လွပစြာ သေဘာထားကြဲၾကပါစို႔

(က)

က်ေနာ္ စာေပနယ္ကို စတင္ေျခခ်တာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ကပါ။ မိုးေဝမဂၢဇင္းမွာ “ ကြမ္စီျပည္နယ္ထဲက ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ား ” အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ တရုတ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုခဲ့တဲ့ကဗ်ာဟာ က်ေနာ့္ဘဝရဲ့ ပထမဆံုးေသာ  ပံုႏွိပ္ေဖၚျပခံရတဲ့ စာမူ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ မိုးေဝစင္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကဖို႔ မိုးေဝကဗ်ာဆရာေတြက ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္တို ့အားထားရာ တခုတည္းေသာ မိုးေဝ စင္ေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့တာ ၁၉ရ၈  အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ( မိုးေဝစာေပမဂၢဇင္းကို ဘာေၾကာင့္ မိုးေဝကဗ်ာဆရာ အမ်ားစုက စြန္ ့ခြါလိုက္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥက အခု က်ေနာ္ ေရးမယ့္ ေဆာင္းပါးနဲ ့တိုက္ရုိက္ မသက္ဆိုင္လို ့ေနာင္ အေျခအေနေပးမွပဲ ေရးပါ့မယ္။)

တခါ အဲဒီ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ထဲ က်ေနာ္ တံငါရြာေလးတရြာမွာ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတုန္း အရင္ မိုးေဝမွာ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာေတြ မိုးေဝမွာ စာျပန္ေရးတာေတြ ့လို ့က်ေနာ္လည္း ဝတၳဳတိုတပုဒ္နဲ ့ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ ႔ ပို ့ခဲ့ပါတယ္။ မိုးေဝ ကဗ်ာဆရာရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ မိုးေဝမွာ စာျပန္ေရးလာၾကတာကို စဥ္စားေတာ့ မိုးေဝမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ေျပာင္းလဲသြားတာေၾကာင့္လို႔လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ့္ရဲ့ “ ႏွလံုးသားထဲက ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ား ” ဝတၳဳတိုေလး မိုးေဝမွာ ေဖၚျပခံရပါတယ္။

ေျပာစရာျဖစ္တာက အဲဒီဝတၳဳတိုေလး ေဖၚျပခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာပဲ မိုးေဝမဂၢဇင္းစင္ေပၚက ျပန္ဆင္းဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္ဆိုပါေတာ့။

က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တဲ့အဓိက အေၾကာင္းအရာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က စေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ့။

ဒီလိုပါ။ က်ေနာ့္ဝတၳဳတိုေလး မိုးေဝမွာပါလာေတာ့ ၿမိဳ႕က က်ေနာ္နဲ ့ခင္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္သူငယ္ခ်င္းက ရြာအထိလိုက္လာၿပီး က်ေနာ့္ဝတၳဳပါတဲ့ မိုးေဝမဂၢဇင္းကို တကူးတက လာေပးရွာပါတယ္။ မဂၢဇင္းကိုဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ရန္ကုန္ကို ဆင္းခ်င္စိတ္လည္း ခ်က္ခ်င္းျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ေထာက္ပံ့တဲ့ ခရီးစရိတ္နဲ ့က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ဆင္းပါတယ္။ မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာေမာင္ႏွံေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ (ကို) ေအာင္ဇင္မင္း၊ (မ) သန္းသန္းေအး တို႔ ရန္ကင္းမွာ တည္းပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန ့မိုးေဝကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။

မိုးေဝမဂၢဇင္းတိုက္က အဲဒီတုန္းက ဝတၳဳတိုေတြကိုင္တြယ္ရတဲ့ (ကို) ညိဳသစ္နဲ ့စကားေျပာရပါတယ္။ လမ္းေဘး ဘန္ဒါပင္ေလးေတြေအာက္က လၻက္ရည္ဆိုင္မွာပါ။ ကိုေအာင္ဇင္မင္းလည္း ပါတာေပါ့။

က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဝတၳဳတိုေလး မိုးေဝမွာေဖၚျပတဲ့ေနရာမွာ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း ျပင္ထားတာ က်ေနာ္ မႏွစ္သက္တဲ့အေၾကာင္း စေျပာပါတယ္။ ကိုညိဳသစ္က အဲဒီစာေၾကာင္းေလး တေၾကာင္းပဲ ျပင္တဲ့အေၾကာင္း အဲဒီစာေၾကာင္းေလးတေၾကာင္းတည္း ျပင္လိုက္လို ့ဝတၳဳကို ဘယ္လိုမွ မထိခိုက္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

က်ေနာ့္ဝတၳဳေလးက ေဆးလိပ္ခံုပိုင္ရွင္နဲ ့ေဆးလိပ္သမေလးအေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား ျပႆနာေပါ့ေလ။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္ ေရးတဲ့စာေၾကာင္းေလးက “ အလုပ္ရွင္ရဲ့ အေစၚကား ခံလိုက္ရေသာ ခႏၵာကိုယ္အတြက္ ” ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးလိပ္သမေလးက သူ႕ကိုေစၚကားတဲ့ အလုပ္ရွင္ကို ခုခံရင္း လူသတ္မႈျဖစ္တဲ့ကိစၥပါ။ အဲဒီ စာေၾကာင္းကို ကိုညိဳသစ္က “ လူယုတ္မာ တစ္ဦးရဲ့ အေစၚကားခံလိုက္ရတဲ့ ခႏၵာကိုယ္အတြက္ ” ဆိုၿပီး ျပင္လိုက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ လက္မခံႏိုင္တာက က်ေနာ္က အဲဒီစာေၾကာင္းေလးျဖစ္လာဖို႔ ဝတၳဳတိုေလးကို ႀကိဳးစားတည္္ေဆာက္လာခဲ့တာ သူက ဒီလိုျပင္လိုက္ေတာ့ လူတန္းစားပဋိပကၡကိုပါ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားရတာကို က်ေနာ္က ေထာက္ျပပါတယ္။ လူယုတ္မာတစ္ဦးဆိုတာ ဘယ္သူမဆိုျဖစ္ႏိုင္တဲ့သေဘာသက္ေရာက္သြားလို ့က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ အလုပ္ရွင္ဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္ရည္ညႊန္းတဲ့ ပစ္မွတ္က ေပ်ာက္သြားရတာကို က်ေနာ္က ရွင္းျပပါတယ္။

ကိုညိဳသစ္ကလည္း ခတ္ရွင္းရွင္းပဲေျပာပါတယ္။ စာေရးသူတေယာက္ဟာ အယ္ဒီတာစားပဲြေပၚ စာမူတင္လိုက္တာနဲ ့တျပိဳင္နက္ တည္းျဖတ္ခံရႏိုင္တယ္ဆိုတာ လက္ခံသလားတဲ့။ က်ေနာ္ လက္ခံတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူကလည္း သူ ့စာမူကို အယ္ဒီတာက သူ ့သေဘာနဲ ့သူ ထင္သလိုျဖတ္ေတာက္ ေဖၚျပတာကို ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိထားသင့္တယ္လို ့ျပန္ေျပာရပါတယ္။

ဒီတုန္းက က်ေနာ္တို ့က ငယ္ကလည္းငယ္ အေတြ ့အႀကံဳကလည္း မရွိေသးေတာ့ အျပန္အလွန္ေျပာရတာ အင္မတန္ခံတြင္းေတြ ့တာကိုး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုညိဳသစ္က က်ေနာ့္ကိုေျပာတဲ့စကား၊ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာခဲ့တဲ့စကား ဘယ္ ေမ့ႏိုင္မလဲ။

ကိုညိဳသစ္ကေျပာတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားတို ့လို စာစၿပီးေရးတဲ့သူေတြ ဒီလိုသာ တလြဲမာနရွိေနရင္ ခင္ဗ်ားေစါင့္ၾကည့္ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အထိ စာေရးဆရာျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ေျပာမိတယ္။ ဆယ္ႏွစ္မကဘူး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေစါင့္ရလည္း ကိစၥမရွိဘူးဗ်..လို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ္ ပို ့ထားခဲ့တဲ့ စာမူေတြပါ ျပန္ေတာင္းယူခဲ့မိတယ္။

ဒါေတြကို ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ကိုညိဳသစ္ေျပာတာ တစိတ္တပိုင္းအားျဖင့္ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး က်ေနာ္ ဘယ္ကိုမွ စာမူမပို ့ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဓိကက ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ မဂၢဇင္းတိုက္ကလည္း တတိုက္ထဲ ရွိေနတာရယ္ မာနကို မခ်ႏိုင္လို ့ရယ္ေၾကာင့္ ဘယ္မဂၢဇင္းတိုက္ကိုမွ မေရးျဖစ္ခဲ့တာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ အဲ...၁၉၉၂ က်ေနာ္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကိုေရာက္ကာမွ ေဒါင္းအိုးေဝမွာ ကဗ်ာေတြ စၿပီးေရးခဲ့တာပါ။ ဒီၾကားထဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ က်ေနာ္ စာေပစင္ေပၚ မတက္ႏို္င္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ၾကားညွပ္ၿပီးေျပာရရင္ က်ေနာ္ကလည္း အခုထက္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာရယ္လို႔ မယူဆႏိုင္ေသးတာရယ္ ကိုညိဳသစ္ေျပာသလိုပဲ သူနဲ ့ေတြ ့ၿပီး ေနာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ ဘယ္မဂၢဇင္းတိုက္ကိုမွ စာမူမပို ့ျဖစ္ခဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ေတာ့ ရွိသားပဲလို႔ ေတြးမိခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။

ဒီအေတြ ့အႀကံဳဟာ က်ေနာ္နဲ ့အယ္ဒီတာေတြရဲ့ ဆက္ဆံေရးကို  စာတတန္ေပတတန္ေရးၿပီးေျပာဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့ အေၾကာင္းအရာရဲ့ မူလကနဦးကိစၥလို႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

(ခ)

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ေဒါင္းအိုးေဝမွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာတပုဒ္ ေဖၚျပခံရပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာထဲမွာ က်ေနာ္က “ဘုန္းေမာ္ ေဖၚေဝး၊ ေရးတဖြဖြ၊ ေဆြးတမြမြ...” လို ့ေရးပါတယ္။ စာအုပ္ထြက္လာေတာ့ “ဘုန္းေမာ္ ေဖၚေဝး၊ ေရးတမြမြ၊ ေဆြးတရြရြ...”လို႔ ျပင္ေရးထားတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ ဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္တို႔ရဲ့ေဒါင္းအိုးေဝ စာေစါင္မွာ ဒီကဗ်ာ ပါလာတာပါ။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္ေလ။ စာဖတ္သူေတြ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ေဆြးတမြမြ နဲ႔ ေဆြးတရြရြ နဲ ့က ဘယ္တူမလည္း။ မတူတဲ့အျပင္ ပ်က္ေတာင္သြားရတယ္။ ဒါနဲ ့အင္မတန္ေလးစားခင္မင္ရတဲ့ အယ္ဒီတာ မိဆူးပြင့္ကို လွမ္းေျပာရတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို ့လုပ္တာ က်ေနာ့္ကဗ်ာပ်က္သြားၿပီ ဘာညာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေကတုဘုန္းေမာ္တို ့ကိုေဖၚေဝးတို ့ကို ရြရြတက္ေအာင္ လြမ္းေနတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနၿပီေပါ့လို႔ မေက်နပ္သံေလးနဲ ့လွမ္းေျပာေတာ့ သူက အဲဒီကဗ်ာ ႏွစ္သက္လ႔ို ထည့္လိုက္တာပါ စာစီၿပီးတဲ့အခါ သူလည္း မ်က္စိသွ်မ္းသြားလို႔ ျဖစ္သြားရတယ္ေပါ့၊ ေနာက္ မျဖစ္ေစရပါဘူးေပါ့။ မိဆူးပြင့္ကိုယ္တိုင္က ကဗ်ာဆရာေလ။ သူ နားလည္တယ္။ သူ ရင္နဲ ့ခံစားေလးနက္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သိတ္ၿပီး ေစါဒက မတက္ေတာ့ပါဘူး။ စာေစါင္ကလည္း ထြက္လာၿပီးေနၿပီ။ ဒါ အယ္ဒီတာက  ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့အျမင္နဲ႔ တမင္ျပင္လႊတ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ ေနာက္ပိုင္းအတြက္ စိတ္ေအးရတာေပါ့။ ဒီကိစၥ က်ေနာ္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ကဗ်ာေတြပို ့တဲ့အခါ ဒါမ်ိဳးေတြ ဆက္ျဖစ္ေနမွာစိုးလို ့သာ မိဆူးပြင့္ကို လွမ္းၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ။

(ဂ)

၁၉၉၃ ခုႏွစ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ေခတ္ၿပိဳင္မွာ ခရီးသြားအခန္းဆက္ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးပါတယ္။ ဒံုသမိေခ်ာင္းကမ္း ငရဲခန္းမ်ား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ ေရွ ့တန္းကိုအသြား ေတြ ့ရႀကံဳရတဲ့ အေတြ ့အႀကံဳေတြပါ။

အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာ က်ေနာ္ သြားလာခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာေတြမွာ စစ္အစိုးရစစ္တပ္ေတြက ရြာသားေတြအေပၚ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတဲ့ လူ ့အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္မႈေတြကို ေဇာင္းေပးၿပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က တိုက္ရုိက္တည့္တိုး ေျပာတဲ့နည္းကို ေရွာင္ပါတယ္။ ေဒါသနဲ ့မေရးပဲ ရသနဲ ့ေပါင္းၿပီးေရးပါတယ္။ အဲသလို တမင္ ေရွာင္ၿပီးေရးပို ့ပါတယ္ဆိုကာမွာ က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးကို ေဖၚျပတဲ့အခါ “အဲဒါသာၾကည့္ပါေတာ့ခင္ဗ်ာ စစ္အုပ္စုကေျပာေတာ့ တိုင္းရင္းသားခ်စ္ၾကည္ညီညြတ္ေရး လုပ္ေတာ့ လူသတ္မုဒိမ္းက်င့္ လုပ္ေနၾကတာ အထင္အရွားပါပဲ” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္း စာပိုဒ္မ်ိဳးေတြ က်ေနာ္ မေရးပဲ အယ္ဒီတာက ထည့္ေရးပါေလေရာ။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္ေလ။ ဘယ္လိုလည္း ဘာျပဳလို ့ဒီေလာက္အထိ လုပ္လႊတ္လိုက္ရတာလဲ။

ဒီတုန္းက တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာက အဘ ဦးဝင္းခက္ ပါ။ သူနဲ ့ေတာထဲမွာေတြ ့ေတာ့ က်ေနာ္က သူ ့ကို ဒီအေၾကာင္းေမးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာထဲကို သူက ေခတ္ၿပိဳင္ေတြ ယူလာေပးေတာ့ သူက အဲဒီကိစၥ မဟပါဘူး။ သူ သိေတာင္ မသိလိုက္ဘူးနဲ ့တူပါတယ္။ သူ ့လက္ေအာက္က အယ္ဒီတာ တစ္ဦးဦးက ျပင္လႊတ္လိုက္တာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဘဦးဝင္းခက္နဲ ့က်ေနာ္ ဆက္ဆံတဲ့အခါ သူက ဒီလိုအယ္ဒီတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ သိလာခဲ့တာပဲ။ သူက ရႈေထာင့္ အယ္ဒီတာလုပ္ခဲ့တဲ့သူပဲ။ ဒါနဲ ့ပဲ ဒီတုန္းက အခ်ိန္မွန္မွန္ ထြက္ေနတဲ့ ဒီဘက္နယ္ေျမရဲ့ တေစါင္တည္းေသာ ေခတ္ၿပိဳင္မွာ က်ေနာ္ စာဆက္ၿပီး မေရးရဲခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

(ဃ)

ေနာင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ “အျမင္သစ္” ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ခု ဒီဘက္မွာ ထုတ္ေဝလာပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ထုတ္မယ့္ ရဲေဘာ္ေတြက လူငယ္ေတြပါ။ က်ေနာ့္ကို စာအုပ္စင္က႑ကို တာဝန္ယူၿပီး တပါတ္တႀကိမ္ ေရးေပးႏို္င္မလား ညွိပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ့ မေျပာပေလာက္တဲ့အေတြ ့အႀကံဳဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အတိုင္းအတာနဲ႔ကိုယ္ ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို ့ေရးခိုင္းရင္ ေရးမယ္၊ ေရးခိုင္းလို႔လည္း က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဒါေပမယ့္ ျဖတ္ေတာက္ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္လို ့မရဘူး လိုအပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ  ့တိုင္ပင္ပါ က်ေနာ္ မွားရင္ က်ေနာ္ ျပန္ျပင္ေပးမယ္ေပါ့။ အျမင္သစ္ရဲ့မူနဲ ့မကိုက္ရင္လည္း ပယ္ပါေပါ့။ သူတို ့က သေဘာတူပါတယ္။

ဒီတုန္းက က်ေနာ္တို ့ျပည္ပ စာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္မွာက စာမူခေပးေလ့မရွိပါဘူး။ ေပးလည္း မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ စာေရးတဲ့သူေတြကလည္း စာမူခေပးမွရယ္လုိ ့ဘယ္သူမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ့ လုိအပ္ခ်က္တခုအေနနဲ ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တေလးတစား ေရးခဲ့ၾကတာပါ။ က်ေနာ္ အျမင္သစ္မွာ တပါတ္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ပံုမွန္ ေဝဖန္စာေရးေပးခဲ့တာပါ။ တပါတ္မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ ့တေန ့မွာ က်ေနာ့္ ေဆာင္းပါးထဲမွာ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ ျပဳတ္က်က်န္ေနခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္က အျမင္သစ္ တာဝန္ရွိသူေတြနဲ ့လူႀကီးလူေကာင္း သေဘာတူညီခ်က္နဲ ့ေရးေနတာဆိုေတာ့ ဒါ တမင္ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး စာစီရင္း မသိလို ့ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့တာျဖစ္မယ္လို ့ပဲ ထင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အျမင္သစ္ တာဝန္အရွိဆံုးလူနဲ ့ေတြ ့အခါ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမ့က်န္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး တမင္ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာလို႔ ရွင္းရွင္းပဲေျဖပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒါဆို ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေမးသင့္ေဆြးေႏြးသင့္ေသးတာေပါ့လို ့ေျပာေတာ့ သူက ျဖဳတ္တာက တမင္ အကိုႀကီးရဲ့စာမူကို ျဖဳတ္ခ်င္လို႔ ျဖဳတ္တာမဟုတ္ပါဘူး အကိုႀကီးအတြက္ ေပးထားတဲ့ ေဘာင္အကြက္ထဲ အကိုႀကီးရဲ့စာမူကို ထည့္ၿပီး စာစီတဲ့အခါ မဆန္ ့လို႔ ျပန္ေျပာခ်ိန္ကလည္းမရေတာ့လို ့ စာတပုိဒ္ ျဖဳတ္ခ်ခ်န္ခဲ့ရတာပါလုိ ့ ရုိးရုိးသားသားပဲ ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ္ ပက္လက္လန္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ သူက တကယ့္ကို ျဖဴျဖဴစင္စင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာေနတဲ့အျပင္ ဒါ သူတို ့တကယ္နားမလည္လို႔ျဖစ္ရတာပါ ေနာက္ ဒီလို မျဖစ္ေစရပါဘူးလို ့ဆိုေနျပန္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ဆိုးရအခက္ ငိုရအခက္ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ အဲဒီက႑အတြက္ ဆက္ၿပီး မေရးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ( က်ေနာ္ မေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့အခါက်မွ အျမင္သစ္ကလည္း စာမူခေတြ စၿပီး ေပးေနၿပီလို ့သိရပါတယ္။ )

(င)

အခုေျပာမယ့္အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ဧရာဝတီ အင္တာနက္ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္ မွာပါ။ က်ေနာ္က ေအာက္ေမ့ဖြယ္က႑အတြက္ ေရွ ့တန္းသြားခရီးအေတြ ့အႀကံဳေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးၿပီးပို ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ စစ္အစိုးရစစ္တပ္ စစ္သားေတြရဲ့ အဓမၼျပဳက်င့္တာခံရတဲ့ အမ်ိုဳးသမီးေလးတေယာက္အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေရးပါတယ္။ က်ေနာ္က မုဒိမ္း ဆိုတဲ့စကားလံုးကို တမင္ ေရွာင္ၿပီး အဓမၼျပဳက်င့္ ဆိုတဲ့ စကားလံုး တမင္ ေရြးၿပီး သံုးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စာမူ ဝက္ဘ္ဆို္ဒ္မွာတင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အဓမၼျပဳက်င့္ ဆိုတဲ့ တမင္ ယူသံုးခဲ့တဲ့ စကားလံုးကို ျပင္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ခံရ ဆိုတဲ့ စကားလံုး ျဖစ္ေနတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ သေဘာမတူနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အၾကမ္းဖက္တယ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ ့အဓမၼျပဳက်င့္ ဆိုတဲ့စကားလံုး အဓိပါယ္ မတူပါဘူး။

တခါ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးထဲမွာ ကဗ်ာတပုဒ္ရဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္တခ်ိဳ႕ကို ယူသံုးခဲ့တာရွိပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာပိုဒ္ေအာက္က ကြင္းစကြင္းပိတ္နဲ ့ဘယ္ကဗ်ာထဲက ယူသံုးထားတာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဝန္ခံခ်က္ စာေၾကာင္းေတြအားလံုး ပါမလာေတာ့ပဲ  ျဖဳတ္ခ်ထားခဲ့တာ ေတြ ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ္ သေဘာမတူႏိုင္ပါဘူး။

ကံေကာင္းတာက အဲဒီကဗ်ာက သူမ်ားကဗ်ာမဟုတ္ပဲ က်ေနာ့္ကဗ်ာျဖစ္ေနလို ့သာေပါ့။ သူမ်ားကဗ်ာ ယူသံုးထားတာကို ေအာက္ကဝန္ခံခ်က္ (ေအာက္ကမဟုတ္လည္း ေဆာင္းပါးေအာက္ေျခမွာ ဝန္ခံခ်က္) မေပးပဲ ဒီအတိုင္း ကိုယ္လိုသလို ယူသံုးမိတာဆိုရင္ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ရမွာ အေသအခ်ာေပါ့။ ဒါဟာ စာေရးသူတိုင္း မပ်က္မကြက္ ေစါင့္စည္းရမယ့္ က်င့္ဝတ္စည္းကမ္းပဲ။ ဘာျပဳလို ့ဒီလိုျဖစ္ရတာပါလိမ့္လို ့က်ေနာ္ စဥ္းစာခဲ့ရတယ္။က်ေနာ္ စိတ္မရွင္းခဲ့ပါဘူး။

ဧရာဝတီမွာ တာဝန္ရွိအယ္ဒီတာက က်ေနာ့္စာမူအေပၚ မရွင္းလင္းလို ့ဒါမွမဟုတ္ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ မေသခ်ာလို႔ ျပင္ဆင္ဖို ့က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေမး လွမ္း တိုင္ပင္လို ့က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က လက္ခံၿပီး အယ္ဒီတာျပင္ဆင္တာကို သေဘာတူခဲ့ရတဲ့အေတြ ့အႀကံဳေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်ေနာ့္မွာ ေလးစားၾကည္ႏူးရျပန္တာေပါ့။

(စ)

စာေရးသူတေယာက္က သူ ့စာမူအေပၚ ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာ စာေပသမားတိုင္း လက္ခံသင့္ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ အယ္ဒီတာတေယာက္ကလည္း စားပြဲေပၚ ေရာက္လာတဲ့ စာမူေတြကို တစံုတရာ တည္းျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ လက္ခံၾကရမယ့္ကိစၥပါ။

စာေရးသူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ပို ့တဲ့ စာေပတိုက္ကို ေလးစားမႈနဲ ့ပို ့ၾကတာျဖစ္သလို အယ္ဒီတာမ်ားကလည္း စာေရးသူေတြအေပၚ ေလးနက္မႈ အသိအမွတ္ျပဳမႈ ရွိကို ရွိသင့္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ျပည္ပစာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အခုလို အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳ ေလးနက္မႈ ျပည္တြင္းကေလာက္ အေျခအေနမေပးေသးတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေတာင့္တ ဝမ္းနည္းေနမိတယ္။

က်ေနာ္တို႔တေတြ လွပစြာ သေဘာထား ကြဲသင့္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့ျပည္ပစာနယ္ဇင္းေလာကမွာ စာမူခေပးတဲ့ အေလ့အထ သိတ္ၿပီး မၾကာလွေသးတဲ့အျပင္ စာမူခလည္းေပး ပံုမွန္လည္း ထုတ္ေဝေနတဲ့ မဂၢဇင္းကလည္း လက္ငါးေခ်ာင္းေရၾကည့္လို႔မွ မျပည့္ရတဲ့ၾကားထဲ ခင္ဗ်ားက ဒီလိုေဆာင္းပါးမ်ိဳးေရးရင္ ခင္ဗ်ား ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေစါင့္ရမယ့္ကိန္းမ်ိဳး ဆိုက္သြားအုန္းမယ္ေနာ္ လို ့ သတိေပးတဲ့ စာေပမိတ္ေဆြေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေရးမိၿပီ။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္ကေတာ ့က်ေနာ့္ စာမူေတြအေပၚ ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္အျပင္ စာမူခေပးလို ့ရရဲ့သားနဲ ့စာမူခမေပးပဲထားတဲ့ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ိုဳး ၿပီးေတာ့ စာမူခေပးဖို ့ အေလးအနက္မထားတတ္တဲ ့စာေပတိုက္မ်ိဳးဆိုရင္ ေနာင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေစါင့္ရပါေစ စာေရးဖို ့စိတ္ကူးမရွိတဲ့ အေၾကာင္း စာေပမိတ္ေဆြေတြကို ျပန္လည္ ရွင္းျပေနခဲ့မိပါတယ္။

ၿငိမ္းေဝ

၁၃၊ ၁၁ ၊ ၂၀၁၀
သရုပ္ေဖၚပံုက ဗင္းဆင့္ ဗန္ဂိုးရဲ့ ပန္းခ်ီကားပါ။ ဒီစာမူက ဧရာဝတီကို ပို ့ဖို ့ေရးထားတဲ့ စာမူပါ။