတြကလည္း “သူ႔မွာတမ္း” ကဗ်ာထက္ က်ေနာ့္ကိုပိုၿပီး စြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အေျပာနဲ႔ အျပ ႏွစ္ခုစလံုးေရာၿပီး ေဖာ္ျပထားတဲ့ “ဖိုးေမာင္” ရြာကို ၀င္လာတဲ့ အခန္း၊ ဖိုးေမာင္နဲ႔ ဓါးျပေတြ မေတြ႕ခင္၊ ဖိုးေမာင္ကို ဓါးျပ ေတြက မသတ္ခင္၊ ဖိုးေမာင္ ဓါးျပေတြ အသတ္ခံရတဲ့ည၊ ဖိုးေမာင္ရြာကို ျပန္လာတတ္တဲ့ အခ်ိန္ ... အဲဒီအခ်ိန္ ကေလးကို ေဖာ္ျပတဲ့အခန္း၊ ၿပီးေတာ့ ဖိုးေမာင္က ေအာ္ဟစ္သတိေပးလို႔ တရြာလံုး ေမာင္းထုေအာ္ဟစ္ၾကတဲ့အခန္း ...၊ အဲဒီ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြဟာ ၀ဏၰတခုခ်င္းစီ အရေကာ၊ ပါဒ တေၾကာင္းစီအရပါ အင္မတန္ထိေရာက္၊ တိက်၊ က်စ္လစ္၊ အားေကာင္းတာေတြ႕ၾကရပါတယ္။

ဖိုးေမာင့္သံၾကား၊ ကင္းသမားက
တံခါးႀကီးေအာက္၊ မလြယ္ေပါက္ကို
တစ္ေယာက္၀င္သာ၊ ဖြင့္လိုက္ပါေသာ္
ယာတြင္အုပ္ေဆာင္း၊ ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုယ္ကိုင္း၊ ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္၊ ရြာကို၀င္သည္
လူပင္ေလလား၊ တေစၦလား။

ေနာက္ထပ္တပုိဒ္က ...၊

ေဆာင္းတစ္ည၌
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး၊ လျခမ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္၊ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီးကြက္ကေအာ္၊ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလႊမ္းေအာင္၊ ဂုပ္က်ားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္ လာခ်ိန္ပါတကား။

ေနာက္ထပ္တပိုဒ္ ...၊

သို႔ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ခါတစ္ပါးသို႔
တံခါး၀င္လို၊ သူ မဆိုဘဲ
“ေမာင္းကိုထုပါ၊ လူစုပါေဟ့၊
ရြာကိုေဘးမွ၊ ကာကြယ္ၾကေလာ့၊
ဓါးျပငါ့အား၊ ဖမ္း၍ထား” ဟု
စကားမဆံုး၊ ဟစ္ေအာ္တုန္းတြင္
ဒိုင္းဒုန္းဒိန္းသံ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲ့တင္ထပ္သတည္း။



ဒီကဗ်ာ (၃) ပုိဒ္ဟာ၊ ကဗ်ာ့ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕လႈပ္ေနတဲ့ စ႐ုိက္ေတြကို ေပၚေအာင္ဖြဲတဲ့ အပိုဒ္ေတြပါပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ အလႈပ္အရွားအေပၚ မူတည္ၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူကို စိတ္မ်က္ေစ့နဲ႔ ျမင္ႏိုင္ေအာင္ဖြဲ႕တဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြပါ။ ဒီကဗ်ာပိုဒ္ေတြကို အားယူၿပီး “ဖိုးေမာင္” ရဲ႕ ေၾကကြဲဖို႕ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဖိုးေမာင့္စိတ္ဓါတ္ကို ကဗ်ာဖတ္သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲအေရာက္ ပို႔လိုက္ တာပါ။
သာမာန္အားျဖင့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ “ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ကဗ်ာဟာ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတခုကို ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ေျပာျပတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဖတ္သူက ျဖည့္ၿပီး ေတြးရမယ့္ ျမႇဳပ္ထားတဲ့ကိစၥေတြ၊ ကဗ်ာဖတ္သူက ဆင့္ပြားၿပီး ေတြးယူရမယ့္ ဂယက္အနက္ေတြကေတာ့ တေတာတေတာင္လံုး ႏွံ႔ေအာင္ လိုက္ေတြးလို႔ရႏိုင္မလားပဲ။
“ဖိုးေမာင္” ဟာ သာမာန္ဆင္းရဲသား၊ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ ႐ြာသာေလးတဦးပါ။ ကဗ်ာထဲမွာ ေဖာ္ျပမထားေတာ့ သူ႔မွာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ရိွေသးရဲ႕လား။ ရိွရင္လည္း အသက္အရြယ္ႀကီး ရင့္ၾကသူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ က်န္းမာေရး ခၽြတ္ယြင္းၾကသူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိစံုဖစံုမွ ရိွရဲ႕လား။ ဖားရွာငါးရွာၿပီးမွ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းရတဲ့ သူ ...။ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ ဆန္တြင္းဟာ သူမ်ားတကာထက္ ပိုၿပီး နက္မွာကေတာ့ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔ “ဖိုးေမာင္” ဆိုတာ ရြာမွာ လူရာ၀င္တဲ့ အေနအထားဘယ္ရိွႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဖိုးေမာင္လို ဆင္းရဲသားလူငယ္တေယာက္၊ ရြာမွာ မရိွရင္လည္း ဘာမွပိုၿပီး မထူးျခားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ... တကယ့္ကို အေရးမပါ အရာမေျမာက္တဲ့ လူတေယာက္။ လူေတြဟာ ဖားရွာငါးရွာစားရတဲ့ “ဖိုးေမာင္” ကို ဘယ္ဂ႐ုစုိက္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ ဘယ္ ပိုက္ဆံ ရိွသူ၊ ဘယ္မိသားစုကမွ “ဖိုးေမာင္” ကို “ထမင္းလာစားလွည့္ဦး” လို႔ တကူးတကန္႔ထမင္းဖိတ္ေကၽြးၾကသူ ရိွပါ့မလဲ။
“ဖိုးေမာင္” က ကင္းသမားေတြနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံထားပံုရပါတယ္။ညႀကီးမင္းႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ ရြာကိုျပန္လာတဲ့ “ဖိုးေမာင္” ကို၊ ကင္းသမားတိုင္းက မလြယ္ေပါက္ကို အသာဖြင့္ေပးဖို႔ ၀န္မေလး ၾကဘူး။ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ဘ၀ဟာ ဆင္းရဲပါတယ္။ ႐ိုးစင္းပါတယ္။ မထူးျခားဘူး။ မထင္ရွားဘူး။ မႀကီးမားဘူး။
တညမွာေတာ့ ရြာကိုကပ္ၿပီး ဓါးျပတိုက္ဖို႔ ေခ်ာင္းေနၾကတဲ့ ဓါးျပတသိုက္နဲ႔ ငါးရွာၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဖိုးေမာင္ တို႔ ရြာေဘးမွာ ပက္ပင္းတိုးေတာ့ “ဖိုးေမာင္” ကို ဖမ္းထားၾကတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဓါးျပေတြက “ဖိုးေမာင္” ကို တမင္သက္သက္လာေစာင့္ၿပီး ဖမ္းၾကတာပါ။ သူတို႔က အခ်ိန္မေတာ္ ရြာတံခါးပြင့္ဖို႔ဆိုရင္ “ဖိုးေမာင္” ရဲ႕ အကူအညီရမွ ၀င္လို႔ရမယ္ဆိုတာ စံုစမ္းထားၿပီးသား။ ကင္းသမားက ဖိုးေမာင္ဆိုရင္ မလြယ္ေပါက္ကို ဖြင့္ေပးေနၾကဆိုတာ ဓါးျပေတြက သိထားေတာ့ ဖိုးေမာင္ကိုဖမ္းၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ ဖိုးေမာင္ကို ေျပာၾကတာေပါ့။ ေျပာမေပးဘူးဆိုရင္ သတ္ပစ္မယ္လို႔ ဖိုးေမာင္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ၾကတာေပါ့။ “ဖိုးေမာင္” ဟာ ဓါးျပေတြက ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ၿပီး ဖမ္းခံထားရတဲ့အခ်ိန္ ဘာေတြေတြးေန ခဲ့သလဲ။ ပထမေတာ့ သူ႔အသက္လြတ္ေအာင္ ရြာတံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရိွမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးကို ေျပေအာင္ ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲလို႔ ေတြးေကာင္းေတြးမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကိုႀကိဳးနဲ႔တုတ္ထားတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ ရြာကို ဒီည ဓါးျပတိုက္ေတာ့မယ့္ကိစၥ၊ ရြာသားေတြသိရေအာင္ သူဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲလို႔လည္း ေတြးမိလိမ့္မယ္။ ရြာအတြက္ စိတ္ပူလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ သူဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီေနာက္ “ေမာင္းထုၾက၊ လူစုၾက၊ ဓါးျပေတြ ရြာကို ၀ိုင္းထားၿပီ၊ ငါ့ကိုလည္း ဖမ္းထား ၿပီေဟ့” လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ေတာ့တယ္။ ဖိုးေမာင္ဟာ သူဒီလိုေအာ္ရင္ သူ႔ကို ဓါးျပေတြက ထုၾက ေထာင္းၾက သတ္ၾကမယ္ဆိုတာ ႀကိဳၿပီး သိထားၿပီးသားပါ။ သူ႔မွာေၾကာက္စိတ္မရိွေတာ့ဘူးလား။ သူက ရြာကို သတိမေပးပဲ ထားလိုက္ရင္ ရြာကို ဓါးျပတိုက္ခံရေပမယ့္ သူ႔အသက္ေတာ့ လြတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကို သူ မေတြးတတ္ဘူး တဲ့လား။ သူ႔အသက္ကို သတ္ခ်င္သတ္ပါေစ၊ ရြာကိုေတာ့ ဓါးျပရန္က ေ၀းရင္ၿပီးတာပဲဆိုတဲ့စိတ္ကို သူဘယ္လို လုပ္ၿပီး ေတြးႏိုင္ခဲ့တာလဲ။ အဲဒီ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဆင္းရဲသားနင္းျပားသူ႔ဘ၀ကို သူေတြးမိၿပီး၊ တရြာလံုးက ငါ့ကို ဘယ္တုန္းကမွ လူရာမသြင္းခဲ့တာပဲ။ ငါက ဘာျပဳလို႔ ရြာကို ကာကြယ္ေနေတာ့မလဲ၊ ငါ့အသက္လြတ္ေရးကိုပဲ ဦးစားေပးရမွာေပါ့ဆိုတဲ့ အေတြးေကာ မေတြးႏိုင္ခဲ့ဘူးလား။
ဒီလိုနဲ႔ ရြာကို ေအာ္ဟစ္သတိေပးလို႔ ဓါးျပေတြက “ဖိုးေမာင္” ကို သတ္ပစ္လိုက္ၾကပါၿပီ။ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ေအာ္သံၾကားလို႔ ရြာသားေတြ ေမာင္းထု လူစုႏိုင္ၾကၿပီ။ ရြာဟာ ဓါးျပ ရန္က ေ၀းခဲ့ပါၿပီ။ ဒီအခါၾကေတာ့ ရြာသားေတြအားလံုး ဖိုးေမာင့္ေက်းဇူးကို အထူးျပဳၾကရၿပီေပါ့။ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ စိတ္ ဓါတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳၾကၿပီေပါ့။ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္တဲ့ သတၱိကို ေလးစားၾကရၿပီေပါ့။ ဖိုးေမာင္ဟာ ဒီအခါၾကေတာ့ သာမာန္လူထဲက လူတေယာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဖိုးေမာင္ဟာ ရြာကို ဓါးျပေဘးက ကင္းေ၀းဖို႔ ဆိုရင္ သူ႔အသက္ကိုေတာင္ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ကာကြယ္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့သူ။ ဖိုးေမာင္ဟာ သူ႔အသက္ကိုရင္းၿပီး ရြာေကာင္းက်ဳိး ရပ္ေကာင္းက်ဳိး ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့သူ။ ဖိုးေမာင္ဟာ သူရဲေကာင္း ...။
ဖိုးေမာင္ ဒီလို အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ခဲ့တာဟာ ရြာထဲက သူႀကိတ္ၿပီး ပိုးပမ္းခဲ့ရတဲ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မေလးအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ရြာက ပိုက္ဆံရိွ လူခ်မ္းသာ ရြာ့မ်က္ႏွာဖံုး “ဦးလာဘ” အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ိန္ လံုး သူ႔ကို လူလိုသူလို မဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ရြာသူႀကီး “ဦးစံတင့္” ဆီက မ်က္ႏွာသာေလး ရလိုရျငား သူ ဒီလိုလုပ္ခဲ့ တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က၊ သူ႔ေစတနာက ပုဂၢလကိစၥ၊ ပုဂၢလအက်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ “ဖိုးေမာင္” ဟာ ရြာအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ရြာရဲ႕ သူရဲေကာင္းျဖစ္ၿပီေပါ့။ ရြာရဲ႕ စံျပပုဂၢိဳလ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ “ဖိုးေမာင္” ကို ရြာက မေမ့ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။“မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္၊ လူေျခတိတ္၌ေရဆိပ္အနား၊ ရြာတံခါးမွ
ဂုပ္က်ားက်ယ္ေလာင္၊ ရမ္းေရာ္ေဟာင္ေသာ္ “ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ဆိုဆဲပင္ ...ေပါ့။”

ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ “ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ကဗ်ာဟာ တကယ့္ကို အလြမ္းဇာတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မဟာဆန္ လြန္းတဲ့ အလြမ္းဇာတ္တခု။ ႀကီးျမင့္ဂုဏ္ထယ္လြန္းတဲ့ လူသားတေယာက္ရဲ႕ မဟာအလြမ္းဇာတ္။

(ဂ)

“ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ကဗ်ာထဲက “ဖိုးေမာင္” ဟာ သာမာန္အညၾတလူတေယာက္။ က်ေနာ့္အေတြ႕အႀကံဳ ထဲက “ေမာင္ထူးရွင္” ဟာလည္း သာမာန္လူတေယာက္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ လူသားေတြအတြက္ ရတနာေတြ ခ်န္ေပးမထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ပညာဗဟုသုတေတြ ခ်န္မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ “ျမင့္ျမတ္ေလးနက္တဲ့ မဟာလူသားစိတ္ဓါတ္” တခုတည္းကိုပဲ ခ်န္ထားၿပီး ဘ၀ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ၾကတာပါ။
ရြာတရြာမွာ ေဘးဒုကၡအႏၱရာယ္တခုခု က်ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေဘးဒုကၡအႏၱရာယ္တခုခု က်ေရာက္ ေနၿပီဆိုရင္ “ဖိုးေမာင္” တို႔ “ေမာင္ထူးရွင္” တို႔လို လူေတြ၊ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ “ဖိုးေမာင္” တို႔ “ေမာင္ထူးရွင္” တို႔လို လူေတြေပၚေပါက္လာေအာင္လည္း ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ “ဖိုးေမာင္” တို႔ “ေမာင္ထူးရွင္” တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး ရြာက လူေတြ ထားႏိုင္ေအာင္ေျပာဆိုေဆြးေႏြး၊ ေႏြးေထြးေနသင့္ပါတယ္။
ဟိုး ... လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၇၃-ခုႏွစ္တုန္းက၊ လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံတခုျဖစ္တဲ့ ခ်ီလီႏိုင္ငံမွာ တိုင္းျပည္က ဒီမိုကေရစီနည္းအရ တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ “အာယန္ေဒး” အစိုးရကို ခ်ီလီစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ပီႏိုေခ်း” က၊ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ အဓမၼ အာဏာသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီတုန္းက က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕ယြင္းေနတဲ့ ႏိုဗယ္ဆုရွင္ကဗ်ာ ဆရာႀကီး “ပက္ဘလိုနဲ႐ူဒါ” က “ဖက္ဆစ္ေတြတက္လာၿပီ အသင့္ျပင္ၾက” ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ခ်ီလီ ျပည္သူေတြကို စစ္၀ါဒီေတြ တက္လာၿပီ သတိရိွၾက၊ လက္မခံၾကနဲ႔ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိး ေျပာခဲ့တာပါ။
အခုလည္းပဲ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ဟာ “ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ကဗ်ာကို ၁၉၆၂ -ခု၊ ဒီဇင္ဘာလမွာ ေရးခဲ့ တာပါ။ တိုင္းျပည္က ဒီမိုကေရစီနည္းနဲ႔ တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အရပ္သားအစိုးရကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ စစ္၀ါဒီေတြက အဓမၼအာဏာသိမ္းယူတဲ့ ၁၉၆၂ -ခုႏွစ္ထဲမွာ ဒီကဗ်ာကို ေရးတာပါ။ ဒါဟာ တိုင္းျပည္အေပၚ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္နက္နဲ႔ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္္ စစ္၀ါဒီေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ သိျမင္ႏိုင္ၾကဖို႔ တမင္ေရးဖြဲ႕ခဲ့တာလို႔ေကာ မဆိုႏိုင္ေပဘူးလား ...။ စစ္၀ါဒီေတြရဲ႕ ရန္က အသက္စြန္႔ ၿပီး အကာအကြယ္ေပးမယ့္ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚေပါက္ဖို႔ သူရဲေကာင္းေတြ ေရွ႕ထြက္တိုက္ပြဲ၀င္ၾကဖို႔ ႏႈိးေဆာ္တဲ့သေဘာလို႔ေကာ မေျပာႏိုင္ဘူးလား။
တရပ္လံုး တရြာလံုး အခုလုိ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ဒုကၡမ်ဳိးစံုႀကံဳေတြ႕ေနၾကရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးေမာင္လို လူမ်ဳိးေတြ ေပၚေပါက္လာဖို႔၊ ဖိုးေမာင့္စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး ျပန္႔ျပားထြန္းကားဖို႔ အမွန္တကယ္လိုအပ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ။

ဖိုးေမာင္လာၿပီ

မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္၊ လူေျခတိတ္၍
ေရဆိပ္အနား၊ ရြာတံခါးမွ
ဂုပ္က်ားက်ယ္ေလာင္၊ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
“ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ဆိုၾကသည္။


ေဟာင္သံရပ္၍
ထက္ၾကပ္ေပၚလာ၊ အသံမွာကား
“ညခါငါးေထာင္၊ ေမာင္ဖိုးေမာင္သည္
ရြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ” ။

ဖိုးေမာင့္သံၾကား၊ ကင္းသမားက
တံခါးႀကီးေအာက္၊ မလြယ္ေပါက္ကို
တစ္ေယာက္၀င္သာ၊ ဖြင့္လိုက္ပါေသာ္
ယာတြင္အုပ္ေဆာင္း၊ ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုယ္ကိုင္း၊ ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္၊ ရြာကို၀င္သည္
လူပင္ေလလား၊ တေစၦလား။

တေစၦမေၾကာက္၊ ေျမြမေၾကာက္ဘဲ
တစ္ေယာက္တည္းပင္ ညဥ့္ေမွာင္တြင္၌
သူလွ်င္ငါးရွာ၊ မေကၽြးပါက
ထိုရြာသူသား၊ လူအမ်ားတို႔
ငါးစို ငါးစိမ္း ငတ္ေပလိမ့္။


ေဆာင္းတစ္ည၌
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး၊ လျခမ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္၊ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီးကြက္ကေအာ္၊ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလႊမ္းေအာင္၊ ဂုပ္က်ားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္ လာခ်ိန္ပါတကား။

သို႔ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ခါတစ္ပါးသို႔
တခါး၀င္လို၊ သူ မဆိုဘဲ
“ေမာင္းကိုထုပါ၊ လူစုပါေဟ့၊
ရြာကိုေဘးမွ၊ ကာကြယ္ၾကေလာ့၊
ဓါးျပငါ့အား၊ ဖမ္း၍ထား” ဟု
စကားမဆံုး၊ ဟစ္ေအာ္တုန္းတြင္
ဒိုင္းဒုန္းဒိန္းသံ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲ့တင္ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင့္နိဂံုး၊ ဤတြင္ဆံုးလည္း
ရြာလံုးစိတ္တြင္၊ ဖိုးေမာင္၀င္၍
ပဲတင္ထပ္ကာ၊ ဟည္းလ်က္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆို၊ ဆီးလင့္ႀကိဳသို႔
မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္၊ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား၊ ရြာတံခါးမွ
ဂုပ္က်ားက်ယ္ေလာင္၊ ရမ္းေရာ္ေဟာင္ေသာ္
“ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ဆိုဆဲပင္။ ။

၅ - ၁၂ - ၆၂

ျမ၀တီ မဂၢဇင္း
ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၆၃။


ၿငိမ္းေ၀

September 27, 2008

က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးမ်ား


ကိုခိုင္ (ေအာင္သာငယ္) ေရ ...

ခင္ဗ်ား Tag ခိုင္းတားတဲ့ စာရင္းထဲမွာ က်ေနာ္က ထိပ္ဆံုးကျဖစ္ၿပီး အခုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ က်ေနာ္က Tag ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္ေတြ အရွဳပ္ေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလည္ေနလို႔ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ မတက္ႏိုင္ခဲ့တာ ခြင့္လႊတ္။ ၿပီးေတာ့ အခုလို တက္ခိုင္းခဲ့တာလည္း ေက်းဇူး။


ပထမဆံုးတက္ခဲ့ရသည့္ေက်ာင္း
စလင္းၿမိဳ႕၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးရိွန္ရဲ႕ အစိုးရအလယ္တန္းေက်ာင္း



ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း
သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ “ရဲျမင့္ဇံ” ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို က်ေနာ္ အခင္ဆံုး။ သူ႔အရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြရိွခဲ့ေပမယ့္၊ သူ႔ေလာက္ မခင္မိဘူး။ ၁၉၇၀ ေလာက္ကတည္းက ကြဲသြားလိုက္တာ အခုထက္ထိ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ဘူး။ သူက “ျပည္” က။ သူ႔ကို ပထမဆံုး ခင္ခဲ့ရဖူး တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ သတ္မွတ္မိတယ္။

ပထမဆံုးခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိန္ခေလး
ေျပာရင္ ယံုပါ့မလား။ မရိွဘူးဗ်ာ။

ပထမဆံုးရဖူးတဲ့ဆု
စလင္းၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းေပါင္းစံု လက္ေတြ႕ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲ တတိယဆု။ ဆပ္ကပ္ျမင္ကြင္းတခုကို ပံုတူ ေရးဆြဲရတာ။

ပထမဆံုးဆိုဖူးတဲ့သီခ်င္း
ကိုသန္းလိႈင္ရဲ႕ “တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ” သီခ်င္း ...။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္က ေနာင္တခ်ိန္မွာ မရီး ျဖစ္လာမယ့္ မေကြးေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ “မမၿမိဳင္” ကို စက္ဘီးနဲ႔ ေက်ာင္းလုိက္ပို႔ရင္းက သူက ေျမႇာက္ေပးလို႔ စက္ဘီးနင္းရင္း အဲဒီသီခ်င္းကိုဆိုခဲ့တာ။ တမာပင္ေတြ တန္းစီေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ။ အဲဒီလမ္းကေလးဟာ မေကြးမွာ ရိွေသးရဲ႕လား ဆိုတာ မေကြးက လူေတြေတြ႕တိုင္း ေမးေနမိတုန္း။

ပထမဆံုးဖတ္ရတဲ့စာအုပ္
ဆရာႀကီး ျမစႀကၤာရဲ႕ သိုက္နန္းဧကရီစာအုပ္

ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတဲ့ အျခားၿမိဳ႕
ဆင္ျဖဴကၽြန္းၿမိဳ႕

ပထမဆံုးပစ္ဖူးတဲ့ ေသနတ္
အမ္ ၁၆၊ အေမရိကန္႐ိုင္ဖယ္။ (မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ပစ္ဖူးျခင္းသာ)

ပထမဆံုး ထိုင္ဖူးတဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္
ျမင္းျဖဴလၻက္ရည္ဆိုင္ (ပဲခူး)

ပထမဆံုး စြဲလန္းခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္း
စႏၵကိႏၷရီ ( အေမလုပ္သူက ထမင္းခ်က္ရင္းဆို၊ အလကားေနရင္းဆိုေနလို႔ ၾကားမိရာက အခုထက္ထိ စြဲေနတာ)

ပထမဆံုးေရးဖူးတဲ့ ရည္းစားစာ
(မ်ားလြန္းလို႔ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

ပထမဆံုးထားဖူးတဲ့ခ်စ္သူ
(ခင္စန္းရီ ...၊ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း စစ္ဗိုလ္နဲ႔လက္ထပ္သြား)

ပထမဆံုးဖတ္ဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္ကဗ်ာစာအုပ္
The Goddesses (တ႐ုပ္ကဗ်ာဆရာ ကူမိုးႀကိဳးရဲ႕ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္၊ ဒီတုန္းက ဖတ္တတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ၾကြားခ်င္လို႔)

ပထမဆံုးအႀကိမ္ရန္ျဖစ္ဖူးျခင္း
ငါးတန္းတြင္၊ တခန္းထဲ သူငယ္ခ်င္းကို မခံခ်င္လို႔ ဖင္ထိုင္ခံုနဲ႔ေခါင္းကို႐ိုက္၊ ေခါင္းကြဲ၊ ေက်ာင္းထုတ္ခံရ လုနီးပါးျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး မ်က္လံုးကို လက္သီးနဲ႔အထုိးခံရ ...။ ျပန္လုပ္ ဖို႔ စိတ္မကူးခဲ့။ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာနဲ႔ေတာင္ မတန္ဘူးထင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို အခုထက္ထိ အားနာေနဆဲ

ပထမဆံုးအႀကိမ္ အရွက္ကြဲဖူးျခင္း
ငယ္စဥ္၊ အိမ္ေနာက္ေဖးက သူငယ္ခ်င္းညီအစ္အကိုႏွစ္ေယာက္၊ ကိုရင္၀တ္ၿပီး လူထြက္ေတာ့၊ ကတံုးေျပာင္ေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေအာက္ကျဖတ္ၿပီး သူတို႔အိမ္ေနာက္ေဖးကို ၀င္ရင္၊ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေပၚက၊ ၾကမ္းေပါက္ကိုၿဖဲ ကုန္းၾကည့္ၿပီး “ကိုရင္လူထြက္ ငါးပိခ်က္” လို႔ ေနတုိင္းဲေနာက္ေျပာင္ ရန္စ။ တေန႔ အိမ္ေပၚတြင္ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္ေနခ်ိန္ ကိုရင္လူထြက္ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၊ အိမ္ေအာက္က ျဖစ္ေလွ်ာက္စဥ္၊ ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေပၚက ငံု႔ၾကည့္ၿပီး “ကိုရင္ လူထြက္ ငါးပိခ်က္” လို႔ လွမ္းေျပာ။ ကိုရင္လူထြက္ႏွစ္ေယာက္က ၿပိဳင္တူဆိုသလို အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ”နင့္အေမတခြက္၊ ငါတခြက္” ဟု ေျပာကာ ထြက္ေျပး။ အဲသလို ခံလိုက္ရတာကို ရွက္လုိက္ရတာ အခုထက္ထိပဲ။ က်ေနာ္ထင္တယ္ ေတြးမိတိုင္း ေသတဲ့အထိ ရွက္ေနအုန္းမွာပါပဲ။

ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္လႈပ္ရွားရဆံုးေန႔
က်ေနာ့္ခ်စ္သူက ေစ့စပ္ထားတဲ့ သူနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔၊ က်ေနာ့္ဆီကို “ေမာင္ေရ ... မဂၤလာပြဲကို ေတာ့ မလာလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္၊ ေမာင္လာရင္ ... က်မ မဂၤလာပြဲေတာ့ ပ်က္ၿပီသာမွတ္ပါေတာ့” လို႔ တူမေလးနဲ႔ ေရးပို႔ တဲ့ စာကို ဖတ္ရတဲ့ေန႔။

ပထမဆံုးေရးဖူးတဲ့ကဗ်ာ
ကဗ်ာေတြေရးခဲ့တာ အမ်ားႀကီး။ တပုဒ္မွ မႀကိဳက္ဘူး။ အသက္ (၄၀) ရိွမွ ေရးတဲ့ “ယံုေတာ္မူ တမ္းခ်င္း” ကဗ်ာကို အႀကိဳက္ဆံုး။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ေနာ္က ကဗ်ာေရးသူ တကယ္ျဖစ္တာလို႔ ခံယူမိ။ အဲဒီ ကဗ်ာဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးေရးတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။

ပထမဆံုး စင္ေပၚတက္ျခင္း
ဒုတိယတန္းမွာပါ။ ေက်ာင္းေပါင္းစံု ကပြဲ။ ျပဇာတ္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္က အေနာ္ရထာ္ကို ဆက္သတဲ့ မဏိစႏၵာမင္းသမီးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာ။ က်န္စစ္သားနဲ႔လမ္းမွာႀကိဳက္တဲ့ ဇာတ္လမ္း ...။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္တုန္းက မိန္းခေလးလိုေခ်ာတယ္လို႔ဆိုပဲ။ အဲဒါ ဇာတ္ခံုေရွ႕ေရာက္မွ ပိုးခ်ိပ္ ထမိန္ကၽြတ္က်လို႔ ငိုလိုက္ရတာ၊ ပြဲလည္းပ်က္တာပဲတဲ့။ အရွက္လည္းကြဲ ဆုလည္းလြဲေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းကို မိဘေတြက အၿမဲေျပာျပတတ္တယ္။ ေျပာျပတိုင္း လည္း ရွက္တယ္။

ပထမဆံုးေရးဖူးတဲ့ ၀တၳဳ
၁၉၇၈ -ခု၊ မိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာ “ႏွလံုးသားထဲက ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ား” ၀တၳဳတိုပါ။ အဲဒီ ၀တၳဳကို အႏွစ္သက္ဆံုးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဆံုးလုပ္ဖူးတဲ့ ၀င္ေငြရတဲ့အလုပ္
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳကို အရမ္းလိုခ်င္တယ္။ တေန႔ ပဲခူး ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ သူေတာင္းစားလုပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ႏွစ္ည။ ည (၇) နာရီကေန (၁၂) နာရီေလာက္ထိ။ ႏွစ္ညေပါင္း (၁၂၀) က်ပ္ ရတယ္။ ဟိုတုန္းက ၁၂၀ ဆိုတာ မူလတန္းျပဆရာ လစာနီးနီးရိွတယ္။ ဒုတိယေန႔ညၾကေတာ့ အိမ္ကိုျပန္လာတာ လမ္းမွာ သူေတာင္းစားေတြက ၀ိုင္းၿပီး ရိုက္မယ္ လုပ္လို႔ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ေပးလိုက္ရတယ္။ အ၀တ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္၊ ေျခေတြ လက္ေတြစည္းထားတဲ့ က်ေနာ္တိုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘုရားပြဲလာတဲ့ အမေတြကအစ မမွတ္မိၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႔က လက္ကို လိုက္ဆြဲမတတ္ လုိက္ေတာင္းေတာ့ ဆဲဆိုၿပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ့္လုပ္အားနဲ႔ ပထမဆံုးရတဲ့ ၀င္ေငြပဲ။ အေသးစိပ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။ စာဖတ္သူေတြ စိတ္မရွည္မွာစိုးလို႔။

မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုခိုင္ေရ ... က်ေနာ့္ ပထမဆံုးေတြက အစီစဥ္ေတာ့ မက်ဘူးဗ်။ ငယ္ဘ၀ေတြ ျပန္ေတြး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္တယ္။

September 22, 2008

ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေပၚမွာ သူ႔ဘ၀ စခဲ့တယ္


(က)

လယ္သမားေတြရဲ႕ တဲကုတ္ကေလးေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္လို ရနံ႔ခ်ဳိေနတဲ့
မီးပူတုိက္ၿပီးသား အ၀တ္ေတြလို လတ္ဆတ္ေနတဲ့
မိခင္ပ်ဳိေတြက အိပ္ေပ်ာ္လို႔
ၾကက္သြန္ခင္းေတြ ပတ္လည္၀ုိင္းေနတဲ့
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အိမ္ေတြထဲမွာ
မီးလင္းဖိုေတြက ေတာက္ေလာင္လို႔။
ျမစ္ကမ္းနားမွာ ေယာက်္ားေတြက ေတးဆိုၾကေတာ့
သူတို႔ရဲ႕အသံဟာ ျမစ္ၾကမ္းျပင္က
ေက်ာက္ခဲတံုးမ်ားလို ကြဲ႐ွၾကမ္းတမ္းေနတယ္။
ျပန္႔ကားေနတဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးခင္းထဲက
ေဆးရြက္န႔ံက ေထာင္းေထာင္းထလို႔
ဒီအရာေတြ အားလံုးက
အိမ္ထဲကို သရဲသဘက္၀င္သလို
ငါ့အေတြးထဲကို တိုးေ၀ွ႔၀င္လာၾကတယ္။

(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)



မေန႔တုန္းက ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္စာေရးဆရာအုပ္စုနဲ႔ တညေနခင္းလံုး စကားေျပာခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ အရပ္ အေမာင္းေကာင္းေကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကား၊ ေခါင္းမွာ ပိတ္စပန္းေရာင္ ပတ္ထားတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာႀကီး ရဲ႕ ႐ုပ္ပံုက သူ႔မ်က္ေစ့ထဲမွာ စြဲေနတယ္။ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြဟာ အဲဒီအသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ ဆရာႀကီးကို အတိုင္းမသိ ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပံုရတယ္။ သူတို႔က ဒီေလာက္ ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးနဲ႔ ဆက္ဆံေနၾကေတာ့ သူလည္းပဲ အဲဒီကဗ်ာဆရာႀကီးကို အလုိလိုေနရင္း ေလးစားလာမိတယ္။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာကေတာ့ သူ႔ဇနီးက ကဗ်ာဆရာႀကီးကို ကဗ်ာတပုဒ္ေလာက္ ရြတ္ဆိုျပဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အခါ ကဗ်ာဆရာႀကီးက ျပာျပာသလဲျငင္းဆို ေနတဲ့ ပံုက တကယ့္ကို ပီဘိခေလးတေယာက္ရဲ႕ ရွက္႐ြံ႕ေနတဲ့ပံုမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ လူေတြဟာ ႐ွက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကုိ ျပန္ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ စကား သူေတြးမိၿပီး သေဘာက်ခဲ့ရတယ္။
ျမန္မာစာေရးဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာဖို႔ “ အာရင္ဘတ္” နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း အားတက္သေရာ သေဘာတူခဲ့တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔အတြက္ အခမ္းအနား စီစဥ္ေရး အတြင္းေရးမွဴးအဖြဲ႕မွာ သြားေျပာၾကည့္တယ္။ အတြင္းေရးမွဴးအဖြဲ႕က ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး မေန႔တုန္းက သူနဲ႔ သူ႔ဇနီး၊ ၿပီးေတာ့ အာရင္ဘတ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ ... သူတို႔ တည္းခိုေနတဲ့အခန္းမွာပဲ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔လည္စာကိုလည္း ဒီအခန္းထဲမွာပဲ အတူတူလက္ဆံုစားခဲ့ ၾကတယ္။
ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ထဲက “ဒဂုန္တာရာ” နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စကားေျပာခဲ့ရတယ္။ သူက သူကိုယ္တိုင္ဦးစီးၿပီးထုတ္ေ၀တဲ့ “တာရာ မဂၢဇင္း” ထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာတခ်ဳိ႕၊ သူ႔စာတခ်ဳိ႕ကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိႆဒ္နဲ႔ သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေပါ့။ ဒီလို ျမန္မာကဗ်ာဆရာမ်ဳိးနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၁) ႏွစ္ေလာက္က၊ ျမန္မာျပည္မွာေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို ျပန္ၿပီး သတိရလာမိတယ္။ အင္းယားကန္ေဘးက သူေနတဲ့အိမ္က လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ...။ ဆံထံုး ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ထံုးၿပီးသြားလာေနၾကတဲ့ ျမန္မာဂုဏ္သေရရိွ အမ်ဳိးသမီးေတြ။ အဂၤလိပ္လို ေရလည္စြာေျပာတတ္တဲ့ ျမန္မာ ပညာတတ္တခ်ဳိ႕။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀န္းထဲက ေရတမာတန္း။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္တဲ့ “ပိေတာက္ပန္း”။ အို ... အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေအာင္ ေ႐ႊေရာင္၀င္းတဲ့ “ပိေတာက္ပန္း” ။

(ခ)

မိခင္ေျမႀကီးေပၚ
အျပာေရာင္ သစ္ရြက္ေတြေပၚ
ေရတံခြန္စိမ့္စမ္းသံေတြေအာက္က ေက်ာက္တံုးေတြေပၚ
ဂီတလို တုန္ယင္ေနတဲ့ ေလေပြမုန္တုိင္းေတြေပၚ
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာလို
ဘုရားရိွခိုးစာကို ရြတ္ဆိုေနၾကတဲ့ ျမစ္နဒီေတြေပၚ
ေတာငန္း႐ိုင္းေတြနဲ႔ ပန္းသီးေတြေပၚ
ေျမျပင္နဲ႔ ေရျပင္ေပၚ
ေကာက္ႏွံေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့
အဆံုးမရိွေသာ တိတ္ဆိတ္မႈေပၚကို
ငါ ... ေက်ာ္နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ ....။

(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)

၁၉၂၇-ခု ... ျမန္မာျပည္။
ပဲခူးၿမိဳ႕ေလးဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ဆိုရင္ မိုင္(၅၀) ေက်ာ္ ေ၀းတယ္။ က်င္းေတြ ခ်ဳိင့္ေတြထူေျပာလွတဲ့ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ သံုးနာရီနီးပါးၾကာေအာင္ ကားေမာင္းၿပီးမွ ပဲခူးကို သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က ပဲခူးျမစ္ကို ဇက္နဲ႔ကူးရတယ္။ မိုးထိေအာင္ျမင့္မားလွတဲ့ ေ႐ႊေမာ္ေဓာဘုရား နဲ႔ မဟာေစတီဘုရားဟာ ေတာအုပ္ ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ၾကားမွာ ခန္႔ညားလြန္းေနတယ္။ အေရာင္အေသြးမ်ဳိးစံု .. အထူးသျဖင့္ ေတာက္ေတာက္ ပပ ပိုးခ်ည္ပိုးထည္ေတြကို ၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ေယာက်္ား၊ မိန္းမေတြဟာ လွည္းကိုယ္စီစီးၿပီး ဘုရားေျခရင္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ေယာက်္ားတခ်ဳိ႕က ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူေတြလို႔ ထင္ရတယ္။ သူတို႔က ပုဆိုးစေတြကို လက္တဖက္နဲ႔ ဆြဲမၿပီးမွ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အကယ္၍မ်ား ပုဆိုးစကို ဒီလို ဆြဲမ မထားဘူးဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလို႔ သူထင္မိတယ္။ သတိမထားမိပဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားလွတဲ့ ျမင္းကြင္းကေတာ့ လွည္းေပၚကဆင္းလာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕ဟာ လက္သီးဆုပ္သာသာျမင့္တဲ့ ဆံပင္ထံုးႀကီး ေတြကို ေခါင္းေပၚမွာထံုးထား၊ တင္ထားတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ သူတို႔ေခါင္းမွာပန္ထားတဲ့ ပန္းေတြက အ၀ါေရာင္၊ သူ အင္မတန္စိတ္၀င္စားတဲ့ ပိေတာက္ပန္း။ ဘုရားကုန္းေတာ္ေအာက္က ျခေသၤ့႐ုပ္ႀကီးႏွစ္ခုက ေမာ့ၾကည့္ရေလာက္ ေအာင္ ျမင့္မားလွတယ္။
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ႏြားလွည္းေတြ တန္းစီၿပီးရပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားေလးေတြဟာ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့သူ႔ဆီကို ေျပးလာၿပီး သူ႔လက္ထဲက လက္ဆြဲေသတၱာကို ၀ိုင္းကူၿပီး ဆြဲၾကတယ္။ သူကျငင္းဆန္လိုက္တဲ့အခါၾကေတာ့ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ရိပ္ေတြဆီ ျပန္ေျပးသြားၾကၿပီး သူ႔ကို အေ၀းကပဲ အကဲခတ္ေနၾကတယ္။
ဒီတေခါက္ပါနဲ႔ဆိုရင္ ပဲခူးကို သူေရာက္ဖူးတာ (၂) ေခါက္ရိွၿပီ။ ေစ်းႀကီးထဲကို လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားၿပီး ျမန္မာထမင္းနဲ႔ဟင္း စားၾကည့္အုန္းမွလို႔ ေတြးလာခဲ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ေၾကာျပင္၊ သူ႔ပုခံုးေပၚကို ေရေတြေလာင္းခ်တာ ခံလိုက္ရလို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေရွ႕ကိုအနည္းငယ္ေကာ့ၿပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္က ေရဖလားေတြကိုယ္စီကိုင္ၿပီး သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာလည္း တျခားလူငယ္ဆယ္ေယာက္ေလာက္က သူ႔ကို ၿပံဳးရယ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ထိတ္လန္႔သြားတဲ့ သူ႔စိတ္ကို ႐ုပ္သိမ္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႕ ထူးဆန္းလွတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံတခု။ ေရပက္ ကစားၾကတဲ့ပြဲေတာ္ ...။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက ေရဖလားတခုကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေဘးမွာခ်ထားတဲ့ ေရပံုးထဲက ေရကိုခပ္တယ္။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚကို နည္းနည္းစီေလာင္းခ်ေပးလိုက္ တယ္။ ရယ္သံေတြၾကားကပဲ သူဟာ ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္ကိုေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားေခါင္မိုးနဲ႔ ကားရဲ႕ေနာက္ခန္းမွာ တစံုတခု ပါလာတာကို သတိျပဳမိလို႔ ကားကို ခဏရပ္ၿပီး၊ ကားေခါင္မိုးေပၚကို ေမာ့ၾကည္ရျပန္တယ္။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ပန္းေတြအျပည့္။ ကားေနာက္ခန္းထဲမွာလည္း ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ေတြအျပည့္ ...။ သူ႔မ်က္ႏွာတခုလံုး ၀င္းပၿပံဳးလက္သြားရတယ္။ သူႏွစ္သက္စြဲလန္းမိတဲ့ ပိေတာက္ပန္း ေတြ။ အဲဒီညေနက ပိေတာက္ပန္းေတြတင္ထားတဲ့ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ကို သူျပန္လာခဲ့တယ္။

(ဂ)

တဖက္အစြန္မွာ
ေက်းရြာကို ေစာင့္ေနတဲ့ နတ္
ငါးကိုေစာင့္တဲ့ နတ္
ေရကိုေစာင့္တဲ့ နတ္ေတြဟာ
ကမၻာႀကီးအသစ္ ပြင့္ေ၀ရာျဖစ္တဲ့
လြင္ျပင္ေတြေပါတဲ့ သူတို႔တုိင္းျပည္ႀကီးကို
အသက္ေပးၿပီး ခ်စ္ၾကတယ္။

(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)

မနက္ခင္းေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္ ေ႐ႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို သူေရာက္ခဲ့တယ္ ...။
ဘုရားယင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ွဳရင္းက သူ႔ရဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုစေရာက္တဲ့ တညေနခင္းကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ဒီတုန္းက အင္မတန္ႀကီးမားလွတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတခုကိုေကြ႕ၿပီး၀င္လိုက္တဲ့အခါ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ၀ါ၀င္းလင္းထိန္ေနတဲ့ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးတခုကို ဘြားကနဲ သူေတြ႕လိုက္ရတာပဲ။ စိမ္းစိမ္းေမွာင္ေနတဲ့ ေတာအုပ္ေတြရဲ႕အေပၚမွာ ထီးထီးမားမားႀကီးရိွေနတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚကတဆင့္ သူ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ တိမ္ျဖဴျဖဴတခ်ဳိ႕က ေ႐ႊေတာင္ႀကီးရဲ႕ေနာက္ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လြင့္ေန တယ္။ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း တေမ့တေမာရပ္ေနခဲ့မိတယ္။
သူဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ ရင္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ေတာ့ ႏွစ္ခုပဲရိွပါတယ္။ တခုက ျမန္မာ့ေရေျမေတာင္နဲ႔ လူေတြကို ေလ့လာခံစားဖို႔နဲ႔ သတင္းေတြကို စုေဆာင္းမွတ္သားဖို႔အလုပ္ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ လယ္ကြင္းေတြဆီ သြားခဲ့တယ္။ ဘုရားၿပိဳ ဘုရား ပ်က္ေတြၾကားမွာ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ နပမ္းပြဲေတြ၊ ၾကက္တိုက္ပြဲေတြ၊ လွည္းၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ေရကစားပြဲ၊ ဘုရားပြဲ၊ ႐ုပ္ႀကီးစင္နဲ႔ ေျမ၀ိုင္းအကပြဲေတြက အစ ေနရာအႏွ႔ံ သူေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာေတြဟာ လက္တင္အေမရိက က ပီ႐ူးနဲ႔ဘိုလစ္ဗီးယားလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ အသားအေရ၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေတာ္ေတာ္တူၾကတယ္။ ရာဇ၀င္သမိုင္း ခ်င္းလည္း တူၾကဟန္ရိွတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ “ ရန္ဟူသမွ် ကုန္စင္ေအာင္ျမင္တဲ့ၿမိဳ႕” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ မွည့္ေခၚထားတဲ့ ၿမိဳ႕။ အဂၤလိပ္ ၿမိဳ႕၀န္မင္းဟာ တခါတရံ ျမန္မာၿမိဳ႕၀န္ေတြရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားမ်ဳိးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာတတ္ တယ္လို႔ သူၾကားရတယ္။ ရန္ကုန္မွာသူရိွေနတဲ့အခိုက္ ၿမိဳ႕ကိုေစာင့္ရတဲ့ ေဂၚရင္ဂ်ီစစ္ပုလိပ္ေတြ၊ မ်က္ႏွာျဖဴ အရာ႐ိွေတြဟာ တစံုတခုကို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနတာ အထင္အရွားသတိထားမိတယ္။ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားေျခရင္းမွာ ရိွတဲ့ သစ္တပ္ထဲက အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေတြဟာ စစ္ေရး အၿမဲေလ့က်င့္ေနၾကၿပီး အလုပ္႐ွဳပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းမွာ အိႏၵိယက ေၾကးစားစစ္သားေတြ သေဘၤာေပၚက ဆင္းခ်လာေနတာ လူတိုင္းေတြ႕ၾကရ တာပဲ။ သတင္းေတြဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ျမန္မာလယ္သမား သူပုန္ေတြဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ အလွမ္းမေ၀းတဲ့တေနရာမွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေတြကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့သတင္း ...၊ အဂၤလိပ္ စစ္တပ္ေတြက ဖမ္းမိတဲ့ သူပုန္ေတြကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ၿပီး သတင္းစာေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပၿခိမ္းေျခာက္တဲ့သတင္း ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ ေျခာက္ျခားေနခဲ့တယ္။
သူဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ႏိုင္ငံျခားသံတမန္မ်ား နားေနအပမ္းေျဖတဲ့ အေဆာက္အဦးဆီကို သြားေလ့သြားထ မရိွေပမယ့္ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြအေပၚ မတရားဖိႏွိပ္ေနတဲ့ သတင္းေတြကိုေတာ့ အဲဒီ သံတမန္ ေတြဆီကပဲ ရခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ အိႏၵိယတိုက္ငယ္မွာလည္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေခၚသံေတြ၊ မဟတၱမ ဂႏၶီႀကီးနဲ႔ အိႏၵိယျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ တ႐ုပ္ျပည္မႀကီးထဲက ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ပြဲေတြ၊ ဥေရာပ တခြင္မွာၾကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕အရင္း႐ွင္ အစိုးရေတြကို နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ရဲ႕ သတင္းေတြကို ေန႔စဥ္တိုင္းလိုလို သူၾကားေနခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူကိုယ္တိုင္ သတိမထား မိပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု အလုိလိုခ်မိလ်က္သားျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

သူဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းတခုေပၚမွာ ဘ၀သစ္တခု အစျပဳဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိၿပီဆိုပါေတာ့ ...။

(ဃ)

အေမရိက ...
သင့္နယ္ေျမမွ တဖက္အစြန္
တိုင္း . ႏိုင္ငံမ်ားကို ငါေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီ။
အဲဒီေနရာေတြမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
ငါပ်ံသန္းခဲ့၊ ခရီးသြားခဲ့၊ ေတးဆိုခဲ့၊ စကားေျပာခဲ့
လွည့္လည္ေနတဲ့ အိမ္ယာလုပ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
အာ႐ွမွာ၊ ႐ု႐ွားမွာ၊ ယူရဲလ္ေတာင္တန္းေတြမွာ
ငါရပ္နားၿပီး
အထီးက်န္မႈနဲ႔ ထင္း႐ွဴးဆီန႔ံ စိမ့္ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့
ငါ့၀ိညာဥ္ကို ဆန္႔ထုတ္ခဲ့ဖူးရဲ႕ ....။

(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)



၁၉၅၁-ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ တ႐ုပ္ျပည္ ပီကင္းၿမိဳ႕။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ...။
ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕နဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာဖို႔၊ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာ “အာရင္ဘတ္” နဲ႔ တုိင္ပင္ၾကည့္တဲ့ အခါ၊ အာရင္ဘတ္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သေတာတူခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ အာရင္ဘတ္က အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ တည္းခိုခြင့္ရၾကသူေတြပါ။ သူ႔မွာလည္း ဇနီးျဖစ္သူပါလာခဲ့သလို၊ အာရင္ဘတ္မွာလည္း ဇနီးသည္ပါလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ေလးေယာက္စလံုး ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕နဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခဲ့ရတာကို ေက်နပ္မိၾကတယ္။ ထမင္း အတူထိုင္ၿပီး စားခဲ့ၾကရတာကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။
သူကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၄) ႏွစ္ကို ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သလိုပါပဲ။ ျမန္မာစာေရးဆရာ “ဒဂုန္ တာရာ” နဲ႔ စာေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာခဲ့ၾကေပမယ့္ သူ႔စိတ္ေတြက တခ်က္တခ်က္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေ႐ႊေရာင္ ၀ါ၀င္းလင္းထိန္ေနတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို သတိရေနမိတယ္။ ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္္မ်ဳိးစံု ၀တ္စံုေတြကို၀တ္ၿပီး လမ္းေတြေပၚေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကို ေတြးေနမိတယ္။ ဒီတုန္းက သူက အခ်စ္ကဗ်ာေတြကိုပဲ ေရးဖြဲ႕ေနခဲ့တဲ့ ကာလ။ အခ်စ္ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေ၀ၿပီးကာစ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခိုက္၊ ျမန္မာ့ လယ္သမားသူပုန္ႀကီး “ဂဠဳန္ဆရာစံ” ရဲ႕ သတင္းေတြက သူ႔ရဲ႕ အခ်စ္ကဗ်ာခံစားမႈကို ရပ္တန္႔ေစခဲ့တယ္။ တကမၻာလံုးမွာရိွတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲသတင္းေတြက သူ႔အေတြးအေခၚကို ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္ တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ တႏွစ္ေက်ာ္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြအတြင္း သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္မႈကို နိဂံုးခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
တညေနခင္းလံုး ျမန္မာစာေရးဆရာေတြနဲ႔ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ အင္မတန္ က်က္သေရ မဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စံုလွတဲ့ ဥပဓိ႐ုပ္ရည္ရိွသူ ျမန္မာစာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး “သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း” ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူတသိုက္ဟာ သူတို႔အခန္းက ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကပါတယ္္။ သူနဲ႔ တခ်ိန္လံုးလိုလို စကား ေျပာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ “ဒဂုန္တာရာ” ကို သူက အခန္းေပါက္၀မွာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။
ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ အခန္းေပါက္ကအထြက္၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုဖို႔ စဥ္းစားတဲ့အခါ စကားလံုးတခ်ဳိ႕ကို အလိုလို ရြတ္ဆိုမိလ်က္သားျဖစ္သြားရတယ္။
“ ျမန္မာျပည္က ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္ မေမ့ပါဘူးဗ်ာ ...”
ျမန္မာကဗ်ာဆရာ “ဒဂုန္တာရာ” က “ပိေတာက္ပန္း” လို႔ ပီပီသသလွမ္းေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ကို အံ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးလိုက္ပါတယ္။ ။

(စာေပႏိုဗယ္ဆုရွင္ ခ်ီလီကဗ်ာဆရာႀကီး ပက္ဗလိုနဲ႐ူဒါဟာ ၂၃၊၉၊၁၉၇၃-ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာမို႔ အခုဆိုရင္ သူကြယ္လြန္တာ (၃၅) ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ သူဟာ ၁၉၂၁ -ခုႏွစ္၀န္းက်င္က ျမန္မာျပည္မွာ သံတမန္တဦး အေနနဲ႔ ေနထိုင္သြားခဲ့ရဖူးသူပါ။ သူဟာ ပဲခူးနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ဖူးသူပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူကြယ္လြန္တဲ့ ၃၅-ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ ... ဒီေဆာင္းပါးကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။)

ၿငိမ္းေ၀

ကိုးကား။ ။ ၁။ ေမာင္သစ္တည္ရဲ႕ “ေခတ္ေပၚႏိုင္ငံတကာ ကဗ်ာရွည္ ၃-ပုဒ္”
၂။ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ “ဧရာ၀တီ၊ ယန္စီ၊ ေဘာ္လ္ဂါ”

(မဇၥ်ိမအြန္လိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးတဲ့ စာမူျဖစ္ပါတယ္။)