September 30, 2009

ေႏြတည


( ၇ )

တခါတရံ၌ေဈးထဲတြင္ ေဝစိတ္ဆုိးၿပီးေဈးျခင္းကုိ ေဈးလမ္းေပၚ၌ လႊင့္ပစ္ခဲ့သည္။ ေဝသည္ ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ လူအမ်ားကုို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ တိုးေဝွ ့ကာ ေဈးထဲမွ ေျခေဆာင့္နင္းထြက္ခြာသြားေလသည္။
ေဈးလမ္းေပၚ၌ ေဈးျခင္းေတာင္းသည္ ေမွာက္သြားၿပီးသခြါးသီးမ်ား၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ား၊ နံနံပင္မ်ား၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္မ်ားသည္ လမ္းေပၚျပန္ ့ႀကဲသြား၏။

ေဈးသြြား ေဈးလာမ်ားသည္ ေရွာင္ကြင္းၿပီး သြားေနၾက၏။

လမ္းေပၚတြင္ က်ေနာ္သည္ ထုိပစၥည္းမ်ား ကမန္းကတမ္း ေကာက္ထည့္ၿပီး က်ေနာ္သည္ ေဝ့ ေနာက္ ေျပးလုိ္က္သြား၏။
ေဝသည္ ေဈးဝတြင္ရပ္ထားေသာ ျမင္းလွည္းတစီးေပၚသို ့ေျခေဆာင့္ နင္းတက္လုိက္သည္။


က်ေနာ္လည္း ရယ္ေမာရငး္ ေဝ့နံေဘး၌ ဝင္ထုိင္လုိက္၏။ ေဝ့နံေဘးတြင္ ေဈးဆဲြျခင္းကိုခ်လုိ္္က္၏။ ေဝသည္ က်ေနာ့္ကုိမၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာကိုတဖက္ဘို ့ဆက္ကနဲ လွည့္လုိက္ေလသည္။

“ ျမင္းလွည္းဆရာ ေမာင္းပါ” ဟုေဝက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာသည္။

က်ေနာ္သည္ ရွက္လည္းရွက္ေန၏။ ေဒါသလည္း ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ျမင္းလွည္းေမာင္းထြက္လာစဥ္တြင္...
“ေဝကလဲကြာ လူၾကားထဲမွာ ဒီလိုလုပ္တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ ကိုက ေနာက္တာပါ၊ မင္းမႀကိဳက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွမေနာက္ေတာ့ဘူး၊ ကဲ...ကုို မွားတယ္ဆုိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
က်ေနာ္သည္လည္း ေတာင္းပန္ေနခဲ့ျပန္သည္။

ေဝသည္ ႏွင္းပ်ေနေသာ အေဝးဆီကုိ လွည့္ၾကည့္ေန၏။ ေနဇာပါးပါးသည္ ေတာင္ကုုန္းကေလးမ်ားေပၚ၌ လႊမ္းၿခံဳထားေလသည္။ ေဝသည္ က်ေနာ့္ကုိ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ စကားလည္း မေျပာေတာ့။
က်ေနာ္ သူ ့ကုိ ေနာက္မိသည္မွာ လြန္လည္း လြန္သြားေပသည္။ က်ေနာ္သည္ သူၿပံဳးလာသည္အထိ ထပ္၍ေတာင္းပန္ေလသည္။
သူသည္ စိတ္ေကာက္ၿပီး လွည့္မၾကည့္ေတာ့ေပ။ သို ့ေသာ္လည္း သူ ့မ်က္ႏွာမွာ တဖက္သို ့လွည္္းထားလ်က္ ၿပံဳးေနသည္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွေနၿပီး က်ေနာ္သည္လည္း သိေနျပန္သည္။

ဘာေၾကာင့္ ေဝစိတ္ေကာက္သြားသည္ ဆိုေသာအေၾကာင္းအရာကိုမူ ႏွစ္ကာလ အတန္ၾကာလွ်င္ က်ေနာ္သည္လည္း အစရွာမရႏွုိင္ေအာင္ ေမ့သြားႏုိင္ေပသည္။ အေၾကာင္း အရာကိုေမ့သည့္တုိင္ေအာင္ ထုိသို ့ေဝျပဳမူတတ္သည့္ အက်င့္စရိုက္ကေလးမ်ားကိုကား ျပတ္သားၾကည္လင္ေသာ ပန္းခ်ီကာခ်ပ္ကေလးမ်ား အျဖစ္ျဖင့္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးျပင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သည္အထိ စဲြထင္က်န္ရစ္ေပလိမ့္မည္။

ေက်ာင္းဆရာမေလး တဦးကို ႏႈတ္ဆက္မိသျဖင့္ ေဝႏွင့္က်ေနာ္ ရန္ျဖစ္ၾကရသည့္ နံနက္ကမူ ေႏြပိုင္းေရာက္ လုၿပီျဖစ္၍ ေဈးေပၚ၌ ႏွင္းမ်ား အုံ ့ပ်မေနေတာ့ေပ။

ေဈးသြား ေဈးလာမ်ားသည္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ တုိုးေ၀ွ ့ေန၏။ ေဝသည္ သူႏွစ္သက္ေသာ အနီေပၚ၌ အညိဳေျပာက္ အကၤ်ီကုိဝတ္လ်က္ အနိမ့္ပိုင္း၌ရွိေသာ အမဲသည္တန္းမွ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးအမူအရာျဖင့္ ျဖတ္ေလွ်က္လာသည္။
က်ေနာ္သည္ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ေတာသြားရင္း ရင္းႏွီးလာခဲ့ေသာ ေတာရြာကေလးတရြာမွ ေက်ာင္းဆရာမေလးကို ေဈးဝတြင္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာမေလးသည္ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္ မ်က္ႏွာထား ခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ျဖင့္ ခင္္မင္စရာလည္း ျဖစ္၏။ သူသည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးခင္မင္ေနသည့္ အေလ်ာက္ရယ္ေမာရင္း စကားလက္ဆုံ က်ေနခဲ့ေလသည္။

သူသည္ ေဈးထဲတြင္ကား က်ေနာ့္ ဧည္သည္ျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္က ေဝေဈးဝယ္ရာ ေနာက္ မွ တေကာက္ေကာက္ ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္ျဖင့္ လုိက္ပါေနရပံုကို ရွင္းျပေနရာ ဆရာမေလးသည္လည္းျပံဳးျပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္လ်က္နားေထာင္ေနခဲ့သည္။

ေ၀သည္ ေဈးဝယ္ၿပီး ေဈးထဲမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ ေဝ က်ေနာ့္အနား၌ ခါးေထာက္ၿပီး ရပ္သည္အထိက်ေနာ္သည္လည္း သတိမထားမိဘဲ ရယ္ေမာကာ စကားေျပာေနမိဆဲ ျဖစ္၏။
“သိပ္ စကားေကာငး္ေနပါလား ေမာင္ကုိကုိ” ဟု ေဝသည္က်ေနာ့္ အနားမွ ကပ္ေျပာလုိ္က္ၿပီး က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းကုိ သူ ့လက္ျဖင့္ ခ်ိတ္လိုက္သည္။

က်ေနာ္သည္ ၿပဳံးရယ္ေနလ်က္ျဖင့္ သူ ့ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။

“ဘာလဲကြဲ ့ျပန္လွည့္ၾကည့္မေနပါနဲ ့၊ ေယာက္်ားဘဲ ရရင္အျမတ္ခ်ည့္၊ လုပ္မွာသာ ေရွ ့ဆက္လုပ္ပါ၊ က်ေနာ္လူပ်ိဳပါလို ့ေျပာ၊ သူ ့လင္ျမင္သြားရင္သာ ကိုကုိ ့ပါးကုိ ဝင္ရုိက္မွာ ကုိသတိထား၊ ေတာ္ၾကာ ေဈးလယ္ေခါင္မွာသြားေတြ ကၽြတ္က်န္ေနမွာဘဲ သတိထား”

ေဝ ထိုသို ့ေျပာခ်လိုက္ေသာအခါ က်ေနာ္သည္လည္း ေဝ၏ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ကာ အံ့အားသင့္ ေငးေၾကာင္ေနမိေလသည္။
ဆရာမေလးသည္ ေဝႏွင့္ က်ေနာ့္ကုိ ေငးၾကည့္ေန၏။
ေဈးသြားေဈးလာမ်ားသည္ က်ေနာ့္တုိ ့ကုိလွမ္းၾကည့္ေန၏။ သူတို ့သည္ သြားရင္း လာရင္းသမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ၾက၏။
ဆရာမေလးးသည္ မ်က္ႏွာနီျမန္းသြားၿပီး က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ေလသည္။ တခုခုေျပာရန္ အားယူ လုိက္ ေသာ္ လည္းမေျပာဝံ့ ပုံမ်ိိဳးျဖစ္ေနသည္။ ဆရာမေလးသည္ ေခါင္းငံု ့လို္္က္၏။ ရွက္စိတ္ျဖင့္ အသားတဆက္ဆက္တုန္ေနရွာ၏။
က်ေနာ္သည္လည္း ဆရာမေလးကုိ အားနာလွၿပီး ဘယ္ကဲ့သို ့ ေတာင္းပန္ရမည္ကို မသိေတာ့ေပ။ ရင္ထဲတြင္ ထူပူသြားသည္။ ေဝ့ကို ေဒါသလည္း ျပင္းစြာ ျဖစ္သြားမိ၏။ က်ေနာ္သည္ ေဝ့ ကုိမထုိးႀကိတ္မိရန္ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ေနရ၏။
က်ေနာ္သည္ပင္ ဆရာမေလးကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ဝံ့ေတာ့။ ေနာင္ ေတာသြားရင္း သူႏွင့္ေတြ ့လွ်င္ ဘယ္ကဲ့သို ့မ်က္ႏွာၾကည့္ရမည္ကို မေတြးဝံ့ ေတာ့ေပ။

ဆရာမေလးသည္ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြား၏။
လူအမ်ားသည္ ရပ္တန္ ့ၿပီး ဆရာမေလးကုိ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ “သဖန္းကုန္းက ေက်ာင္းဆရာမေလး”ဟု တေယာက္က ေျပာသံလည္း ၾကားရသည္။

က်ေနာ္သည္ ေဒါသျဖင့္ ေဝ လက္ေမာင္းကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္လိုက္ေလသည္။
သူသည္ ထပ္၍ ေလွာင္းၿပံဳးလုိ္က္၏။ က်ေနာ့္ မ်ာက္ႏွာကုိရဲတင္းစြာ စုိက္ၾကည့္သည္။ သူ ့မ်က္လုံးမ်ားမွာလည္း သေရာ္ရိပ္ ေဒါသမ်ားျဖင့္ ေတာက္လာသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း...

“ဒါရိုင္းတာလား ကုိကုိ၊ ဒါမ်ိဳးပါ ခင္ေဝတုိ ့လုိ္က္ျပီးယဥ္ေက်းေနရအုံးမွာလား၊ ကိုယ့္လင္ကုို ဒါေလာက္ ပါးရက္နားရက္ေျပာေနတာေတာ့ ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး ယဥ္ေက်း မေနႏုိင္ဘူး ေတာ္ေရ ့”
သူက တေဈလုံး ၾကားေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာ လုိက္ေလသည္.။

က်ေနာ္သည္လည္း ေဒါသစိတ္ကို မထိန္းႏုိင္ျဖစ္ကာ သူ ့မ်က္ႏွာကုို လက္သီးျဖင့္အားကုန္ စြပ္ထုိးခ်လိုက္သည္။
သူသည္ လမ္းလယ္ေခါင္၌ လဲက်သြား၏။ သူ ့လက္ထဲမွ လက္ဆြဲျခင္းသည္လည္း လြင့္စဥ္သြားသည္။ သူသည္ ေဒါသျဖင့္ ကုန္းထေန၏။ မ်က္ႏွာေပၚ၌ ဖုန္မ်ားေပေနလ်က္ သူသည္ ခေလးကဲ့သို ့ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ေအာ္ငိုလိုက္ျပန္သည္။

က်ေနာ္သည္ရွက္စိိတ္ျဖင့္ မႊန္ထူေနလ်က္ ေဈးထဲမွေျပးထြက္လာ၏။ သူ၏ ေအာ္ဟစ္လုိက္သံသည္ ေဈးထဲတြင္ ပြက္ေလာရုိက္ေနခဲ့ေလသည္။

“လုပ္ၾကပါအုံး၊ သူ ့ူ မိန္းမတေယာက္ကုို စကားေျပာတာ ေျပာမိတာနဲ ့က်မကိုသတ္သြားပါတယ္ အရပ္တုိ ့ရဲ ့”ဟု သူသည္ ေအာ္ဟစ္ငုိယို္ရင္း သူ ့ေဈးျခင္းေတာင္းထဲမွ ဖိတ္က် ေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေကာက္ငင္ ထည့္ေနခဲ့သည္။

က်ေနာ္သည္လည္း အိမ္ေရာက္သည္အထိ အရွက္မေျပ၊ ေဒါသမေပ်ာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရေလသည္။ ထုိညက က်ေနာ္သည္ အလုပ္သြားရင္း အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ မိတ္ေဆြတေယာက္ အိမ္တြင္အိပ္သည္။ သူ ့ကုိ အိမ္၌တေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့၏။ ေနာက္ ေန ့တြင္ အလုပ္အတြက္ ေတာသို ့ထြက္သြားျပန္သည္။
ထိုအျပစ္အတြက္ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကို စိတ္မေက်နပ္ ႏုိင္ဘဲရက္အတန္ၾကာမွ် ရင္ထဲတြင္ တင္းခံေနေလသည္။ ညမ်ားတြင္ သူႏွင့္ တအိပ္ရာတည္း အတူအိပ္ေသာ္လည္း သူ ့ကို က်ေနာ္သည္ စကားမေျပာေတာ့ေပ။ သူသည္လည္း တဖက္လွည့္အိပ္ေနခဲ့၏။ သူ ့ကို စကားမေျပာဘဲ ေနသည့္ ရက္မ်ား၌သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ တဖက္လွည့္ၿပီး မ်က္ရည္ က်ေနခဲ့ျပန္သည္။ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညမ်ား၌ သူ၏ ပင့္သက္ရွဳိက္သံကုိလည္း ၾကားရ၏။
အိပ္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး သူသည္ က်ေနာ့္ ေပါင္ေပၚကို ေျခေထာက္လွမ္းတင္သည္။ က်ေနာ္သည္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အသာၿငိမ္ေနလိုက္၏။
သူသည္ မ်က္လုံးကို ခပ္ေမွးေမွးလုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ မသိမသာ ၾကည့္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ လူးလြန္ ့လုိက္ေသာအခါသူသည္ မ်က္လုံးကုိ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္မွိတ္ျပန္သည္။

ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ သူသည္ ခေလးမ်ားႏွင့္ မကစားေတာ့ေပ။ ညတြင္ အျပင္ဘက္မွ ခေလးမ်ား၏ ဆူညံေဆာ့ကစားၾကသံမ်ားကုိမူ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္ေပသည္။ ညေလေျပ၌ တမာပန္းမ်ား၏ ရနံ ့သည္သင္းျမေန၏။ ဆိတ္ဖလူးရနံ ့သည္ အခန္းထဲသို ့တုိးေဝွ ့လာေလသည္။ အေဝးမွ ၾကက္သြန္သံမ်ား ၾကားလာရျပန္သည္။
သူသည္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ ့လက္တဖက္ကို က်ေနာ့္ လည္ပင္းေပၚသို ့အသာလွမ္းတင္လုိက္သည္။
က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္ၿမဲ ၿငိမ္သက္ေနလုိက္၏။
သူမ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ္ ့ကုိၾကည့္သည္ကုိ သိလုိက္ေလသည္။ သူသည္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖင့္ သက္ျပင္း ရွဴလုိက္ျပန္ေလသည္။
သူသည္ပက္လက္ ျပန္အိပ္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွင့္ လက္ကိုျပန္ရုပ္သိမ္းသည္။ ျခင္းေထာင္အမိုးကို ေငးၾကည့္ ေန၏။ သူ ့မ်က္လုံးထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား အလုိလိုျပည့္လာျပန္ ေလသည္။
အေတာ္ၾကာလွ်င္ သူ ့ကုိယ္ကို က်ေနာ့္ဘက္သုိ ့မသိမသာ တိုးလိုက္၏။ သူသည္ က်ေနာ့္ ပခုံးေပၚသုိ ့လက္တဖက္ တင္ျပန္သည္။ ပခုံးကုိ မသိမသာဆုပ္ကိုင္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ သိသိသာသာ ဆုပ္ကိုင္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ကို ကုိင္္လႈပ္လုိက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လုိက္ျပန္သည္။
အေတာ္ၾကာ ေတြေဝၿငိမ္သက္ ေနျပန္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ကုိ စကားေျပာခ်င္ေန၏။ စေျပာရမည္ကုိလည္း ရွက္ေနေပသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ သူသည္ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီး က်ေနာ့္ပါးကုိ သူ ့ပါးျဖင့္ တိုးကပ္လုိက္ေလသည္။
သူ ့ပါး၌ မ်က္ရည္မ်ား ရြဲ ့နစ္ေန၏။ သူသည္ က်ေနာ့္ကုိ ပါးခ်င္းပြတ္ေနရာမွ အသံထြက္ကာ ငုိစျပဳေလသည္။

“ကုိကို ခင္ေဝ ့ကိုေခၚေတာ့ကြယ္၊ ကိုကုိ မေခၚေတာ့ဘူးဆိုရင္ ခင္ေဝ့ အေမဆီ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ဒီမွာ ေနရတာ သိပ္စိတ္ညစ္လာဘီ၊ အတူတူေနပီး စကားမေျပာၾကဘဲနဲ ့ခင္ေဝ မေနတတ္ေတာ့ဘူး”

သူသည္ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ရွိဳက္ေန၏။ “ကုိကုိ စကားေျပာပါအုံး”ဟုလည္း ထပ္ျပန္ တလဲလဲ ေျပာေနျပန္သည္။

“ကိုကိုရယ္...ကုိကုိနဲ ့သူနဲ ့ႀကိဳက္ေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဟင္၊ ခင္ေဝကေတာ့ေလ ကုိကုိ ့ကုိ တကယ့္လူရိုးႀကီးလို ့ထင္တာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိကိုထြက္သြားတာ မႈတ္လား၊ ဟုိမွာအိပ္တာ သုံးညရွိဘီေလ၊ ခင္ေဝနဲ ့စကားမေျပာတာဆယ္ရက္ရွိေနဘီ”

က်ေနာ္သည္လည္း အေတာ္ၾကာလွ်င္ သူ ့ပါးကုိ ျပန္၍ပြတ္သပ္ေနမိေလသည္။ က်ေနာ္ သူ ့ေက်ာကို သိမ္းေပြ ့လိုက္ေသာအခါ သူသည္ ၾကည္ႏူးေသာေၾကာင့္လား ဝမ္းနည္းသြာ၍လား မသိ အသံထြက္ၿပီး ရွိဳက္ကာ ရွိဳက္ကာ ငိုလိုက္ေလသည္။
သူသည္ငိုေနရာမွ ထထုိင္လုိက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို မႏုိင္မနင္းဆြဲထူျပန္သည္။ က်ေနာ့္ ေက်ာကုိသူသည္ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိတဘုန္းဘုန္း ထုရုိက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိ သိမ္းခ်ဳပ္ေပြ ့လိုက္ရ၏။ သူသည္ က်ေနာ့္လက္တြင္း ရုန္းကန္ေနျပန္သည္။ သူ ့ကို က်ေနာ္က မဟုတ္ရေၾကာင္း ရွင္းျပေသာ္လည္း သူသည္လက္မခံေတာ့ေပ။
ဤညမွာ စိတ္ညစ္ဖုိ ့ေကာင္းသည့္ ညလည္း ျဖစ္ေနခဲ့၏။ က်ေနာ္သည္ လေရာင္ထဲ၌ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္.။

ေနာက္မၾကာမီွ ရက္ပုိင္း အတြင္း၌ သူ ့အေမထံမွ ေနမေကာင္းသျဖင့္ “သားေရာသမီးပါ လာခဲ့ၾကပါ”ဟူသည့္ စာရၿပီးသူလုိက္သြားရသည္အထိ ဤေဈးထဲတြင္ျဖစ္ ပ်က္ခဲ့ရေသာအျဖစ္အပ်က္မွာ ေၾကညက္မသြားႏုိင္ခဲ့ေသးေပ။

သူ ့အေမထံမွ စာလာသည့္ေန ့က က်ေနာ္ မဖတ္ျပခဲ့သျဖင့္သူသည္ တလုံးခ်င္း ႀကိဳးစားေပါင္းဖတ္ရင္း အိပ္ရာထဲ၌ မ်က္ရည္ လည္ရဲြျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
သူက က်ေနာ့္္ကုိပါ သူႏွင့္အတူလုိက္ခဲ့ရန္ မရမကနာပူနားဆာေျပာေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ အလုပ္ မ်ားေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ခြင့္မရေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္္အတူမသြားႏုိင္ေတာ့ေပ။
သူ ့ကုိက်ေနာ့္သည္ ဘူတာရုံအထိသာ လိုက္ပုိ ့ႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
ဘူတာသို ့အသြား ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ သူသည္ စကားမ်ားစြာ တြတ္ထုိးေျပာသြားခဲ့၏။ သူ ့နံေဘး၌ လြယ္ထားေသာလြယ္အိတ္ထဲတြင္ သူ ့ပေထြးႏွင့္ အေမ အတြက္ လုံခ်ည္ တေယာက္တထည္သာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ျဖင့္ ထည့္ေပးလုိက္ႏုိင္သည္။
သူသည္ ျမင္းလွည္းေပၚ၌ စကားတြတ္ထုိး ေျပာလ်က္ရွိေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကေလးညိဳေန၏။ က်ေနာ္ မပါသျဖင့္ တေယာက္တည္းခရီးထြက္ရမည္ကုိ သိမ္ငယ္ေနခဲ့၏။ သူက က်ေနာ္ တမင္မလုိက္ခ်င္ေသာေၾကာင္သာ မလိုက္ဘဲ ေနရစ္ခဲ့သည္ ဟုထင္ေနခဲ့ေလသည္။

“ကိုကုိပါ လုိက္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာေနာ္၊ ဒီလူႀကီးကကြယ္ လုိ္က္လာရင္ ရရဲ ့သားနဲ ့ တမင္ ေနခဲ့တာပါ၊ ဒီေလာက္ ခရီးေဝးေဝးႀကီးကုိခင္ေဝ တေယာက္ထဲ မသြားခ်င္ဘူး၊ ဒို ့ႏွစ္ ေယာက္စလုံးသြားရရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလဲ၊ ေဟမန္က ေဆြမ်ိဳးေတြဆီတုိ ့အေမ့ဆီကအျပန္ဝင္လယ္ရရင္ ေကာင္းမွာဘဲ။ ဒီလူႀကီးမေကာင္းဘူး၊ တမင္ေနရစ္ခဲ့တာပါ၊ ခင္ေဝ သိပါတယ္ကိုကုိရယ္၊ ကိုကုိ ့အေၾကာင္းခင္ေဝ သိပါတယ္ေနာ္”

သူ ့မ်က္လုံးအိမ္တြင္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လာျပန္သည္။ “ကုိယ္အေၾကာငး္ဆုိတာက” ဟု က်ေနာ္သည္စကား တပုိင္းတစျဖတ္ေမးေနမိ၏။

“ေဈးထဲက မအဝွာေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက သူ ့မ်က္ႏွာကိုမဲပုပ္သြားတာဘဲ”
“ဒါေတာ့ မင္းမတရားေစာ္ကားတာဘဲေဝရဲ့၊ ကို ့ကုိလဲ မင္းအထင္ေသးတယ္၊ ဟုိခမ်ာလဲ ဘယ္လုိျဖစ္ရရွာမလဲ၊ သက္သက္မဲ့ပါေဝရယ္၊ ကိုေတာ့ အားနာလိုက္တာ”
“ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့၊ အခု ခင္ေဝမရွိတုန္းအားနာနာနဲ ့သြားေခ်ာ့ သြားေတာင္းပန္ဘုိ ့ ေနခဲ့တာေပါ့၊ မၿပံးနဲ ့ကုိကုိ၊ ခင္ေဝရယ္စရာေျပာေနတာမဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေဝ ကိုကို ့ကိုတကယ္စိတ္မခ်ဘူး သိလား၊ အဲဒီေန ့တုန္းက ကုိက္ုိ မအဝွာနဲ ့ရယ္ေမာၿပီး စကားေျပာေနေတာ့ ခင္ေဝ ငုိခ်င္လုိက္တာ၊ သူ ့ကုိ ခင္ေဝ တခါထဲ သတ္ပစ္ခ်င္တာֲ”
“ေက်ာင္းဆရာမေလးပါေ၀ရာ ၊ အိေျႏၵသိကၡာနဲ ့ပါ”
“ေက်ာင္းဆရာမဆိုတာလဲ လူဘဲ၊ သူတုိ ့ကမွ လူေရွ ့သူေရွ ့မွာ အိေျႏၵသိကၡာ ေဆာင္ထားရတာ၊ လူ ့ကြယ္ရာက်ေတာ့ ပိုဆုိးတာ”

ေဈးအေကြ ့တြင္ ျမင္းလွည္းေဆာင့္လုိက္သျဖင့္ သူ ့စကားသည္လည္း ျပတ္ေတာက္ သြားခဲ့ရသည္။
က်ေနာ္သည္ သူအထင္မွားသည္ကို စိတ္ညစ္ေနေသာ္လည္း သူ ့ကုိ ေက်လည္ေအာင္ ရွင္းမျပႏုိင္ေတာ့သည္ကို သိကာ စိတ္လည္း ေမာပန္းေနမိျပန္သည္။ သူသည္ တကယ္ပင္ မယုံမၾကည္ျဖစ္ကာ စိတ္ထိခုိက္ေနျပန္သည္။ “သြားေတာင္ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္” ဟု ထပ္ေျပာေနျပန္သည္။
သူသည္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုတဖက္သိုု ့လွည့္လုိက္၏။ သူ ့ကို တေယာက္တည္း ခရီးအေဝႀကီးလႊတ္ရမည္ကို က်ေနာ္သည္ပင္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္လာမိျပန္သည္။ သူ ့ အေမ ေနမေကာင္းသျဖင့္ မလႊတ္၍လည္းမျဖစ္၊ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိ ေနာက္ေက်ာဖက္မွ ၾကည့္ေနမိ၏။
သူသည္ ယခု လပုိင္း ရက္ပုိင္း အတြင္၌ ျပည့္ၿဖိဳးဖြံ ့ထြားလာကာ တကယ့္ အိမ္ေထာင္ သည္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွင့္ တူလာေလသည္။ သူ၏ အျပာတန္ ့ထမီသည္ သူ ့တင္သားမ်ားကို လုံးထုပ္ေပးထားေန၏။ သူ၏ျဖဴႏုႏုပါးျပင္ထက္၌ အျပာေရာင္ေက်ာက္နားဆြဲသည္ ျမင္းလွည္း လႈပ္တုိငး္ ယိမ္းယိုင္ လႈပ္ရွားေနျပန္သည္။

“ထားပါေတာ့ကြယ္၊ ကို ့ကို မင္း ထင္သလုိဘဲထားပါေတာ့၊ မင္းကုိ ေျပာျပလို ့လဲမရေတာ့ဘူး မႈတ္လား၊ ကဲ အခုမင္းသြားမွာလဲ တေယာက္ထဲမႈတ္လား၊ တေယာက္ထဲဆုိေတာ့ အေဝးႀကီးမယ္ ဘာျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ကိုယ္ ဒီကေနပီး ဘယ္လုိမွမသိႏုိင္ဘူး၊ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလုိ ့ေကာ ေျပာလုိ့ရမလား”

သူသည္ ေျဖးေျဖးျပန္လွည့္ၿပီး က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တခုခုရွာသလုိ နက္ရွဳိင္းစြာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
ဤခဏတြင္ကား သူ့ ့မ်က္ႏွာကေလးမွာ ျဖဳတ္ကနဲရင့္က်က္တည္ ၿငိမ္ေနဟန္ ေျပာင္းသြားေလသည္။ သူသည္ နဖူးေပၚ၌ ဝဲက်ေနသည့္ ဆံပင္မ်ားကို သာသာေျဖးေျဖး သပ္တင္သည္။ သူသည္ စိတ္ေမာ ပင္ပန္းဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းရွဴလုိက္ျပန္သည္။
သူသည္ က်ေနာ့္ ဘက္သုိ ့ အနည္းငယ္ တုိးေရႊ ့လုိ္က္၏။က်ေနာ့္ လက္ကုိ သူသည္ သာသာဖြဖြ ဆုပ္ ကုိင္လိုက္ျပန္သည္။
ထုိ ့ေနာက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး အေဝးဆီသို ့က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ညိဳ ့့ပ်ပ် ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ၿမိဳ ့ကုိ ျပန္ၾကည့္သည္။ သူ ့စိတ္ႏွလုံးအိမ္ဝယ္ စိုးရိ္္မ္ေသာကစိတ္ကေလးမ်ား ရွက္သန္းေနျပန္သည္။ နံနက္ေစာေစာ၌ သူ ့လက္ကေလး မ်ားသည္ ပူေႏြးေနသည္။
သူသည္ စကား ေလးနက္ေစလိုသျဖင့္ သူ ့မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ့္ေရွ ငိုက္လိုက္ေလသည္။

“ကုိကုိ္” ဟု သူက တည္ၿငိမ္ ေလးနက္စြာ၊ တိုးးသက္စြာ ေခၚသည္။

“ခင္ေ၀ တခုခုျဖစ္တယ္ဆုိရင္ေနာ္ ျဖစ္တယ္လို ့ သဲ့သဲ့ ကေလးၾကားရင္ ေနရာမွာတင္ သတ္ပစ္လုိက္ ကိုကိ္ု၊ ကုိကုိ အဲဒီလို အထင္မ်ိဳး တကယ္ထင္ထားတာလားဟင္၊ မၿပံဳးပါနဲ ့ ေျပာစမ္းပါအုံး၊ ခင္ေ၀စိတ္ေမာလုိက္တာ ကုိကုိ္ရယ္။

“ကိုကုိ အဲဒီလို တကယ္ထင္တယ္ဆုိရင္ ဘာျဖစ္ေနေန ခင္ေ၀ မသြားေတာ့ဘူး သိလား၊ ေတာ္ၾကာရင္ေလ ကုိကုိ သ၀န္တိုတာနဲ ့ျပႆနာ ျဖစ္လာမွာ ခင္ေ၀ တကယ္ေၾကာက္ တယ္သိလား။ ဟုိတခါ ျဖစ္ပီးကတဲက ခင္ေ၀ေတာ့ ေၾကာက္ေနဘီ”

ထိုအခါက က်ေနာ္သည္ အမွတ္မထင္ ေပါ့ေပါ့ ရွပ္ရွပ္ျဖင့္ပင္ ရယ္ေမာခဲ့ေလသည္။
ဘူတာရုံတြင္ က်ေနာ္တို ့သည္ ဘူတာရုံေထာင့္ဖက္ အစြန္က်သည့္ ဘန္ဒါပင္ရိပ္ေအာက္ ခုံတန္းကေလး တခုေပၚတြင္ ထုိင္ရင္း ရထားအလာကို ေစာင့္ၾက ေလသည္။ ထုိေနရာတြင္ လူမရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ထုိင္ခုံေပၚသို ့ ဘန္ဒါရြက္ ကေလးမ်ား၀ဲ ပ်ံ ့ကာ ေၾကြက်လာၾကေလသည္။

ေ၀သည္ ေတာင္တန္းျပာႀကီး ကာဆီးေနေသာ သူ ့အေမရွိရာ အရပ္ဖက္သုိ ့ ေျမွာ္ေငးၾကည့္ျပန္ေလသည္။
သံလမ္း တဖက္၌ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမွ အနိမ့္ပိုင္းဖက္သို ့ ေလွ်ာဆင္းသြားေလသည္။
ေ၀သည္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမွ တဆင့္ သူ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရာ စပါးစက္ႀကီးဆီသို ့ စိတ္မ်ားပ်ံ ့ႏွံ ့သြားေနလိိမ့္မည္။
ေ၀က...

“ကိုကုိ ပါလာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ၊ ဒုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ေရွာက္လယ္၊ ေရွာက္ကန္ေတာ့ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက ခင္ေ၀့ ကုိယူထားတာ လဖက္တရိုိး ကြမ္းတယာ ေတာင္မပါဘဲနဲ ့ ယူထားတာဆုိေတာ့ မိဖဆီ သြားတာေတာင္လုိက္တာ မဟုတ္ဖူး”

အေ၀းက ရထားဥၾသဆဲြသံ သဲ့သဲ့ ၾကားရေသာအခါ၌ ေ၀့ မ်က္လုံးအိ္္ပ္၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္ လာၾကျပန္ေလသည္။ ဘူတာရုံဘက္မွ လူအမ်ား၏ လႈပ္ရွားၾကသံမ်ားႏွင့္ အတူ ေ၀သည္လည္း ၀မ္းနည္စိတ္မ်ား ဆို ့နင္လာေနျပန္သည္။

“ဒါေတာ့ မေျပာေကာင္းဘူူးေ၀၊ ကဲ အခုေ၀့မွာ ဆြဲႀကိဳးလက္ေကာက္၊ လက္စြပ္၊ ဘီး၊ ရင္ထုိး၊ ဘာလုိ ေသးလုိ ့လဲ ကိုယ္ဆင္ထားႏုိင္တာ အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲမႈတ္လား၊ အဲဒါေ၀့ အတြက္ဘဲ”
“မိန္းမဆိုတာေတာ့ သိမ္ငယ္တာဘဲ ကိုကုိ၊ ကဲကဲ ကုိကုိ ထသြားၾကရေအာင္ ကိုက္ုိ ့ ကို ခင္ေ၀ စိတ္ခ်သြားမယ္ေနာ္၊ အိိမ္မွာဘဲ ထမင္းခ်က္စားရမယ္၊ အိမ္မွာ ထမင္းတနပ္ ခ်က္ မစားဘူးဆိုရင္ေနာ္”

က်ေနာ္တို ့သည္ ဘူတာရုံစၾကၤန္ေရွ ့သို ့ေလ်ာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။

ႏိဳင္၀င္းေဆြ



September 27, 2009

အာဏာလႊမ္းမိုး ဆင့္ကာႀကိဳးလ်င္


( ၁ )

ေကာက္ရုိးေျခာက္ခင္းထားသည့္အက်ဥ္းခန္းရဲ့ေထာင့္မွာ ထိုင္ေနခဲ့သည္မွာ ေရႊဗဟိုစည္ ႏွစ္ခ်က္တီးသာသာရွိေရာ့မည္။ မိုးခ်ိန္းသံလိုထန္ျပင္းလွတဲ့ ဘ၀ရွင္ရဲ့ အမိန္ ့ေတာ္ခ်မွတ္သံက နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲ။
ေခါင္းငုံ ့ထားရင္းက ရွင္သံခို ျပံဳးမိသည္။ မ်က္ေစ့မ်ားကိုပိတ္ထားလိုက္၏။ သို ့ႏွင့္တိုင္ ဘ၀ရွင္ရဲ့အပမ္းေျဖမဂ္လာမ႑ပ္ေတာ္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္မ်ားကမ်က္ေစ့ထဲ အထင္အရွားျပန္လည္ျမင္ေနရျပန္သည္။ ရွင္သံခိုေၾကကြဲစြာျပံဳးမိ္သည္။ ေအာ္...သူကေတာ့ မဟာဧကရာဇ္ေပပဲကိုး..ဟု ေတြးမိသည္။


ယမန္ေန ့ကတည္းက ရတုကဗ်ာအသစ္တပုဒ္ တင္ဆက္ရန္ရွိေၾကာင္း ဘ၀ရွင္ထံ ေလွ်ာက္တင္ခဲ့၏။ ဘ၀ရွင္က လက္ခံနားဆင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရႊင္ျမဴးအားရစြာ မိန္ ့ၾကားခဲ့၏။ သူ ့အေနႏွင့္လည္း “ လက္ေဆာင္ယူမွဴး ↔အျဖစ္ အဆင့္ရာထူးတိုးျမွင့္ခန္ ့ထားခံရျပီးကတည္းက ရတုကဗ်ာအသစ္ မတင္ဆက္နိဳင္ခဲ့ေသး။ ဘ၀ရွင္က သူ ့ရဲ့ ရတုကဗ်ာအသစ္ကို မဟာနႏၵာဥယ်ာဥ္ေတာ္ႏွင့္မနီးမေ၀းတြင္ရွိသည့္ သီရိမဂ္လာမ႑ပ္ေတာ္တြင္ နားဆင္ေတာ္မူမည္ဟု မိန္ ့ၾကားခဲ့၏။

သည္ကေန ့မနက္ သီရိမဂ္လာမ႑ပ္ေတာ္အတြင္း သူ၀င္လာေတာ့ မ႑ပ္အတြင္း၌ ထူးထူးျခားျခား လူပရိႆဒ္မ်ားေနသလားဟု သူထင္၏။ သူ ့ေဘးတြင္ကပ္ထိုင္ေနသည့္ “ ျပည္ငထင္ငယ္ ” အမတ္က ဒီကေန ေတာ့ ့မင္းမွဳထမ္းမ်ားသာမက ဘ၀ရွင္ရဲ့ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ေမါင္းမမိႆံမ်ား၊ အပ်ိဳေတာ္မ်ား၊ ပိဋိကဒ္ေတာ္တိုက္မွအမွဳေတာ္ထမ္းမ်ားပါ လာေရာက္နားေထာင္ရမည္ဟု ဘ၀ရွင္မိန္ ့ေတာ္မူထားေၾကာင္း သူ ့ကိုရွင္းျပ၏။ သူ ့စိတ္ထဲ၌ ဘ၀ရွင္က ရတုကဗ်ာအသစ္ကို နားေထာင္ထိုက္သည့္လူေတြအားလံုး နားေထာင္ခြင့္ရေအာင္ ဆင့္ေခၚထားျခင္းျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ မ႑ပ္ေတာ္အတြင္း ဘ၀ရွင္ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာျပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ “ လက္ေဆာင္ယူမွဴး စာဆိုေတာ္ ရွင္သန္ခို ↔ရတုကဗ်ာဆက္သြင္းရန္ သံေတာ္ဆင့္၏ ဆင့္ေခၚသံကိုၾကားၾကရ၏။ လူေတြ အနည္းငယ္ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရ၏။ ရွင္သံခို ေရွ ့ေတာ္သို ့တိုးကာ ပ်၀ပ္ႀကိဳးႏြံစြာ ခစားသည္။ လက္ထဲက ေပရြက္ကို စျပီးဖတ္သည္...။

“ သာလြတ္ထြတ္တင္၊မင္းသာရႊင္၍္ ၊ သဘင္မျပတ္၊ ေန ့တိုင္းပတ္သား၊ ျပႆဒ္ေျပာင္ရႊန္း၊ ျမိဳ ့ဘံုနန္းႏွင့္၊ ရံ၀န္းကိုးမည္၊ ေရႊသားလည္သည္၊ ေပ်ာ္မည္မွာေ၀း တေရးေရးတည့္၊ ေမႊးေက်ာ္သတင္း၊ ျပည္ေထာင္ခ်င္းတို ့၊ ရန္တင္းမ၀ံ့၊ မာန္ကိုညံ့သည္၊ ေပါက္ပ်ံ ့သာသနာ၊ ေကတုမွာသို ့၊ အာ ဏာလႊမ္းမိုး၊ ဆင့္ကာႀကိဳးလ်င္၊ ျဖန္ ့တိုး၀ွန္ ့လွိဳက္၊ ျဖဳန္းျဖဳန္းျပိဳက္သည္၊ ရီမိုက္မိွဳင္းမွ် ဆြတ္ရွာ ေသာ...”

ေကတုမတီ ေရႊျပည္ဌါနရဲ့ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလွစြာေသာ ေႏြမိုးေဆာင္း ဘုရားပြဲေတာ္မ်ား...။ ျပႆဒ္မြန္းခၽြန္ တံခြန္ကုတ္ကား ၀င့္ၾကြားတင့္တယ္ ေပ်ာ္ဘြယ္ေကာင္းတဲ့ ဇာတိေျမရဲ့ အလွအပမ်ား...။ လက္ထဲကေပရြက္ေပၚတြင္ စာလံုးမ်ားကို သူမျမင္ေတာ့။ သူ ့နားထဲ အိုးစည္ဗံုေမာင္းတီးခတ္သံမ်ား ၾကားလာရ၏။ ၀တ္ေကာင္စားလွမ်ား၀တ္ဆင္သြားလာေနၾကသည့္ ေကတုမတီ ေရႊျပည္ဌာနရဲ့ျပည္သူမ်ားကိုျမင္လာရ၏...။ ရွင္သန္ခို ရတုတပိုဒ္ဆံုးသည့္အခါ ပါတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္သည္။ အင္း၀ဘုရင္၏ေရွ ့ေမွာက္တြင္ ေကတုမတီျပည္သားတဦးက အင္း၀၏ စာဆိုအျဖစ္ အမွဳေတာ္ထမ္းေနရသည့္တိုင္...အင္း၀၏ လက္ေအာက္ခံ ျမိဳ ့သိမ္ျမိဳ ့မႊားအဆင့္သာရွိေတာ့သည့္ ေတာင္ငူျမိဳ ့ကို ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အခုလို တခမ္းတနား စာဆိုခဲ့မိပါလိမ့္...။ ရွင္သန္ခို ဒုတိယရတုပိုဒ္ကိုဆက္ျပီးဖတ္သည္။

“ ရွာဆြတ္လြတ္ၾကင္၊ ဘယ္ခါတြင္မွ်၊ ေပ်ာ္ရႊင္မခ်ပ္၊ စိတ္မလပ္တည့္၊ ထပ္ထပ္လႊမ္းစိုး၊ ေျပနိဳးနိဳးလ်င္၊ လက္မိုးဆယ္ေခ်ာင္း၊ ေန ့တိုင္းေတာင္းလည္း၊ ရွင္ေကာင္းမြတ္ျပာ၊ မယ့္ရုပ္၀ါႏွင့္၊ ျပည္ရြာကိုပစ္၊ ေအာက္ေမ့လစ္ေသာ္ ၊ၾကင္ခ်စ္စိတ္မွန္၊ ေနာင္ဘုန္းသန္လ်င္၊ လြမ္းဟန္ထံုမြမ္း၊ ဗ်ာပါလႊမ္းခဲ့၊ မိုးခ်မ္းေဆာင္းေႏြ၊ ရာသီေကၽြက၊ ေထြေထြဆင့္ေလာင္း၊ ဆြတ္မွ်ေျပာင္းသည္၊ တေသာင္းလံုး သူ ့နတ္မွာေသာ... ↔

တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည့္ မဂ္လာမ႑ာပ္ေတာ္အတြင္း ရွင္သံခို ၏ ရတုရြတ္ဆိုသံမွာ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ သူ ့အဖို ့မူသူ ့ရတုရြတ္သံ
ကို သူကိုယ္တိုင္ျပန္ျပီး မၾကားနိဳင္ေအာင္စိတ္လွဳပ္ရွားေန၏။ သူ ့မ်က္ေစ့ထဲ ၾကက္ပ်ံမက်စည္ကားလ်က္ရွိသည့္ ဘုရားပြဲေတာ္လူအုပ္ၾကီးမွာ တမဟုတ္အတြင္း လူသတ္ကြင္းႀကီးတခုျဖစ္သြား၏။ နားထဲ မိန္းမတေယာက္၏ ရင္ကြဲပက္လက ္ငိုသံကိုၾကားလာရ၏။ ေကတုမတီတပ္မွာ ေရအိုးကို ရုိက္ခြဲလိုက္သလို အကြဲကြဲ
အျပားျပား အလဲလဲအျပိဳျပိဳျဖစ္ကာ ေျခဦးတည့္ရာ ဥဒဟိုေျပးထြက္ကုန္၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ အင္း၀ ဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိ ၏ ရယ္ေမါသံကိုၾကားရ၏။ ေအာင္ပြဲခံ အင္း၀တပ္၏ တိုက္စည္တိုက္ေမါင္းသံမ်ားကို နားကြဲလုမတတ္ၾကားလိုက္ရ၏။

လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္က ေကတုမတီသား လူသူဆင္ျမင္း အလံုးအရင္းကို ဘ၀ရွင္သည္ သိမ္းသြင္းေခၚေဆာင္ကာ အင္း၀သို ့ျပန္ခဲ့၏။ ေအာင္ပြဲခံ အင္း၀သားတို ့၏ အလယ္တြင္ စစ္ရွံဳးသူ ေကတုမတီသားဟူသမွ် မည္သူမဆို ေက်းကၽြန္ဘ၀ျဖင့္ ေနခ်င္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။
ရွင္သန္ခိုသည္ အင္း၀၏ စစ္သည္ေတာ္မ်ားၾကားမွ ေျခဒရြတ္ဆြဲလုမတတ္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ပင္ပမ္းႀကီးစြာ လိုက္ပါလာခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ေမ့လို ့မရနိဳင္ပါ။ ထိုအခ်ိန္ အဖိုးျဖစ္သူ ေလွာ္ကား ၃၀၀၀ မွဴး ကို သူေတြးမိသည္။ အဖိုး၏အျဖစ္က သူ ့အျဖစ္ႏွင့္တထပ္တည္းက်ေန၏။ တခ်ိန္တုန္းက..အင္း၀၏စာဆိုတဦးျဖစ္သူ သူ ့အဖိုးသည္ စစ္ရွံဳးအင္း၀သားတဦးအေနႏွင့္ ေကတုမတီသို ့လိုက္ပါလာခဲ့ရ၏။ သူ၏ ဦးရီးေတာ္ မင္းေဇယ်ယႏမိတ္ သည္လည္း အင္း၀မွသည္ ေကတုမတီေတာင္ငူသို ့စစ္ရွံုဳးသူအျဖစ္လိုက္ပါခဲ့ရ၏။ သူ၏အဖိုးႏွင့္ ဦးရီးေတာ္တုိ ့သည္္ မည္မွ် ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ့ၾကရပါလိမ့္။ အခုေတာ့ သူက ေကတုမတီ၏စစ္ရွံဳးအက်ဥ္းသားတဦးအျဖစ္ အင္း၀သို ့လိုက္ပါလာခဲ့ရျပန္ျပီ...။ သူ ့အဖိုးသည္ သူ ့လိုပင္ စစ္ပြဲအတြင္းေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည့္ လင္ႏွင့္သားအတြက္ ရင္ပတ္စည္တီးျဖစ္ရသည့္ သားေပ်ာက္မိခင္မ်ား၊ မုဆိုးမဒုကၡသည္မ်ားကို မလြဲမေသြျမင္ေတြ ့ခဲ့ရေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ စစ္သည္တဦးျဖစ္သည့္တုိင္ စာဆိုတဦးလည္းျဖစ္သည့္သူ ့အဖိုးအေနႏွင့္ လူေတြရဲ့ဒုကၡကိုသည္အတိုင္း ထိုင္ျပီးၾကည့္ေနနိဳင္ရက္ပါ့မလား...။
မွန္သည္...၊ ေရေျမ့သခင္တို ့၏ေရွ ့ေမွာက္၌္ သည္အျဖစ္ကို စာဖြဲ ့ျပီးမွတ္တမ္းတင္ဖို ့ဆိုသည္မွာ ကိုယ့္လည္ပင္းေပၚ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဓါးတင္ျပီးလွီးသလုိျဖစ္လိမ့္မည္ဆိုသည္ကို သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သို ့ေသာ္...ရွင္သန္ခို သူ ့ႏွလံုးသားကိုမထိမ္းနိဳင္ပါ။ စစ္၏အနိဌါရုံမ်ားကို တကြက္တျပမွ်သာျဖစ္ျဖစ္ စာဖြဲ ့ျဖစ္ေအာင္ဖြဲ ့ေတာ့မည္။ သို ့ႏွင့္ ရွင္သန္ခိုသည္ ထိုးဇာတ္တခုကိုဖန္တီးရေတာ့၏။ သူ ့ရတုထဲ
စစ္ရွံဳးလို ့အင္း၀သို ့လိုက္ပါရသည့္ မိန္းမငယ္တေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကိုဖြဲ ့ရန္ သူစိတ္ကူးသည္။ အင္း၀ေရႊျပည္၏ အလွအပမ်ား ေစတီပုထိုးမ်ား ပြဲေတာ္မ်ား ဘယ္ေလာက္ပင္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေနသည္ျဖစ္ပေစ ေကတုမတီတြင္ ခြဲခြါက်န္ရစ္သည ့္ခ်စ္သူကိုသာ တေအာင့္ေမ့ေမ့ျဖစ္ရသည့္ မိန္းမငယ္တဦးကို
ထိုးဇာတ္လုပ္ရန္ ရွင္သန္ခို ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။ ဘ၀ရွင္၏အာရုံကိုလြဲေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့၏။ ရတု
၏ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္...ကို ရွင္သန္ခုိဆက္ျပီးဖတ္သည္။ သူ ့နားထဲ ၌ ကူပါကယ္ပါ တစာစာငိုေကၽြးေနသည့္ မိန္းမတေယာက္၏ ငိုသံမ်ားကိုသာၾကားေနခဲ့ရ၏။

“ ျပာလတ္မြတ္စင္၊ ေနာင္သာၾကင္၍၊ ေကရွင္ျမခက္၊ ျဖာစရြက္လည္း၊ နားထက္မေခြ၊ စုလည္းေျပႏွင့္၊ တင့္ေနက်စ္လ်စ္၊ စံပယ္သစ္က၊ ကၽြမ္းခ်စ္ရေအာင္၊ ၾကိဳးသည့္ေနာင္မူ၊ ေခၚေယာင္ေခၚမွား၊ ကိုယ္ကားသည္မွာ၊ ေမတာအသက္၊ ပံုလ်က္ေ၀မိွုငိး၊ အဆိုင္းဆိုင္းတည့္၊ ေန့တုိင္းတန့္ဆည္၊ မခံ့သည္ကို၊ ေရႊျပည္မွာနတ္၊ သိပါတတ္လိမ့္၊ ေပ်ာင္းညြတ္ယိမ္းယိမ္၊ အံုးရွာႀကိမ္းသည္၊ ေတာင္တိမ္းကဲ့သို ့ ညြတ္ကာေသာ..↔

ရတုရြတ္သံဆံုးသြာခဲ့ျပီ။ မဂ္လာမ႑ပ္တခုလံုး ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိ၏။ မဟာနႏၵာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ဖက္ဆီက ေက်းငွက္ျမည္သံမ်ားသည္ပင္ ထူးထူးျခားျခားတိတ္ဆိတ္လ်က္။ တခဏမွ်အၾကာတြင္ ဘ၀ရွင္၏ ေဒါသေႏွာသည့္အသံက မ႑ပ္တခုလံုးကို လႊမ္းသြား၏။

“ ဟဲ့ ရွင္သံခို နင့္ရတုထဲမွာ နင့္အသက္ကိုႏွဳတ္ယူသြားနိဳင္တဲ့ စားသားေတြပါေနတာ နင့္ကိုနင္ သိမွသိရဲ့လား ”

ရွင္သံခိုဆီမွ မည္သည့္အသံမွ်ျပန္ျပီးမၾကားရ။ ပလႅင္ထက္ဆီက ဘ၀ရွင္၏ ခႏၵာကိုယ္လွဳပ္ရွားသည့္အသံကိုၾကားရသည္။
“ ဘာတဲ့လဲ..ေျပရြာကိုပစ္...ေအာက္ေမ့လစ္ေသာ္...ၾကင္ခ်စ္စိတ္မွန္...ေနာင္ဘုန္းသန္လ်င္..တဲ့လားကြ၊ ျပီးေတာ့ တင့္ေနက်စ္လ်စ္...စံပယ္သစ္က...ကၽြမ္းခ်စ္ရေအာင္...ႀကိဳးသည့္ေနာင္မူ...တဲ့လားကြ↔

သည့္ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘ၀ရွင္သည္ သူ ့အေပၚ ေသဒါဏ္ေပးခဲ့၏။ သူသည္ အင္း၀ဘုရင္ေရွ ့ေမွာက္ေရာက္ေနသည့္တိုင္၊ အင္း၀ဘုရင္၏ အမွဳေတာ္ထမ္း စာဆိုျဖစ္သည့္တိုင္ ဘ၀ရွင္၏ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ႏွင့္ ေတာင္ငူ ဘုရင္ငယ္ နတ္ရွင္ေနာင္ ္တို ့၏ မျပတ္နိဳင္သည့္ေႏွာင္ႀကိဳးကို ရတုေရးဖြဲ ့ရေကာင္းလားဟုဆိုကာ ဘ၀ရွင္သည္ သူ ့အေပၚ အျပင္းအထန္ရာဇမာန္တင္းေတာ့၏။

ရွင္သန္ခို ျငင္းပါေသးသည္။ သူေရးဖြဲ ့သည့္ ရတုကဗ်ာအေပၚ ဘ၀ရွင္၏အေကာက္အယူ လြဲျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ျပန္လည္ေလ်ာက္တင္၏။သို ့ေသာ္ မည္သည့္အဓိပါယ္ႏွင့္ေရးဖြဲ ့ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကိုမူ တလံုးတပါဒမွ် မဖြင့္ဟပဲ ဘ၀ရွင္ေျပာသမွ် လည္စင္းလ်က္ သာ ျငိမ္ခံေနခဲ့၏။ ဤကဲ့သို ့အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုရမည့္အလုပ္မွာ စာဆိုတို ့၏အလုပ္မဟုတ္ဟုဆိုကာ ဘ၀ရွင္၏ ေသဒါဏ္အမိန္ ့ကို မတုန္မလွဳပ္ခံယူခဲ့၏။

မြန္းလြဲ ေရႊဗဟိုစည္ သံုးခ်က္တီးသံၾကားရသည္။ မၾကာမွီ ေတာင္စြယ္တြင္ ေနကြယ္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း အက်ဥ္းဌါန အေစါင့္တပ္သားမ်ားႏွင့္ သူသတ္သမားမ်ားေရာက္လာကာ သူ ့အား လူသတ္ကုန္းသို ့ေခၚၾကေပေတာ့မည္။

ရွင္သန္ခို သည္ အက်ဥ္းခန္းေထာင့္တြင္ ထိုင္ေနရာက ထရပ္လိုက္၏။အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ပ်ံ ့လြင့္ေနခဲ့သည့္ သူ ့စိတ္မွာ ယခုအခါ သူ ့ခႏာကိုယ္ဆီျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ သူ သည္စာဆိုတဦးမွ်သာျဖစ္သည္။ စာဆိုတဦးအေနႏွင့္စာဆိုတို ့လုပ္ရကိုင္ရမည ့္အလုပ္ကို သူလုုပ္ခဲ့ျပီးျပီ။ ယခုအခါ သူ ့အေနႏွင့္ ေသမင္းကိုရင္ဆိုင္ရုံမွအပ ဘာမွ်မရွိ။

အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကားရသည္။ သူက အခန္းေပါက္၀ကို တည္ျငိမ္စြာၾကည့္ရင္းက မတ္မတ္ရပ္သည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲသို ့လူတေယာက္ေခါင္းငံု ့ျပီး၀င္လာ၏။ အေစါင့္စစ္သားမဟုတ္။ သုဘရာဇာလည္းမဟုတ္။ တာ၀န္က် သူသတ္သမားမ်ားလည္းမဟုတ္။ ရွင္သန္ခို မေ၀ခြဲတတ္ေအာင္ျဖစ္ေနစဥ္ အခ်ဳပ္ခန္းအတြင္း ေခါင္းငံု ့ျပီး၀င္လာသူက ငံု ့ထားသည့္ေခါင္းကိုေမါ့လိုက္၏။

“ ငထင္ငယ္ ↔

ရွင္သန္ခို ေနရာတြင္ပင္ ေျခစံုရပ္ရင္းက အံ့ၾသသြားရ၏။

( ၂ )

“ ဘာ ဘ၀ရွင္က ငါ့ကို ေသဒါဏ္ကလႊတ္လိုက္ျပီ ↔

“ ဟုတ္တယ္ ရွင္သံခို ၊ ငါ နင့္ကို ေသဒါဏ္ကလႊတ္ဖို ့ဘ၀ရွင္ဆီမွာေလွ်ာက္တင္ခဲ့တာပဲ၊ နင္လည္းသိတာပဲ၊ ဘ၀ရွင္က သာမာန္လူမွမဟုတ္တာ၊ သူက ပညာရွိေတြ သူရဲေကာင္းေတြကို ေမြးတဲ့သူ၊ နားလည္တဲ့သူ၊ျပီးေတာ့ ခံစားတတ္တဲ့သူ၊ ဒီလို ဘ၀ရွင္ဆီ ငါဘာျပဳလို ့မေလွ်ာက္တင္ရဲရမွာလဲ၊ ဒါေၾကာင့္မို ့နင့္အတြက္ငါ အတြင္းေတာ္ထဲ၀င္ျပီးေလွ်ာက္တင္ခဲ့တာပဲ ↔

ရွင္သံခို အိပ္မက္မက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ျပည္ငထင္ငယ္ က သူ ့ေရွ ့တြင္ စကားကို တလံုးခ်င္းရွင္းျပေနသည့္တိုင္ သူ ့မွာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေန၏။

“ တကယ္ေတာ့ နင္အံ့ၾသသလို ငါလည္း ဘ၀ရွင္ရဲ့ ျပင္ဆင္တဲ့အမိန္ ့ေတာ္ကိုၾကားတုန္းက အိပ္မက္မက္ေနသလိုပဲကြ ”

“ ေအးေလ အခုလိုၾကားရေတာ့ ငါလူ ့ေျပမွာ ၾကာၾကာထပ္ျပီး ေနရအုန္းေတာ့မွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ နင္ ဘယ္လိုစကားမိ်ဳးေျပာျပီး ဘ၀ရွင္ဆီမွာ ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တာမ်ားလဲ ↔

“ နင္က ေကတုမတီတင္မက တျခားတိုင္းနိဳင္ငံေတြထိေအာင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာဆိုအမတ္၊ ျပီးေတာ့ နင့္ရတုထဲက ေနာင္ ဆိုတဲ့စကားလံုးက နတ္ရွင္ေနာင္ကိုဆိုလိုတာမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးသူကိုဆိုလိုတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီအထဲက ေကရွင္ျမခက္ ျဖာစရြက္ဆိုျပီးေရးတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာကလည္း ေတာင္ငူကဘ၀ရွင္သိမ္းပိုက္လာတဲ့ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ကိုရည္ညႊန္းတာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ရတုကဗ်ာဆိုတာ တေၾကာင္းထဲကိုအေသယူလို ့မရတဲ့အေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေလွ်ာက္တင္ရတာေပါ့ ”

ရွင္သန္ခို က ျပည္ငထင္ငယ္၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ့ျပံဳး၏။

“ ဘ၀ရွင္ကို နင္တကယ္ပဲ ဒီေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ငါမယံုဘူး ငထင္ငယ္ ၊ နင္ဟာ ငါလို စာမဆိုေပမယ့္ စာဆိုတေယာက္ထက္ပိုျပီးခံစားတတ္တာ ငါသိေနတာပဲ၊ ျပီးေတာ့ နင္နဲ ့ငါနဲ ့က အင္း၀သားမဟုတ္ၾကဘူးေလ၊ နင္က ျပည္ကပါလာတဲ့ကၽြန္၊ ငါက ေတာင္ငူ..၊ ဘ၀တူေတြျဖစ္ၾကတဲ့အျပင္ နင္က အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ငါနဲ ့အတူတူရွိေနတဲ့သူ၊ ရတုကဗ်ာေတြရဲ့အနက္ကို ငါ့ထက္ေတာင္မွ ပိုျပီးခံစားနားလည္သူလို ့ ငါသိထားတာပဲ၊ ဘ၀ရွင္ကို နင္ဒီေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ငါမယံုဘူး ငထင္ငယ္ ↔

“ နင္က အခုလိုစေျပာမွေတာ့ ငါလည္း ငါထင္တဲ့ကိစ ေျပာၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္၊ ဟုတ္တယ္...၊ ဘ၀ရွင္ကို နင္ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တဲ့စကား မွန္တယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္၊ နင္ဒီေလာက္ေတာ့ မထံုဘူးဆိုတာ ငါေတြးမိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နင္က ဘ၀ရွင္ထင္သလိုမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ ျငင္းျပီး နင့္ရဲ့တကယ့္ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္က ဘာလဲဆိုတာမေျပာဘူး၊ ေသဒါဏ္ကိုသာ ေအးေအးေဆးေဆးခံယူခဲ့တယ္၊ နင္ဒီလို ေသဒါဏ္ကိုေခါင္းငံု ့ျပီးခံယူေတာ့ ငါလည္းေတြးရေတာ့တာေပါ့၊ ေသခ်ာတာတခုက ပုဂလဓိဌါန္သေဘာေရးရင္ ဘ၀ရွင္လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာနင္သိတယ္၊ ဒါကိုသိရဲ့သားနဲ ့နင္က ေကြကြင္းရတဲ့ ေနာင္နဲ ့ျမိတ္စလြတ္မိန္းခေလးရဲ့ဇာတ္လမ္းသေဘာ နင္ေရးတာ၊ ဒါက စာဆိုလုပ္သူတဦးရဲ့ထိုးဇာတ္ပါ၊ နင္က အဲဒီဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေကြကြင္းရျခင္း ဒုကၡဗ်ာပါဒကုိ အဓိကထားျပီးေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ နင္ေျပာခ်င္တဲ့အရာ ေျပာလို ့ရေအာင္ တမင္ဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ရုပ္ေတြပါ၊ မဟုတ္မွလြဲေရာ နင္က ျပည္ေထာင္အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းျပီး လူေတြ ခ်စ္သူေတြ မိသားစုေတြ ေသကြဲရွင္ကြဲ ကြဲၾကရတဲ့အျဖစ္ကို နင္မခံစားနိဳင္ဘူး၊ နင္ေျပာခ်င္တာကဒါပဲမို ့လား ရွင္သန္ခို ရယ္၊ နင္က စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ လူေတြဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရတာကိုေျပာခ်င္တာပဲမို ့လား၊ အာဏာလႊမ္းမိုး ဆင့္ကာၾကိဳးလို ့လူေတြေသၾကရတာကို နင္ေၾကကြဲရတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ေရေျမ့ရွင္ေတြဘက္ကၾကည့္ရင္ ျပည္ေထာင္အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းတဲ့အလုပ္က လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္အလုပ္၊ ဘုန္းလက္ရုံးျဖည့္ဆည္းၾကရတဲ့အလုပ္၊ ဒါကိုလည္းနင္သိတယ္၊ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ဘ၀မွာကိုယ့္တာ၀န္ကို အသက္ေပးျပီးထမ္းေဆာင္ လိုက္တာပဲဆိုတဲ့ စာဆိုတေယာက္ရဲ့ ခံစားယုံၾကည္မွဳမ်ိဳးနဲ ့ နင္ ဒီရတုကိုေရးခဲ့တာ၊ ေနာင္လာမယ္.စာဆိုအသီးသီးရဲ့ကညစ္တံအတြက္ နင္ ဒီလွ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ကို အသက္နဲ ့လဲျပီးဖြင့္မေျပာပဲ တမင္ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့သေဘာပဲမဟုတ္လား ရွင္သန္ခို ၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ ငါ့ရဲ့ဒီအျမင္ကို ဘ၀ရွင္ဆီ ငါေလွ်ာက္တင္ေကာင္းေလွ်ာက္တင္ခဲ့ေလမလားလို ့ နင္စိုးရိမ္ေနတာပဲမဟုတ္လား ရွင္သန္ခို ၊ ငါ ဒီေလာက္ေတာ့မမိုက္မဲပါဘူး၊ ဒါက နင္အသက္နဲ ့ရင္းျပီးမွခ်န္ထားခဲ့တဲ့ စာဆိုတဦးရဲ့ က်င့္၀တ္သိကၡာကိစၥ”

ရွင္သန္ခို ႏွင့္ ျပည္ငထင္ငယ္ တို ့အခ်ဳပ္ခန္းေဆာင္ သစ္တပ္၀န္းအျပင္ ဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ ေနလံုးၾကီးမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဖက္ ေတာင္စြယ္ေအာက္သို ့ေရာက္သြားခဲ့ျပီ။

ရွင္သန္ခို လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းက ျပည္ငထင္ငယ္ ေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားကိုေတြးကာ ေၾကနပ္စြာျပံဳးမိေလသည္။ ။


ကိုးကား။ ။ ( ၁ ) အျမင့္သို ့အာရုံညြန္ ့တက္ျခင္း ( တကၠသိုလ္ ဘုန္းနိဳင္ )
( ၂ ) ျမန္မာစာေပသမိုင္း ( ဦးေဖေမာင္တင္ )
( ၃ ) ျမန္မာစာညြန္ ့ေပါင္းက်မ္း(ဒု)
( ၄ ) မဟာရာဇ ၀င္ႀကီး ( ဦးကုလား )
( ၆ ) စာဆိုေတာ္မ်ားအထုပတိၱ (ေမာင္သုတ/ ဗိုလ္မွဴးဘေသာင္း)
(သရုပ္ေဖၚပံုက images,objects, and ideas စာအုပ္မွ ယူသံုးထားတာပါခင္ဗ်ား)

ျငိမ္းေ၀
၂၆ ၊ ၉ ၊ ၂၀၀၉


September 26, 2009

ေႏြတည


( ၆ )

ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္လားၿပီး ကာလ အတန္္ၾကာမ်ွ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ ရက္အေပါင္း၌ မေမ့ႏိုင္စရာျဖစ္သည့္ ေ၀၏ ရုပ္ပံု ကားခ်ပ္ငယ္ကေလးေပါင္း မ်ားစြာရွိေပသည္။ ကာလ အတန္ၾကာလာေသာ အခါ၌ ထုိပံုတူလႊာ ကားခ်ပ္ငယ္ကေလးမ်ား သည္ အခ်ိဳ ့ေဆးေရာင္ မိွန္စျပဳလာသည္လည္း ရွိရေပမည္။ အခ်ိဳ ့မပီမသေတာ့သည္လည္း ရွိိရေပမည္။ အခ်ိဳ ့တပိုင္းတစ ပ်က္ျပယ္ေနမည္လည္း ရွိရေပမည္။
ထုိ ေ၀ ့ရုပ္ပံု ကားခ်ပ္ငယ္ကေလး အေပါင္း၌ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့က်ေနာ္တုိ ့ဆိုက္ေရာက္သြားသည့္ တညေနသည္ တပိုင္းတစ ပ်က္ျပယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေ၀့ ပုံတူကားခ်ပ္ တခ်ပ္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိကားခ်ပ္ငယ္ေပၚ၌ကား ေ၀သည္ ၿပံဳးရယ္မေနေပ။ ေ၀ ့မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ ညိဳ ့ရိပ္ ေဆြးေရာင္သန္းေနခဲ့သည္။ ေ၀့မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားသည္ စင္းေငးက်ေနခဲ့၏။


ေ၀သည္ ဘယ္ဆီ၀ယ္မဟုတ္ဘဲ ေငးေနခဲ့သည္။ ျမင္းလွည္း ျဖတ္သန္းလာစဥ္၌ နံေဘးတြင္ တရိပ္ရိပ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အညာရႈခင္း ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားကုိလည္း မဟုတ္၊ လမ္းနံေဘးရွိ ဆူးရစ္ခ်ံဳကေလးမ်ားကိုလည္း မဟုတ္၊ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားနံေဘး အနိမ့္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းပုိင္းရွိ စိ္မ္းစုိေနေသာ ယာခငး္ ကြက္မ်ားကိုလည္း မဟုတ္၊ ေနာက္၌ ေတာင္ကုန္းေကြ ့၀ယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ညိဳ့မိွဳင္းေနသည့္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ဘူတာရုံကုိလည္းမဟုတ္၊ ထုိေနာက္ဖက္၌ အေ၀းဆီ၀ယ္ ညိဳ ့ညိဳ ့ဆိုင္းဆုိင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတာေတာင္မ်ားကုိလည္းမဟုတ္။

က်ေနာ္တုို ့ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ဘူတာရုံမွ ထြက္အလာ၌ ၿမိဳ ့သို ့အသြား လမ္းေပၚ၀ယ္ မုိးမႈန္မ်ားသည္လည္း မိွဳင္းအုံ ့စြာက်ေန၏။ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားေပၚ၀ယ္ ျမဴမ်ား ရစ္သိုင္းေန၏။ အျမင္မ်ားမွာ ညိဳ ့မိႈင္းအုံ ့ပ်ေနျပန္သည္။ ေရွ ့လျခမ္းေကြ ့အလြန္၌ က်ေနာ္တို ့၏ ခရီးဆုံး ၿမိဳ ့သစ္ကေလးၿမိဳ ့သည္ အနိမ့္ပုိင္းမွ ေပၚလြင္လာေလသည္။
ေ၀သည္ ျမင္းလွည္းကုိ ေက်ာမွီထား၏။ လက္ကုိင္ပု၀ါေထာင့္စြန္းတဖက္ကုိ ကိုက္ေနသည္။ လက္တဖက္ျဖင့္ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ေထာက္ထားသည္။ ေ၀၏ အျပာလဲ့နီလာအေသြးအကၤ်ီသည္ အသားႏွင့္ ကပ္ေန၏။ က်ေနာ္ သူ ့ပခုံးေပၚသို ့လက္တဖက္တင္ကာ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္အထိ သူသည္ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကြဲစြာ ေငးေနလ်က္ပင္။

̎ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ...ဟု ̎ က်ေနာ္သည္ သူ ၾကားသာရုံ ေမးေနခဲ့ေသာ္လည္း သူ ့စိ္တ္၌ ခံစားေနရသည္တုို ့ကုိမူသိေနသည္။

သူသည္ ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ကုိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသျဖင့္ သူ ့အေမကို မည္မွ် လြမ္းေနမိရွာမည္ကို သိပါသည္။က်ေနာ္သည္ ကရုဏာစိတ္ျဖင့္ ရင္ထဲ၀ယ္ ေႏြးေနကာ သူ ့ကုိ ခေလး ကေလးေခ်ာ့သလုိ ပခုံးကို ပြတ္သပ္ေပးေနမိျပန္သည္။
သူကလည္း က်ေနာ့္ကုိ ေမာ့၍ပင္ မၾကည့္၊ မ်က္လုံးအိမ္၌ကား မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္လာေနေလသည္။ သူသည္ ၿငိမ္ေတြေနရင္း စိတ္ထိခိုက္ေနခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ္သည္လည္း ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္ၿပီး ေလာ ေလာဆယ္ဆယ္ ဘယ္ပံု ေနထုိင္ရမည္ကိုလည္း မေတြးအားေသး။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္္၌ ေတာအုပ္ႀကီးအိမ္သို ့အေေရာက္သြား၊ၿပီးမွ ေနစရာရွာ၊ ၿပီးမွ အလုပ္အတြက္ ဆက္ဆံေရး အပုိင္းမ်ားကုိ စဥ္းစား။
ေလာေလာဆယ္တြင္ကား ေ၀ ဤသုိ ့စိတ္ထိခုိက္ေနသည္ကို မျမင္လုိေပ။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ ရယ္ေစရန္ တခုခု ေျပာရန္သာ ေတြးေနမိေလသည္။
သို ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ၌ ျပက္လုံး တခုမွ် ၀င္မလာႏုိင္ေပ။ က်ေနာ္သည္ သူ ့မ်က္ႏွာေလးကုိသာ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သူ ့ဆံပင္ကေလးမ်ားကို သပ္တင္ ေပးေနခဲ့မိေလသည္.။

“ ရည္းစားလြမ္းလုိ ့လားဟင္... ေျပာစမ္းပါေ၀ရယ္၊ မ်က္ရည္၀ဲလာရတာက ဟိုက က်န္ခဲ့တဲ့ ရည္းစားကုိ လြမ္ေနလို ့လား၊ ဒါျဖင့္ ကို ျပန္ပုိ ့ေပးမယ္ေလ၊ ေ၀ ့လူကလဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ ့လက္ခံမွာဘဲမုိ ့လား ”

က်ေနာ္ ရယ္သံႏွင့္ေျပာသည္အထိ ေ၀သည္ လွည့္မၾကည့္။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ပါးကုိ မနာမက်င္ လိမ္ဆဲြလုိက္ၿပီး မရႈစိမ့္ႏုိင္ ျဖစ္လာခဲ့မိျပန္သည္။

“ ကုိကိုတု ့ုိ ေပ်ာ္ေနၾကရမယ့္အခ်ိန္မႈတ္လား... ေ၀ ” တီးတုိးေျပာေနမိျပန္သည္။

ေ၀ ့မ်က္လုံးအိမ္မွ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား လိမ့္ဆင္းလာကာ က်ေနာ့္လက္ေပၚသို ့
ေၾကြက်လာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားကုိ မသုတ္ပစ္ဘဲ သည္အတုိင္းၾကည့္ေနခဲ့၏။ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားကို စိတ္ျဖင့္ ေရတြက္ၾကည့္ေနခဲ့၏။

ျမင္းလွည္းသည္ လျခမ္းေကြ ့လမ္းကို ေက်ာ္ကာ တမာပင္မ်ား အုံးဆုိင္းေနသည့္ ၿမိဳ့ သစ္ကေလးသို ့ခ်ိဳး၀င္ လုိက္ေလသည္။ ေရွ ့မွေမာင္းႏွင္သြားသည့္ ျမင္းလွည္းမွ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ ၿမိဳ ့အ၀င္လမ္းမ၌ ပ်ံ ့၀ဲ့ေနရစ္ခဲ့၏။
လမ္းမ်ားအတန္ငယ္ ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိဳးေကြ ့ၿပီးမွ ၿခံႀကီးတခုေရွ ့တြင္ ရပ္တန္ ့လိုက္ၿပီး “ ေတာအုုပ္ႀကီးအိမ္ ေရာက္ပါဘီ ဆရာေလး ” ဟု ျမင္းလွည္းသမား အဖုိးႀကီးက ေျပာေလသည္။
က်ေနာ္တို ့အိမ္ေထာင္ပစၥည္း အခ်ိဳ ့တ၀က္ကုိ တင္ေဆာင္လာခဲ့ေသာ ျမင္းလွည္းသည္ ေနာက္ဖက္မိုးမႈန္မ်ားက်ေနေသာ လမ္းမအတိုင္း ခပ္ေႏွးေႏွး ေမာင္းလာသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ ေ၀သည္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ေျမေပၚသို ့ေျခခ်လုိက္ၾက၏။ မိုးမႈန္မ်ားက်ေနဆဲတြင္ ၿခံ၀တြင္ ရပ္လုိက္ၾကၿပီး “ ဒို ့မ်ားဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနရအုံးမွာလဲမသိဘူးေနာ္ ေ၀ ” က်ေနာ္သည္ စကားဆက္ရွာၿပီး ေျပာခဲ့၏။
ေ၀သည္ ၿခံ၀၌ ေက်ာက္ရုပ္ကေလးလုိ ရပ္ေန၏။ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ေသာေက်ာက္ရုပ္ကေလးျဖစ္၏။ ေ၀ ့မ်က္လုံးမ်ားကား ေငးရီေနဆဲပင္။ ေ၀ ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနပ္ခါး မႈန္ကေလးမ်ားလည္း ျပယ္ေနၾကေလၿပီ။
ၿခံ၀တြင္ ပစၥည္းမ်ားခ်ခဲ့ၿပီး ျမင္းလွည္း ႏွစ္စီးသည္ တမာပင္မ်ားအုပ္ဆုိင္းေနေသာ လမ္းအတိုင္း ျပန္လွည့္ ထြက္သြား၏။ ၿခံ၀င္းႀကီးထဲမွ ေတာအုပ္ႀကီးႏွင့္ ေတာအုပ္ ႏွစ္ေယာက္ထြက္လာၾကေလသည္။

က်ေနာ္သည္ ေတာအုပ္ႀကီးကို လွမ္းၿပံဳး ႏႈတ္ဆက္ေန၏။ စိတ္၌္မူ ယခုက်ေနာ္ႏွင့္ အလုပ္အတူလုပ္ရမည့္ ေတာအုပ္ႀကီးမွာ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း ရွိသူဟုတ္မဟုတ္ ရွာေဖြေလ့ လာေနမိ၏။ ေတာအုပ္ႀကီးမွာလည္း သေဘာသကာယ ေကာင္းမြန္ပုံျဖင့္ အေ၀းမွပင္ လွမ္းၿပံဳးလာေလသည္။
ထုိအခ်ိန္ကေလး၌ ေ၀သည္ လူစိမ္းမ်ားႏွင့္ ဆက္္ဆံရမည္ကုိ ခေလးတေယာက္ေၾကာက္ရြံ ့ပံုမ်ိဳးျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ ့လာသလိုက်ေနာ့္ နံေဘးသုိ ့တိုးကပ္ေလသည္။ သူသည္ ၿခံ၀သို ့ထြက္လာၾကသူမ်ားကို မ်က္လုံး၀ုိင္းႀကီးျဖင့္ ၾကည့္ေနျပန္သည္။

“ တရက္ ႏွစ္ရက္ေတာ့ ဒီအိမ္မွာဘဲတဲရမွာေပါ့ ” ဟု က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ကုိေျပာေန၏။
ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ကုိလွွည့္မၾကည့္ဘဲ “ ေ၀ ေတာ့ အေမ့ဆီျပန္ေျပးခ်င္ဘီကုိကုိရယ္ ” ဟု ေျပာေနသည္။
“ ဘာျပဳလို ့မ်ားလဲ ”
“ ဘာျပဳလို ့လဲ၊ ေ၀ေလ သူနဲ ့ေနရမွာကုိ ေတြးၿပီးေၾကာက္ေနတယ္၊ သူရုိ္က္မွာကိုေၾကာက္ေနတယ္။ အေမတို ့နဲ ့လဲ ေ၀းလာခဲဘီမႈတ္လားကိုုကုိရယ္ ”

က်ေနာ္သည္ မရယ္ႏုိင္ဘဲ သူ ့ကုိေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ေတာအုပ္ႀကီးႏွင့္ အလုပ္ကိစၥ စကားမ်ား ေျပာေနစဥ္ တြင္လည္းက်ေနာ့္ စိ္္တ္မ်ားမွာ အလုပ္ကိစၥမ်ားကို စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ သူ ့စိတ္ထဲ၌ တကယ္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ထုိေသာကစိတ္မွာ က်ေနာ့္ကိုနာက်င္လာေအာင္ ရုိက္ခတ္ေလသည္.။ သူသည္ ခေလးကေလးျဖစ္၏။ သူသည္ ခေလးစိတ္တပုိ္င္းႏွင့္ မိန္းမရုိင္းကေလးေပတကား။ သူသည္ က်ေနာ့္ကုိမယုံၾကည္ႏုိင္ေသာ စိတ္တ၀က္။ ယံုၾကည္စိတ္ တည္းတည္းကေလးမွ်ျဖင့္ပင္ ဤမွ်ေ၀းလံလွေသာ ခရီးရွည္ႀကီးသို ့သြားရာ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လုိက္ပါ လာခဲ့ေပသည္.။

ေ၀ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ ငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာအနက္၀ယ္ မပီမသေတာ့ေသာ ကားခ်ပ္ငယ္ ကေလးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိသည့္အတြငး္၌ ေ၀ႏွင့္က်ေနာ္ အတူေနခဲ့သည့္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ၿမိဳ ့အစြန္ပိုင္းမွအိမ္ကေလးသည္ လည္းပါ၀င္ျပန္သည္။
ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္ၿပီး ရက္အတန္ၾကာ၌ ေ၀သည္ မေပ်ာ္ပိုက္္ႏိုင္၊ ေသာကေ၀ေနခဲ့ေလသည္.။ အေပါင္းအသင္း မရွိေသးသျဖင့္္ စိတ္အားလည္းငယ္ေနခဲ့၏။ က်ေနာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္မ်ား၌ ေ၀သည္ အိမ္ကေလးထဲ၌ ညိွဳးမွိန္စြာ ေနရစ္ခဲ့၏.။ ညေနခင္းတုိင္း က်ေနာ္အလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္မ်ားတြင္ အစဥ္အၿမဲ ၿခံ၀ မွွ ထြက္ေစာင့္ ႀကိဳေနတတ္၏။ က်ေနာ္ ျပန္လာလွ်င္ေ၀သည္ ဖခင္ကုိ ႀကိဳသည့္သမီးကေလးကဲ့သို ့ု က်ေနာ့္ကုိ ေျပးေပြ ့ႀကိဳ တတ္ေလသည္။

အိမ္၌ တေယာက္တည္း ေနစဥ္၀ယ္ ေ၀သည္ သီခ်င္းတပုဒ္ပုဒ္ကို တီးတုိးညည္းရင္း အလုပ္တခုခုကို လုပ္ေနတတ္ေလသည္။ တခါတရံ၌ သူသည္ဆန္ေဆးရင္း ေပါက္တတ္ကရမ်ားကုိ သီခ်င္းလုပ္ ဆုိညည္းကာ မ်က္ရည္မ်ား တေတြေတြ က်ေနတတ္ျပန္သည္။ သူ ့သီခ်င္းမ်ား၌ သူ ့အေမကို လြမ္းတေနတတ္ေလသည္။ သူသည္ေပါက္တတ္ကရ စပ္ဆိုရင္းသူ ့အေမကုိ ျမင္ေနေပေတာ့မည္။ သူ ့စိတ္အာရုံသည္ ေတာင္တန္းမ်ား ေခ်ာင္းေျမာင္း အင္းအုိင္မ်ား အလီလီျဖတ္သန္းသြားၿပီး သူ ့အေမ ရင္ခြင္ထဲသို ့ ေျပး၀င္ေနေပမည္။ သူ အလုပ္လုပ္ရာ စပါးစက္ႀကီးသို ့လည္း စိတ္အာရုံမ်ားက ေရာက္ေနေပမည္၊ သူအလုပ္လုပ္ရာတဲတန္းလ်ားကေလးသို ့လည္း ေရာက္ေနေပမည္။

သူ သီခ်င္းကုိ တီၤးတုိးဆုိရင္း ဆန္ထည္းမွ စပါးလံုးေရြးေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္အလုပ္မွျပန္လာၿပီး ေျခသံမၾကားေအာင္ အိမ္ေပၚသို ့တက္သြားသည္။ သူ့ေနာက္ေက်ဘက္မွ တံခါး၀တြင္ ကြယ္ၿပီး အသာရပ္ေနသည္။ ထုိအခါ၌ က်ေနာ္သည္ သူမၾကားေစရန္ အသက္ကုိပင္ မွ်င္းၿပီး ရွဴေနရ၏။
သူေပါက္တက္ကရ သီခ်င္းစပ္္ဆုိေနသည္မွာ ခပ္တိုးတိုးျဖစ္သျဖင့္ မနည္း နားစြင့္ေထာင္ေနရ၏။ သီခ်င္းဆုိရင္း သူ ့အသံကေလးမွာ တုန္လာေနေလသည္။ သူ ့မ်က္လုံးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္လာေနရာမွ မ်က္ရည္မ်ားသည္ မ်က္လုံးအိမ္ကုိ ပိတ္ဖုံးသြား၏။ သူ ့ပါးျပင္ေပၚသိုု ့မ်က္ရည္မ်ား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိမ့္ဆင္းလာေနစဥ္ သူ ့အသံမွ ပို၍လိႈက္တက္လာေနေလသည္။

မိဒုကၡရဲ ့အပူသယ္ အေမရယ္...အေမ့ သမီးေလး ခင္ေ၀့ကိုကြယ္ ေျပးလုိ ့ျမင္လွဲ ့ကြယ္။
အေမ့ကုိ မခ်စ္လုိ ့အေမ့ကိုပစ္လုိ ့သူ ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္လာခဲ့တယ္...အမိုက္မေလးရယ္..
အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ပုလဲပုတီးေလနဲ ့အခ်ိတ္ထမီရယ္အေမရယ္ ...ဒီေတာ ဒီေတာင္ ရႈိ ေျမာင္ေတြ ျဖတ္လို ့အေ၀းကေန ေဆြ း ေနရပါတယ္၊ ေသာင္ျပင္မွုာ လႊတ္တဲ့ ေခြးလိုကြယ္ မေအးရႏုိင္ေတာ့တယ္။
တယ္နယ့္..တဲ့နယ္...တဲနယ္...တဲ့နယ္...တဲ့နယ္ တယ္္။

ေအာ္ ခင္ေ၀ ခင္ေ၀၊ အမိုက္မေလး အခုေတာ့ နင့္အျဖစ္ဟာ တယ္လုိ ့မို ့ ဆုိးပါလားေနာ္၊ နင္ဟာ လူ ့ျပည္မွာေတာင္ ေနဖုိ ့မေကာင္းေတာ့ဘူး ခင္ေ၀ရယ္၊ တယ္နယ့္...တဲ့နယ္...တဲ့နယ္...တဲ့့နယ္...တဲ့နယ္....တဲ့နယ္...တယ္။

ထိုအခါတြင္ကား က်ေနာ္သည္ အၾကာႀကီး ရပ္ေစာင့္ေနရာမွ မေအာင့္အီးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလုိက္ရေလသည္.။
သူသည္ လန္ ့ဖ်တ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။ သူ ့မ်က္လံုးမ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္သိပ္ေနလ်က္ႏွင့္သူသည္ ထမီတုိတုိ၀တ္ကာ ကမန္းကတမ္း ထရပ္လုိက္တတ္္ေလသည္။ က်ေနာ့္ကုိေယာက္်ားကေလး တေယာက္ကဲ့သို ့လက္သီးဆုပ္ၿပီး တဘုိင္းဘုိင္း ထုိးလုိ္က္တတ္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္သူ ့လက္ကေလးမ်ားကို ဖမ္းခ်ဳပ္ကုိင္လုိက္ၿပီး သူ ့ကုိ အတင္းသိမ္းႀကံဳးေပြ ့ဖက္လုိက္၏။
` သူသည္ ပုိ၍ စိတ္ထိခုိက္သြားၿပီး တသိမ့္သိမ့္ တရွဳိက္ရွိိဳက္ငိုျပန္ေလသည္။
ထုိညေနမ်ား၌ သူ ့ရွိဳက္သံႏွင့္က်ေနာ္၏ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ရယ္ေမာေနသံ ထုပုတ္ ရုိက္ႏွက္သံမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို ့အိမ္ကေလးမွာလည္း စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ သြားတတ္ျပန္သည္။

ညေနခင္းမ်ား၌ ေ၀သည္ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လွ်င္က်ေနာ္ႏွင့္ အတူ လုိက္လာတတ္ျပန္သည္။ သူသည္ ထမင္းအုိးကိုမီး ကမန္းကတန္း ထုိးၿပီးတည္၏။ က်ေနာ့္ကုိ အတင္းေစာင့္ဆိုင္းခုိင္းထားတတ္၏။ တခါတရံ၌ ေပေပေတေတ မ်က္ႏွာကုိ ကမန္းကတမ္း ပုဆိုးစုတ္ျဖင့္္ သုတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ ေနာက္မွေျပးလုိက္လာေလသည္။
ညေနခင္းမ်ား၌ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ၿမိဳ ့အျပင္ဘက္ ရစ္ေခြေခ်ာင္းတ၀ိုက္မွာ အစဥ္အၿမဲလိုပင္အသံမရွွိ၊ တိ္တ္ဆိတ္ေအးၿငိမ္းေနတတ္ေလသည္။ ခ်ဳံပုတ္စိမ္္းမ်ားသည္ ေခ်ာင္းကမ္းပါး၌ ကပ္ေပါက္ေန၏။ ဆီးႏွင္းမ်ား က်စျပဳလာလွ်င္ ေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိ ေတာင္ေခ်ာက္ကုန္းကေလးမ်ားသည္ ပို၍တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ ေခ်ာင္းေရအလ်ဥ္သည္ တုိးသက္စြာ စီးဆင္းေန၏။ သစ္ရြက္ကေလးမ်ား ေခ်ာင္းေရထဲ၌ ေႏွးေကြးေလးလံလွစြာ ေမ်ာေနစဥ္၌ ေ၀သည္ က်ုေနာ့္ ေနာက္မွ အိေျႏၵရွင္ မိန္းမႀကီးတဦးလုိ ေခ်ာင္းကမ္းပါး အတုိင္း တည္တည္ခန္ ့ခန္ ့ႀကီးေလွ်ာက္လာတတ္ျပန္သည္။

ခပ္ေ၀းေ၀း ယာခင္းေစာင္း ကုန္းျမင့္၌ကား အပြင့္မ်ားရဲေနေသာ လက္ပံပင္ႀကီးမွ လက္ပံပြင့္မ်ားသည္ တသဲသဲ၀ဲလွည့္ေၾကြက်ေနသည္။

“ ေ၀ က တကယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမႀကီးလို ေနတတ္ပါတယ္ ” ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ္သည္ အလုပ္အကုိင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေ၀နားမလည္ႏုိင္သည့္ အျခား အေၾကာင္းမ်ား ကုိပါ ေျပာျပလာတတ္ေလသည္။
ေ၀သည္လည္း နားလည္သလုိလို ေခါင္းတဆက္ဆက္ ညိတ္လာရင္းမွ မဆီမဆုိင္ ၾကားျဖတ္ေမးလာေလသည္။

“ ကဲ... ဒါေတြထားကြယ္၊ ေ၀့ကို ကုိ အျမဲတန္းေျပာေနက် စကားဘဲ ေျပာရအုံးမယ္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ရွင္လုိ မိန္းမပီသေအာင္ ေနတတ္ရမယ္ဟုတ္လား၊ ခေလးဆိုရင္ ခေလးလုိ ေနတတ္ရမယ္၊ ေ၀ ့အေနနဲ ့ဆုိရင္လဲ ေတာအုပ္ကေလးရဲ ့ဇနီး၊ သိမ္သိ္္မ္ေမြ ့ေမြ ့ေနတတ္ရမယ္၊ တခါတရံ ေ၀ေနတာေျပာတာ ခေလးဆန္လြန္းတယ္လို ့ ထင္တယ္ ”
“ အုိ...ခင္ေ၀ ဘာလုပ္လို ့လဲ ”
“ ကဲ...အခု ေျပာတဲ့ ဟာကုိ ေ၀ ့ဘာသာ ေအးေအး ေဆးေဆး စဥ္းစားစမ္း၊ ခု ေ၀ ေျပာလုိက္တဲ့ ဟန္ဟာ ခေလးဟန္ဘဲ ”
“ ေကာင္းဘီ ဒါျဖင့္ လူႀကီးလိုေနျပမယ္၊ ကဲကြယ္...အေမႀကီးအိုကေလးလိုလို ေနျပလိုက္အံုးမယ္ ↔

လမ္းေလွ်ာက္ေရ့ အတန္ငယ္ေ၀းလာေသာအခါ က်ေနာ္ ႏွင့္ေ၀သည္ ေခ်ာင္းစပ္ တေနရာ၌ ထုိင္လိုက္ၾကေလသည္။ ေ၀သည္ ေခ်ာင္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတတ္၏္။
ၿမိဳ ့ကား အတန္းငယ္ေ၀းကြာလာခဲ့ေလၿပီ။ ေခ်ာင္းကမ္းပါး၌ ယာတဲကေလးမ်ားကုိ လွမ္းျမင္ရေလသည္။ ယာတဲကေလးမ်ားဖက္မွ မီးခိုးမ်ားသည္လည္း အူတက္လာကာ ႏွင္းမႈန္မ်ားျဖင့္ေရာေႏွာသြားေလသည္။
ေ၀သည္လည္း ေ၀းေ၀းပ်ပ်မွ ယာတဲကေလးမ်ားကုိၾကည့္ရင္း “ ေဟမန္နဲ ့ တူလုိက္တာ ” ဟု ေျပာေလသည္။
ေ၀သည္ ျမစ္ကမ္းပါ၌ ရွိေသာ သူ၏ဇာတိ ေဟမန္ရြာကေလးအေၾကာင္းကုိ တလြမ္းလြမ္းတသသျဖင့္ စကားဖြဲ ့ေလေတာ့သည္။ ေဟမန္ရြာႀကီးနံေဘးရွိ ယာခင္းမ်ားသည္ စိမ္းျမေနတတ္၏။ ေဟမန္တာရုိးႀကီးေပၚ၌ ညတြင္ လသာသာ အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ကစားရျခင္းကို ေ၀သည္ ဘယ္အခါတြင္မွ ေမ့မည္မဟုတ္။ တာရုိးႀကီးေပၚ၌ ေႏြရာသီ ေရာက္လာလ်င္္ အေဖာ္ အေပါင္းစုံစြာျဖင့္ ကစားၾကရ၏။ လူပ်ိဳအပ်ိဳမ်ားလည္းပါကာ ေတာသဘာ၀အတိုင္း သမီးရည္း စားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ တာရုိ္းေပၚ၌ တလႊားလႊား ေျပားလႊားၾက၏။ တာရုိးႀကီး ေကြ ့ မွ ငွက္ေပ်ာ္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ၌ တူတူပုန္းၾကျပန္ေလသည္။

“ ခင္ေ၀တို ့ေတာ့ေလ...ညတိုင္း ကစားတာ သန္းေကာင္ေက်ာ္ဘဲ သိလား၊ အဲဒါ သိပ္ေပ်ာ္တာဘဲ၊ တခါတခါ ျငင္္းၾကတာေလ၊ တခါတခါေတာ့ စကားထာဖြက္တာ၊ ညည ဖန္ထုပ္ပစ္ၾကတာ၊ အဲ တခါတေလ ေလ သဲျပင္္ထဲ ပုရစ္တူးၾက္ၿပီး မီးဖိုႀကီးေတြ ဖုိၿပီး ကင္စားၾကာတာ ကုိကုိရယ္”
“ရြံ ့စရာေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ ့”
“ ကိုကိုက သိပ္အတာဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ပုစြန္လံုးႏႈိတ္ၿပီး မီးဖုတ္စားၾကတာေကာ၊ ဟုိမွာၾကည့္- ဟုိေခ်ာင္းေရစပ္မွာ ပုဇြန္တြင္းေတြျမင္လား၊ သြားကြယ္ ကိုကုိပုဇြန္လုံး ႏႈိက္ေပးကြယ္၊ အိမ္က်ဖုတ္စားရေအာင္ေလ၊ ကိုကုိ လိမ္မာပါတယ္၊ ညတုန္းကေတာ့ ခင္ေ၀့ ကုိ ခ်စ္တယ္ဆုိ ”
“ အခု မခ်စ္ေတာ့ဘူး၊ ကို မႏိႈတ္ရဲဘူးကြယ္၊ မေတာ္တဆေျမြရွိ လုိ ့ထြက္ကိုက္လုိက္ရင္ ဒုကၡဘဲ၊ ကို ေၾကာက္တယ္ ”
“ ဒါျဖင့္ ခင္ေ၀ ႏႈိတ္မယ္ေလ ”
“ မႏိႈက္ရဘူး ”
“ ႏိႈက္ရပါတယ္ ”
“ ေဟ ့ေဟ ့ မင္းလူႀကီးလုိ ေနပါ့မယ္္ဆုိ ” ဟုေျပာကာ သူ မတ္တတ္ ထရပ္သျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ ့လက္ကုိ ေဆာင့္ဆြဲထားေလသည္။ သူသည္ ရယ္လုိက္ၿပီး သူ ့လက္ကုိ ေဆာင့္ရုန္းေလသည္.။

သူ ့မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ျခင္းပင္ ခေလး မ်က္ႏွာကေလးလုိ ရြန္းရြန္းေ၀ေအာင္ ၿပံဳးရယ္ေနသည္။ ခေလးစိတ္ျဖင့္ သူ ့မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ အျပစ္ကင္းမဲ့စြာ ေတာက္ပရႊန္းလက္လာၾက၏။ သူေဆာင့္ရုန္းလို္္က္ပုံမွာ ခေလးဆံ ေနေလသည္။

“ ဘာဆုိင္လုိ ့လဲ၊ ပုစြန္လုံးႏႈိတ္တာနဲ ့ဘာဆိုင္လို ့လဲ၊ လူႀကီးလဲ ပုစြန္လံုးႏႈိတ္တာဘဲေပါ့၊ ကုိကုိလယ္ထဲ မဆင္းဖူးဘူးမႈတ္လား၊ ပုဇြန္လုံးႏႈိက္တာကုိ ဘယ္သိပါ့မလဲ၊ လႊတ္စမ္းပါ ”

သူ ရုန္းလြန္းမက ရုန္းသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ ့လက္ကုိ ေျဖေပးလုိက္ရ၏။
သူသည္ ေခ်ာင္းထဲသို ့ေျပးဆင္းသြားကာ ေအးက်င္ေနေသာ ေရစပ္၌ ရပ္လုိက္ေလသည္။ က်ေနာ့္ကုိ တခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံး မိွတ္ျပလိုက္ေသး၏။
သူသည္ အကၤ်ီလက္ေမာင္းကုိ ပင့္တင္လုိက္ၿပီး ပုဇြန္တြင္းကုိ ကုန္းႏႈိတ္ေနသည္။ ကမ္းပါးႏွင့္ ကပ္ေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာ၌ ေျမနီမႈန္ ့မ်ားလူးကုန္သည္။ သူ ့လက္ေမာင္းတဆုုံး ၀င္သြားၿပီး လက္ေမာင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ႏႈတ္ေလသည္။

“ ပါလာဘီပါလာဘီ ” ဟုလည္း ေအာ္ေျပာေနသည္။

ခဏေနလွ်င္ သူ ့လက္ထဲ၌ ေျခကာယား လက္ကားယားျဖစ္ေနေသာ ပုဇြန္လုံးႀကီးတလုံး ပါလာသည္။ သူသည္လက္ေရမ်ား ေဆးေၾကာၿပီး ပုဇြန္းလုံးကုိ ေျမွာက္ေျမွာက္ျပေန၏။
ပုဇြန္လုံးကား သူ ့အသက္ေဘးအတြက္ ခုခံတုိက္ခုိက္ ေန၏။ ေ၀သည္ ပုဇြန္လုံးကုိ ၾကည့္ရင္း မသတ္ရက္ေအာင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူသည္ အတန္ၾကာ ငိုင္ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ ပုဇြန္းလုံးကုိေရထဲ စြပ္ကနဲ လႊတ္လုိက္၏။ ပုဇြန္လုံးသည္ ေရတိမ္ထဲတြင္ ကမန္းကတမ္း ကူးယက္သြားသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေ၀သည္ ေပ်ာ္လာျပန္ေလသည္။

“ ပုဇြန္လုံးကေလးေရ နင့္တခါလႊတ္လႊတ္၊ ငါ့ ေတြ ့တုိင္းေတြ ့တုိင္းလႊတ္ ” ဟုသူသည္ ေရရြတ္ ဆုေတာငး္ေန၏။ သူ ့ကုိယ္သူ ပုဇြန္လုံးကေလး၏ အသက္ကိုလႊတ္လိုက္ျခင္း အတြက္ကုသုိလ္ရၿပီဟု ယူဆလုိက္ကာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။

ထုိညေနမ်ိဳးႏွိဳက္ မုိးခ်ဳပ္မွပင္ က်ုေနာ္တုိ ့ျပန္လာၾကေလသည္။ လမ္း၌ေ၀သည္ သူ ့လက္ကေလးကို ေျမွာက္ေျမွာက္ၾကည့္ေန၏။ သူ ့လက္မွာ ပုဇြန္တြင္းမွ ေက်ာက္စရစ္စမ်ား စူးရွသျဖင့္ ေသြးမ်ားစုိ ့ေန၏။ သူသည္ “ နာလုိက္တာဟယ္ ” ႏွင့္ေရရြတ္လာေလသည္။
“ အင္း.. ေကာင္းတာေပါ့ ” ဟု က်ေနာ္က အျပစ္တင္သျဖင့္ သူ သည္ကၠုေျႏၵိရရ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္လုိက္လာခဲ့ေလသည္။

တခါတရံ၌ သူသည္ ထုိသုို ့ကၠုေျႏၵိရရ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လုိုက္လာရင္းမွလည္း လမ္းေဘးခ်ံဳပုတ္တုိ ့ကုိေတြ ့လွ်င္ေျခေထာက္ျဖင့္ ေဘာလုံးကန္သလုိ ဆက္ကနဲ က်ေနာ္မျမင္ေအာင္ ကန္လုိက္ျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္လည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး လမ္းကို ခပ္ေႏွးေႏွး ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။
ၿမိဳ ့ႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ယာခင္းေစာင္းတခု၌မူ လမ္းသည္က်ဥ္းေျမာင္းသြား၏။ လမ္းတဖက္၌ ယာခင္းႏွင့္ တဖက္၌ အျခားယာခင္းမွ စည္းရုိးတခုရွိ၏။ ႏွင္းမ်ားေ၀က်လာသျဖင့္လမ္းမွာျမက္မ်ားျဖင့္ေရာကာ မသဲမကဲြ ့ ျဖစ္လာေလသည္။ အေမွာင္ဘက္သို ့လုလာၿပီျဖစ္၍ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ယုန္ကေလးမ်ား၏က်စ္က်စ္ေအာ္သံ စတင္ၾကားလာရေလသည္.။
ထိုလမ္းက်ဥ္းကေလး၌ ေ၀သည္အတင္း လုတက္လာ၏။ က်ေနာ့္ကိုယ္ကုိ ကိုယ္ေစာင္းပစ္တိုိက္ကာ လမ္းေနရာလုလုိက္္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ရုတ္တရက္ျဖစ္သျဖင့္တဖက္ ယာခင္းစည္းရုိိးအေပၚသို ့ယိုင္လဲက်သြား၏။
သူသည္ တခစ္ခစ္ ခေလးလုိရယ္ကာ သုတ္သုတ္ျဖတ္ေက်ာ္ ေျပးေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့ကိုလိုက္ဖမ္းလိုက္၏။ သူ၏လုံးလုံး က်စ္က်စ္ကိုယ္လုံးကေလးကို သိမ္းေပြ ့ကာ အထက္သို ့ ေျမွာက္ပစ္လိုက္မိေလသည္။ ျပန္အက်၌ သူ ့ကုိ ထိန္းထားေသာ္လည္း သူသည္ ရယ္ေမာရင္းျဖင့္ပင္ လမ္းေပၚ၌ထုိင္လ်က္ က်သြားေလသည္။ သူ၏လူးလဲ ထရပ္သံႏွင့္ ရယ္လိုက္သံသည္ သဲသဲ လႈပ္ေနေတာ့၏။

ေ၀၏ရုပ္ပုံလႊာ ကားခ်ပ္ကေလးမ်ားကို ေရတြက္လ်င္္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး ေဈးသည္လည္း တခုအျဖစ္ျဖင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ပီပီျပင္ျပင္ ေပၚလာရေပမည္။

ၿမိဳ့သစ္ကေလး ေတာင္ကုန္းေဈးသည္ ေဆာင္းနံနက္မ်ား၌ ႏွင္းမႈန္မ်ား ရစ္ဖဲြ ့ေနတတ္၏။ အေပၚမွႏွင္းဆုိင္ ႏွင္းခဲမ်ားတရုတ္တရက္ ၿပိဳ က်လာေတာမလုိပင္။ ေဈးရုံတန္းဘက္မွ သြပ္အမိိုးမ်ားေပၚ၀ယ္ ႏွင္းခဲမ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ ေၾကြက် ေန၏။ ငါးရက္တေဈး ေဈးေန ့တုိင္းလူအမ်ား ႀကိတ္ႀကိတ္ တုိးေနေလသည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီးသည္ ေဈးပတ္ပတ္လည္၌ ရပ္ထား၏။ နံနက္ရထားဆိုက္ကပ္ခ်ိန္တြင္ ခရီးသည္ ေဈး၀ယ္ ေဈးသည္မ်ား ျပြတ္ခဲကာ တုိးဆင္းလာၾကေလသည္။
ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသို ့ေရာက္စက က်ေနာ္သည္ သူ ့ကို လစာမအပ္ေသးဘဲ ေဈးသုိ ့သူႏွင့္အတူ ထြက္ေလသည္။ သူသည္ က်ေနာ္လစာမအပ္သည္ကုိ ေတာင္းရေကာင္းမွန္လည္း မသိ၊ ေဈး၌ သူ ့အတြက္အကၤ်ီ အ၀တ္အစားမ်ား ၀ယ္ေပးလွ်င္ သူသည္အ၀တ္အစားမ်ားကုိ လက္ျဖင့္ပုိက္ကာ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းကုိ ခေလးကေလးတေယာက္လိုပင္ တြယ္ကာေဈးထဲအႏွံ ့ေလွ်ာက္လိုက္ေလသည္။
တခါတြင္ ေဈး၀၌ သူသည္ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္တဲြထားရင္း “ ကုိကုိလစာေတြ အမ်ားႀကီး ရတာဘဲေနာ္ ” ဟုေျပာေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့မ်က္ႏွာေလးကုိ ျပန္လွည့္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။
သူသည္ ခေလးကေလးလိုပင္ အျပစ္ကင္းစြာ ၿပံဳးထားသည္။
သူ ့လည္းပင္၌ က်ေနာ္ မၾကာေသးမီက ၀ယ္ေပး လုိက္ေသာ ဆဲြႀကိဳးကေလးမွ ေလာ့ကက္သီးသည္ လႈပ္ယမ္းေန၏။ သူသည္ႏႈတ္ခမ္းကုိ မဆုိးရံဆိုုးရဲျဖင့္ခပ္ပါးပါး ဆုိးထားသည္။ သူ ့ထမီမွာမူ က်ေနာ္ အတင္းအဓမၼ ျပဳျပင္ထားသျဖင့္ အစရွည္ျဖစ္ေန၏။ သို ့ေသာ္မေသသပ္ေပ။

“ လခဘယ္ေလာက္ရတယ္လုိ ့ မင္းထင္သလဲ ”
“ မသိဘူးေလ၊ ကိုကုိကမွ မေျပာတာ ”
“ အုိ...ေမးထားမွေပါ့ ”
“ ဘာျပဳလုိ ့လဲ ”
“ လခေမးေနရင္ေတာ္ၾကာရင္ ခင္ေ၀့ ကို ပိုက္္ဆံမက္တဲ့ မိန္းမလို ့ ကုိကုိထင္ေနမွာ ေပါ့ ”
“ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေ၀ရယ္ ”

ေ၀သည္ ၿပံဳးရုံးသာ ၿပံဳးေန၏။ ရင္ခြင္ထဲ၌ ေပြ ့ပိုက္လာသည့္ အနီေပၚ၌ အညိဳ အစက္ အေျပာက္ ကေလးမ်ားျဖင့္ပိုးအကၤ်ီ ပိတ္ကေလးကုိသာ ၾကည့္ေနရင္း္ “ ခင္ေ၀နဲ ့လိုက္မယ္ေနာ္ ” ဟုေျပာေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကုိသာ ညိတ္ျပလိုက္၏။ က်ေနာ္အျပဳအမူမ်ား မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီကုိ ေတြးေနခဲ့၏။ ထုိနံနက္က က်ေနာ္သည္သူ၏ လန္းဆတ္လွပေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ၊ အၿပံဳးပန္းမ်ား ေ၀ေနေသာမ်က္ႏွာေလးကို မၾကည့္ရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

ေဈး၀၌ ျမင္းလွည္းေပၚသို ့တက္လိုက္ၾကသည္ အထိက်ေနာ္သည္ သူူ ့ကုိ စကားမေျပာ ျဖစ္ေတာ့ေပ။ သူကသာအကၤ်ီပိတ္ကေလးကို တကိုင္ကိုင္လုပ္ေနရင္း စကား တေဖာင္ေဖာင္ ေျပာလာခဲ့ေလသည္။ ျမင္းလွည္း ေဆာင့္ရုန္း ထြက္ခြာလုိက္ေသာအခါ သူ ့ ကိုယ္ကေလးမွာလည္း ယိမ္းထိုးသြားၿပီး သူသည္ ထုိသိုိ ့ျဖစ္ရသည္ကုိပင္ ရယ္စရာတခုလို ရယ္ေမာခဲ့ေလသည္။
ေဆာင္းရက္မ်ားသို ့ ဆုိက္ေရာက္လာေသာအခါ သူသည္ လစာကို ကုိင္သံုးေနေသာ တကယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္မႀကီးတဦးျဖစ္လာရေတာ့သည္။

လစာထုတ္ၿပီးစ လဆန္းရက္မ်ား၌ သူသည္ လစာေငြ မ်ားကို အိတ္ကပ္ထဲမွ ပူေနေအာင္ထည့္ထားၿပီး ညအိပ္ရာ ထဲ၀ယ္စာရင္းတြက္ခ်က္မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ သည္။ ေစာင္ၿခံဳထဲ၌ သူသည္ မ်က္ႏွာကေလးကိုသာ ကြက္ၿပီး ေဖာ္ထား၏။
မီးေရာင္ပ်ပ်၌ သူ ့မ်က္ႏွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမွာ ၾကည္ႏူးလန္းဆန္းေနသည္။ မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနပ္ခါး အၾကမ္းပြတ္ထားသည္။ သူသည္ လက္မ်ားကုိ ေစာင္ၿခံဳထည္းမွ ထုတ္ၿပီး တေခ်ာင္းခ်င္းခ်ိဳးကာ စာရင္းတြက္ေနသည္။
က်ေနာ္လည္း သူ ့ေဘး၌ယွဥ္၍ အိ္ပ္ရာ ေခါင္းမထူႏုိင္ေအာင္ အိပ္ခ်င္ေနတတ္ေလသည္။ သူက အတင္းႏုႈိးထားသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ ့ဘက္သုိ ့တေစာင္း လွည့္အိပ္ေနရ၏။
မ်က္လုံးကို သူဖြင့္ထားခုိင္းသျဖင့္ ဖြင့္ထားရာ အိပ္ခ်င္စိတ္အားႀကီးလာလွ်င္ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အလိုလိုပိ္္တ္သြားတတ္၏။ ထုိအခါ၌သူသည္ အတင္းအဓမၼ လႈပ္ႏႈိးေနျပန္ေ္လသည္။
“အမဲသားက ငါးဆယ္သားေနာ္၊ အဲတာက ႏွစ္က်ပ္ေနာ္ မွတ္ထားအုံးကြယ္၊ မအိပ္ပါနဲ ့အုံး၊ အေစာကကိုးက်ပ္နဲ ့ေပါင္းရင္ တဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ ရွွိဘီေနာ္၊ ဆီငါးဆယ္သားက သံုးက်ပ္၊ ဆယ့္တစ္က်ပ္နဲ ့ေပါင္းရင္ ဘယ္ေလာက္လဲဲ၊ ဆယ့္ေလးက်ပ္ေနာ္မွတ္္ထား၊ ဒုကၡဘဲလက္ေတြလဲခ်ိဳးလို ့ကုန္ဘီ၊ ေျခေထာက္ခ်ိဳးရေတာ့မလိုဘဲ ”
သူ ့စကားသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ နားထဲမွ ေ၀းသြားျပန္ေလသည္။ သူသည္ လႈပ္ႏႈိးလိုက္ျပန္၏။ မ်က္စိ ျပန္က်ယ္လာၿပီး သူတုိင္ပင္ တြက္ခ်က္ေနသည္ကို အင္းလိုက္ ေနရျပန္သည္။

“ ဆီက ဆစ္ရင္ ငါးက်ပ္ခြဲေလာက္ရမယ္ေနာ္ ”
“ အင္း...”
“ မနက္ျဖန္ကာ ရေအာင္ဆစ္မယ္ ”
“ ရန္ျဖစ္ေနအုံးမယ္ ေ၀ရာ ”
“ မျဖစ္ပါဘူးကိုကုိရဲ့၊ ေစ်း၀ယ္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ၀ယ္တဲ့လူဘက္ကၾကည့္ရင္ ရႏုိင္သေလာက္ဆစ္ရမွာဘဲ၊ ေရာင္းတဲ့လူကလဲ ၀ယ္တဲ့လူအေပၚ အျမတ္ မတရားလုိခ်င္တာဘဲ၊ ၀ယ္တဲ့လူကလဲ အျမတ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မေပးရေအာင္ ဆစ္ရမွာေပါ့၊ ဒါ တရားပါတယ္ ”
“ မဟုတ္ဖူး၊ ေ၀ ့ဥစၥာက နဲနဲလြန္သလားလုိ ့ပါ ”
“မလြန္ပါဘူး၊ ကဲ ေျပာေနရင္း မ်က္လံုးႀကီးက မိွတ္သြားျပန္ဘီ ”

သူသည္ က်ေနာ့္ ဘက္လွည့္ၿပီး ပခုံးကိုိ ကိုင္လႈပ္ေန၏။ က်ေနာ္လည္း မ်က္လံုးမဖြင့္ဘဲႏွင့္ ၿပဳံးကာသူ ့ပါးကေလးကို ငံု ့ကိုက္ထားလိုက္ေလသည္။

တခါတရံ ေဈးသုိ ့သူတေယာက္တည္းသြားသည္။
တခါတရံတြင္ကား က်ေနာ္သည္ သူေနာက္မွ အေဖာ္အျဖစ္ျဖင့္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားရ၏။ နံနက္ ႏွင္းလံုးမကြဲ ေသးမီ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးမွ ထြက္လာေသာ ျမင္းလွည္းေပၚ၌ ေျမာက္ျပန္ေလ ႏွင္းေလးမ်ား တ၀ွီး၀ွီး တုိးျဖတ္ေနသျဖင့္ေအးက်င္ေနသည္။

လျခမ္းေကြ ့လမ္းေပၚတြင္ကား ႏွင္းမ်ား တေဖြ ့ေဖြ ့ေၾကြက်ေန၏။ နံေဘးရွိ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ား သည္လည္းႏွင္းထုထဲ၀ယ္ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။ နံနက္ ေနျခည္မ်ားသည္လည္းျဖာက်စ။ အေ၀းမွ လွမ္းၿပီး ၿမိဳ ့ျပင္ေဈးမွ အသံပလံမ်ားကို ၾကားေနရ၏။
ေ၀ကား ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ကုတ္ထုိင္ေနရင္း သူ၀ယ္ျခမ္းမည့္ ေဈးမ်ားကုိ စိတ္အာရုံ၌ မေမ့ေအာင္ တြက္ေနေလသည္။ သူ ့ခမ်ာ ေက်ာင္းမေနခဲ့ရ၊ စာမသင္ခဲ့ရသျဖင့္ ဤစာရင္းကေလးမွ်ကုိပင္ မတြက္ခ်က္တတ္။ သူ ့ကုိ က်ေနာ္သည္ စာနာေနခဲ့မိေလသည္။သူ ့ကို စာသင္ၾကားရန္ ႀကိိဳးစားေသာ္လည္း သူသည္ သင္ၾကားရန္ စိတ္မ၀င္စား။ က်ေနာ့္ လက္မွတ္ေရးထုိးေသာအခါ သူသည္ ေဖာင္တိန္ကုိ တည့္တည့္ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီ “ ခင္ေ၀” ဟု တလုံးစီ ေရးခ်လို္္က္၏။ သူ၏ ေဖာင္တိန္ ကုိင္ထားေသာလက္မွာ တုန္ေနခဲ့၏။ သူသည္ ေဖာင္တိ္န္ကုိ ေၾကာက္ရြံ ့ေနလ်က္ၾကားမွ စြန္ ့စားကိုင္္တြယ္လိုက္ပုံ ရသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ တေစ့တေစာင္းၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲ၌ ဆြတ္ပ်ံ ့နာက်င္ေနခဲ့ေလသည္။ သူ ့ကုိစာတတ္ရန္ က်ေနာ္ႀကိဳးပမ္းရလိမ့္ဦးမည္။ သူ ့ကုိတကယ္ ့မိန္းမႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာေစရန္ က်ေနာ္ ႀကိဳးပမ္းရလိမ့္ဦးမည္။ က်ေနာ္ကား စိတ္ေမာေနရျပန္ေပသည္။
သူသည္ သူအႏွစ္သက္ဆုံး အနီထဲ၌ အညိုေျပာက္ႏွင့္ အက်ၤီကေလးကို ၀တ္ထား၏။ စိတ္ကူး စာရင္းတြက္ေနရင္းမွ က်ေနာ့္ ကုိလွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။

ေဈးထိ္ပ္၌ ျမင္းလွည္းရပ္ေသာအခါ သူသည္ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္စြာ ခုန္္ဆင္းလုိက္ေလသည္။
က်ေနာ္ ့တုိ ့သည္ ေဈးထဲသို ့အတူတူျဖတ္ေလွ်ာက္၀င္သြားၾက၏။ ေဈး၌ကာ လူအမ်ား ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္္ကားေန၏။ ေျမႀကီးကြက္လပ္မက်န္ လူမ်ားျဖင့္ ညွပ္သိပ္ေန၏။

ထုိေန ့နံနက္က သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ေဈးအ၀င္ကတည္းက လူခ်င္းကြဲသြားၾကေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိျမင္ေနရေသာ္လည္း လူမ်ား တုိးမရျဖစ္ေန၏။ ခဏမွ် မ်က္ျခည္ ျပတ္သြားစဥ္တြင္ သူဘယ္ေရာက္သြားၿပီကုိ မသိေတာ့ေပ။ ေဈး၀ယ္ၿပီးလွ်င္ ဆဲြကူရန္ လုိအပ္သျဖင့္ က်ေနာ္္သည္ လူအမ်ားကို တုိးေ၀ွ ့ၿပီး သူ ့ကုိအႏွံ ့ လုိ္က္ရွာသည္။
ေနျမင့္တက္လာသည္အထိ သူ ့ကိုရွာ၍ မေတြ ့ေတာ့ေပ။ ေဈးကား တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ လူပါးစ ျပဳလာေလသည္။
က်ေနာ္သည္ အမဲသည္တန္းႏွင့္ မနီးမေ၀း၌ လမ္းေဘးတြင္ထြက္ရပ္ၿပီး သူ ့ကုိ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ အနီေရာင္အကၤ်ီႏွင့္ မိန္းမမ်ားကုိျမင္လွ်င္သူဟုထင္မိေလသည္။သို့ ေသာ္သူကိုမူမေတြ ့။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေသာ အခါတြင္ကား အမဲေဈးဆုိင္တန္းဘက္မွ သူ ့အသံကုိ ၾကားရေလေတာ့သည္။ သူ ့အသံသည္ တေ၀ါေ၀ါ ေအာ္ျမည္ေနေသာ လူအေပါင္းကို ေက်ာ္လႊားသြား၏။ လူအမ်ားသည္ သူရွိရာ အမဲေဈး ဆုိင္တန္းဘက္သုိ ့အာရုံျပဳ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ၾကေလသည္။

တေယာက္က “ရန္ျဖစ္ေနတယ္” ဟု ေျပာေလသည္။

“ေတာအုပ္ မိန္းမတဲ့ဟယ္၊ သိပ္စြာတဲ့ ေကာင္မေလး”ဟု မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္ ေျပာသံ မ်ားလည္း ၾကားရ၏။

“လားစမ္းပါ၊ သိပ္စကားမ်ား မေနစမ္းပါနဲ ့၊ ညည္းငါ့အေမေလာက္ႀကီးကုိ ဖနပ္နဲ ့ပါးရိုက္ျပမယ္၊ အမဲသယ္မက အမဲသယ္စကားေျပာ၊ အရိအရြဲမထဲ့ပါနဲ ့ဆုိတာ မ၀ယ္ခ်င္သြား ဘာညာနဲ ့၊ ညည္းအမဲသားကို အလကား ေတာင္းစားေနတာမႈတ္ဖူး၊ ေငြေပးပီး ၀ယ္စားတာေအ့၊ လာပါ၊ ဆင္းခဲ့စမ္းပါ၊ ဆဲမေနပါနဲ ့။ ညည္းနဲ ့ငါနဲ ့သတ္ၾကရေအာင္ပါ”

အမဲသည္တန္းသည္ အနိမ့္ဘက္တြင္ ျဖစ္သျဖင့္ ေဈးဆုိင္တန္းေရွ ့ုကို က်ေနာ့္ေနရာမွ လွမ္းစီးျမင္ေနရသည္။ ေ၀သည္ ေဈးဆိုင္ေရွ့၌ခါးေထာက္ရပ္ေန၏။ ေက်ာဘက္မွ ျမင္ရေသာ္လည္း ေ၀ ့့အကၤ်ီအနီေရာင္သည္ လြင္ေန၏။ ေ၀့ကုိ သဲကဲြစြာမွတ္မိ၏။ ေ၀သည္ ထမီကိုု ေပါင္လယ္ေလာက္အထိ တုိုတို၀တ္လုိက္၏။ ဖိနပ္ ခၽြတ္ကုိင္လုိက္၏။

အမဲသည္မသည္ ဓားမကုိင္ၿပီး ဆုိင္ေပၚမွဆင္းရန္ လုပ္ေနသျဖင့္ လူအမ်ား ၀ိုင္းဆဲြထားသည္။
“ဓားနဲ ့မလုပ္နဲ ့ဗ်ာ၊ နဘမ္းသတ္ၾကပါ” ဟုတေယာက္ကအၾကံေပးေနသံလည္း ၾကားရ၏။ အခ်ိဳ ့က ရယ္လုိက္ၾကေလသည္။
မၾကားေကာင္းမနာသာ ဆဲဆိုသံမ်ား ပုိ၍ ၾကားရေလသည္။ ေ၀၏ ရုိင္းျပလွစြာ ဆဲသံမ်ားမွာလည္း ပြက္ပြက္ညံေနသည္။ ပထမ၌ က်ေနာ္သည္ပင္ ၾကက္ေသေသ ေငးေနခဲ့ ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ရပ္ေနရင္းမွျပင္းထန္စြာ ရွက္ေၾကာက္ေနမိေလသည္။ လူအုပ္ႀကီး သည္ အမဲတန္းဖက္သို ့ၿပိဳဆင္းသြား၏။ ရန္ျဖစ္ေနရာ၌ ေမ်ာက္ပဲြကဲ့သို ့၀ုိင္း၀ိုင္းလည္ေနၾက၏။ ေ၀့ကို လူအမ်ားက ကြယ္သြားေလသည္။
က်ေနာ္သည္ ကမန္းကတမ္း လွည့္ထြက္လာခဲ့၏။ စိတ္၌မႊန္ထူေနေလသည္။ က်ေနာ္သည္္ ဤကဲ့သို ့ျဖစ္ရသည့္ အတြက္ စိတ္၌ ေဒါသျပင္းထန္စြာ မျဖစ္မိေသာ္လည္း ေ၀့အေပၚ၌ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနခဲ့၏။
ရက္အတန္ၾကာ အထိ က်ေနာ္သည္ မေက်နပ္သည္ကို ထုပ္မေျပာဘဲ က်ိတ္မွိတ္ေန ခဲ့ေလသည္။
ဤအႀကိတ္အခဲကေလးမွာ တျဖည္းျဖည္း၌မူ သူ ့အလိုလိုေၾကညက္သြားခဲ့ေပသည္။

ေ၀၏ ရုပ္ပုံလႊာထဲ၌ ဤကဲ့သို ့အက်င့္စရုိုက္ ကားခ်ပ္ကေလးမ်ားးသည္ ဟုိတကြက္ သည္တကြက္ ရွိေပသည္။ တခါတရံ၌ ေ၀့ကိုလူႀကီးလားဟု ေတြးရ၏။ တခါတရံ၌ကား ေ၀သည္ ငယ္ရြယ္လြန္းလွေသာ ခေလးကေလးအသြင္မ်ိဳးလည္းဆန္ ့က်င္ေျပာင္းလဲ သြားျပန္သည္။

ေဝသည္ သူ ့အေမကိုခ်ည္း လြမ္းမေနေတာ့ေပ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေနသားက်လာေလသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္း ခေလးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းကာ အိမ္ေရွ ့၌ဇယ္ေတာက္တမ္း၊ ဖန္ခုန္တမ္း ကစားသည္။ သူသည္ က်ေနာ္အလုပ္သြားေနခ်ိန္၌ အိမ္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစား က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္ျပန္လာေသာအခါ၌ သူသည္ ေျမျပင္၌ တူးထားေသာ တြင္းတြင္ ဇယ္စက္တမ္း ကစားေနရင္းမွ ၿခံေရွ ့သို ့ထေျပးလာတတ္၏။
ၿခံဝတြင္ သူသည္ ခေလးကေလးတေယာက္ အျပဳအမူျဖင့္ ေျပးထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကုိ သိမ္းဖက္လုိက္တတ္ေလသည္။
က်ေနာ့္ အဝတ္အစားမ်ား၌ သူ ့လက္မွ ဖုံမ်ားျဖင့္ေပေရကုန္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကုိတြန္းလႊတ္ၿပီး နဖူးကုိ မနာမက်င္ေခါက္သည္။ အက်ၤီ၌ေပေနေသာ ဖုံမ်ားကို လက္ျဖင့္ အသာအယာ ေတာက္ခါပစ္သည္။
သူသည္ သူ ့ကစားေဖာ္ ခေလးမ်ားကုိ ပစ္ပယ္ကာ အိမ္ေပၚသို ့က်ေနာ့္ ေနာက္မွ ေလွ်ာက္လုိက္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ အိမ္ေပၚ၌သူ ့ပါးကေလးကို မနာမက်င္လိမ္ဆဲြလိုက္၏။
သူသည္ ခေလးအျပဳအမူျဖင့္ သူ၏ ဖုံေပေနေသာ ပါးကိုေရွ ့ုတိုးေပးလုိက္ေလသည္။

“ေမႊး”

သူက တလုံးတည္း တည္တည္ေျပာလုိက္၏။
က်ေနာ္သည္လည္း အကၤ်ီကုိခ်ိတ္၌ခ်ိတ္ရင္းမွ သူ ့ကုိလွည့္ၾကည့္ကာ တခ်က္မွ် ေက်နပ္ေအာင္ နမ္းလိုက္ရ၏။

ေႏြဦးသို ့ဆုိက္လာလွ်င္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးသည္လည္း အညာဓေလ့အတုိင္း ညစဥ္ပင္ ခေလးအေပါင္း၏ ေဆာ့ကစားသံမ်ားျဖင့္ ကၽြက္က်ြက္ညံေနေလသည္။
ေဟမန္၏ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ဗီဇစိတ္သည္ ေဝ့စိတ္ႏွလုံးသား၌ အျမစ္တြယ္ေန၏။
ေဟမန္၌္ဆုိလွ်င္ ညလသာသာဝယ္ ရြာ၏ တာရိုးႀကီးေပၚ၌ျဖစ္ေစ၊ ျမစ္ေျခ ေသာင္ခုံမ်ား၌ျဖစ္ေစ၊ ကေလးလူႀကီး အပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ားပါ ထုတ္စည္းတုိးကစားေလ့ရွိေပသည္။
ေႏြဦးေပါက္ညမ်ား၌ ေဝသည္လည္း ညစဥ္ ညတုိင္းပင္ခေလးမ်ားႏွင့္ ကစားျငင္းခုံလ်က္ရွိ၏။ တခါတရံ၌ ခေလးမ်ားႏွင့္ တုဖက္ၿပီး ရန္ပင္ျဖစ္ေလ့ရွိျပန္သည္။
အစပိုင္း ရက္မ်ားတြင္ ေဝ၏ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္မ်ားထဲတြင္ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ ေကာင္ကေလးမ်ား ပါလာသည္ကို သတိထားမိၿပီး က်ေနာ့္စိတ္မ်ားမွာလည္း အထားအသိုု ေရြ ့ေလ်ာစ ျပဳလာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ အိ္ပ္ရာထဲ၌ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး အလုပ္ ပင္ပန္းလာခဲ့ရသည့္ ၾကားထဲမွပင္ အိပ္မရစ ျပဳလာခဲ့သည္။
တစတစျဖင့္ ေဝ၏ ဆူညံစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ကစားေနမႈမ်ားသည္ က်ေနာ္၏ စိတ္အာရုံကို ပုတ္ခတ္ထိပါးလာသည္။ က်ေနာ္သည္ စိတ္၌ေနာက္က်ိ ရႈပ္ေထြးစျပဳလာေလသည္။ ေဝ့ကို ထားျမစ္ပိတ္ပင္ရန္ကား က်ေနာ္သည္ သတိမရေသး။
ဤသို ့ျဖင့္ မေသသပ္ေတာ့ေသာ ညမ်ားသည္လည္း ျဖတ္သန္းကုန္ကၽြမ္းသြားၾကေလသည္။
ေဝ၏ ခေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားၾကသံ၊ ဆူသံ၊ ညံသံ၊ ျငင္းခုံသံမ်ား ၾကားေနရစဥ္ ည သန္းေခါင္ယံမ်ား၌ က်ေနာ္သည္ အိမ္ျပတင္းတံခါးကုိ အသာဖြင့္ထားၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္္ေပၚတြင္ တေယာက္ထီးတည္း အသာအယာ ၿငိမ္သက္ေနတတ္လာသည္။
က်ေနာ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကည့္၏။ စိတ္အာရုံမ်ားကား ေထြးျပားလႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေပသည္။
အိပ္ခန္းနံေဘး တဝက္ဟထားေသာ ျပတင္းဝမွ လေရာင္ျခည္မ်ားသည္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ အိပ္ေနရာသို ့ ျဖတ္သန္းလာေနၾက၏။ တမာပန္းရနံ ့၊ ဆိတ္ဖလူးရနံ ့၊ ညဥ့္ေလေျပ၊ ၾကယ္ကေလးမ်ား၊ အေဝးမွ ေခြးအူသံ၊ ေဝ၏ကစားေဖာ္ လူပ်ိဳေပါက္ေကာင္ကေလးမ်ား၏ ဟားတုိက္ ရယ္ေမာလုိက္ၾကသံ၊ ေဝသည္လည္း ထုိေကာင္ကေလမ်ားႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းအရြယ္ မိန္းကကေလးတဦးသာတကား။ ေဝသည္လည္း အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စင္စစ္၌ အျခား ခေလးမ်ားႏွင့္ ခဲြျခားမရႏုိင္ေသာ ခေလးတဦးသာတကား။
တမာပန္းရနံ ့သည္ ျပင္းျပလြန္းသည္ဟု က်ေနာ္ ေတြးေနျပန္သည္။ က်ေနာ့္ လက္တဖက္ကုိ ေဝ မရွိသည့္ သူ ့အိပ္ရာအေပၚသို ့တင္ထားလုိက္၏။ က်ေနာ္ကား ဘာကိုမ်ွ ဆန္းစစ္ေတြးေတာမေနခ်င္။ က်ေနာ္သည္လည္း သဝန္တုိတတ္မႈမစၦရိယစိတ္ မဆိပ္မႊန္ေနတတ္ေသာ စိတ္ထား ေသးသိမ္လြန္းလွေသာ လူတဦးေပတကား။

“ေက်ာ္ရဲရင္ ေက်ာ္ၾကည့္ပါလား”
“သတၱိရိွရင္ ေက်ာ္လုိက္စမ္း”
“ေဟး ေဟး မိေအာင္ဖမ္း ေဟး”
“ေနအုံးေဟ ့ ေနအုံး့၊ ထမင္းေရပူေလာင္ဘီ”
“မေလာင္ဘူး”
“ေလာင္တယ္ေဟ့၊ ေလာင္တယ္၊ ဒီမယ္ၾကည့္၊ ဒီကေက်ာ္ၿပီး ဒီကုိနင္းတယ္၊ ေဟာဒီမယ္ ေတြ ့လား၊ ေျခရာေတြ ့လား မမေဝ”
“ဟုတ္တယ္ေဟ့ ေတြ ့တယ္”
“မဟုတ္ဖူး ဒီက ေက်ာ္တာ”
“ဒါျဖင့္ နင့္ ဘုရားစူး”
“ျပန္ေက်ာ္မယ္ဗ်ာ”
“မရဘူး၊ မရဘူး၊ အဲဒီလုိ လူလယ္လုပ္လုိ ့မရဘူး”

ခေလးသံမ်ားထဲ၌ ေဝ့အသံမွာ အက်ယ္ ေလာင္ဆုံးျဖစ္ေနသည္။ ေဝသည္ ထမီကုိ ကမန္းကတမ္း ျပင္ဝတ္လုိက္လ်က္ ဆံပင္္ကို အေရးတႀကီး ျပင္ထံုးလိုက္ၿပီး ဇြတ္ ျငင္းခုံေတာ့မည္။ ခေလးမ်ားႏွင့္ တုဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္သည္လည္း မ်က္လုံးကို မိွတ္ထားရင္းပင္ ျပဳံးမိေလသည္။
ဆယ့္ႏွစ္နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံသည္ အေဝးမွ ေပၚလာ၏။ ေခါင္းရင္းမွ နာရီသည္ တေဒါက္ေဒါက္ ျမည္ေနသည္။ ေဝ အိပ္သင့္ၿပီဟု က်ေနာ္သည္ ေတြးေနမိ၏။

“ျငင္းမေနၾကနဲ ့ေဟ ့၊ ျပန္စမယ္၊ လူျပန္ခဲြမယ္ေနာ္၊ ကိုယ့္အတြဲနဲ ့ကိုယ္ ရပ္ၾကစမ္း။ သြားေလ နင္က ဟုိဘက္ကဝင္၊ နင္နဲ ့နင္နဲ ့ ေနရာခ်င္းျပန္လဲလုိက္၊ ကဲ ခဲြမယ္။ ႀကိဳက္္ရာေကာက္ အရင္လူဗိတ္ ေနာက္လူဗုိလ္”
“ဒီဘက္က္ို ေကာက္မယ္”
“ေဟး ေဟး မမေဝႀကီးကြ၊ ေဟး မမေဝႀကီးကြ”

က်ေနာ္သည္ အိပ္ရာမွ စမ္းထလုိက္၏။ အိပ္ခန္းဘက္၌ မႈန္ေရးေရး အလင္းေရာင္ရွိေသာ္လည္း ဧည့္ခန္းဘက္၌မူ တံခါးမ်ား အလုံပိတ္ထားသျဖင့္ ေမွာင္ပ်ေနသည္။ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္စဥ့္ ေဝစားၿပီး တန္းလန္းထားခဲ့သည့္ စာပဲြခုံႏွင့္ ေျခေထာက္ ဝင္တုိက္မိသည္.။
ထမင္းစားပဲြခုံ ေမွာက္သြား၍ ပန္းကန္ျပားမ်ား ကြဲက်သံ၊ ခုံေမွာက္သံမ်ား ေဝါကနဲ ျမည္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ နာက်င္သြားသျဖင့္ ေျခေထာက္ကုိ စမ္းၿပီးႏွိပ္ေနမိ၏။
က်ေနာ္သည္ ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ဆင္းသြားၿပီး ၿခံဝသို ့ေရာက္လွ်င္ ၿခံတုိင္ကိုမွီၿပီး အသာအယာၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနလုိက္ေလသည္။ ထုိေနရာ၌ တမာပင္ရိပ္သည္ က်ေနာ့္ကို မျမင္ႏုိင္ေစရန္ လေရာင္ကြယ္ေပးလ်က္ရွိသည္။

အိမ္ေရွ ့ဘက္ တမာပင္မ်ား အုပ္ဆုိင္းေနေသာ လမ္း၌ေဝႏွင့္ခေလးမ်ားသည္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေန၏။ ေန ့လုိလင္းေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေဝသည္လည္း လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေန၏။
ေဝ ျဖတ္ေက်ာ္မည့္ စည္း၌ အပ်ိဳေပါက္မေလးတဦး ဆီးထားသည္။ ေဝသည္ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြလုပ္ၿပီး ေခ်ာက္လွန္္ ့ေနသည္။ ေဝ၏ ဆံပင္မ်ားသည္ ေက်ာျပင္၌ လႈပ္ယမ္းေန၏။
ေဝသည္ ထမီကို ေျခသလုံးသားေပၚ တင္းတင္းက်စ္က်စ္ ဝတ္ထားသည္။
ေျခသလုံးသားေဖြးေဖြး၊ ခါးသိမ္သိမ္ ကိုယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ က်စ္က်စ္၊ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ ပန္းပြင့္သလုိ လန္းေနေသာအျပဳံး အားလုံးတုိ ့သည္ လေရာင္ထဲ၌ ပို၍ လွပ ႏုစိုေနလ်က္။
သုတ္ကနဲ ထပ်ံလုိက္သည့္ ငွက္ကေလးကဲ့သို ့ေဝသည္ စည္းကုိ ဖ်တ္ကနဲ ခုန္ကူူးလုိက္၏။ လြတ္ေျမာက္လာသျဖင့္ ေဝသည္ လက္ခုပ္ လက္ဝါးတီးကာ အားရဝမ္းသာျဖင့္ အတားအဆီီးမဲ့ ရယ္လုိက္ေလသည္။
ထုိ ့ေနာက္ ေဝသည္ ေနာက္ဆုံးစည္းးကို ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ေျပးလိုက္၊ ေခ်ာက္လွန္ ့လိုက္လုပ္ေနသည္။ ျဖတ္္ေျပးသြားတုိင္း ေဝ့ ေက်ာေပၚမွ ဆံပင္မ်ားသည္ ပ်ံဝဲသြား၏။
သူ ့ေရွ ့စည္းမွေစာင့္သူ လူပ်ိဳေပါက္စ ေကာင္ က ေလးသည္လည္း သူရယ္တုိင္း သူႏွင့္အၿပိဳင္ လိုက္ရယ္ေနသည္။
ေဝသည္ လွ်ပ္ျပက္သလို ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းခုန္လုိက္၏။
ေကာင္းကေလးသည္ လက္ႏွစ္္ဖက္ျဖင့္ ေဝ့ခါး သိမ္သိမ္ ကေလးကို သိမ္းဖက္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္သားသည္ စည္းႀကိဳးေပၚသို ့ ပူးတဲြ ထပ္လ်က္ လဲက်သြားၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္း ထပ္က်သြား၏။ ေဖာင္းမို ့ေသာ ေဝ့ပါးျပင္ထဲသို ့ေကာင္ကေလး၏ႏွာေခါင္းမ်ား သည္ ထုိခဏ၌ ဝင္ေရာက္နစ္ျမွဳပ္သြား၏။ ထုိလွ်ပ္တျပက္၌ ေဝေကာ ေကာင္ကေလးပါ မူပ်က္ သြားၾကလ်က္ မ်က္ႏွာမ်ား နီျမန္းသြားၾကေလသည္။
ေဝသည္ ကမန္းကတမ္း လူးလဲထလုိက္၏။

“ငါေသဘီေဟ့....ငါ့မိသြားဘီ”

ေဝသည္ အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ေအာ္ေျပာလုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာတခုလုံး နီျမန္းေနကာ ရယ္စရာတခုျဖစ္ရသလုိ ရယ္လို္က္ေလသည္။

က်ေနာ္သည္ ေဝ့ကုိ အိပ္ေတာ့ရန္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ၿခံဝမွ လွည့္ထြက္လာခဲ့၏။ အိပ္ရာေပၚ သို ့ေရာက္ေသာအခါ၌ကား က်ေနာ္သည္ မေတြးေတာခ်င္သည့္ အရာမ်ားကို ေတြးေတာေနျပန္ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ အိပ္ရာေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းလုိက္ၿပီး မ်က္စိကိုျပန္မိွတ္ထားလုိက္၏။ ရင္ထဲ၌ လႈပ္ရွားေနျခင္းမွာ မလုိတမာ မစၦရိယစိတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေပလိမ့္မည္။
ေဝတုိ ့၏ ကစားဆူညံ့ၾကသံမ်ား ကိုကားၾကားေနရဆဲပင္။
ေနာက္ထပ္ နာရီေမာင္း ေခါက္သံမ်ားသည္လည္း ၾကားရ၏။ အေဝးမွ ၾကက္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ တြန္ၾကျပန္သည္.။ ညေလသည္ အိမ္အျပင္ဘက္၌ ကစဥ့္ကလ်ား ေဝွ ့ယမ္း တုိက္ခတ္ေန၏။ ျပတင္းဝမွ ျမင္ရေသာ ေကာင္းကင္လယ္ဝယ္ ၾကယ္ကေလးမ်ားမွာလည္း ပရမ္းပတာ ပက္ႀကဲထားရာမွ အသက္ရွင္လႈပ္ရွားလာၾကသလုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ တလက္လက္ ေတာက္ပ လာၾကျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ ေနာက္ေန ့၌ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ေတာဆင္းရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်င္ေလသည္။ ႀကိဳးဝုိင္း နံပတ္သံုးမွ ကၽြန္းသစ္မ်ား ခုိးထုတ္မႈ တမႈကုိ ယခုေလာေလာဆယ္၌ က်ေနာ္လို္က္္ေနရသည္က္ုိ ေတြးမိျပန္သည္.။ သစ္ခိုးဂုိဏ္းႀကီးမွာ ရႈပ္ေထြးေန၏။ လက္နက္ကုိင္ လူတစုပင္ သစ္ခုိးဂုိဏ္းထဲ၌ ပါေနသျဖင့္ ေဖာ္ထုပ္ရမည္ကို က်ေနာ္သည္ ဝန္းေလးေန၏။ နံနက္၌ သြားရမည့္ ခရီးစဥ္မ်ားကို စိတ္ကူးထဲ၌ မွန္းဆၾကည့္ ေနရင္း က်ေနာ္သည္ ညအခ်ိ္န္မ်ားကုိ ျဖဳန္းတီးပစ္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုး၌ကား ေဝသည္ အကစားရပ္ၿပီး အိမ္ေပၚသုိ ့တက္လာသည္။ အိမ္ေပၚသို ့ အတက္၌ က်ေနာ္ မႏုိးေစရန္သူ၏ ေျခဖြနင္းလာသံမ်ားသည္ ၾကားရသည္။ အိမ္မတံခါးကုိ ျဖည္းျဖည္းပိ္တ္သည္။ ဧည့္ခန္းအေမွာင္ထဲ၌ သူထားပစ္ခဲ့ေသာ စားပဲြခုံကုိ မနင္မိေစရန္ ေရွာင္ရွားၿပီး အိပ္ခန္းဘက္သုိ ့ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ေလွ်ာက္လာသည္။

သူသည္ ကုတင္ ေခါင္းရင္းဘက္၌ ရပ္တန္ ့ကာ အေမာတေကာ အသက္ရွဴရင္း ဆံပင္ျပင္ထုံးသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လေရာင္ထဲဝယ္ ငံု ့ၾကည့္ေလသည္။
သူ၏ေခၽြးေစးမ်ားျဖင့္ စီးထန္းေနေသာ လက္ကေလးျဖင့္ က်ေနာ့္ နဖူးေပၚမွ ဆံပင္မ်ားကုိ အသာအယာ သပ္တင္ေပးေလသည္.။
အေတာ္ၾကာမွ ကုတင္ေပၚသို ့တက္အိပ္သည္။ က်ေနာ့္လက္တဖက္ေပၚတြင္ သူ့့့့့့့့့့့့့့့့့ ့ ေခါင္းကုိ ခ်ထားသည္။သူ၏ ေဖာင္းမုိ ့ေနေသာပါးျဖင့္ က်ေနာ့္ ပါးျပင္ကို ကပ္ထားသည္။
သူ ့ထုိပါးကေလးမွာ အေစာက ေကာင္ကေလး၏ႏွာေခါင္းနစ္ျမွဳပ္္ခဲ့ေသာပါး။ က်ေနာ္သည္ ထုိအေတြးကုိ မေတြးသင့္ဘဲလ်က္ႏွင့္ ေတြးေနမိျပန္သည္။

“ ကုိကုိ...ကိုကုိ...ကိုကို...အိပ္ေနပလား ကုိကို”

က်ေနာ္သည္ သူ ့ခါးကေလးေပၚသုိ ့လက္တဖက္ကို ေျဖးေျဖး တင္လုိက္ေလသည္။ မ်က္လံုးကို ေျဖးေျဖး ဖြင့္လိုက္ေလသည္။ အေစာက စိတ္၌ ထင္ခဲ့ေသာ မျဖစ္စေလာက္ ထိခုိက္လႈပ္ရွားမႈကေလးမ်ားသည္ တေငြ ့ေငြ ့ျပယ္လုိက္ လာၾကေလသည္၊
က်ေနာ္သည္ ႏွာေခါင္းကုိ သူ ့ပါးကေလးထဲ၌ အၾကာႀကီး ႏွစ္ျမွဳပ္ထားေနရျပန္သည္။

“ေဝဟာ ခေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေဝ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ဆုိတဲ့အသိ ရွိိိေနသင့္ဘီ၊ အိမ္ေထာင္သက္ ခုဆို ႏွစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာၾကဘီ၊ ဒါေပမယ့္ ေဝကေတာ့ ခေလးလုိေတြးတုန္း ေျပာတုန္း၊ခေလးလုိ ကစားေနတုန္း၊ ေတာအုပ္ကေလးဟာ ခေလးကုိမုန့္ေပးေခၚလာခဲ့တယ္လုိ ့ေျပာေနၾကဘီ”

“ေတာ္စမ္းပါ” ဟု ေျပာကာ သူသည္ က်ေနာ့္ကုိ အားကုန္ ဖ်စ္ညွစ္ ျပန္ဖက္ထားရင္း တုိးတုိးသက္သက္ ရယ္ေနခဲ့သည္။


September 23, 2009

ေႏြတည


( ၅ )

̔ အခု ခင္ေ၀တုိ ့လာတာ အေ၀းႀကီးေရာက္လာဘီ၊ ဘူတာေတြ ေက်ာ္လာခဲ့ရတာ မနည္းေတာ့ဘူး၊ အေစာတုန္းက ကုိကုိ အိပ္ေနသလား၊ အေမက ခင္ေ၀ ့ကုိ ညည္းေယာက်္ားလာေခၚလို ့ လုိက္သြားၿပီးရင္ အေမ ့ကုိ ေမ့ေနမွာလို ့ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ အေမမ်ားပါလာရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလဲေနာ္၊ အေမေတာ့ လြမ္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာ၊ ဒီေန ့ညေတာ့ ငုိေနမွာဘဲ၊ အေမက ခင္ေ၀နဲ ့တခါမွ ခဲြဘူးတာမႈတ္ဖူး၊ ေဟမန္မယ္ေနတုန္းက ေရႊက်င္က ႀကီးႀကီးေစာတုိ ့ဆီ အလယ္ေခၚသြားလုိ ့ လုိက္သြားတာေတာင္ ဟုိမယ္ ႏွစ္ညဘဲ အိပ္ရေသးတယ္၊ ေနာက္က ငိုၿပီး လုိက္လာေတာ့တာဘဲ၊ အေစာတုန္းက သူအိပ္ေနတုန္း အဖြားကုိ အမွတ္ရလို ့အဖြားဆုိတဲ့ သီခ်င္းကုိ ျပန္ဆုိၾကည့္ေနတာ ̕


ရထားသည္ အေမွာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထဲ၀ယ္ သစ္ေတာႀကီးကုိ အလယ္မွ ခဲြျဖတ္ေက်ာ္ေနသည္။ သံဂုံုးတဲြ၏ အေပါက္မွသစ္ေတာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည့္ ည ေလေျပမ်ားသည္ တုိးေ၀ွ ့၀င္ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ဤ ရထားသံဂုံးတဲြထဲတြင္ သူ ့ပခုံးကေလးကုိ ဖ်စ္ညွစ္ ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ား တင္ထားသည့္ ဤသံဂုံးတြဲထဲတြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနရေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သားအျခားေသာ ကမာၻတခုသို ့သြားေနရသည္ဟု ထင္မွတ္ေနရသည္။ ထုိကမာၻမွာ ပို၍ ေပ်ာ္ေမြ ့ဖြယ္ရာ ေကာင္းလိ္မ့္မည္။ သူ ့မ်က္ႏွာမွ အျပဳံးမ်ားမွာ အေမွာင္တ၀က္ထဲတြင္ပင္ ရႊင္ျမဴးေတာက္ပေနသည္ထင္သည္။ သူက“ မလင္းခင္ အတင္းပင္၊ ကုိေရႊလင္၊ ဆိုသရွင္၊ ျမင္းကုိးစီး ၀ယ္လုိ ့ျပင္ ̕↔ဟု အဖြားအုိ တဦး၏ အသံတုန္တုန္ ေမးရုိက္ေမး၀ဲသံျဖင့္ ဆုိခဲ့ေလသည္။

̒ ဒီ အဖြားအုိကေလးကေတာ့ ေမႊးေမႊး ေပးဘုိ ့ေကာင္းေတာ့တာဘဲ ̕ က်ေနာ္သည္ ရယ္ၿပီး ေျပာလုိ္က္၏။

̔ အေမဆုိတာကို လြမ္းမေနေတာ့နဲ ့ေ၀ရယ္၊ အေမနဲ ့အတူတူေနခဲ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာလွဘီ၊ ကုိယ္နဲ ့ေနရတာက ဘာၾကာေသးလုိ ့လဲ ဆုိတာကုိ ထည့္တြက္အုံးမွေပါ့၊ ကုိယ္တုိ ့သစ္ေတာဌာနက အေျပာင္းအေရႊ ့ဘာရွိလိုု ့လဲ၊ အမႈထမ္းဆုိတာ ေျပာင္းေတာ့ ေျပာင္းေရႊ ့ရစၿမဲေပါ့ေလ၊ မီးရထားဌာနကမွ တကယ့္ကို အေျပာင္းအေရႊ ့မ်ားတယ္၊ အေစာက ကုိယ္ေျပာခဲ့တဲ့ သိန္းေဆြႀကီးဆုိရင္ ေတာ္ၾကာ ေျပာင္း၊ အခု ေျပာင္းဘဲ၊ ကိုယ့္လူႀကီးက ဘာေျပာသလဲ သိလား၊ ဒုိ ့ကေတာ့ မိန္းမနဲ ့လစာပါရင္ အေျမာက္ထဲ ထည့္ပစ္လႊတ္၊ က်တဲ့ေနရာမယ္ အလုပ္လုပ္မွာဘဲတဲ့၊ ဒုိ ့သိန္းေဆြႀကီးဆီ ၀င္လည္းအုံးမယ္၊ ကုိယ့္ေ၀ေလး ဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆုိတာ ၀င္ၾကြားရအုံးမယ္၊ အေမကုိ လြမ္းမေနနဲ ့၊ သူတုိ ့မပါဘဲ ဒုိ ့ခ်ည့္ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလဲ ̕
̒ ေပ်ာ္ဘူး ̓
̒ဘာျပဳလုိ ့̓
̒ ကုိကုိက ခင္ေ၀ ့ကို သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္နဲ ့ေပါင္းဘုိ ့ယူလာခဲ့တာေတာင္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာကိုး၊ မိဖကုိ အသိေပး ေတာင္းရမ္းယူတာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ ခုိးယူတာေတာင္မွ မိဖကုိ ျပန္အပ္ ကန္ေတာ့ပီး ယူခဲ့တာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ခင္ေ၀ ကုိကုိ ့ကို မယုံဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ မေပါင္းခ်င္ေတာ့ရင္ ခင္ေ၀့ကုိ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာပီး ရုိက္ႏွက္လႊတ္လုိက္မယ္ ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ဖူးလုိ ့ဘယ္သူူက အာမခံႏိုင္မလဲ ̓

ထုိအခါတြင္ အေမွာင္ထဲ၌ က်ေနာ္သည္ သူ ့ပခုံးကို ကုိင္ထားသည့္လက္ ေျဖလႊတ္လုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ သူ ့လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိ အေမွာင္ထဲ၌ပင္ စမ္းၿပီး ဆုပ္နယ္ေနသည္၊ ေ၀့လက္ဖ၀ါးမွာ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ခဲ့ရသျဖင့္ ၾကမ္းေထာ္ေန၍ ထိုၾကမ္းေထာ္ေနမႈကပင္ ကရုဏါသင့္စဖြယ္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

̒ အဲဒီလုိေတာ့ မေျပာနဲ ့ေလ....ေ၀၊ ခ်က္ျခင္း ထေျပာင္းလာရၿပီးေတာ့ မင္းကလဲ ျပန္ေျပးသြားနဲ ့ ဆုိေတာ့ျပန္အပ္ဖုိ ့စီစဥ္ခ်ိန္တုိ ့ ဘာတုို ့ညာတုိ ့ဒို ့ ဘယ္လုိလုပ္ပီး စီစဥ္ႏုိင္ေတာ့မလဲ၊ ကိုယ့္အယူအဆကေတာ့ အၾကင္နာေမတၱာတရားေလာက္ ခုိင္ၿမဲတဲ့ အာမခံ မရွိႏုိင္ပါဘူး ေ၀ရယ္၊ ဒုိ ့က ဘယ္ေတာ့မွ အၾကင္နာေမတၱာတရား ေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ၾကမွာမွ မဟုတ္ဖူး၊ ကံေကာင္းလုိ ့ေနာ္...ကိုယ္ေခၚမိေပလုိ ့၊ အႏုိ ့မို ့ဆုိရင္ ေ၀မပါလာဘဲနဲ ့ဒီတဲြထဲမွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲ စီးလာရခဲ့ၿပီး အေဆြးေတြ ရင္၀ယ္ျပည့္လုိ ့ရင္ထဲကအန္က်မခန္းျဖစ္ေနရွာရမွာ ̓

က်ေနာ္သည္ ရထားလႈပ္ရွားသံမ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္သြားေအာင္ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္လုိက္ေလသည္။ သူသည္ လေမွာင္ထဲတြင္ ကုလားထုိင္ေပၚမွေန၍ မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ ေရွ ့သို ့ တုိးကပ္လိုက္သည္။

̒သူမလာရင္၊ လာမေခၚရင္ ခင္ေ၀ က်ိန္ဆဲတာနဲ ့ တခုခုျဖစ္ေတာ့မွာေတာ ့ မသိဘူး၊ လမ္းမယ္ တခုခုျဖစ္ပီး ဒုကၡေရာက္မယ္၊ လူကုိက ̓

မေန ့ညက သူ ့ကုိ လုိက္၍ ေခၚခဲ့သည္ကို က်ေနာ္သည္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနသည္။
ဖဲြ ့ျပာ ခင္းထားသည့္ စပါးစက္သို ့သြားရာ လမ္းက်ဥ္းကေလးသို ့ ေရာက္ေသာအခါ နံေဘးႏွစ္္ဖက္ သရက္ပင္မ်ားၾကားတြင္ ခုိေအာင္းေနေသာ အေမွာင္ထုသည္ လမ္းကေလးေပၚမွာ ပုိ၍ ေမွာင္ေနၿပီး လမ္းကုိ စမ္း၍ နင္းေနရသည္။
က်ေနာ့္ လက္ထဲတြင္ ေ၀ ့သားေရေသတၱာ ကေလးကိုေလးလံစြာ ဆဲြလာလ်က္ မိုးေပါက္ မိုိးစက္မ်ားသည္ မိုးကာအကၤ်ီေပၚတြင္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ထိမွန္ေနလ်က္၊ ကိုခင္ထြန္းအိမ္ကို အေရးတႀကီး သြားရွာခဲ့ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးမရွိ၊ အခ်ိန္ကလည္း မရွိေတာ့၍တေယာက္တည္း စြန္ ့စားထြက္လာခဲ့ရသည့္တုိင္ေအာင္ ေ၀ ့မိ္ဖမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မည္သို ့ဆုိင္ရမည္ကုိုလည္း ေတြးေတာ၍ မရေသးေပ။ ေ၀ ့ကုိက်ေနာ္သည္ တရား၀င္ ဇနီးမယားအျဖစ္ ေတာင္းရမ္း ယူခဲ့ူသည္မဟုတ္ ေသာ္လည္း ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကုိ ႀကိဳေနမည္၊ ေျမွာ္လင့္ေနမည္ဟူ၍သာ တဖက္ကစြဲမွတ္ထားရသည္။

အေမွာင္လမ္းက်ဥ္းကေလး၏တဖက္အစြန္းထိပ္တြင္ က်ေနာ္သည္ အခ်ိန္ၾကာေညာင္းစြာ ရပ္ၿပီး ေတြေ၀ေနသည္။ ေ၀ ့မိဖမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရမည္ကုိ ရင္မဆိုင္ရဲ၀့ံေတာ့သလုိ ျဖစ္ေနသည္။ လွည့့္ျပန္သြားရလွ်င္...
လွည့္ျပန္သြားခ်င္စိတ္မ်ား ေပၚေနသည္။ လွည့္ျပန္သြားလွ်င္ သူူ ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ ျမင္ႏုိင္ေတာ့မည္၊ သူ ့အသံ ကေလးကို ၾကားႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္၊
ဤ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကေလးသည္ ေ၀ ႏွင့္ က်ေနာ့္အား တကမာၻစီ ျခားသြားေစလိမ့္မည္၊ ေ၀့ကုိ ေတြ ့ြမည္၊ သူက က်ေနာ္ႏွင့္ျပန္မလိုက္လိုဟု ဆံုးျဖတ္ လုိက္လွ်င္လည္း သူ ့ ေသတၱာကေလးႏွင့္ သူ ့ပစၥည္းကေလးမ်ားကုိ ေပးထားခ့ဲမည္။ အျဖဴႏွင့္အမဲ၊ အေမွာင္ႏွင့္အလင္း၊ တခုခုႏွင့္ ေတြ ့ဆုံရန္ လာခဲ့ျခင္သာျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ေရွ ့၌ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကေလး တားဆီးေနသည္။ ဤဘက္ကမ္း လက္်ာဘက္၌ တဲတန္းလ်ားတခုရွိလ်က္ က်ေနာ္သည္လက္ရမ္းမဲ့ တန္တားကေလးေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ေခ်ာင္း၏တဖက္ကမ္း ဆန္စက္၀င္းႀကီးဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။
မိုးသည္ က်ေနာ္တန္တားထိပ္ေရာက္ေသာအခါတြင္ တိတ္သြားေလသည္။ ပ်ဥ္ဆယ္ျပားခန္ ့ စပ္ခင္း ထားေသာ္လည္း လက္ရမ္းမဲ့တန္တားကေလးမွာ ယိမ္းခါေနကာ ေအာက္ဖက္ေခ်ာင္းကေလးထဲတြင္ ေရမ်ား ၿငိမ္သက္စြာ စီးဆင္းေနသည္။
တဖက္ ဆန္စက္၀င္းထဲတြင္ ဓာတ္မီးတုိင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္မ်ား လင္းေနလ်က္ စပါးစက္ ခုတ္ေမာင္းသံ၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ဆူသံ၊ စကားေျပာဆုိ ေအာ္ဟစ္ေနသံ၊ စပါးသယ္အလုပ္သမား၏ ဂရုိ ့ခ်ိဳး ေရတြက္ေနသံမ်ားသည္ လက္ရမ္းမဲ့ တန္တားကေလးထိပ္သုိ ့ေျပးလႊားေရာက္လာေနၾကသည္။ က်ေနာ္ရပ္တန္ ့ေနရာ တန္တားကေလးထိပ္သုိ ့ စက္၀င္းထဲမွအလင္းေရာင္မ်ား မွိန္မွိန္၀ါး၀ါးေျပးလာေနသည္။
တန္တားႏွင့္ မနီးမေ၀း၌ အလုပ္သမားမ်ား၏ ႏုံခ်ာလွေသာ တန္းလ်ားမ်ားမွာ အေမွာင္ထုထဲတြင္ အားကုိးမဲ့လ်က္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ မုိးဘက္ ၀င္လာၿပီျဖစ္၍ ဆန္စက္ ပုိင္ရွင္သည္ အလုပ္သမားမ်ားကုိ အေျပးအလႊားစီစဥ္ေနသျဖင့္အလုပ္သမားမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွား ပ်ားပန္းခတ္မွ် ျဖစ္ေနသည္။
ဓာတ္မီး တုိင္ေအာက္မွ စပါးသည္ အလုပ္သမမ်ား အတန္းအစီအလုိက္ ျဖတ္သန္္းသြားေနသည္။ သူတုိ ့သည္ထမီတုိတုိမ်ား၀တ္ထားၾက၍ သူတုိ ့၏ ေျခသလုံးသားမ်ားမွ ေတာင့္ခုိင္ေသာၾကြက္သားေျမာင္းမ်ားကုိ ျမင္ေနရေလသည္.။ ̒ က်မ ငါးဆယ့္သုံးေခါက္ေနာ္...ဟုိလူႀကီး ̓ ဟု အလုပ္သမတေယာက္၏ ေျပာလုိက္သံႏွင့္ဆူညံ့စြာေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာလုိက္ၾက သံမ်ားသည္လည္း တန္တားထိပ္ဖက္သုိ ့ ေရာက္လာေနသည္။

̒ ယိုးဒယားမထြား သုံးဆယ့္ႏွစ္ေခါက္ ̕
ကရုိ ့ခ်ိဳးသူက ခါးေစာင္းေနသည့္အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကုိ ေနာက္ေျပာင္ေလသည္။
̎မေနာက္ပါနဲ ့̎
̎ ေအးၾကည္သုံးဆယ္၊ ေအးရီ သုံးဆယ့္ရွစ္ေခါက္၊ ခင္ႏု သုံးဆယ့္ႏွစ္ေခါက္၊ မသန္းညြန္ ့သုံးဆယ့္တေခါက္၊ မေခြးအေခါက္ ေလးဆယ့္တိတိ၊ ခင္ေ၀ ေလးဆယ့္တေခါက္ ေနာ္ မျငင္းၾကနဲ ့ ̎
̎ ခင္ေ၀ ေလးဆယ့္တစ္ေခါက္ ̎

က်ေနာ္သည္ တန္တား ထိပ္မွ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းၿပီး ဓာတ္မီးတုိင္အလင္းေရာင္ရွိရာဘက္သို ့သြားေနစဥ္၀ယ္ ေ၀ ့ကုိ ခုိးသည့္ညကႏွင့္မျခား စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။
စပါးရြက္သြားေနသည့္ အမ်ိဳးသမီး အစီအတန္းႀကီးထဲတြင္ ေ၀ ့ကုိ ခပ္ေ၀းေ၀းမွမသဲမကဲြ လွမ္းျမင္ လုိက္ရ ေလသည္။ သူသည္ စပါး ေတာင္းကုိ ရြက္ ထား လ်က္ အမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး စက္၀မွ စက္အတြင္းသုိ ့၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ဓာတ္မီးတုိ္င္ေအာက္တြင္ ၀င္ရပ္လိုက္ၿပီး....
̎ က်ေနာ္ မခင္ေ၀နဲ ့ေတြ ့ခ်င္လို ့ပါ၊ မခင္ေ၀ ့အိမ္သားပါ ̎ ဟု အလုပ္သမားတဦးကိုိ ေျပာေလသည္။

သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ ၾကည့္သြားလ်က္ သူ ့မ်က္ႏွာ၌ ျပံဳးရိပ္သန္းသြားေလသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ခပ္ေ၀းေ၀းစက္၀ဘက္တြင္သူတုိ ့၏တေသာေသာရယ္ပဲြ ဖဲြ ့လုိက္သံမ်ားသည္ ဓာတ္မီးတုိင္ဘက္သို ့တဖန္ျပန္၍ ေျပးလႊား လာေလသည္။
စက္၀မွေ၀သည္ ေရွ ့ဆုံးမွ ေခါင္းေဆာင္လ်က္ ခပ္သြက္သြက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ ထမီတုိတုိ၀တ္၍ ေတာင္းကုိလက္တဖက္မွ ဆဲြၿပီး ပခုံးေပၚ၌ လုံခ်ည္အစုတ္ တခုတင္လ်က္ သူခပ္သြက္သြက္ ေလွ်က္လာေနပုံမွာ အျမင္္ တမ်ိဳးျခားနားေနသည္။ ဓာတ္မီးတုိင္ အလင္းေရာင္ဘက္နား နီးကပ္လာေသာအခါ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွ မသိမသာ အျပံဳးရိပ္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ေတြ ့ရသည္။
ေ၀သည္ မီးတုိင္အနား ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္ရွိရာဘက္သုိ ့ ခပ္ေႏွးေႏွးေလွ်ာက္လာလ်က္ ေခါင္းကုိ မသိမသာ ငုံ ့လုိက္ေလသည္။ ထိုခဏ၌ျဖဴညက္ေနေသာ သူ ့ပါးျပင္ေပၚတြင္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ နီေထြးသြားၿပီး ̎ ခဏေနအုံးေနာ္၊ ဒီတေခါက္သယ္လုိက္ပီးရင္ ေခါက္ေရသြားေပးလုိက္ေတာ့မယ္ ̎ ဟု တုိးတုိးေျပာၿပီး ျပန္လွည့္လုိက္သည္။ သူ ့နဖူးေပၚ၌ ေခၽြးဥကေလးမ်ား စုိ ့ေနသျဖင့္ သူ ့အသားေရာင္မွာ ေခၽြးျဖင့္ပို၍ လတ္ဆတ္ႏုစိုၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူစကားေျပာသြားသံမွာ အသံတုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ လူအုပ္ထဲ ေရာေႏွာသြားၿပီး စပါးသယ္လ်က္ စက္ဖက္သို ့ တေခါက္ျပန္ လုိက္သြားၿပီးမွ တေခါက္ျပန္လာသည္။

အလုပ္သမမ်ားသည္ က်ေနာ့္ ကုိၾကည့္ၿပီး တေယာက္က ̎ ေ၀လာပါဘီကုိကုိ ̎ ဟု မၾကားႏုိးနား ေျပာလုိက္လ်က္ ၀ိုင္း၍ရယ္လုိက္ၾကေလသည္။

ေ၀သည္ ဓာတ္မီးတုိင္ေအာက္ဖက္ က်ေနာ့္ ေရွ ့၌ လာ၍ရပ္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ လည္း အလင္းေရာင္ မႈန္ ပ် ပ် ေအာက္တြင္ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငး၍ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲတြင္ ကရုဏာ ေစတသိက္တုိ ့ျဖင့္ သိမ့္သိမ့္ခါေနသည္။

သနားစဖြယ္ စက္တြင္း အလုပ္ၾကမ္းသမေလး မခင္ေ၀၊ ပင္ပန္း ဆင္းရဲ လြန္းရွာသည့္မိန္းကေလး မခင္ေ၀၊ အစစအရာရာေအာက္တန္း ႏံု နဲ ့ရွာသည့္ မခင္ေ၀၊ အေစာ္ကားခံ၊ လူအထင္ေသးခံ လူတန္းစားထဲမွ ေ၀။
ေ၀၏ ပင္ပန္းစြာ၊ ေမာပန္းစြာ အသက္ရွဴရွိဳက္သံကုိ ၾကားေနရသည္။ ဓာတ္မီးတုိင္ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ ေအာက္တြင္ေဆးေရာင္ ပ်က္ေနၿပီး အဖာအေထးမ်ားျဖင့္ သူ ့အကၤ်ီအစိမ္းေရာင္မွာ ႏြမ္းေၾကေနသည္။

̎ မနက္ျဖန္ကို ေျပာင္းရေတာ့မွာ မို ့လုိ ့ ကုိယ္လာေခၚတာ ေ၀ ၊ ဒီကေန ့ဘဲရုံးက အမိန္ ့ထပ္ရတယ္၊ ကုိခင္ထြန္းႀကီးတို ့မေရႊတုိ ့ကိုလဲ ရွာမရတာနဲ ့ ကုိယ္ေတာ့ မနဲကုိ စြန္ ့စားၿပီး ေၾကာက္အားနဲ ့ေရွ ့မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး အေရာက္ လာခဲ့တာဘဲ ̎

က်ေနာ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခပ္တုိုးတုိး ရယ္လုိက္မိၿပီး ထုိအခ်ိန္တြင္ စိတ္ထဲ၌ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမႈမွာ မႏႈိင္းမေဖာ္ျပႏုိင္္ေအာင္ ရွိေနသည္။

̎ မင္းဘာျပဳလို ့စက္ထဲ ဆင္းေနရတာလဲ၊ ဒုကၡဘဲ၊ မင္းေယာက်္ားဟာ သစ္ေတာဘက္က အငယ္တန္း သစ္ေတာအုပ္ကေလးဆုိတာေကာ သိမ်ားမွ သိရဲ ့လား ေ၀ရယ္၊ ေတာအုပ္ကေလးမိန္မက စပါးစက္ထဲမယ္ စပါးသယ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ လူၾကားလို ့မွ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ကုိယ္က ေပ်ာ္မယားယူထားတာ က်ေနတာဘဲ၊ မင္း မသိမ္ငယ္ဘူးလား၊ ၿပီးေတာ့ ေ၀ မေနႏိုင္လို ့ထြက္သြားခ်င္လဲ သြားတာေပါ့ေလ၊ သြားရင္လဲအ၀တ္အစားေလး ဘာေလးေတာ့ ၀တ္စားသြားဖုိ ့ေကာင္းတာေပါ့၊ အခုေတာ့ ဖိနပ္မပါ အကၤ်ီအဖာတရာနဲ ့ မင္း ထြက္သြားေတာ့ မုိးရြာေနတုန္းမႈတ္လား၊ လူ ဘယ္ေလာက္ အထင္ေသးစရာေကာင္းလဲ ေ၀ရယ္၊ လူေတြဟာ အထင္ေသးလာရင္ ေစာ္ကား လာတတ္ၾကတယ္၊ ကဲ မင္း လုိက္ခဲ့မယ္မႈတ္လား ေ၀ ̎

သူသည္ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္း ေမာ့လိုက္ေလသည္။ နီျမန္းေနသည့္ သူ ့မ်က္ႏွာထက္မွ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္ အျပံဳးရိပ္မ်ားကုိ ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။

̎ အေမတို ့သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္အုံးမွေပါ့ ̎ ဟု သူက တုိးတုိးျပန္ေျပာသည္။

̎ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ကုိယ္တုိ ့က ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ မိဖစုံရာနဲ ့ေတာင္းရမ္းထားတာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ ၿပီးေတာ့ ခုိးေျပး၊ ၿပီးေတာ့လဲ ျပန္ေတာင္ အပ္ရေသးတာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ ဒီအတုိင္း ကုိယ္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး လုိက္လာရင္ ေစာ္ကားသလုိ က်ေနေတာ့မွာေပါ့၊ ကုိယ့္ဘက္က ခၽြတ္ယြင္းေနေတာ့ ရင္လဲ မဆုိင္၀ံံ့ဘူူး၊ ကုိယ္အျပင္ဘက္က ေစာင့္ေနမယ္၊ မင္း သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္လာခဲ့ေလ ̎
̎ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ အေမ့ကို ခင္ေ၀ ေျပာထားၿပီးသားဘဲ ကုိကုိ၊ အေမလဲ သူ ့သမက္ကုိ ျမင္ဘူး ေတြ ့ဘူးခ်င္မွာေပါ့၊ ကုိကုိ ့ကိုအေမလဲ ျမင္ရင္ ခင္မွာ စိတ္ခ်ပါ၊ ေျပာင္းသြားၿပီၤး ခါမွ ဒီကို တမင္သက္သက္ လာေတြ ့ဖုိဆုိတာ မလြယ္ဘူး မႈတ္လား၊ ပီးေတာ့ ဦးေလးလဲ စက္ထဲ အလုပ္ဆင္းေနလို ့ အိမ္မယ္မရွိဘူး၊ တန္တား ဟုိဘက္လမ္းက တန္းလ်ား၊ ဟုိမယ္ မီးေရာင္လက္ေနတဲ့ အခန္းေလ ̎

ထုိေနာက္ သူသည္ စကားေျပာရင္း တန္းလမ္းမွ က်ေနာ့္ လက္ထဲတြင္ ကုိင္ထားသည့္ သူ ့သားေရေသတၱာကုိ ျမင္ေတြ ့သြားေလသည္။ ရုတ္တရက္ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ မိႈင္းညိဳ ့သြားလ်က္ အျပံးမ်ား လြင့္ေျပးသြားက သူ ့မ်က္လံုးအိ္မ္ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ိုင္းလာသည္။ ̎ ဒါက ဘာလုပ္တာလဲ ဟင္... ̎ ဟု သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို ေစ ့ေစ့ ၾကည့္ၿပီး ေမးေလသည္။

̎ေသတၱာက ဘာလုပ္ဖုိ ့ ယူလာတာလဲ၊ ေအာ္...ခင္ေ၀ ့ပစၥည္းဆိုၿပီး ခင္ေ၀ ့ဆီ လာပို ့တာေနာ္ ကုိကုိ၊ ေျပာင္းခါနီးလာႏႈတ္ဆက္ရင္း ခင္ေ၀ ့ကိုျမင္လုိ ့အားနာၿပီး သနားၿပီး ေခၚတာမႈတ္လား ̎

စက္ခုတ္္ေမာင္းေနသံ၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ ဆူညံ့လႈပ္ရွားသံ၊ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးမွ ေရစီးသံမ်ားေအာက္တြင္ သူ ့စကား ေျပာသံမွာ တိမ္၀င္သြားသည္၊ က်ေနာ္လည္း သူ ့ေရွ ့သို ့ေျခတလွမ္း တုိးလိုက္သည္။

̎ မဟုတ္ဖူးေ၀ ၊ မင္း အဲဒီလိုခ်ည့္ မေတြးနဲ ့၊ ကုိ္ယ္ကလဲ ေ၀ကုိယ့္ကုိ သိပ္မုန္း၊ သိပ္နာၾကည္းသြားဘီလို ့ထင္တာကိုး၊ ေ၀ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဖူးလုိ ့ထင္ေနတာကုိး၊ မရအရေတာ့ ေခၚမယ္၊ ကိုယ္တို ့ ရုံးမွာ လက္မွတ္ထုိးထားတာ ရုံးကေနၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚမယ္လုိ ့ကုိယ္ဆံုးျဖတ္ထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေ၀ကမ်ား လုံးလုံးေခၚလို ့မရေအာင္ ဇြတ္ျငင္း ေနမလားလို ့ထင္လာတာနဲ ့ ̎
̎ ဒါျဖင့္ျပန္ေတာ့၊ ခင္ေ၀ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ̎
̎ကဲ သြားမွာသာ သြားစမ္းပါ၊ ေနာက္မွ မေက်နပ္တာကို ေျပာစမ္းပါ ̎

ေ၀ သည္ က်ေနာ့္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး တန္တားဘက္သို ့သြက္သြက္ လက္လက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ ႏွင့္က်ေနာ္ တန္တားအေပၚေလွ်က္သြားေသာအခါ စပါးသယ္ အလုပ္သမမ်ား၏ ေျပာင္ေလွင္ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္္သံသည္ ေနာက္ဖက္တြင္ ေ၀းစြာက်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။

လက္ရန္းမဲ့ တန္တားကေလးေပၚတြင္ အေမွာင္ရိပ္ထုိးေနကာ အလင္းေရာင္လဲ့လဲ့မွ်သာရွိသည္။ က်ေနာ္ သူ ့ကုိ ေက်ာ္တက္သြားလ်က္ တန္တားအလယ္တြင္ သူ ့လက္ကုိ ဖ်တ္ကနဲ ့လွမ္းဆဲြလိုက္လွ်င္ သူသည္ ဟန္လုပ္၍ ရုန္းေနသည္။ အသားၾကမ္းၿပီး မာေနသည့္ သူ ့လက္ကေလးမွာ က်ေနာ့္ လက္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားလ်က္ သူ ့လက္မွ ထြက္ေနသည့္ ေခၽြးေစးမ်ားသည္ က်ေနာ့္ လက္ကို စြန္းထင္းကုန္သည္။
̎ ခဏရပ္စမ္းပါအုံး၊ ေဒါသခ်ည့္ဘဲ ̎ ဟု က်ေနာ္ ရယ္ေမာေျပာလုိက္သံထဲတြင္ ရင္ခုန္ေႏြးေထြးသံပါေနသည္။ ယိမ္းထုိးေနေသာ တန္တားကေလး၏အလယ္တြင္ သူသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ အသားခ်င္း ထိကပ္ေနလ်က္ သူ ့အသက္ရွဴသံမွာ လႈိက္ေမာသံပါေနသည္၊

ထို အခ်ိန္တိုကေလး၌ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ သံသယသည္ စက္ဆုတ္ရြ ံရွာဘြယ္ရာ ေရးေရး ၀ါး၀ါး ျပန္ေပၚလာရာမွ တျဖည္းျဖည္းထင္ရွားလုိက္လာေနသည္။ ခဏအတြင္းတြင္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပံဳးမ်ား၊ က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွျပင္းထန္ လႈပ္ရွားေသာ ခ်စ္အားလြန္ စိတ္မ်ားသည္ ေလ်ာ့သြားျပန္သည္။ သူ ့လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ က်ေနာ့္လက္မ်ားမွာအားအင္ ကုန္ခန္းစြာျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း တစစ ေျပေလ်ာ့လိုက္လာေနသည္။ ေ၀ ့ပါးျပင္ထက္တြင္ လူးထားသည့္ သနပ္ခါး ရနံ ့သည္ က်ေနာ့္ကုိ တိုးေ၀ွ ့ေနသည္။ သူ ့လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးသြယ္သြယ္ကေလမ်ားကမူ က်ေနာ့္ လက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

ေ၀သည္ ေမွာက္ပ်ပ်ထဲတြင္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ရွဳေနလ်က္ စကားကုိ တုိးတုိး စတင္၍ ေျပာေလသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ၾကၿပီးမွ သမီးရည္းစားစကားကို ေျပာေနၾကျပန္သည္ ထင္သည္။

̎ ကုိကုိဟာ ဒီလိုခ်ည့္ဘဲ၊ ဘယ္ေတာ့မဆုိ လုပ္လိုက္ရင္လဲဘာမွ မစဥ္စားေတာ့ဘူး၊ ေျပာလိုက္ရင္လဲ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး၊ မိန္းမလာေခၚတာ အခုလို လာေခၚေတာ့ မိ္န္းမျပန္လာတာကို၊ ေနာက္က အထုပ္အပုိးနဲ ့လိုု္က္ပုိ ့တာျဖစ္မေနဘူးလား၊ ဒီေသတၱာႀကီး ပါလာတာ အေမတို ့သိရင္ေတာ့ဒုကၡဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဟုိေန ့ကလဲ သာသာၾကည္ၾကည္ ေမးရင္ ခင္ေ၀ ေျပာျပမွေပါ့၊ ေျပာျပလုိ ့မွ မေၾကနပ္လဲ ရုိက္ခ်င္ရုိက္ သတ္ခ်င္ သတ္ပစ္၊ အခုေတာ့ ေမးလိုက္ကတဲက ေဒါသနဲ ့ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္လုိ ့၊ လူကို စြပ္စဲြၿပီးသား တရားခံၾကည့္ၾကည့္ တရားခံစစ္ စစ္ေနတာဘဲ၊ ခင္ေ၀ ျပန္ေျပာေတာ့လဲ သူကဘဲ ေဒါသျဖစ္ၿပီး ရုိက္ပစ္ေသးတယ္၊ သူ ့မယ္သာ ေဒါသရွိတာေအာင္ေမ့တယ္ထင္တယ္၊ အဲဒီေန ့ကမုန္းလိုက္တာေသေအာင္ လိုု္က္ေခၚလဲ ျပန္ကိုမလိုက္ေတာ့ဘူးလို ့ ဆုံးျဖတ္လာတာ↔
̎ အဲဒီေန ့က ေဈးထဲမယ္ ေတြ ့တဲ့ ကုိတင္စိန္ဟာအေမ့ ေမာင္ ခင္ေ၀ တုိ ့ဦးေလးေတာ္ေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မယ္ အေမ့အေၾကာင္း စုံစမ္းၾကည့္တာ၊ တူမလင္ယူတာကိုု ဦးေလးကိုု ျပန္ စံုစမ္းခို္င္းၾကည့္တယ္ဆုိတာ ေျပာရင္ ခင္ေ၀ကုိ သူအထင္ေသးသြားမွာေပါ့၊ ဦးေလးအရင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
ခင္ေ၀အိမ္ျပန္လာေတာ့ သူရိုက္လိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အေမ့ကုိ ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းလဲ မသိဘူး၊ ဘာျပဳလို ့ျပန္လာရတယ္ဆုိိတာလဲ ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ လမ္းမယ္ ေခ်ာ္လဲသြားလို ့ႏႈတ္ခမ္း ေပါက္သြားတယ္လို ့ေျပာေတာ့ အေမက ဘယ္ယုံမလဲ ̎
̎ သူမ်ား အိမ္မယ္ေနရတာ ညတိုင္းငိုေနရတာဘဲ၊ ဦးေလးကလဲ ကုိကုိ ့ကုိသိပ္စိတ္ဆိုးတာ၊ အေမက မနဲ ေခ်ာ့ထားရတယ္၊ ကုိကုိဟာ သိပ္ရက္စက္တယ္၊ အသနား အညွာတာမရွိဘူး သူမ်ားးကို ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္မွာေတာ့ မဟုတ္ဖူးလို ့ထင္ခဲ့တာ၊ ညားၾကလို ့လင္မယားလို ့ေတာင္ေခၚလို ့မရေသးဘူး၊ ေသေကာင္ေပါင္းလဲရုိက္တာဘဲ၊ ေနာက္လဲဒီလိုဘဲေနမွာပါဘဲ ဒီလူ၊ သူမ်ား ျပန္မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မလိုက္ရဲေတာ့ဘူး၊ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္ၿပီး ဘယ္ကုိ ေျပာင္းေျပာင္း ေျပာင္းသြားေတာ့၊ ဘယ္က မိန္းမ ယူ ယူ ယူေတာ့ ̎

သူ စကားေျပာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္ သူ ့ခါး သိမ္သိမ္ကေလးကို လက္ျဖင့္ တပတ္ရစ္ ဖက္ထားလ်က္ သူ ့ပါးကုိ မထိတထိ နမ္းေနသည္။ သူ ့စကားလုံး အခ်ိဳ ့သည္ နားထဲမွလွ်ံ ထြက္သြားေနသည္။သူ ့အသားမွာ ေႏြးပူေနလ်က္၊

̎̎ တဖက္သတ္ခ်ည့္ ေျပာလို ့ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ေ၀ရယ္၊ ကိုယ္ အမွန္ေျပာရရင္ သေဘာထား မေသးတတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ေယာက်္ားေတြနဲ ့ဘယ္မိန္းမေတြ ဘာျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ကုိယ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေ၀နဲ ့ဆိုရင္ေတာ့ သ၀န္တုိတာ၊ သံသယျဖစ္တာ အၿမဲတန္း ျဖစ္မိမွာဘဲဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေ၀ ့ကုိ ကုိယ္ခ်စ္တာက သူတကာေတြ ခ်စ္တာထက္ ရွစ္ဆေတာင္ပိုတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ ကိုတင္စိန္ဟာ ေ၀့ ဦးေလးေတာ္ေသးမွန္းသာ မသိတာ၊ အဲဒီလူ ေပြတာ ရႈပ္တာကိုယ္ကသိေတာ့ အဲဒီလူနဲ ့စကားေျပာတာ အသာဖယ္ထားလို ့ၿပံးျပတာကေလးေတာင္မွ ကုိယ့္အတြက္ သံသယ ျဖစ္ကိုျဖစ္မွာဘဲ၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ဘယ္လုိေနမလဲ၊ ေ၀ မွန္းဆၾကည့္စမ္း ̎
̎ကိုကုိကေတာ့ လြန္ပါတယ္၊ လႊတ္အုံးကြယ္၊ အခန္းကိုသြားၾကရေအာင္၊ ဒီေသတၱာႀကီးက ယူခဲ့လို ့လဲမေကာင္းဘူး၊ တန္တားေအာက္မွာ ဖြက္ထားခဲ့ရင္လဲ ရႊံ ့ေတြနဲ ့၊ ကဲေလ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ယူခဲ့၊ အိမ္အျပင္ဘက္မွာ ခ်ထားလုိက္တာေပါ့ ̎

က်ေနာ္တုိ ့ျဖတ္ေလွ်က္သြားၾကေသာအခါ ဤခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းသည့္ တန္တားကေလးသည္ ပုခက္လႊဲသလို ယိမ္းထိုးလႈပ္သြားေလသည္။
တန္တားထိပ္တြင္ “ကုိကုိ ခဏေနခဲ့အုံးေနာ္၊ ၿပီးေတာ့မွခင္ေ၀လာေခၚမယ္ ↔သူသည္ တိုးတုိးေျပာသြားၿပီး တန္တားႏွင့္တန္းလ်ားဆက္ထားေသာ နင္းၾကမ္းေပၚမွ စမ္းနင္း၍အေမွာင္ထဲတြင္ တန္းလ်ားေပၚသို ့တက္သြားေလသည္။
ခဏၾကာလွ်င္ အေမွာင္ထဲ၌ တန္းလ်ား၏ ေရွ ့ၾကမ္းျပင္အတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိ တီးတုိးေခၚသြားျပန္သည္။
ထုိ ့ေနာက္ သူ ့ေနာက္ဖက္မွကပ္ၿပီးတန္းလ်ားေရွ ့စြတ္စိုၿပီး အေပၚက္အပဲ ့မ်ား ရွိေနသည့္ ၾကမ္းျပင္အတိုင္းနင္းၿပီး မီးခြက္မွိန္မွိန္တခြက္ ထြန္းညွိထားရာ တန္္းလ်ား၏ အလယ္ဘက္အခန္းသုိ ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ တန္းလ်ား၏ေအာက္ဖက္မွ ရႊံ ့ဗြက္ရနံ ့မ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္တြင္ လာ၍ နံေနၿပီး ေခ်ာင္းေရက်သံသည္ မေလ်ာ္မလိုက္ဖက္ေသာ ဂီတေတးသံတခုႏွင့္ တူေနသည္။

သူသည္ မီးေရာင္မွိန္မိွန္ အလယ္ ခန္း၀တြင္ ရပ္ၿပီး “လာေလကုိကုိ ↔ဟု တုိးတုိးေခၚလို္က္ျပန္သည္။
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ေလတုိးလွ်င္ ယိမ္းႏြဲ ့လႈပ္ရွားေနသည့္ မီးခြက္တခုမွ အလင္းေရာင္မိွန္ပ်ပ်သာလွ်င္ မထင္မရွား လင္းေနသည္။ ေပၚက္ပဲ ့ေနေသာ ထရံအေဆြးမ်ားကုိ ေက်ာ္ၿပီး မီးဖုိခန္းဘက္ကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
ဤအခန္း က်ဥ္းကေလးထဲ၌ေခ်းေညွာ္နံ ့၊ ေခၽြးနံ ့မ်ားနံေနသည္။ တဖက္ေထာင့္၌ ေပါက္ၿဗဲေနေသာ ျခင္ေထာင္တလုံးကို တပိုင္းပစ္တင္ေထာင္လ်က္ ဖ်ာေပၚတြင္ ေစာင္အစုတ္မ်ား၊ အ၀တ္အစား ေဟာင္းမ်ား၊ ေခ်းတက္ေနေသာ ေခါင္းအုံးမ်ားရႈပ္ေထြးပြေရာင္းေနသည္။ ထရံ၏ တဖက္၌ ၿပံဳးရႊင္စြာရယ္ေမာေနေသာ ေ၀ ့ဓာတ္ပုံသံုးပံုကိုု မီးေရာင္ မထင္မရွားျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။

ေ၀သည္ ကေလး ကေလးကဲ့သုိ ့ အေျပးအလႊားသြားလ်က္ေထာင့္မွ သင္ျဖဴးဖ်ာတခ်ပ္ကို ယူလာခဲ့ၿပီး ေခ်းေညွာ္မ်ားတင္ေနသည့္ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ျဖန္ ့ခင္းလုိက္ေလသည္။

သူသည္ ဖ်ာတဖက္၌ပုဆစ္ဒူး တုပ္ထုိင္ၿပီး “လာ...ထုိင္ေလ ကုိကုိ ↔ဟုေျပာသည္။
̎ ကုိက္ုိခဏေလးထုိင္္ႏွင့္အုံးေနာ္၊ အေမဟုိဘက္အခန္းမယ္၊ ခဏေလးေနာ္၊ ခင္ေ၀ သြားေခၚ လုိက္အုံးမယ္၊ အေမ့ကုိ ခင္ေ၀ေျပာထားၿပီးသားပါ၊ ကိုကုိနဲ ့ခင္ေ၀ကုိ အေမ သေဘာတူပါတယ္၊ သေဘာမတူရင္ေတာ့ ခင္ေ၀ငိုမွာဘဲ ̎

မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တြင္ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးေပၚ ၀ယ္ အားငယ္ သိမ္ငယ္မႈမ်ားကုိ ေဖာ္ျပေနသည္ ဟု ထင္ေနရသည္။ သူသည္ ႏုံ ခ်ာစုတ္ႏုတ္မႈအတြက္ သနားစဖြယ္ အားငယ္ေနရွာေနသည္။ ထုိ ့ေနာက္ အိေျႏၵမရေသာ ကေလးလုိ အခန္းထဲမွ သြက္လက္စြာထြက္သြားၿပီး အျပင္ဘက္ အေမွာင္ထဲတြင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။
ေရနံဆီ မီးခြက္မွ အလင္းေရာင္သည္ သနားစဖြယ္ ေကာင္းသည့္ေ၀ ့ဘ၀အေျခခံကုိ ထြန္းညိွျပေပးေနသည္။ မီးဖိုဘက္မွ ရုန္ရြဲ ့ေနေသာေၾကာင္အိမ္၊ ေခ်းေညွာ္ လူးေနသည့္ ေမွာက္ထားေသာ အုိးခြက္ပန္းကန္မ်ား၊ အၿမီးက်ိဳးေနသည့္ ေၾကးဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္း စသည့္ အရာ၀တၳဳအေပါင္းေပၚသို ့ မီးေရာင္မွိန္မွိန္က်ေနသည္။ ေ၀ ႏွင့္က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ့္ မိခင္သည္ သေဘာတူလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
ေ၀သည္ ႏြံေတာထဲတြင္ ေပါက္ေသာၾကာပန္း အျဖစ္ႏွင့္ အလွေပါင္းစုံစုေနသည္။ ႏြံ၏ရနံ ့ႏွင့္ ၾကာပဒုံတုိ ့၏ ရနံ ့မွာေရာေထြးေနေပသည္။
ေ၀ အခန္း၀မွာသူ ့မိခင္ႏွင့္အတူ ျပန္၀င္လာခ်ိန္တြင္က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကုိငုံ ့ထားလ်က္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေ၀ ့အေမမွာ အသက္သံုးဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ မွ်ထက္ ပိုဦးမည္မဟုတ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ က္ိုယ္လံုးသြယ္သြယ္ႏွင့္ အကၤ်ီ အထူစားကုိပင္ ၀တ္ထားလ်က္ မိန္းမလွတဦးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ အိပ္ရာနံေဘး၌ ကုိယ္ကုိ တေစာင္းလွည့္ထုိင္ၿပီး နံရံကုိၾကည့္၍ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေငးေနသည္။ သမီးေ၀ႏွင့္ ခဲြရေတာ့မည္ကုိ ေတြးေနေပမည္။

̎̎ကုိကုိက မနက္ျဖန္ကာေျပာင္းရေတာ့မွာတဲ့အေမ၊ ၿမိဳ့သစ္ကေလးဆိုတာ သိပ္မေ၀းဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ေ၀ ့ကိုလာေခၚတာ၊ မနက္ျဖန္ညေနဘက္ရထားနဲ ့ေျပာင္းဖုိ ့မနက္ကထဲက စီစဥ္ရမွာတဲ့၊ သမီးမၾကာမၾကာ လာလည္မွာေပါ့အေမ ̎
ေ၀က တုိးတုိးေျပာသည္။

̎ က်ေနာ္တုိ ့ မၾကာမၾကာ လာလည္ပါမယ္၊ ေ၀လာလည္ခ်င္တယ္္ဆုိလဲ က်ေနာ္အၿမဲလိုက္ပို ့ေပးပါမယ္၊ ေျပာင္းဖို ့ကအေရးတႀကီးျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မစီစဥ္ႏုိင္တာ့ပါဘူး ̎

စင္စစ္ေ၀ ့အား မိသား ဖသားပီပီ ေတာင္ရမ္းမယူႏုိင္ဘဲ လမ္းမွာေတြ ့သည့္ခလုတ္ကုိတိုက္သလို စီစဥ္ေနေသာ က်ေနာ့္ အစီစဥ္မ်ားမွာ ေ၀ေရာ ေ၀့ အေမကိုပါေစာ္ကား ႏုိင့္ထက္ကလူျပဳရာ၊ အထက္စီးယူလြန္းရာ က်ေနကာ က်ေနာ္ သည္္စကားေျပာေနရင္း စိတ္ထဲ၌ မခ်မ္းေျမ့ႏုိင္ေတာ့ေပ။

ေ၀့ အေမသည္ ေ၀့ ကိုစကားတုိးတိုးေျပာၿပီး ငုိက္ရႈိက္ေန၏။ သူ ့ငိုရႈိက္သံၾကားထဲတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေ၀သည္ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္၀ယ္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ စြာႏွင့္ ကန္ေတာ့ေနၾကေလသည္။ “အမႀကီး သမီးေလးဟာ ကေလးအရြယ္ေလးရွိပါေသးတယ္ကြယ္၊ ကြယ္ရာမယ္ေတာ့ မႏွိပ္စက္ပါနဲ ့ ↔ဟုေျပာေနသံမွာလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။

က်ေနာ္တုိ ့သည္ ဤက်ဥ္းက်ပ္သည့္ တန္းလ်ားကေလးမွ ထြက္လာၿပီး အျပင္ဘက္ ၾကမ္းျပင္အတိုင္း အေမွာင္ထဲတြင္စမ္းၿပီး နင္းေလွ်ာက္ လာၾကေသာအခါ ေ၀သည္က်ေနာ့္ေဘးမွ လုိက္ပါလာ၍ က်ေနာ့္လက္ထဲမွ၊ သူ ့ေသတၱာကုိ သူ ့ေခါင္းေပၚသို ေျပာင္းေရႊ ့ရြက္လာေနသည္။

̎ ကုိကုိခင္ေ၀့ ကို အမွတ္ေတာင္ မရဘူးမႈတ္လားဟင္ ̎ ဟု ေ၀သည္ တန္တားထိပ္သို့ ေရာက္ေသာအခါ ေမးေန၏။
̎ ခင္ေ၀ကေတာ့ ေန ့တုိင္းညက်ရင္ ငိုရတာဘဲ ၊ အခုေလစက္က ေကာင္မေတြက ခင္ေ၀့ ကုိ အေပါင္းအသငး္ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး၊ သူတုိ ့က ခင္ေ၀့ကုိ အလကားေကာင္မလို ့ ထင္ေနၾကတယ္၊ ဘာျပဳလုိ ့လဲဆိုေတာ့ ကုိကုိလို ေတာအုပ္တေယာက္က ခင္ေ၀့ ကုိ အတည္ႀကံတာမဟုတ္ဖူး အေပ်ာ္ ႀကံတာတဲ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ ့ကို ၾကြားျပမလုိ ့ ကုိကုိလာေခၚကုိ ေန ့တုိင္းေစာင့္ေနတာ၊ ကိုကုိလာေခၚလိမ့္မယ္လုိ ့ သူတို ့ကို္လဲ ေျပာထားတယ္၊ အေမ့လဲေျပာထားတယ္၊ တကယ္လုိ ့ကုိကုိ္မ်ားလာမေခၚဘဲနဲ ့ခင္ေ၀့ ကုိပစ္ေျပးသြားရင္ ကုိယ့္ကုိကို သတ္ေသပစ္လို္က္မလို ့၊ အိမ္ကဆင္းလာခဲ့တုန္းကေတာ့ စိတ္သိပ္နာတာဘဲ၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံေခၚတာနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလုိက္ဖူးလို မရမကလာေခၚမွ ျပန္လုိ္က္ေတာ့မယ္လုိ ့ ဆုံးျဖတ္ ထားတယ္၊ အခု စက္ထဲဆင္းေနတာ ဟုိေန ့က အိမ္ေပၚကဆင္းလားၿပီးၿပီးခ်င္း ဆင္းတာဘဲ၊ ဆယ္ရက္တိတ္ရွိသြားဘီ၊ ေငြငါးဆယ္ေက်ာ္ေနဘီ၊ အေမ့ကုိေပးပစ္ခဲ့လို္က္တယ္ေနာ္ ̎

က်ေနာ္သည္ သူ ့ကိုယ္လုံးကေလးကို ဆဲြေပြ ့လိုက္ၿပီး လက္ရန္းမဲ့ တန္းတားကေလးထိပ္တြင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ဖ်စ္ညွစ္ေနမိျပန္သည္။

̎ ကုိကုိ္ ေပ်ာ္ဘူးလားဟင္ ̎ဟု သူကလည္း အသံတုန္တုန္ျဖင့္ တုိးတုိးေမးသည္။
̎ ေ၀လဲေပ်ာ္တယ္မႈတ္လား ̎
̎ ေပ်ာ္ပါဘူး ̎

က်ေနာ္သည္ အသံကုိထိ္န္း၍ ရယ္ေန၏၊ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့ပါးျပင္ကုိ နမ္းလိုက္ေသာအခါ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ပူေႏြးေနေလသည္။ သူ ႏွင့္က်ေနာ္သည္ ဓာတ္မီးတိုင္မဲ့ လမ္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္ပူးကပ္ေလွ်ာက္လာၾကစဥ္ “ေနာက္ ခင္ေ၀့ ကို ကုိကုိ္ မရုိက္ပါနဲ ့ေနာ္ ↔ဟု တိုးတုိးေျပာေနသည္။
ယခုလည္း...

“သူမလာရင္ လာမေခၚရင္ ခင္ေ၀ က်ိန္ဆဲတာနဲ ့တခုခုျဖစ္ေတာ့မွာေတာ့ မသိဘူး၊ လူကုိက ↔ဟုေ၀သည္ ေျပာေန၏။
အေမွာင္ႏွင့္ အလင္း ေရာစပ္ေနသည့္ ၾကယ္ေရာင္ျခည္ေအာက္ ခ်ိဳျမစြာ ၿပံဳးရႊင္ထားေသာ သူ ့မ်က္ႏွာေရွ ့ေမွာက္၊ သံဂုံးတဲြ၏ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျမည္သံ၊ ရထားခုတ္ေမာင္းသံ၊ ရထားဥၾသ ဆြဲသံမ်ားအၾကား၌ ႏွစ္ၿခိဳက္လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာေနသည္။

September 21, 2009

ေမႊးရီ ပြင့္နီ ေ၀ဒနာ


၁။

“မာနယ္ပေလာ” သို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္မွာ (၆)လခန္႕ ရိွၿပီ။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးခန္း၏ ေနာက္ဖက္ အမိုးစြန္းကေလးေအာက္တြင္ အခန္းဖြဲ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ (၃)လ ရိွၿပီ။ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္း ေရစီးသံကို ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီမျပတ္ က်ေနာ္ၾကားေနခဲ့ရ၏။ တခါတရံ စမ္းေရစီးသံမ်ားကို နာရီအေတာ္ၾကာ နားစိုက္ေထာင္ခဲ့ ဖူး၏။ က်ေနာ့္မွာ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္း၏ အလၤကာဆန္ေသာေရစီးသံမ်ားကို နားေထာင္၍ပင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ခဲ့။

ဌာနခ်ဳပ္႐ံုး၏ ေျမာက္ဖက္က သစ္ပင္ခ်ဳံပင္မ်ား၊ ငွက္ေပ်ာပင္႐ိုင္းမ်ားကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းရင္း မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းဆီီက ေရစီးသံကို က်ေနာ္ၾကားေနရသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲစီး၀င္ေပါင္းစပ္ရန္ ေကြ႕တေကြ႕အလိုတြင္ျဖစ္သျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ၀ါးတေထာက္မွ် နိမ့္ဆင္းေနလွ်က္၊ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရစီးသံမွာ ပိုၿပီး အသံ က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့၏။


ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးသို႕ ေရာက္ရိွလာကတည္းက ဆန္အိတ္ထမ္း၊ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္၊ ထမင္းခ်က္၊ ထင္းေပါက္သည့္အလုပ္မ်ားကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ က်ေနာ္လုပ္ခြင့္ရခဲ့၏။ ထုိအလုပ္မ်ားမွာ က်ေနာ့္စိတ္ကို ပိုမိုက်ဳိးႏြံပ်ပ္၀ပ္ေစကာ၊ တန္ဘိုးရိွေသာ ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရရိွေစခဲ့၏။ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေရစီးသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ဘ၀ အလွည့္အေျပာင္းတခု၏ ၀ါက်မ်ားကို ပုဒ္ျဖတ္ေပးခဲ့ၾက၏။
တေန႕ … ၊ စားဖိုေဆာင္ေဘး မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းထဲက ေက်ာက္တံုးတခုေပၚတြင္ က်ေနာ္ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေရစီးသံ မ်ားကို နားေထာင္ရင္း စမ္းေခ်ာင္း၏အထက္ေအာက္ႏွင့္ ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ၾကည့္႐ႈမွတ္သားေနမိ၏။ စမ္းေခ်ာင္္း၏တဖက္တြင္ ျမင့္ျမင့္မတ္မတ္ရိွေနသည့္ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကုန္းေတာ္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ကုန္းေတာ္၏ေအာက္ဖက္ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္မ်ား ၾကားတြင္ ကရင္တပ္မႉး ဗိုလ္ၾကာယံု၏အိမ္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မိုးျပာေရာင္ပိတ္ဖ်ဥ္ေပၚတြင္ ၀ါဂြမ္းဆိုင္မ်ား အဆုပ္လိုက္ဖူးပြင့္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ အထက္ဖက္ ၀ါးႏွစ္႐ိုက္သာသာ အကြာတြင္ မယ္တုကၡီ စမ္းေခ်ာင္း၏ အၿမီးသည္ ေခါင္းေလာင္းငယ္မ်ား စုၿပံဳတီးခတ္ကာ ေတာအုပ္ ေတာတန္းထဲ တိုး၀င္သြားေန၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ ေရစီးသံမ်ားႏွင့္ေရာကာ ထူးျခားသည့္ အသံ တခုကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရေလသည္။
က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ အလိုလိုထရပ္ လိုက္မိသားျဖစ္သြား၏။ ေခါင္းကိုဆန္႕ကာ ေရစီးသံႏွင့္ေရာေထြးၿပီး ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံကို စစ္္ၿပီးနားေထာင္သည္။ မာေက်ာသည့္ သံသတၱဳတခုႏွင့္ ေျမႀကီးထိေတြ႕လိုက္သည့္အသံကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္မွ် က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရ၏။ ေက်ာက္တံုးတခုမွတခု ခုန္ကူးကာ အထက္ဖက္ကို က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေခ်ာင္းေကြ႕နားကို ေရာက္ေတာ့ ေျမႀကီးကို ေပါက္တူးႏွင့္ေပါက္သည့္အသံကို ပီျပင္စြာၾကားလာရ၏။ သို႕ေသာ္ ေခ်ာင္းေကြ႕ထဲသို႕ ၀င္မည္ျပဳစဥ္ မွာပင္ ေပါက္တူးသံမ်ား ရပ္သြား၏။ က်ေနာ္က ေခ်ာင္းေကြ႕ထဲမွထြက္ကာ ေက်ာက္တံုးတခုေပၚတြင္ တက္ရပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ၀ါးတ႐ိုက္အကြာတြင္ လူတေယာက္ ေပါက္တူးတလက္ကိုင္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ သူသည္ ေခ်ာင္းေဘး ေျမကြက္လပ္ေပၚတြင္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို အနည္းငယ္ခြဲကာ ခတ္မတ္မတ္ ရပ္ေန၏။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားသျဖင့္ သူ႕ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေရာက္ေနသည့္ က်ေနာ့္ကို သူမျမင္။ ေပါက္တူးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုကိုင္ၿပီး ရပ္ေနပံုမွာ တစံုတရာ အႏၱရာယ္က်ေရာက္လာလွ်င္ ခုခံကာကြယ္ရန္ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ရပ္ေနသည့္ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္၏။ ေျမကြက္လပ္ေပၚ သူရပ္ေနပံုမွာ တသက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ေ႐ႊ႕လို႕မရေတာ့သည့္ ရပ္ေနပံုမ်ဳးိ။

ေနေရာင္ျခည္မွာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚ၊ သူ႕လက္ထဲက ေပါက္တူးေပၚ၊ ဆြလက္စ ေျမႀကီးခဲမ်ားေပၚ၊ သစ္ပင္ေတာတန္း ကေလးေပၚ ေငြစမ်ား တဖြဲဖြဲႀကဲခ်သလို တလက္လက္ ျဖစ္ေန၏။ ေလေျပတခ်က္တုိက္ခတ္လာစဥ္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ ကတည္းက က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့မိသည့္ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို သတိရလာခဲ့သည္။ စာေရးသူက သူ၏ “အလွဆည္းဆာ” ဟု အမည္ေပးထားသည့္ ယင္း ၀တၳဳတုိေလးထဲတြင္ ဖခင္က သားထံေရးသည့္ စာ တေစာင္အျဖစ္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထို၀တၳဳေလးထဲက စာသားတခ်ဳိ႕မွာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေပၚ ဖ၀ါးျပည့္ခ်နင္းၿပီး ေလွ်ာက္လာ ေနၾကေလၿပီ။

ငါတုိ႕ဟာ စစ္ေၾကညာလိုက္ၿပီးၿပီ။ ငါတို႕ဟာ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
သူတို႕ကလည္း ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္လာေနၿပီ။ သူတို႕ဖိနပ္သံေတြ နီးကပ္လာေနၿပီ။ သူတို႕ဖိနပ္ႀကီးေတြဟာ ဖုန္ထဲနစ္ ျမဳပ္သြားလိုက္၊ ဖုန္ထဲမွာ ျပန္ေပၚလာေနလိုက္နဲ႕။
တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း စကၠန္႕ခ်င္း နီးကပ္လာေနၿပီ။
ငါတို႕ဟာ ေက်ာက္သား႐ုပ္တုေတြ၊ သံမဏိ႐ုပ္လံုးေတြလို ၿငိမ္ေနၾကတယ္။
မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္။ ငါတို႕ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။
ငါတို႕ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္။
သူတို႕ အနားေရာက္လာေနၿပီ။ ငါတို႕ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။
ငါတို႕ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ၾကမလဲ။

အခုလည္း သူဟာ ႐ုတ္တရက္ က်ေရာက္လာေတာ့မယ့္ မုန္တိုင္းတခုရဲ႕ အနံ႕ကိုရလို႕ ခုခံတုိက္ခိုက္ဖို႕ရာ အဆင္သင့္ ရပ္ေနတဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႕ ရပ္ေနသလားပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ၀တၳဳေလးထဲမွာပဲ ကံအားေလ်ာ္စြာ တိုက္ပြဲတခုကို ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ သူေရး လုိက္တဲ့ စာေၾကာင္းကေလးတေၾကာင္း … ။

ခဏအတြင္းမွာပဲ အေနာက္ဖက္ ေပါက္ပင္ေတာ ခင္တန္းေၾကာဖက္က ဆည္းဆာဟာ ေတာက္ပလာတယ္သားရယ္ … တဲ့။

က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေတြ တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္လာေနတဲ့အခိုက္မွာ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြဟာ စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕ေအာက္ဖက္ကို ျပန္ဆုတ္လာခဲ့၏။ သူ႕ကို ႏႈတ္မဆက္ အသံမေပးဘဲ ျပန္လည္ေနာက္ဆုတ္လာသည့္တိုင္ သူ႕ပံုပန္းသ႑န္က က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ထဲက ေပ်ာက္မသြား။
မူလထုိင္ေနခဲ့ရာ ေက်ာက္တံုးေပၚ ေရာက္သည္အထိ ေပါက္တူးသံမ်ားကို မၾကားရေတာ့။ သူသည္ သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ကမ္းပါးယံထိပ္ေပၚက သူ၏ တဲအိမ္ကေလးဆီ ျပန္တက္သြားၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနပူထဲတြင္ သည္အတိုင္း ရပ္ေနခဲ့သည္လား ဆိုသည္ကိုမူ က်ေနာ္မသိ။

၂။

ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကုန္းေတာ္ထိပ္က သူ၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကို ေက်ာေပးကာ ေျမေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆင္းလာ သည့္ အခ်ိန္တိုင္း သူ႕အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ေၾကကြဲေနမိသည္။ သူ႕ကို က်ေနာ္ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သမွ် သဲထဲ ေရသြန္ ျဖစ္ရေတာ့မည္လားဟုေတြးလွ်င္ က်ေနာ့္မွာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ကာ လွမ္းေနသည့္ေျခလွမ္းမ်ားပင္ အလိုလိုရပ္တန္႕ သြားရ၏။ ယခုအခ်ိန္၌ သူ၏က်န္းမာေရးအေနအထားမွာ သိသိသာသာဆိုး႐ြားေနၿပီဟု က်ေနာ္သိလာရသည္။ မေန႕တုန္းက က်ေနာ့္ထံ လူႀကံဳႏွင့္ သူေရးေပးလုိက္သည့္ စာတေစာင္ကို ဖတ္ခဲ့ရ၏။ ဒီကေန႕ သူႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာခဲ့သည္။ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚကဆင္းေေတာ့ က်ေနာ့္ထံ လူႀကံဳႏွင့္ေရးေပးလိုက္သည့္ သူ႕စာ႐ြက္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ က်ေနာ့္မွာ အဆံုးအထိ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့။

ပထမအဆင့္အေနႏွင့္ သူ႕ကို ရဟန္း၀တ္မွ လူ၀တ္လည္းဖို႕ တိုက္တြန္းရမည္။ ထို႕ေနာက္ အကူအညီေပးႏုိင္သူတို႕၏ အကူအညီႏွင့္ ဇင္းမယ္ (သို႕မဟုတ္) မဲေဆာက္သို႕ပို႕ကာ ေဆးကုသေစမည္။ ေဒၚဂ်ဳံကလည္း က်ေနာ္၏ အႀကံျပဳမႈကို လက္ခံ သည္။ သေဘာေပါက္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုတိုက္ေအာင္က လက္မခံ။ သူ႕ကို က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ပင္ ကိုတိုက္ေအာင္က ႐ႉး႐ႉး႐ႈဲ႐ႈဲျဖစ္ကာ လက္မခံ။ သူခ်စ္ခင္ေလးစား ၾကည္ညိဳရသူ “သူ႕” ကို သိကၡာခ်သည္ဟုပင္ စြပ္စြဲေျပာဆိုလာ ခဲ့၏။ သည္ၾကားထဲ သူကလည္း အဓိဌာန္မျပည့္ေသးဟုဆိုကာ လူ၀တ္လည္းရန္ ျငင္းဆန္လ်က္ရိွ၏။ ေဆးကုသမႈခံယူရန္ကိုမူ စကားပင္ ဟလို႕မရ။ ထိုရက္မ်ားအတြင္း သူသည္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မအိပ္ပဲေနခဲ့သည္ဟု ၾကားလာရသည္။ သူ႕ထံ မၾကာခဏ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုေနခဲ့သျဖင့္ တေန႕တျခား ပိန္ခ်ဳံးက်လာေနသည့္ သူ၏အေျခအေနကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ့္မွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ တခါတရံ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးေရွ႕ သြားရပ္လိုက္သည့္ က်ေနာ့္ကို သူက လက္ခံစကားမေျပာပဲ ေနေလသည္။

ရဟန္း၀တ္မွ လူ၀တ္လဲလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူသည္ ဧည့္သည္မ်ားကို ျခြင္းခ်က္ႏွင့္သာ လက္ခံစကားေျပာေတာ့၏။ ငွက္ဖ်ားတက္ ျခင္း မရိွေတာ့သျဖင့္ သူ႕ခႏၵာကိုယ္မွာ က်န္းမာေရးေကာင္းသလို ရိွေသာ္လည္း သူ႕မေနာမွာမူ မတည္ၿငိမ္ခ်င္ေတာ့။

သည္လိုႏွင့္ သူ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕က အမ်ဳိးမ်ဳိးေခ်ာ့ေမာ့ေျဖာင့္ဖ်သျဖင့္ သူသည္ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႕ထံ (ေလာ္ကြားလူ)ံ သို႕ သြားေနခဲ့၏။ သူစိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနခြင့္ျပဳၿပီးမွ သူ႕ကို ေဆးကုသေပးရန္ ရည္ရြယ္ၿပီးမွ ေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။ တလခန္႕အၾကာတြင္ ေလာ္ကြားလူမွ မာနယ္ပေလာသို႕ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ သူ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနမွာ ပို၍သာ ဆိုးရြားလာေနခဲ့ၿပီ။ သူသည္ ကိုတိုက္ေအာင္ အပါအ၀င္္ သူ႕ဇနီးေဒၚဂ်ဳံႏွင့္ သူ၏သား ေမာင္ဆန္း မွလြဲ၍ မည္သူႏွင့္မွ် လက္ခံစကား ေျပာဆိုျခင္းမရိွေတာ့။ တခါတရံ ေန႕ေရာညပါ အစာေရစာမစားပဲ ထိုင္ေနခဲ့၏။ တခါတရံ သူ႕တဲကေလးေဘး၊ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းအစပ္တြင္ ေပါက္တူးတလက္ ႏွင့္ ျငဳပ္ပင္၊ ပဲပင္ကေလးမ်ားစိုက္ေန၊ ေပါင္းသင္္ေနသည္ကို ေတြ႕ၾကရသည္။

က်ေနာ္သည္ သူ႕ထံ သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခြင့္ျပဳရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ သူကမူ လက္ခံေတြ႕ဆံုျခင္းမျပဳခဲ့။ ထိုအခ်ိန္ကမူ သူ႕ဘ၀သူ႕အေျခအေနမ်ားသည္ မၾကာမီျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာလိမ့္မည္ဟုေတာ့ က်ေနာ္ မ၀ံ့မရဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိေလသည္။

၃။

၁၉၉၅ …၊ ဇန္န၀ါရီလ …၊ ၂၀-ရက္၊
“ေဖြးေဘာလူ” ႐ြာ ခရစ္ယာန္ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းတြင္ ျပဳလုပ္သည့္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာဘိုျမ” ၏ ေမြးေန႕ပြဲမွအျပန္ သူ႕ထံက်ေနာ္ ၀င္ေတြ႕ဘို႕ႀကိဳးစားသည္။ သူ႕အိမ္ေရွ႕တြင္ သားျဖစ္သူ “ေမာင္ဆန္း” ကို တဦးတည္းသာ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ ေဒၚဂ်ဳံက “ပေလာင္ကုန္း” ဘက္သို႕ သြားေနသည္ဟု သိရ၏။ “ကိုတိုက္ေအာင္” က ရလလဖ နယ္ေျမသို႕ ထြက္သြားသည္မွာ တလေက်ာ္ရိွခဲ့ၿပီ။ (၃)ႏွစ္မွ် အတူေနခဲ့သူ ကဗ်ာဆရာ ကိုတိုက္ေအာင္ မရိွေတာ့သျဖင့္ သူ႕အဖို႕ လက္ကတံုးေတာင္ေ၀ွးတခု ျပဳတ္က်သြားသလိုျဖစ္ရ၏။
သူ႕အိမ္ေပၚ က်ေနာ္အတက္တြက္ သူက စကားမေျပာခ်င္ဘူးဟုဆိုကာ အိမ္ခန္းထဲသို႕ ၀င္သြားေလသည္။ သူ႕ေက်ာျပင္ကိုသာ ၾကည့္ကာ အိမ္ေပၚမွဆင္းခဲ့ရ၏။
တဲေပၚက အဆင္းတြင္ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သံမ်ားကို ၾကားရေလသည္။ “ေနာ္တ” ႏွင့္ “ထြီးပါး၀ီးက်ဳိး” ႏွစ္ေနရာစလံုးဆီက ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။ ၿခံေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ တို႕ကရင္အခ်င္းခ်င္း ေသနတ္မေပါက္ခ်င္ဘူးဟုဆိုကာ “ေနာ္တ” ခံစစ္ေဒသမွ ျပန္ဆင္းလာၾကသည့္ KNU စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရေလသည္။

၄။

၁၉၉၅-ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ … ၂၂-ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႕။
ပဒိုမန္းရွာထံသြားကာ “ပေဟလူ႐ြာ” တြင္ အိမ္တလံုး ငွားရမ္းေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရ၏။ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ “ေ႐ႊဗဟိုစည္” စတူဒီယိုကို ပေဟလူ႐ြာသို႕ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။
ပဒိုမန္းရွာအိမ္မွအျပန္တြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးေရွ႕မွျဖတ္ကာ သူ႕အိမ္ကေလးေရွ႕ တြင္ က်ေနာ္ရပ္သည္။ သူ႕ကို ၀င္ေတြ႕ဖို႕ စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ သူမေတြ႕ခ်င္သည့္သူမ်ားကို ၿခံ၀န္းထဲသို႕ပင္ ၀င္ခြင့္ မျပဳေတာ့ဟု က်ေနာ္ၾကားထားရ၏။ ၀င္လာလွ်င္လည္း ရန္မူသည္အထိ ျဖစ္လာေလသည္။
အိမ္ကေလးဆီက မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ရိွ၏။ က်ေနာ္က စိတ္ကိုေျဖကာ သူ႕အိမ္ေရွ႕က ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္” လမ္းကေလးထဲသို႕ တိုး၀င္တိုက္ခတ္လာေနသည့္ ေလႏုေအးမွာမူ က်ေနာ့္ရင္ကို မေအးျမေစႏိုင္ခဲ့ေတာ့။

၅။

၁၉၉၅-ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ … ၂၃-ရက္၊ တနလၤာေန႕ … ။
သည္ကေန႕မနက္ ခတ္ေစာေစာအိပ္ရာထသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လက္နက္ႀကီး ပစ္သံမ်ားကို ယခင္ေန႕ထက္ပိုၿပီး အနီးကပ္ၾကားေန ခဲ့၏။ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ပိုၿပီးစိပ္လာေလသည္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးဖက္သို႕သြားကာ သတင္းစံုစမ္းရန္ထြက္လာစဥ္ မီးစက္ကမ္းပါး အေကြ႕တြင္ ကိုသက္စိုးလြင္ႏွင့္ ကိုတင့္ေဆြကို ေတြ႕၏။ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္လ်က္ရိွ၏။

“အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ခ်က္ခ်င္း အထုပ္အပိုးျပင္ၿပီး ထိုင္းဖက္ကမ္းကို ကူးဖို႕ KNU က လာေျပာတယ္။ အဲဒါ ဦးခြန္မားရ္ ကိုဘန္းနဲ႕ ခင္ဗ်ားဆီကို လာေျပာတာ”

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စတူဒီယိုသို႕ျပန္ကာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ အသံဖမ္းစက္မ်ားႏွင့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ရ၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ လွည္းတစီးငွားလို႕ရသျဖင့္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းသို႕ ပစၥည္းအားလံုး ေရာက္သြားခဲ့၏။ ေန႕လည္ (၂)နာရီခန္႕တြင္ ပဒိုမန္းရွာ ၏ ဇနီးအေနာ ( နမ့္က်င္ေရႊ) ၏ ကူညီစီစဥ္ေပးခ်က္အရ ေသာင္ရင္းျမစ္အထက္ဖက္ ေကြ႕ႏွစ္ေကြ႕အလြန္ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္း ေတာင္ေျခသို႕ ေလွႀကံဳႏွင့္ ကူးလာခဲ့ၾက၏။ က်န္ရစ္သည့္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကိုသယ္ရန္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္းဖက္သို႕ ဆက္လက္ထြက္ခြာရန္ ပဒိုမန္းရွာထံ တင္ျပမည္ဟုဆိုကာ ကရင္ရဲေဘာ္ေလး “ကြယ္သာထူး” ႏွင့္ “မိုးေက်ာ္” (ABSDF) တို႕က မာနယ္ပေလာဖက္ ျပန္ကူးသြား ၾက၏။

ညေနမိုးခ်ဳပ္မွပင္ ထင္းေျခာက္တခ်ဳိ႕ေကာက္ယူကာ ေသာင္ရင္းျမစ္ေရႏွင့္ ဆန္ေဆးၿပီး ထမင္းခ်က္၏။ ျမစ္ေဘး ေတာင္ေျခအစပ္ တြင္ ပစၥည္းမ်ားကို ျဖစ္သလိုစုပံုထားရိွကာ ဖ်ာတခ်ပ္ကို အမိုးလုပ္ၿပီး အိပ္ရာထိုင္ခင္း ျပင္လိုက္၏။ အေနာ (နမ့္က်င္ေရႊ) က ခူးေပးလုိက္ သည့္ ပဲလင္းေျမြသီးကို ခ်က္စားရန္စီစဥ္၏။ ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ ေဘာေနာ္ေလးေတာင္ႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ေရာက္လာသည့္ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ပိုမိုေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေန၏။ လူသံၾကားလို႕ အထက္ဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခ်ဳိင္းေထာက္တေခ်ာင္းကို ေေထာက္ကာ၊ ေျခေထာက္တဖက္မရိွသည့္ လူတေယာက္၊ ကေလးတေယာက္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး ႏြမ္းလ်ေသာေျခလွမ္းမ်ားလွမ္းကာ ေအာက္ဖက္ေတာစပ္သို႕ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့ၾက၏။ သူတို႕ဘယ္ဆီ ထြက္ခြါသြားၾကသည္ ကိုမူ က်ေနာ္မသိ။
ေမွာင္သြားသည့္အခါ ေလွတစင္း ကပ္လာသည္ကို လေရာင္မႈန္ျပျပေအာက္တြင္ ျမင္ရ၏။ ရန္သူမိတ္ေဆြခြဲျခားရန္ ခက္သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ထိတ္လန္႕သြားရ၏။ ေလွေပၚက လူတေယာက္ဆင္းလာ၏။ ထိုသူက က်ေနာ္တေယာက္တည္း စိတ္မခ်သျဖင့္ အေနာ (နမ့္က်င္ေရႊ) က အေဖာ္အျဖစ္အိပ္ရန္ လႊတ္လိုက္သူျဖစ္ေၾကာင္း ကရင္သံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ေျပာမွ က်ေနာ့္မွာ စိိတ္ေအးသြားရေလသည္။ အေနာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လို႕မဆံုးေတာ့။

လေရာင္မႈန္ျပျပေအာက္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ကရင္ရဲေဘာ္ေလးတို႕ ထမင္းစားၾကသည္။ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ညဥ့္နက္မွပင္ ပိုၿပီး နီးကပ္လာေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ထိုအခါက်မွပင္ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” အတြက္ စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ သူ၏အေျခအေနမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္းသို႕ အလြယ္တကူလိုက္ပါလာႏုိင္သည့္အေျခအေနမ်ဳိး မဟုတ္သျဖင့္လည္း က်ေနာ့္မွာ ေၾကကြဲတုန္လႈပ္ေနမိ၏။

၆။

“ပေဟလူ” ရြာကို ေရာက္ရန္၊ က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္က ေတာင္ေၾကာကို ေက်ာ္ရဦးမည္ဟု သိရ၏။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက “ကြယ္သာထူး” ႏွင့္ “မိုးေက်ာ္” တို႕ကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ညက က်ေနာ္ႏွင့္အေဖာ္လာအိပ္ေပးသည့္ ကရင္ လူငယ္ေလးက၊ မာနယ္ပေလာဖက္ကမ္းသို႕ ေလွျဖင့္ ျပန္ကူးသြားခဲ့၏။ မနက္ (၁၀)နာရီအထိ “ကြယ္သာထူး” တို႕ ေရာက္မလာေသး။
လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ေနထြက္ကာစက ေခတၱခဏရပ္သြားသလိုရိွရာက၊ ေနျမင့္လာေတာ့ အသံပိုစိပ္လာသည္ဟု ထင္ရ၏။ ေ၀းရာက နီးလာသည္ဟု ထင္လာရ၏။ မေန႕တုန္းက “ေနာ္တ” ၊ “ထြီးပါး၀ီးက်ဳိး” ၊ “ဆင္ျဖဴေတာင္” ဖက္ဆီကသာ ၾကားခဲ့ရသည့္ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ယခုအခါ ေသာင္ရင္းျမစ္အထက္ဖက္ဆီကပါ ၾကားလာရ၏။
က်ေနာ္က ညေနကတည္းက ၊ DVB (ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ)၊ေရႊဗဟိုစည္စတူဒီယိုပစၥည္းမ်ားကို ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၊ မိုးမခပင္အုပ္မ်ားၾကား ဆြဲသြင္းထားခဲ့၏။ ျမစ္ထဲတြင္ စက္ေလွမ်ား၊ လက္ေလွမ်ား လူးလာေခါက္တုန္႕ အလွ်င္အျမန္ သြားေနၾက၏။ စက္ေလွမ်ားေပၚတြင္ ပစၥည္းအျပည့္၊ လူ႕အျပည့္။
ဒီကေန႕မနက္ၾကေတာ့ မိမိစိတ္ကပဲ ထင္လို႕လားေတာ့မသိ။ တခါတရံ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားၾကားတြင္ လက္နက္ငယ္ပစ္ခတ္သံ မ်ားကိုပင္ ၾကားလာရသည္ဟု ထင္မိ၏။ ၿခဳံစပ္တြင္ တေယာက္တည္းထုိင္ေနရသည္မွာ လံုၿခံဳမႈမရိွဟု စိတ္ပူေနစဥ္၊ ကမ္းစပ္သို႕ ေလွတစင္း ဆိုက္လာခဲ့၏။ စက္ေလွေပၚက လူႏွစ္ေယာက္ခုန္ဆင္းလိုက္၏။
“ကိုၿငိမ္း ၊ စက္ေလွလာၿပီ၊ ဒီေတာင္ေၾကာကို ေက်ာ္ၿပီး ပစၥည္းေတြဘယ္လိုမွသယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဖူး၊ စက္ေလွေပၚပစၥည္းေတြ ျပန္တင္ ၿပီး၊ ပေဟလူရြာကို ေအာက္ဖက္က ေခ်ာင္းထဲကတဆင့္သယ္မယ္”
သူတို႕ကို က်ေနာ္ အေထြအထူးေမးျမန္းမေနေတာ့ပဲ စက္ေလွေပၚပစၥည္းေတြ၀ိုင္းတင္၏။ မာနယ္ပေလာကို ျဖတ္ကာ “ပေဟလူ” ေခ်ာင္းထိပ္သို႕ ေရာက္လာၾက၏။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွတဆင့္ “မာနယ္ပေလာ” ကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရသည္မွာ ရင္ထဲ၌ ေၾကကြဲေနမိ၏။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲသို႕စီး၀င္ရာ “ပေဟလူ” ေခ်ာင္းထဲသို႕ ေကြ႕၀င္လာစဥ္ စက္ေလွမ်ား၊ လက္ေလွမ်ား ေခ်ာင္းလံုးျပည့္ လႈပ္ရွားေနသည္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ကမ္းေပၚတြင္၊ ေလွမ်ားေပၚတြင္ လူေတြ၊ အထုပ္အပိုးကိုယ္စီႏွင့္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾက၏။ “ပေဟလူ” ရြာေျခ တြင္ စက္ေလွေပၚက ပစၥည္းမ်ားကိုခ်ေတာ့ ညေန (၄)နာရီခန္႕ရိွၿပီ။ ေသာင္စပ္ႏွင့္ေရစပ္တြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမ) မွ ရဲေဘာ္မ်ား သံုးေယာက္တြဲ၊ ငါးေယာက္တတြဲ ၀ိုင္းစုထိုင္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ တခ်ဳိ႕က ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ပင္ တံုးလံုး ပက္လက္အိပ္ေနၾက၏။ ပစၥည္းမ်ားခ်ၿပီးေသာအခါ ညေနစာခ်က္စားရန္ ျပင္ဆင္ရျပန္ေလသည္။
ညၾကေတာ့ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ပင္ ဖ်ာမ်ား၊ ပလပ္စတစ္မ်ားခင္းကာ အိပ္လိုက္ၾက၏။ ပစၥည္းမ်ား သယ္ပိုးေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ရသျဖင့္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲနာက်င္လ်က္ရိွ၏။ သည္ေနရာေရာက္ေတာ့ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင္ေနရသည့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ပူပန္စိတ္ေလ်ာ့သြားရ၏။ သို႕ေသာ္ မာနယ္ပေလာဖက္ကမ္းဆီက၊ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာမူ ပိုမိုနီးကပ္လာေနေလ သည္။

၇။

“ေဖြးေပါလူ” ရြာ ကမ္းစပ္တြင္၊ ပစၥည္းမ်ား စုပံုထားရိွၿပီးသည့္အခါ ရြာထဲသို႕ ဦးစြာပထမ သြားႏွင့္ၿပီးမွ ေနရာထိုင္ခင္းစီစဥ္ရန္ ဆံုးျဖတ္၏။ ပစၥည္းမ်ားကို “ကြယ္သာထူး” တို႕ႏွင့္ ထားႏွင့္ကာ ကုန္းေပၚသို႕တက္လာခဲ့၏။ လမ္းတြင္ မ်က္ႏွာသိတခ်ဳိ႕ကို လူအုပ္ၾကားထဲ၌ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ လူတိုင္း အထုပ္အပိုးကိုယ္စီ။ တကိုယ္လံုး ဖံုအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ … ။ စကားကိုပင္ သြက္လက္က်ယ္ေလာင္စြာ မေျပာႏိုင္၊ ႏႈတ္ မဆက္ႏိုင္ၾကေတာ့။ လူတိုင္း၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚက ေသာကလက္ေရးမ်ားကို က်ေနာ္ ေကာင္းစြာဖက္႐ႈႏို္င္ခဲ့၏။ ပတ္၀န္းက်င္တခြင္လံုး၊ မိုး ေကာင္းကင္တခုလံုး အံု႕မိႈင္းျပာႏွမ္းေနသည္ေလာဟုပင္ ထင္မိ၏။
“ပေဟလူ” ရြာႏွင့္ မ်က္ေစါင္းထိုးတဖက္ကမ္း၊ “ေဖြးေပါလူ” ရြာမွာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာဗိုလ္ျမ ေနထိုင္သည့္ရြာဟု သိရ၏။ “မာနယ္ပေလာ” ႏွင့္ လက္နက္ႀကီးတကမ္းစာတြင္ ရိွေသာ္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္ေျမျဖစ္သျဖင့္ နအဖစစ္တပ္မ်ား၏ ရန္ကိုသိပ္ၿပီး မစိုးရိမ္ရ။ သို႕ေသာ္ ထိုင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္မ်ား၊ ညကတည္းက ေရာက္လာေနသည္ဟု ၾကားခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ပူေနမိေသး၏။ နယ္ေျမ အေနအထားမွာ လူသြားလမ္းမွအပ မည္သည့္ဆက္သြယ္ေရးလမ္းမွ် မရိွသည့္ေနရာျဖစ္သျဖင့္ ထိုင္း နယ္ျခားေစာင့္တပ္မ်ား အလံုးအရင္းႏွင့္ေေတာ့ ေရာက္မလာႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဟု စိတ္ကိုေဖာ့ၿပီး ေတြးထားရ၏။ အေျခအေနေပးပါက “ေဖြးေပါလူ” ရြာတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္တန္သည္ နားကာ ၊ ေသာလဲထရြာ၊ မယ္စာရင္းရန္းၿမိဳ႕အထိ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ရန္ နည္းလမ္းရွာမည္ဟု ေတြးထား၏။
“ေဖြးေပါလူ” ရြာ ကမ္းပါးေပၚအတက္တြင္ အလြန္နီးကပ္ေသာတေနရာမွ၊ လက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲသံထြက္ေပၚလာသျဖင့္ လူေတြ အားလံုး ေနရာတြင္ပင္ ၀ပ္ကာေနရာယူလိုက္ၾက၏။ သို႕ေသာ္ မာနယ္ပေလာဖက္ကမ္းဆီက ေပါက္ကြဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိကာ ခရီးဆက္ၾကရ၏။ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အသိမိတ္ေဆြမ်ားကို က်ေနာ္ရွာေနမိသည္။ ေတြ႕လွ်င္ သူတို႕ႏွင့္ ၫိွႏိႈင္းတို္င္ပင္ကာ ေနရာထိုင္ခင္းကိစၥ စီစဥ္မည္ဟုေတြး၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ လူအုပ္ထဲ၌ အမ်ဳိးသမီးတဦးကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရေလ သည္။
ေခါင္းေပၚတြင္ လင္ဗန္းတခ်ပ္ကိုရြက္ထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးတဦး။ လင္ဗန္းေပၚတြင္မူ ဟင္းသီးဟင္းရြက္လိုလို၊ အေၾကာ္လိုလို အရာ၀တၳဳမ်ားကို မ်က္ႏွာသုပ္ပု၀ါ အစုပ္တထည္ႏွင့္ အုပ္ထား၏။ လူအုပ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္ရသျဖင့္၊အမ်ဳိးသမီး၏မ်က္ႏွာကို သဲကြဲစြာ က်ေနာ္ မျမင္ရ။ က်ေနာ့္ေရွ႕က လူတခ်ဳိ႕ကို အလ်င္အျမန္ေက်ာ္တက္ကာ၊ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ အမ်ဳိးသမီးဆီလွမ္းလာခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ လူအုပ္ထဲတြင္ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို က်ေနာ္ မေတြ႕ရေတာ့။ လူတခ်ဳိ႕မွာ အုပ္စုလိုက္ခြဲကာ ရြာထဲသို႕၀င္သြားေနၾက၏။ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို က်ေနာ္ရွာေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ လံုး၀မေတြ႕လုိက္ရေတာ့။

“ေဒၚဂ်ဳံကေတာ့ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြနဲ႕ အတူတူမရိွေတာ့ဘူးဗ်၊ ဆရာကလည္း ေဒၚဂ်ဳံတို႕ေခၚရာ မလုိက္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ ေဒၚဂ်ဳံတို႕ သားအမိလည္း ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြကိုထားၿပီး ဒီဖက္ကမ္းကိုကူးလာၾကတာ၊ ေဒၚဂ်ဳံကေတာ့ အေၾကာ္ေရာင္းၿပီး စားစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္ရွာေနရ တယ္လို႕ ေျပာတာပဲ ကိုၿငိမ္း၊ ဒါေပမယ့္ ပဒိုမန္းရွာကေတာ့ ဆရာ့ကို ရေအာင္ေခၚလာရမွာပဲလို႕ေတာ့ ေျပာတယ္လို႕ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ရတယ္

က်ေနာ္ … အသက္႐ႉမ၀ႏိုင္ေအာင္ ေၾကကြဲေနမိသည္။ ဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” တေယာက္ ရန္သူသိမ္းပိုက္ေတာ့မည့္ “မာနယ္ပေလာ” က၊ အိမ္ကေလးတလံုးထဲ၊ တေယာက္တည္း ရိွေနခဲ့ၿပီလား … ။ က်န္ေနရစ္ခဲ့ၿပီလား။ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ကယ္ထုတ္ မလာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။
“ေဖြးေပါလူ” ရြာ ကမ္းပါး၊ လူသြားလမ္းေဘး၊ ဖုန္ထုႀကီးေအာက္တြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ထိုင္ေနစဥ္ “ပေဟလူ” ရြာကအထြက္၊ လမ္းတြင္ ရဲေေဘာ္ ကိုစိုး၀င္းညိဳေျပာခဲ့သည့္ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြမိသားစု၏ သတင္းကို က်ေနာ့္နားထဲ၌ ၾကားေနခဲ့ေလသည္။

၈။

၁၉၉၅-ခု … ေဖေဖာ္၀ါရီလ … ၆-ရက္၊ တနလၤာေန႕၊ ထုိင္းႏုိင္ငံနယ္စပ္၊ ေဖြးေပါလူရြာ။
သူ႕ကို ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ တေယာက္တည္း တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ကာ တရားအာ႐ံုျပဳေနသည္ကို က်ေနာ္ေတြ႕ရသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အေႏွာက္အယွက္မျပဳဘဲ ေနာက္ေဖးခန္းသို႕ က်ေနာ္၀င္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ရဲေဘာ္ဆယ္ေယာက္ခန္႕ ထမင္းစားေန သည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္ (ရလလဖ အတြင္းေရးမႉး)ႏွင့္ ေတြ႕ရန္ အိမ္ေရွ႕ဖက္သို႕ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ေတြ႕ကာ သူ၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနကိုေမးသည္။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္မွာ က်ေနာ့္ကို လက္ခံစကားေျပာဘို႕ပင္ အခ်ိန္မရရွာပါ။ သူ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနမေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာျပႏိုင္၏။ သူ႕ကို ပဒိုမန္းရွာ၏အစီအစဥ္ျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္းအထိ ေခၚလာႏုိင္ခဲ့သည္ ကိုပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္တို႕အဖြဲ႕သည္လည္း သည္ကေန႕ ညေနမွာပင္ တပ္မဟာ (၆)နယ္ေျမသို႕ ဆုတ္ခြါ ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။ သူ႕အတြက္ ဘယ္လိုအစီအစဥ္ရိွသလဲဟုေမးေတာ့ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္မွာ ေရရာတိက်စြာ ေျဖႏိုင္ျခင္းမရိွ။
ဧည့္ခန္းထဲသို႕၀င္ကာ သူ႕ေရွ႕တြင္ က်ေနာ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ပါလာသည့္ ကင္မရာႏွင့္ သူ႕ကိုခ်ိန္လုိက္သည္။ ထိုအခါ ၾကမွပင္ သူသည္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ကို ခုန္အုပ္ေတာ့မလို ထရပ္လုိက္၏။ ေမွ်ာ္လင့္မထားသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ လက္ထဲက ကင္မရာကို အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ ေဘးသို႕ခ်ထားလိုက္ရ၏။ သူသည္ ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ျပန္ထိုင္ကာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္လ်က္ ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။

ထိုေန႕ညက ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္တိုိ႕အဖြဲ႕ လုံၿခံဳရာေနရာသို႕ ဆက္လက္ထြက္ခြါသြားၾကေၾကာင္း သိရ၏။ သူကမူ မည္သူႏွင့္မွ်စကား မေျပာ။ ထမင္းမစား။ ဘုရားစင္ေအာက္မွာပင္ တဦးတည္း တရားထိုင္ေနခဲ့ေလသည္။

၉။

၂၀၀၅-ခု …၊ ဧၿပီလ၊ ၁၈-ရက္၊ တနလၤာေန႕။
စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္(၈)အုပ္ကို ေရြးၿပီး စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ သူ၏ရင္ေသြးမ်ားျဖစ္သည့္ “မဟူရာေမတၱာ” ၊ “မသိန္းရွင္ဆီပို႕ေပးပါ” ၊ “ေႏြတည” ၊ “ည အသေခ်ၤ” ၊ “ျမစပယ္႐ံု” ၊ “အခ်စ္ည” ၊ “ဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ား” ႏွင့္ “ေရဆန္လမ္း” စာအုပ္မ်ားကို တအုပ္ခ်င္းကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ႈရင္း “သူ႕” ကို သတိရေနသည္။ သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ (၁၀)ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ သူ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္သူ တစုက သူကြယ္လြန္ျခင္း (၂)ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့၏။ “ေရဆန္လမ္းသို႕အျပန္” ဟု အမည္ေပးခဲ့၏။ ယင္း စာအုပ္တြင္ သူကြယ္လြန္သည့္ေန႕ကို အတိအက်ေဖာ္ျပသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ( ၂၄-၂-၁၉၉၅)

က်ေနာ့္အသိထဲတြင္မူ သူကြယ္လြန္သည့္ “လ” ႏွင့္ “ခုႏွစ္” ကိုသာ အတိအက်သိရိွႏိုင္ၿပီး ေန႕ရက္ကိုမူ မည္သူမွ်အတိအက် မသိရိွႏိုင္ဟု ယူဆေနမိသည္။
အမွန္တကယ္အားျဖင့္ “ေဖြးေပါလူ” ရြာတြင္ ေနာက္ဆံုးက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား၊ စစ္႐ႈံးရဲေဘာ္ မ်ားထဲ၌ သူ႕ကို ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ဟု သိသူ တေယာက္မွ်မရိွ။ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္ ေတာအုပ္မ်ား၏အလယ္တြင္ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားေနရသူ “သူ႕” ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ကာ ကူညီေဖးမေပးႏုိင္မည့္သူ တဦးမွ်မရိွႏိုင္။ နအဖတပ္မ်ား၏ လက္နက္ႀကီး တကမ္းစာအကြာ ထိုင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္မ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ရိွေနၿပီး ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္မ်ား ၀ါးအစည္းေျပသလို လက္နက္မဲ့ ဥဒဟို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနၾကရသည့္ ေခတ္ပ်က္ကာလတခုတြင္ သူ႕ကို လူဆိုးလူေကာင္း ခြဲျခားဆက္ဆံရန္မွာလည္း သူ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနက အကူအညီမရႏိုင္ေတာ့။

က်ေနာ့္အေတြးထဲတြင္ ၁၉၁၇-ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးအၿပီး၊ အာဏာရွင္စက္ကြင္းမိလ်က္ ဆိုက္ေဗးရီယားမဲဇာေတာ တြင္ မထင္မရွားေသဆံုးသြားရသည့္ ရဟူဒီကဗ်ာဆရာ “အိုစစ္မင္ဒယ္လ္စတန္း” ကို ေတြးေနမိသည္။ ကဗ်ာဆရာ “အိုစစ္မင္ဒယ္လ္စတန္း” မည္သည့္ေန႕က မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္အတြက္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္ကို ယခုအထိ မည္သူမွ်အတိအက် ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့။
“ႏိုင္၀င္းေဆြ” သည္ေကာ … ။

မုန္တို္င္းတခုေအာက္တြင္ ေၾကြရြက္တခ်ဳိ႕လြင့္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္ရသည္မွာ ဘာမွ်ေတာ့မဆန္း။ သို႕ေသာ္ ဤသစ္ရြက္တရြက္ ေၾကြလြင့္သြားရပံုမွာ တကယ့္ကို ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ ေရာမႏိၱက ဆန္လြန္းလွေခ်၏။ ။

(ဒီ၀တၳဳေလးကေတာ့ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကို မွတ္တမ္းတင္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြ အေပၚမွာ စိတ္၀င္စားၾကသူေတြ သူ႕၀တၳဳေတြကို ႏွစ္သက္ၾကသူေတြအတြက္ ဒီ၀တၳဳတိုေလးက တစံုတရာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ တခုအျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။)
(ဒီ၀တၳဳတို ကို က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ထာခဲ့ျပီးပါျပီ။အခုထပ္ျပီး ဆင္ျဖဴေတာ္မွီျပီးၾကံစုတ္တဲ့အေနနဲ ့ထိုးဇာတ္သေဘာ ၾကားညွပ္ျပီးတင္လိုက္တာပါ)ီ

ျငိမ္းေ၀