ေရခ်ိဳးမျပန္ခ်င္ေတာ့တာကို ေတြးမိတဲ့ မနက္ခင္း

ဘယ္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္းက
ညာဘက္က ရန္သူကေခါင္းျပဴၿပီး ငါ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္
ေနမပြင့္တဲ့မနက္ခင္းဟာ အံႀကိတ္ထားသလိုပဲ
အလစ္အငို္က္ကိုေျခာင္းေနၾကတဲ့ ပိေတာက္ပြင့္ေတြရဲ့ အသက္ရွဴသံကို ငါ ၾကားေနရတယ္
ငါ့စိတ္နဲ႔ဝိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔မႈထဲမွာ တစ္ေပါက္ေတာ့ ဖြင့္ထားရမယ္ေလ
အကာအကြယ္ဆိုတာ က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လံုေလာက္မွာလည္းဗ်ာ
က်ေနာ္တို႔မွာရန္သူမရွိေပမယ့္ မိတ္ေဆြ ရွားသထက္ရွားသြားတာကို ခင္ဗ်ား မျငင္းနဲ႔
က်ေနာ္တို႔မွာသံုးေလးမွတ္တိုင္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေခတ္မေကာင္းႏိုင္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိသိႀကီးနဲ႔ ေရးရက္တယ္
ေလးလႊာကဆင္းလိုုက္ကတည္းက သတ္ကြင္းေတြ ေက်ာ့ကြင္းေတြထဲ ငါ ဝင္ကလိုက္တာ
၃၄ မထသ အထူးကားဂိတ္ေရာက္တဲ့အထိပဲ
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒီကေန႔ေတာ့ စိုးမိုးကုန္းေအာက္ေျခမွာေလာက္နဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္
ေရခ်ိဳးမျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ေမာင္ဖီလာ။   ။

ၿငိမ္းေဝ
မနက္ ၁၁ နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္။ ၆ ရက္ ေလးလပိုင္း ၂၀၁၃ ခု။
ပုလဲကြန္ဒို၊ရန္ကုန္

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ နံနက္ခင္း

ဒီကေန႔မနက္
အိပ္ယာက ထေတာ့
ၿမိဳ႕ကေလးက ခါးကို ဆန္႔လိုက္တယ္
လမ္းမႀကီးေပၚကို ေစ်းဆိုင္ေလးေတြ ျဖဳတ္ကနဲျဖဳတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လာတယ္။
ပဲျပဳပ္ တို႔ဟူး မုန္႔ဟင္းခါး အေၾကာ္စံု
က်ေနာ့္လမ္းထဲျဖတ္ၿပီး ပ်ံသန္းၾကတယ္။
ၿမံွဳးေဖၚတဲ့လူတစ္ေယာက္က
ၿမွံဳးအလြတ္တစ္ခုကုိ ေမွာက္ၿပီးေခါက္ၿပီး သူ႕ကလးေတြကို ခါခ်လိုက္တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဟာ
ဒီကေန႔မနက္မွာ
ဒဏ္ရာမက်က္တက်က္နဲ႔ ကားဆိပ္လမ္းဆံုမွာ ငိုင္ၿပီးရပ္ေနရဆဲပဲလား။
မဆိုစေလာက္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
ေရွ႕ကို ရဲရဲသာ တိုးခ်လိုက္စမ္းပါ မနက္ခင္း
မင္းနဲ႔ငါအတူတကြ
ခရီးမိုင္မ်ားစြာသြားရဦးမယ္ပ။

ၿငိမ္းေဝ

(က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ ကၽြဲပြဲၿမိဳ႕ကေလးသို႔…)