(က)
ရြာထဲမွာ ရန္သူမရိွေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕။ ေသခ်ာတိက်မသိရလို႔ ရြာစပ္ကို ကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္အထိ သူက သတိလက္မလႊတ္။ ရြာေဘးက လယ္ကြက္ေတြကို မေက်ာ္ခင္ ရြာေျခဆီကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ရြာထဲက အသံကို နားစြင့္သည္။ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ ကြင္းထဲက ျဖတ္လာတဲ့ေလက သူ႔နားရြက္ေဘးနားက သစ္ရြက္ကို တိုးတိုက္ၿပီး ေလကေတာ့ထုိးကာ တ႐ႊီ႐ႊီအသံကို ၾကားေနရ၏။ သူက နားကို ပိုၿပီးစြင့္သည္။ မ်က္ေစ့ကို ပိုၿပီး ဖြင့္သည္။
ရြာ့ဟိုဖက္ထိပ္တြင္ ရန္သူ႔တပ္ခြဲစခန္းရိွခဲ့၏။ ညက ရန္သူ႔စခန္းကို ေျပာက္က်ားတပ္က ၀ိုင္းေတာ့ ရန္သူက ရြာထဲသို႔၀င္ၿပီးခံသည္။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားက ရြာကို ထိမည္စိုးသျဖင့္ ေသနတ္သံေပးၿပီး ေျခာက္သည္။ ရန္သူ႔စခန္းႏွင့္ လယ္တကြက္ျခားအထိ ေျပးကပ္ကာ လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ထုသည္။ စခန္းကုန္ေပၚက ေသနတ္သံေျခာက္တိေျခာက္ခ်က္သာ ျပန္ၾကားရသည္။ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ခုခံျခင္းမျပဳ။ ထိုအခါ ရန္သူက ရြာထဲတြင္ ၀င္ခိုၿပီး ရြာကို ဒိုင္းအျဖစ္လုပ္ေနသည္ကို အားလံုးသေဘာေပါက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုိးလင္းကာနီးအထိ ရြာကို ပေစါက္သ႑ာန္ ခတ္ႀကဲႀကဲ၀ိုင္းထားလိုက္၏။ ရန္သူ႔တပ္ကို ထြက္ေပါက္တခုေပး ၿပီး ၀ိုင္းထားလိုက္ၾက၏။
ေနရာင္ျခည္ျမင္ရေသာအခါ သူႏွင့္ အျခား ရဲေဘာ္ (၅)ဦး ရြာထဲသို႔ ေရွ႕မွ၀င္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္ သည္။ ေျပာက္က်ားတခ်ဳိ႕က ရန္သူ႔တပ္ခြဲကုန္းကို ၀င္သိမ္းလိုက္ၾက၏။ သူက စခန္းကုန္းသိမ္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ရြာထဲ၀င္ရန္သာ တာ၀န္ေပး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယၡဳအခါ သူႏွင့္ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ (၅) ဦး ၊ ရြာႏွင့္ လယ္တကြက္အကြာ ႐ိုးထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ေနရာ ယူထားလိုက္ၾက၏။
ရြာထဲက ၾကက္တြန္သံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ရြာ့မလွမ္းမကမ္း ေတာအုပ္ေတာတန္းဆီက ၾကက္တြန္သံမ်ားပင္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီ။ တဆက္တည္း ဆိုသလို အိပ္တန္းဆင္းငွက္ျမည္သံမ်ားပါး သြားခဲ့ၿပီ။ ေနရာခန္႔မွန္းရခက္သည့္ ရြာထဲတေနရာက ေခြးေဟာင္သံၾကားရ၏။ တျခားမည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။
သူႏွင့္ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ၀ပ္ေနသည့္ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ျဖင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ရြာထဲသို႔ ၀င္ရႏ္ လယ္ကြက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေျပးကပ္သည္။ ရြာစည္း႐ိုးအတြင္းအထိ တဟုန္ထိုးေျပး၀င္သည္။ စည္း႐ိုးႏွင့္ကပ္လ်က္ အိမ္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေနရာယူသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းဆိုသလို သူႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ေျခသံမ်ားၾကားရသည္။ သူက က်န္ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ႏွင့္ အခ်က္ျပကာတားသည္။ သူတဦးတည္း ရြာလည္လမ္းေပၚတက္ႏွင့္မည့္အေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာလည္လမ္းေဘးကို ေျပးကပ္သည္။ ရြာထဲတြင္ လူသူမရိွသေလာက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသျဖင့္ သူက ေရာက္ရာေနရာတြင္ပင္ ေသနတ္ကို အသင့္ကိုင္ၿပီးရပ္သည္။ ရြာလည္လမ္းေပၚတက္သည္။ မ်က္ေစ့လ်င္လ်င္ နားတစြင့္စြင့္ႏွင့္ ေရွ႕ကိုဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သည္။ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္မွ်လွမ္းၿပီးမွ ေနာက္ကရဲေဘာ္မ်ားကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔ညာေျခဖ၀ါးေအာက္က အရာကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။ သူက ေျခေထာက္ျပန္မၾကြပဲ သည္အတိုင္း ရပ္သည္။ သူ႔ကိုလွမ္းေမာ့ၾကည့္ေနၾကသူမ်ာကို ေျမႀကီးနဲ႔ကပ္ၿပီး ၀ပ္ေနရန္ အခ်က္ျပသည္။ သူ႔ေျခဖ၀ါး ေအာက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး မိုင္းဗံုးနင္းမိထားေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေပါက္ကြဲသံႀကီး ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ လူတေယာက္ ဖံုလံုးႏွင့္အတူ လက္ခုပ္တေဖာင္ခန္႔အထိ ေျမာက္တက္ပါသြားၿပီးမွ ျပန္က်သည္။ ေခြးေဟာင္သံမ်ား၊ လူသံမ်ား ဆူညံသြား၏။ ေသနတ္သံမ်ားကိုမူ မၾကားရ။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ သူ႔ေဘးသို႔ေဲရာက္လာၾကသည္။ ရြာသားတခ်ဳိ႕ သူ႔အနားကို ေရာက္လာၾကသည္။ သူက မ်က္လံုးမ်ားကို မိွတ္ကာ ေသနတ္ကိုသာ တင္းတင္းဆုပ္ထားမိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးတြင္ အေမွာင္ထုႀကီး ႐ုတ္တရက္ လႊမ္းမိုးသြားေလသည္။
(ခ)
သူတို႔အဆုတ္၊ ထားခဲ့ျမႇဳပ္သည့္
ဗံုးငုတ္တိုက္မွား၊ ေမာင္ေျပာက္က်ားကို
ရြာသားရြာသူ၊ ေမးၾကျမဴသည္
အူအူယမ္းေငြ႕ ထတုန္းတည္း..။
“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ ခ်စ္သူအားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ့လိုသနည္း” ။
“ငယ္ကၾကင္ျမတ္၊ မိသက္မွတ္ကို
ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေျပာပါေလ” ။
မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ စူး႐ွတင္းမာသည့္ အလင္းေရာင္မ်ားက သူ႔ဥေဏွာက္အထိ တိုး၀င္ လာသလို နာက်င္သြားရ၏။ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ပိတ္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တေနရာမွ ေလမ်ား ခႏၶာကိုယ္ အတြင္း တိုး၀င္လာေနသလို ခံစားရ၏။ လက္ကို မၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ကို ဆၾကည့္သည္။ သူသည္ ေလထဲ၌ ေမ်ာပါေနသလိုျဖစ္ေန၏။
နားထဲတြင္ ၾကားရသမွ်အသံမ်ားကို စစ္ထုတ္ေနရသည္။ မည္သည့္အသံမွ် အဓိပၸါယ္ မသဲကြဲ။ မည္သည့္အသံမွ် အဆံုးအထိ ဖမ္းဆုပ္လို႔မရ။ သူ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ....။ ဘာတခုမွ် မသဲကြဲ။
ခႏၶာကိုယ္အတြင္းက အင္အားဟူသမွ် က်စ္သထက္က်စ္ေအာင္ စုစည္းကာ၊ အေတြးအာ႐ံုကို ျမႇင့္ သည္။ ထုိအခါ သူ႔ေဘးတြင္ လူတခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းအံုၿပီး ရိွေနသည္ကို သတိျပဳမိလာရသည္။ မည္သူမွ် စကား မေျပာၾက။ သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကသည္။
“က်ေနာ့္ ... မိန္းမကို ေျပာလိုက္ပါ၊ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ခြင့္ျပဳတယ္”
လူတခ်ဳိ႕ထံမွ ၿငီးျငဴစုတ္သပ္သံမ်ားကို ၾကားရသလိုရိွသည္။ သူတို႔ ငိုေနၾကတာမ်ားလား။ သူ႔အျဖစ္ က မ်က္ရည္က်ရေလာက္ေအာင္ တန္ဘိုးႀကီးေနလို႔လား။ လူတေယာက္ ...။ ေသနတ္တလက္ႏွင့္ ...။ ေတာ္လွန္ေရးသမား ...။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္။ တိုက္ပြဲ၀င္။ ဒဏ္ရာရေသဆံုး...။ သူ႔အျဖစ္မ်ဳိး... သူတေယာက္တည္းသာ ႀကံဳရသည့္ ထူးျခား သီးသန္႔ဆန္သည့္ ဘ၀တခုေပလား။ သူဒီလို မယံုၾကည္ပါ။ သူသည္ အညၾတလူတေယာက္။ လူထဲက လူတေယာက္။ သူသည္ လူတေယာက္လို ေမြး၊ လူတေယာက္လို ႀကီးျပင္းကာ၊ လူတေယာက္လို ျပဳမူသြားလာခဲ့။ လူတေယာက္လို နိဂံုးခ်ဳပ္ျခင္းသေဘာမွ်သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ...။
“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ မိဘအားကို
ဘာမ်ား မွာခဲ့လိုသနည္း”။
“ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို
ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ”။
ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ေခ်ာင္းဟန္႔သံကို သူၾကားလိုက္ရ၏။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ၾကည္ျမေလးနက္လွသည့္ ဘုရား ရိွခိုးဆုေတာင္းသံကိုလည္း ၾကားရ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ေျခသံ၊ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ဆုေတာင္းသံမ်ားမွာ သူႏွင့္ နီးလာလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္။ ထိုအခါ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မည္သည့္ ေ၀ဒနာဒုကၡမွ် မခံစားရ။ ေလထဲတြင္ ေပါ့ပါးစြာ ေမ်ာပါလ်က္။ သို႔မဟုတ္ ရပ္တန္႔လ်က္။
“ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို
ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ” ။
ထူးျခားလွသည့္ တူရိယာသံကို သူၾကားရသည္။ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ သူရဲေကာင္းတို႔၏ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားကို သူၾကားရသည္။ စစ္သည္ရဲမက္မ်ား၏ လွံမ်ား ဓါးမ်ား ... ဒိုင္း၊ ကာ၊ လႊားတို႔ႏွင့္ ႐ိုက္ခတ္သံကို သူၾကားရသည္။ တိုက္စည္တိုက္ေမာင္းမ်ား တၿပိဳင္နက္ တီးခတ္လိုက္သည့္ မိုးခ်ိမ္းသံႀကီးကို သူၾကားရသည္။ ေျမျပင္လႊာသည္ ျပင္းစြာတုန္ခါလ်က္။ မိုးသက္မုန္တိုင္းမ်ား က်လ်က္။
ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ သူႏွင့္အတူ ေတာအုပ္ကို ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည့္ သူ႔ရဲမက္မ်ား ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ သူက အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြင္းစပ္တခုတြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္လည္း။ ရဲမက္တို႔၏ ေျခသံမ်ားကို သူမၾကားရေတာ့။ ရဲမက္တို႔၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ာကို သူမၾကားရေတာ့။ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္း သံမ်ားမွာ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္၏။ သူသည္ ရဲမက္္တို႔၏ေနာက္တြင္ တဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီကို သတိျပဳမိ ေသာအခ်ိန္၌ ေနရာင္ျခည္မ်ားလည္း အားအင္ဆုတ္႐ုပ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ လက္ကိုလႈပ္သည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို လႈပ္သည္။ မည္သည့္အရာမွ် လႈပ္ရွားလို႔ မရေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေျခလက္အဂၤ ါမ်ား မရိွေတာ့။ ထိုအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ တစံုတရာစကားတခြန္းကို အပီသဆံုး ေျပာထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရဲမက္တို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါမသြားခဲ့ သနည္း။ သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးခရီး အဆုံးအထိ မခ်ီတက္ႏိုင္ပဲ ရပ္ေနခဲ့ရသနည္း။ သူသည္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူေလာ။ အခြင့္အေရးသမားေလာ။ မဟုတ္ ...။ လံုး၀မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔မွာ ရိွသမွ် ခြန္အားဟူသမွ်ကို တစက္မက်န္ေအာင္ညႇစ္ထုတ္ကာ စကားတခ်ဳိ႕ကို အပီသဆံုး ေျပာလိုက္၏။
“အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ တိုင္းျပည္အားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ့ လိုသနည္း” ။
“ခရီးမတ္တတ္၊ လမ္းခုလတ္တြင္
ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြါ၊ ခြဲရပါ၍
အးနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ” ။
(ဂ)
ယမ္းေငြ႕အူအူ၊ တလူလူႏွင့္
ေမးျမဴၾကတုန္း၊ အေနာက္ကုန္းတြင္
ေနလံုးကြယ္ေလၿပီတကား။ ။
ၿငိမ္းေ၀
(စာဆိုႀကီး ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ရဲ႕ ေမြးေန႔ရာျပည့္အႀကိဳ အထိမ္းအမွတ္ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး။)
(က)
ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ရဲ ့၊ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ကေလး က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ တမင္တကာလုပ္ထားခဲ့သည့္အခ်က္ကို က်ေနာ္သြားေတြးမိသည္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း … ။ ေၾကကြဲရျပန္၏။
၂၀၀၅ - ခုႏွစ္ထဲကျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ”၏ ပထမဆံုး ထုတ္ေ၀သည့္ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို ေရးဆြဲေပး ခြင့္ျပဳရန္ က်ေနာ္ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူး၏။ သူကလည္း လိုလိုလားလားလက္ခံ၏။ ကတိေပးထားသည့္ရက္ ေက်ာ္လြန္သည့္ အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ဖက္က တာ၀န္မေၾကေသး။ တေန ့ … ၊ ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” သည္၊ သူငယ္ခ်င္းအေဖၚ မိန္းကေလးတဦးႏွင့္အတူ၊ က်ေနာ့္ထံ အေမါတေကာ ေရာက္လာ၏။ သူ ့လက္ထဲတြင္ “ ပ်ဥ္းမပြင့္ခိုင္ ” တခု ပါလာခဲ့၏။ သူ ့ကဗ်ာ စာအုပ္အမည္က “ ဖုန္းဆိုးေျမမွ ပ်ဥ္းမျပာ ” ျဖစ္၏။ က်ေန္ာ့၏ အခက္အခဲကို ရိပ္စားမိဟန္တူ၏။ သူကိုယ္တိုင္ “ ပ်ဥ္းမပြင့္ ” ကို မရမကရွာေဖြကါ က်ေနာ့္ထံ လာေပးသြားခဲ့၏။ သုိ ့ႏွင့္တိုင္ က်ေနာ့္ဖက္က ရုတ္တရက္ တာ၀န္မေၾကႏိူင္ခဲ့။ ဆယ္ရက္ခန္ ့ေက်ာ္မွပင္ က်ေနာ္ မဆြဲတတ္ဆြဲတတ္ႏွင့္ ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီမမည္ေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို သူကိုယ္တိုင္လာယူသြားခဲ့၏။ ကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာေသာအခါ ပန္းခ်ီၤအတတ္ပညာ နကန္းတလံုးမွ် နားမလည္မကၽြမ္းက်င္ပါပဲ၊ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီေရးဆြဲဖို ့ ခြင့္ေတာင္းခဲ့မိ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္လို ့မဆံုးေတာ့ … ။ က်ေနာ့္ ပေယါဂေၾကာင့္ မလွမပျဖစ္သြားရသည့္ သူ ့ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုး အတြက္ ေၾကကြဲလို ့မဆံုးေတာ့။ အခုလို ကိုယ္ႏွင့္ဆိုင္သည္ မဆိုင္သည္၊ တန္သည္ မတန္သည္ မခ်င့္ခ်ိန္ပဲ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မိ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေနာင္တရလို ့မဆံုးေတာ့ ။
ယၡဳအခါ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ၏ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကို က်ေနာ္ေတြ ့ရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စိတ္လႈပ္ရွား တုန္လႈပ္လာရျပန္သည္။ သို ့ေသာ္ လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ ကိစၥအတြက္ က်ေနာ့္မွာ မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိူင္ေတာ့။ ေနာင္တြင္ သည္လို အမွားမ်ဳိး မလုပ္မိေစရန္သါ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့၏။ သူ၏ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကိုသါ ဖတ္ရႈ ခံစားဖို ့ဆံုးျဖတ္ရေတာ့၏။
(ခ)
“ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ၏ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ကဗ်ာ(၇)ပုဒ္ပါရိွ၏။ ကဗ်ာအားလံုးကို ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေဖၚျပထား၏။ သည္အထဲတြင္ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ “ ေျခရာေပ်ာက္ ” ကဗ်ာကို က်ေနာ္ထပ္ၿပီးေတြ ့ရ၏။ သည္စာအုပ္ထဲမွ ကဗ်ာမ်ားမွာ၊ ပံုႏွိပ္ေဖၚျပထားၿပီးေသာကဗ်ာမ်ားျဖစ္၏။ သူက ပံုႏွိပ္ေဖၚျပခံထားရၿပီးသည့္ ကဗ်ာမ်ားထဲမွ လူ ့အခြင့္အေရးႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္သည္ဟု ယူဆသည့္ကဗ်ာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး၊ ယၡဳလို တစုတစည္းတည္း ထုတ္ေ၀ ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေလသည္။
ကဗ်ာ (၇)ပုဒ္ထဲက “ ပလိုင္းအိမ္ ” ၊ “ ေျခရာေပ်ာက္ ” ကဗ်ာႏွင့္ “ မိစာၦမ်က္လွည့္ ” ကဗ်ာသံုးပုဒ္မွာ ထူးျခား၏။ ကဗ်ာျဖစ္သြားေသာကဗ်ာမ်ားဟု က်ေနာ္ထင္၏။ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို ဒက္ထိတိုး၀င္ ထိခတ္ႏိူင္ေသာ ကဗ်ာမ်ားဟု က်ေနာ္ယူဆ၏။ က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ လူထု၏ရင္ခုန္သံ တစိပ္တပိုင္းကို “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွ တဆင့္ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ “ ပလို္င္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈရင္း က်ေနာ့္နားထဲ၌ ငိုရိႈက္သံ၊ ေသနတ္သံမ်ား၊ စစ္ဖိနပ္ သံမ်ားကို က်ေနာ္ၾကားေနရ၏။
ဖိုးမူတို ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေျပးေနရဦးမွာလဲ။
ထမင္းခ်ည္းသက္သက္ ခုႏွစ္ရက္
မိႈတလွည့္ မွ်စ္တလွည့္ ရွစ္ရက္
၀ဥနဲ ့ ေၾကြးဥေတြလည္း သံုးေလးရက္
အခုေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ ့ ငွက္ေပ်ာပင္
ဒီအပင္ေတြကုန္သြားရင္
ဖိုးမူတို ့ ဘယ္လိုအသက္ရွင္မလဲ။
( ပလိုင္းအိမ္ကဗ်ာမွ … )
လြန္ခဲ့ေသါ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္က၊ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္အတြင္း က်ေနာ္ခရီးသြားခဲ့သည္။ မယ္ေညာစီးေတာင္ႏွင့္ မနီးမေ၀း … ။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းေဘးက ကရင္ရြာကေလးမ်ား၊ တႏွစ္တခါ ရြာေျပာင္း ရြာေရႊ ့ၾကရ၏။ ရြာသားမ်ား ေခ်ာႀကီး၊ ေခ်ာေလး လို္က္ၾကရ၏။ ကင္းေစါင့္ၾကရ၏။ လုပ္အားေပးၾကရ၏။ ထုို ့ေၾကာင့္ ေတာင္ယါစူးထုိးစိုက္ပ်ဳိးခ်ိန္မရၾက။ သို ့မဟုတ္ ေတာင္ယါစပါး မရိိတ္ႏိူင္ၾက။ ဥယ်ာဥ္ေတြဆီ မသြားႏိူင္ၾက။ ေတာင္ယါမ်ား ပ်က္ဆီး၊ ဥယ်ဥ္မ်ား ပ်က္ဆီး … ။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္း ၊ ဒံုသမိေခ်ာင္း တေလွ်ာက္၊ က်ဳံစိန္ႀကိဳး၀ိုင္းႀကီးအတြင္း လူတကိုယ္စာ အိပ္ယါငယ္မ်ား … ။ သစ္ခက္၊ ျမက္ေျခာက္ခင္းထားသည့္ ပုန္းခိုက်င္း ေရႊ ့ေျပာင္းအိပ္ယါငယ္မ်ား ။ သည္လို တႏွစ္ …. ႏွစ္ႏွစ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ … ။ သည္လိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုမ်ား ဘယ္လိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ႏူိင္ၾကပါေတာ့မလဲ … ။ က်ေနာ္ မေတြး၀ံ့ခဲ့ ။
သင္တိုင္းျဖဴစ ေသြးပြက္ပြက္ထ
လဲက်ေနတဲ့ပလိုင္းေဘး မိႈပြင့္ေတြေဖြးလို ့
ရာဘါဖိနပ္တဖက္ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေမွာက္လ်က္
မိုးမခ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ၿပီ။
( မိစာၦမ်က္လွည့္ကဗ်ာမွ )
နအဖစစ္သား (၃)ဦး၏ အဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရသည့္ ဖလံေတာင္ရြာသူ “ မေရသူ ” အေၾကာင္း က်ေနာ္စာေရးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ေခတၱပုန္းခိုေနရာေတာစပ္သို ့ “ မေရသူ ” ႏွင့္ သူ၏ခင္ပြန္းတို ့၊ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာၾက၏။ “ မေရသူ ” က၊ ငရဲ က်ခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ခေရေစ့တြင္းက်ေျပာျပခဲ့၏။ “ ခင္ပြန္း ” ျဖစ္သူက ျမန္မာလို ဘာသါျပန္ေပး၏။ သတင္းမွတ္တမ္းေရး ေနသည့္ က်ေနာ့္လက္မ်ား တုန္ရင္ေနခဲ့သည္။
တခါတခါလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀
တခါတခါလည္း မျပည့္မ၀
ဒါေပမယ့္
အၿမဲတမ္း ရွင္းသန္ ့တဲ့ လေရာင္ေတြ … ။
( သူပုန္ေလးတေယါက္အေၾကာင္းကဗ်ာမွ … )
ခဲတံတေခ်ာင္း၊ စားပြဲတလံုး၊ ကားတစင္း၊ အကၤ်ီတထည္ကို ပုဂၢလိပိုင္လုပ္၍ ရပါသည္။ ထို ့အျပင္ ေရႊတဆယ္သား၊ ငါးပိ တပိႆာ၊ စက္ဘၤီးတစီး၊ ရာဇပလႅင္တခု …၊ ထိုနည္းတူစြာပင္။ သို ့ေသာ္လည္း “ လေရာင္မ်ားကိုမူ လူသားအားလံုး မွ်ေ၀ခံစားပိုင္ ခြင့္ ရိွသည္ ” ဟု ဂ်ပန္ ဟိုကၠဴကဗ်ာဆရာ “ ရိွကကု ” ကေရးခဲ့ေျပာခဲ့ဖူး၏။ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက သူပုန္ေလး တေယာက္အဖို ့ေတာ့ လေရာင္ေ၀စု တခုမွ်ရခဲ့ဟန္ မတူပါ။
(ဃ)
“ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” က၊ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္၊ လူ ့အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္ခံၾကရသည့္ ကရင္တိုင္းရင္းသား မ်ား ( သို ့မဟုတ္ ) ပလိုင္းအိမ္ထဲက ပ်ဥ္းမပြင့္မ်ားအေၾကာင္းကို ကဗ်ာဖြဲ ့ခဲ့သည္။ အမွန္စင္စစ္ လူ ့အခြင့္အေရးအခ်ဳိးေဖါက္ခံၾက ရသည့္ သူမ်ားမွာ ျမန္မာတျပည္လံုးမွ လူအားလံုးပင္ျဖစ္သည္။ လူထုႀကီးတရပ္လံုးခံစားေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူထု တရပ္လံုး ေဆါက္တည္ရာမရျဖစ္ေနၾကရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္က သည္ေဆါင္းပါးကို အခုလို ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။
“ စေကာထဲက ဆီးသီးမ်ားႏွင့္ ပလိုင္းအိမ္ထဲက ပ်ဥ္းမပြင့္မ်ား ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ။
ေမာင္ဖူးတင့္
(၂၀၀၆ - ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမွာတင္ခဲ့တဲ့စာမူျဖစ္ပါတယ္။)
စကားနိဒါန္း
၁၉၉၁ခုႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ ေတာင္ေပၚေဒသကို လ်ဳိ႕၀ွက္ခရီး ထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မကဒတ လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) က ၊ ၂၁၀ တပ္ရင္းမႈး ဗိုလ္မွဴးေလးဆန္းလင္း (က်ဆံုး) ဆီ သြားၿပီး ေတြ႕ဆံုခဲ့တာပါ။ ေတာင္ေပၚေဒသ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြဆီက ဗဟုသုတ တခ်ဳိ႕ သင္ယူေလ့လာဖို႔ ခရီးထြက္ခဲ့တာပါ။ ေျမျပန္႔ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္မွာမွ မေဖာ္ျပရေသးတဲ့ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ပါပဲ။
ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား ေ၀မွ်ခံစားၾကည့္ဖို႔ပါ ...။
မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း
(က)
ရိွခဲ့ဖူးသည္
ခံစားမႈ သေႏၶတစနဲ႔
ဘ၀ကို အစတည္
ယံုၾကည္ခဲ့သည္ ဆိုပါစို႔။
ရိွခဲ့ဖူးသည္
အျဖဴေရာင္ကိုခ်စ္တယ္
အနက္ေရာင္ကို မုန္းတယ္
အဲဒီလို ဒြံတရသနဲ႔
ဘ၀ကို တည္ဖြဲ႕ ခိုင္ၾကည္ခဲ့ၿပီ ဆိုပါစို႔။
စိတ္ျဖဴတဲ့ အလွ
မိတၱဴမဲ့ဘ၀ ေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးစား
ငါ့ သက္ရိွထင္ရွား
အထင္ကရ ကာလမ်ား
ငါ့ ပန္းခ်ီကားမ်ား ... ... ...။
(ခ)
ငါဟာ
ဗမာျပည္ ဗဟိုခ်က္မ
အပူဆံုး ႏွလံုးသားရိွရာ
မိုးေခါင္ေရရွား ေဒသမွာ
ေမြးဖြားခဲ့သူ။
“အစာလင့္” တဲ့ စလင္းၿမိဳ႕ေလး
ငါခ်စ္တဲ့
ေျခာက္ေသြ႕ရပ္၀န္းထဲက ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕
အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးထဲက ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြေပါတဲ့ လမ္းတခု
အဲဒီလမ္းေဘး ေဆး႐ံုတခုေရွ႕က အိမ္တအိမ္ ...။
“၀က္သည္းကန္” နဲ႔ “ကန္ေခ်ာင္”
ၿမိဳ႕စြန္က “႐ုပ္စံုေက်ာင္း”
“သူေကာင္းတိုက္” နဲ႔ “ကယ္ပါရြာ”
အေမျမင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔
ျပဴေစာထီးဗိုလ္ ဦးစရဲ႕အေလာင္း။
ျမင္းခြါသံမ်ား
ေပါက္ကြဲ ဆဲဆိုသံမ်ား
ၿမိဳ႕႐ိုးေဘးက ေသြးကြက္မ်ား
သစ္ပင္တပင္ရဲ႕ ပင္စည္ေပၚက လူ႔ဥေဏွာက္မ်ား
ေရာင္စံုသူပုန္မ်ား ...။
စုတ္ခ်က္တခ်ဳိ႕ဟာ
ငါ့ဘ၀ ပိတ္ဖ်ဥ္ေပၚမွာ
ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း တို႔ထိသြားၾကတယ္။
သနပ္ခါးန႔ံ
သီးသီးနံ႕ ဆီးသီးနံ႔
ၾကာစြယ္ယိုနဲ႔ ကတြတ္ယို
မုန္႔ျပစ္သလက္နဲ႔ ပုန္းရည္ႀကီးတို႔ကို
ငါ စြဲမက္ခဲ့တယ္။
ငါဟာ
ေရႊဘရဲ႕ ေတာပုန္းႀကီးစံဖဲ႐ုပ္ရွင္ကား
ေၾကာ္ျငာလွည္းရဲ႕ ေနာက္ၿမီးဖ်ားမွာ
ေျပးလႊားလိုက္ပါရင္း
ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။
“ကယ္ပါရြာ” က ဦးေလးျဖဴနဲ႔
ထမင္းအတူစားမိလို႔
ကစားေဖာ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ၀ိုင္းပယ္မႈကို ခံခဲ့ရတယ္။
သူ႔ေကာင္းတိုက္၀န္းႀကီးထဲက
“ဦးထြန္းျမင့္ေအာင္” ဆုိတဲ့ လူႀကီးတေယာက္ေရွ႕မွာ
ဒူးေထာက္ရိွခိုးၿပီး
႐ိုးရာစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။
“သင္႐ိုးေလးရပ္”
မြန္းၾကပ္တဲ့ လမ္း႐ိုးေဟာင္း
“ထံုးစံေက်ာင္း” မွာ ငါ စာသင္ခဲ့တယ္။
အလွအပ ျပင္ဆင္ျခင္း
အ၀တ္အစား သစ္လြင္ျခင္းဟာ
ကံၾကမၼာကို အာခံႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အစဟာ
ပုဒ္ျဖတ္နဲ႔ ပုဒ္ဆက္မ်ား
ကြက္လပ္နဲ႔ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္မ်ား
ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခမွတ္စုမ်ား
စုဖြဲ႕ထားတဲ့ သနားစရာ့ အက္ေဆးတပုဒ္လိုပါပဲ။
(ဂ)
(ငါ့ေန႔ရက္ေတြဟာ
တရက္နဲ႔တရက္
သဘာ၀ကိုးကြယ္မႈနဲ႔
ရစ္ေႏွာင္လို႔သာ ရိွေစခ်င္ေတာ့။
၀ီလ်ံေ၀ါ့စ္၀ဒ္ ရဲ႕ “တမ္းတျခင္း” မွ )
ျပဒါးကြာစ
မွန္တခ်က္ကို ျမင္ရသလို
ပတ္၀န္းက်င္ကို ငါၾကည့္တယ္။
ေနေရာင္
လေရာင္
ၾကယ္ေရာင္
ပန္းပြင့္ လိပ္ျပာ စမ္းေခ်ာင္း
ေက်ာင္းသခၤန္းနဲ႔ ေတာအုပ္
ဘုတ္အီသံ
ေခြးအအူသံ
တစ္တီတူး ျမည္သံ ...။
တၿမိဳ႕လံုးကို တုန္လႈပ္သြားေစတဲ့
ဧရာ၀တီ ရက္မွန္သေဘၤာႀကီးရဲ႕
ဥၾသမႈတ္သံကို ငါဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
“မမင္းပူး” မွ မင္းဘူးၿမိဳ႕ရဲ႕
လိပ္ေတာင္ေပၚက
ေက်ာ္ၾကည့္တဲ့အခါ
“နဂါးပြက္ေတာင္” ပန္းခ်ီကား
အျပာေရာင္ လိမ္းက်ံထား
ပီကာဆို ဖ်ားေလာက္ရဲ႕။
႐ိုးစင္းလြန္းတဲ့
ငါ့ရဲ႕ အတၱေနာမတိ စိတ္ဆႏၵေတြဟာ
သဘာ၀ရဲ႕ လ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြမွာ
ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္။
လူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈစည္းကမ္းကို
တကၠေဗဒနည္းလမ္းနဲ႔
ခြဲျခမ္း ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တယ္။
ငါ့ဦးေခါင္းထဲက ကဗ်ာေတြဟာ
အစာရွာထြက္ျခင္း
သီခ်င္းဆိုျခင္း
ငိုျခင္း ရယ္ျခင္းမ်ားနဲ႔အတူ
အခ်ိန္မွန္မွန္ အိမ္ျပန္လာေလ့ရိွခဲ့တယ္။
လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ထဲမွာ
စာအုပ္ေတြ
စည္းကမ္းေတြ
႐ုပ္တုနဲ႔ ေၾကးစည္သံေတြ
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ အမိန္႔ေတြ
စမ္းေရနဲ႔ ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြ
ပက္က်ိလို ေႏွးေကြးၿပီး
ပိုးဟပ္လို နံေဟာင္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြ။
ဒီၾကားထဲက
မျပည့္၀တဲ့ ဆႏၵတခ်ဳိ႕က
မွ်စ္စို႔ေတြလို ထိုးေထာင္
စိတ္ကူးတခ်ဳိ႕က
ရြက္သစ္ေတြလို ထြက္ျပဴ
ပရိေဒ၀တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ျမက္သီးေတြလို တြယ္ကပ္ၿငိပါ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အခ်ိန္ကာလတခ်ဳိ႕ဟာ
သစ္ေခါက္ေတြလို ကြာက်သြားၾကတယ္။
(ဃ)
(ေသနက္ကို က်ည္အျပည့္ထည့္လာသူမ်ား
ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္ရန္
အမိ္န္႔ေတာ္ကို ဦးထိပ္ရြက္လာသူမ်ားသည္
သီခ်င္းဆိုလ်က္ရိွေသာ
လူအုပ္ကိုသာ ေတြ႔ရိွရသည္...။
ပက္ဘလို နယ္႐ူဒါရဲ႕ “ပန္းၿခံတြင္း၌ က်ဆံုးသူမ်ား” မွ )
“က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
ငတ္မြတ္ျခင္း
အေစာ္ကားခံရျခင္း
အႏွိမ္ခံရျခင္းမ်ားအတြက္
အိမ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၾက။
၈-၈-၈၈
ေလထဲမွာ လႊင့္ပ်ံျဖာထြက္လာတဲ့ ဓါတ္စက္သံဟာ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကမၻာႀကီးကို
႐ိုက္ပုတ္ၿပီး ႏိႈးလိုက္တယ္။
မသိနားမလည္မႈနဲ႔
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း အဖုံဖုံကို သံပံုးတီးလႊတ္ၾက။
လူနဲ႔လူခ်င္း
လွပစြာ ကၽြန္ဇာတ္သြင္းထားတဲ့
စနစ္ေဟာင္းရဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါးမႈကို
ေမာင္းထုၿပီး စစ္ေၾကညာၾက။
ဒါဟာ
ဗမာျပည္ျဖစ္တယ္
ကမၻာႀကီးရဲ႕ ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်က္မဟာ
ဗမာျပည္ျဖစ္တယ္။
လူသားရဲ႕
လြတ္လပ္မႈ သမိုင္းဆက္ထံုးမွာ
ဘယ္တုန္းကမွ မႀကံဳဘူးတဲ့
ထူးကဲတဲ့ အကန္႔ငယ္တခုျဖစ္တယ္။
လယ္သမားေတြက
`တာ၀န္ေက်စပါး ... တာ၀န္ေက်စပါး´ ဆိုတဲ့
ခါးသီးတဲ့ အတိတ္ဇာတ္ကို
ေျမျမႇဳပ္သၿဂၤိဳလ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။
အလုပ္သမားေတြက
`လုပ္အားေပးစနစ္´ ဆိုတဲ့
ေခတ္သစ္ ေက်းကၽြန္ ျဗဴ႐ိုကေရစီကို
ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ၿဖိဳခ်ၾကတယ္။
အႀကိမ္ႀကိမ္စိမ္ေခၚ
အလီလီတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့
စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက
ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္း ဆိုၾကတယ္။
သမဂၢေျမေက်ာင္းေတာ္က
တေျဖာင္းေျဖာင္း ႐ိုက္ခတ္လိုက္တဲ့
ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံဟာ
အာဏာရွင္ဟူသမွ်ထံ
ရာဇသံ ေပးလိုက္တယ္။
သူတို႔
ေသနက္ေျပာင္း၀ေတြမွာ
ပန္းပြင့္ေတြ ထိုးစိုက္ၿပီး
လွံစြပ္ဖ်ားေတြမွာ ရင္ေကာ့ရပ္ၿပီး
အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ေသြးအိုင္မ်ားရိွရာ
ရဲ၀ံ့စြာ တိုးသြားခဲ့တယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ
ေအးစက္တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားေက်ာက္တံုးဗံုကို
အစြမ္းကုန္ တီးခတ္လိုက္ၾကတယ္။
ေစာင္ၿခံဳထဲ ေျမြေတြ႕သလို
ငါ့ေျခငါ့လက္ေတြဟာ
အေသလိုလည္း ျဖစ္သြားရတယ္။
ငါ့အေတြး ငါ့အျမင္ေတြဟာ
ပြဲခင္းထဲ ခဲက်သလို
ဖ႐ိုဖရဲ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။
ငါဟာ
ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းတဲ့
ေနာက္ဆံုးလူသားအျဖစ္
ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ပါကလား။
ကမၻာ့တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းမွာ
ဖံုတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့သူ
“လူမ်ဳိးမ်ား” ရဲ႕စာရင္းမွာ
ငါတို႔ အသြင္းခံခဲ့ရပါကလား။
၁၉၆၂
ဇူလိုင္လရဲ႕
ဒုတိယ အာဇာနည္မ်ားဟာ
ဗမာျပည္ အလွည့္အေျပာင္းကို
ေကာင္းေကာင္းႀကီး တပ္လွန္႔ခဲ့တာ
ငါမသိခဲ့ဘူး။
“အလုပ္သမား” “လယ္သမား”
အေျခံလူတန္းစား ေ၀ါဟာရေတြနဲ႔
ေရာေမႊက်ဳိခ်က္ “ဟင္းတခြက္” ရဲ႕ ေဘးမွာ
လူေတြ လူေတြ လူေတြ
ယင္ေကာင္ေတြလို ေသခဲ့ရပါလား။
အနီေရာင္ မုန္တိုင္း
အစိမ္းေရာင္ ေရလိႈင္းမ်ား
ၾကာပြတ္သံမ်ား ...
လႊတ္ေတာ္
ပါတီညီလာခံနဲ႔ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား
ၿပိဳလဲသြားေသာ ဆိုင္းပုဒ္မ်ား
ထိုးေကၽြးလိုက္ေသာ နယ္႐ုပ္မ်ား
ပြဲေတာ္အုပ္ခ်ေကၽြးျခင္းမ်ား
အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းနဲ႔ ေစ်းဆစ္မႈမ်ား
ကတိက၀တ္မ်ား ....။
အရွင္သခင္သစ္ဆိုသူေတြဟာ
ကၽြန္သစ္ေတြ ေမြးဘို႔ ႀကိဳးစားရင္းက
အလွပဆံုး လိမ္ညာမႈ
“ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး ” ဟစ္ေၾကြးလာၾကျပန္တယ္။
“ႏိုင္ငံေတာ္ ကိုးကြယ္ေရး” ေမာင္းထုၿပီး
လူစုဘို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။
ယခုတဖန္
“ဗမာမဆန္ဘူး” ဆိုတဲ့ လက္နက္နဲ႔
စြဲခ်က္ေတြ တင္ၾကျပန္တယ္။
အႀကိမ္တေထာင္ေျမာက္
မုသာ၀ါဒ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းျခင္းနဲ႔
အတင္းအဖ်င္းပြဲ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။
ငါ့ဘ၀ရဲ႕
ထမ္းပိုးတန္းခံစားမႈမ်ားဟာ
ငါ့ေျခ ငါ့လက္ ငါ့မ်က္လံုး
ငါ့ေသြး ငါ့သား ငါ့ႏွလံုးသာ
အားလံုးကို မန္းမႈတ္
တမုဟုတ္ခ်င္း “အသက္သစ္” သြင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။
သခင္တပိုင္း ကၽြန္တပိုင္းအျဖစ္နဲ႔
ငါ့ရဲ႕ တပိုင္းေဒသ
နလန္ထခဲ့ၿပီ။
ငါ့ဥေဏွာက္္ထဲက
ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ဟာ
သူပုန္ထကုန္ၾကၿပီ။
ငါ့ကို ခ်န္ထားၿပီး
“တားျမစ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ”
ရဲရဲ၀င္ဘို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီ ...။
(င)
ေရႊေရာင္ၿပိဳးျပက္တဲ့
ေသာင္ျပင္ထက္မွာ ငါရပ္ခဲ့တယ္။
မိန္းမပ်ဳိတအုပ္
ဟန္မလုပ္ဘဲ ရယ္ေမာသံလို
ႏုပ်ဳိလတ္ဆတ္လွတဲ့ ေရက်သံကို
ငါၾကားရတယ္။
အဖြားအိုတဦးရဲ႕ ၿငီးျငဴသံလို
ေပ်ာက္တခ်က္ ထင္တခ်က္
ဆုတ္တခ်က္ တက္တခ်က္
ေျပးလႊားလာတတ္တဲ့
ေလးတိုးသံမ်ားကို ငါနားစြင့္တယ္။
ကမၻားယံတေလွ်ာက္
ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ ေဖာက္ထားတဲ့
လူသြားလမ္းကေလးကို ငါခ်စ္တယ္။
ေတာင္ထိပ္မွာ
ျမဴေတြ ထုသိပ္စီးေမ်ာေနတာ
ငါခ်စ္တယ္။
ေပါကၡရ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ေျခရာေဖ်ာက္ႏိုင္စြမ္းတဲ့
လြမ္းစရာ့ရြာငယ္မ်ားကို ငါခ်စ္တယ္။
က်ည္ေတာက္ထုိးဟင္း
ဘိစပ္ရြက္ဟင္းနဲ႔
ေတာင္ယာထမင္းကို ငါခ်စ္တယ္။
ဆန္ဖြပ္ေမာင္းေထာင္းရင္း သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။
သူရဲေကာင္းပံုျပင္မ်ား
ေသြးေခ်ာင္းစီးတိုက္ပြဲမ်ား
ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ား
ထိတ္လန္႔ဘြယ္ စြန္႔စားခန္းမ်ား
ေမတၱာ အခ်စ္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ သေရာခိုင္းကာလမ်ား
၀ိုင္းပါယ္ခံရမႈ
မုန္းတီးမႈ
တူးမီးေသနတ္
လက္ေကာက္ေျခက်ဥ္း
ေခါင္ေရ
သင္တိုင္း
ေတာ၀က္ေခါင္းခ်ဥ္ ...။
သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ
႐ိုးရာသခၤ်ာတပုဒ္ပမာ
အေျဖထုတ္ဘုိ႔ လြယ္ကူလွတယ္။
သူတို႔မွာ
ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာ
ထုေထာင္း စုေဆာင္းထားတဲ့
ယဥ္ေက်းမႈေကာင္းေတြရွိတယ္။
ေတာရနံ႔ ေတာင္ရနံ႔
ေတာင္ယာစပါးခင္းေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ေလ
ေအးစက္တဲ့ ေတာင္က်ေရ
ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ
ေရႊထြက္တဲ့ေခ်ာင္း ...။
ေတာင္ေပၚလူမ်ဳိးစုဆိုတာ
ဗမာျပည္ရဲ႕ ေျခလက္အဂၤ ါ။
သူတို႔ဟာ
ငါတို႔လိုသြား ငါတို႔လိုစားၾကတယ္.
ငါတို႔လို
ခ်စ္ၾက မုန္းၾက စာဖြဲ႕ၾက
ေတးဂီတကို ျမတ္ႏုိးၾက
ကၾက ခုန္ၾက။
ငါတို႔မွာရိွတဲ့ အရာဟူသမွ်
သူတို႔မွာလည္း ရိွၾကတယ္။
ေျမျပန္႔က တိုက္ခတ္လာတဲ့ မုန္တိုင္းကို
ငါတို႔လိုဘဲ မုန္းၾကတယ္။
မိုးေပၚက က်လာတဲ့ ေရစက္မ်ားကို
ငါတို႔လိုဘဲ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။
သူတို႔မွာ “ဘ၀” ရိွတယ္။
သူတို႔မွာ “ကဗ်ာ” ရိွတယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚမွာ
“ကဗ်ာ” ရိွတဲ့ လူမ်ဳိးတိုင္း
“သမုိင္း” ရိွၾကတယ္။
သူတို႔နဲ႔အတူ
ေတာင္ခိုးၿမဴေငြ႕ ဖက္ေပြ႕အိပ္စက္
အိပ္မက္သစ္မ်ား ျမင္မက္ခဲ့တယ္။
ဖ်ာတခ်ပ္သာသာ
ေတာင္ထိပ္တေနရာမွာ ငါရပ္လိုက္တယ္။
ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ္ျငား
ထုထည္ႀကီးမားလွတဲ့ ႐ိုးမေတာင္တံတိုင္းဟာ
အျပာေရာင္ ေရလိႈင္းႀကီးေတြလို
ငါ့ကို ၀န္းရံကခုန္ၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာရပ္လ်က္
ေနထြက္ျခင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။
လေရာင္ကို ေစာင္ၿခံဳခြင့္ ႀကံဳခဲ့ပါၿပီ။
(၁၉၉၁ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း
မကဒတ ႏွင့္ ေတာင္ေပၚခရီး)
(စ)
(က်ေနာ္တို႔ဟာ
လွပစြာ ႐ူးသြပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္တယ္။)
(မကဒတ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ မွတ္စုမ်ားမွ)
ဒီကိုေရာက္ဘုိ႔ရာ
ပါလာတဲ့ လက္စြပ္နဲ႔နာရီ
လာဘ္ထိုးၿပီးမွ ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။
ရန္သူ႔အေလာင္းေဘး
ေသနတ္ကို တက္ေကာက္ၿပီး
က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းကို အင္အားျဖည့္တင္းခဲ့ရတယ္။
ေစာထစခန္းမွာ
ကမၻာမေၾကဘူး သီခ်င္းေတြၾကား
ငွက္ဖ်ားေရာဂါေအာက္
တေယာက္ၿပီး တေယာက္
ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဒူးမေထာက္ခဲ့ဘူး။
သမိုင္းတခုရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းမွာ
သဘာ၀ရဲ႕ အထုအေထာင္းကိုလည္း
ေခါင္းမေစာင္းဘဲ တင္းခံခဲ့ၾကတယ္။
မုဒံု ပခုကၠဴ မေကြး
ေတာင္ငူ ျမစ္ႀကီးနား ၿမိတ္ ေတာင္ႀကီး
ေညာင္ေလးပင္ ပုသိမ္
ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ...။
“က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဒုတိယပင္လံုစိတ္ဓါတ္နဲ႔
ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗမာျပည္ကို ထူေထာင္ၾကမယ္”။
“က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဗမာျပည္လူ႔ေဘာင္ရဲ႕
အက်ဥ္းေထာင္နံရံကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္
သံမဏိတေခတ္ ထူေထာင္ဘို႔ႀကိဳးစား
ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္တယ္”။
(မကဒတ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမႈ မွတ္စုမ်ားမွ)
သူတို႔ဟာ
သနပ္ခါးပင္ေဘးမွာ စာထိုင္ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
မခ်စ္စုသရက္ပင္ေအာက္မွာ စာက်က္ခဲ့ၾကတယ္။
ေရာ္ဘာၿခံေတြထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးကစားခဲ့ၾကတယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္ မုဒံုသြား ကားလမ္းေပၚမွာ ဂစ္တာတီးခဲ့တယ္။
ဧရာ၀တီကမ္းနဖူးမွာ
ေန႐ူးနဲ႔ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။
စာသင္ခန္းမ်ား
မိဘနဲ႔ခ်စ္သူမ်ား
လၻက္ရည္ဆိုင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံု ပြဲေစ်းတန္း
စာအုပ္ ေဘာလံုးနဲ႔ ဆုတံဆိပ္မ်ား
ပုဂၢိဳလ္ေရး အာမခံခ်က္မ်ား ...။
သစ္ကိုင္းေျခာက္တခုထက္က
ငွက္ငယ္မ်ား ထပ်ံသြားၾကတယ္။
လွပဆန္းသစ္
ပ်ဳိျမစ္ေတာက္ေျပာင္
ေဘာင္မၾကစ္ရေသးတဲ့
ရာဇာ၀င္တေခတ္ ပိတ္ကားေပၚက
စိတ္ထင္ခ်က္ နမိတ္ပံုမ်ား ....။
“အီဗရာဟင္လင္ကြန္း” ဟာ
လမ္းေဘးမီးတိုင္ေအာက္မွာ
တေယာက္ထဲ စာထိုင္ဖတ္ေနတယ္။
အာဏာရွင္ဟစ္တလာဟာ
စႀကၤာတံဆိပ္တပ္ စစ္သားေတြၾကားက
ကားစီးရင္း ခ်ီတက္လာေနတယ္။
ဘတ္စတီးေထာင္ႀကီးထဲက လူေတြဟာ
က်ည္ဆံေတြကို လက္နဲ႔ကာဘို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။
မဟတၱမဂႏၶီရဲ႕ ဦးေခါင္းေဘး
ဖံုတေထာင္းေထာင္းၾကားက
ျမင္းခြါသံတေျဖာင္းေျဖာင္း ထြက္ေပၚလာတယ္။
အီတလီျပည္ လူထုႀကီးဟာ
မူဆိုလုိနီကို ႀကိဳးစင္တင္ဘို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။
“အိုဒက္ဆာ” ေလွကားေပၚက
ထီး၊ ဘိနပ္၊ ဦးထုပ္နဲ႔ ေသြးအိုင္မ်ား။
တီယံမင္ရင္ျပင္ေပၚက ရြက္ဖ်င္တဲငယ္မ်ား။
ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား။
ခြပ္ေဒါင္း
တူတံဇင္
ပုခက္လႊဲေသာလက္ႏွင့္ ခ်ဳိးငွက္မ်ား ...။
(ဆ)
(က်ဳပ္သိတယ္
က်ဳပ္တို႔ ၀ိဥာဥ္ရဲ႕
ေရႊတြင္းေတြကိုသာျမင္ရရင္
ေနေမွာင္သြားတယ္။
မာယာေကာ့စကီးရဲ႕ “ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္” မွ)
ငါ့ေဘးမွာ
အစိမ္းေရာင္ ေတာင္တံတိုင္းေတြ ရိွတယ္။
ငါ့ေရွ႕မွာ
အနီေရာင္ ႏွလံုးသားေတြရိွတယ္။
ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့
ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ သစၥာပန္းပြင့္မ်ား ...။
ပန္းပြင့္ေတြကို ဖူးပြင့္ေစသူ
ပန္းေတြကို ေမႊးျမေစသူအျဖစ္နဲ႔
သူတို႔ကို ငါခ်စ္ခဲ့တယ္။
ေတာ္လွန္မႈ သမုဒၵရာေသာင္ခံုမွာ
ယုန္သူငယ္ေျခေထာက္နဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္ရဲၾကတဲ့
အဲဒီကေလးငယ္ေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
“ကမၻာမေၾကဘူး” သီခ်င္းကို
နံနက္ခင္းမွာ ေန႔လည္ခင္းမွာ ေနညခင္းမွာ
ငါၾကားခဲ့ရ
အိပ္မက္ထဲမွာ သူတို႔နဲ႔အတူတကြ
နာၾကည္းေၾကကြဲစြာ ဆိုခဲ့ရ။
ေရျပန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား
သားေရခါးပါတ္ ေရလံုျပဳတ္ကို၀ါး
အဲဒီ သူရဲေကာင္းမ်ားဟာ
ဆဌမ ဟင္နရီဘုရင္ျပဇာတ္ထဲက
“ဘယ္ဘုရင္နဲ႔ သခင္လက္ေအာက္
သင္ေသမလဲ ေနမလဲ” ဆိုတဲ့
ဗန္ဆိုနီယံရဲ႕ အေမးစကား
ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေျဖၾကားလိုက္ၾကၿပီ။
သူတို႔ဟာ
ျပည္သူေတြရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ
သစၥာေရေသာက္ခဲ့ၿပီ။
ရႊန္းျမတဲ့ ညရဲ႕ တန္ေဆာင္
လေရာင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ
လူသားရဲ႕ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနကို
ဖြင့္ဆိုျပခဲ့ၾကၿပီ။
ပေဒသရာဇ္ကို အေသခ်စ္တဲ့
“အုတ္လွငယ္ လက္သစ္” ေတြနဲ႔
စစ္ေၾကညာခဲ့ၾကၿပီ။
အရွင္သခင္အတြက္
မ်က္ေစ့ကန္း တေစၧမေၾကာက္
ေဖာက္ျပန္ေရး စက္႐ုပ္မ်ားနဲ႔
စည္းျခားခဲ့ၿပီ။
အာဏာရွင္ စစ္ဘုရင္မ်ားကို
ႏွစ္တေထာင္အာမခံမယ့္အေၾကာင္း
ေၾကညာေမာင္းခတ္ခဲ့ၿပီ။
ေဆးခ်ယ္ရန္ ျငင္းပယ္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ
အၾကမ္းပုဂံလံုးမ်ားဟာ
ဗမာျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
သူတို႔ဟာ
အနာဂါတ္ကို ျမတ္ႏိုးမႈစိတ္ကူးနဲ႔
လွပစြာ ႐ူးသြပ္ၾကသူမ်ားသာျဖစ္တယ္။
(မြန္ျမတ္တဲ့စိတ္ဆိုတာ ႐ူးသြပ္တဲ့စိတ္နဲ႔
ကင္းကြာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။
အရစၥတိုတယ္)
(ဇ)
(တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးမွ
တမ္းတတတ္တဲ့ရင္ဟာ
တခြင္လံုး မိုးသားေတြျပည့္လို႔ ...
ေဖာ္ေ၀း)
ေနရစ္ေပဦးေတာ့
တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေရ ...။
သင့္ရဲ႕
ေတာ္လွန္မႈမုဒ္ဦးမွာ
ငါ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါလာခဲ့ပါၿပီ။
သင့္ရဲ႕ႏွလံုးသား
သင့္ရဲ႕ ခြန္အား
သင့္ရဲ႕ ေမတၱာတရား
ငါ ... မွတ္သား ခံစားဖူးခဲ့ၿပီ။
သင္တို႔ရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈေတြမွာ
ျပည္သူေတြစာနာၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။
သင္တို႔ရဲ႕
ကိုယ္တိုင္ေရး ရာဇ၀င္သစ္ကို
ျပည္သူေတြခ်စ္လာၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။
သင္တို႔ရဲ႕ရနံ႔
သင္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံ
သင္တို႔ရဲ႕ ရယ္သံ၊ ေတာက္ေခါက္သံ
ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္သံ သီခ်င္းဆိုသံေတြဟာ
ဗမာျပည္အရပ္ရပ္က
“လုပ္အားေပး” ဆိုတဲ့ ေခၽြးတပ္စခန္းေတြဆီ
လယ္ေတာနဲ႔ စက္႐ံုဆီ
အက်ဥ္းေထာင္ ႀကိဳးစင္နဲ႔ တရား႐ံုးမ်ားဆီ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းဆီၤ
အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ ရွဳခံေနရတဲ့
စာသင္ခန္းေတြဆီ
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီးဆီ
ကစ္ပလင္းရဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဆီၤ
တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းထဲက
ဒီမိုကေရစီ နန္းေတာ္ငယ္ဆီ
ပင္လယ္ထဲက ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ဆီ
လူသားစက္႐ုပ္မ်ား ထုတ္လုပ္တဲ့
စစ္သင္တန္းစခန္းေတြဆီ
အရာရိွအိမ္မွာ
ခေလးထိန္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္
ထမင္းခ်က္၊ ၾကမ္းတိုက္ၾကရတဲ့
သင္တို႔ရဲ႕ မိခင္နဲ႔ ညီမငယ္ေတြဆီ
ႏို႔ဆီတဗူး
သၾကားတဆယ္သား
ဆန္နဲ႔လဲစားေနၾကရတဲ့ စစ္တန္းလ်ားေတြဆီ
အိမ္တံခါးေပါက္ ေခါက္လာမယ့္အသံကို
ရင္တဖိုဖိုေစာင့္ေနၾကရတဲ့
လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားရဲ႕ သားမယားေတြဆီ။
အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့
ကုလသမဂၢ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီခန္းမဆီ
အျမန္ ... ခ်ီလာေလာ့
အျမန္ဆံုး ... ခ်ီလာၾကေတာ့။
ၿငိမ္းေ၀
၁၉၉၁၊ ဒီဇင္ဘာလ
