April 25, 2010

မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ


(၁၂)
ေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ ေႏြရက္မ်ား

တရက္ထက္တရက္ အဖမ္းအဆီးမ်ား ပုိ၍တင္းက်ပ္လာသည္။ ဤရက္မ်ားတြင္ ေမွာင္ခုိသူမ်ား တဦးခ်င္း လက္ေလွ်ာ့စြန္႔ခြာ သြားေနသည္။ ထုိအထဲ၌ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အစဥ္အၿမဲ ကေလးကလား စကားေျပာၿပီး ရယ္ေမာ ေနတတ္ေသာ ဦးေပၚလာႀကီး၊ မခင္လွ၊ မခင္သိန္း၊ မိသိန္း၊ ကုလားမ မိသန္း၊ သူတုိ႔တေတြလည္း ပါသြားသည္။
လုိက္ပါေနၾကသူမ်ားမွာလည္း ရက္စဥ္ရက္ဆက္ မဟုတ္ၾကေတာ့ေပ။

“ဦးေပၚလာႀကီးက မလုိက္ဘဲ ေနလုိ႔လဲ ေနႏုိင္တာေပါ့ေတာ္....၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ စားစရာရွိတဲ့လူ မႈတ္လား။ က်မတုိ႔ဘဲ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ဖမ္းေနေန၊ ေဟာဒီက ကိုရင္ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ရုိးေျမက်ေပါင္းေနရမွာ၊ က်မတုိ႔ဘဲ သစၥာအရွိဆုံးေနာ္”

ေအးေအးစက္စက္ ေနတတ္ေသာ မျမသိန္း၏ျပက္လုံးမွာလည္း ရႊင္လန္း ၾကည္ႏူးစရာ ျပက္လုံး မဟုတ္ ေတာ ့ေပ။
ဤ ျပက္လုံး၏ ေနာက္စြယ္၌ ညည္းတြားေရရြြတ္သံ၊ သက္မခ်သံမ်ား ပါေနသည္။ ျဖစ္လုိရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဟု စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သံ၊ အားကုိးရာ ေမွ်ာ္လင့္ရာမဲ့စြာ ငိုေၾကြးလုိက္သံမ်ားသည္ ျပက္လုံးေနာက္ဆြယ္ရွိ ႏွလုံးသားမ်ားအေပၚ၌ ထပ္ဟပ္ေနသည္။
ေတာင္တြင္းႀကီး ရွာေဖြေရးမ်ားသည္ ဘူတာရုံမွသာမဟုတ္၊ ၿမိဳ႔အဝင္မွလည္း ျမင္းလွည္းမ်ားကို ေစာင့္ဖမ္းေနသည္။ နယ္ေက်ာ္ကာ နတ္ေမာက္အထိ ေတာင္တြင္းႀကီးရွာေဖြေရးမ်ား ခ်ီတက္လာကာ ၾကြားဝင့္စြာ ေစာင့္ဖမ္းလာၾကသည္။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းတြင္လည္း ရွာေဖြေရးမ်ားႏွင့္ ထန္းလ်က္ျဖန္႔ခ်ိသူတဦး ေစ်းမတည့္သျဖင့္ ပဋိကၡျဖစ္ လာ ကာ ရွာေဖြေရးခ်င္း ေျခခ်င္းလိန္ေနသည္။
ပင္းေခ်ာင္းရုံပိုင္ ဂ်ပုသည္လည္း ပထမတြင္ ေမွာင္ခုိသူအခ်ိဳ႔ႏွင့္ မတည့္ရာမွ ခုအခါတြင္ ဤလမ္းတာဝန္ခံ လက္မွတ္စစ္ အဖဲြ႔ႏွင့္ပင္ မသင့္မတင့္ျဖစ္လာကာ သူ ဖမ္းဆီးႏုိင္ေၾကာင္း အာဏာကုန္ျပလာေနသည္။
ထုိအခါတြင္ ေျမွာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ စက္ရုပ္မ်ားကဲ့သုိ႔ လုိက္ပါေနၾကသည့္ ေမွာင္ခုိသူမ်ားမွာ တဆယ္ ထက္ ပုိ၍ မတင္ဝံ့။ သူတုိ႔သည္ တပိႆာစီအထုပ္ကေလးမ်ား ျပဳလုပ္ကာ အႏွ႔ံ ေလွ်ာက္ဝွက္ထားသည္။ ဖမ္းမကုန္၍ က်န္သည့္ အထုပ္ကေလးမ်ားကုိ ဆဒံၵဳေခ်ာင္းမွ ထြက္လာလွ်င္ အေမွာင္ထဲ၌ လုိက္လံစုေဆာင္းသည္။ ေတာင္ တြင္းႀကီးအဝင္ သဖန္းကုန္းရြာထိပ္၌ စက္ဗုိလ္မ်ားသည္ ရထားကို ေျဖးေႏွးစြာ ခုတ္ေပးသျဖင့္ သူတုိ႔ ဆင္း က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
သူတုိ႔ထံမွ လက္မွတ္ခ၏ တဝက္မွ်ကိုပင္ က်ေနာ္သည္ မယူရက္ေတာ့။ မီးရထားရဲမ်ားမွာမူ လစာ နည္း ပါးၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ မယူခ်င္ေသာ္လည္း ယူေနၾကရသည္။
“ငါတုိ႔ ပုိက္ဆံေတာင္မယူခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ၊ နင္တုိ႔ျမင္ရတာ စိတ္ကိုေမာေနတာဘဲ“
ပိန္ပိန္ပါးပါး ရဲၾကပ္ႀကီးတဦးက ညည္းတြားေလသည္။

ညိဳညိဳသည္လည္း အခါႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္း အဖမ္းခံရၿပီးၿပီ။
မၾကာမီ သူ႔ လက္ေပၚမွ လက္စြပ္ကေလးသည္ လည္းေကာင္း၊ နားေပၚမွ နားေတာင္းကေလး သည္ လည္းေကာင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္မ်ားသည္လည္း မေတာက္ပေတာ့။ သူ႔ မ်က္ႏွာ မွာလည္း ညွဳိးမိွန္လာေနျပန္ၿပီ။
သူကား ထမင္းပင္ထုပ္မလာႏုိင္သည့္ ကုန္စိမ္းသည္ ဘဝ၏ အဆုိးဆုံး အေျခအေနႏွင့္ မျခားနားေတာ့ေပ။ ထုိအခါကမူ သူသည္ ေမွာင္ခုိလုပ္လွ်င္ ထြက္ေပါက္ရွိေသးသည္။ ယခုမူ သူ႔ တြင္း၌ ရွိသမွ် အသက္ ရွဴေပါက ္မ်ားအားလုံး ပိတ္ဆုိ႔ေနျပန္ၿပီ။ သူ႔ အေမ၏ က်န္းမာေရး အေျခအေနမွာလညး္ ေဆးဝါး မ်ား ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ျပန္၍ဆုိးလာေနခဲ့ၿပီ။

ညေနခင္းမ်ား၌ ရထားေပၚတြင္ သူ႔ နံေဘး၌ ယွဥ္ထုိင္ေနစဥ္၌ သူေတြ႔ၾကံဳခံစားေနရသည့္ အပူရွိန္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ကိုလာ၍ ရုိက္ဟပ္ေနသလုိပင္။
သူ႔ ေခါင္းမွ ပဲဆီအနံ ့မ်ားသင္းေနျပန္ၿပီ။ သူ႔ ဂုတ္ေပၚ၌ ဆံစကေလးမ်ား ဝဲေနသည္။ သူသည္ အပူရုပ္ကို မပူရုပ္ဆင္ကာ သူ႔ မ်က္ႏွာကို ရႊင္လန္းေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ျပဳံးရယ္ေနပုံမွာ စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ညေန ခင္းမ်ား၌ ဝင္လုဆည္းဆာ ေနျခည္ဟပ္သျဖင့္ ေသာကေဝေနလ်က္ႏွင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ဝင္းပ ေန တတ ္ျပန္သည္။

ရထားႀကီးသည္လည္း တံလွ်ပ္ထကာ အပူရွိ္န္ျပင္းထန္သည့္ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ၌ ျဖတ္သန္းေနရသည္။
သံလမ္းႏွင့္ မနီးမေဝးမွလုိက္ပါလာသည့္ ယင္းေခ်ာင္း သဲျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚ၌ အပူရွိန္တံလွ်ပ္မ်ားသည္ ေကာင္းကင္သုိ႔ တရွိတ္ရွိတ္တက္ေနသည္။ ေနဝင္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ တဖက္ေတာင္ကုန္းနိမ့္ကေလးမ်ားေပၚရွိ သစ္ပင္ေတာအုပ္ကေလးမ်ားမွာ ညိွဳးေယာ္သြားေနသည္။ ေခ်ာင္းျပင္ေပၚရွိ ဆည္းဆာပန္းခ်ီကားခ်ပ္မွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အေရာင္ေလးႀကီးမ်ားျဖင့္ မႈိင္းညစ္လာေနသည္။
“ေနႀကီး ဝင္ေတာ့မွာ ၾကည့္ရတာ စိတ္ေမာစရာႀကီးေနာ္၊ နီေနလုိက္တာ စူးေနတာဘဲ၊ ရင္ထဲမွာကို လာပီး ပူေနတယ္၊ ေမာေနတာဘဲ”
သူက လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာေနတတ္သည္။
“မင္းၾကည့္ရတာလဲ ေမာေနတာဘဲ” ဟူ၍ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကိုျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ၿငိမ္သက္ ေနလုိက္သည္။
ရထားခုတ္ေမာင္းေနစဥ္၌ ျပတင္းဝမွ ဝင္လာေသာ ေလထဲတြင္လည္း အပူေငြ႔မ်ားပါေနကာ ေအးခ်မ္းမႈကား ဘယ္ေနရာတြင္မွ် မရွိႏုိုင္ဟု ထင္လာမိျပန္သည္။
“ေဗဒင္တြက္တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာေနာ္... ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္က ဖမ္းမယ္၊ ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္က ဖမ္း ဘူးဆုိတာ သိရင္သိပ္ေကာင္းမွာ၊ အဲဒီလုိဆုိ သူမ်ားပစၥည္းကို သူတုိ႔ယူတာ ဘယ္ခံမလဲ၊ သူတုိ႔ဖမ္းမယ့္ေန ့မွာ အိမ္မွာဇိမ္နဲ႔ အိပ္ေနလုိ္က္မွာေပါ့ေနာ္”
သူသည္ ကေလးလုိေတြးေန၏။ ထုိအေတြးေၾကာင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ အားငယ္ေနမႈမ်ားသည္ပင္ ေလ်ာ့သြား သည္ဟု ထင္ေနရျပန္သည္။ အမွန္ကား ထုိစိတ္ကူးယဥ္အေတြးမ်ားမွာ ေတြးၿပီးလုိက္လွ်င္ ခ်က္ျခင္းၿငိမ္းေသ သြား သည္။
အမွန္၌ ခုအခ်ိန္တြင္ စိတ္ေအးခ်မ္းေနသူဟူ၍ မရွိႏုိင္ေပ။
အလြန္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္ေသာ ကိုေရႊေယာက္ႀကီးပင္ အခါတုိင္းကလုိ ရယ္ရယ္ေမာေမာမေနႏုိင္။ ကိုေရႊေယာက္ပင္ ရထားေပၚ၌ ရံဖန္ရံခါသာ ပါလာေတာ့သည္။
ကိုေရႊေယာက္၏သားတေယာက္မွာ ဆဒၵဳံေခ်ာင္းဘူတာ၌ ထန္းလ်က္အိပ္မ်ားကုိ ျမင္းလွည္းေပၚသုိ႔တင္ရင္း ေျမြကုိက္ေသဆုံးသြားခဲ့ရသည္။ ခုအခါ၌ ရထားေပၚတြင္ ကိုေရႊေယာက္၏ သားႏွစ္ေယာက္သာ လုိက္ပါႏုိင္ေတာ့သည္။
ကိုေရႊေယာက္သည္ ထန္းလ်က္မ်ားကို ျမင္ပင္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ေပ။။
“မထူးပါဘူးဆရာရယ္၊ မေကာငး္မႈ လုပ္ရတာခ်င္းအတူတူ ဓါးျပတုိက္တာေကာငး္ပါတယ္” ဟု သူေတြးလာသည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ ဓါးျပလည္းတုိက္ရဲသူမဟုတ္၊ ထန္းလ်က္မတင္၍လည္း မျဖစ္။ သူ၏ထန္းလ်က္ အဖမ္းမခံရေအာင္ တင္ေနႏုိင္သည့္ မီးရထား အိမ္သာတခုမွ ေခါငး္မုိးေပါက္က္ိုလည္း မစြန္႔ပစ္ႏုိင္။
သူသည္ သူ႔သားႏွင့္ သြားခဲ့ လာခဲ့ ေျပးခဲ့ လႊားခဲ့သည့္ ေနရာမ်ားကို မၾကည့္ျမင္ခ်င္။ ညေနတုိင္ေရာက္လာၿပီး ေနေရာင္မွိန္လာလွ်င္ သူ႔ သား ေျမြကိုက္ခံရသည္ကုိ သတိရလာကာ သူ႔ မ်က္ႏွာ တျပင္လုံးမွာ နီျမန္းလာေတာ့သည္။ ထုိ အခိ်န္၌ သူသည္ မည္သူ႔ ကိုမွ် စကားမေျပာေတာ့ေပ။

ကိုေရႊေယာက္၏ အေဖၚတဦးျဖစ္သည့္ ကိုထြန္းခင္သည္လည္း ရထားႀကီးကို စြန္႔ပစ္ထြက္ခြါေျပးရေလသည္။
ကိုထြန္းခင္သည္ ထန္းလ်က္မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖမ္းခံရသျဖင့္ ေၾကြးမ်ား လည္ပင္းအထိနစ္ေနသည္။ သူသည္ ေနာက္ဆုံးအေခါက္က ဆတ္သြားၿမိဳ႔မွ မွ်င္ငါးပိတပုံး အေၾကြးယူၿပီး တင္လာခဲ့သည္။ သူ႔ တြင္ ေၾကြးထူလွသျဖင့္ သူသည္ ထုိငါးပိပုံးကုိလည္းေကာင္း၊ ရဲသားမ်ားကုိ အသိမေပးေတာ့ေပ။
ထုိသို႔အသိမေပးသည္ကို ရဲသားတဦးက သူတုိ႔ကုိ မထီေလးစားလုပ္သည္၊ သူတုိ႔အဏာကိုဖီဆန္သည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ငါးပိပုံးကို ပင္ေခ်ာင္းဘူတာ၌ ဖမ္းအပ္လုိက္ေတာ့သည္။
ပင္းေခ်ာင္းမွ ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာအခါ ကိုထြန္းခင္သည္ ေယာက်ာ္းႀကီးတန္မဲ့ႏွင့္ၾကဴၾကဴခ် ငိုခဲ့ရသည္။

“က်ေနာ္ ရုိင္းတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... အျမဲတန္း ေပးသင့္တာ ေပးေနတာပါ၊ ခု တေခါက္သာ ပုိက္ဆံမ ေပးမိတာပါ၊ က်ေနာ္႔ကို ဒါေလာက္ မရက္စက္ဖူးလုိ႔လဲ ထင္လု႔ိပါ” ဟု သူသည္ ဖမ္းဆီးသူ ရဲသားေရွ႔၌ တတြတ္တြတ္ ေျပာငိုသည္။
ရဲသားသည္လည္း ခရီးလြန္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ရဲသားမွာ စိတ္ မေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနစဥ္... သူ႔ စိတ္ထဲမွ “ေနာက္ကို က်ဳပ္တုိ႔ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ လုပ္ရဲေသးလား” ဟု ရင္ေကာ့ကာ ေမးျမန္း ေနသည္။
အတာစန္းကုန္းတြင္ ရထားဆုိက္ရပ္လုိက္လွ်င္ ကုိထြန္းခင္ႀကီးသည္ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ရထားေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။
သူသည္ အတာစန္းကုန္း ထန္းလ်က္တဲ ဘူတာကေလးသို႔ ေျခေထာ့က်ိဳးျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ သူသည္ ကုိယ္ေရျပားေရာဂါသည္ျဖစ္၍ ေျခေထာက္တဖက္ မေကာင္းေတာ့ေပ။ ကင္းပတ္ရွဴး အနီကို စီးထားသည္။
ရထားႀကီး ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ ဤကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ ေမွာင္ခုိသမား ဒုကၡိတ၏ ေထာ့က်ိဳးေတာ့က်ိဳး ေလွ်ာက္သြားေနဟန္မွာ ေဝးသည္ထက္ ေဝးလာသည္။ ေနာက္ဆုံး အမဲစက္ကေလးအျဖစ္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
ထိုအခါမွစ၍ ကိုထြန္းခင္ ရထားေပၚ၌ မျမင္ေတြ႔ႏုိင္ေတာ့။

မညြန္႔ရီႀကီးကိုပင္ ရထားေပၚ၌ မွန္မွန္ မျမင္ေတြ႔ရေတာ့ေပ။
“မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုရင္ေမာင္၊ လုပ္စားလဲ မုိးေခါင္၊ ခုိးစားလဲ ေခြးေဟာင္ မႈတ္လား၊ မေအးျမင့္တုိ႔ မေအးေရႊတုိ႔လုိ ဘိန္းကုန္ကူးေနတာဘဲ ေကာင္းမယ္၊ ဘိန္းကမွ အႏၱရာယ္ကင္းေသးတယ္၊ က်မလဲ ရွမ္းျပည္ဖက္ သြားဘုိ႔ စိတ္ကူးေနဘီ”
မညြန္႔ရီက ေငးၿပီးေျပာသည္။
ညေနခင္းမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့ နံေဘးတြင္ ထုိင္ရင္း သူ႔ အတြက္ လမ္းစမ်ားကုိ ရွာေဖြၾကည့္ေနမိသည္။
လမ္းစမ်ား အားလုံးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဟူ၍လည္း ဘယ္မွာမွ မျမင္ႏုိင္။ စိတ္မ်ားသည္ အလုိလုိ ေမာလာမိ၏။ သူသည္ သူ႔မိသားစု၏ စားဝတ္ ေနေရးကို ေျဖရွင္းရင္း ဖါျဖစ္သြားလွ်င္လည္း ထုိအတြက္ အျပစ္တင္ႏုိင္စရာ မရွိ။
က်ေနာ္သည္ ခု ခ်က္ျခင္း သူ႔ ကို လက္ထပ္ပစ္ရန္လည္း ေတြးၾကည့္သည္။ သူ႔ အိမ္ေထာင္ မိသားစုႏွင့္ က်ေနာ္႔ မိဖမ်ား အိမ္ေထာင္စု ႏွစ္ခု တာဝန္ကို ခု အခ်ိန္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား မိုးထိျမင့္တတ္ေနဆဲ၌ က်ေနာ္ မည္သုိ႔မွ် တာဝန္ယူႏုိင္မည္မဟုတ္။ ထုိအေတြးမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးအျဖစ္ျဖင့္ သူ႔ဖာသာ ေပ်ာက္ ပ်က္ သြားေနသည္။
ေနာက္ေတာ့ မြန္းက်ပ္လြန္းေနခ်ိန္၌ သူ႔ အတြက္ အသက္ရႈေပါက္ကေလး တခုတေလကို အခြင့္အေရးရလွ်င္ ရသလုိ ဖြင့္ေပးရန္သာ ေတြးလာရသည္။
က်ေနာ္သည္ ထန္းလ်က္မ်ားကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ား ဖုံးကာ ခရမ္းခ်ဥ္ေသတၱာ အေယာင္ေဆာင္ၿပီး တင္ေပးရန္ ေတြးလာမိသည္။
အင္ေတာက်ယ္မွ ခရမ္းခ်ဥ္ ေသတၱာမ်ား တင္ေလ့ရွိသည္။ အင္ေတာက်ယ္မွာ က်ေနာ္ တန္ဆာလုပ္ေပးရသည့္ က်ေနာ္ပိုင္ဘူတာလည္းျဖစ္သည္။ တန္ဆာကို အျခားသူ တဦးဦးကို လုပ္ခုိင္းၿပီး က်ေနာ္ပုိင္သည့္ ဆဒၵဳံေခ်ာင္း ဘူတာတြင္ ခ်ယူလွ်င္ အႏၱရာယ္လည္း မရွိႏိုင္။ သည္ၾကားထဲ ရွာေဖြေရးမ်ားသည္လည္း တန္ဆာလုပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ စစ္ေဆးေလ့မရွိ။ အကယ္၍ စစ္ေဆးလွ်င္လည္း က်ေနာ္မသိေၾကာင္း ျငင္းကြယ္၍ ရႏုိင္သည္။ တန္ဆာလုပ္ရာ၌ အခ်ိန္တုိကေလး အတြင္းတြင္မည္မွ် အားလုံးကို စစ္ေဆးႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။

တညေန၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို ထုိအစီစဥ္ အတုိင္း ျပဳလုပ္ရန္ ေျပာခဲ့သည္။
သူသည္ က်ေနာ္ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ရင္း ေခါငး္ကိုသာ တြင္တြင္ ခါေနသည္။
သူသည္ ရထားတဲြေထာင့္ဖက္တြင္ က်ေနာ္႔လက္ကို သူ၏ ေခၽြးေစးထန္းေနသည့္ လက္မ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္႔ တကိုယ္လုံးကို ထြင္းေဖါက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လုံးအိမ္မ်ားထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသည္။ သူ႔ စိတ္၌ နာက်င္စူးရွေနသည့္ ခံစားရမူမ်ားသည္ အေၾကာအမွ်င္မ်ားအတုိင္း စီးဆင္းလာသည္။ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားမွ တဆင့္ က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလုံးျပင္ေပၚသုိ႔ ဆင္းသက္လာေနသည္။

“ဟင္အင္း.... ဟင္အင္း... အဲတာေတာ့ မလုပ္ဖူး၊ သူ႔ ကုိ ထိခုိက္မွာေပါ့၊ သူ အလုပ္ျပဳတ္သြားရင္ သူမ်ားကိုသူမ်ား သတ္ေသမွာ”

သူသည္ ကတုန္ကယင္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။
“မျပဳတ္ပါဘူး၊ မင္း ရဲေတြကိုသာ ပုိက္ဆံေပးထား၊ သူတုိ႔လဲ တာဝန္ရွိတာဘဲ၊ျဖစ္လာရင္ သူတုိ႔က ကိုယ့္ကိုလဲႊခ်၊ ကိုယ္က သူတုိ႔ကို လဲႊခ်၊ ဘယ္လုိေရွာင္ရမယ္ဆိုတာ ကို သိပါတယ္၊ မင္းအေမ ေနမေကာင္းဘူး မႈတ္လား၊ သင္းသင္းက ေျပာတယ္၊ မင္း ကို႔ ကုိ ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ ကို သိပါတယ္၊ ခု ေတာ့ ဒီနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းရုံဘဲ၊ ဒီရက္ေတြမယ္ ထန္းလ်က္တင္တဲ့ လူေတြလဲ ပါးေနတယ္ မႈတ္လား၊ လသာတုန္း ဗုိင္းငင့္ေပါ့ကြယ္၊ ဒီ တခါေတာ့ မ်ားမ်ား စားစား လုပ္ပလုိက္၊ ထန္းလ်က္ ေလးရာေလာက္တင္ပလုိက္။ ဒီလို လုပ္ရတာဘဲ၊ ေၾကြတလက္ ၾကက္တခုန္ေပါ့၊ မင္းမွာ အရင္းအႏွီး မရွိေတာ့ဘူး မႈတ္လား”

သူသည္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ငိုင္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ထပ္ျပန္္တလဲလဲ တုိက္တြန္းေန၏။ ယာယီလြတ္ေျမွာက္ခြင့္ ရရန္ သူ႔ တြင္ ထုိနည္းလမ္းမွတပါး မရွိ။ က်ေနာ့္ လက္ကုိဆုပ္ကုိင္ထားသည့္ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားမွာ တစတစ ခြန္အားကုန္ခမ္းကာ ေျပေလွ်ာ့လိုက္လာေနသည္။
ဆဒၵဳံေခ်ာင္းနား နီးလာလွ်င္ အေမွာင္္ရိပ္မ်ား ဆုိင္းလာသည္။ အရာဝတၳဳ အေပါင္း၏ ရုပ္ပုံေဖၚ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားမွာ အေမွာင္ထုႀကီး ျဖစ္လာေပၿပီ။ ဤ အေမွာင္ကား အသက္ရွဴေပါက္ ကေလးပင္ မရွိေတာ့ေအာင္ ပိတ္သည္းေနသည့္ အေမွာင္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အေမွာင္။ မေကာင္းဆိုးရြားမ်ား စားမည္တကဲကဲျပဳကာ ႀကိမ္းဝါး ၿခိမ္းေခ်ာက္သံႀကီးမ်ားသာလွ်င္ အဆက္မျပတ္ ျမည္ဟိန္းေနေသာ အေမွာင္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ရင္း ထပ္၍ တုိက္တြန္းေနသည္။
သူသည္ အေမွာင္ထဲ၌ သက္ျပင္း တခ်က္ ညည္းတြားေလသည္။
“အရင္းအႏွီးေတာ့ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေျပာျပရင္ အေၾကြးေပးၾကမယ့္ လူေတြရွိပါတယ္”
ထုိုစကားမ်ားကို ေျပာေနစဥ္တြင္ သူ႔ စကားသံ တုိးတုိးမွာ တုန္ယင္အက္ကဲြေနခဲ့သည္။္
မၾကာမီ တရက္တြင္ ထုိအစီစဥ္အတုိင္း လုပ္ျဖစ္သည္။
သူသည္ ထန္းလ်က္ေသတၱာမ်ားကို ခရမ္းခ်ဥ္ေသတၱာအျဖစ္ အင္ေတာက်ယ္မွ မိန္းမတဦးကို တန္ဆာ လုပ္ခုိင္း ထားသည္။
သူ ကိုယ္တိုင္မွာ အျမန္ရထားျဖင့္ ေရွ႔မွ ႀကိဳတင္ ေျပးႏွင့္သည္။္္္
လမ္းတေလွ်ာက္လုံးတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ တကြ ရဲသားမ်ားထိတ္လန္႔ လာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ပင္းေခ်ာင္းကုိ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့သည္။ အျခား ဘူတာမ်ားမွလည္း အစစ္အေဆး မရွိ လြတ္ေျမာက္လာသည္။ နတ္ေမာက္ကုိ လြန္လာခဲ့လွ်င္ စိုးရိမ္ရန္ မရွိေတ့ာေပ။
ၿမိဳ႔သစ္မွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့လွ်င္ ရင္ထဲ၌ ရွင္းလင္း ေပါ့ပါးေနကာ က်ေနာ္သည္ လူစီးတဲြတတဲြ၏ တဲြဝတြင္ ရပ္ရင္း သူ႔ ကို ခ်က္ျခင္း ျမင္ေတြ႔ခ်င္လာသည္။
ၿမိဳ႔လုင္၌ သူသည္ ဦးေကာင္းဇံု ဆုိင္ေရွ႔တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ရထားရပ္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ က်ေနာ္ရွိရာသုိ႔ ေျပးလာသည္။
ရထား ထြက္လာေသာ အခါ သူႏွင့့္ က်ေနာ္သည္ တဲြဝအေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ အတူ ယွဥ္ရပ္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဘယ္လိုလဲ...ဟင္”
သူသည္ ေအးတိေအးစက္ လုပ္ေနသည့္ က်ေနာ္႔ ကုိ လက္ေမာင္း အတင္းဆဲြလႈပ္ရင္း ကတုန္ကယင္ ျဖင့္ ေမးလာခဲ့သည္။
ေမွာင္ရီ ဆုိင္းစ၌ ၿမိဳ႔လုင္မွာ ေအးၿငိမ္းေနသည္။ အလင္းေရာင္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားသည္ ဟုိသည္ ကြက္ၾကား ထြန္းေနသည္္။ ခ်က္ျခင္းပင္ ၿမိဳ႔လုင္သည္ အေဝး၌ ၿငိမ္သက္ ေနရစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ လြတ္လပ္ေသာ ဤရထားတဲြဝ၌ သူ႔ ေက်ာေပၚသို႔ လက္ကို အသာအယာတင္လုိက္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ မၿပံဳးမိရန္ စိတ္တင္းထားသည္။ မရေတာ့ေပ။ သူကလည္း ၿငိမ္သက္ၿပီး က်ေနာ္႔ ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ ပခုံးေပၚမွ တဘက္စ တခုမွာ မုိေမာက္ေနသည့္ သူ႔ ရင္သားညြန္႔ ေပၚတြင္ ဝဲက်ေနသည္။
“ေျပာစမ္းပါ”
သူက ထပ္ေမးေနသည္။
“ေသတၱာေတြ ပါခဲ့ေသးရဲ႔လား၊ ရင္ထဲပူေနတာဘဲဲ၊ ေအးတိေအးစက္ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို စကားမေျပာဘဲေနကာ ေနာက္ေျပာင္ေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ႔္ လက္ေမာင္း ၾကြက္သားမ်ားကို အားမလုိ အားမရျဖစ္ၿပီး လိန္ဆြဲေနသည္။္
အေတာ္ၾကာမွ “ရင္ေမာင္တုိ႔ လုပ္ရင္ ပိရိပါတယ္” ဟု က်ေနာ္သည္ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ကာ ရုပ္ရွင္ လူၾကမ္းဟန္ျဖင့္ ေျပာဆုိရယ္ေမာလာခဲ့သည္။
“ေမာေနတာဘဲ၊ ရွာေတြ႔ကုန္ရင္ သူ အလုပ္ၿပဳတ္သြားမွာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ အျမန္ ရထားနဲ႔ တုန္းက သူမ်ား ရင္ေလးလုိက္တာ၊ သူမ်ား ရင္ေလးလာရင္ တခုခု ျဖစ္မယ္ဘဲ ထင္တာ၊ နိမိတ္ကလဲ မေကာင္းဘူး၊ မ်က္ရည္ခံေတြ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ေနတာ၊ အဲတာ အိမ္သာထဲဝင္ၿပီး ငိုရတယ္”
သူ႔ အသံသည္လည္း တုန္ယင္ေနသည္။
ဆဒၵဳံေခ်ာင္း၌ သူသည္ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကသူမ်ားျဖင့္ ေသတၱမ်ားကို ခ်ယူကာ ဆင္းေနရစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ လူစီး တဲြဝအေမွာင္ထဲတြင္ တေယာက္တည္း ရပ္ျမဲ ရပ္လာခဲ့သည္။
ခု တခဏအတြက္ကား သူ႔ ကို က်ေနာ္ ကူညီႏုိင္ၿပီ။ ေနာင္ အရွည္အတြက္မူ ရင္၌ ေလးလံ ပင္ပမ္းေနရဆဲပင္။
က်ေနာ္သည္ မိမိကိုယ္ကို အေပၚယံသာ ၾကည့္ရႈသူ... ေပါ့ေပ့ါဆဆမွ်သာ ခံစားတတ္သူ၊ အစိုးရိမ္ ေသာက မရွိသူ ျဖစ္ခ်င္လာသည္။
ဘာေၾကာင့္ ေနာင္ အရွည္အေဝးအတြက္ ေတြးေနရသလဲ။
ဘာေၾကာင့္ မေရရာေသာ အရာမ်ားကို အေမွာင္ထဲ၌ ႀကိဳးစားရွာေဖြေနသူ ျဖစ္ေနရသလဲ။
ေႏြ၏ ေနာက္ဖက္ အစြန္ပုိင္း ရက္မ်ား၌ ေမွာင္ခုိသူမ်ား အတြက္ အသက္ရွဴေပါက္မ်ား တႀကိမ္ ရလာၾကျပန္သည္။
ပင္းေခ်ာင္း ရွာေဖြေရးမ်ား၊ ေတာင္တြင္းႀကီး ရွာေဖြေရးမ်ားသည္ အနာေရာဂါဆုိးတခု ခဏမွ် ျမံဳေနသလုိ ၿငိမ္သက္ေနျပန္သည္။
မညြန္႔ရီ၊ မေအးသြယ္၊ သင္းသင္း၊ ႏုႏု၊ မခင္သိန္း၊ မခင္လွ၊ မေအးျမင့္၊ ကိုေအာင္စိ္န္၊ ကိုစုိးေမာင္ စသူမ်ား တေၾကာ့ျပန္လုိက္လာၾကသည္။
“အတင္း ေမြးတဲ့ ခေလးကေတာ္ ကုိရင္ေမာင္ႀကီးနဲ႔ တရုပ္ထဲ၊ ကိုရင္ေမာင္ႀကီးလုိ ႏွာေခါင္းခၽြန္းခၽြန္းနဲ႔၊ ပါးခ်ိဳင့္ ကေလးနဲ႔၊ နဖူးကလဲ ေမာက္ေမာက္၊ အရပ္ကလဲ ျမင့္ျမင့္၊ ခါးကလဲ ကုန္းေနေသးတယ္”
မေအးသြြယ္ ေနာက္ေျပာင္သည္ ကို အားလုံး ဝို္င္းဝန္းရယ္ေမာလာၾကျပန္သည္။
ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ က်ေနာ္သည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေစ်းသုိ႔လည္း ညိဳညိဳ ထန္းလ်က္ဝယ္သည့္ ေနရာမ်ားသုိ႔ လုိက္ပါသြားသည္။
တခါတရံ၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကိုခ်ိန္းဆုိထားၿပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဘူတာရုံ ေနာက္ေၾကာဖက္ရွိ ေက်ာက္ေတာင္ေၾကာေပၚမွ သုံးဆူတန္း ေစတီကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ သူ႔ ကုိေစာင့္ေနသည္။ ထုိေန႔တြင္ သူသည္ ေစ်းသို႔ ကမန္း ကတမ္း သြားၿပီး က်ေနာ္ခ်ိန္းရာသို႔ ေရာက္လာသည္။
သူသည္ ကုန္းျမင့္ေပၚသို႔ မတ္မတ္ရပ္ ေလွကားျမင့္ႀကီးအတုိင္း စြန္႔စားတက္ေရာက္ေနရစဥ္၌ အသဲတထိတ္ထိတ္ ရင္တဖုိဖုိျဖင့္ ေၾကာက္ရြ႔ံေနသည္။ အေပၚသို႔ ေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္ရပ္ေနရာ ဇရပ္အတြင္းသုိ႔ ေျပးဝင္လာသည္။
“ေၾကာက္လုိက္တာကြယ္..အသဲေတြ တုန္ေနတာဘဲ”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို ေငးၾကည့္ရင္း ျပဳံးရုံသာ ျပံဳးေနခဲ့သည္။ သူကမူ ဤ လြတ္လပ္ကာ လူသူကင္းျပတ္သည့္ ေနရာ၌ သူ႔ကို အငမ္းမရ ေပြ႔ဖက္ဖ်စ္ညစ္မည္ထင္ကာ ရင္ဖုိေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးၾကြေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ေပြ႔ဖက္လုိသည့္ စိတ္မ်ားကို ခ်ဳပ္တည္းကာ သူႏွင့္အတူ ဘုရားဝတ္ျပဳသည္။ ဝတ္ျပဳစဥ္၌သူသည္ အသံမထြက္ဘဲ တတြက္တြက္ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ ရြတ္ဆိုသည္။
သူ ဘာဆုေတာင္းသည္ကို က်ေနာ္သည္ မေမး။

ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးလွ်င္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ေက်ာက္ေတာင္စြန္း၌ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ရပ္ကာ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ သူ စကားေျပာမည္ျပဳလွ်င္ က်ေနာ္သည္ လက္ကာ ျပထားလုိက္သည္။ သူသည္လည္း က်ေနာ္၏ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနေစလုိသည့္ ဆႏၵကို သေဘာေပါက္လာသည္။ က်ေနာ့္ နံေဘး၌ မလႈပ္မရွက္ၿငိမ္သက္ ရပ္ေနသည္။
ဤ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ၿငိမ္သက္ေအးၿငိမ္းေနသည္။ေတာင္ခုိုးမ်ား ေဝ႔လာသည္၊ ေလမ်ားတုိးေဝွ႔ လာသည္။ ေအာက္ဖက္ရွိ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းတုိက္မ်ားသည္လည္း ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ဟုိဖက္ ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚရွိ ေရႊေတာင္ဦး၊ လြမ္းေစတီ၊ အျခား ေစတီေတာ္မ်ားမွ ဆဲြလဲသံမ်ား ပ်႔ံလြင့္လာသည္။ အျခားေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ဤ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းေအာက္၌ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အေဝးရွိ ပုပားေတာင္မႀကီးမွ ျမဴခုိးမ်ား ေဝ႔လာေနသည္။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း တၿမိဳ႔လုံးကို စးီျမင္ေနရသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ရင္ခြင္အတြင္းသုိ႔ လဲွမွီလုိသျဖင့္ သူ႔ ပခုံးကို က်ေနာ္႔ ဖက္သုိ႔ ညြတ္ကုိင္းသည္္္္္္္္္္္္္္္္္္္။
က်ေနာ္သည္ မသိမသာ ေနာက္ဆုတ္ကာ သူ႔ ကုိလက္ကာျပလုိက္ျပန္သည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ကို ရုိက္ႏွက္ပစ္လုိေသာ္လည္း သည္းခံေနရပုံမ်ိဳးျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အေတာ္ၾကာလွ်င္ သူသည္ “ဘာမွ ေျပာစရာမရွိဘူး မႈတ္လား” ဟု ခပ္တုိးတုိးေမးသည္။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကိုသာ ယမ္းျပလိုက္၏။
သူသည္ က်ေနာ္႔ကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ဆင္းသြားေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ ဤ သုံးဆူတန္းေစတီ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းထိပ္၌ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ဆုံၾကလွ်င္ သူသည္လည္း စကားမေျပာရန္၊ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ ေနရန္ အက်င့္ရလာသည္။ က်ေနာ္႔ ကို နားလည္လာသည္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း က်ေနာ္႔ လုိပင္ ၿငိမ္သက္ေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ ေအးၿငိမ္းေသာ ၾကည္ႏူးမႈကို ခံစားတတ္လာသည္။
ဤကဲ့သို႔ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦး လြတ္လပ္ တိတ္ဆိတ္သည့္ ေနရာ၌ ေတြ႔ဆုံၿပီး စကားမေျပာဘဲ ဘုရားအတူဝတ္ျပဳ၊ အတူရပ္ကာ၊ ကၠဳေျႏၵႀကီးမားစြာ ေနရသည္ကုိ သူ ႏွစ္သက္လာသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဤ ကုန္းေတာ္ေပၚ၌ ေနရခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ရထားေပၚတြင္ ေနရခ်ိန္မ်ားမွာ ငရဲႏွင့္ နိဗၺာန္လုိျခားနားေပသည္။
ရထားေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဆူညံရႈပ္ေပြမႈမ်ားျဖင့္သာ ေရာေထြးေနေတာ့သည္။ မညြန္႔ရီ၏ ထန္းလ်က္ ေတာင္းမ်ား လူအလိမ္ခံလုိက္ရသည္ဆုိေသာ အသံမ်ိဳးကို မၾကား၍ မရ။ ဘယ္မိန္းကေလးကုိ ဘယ္သူေတြက ဖ်က္ဆီးလုိက္ျပန္ၿပီဆုိေသာ စကားကုိ မၾကား၍ မရ။ မၾကင္ယုံတေယာက္ ငရုတ္သီးမ်ားႏွင့္မိသျဖင့္၊ သူ႔ အေဖာ္မ်ားကုိ မေဖာ္ဘဲ အနစ္နာခံလုိက္သျဖင့္အမႈျဖစ္ ေထာင္က်သြားၿပီ ဆုိသည့္ သတင္းကို မၾကား၍ မရ။ ပင္းေခ်ာင္းတြင္ ယခင္ဖမ္းဆီးေနေသာရဲမ်ား ျပန္လာၾကျပန္ၿပီဟူေသာ သတင္းကို မၾကား၍ မရ။
ဤ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ေရလႈိင္းလို နိမ့္လုိက္ ျမင့္လုိက္ျဖင့္ မတည္ၿငိမ္ႏုိင္ေပ။
သည္တႀကိမ္၌ ပင္းေခ်ာင္းရွာေဖြေရးမ်ား၏ ရွာေဖြဖမ္းဆီးမႈသည္ ပို၍ တင္းက်ပ္ျပင္းထန္လာသည္။ ထန္းလ်က္ တပိႆာအထုပ္ကေလးမ်ားပင္ မခ်န္။ ေမွာင္ခုိသမားမ်ား၏ အသံမ်ားမွာလည္း က်ယ္ရာမွ တုိးသက္ သြားၾကသည္။ ပင္းေခ်ာင္းရဲမ်ားသည္ ပုိင္ရွင္မ်ား မမိသျဖင့္ ပ္ုိ၍ ေဒါသျဖစ္လာၾကသည္္။
သူေတာင္းစားႀကီး ပခံုးမွ ထန္းလ်က္ထုပ္ကို ဆြဲယူလိုုက္ၿပီး မ်က္မျမင္ သူေတာင္းစားႀကီးကို ဘယ္ကဲ့သို ့အေရးယူရမည္မသိ ျဖစ္သျဖင့္ ပို၍ေဒါပြေနသည္။
သူသည္ သူ ေတာင္းစားႀကီး၏ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပုိ႔သေနသည့္ ပါးစပ္ကို လုိက္၍ ပိတ္လိုက္ခ်င္ပုံရေနသည္။
သူေတာင္းစားသည္လည္း ရွာေဖြဖမ္းဆီးေရးမ်ား ၾကား၌ သူ႔ ပခုံးမွ ထန္းလ်က္ထုပ္ဆဲြယူလိုက္သည္ကို ဂရုမျပဳဘဲ ဆက္လက္၍ ေတာင္းရမ္းသြားသံမွာ ရဲသားကုိ အရဲြ႔တုိက္ေနသလုိျဖစ္ေနျပန္သည္။

“သနား ၾကပါခင္ဗ်၊ သနားၾကပါခင္ဗ်၊ က်ဳပ္ဟာ ဟုိတုန္းက နတ္ေမာက္ဘူတာက ကူလီအလုပ္သမားႀကီး ျမဒင္ပါဗ်၊ သူေတာင္းစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘဝကအေၾကာင္း မေကာင္းေတာ့ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းကြယ္ေပ်ာက္လုိ႔ ေဟာဒီ ေျမးကေလးတေယာက္နဲ႔ ရြာစဥ္ေရွာက္ ေတာင္းစားေနရပါတယ္ခင္ဗ်”
ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ ပင္းေခ်ာင္း၌ ဆုိက္ရပ္လွ်င္ ဤအသံမ်ားျဖင့္ ဆူပြတ္လာသည္။
ပင္းေခ်ာင္း ရဲမ်ားသည္ ပိုင္ရွင္ေဖာ္ထုတ္ရန္လည္း ႀကိဳးပမ္းလာသည္။
“ဒါနင့္အထုပ္ မႈတ္လား”
ျဖဴေစာထီး ဘဝမွ စုေတလာခဲ့ေသာ ရဲသားသည္ ခုံတခုံေအာက္မွ တပိႆာခန္႔ ထန္းလ်က္ထုတ္ကုိ ဆဲြယူလုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တရားခံရွာတတ္လာသည္။
ညိဳညိဳသည္ ခါးေကာ့၍ ကိုယ္ကုိမတ္လုိက္သည္။
သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ နီျမန္းေနေသာ္လည္း သူသည္ ကၠဳေျႏၵမပ်က္ ေစရန္ စိတ္တင္းထားသည္။
“မဟုတ္ဖူး” ဟု သံျပတ္ႏွင့္ေျဖလုိက္သည္။
“ေအး.... အျမဲတမ္း နင္တုိ႔ မ်က္ႏွာေတြခ်ည့္ ျမင္ျမင္ေနရတာ တရားခံရွာမရဘူး၊ နင္တုိ႔ တီဘီစီပါ ဖမ္းပလုိက္မယ္ သိလား၊ ခု နင္တုိ႔ကို ငါ ဖမ္းႏုိင္တယ္”
“ဖမ္းႏုိင္ရင္ ဖမ္းေပါ့”
“တယ္... ငါေလ.... ေဟ့....ဒီထုပ္ေတြ ေအာက္ခ်ကြာ၊ ထန္းညက္ တလုံးေတြ႔ရင္ တလုံးကိုဖမ္း၊ ဒီေမွာင္ခုိေတြ အျမစ္ကုိ မျပဳတ္ဖူး၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လုပ္ရ ရမယ့္ဟာေတြ”
ဤ အသံမ်ားၾကားထဲတြင္ သူေတာင္းစားအုိႀကီး၏ “ က်န္းမာၾကပါေစ...ခ်မ္းသာၾကပါေစ... သတၱဝါအမ်ား ကိုယ္ စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာၾကပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းေမတၱာ ပုိ႔သသံသည္လည္း ေရာေထြးေနသည္။
ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ အခါ၌ကား ဤအသံအေပါင္းသည္ ေနာက္၌ က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။
ရထားႀကီးေပၚတြင္ မည္သူမွ် စကားမေျပာၾကဘဲ ၿငိမ္သက္လာေနခဲ့သည္။ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံသာလွ်င္ ဆူညံေနသည္။ မည္သူမွ် စကားမေျပာခ်င္ၾကေတာ့။ သူတုိ႔ ေျပာေနက်စကားမ်ားမွာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဤ ညည္းညဴသံမ်ားကုိ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ မည္သူ႔ ထံကမွ မၾကားခ်င္ေတာ့ေပ။
ထုိညေနက လူအမ်ားက ညိဳညိဳ႔ ကို ေမွာင္ခုိသမကေလး အျဖစ္ျဖင့္ သိေနၾကၿပီကို ေတြးလာမိကာ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အတြက္ ပို၍ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္လာခဲ့၏။ သူသည္လည္း သူ႔ ကို ရဲသားတဦးက စြပ္စဲြလုိက္သည္ကုိသာ ေတြးလာခဲ့သည္။ သူ႔ ေနာက္မွ သူ႔ အရိပ္သည္ ထက္ၾကပ္မကြာ ေျပးလုိက္ လာေနသည္ကို မေၾကာက္ရံ႔ြ၍ မျဖစ္ေတာ့။
တညေနခင္းလုံးလုံး သူ႔ အနား၌ ထုိင္ကာ စာရင္းမ်ား လုပ္လာခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို စကား တလုံးမွ် မေျပာမိ။
ဤကဲ့သို႔ ရထားတစင္းလုံး အဖမ္းအဆီး ခံရစဥ္တြင္ လြတ္ေျမာက္ က်န္ရစ္ခဲ့သူမွာ ကုိေရႊေယာက္ႏွင့္ သူ႔ သား ႏွစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ၿမိဳ႔သစ္မွ ရထား ထြက္ခြာလာခဲ့လွ်င္ ကိုေရႊေယာက္သည္ လဖက္ရည္ဘုိး ေပးရန္ က်ေနာ္ရွိရာသုိ႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ က်ေနာ္ ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း သူသည္ ဆယ္တန္တရြက္ကို အတင္းအက်ပ္ ေပးေနျပန္သည္။္္္္္္္္္္္္္္္္
“စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ဟာ”
သူက ညိဳညိဳ႔ ကို အားေပးေလသည္။
သူသည္ ေနရာမွမခြါေသးပဲ ရပ္ေနသည္ကို က်ေနာ္သည္လည္း မသိနိဳင္။
ၿမိဳ ့လုင္ကို ေက်ာ္လြန္လာသည္အထိ သူသည္ မခြါေသး။
“သြားေတာ့ေလ ကိုေရႊေယာက္↔ဟု က်ေနာ္ေျပာေသာ္လည္း သူသည္ ၿငိမ္ေနခဲ့၏။
ေနာက္ဆံုး၌ သူသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ညိဳညိိဳကို ဤရထားေပၚရွိ အိမ္သာတတြဲတြင္ပါသည့္ ေခါင္မိုးမွ အေပါက္အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာေလသည္။ ဤကိစၥမွာ သူ ့အသက္ႏွင့္ထပ္တူ ေစါင့္ထိမ္းထားရမည့္ အရာျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္လည္း ခံစားရသည္။
“ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအိမ္သာပါတဲ့ရထားနဲ ့ကိုက္ပီး က်ေနာ္ ႏွစ္ရက္မွ တပတ္လိုက္တာ↔
သူက လိွ်ဳ ့ဝွက္ၿပီး အသံံတုန္တုန္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။
“အဲဒီအေပါက္က ငါးဆယ္ဆန္ ့တယ္၊က်ေနာ္္ႏွစ္ဆယ္၊ က်ေနာ့္သားသံုးေယာက္ရွိတုန္းက သူတို ့ကသံုးဆယ္၊ေျခနိဳင္လက္နိဳင္ ေျပးလႊားေကာင္းရုံေပါ့ဆရာ၊ ခုေတာ့ က်ေနာ့္သားႀကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီမွာ မိညိဳတဆယ္တင္ ↔
သူသည္ စကားေျပာေနရင္း အသံေတြတုန္လာသည္။ သူ ့သားႀကိီးကို သတိရလာသည္။
သူ ေနရာမွ ထသြားသည္အထိ က်ေနာ္လည္း သူ ့ကို စကားျပန္မေျပာ မိ။ ညိဳညိဳသည္လည္း သူ ့ကို ေက်းဇူးတင္သည္ဟု ျပန္မေျပာလိုက္။ သူသည္ ေနရာမွ ျငိမ္သက္စြာထြက္ခြါသြားသည္။
အတန္ၾကာသည္အထိ က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္ေနမိ၏။ ဘဝတူလူသားခ်င္းအေပၚ၌ထားရမည္ဟု အသိမရွိဘဲ သူ ့အလိုလို ႏွလံုးသားမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည့္ ထိုေမတၱာတရားမွာ နက္ရွိဳင္းလွသည္ဟု ခံစားေနရျပန္သည္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ

အခန္း (၁၃)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္...

April 20, 2010

တကယ္ပဲ ေႏြဦး ဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့ပါသလား


လြန္ခဲ့တဲ့ သႀကၤန္မတိုင္မီ ရက္ထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာ (ကို)ခင္ေအာင္ေအးဆီက စာတစ္ေစါင္(သူကေတာ့ ဒါကို စာတေစါင္ပါလို ့ေျပာတာပဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ကဗ်ာတပုဒ္အျဖစ္ခံစားမိလို ့) အီးေမးလ္နဲ ့ေရာက္လာလို ့ ဘယ္ကိုလြမ္းရမွန္းမသိတဲ့အလြမ္းေတြနဲ ့
တစံုတရာကို က်ေနာ္ လြမ္းခဲ့မိတယ္။ ဘဝရဲ့ေတာေမွာ္ရုံက လက္ကေလးနဲ ့ေတာက္ရုံနဲ ့
က်ေနာ့္ႏွလံုးသား
မီးထေတာက္မတတ္ ေအးျမခဲ့ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို ့ ဒီကိုယ္ေရးကိုယ္တာစာတစ္ေစါင္ကဗ်ာကို
က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ပို ့စ္အသစ္အေနနဲ ့တင္လိုက္တာပါ။

(ကို)ခင္ေအာင္ေအးေရ...
ေသခ်ာၿပီေပါ့
က်ေနာ္တို ့တေတြ ေႏြဦးကို ကဗ်ာေတြနဲ ့တုတ္ေႏွာင္ထားမိၾကၿပီ။
က်ေနာ္တို ့အားမငယ္စတန္း ပန္းေတြပြင့္လိုက္ၾကတာေပါ့။
တံခါးေတြ ဖြင့္လိုက္ၾကတာေပါ့။

ၿငိမ္းေဝ


တကယ္ပဲ ေႏြဦး ဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့ပါသလား

ေႏြဦးဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္
အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ သံတူေၾကာင္းကြဲ
အျမစ္တြယ္ခဲ့ၾကတာဟာ မနီးမေဝးက
အခ်ိန္ျမစ္ၾကီး မရပ္မနားစီးဆင္းသြားခဲ့စဥ္
တေယာက္တေနရာစီ ဒရြတ္တိုက္ေမ်ာေရြ႕ခဲ့ၾကတဲ့
ေက်ာက္ခဲေက်ာက္တံုးတို႕ပမာ။

ေႏြဦးဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္
၁၉၇၅၊ ၁၉၈၈ ေသရာပါအမာရြတ္ သကၠရာဇ္မ်ား
ခင္ဗ်ား နဲ႕ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ပခံုးခ်င္းတြန္းတိုက္ဖူးၾကမယ္
(တကယ္တမ္းေတာ့ ဦးသန္႕ တုန္းက က်ေနာ္က ခ်ာတိတ္)
ခင္ဗ်ားေအာ္လံၾကီးတထမ္းထမ္းေန႕က က်ေနာ္က ေတာင္ပိုင္းပင္လယ္
ကမ္းေျခရွိတဲ့ ျမိဳ႕မွာ ပဆိုးျခံဳထဲက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပေနခဲ့တယ္။

ေႏြဦးဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္
ခင္ဗ်ားရဲ႕ေတာေမွာ္ရံုကာလမ်ား က်ေနာ့္ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးျပန္ခို ေန႕စြဲမ်ား
ဆိုင္ကယ္တဝီဝီ ေခတ္ေျပာင္းေခတ္လြဲ ေခတ္ပ်က္ေသေဌးၾကီးေတြရဲ႕
လက္သံုးေတာ္ခိုင္းဖတ္ တဘက္မွာ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးခြာခ်လိုက္ရင္
ကိုယ့္ဘဝျဖစ္တည္မွဳ(ျဖစ္တည္မွဳဆိုတဲ့စကားလံုးကို တမင္ေရြးခ်ယ္သံုးႏွဳန္းသည္)
အေရခြံကို ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖက္တြယ္ရင္း ျမိဳ႕ေတာ္ေမွာ္ရံုေတာမွာ ေမ့ေမ်ာမိန္းမူးရင္း
အရာအားလံုးကို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေမာင္ဘခ်စ္ ဒႆနအစုပ္အျပတ္ အလံေတာ္ေအာက္
သြပ္သြင္းေနမိခဲ့ခ်ိန္ေပါ့။

ေႏြဦးဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္
အစြန္အဖ်ားက်တဲ့ျမိဳ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားဖြဲ႕ခဲ့သလို
‘သုညေတြပဲ ကၽြင္းတဲ့ ျမိဳ႕ကေလး’ ကို ၉၇၊ ၉၈ မွာ
က်ေနာ္ေျခခ်ဖူးေနျပီ၊ အဲဒီကာလေတြကေတာ့ ၉၆ ရဟန္းေဘာင္က
ထြက္ျပီး ဘဝကိုအသစ္ေလာင္း ပံုသြင္းထားတဲ့ကာလေတြ
(၉၄ ဘန္ေကာက္၊ လာ့ထ္ပေရာင္း၊ ကိုဝင္းခက္အခန္း၊ တဖက္ခန္းက ကိုဝင္းထြန္း(ကာတြန္းဝင္းထြန္း)၊
ေခတ္ျပိဳင္အေရတည္ကာလ၊ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ကြန္မင္ဒိုယူနီေဖာင္းနဲ႕
တဒုန္းဒုန္းဖိနပ္သံ ေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့ ထံုေထာင္းက မင္းသားၾကီးမွာ
အရသာရွိရွိေျပာဘို႕ ခ်န္လွပ္ထားလိုက္အုန္းမယ္)
သံလြင္ျမစ္ကိုျဖတ္(ဇက္နဲ႕ကူးရတာ၊ ဂ်ိဳင္းမွာကတခါ)
ဖားအံ ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးကို အားပါးတရ ေမာ့ၾကည့္ရင္း
ေဒါနေတာင္ကတဆင့္ ျမဝတီျမိဳ႕ကိုေျခခ်ေတာ့
အေဝးေရာက္ စာဆိုရွင္ၾကီး ဦးစကိုသာ သတိရမိေတာ့။

ေႏြဦးဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္
၁၉၇၈၊၁၉၇၉ ကာလမ်ား ေျမနီကုန္းညေစ်းစာအုပ္တန္း
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း စပယ္ဦးကေဖးတဝိုက္ ကုလားေက်ာင္းတဝိုက္စာအုပ္အေဟာင္းတန္း
ဒါေပါ့ ၃၇ လမ္းေအာက္ပိုင္း၊ ပန္းဆိုးတန္း ဟိုက္ကုပ္ရံုးေရွ႕ စာအုပ္တန္းေတြ
ခင္ဗ်ားမလြဲမေသြ က်င္လည္ခဲ့ဖုူူးမယ္
(အံမယ္ စာအုပ္တအုပ္ထဲကိုေတာင္ လက္အတူတူလွမ္းျပီးမွ
တေယာက္ေယာက္က ေနာက္ဆုတ္ေပးခ်င္ေပးဖူးမယ္ဗ်)
ကိုတင္ျမင့္၊ ကိုျမသန္း၊ အဘ၊ ကိုေအာင္ခက္ - ေနအုန္း စာအုပ္တန္း
လူမိုက္တေယာက္ရွိေသးတယ္ နံမယ္ေမ့ေနလို႕ ခုေတာ့ ဆံုးသြားျပီ -
ေနာက္မွ အရမ္းခင္မင္သြားတဲ့ ကိုေက်ာ္ၾကီး(ေက်ာ္ေက်ာ္ခင္)
ေျပာရင္းနဲ႕လြမ္းလာျပီဗ်ာ။

ေႏြဦးဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္
ကဲ ကဒ္ေတြ ေက်ာ္မယ္ဗ်ာ
၂၀၀၆ ၊ခင္ဗ်ား ကိုယ့္ေခၚသံကိုကုိယ္ ျပန္မၾကားပဲ ၾကားေနစဥ္
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုကုိယ္ မခံစားႏိုင္ေအာင္ ခံစားေနစဥ္
ဆင္စမ္းတဲ့ ပုဏၰားေတြနဲ႕ လက္ဖက္ေရဆိုင္ထိုင္ေနစဥ္
တိမ္ေတြကိုၾကိဳးပစ္ဖမ္းရင္း ငါးမွ်ားခ်ိတ္ျမိဳမိေနစဥ္
ေညွာ္နံ႕နဲ႕ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒရစ္ပုလင္းကို ျဖဳတ္ေပးဘို႕ ေတာင္းဆိုေနစဥ္
သုညပဲကၽြင္းတဲ့ အဲ့ဒီ အစြန္အဖ်ားျမိဳ႕ကေလးမွာ
က်ေနာ္ လတ္လ်ားလတ္လ်ား လမ္းသလားေနခဲ့တယ္
ေယာင္န ေနခဲ့တယ္ ျပဳန္းစားေနခဲ့တယ္ မျပိဳလဲေအာင္ က်ားကန္ေနခဲ့တယ္။

ေႏြဦးဟာ အေရာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္
၂၀၁၀၊ ဒီဘက္ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလဟာ ဟိုဘက္ အႏွစ္ငါးဆယ္ကာလလိုပဲ
ၾကယ္တစင္းေၾကြတာ ျမင္လိုက္ရသေလာက္ကေလးသာ
မေန႕က မတ္လ ၂၆ ကမွ ေႏြဦးအေရာက္ေနာက္က်တာ
တိတိပပသိလိုက္ရတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေႏြဦးဟာ ေနာက္မက်ေသးပါဘူး
‘လြမ္းလိုက္တာ ႏိုင္ဝင္းေဆြရယ္’ ရင္္ဆို႕လွိဳက္လွိဳက္
အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ‘ေႏြတည’ဟာ
ဒီေန႕လဲ ‘ေႏြတည’ ျဖစ္ေနဆဲ၊ အခ်ိန္ကာလကို အျဖတ္သန္းခံႏိုင္ အစမ္းသပ္ခံႏိုင္တဲ့္
အႏုပညာလက္ရာသာ တကယ့္အမတ အႏုပညာ
‘ဘယ္ပါရမီမ်ိဳးနဲ႕ ေရးခဲ့ပါလိမ့္’ ခင္ဗ်ားမွတ္ခ်က္ အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ေထာက္ခံမိတယ္။
ေန႕လည္ကေနေတာက္ေလွ်ာက္ ည ၁၁ နာရီထုိးခဲ့တယ္
ကိုျငိမ္းေဝ ဘေလာ့ဂ္ ေပၚမွာေပါ့။

ကဲ ဒီေလာက္္ဆို..
က်ေနာ္တို႕အတြက္ ေႏြဦးဟာ ေနာက္မက်ေသးပါဘူးဆိုတာ
ယံု လုိက္ေတာ့။ ။

ခင္ေအာင္ေအး
၂၇၊ မတ္၊ ၂၀၁၀ ဘန္ေကာက္စံေတာ္ခ်ိန္ ၈း၅၅ နာရီ
(မွတ္ခ်က္။ ။ ကဗ်ာမဟုတ္ပါ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေပးစာ တစ္ေစာင္မွ်သာ)




April 18, 2010

မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ


(၁၁)
အေမွာင္တြင္းမွာ သံသရာ

မၾကာမၾကာ ရထားႀကီးသည္ အျပန္ခရီး၌ ေနာက္က် ေနတတ္သည္။
ထုိအခါ နတ္ေမာက္ ဘူတာမွ ထြက္လာခဲ့လွ်င္ပင္ ဘူတာတဖက္ရွိ ေတာင္ေၾကာ ကုန္းျမင့္ကေလးမ်ားေပၚဝယ္ ေမွာင္ရီလည္း ဆုိင္းလာေနခဲ့ၿပီ။ ေတာစပ္မ်ား၊ လယ္ကြင္းျပင္ မ်ား၊ ယာခင္းေဟာင္းမ်ားသည္ မပီမသ ေရးျခယ္ထားသည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ ျဖစ္လာ၏။ အ ေမွာင္ရိပ္္သည္ ေမွာင္ခုိ သမားမ်ားအတြက္ ကုိးကြယ္ရာျဖစ္လာသည္။
သူတုိ႔ မ်က္ႏွာမ်ားမွာ မလင္းမရွင္းအလင္းေရာင္ေအာက္၌ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္လာၾက သည္။ သည့္ထက္ပုိ၍ ေမွာင္လာလွ်င္ သူတို႔သည္ ေခ်ာင္ထဲ၌ ဝွက္ထားၾကေသာ ထန္းလ်က္ အိတ္မ်ားေတာင္းမ်ားကို လြတ္ေျမာက္ လာၾကၿပီး အထိမ္း အမွတ္ျဖင့္ စုေဆာင္းေနၾကသည္။
သူတုိ႔ထံမွ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းလာမႈမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ကိုပင္ ကူးစက္လာေနၾကသလား ထင္သည္။ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့နံေဘး၌ထုိင္ရင္း က်ေနာ္႔ ကို က်ေနာ္ ေမးခြနး္တခု ေမး ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ပင္ ေမွာင္ခုိသမားတပုိငး္ ျဖစ္လာေနခဲ့ၿပီလား။

“ ေန႔တုိင္း...ေန႔တုိင္းေနာ္... ဒီလုိခ်ည့္ ရထားႀကီး ေနာက္က် ေနာက္က်ေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ”

ညိဳညိဳ၏ ရႊင္လန္းေပါ့ပါးစြာ ေျပာေနသံမွာ က်ေနာ္႔ အေတြးမ်ားႏွင့္ လာ၍ စပ္ဟပ္ ဆက္သြယ္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါတြင္ကား က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔လုိပင္ လြတ္ေျမာက္ လာမႈ အတြက္ ဝမ္းသာေနကာ သူ႔ လုိပင္ တိတ္တဆိတ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
သူသည္ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ က်ေနာ္႔ကို လွည့္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာ ေပၚမွ ေခၽြးဥေခၽြးစက္ ကေလးမ်ားကို တုိ႔ပတ္ပုဝါျဖင့္ တုိ႔ယူေနသည္။

“ဟုတ္တယ္... ဒီလုိဆုိရင္ ေကာင္းမွာဘဲ၊ ဖမ္းမွာဆီးမွာလဲ မေၾကာက္ရေတာ့ဘူး၊ အင္း....မဖမ္းဆီးျပန္ရင္လဲ ထန္းညက္ေစ်းေတြ က်ကုန္မွာေပါ့၊ ေစ်းေတြက်ကုန္ရင္လဲ ဘယ္ ေကာင္းေတာ့မလဲ”

သင္းသင္းသည္ ခပ္တုိးတိုး ရယ္ေမာေန၏။
ထိုေန႔မ်ိဳးတြင္ ညိဳညိဳ၊ သင္းသင္း၊ ႏုႏွင့္ သူတုိ႔တေတြသည္ စိတ္ေအး ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ စကားမ်ားစြာေျပာလာခဲ့ၾက၏။ စကားေျပာရသည္မွာလည္း လြတ္လပ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္ သည္လည္း ေမွာင္ရိပ္ခုုိၿပီး ညိဳညိဳ ႔ လက္ေပၚသုိ႔ က်ေနာ္႔လက္ျဖင့္ ဖိထားကာ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားေနမိသည္။

“ဦးေပၚလာႀကီးတို႔ လွည္းေတြနဲ႔ ထန္ညက္ေတြ ခ်ေနၾကတာသိသလား၊ ေလးအိမ္က ထန္းညက္ေတြေလ....၊ သိန္းေအာင္လဲပါတာေပါ့၊ အဲတာ ဦးေပၚလာႀကီး ထန္းညက္ လွည္းသုံး စီးအခ်င္းခ်င္း အလိမ္ခံရလုိ႔ ဦးေပၚလာႀကီး ၾကဴၾကဴခ် ငိုရတယ္တဲ့ ...ဒီလူႀကီး သနားပါတယ္ ေနာ္....ဦးေပၚလာႀကီး ငုိေတာ့ မညြန္ ့ရီလဲ မ်က္ရည္ေတြက်လုိ႔တဲ့၊ ကိုေရႊေယာက္ႀကီး ေျပာတာ”
“ဘယ္သူမွသာ မသိလုိက္တာ၊ မမသိန္းရွင္ ထန္းညက္ေတြကုန္ရထားနဲ႔ သုံးတဲြေတာင္တင္တာတဲ့၊ အင္ေတာက်ယ္က တင္တာ၊ ဂါတ္ဗိုလ္ ကုိေမာင္ရီေလ...၊ တတဲြ ေလးရာနဲ႔ ကိုေမာင္ရီေထာင့္ႏွစ္ရာ ရတယ္တဲ့၊ ဆဒၵဳံေခ်ာင္းမွာ ရထားစက္ပ်က္တယ္ဆုိပီး သုံးနာရီေလာက္ ရထားရပ္ၿပီးခ်တာ၊ ပုိက္ဆံရွိတဲ့ လူေတြက်ေတာ့လဲ တတ္ႏုိင္တယ္ေနာ္....၊ ဒုိ႔ ထန္းညက္ေတြလဲ သူ႔ဆီဘဲ သြင္းရတာ၊သူတုိ႔က်ေတာ့ ေစ်းထဲ ေျပာင္ေျပာင္ခ်ေရာင္းေနလဲ ကိစၥမရွိဘူး၊ ဒုိ႔ သြားေရာင္ၾကည့္စမ္းပါလား”
“ဒါနဲ႔ အခုတေလာ ပင္းေခ်ာင္းကမရွာေတာ့တာ သိလား၊ မခင္သိန္းတုိ႔ မခင္လွတုိ႔ မိသိန္းတုိ႔ မပါေတာ့လို႔၊ ေအာင္ႏုိင္ျမင့္က သူတုိ႔ကို ညိဳးေနတာ၊ ဇာတ္ေတြကလဲ ရႈပ္လိုက္တာေနာ္၊ သပြတ္အူဘဲ၊ အဲတာ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စတဲ့...”
“ကိုရင္ေမာင္ ...မေန႔က ဂါတ္ဗုိလ္ ကိုစံရီႀကီး ပုိက္္ဆံတဆယ္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္မရလုိ႔ သူ႔ မိန္းမကို မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျပရမယ္မသိဘူး ဆုိၿပီး ငိုတယ္ဆုိ”
“မူးေနလုိ႔ ငိုတာပါ”

က်ေနာ္သည္လည္း စိတ္လက္ေပါ့ပါးလာကာ ကိုစံရီ ငိုရပုံကို ရယ္စရာအျဖစ္ျဖင့္ ရွင္းျပေနျပန္သည္။ ကိုစံရီကား မူးလာလွ်င္ ငုိစရာရွာကာ ငုိတတ္သူ ျဖစ္၏။ မူးလာလွ်င္ ကိုစံရီ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ မ်က္ရည္ အလုိလုိ ဝဲလာကာ ငုိရန္ အသင့္ျဖစ္ေနတတ္သည္။္

က်ေနာ္သည္ ဤကဲ့သုိ႔ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးလာခဲ့သည့္ ေန႔မ်ားတြင္....ေမွာင္ရိပ္ဖက္ ေထာင့္က်က်၌ ထုိင္ရင္း၊ ညိဳညိဳ ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္း၊ ျပဇာတ္မင္းသားဟန္ကို ရယ္စရာ အတုခုိးကာ ေခါင္းကိုေစာင္းလိုုက္ ငဲ့လုိက္ ညဳလုိက္လုပ္ရင္း၊ ညိဳညိဳ ့ကို သီခ်င္းတပုဒ္ပုဒ္ တီးတုိး ဆုိျပ လာမိတတ္သည္။
ထုိအခါမ်ားတြင္ သူ႔ မ်က္ႏွာသည္လည္း အေမွာင္ရိပ္ထဲဝယ္ ၿပံဳးေနသည္္။ လေရာင္ မွိန္ပ်ပ်သည္ သူႏွင့္ က်ေနာ္႔ၾကား၌ က်ေန၏။ သူသည္ ရွက္လာကာ က်ေနာ္႔မ်က္ႏွာကို မၾကည္ရဲေတာ့ျပန္ေပ။ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္းကို တခ်က္ဆြဲလိ္န္လုိက္သည္။

“ေတာ္စမ္းပါ...ရွက္စရာေကာငး္လုိက္တာ၊ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး”
ေျပာရင္း သူသည္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနသည္။
“က်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဆိုရဲဘူး”
“ဆုိရဲတယ္ဗ်ာ”
“ဒါျဖင့္ ဆုိၾကည့္စမ္း”
“ဟုိုသီခ်င္း ဆုိမယ္ေနာ္...ေမာင့္အနားမွာ ခင္ေလးထုိင္လုိ႔ တီတီတာတာေျပာတတ္ျပန္ေသးတယ္....ေနာ္”
သူသည္ က်ေနာ္႔ကို တခ်က္ လိန္ဆဲြလုိက္ျပန္သည္။
“အဲတာ မဆုိရဘူး.... သူမ်ားကို ေစာင္းေျပာတာ”

က်ေနာ္သည္ ထုိသီခ်င္းကိုပင္ တီးတုိးညည္းညည္း ဆုိေနမိသည္။ သူ႔လက္ကို ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ က်ေနာ္သည္ သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနရသလုိ စိတ္၌ခံစားေနရ၏။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးရိပ္မ်ားကို အေမွာင္ပ်ပ်၌ ရွာၾကည့္ေနသည္။ သူကလည္း က်ေနာ္႔ ကုိ မ်က္လႊာႀကီးပင့္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံးစိတ္၌မူ ေမးခြန္းတခုကို တၿပိင္နက္တည္း မေမးရဲေမးရဲျဖင့္ ေမးေနၾက၏။ “ဘယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အတူူတကြ ေနရမွာလဲ။ ဘယ္အခါတြင္ သားသမီးေတြ တေလွႀကီးႏွင့္ စုစုရုန္းရုန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနႏုိင္မည့္ ေန႔ရက္မ်ား ဆုိက္ေရာက္လာမွာလဲ”။ ထုိေန႔ရက္မ်ားမွာ မျမင္ရေသးသည့္ အနာဂါတ္၌သာ ရွိေနၾကသည္ကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး သိေနၾက၏။
သီခ်င္းထဲတြင္ ေလျပင္းမုန္တုိင္းက်ၿပီး ကိႏၷရီေမာင္ႏွံ ကဲြကြာသြားၾကသည့္ အပုိဒ္ေရာက္လာလွ်င္ သူသည္ ဝမ္းနည္း လာေနျပန္သည္။ သူ႔ မ်က္လုံးထဲ၌ ကိႏၷရီေမာင္ႏွံငုိေၾကြးေနၾကဟန္ကို ျမင္ေတြးေနသည္။
သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္၌ ရႊန္းလက္ ေတာက္ပ ေနမႈမ်ားသည္ မွိန္ေျဖာ့လာေနသည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ၌ ဝဲေနသည့္ အျပဳံးရပ္အတြန္႔ကေလးသည္ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။ သူ၏ ဝမ္းနည္းတတ္ေသာ၊ အားငယ္တတ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ၿငိမ္သက္လာကာ..တျဖည္းျဖည္း ဝမ္းနည္းရိပ္ကေလးမ်ားသန္းလာေနသည္။

“ေတာ္ေတာ့ကြယ္၊အဲဒီသီခ်င္းကို ဘယ္ေတ့့ာမွမဆိုနဲ႔၊ အဲတာ နိမိတ္မရွိတဲ့ သီခ်င္းႀကီး”

သူသည္ က်ေနာ္႔လက္ကို ျပန္၍ ဆုပ္ကုိင္ထားေနရင္းခပ္တုိုးတိုး ေျပာေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္လည္း သီခ်င္း အဆုိ ရပ္လုိက္သည္။
သူ႔ လက္ဖဝါးကေလးကို ပြတ္သပ္ေနသည္။
သူ ့လက္ေခ်ာင္းကေလး တခုအေပၚ၌ မၾကာမီရက္ပုိင္းအတြင္းကမွ သူဝယ္လုိက္သည့္ လက္စြပ္ကေလးကို အမွတ္မဲ့စမ္းေနမိ၏။ “ဤလက္စြပ္ကေလးမွာ ထန္းလ်က္မ်ားမွ ျဖစ္လာသည့္ လက္စြပ္ကေလး၊ အေမွာင္ရိပ္သံသရာမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ရသည့္ ေရႊတုိ ေရႊစကေလး” ဟု ေတြးေနမိျပန္သည္။
မၾကာမီ သူ႔ ထန္းလ်က္မ်ား အဖမ္းခံလုိက္ရလွ်င္ သူ႔ လက္ေပၚမွ ဤလက္စြပ္ကေလး သည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရလိမ့္မည္။

ညိဳညိဳသည္လည္း ေလး ငါး ႀကိမ္ထက္မနည္း အဖမ္းအဆီးခံခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ဖမ္းဆီး သည္မွာ သူ႔ အတြက္ ဘာမွ် မထူးဆန္းသလုိ ရုိးလာစျပဳလာေနခဲ့ၿပီ။
သူ႔ ထန္းလ်က္ေတာင္းမ်ားကို ရထားေပၚမွ ဆဲြခ်ေနၾကစဥ္တြင္ သူသည္ သူ႔ ပစၥည္းမဟုတ္သလုိ ကၠႉေျႏၵရရ ေနႏုိင္လာခဲ့ၿပီ။
သူ႔ မ်က္ေမွာက္၌ပင္ သူ႔ ပစၥည္းမ်ားကုိ အလုပ္သမားမ်ား ဆဲြခ်ေနၾက၏။ဤသုိ႔ ဖမ္းဆီးေနဆဲအခ်ိန္မ်ား၌မူ ရထားႀကီး တစင္းလုံးမွာ အလုပ္သမားမ်ား၏ လႈပ္ရွားေနသံမွ လဲြ၍ အျခားအသံမရွိ ၊ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။
ကုန္ပစၥည္မ်ားဖမ္းၿပီး ရထားႀကီး ျပန္ထြက္လာခဲ့မွ သူသည္လည္း အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္သက္ေနေသာ စက္ရုပ္မ်ား အျဖစ္မွ လူျပန္ျဖစ္ လႈပ္ရွားလာေနသည္္။ သူ႔ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လႈပ္ရွားလာသည္။
ရထားႀကီးသည္လည္း လူ႔ ဘုံေလာက၌ ဘာျဖစ္ေနၿပီကို မသိလုိက္ေသာ ပိတ္ပိတ္ပိန္း နားေလးနားထုိင္ႀကီးကဲ့သုိ႔...သူ႔ ဖာသာ ဆူညံစြာ ဥၾသဆဲြၿပီး ထြက္ခြာလာသည္။ ပင္းေခ်ာင္း အထြက္၌ ထန္းေတာႀကီးမ်ားသည္ ပတ္လည္ေဝ႔ကာ က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။
ရထားေပၚ၌ ဆူညံသံမ်ား ပြက္ေလာရုိက္လာသည္။ ငိုလုလု အသံမ်ားျဖင့္ ဆဲဆုိၾက၏။ ေပါက္ကဲြမတတ္ က်ိန္ဆဲသံမ်ားဆူညံလာသည္။

“ဖမ္းေပါ့..ေနာက္တခါဖမ္းရင္ တခါတင္မယ္၊ အခါတရာဖမ္းရင္ တေထာင္တင္မယ္”
“ဒီလုိေပါ့ မိညိဳရယ္...လြတ္တဲ့အခါလြတ္၊ အဖမ္းခံရတဲ့အခါလဲ ရိွမွာေပါ့” ဟု သင္းသင္းက ေျပာေနသည္။
သင္းသင္း၏စကားလုံးမ်ားသည္ သင္းသင္းကိုပင္ ျပန္၍ အားေပးေနသည္။

ညိဳညဳိကား မႊန္ထူ ထုံထုိင္း ေနသလုိ ၿငိမ္သက္ေန၏။
ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားတြင္ ထုိင္ေနရင္း သူ႔ ကို စိတ္တြင္းမွ အားေပး ေနမိသည္။ သူသည္လည္း က်ေနာ္ရွိေနေသာေၾကာင့္ အားရွိေနသည္ ထင္သည္။ က်ေနာ္ သည္ သူ႔ ဒုကၡကို ေဝမွ်ခံစားေနရ၏။
သူ႔ ပစၥည္းမ်ား အဖမ္းခံ အသိမ္းခံရျခင္းမ်ားကို က်ေနာ္႔ ပစၥည္းမ်ား အဖမ္းခံရသလုိ ထင္ေနခဲ့ျပန္သည္။
တခါတရံ၌ကား က်ေနာ္၏ သူ႔ ကို ခ်စ္သူလုိ ခ်စ္ေနေသာစိတ္္မွာ ထုိ႔ထက္မ်ားစြာ ပိုမုိနက္ရႈိင္းေသာ ေမတၱာတရား အျဖစ္သို႔ပင္ ကူးေျပာင္းသြားေနသည္ ထင္ရသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္႔ ၾကား၌ရွိေသာ ဖိုမ တပ္မက္မႈ အေမွးပါးကေလးသည္ ကဲြပ်က္သြား၏။ ရင္ထဲမွ ဂရုဏာမ်ားသည္ တစိမ့္စိမ့္ႀကီးထြား လာေနျပန္သည္။ ထုိအခါမ်ား၌ကား သူ႔ လက္ေမာင္း ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္းထားသည့္ က်ေနာ့္ လက္မ်ားမွာ တပ္မက္စိတ္မပါဘဲႏွင့္ ပို၍ တင္းက်ပ္ လာသည္။ သူ႔ကုိ တအူတုံဆင္း ညီမကေလးလုိ တြယ္တာလာသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာ ကေလးမွာ လည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ပို၍ တူလာေနသည္ ထင္မိျပန္သည္။

“ေမာင္ရင္တုိ႔ၾကည့္ရတာ ေမာင္ႏွမကေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရသလုိဘဲ” ဟု ရထားလုိ္က္ စာတုိတ္ဗုိလ္ ကုိေက်ာ္စိန္ ေျပာဘူးသည္ကုိ ထုိအခါမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ အ မွတ္ရလာေနကာ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငးစငး္ၾကည့္ေနမိသည္။
သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာလည္း က်ေနာ္႔ကို ခ်စ္သူကဲ့သုိ႔ တြယ္တာေနျခင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ... အားကိုးလုိစိတ္၊ ယုံၾကည္စိတ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းကာ ေတာက္ပေနသည္ ထင္မိသည္။
တခါတရံ လမ္းခုလတ္၌ ရထားႀကီး စက္ပ်က္ေနသျဖင့္ အေမွာင္ထဲ၌ ရပ္ထားရ၏။
ထိုအခါမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ စာအုပ္စာတန္းမ်ားကိုယူၿပီး သူတို ့တြဲသို ့ကူးေျပာင္း သြားသည္။
သူသည္ အခ်ိန္အတန္ၾကာကပင္ က်ေနာ္႔ ကို အားကိုးလုိစြာ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရွာသည္။
က်ေနာ္လည္း အေမွာင္ထဲ၌ သူ႔ အနားတြင္ အသားခ်င္းထိကပ္ထုိင္လုိက္သည္။

“ဘာျပဳလုိ႔ ခုမွလာရတာလဲ၊ ဒီမွာဘဲ ထုိင္ေနေနာ္...၊ ဟုိဟုိဒီဒီ ေရွာက္သြားမေနပါနဲ႔”

သူက သူ႔ အေဖာ္မ်ား မၾကားေစရန္ ခပ္တုိးတုိး ေျပာသည္။
ရထားေပၚ၌ မီးမလင္းသျဖင့္ ဟုိတကြက္ သည္တကြက္ ဖေရာင္းတုိင္ကေလးမ်ားသာ ထြန္းညိွထားၾက၏။ ေလတုိက္လုိက္လွ်င္ ဖေရာင္းတုိင္မ်ားသည္ ဟုတ္ကနဲ ၿငိမ္းသြားၾက၏။ ထုိုအခါ၌ကား ဘာမွ် မျမင္ရေအာင္ မဲေမွာင္လာသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားသုိ႔ တုိးကပ္လုိက္ၿပီး သူ႔ ဂုတ္ပုိးသားကို တခ်က္နမ္းလုိက္၏။ သူက က်ေနာ္ကို တြန္းလႊတ္သည္။
“ဟုိဘက္မွာထုိင္”
သူက အသံအုပ္ၿပီးေျပာသည္။
“ဟိုဘက္မွာ စာအုပ္ေတြ ထားရမယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ၾကားကထား၊ အလယ္ကထား”
သူသည္ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္းကို တခ်က္လိန္ဆဲြသည္။ ျပင္းျပငး္ ထန္ထန္ မဟုတ္ေသာ တက္တခ်က္ေခါက္သည္။ က်ေနာ္သည္လည္း အေမွာင္ထဲ၌ ျပဳံးေနမိျပန္သည္။
ဖေရာင္းတုိင္မီးမ်ား ထြန္းညိွ ၾကေသာအခါ...“ဒုကၡပါဘဲဲ၊ ဒီမီးေတြကို ဘာျပဳလုိ႔ ထြန္းေနၾကပါလိမ့္ေနာ္...” ဟု က်ေနာ္သည္ ရယ္သံ တဝက္ျဖင့္ ေျပာေနမိသည္။
ညဥ့္နက္လာလွ်င္ သူ႔ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္လည္း တဖက္ခုံေပၚတြင္ တေယာက္ကိုတေယာက္ မွီၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သမ္းေဝသံမ်ား ၾကားရသည္။ “ရထားႀကီးက ဘယ္ေတာ့ပးီမွာလဲ” ဟု ညီးညဴၾကသည္။ စက္ဗိုလ္သည္ ရထားေခါင္းတြြဲကုိ ထုႏွက္ျပင္ဆင္ေနသည္။ အေဝးေတာစပ္ဆီမွ ဂ်ီေဟာက္သံမ်ားၾကားရသည္။ လေရာင္ပ်ပ်၌ အညာကုန္းကမူ ျမက္ခင္းျပင္မ်ားေပၚတြင္ ယုန္ကေလးမ်ား ႏႈတ္ခမ္းေမႊးသပ္လုိက္ ေျပးေဆာ့ ကစားလိုက္ လုပ္ေနသည္ကုိ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ရထားျပတင္းဝမွ ေငးေမာၾကည့္ေနမိၾက၏။
သူ႔ အသက္ရွဴသံ၌ ေႏြးေနျပန္သည္။
ညေလေျပမ်ားသည္ ေတာင္ကုန္းေစာင္းမ်ား၊ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းမ်ားဆီမွ ေျပးလာေနသည္။
“သူ အိပ္ခ်င္အိပ္ပါလား”
ညိဳညိဳ၏ စကားေျပာသံမွာ ေႏြးေနေသာ ႏွလုံးသားအတြင္း္မွ ျဖတ္သန္းလာသည္။
“အိပ္ခ်င္ဘူး”
“ေမွာင္ေနတာဘဲ၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလုိက္တာေနာ္...”
“ဘာကုိ ေၾကာက္တာလဲ”
“အာလုံးဘဲ”
“ကိုလဲ ပါသလား”
“အမယ္...အမယ္...သူ႔ ကို ဘာလုိ႔ ေၾကာက္ေနရမွာလဲ”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ မ်က္ႏွာအနားသို႔ ပုိ၍ တုိးကပ္လုိက္သည္။ သူ႔ လက္ေမာင္းကို ခပ္ရြရြဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ရယ္သံျဖင့္...
“ခုလို အခါဆိုေတာ့ ကုိကလဲ မတရား ၾကံခ်င္ၾကံမွာေပါ့၊ အဲတာေတာ့ ကိုလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ စိတ္မခ်ရဲဘူး”ေျပာေနမိသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ကို တြန္းလႊတ္ျပန္သည္။
“သြား...ဒါျဖင့္သြား ...ဟုတ္တယ္၊ သူ႔ ကိုလဲ ေၾကာက္ရမွာဘဲ၊ သူလဲ တီဘီစီမႈတ္လား၊ ကဲ ..ေျပာစမ္း...ဟုိေန႔က ရထားမိုးခ်ဳပ္ေနတုန္းကေလ....သူ မေအးသြယ္ကုိ အိမ္သာနားေခၚ သြားတာ ဘာလုပ္တာလဲ၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ မလိမ္နဲ႔ေနာ္၊ သိီပီးသားသိလား”
“ကိုယ္က ဘီဘီစီေပမယ့္ သူေတာ္ေကာင္းပါ”
“အႏၱရာယ္ဘဲ” ဟု သူက ေျပာေနသည္။
အတန္ၾကာလွ်င္ က်ေနာ္သည္ စာအုပ္မ်ားကိုသူႏွင့္ က်ေနာ္႔ၾကားတြင္ ခ်လုိက္သည္္။ ထုိင္ခုံတဖက္ အစြန္းတြင္ ထုိင္ရင္းအနာဂါတ္ကာလကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေမွ်ာ္ေတြးေန မိသည္။ မိသားစု ႏွစ္ခု၏ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ သူသည္လည္း ေတြးေနပုံရသည္။ သူ႔ အေမ၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ ေမးၾကည့္သည္။ သူသည္ အေတာ္ႏွင့္ ျပန္မေျဖဘဲ ေတြေနသည္။
“သက္ေတာ့ သက္သာလာဘီ၊ အရင္ကေလာက္ ေခ်ာင္းမဆုိးေတာ့့ ဘူး၊အရင္ က ေလာက္ ေခ်ာင္းမဆုိုးေတာ့ဘူး၊ ပန္းနာထရင္ေတာ့ ေမာေမာေနတယ္၊ သူ ဝယ္လာ ခဲ့တဲ့ ေဆးနဲ႔ တဲ့တယ္။ အဲတာ အေမက ခဏခဏ ေျပာတယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔ ေပးတာလဲ....ဟင္”
“ကိုတို႔ ဘယ္ေတာ့ အတူေနရမလဲတုိ႔ ေတြးေနမိလုိ႔ပါ၊ ညိဳညိဳတုိ႔ အေမေနေကာင္းလာရင္ သိပ္ငဲ႔ေနစရာမလုိေတာ့ဘူး မႈတ္လား”
“ဘာျပဳလုိ႔ အတူေနရမွာလဲ”
“မေနာက္စမ္းနဲ႔”
ေျပာရင္း က်ေနာ္သည္ လွစ္ကနဲျပဳံးလုိက္မိ၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ တဦးကိုတဦး သဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရဘဲႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ကာ အတန္ၾကာ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ သူ႔ ကိုလည္း က်ေနာ္ မပုိင္ဟု ေတြးေနမိ၏။
“အတူတူေနခ်င္တာ ခ်စ္လုိ ့ေပါ့၊ ဘယ္တုန္းကခ်စ္တာလဲလုိ႔ ေမးအုံးမယ္လုိ႔ မႈတ္လား၊ တကယ္ပါ၊ ကို တကယ္ေတြးေနတာ၊ ပီးေတာ့ ဒီအတုိင္း မင္းကို ကို စိတ္မခ်ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ပိုင္ထားလိုက္ခ်င္တယ္၊ စိတ္ခ်စရာလဲ မရွိဘူးမႈတ္လား၊ ခုေတာင္မွ ကိုကာကြယ္ေပးထားလုိ႔”
“သူမ်ားလဲ သူ႔ ကို စိတ္မခ်ဘူး၊ ေန႔တုိင္းဘဲ သူ မိန္းမေတြန႔ဲ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနရင္ သူမ်ား သိပ္ငိုခ်င္တာ၊ ေအာ္ေအာ္ ငိုပလိုက္ခ်င္တာ”
သူသည္လည္း ခပ္တုိးတုိး ေျပာေနသည္။
ထုိေနာက္ ေျပာစရာ စကားမ်ား ကုန္ခမ္းသြားသလုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿငိမ္သက္ေနမိၾကသည္။ ရထားႀကီး မီးရွိန္အားျပန္ျပည့္လာၿပီး ထုိေနရာမွ ထြက္ခြာလာ ခဲ့သည္ အထိ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ေပ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ားသည္ ႏုိးလာခဲ့ၾက၏။ ရထားတြဲေပၚရွိ မီးလုံးမ်ားသည္လည္း ျပန္၍ လင္းလာၾကျပန္သည္။
ခပ္ေဝးေဝး ေမွာင္ရိပ္က်ေသာ ခုံတခုမွ မေအးသြယ္၏ တခစ္ခစ္ရယ္ သံမ်ားသည္ လည္း ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံျဖင့္ ေရာေထြးေပၚလာေနျပန္သည္။ အေစာက ေရွ ့အနား ခုံတခုေပၚ၌ ထိုင္ေနခဲ့သည့္ လင္ရွိအပ်ိဳ မေအးျမင့္လည္း သူ႔ ေနရာ၌ မရွိေတာ့ေပ။
ၾကားဘူတာတခုတြင္ကား မေအးျမင့္ ျပန္္တက္လာသည္။ သူသည္ ကပုိကရုိျဖစ္ေန၏။ အားအင္ကုန္ခမ္း ႏြမ္းနယ္လာသည္။ မ်က္ႏွာေပၚ၌မူ ေက်နပ္ေသာ အျပဳံးကေလး တခုမွာ ေဝ႔ပါလာသည္။ သူသည္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူ႔ ေယာက်ၤားးနံေဘး၌ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဝင္ထုိင္လုိက္ေလသည္။
က်ေနာ္ကား စိတ္မ်ား ရွဳပ္ေထြးေနာက္က်ိလာေနသည္မွာ ဘယ္အခါတြင္မွ အနည္ ျပန္ထုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟုပင္ ထင္လာခဲ့သည္။
ဤ မိန္းကေလးမ်ားမွာ အေမွာင္ထဲ၌ သံသရာလည္ေနရ၏။ အေမွာင္သည္ သနားစ ဖြယ္ျဖစ္ေသာ သူတုိ႔ကို တစတစ ရစ္ပတ္လာကာ ေနာက္ဆံုး၌ ဝါးမ်ိဳစား ေသာက္္ပစ္လုိက္၏။ အေမွာင္ကို အသုံးခ်တတ္ေသာ က်ားရဲမ်ားသည္ ေမွာင္လာလွ်င္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွ ထြက္ ေပၚလာၾကသည္။
က်ေနာ္သည္ ထြန္းေမာင္လုိလူမ်ိဳး မီးရထားေပၚတြင္ လုိက္ပါေနသမွ် မိန္းမ ေကာင္းက ေလးမ်ားစြာမွာ ဆုံးခန္းတုိင္ ပ်က္စီးသြားရမည္ကို နိယာမတရားတခုလုိ ေတြးလာမိတတ္ သည္။
ထြန္းေမာင္သည္ မိန္းမက်ေလာက္သည့္ ရုပ္လည္းရွိ၏။ လိမၼာပါးနပ္သည္။
ေန႔လယ္ဖက္တြင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၌ ရထားႀကီး ဆုိက္ရပ္ထားစဥ္ သူသည္ ရဲတဲြေပၚမွ အျခားရဲသားမ်ားႏွင့္အတူ ညိဳညိဳတုိ႔ သင္းသင္းတုိ႔ ၿမိဳ ့ထဲမွ ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေန တတ္၏။
ေမွာင္ခုိသမကေလးမ်ား ျပန္လာခ်ိန္ကား ဘူတာရုံသို ့ ခရီးသည္မ်ား မဆုိက္ေရာက္ ေသးမီ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မွ သူတုိ႔ အတြက္ ဝွက္ရ ကဲ့ရ လယ္ကူသည္။
ညိဳညိဳေရာက္လာလွ်င္ သူသည္ ရဲတဲြမွ ထြက္ရပ္ၿပီး လက္ယပ္လွမ္းေခၚသည္။
ညိဳညိဳသည္လည္း ေခါင္းေပၚတြင္ ထန္းလ်က္ေတာင္းရြက္ထားရင္း....မ်က္ႏွာ၌ ေခၽြး မ်ားဥ ေနလ်က္၊ ေက်ာျပင္တခုလုံး ေခၽြးမ်ားနစ္ေနလ်က္ သူ႔ ေရွ ့တြဲေအာက္မွ သြားရပ္ ရ သည္။
သူသည္ ညိဳညိဳ ့မ်က္ႏွာႏွင့္ ရင္သားမ်ားကို စုိက္ၾကည့္ရင္း ထန္းလ်က္မည္မွ် တင္မည္ ကို ေမးေနက်အတုိင္း ရယ္ေမာေမးသည္။
ညိဳညိဳက ျပန္ေျဖၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း သူသည္ စကား ျဖတ္မပစ္ေသးဘဲ အျခားစကားစမ်ား၊ ရယ္စရာမ်ားရွာကာ အရြန္း အျပက္မ်ား ေျပာေနသည္။
“ညိဳညိဳက မညိဳပါဘူး၊ ဝါဝါလုိ႔ နာမည္ေျပာင္းဘုိ႔ေကာင္းတာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ လွလွလို ့ေျပာင္းပါလား ကို႔ ညီမက တကယ္လွတာ၊ တကယ့္ကုိ လွတာ၊ ကုိတုိ႔ေတာင္ ေငးယူရတယ္၊ ၾကည့္ေလ လွေလေပါ့” ဟုေျပာေနသည္။
“ကဲ...ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ ယူမလဲေျပာပါ၊ က်ဳပ္ဖါသာလွတာ မလွတာ ေတာ္နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး”
ညိဳညိဳသည္လည္း မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာသည္။
သူသည္ ေငြလွမ္းေပးသည့္ ညိဳညိဳ႔ လက္ကို ဖ်တ္ကနဲဆဲြဆုပ္ထားၿပီး တဟဲဟဲရယ္သည္။ ညိဳညိဳသည္ ေဆာင့္ရုန္းၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။
တခါတရံတြင္ကား ဤသို႔ ဇြတ္ထြက္သြား၍ မရ။
အျပန္၌ နတ္ေမာက္ဘူတာမွ ရထားထြက္လာခဲဲ့လွ်င္ ညိဳညိဳတုိ႔ သေဘာၤသီးသုတ္ ဝယ္စားေလ့ ရွိသည္။ ထုိအခါ၌ သေဘာၤသီးသုတ္စားရာသုိ႔ ထြန္းေမာင္ ေရာက္လာ တတ္သည္။
သူသည္ အနား၌ လာရပ္ၿပီး... “ကုိတုိ႔ေတာ့ စားဘုိ႔ မေခၚေတာ့ဘူးလား၊ ေအးေလ ဘယ္ေခၚခ်င္မွာလဲ၊ ကိုတုိ႔က တီဘီစီေလာက္မွ လခ မရွိတာကုိး” ဟု သူသည္ ခန႔ဲတတ္၏။
ညိဳညိဳသည္လည္း စိတ္ညစ္စြာျဖင့္ ေခၚလုိက္ရသည္။
သူသည္ ညိဳညိဳနံေဘး၌ ကၠုေျႏၵမပ်က္ ဝင္တုိး ထုိင္သည္။
ခ်ိဳင့္ထဲမွ သေဘာၤသီးသုတ္ကို ႏႈိက္စားရင္း မ်က္ႏွာငုံ႔ကာ ညိဳညိဳ ့ပါးႏွင့္ နီးကပ္ေအာင္ ကပ္သည္။
“သေဘာၤသီးသုတ္က ေမႊးလုိက္တာ” ဟု သူသည္ ရယ္ရင္းေျပာသည္။
ညိဳညိဳ ့ေပါင္ေပၚမွ လက္သုတ္ပုဝါကို လက္ျဖင့္ အုပ္ကုိင္ၿပီး လွမ္းယူသည္။
“ညိဳညိဳ ကေတာ့ တေန႔ တျခား ဝလာတယ္” ဟု ေျပာရင္း အျခားရယ္စရာ စကားမ်ာစြာကုိ ေျပာေနတတ္သည္္။
ညိဳညိဳသည္ သူ႔ ကို စကားျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ႏွာကို တျခားသုိ႔ လွည့္ထားသည္။သူသည္ သင္းသင္းတုိ႔ႏွင့္ စကား တေဖါင္ေဖါင္ ေျပာလာသည္။ သင္းသင္းေကာ ႏုႏုပါ သူႏွင့္ မလြတ္ကင္း။ ဤ မိ္န္းကေလးမ်ားကား သူ႔ ရယ္သံေအာက္၌ ရင္ခုန္ေနၾကျပန္သည္။
ထြန္းေမာင္ပါသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့အနားမွ မခြါဘဲ ထုိင္ေနသည္။ တခါတရံ၌ ထြန္းေမာင္က က်ေနာ္ႏွင့္ညိဳညိဳကုိ ေနာက္ေျပာင္ခ်င္လာလွ်င္ က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာတည္တည္ထားလုိက္သည္။ က်ေနာ္ကား ညိဳညိဳ ့ကို ငဲ့ညွာရသျဖင့္ ျပႆနာမ်ားကုိ ေအးေဆးစြာ ေျဖရွင္းသည့္နည္းျဖင့္ ထြန္းေမာင္ကို ျပံဳးသည့္အခါျပံဳး၊ ရယ္ေမာသည့္အခါရယ္ၿပီး ဆက္ဆံေနရေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္မူ စက္ဆုတ္ ရႊံရွာမွဳမ်ားမွာ ေတာမီးကဲ့သုိ႔ အရွိန္ျပင္းသည္ထက္ ျပင္းလာေနသည္။
တခါတရံ၌ မခံမရပ္ႏုိင္ ေဒါသမ်ားျဖစ္လာရ၏။ ညိဳညိဳ ့ကို ထန္းလ်က္ မတင္ေတာ့ရန္ တား ျမစ္ ခ်င္လာေသာ္လည္း ဤ စားဝတ္ေရးအတြက္ ေျဖရွင္း ေနရေသာ ေရးစီးေၾကာင္းႀကီးကုိ တားဆီး၍ ရမည္မဟုတ္။
ရထားေပၚတြင္ လက္မွတ္စစ္အဖဲြ႔ ပါလာသည့္ေန႔မ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့အတြက္ လက္မွတ္တေစာင္ ဆင္းဝယ္ၿပီး သူ ထုိင္ေနရာသို႔ သြားေပးသည္။
သူသည္ ရထားျပတင္းဝမွ က်ေနာ္႔ ကိုု ငံု႔ၾကည့္ေနရင္း သူ႔ မ်က္ႏွာမွ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ရုိးသားစြာျဖင့္ အေျဖရွာမရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ္ေပးေနသည့္ လက္မွတ္ကို လွမ္းမယူ။
“သူမ်ား ... ဘာ... ဘာျပဳလုိ႔ ... ယူရမွာလဲ”
သူသည္ အသံတုန္တုန္ျဖင့္ တုိးတုိးကပ္ေမးေနသည္။
“ယူစမ္းပါ၊ လက္မွတ္တေစာင္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖုိးရွိလုိ႔လဲဲ၊ သုံးက်ပ္ထဲပါ”
“ေျပာလုိက္ရင္ ၿပီးတာမႈတ္လား”
“အဲဒီအထဲမွာ မင္းမပါဘူး၊ မငး္ကုိ ထည့္မေျပာဘူး၊ သိပ္နားေဝးတာဘဲ”
က်ေနာ္သည္ အလုိလုိ ေဒါသျဖစ္လာကာ လက္မွတ္ကို ပစ္ခ်ပစ္ခဲ့၏။ က်ေနာ္ ေဒါသျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္ကုိ သူသည္ နားမလည္ႏုိင္ဘဲ က်ေနာ္႔ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ ေနမည္။
ေငြသုံးက်ပ္သည္ ဆင္းရဲလွသူမ်ားအတြက္ မနည္းပါးေသာ အေရအတြက္ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္ကား လက္မွတ္စစ္ တဖဲြ႔လုံးကို ေကၽြးေမြးထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္ စာရင္းျပလုိက္လွ်င္ ထုိလက္မွတ္မဲ့မ်ားကို လက္မွတ္စစ္အဖဲြ႔က စစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
က်ေနာ္သည္ ထုိစာရင္းထဲတြင္ ညိဳညိဳ ့ ကို မထည့္ခ်င္။
လက္မွတ္စစ္အဖဲြ႔မွာ လူေကာင္းဟူေသာ ပစၥည္းသည္ ရွားပါးလွေသာ ရတနာ ျဖစ္၏။ ထုိအထဲ၌ မိန္းမ ကိစၥ အတြက္နာမည္အႀကီးဆုံး လက္မွတ္စစ္တဦးမွာ ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႏုိင္ငံျခား ရုပ္ရွင္မငး္သားဟန္ ေပါက္ေနသည္။ သူ႔ ကို အထင္ႀကီးမိေသာ မိန္းကေလးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာမွာ သူတုိ႔ လက္မွတ္စစ္တဖဲြ႔လုံးႏွင့္ ညားၾကရေလေတာ့သည္။ သူတပါး သားမယားလည္း ေရွာင္သူမဟုတ္။
ဤေဒသရွိ ဆင္းရဲသူ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ား၊ ဖ်င္ၾကမ္းအဝတ္ကိုပင္ လုံေလာက္စြာ မဝတ္ႏုိင္ၾကသူမ်ား၊ ရုိးသား ျဖဴစင္ၾကသူမ်ားမွာ သူတုိ႔ကို အထင္လည္း ႀကီးတတ္ၾကသည္။
သူသည္ ညိဳညိဳ ့အနား ေရာက္လွ်င္ လက္မွတ္ စစ္ၿပီးသြားေသာ္လည္း အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာကာ စကား မ်ား ေနတတ္ျပန္သည္။ တခါတရံ လက္မွတ္ ဆက္၍ မစစ္ ေတာ့ဘဲ ညိဳညိဳ ့အနားတြင္ ဝင္ထုိင္သည္။
သူသည္ ညိဳညိဳ ့ေခါင္းကို ရင္းႏွီးစြာ ပုတ္လုိက္ၿပီး....
“ကိုတုိ႔ လာမွ လက္မွတ္ယူစီးတာေနာ္...ဖုိးရင္ေမာင္ ယူေပးတာ မႈတ္လား၊ ဒီကေကာင္ သိပ္သဝန္ေၾကာင္တဲ့ အေကာင္၊ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ယူမစီးနဲ႔၊ ကိုက မယူရဘူးလို႔႔ ေျပာတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ ၾကားလား၊ မင္းနဲ႔ ဖုိးရင္ေမာင္နဲ႔ ေမာင္ႏွမဆုိ၊ ဖိုးရင္ေမာင္ ကို႔ကို ေျပာထားဘူးပါတယ္၊ ကဲ ... ေျပာစမ္း ဘယ္ႏွစ္ ဝမ္းကဲြေတာ္တာလဲ၊ ဘယ္ဘက္က ေတာ္တာ လဲ၊ မွန္မွန္ေျပာေနာ္... လိမ္ရင္ ကိုတို႔က မ်က္ႏွာၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ သိတယ္။ လက္မွတ္ စစ္ဆုိ တာ အကင္းပါးတယ္”
သူသည္ တဟဲဟဲရယ္ေန၏။
ညိဳညိဳသည္လည္း ျပဳံးေနသည္။ ညိဳညိဳက ဤ လက္မွတ္စစ္က သူ႔ ကို အကယ္ပင္ ခင္မင္ ေနသည္ဟု ေတြးခ်င္ေတြးေနမည္၊ ထိုသုိ႔ ေတြးမိလွ်င္ကား ေနာက္တပတ္ သူတုိ႔ လက္မွတ္စစ္အဖဲြ႔ ပါလာသည့္ေနတြင္ ဤ ရုိးသား ျဖဴစင္လွေသာ မိ္န္းမေကာင္းကေလးမ်ားမွာ လက္မွတ္စစ္ တဲြေပၚသို႔ လုိက္ပါသြားရၿပီး လူ စင္စစ္က ဖါ ျဖစ္သြားရေတာ့မည္။
က်ေနာ္ကား ညိဳညိဳ ့ကို သတိေပးသင့္္သည္ ထက္လည္း ပို၍မေျပာခ်င္။
က်ေနာ္႔ စိတ္၌ကား ညိဳညိဳ၏ ခ်စ္သူအေပၚ၌ ထားေသာ သစၥာတရားကုိလည္း အၾကြင္း မဲ့ ယုံၾကည္ ေနသည္။ စိတ္၌ ေသာကမ်ားလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ရျပန္သည္။ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသည္ တမွ်င္းမွ်င္း အုံၾကြလာေနၾကျပန္သည္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ “လက္မွတ္စစ္ေတြထဲက တခ်ိဳ ့လူေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူး သလား” ဟု အရိပ္အျမြက္ ေျပာလာရသည္။
“သူမ်ားသိပါတယ္၊ ဒီလူေတြ ဘယ္ဘူတာမွာ မယားငယ္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ မီးရထား အမႈထမ္းခ်င္း မယားေတာင္ ေရွာင္ၾကတာမဟုတ္ဖူးဆုိတာအထိ သိပါတယ္၊ လူတင္ ပါမွ ႏြားက်ား ကိုတ္တာပါ၊ သူက အစိုးရိမ္ သိပ္လြန္တာဘဲ”
ည္ိဳညိဳသည္ က်ေနာ္႔ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ျပဳံးေန၏။ ထုိ အျပံဳးမ်ားထဲ၌ ခုိင္မာေသာ သစၥာတရားကို ျမင္ေတြ႔ေနရသလုိ ထင္သည္။ သူ႔ မ်က္လုံးထဲတြင္ ေတာက္ေနသည့္ အေရာင္ ထဲ၌ သူ၏ ႏွလုံးသားမွ ခုိင္မာမႈမ်ား လာ၍ ထင္ေနသည္ထင္မိသည္။
က်ေနာ္႔ရင္ထဲမွ ပူေလာင္ေသာ ေသာကမ်ားမွာ အရွိန္ျပယ္လာေသာ္လည္း ေပ်ာက္ ပ်က္၍ကား မသြား။ အၾကြင္းအက်န္ကေလးမ်ားမွာ ႏွလုံးအိမ္၌ ၿငိစြဲေနခဲ့ေပသည္။

ေနာက္ပုိင္း ရက္မ်ား၌ ေတာင္တြင္းႀကီးမွ အဖမ္းအဆီးမ်ား အမိန္႔အရ ပုိ၍ တင္းက်ပ္ လာသည္။
ေတာင္တြင္းႀကီးသုိ႔ ရထားဝင္ေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္ လူတိုင္း မ်က္ႏွာငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္လာၾက၏။
က်ေနာ္သည္လည္း ညိဳညိဳ ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိတုိင္း စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္လာေနရ သည္။
သူတုိ႔ သည္ အခက္အခဲမ်ားကို ေရွာင္းကြင္းႏုိင္ရန္ ဆဒၵဳံေခ်ာင္း ဘူတာတြင္ပင္ ရထားေပၚမွ ဆင္းသက္ၿပီး ျမင္းလွည္းမ်ားျဖင့္ ညအခါ၌ တိတ္တဆိတ္ ေတာင္တြင္းႀကီးသို႔ ဝင္ၾကသည္။
ဆဒၵဳံေခ်ာင္းသုိ႔ ရထား ဆုိက္ရပ္လုိက္လွ်င္ အေမွာင္ထဲ၌ အထုပ္အပုိးမ်ား အားလုံး ခ်ၾက၏။ စက္ဗုိလ္သည္လည္း ရထားကို ၾကာၾကာ ရပ္ေပးသည္။ ေမွာင္ခုိသူမ်ားႏွင့္ တကြ ထန္လ်က္အားလုံး ေျမႀကီးေပၚ ေရာက္ကုန္မွ အခံြခ်ည္းသာက်န္ေသာ ရထားႀကီးသည္လည္း အေမွာင္ထဲ၌ တေရြ႔ေရြ႔ ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းသြားသည္။
ရထားႀကီး၏ ေပ်ာ္ရႊင္ေပါ့ပါးစြာ ဥၾသဆဲြလုိက္သံကို ဆဒၵဳံေခ်ာင္း ဘူတာကုန္းေပၚရွိ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ ၾကားရသည္။
အလင္းေရာင္မ်ားကား ေရးေရးပ်ပ်မွ်သာ ရွိေတာ့၏။ အေမွာင္သည္ ရွိစုမဲ့စု အလင္း ေရာင္ စုကေလးကို လိန္ရွက္ေနသည္။ ကုကၠဳိပင္ႀကီးမ်ားသည္လည္း အေမွာင္ရိပ္ မဲမဲႀကီးမ်ား အျဖစ္ျဖင့္သာ ၿငိမ္သက္ေနၾက၏။
ဘူတာကုန္းေပၚ၌ လူအမ်ား အသံမထြက္ဘဲ လႈပ္ရွားေျပးလႊားကာ အသင ့္ႀကိဳေနၾကသည့္ ျမင္းလွည္းမ်ားေပၚသုိ႔ ထန္းလ်က္မ်ား တင္ေနၾကစဥ္၌ က်ေနာ္သည္လည္း ထုိလူအုပ္ထဲ၌ ပါေနျပန္သည္။
က်ေနာ္႔ကို အမ်ားက ဝိုင္းဝန္း သတိေပး ၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ လက္ေဝွ႔ပဲြမ်ား၌ စင္ေပၚ တက္ရပ္ ရသလုိရင္ခုန္ကာ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဤစြန္႔စားမႈကို က်ေနာ ္သည္ အေပ်ာ္တမ္း အလုပ္တခုလုိ ထင္ေန၏။ ေကာင္းကင္ယံ၌ မီးပုံးပ်ံႏွင့္ ပ်ံရသလို ျဖစ္၏။ ထုိအခါမ်ားတြင္ကား ဤ ေမွာင္ရိပ္ ထဲမွ လူသားမ်ားမွာ သူတုိ႔ ဝမ္းေရးအတြက္ ေၾကာက္ရႊံ႔ လွပါလ်က္ျဖင့္ စြန္႔စားေနရသည္ကို က်ေနာ္သည္ နက္ရႈိင္းစြာ မေတြးႏုိင္၊ နက္ရႈိင္း စြာ မခံစားႏုိင္၊ မေတြ႔ထိႏုိင္။
ျမင္္းလွည္းမ်ားသည္ အေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ အသံမျမည္ဘဲ ေရြ႔လ်ားလာၾက၏။ ေခ်ာင္း သဲျပင္ႀကီးကို တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္ကူးေနစဥ္တြင္ “လေရာင္မလာခင္ ေရာက္မွ၊ အသံ မျမည္ေစနဲ႔ ေနာ္” ဟု တီးတုိး ေရရြတ္သံမ်ားမွာ က်ေနာ႔္ အတြက္ အေပ်ာ္ခရီး ထြက္လာသလို ျဖစ္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ထန္းလ်က္မ်ား ေလးလံစြာ တင္ထားေသာ ျမင္းလွည္းတစီးေပၚတြင္ မညြန္႔ရီႏွင့္ ညိဳညိဳ ့ၾကား၌ ေရာက္ေနသည္။ မညြန႔္ရီ၏ ပိႆာ ခုႏွစ္ဆယ္မွ်သာရွိသည့္ ေသးေသးေကြးေကြး ကိုယ္လုံးႀကီးေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းသည္ သဲျပင္ထဲ၌ တဖက္သုိ႔ အိေနသည္။

“ဒီလူ ဘာလုိက္ရွဳပ္တာလဲ၊ ဒါ အေပ်ာ္ကစားတာ မဟုတ္ဘူး”
မညြန္႔ရီက အသံႏိွမ့္ၿပီး ေျပာသည္။
“ေမွာင္ခုိမလုိ႔ေပါ့ ရီရီရဲ ့”
“ကိုရင္ေမာင္....ေတာ့ကို နရင္း မအုပ္ေလာက္ေသးလုိ႔ ၾကည့္ေနတာ”
မညြန္႔ရီသည္ အလြန္ႀကီးမားကာ ဖါးျပဳတ္ႀကီးလို ကုန္းထေနသည့္ သူ႔ လက္ဝါးကို အေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ ေျမွာက္ျပေနသည္။
က်ေနာ္လည္း ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
ညိဳညိဳသည္ အသံက်ိတ္ၿပီး တခိခိရယ္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့ခါးကို လက္ျဖင့္ ရစ္ပတ္ၿပီး ဖက္ထားသည္။ သူသည္ ျမင္းလွည္းအခုန္တြင္ က်ေနာ္ပခုံးကို ေခါင္းလာမွီသည္။ က်ေနာ္႔ ရင္အုံေပၚတြင္ သူ႔ ေခါင္းျဖင့္ မသိမသာ ေဝွ႔ေနသည္။ က်ေနာ္႔ လက္ကို ညင္သာစြာ ဆုပ္ကုိင္ထားေနသည္။
က်ေနာ္႔ အတြက္ကား ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ အကယ္၍ တေနရာရာမွာ ဖမ္းဆီး လိုက္လွ်င္ က်ေနာ္ကား မည္သုိ႔မွ် ေျဖရွင္း၍ရမည္ မဟုတ္သည္ကုိ ႀကိဳတင္ေတြးခဲ့မိ ေသာ္ လည္း ထုိ ႀကံဳေတြ႔လာမည့္ အႏၱရာယ္မ်ားကုိ က်ေနာ္သည္ ေမ့ေန၏။
အေမွာင္ထဲ၌ရွိေသာ ေက်ာင္းကုန္းရြာကို တုိုးတုိးတိတ္တိတ္ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ မၾကာမီ ေက်ာက္ခင္းလမ္းေပၚသုိ႔ ျမင္းလွည္းမ်ား တက္လာၾက၏။ ျမင္းခြာသံမထြက္ေစရန္ ျမင္းလွည္းမ်ားကို အေႏွးဆုံး ေမာင္းေနၾက၏။

လေရာင္မ်ားသည္ အေရွ႔ဖက္ေတာင္တန္းဆီမွ စ၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လင္းလာသည္။ ရြက္သစ္မ်ား ေဝေနေသာ ေတာစပ္မ်ားဆီမွ ေလတုိးေဝွ႔သံမ်ား ပ်ံ ့လြင့္လာေနသည္။ လူ႔ဘုံ ေလာကႀကီးမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လာေနသည္။ ခဏတာပဲျျဖစ္ျဖစ္ ၿငိမ္သက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ကား အခုိက္အတန္႔၌ ျဖစ္ပြားလာေနသည္။ ဤ ၿငိမ္သက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ အခ်ဳပ္ အေႏွာင္ကင္းမဲ့မႈမွာ ခဏတာမွ်သာ ျဖစ္သည္ကိုကား က်ေနာ္႔ လုိပင္ အမ်ားသည္လည္း ေတြးမ ိၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္။
“ကိုရင္ေမာင္ႀကီး... ေတာ့ကို ထမင္းစားေခၚတာလဲ တခါမွ မလာဘူးေတာ္... ” ဟု မညြန္႔ရီက ေျပာေနသည္။
“ဦးေပၚလာနဲ႔ လာမယ္ေလ”
“ေတာ့ အဘက သြားမရွိေတာ့လုိ႔ ထမင္းမစားႏုိင္ေတာ့ဘူး ကိုရင္ေမာင္ရဲ ့၊ ဆန ္ျပဳတ္ဘဲ ေသာက္ေနရတာ”
“ဝါးခ႔ံြရင္ ရပါတယ္ဗ်ာ”
“ေတာ္စမ္းေတာ္... မဦးမခၽြတ္ေတြ၊ ေတာ္တုိ႔ ေနာက္တာနဲ႔ အဖုိးႀကီး မ်က္ႏွာမ ထားတတ္ေတာ့ဘူး သိလား၊ က်ဳပ္ကို ရဲရဲ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ဒါႀကီးက တရား ေနာက္ နားပါလုပ္လာမွာ၊ ကဲ... ကိုရင္ေမာင္၊ ဒီေန႔ ထမင္းစားလာမလား မလာဘူးလား၊ ျပတ္ျပတ္ေျပာ”
“ေတာ္ၾကာ မညြန္႔ရီက တသက္လုံး ေကၽြးေနခ်င္တယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္ေတာ့ ဒုကၡဘဲ”
“ေနာက္မေနစမ္းနဲ႔ ကိုရင္ေမာင္.... ေတာ့ပုံမ်ိဳးကုိ က်ဳပ္က တုိင္မွတ္လို႔ ထုံးမသုတ္ဘူး”
ညိဳညိဳသည္လည္း တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနရင္း က်ေနာ႔္လက္ထဲသုိ႔ သူ႔ လက္ကေလး တ ဖက္ကို အသာလာထည့္ထားသည္။
“လူေခ်ာပါမမရီရယ္....၊ က်မတို႔ေတာ့ ထုံးသုတ္ရုံမကဘူး... ေရႊ ေတာင္ခ် ထားခ်င္ တယ္” ဟုေျပာေနသည္။
“ဟုတ္ဖူးလားေနာ္”
“ဟုတ္တာေပါ့”
က်ေနာ္သည္လည္း အသံကို ထိန္းခ်ဳပ္ရယ္ေမာေနသည္။
ေတာင္တြင္းႀကီးမွ မီးေရာင္မ်ား ေကာင္းကင္သုိ႔ လွမ္းတက္ေနသည္ကို ျမင္လာေနရသည္။
မေတာ္တဆ ရွာေဖြေရးမ်ား သတင္းရကာ ေစာင့္ဖမ္းေနမလားဟု စုိးရိမ္စိတ္မ်ား ဝင္လာ ေနၾကသည္။ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသည္ ေသြးေၾကာမႀကီးမွတဆင့္ အေၾကာေသး အေၾကာ မွ်င္ ကေလးမ်ားအတြင္းသုိ႔ပါ တဒိတ္ဒိတ္ စီးဆင္းေနသည္ဟု ထင္လာရသည္။
စကားသံမ်ား မထြက္ေတာ့ေပ။ သက္မခ်သံမ်ား ၾကားလာရ၏။ ညိဳညိဳ ့လက္ဖ ဝါးျပင္တြင္ ေခၽြးဥကေလးမ်ား စုိ႔လာေနသည္။
“ေနာက္ကို သူမလိုက္ေတာ့နဲ႔ေနာ္...အခုေနတုန္း ဖမ္းမိရင္ လူပါ အမိခံရမွာ၊ သူမ်ားတုိ႔က ေတာင္က်ခ်င္လဲက် လုပ္ေနၾကတာ၊ သူမ်ား သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္တာ၊ အလုပ ္ျပဳတ္ သြားမွဆုိးတာ ေနာ္.... ေနာက္ကုိ မလိုုက္ေတာ့နဲ႔”
သူက ၿမိဳ ့အဝင္ သင္းခ်ိဳင္းကုန္း ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ေနစဥ္၌ ထုိစကားမ်ားကို တုန္ယင္စြာ အသံ မပြင့္တပြင့္ျဖင့္ ေျပာေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္လည္း ထုိစကားလုံး ကေလးမ်ားကို ေျခရာခံကာ တီးတိုးလုိက္လံ ေရ ရြတ္ၾကည့္ေနမိသည္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ
(အပိုင္း ၁၂ သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္...)



April 16, 2010

ပိေတာက္အသစ္ ရင္ခုန္သံအသစ္နဲ ့ႏွစ္သစ္


(က)

ျမန္မာ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ကဗ်ာသမိုင္းရဲ့ အခ်ိဳးအေကြ ့တခုကို ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ ့ခ်ိဳးေကြ ့သြားနိဳင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေစတဲ့့ ကဗ်ာမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဲဒီကဗ်ာက ခင္းလိုုက္ေဖါက္လိုက္တဲ့ လမ္းသစ္အတိုင္း ေနာက္ပိုင္းကဗ်ာေတြက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာၾကတဲ့သေဘာကို က်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ ဒီကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာနဲ ့အေၾကာင္းအရာဟာ သူ ့အရင္ေပၚခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ ့လံုးဝမတူေတာ့ပဲ အစဥ္အလာေဟာင္းက ရုန္းထြက္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာသစ္အမ်ိဳးအစားသေဘာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အဲသလို ခ်ိဳးနိဳင္ေကြ ့နိဳင္တဲ့ ေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္မွာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာရပ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္္ျဖစ္ဖို ့ဆိုတာကလည္း အတတ္ပညာတခုတည္း ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းအရာတခုတည္း သစ္လို ့ေျပာင္းလို ့ခ်ိဳးလို ့ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အတတ္ပညာေကာ အေၾကာင္းအရာပါ ေျပာင္းလဲရတဲ့လကၡဏာ ရွိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ အကာနဲ ့အႏွစ္ သို ့မဟုတ္ ထုနဲ ့ေစါက္ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ေျပာင္းရတာမ်ိဳးလို ့လည္း ေျပာနိဳင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျပာင္းလဲ ခ်ိဳးေကြ ့လုိက္တယ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးမွာ သူ ့အေၾကာင္းအရာနဲ ့သူ ့အတတ္ပညာဟာ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနတာကို အေသအခ်ာေတြ ့လိုက္ရတဲ့အခ်က္ကလည္္း တကယ့္ကို ထူးျခားေလးနက္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ကဗ်ာေတြလို အေၾကာင္းအရာသစ္ေပမယ့္ အတတ္ပညာကေဟာင္းေနျပန္တာမ်ိဳး၊ တခါ အတတ္ပညာက သစ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာက ေဟာင္းေနတာမ်ိဳး။ အဲသလို ‘ပန္းအိုးနဲ ့ပန္း↓ မကိုက္ညီ မလိုက္ဖက္တာမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ ့လံုးဝမတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာေတြလည္းရွိေနတဲ့ ဒီလိုကဗ်ာအမ်ိဳးအစားမ်ိဳးဟာ ကဗ်ာသမိုင္းအသစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ကဗ်ာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ ကဗ်ာသမိုင္းအသစ္တခုကို ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ ့ပြင့္ေအာင္ ဖြင့္နိဳင္တဲ့ ဖြင့္နိဳင္စြမ္းတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ“ေဇာ္ဂ်ီ↔ ရဲ့ “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာပါပဲ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာအသစ္နဲ ့အေၾကာင္းအရာအသစ္ကို ေလ့လာၾကည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီဟာ “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ၁၉၂၈ခုႏွစ္မွာ ေရးပါတယ္။ တကၠသိုလ္က ပညာတတ္ လူငယ္ တခ်ိဳ ့အေနာက္တိုင္းစာေပရဲ့ ေရးပံုဖြဲ ့ပံု ခံစားပံုေတြကိိုထိေတြ ့ခံစားရင္းက ျမန္မာကဗ်ာနဲ ့အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကို စရနယ္ၿပီး ကဗ်ာအသစ္စမ္းသပ္ပံုေဖၚဖို ့လုပ္ၾကရင္းက “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးဖြဲ ့နိဳင္လိုက္တာပဲလို ့ယူဆမိပါတယ္။ စရနယ္တယ္လို ့က်ေနာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကို ျမန္မာကဗ်ာနဲ ့ေရာစပ္တဲ့အခါ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုတူကူးခ်တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားဟန္ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမွဳကို အေနာက္တိုင္းအတတ္ပညာနဲ ့တကယ့္ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေရာၿပီးနယ္ၿပီး စရနယ္ၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကို ေရးလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ “အရိုးကို အရြက္မဖံုးေစတဲ့နည္း↔ကို အသံုးျပဳၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကိုေရးလိုက္တာပါ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ ့လိုက္တဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ ့ေခတ္ၿပိဳင္ အထူးသျဖင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ ့အေတာင္တူငွက္မ်ားလို ့ဆိုရမယ့္ တကၠသိုလ္ ပညာတတ္ လူငယ္တခ်ိဳ ့ကလည္း အေနာက္တိုင္းကဗ်ာ အေရးအဖြဲ ့နဲ ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္ထဲ စမ္းသပ္ကိုင္းကူးလာေနၾကပါတယ္။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ ့ ဆရာ “မင္းသုဝဏ္↔ ပါပဲ။ဒီလူငယ္ေတြဟာ တခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္လိုမွ စိတ္အာသီသ မက်ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ နယ္ေျမေတြဆီ ေျခဆန္ ့လက္ဆန္ ့လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥပမာ အိမ္မွာေမြးတဲ့ ေၾကာင္၊ ဘဲ၊ အစရွိတဲ့ သတၱဝါေလးေတြကအစ ေခါင္းေပါင္းစ၊ ေရလွိဳင္း၊ လတာျပင္၊ ျမက္ရိပ္သမား အစရွိတဲ့ ေလာကအဂၤါရပ္နယ္ပယ္ထဲက အရာဝတၳဳအသီးသီးဆီကို အေတြးအျမင္ခ်ဲ ့ထြင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက အေနာက္တိုင္းမွာ ေရာ္မန္တိက ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ “ယိစ္↔တို ့ “ကိစ္↔တို ့“ဘိုင္ရြန္↔တို ့ရဲ့ ကဗ်ာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သဘာဝေလာကထဲ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဝင္ၾက ႏွိဳက္ၾကတဲ့သေဘာပါပဲ။ သူတို ့ဆီက နည္းကို ယူသံုးတာပါပဲ။ ဒီလို ရင္ခုန္မွဳအသစ္ကို လူငယ္ေတြ ခံစားလာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးတာပါ။

ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ ဟုိယခင္တုန္းကေတာ့ “ပိေတာက္ပန္း↔ကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက “ကံ့ေကာ္ပန္း↔ေလာက္ အေလးအနက္မထားခဲ့ပါဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရာသီႏွစ္ကူး တန္ခူးလဘြဲ ့ကဗ်ာေတြမွာ တစ္ရာသီထဲ ပြင့္တာခ်င္းအတူတူ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက ပိေတာက္ပန္းကိုခ်န္လွပ္ၿပီး ကံေကာ္ပန္းကိုပဲ အျမဲတန္းလိုလို ထည့္ဖြဲ ့သြားၾကတာ ေတြ ့ရပါတယ္။

ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းႀကီးတခုလံုးေလာက္နီးနီး ပိေတာက္ပန္းကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္မခုန္နိဳင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀၀) ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ ပိေတာက္ပန္းရနံ ့ကို ရွဴရွိဳက္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ ဂႏၵာရုံအား မေကာင္းခဲ့ၾကပါဘူး။ ျမန္မာကဗ်ာထဲမွာ ေသာ္ကပန္းကအစ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းအထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္ခုန္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကိုၾကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသ၊ိ ဘယ္ကဗ်ာထဲမွာမွ မေတြ ့ၾကရပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မေတြ ့ရသေလာက္ပဲလို ့ဆိုနိဳင္ပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ၾကကာမွသာ “စံုနံသာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့↔ရဲ့ “ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့↔ေလးခ်ိဳးကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္တို ့ေတြ ့ၾကရေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ခံ ပိေတာက္ပန္းဟာ ဦးေက်ာ့ရဲ့ေက်းဇူးနဲ ့အေမ့ခံရက်ိဳးနပ္တယ္လို ့ေတာင္ ဆိုရမလားပါပဲ။ ဦးေက်ာ့က သူ ့ကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းကို “ပန္းတကာတို ့ရဲ့ဘုရင္↔ ျဖစ္တယ္လို ့ေတာင္မွ ေနရာေပးဖြဲ ့ဆိုလိုက္ပါတယ္။

စံုနံ ့သာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့ရဲ့လက္ထက္မွာ ပန္းတကာတို ့ရဲ့ဘုရင္အျဖစ္ လူရာသူရာဝင္လာရတဲ့ ပိေတာက္ပြင့္ဟာ သက္မဲ့ကေနၿပီး သက္ရွိရုပ္အျဖစ္ တဆင့္တက္ ထူးကဲလာတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတြ ့လာရပါတယ္။ ဒီလို သက္မဲ့ကေနၿပီး သက္ရွိဘဝေရာက္ေအာင္ အသက္သြင္းေပးလိုက္သူကေတာ့ ေခတ္ဆန္းစာဆိုႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီပါပဲ။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ ့တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းရဲ့အလွနဲ ့အနံ ့ေလာက္တင္ရပ္မေနပဲ ပိေတာက္ပန္းကို သက္မဲ့ကေနၿပီးသက္ရွိ ေလာကီသားတဦးအေနနဲ ့တုိက္ရုိက္ေရးဖြဲ ့လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုေရးဖြဲ ့တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာကို အေၾကာင္းအရာအရနဲ ့အတတ္ပညာအရ ႏွစ္ခုစလံုး သစ္ေအာင္ ဖြဲ ့တာေတြ ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ေခတ္ဆန္းကဗ်ာေခတ္တခုရဲ့ လမ္းမေဟာ္ကို ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

(ခ)

ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ေနာင္အခါ “သင္ခန္းစာတန္းဝင္ကဗ်ာ↔တပုဒ္ျဖစ္လာေစမယ့္ “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးဖြဲ ့စဥ္က ဆရာက အသက္ (၂၀)ဝန္းက်င္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။၁၉၂၈ တကၠသိုလ္ဘီေအတန္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း (၆၀၀)ေက်ာ္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ တကံ့ေကာ္ထဲေကာ္ၿပီး ကံ့ေကာ္ပန္းမွ ကံ့ေကာ္ပန္းျဖစ္ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာသစ္ကို ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ေနတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ွီက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ လက္လွမ္းမမီတဲ့ ပိေတာက္ပန္းကို ပန္းဘြဲ ့အသစ္စပ္ဆိုဖို ့တမင္ ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပဲလို ့ ယူဆလို ့ရေကာင္းရနိဳင္ပါတယ္။ ကဗ်ာအသစ္ကို ပန္းအသစ္နဲ ့ေဖၚျပခ်င္တဲ့သေဘာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ ပန္းအသစ္ကိုေတာ့ ေရြးၿပီးၿပီ။ ယခင့္ယခင္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ပန္းဘြဲ ့ေရးသလို ပန္းရဲ့အလွ ပန္းရဲ့ရနံ ့၊ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းေလာက္အထိ ျမင္လို ့ထိေတြ ့လို ့ရတဲ့ အဆင္းကိုသာဖြဲ ့တဲ့ ပန္းဘြဲ ့ကဗ်ာမ်ိဳး ေရးလို ့ေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ကဗ်ာသစ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပန္းဘြဲ ့အသစ္ျဖစ္ဖို ့ဆိုရင္ ရင္ခုန္သံလည္းသစ္ဖို ့လိုတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပန္းရဲ့အဆင္းကိုဖြဲ ့တာထက္ ပန္းရဲ့အခ်င္းကို အဆင့္တဆင့္တိုးၿပီးဖြဲ ့မွ ျဖစ္မယ္လို ့ေတြးမိေကာင္းေတြးမိပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ အသက္မဲ့တဲ့ ပိေတာက္ပန္းကို “သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမိို ့↔ ဆိုတဲ့ စာတေၾကာင္းထဲနဲ ့ အဝိညာဏအေနအထားကေနၿပီး ဝိညာဏအေနအထားအထိ ပိေတာက္ပန္းကို တင္စားဖြဲ ့ဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပိေတာက္ပန္းဟာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာထဲမွာ အသက္မဲ့ရာကေန အသက္ရွိတဲအမိ်ဳးအစားျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကို ဖတ္တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းကို သနားစရာ ခ်စ္ခင္စရာ ဂရုဏာသက္စရာ အသက္ရွိတဲ့ပန္းကေလးအျဖစ္ ရင္ခုန္မွဳအသစ္နဲ ့ခ်ဥ္းကပ္သြားမိ ေစပါေတာ့တယ္။ပန္းကေလးကလွလိုက္တာ ေမႊးလုိက္တာဆိုတာေလာက္နဲ ့ရပ္မေနေတာာ့ပဲ ကိုယ္နဲ ့ႏွိဳင္းယွဥ္ခံစားယူရတဲ့ သက္ရွိပန္းကေလး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ္ရဲ့ ရင္ခုန္သံအသစ္ကို က်ေနာ္တို ့ေကာင္းေကာင္းခံစားလို ့ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အေၾကာင္းအရာအသစ္ ကို က်ေနာ္ ေျပာတာပါ။

ေနာက္တခု ထူးျခားတဲ့အခ်က္ရွိပါေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာအသစ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ပံုသ႑ာန္အသစ္ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ကို လူေတြ ယခင္ကထက္ပိုၿပီး ခံစားနားလည္နိဳင္ဖို ့ဆိုရင္ လူေတြနဲ ့လက္ေတြ ့က်က် ထိကပ္နီးစပ္တဲ့ “ဟန္နဲ ့သ႑ာန္↔ရွိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ သည္ေတာ့ကာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သူေရွ ့ကေလ်ာက္လာေနတဲ့ အနဳပညာရွင္ ရုပ္ေသးဆရာ “ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွ↔ကို သတ္ိထားမိဟန္တူပါတယ္။ လူေတြနဲ ့အကၽြမ္းတဝင္ရွိလာေနတဲ့ သံခ်ိဳဆရာ ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွရဲ့ သံခ်ိဳကဗ်ာေတြကို သတိထားမိဟန္တူတယ္။ ရုပ္ေသးဆရာ ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွက ရုပ္ေသးဆရာအျဖစ္နဲ ့လူထုထဲဆင္းတဲ့အခါ လူေတြရဲ့နားထဲ အလြယ္တကူနဲ ့အဆင္ေျပေျပ နားဝင္ေစတဲ့ ခ်ိဳလည္းခ်ိဳ ျမလည္းျမ တယ္လို ့ဆိုနိဳင္တဲ့ သံခ်ိဳစပ္ကဗ်ာေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သတိျပဳမိဟန္တူပါတယ္။ သည္လိုနဲ ့ပဲ ပိေတာက္ပန္းကို လူေတြ စာနာစိတ္ျဖစ္လာေအာင္ သံခ်ိဳစပ္နည္းကိုသံုးၿပီး ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့သံခ်ိဳစပ္ကဗ်ာကို ေရးပါေတာ့တယ္။ တခါ ဒီေလာက္နဲ ့ေတာ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္သစ္ဘယ္ျဖစ္နိဳင္ဦးမွာလဲ။ သံခ်ိဳစပ္ကဗ်ာ ဆိုတာ ဟိုတုန္းက ကဗ်ာဆရာေတြ သူလိုငါလို ေရးနိဳင္တဲ့အေနအထားမွာရွိတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာက ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့ကဗ်ာကို ေျခေတြလက္ေတြတပ္တဲ့အခါ လူေတြနဲ ့လည္း ပိုၿပီးနီးစပ္ေစမယ္၊ ကဗ်ာ့မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကိုလည္း ပိုၿပီးခ်ဲ ့ထြင္လိုက္ရာေရာက္ေစဖို ့လူေတြေန ့စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ “စကားေျပာစာဟန္↔ကို ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ ေျခေတြလက္ေတြအျဖစ္အသံုးျပဳပါေတာ့တယ္။ လူေတြေန ့စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ လူထုသံုးစကားေျပာေလသံကို ယူသံုးလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္း ၿပီးရင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီပဲ ဆိုတဲ့ေျပာစမွတ္ျပဳရေလာက္္ေအာင္ျဖစ္ေစတဲ့ ကဗ်ာအတတ္ပညာတီထြင္မွဳကို ဆရာက ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အဖြင့္နိဒါန္းပါဒျဖစ္တဲ့ “မခူခ်င္စမ္းပါနဲ ့↔ ဆိုတဲ့ ပါဒ တခုထဲနဲ ့ ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္တခုလံုးကို ဂယက္လွိဳင္းေတြ တဝုန္းဝုန္းရုိက္ခတ္လိုုက္သလို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျမန္မာကဗ်ာအမ်ားစုႀကီးဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာက ခင္းေပးေဖါက္ေပးတဲ့လမ္းအတိုင္း ဆက္လက္ေလ်ာက္လွမ္းလာလိုက္တာ “ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္↔ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေခတ္တခု ထူေထာင္နိဳင္တဲ့အထိ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္ရဲ့တံခါးကို ဆြဲဖြင့္မိသလို ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ဟာ ရင္ခုန္သံအသစ္နဲ ့ပိေတာက္ပြင့္သစ္ကို ခူးယူနိဳင္ခြင့္ရ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာလည္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ ့ ေခတ္စမ္းေခတ္တခုလံုးု ပိေတာက္ပြင့္သစ္ရနံ ့ေတြ ေမႊးျမနိဳင္ခဲ့တယ္လို ့ယူဆနိဳင္ပါတယ္။ ။

ၿငိမ္းေဝ
ကိုးကား။ ။ (၁) ျမန္မာစာေပညြန္ ့ေပါင္းက်မ္း (ပ+ဒု)
(၂) ေဇာ္ဂ်ီ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္
(၃) ျမန္မာစာ မိတ္ဖြဲ ့(တိုက္စိုး၊ မင္းယုေဝ)




အက်ယ္ခ်ဲ႕ၾကည့္ရန္စာမ်ားထားရန္ေနရာ.

April 10, 2010

မိုးတေပါက္နဲ ့လည္း ပိေတာက္ပြင့္နိဳင္တယ္


(က)

“ပန္းေဝေဝ↔စာအုပ္အငွါးဆိုင္ကေလးထဲကမီးေရာင္က ဆိုင္အျပင္ဘက္ ကိုက္အနည္းငယ္အကြာအထိ လင္းေနသည္္။ရထားလမ္းႏွင့္စာအုပ္ဆိုင္ကေလးၾကားက ေျမကြက္လပ္ေပၚမွာလည္း မီးေရာင္ကေရာက္ေနသည္္။ လြန္ခ့ဲသည့္နာရီဝက္ေလာက္ကေတာ့ အဲဒီေျမကြက္လပ္မွာခ်ထားသည့္ စားပြဲဝိုင္းကေလးေဘးမွာ လူတခ်ိဳ ့ထိုင္ေနခဲ့ၾကေသး၏။ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္တင္ျမင့္၊ ဆရာ ဦးရမ္းမဂ်ိ၊ ကိုခင္ေမာင္ၾကည္ႏွင့္အတူ သူလည္းပဲ လဘက္ရည္ဝိုင္းဖြဲ ့ ထိုင္ေနခဲ့၏။

ေဇယ်ဝတီၿမိဳ ့သၾကားစက္ဝန္းႀကီးထဲ ဝင္ရာ ကားလမ္းက စာအုပ္ဆိုင္ကေလးႏွင့္ ကိုက္ ၃၀ ေလာက္အကြာတြင္ ရထားလမ္းကို ကန္ ့လန္ ့ျဖတ္ၿပီး ရွိေန၏။ သူတို ့ဝုိင္းစုထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနခဲ့ရာ ေျမကြက္လပ္ကေလးကို ရထားလမ္းႏွင့္ ကားလမ္းဆံုရာ ကုန္းထိပ္ေပၚကၾကည့္လ်င္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို လွေန၏။ ကက္ဆက္ႏွင့့္ဖြင့္ထားသည့္ ခင္ေမာင္တိုးရဲ့ သီခ်င္းသံက ခတ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရ၏။ သူတို ့လူစု လူစုကြဲေတာ့ ည (၁၀)နာရီထိုးၿပီ။ စားပြဲဝိုင္းက ေနာက္ဆံုး ထျပန္သြားသူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္တင္ျမင့္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဧည့္သည္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ စားပြဲဝိုင္းေဘးမွာ သူတေယာက္တည္း က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။ ကက္ဆက္သီခ်င္းကိုလည္း မေဒဝီက ပိတ္လိုက္ၿပီးၿပီ။
စာအုပ္ဆိုင္ကေလးထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မေဒဝီက စာအုပ္စင္ေဘးက စားပြဲမွာ စာထိုင္ဖတ္ေန၏။ စားပြဲဝိုင္းမွာ လူရွင္းသြားၿပီျဖစ္တာမို ့သူက မေဒဝီကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ မေဒဝီက ေတာ္ေတာ္နဲ ့ထမလာေသးပဲ စာထိုင္ဖတ္ေနေသး၏။ သူက စားပြဲခံုႏွင့့္ကုလားထိုင္ပုေလးေတြကို သိမ္းဖို ့ျပင္လိုက္ရေတာ့၏။

“ခံုေတြသိမ္းေတာ့မလားေမာင္ ↔

သူက လက္ထဲက ခံုပုေလးတခုကို ျပန္ခ်လို္က္ရင္း မေဒဝီကို လွည့္ၾကည့္သည္။

“မနက္ျဖန္က်ရင္ ပိေတာက္ေတြပြင့္မယ္ထင္တယ္ေမာင္ ↔
သူက စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ႏွင့္ မေဒဝီကို ေငးၾကည့္မိသည္။
“မိုးကျဖင့္ တစက္တေပါက္ပဲ ရြာသြားတဲ့ဟာ ↔
မေဒဝီက သူ ့ကို သေဘာက်သည့္အၿပံဳးႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေန၏။
“မိုးတေပါက္နဲ ့လည္း ပိေတာက္ပြင့္နိဳင္တယ္မို ့လားေမာင္ရယ္၊ အဲဒါ က်မေျပာတာမဟုတ္ဘူးေမာင္ေရ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ေျပာတာ ကဲ..↔

ထိုအခ်ိန္အထိ သူက မေဒဝီကို ေငးၾကည့္ေနတုန္းျဖစ္ေနေသး၏။ သိမ္းမယ္လုပ္ေနတဲ့ ခံုပုေလးကိုလည္း ကိုင္ထားေနဆဲ။

“ ဘာေငးေနတာလဲေမာင္ရဲ့ က်မေျပာတာ သေဘာမတူနိဳင္လို ့လား ↔
“ ေအာ္ ေအး ေအး ဟုတ္ပ၊ မင္းေျပာတာျဖစ္ေတာ့ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ကူသိမ္းဖို ့လည္းစိတ္ကူးဦး၊ ညဥ့္နက္ေနၿပီ ↔
“ ညဥ္ ့နက္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲေမာင္ရယ္၊ ဒီကေန ့ည က်မတို ့မအိပ္ေတာ့ပဲေနလိုက္ၾကရင္ေကာင္းမလားလို ့↔

သူက မေဒဝီကို အနည္းငယ္အံ့ၾသဟန္ႏွင့္ ေမါ့ၾကည့္သည္။ လက္ထဲက ခံုပုေလးကိုလည္း ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ မေဒဝီက သူ ့ကိုအၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္းခဏၾကာမွ်ဆံုလိုက္ၾကသည္။
“ မနက္ၾကရင္ ပိေတာက္ေတြပြင့္နိဳင္တယ္ေမာင္္၊ က်မအထင္ မနက္ သံုးနာရီ ေလးနာရီေလာက္မွာ ပိေတာက္ေတြပြင့္မယ္နဲ ့တူတယ္၊ က်မတို ့ပိေတာက္ပြင့္တာ ေစါင့္ၾကည့္ရရင္ေကာင္းမလားလို ့ ↔
သူက မေဒဝီကို မေဝခြဲတတ္သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ မေဒဝီရဲ့အေတြးကို သေဘာက်စြာျပံဳးမိသည္။

“ မေသခ်ာတဲ့အလုပ္ကို ဘာျပဳလို ့ဒုကၡခံေနမလဲကြာ၊ မိုးရြာရင္ပိေတာက္ပြင့္မယ္ဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ညေနကရြာသြားတယ္ဆိုတဲ့မိုးက တကယ့္ကို နည္းနည္းေလး၊ မိုးဖြဲေလးလို ့ေတာင္မွ မဆိုသာပါဘူး၊ေအးေလ ထားပါ၊ မင္းက ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ ့ကိုင္ေပါက္မွေတာ့ ေမာင္ မကန္ ့ကြက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပိေတာက္ပင္က ဘယ္မွာရွိသလဲ၊ မင္းစဥ္းစားထားတာ ေတြ ့ထားတာေကာရွိလို ့လား↔
“ ေအာ္ ေမာင္ကလည္း ပိေတာက္ပင္ေတြ ေမာင္တို ့ညေက်ာင္းေရွ ့က လမ္းမွာ တန္းစီေနတာ ေမာင္မသိဘူးလား၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတလမ္းလံုး သၾကားစက္ဝန္ထမ္းအိမ္ယာေတြဆိုေတာ့ မာက်ဴရီမီးေတြထိန္ေနတာပဲ၊ က်မက ေမာင္သိေနတယ္ထင္လို ့ေျပာတာ ↔
“ ေအာ္ ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ေနရာကြာ၊ ပိေတာက္ပင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လမ္းဟိုဖက္ဒီဖက္ တန္းစီၿပီးေပါက္ေနတာ၊ ဟား ↔
“ ဆိုင္ေတာ့သိမ္းလိုက္မယ္ေလ၊ အိမ္ျပန္နားရင္ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး မေတာ္တဆမနိဳးလို ့ဒီအခြင့္အေရးလက္လြတ္သြားရင္ ဒီတႏွစ္ဘယ္လိုမွ ျပန္မရနိဳင္ေတာ့ဘူးမို ့လား၊ က်မသေဘာကေတာ့ ဆိုင္မွာပဲ ေမာင္နဲ ့က်မ စာဖတ္လိုက္ ဆိုင္သန္ ့ရွင္းေရးေလးလုပ္လိုက္နဲ ့အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္မယ္ေလ၊ မနက္ သံုးနာရီေလာက္ၾကေတာ့ အဲဒၤီပိေတာက္လမ္းကို ျမန္းၾကတာေပါ့၊ အိုေကပါတယ္ေနာ္ေမာင္ ↔

သူက ေခါင္းတခ်က္ညိမ့္ကာ ခံုပုေလးမ်ားကို သိမ္းသည္။ မေဒဝီကိုလည္း စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနမိသည္။ ပိေတာက္ပြင့္တာကို ေစါင့္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုပါလား။ မိုးတစ္ေပါက္နဲ ့လည္း ပိေတာက္ပြင့္တာပဲ ဆိုပါလား။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ဆိုင္ေလးကို သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ မေဒဝီက မီးညြန္ ့က်ိဳးေနသည့္မီးေသြးမီးဖိုကို မီးျပန္ေမႊးကာ ေရေႏြးအိုးတလံုးထပ္တည္သည္။ လဘက္သုပ္တစ္ပြဲျပင္သည္။ ညဦးပိုင္းက ထမင္းစားလို ့က်န္ေနသည့္ ထမင္းက်န္ကို ပန္းကန္ျပားတြင္ထည့္သည္။ ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းတပ္သည္။
သူကေတာ့ ဆိုင္ေဘးတဝိုက္ကို တံမ်က္စည္းလွည္းသည္။ အမိွဳက္ေကာက္သည္။ စာအုပ္စင္မ်ားကို ဖံုခါသည္။ ေန ့စဥ္ စာအုပ္ငွါးစာရင္းကို စစ္သည္။ စာအုပ္ငွါးခရေငြကို စစ္သည္။

“ ပန္းေဝေဝ ↔စာအုပ္အငွါးဆိုင္ကေလးထဲ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရွဳပ္ေနစဥ္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးရဲ့ေနာက္ဖက္ ရထားလမ္းေဘးအိမ္ကေလးေတြဆီက ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္သံမ်ားၾကားလိုက္ရ၏။ မီးေရာင္ႏွင့္ေဝးရာ ရထားလမ္းေဘး အနိမ့္ပိုင္း ဖင္တျပန္ေခါင္းတျပန္ စုၿပံဳတိုးေခြ ့ေနၾကသည့္ တဲမမည့္တမည္ အိမ္ကေလးေတြဆီက ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံက တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တြန္းထိုးႏွိဳးလိုက္၏။

“ ဘာလဲ၊ေနာက္ထပ္ ငါက ဘာထပ္ေပးရဦးမွာလဲ၊ ေဟ့ ခင္ေမာ္ေနာ္၊ ခင္ေမာ္ သီးခံနိဳင္တဲ့အတိုင္းအတာထက္ပိုၿပီး လြန္လာရင္ ခင္ေမာ္က ဘယ္မေအ မွ သီးမခံဘူးေဟ့၊ ဘာ ဘာေျပာတယ္၊ ေအာင္မယ္ေလး၊ လူလည္းအိပ္ေပးရတယ္၊ ဆက္ေၾကးလည္းေပးတယ္၊ အရက္ဝယ္တိုက္တယ္၊ အို အၿမီးေတာင္ ဝယ္ေပးတယ္၊ ဒါကိုအားမရလို ့ပိုက္ဆံထပ္ေပးရဦးမယ္ဟုတ္လား၊ ေအာင္မယ္ လာစမ္းပါ၊ နင့္ေသနတ္ေလာက္ေတာ့ ခင္ေမာ္က ဟိုဟာေလာက္ေတာင္ ေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူး↔

မေဒဝီက သူ ့ဘက္ကိုလွည့္မၾကည့္ပဲ လဘက္သုပ္ပန္းကန္ကိုသာ ေခါင္းငံု ့ၿပီးျပင္သည္။ သူက တံမ်က္စည္းလွည္းေနရာက အသံၾကားရာဆီ နားကေရာက္ေန၏။ မၾကာခင္ မခင္ေမာ္တေယာက္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးဆီ ေရာက္လာနိဳင္ေသးသည္ကိုလည္း သူသိေနသည္။ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ဆိုင္မသိမ္းေသးသည္ကို မခင္ေမာ္ ေကာင္းေကာင္းသိနိဳင္သည္။ အေျခအေနေပးလ်င္ မေဒဝီႏွင့္သူ ့ကို သူ ့ဘဝအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ေကာင္း ရင္ဖြင့္ေပဦးမည္။ မခင္ေမာ္က အသံကုန္ဟစ္ၿပီးေျပာေနေပသည့္ ေယာက်ၤားတဦး၏အသံကိုမူ ခတ္အုပ္အုပ္သာၾကားေနရ၏။ မခင္ေမာ္ရဲ့စကားထဲမွာ ေသနတ္ဆိုတာပါလာလို ့မခင္ေမာ္တေယာက္ ရဲစခန္းက တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးႏွင့္ စကားမ်ားေနျခင္းျဖစ္မည္ဟု သူေတြးမိသည္။ မခင္ေမာ္က ရဲစခန္းကို ဆက္ေၾကးေပးေနရသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ ညဥ့္နက္သည့္ တခ်ိဳ ့ေသာညမ်ားဆိုလ်င္ ရထားလမ္းေဘး မခင္ေမာ္တို ့တဲအိမ္ကေလးေတြဆီ မၾကာခဏေရာက္လာေလ့ရွိသည့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးမွာ မခင္ေမာ္၏ေဖါက္သည္တေယာက္ဆိုသည္ကို သူသိသည္။အခုေတာ့ မခင္ေမာ္တို ့အဆင္မေျပျဖစ္ၾကဟန္တူသည္။
မခင္ေမာ္ရဲ့ ေအာ္သံဟစ္သံ ထပ္ၿပီး မၾကားရေတာ့။ ေခြးေဟာင္သံမ်ားၾကားရၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ဆိုင္ေဘးမွေကြ ့ကာ ကားလမ္းမေပၚတက္သည္။ လမ္းေဘးဓါတ္မီးတိုင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရဲဝတ္စံုႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္။ ရထားလမ္းေဘး အေမွာင္ထုထဲက ေခြးေဟာင္သံမ်ားရပ္သြားသည္။
သူ ့စိတ္ထဲ ခဏအၾကာတြင္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးဆီ မခင္ေမာ္ေရာက္လာနိဳင္သည္ဟုေတြးသည္။ သို ့မဟုတ္ မနက္ျဖန္ေန ့လည္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မခင္ေမာ္တေယာက္ မေဒဝီေရွ ့တြင္ထိုင္ကာ သူ ့ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ငိုကာရယ္ကာႏွင့္ ရင္ဖြင့္ေပလိမ့္ဦးမည္ဟု သူေတြးမိသည္။

(ခ)

“ မခူခ်င္စမ္းပါနဲ ့
ႏွစ္ဆန္း ခါေတာ္မီမို ့
ဇေမၵာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာပါ့
ခပ္သိမ္း နယ္စံုစံုသို ့
ပြင့္ငံုကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို ့
ေခါင္းၾကြကာ ဆာေဝေဝနဲ ့
သူလဲေလ ေလာကီသားလိုပါ့
ၾကြားခ်င္လွ ေပလိမ့္မယ္။↔

သူႏွင့္မေဒဝီတို ့ႏွစ္ေယာက္ သၾကားစက္ဝန္းႀကီးထဲဝင္လာေတာ့ မနက္ သံုးနာရီထိုးၿပီ။ သူက စာအုပ္ဆိုင္ကေလးထဲက ထြက္လာကတည္းက ပိေတာက္ပန္းကိုဖြဲ ့တဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ “ပန္းေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ေတြးလာခဲ့၏။ ဆိုင္ထဲက မထြက္လာခင္ ပိေတာက္ပန္းအေၾကာင္း မေဒဝီႏွင့္သူ စကားနည္းနည္းထိုင္ေျပာျဖစ္ေသးသည္။ ေရွးစာဆိုမ်ားက ပိေတာက္ပန္းကို သိတ္ၿပီးစာမဖြဲ ့ခဲ့ဘူးလို ့သူ ထင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္း ကိုလိုနီေခတ္ေလာက္ၾကမွသာ ပိေတာက္ပန္းကို စာဆိုတိုင္းလိုလို ကဗ်ာဖြဲ ့လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ ့အေနနဲ ့မေၾကနပ္မိေၾကာင္း မေဒဝီကေျပာခဲ့၏။ မေဒဝီ၏ထင္ျမင္ခ်က္ကို သူက သေဘာတူသည္။ ပိေတာက္ပန္းကိုဖြဲ ့တဲ့စာဆိုေတြထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို သူ ့အေနနဲ ့အထူးအေလးအနက္ထားမိေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပမ္ိသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္ကို အဲဒီ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာနဲ ့တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္လို ့သူထင္ေၾကာင္း၊ အထင္ရွားဆံုးအဂၤါရပ္ကေတာ့ ပိေတာက္ပန္းကို သက္မဲ့ဘဝက သက္ရွိဘဝေရာက္ေအာင္ သက္ရွိသ႑ာန္ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ ့တဲ့ အတတ္ပညာေရး ဆန္းသစ္မွဳဟာ ေခတ္ဆန္းကဗ်ာရဲ့ ေခတ္ေဟာင္းကဗ်ာေတြနဲ ့မတူ လမ္းသစ္ ေဖါက္လိုက္တဲ့ကဗ်ာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့မိ၏။ သူက ဥပမာအေနႏွင့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာထဲက “ သူလဲေလ ေလာကီသားလိုပါ့၊ ၾကြားခ်င္လွေပလိမ့္မယ္↔ဆိုတဲ့စာသားက သက္မဲ့ပိေတာက္ပန္းကို သက္ရွိေနရာမွာထားၿပီး ေရးဖြဲ ့တဲ့စားသားျဖစ္ၿပီး၊ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အစဦးဆံုးပါဒျဖစ္တဲ့ “ မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ ့↔ဆိုတဲ့ ပါဒၾကေတာ့ ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ စာဟန္အေရးအဖြဲ ့ရဲ့ဟန္ကိုခ်ိဳးဖ်က္ၿပီး စကားေျပာဟန္ကို အသိရိွရိွ ထိထိမိမိ ပထမဆံုးတီထြင္အသံုးျပဳလိုက္တဲ့ အခ်က္၊ အဲဒီအခ်က္ေတြဟာ ျမန္မာကဗ်ာရဲ့ အခ်ိဳးအေကြ ့တခုျဖစ္ေစခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္၏္။ သူ ေျပာျပတာေတြကို နားေထာင္ရင္းက မေဒဝီက “ ဆရာေဇာ္ဂ်ွီေျပာသလိုဆိုရင္ က်မတို ့ပိေတာက္ပန္းေတြ ေစါင့္ၿပီးခူးလို ့ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားကြယ္၊ ဆရာက ပ္ိေတာက္ပန္းကို မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ ့လို ့ေရးတယ္မို ့လား↔ဟု ေျပာခဲ့ေသး၏။ ထိုအခါက်ေတာ့လည္း သူက “ ဒါကေတာ့ တို ့က ပန္းခူးဖို ့အဓိကထားမွာမွမဟုတ္တာ ပိေတာက္ပန္းပြင့္တာကိုပဲ ေစါင့္ၾကည့္ခ်င္တာက အဓိကမို ့လားကြာ ↔ဆိုတဲ့စကားနဲ ့မေဒဝီကို ျပန္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရ၏။

သၾကားစက္ရုံဝန္းႀကီးထဲက စက္ရုံအဝင္ဖက္သြားရာ၊ အရက္ပ်ံစက္ရုံဖက္သြားရာႏွင့္ ညေက်ာင္းေရွ ့သို ့သြားရာ လမ္းဆံုလမ္းခြကို ေရာက္ေတာ့ သၾကားစက္အဝင္ေပါက္ဂိတ္က ညေစါင့္တဦးထြက္လာကာ သူတို ့ကို လွမး္ၾကည့္ေန၏။ သူႏွင့္မေဒဝီက ညေက်ာင္းဖက္သြားရာလမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္လာခဲ့ေတာ့မွ ညေစါင့္သည္လည္း ဂိတ္တဲကေလးထဲ ျပန္ဝင္သြား၏။

သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ လမ္းေလ်ာက္လိုက္ လမ္းေဘးက ခံုတန္းတခုတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္လုပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ အစ ပထမေတာ့ သူႏွင့္အတူ ညေက်ာင္းတြင္ စာအတူတူသင္ၾကသည့္ ဆရာ ကိုခင္ေမာင္ၾကည္တို ့အိမ္ဖက္က ေခြးတေကာင္က လိုက္ေဟာင္ေနေသး၏။ ၿပီးေတာ့ျပန္ၿငိမ္သြား၏။ သူတို ့ကလည္း အိေျႏၵမပ်က္ လမ္းေလ်ာက္ေနခဲ့ၾက၏။ မနက္ ေလးနာရီေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ပိေတာက္ပင္ ပိေတာက္ကိုင္းမ်ားဆီက မည္သည့္ထူးျခားမွဳမွ် မေတြ ့ရေသး။

လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာမ်ားမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ အိပ္ေမါက်ေနၾက၏။ လမ္းေလ်ာက္လာရင္းက အိမ္တလံုးေရွ ့ကိုေရာက္ေတာ့ သူ ့ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးသြား၏။ အိမ္ေရွ ့ပန္းျခံကေလးကို လမ္းေဘးမီးေရာင္ေအာက္တြင္ မထင္မရွားေတြ ့ေနရ၏။ လမ္းႏွင့္ မလွမ္းတလွမး္ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ကေလးကိုမူ အေမွာင္ထဲ၌ သဲကြဲစြာမျမင္ရ။

အိမ္ကေလးေရွ ့တည့္တည့္တြင္ သူ ့ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးသထက္ ေႏွးသြားရသည္။ ထိုအိမ္ကေလးတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ တလအခ်ိန္အထိ ေနထိုင္သြားခဲ့ေသာ အရက္ပ်ံစက္ရုံ အထက္တန္းစာေရး ကိုစိန္ေအာင္တို ့မိသားစုကို သူ ေတြးသည္။ ကိုစိန္ေအာင္က စက္ရုံဝန္ထမ္းမ်ား အေနႏွင့္ ၿပီးခဲ့ေသာ ရွစ္ေလးလံုးဆႏၵျပပြဲႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚထားရွိသည့္သေဘာထားမ်ားကို ေမးထားသည့္ သေဘာထားစစ္တမ္းတြင္ သူယံုၾကည္သလို ထည့္ၿပီးေရးခဲ့၏။ ရွစ္ေလးလံုးဆႏၵျပပြဲမွာ ျပည္သူေတြ၏ အေထြေထြမေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ေဖၚျပသည့္ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ လူထုေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့၏။ ထိုေန ့က အလုပ္မွထုတ္ပယ္ေၾကာင္းစာကို ညေနသံုးနာရီခြဲတြင္ ဌါနမွဴးက သူ ့ကိုလာေပးခဲ့၏။ ေလးနာရီတြင္ ကိုစိန္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေသာကႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ ့တြင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားခ်ကာ ထိုင္ေနၾကသည့္ သူ ့မိသားစုကိုေတြ ့ရေတာ့၏။ ေန ့လည္ကတည္းက သူ ့မိသားစုကို ဝန္ထမ္းအိမ္ယာမွ ေျပာင္းေရႊ ့ရနလာေျပာသည့္္ စက္ရုံလံုျခံဳေရးမ်ားက ေျပာေျပာဆိုဆို ပစၥည္းမ်ားပါ ဆြဲခ်လိုက္ၾက၏။ မိသားစုက ကိုစိန္ေအာင္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ေစါင့္ဖို ့ေျပာသည္ကိုလည္း လက္မခံၾက။ ကိုစိန္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ရေတာ့သည္။ ေနာက္တေန ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္းအတြင္း ေခတၱခိုလွဳံေနၾကသည့္ သူ ့မိသားစုက ကိုစိန္ေအာင္ကို အိပ္ယာကႏွိဳးေတာ့ ကိုစိန္ေအာင္က မနိဳးေသာအိပ္ျခင္းျဖင့္ အိပ္ယာထဲက မထေတာ့။ ကိုစိန္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အဆံုးစီရင္သြားခဲ့ၿပီ။အခုေတာ့ က်န္ရစ္သူ ကိုစိန္ေအာင္တို ့မိသားစု ဘယ္ဆီဘယ္ေနရာတြင္ ဘယ္လို ေနထိုင္ေနၾကသည္ကို သူ မေတြးတတ္ေတာ့။

အိမ္ကေလးေရွ ့ကေက်ာ္လာသည့္တိုင္ အိမ္ကေလးထဲတြင္ ကိုစိန္ေအာင္တို ့မိသားစု ရွိေနေသးသလ္ုိ သူုေတြးမိသည္။ သို ့တည္းမဟုတ္ တေန ့ေသာအခါတြင္ သည္အိမ္ကေလးဆီသို ့ ကိုစိန္ေအာင္တို ့မိသားစု ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာနိဳင္ေကာင္းရဲ့ဟု သူဆုေတာင္းမိသည္။

“ ေဟာ ေဟာ ေမာင္ေရ ေမာင္ေရ ဟုိမွာ ဟိုမွာ ↔

သူ ့လက္တဖက္ကို ေဆာင့္ဆြဲလုိက္သည့္ မေဒဝီကို သူက ျဖတ္ကနဲ ျပန္ၾကည့္သည္။ အေတြးလြန္ေနသည့္ သူ ့စိတ္က မေဒဝီရဲ့ေအာ္သံေၾကာင့္ တိကနဲျပတ္က်သြားရ၏။

“ ဘာလဲ ဘာလဲ↔
“ ဟုိမွာ ဟိုမွာ ၾကည့္ေလၾကည့္ေလ ေဟာေဟာ ဟုိဖက္ကိုင္းမွာလဲ ေဟာေဟာ ပြင့္လာၿပီ ပြင့္လာၿပီ ပိေတာက္ေတြပြင့္လာၿပီ ပိေတာက္ေတြပြင့္လာၿပီး ေဟး ေဟး↔

မေဒဝီက သစ္ကိုင္းမ်ားကို လက္ညိွဳးလိုက္ထိုးရင္း တေဟးေဟးႏွင့္ေအာ္ေနသည္။ သူကလည္း မေဒဝီေနာက္မွလိုက္ကာ ခုန္ေပါက္လုမတတ္ျဖစ္ေနသည္။
လမ္းေပၚတြင္ သူတို ့ႏွစ္ဦးမွအပ မည္သူမွ်မရွိ။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ျဖစ္ကာ တေဟးေဟးႏွင့္ေအာ္ကာ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားကို လက္ညိွဳးထိုးကာ သူတို ့ႏွစ္ဦးစလံုး ဆူညံေနေတာ့သည္။ အနီးဆံုးအိမ္တခ်ိဳ ့က မီးမ်ားလင္းလာၾကသည္။ မလွမ္းမကမ္းမွ ေခြးေဟာင္သံမ်ားထြက္ေပၚလာသည္။ အိမ္တခ်ိဳ ့ဆီက ျပတင္းတံခါးဖြင့္သံမ်ားၾကားလိုက္ရသည္။

ပိေတာက္ပင္တပင္က သစ္ကို္င္းမ်ားမွာ ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ အျဖဴေရာင္လိုလို၊ အဝါေရာင္လိုလို ပန္းပြင့္မ်ားပြင့္အာလာေနၾက၏။ သူတို ့က ဒီဖက္ကကိုင္းကိုေမါ့ၾကည့္ေနစဥ္ ဟုိဖက္ကိုင္းေပၚက ပန္းပြင့္မ်ား အဆုပ္လိုက္ အခိုင္လိုက္ ဘြားကနဲေပၚလာၾက၏။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္အဖို ့ဘယ္လိုမွ စိတ္ကို မထိန္းနိဳင္ၾကေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပိေတာက္ပင္တန္းေအာက္တြင္ ကခုန္လုမတတ္ျဖစ္ကုန္သည္။ အသံေတြ ဆူညံလ်က္။

“ ေဟ့ ေဟ့ မျဖစ္ေသးဘူး၊ မျဖစ္ေသးဘူး၊ လူေတြနိဳးကုန္ၿပီ၊ ေမာင္တို ့ေအာ္သံေတြေတာ္ေတာ္ဆူသြားတယ္၊ ေဟ့ ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ေတာ္ေတာ့၊ ဒီေလာက္ဆို ေၾကနပ္ေတာ့၊ ျပန္ၾကရေအာင္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဒို ့ကို အရူးေတြလို ့ထင္ကုန္ေတာ့မယ္၊ အားနာဖို ့လည္းေကာင္းတယ္↔

သူက မေဒဝီရဲ့လက္ကို လိုုက္ဆြဲကာ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္တားျမစ္ေနမိသည္။ မေဒဝီကမူ ရုတ္တရက္ အရွိန္မသပ္နိဳင္ေသး။အသံမျပဳေတာ့သည့္တိုင္ လမ္းမေပၚတြင္ ပိေတာက္ကိုင္းမ်ားကို လက္ညိွဳးလိုက္ထိုးေနေသး၏။

သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ပိေတာက္ပင္တန္းလမ္းထဲက ျပန္လာေတာ့ ေဇယ်ဝတီၿမိဳ ့ကေလးမွာ နိဳးထစျပဳၿပီျဖစ္သည္။ ၿမိဳ ့ထဲသို ့ဝင္ရာ လမ္းေပၚတြင္ လူတေယာက္တေလကို ေတြ ့လာရ၏။ သၾကားစက္ဝန္းႀကီးထဲက ကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ ေနေရာင္ကို မေတြ ့ရေသးေသာ္လည္း ေစ်းဆိုင္တခ်ိဳ ့တံခါးေတြဖြင့္ေနၾကၿပီ။

စာအုပ္ဆိုင္ကေလးေဘးက ေျမစိုက္ခံုတန္းကေလးေပၚတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အေမါေျပထိုင္ၾကသည္။ မေဒဝီရဲ့အသက္ရွဴသံကို သူၾကားေနရသည္။ မေဒဝီဆီက သနပ္ခါးနံ ့သင္းသင္းကို သူ ရွဴရွိဳက္မိသည္။ အိပ္တန္းဆင္းငွက္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ အထူးသျဖင့္ စာကေလးငွက္ကေလးမ်ားက သူ ့စာအုပ္ဆိုင္ကေလးႏွင့္ လမ္း၏တဖက္ မ်က္ေစါင္းထိုး ကုလားလဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနၾကသည္။ ခံုတန္းကေလးေပၚ ထိုင္ေနသည္မွာ အတန္ငယ္ၾကာသည့္တိုင္ မေဒဝီက စကားမေျပာနိဳင္ေသး။ အိမ္ျပန္ဖို ့စကား မဟနိဳင္ေသး။ သူကမူ မေဒဝီႏွင့္ ခႏၵာကိုယ္ခ်င္းထိကပ္ကာ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္။

“ ေမာင္ သေဘာတူၿပီမို ့လား ↔

မေဒဝီရဲ့စကားေၾကာင့္ သူက ဇေဝဇဝါႏွင့္ မေဒဝီဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။

“ဘာကိုလဲ၊ ဘာကိုသေဘာတူရမွာလဲ↔

မေဒဝီဆီက ရုတ္တရက္ ဘာစကားမွ် မၾကားရ။ ႏွစ္ေယာက္သား အတန္ငယ္တိတ္ဆိတ္သြားရသည္။

“ေအာ္ မိုးတေပါက္နဲ ့လဲ ပိေတာက္ပြင့္နိဳင္တယ္ ဆိုတဲ့စကားကို ေမာင္ သေဘာတူၿပီလား လက္ခံၿပီလားဆိုတာ ေမးလိုက္တာပါ↔

သူက ေရွ ့ကိုျပန္လွည့္ၿပီးထိုင္လိုက္သည္။ မေဒဝီကို မည္သုိ ့မွ်စကားျပန္ၿပီးမေျပာေတာ့။
ေဇယ်ဝတီၿမိဳ ့ကေလးအဖို ့ဒီကေန ့မနက္မွာေတာ့ပိေတာက္ပန္းေတြနဲ ့ေဝေနေတာ့မွာကိုေတြးၿပီး ေက်နပ္ေနမိ၏။ ။

ၿငိမ္းေဝ
(ဒီဝတၳဳတိုေလးကေတာ့ ဧရာဝတီ အင္တာနက္ဝက္ဆိုဒ္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္က တင္ထားခဲ့ၿပီးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးျဖစ္ပါတယ္။)




အက်ယ္ခ်ဲ႕ၾကည့္ရန္စာမ်ားထားရန္ေနရာ.

April 04, 2010

ေခြးအေျခသံ


(၁)

အိမ္အျပင္ဖက္မွာ လေရာင္ေတြ ေျခတဖက္ခ်လိုက္ၿပီထင္ပါရဲ့။
စားပြဲမွာ သူ စာထိုင္ေရးေနခဲ့သလား။ သူ ့ကိုယ္သူ ျပန္ငံု ့ၾကည့္တယ္။လက္ထဲမွာ စာရြက္တရြက္။ စာရြက္ေပၚမွာ လက္ေရးေသးေသးေလးေတြ။ ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ တြန္ ့လိမ္ေနတဲ့ အကၡရာ အမွတ္အသားေတြ။ သူကေတာ့ ကဗ်ာတပုဒ္အျဖစ္ခ်ေရးလိုက္တာပဲ။ အဲဒါ ကဗ်ာတပုဒ္မ်ားလား။ သူက ကဗ်ာစာသားေတြကို သံသယနဲ ့အသံထြက္ၿပီးဖတ္တယ္။ သူ ့အသံကို သူ ျပန္ၿပီးနားေထာင္တယ္။ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေနတဲ့ သက္ရွိသတၱဝါတေကာင္ေကာင္ရဲ့ ညည္းျငဴသံကို ၾကားလိုက္ရသလိုပဲ။

သူ ့အသံကိုသူ ျပန္ၿပီးနားေထာင္ရင္းက တျခားအသံတခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ အသံကိုစစ္ထုတ္ၿပီးနားစိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေခြးအတေကာင္ရဲ့ ေျခာက္ေသြ ့တြန္ ့လိမ္ေနတဲ့ အူသံတခု။ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ၿပီး နားစြင့္တယ္။ သူ ့စိတ္ထဲမွာ အေသအခ်ာၾကားလိုက္ရတဲ့ ေခြးအအူသံက ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ သူက သက္ရွဴမွဳကို ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ အခန္းကေလးထဲ ဘာသံမွမၾကားရေတာ့။ မဟုတ္ဘူး။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူးလို ့သူထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ ့အေပၚ သစ္ကိုင္းေျခာက္တခုအေပၚ နင္းခ်လာေနတဲ့ ေျခသံတခု။ သူ ့အိမ္ကေလးဆီ ဦးတည္လာေနတဲ့အသံ။ သူ ့အနားကို နီးကပ္လာေနတဲ့အသံ။ သူ ့ေဘးနားမွာလာၿပီးမွ ရပ္တန္ ့လိုက္တဲ့အသံ။ အေမွာင္ထုထဲကတဆင့္ လေရာင္ေတြကို ႀကိတ္ၿပီး စုတ္ယူၿမိဳခ်ေနတဲ့ အသံ။

သူက စားပြဲေဘးမွာ ထရပ္လိုက္တယ္။ ေရးလက္စ ကဗ်ာစာရြက္က စားပြဲေပၚက ေလ်ာက်သြားတယ္။ တံခါးမႀကီးဆီ ေလ်ာက္လာလိုက္တယ္။ တံခါးမႀကီးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အိမ္တံစက္ျမိတ္ အေမွာင္ထဲမွာပဲ ရပ္ေနလိုက္တယ္။ လေရာင္ေတြလား...။ သူ ့အိမ္ကေလးေပၚ၊ အိမ္ကေလးနဲ ့ေတာအုပ္ကေလးကို အသက္ဆက္ေပးေနတဲ့ လမ္းကေလးေပၚ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿခံဳေစါင္အမည္းကို ခြါမခ်တတ္တဲ့ ေတာအုပ္ကေလးေပၚ လေရာင္ေတြနီရဲစီးေမ်ာက်ေနလိုက္တာ။ လေရာင္ေတြက သူရပ္ေနရာ အိမ္တံစက္ၿမိတ္အနားကိုေရာက္ေတာ့ ရပ္တန္ ့သြားျပန္တယ္။ သူ ့ကို ခ်စ္ခင္စြာ ပူးကပ္ေခ်ာ့ျမဴလိုက္တယ္။ သူ ့အနားမွာ ရစ္ဝဲၿပီး ေဝ့ဝဲေနလိုက္တယ္။ အနီေရာင္ လေရာင္ေတြက သူ ့အိမ္ကေလးတဝိုက္ ေလခၽြန္သံေတြ ခတ္တိုးတိုးတီးခတ္ရင္း ေဝးသြားလိုုက္ နီးလာလိုက္။

ညသည္ ၿင္ိမ္သက္ေန၏
ငါသည္ ဇာတ္ခံုေပၚ၌ ရွိေနသည္
အေဝးမွ ပဲ့တင္သံေတြၾကားရ၏
ေရွ ့မွာ ငါ ဘာျဖစ္ဦးမလဲ...။
( ပတ္စတာညက္ရဲ့ “ ရြာကေလး သို ့မဟုတ္ လူ ့ေလာကဇာတ္ခံု” ကဗ်ာမွ )

သူက အိမ္တံစက္ၿမိတ္အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာပဲ တုတ္တုတ္မွ်မလွဳပ္ပဲ ရပ္ေနတယ္။ သူ ့အသံကို သူျပန္ၿပီးနားေထာင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့ဆူညံသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ လေရာင္မ်ားကမူ သူ ့ကိုမေတြ ့။ သူ ့အနားအထိေရာက္လာေနသည့္တိုင္ လေရာင္ေတြက သူ ့ကိုမေတြ ့။ ဒါမွမဟုတ္ မေတြ ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ၾကတာလား။ သူကမူ လေရာင္မ်ားကို ေတြ ့ေနရတယ္။ အနီေရာင္လေရာင္မ်ား။

ေတာအုပ္ေတာတန္းကေလးအစပ္္ဆီက သက္ရွိသတၱဝါတခုခုရဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳကို သူေတြ ့လိုက္ရတယ္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရာတခုေပပဲ။ ထိုအရာက ေတာအုပ္အစပ္မွထြက္လာကာ လေရာင္ေအာက္မွာ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ ့ေနာက္က ေနာက္ထပ္တျခားသက္ရွိသတၱဝါ သံုးေလးခု။ ထိုအရာအားလံုး လေရာင္ေအာက္ ထြက္ၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ လမင္းႀကီးကို ေမါ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လည္တိုင္ေတြကို ယိမ္းကသလို ဆန္ ့ထားၾကတယ္္။ အျပာေရာင္ ေခြးအအူသံမ်ား ေတာအုပ္အစပ္မွ ဟူးဟူးရားရား ထၿပီး ေတာက္ေလာင္လိုက္ၾကတယ္။ ေတာအုပ္ကေလးကလည္း အျပာေရာင္ေခြးအအူသံမ်ား ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ၿပီးအျပာေရာင္သန္းတယ္။ သစ္ရြက္ေတြက အနီေရာင္လေရာင္ေတြကို ခြါခ်လိုက္ၾကတယ္။ သစ္ကိုင္းေတြေပၚမွာ လေရာင္ေတြ အျပာေရာင္သန္းကုန္တယ္။ ေတာအုပ္နဲ ့သူ ့အိမ္ကေလး အသက္ဆက္ေပးရာ လူသြားလမ္းကေလးေပၚမွာေတာ့ လေရာင္ေတြ ယိမ္းကေနၾကဆဲ။ အျပာေရာင္နဲ ့အနီေရာင္ေတြ တခုနဲ ့တခု တြန္းကန္ဖက္တြယ္ထားေနၾကတဲ့ဲ့ လေရာင္မ်ား။

ည၏အေမွာင္သည္ ငါ့ကို ဖံုးလႊမ္းထား၏
ေအာ္ပရာ မွန္ေျပာင္းမ်ားကဲ့သို ့
အေမွာင္ထုအားလံုးသည္ ငါ့ကို ခ်ိန္ရြယ္ထား၏
အို ...အဖ ဘုရားသခင္
တတ္နိဳင္လ်င္ ဒီတခါေတာ့ အကၽြန္ဳပ္အား သနားေတာ္မူပါ။
( ပတ္စတာညက္ရဲ့ “ရြာကေလးဇနပုဒ္ သို ့မဟုတ္ လူ ့ေလာက ဇာတ္ခံံု” ကဗ်ာမွ... )

သူက သူ ့ရဲ့ “ ေဒါက္တာဇီးဗားဂိုး ” ဝတၳဳႀကီးထဲက ဇာတ္ဝင္ခန္းတခန္းကို ျပန္ေတြးေနမိျပန္တာပါ။ ဒီတုန္းက ေတာ္လွန္ေရးႀကီးရဲ့ ႏွလံုးသားမွာ ဒီလိုပဲ လေရာင္ေတြ အနီေရာင္နဲ ့အျပာေရာင္ သြန္းခတ္ထားခဲ့တာပဲ။ အဲဒီလေရာင္ေတြေအာက္မွာ သူ ့ကဗ်ာစာရြက္ေတြ စားပြဲေပၚက လြင့္က်သြားကုန္တာပဲ။ ေခြးအအူသံေတြကို သူ ့အေမြခံအိမ္ႀကီးထဲကထြက္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့တာပဲ။ ႏွင္းေတြက ကမၻာေလာကႀကီးတခုလံုးကို အျဖဴနဲ ့အမဲ ႏွစ္ေရာင္ထဲပဲ လိမ္းက်ံလိုက္တာပဲ။ သူက ေတာအုပ္ကေလးရဲ့ အစပ္ လမင္းႀကီးကို ေမါ့ၾကည့္ရင္း အူသံေတြေပးေနတဲ ့ေခြးအေတြကို သည္လိုပဲ ရပ္ၾကည့္ခဲ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေခြးအေတြကို ေလသံတိုးတိုးနဲ ့လက္တဖက္ေျမွာက္အသံျပဳၿပီး ေတာအုပ္ထဲကို ျပန္ေမာင္းခဲ့တာပဲ။ ေခြးအေတြကလည္း ေတာအုပ္ထဲကို အသာအယာ ျပန္ဝင္သြားၾကတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကမ်ား လေရာင္ေတြက အနီေရာင္ကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ၾကဖို ့ႀကိဳးစားေနၾကတာ။ အျပာေရာင္နဲ ့အစိမ္းေရာင္။ ၿပီးေတာ့ လစိမ္း။ႏွင္းစိမ္း။ လမ္းသြယ္အစိမ္း။

(၂)

ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဒြန္ျမစ္ကေတာ့
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာပဲ စီးဆင္းေနတယ္။

သူက ဦးထုပ္ကို တေစါင္းတရြဲ ့ေဆာင္းလ်က္ သြားေနခဲ့တယ္
အဝါေရာင္လေရာင္ေတြက အရိပ္ေတြကို ၾကည့္လ်က္။

ဒီမိန္းမ ဖ်ားနာလ်က္
ဒီမိန္းမ အထီးက်န္လ်က္။

ခင္ပြန္းျဖစ္သူက အုတ္ဂူထဲမွာ
သားက အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ
က်မအတြက္ ေကာင္းခ်ီးေပးေတာ္မူပါ။
( အက္ခ္မာေတာ္ဗါရဲ့ “ နိဒါန္း ” ကဗ်ာမွ...)

သူက “ အက္ခ္မာေတာ္ဗါ ” ရဲ့ ကဗ်ာတပိုဒ္ကို စိတ္ထဲက ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။ အခုလို သားရဲတိရစာၦန္ေတြ ေျခာင္းေျမာင္းေစါင့္ၾကည့္တာခံရတဲ့အခိုက္ အက္ခ္မာေတာ္ဗါရဲ့ အထီးက်န္ျခင္းကို ကိုင္းကူးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မတူပါဘူး။ အက္ခ္မာေတာ္ဗါက လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲမွာ ထိုင္ေနရင္းက အထီးက်န္ျဖစ္ခဲ့တာ။ သူကေတာ့ ေမာ္စကိုၿမိဳ ့နဲ ့မနီးမေဝး ရြာကေလးတရြာရဲ့ထိပ္ ေတာအုပ္ကေလးတခုေဘးက ထင္းရွဴးအိမ္ကေလးထဲမွာ တေယာက္ထဲ။

အထီးက်န္ျခင္းကို ေရးဖြဲ ့တဲ့အခါ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူက သေကၤတဝါဒီေတြကို သိတ္ သေဘာက်တာေပါ့။ သေကၤတေတြထဲကတဆင့္ အထီးက်န္မွဳကို တူးယူရတာ တကယ့္ကို ရသေျမာက္တယ္လို ့့ထင္ခဲ့တာ။ တခါတေလ သေကၤတဝါဒနဲ ့အနာဂါတ္ဝါဒၾကား ဗ်ာမ်ားေနတတ္တဲ့ “ မာယာေကာ္စကီး ” ရဲ့ ကဗ်ာေတြထဲမွာ အထီးက်န္မွဳကို သေကၤတေတြနဲ ့ေဖၚျပထားတာ သူ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ မာယာေကာ္စကီး ” က အထီးက်န္ျခင္းကို အလံေတာ္တခုေအာက္မွာရပ္ၿပီးမွ ေရးဖြဲ ့ခဲ့တာပဲ။ဒါလည္း သူ ့ရဲ့အထီးက်န္ျခင္းတမိ်ဳးပဲျဖစ္ေပမေေပါ့လို ့သူေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ မာယာေကာ္စကီးဆိုတာက အထီးက်န္ ရဲေဘာ္ႀကီးေပါ့။ ပစၥည္းမဲ့ အထီးက်န္ရဲေဘာ္ႀကီးေပါ့။

ကဗ်ာဆရာမ အက္ခ္မာေတာ္ဗါ ကေတာ့ ဘဝနဲ ့ရင္းၿပီးမွ ရလိုက္တဲ့ အထီးက်န္ျခင္းကို သေကၤတေတြ နိမိတ္ပံုေတြနဲ ့အားမယူပဲ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းပဲ ေရးျပလိုက္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့မွပဲ နိမိတ္ပံုနဲ ့အထီးက်န္ျခင္းကိုဖြဲ ့ရင္ တခါတေလ ရုိးဂုဏ္ေပ်ာက္သလိုျဖစ္တာကို သူ ဒက္ကနဲ သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့အခိုက္ အက္ခ္မာေတာ္ဗါရဲ့ကဗ်ာတပိုဒ္ကို သူ ပိုၿပီးခံစားလို ့ရေနတာမ်ားလား။ ေအးေလ..။ အက္ခ္မာေတာ္ဗါရဲ့ ခင္ပြန္းက အုတ္နံရံတခုကို ေၾကာေပးၿပီးရပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမား ၁၆ ေယာက္ထဲက လူတေယာက္ေပပဲ။ ရင္ဝကို ေသနတ္က်ည္ဆံေတြ ေဖါက္ဝင္သြားခံရတဲ့ လူတေယာက္ေပပဲ။ သားျဖစ္သူကေတာ့ မိဘမဲ့ခေလးေဂဟာတခုမွာ အငတ္ေဘးဆိုက္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ရတာပဲ။
သူ ့ၾကေတာ့ အက္ခ္မာေတာ္ဗါနဲ ့မတူတဲ့အခ်က္က တိုင္းျပည္လည္းဆံုး ဘဝလည္း ဆံုးတဲ့သေဘာမ်ားလား။သူ ့ကို တိုင္းျပည္က လက္မခံေတာ့ဘူးလို ့ေျပာေနတာေတြဟာ တကယ္ပဲလား။ ဒီလိုျဖစ္နိဳင္ပါရဲ့လား။ ျဖစ္ေကာ ျဖစ္သင့္ရဲ့လား။

ငါကား ေတာသတၱဝါတေကာင္လို
ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ က်ခဲ့ၿပီ
တျခားေနရာမွာေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြ လူေတြ
လြတ္လပ္မွဳေတြ ရွိေလရဲ့။
ငါမွာေတာ့ ေနာက္ကလိုက္ေနတဲ့အသံေတြ ၾကားရ
ဘယ္လိုမွ လြတ္လမ္းမျမင္ပါလား...။
(ပတ္စတာညက္ရဲ့ “ နိဳဗယ္ဆု ” ကဗ်ာမွ...။)

အစ္စဗက္ရွားသတင္းစာထဲမွာ သူနဲ ့ပတ္သက္တဲ့သတင္း။ လူ (၁၅၀၀၀) ေက်ာ္တက္တဲ့ လူထုအခမ္းအနားမွာ သူ ့ကို လူေတြတေယာက္ၿပီးတေယာက္စင္ေပၚတက္ ရွံဳ ့ခ်ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္အဖြဲ ့ဝင္လူငယ္တေယာက္က သူ ့ကို ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးဖို ့ေတာင္းဆိုခဲ့ဆိုပဲ။ ဆိုဗီယက္စာေရးဆရာမ်ားသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴး “အလက္ဇီ စာေခါ့↔ကဆိုရင္ သူ ့ကို “ပတ္စတာညက္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အေတြးအေခၚဆိုင္ရာ ရန္သူျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့အသံုးအႏွဳန္းမ်ိဳးကို သံုးၿပီးမွ ရန္လုပ္ခဲ့တာပဲ။ သတင္းစာေတြထဲမွာ သူ ့ကို “ ကိုယ္အစာစားတဲ့ေနရာကို ညစ္ပတ္ေစတဲ့ ဝက္မ်ိဳး ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးအသံုးအႏွဳန္းေတြနဲ ့ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္တိုက္ပါေနခဲ့တာပဲ။

ဆိုဗီယက္ကမၻာမွာ လူထုအခန္းအနားေတြလုပ္တာ မဆန္းပါဘူး။ နယ္ခ်ဲ ့သမား အရင္းရွင္ကမၻာ ကို မေရမတြက္နိဳင္တဲ့ လူထုအခန္းအနားေတြနဲ ့ေဟာေျပာရွံဳ ့ခ်ၾကတဲ့ကိစၥက သတင္းမွမဟုတ္တာပဲ။ အခုလည္းပဲ အရင္းရွင္ကမၻာရဲ့ပဥၥမံတဦးအျဖစ္ သူ ့ကို ဆန္ ့က်င္ရွံဳ ့ခ်တဲ့ပြဲေတြကို ဆိုဗီယက္စာေရးဆရာမ်ားသမဂၢက ဒါမွမဟုတ္ ေဒသဆိုင္ရာ ပါတီအာဏာပိုင္ေတြက ကမကထလုပ္ၿပီး က်င္းပတာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိေနေလေတာ့ သူက မခ်ိျပံဳး ျပံဳးမိေတာ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အစ္စဗက္ရွားသတင္းစာထဲမွာ ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ပါေနတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြက ေကဂ်ီဘီ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး ဌါနက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ နာမည္တမ်ိဳးထဲသံုးၿပီး အလွည့္က်ေရးေနၾကတာပဲ ဆိုတာ သူသိေနတာပဲ။

မွန္တယ္။ စာေပနိဳဗယ္ဆု သူ ့ကိုခ်ီးျမွင့္တဲ့အေၾကာင္း “ဆြီဒင္ နိဳဗယ္ေကာ္မတီ↔က ကမၻာႀကီးကို ေၾကညာလိုက္စဥ္တုန္းက သူက “ အလြန္အက်ဴးေက်းဇူးတင္၊ ဂုဏ္ယူအံ့ၾသဝမ္းေျမာက္၊ ေတြေဝစိတ္ရွဳပ္ေထြး ” ဆိုတဲ့စကားကို ေၾကးနန္းနဲ ့အေၾကာင္းျပန္ခဲ့တာ မွန္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းျပန္စာထဲမွာ “ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္”ဆိုတဲ့ စကားအျပင္ “ေတြေဝ စိတ္ရွဳပ္ေထြး”ဆိုတဲ့ စကား သူ အေစါႀကီးကတည္းက ထည့္ေျပာခဲ့တာပဲ။ သူ ့ရင္ထဲမွာရွိတဲ့အသိက သူမမွားဘူးဆိုတဲ့အခ်က္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥေၾကာင့္ျဖစ္လာရတဲ့ ဂယက္ကို သူ ခံစားနိဳင္စြမ္းမရွိဘူးဆိုတဲ့အခ်က္။ ဒီအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဟာ သူေသဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္အထိ သယ္ေဆာင္သြားရေတာ့မယ့္ ရင္ထဲက အသိေတြပဲေလ။

သူ ့နားထဲ ေခြးအေတြရဲ့ေျခသံ ၾကားလာရျပန္ၿပီ။ အခန္းထဲမွာ တေယာက္ထဲ လမ္းေလ်ာက္ရင္း စားပြဲမွာထိုင္ရင္း အထီးက်န္ငွက္တေကာင္ရဲ့ ဒဏ္ရာရပံုျပင္ကို သူ ျပန္လည္ခံစား နာက်င္ေနခဲ့တာ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့ၿပီလဲ။ နားထဲမွာ ၾကားလာရတဲ့ ေခြးအေတြရဲ့ေျခသံေၾကာင့္ သူ ့အေတြးေတြ ရပ္တန္ ့သြားရျပန္တယ္။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြေပၚ ဖိနင္းေလ်ာက္လာေနတဲ့ ေခြးအေတြရဲ့ေျခသံေတြကို သူ ေကာင္းေကာင္းၾကားေနရျပန္ၿပီ။

အိမ္ကေလးရဲ့ အျပင္ဘက္မွာ လေရာင္ေတြ ကခုန္ေနၾကေလာက္ေရာေပါ့။ ဝက္သစ္ခ်ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာ ေခြးအေတြ စုေဝးေနၾကေလာက္ေရာေပါ့။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ေခြးအေတြရဲ့အသက္ရွဴသံေတြ၊ သြားအခ်င္းခ်င္းႀကိတ္ေခ်တဲ့အသံေတြ၊ လက္သည္းေသြးတဲ့အသံနဲ ့အေမြးခါတဲ့အသံေတြကို သူဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ နားထဲမွာ ၾကားေနခဲ့ရတယ္။ သူ ့ေနာက္က သစ္ပင္တပင္ရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ၊ သူလမ္းေလ်ာက္လာရာ လမ္းေဘးက အိမ္တအိမ္ရဲ့ မွန္ကာျပတင္းတခုရဲ့ေနာက္မွာ အရိပ္ေတြ ေရြ ့လ်ားေနတာကိုလည္း သူ သတိမျပဳပဲ ေနလို ့မရေလာက္ေအာင္ ထင္ရွားသိသာလာေနခဲ့တယ္။ အခုလို လသာတဲ့ရက္ေတြမွာ ေခြးအေတြရဲ့ေျခသံက အေဝးႀကီးကတည္းက ၾကားနိဳင္တာပဲ။ အခုပဲ သစ္ကိုင္းေျခာက္တခုက်ိဳးသြားတဲ့အသံ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္တခုေၾကမြသြားတဲ့အသံကို သူေကာင္းေကာင္း ၾကားလိုက္ရတာပဲ။ ဒါဆိုရင္ သူ ့အဖို ့ အိမ္ကေလးရဲ့အျပင္ဖက္ကို ထြက္ရလိမ့္ဦးမယ္။ အိမ္ကေေလးရဲ့တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ အေမွာင္ရိပ္မွာ ရပ္ေနရဦးမယ္။ ဝက္သစ္ခ်ေတာအုပ္ထဲက ထြက္လာၾကတဲ့ ေခြးအေတြကို ေစါင့္ၾကည့္ရဦးမယ္။ ေခြးအေတြက လမင္းႀကီးကို ေမါ့ၾကည့္ၿပီး ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလိုက္တဲ့အသံေတြကို ေစါင့္ၾကည့္နားေထာင္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေခြးအေတြကို ေမာင္းထုတ္ရပါလိမ့္ဦးမယ္။

(၃)

မေကာင္းမွဳ တခုခုကို ငါ ျပစ္မွဳ က်ဴးလြန္ခဲ့ပါသလား
ငါဟာ လူသတ္သမားလား လူဆိုးလား
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆို ငါဟာ ကမာၻႀကီးတခုလံုးကို ငိုေစခဲ့ၿပီ
ငါ့တိုင္းျပည္မွာ လွပတဲ့အေၾကာင္း ေရသားတင္ျပခဲ့လို ့ပဲေပါ့။
(ပတ္စတာညက္ ရဲ့ “နိဳဗယ္ဆု” ကဗ်ာမွ...)

အခန္းထဲမွာ စႏၵယားသံသဲ့သဲ့ၾကားေနရတယ္။ ဒါဟာ မိခင္ျဖစ္သူရဲ့ ရင္ခုန္သံပဲ။ မိခင္ရဲ့စႏၵယားလက္သံဟာ တကယ္ေတာ့ သူ ့ရဲ့ကမၻာဦးဂီတပဲ။ ဒီကမၻာဦးဂီတနဲ ့သူ ကခုန္ခြင့္မရေတာ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ေနာင္မွာေကာ ကခုန္ခြင့္ ရနိဳင္ပါဦးမလား။
မိခင္ကေတာ့ စႏၵယားကို လက္နဲ ့တီးခတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္နဲ ့တီးခတ္ေနတာ။ စိတ္နဲ ့လက္ကြက္ေတြ စမ္းေနတာ။ မ်က္ရည္ေတြကို စႏၵယားသံနဲ ့ေရာေဖ်ာ္ေနတာ။ ေပါက္ကြဲမွဳေတြကို စႏၵယားသံနဲ ့ ထုပ္ပိုးေနတာ။ မိခင္ရဲ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါရင္း ေအာ္ပရာကဇာတ္ရုံႀကီးတခုရဲ့ ထိုင္ခံုတခုေပၚမွာထိုင္ရင္း သူ ့အေမက သူ ့ကို စႏၵယားလက္သံ နားေထာင္ေနေစခဲ့တာ။ ဒီလို အနဳပညာဝတ္မွဳန္ကူးမွဳမိ်ဳးကို သူက ငယ္စဥ္ကတည္းက ယဥ္ပါးခဲ့တာပဲ။ သူ ့လက္ထက္ၾကမွ သူ ့မိခင္ထက္ပိုတဲ့ အားထုတ္ခ်က္က သူက ကဗ်ာေတြထဲမွာ ေခတ္ႀကီးတခုလံုးထည့္ၿပီး ဒြန္ျမစ္ႀကီးကို ေျပာင္းျပန္ေလွာ္ခတ္စုန္ဆင္းလိုက္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူ ့အေပၚ သူ ့အားထုတ္ခ်က္အေပၚ ကြက္တိနားလည္နိဳင္သူ မိခင္ကို သူ တမ္းတေနမိတယ္ေလ။ သူ ့မိခင္ကို သူ ့ကဗ်ာေတြဖတ္ျပၿပီး ကမၻာႀကီးရဲ့ အက်င္နာခမ္းေျခာက္မွဳကို သူက နာနာက်ည္းက်ည္း ရင္ဖြင့္ျပလိုက္ခ်င္တာေပါ့။

ငါဟာ သဘာဝတရားရဲ့ သနားဖြယ့္ပုဂၢိဳလ္
ငါဟာ ေကာင္းကင္ေတာ္ရဲ့ ဗလာကိုယ္တီး
ၿပီးေတာ့
ငါ့ရဲ့လြတ္ေျမာက္မွဳက
သန္းေခါင္ငွက္ရဲ့ျမည္သံနဲ ့တူတဲ့ သံစဥ္လိွဳင္း...။
(အိုစစ္မင္ဒယ္လ္စတန္း ရဲ့ “တိတ္ဆိတ္္ျခင္း” ကဗ်ာစုမွ...)

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ “အိုစစ္ မင္ဒယ္လ္စတန္း” နဲ ့“မာရီနာ စဗက္ထေရဗါ” တို ့ကိုလည္း သူ အားကိုးအႀကီး တမ္းတမိျပန္တယ္။
ဆိုက္ေဗးရီးယား မဲဇာေတာႀကီးကို ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္လာတဲ့ ရထားတစင္းေပၚမွာ လူတေယာက္ အသက္ငင္ေနတယ္။ သူ ့ေဘးမွာ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းကိုအပို ့ခံရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ စက္ရုပ္ေတြလို ဝိုင္းစုထိုင္ရင္း သူ ့ကို ငံု ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အမိုးမပါတဲ့ ရထားတြဲေပၚမွာ ေလနဲ ့ႏွင္းက ျမွားအစင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ ့ပစ္ခြင္းေနခဲ့တယ္။ လူေတြ တေယာက္နဲ ့တေယာက္တိုးကပ္ထားရင္း အစာငတ္ေရငတ္ဒဏ္ကို ေတာင့္ခံထားၾကရတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ လူတေယာက္ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ လူတေယာက္ရဲ့အေလာင္းကို ရထားတြဲေပၚက တြန္းခ်လိုက္ၾကတယ္။ အရွိန္နဲ ့ေျပးေနတဲ့ ရထားတြဲေတြက ေနာက္ထပ္မေသမရွင္ အသက္ငင္ေနတဲ့ လူေတြကို သယ္ေဆာင္ရင္း ထင္းရွဴးေတာတခုကို ျဖတ္ေမါင္းသြားေနခဲ့တယ္။
“ မင္ဒယ္လ္စတန္း ေရ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားထက္ ကံေကာင္းတယ္လို ့ဆိုရမလား၊ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက ရထားတြဲေပၚမွာ အစာငတ္ေရငတ္ၿပီး ေသခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့အိမ္ကေလးထဲမွာ ေခြးအေတြ ေစါင့္ၾကည့္တာခံရင္း က်ေနာ့္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို စိတ္မရွည္နိဳင္စြာ ေစါင့္ေနခဲ့ရတာ” ။

ငါ
ေကာင္းကင္ေတာ္ရဲ့ ဧည့္သည္တစ္ဦးအျဖစ္နဲ ့
သင့္ နိဳင္ငံကို အလည္ေရာက္လာခဲ့
အိပ္စက္ျခင္းမရွိတဲ့ ေတာအုပ္မ်ားကို ငါေတြ ့ခဲ့
ၿပီးေတာ့
ကြင္းျပင္ေတြထဲ ငါ အိပ္စက္ခဲ့။
(မာရီနာ စဗက္ထေရဗါ ရဲ့ “အင္ဆိုမီနာ” ကဗ်ာစုမွ...)

“ မာရီနာ စဗက္ထေရဗါ” ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေနာင္ဘဝကေန ေစါင့္ေနေလာက္ေရာေပါ့။ အဲဒီမနက္က ထုတ္တန္းေပၚ ႀကိဳးစကို ပစ္မတင္ခင္၊ ခင္ဗ်ားလည္း ကဗ်ာေတြ ရြတ္သြားခဲ့ေသးတာပဲမို ့လား။ ခင္ဗ်ားရဲ့ အခ်စ္ဆံုးရန္သူျဖစ္တဲ့ မာယာေကာ္စကီးရဲ့ကဗ်ာေတြကို ခင္ဗ်ားေတြးေနခဲ့တာပဲမို ့လား။ ခင္ဗ်ားရယ္ က်ေနာ္ရယ္ အိုစစ္မင္ဒယ္လ္စတန္းရယ္ ၿပီးေတာ့ အက္ခ္မာေတာ္ဗါရယ္ က်ေနာ္တို ့တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ နီးကပ္ခဲ့ၾကသလဲ။ အက္ခ္မာေတာ္ဗါက “က်မတို ့ေလးေယာက္” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းမ်ိဳးနဲ ့ဆိုဗီယက္ကမာၻႀကီးထဲက “ ႀကီးေလးႀကီး” ကို ဟစ္ေၾကြးဂုဏ္ျပဳခဲ့တာ။ အခုေတာ့ စဗက္ထေရဗါေရ က်ေနာ္နဲ ့ခင္ဗ်ား ျပန္ဆံုၾကအုံးစို ့...။

ဘယ္အခ်ိန္က စႏၵယားသံေတြေပ်ာက္ၿပီး ေျခသံတခိ်ဳ ့ သူ ့အနားကို ေရာက္လာခဲ့တာလဲဆိုတာ သူ သတိမျပဳလိုက္နိဳင္ဘူး။ သူ ့ညာဖက္ရင္အံုထဲက စူးစူးဝါးဝါးနာက်င္မွဳက သူ ့ကို တန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလးလံတဲ့ဖိအားနဲ ့နင္းဖိထားတာ ခံစားေနရျပန္တယ္။ သူက ညာဖက္လက္ကို ဆၾကည့္တယ္။ လက္က ဆၾကည့္လို ့မရေတာ့ဘူး။ သူက ႏွစ္ၿမိဳ ့စြာ ျပံဳးလိုက္မိပါတယ္။

ထိုစဥ္မွာပဲ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ ့ေၾကမြသြားတဲ့အသံကို သူၾကားရတယ္။ သစ္ကိုင္းေျခာက္တခု ေဖ်ာက္ကနဲ က်ိဳးပဲ့သြားတဲ့အသံ သူၾကားရတယ္။ ေခြးအေတြ သူ ့အိမ္ကေလးဆီ လာေနၾကၿပီလား။ ေျခသံေတြက ေႏွးေကြးလြန္းစြ။ လာၾကေလ..။ ငါ မင္းတို ့ကို ေစါင့္ေနခဲ့တာပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ငါ မင္းတို ့ကို ေမါင္းမထုတ္ေတာ့ဘူးလို ့ဆံုးျဖတ္ထားတယ္....။

သူက အိပ္ယာေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း မနိဳးတဝက္ နိဳးတဝက္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကေလးရဲ့ အျပင္ဖက္ မလွမ္းမကမ္း ဝက္သစ္ခ်ေတာအုပ္ကေလးထဲကတဆင့္ ေခြးအေတြက တိတ္ဆိတ္စြာေစါင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏွင္းေတြက ေတာအုပ္ကေလးေပၚ တဖြဲဖြဲ။ လေရာင္ေတြက အိမ္ကေလးရဲ့ ေခါင္မိုးေပၚ အိမ္ကေလးရဲ့ တံစက္ျမိတ္ေပၚ အိမ္ကေလးရဲ့ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေတြေပၚ ေျခသံဖြၿပီး လမ္းေလ်ာက္လာေနၾကပါတယ္။

(၄)

၁၉၆၀ ခု၊ ေမလ ၃၀ ရက္...။
ၿမိဳ ့ေတာ္ ေမာ္စကိုနဲ ့မနီးမေဝး “ ပါရီ ဒယ္ခီနိဳ ” ရြာကေလးမွာ လူေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
တကမၻာလံုးက ေရာက္လာတဲ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း ေၾကးနန္းစာေတြကို ေၾကးနန္းစာေရးတေယာက္က ပါရီ ဒယ္ခီနိဳရြာကေေလးဆီ အေျပးအလႊားလာပို ့ေနပါတယ္။
ဆိုဗိီယက္ယူနီယံႀကီးရဲ့ စာေပနိဳဗယ္ဆုရွင္ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ “ ေဘာရစ္စ္ ပတ္စတာညက္ ” ဟာ ဒီကေန ့မနက္ပိုင္းမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ရြာထိပ္က ဝက္သစ္ခ်အိမ္ကေလးဆီ ရြာသားေတြေရာက္လာေတာ့ အိမ္နဲ ့မနီးမေဝးေတာအုပ္ကေလးထဲက ေခြးအေတြက အစြယ္တေဖြးေဖြးနဲ ့မာန္ဖီၿပီး ေစါင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

အိမ္ကေလးနဲ ့ ဝက္သစ္ခ်ေတာအုပ္ကေလး ဆက္သြယ္ထားတဲ့ လူသြားလမ္းကေလးေပၚ ႏွင္းေတြကေတာ့့ ဖြဲဖြဲႏြဲ ့ႏြဲ ့က်ေနဆဲပါပဲ။ ။

ၿငိမ္းေဝ

မွီျငမ္း
(၁) အမွတ္ ၄၉၉ စာမ်က္ႏွာ ၈၉၊ ရုပ္ရွင္ေအာင္လံမဂၢဇင္း၊ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိဳ ရဲ့ “ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး ေဘာရစ္ပတ္စတာနတ္၏ ကဗ်ာမ်ား” ေဆာင္းပါး
(၂) ၂၀၁၀ ေဖေဖၚဝါရီလထုတ္ ရနံ ့သစ္မဂၢဇင္း၊ မင္းေက်ာ္သက္ ရဲ့ “ေဒါက္တာဇီးဗါးဂိုးႏွင့္ခရူးရွက္ မွတ္မိသမၽွ ”ေဆာင္းပါး
(၃) Selected Poems : Anna Akhmatova
(၄) Selected Poems : Marina Tsvetayeva
(၅) The Eyesight of Wasps : Osip Mandelstan
(၆) ဂူဂဲ ကမၻ့ာ့အင္တာနက္သတင္းကြန္ယက္





April 01, 2010

မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ


(၁၀)
အေမွာင္တြင္းမွ သံသရာ

ထုိအခါမွစ၍ သူႏွင့္ မီးရထားရဲမ်ား၊ ဂါတ္ဗုိလ္မ်ား ေဖာ္ေရြစြာ ျပံဳးကာ ရယ္ကာ ဆက္ဆံေနသည္ ကို ေတြ႔ရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ မိမိႏွင့္ မည္သိုု႔မွ် မပတ္သက္သလုိ ေနႏုိင္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ရသည္။
သူသည္ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ ပ်က္စီးေနသည့္ တင္တင္၊ မေအးသြယ္တုိ႔ႏွင့္လည္း ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေပါင္းသင္းေနရသည္။

ရံဖန္ရံခါတြင္ မိ္န္းမမႈေပြသူ ရဲသားတဦးဦး၊ ဂါတ္ဗိုလ္တဦးဦးက သူ႔ အနားမွ မခြာဘဲ စကားစရွာၿပီး ေျပာဆို ရယ္ေမာေနလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ထုိ ရယ္သံေမာသံ ေျပာဆိုသံမ်ားကုိ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ထုိအခါ၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိ လွည့္မၾကည့္ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ သူ႔ ေရွ႔မွ ျဖတ္သြားသည္။
က်ေနာ္ ထုိသို႔ ျပဳမူသည္ကုိ သူသည္လည္း စိတ္ထိခိုက္ကာ မ်က္ႏွာကေလး သိမ္ငယ္ေနျပန္သည္။
ထုိေန႔မ်ိဳးတြင္ကား က်ေနာ္သည္ သူရွိရာသိုု႔ မသြားေတာ့။

“သူ ့ကို မလုပ္ေစခ်င္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ လုပ္ရမွာေပါ့ေလ၊ ဒါဟာ ေရစီးေၾကာင္းဆိုရင္ သူလဲ ေရျဖစ္ေတာ့ ဒီေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း ေမွ်ာရမွာေပါ့၊ ဒီလုိမွဘဲ သူတုိ႔ မငတ္ေအာင္ ေနႏုိင္မယ္၊ သူ႔ အေမတြက္ ေဆးဝယ္ႏုိင္မယ္၊ ခု သိပ္မၾကာေသးဘူး၊ သူ႔ နားေပၚမွာ နားေတာင္းကေလး ျဖစ္လာဘီ၊ သူ အဝတ္အစားကေလးေတြလဲ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ဝတ္လာႏုိင္ဘီ၊ သူ လုပ္တာ မွန္ပါတယ္၊ လုပ္ရမွာဘဲေပါ့”

က်ေနာ္ကား ဂါတ္တဲြေနာက္ဖက္ ဝရံတာတြင္ ထြက္ရပ္ရင္း ထုိ အေတြးမ်ားကုိသာ ထပ္ကာ ျပန္ကာေတြးေနရ၏။ အရာရာကို ဦးေႏွာက္ အေလးေပးကာ ပုိင္းျဖတ္ေနရ၏။

“ရဲေတြကုိ ပိုက္ဆံေပးစရာရွိရင္ မွန္မွန္ေပးေနာ္၊ ေငြေတာ့ေရွာ့မေပးနဲ႔” ဟု က်ေနာ္သည္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားသာရုံ ေျပာကာမျပတ္ သတိေပးေနတတ္သည္။
ထုိအခါမ်ားတြင္ သူသည္ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ေမးေနသည္ကုိ သိကာ သူ႔မ်က္လုံး အရည္လဲ့လာလာ က်ေနာ္႔ ကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေခါငး္ကုိတခ်က္ ဆတ္ကနဲညိတ္သည္။

“တေခါက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ”
“တဆယ္”

သူ႔ အသံမွာလည္း တုိးသက္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ရီရီထဲဝယ္ သူ႔ ကို ျပန္၍ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။ သူသည္ အဝတ္အစားသစ္မ်ားျဖင့္ ပို၍ ေတာက္ပလာသည္။ က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ေပးသည့္ အက်ီၤႏွင့္ ထမီမွာ သူႏွင့္ ပို၍လုိက္ဖက္ေနသည္ဟု ရင္ထဲတြင္ အတုိင္းမရွိ ၾကည္ႏူးလာျပန္သည္။က်ေနာ္သည္ အေမွာင္ကုိ အားကုိးကာ ထုိင္ခုံအေပၚ၌ ေထာက္ထားသည့္ သူ႔ လက္အေပၚသုိ႔ က်ေနာ္႔ လက္ျဖင့္ ဖိကာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
သူသည္လည္း လက္ကုိ ျပန္မရုပ္သိမ္းဘဲ ၿငိမ္သက္ေန၏။ အေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ သူ႔ ထံမွ ေပါင္ဒါရန႔ံ၊ ေဒါနပန္း ရန႔႔ံ၊ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးဆီရန႔ံမ်ားေၾကာင့္ စိတ္မ်ား၌ ထုံယစ္လာေနရျပန္သည္။

“ပုိက္ဆံေတာ့ သူတုိ႔မယူဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ျငင္းျငင္း ယူေအာင္ေပးေနာ္၊ ပုိက္ဆံမယူရင္ ထန္းညက္လဲ မတင္နဲ႔ေပါ့”

က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားတုိးေရႊ႔လုိက္၏။

“သူတုိ႔နဲ႔ စလုိက္စေရာလဲ ေနရမွာေပါ့ကြယ္၊ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနရမယ္ဆုိတဲ့ အတုိင္းအတာေတာ့ ရွိရမွာေပါ့၊ သူ႔ စည္းကိုယ္စည္းရွိရမယ္၊ သူတုိ႔ထဲမွာ ကိုထြန္းတင္တုိ႔လုိ ကိုပ်ားတုိ႔လို ကိုေလာ္လီ တုိ႔လုိ တကယ့္ လူရုိးလူေကာင္းေတြလဲ ရွိပါတယ္၊ ထြန္းေမာင္ တုိ႔လုိ လူယုတ္မာေတြလဲ ရွိတယ္၊ ဆက္ဆံေရးမွာ လုိအပ္တာေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပါ့၊ ခု ကိုေျပာေနတာ ကုိ သဝန္တုိလုိ႔ ေျပာေနတာလုိ႔မ်ား မင္း ေတြးေနသလား၊ အင္း…. သဝန္တုိတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ကြယ္၊ မင္းကို ကုိ ခ်စ္တာကိုး၊ တေန႔က်ရင္ ကို အတည္တက်ယူမယ့္ မိန္းကေလးကိုး၊ သဝန္တုိ တယ္ဆုိရင္လဲ ကို မွန္ပါတယ္၊ ကို အခု ေျပာေနတာေတြဟာ အမွန္ေတာ့ အမွန္ေတြဘဲမႈတ္လား၊ ေျပာသင့္တာေတြဘဲ မႈတ္လား၊ ကဲ…ကဲ…ဒီ အေၾကာင္း ေျပာေနရတာ ေမာပါတယ္၊ ဒီျပင္အေၾကာင္း ေျပာၾကစို႔ကြယ္၊ ေန႔တုိင္း ဒါခ်ည့္ ေျပာေနရတာ ေမာဘီ”

သူသည္ ပင့္သက္ကုိ ေလးေလးတဲြ႔ တဲြ႔ ခ်ေနသည္။
ေခါင္းကို ငုံ႔လုိက္သည္။

“သူမ်ား မေအးသြယ္လို ေစ်းမဆစ္တတ္ဖူး၊ တင္တင္လုိလဲ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ မတင္ဘူး၊ ပုိက္ဆံေပးစရာရွိရင္ ေတာင္းသေလာက္ ေပးလုိက္တာဘဲ၊ ကို႔ ဖုိ႔ တျပားမွ က်န္က်န္ …မက်န္က်န္… ၊ ဒါမွ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္၊ စိတ္ခ်ကြယ္”

ထုိစကားသံမ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ တုိးေဝွ႔ ဝင္ေရာက္လာကာ အသားကို ေဖာက္ကာ စိမ့္ဆင္း သြားေနသည္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး စကားမ်ားစြာ ေျပာရန္ ရွိေသာ္လည္း ေျပာရမည့္စကားမ်ားကို ခ်ဳပ္တည္းထားကာ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္ကား သူ႔ အနား၌ တိတ္တဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနရျခင္းကို ၾကည္ႏူးေနခဲ့သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ေန႔ခင္းဖက္ အျပန္ခရီးတြင္ ပင္းေခ်ာင္းသုိ႔ မေရာက္မီ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားတြင္သြားထုိင္ေလ့ မရွိ။
သြားထုိင္မိလွ်င္လည္း ပင္းေခ်ာင္းႏွင့္နီးကပ္လာခ်ိန္၌ သူေၾကာက္ရံ႔ြ တုန္လႈပ္ေနပုံကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ႏိုင္ဖြယ္မရွိ။

ပင္းေခ်ာင္းႏွင့္ နီးကပ္လာလွ်င္ တဂ်ဳံးးဂံ်ဳး ခုတ္ေမာင္းလာသည့္ ရထားႀကီး၏တဲြမ်ားမွာ လူသံသူသံ ၿငိမ္သက္ လာသည္။ ေမွာင္ခုိသူမ်ားသည္ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ အားကုိးမဲ့စြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ စကား တလုံုးမွ် မေျပာ။ အသံမရွိ။ မည္သူမွ် သက္ျပငး္လည္း မခ်။ သူတုိ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ သူတုိ႔ စိတ္အေဆာက္အဦး မ်ား၏ တံခါးေပါက္မ်ား ျဖစ္ၾက သျဖင့္ရင္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚ ခံစားေနရေသာ ေဝဒနာ အစုစုသည္ သူတို ့ မ်က္လုံးမ်ားေပၚ၌ ထင္ရွားစြာ လာ၍ ဟပ္ေနၾကသည္။

ဤအခ်ိန္တြင္ကား ညိဳညိဳသည္ လူက ေနရာတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနေသာ္လည္း သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ေၾကာက္ရြံ႔မႈတုန္လႈပ္မႈမ်ားျဖင့္ အၿငိမ္မေန ပ်ာယာခတ္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ပလက္ေဖါင္းေပၚ၌ တန္းစီရပ္ေနၾကေသာ ရဲသားမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ေနရလွ်င္ သူသည္ အသက္ ရွဴႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။
ပင္းေခ်ာင္း၌ ရွာေဖြေရးမ်ား ဖမ္းဆီး ထားလွ်င္ မေအးသြယ္၊ တင္တင္ တုိ႔ကဲသုိ႔၊ မေအးေရႊ တုိ႔ကဲသုိ႔ မိန္းကေလးမ်ားသည္ သူတုိ႔ ပစၥည္းမ်ားျပန္ရေရးအတြက္ သူတုိ႔ ကိုယ္ခႏၵာမ်ားကုိ စြန္႔က်ဲလွဴဒါန္းရန္ ရထားေပၚမွ ဆင္းေနရစ္ခဲ့ၾက၏။
တင္တင္ကား ဘယ္ဆီက ဘယ္လုိရလုိက္မွန္းမသိသည့္ ကိုယ္ဝန္တခုလည္း အျမတ္ရေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ ကိုယ္ဝန္မွာ မသိ မသာ ကေလးမွ်သာ ရွိေသး၏။
ပင္းေခ်ာင္း၌ရထားႀကီး အခြံခ်ညး္သက္သက္ လွိမ္႔ထြက္လာေသာအခါ….က်ေနာ္သည္ လူစီးတဲြတခု၏ တေနရာ၌ ရပ္ကာ ပင္းေခ်ာင္းဘူတာကုိ ေက်ာေပးလုိက္ပါလာခဲ့သည္။ စိတ္အာရုံအျမင္၌မူ ဆင္းေနရစ္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အရွက္ ကမ္းကုန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ၊ အဆိီျပန္ေနေသာ၊ နီျမန္းေနေသာ သားသမင္ကဲ့သုိ႔ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ မ်က္လုံးကေလးမ်ားရွိေသာ…. ထုိမ်က္ႏွာမ်ားသည္ တဝဲဝဲ ပါလာေနၾက၏။

ပ်က္စီးတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။
မိန္းကေလးတေယာက္ ပ်က္စီးတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။
ဤ သူဆင္းရဲမကေလးမ်ားကား ပ်က္စီးေနၾကၿပီလား။

က်ေနာ္႔ အျမင္အေတြးမ်ားကား “အေျခအေနကေပးေသာအေတြ႔အေၾကဳံ၊ ထုိအေတြ႔အၾကံဳ၏ မူလဇစ္ျမစ္ကို သစၥာတရားျဖင့္ခဲြစိတ္ ရွာေဖြလုိက္ေသာေၾကာင့္” ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းလဲသြားၾကသည္။
ဤ မိန္းကေလးမ်ားကို ပ်က္စီးေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားဟု က်ေနာ္ မျမင္ႏုိင္။
တခါတရံ၌ လူစုမိၾကေသာအခါ တင္တင္၏ ကိုယ္ဝန္ကို လက္သည္ရွာေဖြၾကရင္း က်ေနာ္တုိ႔သည္ လူ႔ဘုံ ေလာက၏ အေပၚယံမွ ရယ္စရာမ်ားကုိသာ ရွပ္ၾကည့္ၾကကာ တကယ္ရယ္ခ်င္သည္ မဟုတ္ဘဲ ရယ္ေမာခဲ့ၾက၏။

“တင္တင္တုိ႔ကေတာ့ နမူနာဘဲ၊ သူမ်ားေတြ လင္မရွိဘဲဗုိုက္ေပၚလာရင္ ဖ်တ္ခ်ရတာနဲ႔ ဘာနဲ႔၊ တင္တင္ က်ေတာ့ ျပႆနာရွင္းလုိက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္လြယ္သလဲ၊ ေခၽြးခံ အက်ၤီ ဗုိက္က်ယ္သီးကေလးေတြ တလုံးပီး တလုံး ျဖဳတ္လုိက္တာဘဲ ဘယ္ေဝေနယ်သတၱဝါေတြကိုမွ ဒုကၡ မေပးေတာ့ဘူး၊ ခပ္တည္တည္ေနလုိက္တာဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ၾကည့္မေနရက္ဖူးမႈတ္လား၊ တရားခံေတြ႔ေအာင္ ရွာၾကရမယ္”

ရယ္စရာမ်ားကုိ ရွာၾကံေျပာတတ္သည့္ ဂါတ္ဗုိလ္ ကိုေမာင္ရီသည္ ဂါတ္တဲြထဲတြင္ ရထား ခုတ္ေမာင္းေနစဥ္၌ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လုိက္ၿပီး ေမွာင္ခုိကုန္သည္ ဦးေပၚလာႀကီးကုိ လက္ညိဳးထုိးျပေနသည္။
ဦးေပၚလာသည္ လူႀကီးပီပီ ရွက္ရွက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာႀကီးနီျမန္းလာကာ ျပံဳးေနခဲ့သည္။

“တရားခံ ဦးေပၚလာ…၊ ဒါ ေမာင္မင္းႀကီးဘဲ ျဖစ္ရမယ္၊ က်ေနာ္ အခုိင္အမာ ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ၊ မယုံရင္ တင္တင့္ ခေလးေမြးလာတာ ေစာင့္ၾကည့္၊ ဦးေပၚလာနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူေနရမယ္၊ သြားမပါဘူးေလ…. သြားဖုံးကေလး တျမံဳ႔ျမံဳ႔နဲ႔”
“ဒီဆရာေလး လက္ခ်က္ေနမွာေပါ့၊ တီဘီစီေတြဟာ လက္ေကာ ေျခေကာ အားလုံးေကာ သြက္ၾကတာ” ဦးေပၚလာသည္ တဟဲဟဲရယ္ရင္း က်ေနာ္႔ အေပၚလႊဲခ်ေနျပန္သည္။
“ဟုတ္တယ္…. တီဘီစီကေလး ေမြးလာမွာ” ဟု ကိုေရႊေယာက္သည္လည္း က်ေနာ္႔ ကို လက္ညိႈး ထုိးေျပာရင္း… တေသာေသာရယ္ေနသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ကား ဤျပက္လုံးမ်ားမွာ ပဲြအက်ဆုံးျဖစ္ေနခဲ့သည္။

“မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သူက ခင္ဗ်ားတု႔ိ အခ်င္းခ်င္းေတြမွ ပုိပီးေစတနာထားတာ၊ မယုံရင္ တင္တင္ ေမြးလာတာ ေစာင့္ၾကည့္ ကိုေရႊေယာက္ ဆံပင္လုိ နီက်င္က်င္ တြန္႔ ေကာက္ေကာက္ ကေလးေနရမယ္”
“ေအးဗ်ာ အနဲနဲ႔ အမ်ားဆုိတာေတာ့ ပါမွာေပါ့၊ က်ေနာ္ ေရႊေယာက္လဲ ေယာက္မိခ်င္ ေယာက္မိမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဟဲ…ဟဲ…အခုမွ သူေတာ္ေကာင္းေတြ လုပ္မေနၾကပါနဲ႔၊ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တရားခံဟာက်ေနာ္တုိ႔အထဲက မဟုတ္ဘူး၊ ဒါဟာ ရဲသားေတြလက္ခ်က္ေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားဗ်ာ၊ ဒီေကာင္မေလးက သူတုိ႔နဲ႔ ပုိပီး နီးနီးစပ္စပ္ေနတာ”
“ဟာ … ဒါေတာ့ မွားတယ္ဗ်ိဳ႔၊ ဒီ ဃရာဝါသကိစၥထဲ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ဆဲြထဲ့့ရတာလဲဗ်ာ”

ကိုေမာင္ရီသည္ အလံကုိ ယမ္းျပေနရင္း တေသာေသာ ရယ္ေနခဲ့သည္။
က်ေနာ့္ စိတ္၌လည္း တင္တင့္ အေၾကာင္းမွာ ျဖစ္ရုုိးျဖစ္စဥ္ ကေလးအျဖစ္ျဖင့္္ ေပါ့ေပါ့ဆဆကဲ့သို႔သာ ေတြးေနခဲ့သည္။
ျပည့္တန္ဆာမကေလးမ်ားသည္ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကုိ သူတုိိ႔ ဝမ္းေရးအတြက္ အလုပ္တခုအျဖစ္ျဖင့္ ရုိးသားစြာ လုပ္ကုိင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေတြးလာမိသည္။
တခါတရံတြင္မူ “ညိဳညိဳသည္လည္း ေမွာင္ခုိသမ၊ တင္တင္ လုိမိန္းကေလး၊ ထုိမွ ဖါျဖစ္သြားလွ်င္” စသည့္ အေတြးမ်ားကုိ က်ေနာ္သည္ ရင္၌ တင္းက်ပ္ ေလးလံစြာျဖင့္ ေတြးေတာ လာေနရျပန္သည္။
ကိုေမာင္ရီကား ထုိသုိ ့က်ေနာ္ မရယ္မျပံဳး ျဖစ္ေနသည္ကုိ မႏွစ္သက္တတ္ေပ။
သူသည္ ဂါတ္တဲြေပၚတြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္၌ က်ေနာ္႔ လည္ပင္းကုိ ဖက္ထားရင္း သူ႔ ခံယူထားခ်က္မ်ားကုိ တဟားဟား ရယ္သံေနွာကာ ေျပာေနတတ္သည္။

“ရင္ေမာင္ရာ…. မင္းကုိ ငါၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဘုရားအေလာင္းကေလးကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကည္ညိဳေနရသလုိဘဲ၊ဟဲ…ဟဲ…၊ ရင္ေမာင္ရ သူေတာ္ေကာင္းဆုိတာ မွတ္ထားကြ၊ ငတ္တာဘဲ၊ ငတ္တယ္၊ ေအး…. မင္းက ေမွာင္ခုိေတြ တင္လာရင္ စိတ္ညစ္လာေကာ၊ ဒါကုိ စိတ္ညစ္စရာလုိ႔ မွတ္ေနရင္ ဒီအခိ်န္ ဒီကာလမွာ ရဲေဘာ္ဟာ ေဖါက္ျပန္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ဘဲ၊ ဒါကုိ ရဲေဘာ္တုိ႔ ငါတုိ႔အတြက္ စိတ္ညစ္ရာကေန ေငြေတြ ေရႊေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ယုံၾကည္ခ်က္ ရွိ္ရမယ္…ခံယူလာတတ္ရမယ္…. က်င့္သုံးလာတတ္ရမယ္၊ လခ်ီးတဲ့….ဟား..ဟား..၊ ေဟ့.ရင္ေမာင္ရ ငါသာ တီဘီစီဆုိရင္ ကားဝယ္စီးပလုိက္တာေပါ့ကြာ၊ ဆန္းသလား….။
“မွတ္ထားေဟ့၊ တားျမစ္ကုန္ေတြ ရွိေနတုန္းမို႔သာ ငါတုိ႔တေတြ မ်က္ႏွာပြင့္လန္းေနၾကတာ၊ ေတာ္ၾကာ မရွိေတာ့ဘူးဆုိမွ ငါတို႔ ေနာင္တရၾကမွာ၊ အဲဒီက်ေတာ့မွ လက္မွတ္မဲ့ ခရီးသည္ကေလးေတြဆီက တမူးေတာင္းစားရ တပဲေတာင္းစားရ၊ ရဲေဘာ္ရာ မေဝးလွေတာ့တဲ့ အနာဂါတ္ကာလမွာ ဒီေမွာင္ခုိကုန္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ေတြးၾကည့္ လုိက္စမ္းပါ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ထိခုိက္စရာ ေကာင္းလုိက္္ပါ့မလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကကဲြဖို႔ ေကာင္းလုိက္ၾကမလဲ၊ ဒီ အေၾကာင္းသာ ၿမိဳ႔လုင္ သိ္န္းလြင္ႀကီး သိရင္ ဝတၳဳတပုဒ္ေရးမွာ၊ အဲဒီငေပါႀကီးအက္(စ) စီလုပ္ရတာ ထမင္းမဝေတာ့လုိ႔ တဖက္တလမ္းက စာေရးဆရာလုပ္မယ္ဆုိပီး ဗလာစာအုပ္တအုပ္နဲ႔ စာေတြ ထေရးေနတယ္ဆုိတာ မင္းမၾကားမိဘူးလား၊ ဒီေကာင္ႀကီး ခုဆုိ ဝတၳဳေတြ အုပ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ဖတ္ဘူးေနဘီကြ”

အေတာ္ၾကာ၍ ကုိေမာင္ရီ၏ စကားမ်ား အဆုံးသတ္သြားလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြေနာက္ဖက္ ဝရံတာသို႔ ထြက္ရပ္ကာ က်ေနာ္၏ အေစာက ရယ္ေမာလုိစိတ္မ်ား အားလုံးသည္လည္း ၾကက္သန္း ၾကက္ေလွးေပ်ာက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည္။

က်ေနာ္သည္ ေမွာင္ခုိ အရႈပ္အေထြးမ်ားၾကား၌ ၿငိတြယ္ကာ ပါေနရသူအျဖစ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္ကုိ ျပန္၍ျမင္ေနရသည္။ ညိဳညိဳကိုယ္တုိင္ ေမွာင္ခုိသူ ျဖစ္လာခဲ့ကာ သူ႔ ကုိ မတားဆီး ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ အျခားသူမ်ားကုိ မဖမ္းဆီး လုိေတာ့သည့္ စိတ္မ်ားမွာ တခ်ိန္ထက္ တခ်ိန္ ပုိ၍ ရင့္မာလာေနခဲ့သည္။ ညိဳညိဳ႔ကို အကာအကြယ္ယူၿပီး အျခား ေမွာင္ခုိသမားမ်ားသည္လည္း ပုိ၍ အတင့္ရဲလာေနၾက၏။
ဤအရႈပ္အေထြးမ်ားမွာ တခုႏွင့္တခု လိန္ရွက္လာၾကကာ ရႈပ္ေထြးသည္ထက္ ပို၍ရႈပ္ေထြးလာေနသည္။
ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ သူတုိ႔တေတြသံကုန္တဲြ တတဲဲြ ေပၚ၌ ထန္းလ်က္မ်ားတင္ၿပီး လုိက္ပါေနၾကသည္ကုိ က်ေနာ္လည္း သတိမထားမိခဲ့။

ေနပူျပင္းသည့္ တေန႔လည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘူတာတြင္ ရထားရပ္စဥ္၊ က်ေနာ္ ဂါတ္တြဲေပၚတြင္ တုံးလုံးလဲွေနစဥ္၊ သူတုိ႔ အုပ္စုသည္ ထန္းလ်က္မ်ားကို သယ္လာၾကၿပီး သံကုန္တဲြေပၚသို႔ တင္ၾက၏။ ခရီးသည္မ်ား မေရာက္ေသး။
က်ေနာ္ေတြ႔ျမင္ေနရသျဖင့္ သူတုိ႔ကို မတင္ၾကပါရန္ ေတာင္းပန္သည္။ သူတုိ႔သည္ ဆက္၍ တင္ျမဲ တင္သည္။
ထုိေန႔က ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ရထား ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ သူတုိ႔သည္ သံကုန္တဲြ၏ တံခါးရြက္ ေလခုို ေလဝင္ေစရန္ ဖြင့္ၿပီး ထန္းလ်က္အိတ္မ်ားအေပၚ၌ ထုိင္ကာ လုိက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။္
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းႏွင့္ အင္ေတာက်ယ္အၾကား တေနရာ၌ ရထားေဆာင့္္သျဖင့္ သူတုိ႔ ကေရာ္ကမယ္ ဖြင့္ထားသည့္ သံတံခါးရြက္သည္ ဝုန္းကနဲ ပစ္ရိုက္လုိက္၏။ အေပါက္အနီးရွိ ကုိးႏွစ္အရြယ္ခန္႔ မိန္းကေလး နဖူးကုိ ရုိက္မိကာ ခေလးမကေလးလဲက်သြားသည္။ သူ႔ ဖခင္သည္ ခေလး မကေလးကုိ ရင္ခြင္အတြင္း၌ ေပြ႔ၿပီး ႏွာႏွပ္ေနသည္။

သံတံခါးရုိက္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဂါတ္ဗုိလ္သည္ ထြက္ၾကည့္လုိက္ၾက၏။ လမ္းခုလတ္၌ ရထားကို ဘရိတ္ဆဲြအုပ္ကာ ရပ္လုိက္ရေတာ့သည္။
ရဲမ်ားအကူအညီျဖင့္ သူ တုိ႔ကုိ စစ္ေဆးရသည္္။ ထန္းလ်က္အိတ္မ်ားကုိ ပစ္ခ်၊ လူမ်ားကုိ ဆင္းခုိင္းၿပီး ရထားႀကီးကို အလံသုတ္သုတ္ျပကာ ထြက္လာရသည္။
သူတို႔ လူ တဆယ့္ ငါးေယာက္မွ်သည္ သံလမ္းနံေဘး ကန္ေဘာင္ႀကီးအေပၚ၌ တန္းစီရပ္ေနၾက၏။ က်ေနာ္ တုိ႔ကိုရြ႔ံရွာ စက္ဆုတ္သည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။ ဒဏ္ရာရေနသည့္ ခေလးမကေလးကို ေပြ ့ခ်ီထားသည့္ ဖခင္၏ မ်က္လုံးမ်ား၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသည္။ ရထားထြက္လာေသာအခါ သူသည္ က်ေနာ္႔ နံမည္ေခၚၿပီး လွမ္းဆဲေနခဲ့၏။

“ေဟ႔…. မေအ=ရင္ေမာင္….၊ဒုိ႔လဲ လူေတြပါကြ၊ မေအး =ရ၊ ဒုိ႔က်ေတာ့ မတင္ရဘူးလားကြ၊ မင္းတုိ႔ တရားတယ္ေဟ႔၊ သိပ္တရားတဲ့လူေတြ၊ ငါ=မသားေတြ၊ ဒုိ႔ ကို ဒီလို ႏွိပ္စက္ႏိုင္ေအာင္ က်န္းမာၾကပါေစဗ်ာ ခ်မ္းသာၾကပါေစဗ်ာ….ၾကံတိုင္း ေအာင္လုိ႔ ေဆာင္တုိင္းေျမာက္ၾကပါေစ၊ လုိရာဆုနဲ႔ တလုံးတဝထဲ ျပည့္စုံႏုိင္ၾကပါေစ၊ သာဓုုဗ်ာ… သာဓုဗ်ာ…သာဓုဗ်ာ”

ထုိအသံသည္ က်ေနာ္႔ ေနာက္မွ အရိပ္ကဲ့သုိ႔ ေျပးလုိက္လာေနသည္။
သူတုိ႔ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္၏ အျမင္မွတ္စိတ္ အာရုံ၌ကား သူတုိ႔ ကန္ေဘာင္ႀကီးနံေဘး၌ စုရပ္ေနပုံပါလာေနသည္။ သူတို႔ ေက်ာဘက္၌ သူတုိ႔ကိုယ္ေပၚသုိ႔ အရိပ္ထုိးေနေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးသည္ အုပ္ဆုိင္းေန၏။ ကန္ေအာက္၌ စိမ္းျပာေနေသာ ကန္ေရျပင္သည္ ေအးျမကာ မလႈပ္မရွား ၿငိမ္သက္ေနသည္။
သူတုိ႔ကား လမ္းခုလတ္္၌ မသန္းစြမ္းေတာ့ေသာ ကိုယ္ခႏၵာမ်ားကုိ သယ္ေဆာင္ကာ၊ ထန္းလ်က္အိတ္မ်ားကုိ ထမ္းပိုးကာ လူနာတေယာက္ကို ေပြ႔ယူကာ ဘယ္ဆီသုိ႔ သြားၾကမည္နည္း။

ရထားတစင္းလုံးမွ လူမ်ားသည္ သူတုိ႔ကို ထြက္ၾကည့္ ေနၾက၏။ ကိုေရႊေယာက္ သားကေလး သုံးေယာက္၏ မ်က္လုံးအိမ္မ်ား၌ လူသားတုိ႔၏ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ မ်က္ရည္မ်ား ပိတ္ဖုံးလာေနၾကသည္ကို ေနာက္တဲြမွပင္ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ ညိဳညိသည္လည္း က်ေနာ္႔ကို လွမ္းၾကည့္ေန၏။

“သူတုိ႔လဲ လူေတြဘဲဗ်ာ၊ လူေတြဘဲ မႈတ္လား”

က်ေနာ္႔ ႏွလုံးသားမ်ားသည္လည္း က်ေနာ္႔ ဦးေႏွာက္မ်ားကုိ ထုုုိေမးခြန္းမ်ား ခြနး္ဆင့္ခြန္းဆင့္ ေမးျမန္းေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြခုံတခုေပၚ၌ ကုိယ္ကို ပစ္လွဲ ထုိင္ေနမိ၏။

“ဒီလုိလုပ္မွဘဲ ရင္ေမာင္ေရ ့…ဒီလုိမလုပ္ရင္လဲ မရေတာ့ဘူး” ဟု ဂါတ္ဗုိလိ ကိုေမာင္ကိုႀကီး က က်ေနာ္႔ကို လွမ္းေျပာေနသည္။
ဤသုိ႔ျ႔ပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းသာလွ်င္ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းရာ၌ အမွန္ဆုံးျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္သည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ သုံးသပ္ေနမိ၏။

စစ္စစ္ ျပႆနာတခုကုိ ေျဖရွင္းရာ၌ က်ေနာ္သည္ ေမတၱာတရားျဖင့္သာလွ်င္ သိမ္ေမြ႔စြာ ေျဖးရွင္းလုိသူ၊ က်ေနာ္သည္ လူသားအခ်င္းခ်င္း၏ ေမတၱာတရားကို အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္သူ။

ထုိေန႔က က်ေနာ္သည္ စိတ္ႏွလုံး မၾကည္လင္ေတာ့သျဖင့္ ဂါတ္တဲြေပၚမွ မဆင္းေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သက္စြာ လုိက္ပါလာခဲ့၏။ လက္မွတ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေမွာင္ခုိကုန္မ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း မရွာေဖြမစစ္ေဆးႏုိင္ေတာ့ေပ။ တန္ဆာမဲ့ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကုိ ကံထရုိက္ဘူတာကေလးမ်ားမွ ခရီးသည္မ်ားတင္ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ စစ္ေဆးၿပီး တန္္ဆာမလုပ္ေပး။ ညေနခင္းမ်ား၌ ညိဳညိဳတုိ႔တဲြသို႔ ကူးသြားေလ႔ရွိေသာ္လည္း ထုိညေနကမူ မသြားေတာ့ေပ။

ၿမိဳ႔သစ္မွ ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ၌ ညိဳညိဳသည္ ရထားသံခါးဝတြင္ ထြက္ရပ္ၿပီး က်ေနာ္ရွိရာ ဂါတ္တဲြသုိ႔ လည္ပင္း တရွည္ရွည္ျဖင့္ ၾကည့္လာသည္။ သူသည္ ေမွာင္ေမွာင္ရီရီ၌ အေဝးကပင္ လွမ္းၿပီး မသိ မသာ ျပံဳးျပေန၏။ သူက သူရွိရာ သုိ႔ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ က်ေနာ္႔ ကို လာေစလုိသည္ သိေသာ္လညး္ က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြေပၚမွ မဆင္းခ်င္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။္္္္္္္္္္္္္္္္္္္

ဆဒၵဳံေခ်ာင္းသုိ႔ ရထားဝင္ေရာက္ဆုိက္ရပ္လုိက္လွ်င္ ေတာင္တြင္းႀကီး အဝင္၌ ေရွာင္တခင္လက္မွတ္ စစ္ေဆးမည္ ကိုေၾကာက္သျဖင့္ လက္မွတ္မဲ့မ်ားႏွင့္ ေမွာင္ခုိ သမားမ်ားသည္ သူတုိ႔တဲြေပၚမွ ေျပးဆင္းလာၾကၿပီး က်ေနာ္ လက္မွတ္ေရာင္းရာ ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ လက္မွတ္မ်ား (ဆဒၵဳံမွ ေတာင္တြင္းႀကီး ျပားသုံးဆယ္) လာယူၾကသည္။ သူတုိ႔ထဲ၌ ညိဳညိဳလည္း ပါသည္။ ညိဳညိဳသည္ က်ေနာ့္ ကို စကားေျပာရန္ရွိသျဖင့္ လက္မွတ္ကို ေနာက္မွယူသည္။

ဤအခ်ိန္ကား အေမွာင္စုိးလာသျဖင့္ ေမွာင္ခုိ ပစၥည္းမ်ား ဝွက္ရန္ လြယ္ကူခ်ိန္ အျခားဘူတာ ဖမ္းဆီးေရးမ်ားမွ လြန္ေျမာက္္လာခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ေမွာင္ရီရီထဲ၌ သူ႔ မ်က္ႏွာ ကေလးမွာလည္း ရႊင္လန္းေတာက္ပစြာ ျပဳံးရယ္ထားႏုိုင္သည္။ က်ေနာ္႔ ကို ၾကည့္ေနၾကေသာ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ရႊန္းျပက္ေနၾကသည္။

“သူ လာမလားလုိ႔ ….နတ္ ေမာက္ တုနး္က သေမာသီးသုတ္ဝယ္ပီးေစာင့္ေနတာ၊ သူ မလာတာနဲ႔ အကုန္စားပလုိက္ရတာဘဲ၊ ဘာျပဳလုိ႔ မလာတာလဲ”

သူသည္ အသံကို ခပ္တုိးတုိးျပဳကာ ေမးေနသည္။
က်ေနာ္သည္ လက္မွတ္ေပၚတြင္ ေန႔စဲြတံဆိပ္ တုံးကို ျဖည္းျဖည္းႏွိပ္ေနသည္။
“ခ်စ္တယ္ကြယ္” ဟု ေျပာေနမိသည္္။
“ေတာ္စမ္း ပါ၊ ေမးတာေတ့ာ မေျပာဘူး၊ ကဲ လက္မွတ္ သုတ္သုတ္ေပးစမ္းပါ၊ ေတာ္ၾကာ ရထားထြက္သြားမယ္”
က်ေနာ္သည္ လက္မွတ္ေပးရင္း လက္မွတ္ကို မလႊတ္ေပးဘဲ သူ ့လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ထားေနသည္။
ဂါတ္ဗိုလ္ ကိုေမာင္ကိုက ဂါတ္တြဲေပၚမွ “ေဟ့ သုတ္သုတ္လုပ္၊ ဒီကိုလာခဲ့ပါလားကြ၊ ဒီမွာေရာင္း↔ဟု လွမ္းေအာ္ၿပီး ေနာက္ေနသည္။

သူသည္ က်ေနာ့္လက္ထဲမွလက္မွတ္ကို ဆတ္ကနဲဆြဲလုလိုက္ၿပီး သူ ့တြဲသို ့ေျပးသြားသည္။
ရထားထြက္လာခဲ့ေသာအခါ ညိဳညိဳတို ့ကို အကာအကြယ္ေပးေသာခ်စ္စရာလွပသည့္ အေမွာင္သည္လည္း ပို၍နက္ရွိဳင္းလွပစြာ ေမွာင္လာေနသည္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ

အပိုင္း (၁၁)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္....။