January 31, 2010

မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ


၂။

၁၉၆၂....
နံနက္လင္းစ ႏွင္းမႈန္မ်ား ေဝေနဆဲ၊ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္ ေရာရွက္ ေနဆဲတြင္ ၿမိဳ႔လုင္ဘူတာသုိ႔ ရထားႀကီး ဝင္လာခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္သည္လည္း လူစီးတဲြဝတခုမွ ရပ္ကာ သူ ထုိင္ေနက် ထိုင္ခုံေနရာကုိ အမွတ္မထင္ ၾကည့္လာမိတတ္သည္။
ထုိရက္မ်ားကမူ က်ေနာ္သည္ပင္ က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလုံးအိမ္၌ ၿငိတြယ္လာေနသည့္ စဲြလန္းမႈကေလးကုိ မျမင္ႏုိင္။ သူ႔ ကုိ ေတြ႔ေနက်ေနရာ၌ မေတြ႔ရသည့္ ရက္မ်ားတြင္ စိတ္၌ တခုခု ဟာေန လုိအပ္ေနသလုိသာ ခံစားေနရတတ္သည္။
သူ သည္လည္း ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ ထုိင္ခုံနံေဘးမွ ထရပ္ကာ ရထားေပၚ၌ ပါလာမည့္ က်ေနာ္႔ ကို ရွာေဖြၾကည့္ေနတတ္သည္။ က်ေနာ္႔ကို လွမ္းျမင္ရလွ်င္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ မသိမသာ ရႊန္းလက္သြားတတ္သည္။
သူသည္ ရထားတဲြေပၚသုိ႔ ကုန္စိမ္းေတာင္းမ်ားကုိ တင္ၿပီးလွ်င္လည္း တဲြေပါက္ဝမွ မခြာေသးဘဲ ေတာင္းမ်ားကို ဟုိေရႊ႔ သည္ေရႊ႔ဆဲြေနရင္း က်ေနာ္႔ကုိ ကုိယ္ေရာင္ျပေနတတ္ျပန္သည္။
တခါတရံ အျခားတဲြမ်ား၌ စစ္ေဆးရွာေဖြရန္ အေရးႀကီးသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ စီးလာသည့္ တဲြသုိ႔ မသြားျဖစ္ခဲ့။ ထုိအခါမ်ား၌ သူသည္ တဲြဝမွ ထြက္ျပဴရပ္ကာ က်ေနာ္ ပါလာသည့္တြဲကို လွမ္းၾကည့္ေနတတ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိၾကလွ်င္ သူသည္ ရွက္ကုိး ရွက္ကန္း ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။
အျခား လုပ္ေဆာင္စရာမ်ား အေရးမႀကီးသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ကား ရထားထြက္လာလွ်င္ က်ေနာ္သည္ သူ ရပ္ေနရာတဲြဝသုိ႔ ခုိတက္လာတတ္၏။ က်ေနာ္သည္ ရထားေျခနင္းခုံေပၚတြင္ ရပ္ရင္း သူ႔ ကုိျပံဳးျပကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။
သူ႔ အနား၌ က်ေနာ္ရပ္ေနျပန္လွ်င္လညး္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္သလုိျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိ ေစ႔ေစ႔မၾကည့္ရဲဘဲ ဆံေတာက္ ဆံပင္မ်ားကုိ နားရြက္ေပၚသို႔ သပ္တင္ကာ အလုပ္ရႈပ္ေနျပန္သည္။

“ ကိုရင္ေမာင္ႀကီး မပါဘူးလားလုိ႔ ရင္ထဲကုိ ထိတ္သြားတာဘဲ ”
ဟူ၍လည္း ခေလးစိတ္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။
“ ေနာက္ကုိဆုိရင္ ကုိရင္ေမာင္ႀကီး အလယ္တဲြကလုိက္လာခဲ့ သူမ်ားလဲ ဦးေကာင္းဇုံဆုိင္ေရွ႔ကခုံမွာ ထုိင္တာ ကုိရင္ေမာင္ႀကီးေတြ႔ေအာင္လုိ႔၊ ေနာက္ကုိ အဲဒီကိုၾကည့္လာခဲ့၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ကခုံေလ၊ အဲဒီမွာ မေတြ႔ရင္ သူမ်ားမလုိက္တဲ့ ေန႔လုိ႔မွတ္ထားေပါ့ ”

က်ေနာ္သည္ သူ ရွက္သြားမည္ စိုးသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္မၾကည့္ေသာ္လည္း သူ႔ တကုိယ္လုံးကုိ သိမ္းက်ံဳးျမင္ေနရသည္။ သူဝတ္ေနက် အကၤ်ီမွာ သူ႔ ကိုယ္လုံးႏွင့္ က်ပ္လာသျဖင့္ ေဘးသားမ်ားခဲြကာ အျခားပိတ္ျဖင့္စပ္ထားရသည္။ အခါတရံ သူ႔ ကို ေငးၾကည့္မိလွ်င္ သူသည္ မ်က္ႏွာတျပင္းလုံး ရွက္စိတ္ျဖင့္ ပိန္းလာကာ ေခါင္းကုိ ငု႔ံပစ္လုိက္တတ္သည္။ အေနက်ံဳ ့လာသည္။

“ အဲဒီလုိမၾကည့္ပါနဲ႔ ”ဟု သူ႔ စိတ္အတြင္းမွေျပာေနသံကိုပင္ ၾကားေနရသည္ ထင္ရသည္။
ပုတီးကုန္းရြာကို လွမ္းျမင္ရလွ်င္ သူသည္....
“ အေဖတုိ႔က ကုိရင္ေမာင္ႀကီးကုိ အလည္ေခၚလာဘုိ႔ မွာလုိက္တာ၊ သူမ်ားေတာ့ မေခၚခ်င္ဘူး၊ သူမ်ားတုိ႔အိမ္က သိပ္စုတ္တာ၊ ရွက္စရာေနာ္၊ အေဖတုိ႔ကေတာ့ ကုိရင္ေမာင္ႀကီးဟာ သူမ်ားတို႔ ေက်းဇူးရွင္တဲ့ ”

က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္စြာ ျပံဳးေနခဲ့၏။ က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလုံးအာရုံ၌ လႈိင္းထ လႈပ္ရွားေနတတ္သည္ကုိ သုံးသပ္မိလာသည္။
တေန႔ထက္ တေန႔ တခ်ိန္ ထက္ တခ်ိန္ ထုိ လႈပ္ရွားေနမႈမွာလည္း ပို၍သိသာလာသည္။ အလုိလုိ စိတ္၌ ေမာလာေနမိျပန္သည္။ သူ႔ စိတ္တြင္လည္း ထုိသို႔ လႈပ္ရွားေနသည္ကိုလည္း အစင္းသား သိလာေနရျပန္သည္။ တခါတရံ၌ သူ႔မ်က္လံုးရဲႀကီးမ်ားအေပၚ၌ တခုခုကို တမ္းတေနသည့္ အေရာင္မ်ား ေတာက္လာေနသည္ ထင္မိသည္။

“ ဒီေန႔ ညိဳညိဳ ဘယ္ကို လုိက္မလဲ ”
“ နတ္ေမာက္ ေဈးေန႔ေလ ”
“ ပင္းေခ်ာင္းက်ေအာင္ လုိက္ခဲ့ပါလား ”
သူသည္ ေခါင္းငံု႔ထားရင္း “ ရထားခေတြသာ ေပးေနရရင္ အမ်ားႀကီးေနမွာေနာ္....ထီေပါက္မွ ကိုရင္ေမာင္ႀကီး ရထားခေတြ အကုန္ျပန္ေပးရမွာ ”ခပ္တုိးတုိး ေျပာေနသည္။
“ ထီကေကာ ထုိးထားပီးပလား ”
“ အဲတာေတာ့ စိတ္ကူးေနတုန္းဘဲ ”

သူသည္ ခေလးစိတ္ေပၚလာျပန္ကာ ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ရယ္ခ်င္ရယ္လုိက္ျပန္သည္။
သူ႔ လြတ္လပ္စြာ ရယ္လုိက္သံေၾကာင့္ သူ႔ ကို ခေလးအျဖစ္ျဖင့္ျပန္ျမင္လာကာ အေစာက ပူေႏြးလႈပ္ရွား လာေနခဲ့သည့္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးမ်ားသည္လညး္ ျပန္၍ ၿငိမ္သက္လာသည္။ ထုိလႈပ္ရွားမႈကေလးသည္ ခဏမွ် ဟုတ္ကနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ျပန္သည္။ ရင္ထဲ၌ ေပါ့ပါး ရွင္းလင္းလာသည္။ သူ၏ လြတ္လပ္စြာ ခေလးလုိ ရယ္လုိက္သံႏွင့္ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံသည္ ေရာေထြးသြား၏။ ထုိအသံႏွစ္ခု ေရာေထြးေနပုံမွာ ရႊင္ျမဴးဖြယ္ ဂီတသံတခု ျဖစ္လာေနသည္။

ညေနအျပန္မ်ားတြင္လည္း က်ေနာ့့္ရထားျဖင့္ပင္ ျပန္လုိက္လာသည္။
အျပန္၌ကား ၿမိဳ႔လုင္သုိ႔ ရထားဆုိက္ေရာက္လာလွ်င္ ေမွာင္ရီဆုိင္းစ ျပဳလာေနေပၿပီ။ သူသည္ ရထားေပၚမွ သူ႔ေတာင္းမ်ားကိုခ်ၿပီး ဦးေကာင္းဇံုုဆုိင္ေရွ႔သို႔ မသြားေသးဘဲ က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ နက္ျဖန္တြင္ သူလုိက္မည္မ မလုိက္မည္ကုိလည္း ႀကိဳတင္ သတင္းေပးလုိက္သည္။
“ မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႔သစ္ေဈးေန႔ ”ဟု လွမ္းေျပာသည္။
ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာခဲ့လွ်င္ သူသည္ ဦးေကာင္းဇံု ဆိုင္ေရွ႔၌ ရပ္က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ရထားႀကီး ေဝးလာခဲ့သည္အထိေနာက္မွ လုိက္ၾကည့္ေနသည္။ သူႏွင့္ အတူ ဦးေကာင္းဇံုဆုိင္၊ ေညာင္ပင္အုပ္ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔လုင္သည္ အေဝး၌ ၿငိမ္သက္က်န္ရစ္ခဲ့၏။

က်ေနာ္ ခြင့္ယူေတာ့မည့္အခါမ်ားတြင္ သူ႔ကို ႀကိဳတင္ေျပာျပထားႏွင့္ရသည္။ ခြင့္ယူထားစဥ္၌ က်ေနာ္႔ ေနရာတြင္ လူစား တေယာက္ေယာက္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနရာ..သူႏွင့္အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလား...ဟု က်ေနာ္သည္လည္း စိတ္ပူေနမိျပန္သည္။
တခါတရံတြင္ကား သူ႔ ကုိပင္ ႀကိဳတင္မေျပာႏိုင္ဘဲ အေရးေပၚခြင့္ယူရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အတြက္ စိတ္မေျဖာင့္ႏုိင္ပင္ ျဖစ္လာမိသည္။ ရက္အတန္ၾကာသြားလွ်င္ သူ က်ေနာ္႔ကုိ မည္မွ် ေစာင့္ေျမွာ္ေနေတာ့မည္ကုိ ေတြးမိသည္။
အလုပ္ျပန္ဝင္သည့္ ေန ့မ်ား၌ က်ေနာ္သည္လည္း သူစီးခုိင္းသည့္ အလည္တဲြဝ၌စီးလာကာ သူျမင္ေစရန္ တမင္ထြက္ရပ္လာခဲ့သည္။
သူ႔ ကိုလည္း သူ ေနေနက် ထုိင္ခုံတြင္သာ ေတြ႔ရသည္။ သူ ရထားႀကီးကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပုံမွာ ေျမွာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးမားစြာျဖင့္ ေစာင့္ေျမွာ္ေနပုံထင္ရွားေနသည္။ ထုိအသြင္သ႑ာန္ကုိ က်ေနာ္သည္ မည္သည့္အခါတြင္မွ ေမ့ႏုိင္မည္မဟုတ္။
သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ အေဝးကတည္းက တေယာက္ကုိတေယာက္ စိမ္္းေနေအာင္ၾကည့္လာမိခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ့္ကို လွမ္းျမင္ရလွ်င္ သူသည္ ခေလးစိတ္ ေပၚလာကာ ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ထရပ္ၿပီး ေျပးထြက္လာသည္။ သူ၏ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနဟန္ကုိ သူသည္ ဖုံးဖိ ဟန္ေဆာင္ထားရ ေကာင္းမွန္းမသိ။

“ ကိုရင္ေမာင္ႀကီး ”
သူသည္ လူၾကားထဲမွ လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္ လုိက္သည္။
က်ေနာ္ရပ္ေနရာ တြဲဝသုိ႔ ကုန္းစိမ္းေတာင္းမ်ားကို ထုိးတင္သည္.။ ရထားထြက္လာခဲ့လွ်င္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တဲြဝ၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ယွဥ္ရပ္ေနမိၾကသည္။
“ ဘယ္သြားေနတာလဲ” ဟု သူသည္ အေလာဆုံးဆယ္ေမးေန၏။
က်ေနာ္ကလည္း“ ညိဳညိဳ ပုိပီးလွလာတယ္” ဟု အမွတ္မထင္ေျပာလုိက္မိသည္။
သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ထူပိန္းသြားျပန္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ကို မ်က္ေစာင္း ထုိးၾကည့္သည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ ကုိ ၾကည္ရင္း ရယ္ေမာေနမိသည္။

“ ကဲ...ဘာအျပစ္ေျပာမလုိ႔လဲ”
“ မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ားေမးတာေျပာစမ္းပါ၊ ကိုရင္ေမာင္ႀကီး ဘယ္သြားေပြေနတာလဲ၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း”
“ ဘယ္လုိထင္လုိ႔လဲ”
“ ေသမ်ား ေနပလားလို႔”

သူသည္ ထုိစကားမ်ားကုိ ခပ္တုိးတိုး ေျပာေနစဥ္၌ ေဒါသျဖစ္လာကာ က်ေနာ္႔ ကိုပင္ ဆဲြယမ္းပစ္မည့္ဟန္ ေပၚလာေနသည္။
သူ႔ ဆံေတာက္ ဆံပင္မ်ားကုိ နားရြက္အေပၚသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ သပ္တင္သည္။

“ ကုိရင္ေမာင္ႀကီး မလုိက္တာ ဆယ္ရက္ေနာ္...သူမ်ားေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားတာ၊ ကိုရင္ေမာင္ႀကီး မပါတဲ့ေန႔ကေလ ကံေကာင္းလုိ႔ လက္မွတ္အဖမ္းမခံရတာ၊ ဒီၾကားထဲ လက္မွတ္ေတြ ဝယ္စီးေနရတယ္၊ လက္မွတ္ခေတြ ေရာ္ေပးရမယ္၊ သူမ်ားလဲ ဟုိလက္မွတ္စစ္ကုိ မ်က္ႏွာေက်ာ မတည့္တာနဲ႔ ဝယ္စီးပလုိက္တာေပါ့၊ အဲဒီလက္မွတ္စစ္က ကုိျမေအာင္တဲ့ေနာ္၊ အရက္သိပ္ေသာက္တာ၊ ဘယ္ေတာ့့ျဖစ္ျဖစ္ အရက္ေစာ္ကိုေဟာင္ေနတာဘဲဲ၊ သူ႔ လြယ္အိတ္ထဲမယ္ အျမဲတမ္း အရက္ပုလင္းပါတယ္၊ ကုိရင္ေမာင္ႀကီး အရက္ေတာ့ မေသာက္နဲ ့ေနာ္....၊ သူမ်ား သိပ္မုန္းတာ၊ အဲဒီလူႀကီးက လူူကိုလဲ ရိသဲ့သဲ့လုပ္ေသးတယ္၊ ပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္....သူမ်ားက ကုိရင္ေမာင္ႀကီးကို သိပ္လြမ္း ေနပလားတဲ့...ျပန္လာေတာ့မွာပါတဲ့၊ သူမ်ားလဲ အျမင္ကပ္တာနဲ႔ လြမ္းေနတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္၊ ပီးေတာ့ ကိုရင္ေမာင္ႀကီး မိ္န္းမယူဘုိ႔ အိမ္ျပန္သြားတာဆုိ၊ အဲတာဟုတ္သလား”

သူ႔ ပါးကေလးမ်ား ပုိ၍ ႏွင္းဆီေသြးစို႔ကာ မို႔ၾကြလာေနပုံမွာ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားစရာပင္။ ေလေဝွ႔သျဖင့္ သူ႔ နဖူးမွ ဆံစမ်ားသည္ ဝဲပ်ံေန၏။ ဤဆယ္ရက္တာအတြင္း တေယာက္ကိုတေယာက္ မေတြ႔မျမင္ရေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ စိမ္းသြြားသလုိလည္း စိတ္၌ ထင္လာမိျပန္သည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ၌ လႈပ္ရွားေနခဲ့သည္တုိ႔မွာလည္း ပို၍ ထင္ရွား ပီျပင္လာသည္္။ က်ေနာ္ကား သူ႔ကုိ ရင္ခြင္အတြင္းသုိ႔ ဆဲြသြင္းေပြ႔ဖက္ပစ္လုိက္ခ်င္ စိတ္မ်ား ေပၚလာေနသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ပူေႏြးလာေနသည္။ သူသည္ ခေလးစိတ္ျဖင့္...

“ ကိုရင္ေမာင္ႀကီးကုိ သူမ်ား ေန႔တိုင္း ေန႔တုိင္း ေအာက္ေမ႔ေနတာ”
“ ေနာက္ကို ကိုရင္ေမာင္ႀကီး ခြင့္ယူရင္ သူမ်ားကို ႀကိဳေျပာထားပါ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ပါနဲ႔”

က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိ ၾကာရွည္ၾကည့္ေနမိလွ်င္ ဆဲြေပြ႔လုိက္မိေတာ့မည္ကို သိလာသည္။
က်ေနာ္ကား စိတ္လႈပ္ရွား ဆူပြက္တတ္သူ...နက္ရႈိင္းစြာ ခံစားတတ္သူအျဖစ္ မိမိကိုယ္ကုိ ျပန္ျမင္လာသည္။
က်ေနာ္သည္ ရထားႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ေျပးလုိက္လာေနေသာအေဝးမွ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို စိတ္မဝင္စားဘဲႏွင့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
ခပ္ေျဖးေျဖး ေရ႔ြေရ႔ြ လုိက္ပါေနသည့္္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားေပၚ၌ ျမဴထုႀကီးမ်ား ပိတ္ဆုိင္းေနသျဖင့္ အနားသတ္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို မျမင္ရ။
ျဖဴစင္ခဲ့ေသာ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးသားမ်ားမွာလည္း စဲြလန္းမႈမ်ား အုပ္ဆုိင္းလာေနသလုိ ခံစား ေနမိသည္။
အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ သူ ေဈးပတ္မလုိက္သည့္ ရက္မ်ားတြင္ သူ႔ ကုိျမင္ေတြ႔လုိစိတ္မ်ား ဖုံးကြယ္ထားမရေတာ့ေပ။
က်ေနာ္သည္ သူထုိင္ေနက်ခုံကုိ လွမ္းၾကည့္၍ မေတြ႔ျမင္ရလွ်င္ ရင္ထဲ၌ သိသိသာသာ ဟာသြားသည္ကို ခံစားလာရသည္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သူလုိက္ခုိင္းသည့္ အလယ္တဲြဝမွပင္ လုိက္ပါေနမိသည္။ သူ႔ ကို လူအမ်ားၾကား၌ ပါရွိမည္အထင္ျဖင့္ ရွာမိျပန္သည္။ ခရီးသည္မ်ားအားလုံး ရထားေပၚေရာက္မွ သူမပါလာ-ဟု ယုံၾကည္လာခဲ့သည္။ အမွတ္မထင္ပင္ သူ ေဈးပတ္မလုိက္သည့္ ရက္မ်ားကုိ စိတ္၌ ေတးမွတ္ထားမိသည္။
ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္မွ် ၾကာလာေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ဦးေကာင္းဇံုႀကီးကို ေမးၾကည့္မည္ဟု စိတ္ကူးမိခဲ့သည္။ စိတ္မလုံေသာေၾကာင့္ မေမးျဖစ္ခဲ့။
ပုတီးကုန္းရြာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရထားျဖတ္ေမာင္းေနစဥ္၌ က်ေနာ္သည္ ရထားတဲြဝမွာ ရပ္ကာ ရြာဖက္သုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိျပန္သည္။ ရြာထဲရွိ သူတို႔အိမ္ရွိမည့္ေနရာကုိ မွန္းဆၾကည့္မိသည္။ မန္က်ည္း တမာပင္မ်ား အုပ္ဆုိင္းေနေသာ ရြာေပၚတြင္ မုိးဖြဲမိုးမႈန္မ်ား ဆုိင္းေနသည္။
ပုတီးကုန္းရြာသည္ ရထားႀကီးေနာက္ဖက္မွ ေျပးလုိက္လာေနရင္း မမွီႏုိင္သျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္ဟု စိတ္၌ ထင္လာမိျပန္သည္။
တခါတရံ၌မူ သူ႔ကုိ ခေလးဟု သေဘာထားၾကည့္မိသည္။ ခဏေနေနလွ်င္ပင္ ထုိသေဘာထား ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပန္ကာ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ခ်စ္ရည္တူမွ်ေသာ ခ်စ္သူမ်ားဟု ယုံၾကည္လာေနျပန္သည္။
တလေက်ာ္ၿပီးမွ သူ႔ ကိုျပန္၍ ျမင္ေတြ႔ရေသာအခါ က်ေနာ္သည္ပင္ ရင္ခုန္ေနခဲ့သည္။
ထုိေန႔က သူ႔ကုိ လွမ္းျမင္ရေသာအခါ အိပ္မက္မ်ားအတြင္း၌ ေတြ႔ျမင္ေနက် ဥစၥာေစာင့္မကေလးကုိ သက္ရွိထင္ရွား ေတြ႔ျမင္လုိက္ရသလုိ ထင္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကုိ အေဝးမွပင္ လွမ္းေငးၾကည့္လာမိသည္။
သူသည္ ေညာင္ပင္ေအာက္ရွိ ခုံတန္းေပၚတြင္ ထုိင္ေနခဲ့၏။ ရထားဝင္လာသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ ထုိင္ရာမွ ထၿပီး ရထားႀကီးကို ေမွ်ာ္လက့္ခ်က္ ႀကီးမားစြာျဖင့္ ေငးစုိက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူသည္ ဆံပင္အုပ္လုံးသိမ္းပစ္လုိက္ၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ လြန္္ခဲ့ေသာတလက သူႏွင့္ တေယာက္စီ ျဖစ္သြားၿပီထင္ရသည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ အေဝးကတည္းက တေယာက္ကို တေယာက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။
သူသည္ ရထားရပ္မည့္ေနရာသုိ႔ ေလွ်ာက္လာေလသည္။
မိုးမႈန္ မိုးဖဲြကေလးမ်ား တဖြာဖြာက်ေနသည္။ ေမွာင္ပ်ပ်မိုးဖဲြမိုးမႈန္မ်ားအတြင္း၌ သူ႔ ကိုလွမ္းျမင္ရသည္မွာ အိပ္မက္ထဲ၌ ေတြ႔ျမင္ေနရသလုိ ျဖစ္ေနသည္။
ရထားရပ္ေသာအခါ၌ က်ေနာ္စီးလာခဲ့သည့္ တဲြဝႏွင့္ သူ႔ ကုန္စိမ္းေတာင္းမ်ား ခ်ထားရာေနရာသည္ တည့္တည့္က်ေန၏။
သူသည္ က်ေနာ္႔ကုိ ေအာက္ဖက္မွ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ၏ ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးမွာ စိတ္လႈပ္ရွား ရင္ခုန္ေနသျဖင့္ ပီပီသသ မရွိေပ။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ေတာင္းမ်ားကို တဲြေပၚမွ လွမ္းယူကာ ေနရာခ်ထားေပးလုိက္သည္။
သူသည္လည္း တဲြေပၚသို႔ တက္လာကာ က်ေနာ္႔ အနီးတဲြဝတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၌ ရပ္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔ကုိႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာရန္ပင္ သတိမရ။ သူသည္လည္း ေမ့ေနဟန္တူသည္။ သူသည္ ျပံဳးထားေသာ္လည္း က်ေနာ္႔ ကို ေစ႔ေစ႔မၾကည့္။
ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာမွ...ရင္ခုန္သံမ်ားမွာ ရထားခုတ္ေမာင္းသံႏွင့္ ေရာေထြး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
သူ႔ ရင္ခုန္ေနသံကုိ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံမ်ားအၾကား၌ပင္ ၾကားေနရျပန္သည္ ထင္သည္။

“ ညိဳညိဳ ေယာက်ာ္းေနာက္ လုိက္သြားတယ္ ၾကားလို႔”
သူက “ ရွက္စရာေတြ မေျပာနဲ႔” ဟု ေျပာရင္း က်ေနာ္႔ကို မၾကည့္ဘဲ သူ႔ေတာင္းမ်ားကို မလုိအပ္ဘဲႏွင့္ ဟုိေရြ႔သည္ေရြ႔လုပ္ေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ ခ်ဳပ္တည္း ထားခဲ့ေသာ စိတ္မ်ားကို အလုိလုိက္ လႊတ္ေပးထားလုိက္သည္။ သူ႔တကုိယ္လုံးကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ ေတာင္းေရြ႔အၿပီး သူ ျပန္ရပ္လုိက္ေသာ အခါတြင္ကား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနမိၾကသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္အတြင္းကို နက္ရႈိင္းစြာ စုိက္္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ထူပိန္းလာကာ မ်က္လႊာႀကီး ခ်လုိက္သည္။ သူ႔ အသက္ရႉသံကို ၾကားေနရသည္ ထင္သည္။

“ ကိုရင္မာင္ႀကီး ပါမွ ပါပါ့ မလားလုိ႔”

သူ႔ အသံမွာလည္း စဲြမက္ဖြယ္ရာ တုန္ယင္ေနျပန္သည္။
အိမ္သာမ်ား ျခားေနသျဖင့္ အျခားခရီးသည္မ်ားႏွင့္လည္း အဆက္ျပတ္ေနသည္။ သည္ေနရာကေလးမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေတြ႔ဆုံၾကရာ ေနရာကေလးဟု က်ေနာ္႔စိတ္၌ ထင္လာသည္။ သူ႔ ကို က်ေနာ္႔ ခ်စ္သူဟု ယုံၾကည္လာေနသည္။
သူ၏ အရွက္ႀကီးေနပုံကုိ ရယ္ေမာစရာ တခုလို ထင္လာျပန္သျဖင့္ ခပ္တုိးတုိး ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရယ္ေနမိ္ျပန္သည္။ စိတ္မ်ားသည္လည္း ပို၍ လႈပ္ရွားလႈိင္းထလာျပန္သည္။

“ ညိဳညိဳက သိပ္လွလာတာဘဲ၊ ျမင္ရတာကို အသက္ရႉမွားေနတာဘဲ” ဟု တုိးတုိး ေျပာလုိက္မိသည္။
“ညိဳညိဳကို ခ်စ္ေနဘီ၊ သိလား...ညိဳညိဳ႔ ကို ကုိခ်စ္ေနဘီ၊ အဲတာ မင္း သိတယ္မႈတ္လား၊ မင္းသိတယ္ မႈတ္လား”
သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ သားရိုင္း သမင္လုိ ဝိုင္းစက္သြားၾက၏။
က်ေနာ္သည္လည္း ပုိ၍ စိတ္လႈပ္ရွားလာကာ ေရွ႔သို႔တုိးလိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရုတ္တရက္ လွမ္းလုိက္သည္။ သူသည္ သတိရလာၿပီး သူ႔ ကိုယ္ကို ေဆာင့္ရုန္းလုိက္၏။
“ အုိေတာ္...ကိုရင္ေမာင္ႀကီးကလဲ”
ေနာက္ဆုတ္လ်က္ သူက တုိးတိုးညည္းညည္း ေျပာသည္။
အိမ္သာဖက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္႔ကိုေက်ာေပးကာ လူစီးထုိင္ခုံမ်ား ရွိရာဖက္သို႔ သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။
က်ေနာ္လည္း ေလွကားဝတြင္ရပ္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့၏။ ႀကိဳတင္၍ ေတြးေတာ ႀကံစည္ခဲ့ျခင္းကား မဟုတ္။ ဤသို႔ ရုတ္တရက္ ျဖစ္ပ်က္ရျခင္းအေပၚ၌ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ကို မသုံးသပ္ခ်င္ေတာ့ေပ။
ၿမိဳ႔သစ္ ဘူတာသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ သူ ဆင္းေနရစ္ခဲ့သည္။
ညေနတြင္ ၿမိဳ႔သစ္ဘူတာသို႔ ရထား အျပန္ဆုိက္ေရာက္လာခဲ့ေသာအခါ သူ႔ ကို ဘူတာပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ မျမင္ရေတာ့ေပ။ က်ေနာ္သည္ ေနရာအႏွ႔ံအျပား လုိက္ရွာၾကည့္မိ၏။ သူ တေနရာရာမွ တက္ေရာက္လုိက္ပါလာလိမ့္မည္ကို သိေသာ္လည္း ရွာ၍ကား မေတြ႔။
ရထားထြက္လာခဲ့မွ က်ေနာ္ လက္မွတ္စစ္ေဆးရာ သူ႔ကို ခရီးသည္မ်ားအလည္ရွိ ထုိင္ခုံတခုေပၚ၌ ေတြ႔ရသည္။ သူသည္ က်ေနာ္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွွာလႊဲသြားသည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ ကိုေက်ာေပးကာ ေလွကားဝ၌ သြားေရာက္ရပ္ေနခဲ့သည္။ ရထားခုတ္ေမာင္းေနစဥ္ အျပင္ဖက္ကိုသာၾကည့္လာခဲ့သည္။ သူက တခ်က္တခ်က္၌ က်ေနာ္႔ ကိုမသိမသာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနမည္ကို သိေနေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ အရဲ႔ြတုိက္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနကာ သူ႔ ကို တခ်က္မွ် လွည့္မၾကည့္။
ၿမိဳ႔လုင္တြင္ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကိုေက်ာေပးၿပီး ဂါတ္တဲြသုိ႔ထြက္လာခဲ့၏။ ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္သည္ မွန္ခ်ပ္ၾကားမွ မသိမသာ လွမ္းၾကည့္လာခဲ့သည္။ သူကလည္း တမင္အရဲ႔ြတုိက္ကာ ရထားႀကီးကို ေက်ာေပးထားသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ ျပံဳးလာခဲ့မိ၏။

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ဦးေကာင္းဇံုဆုိင္ေရွ႔ သူထိုင္ေနက်ေနရာတြင္ မေတြ႔ျမင္ရေတာ့ေပ။ ထုိေနရာ၌ သူ႔ကုိ အခါတုိင္းကလုိပင္ ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ တရက္ၿပီး တရက္ မေတြ႔ရေသာ အခါတြင္ကား သူက က်ေနာ္႔ ကို အထင္မွားေနခဲ့ၿပီဟု ေတြးရေတာ့သည္။
က်ေနာ္သည္ သူေနသည့္ ပုတီးကုန္းရြာကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္း သူ႔ရြာသုိ႔ပင္ လုိက္သြားရေကာင္းမလားဟု ေတြးလာရျပန္သည္။သူ႔ကုိ တီဘီစီ စိန္ထြန္း၊ ျမေအာင္၊ စိုးျမင့္ စသူတုိ႔က အေပ်ာ္ၾကံကာ ရိသဲ့သဲ့လုပ္သည့္နည္းတူ က်ေနာ္႔ ကုိလည္း အေပ်ာ္ၾကံသည္ဟု သူေတြးထင္သြားမည္ကုိ စိုးရိမ္ ေမာလာရျပန္သည္။
ဤသို႔ သူ ယူဆသြားလွ်င္မူ အျဖစ္အပ်က္မွာ စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္႔ အျပဳအမူမွာလည္း ေပါ့ေပါ့ ရွပ္ရွပ္ႏုိင္သည္ ထင္မိသည္။

အမွန္အားျဖင့္ သူသည္ ေန႔စဥ္ က်ေနာ္႔ကို ေရွာင္ကြင္းကာ ေဈးပတ္လုိက္ျမဲ လုိက္ပါေနခဲ့၏။ သူသည္ ၿမိဳ႔လုင္မွ အတက္တြင္ သံလမ္းတဖက္ မစိန္ျမ ဆုိင္ဖက္သုိ႔ ေျပာင္းေနခဲ့သည္။ အျခားဘူတာမ်ားတြင္လည္း ထုိသုိ႔ ေနရာေျပာင္းကာ က်ေနာ္႔ ကိုလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ေနသည္။ သူသည္ ခေလးစိတ္၊ ၾကည္စားလုိ စိတ္ျဖင့္ ခုႏွစ္ရက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ က်ေနာ္႔ ကုိ ဒုကၡေပးေနခဲ့သည္။

တညေနတြင္ အျပန္ခရီး၌ ၿမိဳ႔သစ္ဘူတာ ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ သူ႔ ကိုျပန္ေတြ႔ရမွ က်ေနာ္လည္း စိတ္ေပါ့ပါးခဲ့ရသည္။
ထုိညေနက သူသည္ ဘူတာပလက္ေဖါင္းအစြန္ ဂါတ္တဲြအနီးရွိ တမာပင္တန္းမ်ား ေအာက္ဖက္ တန္လ်ားေပၚတြင္ တေယာက္တည္း ထုိင္ေနခဲ့သည္။ သူ႔ ကို က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြေပၚမွ လွမ္းျမင္ေတြ႔ရ၏။
သူသည္ ဂါတ္တဲြဖက္သုိ႔ မသိမသာ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း သူ႔ မ်က္ႏွာကို ဆက္ကနဲ တျခားဖက္ လွည့္လုိက္သည္။
က်ေနာ္သည္ ဂါတ္တဲြေပၚမွ ဆင္းကာ သူရွိရာသို႔သြားၿပီး သူထုိင္ရာ တန္းလ်ားတဖက္စြန္းတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။
ထုိေနရာမွာ ပလက္ေဖါင္း အစြန္ဆုံးေနရာ ျဖစ္သျဖင့္ အျခားခရီးသည္မ်ားႏွင့္ အလွမ္းေဝးေနသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသီးသန္႔ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ အတန္ၾကာသည္အထိ သူကို စကားမေျပာေသးဘဲ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနစဥ္တြင္ သူ႔ ရင္ခုန္သံမ်ားကုိ ၾကားေနရသည္ ထင္မိသည္။ တဖက္ မ်က္ႏွာလွည့္ထားေသာ သူ႔ကုိ က်ေနာ္သည္ ေငးၾကည့္ေနသည္။
အတန္ၾကာမွ သူသည္ ျပန္လွည့္လုိက္၏။

“ လက္မွတ္စစ္မလုိ႔လား”

သူသည္ အသံတုန္တုန္ျဖင့္ေျပာကာ သူ႔ လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကုိင္ထားသည့္ လက္မွတ္ကုိ ျပေနသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ စိတ္၌ ျဖစ္ေပၚ ခံစားေနရသည္တုိ႔ကုိ အမွန္အတုိင္း ျမင္ေတြ႔ေသာအခါ စိတ္၌ ထိခုိက္နာက်င္မိျပန္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ညိဳ႔မႈိင္းေနခဲ့၏။ သူ႔ မ်က္လုံးအေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာေနသည္။ လက္မွတ္ျပေနေသာ သူ႔ လက္မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည္။ သူက “ သူသည္ လက္မွတ္မဲ့ျဖင့္ ခရီးသြားေနသူ၊ က်ေနာ္က လက္မွတ္စစ္ျဖစ္၍ သူ႔ ကုိမခ်စ္ဘဲႏွင့္ အေပ်ာ္ၾကံစည္ေနသည္”ဟု ယုံၾကည္ယူဆေနခဲ့သည္။

“ ညိဳညိဳ....ကုိ႔ စိတ္ထဲမယ္ ဘယ္လုိျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာ မင္းအမွန္အတုိင္း သိဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္၊ ေနာက္ကုိ မင္းကုိ္ခ်စ္တယ္လုိ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ဘူး”

က်ေနာ္သည္ ဝမ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ ေျပာေနမိသည္။

သူသည္ က်ေနာ္႔ ကို တခ်က္ၾကည့္္ၿပီး လူစီးတဲြမ်ားဖက္သို႔ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္သြားသည္။ သက္ျပင္းခ်ေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔ ဖက္သို႔ တုိးလုိက္၏။
“ကို႔ စိ္တ္ထဲမယ္ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေနတယ္ဆုိတာ မင္းမသိဘူးမႈတ္လား၊ ကိုလဲ မေျပာျပတတ္ဖူး၊ အစတုန္းက မင္းကုိ ကုိ႔ညီမေလးလုိ ခ်စ္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ မင္းကလဲ ပိုပီး လွ လွလာတယ္ မႈတ္လား၊ လွလုိ႔ခ်စ္တာဟာ အျပစ္လား....ကဲ....ေျပာစမ္း...လွတာဟာ အျပစ္လား၊ လွလုိ႔ခ်စ္တာ အျပစ္လား”
သူသည္ စိတ္ရႈပ္ေထြးလာသလုိ ေခါင္းကုိယမ္းေနသည္။
“ရထားေခါင္းတဲြဆက္ပီး ရွန္တိ္န္ လုပ္ပီးသြားဘီး” ဟု ေျပာရင္း ေနရာမွ ခပ္ေလးေလး ထရပ္လုိက္သည္။
“ေနအုံးေလ....”
“ရထား ထြက္ေတာ့မယ္”
“မဟုတ္ဖူး...ကိုေမးတာ ေျပာပါအုံး”
“ဘာေျပာရမွာလဲ”
“ကုိ႔ို ကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာသြားေလ”
သူသည္ တလွမ္းႏွစ္လွမ္း လွမ္းၿပီးမွ က်ေနာ္႔ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။
“လူႀကီးကလဲေနာ္...သူမ်ား စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အထဲ ဒုကၡေပးလုိက္တာ၊ ဒီေန႔ ငရုပ္သီးစိမ္းေတြလဲ မေရာင္းရဘူး၊ ပီးေတာ့ ရထားလက္မွတ္ေတြ အသြားယူ အျပန္ယူ ပါဆယ္ေတြလုပ္ေနရ၊ ကုန္ေတြမေကာင္းလုိ႔ သြန္ပစ္ခဲ့ရနဲ႔ တေန႔ ေလးငါးက်ပ္ရႈံးေနလုိ႔ ငိုခ်င္ေနရတဲ့အထဲ”
သူ ညည္းညည္းညဴညဴ ေရရြတ္ကာ လူစီးတဲြမ်ားရွိရာသုိ႔ သြားေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္ကား ေနရာမွ ထရပ္ကာ ၾကည္ႏူးစြာ ျပံဳးေနမိသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ကို “ကုိရင္ေမာင္ႀကီး” ဟု သုံးေနရာမွ “လူႀကီး” ဟုေျပာင္းသြားသည္။ “အုိေတာ္” မွွ “ေနာ္”သို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။
သူ ျပန္လွည့္ၾကည့္စဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာေနမိ၏။ သူသည္ ရထားေပၚသုိ႔ မတက္မီ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာျဖင့္ပင္ ႏႈတ္ခမ္းတခ်က္ ကိုက္ျပသြားသည္။ က်ေနာ္ကား ဤအျပဳအမူ အတြက္ ထပ္၍ ၾကည္ႏူးစြာ ရယ္ေနမိျပန္သည္။

(ထိပ္တြင္ေဖၚျပထားေသာပံုမွာ ဤဝတၳဳစာအုပ္၏ ေနာက္ေၾကာဖံုးပံုျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား)



January 28, 2010

မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ


စာေရးသူ၏ ဝန္ခံခ်က္။

ဤဝတၳဳမွာ က်ေနာ္ က်င္လည္ခဲ့ေသာဘဝကို ျပန္ေရးျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ရႈမဝ မဂၢဇင္း၌ မေဖာ္ျပႏုိင္သျဖင့္ ျပန္၍ ရင္ခြင္ပိုက္ထားရသည့္ ဝတၳဳကုိ ၁၉၆၅ ၊ ေမလ ၊ ၁၃ ရက္၊ ည ၂နာရီ မုိးႀကီး ရြာသြန္းေနစဥ္ အဆုံးသတ္သည္။ ၁၉၆၆ ဇူလုိင္လ၌ ရႈမဝသုိ႔ ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။
ဒုတိယ ျပန္ေရးသည့္ ရႈမဝ၌ တင္ဆက္ခြင့္ရေသာ “ မသိန္းရွင္ဆီ ပုိ႔ေပးးပါ ” ကို၁၉၆၈၌ ျပန္ေရးသည္။
ယခု “မသိ္န္းရွင္” မွာ ထုိႏွစ္ခုကို ျပန္၍ေပါင္းစပ္ ညိွႏႈိင္း ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ႏုိင္ဝင္းေဆြ
၁၈၊ ၄၊ ၇၁၊

(၁)
၁၉၆၄......
ႏွင္းထုႀကီး ပိတ္ဆို႔ ေမွာင္ပိ္န္းေနေသာနံနက္မ်ား၌ ရထားႀကီးသည္ ဘူတာရုံေရွ႔မွ ထြက္ခြာရန္ ေၾကာက္ရြံ ့တုန္လႈပ္ေနသည္။ မထြက္ခြာ၍လည္း မျဖစ္။ သူသည္ မီးခုိးမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လုိက္ၿပီး တညည္းညည္းတညဴညဴျဖင့္ ထြက္ခြာရေတာ့သည္။ ေရွ႔နား ကြက္္ကြက္ကေလးသာျမင္ရသည့္ မီးေမာင္းကုိ ဖြင့္လိုက္သည္။ ျဖတ္သန္းမႈအရွိန္ ရလာလွ်င္ သူ႔ေသြးမ်ားသည္လည္း ဆူပြက္လာကာ သူသည္ တစတစ အေၾကာက္ပ်ယ္လာေနသည္။ ေတာင္တြင္းႀကီးဘူတာရုံ ပလက္ေဖာင္း မီးေရာင္မ်ားကုိ လြန္လာခဲ့လွ်င္ သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ အားေပးသည့္ ဥၾသသံရွည္တခ်က္ကို ညွစ္ထုတ္ေအာ္ဟစ္လုိက္သည္။
ခ်က္ခ်င္း သူ႔ဥၾသသံကုိ ပတ္ဝန္းက်င္မွလာေသာ ၾသဘာေကာင္းၿခီးသံမ်ားဟု ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ေတြးကာ သူသည္ အမွားမွားအယြင္းယြင္း အားတက္လာသည္။ ပုိ၍ ေမွာင္ပိန္းေနေသာ အေမွာင္ထုႀကီးအတြင္းသုိ႔ ေသြးရူးေသြးတန္းျဖင့္ ခြဲျဖတ္ ဝင္ေရာက္ေနသည္။

က်ေနာ္သည္ ဤရထားႀကီး၏ စက္ကရိယာအစိတ္အပုိင္းတခုလုိပင္ တဲြတတဲြ၏ ေတာင္ဖက္ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ လုိက္ပါေနရသည္။ က်ေနာ္သည္ ပီပီျပင္ျပင္မျမင္ရသည့္ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႔ကို အမွတ္မထင္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
ဘူတာရုံမွ မီးေရာင္မ်ားသည္ ေနာက္သုိ႔ဆုတ္ေျပးကာ ေသးငယ္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႔ဖက္မွလမ္းဓာတ္မီးတုိင္အေရာင္မ်ားသည္ ရထားႀကီးေပၚသို႔ ဖ်တ္ကနဲ လာထိေနၾကလ်က္၊ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာၿငိမ္သက္ေနလ်က္၊ ရခုိင္ဘုရားပ်က္ႀကီး၏ထုထယ္သည္ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ အေမွာင္မည္းႀကီးတခုအျဖစ္ျဖင့္ အျမင္၌ ျဖတ္သန္းေနခဲ့လ်က္၊ ရထားႀကီးသည္ အေကြ႔အရွည္ႀကီး၌ ျဖည္းျဖည္းေရြ႔ေရြ႔ေကြ႔လုိက္၏။ သဖန္းကုန္းရြာကေလးဖက္မွ ေရနံဆီမီးခြက္ မီးေရာင္မွိန္မွိန္မ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လာေရာက္ရုိက္ခတ္ေနျပန္သည္။ အေမွာင္ထုႀကီးအတြင္း၌ အလင္းေရာင္ငယ္မ်ားသည္ ေျပာပဖြယ္မရွိ။
ဤအလင္း အေမွာင္၊ အေမွာင္ အလင္းတုိ႔သည္ ရထားႀကီးေပၚ၌သာ ျဖတ္သန္းေနသည္မဟုတ္၊ ရထားႀကီးေပၚတြင္ပါလာသမွ် သက္ရွိ သက္မဲ့အေပါင္းအေပၚ၌သာ က်ေရာက္ေနသည္မဟုတ္၊ က်ေနာ့္ခႏာကုိယ္ေပၚ၌သာ က်ေရာက္ေနသည္မဟုတ္၊ က်ေနာ္႔ႏွလုံးသားေပၚတြင္လည္း က်ေရာက္ေနၾက၏။
ရထားႀကီးကား ဘာမွ် ခံစားရမည္မဟုတ္။ သူသည္ စက္ကရိယာျဖစ္၏။ ေအးျခင္း ပူျခင္းကိုမသိ၊ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းကို မသိ၊ ဦးေႏွာက္မရွိ၊ အသက္မရွိ၊ ခံစားမႈမရွိ၊ ႏွလုံးသားမရွိ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ။

က်ေနာ္လည္း စက္ကရိယာ တခုေပဘဲလား- ဟု က်ေနာ္သည္ အသံမထြက္ေသာ ေမးခြန္းကိုေမးေနမိျပန္သည္။ က်ေနာ့္ ႏွလုံးသားမ်ားမွာ ခံစားမႈမွန္သမွ် ဆိတ္သုန္း ကြယ္ေပ်ာက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ စက္ကရိယာေပဘဲလား။ က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္မွာ အေမွာင္မ်ားအတြင္း၌ မရုန္းဝ့ံ မကန္ဝံ့ မလႈပ္ရွားဝံ့၊ ၿငိမ္သက္ေနရေသာ ဦးေႏွာက္မ်ားေပဘဲလား။

ဤရထားႀကီးေပၚ၌ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ေမွာင္ခုို ထန္းလ်က္မ်ားတင္ရန္ လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ၊ က်ေနာ္ ျငင္းဆန္မရေအာင္ မ်က္ႏွာနာေနေသာ ေမွာင္ခုိသမားမ်ား ပါလာေနသည္။ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္မဖမ္းဆီးရက္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းအရင္းကုိ ရွာေဖြေနမိျပန္သည္။ သူတုိ႔ပါလာသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ အလုပ္ျပဳတ္သြားႏုိင္သည္၊ လြတ္ေျမာက္ရက္မရွိ အက်ဥ္းက်သြားႏုိင္သည္ကိုလည္း မေတြးမိ၍မဟုတ္။
က်ေနာ့္စိတ္ကား ရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္းေနသည္ဟုမထင္ေတာ့ေပ။ ေမွာင္ခုိသူမ်ား၊ ထန္းလ်က္ ေတာင္းခြံမ်ား၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္၊ လဖက္ေျခာက္၊ ငရုတ္သီး၊ နံႏြင္းမႈန္႔ စသည့္တားျမစ္ကုန္မ်ား၊ ဂါတ္ဗုိလ္၊ စက္ေခါင္းေမာင္း၊ အညီွနံ႔မ်ား၊ မုဆုိးမ်ား၊ သားရုိင္းသမင္မ်ား၊ ရံြရွာဖြယ္ရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ရဟန္းသံဃာမ်ား၊ လူသားမ်ား၊ ပ်က္စီးမႈမ်ား။ အနံ႔ဆုိးမ်ား စသည့္ သက္ရွိ သက္မဲ့ အေပါင္းသည္အေထြးေထြး အရႈပ္ရႈပ္ျဖစ္ကာ ဘယ္ဆီသို႔ သြားေနမွန္းမသိသည့္ ေရးစီးေၾကာင္းႀကီးတခုအတြင္း၌ ဘရန္းဘတာ ေမ်ာပါေနသည္ဟု ထင္ေနျပန္သည္။
အေမွာင္ထုႀကီးကုိ အဆုံးအစမရွိ နက္ရႈိင္းလွသည့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဟူ၍လည္း ေတြးေနျပန္သည္။

အတန္ၾကာလွ်င္ ႏွင္းမ်ား ပိတ္သည္းေနသည့္ အေမွာင္ထဲ၌ အရုဏ္ေရာင္ျခည္မ်ားသည္ လွပစြာ ပ်ိဳ ့အန္ လာေနၾကျပန္သည္။ ဆဒၵဳံေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ဆဒံၵဳမွတက္ေရာက္လာၾကမည့္ ကိုေရႊေယာက္ႏွင့္သားသုံးေယာက္၊ ကိုေရႊေယာက္အဖဲြ႔သားမ်ားကုိ စိတ္၌ ျမင္ေတြးေနမိျပန္သည္။
ဆဒၵဳံေခ်ာင္း ဘူတာရုံသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ရထားသည္ အေမွာင္ထုထဲ၌ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိးဆုိက္ရပ္လုိက္သည္။ က်ေနာ္သည္ ရထားအရွိန္ သတ္လုိက္ကတည္းက ရထားေပၚမွ ဖ်တ္ကနဲခုန္ဆင္းလုိက္သည္။
ဖလက္ေဖာင္းပ်က္တေနရာ၌ ရပ္လုိက္ၿပီး “ဒီမွာ လက္မွတ္လာယူၾက....ဒီမွာ..... ဒီမွာ”ဟု က်ေနာ္သည္ ေန႔စဥ္ ေအာ္ဟစ္ေနက်အတုိင္း ေအာ္ဟစ္ေနရသည္။

ဤ ဘူတာမဲ၊့ ရုံပုိင္မဲ့၊ ကံထရုိက္တာမဲ့ ဘူတာတြင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ ပလက္ေဖာင္းပ်က္အတုိင္း က်ေနာ္ရွိရာသို႔ စိတ္မွနး္ျဖင့္ အလဲလဲ အကဲြကဲြ ေျပးလာေနၾကသည္။ “ကုန္တင္စရာရွိတယ္ဆရာ” ဟု ခရီးသည္ တဦးသည္အေဝးအတည္းက လွမ္းၿပီးေအာ္လာသည္။ ဂါတ္ဗုိလ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္သည္ မွန္အိမ္ဆဲြၿပီး ေကာင္းဘိြဳင္ဟန္ျဖင့္ က်ေနာ္ရွိရာသုိ႔ေလွ်ာက္လာသည္။ သူသည္ မွန္အိမ္မီးျဖင့္ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကုိ ထုိးျပေပးေန၏။

“ရင္ေမာင္ သုတ္သုတ္လုပ္ေဟ့”ဟု သူသည္ ေလာေဆာ္ေန၏။
က်ေနာ္သည္ လက္မွတ္ေရာင္း၊ တန္ဆာလုပ္ အလုပ္မ်ားကို အေျပးအလႊား အျမန္ဆုံးလုပ္ေဆာင္ေနရင္း ကိုေရႊေယာက္၏ အဖြဲြ႔ကိုလည္း လွမ္းၾကည့္ေနျပန္သည္။ ကိုေရႊေယာက္ႏွင့္္သူ႔ လူမ်ားသည္ လက္မွတ္မယူဘဲႏွင့္ ရထားတဲြမ်ား ေပၚသို႔ေျပးလႊားတက္ေရာက္ေနၾက၏။ ကိုေရႊေယာက္သည္ သူ႔သားသုံးေယာက္ကုိ ရထားေပၚတက္ခုိင္းၿပီး သူကိုယ္တုိင္မွာမူ ပလက္ေဖာင္းအစြန္ေမွာင္ရိပ္၌ ရပ္ကာက်ေနာ့္ ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ ေျခေထာက္၌ ဖိနပ္မပါ၊ သူ႔ လည္းပင္တြင္ ပုဆုိးစုတ္တထည္ ရစ္ပတ္ထားသည္။ သူ၏ ျပဇာတ္မင္းသားဟန္္ ဆံပင္ရွည္မ်ားသည္ ဆီမလိမ္း မဖီးသင္သျဖင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၌ ဖရုိဖရဲ ဝဲက်ေနသည္။

အလုပ္ၿပီးလွ်င္ ဂါတ္ဗုိလ္သည္ ဝစီကိုစစ္မိန္႔ေပးသံလုိ အားကုန္မႈတ္လုိက္ၿပီး မီးစိမ္းယမ္းျပေလသည္။ ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာမွ က်ေနာ္သည္ လူစီးတဲြတတဲြေပၚသို႔ တြယ္တက္လုိက္၏။ က်ေနာ့္ ေနာက္မွ က်ေနာ့္ကို အမိဖမ္းရန္ ကိုေရႊေယာက္သည္လည္း ဖ်တ္ကနဲ ခုန္တက္လာသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ကိုေရႊေယာက္သည္ ယွဥ္ရပ္ေနမိၾက၏။ ရထားအရွိန္ရလာစဥ္တြင္ ကိုေရႊေယာက္သည္ သူ႔လက္ အတြင္း၌ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္လာေသာ က်ပ္တန္အႏြမ္းအေက်မ်ားႏွင့္ အေၾကြေစ႔ကေလးမ်ားကုိ က်ေနာ့္ လက္အတြင္းသုိ႔ လွမ္းထည့္ေပးေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားမွာ ခ်မ္းေအးေနေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေၾကာက္ရြ႔ံ တုန္လႈပ္ ေနေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း တုန္ယင္ေနသည္။

“က်ေနာ္တုိ႔ ရွစ္ေယာက္ ဆရာ....”
“တအုပ္စုလုံးလား”
“ကိုဖုိးေက်ာ္ သူ႔ မိ္န္းမဆုံးလုိ႔ ေနရစ္ခဲ့တယ္”

က်ေနာ္သည္ သူေပးသည့္ ေငြမ်ားကုိ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲသုိ႔ မထည့္ေသးမီ အေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ သူ႔ မ်က္ႏွာကုိရွာၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ သူေပးသည့္ေငြမွာ တဆယ့္ သုံးေလးက်ပ္မွ်ရွိမည္။ သူတုိ႔ရွစ္ေယာက္အတြက္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိလက္မွတ္မဲ့ျဖင့္ စီးခြင့္ျပဳရန္ေပးသည့္ေငြ၊ သူတုိ႔သည္ လက္မွတ္ခအတိအက်ျဖင့္ လက္မွတ္ဝယ္ယူစီးႏုိင္သည္အထိ သူတုိ႔ေမွာင္ခုိ ထန္းလ်က္မ်ားအေပၚမွ ျမတ္စြန္းၾကသည္မဟုတ္။ သူတုိ႔ရသည့္ အျမတ္ထဲမွ က်ေနာ္၊ ဂါတ္ဗုိလ္၊ မီးရထားရဲမ်ား၊ ရွာေဖြေရးမ်ားကို ေပးရသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ မိ္န္းမေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ကို သတိရေနျပန္သည္။

“ခင္ဗ်ားမိန္းမ သက္သာပလား”ဟု ေမးေနမိသည္။
“ဒီလုိဘဲဆရာ....”
“ ေဆးမထုိးဘူးလား ”
“ အင္း.... ”
“ ဘာအင္းတာလဲ ”
“ ၿမိဳ႔ကုိသြားထုိးဘုိ႔ကလဲ ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာေဆး လာလာကုေနတဲ့လူကလဲ ေဆးေတြျပတ္ေနလို႔တဲ့ ”
“ က်န္းမာေရးမႉးလား ”
“ မဟုတ္ပါဘူး... ျမင္းလွည္းသမားပါ၊ အားကုိးရပါတယ္ဆရာ၊ သူက ေဆးထုိးသိပ္ေကာင္းတာ၊ ပိုက္ဆပ္လဲ သိပ္မယူဘူး၊ ဆရာဝန္ေတြဘာေတြလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တဲ့လူလဲမဟုတ္ဖူး ”

က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္ေနမိျပန္၏။ ကိုေရႊေယာက္ကား ခေလးတက်ိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေကၽြးေမြးေနရသူ။ သူ႔မယားကား အစဥ္အၿမဲ မမာမက်န္းျဖစ္ေနသူ။ အရြယ္ မေရာက္ေသးေသာ သားကေလးသုံးေယာက္ကုိပါ ေမွာင္ခုိုလုပ္ခုိင္းေနရသူ၊ က်ေနာ္ဂါတ္ဗိုလ္၊ မီးရထားရဲမ်ားႏွင့္ ရွာေဖြေရးမ်ားကို ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနရသူ။
သူသည္ တခုခုကို နက္နက္ရႈိငး္ရိႈင္း ေတြးလာေနခဲ့ပုံျဖင့္ “ ဒီလုိေပါ့ဆရာ... ” ဟု အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ စကားေျပာေနျပန္သည္။

က်ေနာ္သည္ ေငြတဝက္မွ်ကို အိတ္ထဲ ထည့္လုိက္ၿပီးတဝက္ကိုကား သူ႕မိန္းမေဆးကုရန္အတြက္ ျပန္ေပးေနမိျပန္သည္။ သူသည္ ျပန္ယူရန္ ျငင္းဆန္ေနသည္။ သူ႔ေငြမ်ားအကုန္မယူသျဖင့္ သူ႔ကို က်ေနာ္က ဒုကၡေပးေတာ့မည္ဟု ေၾကာက္ရြ႔ံေနျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ျပန္ယူရန္ တုိက္တြန္းေနရင္း စိ္တ္ေမာေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ က်ေနာ္ျပန္ေပးသည့္ေငြမ်ားကိုလွမ္းယူေသာ အခါတြင္ သူ႔လက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကုိ သတိထားမိလာသည္။ သူ႔မ်က္လုံးအိမ္၌ လႈိက္လဲွေသာ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ မျမင္ရဘဲႏွင့္ သိေနခဲ့သည္။

“ ဒိျပင္လူေတြဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ေက်နပ္ၾကတာမႈတ္ဖူး၊ တခ်ိဳ႔ မိ္န္းခေလးေတြဆုိရင္ ေငြတင္ မေက်နပ္လုိ႔ ဟုိဟာပါေပးရတာ၊ ေငြနဲတယ္ဆုိပီး ထပ္ထပ္ေတာင္းၾကတာ၊ ျမခင္ေလးဆုိၾကည့္ပါလား၊ အသက္ဆယ့္သုံးႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး၊ ဆံေထာက္ကေလးေတာင္ မထားရဲထားရဲထားေနတုန္း ဟုိဟာေပးရလို႔ ဗုိက္ကေလးပူလာ တာ ” ဟု သူက စိတ္ထည္းမွ ေျပာေနသည္ကိုလည္း က်ေနာ့္ စိတ္အာရုံ၌ လာ၍ၾကားေနရျပန္သည္။

“ ေအးဗ်ာ....ဒီလုိဘဲေပါ့ဗ်ာ၊ ၾကည့္ေတာ့လုပ္ၾကဗ်ာ ”ဟု က်ေနာ္သည္ မွာၾကားေနမိ၏။
“ စိတ္ခ်ပါဆရာ၊ ဆရာ့ကို မထိခုိက္ပါဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ႔သားအဖေတြ ထန္းလ်က္ကို မမိပါဘူး ”
“ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ စိတ္ခ်ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ့္ ကိုဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡမေပးဘူးဆုိတာ ယုံတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့့္ ရွာေဖြေရးေတြဘာေတြမိရင္ က်ေနာ့္ မွာ တာဝန္ရွိတာဘဲ ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ... ”
“ အလုပ္ျပဳတ္ႏုိင္တယ္၊ ေထာင္က်ႏုိင္တယ္ ”

သူဆက္ေျပာသည္ကုိ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံ ဆူညံေနသျဖင့္ က်ေနာ္ မၾကားရေတာ့ေပ။ သူ႔ ထန္းလ်က္မ်ားကုိ မည္သည့္အခါ၌ မည္သူမ်ားက ဖမ္းဖမ္း မိမည္မဟုတ္။ သူ၏ လွ်ိဳဝွက္ခ်က္ကုိ က်ေနာ္လည္းမသိ။ အမွန္တြင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း-ေတာင္တြင္းႀကီး ခုတ္ေမာင္းေနရာ၌ ရထားႏွစ္စင္းလဲလွယ္ခုတ္ေမာင္းေနရာ ရထားတစင္း၏ အိမ္သာတခုတြင္ အေပၚအမုိး၌ အေပါက္တခုပါရွိသည္။ ထုိအေပၚက္အတြင္းမွ သူတုိ႔ပစၥည္းမ်ားကုိ လွ်ိဳ႔ဝွက္တင္ေဆာင္ေနခဲ့ၾက၏။
က်ေနာ္သည္ ဤရထားေပၚ၌ ေမွာင္ခုိသမား ႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္း ပါေနခဲ့ၿပီးကိုေတြးမိကာ စိတ္ႏွလုံး၌ ေလးလံလာေနျပန္သည္။ ပင္းေခ်ာင္းေအာင္ႏုိင္ျမင့္၊ သားမွ်ားကိုသန္း၊ ၿမိဳ႔သစ္ ကိုသန္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း စိုးျမင့္၊မည္သူေတြ ဖမ္းဆီးဖမ္းဆီး က်ေနာ့္၌ တာဝန္ကင္းမည္မဟုတ္။

က်ေနာ္ကား တီဘီစီ ( ရထားလုိက္ ဘူတာစာေရး) ျဖစ္၍ ရထားတစင္းလုံး လက္မွတ္စစ္၊ တန္ဆာမဲ့ပစၥည္းဖမ္း၊ ေမွာင္ခုိပစၥည္းဖမ္း စသည့္တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနရသူ။ အကယ္၍ တစုံတဦးက ရန္ညိဳးျဖင့္ ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးလွ်င္ ေရွာင္ကြက္မရွိသူ။ ေမွာင္ခုိသူမ်ားႏွင့္လည္း တေသြးတည္၊ တသားတည္း ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကသျဖင့္ မ်က္စိမိွတ္ေနရသူ။
က်ေနာ္သည္ နီျပာတံခဲတံကို ကိုင္ၾကည့္ေနရင္း ဤရထားေပၚ၌ က်ေနာ္ကား ဖမ္းဆီးႏိုင္ေသာ အာဏာ ျပည့္စုံသူ ဘုရင္ကေလးတဆူျဖစ္ေနသည္ကို ေတြးေနမိ၏။ ဤနီျပာတံကေလးျဖင့္ ခ်ယ္လွယ္ခ်င္သလုိ ရေနႏိုင္ေသာ အခြင့္ထူး ရရွိေနပုံမွာ ဝမ္းသားအားရစရားဟု ေတြးေနမ္ိျပန္သည္။

ဤသို႔ျဖစ္ေနရပုံမွာ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနျခင္းေပလား။ အရုဏ္သည္ ပုိ၍လင္းလာ၏။ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းမ်ား ေရာေထြးလာေနျပန္သည္။ ၿမိဳ႔လုလင္သို႔ေရာက္လွ်င္ အလင္းေရာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့အတြင္း၌ ႏွင္းစက္မ်ားက်ေနသည္ကို မသဲမကဲြျမင္လာရသည္။ ဘူတာေကြ႔၌ ရထားဆုိက္ရပ္ခ်ိန္တြင္ အလင္းႏွင့္အေမွာင္ၾကား၌ အရာဝတၳဳမ်ားသည္ မသဲမကဲြေရာေထြးေနၾကေလသည္။
ၿမိဳ႔လုင္ဘူတာစာေရး သိ္န္းလြင္ႀကီးသည္ နံနက္ေစာေစာ၌ အရက္မူးေနလ်က္ျဖင့္ ဂါတ္တဲြသုိ႔ ခပ္ယိုင္ယုိင္ ေလွ်ာက္လာတတ္၏။ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွ ယူနီေဖာင္းဝတ္စုံမွာ ညစ္ေထးေနသည္။ သူ၏ထန္းလက္တဲဘူတာရုံေရွ႔တြင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ အလုအယက္ တုိုးေဝွ႔ေနၾက၏။ ဟုိဖက္၌ကား ထန္းပင္မ်ား၊ ေညာင္ပင္မ်ား၊ ေဈးဆုိင္မ်ား။ ၿမိဳ႔လုင္ေဈးတန္းႏွင့္ ၿမိဳ႔လုင္ရြာေပၚတြင္ ႏွင္းမ်ားပိတ္ဆုိ႔ ေမွာင္ေနသည္။

က်ေနာ္သည္ ဤဘူတာသုိ႔ေရာက္လွ်င္ လူစီးတြဲ တတြဲတဲြအဝမွရပ္ကာ ဦးေကာင္းဇုံ ၏ အေၾကာ္တဲဆုိင္ဝဖက္သုိ႔ အစဥ္အျမဲ လွမ္းၾကည့္တတ္သည္။ အေၾကာ္တဲဆုိင္ေရွ႔ဖက္ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ရွိ ထုိင္ခုံ၌ ညိဳညိဳ႔ကိုေတြ႔ေနက်ျဖစ္ေနသည္။ သူ သည္ရထားႀကီးဝင္လာလွ်င္ က်ေနာ့္ကိုျမင္ရန္ လွမ္းၾကည့္ေနတတ္၏။ ထုိေနရာမွထရပ္ၿပီး သူ႔ ကုန္စိမ္းေတာင္းမ်ား ခ်ထားရာ သံလမ္းနံေဘးသုိ႔ သုတ္သုတ္ေျပးလာကာ သူ႔ေတာင္းမ်ားကို ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာတင္ေလသည္။
ၾကာေသာ္ သူထုိင္ေနက် ဤေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ ဦးေကာင္းဇုံဆုိင္ေရွ႔ရွိ ထုိင္ခုံေပၚတြင္ မုိးမလင္းမီ ႏွင္းမႈန္မ်ားေဝေနစဥ္တြင္ သူ႔ကိုျမင္ေတြ႔ေနရသည္မွာ စိတ္၌ အစဲြအလန္းတခုလိုျဖစ္လာသည္။
သူ ဤေနရာကေလးတြင္ ထုိင္ၿပီး ရထားႀကီးကို ေစာင့္ က်ေနာ့္ကုိရွာေဖြၾကည့္ေနတတ္သည္မွာ က်ေနာ္ ေတာင္တြင္ႀကီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း လမ္းသုိ႔ ေရာက္လာစကတည္းကျဖစ္သည္။
ထုိအခါကမူ သူသည္လည္း ခေလးသာသာအရြယ္ကေလး။ ဆံရစ္ ဆံေတာက္ကေလးႏွင့္ ျဖစ္၏။
သူသည္ ရထားႀကီး ဆုိက္ရပ္လွ်င္ ထုိေနရာမွ ဒုန္းစုိင္းေျပးလာတတ္၏။ သူ႔ ေခါင္းေပၚမွ ဆံရစ္ ဆံေတာက္ ဆံပင္မ်ားသည္ တဖြာဖြာဝဲေနတတ္သည္။ သူ႔ လည္ပင္း၌ ပုဆုိးစုတ္တထည္တင္ထားကာ ဖုိ႔ယို႔ ဖားယားျဖစ္ေနသည္။။ သူ႔ ပါးေပၚတြင္ ေက်ာက္နီနားဆဲြကေလးသည္ ယိမ္းက လႈပ္ရွားေနသည္။ သူ႔ပါးကေလးမ်ားမွာ အပ်ိဳေသြးသစ္စ ေဖာင္းၾကြေနသည္။

သူသည္ၿမိဳ႔လုင္ႏွင့္ တမိုင္မွ်သာ ေဝးသည္ ပုတီးကုန္းရြာသူျဖစ္၏။ သူသည္ ဖခင္ မ်က္မျမင္ႀကီးကိုလည္းေကာင္း၊ မိခင္လူမမာႀကီးကိုလည္းေကာင္း သူ႔ ကုန္စိ္မ္း ေရာင္းရေငြကေလးျဖင့္ လုပ္ကုိင္ ေကၽြးေမြးေနကာ ေမာင္ကေလး တေယာက္ကိုလည္း ေက်ာင္းထား ေပးေနရသည္ကို က်ေနာ္မသိခဲ့။ သူ ေဈးပတ္ လုိက္ေရာင္း၍ ျမတ္ေငြမွာ သုံးေလးက်ပ္မွ်သာ ရွိသျဖင့္ ရထား လက္မွတ္ကုိလညး္ ဝယ္မစီးႏိုင္၊ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း တန္ဆာမလုပ္ႏုိင္။

က်ေနာ္ ဤလမ္းသုိ႔ေရာက္စ ႏွင္းမ်ားေဝေနေသာ တနံနက္တြင္ က်ေနာ္ လက္မွတ္စစ္ေသာအခါ သူသည္ အိမ္သာနံေဘး၌ ရပ္ေနရင္း က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးျပဴးႀကီးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္ လက္မွတ္ေတာင္းေနသည့္ လက္ကို မၾကည့္ဘဲက်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားကိုသာ ပုတ္ခတ္္ လႈပ္ရွားေနခဲ့သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ တျဖည္းျဖည္း ျဖဴေဖ်ာ့လာေနသည္။ သူသည္ ေၾကာက္ရံြ႔သျဖင့္ ငိုလုိက္ေတာ့မည့္အတုိင္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
အေတာ္ၾကာမွ သူသည္ တုန္ယင္ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္သူ႔ေခၽြးခံအကၤ်ီေအာက္ အိတ္ကပ္အတြင္းသို႔ ႏႈိ္က္ေနသည္။ လက္ျပန္ႏႈတ္လွ်င္ လက္မွတ္မပါဘဲ က်ပ္တန္ကေလး တရြက္သာပါလာသည္။ သူသည္ တုန္ယင္ေသာလက္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေပးေနသည္။
ရထားသည္ ပုလင္းေခ်ာင္း တံတားရွည္ႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ေန၏။

“ လက္မွတ္မပါဘူးလား ”ဟု က်ေနာ္က အသံျမွင့္ၿပီး ေမးေနသည္။
“ အျမဲတမ္း ဒီလုိဘဲစီးေနတာလား ”
“ ဟုတ္ကဲ့”
“ ဒါျဖင့္ ဖမ္းရမွာေပါ့ ”
“ ညိဳညိဳ...ညိဳညိဳ...ၿမိဳ႔သစ္ေရာက္ရင္ လက္မွတ္ ဆင္းဝယ္ပါ့မယ္၊ကိုစုိးျမင့္ႀကီး လုိက္တုန္းက ညိဳညိဳ ငါးမူးေလာက္ေပးရင္ သမွ်ား ေဈးအထိလုိက္ရတယ္ ”

သူ႔ အသံမွာ တုန္ယင္ေနခဲ့သည္။
သူ႔ ေငြ တက်ပ္ကို ျပန္ထည့္ထားရန္ ေျပာေသာအခါ သူသည္ ပုိ၍ ေၾကာက္ရ႔ြံလာကာ မ်က္ရည္မ်ားဝိုင္းလာေနသည္။

“ ဒါျဖင့္ ၿမိဳ႔သစ္ေရာက္ရင္ ငါ့ေနာက္ကလုိက္ခဲ့၊ လက္မွတ္လုိက္ ဝယ္ေပါ့ ” ဟု ေျပာလွ်င္ သူသည္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနခ့ဲ၏။

သူ႔ကို ဖမ္းရန္အတြက္ ဘူတာအတြင္းသို႔ေခၚသည္ကို သူ မသိေပ။

က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားမွ ခြာၿပီး လက္မွတ္ ေလွ်ာက္စစ္ေနစဥ္၌ သူသည္ က်ေနာ့္ ကို စိမ္းစိမ္းစားစား လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ၿမိဳ႔သစ္ ဘူတာတြင္ ရထားရပ္လွ်င္ သူသည္ က်ပ္တန္တရြက္ကိုင္လ်က္ က်ေနာ့္ ေနာက္မွ ေလွ်ာက္လုိက္လာခဲ့သည္။

“ သူမ်ား လက္မွတ္မယူေတာ့ဘူးေလ...ဒီပိုက္ဆပ္ကို ယူပါလား.. ”
“ တခါတေလေတာ့ လက္မွတ္ ယူဘူးတယ္ရွိေအာင္ ယူမွေပါ့ကြယ္... ”

က်ေနာ္ ရုံပိုင္စာပဲြေရွ႔သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူသည္ေနာက္ဖက္မွ တေကာက္ေကာက္ လုိက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို စာပဲြေရွ႔တြန္းပို႔လုိက္ၿပီး လက္မွတ္မဲ့ျဖင့္ အပ္လုိက္၏။ သူ႔ေတာင္းမ်ားကိုလည္း အလုပ္သမားမ်ား ခ်ထားလုိက္ၾက၏။ သူသည္ ရုံပိုင္က တရားစြဲရန္ “ အမည္၊ ေနရပ္၊ မိဘ ”တို႔ကိုေမးေနစဥ္ ေျဖဆုိေနရင္း က်ေနာ့္ကို စကားတလုံးမွ် မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္မ်ားက်လာသည္။
ရုံးခန္းအတြင္းမွ က်ေနာ္ ထြက္လာသည္။ သူသည္ တန္လ်ားရွည္တခုေပၚတြင္ ထုိင္ေနရင္း က်ေနာ္႔ကုိ ေက်ာဖက္မွလုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

က်ေနာ္လည္း အမွတ္မထင္ပင္ ရထားေပၚသို႔ တက္လာခဲ့၏။ လက္မွတ္မဲ့ ခရီးသည္မ်ားကို ဖမ္းဆီရျခင္းမွာ က်ေနာ္႔အတြက္ကား ေန ့စဥ္ျပဳလုပ္ေနက် အလုပ္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္းသူ႔ အတြက္ကား နတ္ေမာက္ေဈးအထိ မလုိက္ရသျဖင့္ သူ႔ ေရာင္းကုန္မ်ားလည္း ပ်က္စီးကုန္ရသည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကား၌ ထုိအခါကတည္းကပင္ မျမင္ရေသာ သံေယာဇာဥ္ႀကိဳးမွ်င္မ်ား စတင္ ရစ္ဖြဲဲ႔လာၾကသည္ကို က်ေနာ္လည္း မသိခဲ့။ ဤသံေယာဇဥ္မ်ားကား သူ႔အလုိလုိႏွလံုးသားအတြင္းတြင္ ေပါက္ပြားလာၾကေလသည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းရင္း၏ အစကိုကား ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ရွာေဖြ၍ ထိေတြ႔ႏုိင္မည္ မဟုတ္။

က်ေနာ္သည္ သူ႔မ်က္ရည္မ်ား တေတြေတြ က်လာခဲ့ပုံကုိ အမွတ္မထင္ ေတြးမိခဲ့သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းကေလး၊ သူ႔ ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ မ်က္လုံးမ်ား၊ သူ႔ မ်က္ေတာင္ ေကာ့မ်ား၊ သူ၏ ဆံေတာက္ဖားဖားႀကီးကို ျမင္ေယာင္မိကာ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသူ တဦးဦးလုိ ထင္ေနခဲ့ျပန္သည္။ သူ၏ အဝတ္အစားမ်ား ႏြမ္းေက်ေနပုံကို ျမင္ေနျပန္သည္။ ကရုဏာစိတ္မ်ားသည္ အမွတ္မထင္ ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။

ေနာက္ ခုႏွစ္ရက္မွ်ၾကာသည္အထိ ၿမိဳ႔လုင္သို႔ေရာက္လွ်င္သူ႔ကို ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႔ျမင္ရေတာ့ေပ။
က်ေနာ္႔စိတ္၌ ငယ္စဥ္က ေသဆုံးသြားခဲ့ေသာ ညီမကေလး၏ မ်က္ႏွာကို သတိရေနျပန္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကို ညီမကေလးမ်က္ႏွာႏွင့္တူေနမလား-ဟု ႏႈိင္းစာၾကည့္ေနရင္း သူ႔ကိုလည္း ညီမေလးတဦးလုိ စိတ္၌ မွန္းဆေနမိျပန္သည္။

မၾကာမီ တနံနက္တြင္ သူ႔ကို ဦးေကာင္းဇုံဆုိင္ေရွ႔ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ရွိ စာပဲြခုံေဘး ထုိင္ခုံေပၚတြင္ပင္ ေတြ႔ေနရျပန္သည္။
ထုိေန႔က သူသည္ ကုန္စိမ္းေတာင္းမ်ားကို သံလမ္းနံေဘးတြင္ ေရႊ႔ထားႏွင့္သည္။ ရထားရပ္လွ်င္ ရပ္ခ်င္း ေနရာမွထကာ က်ေနာ္ပါလာသည့္ တဲြဖက္သုိ႔ ခေလးစိတ္ျဖင့္ ဒုံးေျပးလာသည္။ က်ေနာ္သည္လညး္ ရထားမရပ္ေသးမီ၌ ခုန္ဆင္းလုိက္၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ မသဲမကဲြ အလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ ႏွင္းမ်ားေဝေနစဥ္၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ေနမိၾကသည္။

“ လက္မွတ္စစ္ႀကီး....ဒီေန႔....ဒီေန႔....သူမ်ားကိုဖမ္းအုံးမလားဟင္... ”
သူသည္ အေလာသုံးဆယ္ ေမးေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ျပဳံးေနမိ၏။
“လက္မွတ္မဝယ္ရင္ ဖမ္းမွာေပါ့ ” ဟု ရယ္သံျဖင့္ ေျပာေနမိသည္။
“ ဒါျဖင့္ ညိဳညိဳ မလုိက္ေတာ့ဘူး ”
“ ဒါျဖင့္ ဘာနဲ႔သြားမွာလဲ ”
“ ေျခလ်င္သြားမွာေပါ့ ”
“ ေတာင္းေတြကေရာ... ”
“ ေတာင္းေတြေတာ့ တင္ေပးလုိက္မယ္၊ အဲဒါ ၿမိဳ႔သစ္ဘူတာေရာက္ရင္ လက္မွတ္စစ္ႀကီး ခ်ထားခုိင္းလုိက္ပါ ”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ၏နဖူးကုိ လက္သီးျဖင့္ ထုိးက်ိတ္လုိက္ေတာ့မလုိ ရြယ္လုိက္ၿပီး ရယ္ေနမိ၏။
“ ခု လက္မွတ္မပါဘူးလား...ကဲေတာင္းေတြ သုတ္သုတ္တင္ လူေကာ လုိက္ ခဲ့ေပါ့၊ ခင္ဗ်ား ေတာင္း ေတြ က်ဳပ္ကူလီမွ မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ခ်ႏုိင္ပါ့မလဲ၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္မဖမ္းပါဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ မဖမ္းပါဘူး၊ ဒိျပင္လူေတြ ဖမ္းရင္သာ က်ဳပ္ကို ပိုက္ဆံေပးရတယ္လုိ႔ မေျပာပါနဲ႔ ”

“ တကယ္လား ”ဟု သူသည္ အံ့အားသင့္စြာ ေမးေနခဲ့သည္။ သူသည္ ဆယ္ျပားေစ့ကေလး ေလးငါး ေျခာက္ေစ့ကို ထုတ္ေပးေနျပန္သျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ႔၏နဖူးကို ခပ္သာသာ ပုတ္ပစ္ခဲ့၏။
သူသည္ သူ႔ေတာင္းမ်ားကုိ ရထားတဲြေပၚသုိ႔ ကမန္ကတမ္းတင္ၿပီး သူပါတက္လုိက္၏။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေနာက္မွလုိက္တက္သြားသည္။ ရထားထြက္လာခ်ိန္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တဲြေပါက္ဝ၌ နီးကပ္စြာ ယွဥ္ရပ္ေနမိၾက၏။ သူသည္ အပ်ိဳေသြးဝင္စ စိတ္ျဖင့္ ရွက္ ေနကာ မ်က္ႏွာ တျပင္လုံး နီျမန္းေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႕ကို ေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ရန္ စိတ္ကူးမိခဲ့၏။
မေနာက္ေျပာင္ျဖစ္ဘဲ သူ႔ ေဈးေရာင္းရသည့္ ဝင္ေငြမ်ားကုိေမးေနမိျပန္သည္။

သူသည္ သူ႔ရြာကေလးကို ရထားေပၚမွ လွမ္းျပခဲ့၏။ သူ႔ရြာကလးမွာ သံလမ္းႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ မန္က်ည္းပင္မ်ား၊ တမာပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းကာ ညိဳ႔ပ်ေနသည္။ သူသည္ ထုိရြာကေလး အတြင္းရွိ တဲအိမ္ကေလး တလုံးတြင္ ေနထုိင္သူျဖစ္၏။

“ လက္မွတ္စစ္ႀကီး...သူမ်ားတုိ႔ရြာ လာလယ္အုံးေပါ့၊ သူမ်ားတုိ႔အိမ္ကုိေတာ့ မလာနဲ႔ေနာ္၊ ရွက္စရာေကာင္းလုိ႔ပါ ”
သူသည္ သူ႔ရြာကေလးကို လက္ညိွဳးထိုးျပေနခဲ့သည္။
သူ၏ မိဖမ်ားလုပ္ေကၽြးေနပုံကုိ သိရလွ်င္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးအိမ္၌ သူ႔ ကိုေလးစားစိတ္၊ ခင္မင္စိတ္မ်ား ေပၚလာေနျပန္သည္။ သူသည္ ခ်မ္းသျဖင့္ တဘက္ကို ခပ္တင္းတင္း ျပင္ျခံဳလုိက္သည္။
“ မင္းကုိ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ကုိ မဖမ္းေတာ့ဘူး...တကယ္ေျပာတာ ”

က်ေနာ္ေျပာေနသည္ကို သူသည္ ေငးၾကည့္ေနသည္။
“ မင္း နာမယ္ ညိဳညိဳေနာ္... လက္မွတ္စစ္ ထြန္းျမင့္ တုိ႔ ေမာင္ေရႊတုိ႔ကို ေျပာထားရမယ္၊ ညိဳညိဳဟာ ကုိ႔ညီမလးလုိ႔ၾကားလား၊ သူတုိ႔ယုံပါတယ္၊ မင္းနဲ႔ကိုနဲ႔ ရုပ္ခ်င္းလဲ ဆင္တယ္ေနာ္...ေမာင္ႏွမ အရင္းဆုိရင္ေတာင္ ယုံၾကမွာ၊ မင္းကို လက္မွတ္စစ္ရင္ ကုိရင္ေမာင့္ညီမ ညိဳညိဳလို႔ ေျပာျပလုိက္ေပါ့၊ သူတုိ႔ မဖမ္းပါဘူး၊ တခု ေတာ့ ေျပာထားရအုံးမယ္...အဲ ဒီ လူ ေတြဟာနာမယ္နဲ႔ လူေတြေနာ္၊ မိ္န္းမဆုိရင္ သူတို႔ဖုိ႔ခ်ည့္ ထင္ၾကတာ၊ မင္းတုိ႔အရြယ္ဆုိရင္ အပ်ိဳႀကီးလွဘီလုိ႔ထင္ၾကတာ၊ မရွက္နဲ ့ေလ..ကုိ တကယ္ သတိေပးေနတာ၊ ဒီလူေတြဟာ ခပ္တည္တည္ ေနႏုိင္လုိ႔ေတာင္ တန္ကာ မက်ဘူး၊ ေတာ္ၾကာရင္ မင္းလဲ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္လာေတာ့မွာေနာ္၊ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္လာရင္ ကုိ တုိ႔ကိုလဲ ခပ္တည္တည္ေန ”

သူသည္ မ်က္ႏွာနီျမန္းေနကာ ေခါင္းငုံ ့ထားေနျပန္သည္။
ၿမိဳ႔သစ္သုိ႔ ရထားဆုိက္လွ်င္ သူ႔ေတာင္းမ်ားကုိ ကမန္းကတမ္း ဆဲြခ်ေနရင္း က်ေနာ့္ ကိုႏႈတ္ဆက္ေန၏။

“ အေမတုိ႔ကို ေျပာရမယ္၊ အေမတုိ႔ သိပ္ဝမ္းသာၾကမွာ ”ဟု ေျပာေနသည္။
က်ေနာ္လည္း ရထားေပၚမွ အဆင္းတြင္ သူ႔ကုိ ေခါင္းတခ်က္ပုတ္ၿပီး ဂါတ္တြဲသို႔ ကူးလာခဲ့ေလသည္။

အခန္း(၂)သို ့ဆက္ဖတ္ပါရန္...ေမွ်ာ္



January 26, 2010

သတင္းလက္ေဆာင္


က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ‘နိဳင္ဝင္းေဆြ‛ ရဲ့ ‘ေႏြတည‛ ဝတၳဳ အပိုင္းလိုက္ရုိက္ၿပီး တင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီဝတၳဳ မဖတ္ရေသးတဲ့လူေတြ ဖတ္နိဳင္ဖို ့နဲ ့ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ဖတ္ခ်င္လို့ ့့့ျပန္ရုိက္ၿပီးတင္ေပးခဲ့တာပါ။ အခု ထပ္ၿပီး နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ဝတၳဳတပုဒ္ကို တင္ပါအံုးမယ္။ ‘မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ‛ ဝတၳဳကို တင္မွာပါ။ တျခားေနရာေတြမွာ ဒီဝတၳဳ အစအဆံုး သြားဖတ္လို ့ရနိဳင္ေကာင္း ရနိဳင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ နိဳင္ဝင္းေဆြကို လြမ္းသတဲ့အေနနဲ ့က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တမင္ တကူးတကကိုပဲ ဒီဝတၳဳကို ရုိက္တင္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။

နိဳင္ဝင္းေဆြ ရဲ့ဝတၳဳေတြထဲမွာ က်ေနာ္အႏွစ္သက္ဆံုးဝတၳဳ (၄)ပုဒ္ရွိပါတယ္။ သူေရးခဲ့တာ ဘာသာျပန္ဝတၳဳပါထည့္ရင္ (၁ဝ)အုပ္ရွိပါတယ္။ ဒီအထဲက ‘ဘဝစာမ်က္ႏွာမ်ား‛က ဝတၳဳတိုစုစည္းမွဳစာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳရွည္စာအုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္အႏွစ္သက္ဆံုးစာအုပ္(၄)အုပ္ထဲမွာ အခုထပ္ၿပီးတင္မယ့္ မသိန္းရွင္ဆီ ပို ့ေပးပါ ဝတၳဳလည္း ပါပါတယ္။
ဒီဝတၳဳစာအုပ္က က်ေနာ့္အထင္ (၂)ႀကိမ္ေလာက္ထုတ္ေဝနိဳင္ခဲ့တယ္လို ့ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဆီမွာရွိတဲ့စာအုပ္က ပထမအႀကိမ္ထုတ္ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ဒဂုန္တာရာ၊ ရွုဳမဝဦးေက်ာ္၊ အညတရ နဲ ့ေအာင္လွိဳင္ထြန္းတုိ ့ရဲ့ အမွာစာမ်ားပါ ပါတယ္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာနဲ ့ရွဳမဝဦးေက်ာ္တို ့က အမွာစာေရးေပးတာျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တျခားစာေစါင္စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေဝဖန္စာေရးခဲ့ၾကတဲ့စာေတြပါ။ နိဳင္ဝင္းေဆြက တမင္ အဲဒီေဝဖန္စာေတြကိုလည္း အမွာစာသေဘာ ထည့္ၿပီးေဖၚျပလိုက္တဲ့သေဘာလို ့ယူဆရပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီ ဝတၳဳကို ရုိက္တင္တဲ့အခါ က်ေနာ္က အဲဒီစာေတြကို စာအုပ္ထဲမွာေဖၚျပသလို ေရွ ့ကမထားခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ကပဲ ထားဘို ့စဥ္းစားထားပါတယ္။ နိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာအျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ ့က ဒီစာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အမွာစာေတြနဲ ့တုိက္ရုိက္ပတ္သက္တဲ့ကိစၥေတြ ရွိေနတာမို ့ဒီအမွာစာေတြကို က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္ပါဘူး။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့ ဒီ မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ စာအုပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္ေတာ့ နိဳင္ဝင္းေဆြက ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ့ အမွာစာကို ျဖဳတ္ၿပီးမွ ထုတ္ေဝခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ သူ ့မွာ အေၾကာင္းရွိေကာင္း ရွိနိဳင္ပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥေတြရွိေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ဒီဝတၳဳရုိက္တင္တဲ့အခါ အမွာစာေတြကိုလည္း တပါတည္းေနာက္ဆံုးမွာ ရုိက္တင္ေပးဖို ့ က်ေနာ္စဥ္းစားထားပါတယ္။

ဒီဝတၳဳနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္မွာလည္း ေျပာစရာေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဝတၳုဳကိုပဲ ရုိက္တင္ေပးလိုက္မွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ နိဳင္ဝင္းေဆြရဲ့ဝတၳဳေတြ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ လံုးခ်င္းတင္ေပးခြင့္ၾကံဳလို ့‘ဘေလာ့ဂါဒုလႅဘ‛ကို တကယ့္ကို ေက်နပ္ေနမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

ၿငိမ္းေဝ



January 25, 2010

မတ္ဆုရွိမ


လူဟာ စိတ္ကိုိုဖြပ္ေလ်ာ္ဖို ့တခါတေလ ထူးဆန္းတဲ့အခြင့္အေရးရတတ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက အဲဒီအခြင့္အေရးကို ကိုယ္က ပိုင္ပိုင္နိဳင္နိဳင္ယူတတ္ဖို ့ေတာ့လိုမယ္ထင္မိတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အဲဒီလို စိတ္ကိုေလ်ာ္ဖြပ္နိဳင္တဲ့အခြင့္အေရး မၾကာခဏရခဲ့ဖူးတယ္။ ရတဲ့အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္တာရွိသလို ဒါဟာျဖင့္ ငါ့အတြက္အခြင့္အေရးရတာပါလားဆိုတာကိုေတာင္မွ မရိပ္မိလိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့တယ္။

အခုလို အသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခါ အဲသလိုစိတ္ကိုဖြပ္ေလ်ာ္လို ့အထိုက္အေလ်ာက္ရနိဳင္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ေတာင့္တလာမိတယ္။ က်ေနာ္ရခဲ့တဲ့အခြင့္အေရးဆိုတာ တျခားလူေတြရတဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳးနဲ ့တူခ်င္မွေတာ့တူမွာပါ။ က်ေနာ္ရခဲ့ဖူးတဲ့အခြင့္အေရးက ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ထဲ ဖါးအံခရုိင္ကို ခရီးထြက္စဥ္က ရခဲ့တာပါ။ မယ္ေညာခီးေတာင္ႀကီးကို တမနက္ခင္းလံုးတက္လာရင္းက မထင္မွတ္ပဲ ေတာင္စြန္းေတာင္ေကြ ့တခုကိုအေရာက္ က်ေနာ္ အဲဒီအခြင့္အေရး ရခဲ့တာပါ။ အင္မတန္လွပၿပီး အင္မတန္က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ေျမနိမ့္ပိုင္းျမင္ကြင္းႀကီးတခုကို ေတာင္ခါးလယ္တေနရာက လွမ္းၾကည့္မိတဲ့အဲဒီလိုအခ်ိန္အခိုက္အတန္ ့မွာ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီေတာင္စြန္းေပၚမွာရပ္ရင္းက က်ေနာ့္စိတ္ေတြ အလိုလိုျဖဴစင္လာခဲ့တယ္လို ့ခံစားရပါတယ္။ မ်က္ေစ့တဆံုးအင္မတန္က်ယ္ေျပာလွပလွတဲ့ သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကို က်ေနာ္အရမ္းကာေရာ ခ်စ္မက္လိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့လူေတြ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ ့မသိတဲ့လူေတြ၊ ေတြးေလေတြးေလ ခ်စ္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္ရဲ့ရန္သူလို ့ေျပာရမယ့္လူေတြက္ုိပါ ငါခ်စ္တတ္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ ့က်ေနာ္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ခ်မ္းေျမ့လိုက္မိတယ္။ အဲဒီလိုအခိုက္အတန္ ့မွာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ေတြဟာ တကယ့္ကို ေပါ့ပါးလြန္းခဲ့တယ္။ ျဖဴစင္လြန္းခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့လည္း က်ေနာ့္စိတ္ေတြဟာ ျပန္လည္ညစ္ေထးလာရျပန္တာေပါ့ေလ။
ဒီလို ကိုယ့္စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ လ်ပ္တပ်က္အတြင္း ေလ်ာ္ဖြပ္နိဳင္ခဲ့တဲ့အေတြ ့အႀကံဳကို က်ေနာ္ ေသတဲ့အထိ ေမ့နိဳင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

ဒီကေန ့ ဂ်ပန္ဟိုကၠဴကဗ်ာဆရာ ဗသိွ်ဴး ရဲ့ ခရီးသြားမွတ္တမ္းတပိုင္းတစကို က်ေနာ္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗသ်ွိဴးက သူ ့ခရီးသြားမွတ္တမ္းကိုေရးတဲ့အခါ က်ေနာ့္လိုပဲ မၾကာခဏ စိတ္ကိုေလ်ာ္ဖြပ္နိဳင္တဲ့အခြင့္အေရး မုခ်ရခဲ့ဟန္တူတယ္လို ့က်ေနာ္ယံုၾကည္ေနမိတယ္။ သူ ့မွတ္တမ္းကို က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္တယ္။ ဖတ္မိတဲ့အခ်ိန္တိုင္းလည္း သူဟာ ငါ့လိုမ်ား စိတ္ကိုေလ်ာ္ဖြပ္တဲ့အခြင့္အေရး ရခဲ့မလားဆိုတဲ့အေတြး က်ေနာ္ေတြးမိတာခ်ည္းပါပဲ။ မိတ္ေဆြေတြဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဒီ ဗသွိိ်ဳးရဲ့ စာပုဒ္တပုဒ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာစိတ္နဲ ့ဖတ္မယ္၊ သူေခၚရာေနာက္ တကယ္လိုက္မယ္၊ သူလက္ညွိဳးညႊန္ရာ စိတ္ပါလက္ပါလုိက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို ့လည္း စိတ္ကိုအထိုက္အေလ်ာက္ ေလ်ာ္ဖြပ္ေနမိလ်က္သားျဖစ္ေနမွာပါပဲ။

ကဲ က်ေနာ္က ထံုးစံအတိုင္း စကားေၾကာေတြရွည္မိျပန္ၿပီ။ ဒီေလာက္ပါပဲ...။ စာဖတ္သူမ်ား သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ခ်စ္နိဳင္ၾကပါေစ။ လူေတြအေပၚ ခ်စ္နိဳင္ၾကပါေစ။ ရန္သူမ်ားအေပၚ ခ်စ္နိဳင္ၾကပါေစ...။



မတ္ဆုရွိမ

မြန္းတည့္လု ရွိၿပီ။ ဒါနဲ ့ေလွတစင္းငွါးၿပီး ထင္းရွဴးပင္လႊမ္းတဲ့ မတ္ဆုရွိမ ကၽြန္းမ်ားဆီ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရကိုျဖတ္ ငါးမိုင္ေလာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိုဂ်ိမ ကမ္းေပၚတက္ခဲ့ၾကေပါ့။
မတ္ဆုရွိမ ဟာျဖင့္ ဂ်ပန္တျပည္လံုးမွာ အလွဆံုးအရပ္ပါပဲလို ့ေျပာခဲ့ၾကလွပါၿပီ။ တရုပ္ျပည္က တုန္တင္အိုင္ ဆီအိုင္ တို ့နဲ ့အလြယ္ပဲ နင္လားငါလား ရပ္တည္နိဳင္ပါတယ္။ အေရွ ့ေတာင္ဘက္မွာ ပင္လယ္ဆီပြင့္ေနကာ၊ ပင္လယ္ေအာ္ဟာ ခုႏွစ္မိုင္ေက်ာ္က်ယ္ဝန္းၿပီး ေရျပည့္လွ်ံေနတယ္။ တရုပ္ျပည္ရဲ့ စီအန္တန္ျမစ္လိုပဲ။
ကၽြန္းေတြက မေရမတြက္နိဳင္ေအာင္ပါပဲ။ တခ်ိဳ ့က ျမင့္ျမင့္မားမား မိုးေပၚညႊန္ေနတဲ့ လက္ညွိဳးေတြလိုပဲ။ တခ်ိဳ ့က လွိဳင္းေတြေပၚ အားလ်ားေမွာက္ေနၾကတယ္။ တခိ်ဳ ့က ဘယ္ဘက္ခြဲထြက္လိုက္ ညာဘက္ျပန္ ့ကားသြားလိုက္နဲ ့ႏွစ္ကၽြန္းတတြဲ သံုးကၽြန္းတတြဲ စုေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မိဘေတြ ဘိုးဘြားေတြႏွယ္ ကေလးငယ္ေတြ ေၾကာမွာပိုးကာ ရင္မွာေပြ ့ကာနဲ ့။

ထင္းရွဴးပင္ေတြက မွိဳင္းညိဳ အစိမ္းရင့္။ သူတို ့ရဲ့အကိုင္းအခက္ေတြကို ဆားငန္ပင္လယ္ေလတို ့က သဘာဝအလွသ႑ာန္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ေကြးညြတ္ေပးတယ္။ မာယာေၾကာင့္ ပိုလို ့ေတာင္လွသြားရတဲ့ မိန္းမလွတဦးႏွယ္ နက္နဲတဲ့အလွ ရွိတယ္။

ေရွးအတီေတ နတ္ျဗဟၼာတို ့ေခတ္က ေတာင္တန္းသခင္နတ္မင္းက ဒီကၽြန္းေတြကို ဖန္ဆင္းခဲ့ေလေရာ့သလား။ ေအာ္ စၾကၤာဝဠာဖန္ဆင္းသူရဲ့ အံ့ဘြယ္ ဒီနတ္လက္ရာကို ဘယ္သူ စုတ္တံနဲ ့ေရးမီနိဳင္ပါ့မလဲ။ တကယ္က ျပည္မနဲ ့ဆက္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ စ်ာန္ဆရာေတာ္ အြန္ေဂါရဲ့ ေက်ာင္းသခၤန္းေနရာနဲ ့သူကမၼဌါန္းထိုင္ရာ ေက်ာက္တံုးကို ျမင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ထင္းရွဴးပင္ေတြၾကားမွာ ေလာကႀကီးကို ေရွာင္ထြက္ကာ ဧကစာက်င့္ရာ ေနရာပုန္းကေလးမ်ား မၾကာမၾကာဆိုသလို ေတြ ့ၾကရတယ္။ သက္ကယ္မိုးက ထင္းရွဴးရြက္ ထင္းရွူးသီး မီးခိုးတလူလူနဲ ့ဒီလို ေက်ာင္းသခၤန္းေလးတခုရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳ ေအးစိမ္ ့မွဳကို ၾကည္နဳးမိတာနဲ ့တဲရွင္ကို မသိေပမယ့္ ဝင္ေတြ ့လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ေနၾကတုန္း လ ထြက္လာကာ ေရျပင္ေပၚ ဝင္းပေနေတာ့တယ္။ ေန ့ခင္းမွာ ျမင္ရတာနဲ ့မတူတဲ့ ျမင္ကြင္းတခု ေဖၚက်ဴးေနသပ။

ကမ္းေျခက္ုိျပန္လာကာ တည္းခိုိခန္းတခုမွာ တည္းလိုက္တယ္။ ငါ့အခန္းက အေပၚထပ္မွာ ပင္လယ္ဘက္ျပတင္းေပါက္ ပြင့္လို ့။ ေလေတြ တိမ္ေတြနဲ ့တသားတည္း ေလ်ာင္းစက္ေနမိရာ ထုူးထူးကဲကဲ ခံစားမွဳတရပ္ကို ခံစားမိရေတာ့တယ္။

ထင္းရွဴးပင္ကၽြန္းဆီ
ပ်ံဖို ့ ႀကိဳးၾကာ ေတာင္ပံ လိုလိမ့္
ဥၾသငွက္ငဲ့။

ဒီကဗ်ာကို ေဆာရ စပ္တာပါ။ ငါဘာမွ မေရးျဖစ္ဘူး။ အိပ္လို ့လည္းမရဘူး။ ငါ့ သခၤန္းေက်ာင္းေဟာင္းက ထြက္လာစဥ္က ေဆာဒိုးက မတ္ဆုရွိမဖြဲ ့ တရုပ္လိုကဗ်ာတပုဒ္၊ ဟုရအန္ေတကိက ‘ကမ္းေပၚမွာ ထင္းရွဴးပင္နဲ ့ကၽြန္းမ်ား‛ ဆိုတဲ့ ပါဒပါတဲ့ ဝက တပုဒ္၊ စမၸဴနဲ ့ဒကုရွိတိုက ဟ္ိုကၠဴတပုဒ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ငါ့ အိပ္ကိုဖြင့္ ကဗ်ာေတြထုတ္ကာ အေဖၚလုပ္လိုက္ရတယ္။ ။

(ဆရာ ေမာင္သာနိဳး ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝတဲ့ ‘ဟုိကၠဳ ကဗ်ာခရီးသည္ ဗသ်ွိဳး‛ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ )

ၿငိမ္းေဝ


January 21, 2010

ေရခ်ိဳးေပးလို ့လည္းမလံုေလာက္ ဆပ္ျပာတိုက္ေပးလို ့လည္း မလံုေလာက္


(က)
အနဳရသစာေပနယ္ပယ္တြင္ စာေရးသူ၏ဘဝႏွင့္သူ ့အနဳရသစာေပကို တြဲၿပီးခံစားရမည္ဟု ယူဆသူရွိသလို ခြဲၿပီးမွခံစားရမည္ဟု ယူဆသူလည္းရွိသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စာေရးသူ၏ဘဝႏွင့္ သူ ့အနဳရသစာေပကို ခြဲၿပီးမခံစားခ်င္ပါ။ တြဲၿပီးမွသာ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုလ်င္ ရုရွားကဗ်ာဆရာမ ‘မာရီနာ စဗက္ထေရဗါ‛ ၊ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ ‘ဆစ္ဗီယာ ပလပ္‛တို ့၏ကဗ်ာမ်ားကို က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္သြားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္ဟူေသာ သူတို ့ဘဝအထုပၸတၱိႏွင့္တြဲၿပီးမွ ပိုၿပီးခံစားနားလည္လို ့ရနိဳင္ခဲ့သည္ဟု ယူဆမိသည္။ သည္လိုပါပဲ။ ဆရာၿမိဳ ့မၿငိမ္း ကိုလည္း ကားတစင္းေအာက္ ေျပးဝင္လိုက္သည့္ သူ ့ဘဝနိဂုံးႏွင့္တြဲၿပီး သူ ့သီခ်င္းမ်ားကို က်ေနာ္ပိုၿပီးေလးနက္ခဲ့မိ၏။ ယခုလည္း ရုရွားကဗ်ာဆရာေက်ာ္ ‘မာယာေကာ့ဗ္စကီး‛ ကိုလည္း သူ ့ဘဝနိဂုံးပိုင္းႏွင့္တြဲကာ သူ ့ကဗ်ာမ်ားကို က်ေနာ္ပိုၿပီး ခံစားလက္ခံလို ့ရနိဳင္ခဲ့သည္ဟု ယူဆမိသည္။ သူက သူ ့ကိုယ္သူ အဆံုးမစီရင္ခင္ ေသတမ္းစာထဲ၌ ဤသို ့ေရးသြားခဲ့၏။


အျဖစ္အပ်က္က အဆံုးသတ္သြားပါၿပီ
အခ်စ္ေလွ...
ဓေလ့ထံုးစံကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ခြဲပစ္ခဲ့ၿပီ‛ ဟု သူ ့ရင္ခုန္သံကို ကမၻာႀကီးတခုလံုးၾကားေအာင္ ေျပာသြားခဲ့ ေရးခဲ့၏။ ထို ေသတမ္းစာ အတိုအထြာ ေလးသည္ပင္ သူ ့ကဗ်ာမ်ားကို ေနာက္ထပ္ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ သို ့မဟုတ္ က်ေနာ့္ဘဝ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားအထိ တခုတ္တရဖတ္ဖို ့ ေသခ်ာသြားေစေသာ နတ္တမာန္တို ့၏တြန္းအားအျဖစ္ က်ေနာ္ ယံုၾကည္လိုက္မိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့ဘဝတစိတ္တပိုင္းပင္ျဖစ္ပေစ သူကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့သည့္ သူ ့မွတ္တမ္းစာအုပ္ကေလး“ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္အေၾကာင္း” ကို က်ေနာ္ စိတ္ပါလက္ပါဖတ္ခဲ့သည္။ စာအုပ္တအုပ္လံုးဆံုးေတာ့ သူ မေသမီေရးခဲ့သည့္ သူ ့ေသတမ္းစာက က်ေနာ့္အယူအဆကို အမွန္တကယ္ပင္ ပိုၿပီးခိုင္မာေစလိုက္၏။

(ခ)
မာယာေကာ့ဗ္စကီး က သူ ့ေမြးေန ့ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၁၈၉၄ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ဟုေရးခဲ့၏။ တဆက္တည္းဆိုသလို သူ ့ေမြးေန ့မွာ သူ ့မိခင္ေျပာျပေသာေန ့ႏွင့္ သူ ့ဖခင္၏မွတ္တမ္းစာအုပ္ပါေန ့စြဲ ႏွင့္တထပ္တည္းမက်သည္ကိုလည္းထည့္ၿပီးေရး၏။ထိုအခါ က်ေနာ့္ေမြးေန ့ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အခက္အခဲတခုကိုလည္း က်ေနာ္သြားေတြးမိသည္။ က်ေနာ့္ ေမြးေန ့အဂၤလိပ္ေန ့စြဲမွာ ၄-၄-၄၇ ၊ ၾကာသပေတးေန ့ျဖစ္၏။ ဤေန ့စြဲျဖင့္ပင္ က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္။ အလုပ္ေလ်ာက္ခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ ျမန္မာ ႏွစ္တစ္ရာျပကၡဒိန္တြင္မူ ယင္းေမြးေန ့ႏွင့္ ၾကာသပေတးေန ့ဆိုသည္မွာ တထပ္တည္းမက်။ က်ေနာ္က ေမြးေန ့ေန ့စြဲကို အတည္ယူလ်င္ ၾကာသပေတးေန ့ဆိုသည္ကိုစြန္ ့လႊတ္ရမည္။ ၾကာသပေတးေန ့ကိုအတည္ယူလ်င္ ၄-၄-၄၇ ေမြးေန ့ကို စြန္ ့ရမည္။ ယခု မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏ မွတ္တမ္းလာ ေမြးေန ့ေန ့စြဲကိုဖတ္ေတာ့ မဆီမဆိုင္ ကိုယ့္ေမြးေန ့အခက္အခဲကိုေတြးကာ ၿပံဳးလိုက္မိေသးသည္။

မာယာေကာ့ဗ္စကီးက သူ ့မွတ္တမ္းတြင္ ‘ရုိမန္းတစ္ဝါဒဇစ္ျမစ္မ်ား‛ ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ သူ ့ငယ္စဥ္ဘဝကို စၿပီးေရး၏။ တကယ္လည္း သူ ့မွတ္တမ္းအစ ေရးပံုသားပံုက ရုိမန္းတစ္ဆန္လြန္း၏။ ဥပမာ...သူ ေမြးဖြားရာေဒသ သူ ့အိမ္၏ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူက ‘ဘက္ခ်္ဒါဒီ အနီးတြင္ ေ၈်ာ္ဂ်ီယာခံတပ္ရွိသည္။ ခံတပ္ကား ေလးဘက္ေလးတန္တြင္ ၿမိဳ ့ရုိးမ်ားျဖင့္ ခုခံကာကြယ္ရန္ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ေထာင့္တိုင္းေထာင့္တိုင္းတြင္ အေျမာက္မ်ားတင္ထားသည္။ ၿမိဳ ့ရုိးတိုင္းတြင္လည္း ျပအိုးမ်ားရွိသည္။ ျပအိုးမ်ား၏ ဟုိမွာဘက္တြင္ က်ံဳး၊ က်ံဳး၏ဟုိမွာဘက္တြင္ ေတာမ်ားႏွင့္ေခြးအမ်ား။ ေတာတန္းမ်ား၏ဟုိမွာဘက္တြင္ ေတာင္ကတံုးမ်ား။ ကၽြႏု္ဳပ္ႀကီးလာေသာအခါ ခံတပ္ထဲက အျမင့္ဆံုးေနရာမ်ားဆီ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ခံတပ္၏ေျမာက္ဘက္တြင္ ေတာင္ကတံုးမ်ား နိမ့္ဆင္းသြားသည္။ ေျမာက္ဘက္တြင္မူ ေတာင္ကတံုးမ်ားၾကားဝယ္ ကြက္လပ္မ်ားျဖစ္လ်က္ရွိေနသည္။ ‛ ဟု အင္မတန္လွပေသသပ္စြာ လြမ္းျပခဲ့၏။ (မွတ္ခ်က္။ ။မာယာေကာ့ဗ္စကီးက သူ ့မွတ္တမ္းအစကို ရုိမန္းတစ္ဝါဒဇစ္ျမစ္မ်ား ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးေရးေသာ္လည္း သူ ့ကို မည္သူကမွ် ရုိမန္းတစ္ဝါဒီဟု မျမင္ၾကပါ။ သူ ့ကို အနာဂါတ္ဝါဒီတဦးအျဖစ္သာ ျမင္ၾက၏။)

မာယာေကာ့ဗ္စကီးက သူ ့ငယ္ဘဝ ပထမဆံုးဖတ္ရသည့္စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ‘ဆာ အာသာကိုနင္ဒြိဳင္း ‛၏ ‘ဒြန္ကြီစုတ္‛ စာအုပ္ကိုဖတ္ကာ သူ ့ကိုယ္သူ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာဝတ္သူရဲေကာင္းတဦးလို ဝတ္စားကစားခဲ့သည္ကို ေရး၏။ ေနာင္ သူ ့အသက္ (၂၀) ဝန္းက်င္တြင္ေရးသည့္ အနာဂါတ္ဝါဒေၾကညာစာတမ္းဟုပင္ တင္စားေျပာဆိုခံရသည့္ နာမည္ေက်ာ္ “ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္” ကဗ်ာရွည္ထဲ၌ သူသည္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းေဟာင္းကို အျပင္းအထန္ေလွာင္ေျပာင္သည့္ကဗ်ာပိုဒ္မ်ားထည့္ေရးခဲ့၏။ အမွန္စင္စစ္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းတခု၏ ကေမါက္ကမျဖစ္မွဳမ်ားကို ေလွာင္ေျပာင္ထားသည့္ ယင္း “ဒြန္ကြီစုတ္” စာအုပ္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ ့အေပၚလႊမ္းမိုးခဲ့သည္ေလာဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။

မာယာေကာ့ဗ္စကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ ့စရုိက္သူ ့ခံစားခ်က္ကို သူ ့မွတ္တမ္းထဲ၌ အခုလိုေရးခဲ့၏။ “တခါမက စိတ္ကူးေပါက္ခဲ့သည္မွာ အေဟာင္းတိုင္းကို အူလွိဳက္သဲလွိဳက္မုန္းပစ္မည္။ အရာရာတိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဆလိုဗိုနစ္တိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ပါဝင္ပတ္သက္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ဒါ ကၽြန္ဳပ္၏အနာဂတ္ဝါဒ၊ ကၽြန္ဳပ္၏ဘုရားမဲ့ဝါဒ။ ေနာက္ ကၽြန္ဳပ္၏ နိဳင္ငံတကာဝါဒမ်ား ျမစ္ဖ်ားခံရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိဳင္သည္” ဟု အတိအက်ပင္ မာယာေကာ့ဗ္စကီးေရးခဲ့၏။

မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏အမျဖစ္သူ အိမ္ကိုခဏျပန္လာစဥ္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကဗ်ာျဖင့္ေရးထားသည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား သူ ့အတြက္ယူလာခဲ့၏။ မာယာေကာ့ဗ္စကီး စြဲလန္းသြားခဲ့ရသည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားျဖစ္၏။ သူက ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို “ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ ကဗ်ာလကၤာႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသည္အတူတူ ဆက္စပ္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ဳပ္စိတ္ထဲ ေရာက္လာေလသည္” ဟု တခုတ္တရ ထည့္ေရးခဲ့၏။
ဖခင္ေသဆံုးၿပီးေသာအခါ မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏မွတ္တမ္းအရေျပာရပါက သူ ့မိသားစုမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလြန္းခဲ့သည္ဟုဆိုရပါမည္။ စားပြဲကုလားထိုင္မ်ားကိုပင္ ေရာင္းခ်စားေသာက္ခဲ့ရ၏။ ေမာ္စကိုသို ့ေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့ရ၏။သူသည္ မူလတန္းအဆင့္ကို အမွတ္အနည္းဆံုးႏွင့္ေအာင္ခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ ေဟဂယ္လ္၊ သဘာဝသိပၸံ၊ ဒႆနိကႏွင့္ မာ့က္စ္ဝါဒစာအုပ္မ်ားကို စတင္ဖတ္ခြင့္ရသည္။ တရားမဝင္ေသာစာအုပ္မ်ားကို စာသင္ခန္းထဲမွာပင္ လွိဳ ့ဝွက္စြာ သူဖတ္ခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ လီနင္၏ ‘နည္းပရိယာယ္ႏွစ္သြယ္‛ စာအုပ္ကိုဖတ္ရသည့္အေၾကာင္း သူ ့မွတ္တမ္းထဲ၌ထည့္ေရးခဲ့၏။

သူသည္ မုန္ ့ဖုတ္သမားမ်ား၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားမ်ား၊ ပံုႏွိပ္တိုက္အလုပ္သမားမ်ားၾကားတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသည္။ ဘဝမ်ိဳးစံုျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ေဗာ္ရွီဗစ္တဦးျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနရာအႏွံ ့ခရီးဆန္ ့ခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ ဇာဘုရင္၏နယ္ေျမခံအာဏာပိုင္မ်ားက သူ ့ကို အျမဲေစါင့္ၾကည့္ခဲ့ေနခဲ့၏။ သူ ့ကဗ်ာမ်ားကို ထိုစဥ္က တေၾကာင္းတပါဒမွ် ထည့္သြင္းေဖၚျပျခင္းမၿပဳရဲၾက။ စာေပေရးရာကိစၥတြင္ သူသည္ ဂႏၳဝင္လက္ရာမ်ားကို ထိုးႏွက္ေဝဖန္ခဲ့၏။ ထို ့ေနာက္ သူ အဖမ္းခံရသည္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုး နယ္ႏွင္ဒဏ္ခံရသည္။ ထို ့ေနာက္ ဆိုရွယ္လစ္စာေပကိုစိတ္ဝင္စားသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စာေပသမားျဖစ္လာခဲ့သည္။ကဗ်ာဆရာတေယာက္အျဖစ္ လူလားေျမာက္လာခဲ့သည္။

သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွေသာ “ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္” ကဗ်ာရွည္ကို ထုတ္ေဝေသာအခါ အာဏာပိုင္မ်ားက ျဖတ္ေတာက္ မွင္တားၿပီးမွ ထုတ္ေဝခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားဆက္တိုက္လုပ္သည္။ ျပဇာတ္မ်ားေရးသည္။ ေနာက္ေတာ့သတင္းစာဆရာျဖစ္လာျပန္သည္။ သူ ့ကဗ်ာေတြထဲ၌ ဗ်ဴရုိကရက္ဆန္ ့က်င္ေရးမ်ား ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ေတြ ့လာရ၏။ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းေဟာင္း၏ အနာအဆာမ်ားကို သူက ကဗ်ာထဲ၌ မညွာမတာ ကန္ ့ကြက္ရွဳံ ့ခ်ခဲ့၏။
ကြန္ျမဴနစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားႀကီးေအာက္တြင္ သူသည္ ေၾကာင္တအုပ္ႏွင့္ၾကြက္တေကာင္လိုျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု က်ေနာ္ယူဆမိသည္။ သူက သူ၏ “ေႀကြးေၾကာ္သံ” ကဗ်ာထဲ၌...

ဗ်ဴရုိကရက္ တအုပ္တမႀကီးကို
သန္ ့စင္ပစ္ဖို ့ မလြယ္ပ
ေရခ်ိဳးေပးလို ့လည္း မလံုေလာက္
ဆပ္ျပာတိုက္ေပးလို ့လည္း မလံုေလာက္
ေနာက္..အဲဒီ ဗ်ဴရုိကရက္ေတြေပါ့
သက္သက္သာသာ အေဝဖန္ခံရ
အေထာက္အပံ့ေတြေတာင္ ေပးခံေနရရဲ့‛ ဟု ထည့္သြင္းေရးဖြဲ ့ခဲ့ေလသည္။

(ဂ)
ရုရွား အနာဂတ္ဝါဒီကဗ်ာဆရာေက်ာ္ “ဗလာဒီမာ မာယာေကာ့ဗ္စကီး”သည္ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၁၄)ရက္ေန ့တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားခဲ့သည္။ သူက “ကၽြန္ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ဳပ္အေၾကာင္း” အမည္ျဖင့္ သူ၏ ကိုယ္ေရးအထုပၸတၱိအက်ဥ္းကို သူကိုယ္တိုင္ျပန္ေရးခဲ့၏။

သူ ့ကို ဆိုဗီယက္ကမၻာတခုလံုးက ေတာ္လွန္ေသာသံမဏိကဗ်ာဆရာအျဖစ္ေလးစားၾက၏။ သို ့ေသာ္ သူႏွင့္အယူအဆမတူၾကသူတခ်ိဳ ့၏ သူ ့အေပၚေျပာဆိုထားရွိခဲ့သည့္စကားမ်ားကလည္း အလြန္စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းပါသည္။ ဥပမာ ဆိုဗီယက္သံကြန္ျခာႀကီးထဲပိတ္မိကာ လင္ေသသားဆံုးဘဝႏွင့္ေနခဲ့ရသည့္ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ ရုရွားကဗ်ာဆရာမ “အက္ခ္မာေတာ္ဗါ”က သူ ့ကို “အခ်စ္ဆံုး ရန္သူ” ဟူေသာစကားလံုးျဖင့္ သူ ့အေပၚေႏြးေထြးခဲ့၏။ တခါ ေဒါက္တာဇီးဗားဂိုး ဝတၳဳႀကီးျဖင့္ စာေပနိဳဗယ္ဆုရခဲ့သူ ရုရွားကဗ်ာဆရာ“ပက္စတာနတ္” ကလည္း သူ ့ကို “အလကား ခြန္အားေတြျဖဳန္းတီးေနတဲ့သူ” ဆိုၿပီး သူ ့အေပၚ သူ ့ႀကိဳးပမ္းခ်က္ႀကီးမားမွဳမ်ားအေပၚ ခ်စ္ခင္စြာအပစ္တင္ခဲ့ဖူး၏။

ယခု မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏ ကိုယ္တိုင္ေရးစာအုပ္ကို ဆရာ‘ေလးကိုတင္‛ က ျမန္မာဘာသာျပန္ၿပီး ျမန္မာစာဖတ္ပရိႆဒ္ကို ေက်းဇူးျပဳထား၏။ က်ေနာ္တို ့ေက်းဇူးမတင္ပဲ ေနလို ့ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္နိဳင္ပါ။
က်ေနာ္တို ့သည္ ကမၻာေက်ာ္ပုဂိဳလ္မ်ား၏ အထုပၸတၱိစာအုပ္မ်ားကိုဖတ္ကာ မိမိ၏အယူအဆဘ႑ာတိုက္အတြင္း ေရႊေရာင္ဝင္းလက္သည့္ ေနာက္ထပ္အယူအဆေကာင္းမ်ား ထပ္မံသိုမွီးနိဳင္ေကာင္း၏ဟု ယံုၾကည္မိေလ၏။ ။

( ဤဝတၳဳဆန္ေသာေဆာင္ပါးမွာ ဧရာဝတီအင္တာနက္ဝက္ဘ္ဆိုဒ္အတြက္ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္စင္က႑အတြက္ေရးခဲ့တာပါ။)

ၿငိမ္းေဝ

January 19, 2010

ေဘာေနာ္ေလးရဲ႕ မူးယစ္ေ၀ေသာ စိမ္းလန္းေရးဆည္းဆာမ်ား


ဒီကေန ့ က်ေနာ္ကဗ်ာတပုဒ္တင္လိုက္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၇)ႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာလည္းတင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ၁၉၉၂ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလမွာထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ကရင္အမိ်ဳးသမီးအစည္းအရုံး မဂဇင္းမွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ ေတာ္ေတာ့ကို ေဟာင္းခဲ့ၿပီေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္က ၁၉၉၂ ခု၊ ဇြန္လထဲမွာ ဟုိတုန္းက ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ မာနယ္ပေလာကို ေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္စက ေသာင္ရင္းျမစ္တဖက္ကမ္းေတာထဲက KNU ရဲ့ ရိကၡာဂုိေဒါင္ေတြမွာ ဆန္သြားထမ္းရပါတယ္။ ဒီတုန္းက မဟာမိတ္အဖြဲ ့အစည္းအားလံုးအတြက္ အဓိကရိကၡာကို KNU ကပဲ ေထာက္ပံ့ကူညီခဲ့တာပါ။ အဲဒီမွာ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ ဆန္တင္တဲ့စက္ေလွေပၚလိုက္လာရင္း ကမ္းနားမွာ ပင္လံုးကၽြတ္ပန္းေတြပြင့္ေနတဲ့ သစ္ပင္တပင္ကိုေတြ ့ၿပီး ဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ့တာပါ။ ရဲေဘာ္ေတြ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ဆန္ထမ္းၾကတာကို ေတြ ့ၿပီး နည္းနည္း ေပ်ာ္သြားတယ္နဲ ့လည္းတူပါရဲ့။ သရုပ္ေဖၚပံုထဲမွာေတြ ့ရတဲ့ ေနာက္ခံေတာင္ၾကီးက ကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ ေဘာေနာ္ေလးေတာင္ႀကီးပါပဲ။ဒီပံုကို လုပ္ၾကံခံရလို ့က်ဆံုးသြားရတဲ့ ပဒိုမန္းရွာရဲ့ အိမ္ကုန္းေပၚကတဆင့္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လွမ္းရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုပါ။ ဒီဓါတ္ပံုကလည္း မာနယ္ပေလာရဲ့သေကၤတတခုလိုခံစားရတဲ့ ဓါတ္ပံုတခုအျဖစ္ က်ေနာ္အျမတ္တနိဳးသိမ္းဆည္းထားခဲ့ရတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးပါပဲ။ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အဖို ့ေတာ့မၾကာေသးပါဘူး။ မေန ့တေန ့ကလို ့ပဲ လန္းဆတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေလးပါပဲ။
ၿပန္လည္တူးေဖၚခံစားၾကည့္တဲ့သေဘာပါပဲ။ သီးခံၿပီးသာ ဖတ္ၾကေပါ့ဗ်ာ။



(၁)
နံနက္ခင္း
ျပတင္းကို ဖြင့္ရင္
ေတာင္ကို ျမင္ရမယ္။

ေတာင္ထိပ္မွာ
ဂႏ ၱ၀င္ဆန္တဲ့ ျမဴခိုးေတြ
တႏြဲ႕ ့ႏြဲ႕ ့ေခြရစ္ ရုိမန္းတစ္ ကဗ်ာ။

ၾကားရဦးမယ္
မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းထဲက ေရက်သံ
ရဟန္းပ်ဳိ သမဂၢကုန္းေတာ္ေပၚက ေၾကးစည္သံ
နံနက္ခင္း
ထမင္းစားရံုဖက္က ၀ါးေခါက္သံ
ေတာ္လွန္ေရး ေရကင္းသံ
ကာရန္စည္းခ်က္ ခ်စ္မက္ဖြယ္ရာ။

ဒီမွာ
ပင္လံုးညႊတ္ပြင့္တဲ့ ပန္းတပင္
ျမင္ရျခင္းမ်ဳိး
ေနရက်ဳိး ေသရက်ဳိးနပ္စြာ
ငါ့ကို သူတို႕စြန္႕ ့ခြါသြားခဲ့ၾက။

ဒီမွာ
ငါတို႕ ရံုးေရွ႕ က
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လမ္းကေလး”
ေလႏုေအးက ေနာ့ဆဲကို။

ဒီမွာ
“အျဖဴထဲမွာ အျဖဴကိုရွာရ
အနက္ထဲမွာ အနက္ကိုရွာရ”
တခါတရံ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာရ
မၾကာခဏလဲက် ျပန္ထ။

ဒီမွာ
ငါေျပာမယ္ ေရႊရွင္ဘုရင္ရဲ႕
ရာဇ၀င္စံႏႈန္း
လက္သစ္ေတာင္တာ
ယူဇနာဆံုးေစေတာ့
ယူႀကံဳးမရ နာက်ည္းလက္ခံ
ဖါးစည္သံဟိန္း။

ဒီမွာ
ငါဟာ ကဗ်ာဆရာတဦးပါ
ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုး ေစ်းသည္မရဲ႕ ခ်စ္သူပါ
အနာဂတံ၀ါဒီ အိပ္မက္ကုန္စည္ ကူးသူပါ
“ေမာင္ေသာ္က”ရဲ႕
မီးျခစ္တဆံနဲ႕ အလံတခု ေထာင္ခဲ့သူပါ။

(၂)
ေဘာေနာ္ေလးရဲ႕ ဆည္းဆာအတြက္
အိုမာခရမ္ရဲ႕
ႏွင္းဆီတေထာင္ ယူေဆာင္လာတဲ့ နံနက္ခင္း
ငါ ျငင္းဆန္လိုက္ၿပီ မေဒ၀ီ။ ။

(ကရင္အမ်ဳိးသမီးအစည္းအရံုးမဂၢဇင္းမွ ၁၉၉၂-ေအာက္တုိဘာလ )

ၿငိမ္းေဝ


January 15, 2010

ပိေတာက္ေတြလွိဳင္တဲ့ႏွစ္ ခေမါက္ေတြနိဳင္တဲ့ေခတ္


(က)
က်ေနာ္တို ့လူစု ခေမာက္ႀကီးေအာက္တြင္ ဝိုင္းစုၿပီးထိုင္ေနၾကသည္။ခေမာက္ႀကီးမွာ လူ သံုးဆယ္ခန္ ့ထိုင္ေနၾကသည့္တိုင္ လံုၿခံဳသည့္အမိုးျဖစ္ေနေသး၏။ ခေမာက္ႀကီးေအာက္တြင္ ထိုင္ေနရင္းက ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ဦးခင္ေမာင္ဝင္းကို က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ သူက အႀကံေကာင္း၏။ ဝါးခေမာက္ႀကီးတခုကို ယာယီတဲ၏အမိုးအျဖစ္တင္ထားရန္ စိတ္ကူးခဲ့သူျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို ့အဖြဲ ့ခ်ဳပ္၏ ေရြးေကာက္ပြဲသေကၤတမွာ ခေမာက္ျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ယာယီတဲ၏အမိုးအျဖစ္ ဝါးခေမာက္ႀကီးတခုလုပ္ၿပီးတင္ထားရန္ စိတ္ကူးခဲ့သူ ဦးခင္ေမာင္ဝင္း၏အၾကံကိုျပန္ေတြးကာ က်ေနာ္ ျပံဳးမိသည္။


ဝါးခေမာက္ႀကီးမိုးထားသည့္ စည္းရုံးလွဳံ ့ေဆာ္ေရးယာယီတဲမွာ မဲရုံႏွင့္ ကိုက္(၁၅၀) အကြာခန္ ့တြင္ရွိသည္။ မဲရုံႏွင့္ကိုက္(၁၀၀)အတြင္း မဲဆြယ္စည္းရုံးျခင္းမျပဳရဟူသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒအရ က်ေနာ္တို ့က မဲရုံႏွင့္ကိုက္(၁၅၀)အကြာခန္ အကြာ ဥပေဒႏွင့္လြတ္ကင္းသည့္ေနရာ့တြင္ မဲဆြယ္စည္းရုံးေရးယာယီတဲထိုးရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ တဲေရွ ့လက္ခုပ္တေဖါင္အျမင့္တြင္ “ပိေတာက္ေတြလွိဳင္တဲ့ႏွစ္ ခေမာက္ေတြနိဳင္တဲ့ေခတ္” ဟု ေရးထားသည့္ပိုစတာႀကီးကို တဲ၏နဖူးစီးအျဖစ္ေထာင္ထားလိုက္၏။ က်ေနာ္တို ့က တဲေရွ့ႏွင့္ တဲေအာက္တြင္ ခံုေတြခ်ကာ ထိုင္ၾကသည္။ တဲေရွ ့မွျဖတ္ေက်ာ္ကာ မဲရုံသို ့သြားၾကေသာ မဲလာေပးသူမ်ား ကို ႏွဳတ္ဆက္ၾက မ်က္ႏွာျပၾကရသည္။ သို ့ေသာ္ ယခင္ေန ့မ်ားလိုေတာ့ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္စည္းရုံးေရးစကားမ်ားကို ဓါတ္စက္ႏွင့္မေျပာမေဟာၾကေတာ့ပဲ တဲေအာက္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း ေအးေဆးစြာထိုင္ၾက၏။ မဲထည့္မည့္ေန ့တြင္ မည္သည့္ျပႆနာမွ်မေပၚေပါက္ေစရန္ ဆူဆူညံညံေျပာေဟာစည္းရုံးသည့္အလုပ္ကို ရပ္ထားလိုက္ၾက၏။

“က်ေနာ္တို ့နိဳင္မွာကေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေရွ ့ဘာေတြျဖစ္လာအံုးမလဲဆိုတာ က်ေနာ္ေတြးလို ့မရဘူး၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ျပႆနာအားလံုးကိုေျပလည္သြားေစမယ့္ကိစၥလို ့ေတာ့ က်ေနာ္မယံုၾကည္မိဘူး”

ဦးခင္ေမာင္ဝင္း က မည္သူ ့ကိုမွ်မၾကည့္ပဲ ေျမႀကီးေပၚကို ေခါင္းငံု ့ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္ေျပာလိုက္သည့္စကားကိုမူ ေခါင္းငံု ့ၿပီးနားေထာင္သည္မွအပ မည္သို ့မွ်ရုတ္တရက္ျပန္မေျပာပဲေနခဲ့၏။
ဤ ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္း ဦးခင္ေမာင္ဝင္း၏မ်က္ႏွာမွာ သိသိသာသာ ေခ်ာင္က်သြား၏။ ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ နယ္လွည့္ၿပီး စည္းရုံးေရးဆင္းခဲ့ရသျဖင့္ သူ ့မွာ အစားမွန္ အအိပ္မွန္မရွိခဲ့။ ေနေလာင္ထားသည့္ သူ ့နဖူးျပင္မွာ အညိဳေရာင္သန္းေနေလသည္။ အျမဲတန္းလိုလို သန္ ့ျပန္ ့သပ္ရပ္စြာ ဝတ္စားေနထိုင္တတ္သူျဖစ္သည့္တိုင္ ဤရက္မ်ားအတြင္း၌သူသည္ဘိုသီဘတ္သီဝတ္စားသြားလာေနသည္ကို ေတြ ့ခဲ့ရ၏။

“ဆရာေျပာတာ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္၊ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ဒါကိုပဲစဥ္းစားေနရတာပဲ၊ စည္းရုံးေရးဆင္းေနတဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ ငါတို ့နိဳင္မွာကေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးတဲ့အခါ ဆိုၿပီးဆက္ေတြးမိရင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ တကယ္မရွင္းဘူး”

ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းျဖစ္သူ က်ေနာ့္ကို ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက ဆရာဟူေသာနာမ္စားျဖင့္ သာေခၚေဝၚေျပာဆိုတတ္၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္က အသက္ခ်င္းမတိမ္းမယိမ္း။ သူက ရဲဝန္ထမ္းေဟာင္းတဦး။ ကၽြဲပြဲၿမိဳ ့ရဲစခန္းတြင္ စခန္းမွဴးအျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖူးသူ။ အလုပ္မွေဆးပင္စင္ႏွင့္ထြက္ၿပီးေနာက္ သစ္အေရာင္းအဝယ္လုပ္ငန္းလုပ္ရင္း နိဳင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္လာခဲ့သူ။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ေတာ့ သူက ကၽြဲပြဲၿမိဳ ့သပိတ္ေခါင္းေဆာင္။ က်ေနာ္က စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းေဘး ေက်းရြာသပိတ္စခန္း အမာခံတဦး။ အေရးေတာ္ပံုကာလေနာက္ပိုင္း အုတ္တြင္းၿမိဳ ့နယ္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္တြင္ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို သူႏွင့္က်ေနာ္ အတူတြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့၏။ သူက ၿမိဳ ့နယ္ စည္းရုံးေရးေကာ္မီတီဥကၠဌ။ က်ေနာ္က ၿမိဳ ့နယ္ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္သုေတသနဌါနတာဝန္ခံ။ သူက ရဲဝန္ ့ျပတ္သားစြာ အလုပ္လုပ္တတ္သူ။ က်ေနာ္က ရွင္းလင္းေဆြးေႏြး ဝါဒျဖန္ ့ခ်ိေရးကို စိတ္အားထက္သန္သူ။ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေက်းရြာေတြဆင္းခဲ့ၾကသည္။ အခန္းအနားေတြလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ စာရြက္ေတြ ေဝခဲ့ၾကသည္။

“ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို ့အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ၾကရမွာပဲ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဆရာ့လိုပဲ မတင္မက်သေဘာ၊ မေဝခြဲတတ္တဲ့သေဘာ၊ မရွင္းလင္းတဲ့သေဘာေတြ ရွိေနေပမယ့္ ပါတီလုပ္ငန္းေတြကိုေတာ့ မျဖစ္မေနဆက္လုပ္ၾကရမွာပဲမို ့လားဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ရွိသည္ျဖစ္ပေစ မရွိသည္ျဖစ္ပေစ ပါတီကေတာ့ရွိကိုရွိေနရမွာပဲမို ့လား၊ ဒါဆိုရင္ သံသယေတြေနာက္တန္းမွာထား လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ကိုလုပ္ၾကရေတာ့မွာပဲေပါ့၊ ဒီလိုေတြးလိုက္မွပဲ ရင္ထဲမွာေပါ့သြားတယ္လို ့က်ေနာ္ထင္မိတယ္”

မဲရုံက မဲေပးၿပီးျပန္လာၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတအုပ္က ခေမါက္တဲႀကီးေရွ ့ေရာက္ကာမွ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ” ဟု သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့က လမ္းေပၚက သူတို ့လူအုပ္ကို ညာသံေပးကာ တုန္ ့ျပန္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။

ေန ့တဝက္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ မဲရုံေရွ ့တြင္ မဲေပးသူ ပုိမ်ားလာသည္ဟုထင္မိသည္။ မဲေပးလာသူ အားလံုးလိုလိုက က်ေနာ္တို ့ကို ႏွဳတ္ဆက္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ ့က က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ခဏတျဖဳတ္အတူတြဲၿပီးထိုင္သြားၾက၏။ တခ်ိဳ ့က ခေမာက္တဲႀကီးေနာက္ခံထားကာ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုမ်ားပင္ ရုိက္ၾက၏။

“ေဟာ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းေတာ့ ေရာက္လာၿပီဗ်ိဳ ့”

ခေမါက္တဲႀကီးဆီ လြယ္အိပ္တလံုးလြယ္ကာ ေလ်ာက္လာေနသည့္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းကို က်ေနာ္တို ့အားလံုးက ဝမ္းသာတက္ၾကြစြာ ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကသည္။

“ဘယ္လိုလဲ အေျခအေနေကာင္းရဲ့လား၊ ဟုိမွာေတာ့ အားလံုးေကာင္းပါတယ္၊ ခေမာက္နဲ ့ႏွဲ အတူတူပဲဆိုၿပီး အပင္ပမ္းခံ လိုက္ရွင္းထားတာ ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္သြားတယ္”

ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက ခေမာက္တဲႀကီးကို သေဘာက်သလိုေမါ့ၾကည့္ရင္း တဲေရွ ့တြင္ လာၿပီးရပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္က အေျခအေနေကာင္းသည္ဟု ယူဆရေၾကာင္း မည္သည့္ျပႆနာမွ်မရွိေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပလိုက္၏။

ဒီကေန ့ မနက္ပိုင္းက က်ေနာ္တို ့မဲဆြယ္စည္းရုံးရာ ခေမါက္တဲႀကီးဆီ ဦးခင္ေမာင္ဝင္း ေရာက္မလာနိဳင္ခဲ့ပါ။ သူက အုတ္တြင္းၿမိဳ ့မဲရုံဆီ အေစါႀကီးထသြားရ၏။ အုတ္တြင္းျမိဳ ့ အမွတ္(၁)မဲဆႏၵနယ္၊ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအျဖစ္ က်ေနာ္တို ့အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္က ဝင္မၿပိဳင္ခဲ့ပါ။ ဗဟိုမွ ညွိႏွဳိင္းခ်က္အရ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္၏ အသက္ကယ္ပါတိီမွ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသိန္းဝင္းက ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ နယ္ခံျဖစ္သူ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက ယင္းျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးသိန္ဝင္းအတြက္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးရန္ ၿမိဳ ့နယအဖြဲ ့ခ်ဳပ္္ရုံးသိို ့အေစါႀကီးသြားေနခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္တကယ္အားျဖင့္မူ သူသည္ သူ ့အတြက္ မဲဆြယ္စည္းရုံးသည့္အလုပ္ထက္ ဗဟု္ိမွ ခ်ေပးသည့္ အသက္ကယ္ပါတီ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအတြက္ မဲဆြယ္စည္းရုံးသည့္အလုပ္ကို ပိုၿပီးအခ်ိန္ေပးခဲ့၏။ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ အသက္ကယ္ပါတီ၏ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေလါင္းဦးသိန္းဝင္းမွာ နယ္ေျမခံမဟုတ္။ လူသိနည္းသူလည္းျဖစ္သည္။ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္အသက္ကယ္ပါတီ၏ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုင္ရာသေကၤတမွာ “ႏွဲ” ျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ခေမာက္ကလြဲ မည္သူ ့ကိုမွ မဲမေပးဟုဆႏၵပိုင္းျဖတ္ထားသည့္ ၿမိဳ ့နယ္လူထုကို “ခေမာက္ႏွင့္ႏွဲ အတူတူပဲ” ဟု ရွင္းလင္းလွဳံ ့ေဆာ္္ကာ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းကဦးေဆာင္လ်က္ ေန ့မအားညမအား စည္းရုံးေရးဆင္းခဲ့ရ၏။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ယင္းအသက္ကယ္ပါတီ၏ဥကၠဌမွာ ယခုအခါ အေဝးေရာက္အစိုးရအဖြဲ ့ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းျဖစ္ပါသည္။) ယခုလည္း သူ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရသည့္ မဲဆႏၵနယ္မဲေပးသည့္ေန ့ျဖစ္သည့္တိုင္ သူက ၿမိဳ ့နယ္ရုံးသို ့သြားကာ အသက္ကယ္ပါတီျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအတြက္ ဝုိင္းဝန္းကူညီေနခဲ့ရ၏။ ေန ့လည္ပိုင္းၾကမွသာ ကၽြဲပြဲသို ့ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုေန ့က အုတ္တြင္းၿမိဳ ့နယ္ အမွတ္(၂)မဲဆႏၵနယ္မွ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက (၈၀)ရာခိုင္ႏွဳန္းေက်ာ္ မဲအျပတ္ရရွိကာ အနိဳင္ရရွိခဲ့၏။ ဤမဲဆႏၵနယ္တြင္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ အဓိကဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သည့္ပုဂိဳလ္မွာ တခ်ိန္က မဆလပါတီ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ခဲ့သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းရီျဖစ္သည္။ သူက တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီကိုယ္စား လွယ္အျဖစ္ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းျဖစ္သည္။

မဲေပးသည့္ေန ့က မဲရုံပိတ္ကာနီးအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ထြန္းရီႏွင့္အဖြဲ ့ မဲရုံသို ့ ကား(၄)စီးျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့၏။အေျခြအရံမ်ားျခံရံလ်က္ မဲရုံအတြင္းသုိ ့ဝင္လာခဲ့၏။ မဲရုံမွဴးႏွင့္ မဲရုံဝန္ထမ္းမ်ားက တရုိတေသႀကိဳဆိုၾကရ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းရီႏွင့္အဖြဲ ့မဲရုံအတြင္း ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ေနသြားသည္ကို မဲလာေပးသူအားလံုးျမင္၏။ မဲပံုးမ်ားထားရာ အခန္းထဲအထိဝင္သည္ကိုလည္း အားလံုးသိ၏။ ပထမေတာ့ ဤသတင္းကိုၾကားၾကားခ်င္း ဦးခင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး ေဒါသျဖစ္ၾကရ၏။ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒကိုခ်ိဳးေဖါက္သည့္ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းရီ၏အျပဳအမူကို ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ထံ စာေရးၿပီးတိုင္ရန္ တိုင္ပင္ၾကေသး၏။ သို ့ေသာ္ မဲမ်ားေရတြက္ၿပီးေသာအခါ အမိ်ဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္မွ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စလွယ္ေလာင္း ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက မဲအျပတ္အသတ္ႏွင့္အနိဳင္ရရွိသည့္အေျဖကိုၾကားရသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းရီအားတုိင္ၾကားရန္စဥ္းစားထားသည္ကို က်ေနာ္တို ့အားလံုး ေနာက္ဆုတ္ထားလိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၿပီ။ ရထားသည့္ေအာင္ပြဲႏွင့္ႏြယ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ မည္သည့္ျပႆနာမွ် မျဖစ္ခ်င္ၾကေတာ့။

မဲရုံမွ မဲမ်ားေရတြက္သည္ကို ဦးခင္ေမာင္ဝင္းအပါအဝင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ဝိုင္းဝန္းၾကည့္ၾက၏။ မဲစာရင္းမ်ားေရတြက္ေနစဥ္ လူေတြအားလံုး ၿငိမ္သက္စြာ ေစါင့္ၿပီးနားေထာင္ေနခဲ့ရာက မဲအေရအတြက္ ေနာက္ဆံုးသတင္းထြက္လာေသာအခါ လူေတြအားလံုး ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကသည္။ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ ကၾကခုန္ၾက၏။ တခ်ိဳ ့က ဦးထုပ္မ်ား၊ထီးမ်ား၊ ဖိနပ္မ်ားကိုပင္ အေပၚသို ့ပစ္ေျမွာက္ကာ တက္ၾကြေနခဲ့ၾက၏။

ဦးခင္ေမာင္ဝင္း၏မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္အကဲခတ္သည္။ သူ ဘယ္လိုခံစားေနရသည္ကို က်ေနာ္သိခ်င္သည္။ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက ခတ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ လူအုပ္၏ေဘးမွေလ်ာက္လာေန၏။ က်ေနာ့္ကိုေတြ ့ေတာ့ သူက မ်က္ႏွာကို အားယူၿပီး ပိုၿပီးၿပံဳးၿပသည္။ က်ေနာ္က သူမၾကာခဏေျပာတတ္သည့္စကားတခ်ိဳ ့ကိုသာ နားထဲတြင္ၾကားေနခဲ့၏။

“ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို ့အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ၾကရမွာပဲ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မတင္မက်သေဘာ၊ မေဝခြဲတတ္တဲ့သေဘာ၊ မရွင္းလင္းတဲ့သေဘာေတြ ရွိေနေပမယ့္ ပါတီလုပ္ငန္းေတြကိုေတာ့ မျဖစ္မေနဆက္လုပ္ၾကရမွာပဲမို ့လား...”

အမွန္တကယ္အားျဖင့္မူ သူက နိဳင္ငံေရးမိုးေကာင္ကင္တခုလံုး ညစ္ေထးအံု ့ဆိုင္းေနသည္ကို ထိုစဥ္ကတည္းက သံသယျဖစ္ေနခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ခန္ ့မွန္းမိသည္။
ခတ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္လမ္းေလ်ာက္လာေနသည့္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္း၏ ဟန္ပန္မွာ အိပ္မက္ထဲတြင္လမ္းေလ်ာက္လာေနသူႏွင့္တူေနသည္ဟု က်ေနာ္ထင္ခဲ့၏။

(၂)
“ကံေကာင္းလို ့မိုးကတေပါက္ႏွစ္ေပါက္ပဲရြာလိုက္လို ့ေပါ့၊ နိဳ ့မို ့ရင္ ဒီခေမာက္ႀကီး ဘယ္လိုမွသယ္လို ့ရမွာမဟုတ္ဘူး”
“ရြာေတာ့လဲဘာျဖစ္လဲကြာ၊ အဲဒါလဲ ေရႊမိုးေငြမိုးသေဘာပဲေပါ့၊ ဟ မနက္ျဖန္ၾကရင္ တၿမိဳ ့လံုး ပိေတာက္ေတြလွိဳင္ေနေတာ့မွာေသခ်ာတယ္၊ ဟား ပိေတာက္ေတြလွိဳင္တဲ့ႏွစ္ ခေမာက္ေတြနိဳင္တဲ့ေခတ္ ဟုတ္ပါ့ကြား၊ သိတ္ဟုတ္ တကယ့္ကိုဟုတ္တာပဲေဟ့”

လူႏွစ္ဆယ္ခန္ က ့ခေမာက္ႀကီးကို ဝိုင္းဝန္း မ,ယူ လာခဲ့ၾကသည္။ တလမ္းလံုးတေယာက္တေပါက္ စကားေတြဆူဆူညံညံႏွင့္ေျပာလာခဲ့ၾက၏။ ေနရာလပ္မရွိသျဖင့္ ဝင္မမပဲ ေဘးမွလမ္းေလ်ာက္လိုက္ပါလာသူေတြက ေတြ ့ သမွ်လူကိုႏွဳတ္ဆက္ၾက၏။ ခေမာက္ႀကီးလမ္းအျပည့္ဝိုင္းမလာၾကသည့္က်ေနာ္တို ့ကို လူတိုင္းကလည္း ဝိုင္းဝန္းအားေပး ႏွဳတ္ဆက္သြားၾက၏။

ကားလမ္းႏွင့္ရထားလမ္းျဖတ္ရာေနရာအနီးကိုေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ရထားတစင္းက က်ေနာ္တို ့လူအုပ္ကိုေတြ ့ဟန္တူ၏။ ကားလမ္းျဖတ္မည့္သေဘာ ရထားဥၾသသံေပးၿပီးမွ တေျဖးေျဖးနီးလာေန၏။ က်ေနာ္တို ့လူသုိက္က ခေမာက္ႀကီး ေခါင္းေပၚ ရြက္ မ, ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ရထားလမ္းေအာက္ ကားလမ္းေပၚ ရပ္ေနခဲ့ၾက၏။ ရထားတစင္းလံုးလိုလို ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ ခရီးသည္ေတြ ေခါင္းျပဴၿပီး ထြက္ၾကည့္ၾက၏။ တခ်ိဳ ့က ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ကာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့ကလည္း ျပန္လည္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ၾက၏။

ရန္ကုန္မႏၱေလးလမ္းမႀကီးေပၚေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို ့က လမ္းေဘးသို ့ကပ္ၿပီးမွ ခေမာက္ႀကီးကို သယ္လာၾကသည့္တိုင္ ေမာင္းလာသည့္ကားတခ်ိဳ ့က လမ္းေဘးသို ့ဆင္းရပ္ေပးလိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့ကို ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္လိုက္ၾက၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ စစ္သားမ်ားအျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ စစ္ကားတစီးက က်ေနာ္တို ့ေဘးမွခတ္ေျဖးေျဖးျဖတ္ေမာင္း၏။ ကားေပၚက စစ္သားမ်ားကို က်ေနာ္တို ့ထဲကလူတေယာက္က ရုတ္တရက္ လက္တဖက္ေျမွာက္ၿပီးမွ ေအာ္ဟစ္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္၏။

“ျပည္သူ ့စစ္သား ဒို ့စစ္သား က်န္းမာပါေစ”

ကားေပၚကစစ္သားမ်ားမွာ ပထမေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိပဲ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနၾကေသး၏။ ၿပီးမွ က်ေနာ္တို ့ကို ျပန္လည္ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္ကာ ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ ဟု ဆုေတာင္းေပးလိုက္ၾက၏။

ကၽြဲပြဲၿမိဳ ့အမိ်ဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ုပ္ရုံးေဘး အဆင္သင့္ျပင္ထားသည့္ ေနရာတြင္ ခေမာက္ၾကီးကို ေထာင္ထားလိုက္ၾကသည္။ ရုံး၏မ်က္ႏွာစာႏွင့္ ေထာင္ထားသည့္ခေမာက္ႀကီးကုိ ကားလမ္းေပၚမွ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးျမင္ေနရ၏။ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ရသည္ရွိေသာ္ မလိုလားအပ္သည့္ျပႆနာမ်ားမျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ေအာင္ပြဲခံအခမ္းအနားကို ေန ့ခ်င္းမလုပ္ပဲထားရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ထိုေန ့က ရုံးေရွ ့တြင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ပင္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကရ၏။ အထူးသျဖင့္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက လံုျခံဳေရးကို ပိုမိုဂရုစိုက္ရန္အၾကံျပဳထားသျဖင့္ တညေနလံုး တညလံုး ကင္းခ်ၿပီးမွ ေအာင္ပြဲခံၾကရ၏။

ညေန(၆)နာရီခန္ ့ကားလမ္းေပၚတြင္ လူအသြားအလာရွင္းေနစဥ္ မဲရုံမွျပန္လာၾကသည့္ လူအုပ္တအုပ္ကိုေတြ ့ရသည္။ သူတို ့က တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီ(တစည)မွ စည္းရုံးေရးမွဴးမ်ားျဖစ္ၾက၏။ သူတို ့ရုံးက က်ေနာ္တို ့အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ရုံးေရွ ့မွသြားမွသာေရာက္နိဳင္၏။ တျခားေရြးစရာလမ္းမရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ သူတို ့လည္း မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္တို ့ရုံးေရွ ့မွေလ်ာက္လာၾက၏။ ရုံးေရွ ့ကိုေရာက္ေတာ့ သူတို ့လူအုပ္ကို က်ေနာ္တို ့အားလံုးလွမ္းၾကည့္ေနမိၾကသည္။ သူတို ့အထဲက လူတခ်ိဳ ့ကလည္း က်ေနာ္တို ့ဘက္သို ့လွမ္းၿပီးအကဲခတ္သလိုၾကည့္၏။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္မူ သူတို ့က က်ေနာ္တို ့၏ အဓိက နိဳင္ငံေရးၿပိဳင္ဖက္မ်ားျဖစ္သည္ဆိုေသာ္လည္း က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ ကၽြဲပြဲၿမိဳ ကေလးထဲ့တြင္ ေန ့စဥ္ထိေတြ ့ဆက္ဆံေနၾကရေသာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားပင္ျဖစ္ခဲ့၏။ ထို ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ကလည္း သူတို ့ကို အားနာေနမိသည္။
ထိုစဥ္မွာပင္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက ေရွ ့ကိုေျခတလွမ္းတိုးရပ္ကာ ထိုလူအုပ္ကိုလက္ျပႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။

“မဂၤလာပါရဲေဘာ္တို ့”

လမ္းေပၚက တစည စည္းရုံးေရးမွဴးမ်ားမွာ ရုတ္တရက္ လမ္းသြားရပ္လိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့ဘက္သို ့ျပိဳင္တူလိုပင္ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ဇာတ္တိုက္ထားသလုိပင္ သူတို ့အားလံုးျပန္လည္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ၾကေလသည္။

“မဂၤလာပါ ဦးခင္ေမာင္ဝင္း”

ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက လမ္းေပၚကလူအုပ္ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ၿပီးေတာ့ အမွတ္မထင္ မိုးေကာင္းကင္ကို ေမါ့ၾကည့္၏။ ထို ့ေနာက္ က်ေနာ့္ဘက္သို ့လွည့္ကာ စကားတခြန္းေျပာလိုက္ေလသည္။

“မိုးသားေတြ မဲေနပါလားဆရာေရ၊ နိဳင္ငံေရးရာသီဥတုကေတာ့ တကယ့္ကို မွဳံမွိဳင္းေနတာပဲဗ်ေနာ”

က်ေနာ္က သူ ့စကားကိုသေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းညိမ့္ၿပီးျပလိုက္မိေလသည္။ ။

ျငိမ္းေဝ

(ဦးခင္ေမာင္ဝင္းမွာ အုတ္တြင္းၿမိဳ အမွတ္(၂)့မဲဆႏၵနယ္၊ အမိ်ဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္၊ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္တုန္းက သူ ့ကို စစ္အစိုးရက ခ်ဲမွဳနဲ ့မတရားအမွဳဆင္ၿပီး ေထာင္ခ်ခဲ့လို ့ ေထာင္ထဲမွာ (၁၀)ႏွစ္နဲ ့(၁၅)ရက္ေနၿပီးမွျပန္လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခု၊ မတ္လ (၃၁)ရက္ေန ့မွာ သူ ့ကို စစ္အစိုးရက ထပ္မံဖမ္းဆီးၿပီး ႏွစ္(၂၀)ေထာင္ဒဏ္ခ်ျပန္ပါတယ္။အခုဆိုရင္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းဟာ အမ်ိဳသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ထဲမွာ ေထာင္ဒဏ္အမ်ားဆံုးခ်မွတ္ခံရတဲ့ပုဂိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။ဒီေဆာင္းပါးဟာ အက်ဥ္းခ်ခံေနရတဲ့ အဲဒီျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။)

January 08, 2010

ေန ့သစ္တခုရဲ့ ဤမွာဘက္၌


(၁)
ဒံုသမိေခ်ာင္း ေရျပင္မွာ မဟူရာေက်ာက္သားလို နက္ေမွာင္လ်က္ရွိ၏။ အမွိဳက္မရွိဒိုက္မရွိေရျပင္မွာ ေရစီးလို ့စီးမွန္းမသိနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ေျပာင္ေခ်ာေန၏။ “ဒီေခ်ာင္းက ေခ်ာင္းျပင္က်ဥ္းသေလာက္ ေစါက္နက္လြန္းတယ္” ဟု တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးကေျပာထားသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ေရျပင္ကိုငံု ့ ၾကည့္ကာ ၾကက္သီးထေနမိသည္။ ငယ္စဥ္က သရဲေၾကာက္သူတဦးလို ညအခါ ေရွ ့ကလည္းမသြားရဲ၊ ေနာက္ကလည္းမလိုက္ရဲသည့္အျဖစ္မ်ိဳးမို ့ကုန္းေပၚတြင္ တေယာက္ထဲ ထိုင္မေနရဲပဲ ေခ်ာင္းထဲသို ့လိုက္လာခဲ့၏။


လြန္ခဲ့သည့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ က တလိုင္းကရင္ရြာဖက္မွ ေသနတ္သံသံုးေလးခ်က္ ခတ္သဲ့သဲ့ၾကားခဲ့ရသည္။ ေသနတ္သံၾကားရာႏွင့္ က်ေနာ္တို ့ရွိေနေသာေနရာမွာ ေျခလ်င္အေျပးလာလ်င္ပင္ တနာရီေလာက္ၾကာမွေရာက္နိဳင္သည္ဟု သူတို ့ကေျပာေသာ္လည္း က်ေနာ္က ေၾကာလံုေအာင္ထိုင္မေနရဲခဲ့။ကမ္းေပၚတြင္ ခ်န္မေနရဲသျဖင့္သာ ေခ်ာင္းထဲသုိ ့လိုက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္ က်ေနာ္က ေရကူးတတ္သူမဟုတ္။

ေခ်ာင္းထဲကိုေရာက္ျပန္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးႏွင့္ ေမာင္သိန္းတို ့က လူပိုတေယာက္ပါလာမွေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပုဇြန္ဆင္းငုတ္မည္ဟုဆိုကာ ေလွေပၚမွဆင္းလိုက္ၾက၏။ ေလွေပၚတြင္ က်န္ရစ္သူက်ေနာ့္အဖို ့ ေလွာ္တက္ကို ေယာင္ေယာင္အအႏွင့္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရေတာ့၏။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္က ေလွေလွာ္တတ္သူမဟုတ္။

ေလွေပၚတြင္ တေယာက္တည္းက်န္ရစ္စဥ္ ေလွာ္တက္ကို ေလွာ္မိေလွာ္ရာ ေလွာ္ေနမိသည္။ ေလွကလည္း ေအာက္ကိုသာေမ်ာရင္း တပါတ္လည္ေတာ့၏။ သို ့ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေတာ့ မစြန္ ့စားလိုုက္ရပါ။ တက္ကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တတ္ေလွာ္တတ္သြား၏။ ေလွကေလးမွာ ဖင္ရမ္းေခါင္းရမ္းႏွင့္ပင္ အထက္သို ့ျပန္တက္လာေန၏။ သူတို ့ႏွစ္ဦး ေရထဲသို ့ခုန္ခ်ရာမူလေနရာသို ့ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ တေနရာအေရာက္တြင္ ေလွေဘးမွ လူႏွစ္ေယာက္ ဘြားကနဲေပၚလာ၏။ က်ေနာ္က ေအာင္ျမင္သည့္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သူတို ့ကိုၾကည့္သည္။ သူတို ့ကမူ က်ေနာ့္ကို ဂရုမျပဳအား။ လက္ႏွစ္ဖက္က ပုဇြန္ႏွစ္ေကာင္ကို္ ေခါင္းခ်ိဳးကာ ေလွဝမ္းထဲ ပစ္ထည့္ၾက၏။ၿပီးေတာ့မွ ပါးစပ္တြင္ကိုက္ထားသည့္ ပုဇြန္ကို ေခါင္းခ်ိဳးၿပီး ေလွဝမ္းထဲ ပစ္ထည့္ျပန္သည္။ ထို ့ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္ဘတ္ကိုေကာ့ အသက္ရွဴျပီး ေရထဲသို ့ျပန္ငုတ္သြားၾက၏။
နာရီဝက္ခန္ ့အၾကာတြင္ ေက်ာက္ပုဇြန္အေကာင္(၃၀)ခန္ ့ႏွင့္အတူ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ကုန္းေပၚသို ့ျပန္ေရာက္လာၾက၏။ေမာင္သိန္းက ေခ်ာင္းေဘးတေလ်ာက္ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္မ်ားကို လိုက္ခူးေနစဥ္ က်ေနာ္ႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက မီးဖိုၾက ဆန္ေဆးၾက၏။ ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ခန္ ့ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ပုဇြန္ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ဟင္းႏွင့္ထမင္းစားၿပီးေခ်ာင္းလက္တက္ကေလးဆီျပန္လာခဲ့ၾက၏။

ေခ်ာင္းလက္တက္ကေလးမွာ ဒံုသမိေခ်ာင္းအတြင္း စီးဝင္သည့္ေခ်ာင္းငယ္ကေလးျဖစ္၏။ က်ေနာ္က ေခ်ာင္းလယ္အထိ တိုးထြက္ေနေသာ သစ္ကိုင္းတခုေပၚတက္လာခဲ့သည္။ သစ္ကိုင္း ႏွစ္ခုခြဲထြက္ရာ ခြဆံုတြင္ ဝါးလံုးစီၿပီးခင္းထားသည့္ လင့္စင္အိပ္ယာေလးဆီ ေရာက္လာခဲ့သည္။လင့္စင္ကေလးေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ေၾကာပိုးအိပ္ေပၚ မွတ္စုစာအုပ္တင္ကာ ေရးမွတ္စရာရွိသည္မ်ားကို ေရးမွတ္သည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလ်င္ မိဆိုင္းေတာင္ေျခက ေကာ္ဟဲရြာကို ခရီးထြက္ရမည္ဟု တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ေျပာခဲ့၏။ တပ္မဟာမွဴးႏွင့္အဖြဲ ့ကို ထိုရြာတြင္ က်ေနာ္တို ့ေတြ ့ဆံုၾကမည္ျဖစ္သည္။

မွတ္စုေရးရင္း အေတြးမွ်င္တန္းရင္း သတိရလို ့သစ္ပင္ေအာက္ ေခ်ာင္းေဘးကိုငံု ့ၾကည့္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးႏွင့္ ေမာင္သိန္းတို ့က ေနေပ်ာက္မထိုးသည့္သစ္ရိပ္ေအာက္တြင္ ဇိမ္က်က်ထိုင္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနၾကေေပၿပီ။

(၂)
တေနရာဆီမွ လူူသံမ်ားၾကားသျဖင့္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကရသည္။ သံုးေယာက္စလံုး ျပာယာခတ္ေနစဥ္ ေတာစပ္မွ လူတခ်ိဳ ့ေခါင္းျပဴၿပီးထြက္လာၾက၏။ သူတို ့အားလံုး လူ(၅)ေယာက္ျဖစ္၏။ က်ေနာ္က လင့္စင္ေပၚမွဆင္းသည္။ ေတာစပ္မွထြက္လာသည့္လူအုပ္ေဘးတြင္သြားရပ္လိုက္သည္။

“သူတို ့က တလိုင္းကရင္ရြာကလူေတြပဲ၊ ရြာမွာအေျခအေနမေကာင္းလို ့ခဏထြက္လာၾကတာ”

ေမာင္သိန္းက သူႏွင့္တရြာတည္းသားလူတခ်ိဳ ့က်ေနာ္တို ့ႏွင့္လာေရာက္ပူးေပါငး္လိုက္သျဖင့္ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ျဖစ္ေန၏။ သို ့ေသာ္ တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ားရဲ့စကားက သူ ့ကိုၾကာၾကာ မျပံဳးေစနိဳင္ခဲ့ပါ။
ေမာင္သိန္းက တလိုင္းကရင္ရြာတြင္တပ္စြဲထားသည့္ နအဖစစ္တပ္၏ရန္ကိုေၾကာက္ၿပီးွ ရြာျပင္ထြက္ေနခဲ့သည္မွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။ပထမပိုင္းရက္မ်ားက သူသည္ ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္စခန္း မာနယ္ပေလာသို ့ေရာက္လာ၏။မာနယ္ပေလာမွတဆင့္ ေပါ့ပါးထရြာကေလးသို ့သြား၏။ ဒုကၡသယ္အျဖစ္ေရာက္လာသူ တလိုင္းကရင္ရြာသားေမာင္သိန္းကို က်ေနာ္က သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုကာ တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ား လူ ့အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္ခံေနရသည့္သတင္းကိုရယူခဲ့၏။ ေမာင္သိန္းႏွင့္ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းထားခ်က္မ်ားကို ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံသို ့ပို ့ခဲ့၏။ ထိုစဥ္က နယ္မွပို ့ေသာသတင္းမ်ားကို ေနာ္ေဝနိဳင္ငံ ေအာ္စလိုၿမိဳ ့တြင္အေျခစိုုက္သည့္ အသံလႊင့္ဌါနအဖို ့ခ်က္ခ်င္းအသံလႊင့္နိဳင္ျခင္းမရွိေသး။ ရရွိသည့္သတင္းကို တိတ္ေခြတြင္ အသံသြင္းၿပီး ထိုင္းနိဳင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့သို ့ပို ့ရ၏။ ထိုမွတဆင့္ ေအာ္စလိုသို ့အျမန္စံနစ္ျဖင့္ စာတိုက္မွပို ့ရသည္။အမ်ားအားျဖင့္ သံုးေလးရက္ျခားၿပီးမွသာ လႊင့္နိဳင္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ တလိုင္းကရင္ရြာသား ေမာင္သိန္းႏွင့္ ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခ်က္ကို ေအာ္စလိုသို ့ပို ့ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ ေရွ ့တန္းသို ့ဆင္းလာသည့္အခ်ိန္အထိ ထိုေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခ်က္ကို အသံမလႊင့္နိဳင္ေသး။ ေမာင္သိန္းသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ ့ဆံုၿပီးေနာက္တေန ့တြင္ တလိုင္းကရင္ရြာသို ့ျပန္ဆင္းသြားခဲ့၏။ တခါ က်ေနာ္ကလည္း ေနာက္တေန ့တြင္ပင္ ေရွ ့တန္းသို ့ဆင္း၏။ မေန ့ကမူ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတး၏ စီစဥ္ေပးခ်က္အရ တလိုင္းကရင္ရြာႏွင့္ ေက်ာက္ျဖာရြာၾကား ေခတၱနားေနစဥ္ ရြာကိုျပန္မကပ္ရဲေသးသည့္ ေမာင္သိန္းက က်ေနာ္တို ့ႏွင့္အတူ လာေရာက္ေတြ ့ဆံုကာ ယာယီအားျဖင့္က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ပင္အတူေနရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။

တလိုင္းကရင္ရြာတြင္ တပ္စြဲထားသည့္ နအဖစစ္တပ္၊ တပ္မ(၉၉)လက္ေအာက္ခံ၊ ခလရ(၈၄)က ရြာသားတဦးကို ကရင္သူပုန္ႏွင့္ဆက္သြယ္သူဟုစြပ္စြဲကာ သူတို ့တပ္စြဲထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝန္းအတြင္းမွာပင္ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ခဲ့၏။ အေလာင္းကို ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းက ေစတီကုန္းေအာက္တြင္ ျမွဳပ္ထားလိုက္ၾက၏။ သို ့ေသာ္ က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ား၊ ရြာသားမ်ားမွာ မ်က္ေစ့ျဖင့္တပ္အပ္မျမင္လိုက္ရ။ ေသနတ္သံၾကားရျခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးမ်ားေျပာစကားအရ သိၾကရျခင္းသာျဖစ္သည္။ စစ္သားမ်ားကိုေမးေတာ့ စစ္ေဆးစရာရွိလို ့တိုင္းရုံးကိုအပို ့လမ္းတြင္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည္ဟူ၍သာေျဖ၏။ အသတ္ခံရသည္ဟုယူဆရသူမွာ ေမာင္သိန္း၏ညီျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံၾကားၿပီး ေနာက္တေန ့တြင္ ေမာင္သိန္းကို စစ္တပ္က လာရွာ၏။ သတိႏွင့္ေနသူ ေမာင္သိန္းက အခ်ိန္မီထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာခဲ့၏။ ေမာင္သိန္းကိုမမိသျဖင့္ ေဒါသထြက္ေနေသာ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္မ်ားေန ့တိုင္းေဖါက္ကာ ရြာကိုျခိမ္းေျခာက္ေနေတာ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ငယ္ရြယ္သူေယာက်ၤားမိန္းမ အမ်ားစုမွာ ရြာမွတိမ္းေရွာင္ၾကရေတာ့၏။
မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ သည္ကေန ့ညေတာ့ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္တြင္ လူအေရအတြက္တိုးလာကာ စ္ိတ္ထဲ၌အားရွိသလိုခံစားရ၏။ ရြာသားမ်ားေျပာသမွ် ထိုင္ၿပီးနားေထာင္ေနစဥ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက လမ္းေလ်ာက္စကားေျပာစက္ကိုင္ရင္း က်ေနာ္တို ့အနားသို ့ေရာက္လာ၏။ သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖစ္လာသည့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ္စိတ္ပူသြားရသည္။

“က်ေနာ္တို ့ေနရာေရႊ ့ၾကမွျဖစ္မယ္၊ ဟိုေကာင္ေတြ ေခ်ာင္းေဘးအတိုင္း ထြက္လာၿပီလို ့ေျပာတယ္”

တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက တဆက္တည္းဆိုသလို ကရင္လို တခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာကာ ေၾကာပိုးအိပ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္၏။ ရြာသားမ်ားမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသး၏။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ကရင္လို ထပ္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့မွ လူေတြအားလံုး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္ကာ ေနရာေရႊ ့ဖို ့လုပ္ၾက၏။

က်ေနာ္တို ့လူသုိုက္ လူအားလံုး(၈)ေယာက္။ ဒံုသမိေခ်ာင္းေဘးမွ အလ်င္အျမန္ ခြါလာခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္သိန္းႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ေရွ ့ကဦးေဆာင္ၿပီးသြား၏။ မည္သူမွ် စကားမေျပာၾက။ ေတာလမ္းခရီးေပၚတြင္ ေျခသံမ်ား၊ အသက္ရွဴသံမ်ား၊ အဝတ္ခ်င္းထိခတ္သံမ်ားသာ ၾကားေနရ၏။ တနာရီေက်ာ္ၾကာၾကာ အလ်င္အျမန္ေလ်ာက္လာၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚတြင္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး ရပ္နားလိုက္ၾက၏။
ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ရြာသားမ်ားကို ကင္းတာဝန္ခြဲေပးလုိက္၏။ တဦးခ်င္းအလွည့္က် ကင္းေစါင့္ရန္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚက အျမင့္ဆံုးသစ္ပင္ေပၚတြင္တက္ၿပီး ကင္းေစါင့္ရမည္ျဖစ္သည္။ သည္ေတာင္ကုန္းမွာ သည္ေနရာတဝုိက္တြင္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ကုန္းဟုသိရၿပီး ပါတ္ဝန္းက်င္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္နိဳင္သည့္ေနရာဟူ၍လည္း သိလိုက္ရ၏။အေျခအေနကိုရွင္းျပေနစဥ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက သည္ေတာင္ကုန္းကို “ဒါ စိုးမိုးကုန္းသေဘာေပါ့ဗ်ာ” ဟူ၍ေျပာခဲ့၏။

ေတာင္ကုန္းေပၚ ေနရာယူၿပီးလို ့နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ညေန(၅)နာရီပင္ ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်က္စားဖို ့ကို မည္သူမွ်မဟၾက။ တလိုင္းကရင္ရြာသားတခ်ိဳ ့က ထမင္းထုပ္မ်ားပါလာၾကသျဖင့္ ရွိသည့္ထမင္းထုတ္ကိုပင္ ေဝမွ်ၿပီးစားလိုက္ၾက၏။ တေန ့ခင္းလံုး သယ္လာခဲ့ရသည့္ ထမင္းထုတ္မ်ားမွာ ခတ္သိုးသိုးအနံ ့ပင္ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ထိုထမင္းထုတ္မ်ားကိုပင္ ညစာအျဖစ္စားလိုက္ၾက၏။က်ေနာ္က ေရဗူးတြင္ ေရသိတ္မရွိသျဖင့္ လက္မေဆးပဲထမင္းဝင္စားၿပီး စားၿပီးမွ ေရဗူးေရျဖင့္ လက္ေဆးလိုက္ရ၏။

ေနေရာင္ျခည္မ်ားမွာ မယံုၾကည္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ အလ်င္အျမန္ေနာက္ဆုတ္သြားေနၾက၏။ ေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ကတည္းက တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးႏွင့္ရြာသားမ်ားအားလံုး တစံုတရာ စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္ သြားလာေျပာဆိုေနၾကသည္ကိုၾကည့္ကာ လံုျခံဳေရးအရ စိတ္ခ်ရသည့္ေနရာျဖစ္သည္ဟူ၍မူ တြက္ခ်က္မိသည္။ သို ့ေသာ္ ထုတ္၍မူ မည္သူ ့ကိုမွမေမးမိ။ မည္သူကမွ်လည္း အေျခအေနကို ရွင္းမျပခဲ့။

အေတြ ့အၾကံဳမရွိေသး၍ပဲလားေတာ့မသိ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စိုးရိမ္စိတ္သိတ္မရွိ။ က်ေနာ္က ညေနဆည္းဆာအခ်ိန္ ေတာရိပ္ေတာတန္းမ်ားကို အေပၚဆီးမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ခြင့္ရသျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း ေက်နပ္ေနမိသည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚကတဆင့္ အေနာက္ဖက္ေနဝင္ရာဘက္ကိုသာ ထိုင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။
ေသနတ္သံ သံုးေလးခ်က္ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုၾကားရျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေဝးေသာ ေနရာေလာက္ဆီက ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ တလိုင္းကရင္ရြာဘက္ကျဖစ္သည္ဟု ေမာင္သိန္းကေျပာလိုုက္၏။

ေနေရာင္ျခည္မ်ား အင္အားဆုတ္ယုတ္လာခ်ိန္ တိမ္နီမ်ားမွာ တိမ္ခဲသားေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္လာၾက၏။ တိမ္သားလြတ္ရာေနရာတြင္မေတာ့ ျဖဴရင့္ရင့္ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေနာက္ခံေကာင္းကင္ေတာက္ေတာက္ကို ေတြ ့ေနရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖးႏွင့္ တိမ္ေတြ မဲမဲအုပ္အုပ္...။ အလင္းတန္းမ်ားမွာ ၾကားညွပ္လ်က္ေပၚလာေနၾက၏။
အေရွ ့ဖက္က မိဆိုင္းေတာင္ႀကီးကေတာ့ ျပာျပာမွိဳင္းမွိဳင္း ျမဴေတြဆိုင္းလ်က္။ ေလးေကေတာင္ႀကီးရဲ့ထိပ္ပိုင္းကိုေတာ့ မိုးေပၚမွာ ထင္းထင္းႀကီးေတြ ့ေနရဆဲ။ ကားမဲေတာင္က ျမဴေတြထဲ တပိုင္းတစျမဳတ္လ်က္။ ဖလံေတာင္ကိုမူ မျမင္ရေတာ့။

အိပ္တန္းတက္ ေတာၾကက္တြန္သံမ်ား ၾကားလာရသည္။ အသက္(၂၀) ငယ္ရြယ္စဥ္ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားရြာတရြာ၌ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာလုပ္စဥ္က ညေနပိုင္း ေတာစပ္ဆီက ေတာၾကက္တြန္သံမ်ား လိုက္လံမွတ္သားေနခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရျပန္သည္။ ညဥ့္နက္ေတာ့ မွတ္သားထားသည့္ေနရာမ်ားတြင္ အိပ္တန္းတက္ေနၾကသည့္ေတာၾကက္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူလိုက္လံရွာေဖြခဲ့ၾကဖူးသည္ကို သြားေတြးလိုက္မိေသး၏။

သတိရလို ့အိပ္ယာဝင္ရန္ျပင္ဆင္ထားသည့္ေနရာဆီ ထလာခဲ့သည္။ ေရဒီယိုဖြင့္ၿပီးနားေထာင္လို ့ရနိဳင္ပါ့မလားဟု တပ္ၾကပ္ႀကီးကိုခြင့္ေတာင္းေတာ့ ဖြင့္လို ့ရနိဳင္ေၾကာင္း၊ ရန္သူႏွင့္အလွမ္းေဝးၿပီး သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳး၌ ရန္သူက ဘယ္ေတာ့မွ အျပင္ထြက္ေလ့မရွိတတ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေရဒီယိုေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ က်ေနာ့္ေဘးသို ့ရြာသားမ်ားေရာက္လာၾက၏။ က်ေနာ္က ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံကိုနားေထာင္ၿပီးမွ အိပ္ၾကရန္ ႏွိဳးေဆာ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သည္ကေန ့ည က်ေနာ့္အသံႏွင့္အသံလႊင့္သည့္ သတင္း သို ့မဟုတ္ သတင္းေဆာင္းပါး တခုခုလာလ်င္ေကာင္းမည္ဟု ေတာင့္တမိသည္။
စကားေျပာရင္း ေရဒီယုိနားေထာင္ရင္းႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သတင္းေၾကညာသူ မသီတာက သတင္းေခါင္းစဥ္မ်ားကိုေၾကညာ၏။ သတင္းေဆာင္းပါးကိုေၾကညာျပန္၏။ ထို ့ေနာက္ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္းကိုေၾကညာျပန္သည္။ က်ေနာ္က ေရဒီယိုေလးကို အသံျမွင့္လိုက္၏။ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ၾကဖို ့ရြာသားမ်ားကို သတိေပးလိုက္၏။ ေရဒီယိုထဲက ၾကားရသည့္အသံကို ဘယ္သူ ့အသံလို ့ထင္သလဲဟုေမးၿပီးမွ ေရဒီယိုေလးကို လူလယ္ေခါင္တြင္ ခ်ေပးထားလိုက္သည္။ တလိုင္းကရင္ရြာသား ေမာင္သိန္းႏွင့္ သတင္းေထာက္ၿငိမ္းေဝတို ့၏ ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္း အသံလႊင့္သည္ကို လူေတြ တအံ့တၾသနားေထာင္ေနၾက၏။ ေမာင္သိန္းမွာ မယံုၾကည္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ သူ ့အသံကိုသူ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္၏။ တလိုင္းကရင္ရြာ လူသတ္မွဳကိုအေျခခံသည့္ ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္းကို တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ားကိုယ္တိုင္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူတြဲၿပီး နားေထာင္ခြင့္ ရလိုက္ၾက၏။

ထိုညက က်ေနာ္ ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္နိဳင္ခဲ့ပါ။ စိတ္လွဳပ္ရွားဖို ့ေကာင္းလြန္းသည့္ အေတြ ့အၾကံဳမ်ားက က်ေနာ့္ကို အိပ္မေပ်ာ္ေစခဲ့ပါ။ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ရာက နိဳးေတာ့ တံုးေခါက္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုုက္ရသလိုရွိ၏။ ေအာက္ဖက္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲက ေခ်ေဟာက္သံ အၾကာႀကီးၾကားေနရေသးသည္။ ထို ့ေနာက္ ေမွးကနဲ ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။
သည္တခါ တေရးနိဳးေတာ့ အိပ္တန္းဆင္းငွက္သံေတြ ကြင္းျပင္ေတာအႏွံ ့ၾကားလာရ၏။ ေနထြက္လာခဲ့ၿပီ။ မိဆိုင္းေတာင္တန္းႀကီးေပၚတြင္ တိမ္နီေတြေတြ ့ေနရၿပီ။ ေန ့သစ္တခုကူးလာခဲ့ၿပီ။ တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ားအဖို ့သည္လိုပဲ ေတာထဲေတာင္ထဲ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ထြက္ေျပးပုန္းေအာင္းေနရဦးမည္လဲဟု ေတြးမိေတာ့ သူတို ့အတြက္ က်ေနာ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ သူတို ့ဘဝေတြသည္လည္း ေန ့သစ္ေျပာင္းပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။ ။

ၿငိမ္းေဝ


January 02, 2010

ကူးတို ့


ေက်ာက္သားထဲက ေရကို
ဘယ္လို
လြယ္လြယ္ကူကူ ထုတ္ယူနိဳင္မလဲ။

သံေတြခဲတခုက
သံေတြခဲတခုကို
သန္ ့စင္ေအာင္
မီးေဆးဖို ့ခက္ရဲ့။

လွိဳင္းထေအာင္
ကိုယ့္ကို ယူသြားတဲ့
စိတ္ကို
ေလနဲ ့မေဆးနိဳင္ေသးဘူး။

လက္ကေလးနဲ ့
ေတာက္ရုံ
လင္းလာမယ့္ အေမွာင္ဆိုတာ
ရွိမလား။

ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ သစ္ပင္ေတြေတာင္
ေနေရာင္ကို ေက်ာမခိုင္းၾကဘူး
သူ ့စိတ္ကူးနဲ ့သူ
ပြင့္ခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့
လင္းလက္တဲ့ သစ္ရြက္နဲ ့
တဖက္ကမ္းကို ကူးၾကစို ့။ ။

မင္းခ်မ္းမြန္
စတိုင္သစ္၊ ေမ၊ ၂၀၀၃

(ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္အျဖစ္ ကဗ်ာတပုဒ္ေပးခ်င္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကဗ်ာေရးလို ့မရဘူးေလ။ ဒါနဲ ့ပဲ ဆရာ မင္းခ်မ္းမြန္ရဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္လည္းႏွစ္သက္လို ့ လက္ေဆာင္အျဖစ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)



January 01, 2010

မွန္ကြဲေလးတခ်ပ္


(၁)

ဟီးထိုးထ ေတာင္ၾကားထဲတြင္ ေနေရာင္ျခည္မွာ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေနသည္။ လွည္းတစီးသာသာအက်ယ္ ေတာင္ၾကားလမ္းကေလးမွာေနေရာင္ေအာက္၌ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ၾကည္လင္ခ်ိဳျမသည့္ ေက်းငွက္သံမ်ားကို က်ေနာ္နားေထာင္ေနမိသည္။ လွပသည့္ေနေရာင္ေအာက္ ေလေျပတခ်က္တိုုက္ခတ္လိုုက္သည့္အခါ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ ဘေလာ့ရဲ့ “ဝင္းပသည့္ေလ” ဆိုသည့္ကမၻာေက်ာ္ကဗ်ာစာသားကိုေတြးမိကာ တေယာက္တည္းၿပံဳးမိသည္။က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ေတာင္ၾကားလမ္းကေလးမွာ ကၽြဲႏြားေမွာင္ခိုလမ္းကေလးျဖစ္သျဖင့္ ကၽြဲေျခရာ ႏြားေျခရာမ်ားထပ္လ်က္ ရႊံ ့စပ္စပ္ေရစပ္စပ္ျဖစ္ေန၏။

လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ဆူးခက္မ်ားျပည့္ေနသည့္္ အမ်ိဳးအမည္မသိသစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားက လမ္းကေလးကို ေဘးႏွစ္ဖက္မွ ျခံစည္းရုိးကာထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ တခါတရံ လမ္းသာရာေရြးရင္း လမ္းေဘးသို ့ကပ္လိုက္သည့္အခါ ဆူးပင္မ်ားက က်ေနာ့္ကို သူတို ့နားအကပ္မခံပဲ ဆူးခိုင္းမ်ားေဝွ ့ရမ္းၿပီး ရန္လုပ္လႊတ္ၾက၏။ နာရီဝက္ခန္ ့ေတာင္ၾကားထဲ ေလ်ာက္လာေနၾကစဥ္ က်ေနာ့္နားထဲ၌ မာနယ္ပေလာ ေလွဆိပ္တြင္ ေလွၾကံဳထိုင္ေစါင့္ေနခိုက္ ကရင္မိတ္ေဆြတဦးေျပာလိုက္သည့္စကားကို မၾကာခဏ ျပန္ၾကားေနခဲ့၏။

“ခင္ဗ်ားရူးေနသလား၊ တပ္မဟာတစ္ကိုဆင္းရင္ ခင္ဗ်ားေသသြားလိမ့္မယ္၊ ခင္ဗ်ား ဘာမွလည္း နားမလည္ပါးမလည္နဲ ့၊ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို မသြားသင့္ေသးဘူး”

ကမ္းစပ္ကိုထိုးဆိုက္လိုက္သည့္ စက္ေလွေပၚအလုအယက္တက္ေနစဥ္ ကမ္းေပၚတြင္က်န္ေနရစ္သည့္ ထိုကရင္မိတ္ေဆြကို တခ်က္ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ေသးသည္။ သူ ့မ်က္လံုးမ်ားထဲ၌ က်ေနာ့္ကို သနားစရာေကာင္းသည့္သတၱဝါတေကာင္ကိုၾကည့္သလိုၾကည့္ေနသည္ကို အထင္အရွားေတြ ့လိုက္ရ၏။ က်ေနာ္က သူႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းအလ်င္အျမန္လႊဲလိုုက္ကာ သံလြင္ျမစ္လယ္ကိုသာ ေငးေနလိုက္သည္။ကမ္းေပၚတြင္ထိုင္ရင္းေလွၾကံဳေစါင့္ေနစဥ္ သူူ ့ကို က်ေနာ္က တပ္မဟာတစ္နယ္ေျမသို ့ခရီးထြက္မည့္အေၾကာင္းေျပာျပမိသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို တအံ့တၾသမ်က္ႏွာႏွင့္စူးစမ္းသလိုၾကည့္ကာ ထိုစကားကိုေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ သူ ့စကားမွာ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့ မွန္ပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္က ကရင္စကား တလံုးမွ်တတ္သူမဟုတ္။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္သြားမည့္ေနရာအားလံုးလိုလိုမွာ ကရင္ရြာမ်ားျဖစ္ၿပီး ျမန္မာလိုမေျပာတတ္ၾက။ၿပီးေတာ့ ထိုေဒသတြင္ မိမိ၏အေျခခံစခန္း တခုမွ်မရွိ။ အားလံုးလိုလိုမွာ ေၾကာပိုးအိပ္စခန္းမ်ားသာရွိ၏။ ထို ့ျပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခင္မင္သူဆို၍လည္း ထိုနယ္ေျမတြင္ တေယာက္မွ်မရွိ။ နယ္ေျမအေတြ ့အၾကံဳအရ က်ေနာ့္အဖို ့တခါမွ်ေျခခ်ဖူးသည့္ နယ္ေျမလည္းမဟုတ္။ မေန ့တေန ့ကမွ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲမိတ္ေဆြျဖစ္ကာ ထိုမိတ္ေဆြ ကရင္စစ္ဗိုလ္ေလး ဗိုလ္သိမ္းစိုး၏ သေဘာတူညီခ်က္ႏွင့္သာ တပ္မဟာတစ္နယ္ေျမသို ့ က်ေနာ္ ခရီးထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေလွဆိပ္တြင္ ကရင္မိတ္ေဆြ ေျပာလိုက္သည့္စကားမွာ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့မွန္သည္ဟု က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဝန္ခံေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ သိုု ့ေသာ္ တပ္မဟာတစ္နယ္ေျမကိုမွ က်ေနာ္က တမင္တကာေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကိုမူ ထိုကရင္မိတ္ေဆြ မသိနိဳင္ပါ။
က်ေနာ္တို ့လူသိုုက္ တနာရီနီးပါးၾကာသည္အထိ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္စြာေလ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ၾကားထဲဝင္ကာစက စကားတခြန္းစႏွစ္ခြန္းစေျပာခဲ့သည့္ ဗိုလ္သိမ္းစိုး သည္ပင္လ်င္ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေန၏။ ေတာင္ၾကားထဲဝင္လိုက္ကတည္းက သာယာလွပလွသည့္ သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္အေပၚ သိသိသာသာ နစ္ေမ်ာေနခဲ့သည့္ က်ေနာ့္အရိပ္အေျခကိုၾကည့္ကာ တမင္ပင္ စကားမေျပာ အေႏွာက္အယွက္မေပးပဲေနခဲ့ဟန္တူသည္ဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။
ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေလျပင္းမ်ား ေတာင္ၾကားလမ္းကေလးထဲ ေခါင္းထိုးၿပီးဝင္လာခဲ့ၾကသည္။လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္မွ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ား ယိမ္းထိုးလွဳပ္ရွားကခုန္လိုက္ၾက၏။ေနေရာင္ျခည္မ်ားမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အားအင္ကုန္ခမ္းသြားေန၏။ေတာင္ၾကားထဲဝင္လာစဥ္က အင္မတန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့သည့္ ေလေျပေလညွင္းမွာ စိတ္ရိုင္းဝင္လာခဲ့၏။ နားထဲ၌ ေလတိုးသံမ်ားႏွင့္မတူသည့္ ထူးျခားသည့္အသံတခ်ိဳ ့ကို ၾကားေနရ၏။ လူသြားလမ္းမွာ အထက္သို ့အနည္းငယ္ေမါ့ၿပီးသြားေနရ၏။
“မိုးရြာေတာ့မယ္ထင္တယ္္ ကိုၿငိမ္း လမ္းေဘးနည္းနည္းတိုးၿပီး ခတ္ေျဖးေျဖးပဲေလ်ာက္၊ ဒီေနရာက်မွမိုးမိရင္ ေရက်တာနဲ ့တိုးၿပီး သြားရလာရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးသြားလိမ့္မယ္”
ဗိုလ္သိမ္းစိုး ရဲ့စကားသံမ်ားကို မိုးခ်ုဳန္းသံမ်ားက နင္းခ်လိုက္၏။ တစံုတရာဆက္ေျပာေနသည့္ သူ ့စကားသံမ်ားကို သဲသဲကြဲကြဲမၾကားရေတာ့။ နားထဲတြင္ၾကားေနရသည့္ ထူးျခားသည့္အသံမ်ားက က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ ေျပးကပ္လိုက္သလို ၾကားလာေနစဥ္ က်ေနာ္တို ့အထက္ လမ္းေကြ ့ဆီမွ ေရမ်ား ဒလေဟာ စီးဝင္လာသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့၏။

“အထက္မွာ မိုးရြာေနၿပီကိုၿငိမ္း၊ ေတာင္က်ေရနဲ ့တိုးေတာ့မွာေသခ်ာတယ္၊ လမ္းေဘးနည္းနည္းကပ္ၿပီး ေရဦးကိုေရွာင္ထားမွျဖစ္မယ္၊ ေၾကာပိုးအိပ္ကို ဂရုစိုက္”

ရုတ္တရက္ဆိုသလို က်ေနာ္တို ့ေၾကာေပၚ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား ေပါက္ေပါက္ၾကဲသလို ခုန္ခ်လာၾကသည္။ အရွိန္ႏွင့္ေျပးလာသည့္ ေတာင္က်ေရက က်ေနာ္တို ့ကို အၿငိဳးတႀကီးေအာ္ဟစ္ၿခိ္္မ္းေျခာက္ကာ ေနာက္သို ့တြန္းခ်ဖို ့ႀကိဳးစားၾက၏။ က်ေနာ္တို ့အားလံုး လမး္ဆက္မေလ်ာက္နိဳင္ၾကေတာ့ပဲ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားေအာက္၊ ေတာင္က်ေရမ်ားကို ေတာင့္ခံကာ ေနရာတြင္ပင္ရပ္ေနၾကရ၏။
တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား အမွိဳက္သရုိက္မ်ားေတာင္က်ေရႏွင့္အတူေမ်ာပါလာကာ က်ေနာ္တို ့ကို တြန္းထိုးေဝွ ့ယမ္းေနၾက၏။ သို ့ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေရစီးအားေလ်ာ့သလိုျဖစ္သြားရျပန္သည္။ အမွိဳက္သရုိက္မ်ားသည္ပင္ သိပ္ၿပီးပါမလာေတာ့။ သို ့ေသာ္ ရြာခ်လိုက္သည့္မိုးက ပိုၿပီးသည္းထန္လာျပန္သည္။ ကၽြဲေျခရာႏြားေျခရာခြက္မ်ားေပၚ လမ္းေလ်ာက္ရသည္မွာ လဲက်မသြားရေအာင္ မနည္းထိမ္းၿပီးမွ သြားေနရ၏။ မိုးခ်ဳန္းသံမ်ား က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ေဝးသြားေန၏။ သိုု ့ေသာ္ ေတာင္ၾကားလမ္းမွာ က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာေနစဥ္ ေတာင္က်ေရက ဒူးဆစ္သာသာအထိ ေရစီးအားေကာင္းလာေနျပန္သည္။ လမ္းအလယ္တြင္ လမ္းေလ်ာက္လို ့မရနိဳင္ေတာ့။ ေျခေထာက္ေအာက္မွ ေျမႀကီးမွာ ရႊံဗြက္အိုင္ႀကီးျဖစ္ကာ ေရစီးႏွင့္ရႊံ ့ႏွစ္ကိုပါ အားသြန္ၿပီး တြန္းလွန္ရင္း တလွမ္းခ်င္းလွမ္းၾကရ၏။ က်ေနာ္က လမ္းေဘးသို ့ကပ္သည္။ လမ္းေဘးက သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္လွမ္းဆြဲျပီးမွ လမ္းေလ်ာက္ရန္စဥ္းစားသည္။ သို ့ေသာ္ လမ္းေဘးသစ္ကိုင္းမ်ားက က်ေနာ့္ကိုအကပ္မခံၾက။ က်ေနာ့္လက္ႏွင့္ခႏၶာကိုယ္မွာ ဆူးခက္မ်ားႏွင့္ၿငိ၏။ က်ေနာ္က လမ္းလယ္သို ့သတိႏွင့္ ျပန္တိုးလိုက္ရေလသည္။
ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားထဲ မိုးဖြဲဖြဲမ်ားေအာက္ ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ခန္ ့ေလ်ာက္လာၿပီးေနာက္ ေတာင္ၾကားထဲမွ က်ေနာ္တို ့ထြက္လာနိဳင္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို ့အားလံုး မိုးေရကိုယ္စီ စိုရႊဲလ်က္။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွာ ရႊံ ့ႏွစ္မ်ားေပက်ံလ်က္။
ေနာက္ထပ္တနာရီခန္ ့ျပင္းျပင္းေလ်ာက္လ်င္ မဲပလိရြာသို ့ေရာက္ေတာ့မည္ဟုသိရ၏။ ့ ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားအေတြ ့အၾကံဳကမူ က်ေနာ့္ကို မေမ့နိဳင္ေအာင္ ဖမ္းစားသြားခဲ့ၿပီဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။

(၂)

က်ံဳစိန္ႀကိဳးဝိုင္းႀကီးထဲသုိ ့က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ ဝင္လာခဲ့စဥ္ ေနေရာင္ျခည္မ်ားသည္လည္း ဖရုိဖရဲ ဆုပ္ခြါသြားေနၾက၏။ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္တြင္ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူ (၄)ေယာက္ရွိ၏။ မဲပလိရြာတြင္ လူ(၅)ေယာက္က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့သြားရမည့္ခရီးမွာ ေတာလမ္းခရီးမ်ားသာျဖစ္မည့္အျပင္ မည္သည့္ရြာတြင္မွ်လည္း ညအိပ္ညေန နားေနၾကမည္မဟုတ္ပဲ ၾကံဳရာေတာထဲတြင္သာ သြားလာေနထိုင္ၾကမည္ျဖစ္သျဖင့္ ရိကၡာအတြက္ ဝန္ေပါ့ေစရန္ ဗိုလ္သိမ္းစိုးက သူ ့ရဲေဘာ္တခ်ိဳ ့ကို မဲပလိရြာတြင္ ထားခဲ့ရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။ ထို ့ေၾကာင့္က်ေနာ္တို ့လူသိုုက္တြင္ မာနယ္ပေလာက ထြက္လာစဥ္(၉)ေယာက္ရွိရာက ယခုေတာ့ (၄)ေယာက္သာ ပါလာခဲ့ေတာ့၏။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးတခုေဘးမွ က်ေနာ္တို ့ေလ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။အိပ္တန္းတက္ ငွက္သံမ်ားမွာ တေတာတေတာင္လံုး ဆူညံလ်က္ရွိ၏။ ေနေရာင္ျခည္မ်ား ဆုပ္ခြါသြားေနစဥ္ က်ေနာ္တို ့ေၾကာေပၚသို ့ အေအးဓါတ္က လာေရာက္ပူးကပ္ထားလိုက္၏။ စမ္းေခ်ာင္းကေလး တံေတာင္ဆစ္ခ်ိဳးေကြ ့သြားသည့္တေနရာတြင္ ယာယီအားျဖင့္တညအိပ္ရန္ ေနရာေရြးလိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့အထက္ တေနရာဆီက စကားေျပာသံၾကားရသလိုရွိသည္။ က်ံဳစိန္ႀကိဳးဝိုင္းထဲသို ့ဝင္လာကာစက ႀကိဳးဝိုင္းထဲတြင္ က်ေနာ္တို ့ထက္ေစါစြာ ေကအင္ဒီအိုေျပာက္က်ားရဲေဘာ္တခ်ိဳ ့ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ဟု ဗိုလ္သိမ္းစိုးကေျပာခဲ့၏။ စကားေျပာသံမ်ားမွာ ဗိုလ္သိမ္းေစါေျပာခဲ့သည့္ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားသာ ျဖစ္မည္ဟုက်ေနာ္ေတြးမိသည္။

“ဒီေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ေကာင္ေတြပဲ၊ ဒီလိုသာသိရင္ က်ေနာ္တို ့ေနာက္ထပ္တေနရာသြားၿပီးခိုမွာေပါ့၊ ခုေတာ့မွ ဒီေကာင္ေတြ ဒီေနရာမွာခိုေနတာ ငါးရက္ရွိၿပီဆိုတာ သိရတယ္”

ဝါးရုံပင္အုပ္တခု၏ေအာက္ ျမက္ခင္းအစပ္တြင္ အိပ္ယာျပင္ဆင္ေနစဥ္ လူသံၾကားရာ အထက္ဖက္ထြက္သြားၿပီးမွျပန္လာသည့္ ဗိုလ္သိမ္းစိုးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာရင္း က်ေနာ့္ေဘးနားတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။

“ဘာျပဳလို ့လဲဗ်၊ ဒီေနရာက သိတ္ၿပီးမလံုုျခံဳလို ့လား”
“ဘယ္လံုျခံဳပါ့မလဲ၊ ဒီေနရာက ေရရွိတယ္မို ့လား၊ ေရရွိရင္ က်ေနာ္တုိ ့လူေတြ ဝင္ၿပီးခိုတတ္တယ္ဆိုတာ ရန္သူကသိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ဒီလိုေနရာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာဝင္မခိုသင့္ဘူး၊ အဲဒါက်ေနာ္ေျပာေတာ့ သူတို ့မွာ လူမမာပါေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ဒီမွာၾကာေနတာတဲ့၊ ေနာက္ထပ္တညအိပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ေရႊ ့မယ္လို ့ေျပာတာပဲ”

ညေနေလးနာရီခန္ ့က က်ေနာ္တို ့တေတြ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္၊ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံး အတြင္းေရးမွဴး ပဒိုလာဘ၏ ယာယီေျပာက္က်ားစခန္းတြင္ ညစာထမင္းစားခဲ့ၾက၏။ စခန္းကမထြက္ခြါခင္ တပ္မဟာတစ္ က်ေနာ္၏ခရီးစဥ္ကို ဗိုလ္သိမ္းစိုးႏွင့္တိုင္ပင္ကာ ပဒိုလာဘအား ရွင္းျပခဲ့၏။ က်ေနာ္က ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ ကြင္းဆင္းသတင္းေထာက္တဦးအေနႏွင့္ ခရီးထြက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖါးအံ၊ဘီးလင္း၊ က်ိဳက္ထို ႏွင့္ ဖါပြန္ၿမိဳ ့နယ္မ်ားအတြင္း အေျခအေနေပးပါက (၂)လေက်ာ္ၾကာ လွည့္လည္ေနထိုင္သြားမည့္အေၾကာင္းရွင္းျပခဲ့၏။ ပဒိုလာဘက က်ေနာ့္ကို ဖလင္(၂)လိပ္၊ ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင္ကို အကူအညီေပးလိုက္၏။ ေရွ ့တန္းသို ့ဆင္းလာသည့္ သတင္းေထာက္တဦးကို သူတို ့ၿမိဳ ့နယ္က ႀကိဳဆိုပါေၾကာင္းလည္း အားေပးစကားေျပာခဲ့၏။

ညဥ့္နက္လာေတာ့ အေအးဓါတ္က ပိုၿပီးဖိစီးလာခဲ့သည္။ မီးဖိုၿပီးလွဳံခ်င္ေသာ္လည္း လံုျခံဳေရးအရ မီးဖိုလို ့မျဖစ္သျဖင့္ သည္အတိုင္း အေအးဒါဏ္ကို တင္းခံထားခဲ့ရ၏။ မိုးကုန္လုၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ မိုးႏွင္းမ်ားက စမ္းေခ်ာင္းေလးတဝိုက္ တေဖ်ာက္္ေဖ်ာက္ႏွင့္က်ေန၏။ က်ေနာ္က ေတာတိရစာၦန္တခ်ိဳ ့၏ေအာ္ျမည္သံကို နားေထာင္ေနမိသည္။ ခတ္ေဝးေဝးတေနရာက ေခ်ေဟာက္သံသဲ့သဲ့ၾကားရ၏။ တစ္တီတီတူးျမည္သံ ဆက္တိုက္ၾကားလိုုက္ရေသာအခါ ဗိုလ္သိမ္းစိုးက အိပ္ေနရာက ေခါင္ေထာင္ၿပီးထၾကည့္ေသး၏။ မွဳန္ဝါးဝါး လေရာင္ေအာက္ မလွမ္းမကမ္းေတာစပ္၌ ရဲေဘာ္ေလးေဝွ ့စာႏွင့္ က်န္ရဲေဘာ္တဦး အိပ္စက္ေနသည္ကို ျမင္ေနရ၏။ တိတ္ဆိ္တ္ထူးျခားသည့္ ေတာတြင္းတေနရာ၏ အသံဗလံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္စြာ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့၏။

(၃)

“ေဟ့ ဖီးလွလိမ္းလွခ်ည့္လား”

ကရင္စစ္သားေလးက က်ေနာ့္ကိုတခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ လိမ္းလက္စသနပ္ခါးကို ဆက္ၿပီးလိမ္းေန၏။ သူ ့ဘယ္ဖက္လက္ထဲတြင္ လက္ဖဝါးခန္ ့မရွိတရွိ မွန္ကြဲတခ်ပ္။ ညာဖက္လက္ထဲတြင္ ေသြးလက္စ သနပ္ခါးခဲတခဲ။ သူ ့ေရွ ့က ပုဆိုးအေဟာင္းတထည္ေပၚတြင္ ေက်ာက္ျပားေလးတခ်ပ္။ က်ေနာ္က မွန္ၾကည့္ၿပီး သနပ္ခါးလိမ္းေနသည့္ ကရင္ရဲေဘာ္ေလး၏ေဘးတြင္ သြားရပ္လိုက္သည္။သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္။ သနပ္ခါးလိမ္းမပ်က္။

“မင္းက သနပ္ခါးၾကိဳက္သလားကြ”
“ေအး”
သည္တခါေတာ့ သူ ့ဆီက တခြန္းတည္းေသာစကား က်ေနာ္ၾကားရ၏။
“သူက ဗမာစကားသိတ္ၿပီးမေျပာတတ္ဘူးဆရာႀကီး၊ နည္းနည္းပဲနားလည္တယ္္”
“ေအာ္ ဟုတ္လား၊ သူက သနပ္ခါး ဒီလိုပဲလိမ္းတာပဲလား”

သူတို ့အဖြဲ ့ထဲက ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူဟုထင္ရသူက သူ ့ရဲေဘာ္ေလးေဘးတြင္ရပ္ကာ က်ေနာ္ကိုရွင္းျပ၏။

“ဒီေကာင္ေတြက သနပ္ခါးပဲလိမ္းေနတာပဲဆရာၾကီး၊ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံ သနပ္ခါးဖိုးနဲ ့ပဲ ကုန္တာ”

က်ေနာ္က အသက္(၂၀)ပင္ျပည့္ဟန္မတူေသးသည့္ ကရင္စစ္သားေလးကို သေဘာက်ေနမိသည္။ စစ္သားေလးက မွန္ကြဲေလးကိုၾကည့္ကာ စိတ္တိုင္းက် သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးေနာက္ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ျပင္ႏွင့္ လက္သဲခြံသာသာ သနပ္ခါးခဲလက္က်န္ေလးကို ေၾကာပိုးအိပ္ထဲသို ့တယုတယထည့္သိမ္းေန၏။
က်ေနာ္က ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွ ပိုက္ဆံငါးဆယ္ကိုထုတ္ၿပီး ကရင္စစ္သားေလးကိုေပးလိုက္သည္။

“ဒါ မင္းအတြက္ သနပ္ခါးခဲဖိုး ငါလက္ေဆာင္ေပးတာပါ ”

ကရင္စစ္သားေလးက က်ေနာ့္ကိုေမါ့ၾကည့္သည္။ က်ေနာ့္လက္ထဲက ေငြငါးဆယ္ကိုၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ လွမ္းယူလုိက္သည္။ စကားကိုမူတခြန္းမွမေျပာ။
ထိုေန ့မနက္က က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ က်ံဳစိန္ရြာဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို ့ကိုလည္း သည္ေနရာတြင္ ၾကာၾကာမေနဖို ့ဗိုလ္သိမ္းစိုးက မွာျဖစ္ေအာင္မွာခဲ့၏။ အထုပ္အပိုးကိုယ္စီျဖစ္ေနသည့္ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ကိုၾကည့္ကာ သနပ္ခါးႀကိဳက္သူ စစ္သားကေလးက ၿပံးၿပ၏။ ဒါကေတာ့ သူ က်ေနာ္တို ့ကိုႏွဳတ္ဆက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ေပမည္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးအတိုင္း က်ေနာ္တို ့လမ္းေလ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုညေနက ေနာက္ထပ္တညအိပ္ ခိုနားမည့္ က်ံဳစိန္ရြာႏွင့္မနီးမေဝး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚေရာက္သည္အထိ သနပ္ခါးႀကိဳက္သူ ထို ကရင္စစ္သားေလး သနပ္ခါးလိမ္းေနသည္ကို တလမ္းလံုးလိုလို က်ေနာ္ ျပန္ေတြးေနမိသည္။ ထို ့ေနာက္ က်ေနာ္တို ့အဖြဲ ့တြင္ပါလာသည့္ “ေဝွ ့စာ” ဟုေခၚေသာ ကရင္စစ္သားေလးကိုလည္း မၾကာမၾကာ ခိုးၾကည့္ေနခဲ့မိျပန္သည္။ ရဲေဘာ္ေလးေဝွ ့စာကမူ သနပ္ခါးႀကိဳက္သူ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့မ်က္ခံုးမ်ား လည္ဂုတ္မ်ားေပၚ၌ ေပါင္ဒါမွဳန္ ့မ်ား ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္ကိုမူ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ ့ေနရ၏။ က်ေနာ္ေက်နပ္စြာ ျပံဳးမိသည္။ ငယ္ရြယ္သည့္ ကရင္စစ္သားတခ်ိဳ ့က သနပ္ခါးႏွင့္ ေပါင္ဒါမွဳန္ ့လိမ္းၾကသည္ဟု ၾကားခဲ့ဖူးသည့္စကား ေၾကာင့္ က်ေနာ္ၿပံဳးမိျခင္းျဖစ္သည္။

(၄)

“ဘယ္မွာတိုက္ပြဲျဖစ္တာလဲ ဗိုလ္သိမ္းစိုး”

ခတ္လွမ္းလွမ္းမွ ေသနတ္သံမ်ား ခတ္အုပ္အုပ္ၾကားလိုုက္ရၿပီးေနာက္ လမ္းေလ်ာက္စကားေျပာစက္ႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနသည့္ ဗိုလ္သိမ္းစိုးကုိ မေအာင့္နိဳင္ပဲ က်ေနာ္ေမးလိုက္မိသည္။ဗိုလ္သိမ္းစိုးက ရုတ္တရက္ျပန္မေျဖပဲ တက္တေခါက္ေခါက္ျဖစ္ေနေသး၏။

“အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြကိုက မွားတာ၊ ဘယ္နည္းနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ေနကို မေနသင့္ဘူး၊ ခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာခဲ့ရဲ့သားနဲ ့ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလကြာ တကယ္ပဲ”

က်ေနာ္ ထိုင္ရာက ထရပ္လိုက္မိသည္။ စိတ္ထဲ၌ ပူသြားရ၏။ က်ေနာ္ထင္သလို မဟုတ္ပါေစနဲ ့လို ့လည္း ဆုေတာင္းျဖစ္ေအာင္ ေတာင္းလိုက္မိေသးသည္။

“ဘယ္မွာတိုက္ပြဲျဖစ္တာလဲဗ်၊က်ေနာ္တို ့နားခဲ့တဲ့ေနရာမွာမ်ားလား”
“ေအးေပါ့ဗ်၊ အဲဒီေနရာကလြဲလို ့ဘယ္ေနရာျဖစ္ေတာ့မွာလဲ၊ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ အစကတည္းက၊ အခုေတာ့ ”
“ထိခိုက္တဲ့သူေကာ ရွိသလားဗ်”
“ရွိရေတာ့တာေပါ့၊ သူတို ့မွာ လူမမာကလည္းရွိေနေတာ့ တေယာက္က ခံပစ္ေပးတုန္း က်န္တဲ့သူေတြ လြတ္ေအာင္ဆုတ္ၾကရတာပဲဟာ၊ ခင္ဗ်ား သနပ္ခါးခဲဖိုးေပးခဲ့တဲ့ေကာင္ က်သြားၿပီ”

ေနရာတြင္ပင္ က်ေနာ္ ၾကက္ေသေသကာ ရပ္ေနမိသည္။ ဗိုလ္သိမ္းစိုးကို မည္သို ့မွ် ဆက္ၿပီးမေမးေတာ့။ ဗိုလ္သိမ္းစိုးကလည္း မည္သည့္စကားမွ် ဆက္ၿပီးမေျပာေတာ့။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားရ၏။

က်ေနာ္က ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကတဆင့္ ခတ္ေဝးေဝးတေနရာကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ေတာင္ကုန္းေလး၏ေအာက္တြင္ သစ္ပင္ေတာတန္းမ်ားမွာ အထပ္လိုက္ အလႊာလိုုက္ရွိေန၏။ ေကာင္းကင္၏ ေနရာတခ်ိဳ ့တြင္ မိုးသားမ်ားညိဳ ့ဆိုင္းေန၏။ လြန္ခဲ့သည့္ည က်ေနာ္တို ့တညအိပ္ခိုနားခဲ့ရာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးသည္ ဤေတာအုပ္မ်ား၏ ဟိုမွာဘက္ အစပ္၌ တိတ္ဆိတ္စြာ စီးဆင္းေနေပလိမ့္မည္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးရွိရာ ေတာအုပ္အေပၚတြင္မူ မိုးမ်ား အံု ့ဆိုင္းရြာခ်ေနသည္ကို ေတြ ့ေနရေလသည္။ ။

( ဤႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး အျမန္ဆံုးနိဂုံးခ်ဳပ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါသည္။ )

ၿငိမ္းေဝ