February 27, 2011

အမိႈက္ပံု


                                     သူတို႔ ေပ်ာ္စံရာ တဲနန္းကေလးတစ္ခု
                                                အမႈိက္ပံု
                                                    (ဂ)
က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ကိုက္ ၂၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ရွိေနတဲ့ အမိႈက္ပံုႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ 

အမိႈက္ပံုၾကီးရဲ့ ေအာက္ေျခမွာ ေခြးသံုးေလးေကာင္က အနံ႔ခံရင္း စားစရာလိုက္ရွာေန၏။ ပူျပင္းလွတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ အမိႈက္ပံုၾကီးက ျမင့္ျမင့္မားမား က်ေနာ္တို႔အေပၚ ဆီိးမိုးေနသလိုျဖစ္ေနတာမို႔ က်ေနာ္က ေမါ့ၾကည့္ေနမိသည္။ 

ဒီအမိႈက္ပံုၾကီးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ဒီေလာက္အထိလည္း မၾကီးေသးတဲ့အေၾကာင္း အမိႈက္ပုံေဘးမွာ အခုလို လူေတြ လာေရာက္ေနထိုင္တာလည္း မရွိေသးတဲ့အေၾကာင္း အစည္းအေဝးတက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အစည္းအေဝး မစခင္ေလးမွာပဲ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့၏။ 

အခုေတာ့လည္း အမိႈက္ပံုေဘး ေလးဘက္ေလးတန္ ေနရာအႏွံ႔ တဲထိုးၿပီး လာေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြက (၉၀) ေက်ာ္၊ ခေလး လူႀကီး လူအေရအတြက္က (၂၀၀ ) ေက်ာ္ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ သူတို႔အားလံုး ကရင္ျပည္နယ္ထဲက အမ်ားစုျဖစ္သည္။
အမိႈက္ပံုႀကီးေဘးမွာ လူေတြ လာၿပီးမေနခင္က ေျမၾကြက္ႀကီးေတြသာ သည္ေနရာမွာ ရွိေနၿပီး စိုက္ခင္းေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္းစိုက္လို႔ မရခဲ့တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပခဲ့၏။ 

အမႈိက္ပံုႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းက မနက္ခင္း ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ စာအုပ္ဆိုင္မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို သြားၿပီး သတိရလိုက္ျပန္သည္။ ပထမေတာ့ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ အေၾကာင္းအရာကလည္း ရိုးစင္းလြန္းတဲ့ ကဗ်ာဆိုၿပီး တခ်က္သာဖတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခ်ထားခဲ့သည့္ ကဗ်ာေလးျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဆိုင္က အလုပ္သမားေလးက က်ေနာ့္ကို လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြထဲက ကဗ်ာေတြကို လဆန္းတိုင္း မိတၱဴကူးေပးေနက်ျဖစ္လို႔ သူကူးေပးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာစာရြက္ေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ ေၾကာပိုးအိပ္ထဲမွာ ပါလာခဲ့၏။အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္ျပန္ခ်ထားခဲ့တဲ့  ကဗ်ာေလးလည္း ပါလာခဲ့သည္။ 

အစည္းအေဝးမစခင္ က်ေနာ့္ေဘးကလူတစ္ေယာက္က အမိႈက္ပံုေဘး လူေတြ တစတစေရာက္လာခဲ့ပံုကို  ေျပာျပလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ အဲဒီ ျပန္ခ်ထားခဲ့မိသည့္ ကဗ်ာေလးဆီ တခ်က္ထဲ ခုန္ကူးၿပီး ေရာက္သြားရျပန္၏။ အခု က်ေနာ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့့ ဒီကဗ်ာေလးကို ၾကားညွပ္ၿပီး ေဖၚျပလိုက္ပါသည္။

အက်ည္းတန္တဲ့ ဆည္းဆာ

အမိႈက္ပံုေဘးမွာ
ဝိုင္းအံုေဖြယက္
ေျမၾကြက္ႀကီးေတြ....။
အမိႈက္ပံုမွာ
ဝိုင္းအံုစုေဝး
ေလလြင့္ေခြးေတြ...။
ဒါ ဟိုတုန္းက
အခုက်ေတာ့ေလ...
ေျမၾကြက္လည္း ေဝး
ေခြးလည္း ေျပးၿပီ
သည္ေနရာမွာ၊ ေရာက္လာေမႊေႏွာက္
‘ အစာေကာက္သူ ´
စိတ္ေျခာက္ျခားစြာ၊ ျမင္မိငါလ်င္
အားနာစိတ္ျပင္း
အံႀကိတ္တင္းမိ၊ ရင္တြင္းမခ်ိ
တစ္တိတိျဖင့္
ၾကည့္မိေနာင္တ၊ ခါခါရသည္
မလွမပ ဆည္းရီည။    ။

ေဇာ္ေနာင္
ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၁။
                              ေခတ္သစ္ ဂဏာနဲ႔ ဇာလီတို႔ ေပ်ာ္စံရာ ကစားကြင္းေလး
အစည္းအေဝးမွာ အသံေတြ ရုတ္တရက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာလို႔ က်ေနာ္လည္းပဲ တျခားမွာအာရုံရာက္ေနရာက အစည္းအေဝးထဲ ျပန္ဝင္လုိက္ရ၏။

တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းက ေက်ာင္းေနႏိုင္တဲ့အရြယ္ရွိတဲ့ သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းကို မျဖစ္မေနပို ့ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တဲ့အခါ အမ်ိ္ဳးသမီးႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သေဘာထားျပန္ေပးေနၾက၏။ ႏို႔စို႔အရြယ္ခေလးကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားရင္း ေျမႀကီးေပၚမွာ က်က်နန ဖင္ခ်ထိုင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကဆိုလ်င္ ဒါကိုေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မလိုက္နာႏိုင္ဘူးလို႔ ေအာ္ေျပာေန၏။ သူ႔ေဘးက အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ကလည္း ဝိုင္းၿပီးေျပာေနၾက၏။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လုၿပီးေျပာေနၾကတာမို႔ ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းက အသံေတြေလ်ာ့သြားတဲ့အထိ ေစါင့္ၾကည့္ေန၏။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ခေလးေတြ ေက်ာင္းထားခ်င္ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္လည္း စားဝတ္ေနေရးအရ ခေလးကအစ အမႈိက္ေကာက္္ေနရတဲ့အေၾကာင္း မိဘေတြက အလုပ္ထြက္လုပ္ေနတုန္း အိမ္မွာထားခဲ့ရတဲ့ ခေလးငယ္ကို ထိန္းဖို႔ အႀကီးေတြကို အိမ္ေစါင့္ထားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း တေယာက္တေပါက္ရွင္းျပေနၾက၏။ ကိုယ့္ေျမနဲ႔ကိုယ္ အတည္တက်ေနခ်င္ၾကေပမယ့္ ဒါကိုေတာ့ မလိုက္နာႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ ဝိုင္းေျပာေနၾက၏။
တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းက ဒါဆိုရင္ ခေလးေတြ အလုပ္လုပ္လို႔တေန႔ ရတဲ့ေငြကို အလွဴရွင္က ေန႔တြက္ ေပးမယ့္အေၾကာင္း ခေလးေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းကိုပို႔ရမယ့္အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္၏။ လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားရ၏။ တခ်ိဳ႕ကဆိုလ်င္ မတ္တပ္ပင္ ထရပ္လိုက္ၾက၏။ ေရွ႕တိုးထိုင္လိုက္ၾက၏။
အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ခေလးက တေန႔ကို ဝင္ေငြ အနည္းဆံုး ၆၀ ရတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္တစ္ေယာက္က ဒါကေတာ့ ပံုမွန္တြက္လို႔မရတဲ့အေၾကာင္း အလုအယက္ ေျပာေနၾကျပန္သည္။ ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက ေခတၱခဏ ျပန္မေျပာပဲနားေထာင္သည္။ သူတို႔ေျပာသမွ် ေရးမွတ္သည္။ 

က်ေနာ္က အစည္းအေဝးလုပ္ေနသည့္ လူအုပ္ေဘးမွ ခြါကာ တဲေတြၾကား ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ တဲႏွစ္လံုးေဘးတြင္ ေရတြင္းတစ္တြင္းေတြ႔သည္။ ေရတြင္းေဘးက ဗြက္အိုင္မ်ားကို ေရွာင္ၿပီး ေရတြင္းထဲ က်ေနာ္ ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေရတြင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး နက္သည္။ ေရကလည္း နည္းနည္းေလးပဲ ရွိသည္။ က်ေနာ့္အထင္ ေအာက္ခံ ေက်ာက္သားႏွင့္ ေျမႀကီးကိုပင္ ျမင္ေနရသည္ဟုထင္သည္။ အခုဆိုလ်င္ မတ္လပင္မေရာက္ေသး။ ေရက ခမ္းေတာ့မည္။ ဧၿပီ၊ ေမ ဆိုလ်င္ ေရ လံုးဝ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ေရတြင္းက ေရက ေသာက္ရန္မဟုတ္။ သံုးေရအတြက္သာ သံုးလို႔ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေသာက္ေရကိုမူ ေရသန္႔ဗူးေရကိုသာ ေသာက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။

ေရတြင္းေဘးက ခြါၿပီး ေရွ႕ကတဲေဘးတြင္ သြားရပ္လိုက္သည္။ အမိႈက္ပံုႀကီးဆီ ေရာက္လာကာစက ရိုက္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ျပန္ၿပီးၾကည့္သည္။ 
                                       ေခတ္သစ္ ဂဏာနဲ႔ ဇာလီတို႔ ေပ်ာ္စံရာေျမ 
ဓါတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ေနရင္းက လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က လူမႈေရးလုပ္ငန္းလုပ္ခ်င္စိတ္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးအေၾကာင္း က်ေနာ္ သြားေတြးမိျပန္သည္။

ထိုအမ်ိဳဳးသမီးငယ္က သူ႔အေနႏွင့္ ခႏၵာကိုယ္ရင္းၿပီး ဝမ္းစာရွာေနရသူ ျမန္မာမိန္းခေလးမ်ားကို ကယ္တင္ခ်င္သည့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ကူညီပါရန္ တိုင္ပင္ခဲ့ဖူးသည္။ က်ေနာ္က သူ ့စိတ္ထားေစတနာကို ေလးစားသည္။ အသိအမွတ္ျပဳသည္။ သို႕ေသာ္ သည္ကိစၥက သိတ္ၿပီးမလြယ္ကူသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့မိသည္။ သူက လက္မေလွ်ာ့ပါ။ သူ ့မွာ စုထားေဆာင္းထားသည့္ ေငြကေလးႏွင့္ သူ႔အလုပ္ကို စျဖစ္ေအာင္စ၏။ ဇိမ္မယ္ေလးမ်ားရွိရာ အိမ္မ်ားတြင္ တျခား သူ႔အေဖၚ မိန္းခေလးတစ္ဦးႏွင့္ ဝင္ႏိုင္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ လုပ္၏။ သည္အလုပ္မွ ထြက္ခ်င္သူ မိန္းခေလးမ်ားကို စံုစမ္း၏။ ေတြ႕သည့္အခါ ဇိမ္ေခါင္းအားေပးရန္ရွိသည့္ေငြကို စိုက္ေပး၏။ မိန္းခေလး ၂ ေယာက္ကို ကယ္ထုတ္၏။ က်န္းမာေရးကအစ ျပဳစု၏။ ျမန္မာျပည္ျပန္မည္ဟုဆိုသျဖင့္ စရိတ္ေပးၿပီး ျပန္ပို ့လိုက္၏။ ေနာက္ ၁ လခန္႔ရွိေသာအခါ သူ ကယ္တင္ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည့္ မိန္းခေလး ၂ ေယာက္စလံုး တျခား ဇိမ္ခန္းေရွ႕တြင္ ဖီးကာလိမ္းကာ ရယ္ကာေမာကာႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ရေလသည္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ လူမႈေရးစိတ္ဓါတ္ျပင္းျပသူ မိန္းခေလးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားရ၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မိန္းခေလးမွာ စိတ္ခိုင္သူျဖစ္သည္။ သည္လုပ္ငန္းကို ဆက္မလုပ္ေသာ္လည္း တျခား လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုမူ ဆက္ၿပီး လုပ္၏။ ယခုအခါ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မိန္းခေလးမွာ လူမႈေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကို ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ကိုင္ေနသည့္အဆင့္ ေရာက္လာႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

ယခုလည္း တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းကို က်ေနာ္ ဘယ္လို ကူညီရပါ့။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းဆိုသည္မွာ လူမႈေရးျပႆနာမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးက်ဆံုးရတတ္သည္ကို သူ သတိျပဳမိပါစ။ သည္လို လူမႈေရး ေပါက္ကြဲလြင့္စင္မႈမ်ားမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္လာရသနည္း၊  သည္ လူမႈေရးျပႆနာမ်ား ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ ဘယ္လိုနည္းလမ္းက အဓိကနည္းလမ္းျဖစ္သနည္း။ တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းကို က်ေနာ္ ဘယ္လို ကူညီၿပီး ေဆြးေႏြးရပါ့။ 

ေနက ပူသထက္ပူလာသည္။ အမႈိက္ပံုႀကီးေဘး မေရာက္တေရာက္တြင္ က်ေနာ္ ရပ္သည္။ ယင္ေကာင္မ်ားကို က်ေနာ့္ ပါးစပ္ ႏွာေခါင္း ဆံပင္မ်ားေပၚမွ မၾကာခဏ ပုတ္ခ်ေနရ၏။ တခ်ိဳ႕ယင္ေကာင္မ်ားက အသံမ်ား တဝီဝီေပးကာ က်ေနာ့္ေဘးက မခြါသြားခ်င္ၾက။

ယင္ေကာင္မ်ားကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ထုတ္ရင္းက အမႈိက္ပံုႀကီးကို က်ေနာ္ ေမာ့ၾကည့္ေနမိျပန္၏။
အမႈိက္ပံုႀကီးကလည္း သူ႔ကို ေမါ့ၾကည့္ေနသူ က်ေနာ့္ကို သနားစရာ လူသတၱဝါတစ္ဦးကိုၾကည့္သလို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပေနသည္ဟု က်ေနာ္ ခံစားလိုက္ရ၏။

ၿငိမ္းေဝ
အပိုင္း (ဃ) သို႔  ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္....။

February 22, 2011

ျပစ္ခဲ မဲေမွာင္ ပုတ္အဲ့တဲ့ လ, ေရာင္ေတြကို ငါ ေမာင္းထုတ္

အျမစ္ေတြ အျမစ္ေတြ
အသံမဲ့ ကုတ္ျခစ္ ပြားဆန္႔ လူးလြန္႔ ထိုးေဖါက္သြားလိုက္တာ
လူ တစ္ေယာက္ေလ
ႀကိဳးတြဲေလာင္းနဲ႔ လႈပ္ယမ္းေနခဲ့
ဒါနဲ႔ေတာင္
ငါ ဘာျပဳလို႔ ုၾကည္ေအး လို ‘ တပ္မက္ဦးမည္ ´ တဲ့လား။

ငါဟာ သာမာန္ထက္ တဆင့္နိမ့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္
ငါဟာ
ဘဝကို တပ္မက္သူ
 ‘ အလိုေလး စူးတေခ်ာင္း စူးလိုက္သလိုပါပဲလား ´ လို႔ ၿငိီးတြား
 ‘ ကဆကိတ ´ ရဲ့ ကဗ်ာ
ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လ, ေရာင္ေအာက္
ေရကန္ေလးကို ပတ္ၿပီးေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ
မိုးလင္းလာတာကိုေတာင္မွ မသိလိုက္တဲ့ ‘ အိဆ ´
ဇိုင္မာ လမ္းဆံု ဘူလာေလးမွာ
လ, ေရာင္ကို ေမါ့ၾကည့္ၿပီး ငိုခ်လိုက္တဲ့  ‘ ယက္တူရွန္ကုိ ´
လ, ေရာင္နဲ႔ ခ်စ္သူဆီစာေရးခဲ့သူ  ‘ ဗဟိန္း ´ သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ
ငါသည္ပင္လ်င္ တခ်ိန္တုန္းက ငွက္ေပ်ာရြက္တဲကေလးေပၚမွာ
လ, ေရာင္ကို ဖ်ာခင္း
သီခ်င္းၿငီးရင္း အိပ္စက္ခဲ့ေသးတာ
အို ငါဘာျပဳလို႔ လ, ေရာင္နဲ႔ ျပတ္စဲ
လမ္းခြဲဖို႔ ႀကိဳးစား
ငါ လ, ေရာင္ကို မုန္းခဲ့ၿပီလား
လ, ေရာင္ကို ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ၿပီလား
လ, ေရာင္ကို ကဲ့ထုတ္ခဲ့သူ
လ, ေရာင္ကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ၿပီလား
အခုေတာ့ လ, ကို ‘ ဥေသ ´ ဆိုၿပီး
ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးတိုင္းထြာခဲ့သူႀကီးေရ
ငါ မင္းကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ၿပီေပါ့။

အို လ, ေရာင္မ်ား
ဘဝအဆက္ဆက္ ေျခလက္မပါတဲ့ လ, ေရာင္ေတြ ျဖစ္ေစသား
ဘဝအဆက္ဆက္ မ်က္စိကန္း နားပင္းတဲ့ လ, ေရာင္ေတြ ျဖစ္ေစသား
ငါ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ၿငိမ္းေဝ
( ၂၂ ၊ ၂ ၊ ၂၀၁၁-ည ၁၁ နာရီ ၃ မိနစ္ )
-       ကဆအိတ ။ အိဆ = ဂ်ပန္ ဟုိကၠဳ ကဗ်ာဆရာမ်ား

February 20, 2011

ကဗ်ာ သားပ်က္က်တဲ့ ည ကိုးနာရီ

ကိုးနာရီ ထိုးၿပီလား
လူတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ ညတစ္ညျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့
ကုတ္ျခစ္ၿပီး တက္ခဲ့တယ္
ငါ့ကို ဆြဲျခစ္ ျဖစ္ညွစ္ ခ်ိပ္တြယ္ထားတဲ့ အရာအားလံုး
အိမ္ေျမွာင္ အၿမီးျပတ္လို
တဆတ္ဆတ္ တြန္႔လိမ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္
ရန္စြယ္တေငါေငါနဲ႔ ျပဳတ္က် က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္
ငါလည္းပဲ အသံေတြ တြန္ ့လိပ္
အသားအေရေတြ ပဲ့ရြဲ႕
မ်က္ရည္တေပါက္ေပါက္က်တဲ့အထိ
ကုတ္ျခစ္ၿပီး တက္ခဲ့တယ္။

ဖယ္လိုက္စမ္းပါ
ကမၻာႀကီး တခုလံုး ကာဆီးထားသလား
ငါ ဂရုမစိုက္ဘူး
လူတစ္ေယာက္အတြက္ ည ကိုးနာရီဟာ အေရးႀကီးတာေပါ့။

ငါ ေပးလိုက္တဲ့ အေငြ႕အသက္နဲ႔တင္
လူတစ္ေယာက္ လမ္းထေလွ်ာက္တယ္
လက္ဆစ္ခ်ိဳးတယ္
ထုိင္တယ္
သူ႔ေဘးမွာ ငါ့ဆီကို ေခါင္းတည္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္
တခ်ိန္လံုး လႈပ္ေနတဲ့ သူ႔အၿမီးေတာင္မွ ၿငိမ္သက္သြားေပါ့။

ကိုးနာရီ ထိုးေတာ့မလား
ဖယ္ၾကစမ္း
ငါ ကုတ္ျခစ္ၿပီး တက္ခဲ့တယ္။

ကိုးနာရီ ထိုးၿပီေလ
ကုလားထိုင္တစ္လံုး
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပန္းျခံေလး
လ, ေရာင္နဲ႔ လင္းထိန္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္
စကားဝါပန္းနံ႕က ေဝ့ဝဲလာေပါ့
ကမၻာႀကီး ေခတၱခဏမွ် အသက္ရွဴရပ္ထား
လူတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ညတစ္ည
သူ ငါ့ကို  ရင္မဆိုင္ရဲတာလား
ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ့တာလား
ငါ့ကို ေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔ ထိုင္ေစါင့္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား
ငါ ကုတ္ျခစ္ၿပီး တက္ခဲ့ပါေသးတယ္။   

ၿငိမ္းေဝ
( ၂၀ ၊ ၂ ၊ ၂၀၁၁- တနဂၤေႏြေန႔ည ၈ နာရီ ၄၅ မိနစ္ )
သရုပ္ေဖၚပံုက ဂူဂဲလ္မွ ရယူထားတာပါ။

February 15, 2011

အမႈိက္ပံု


                                                   (ခ)
တဲ (၄) လံုးၾကား သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ လူ (၄၀) ခန္႔ ဝိုင္းစု ထိုင္ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ျပာ စာသင္ေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ႏွင့္ တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက လူအုပ္၏ ထိပ္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ လူ (၄၀) ခန္႔ဆိုသည္မွာ ခေလးေရာ လူႀကီးအပါအဝင္ လူ (၄၀) ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ခေလးမ်ားကို ႏႈတ္လိုက္လ်င္ လူႀကီး (၂၀) ခန္႔ေတာ့ ရွိမည္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႔လူအုပ္၏ေဘးတြင္ ေရေျမာင္းတစ္ခုရွိေနသည္။ ေရေျမာင္း၏တဖက္တြင္ ၾကံခင္းရွိေနၿပီး ၾကံခင္းကို သံဆူးႀကိဳးျဖင့္ ကေရာ္ကမယ္ ျခံကာထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ကိုက္၂၀၀ ခန္႔အကြာ ကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ အမိႈက္ပုံႀကီးကို ျမင္ေနရသည္။ ေလတင္ဘက္တြင္ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ အမႈိက္ပံုႀကီးဆီမွ  အနံ႔အသက္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္မလာၾက။

လူအုပ္ထဲတြင္ အရြယ္မ်ိဳးစံု ကေလးေတြ ရွိေနသည္။ ရင္ခြင္ပိုက္ ခေလးမွအစ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ ခေလးအထိ ဝင္ထိုင္ေနၾကသည္။ ေခြးဆယ္ေကာင္ခန္႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔လူအုပ္ေဘးတြင္ အိပ္သူအိပ္ ေဆာ့သူေဆာ့ လုပ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္က တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းကို ဓါတ္ပုံရိုက္ေပးရင္း သူတို႔ေျပာဆို ေဆြးေႏြးၾကသည္မ်ားကိုလည္း နားေထာင္ေနမိသည္။

တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက ေျမဝယ္မည့္ကိစၥ၊ ေျမဝယ္ၿပီးလ်င္ ဝယ္ေပးထားသည့္ ေျမေပၚတြင္ စည္းကမ္းရွိရွိ အတည္တက် ေနထိုင္ေရးကိစၥမ်ားကို ရွင္းျပေနသည္။ ေျမဝယ္မည့္ကိစၥ ဝယ္ထားသည့္ေျမေပၚတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနခ်င္သည့္ဆႏၵ ရွိ မရွိ။ အခ်က္ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ ရွင္းျပေနသည္။
ေျမဝယ္ေပးလ်င္ ဝယ္ေပးသည့္ေျမေပၚတြင္ အားလံုးလိုလိုက ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကမည့္အေၾကာင္း အကယ္၍ ေျမဝယ္မည္ဆိုလ်င္ အမႈိက္ပံုႏွင့္လည္း မနီးမေဝးျဖစ္ရမည္၊ စိုက္ပ်ိဳးစားေသာက္လို႔ရသည့္ေျမလည္းျဖစ္ရမည္၊ အကယ္၍ ပုလိပ္လာလ်င္လည္း အလြယ္တကူ ထြက္ေျပးပုန္းေအာင္းလို ့ေကာင္းသည့္ ေတာႏွင့္လည္းနီးရမည္။ ဝိုင္းထိုင္ေနသူမ်ားက စိတ္ဝင္တစား တက္တက္ၾကြၾကြပင္ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆိုျငင္းခုန္ေနၾကသည္။ 

က်ေနာ္က ဓါတ္ပံု တစ္ပံု ႏွစ္ပံုခန္႔ရုိက္ေပးၿပီးေနာက္ လူအုပ္ေဘးက အိမ္ထရံအစြန္းတြင္ လာထုိင္ေနသည့္ အသက္ ၃ ႏွစ္ခန္႔အရြယ္ ခေလးမေလးတစ္ဦးကို စိတ္ဝင္စားေနမိျပန္သည္။ သူက သနတ္ခါး ဘဲၾကားလူးလ်က္။ အိမ္ထရံကို မွီၿပီး ထိုင္ေနပံုကအစ ခတ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ျဖစ္ေနသည္။ သူ ့ေဘးနားကို တိုးကပ္သြားၿပီး သူ ့လက္ေမာင္းေလးကို က်ေနာ္ကိုင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ အနည္းငယ္ ရွက္ရႊံ႕သလို ေမါ့ၾကည့္သည္။ က်ေနာ္က သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ကာ ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
                                        ေရႊမင္းသမီးေလးပါ...
သမီးနာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲလို ့က်ေနာ္ေမးေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္ေျဖသည္။ သို ့ေသာ္ အသံတိုးလြန္းသျဖင့္ သူ ့စကားကို သဲကြဲစြာမၾကားရ။ ထပ္ေမးရသည္။ သူကလည္း အသံျမွႈင့္ၿပီး ျပန္ေျဖသည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့ေလသံက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး။ ခ်စ္စရာ ၾကည္လင္သည့္ အသံ။ သူ ့နံမည္ကို က်ေနာ္ၾကားေတာ့ ကုန္းထားသည့္ က်ေနာ့္ခါးသည္ပင္ ဆန္႔သြားသည္ဟု ယူဆလိုက္မိသည္။
“ ေရႊမင္းသမီး ”
က်ေနာ္က ေသခ်ာေစရန္ ထပ္ေမးသည္။ သူကလည္း သည္နံမည္ကိုပဲေျဖသည္။ က်ေနာ္ သေဘာက်သြားရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ေရႊမင္းသမီးကို ေဘးက အမ်ိဳးသမီးႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ၾကည့္္ေနသည္။ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားက ေရႊမင္းသမီးေျပာျပသမွ် သေဘာတူေထာက္ခံေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊမင္းသမီးကို က်ေနာ္ ေၾကနပ္သြားရသည္။ ေနာက္ကို အသာဆုပ္ကာ ေရႊမင္းသမီးေလးကို ဓါတ္ပုံရုိက္သည္။
လူေတြ ဆူဆူညံညံပိုျဖစ္လာသျဖင့္ လူအုပ္ဖက္ အာရုံျပန္ေရာက္သြားရျပန္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးက အရင္တစ္ေခါက္က ရထားေသာ အလွဴပစၥည္းမ်ားကို တေနရာတြင္ သိမ္းထားသည့္အေၾကာင္း ပစၥည္းေတြ ေရာင္းစားသည္ဟုေျပာသည့္ ပစၥည္းမရလိုက္သူမ်ား၏ ဒီစကားကို မယံုၾကည္ဖို႔ တူမေလးျမတ္ႏိုဗယ္သန္းကို ရွင္းျပေနသည္။ သူက ေျပာလည္းေျပာ သူႏွင့္ ေလးငါးေယာက္အကြာက အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆီ မ်က္ေစါင္းတထိုးထိုး လုပ္သည္။ 
                      ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးေနတဲ့ တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္း

အစည္းအေဝးလာတက္သူမ်ားထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ေနသည္။ ေယာက်ၤားေတြက အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ေန႔စားသြားလုပ္ေနၾကေၾကာင္း တခ်ိဳ႕က ၾကံခုတ္လိုက္ၾကေၾကာင္း အစည္းအေဝးအစကတည္းက ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေရာက္ေနသည့္ ေယာက်ၤားႀကီး သံုးေလးဦးကလည္း ေျပာသမွ်ကိုသာ နားေထာင္သည္။ ဘာတခြန္းမွ် ဝင္မေျပာ။
အစည္းအေဝး အလည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေဘးက တဲေအာက္တြင္ထိုင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ထလာကာ အစည္းအေဝးအတြင္း ဝင္ေျပာသည္။ သူက ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ႏွင့္ ေျပာစရာရွိတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၾကဖို႔ သူမ်ားက ေစတနာနဲ ့ေငြအကုန္ခံၿပီး ေျမဝယ္ေပးမွာကို မေနခ်င္ဘူးဆိုလ်င္ အခုကတည္းက ျပတ္ျပတ္သားသား အေျဖေပးၾကဖို ့ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

အစည္းအေဝးက အစကိုျပန္ေရာက္သြားျပန္သည္။ တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက ေနကာမ်က္မွန္ကို နဖူးထိပ္ေပၚတင္ရင္း စာအုပ္ကိုျဖန္႔ကိုင္ရင္း ညာဖက္လက္က ေဘာလ္ပင္ကိုကိုင္ရင္း ေျပာသမွ်စကားကို နားေထာင္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျမဝယ္မည့္ကိစၥ သေဘာတူမတူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ၿပီး အတည္ျပဳခ်က္ယူရျပန္သည္။ ထိုအခါက်ျပန္ေတာ့လည္း လူတိုင္းလိုလိုက သေဘာတူေၾကာင္း ျပန္ေျပာၾကသည္။ ေရွ႕နားတိုးထိုင္ရင္း တခ်ိန္လံုး တက္တက္ၾကြၾကြ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆို ေဆြးေႏြးေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွစ္ဦး၏ သေဘာတူေၾကာင္း ေအာ္ေျပာေနသည့္အသံက အားလံုးကို လႊမ္းသြားသည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီး ႏွစ္ဦးမွာ လူအုပ္ထဲတြင္ အတက္ၾကြဆံုးျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္ သတိထားမိသည္။ သူတို႔က ရယ္စရာလည္းေျပာသည္။ တူမေလးျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက ေျမဝယ္ၿပီးလ်င္ ဖဲရုိက္လို ့အရက္ေသစာ ေသာက္စားမူးယစ္လို႔ ေျမဝယ္ေပးသူက ၾကားသြားလ်င္ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာစဥ္တုန္းကလည္း သူတို႔ႏွစ္ဦးကို လူေတြက ဝိုင္းၿပီး လက္ညွိဳးထိုးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကလည္း ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ ဟုတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံသည္။ ေျမဝယ္ေပးလ်င္ ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေယာက်ၤားေတြ အရက္ေသာက္တာ သူတို ့တာဝန္မယူေၾကာင္းေတာ့ ေျပာေနၾကေသးသည္။ အကယ္၍ ေယာက်ာၤေတြက အရက္ဆက္ေသာက္ေနလ်င္ေတာ့ သူတို ့လည္း ဖဲဆက္ရိုက္ေကာင္း ရိုက္ရလိမ့္မည္ဟု ေျပာေနသည္။ လူေတြက သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ဝိုင္းဝန္းရယ္ေမာ ကန္ ့ကြက္လိုက္ၾကသည္။

လူအုပ္ေဘးတြင္ရပ္ကာ “အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ စာသင္ေက်ာင္း” ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို က်ေနာ္ၾကည့္သည္။ သူက စကားသိပ္ မေျပာ။ လုိအပ္မွ ဝင္ေျပာသည္။ တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္း ေဘးတြင္ ရပ္ေနလိုက္၊ ထိုင္ၿပီး ေျမႀကီးကို တုတ္ႏွင့္ ျခစ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့လည္း သူက ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းကို ကူညီသည့္သေဘာ လိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူစုေပးရန္ လိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ေျမဝယ္မည့္ကိစၥကိုေတာ့ သူလည္း တစံုတရာတက္တက္ၾကြၾကြ ဝင္ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ မည္သည့္ေနရာက ေျမကိုဝယ္သင့္သလဲဟု ေမးခြန္းထုတ္ကာ ဝယ္သင့္သည့္ေျမကို သူကပဲ ျဖည့္စြက္အၾကံျပဳခဲ့သည္။ မည္သည့္ေျမေနရာမ်ိဳးကို ဝယ္သင့္သလဲဟု ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါ ပုလိပ္လာလ်င္ အလြယ္တကူ ထြက္ေျပးပုန္းေအာင္းလို ့လြယ္ကူသည့္ ေျမေနရာျဖစ္လ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ဟု တညီတညြတ္တည္း တင္ျပေနၾကသည္ကို နားေထာင္ကာ က်ေနာ့္မွာ ၿပံဳးမိသည္။

အစည္းအေဝးမွာ နာရီဝက္နီးပါး ရွိလာခဲ့ၿပီ။ ေျမဝယ္သည္ကို သေဘာတူေၾကာင္း အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ယခင္အပါတ္က အလွဴရွင္ ဥေရာပတိုက္သား ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ အလွဴပစၥည္းမ်ားကိစၥဘက္ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက ပစၥည္းေတြ ျပန္ေရာင္းမစားၾကဖို႔ ေျပာသည္။ ထိုင္ေနသူမ်ားက ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ ျမန္မာျပည္ျပန္ပို ့လိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနၾကျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕က ပုလိပ္လာလ်င္ လူေတြ ထြက္ေျပးေနစဥ္ တဲေပၚက ပစၥည္းအေကာင္းဟူသမွ် ကားနဲ ့တင္ယူသြားသည့္အေၾကာင္း၊ ေမြးထားသည့္ ၾကက္ႏွင့္ဝက္ေတြကိုပင္ ပုလိပ္ေတြက ယူသြားၾကသည့္ေၾကာင္း၊ တဲေတြကို ဓါးႏွင့္ခုတ္လွဲ ဖ်က္ဆီးထားခဲ့သည့္အေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္မို ့အပိုပစၥည္းမ်ား ပစၥည္းေကာင္းမ်ားကို ေရာင္းသင့္တာေရာင္း ျမန္မာျပည္ျပန္ပို ့သင့္တာပို ့ လုပ္ၾကရသည့္အေၾကာင္း ၾကြက္ၾကြက္ညံေအာင္ ရွင္းျပေနၾကသည္။ သို ့ေသာ္ တဲမိုးဖို႔ရထားသည့္ မိုးကာစမ်ားကိုေတာ့ အားလံုးလိုလို သိမ္းထားၾကသည့္အေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။

သူတို႔တေတြ အခုလို ထိုင္းပုလိပ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရပံုကို ၾကားေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၄) ႏွစ္က ေရွ႕တန္းသို ့ခရီးထြက္ခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကံဳတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ ျပန္ၿပီး သတိရလာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဖါးအံၿမိဳ႕နယ္ထဲက မဲပလိေက်းရြာထဲ က်ေနာ္ ေရာက္ေနစဥ္ စစ္အစုိးရစစ္တပ္ေရာက္လာလို ့တရြာလံုး ထြက္ေျပးရသည္ကို ေတြးမိလာသည္။ က်ေနာ္က  ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝန္းအတြင္း ရြာသားမ်ားႏွင့္အတူ ျဖတ္ေျပးေနစဥ္ ရြာထဲက ေသနတ္သံေတြ ေခြးေဟာင္သံေတြ ၾကားေနခဲ့သည္။ စစ္သားေတြ ရြာထဲက ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ရြာသားေတြ ျပန္ဝင္လာၾကသည္။ အိမ္တခ်ိဳ႕က အဝတ္အစားမ်ား ဒန္အုိးဒန္ခြက္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။ အိမ္တခ်ိဳ႕ကို စစ္သားမ်ားက မီးတင္ရႈိ႕ထားခဲ့ၾကသည္။ ေမြးထားသည့္ ၾကက္ႏွင့္ ဝက္မ်ားကို ပစ္သတ္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ဖမ္းယူသြားၾကသည္။ 

ေလတခ်က္ အေဝ့တြင္ အမႈိက္ပံုႀကီးဆီက ညွီစို႔စို႔ ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔မ်ား က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ က်ေနာ္က အမိႈက္ပံုႀကီးဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ ေမါ့ၾကည့္ကာ အမိႈက္ပံုႀကီးနံေဘးတဝုိက္ တဲထိုးၿပီး ေနၾကသည့္ မိသားစုမ်ားအတြက္ ပင့္သက္ရိႈက္မိသည္။ အထူးသျဖင့္ ခေလးသူငယ္မ်ားရဲ႕က်န္းမာေရးအတြက္ က်ေနာ္ စိတ္ပူသည္။ မိုးတြင္းေရာက္လာလ်င္ ႀကံဳေတြ ့ရမည့္အေျခအေနကို ခန္႔မွန္းၿပီး သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ယခုပင္လ်င္ ေျမတခ်ိဳ႕က အစိုဓါတ္ရွိေနသည္။ က်ေနာ္တို႔စကားဝိုင္း၏ေဘးတြင္ ေရဗြက္တခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။

သတိရလို႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ “ ေရႊမင္းသမီးေလး ” ဆီ က်ေနာ္ လွမ္းၾကည့္ရျပန္သည္။ ေရႊမင္းသမီးေလးက က်ေနာ့္ကို အားအင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။

ၿငိမ္းေဝ
( အပိုင္း -ဂ- ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္....)


February 14, 2011

အမႈိက္ပံု

                                                               (က)
“ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ ” စာသင္ေက်ာင္းကအထြက္ ကားလမ္းမေပၚအေရာက္ ေက်ာင္းကေလးဆီ ျပန္လွည့္ၿပီးၾကည့္သည္။ အရုပ္မ်ိဳးစံု နံရံမွာ ေရးဆြဲထားသည့္ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္မွာ က်ေနာ့္အတြက္ တကယ့္ကို အသစ္အဆန္းလိုျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ကပဲ လည္တိုင္မွာ ႀကိဳးတြဲေလာင္းႏွင့္ ကိုယ္လံုးတီးလူတေယာက္ ေလးဘက္ေထာက္သြားေနတဲ့ ေက်ာင္းနံရံေပၚက ပန္းခ်ီပံုကို ေနာက္ခံထားၿပီး က်ေနာ့္ကို တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက ဓါတ္ပံုရုိက္ေပးခဲ့သည္။ ဓါတ္ပံုကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ေခြးတစ္ေကာင္အိပ္လ်က္။ က်ေနာ္က ဝတ္စံုအနက္ကို ဝတ္လ်က္။

စာသင္ေက်ာင္းနံရံမွာ ဒီလိုပန္းခ်ီပံုေတြကို ဘယ္သူ ဆြဲေပးခဲ့တာပါလိမ့္။ ေက်ာင္းကို ကူညီေထာက္ပံ့သြားတဲ့ ႏို္င္ငံျခားသားတစ္ဦးဦးက ေရးဆြဲသြားတာမ်ားလား။ ပန္းခ်ီကားေတြက ပန္းခ်ီကို အေပ်ာ္ဆြဲတာထက္သာတဲ့လက္ရာမ်ိဳးျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီဆရာက တမင္သက္သက္ သူ႔အဓိပါယ္ႏွင့္သူ ေရးဆြဲသြားခဲ့တာ ေသခ်ာတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ သိသည္။ သူ ေဖၚျပခ်င္သည့္ အဓိပါယ္ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ခံစားရသည္။

(၅) မိနစ္ခန္႔ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ အမႈိက္ပံုႀကီးတခုရဲ့ ေျခရင္းကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းတြင္လည္း အမႈိက္မ်ိဳးစံုကို လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ လမ္းေပၚတြင္ နင္းေက်ာ္လာခဲ့ၾကရသည္။ အထူးသျဖင့္ ပ်က္စီးရန္မလြယ္ကူသည့္ အေရာင္မ်ိဳးစံု အရြယ္မ်ိဳးစံုပလပ္စတစ္အိပ္ခြံပ်က္မ်ားကို ေနရာအႏွံ႔ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အမႈိက္ပံုႀကီးႏွင့္ မနီးမေဝးအေရာက္ကတည္းက စူးရွသည့္ ညွီစို႔စို႔ အနံ႔အသက္ကို ေလအေဝ့တြင္ က်ေနာ္ ရွဴရႈိက္မိခဲ့သည္။ ေတာင္ငယ္ေလးတစ္ခုပမာျဖစ္ေနသည့္ အမႈိက္ပံုၾကီး၏ေအာက္ေျခက တဲကေလးသံုးလံုးခန္႔ေဘးတြင္ ကားလမ္းက နိဂံုးခ်ဳပ္သြား၏။ အမႈိက္သြန္သည့္ကားမ်ား၊  စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းလာဝယ္သည့္ ကားမ်ားသာ အသံုးျပဳသည့္ ကားလမ္းေဘးတြင္ က်ေနာ္တို႔ ရပ္တန္႔လိုက္ၾကသည္။ ကားလမ္းေဘးတြင္ ေရကန္ႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ အမႈိက္မ်ိဳးစံုက ေရကန္ေဘးတြင္ က်ေနသည္။ ေရကန္ေပၚျဖတ္လာသည့္ေလႏွင့္အတူ ညွီစို႔စို႔အနံ႔ကို ရလိုက္သည္။

တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းကို လူတေယာက္ကဆီးၿပီး စကားေျပာသည္။ တူမေလးအဖို႔ အမႈိက္ပံုကလူေတြႏွင့္ ရင္းနီးၿပီးျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္က အထူးအေထြလုပ္မေနေတာ့ပဲ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ တဲကေလးႏွစ္လံုးေရွ႕တြင္ စုၿပံဳၿပီးထိုင္ေနသည့္ ခေလးတသိုက္ ေခြးတအုပ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနၾကသည္။ တူမေလးက စကားတခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာၿပီးေနာက္ အမႈိက္ပံုႀကီး၏ ေဘးတဖက္တြင္ရွိသည့္ တျခားတဲအိမ္ကေလးေတြဖက္ သြားရမည္ဟုဆိုကာ ေရွ႕ကထြက္သည္။
က်ေနာ္က တူမေလးရဲ့ေနာက္က ေဘးဘီအႏွံ႔လိုက္ၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္လိုက္လာခဲ့သည္။ အမိႈက္ပံုႀကီးရဲ့ ေဘးတဖက္တြင္ တဲအိမ္ကေလးတခ်ိဳ႕ကို ထပ္ၿပီးေတြ႔ရျပန္သည္။ ေစ်းဆိုင္ႏွင့္ အိမ္ကေလးတလံုးကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ တဲေရွ႕တြင္ တဲရဲ့တံစက္ၿမိတ္တြင္ ခေလးသားေရစာႏွင့္ အခ်ိဳအခ်ဥ္မုန္႔ထုပ္မ်ား ခ်ိပ္ဆြဲထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဟုထင္ရသူ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ကုန္းထိပ္တြင္ရပ္ေနၾကသည့္ က်ေနာ္တို႔ကို တဲတံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွ ေခါင္းျပဴကာ အၿပံဳးျဖင့္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

အိမ္မွထြက္လာစဥ္ကတည္းက အလုပ္ကိစၥကို ႀကိဳၿပီးေျပာထားခဲ့သျဖင့္ က်ေနာ္က တူမေလးကို ဘာမွ်မေမးပဲ သည္အတိုင္း ေစါင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ တူမေလးက အမႈိက္ပံုႀကီး၏ အျခားတစ္ဖက္တြင္ေနထိုင္သူမ်ား ေရာက္လာသည္အထိ ေစါင့္ေနရန္ေျပာေနသည္။ 

“ အဲဒါ သူ႔အေမကိုယ္စား အစည္းအေဝးလာတက္တာတဲ့ဘဘ ၾကည့္ပါအုန္း ”
တူမေလးေဘးတြင္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို လက္တဖက္ကကိုင္လ်က္။ အသက္ ၃ ႏွစ္သာသာ ခေလးမေလးတစ္ဦး။ လက္ေတြေျခေတြအားလံုး ေပေရလ်က္။ ဝတ္ထားသည့္ ဂါဝန္ကေလးက အေရာင္လြင့္လ်က္။
က်ေနာ္က ခေလးမေလး၏ေဘးတြင္ သြားရပ္သည္။ သူ ့ပခံုးေလးကို ထိကာ မင္းဘာလုပ္ဖို႔လာတာလဲ၊ နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲဆိုၿပီး ေမးေနမိသည္။ ခေလးမေလးက က်ေနာ့္ကို သူ ့နံမည္ေျပာျပသည္။ အစည္းအေဝးလာတက္တာဟု ေျပာေနသည္။ ပထမေတာ့ သူဘာေျပာသည္ကို က်ေနာ္ မသဲကြဲ။ ေမးခြန္းကို ထပ္ၿပီး ေမးရသည္။ သူက စကားကို ခတ္နည္းနည္း က်ယ္က်ယ္ေျပာလာသည္။ သူ႔နာမည္ကို ေျပာသည္။ အစည္းအေဝးတက္ဖို႔လာသည္ဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္ သေဘာက်သြားရသည္။

ၿငိမ္းေဝ
(အပိုင္း - ခ - ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္...)