စေကာထဲကဆီးသီးမ်ားႏွင့္ ပလိုင္းထဲကပ်ဥ္းမပန္းပြင့္မ်ား

(က)
ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ရဲ ့၊ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ကေလး က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ တမင္တကာလုပ္ထားခဲ့သည့္အခ်က္ကို က်ေနာ္သြားေတြးမိသည္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း … ။ ေၾကကြဲရျပန္၏။


၂၀၀၅ - ခုႏွစ္ထဲကျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ”၏ ပထမဆံုး ထုတ္ေ၀သည့္ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို ေရးဆြဲေပး ခြင့္ျပဳရန္ က်ေနာ္ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူး၏။ သူကလည္း လိုလိုလားလားလက္ခံ၏။ ကတိေပးထားသည့္ရက္ ေက်ာ္လြန္သည့္ အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ဖက္က တာ၀န္မေၾကေသး။ တေန ့ … ၊ ကဗ်ာဆရာမ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” သည္၊ သူငယ္ခ်င္းအေဖၚ မိန္းကေလးတဦးႏွင့္အတူ၊ က်ေနာ့္ထံ အေမါတေကာ ေရာက္လာ၏။ သူ ့လက္ထဲတြင္ “ ပ်ဥ္းမပြင့္ခိုင္ ” တခု ပါလာခဲ့၏။ သူ ့ကဗ်ာ စာအုပ္အမည္က “ ဖုန္းဆိုးေျမမွ ပ်ဥ္းမျပာ ” ျဖစ္၏။ က်ေန္ာ့၏ အခက္အခဲကို ရိပ္စားမိဟန္တူ၏။ သူကိုယ္တိုင္ “ ပ်ဥ္းမပြင့္ ” ကို မရမကရွာေဖြကါ က်ေနာ့္ထံ လာေပးသြားခဲ့၏။ သုိ ့ႏွင့္တိုင္ က်ေနာ့္ဖက္က ရုတ္တရက္ တာ၀န္မေၾကႏိူင္ခဲ့။ ဆယ္ရက္ခန္ ့ေက်ာ္မွပင္ က်ေနာ္ မဆြဲတတ္ဆြဲတတ္ႏွင့္ ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီမမည္ေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို သူကိုယ္တိုင္လာယူသြားခဲ့၏။ ကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာေသာအခါ ပန္းခ်ီၤအတတ္ပညာ နကန္းတလံုးမွ် နားမလည္မကၽြမ္းက်င္ပါပဲ၊ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီေရးဆြဲဖို ့ ခြင့္ေတာင္းခဲ့မိ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္လို ့မဆံုးေတာ့ … ။ က်ေနာ့္ ပေယါဂေၾကာင့္ မလွမပျဖစ္သြားရသည့္ သူ ့ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုး အတြက္ ေၾကကြဲလို ့မဆံုးေတာ့။ အခုလို ကိုယ္ႏွင့္ဆိုင္သည္ မဆိုင္သည္၊ တန္သည္ မတန္သည္ မခ်င့္ခ်ိန္ပဲ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မိ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေနာင္တရလို ့မဆံုးေတာ့ ။
ယၡဳအခါ “ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ၏ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကို က်ေနာ္ေတြ ့ရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စိတ္လႈပ္ရွား တုန္လႈပ္လာရျပန္သည္။ သို ့ေသာ္ လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ ကိစၥအတြက္ က်ေနာ့္မွာ မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိူင္ေတာ့။ ေနာင္တြင္ သည္လို အမွားမ်ဳိး မလုပ္မိေစရန္သါ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့၏။ သူ၏ ဒုတိယကဗ်ာစာအုပ္ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကိုသါ ဖတ္ရႈ ခံစားဖို ့ဆံုးျဖတ္ရေတာ့၏။

(ခ)
“ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” ၏ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ကဗ်ာ(၇)ပုဒ္ပါရိွ၏။ ကဗ်ာအားလံုးကို ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေဖၚျပထား၏။ သည္အထဲတြင္ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ “ ေျခရာေပ်ာက္ ” ကဗ်ာကို က်ေနာ္ထပ္ၿပီးေတြ ့ရ၏။ သည္စာအုပ္ထဲမွ ကဗ်ာမ်ားမွာ၊ ပံုႏွိပ္ေဖၚျပထားၿပီးေသာကဗ်ာမ်ားျဖစ္၏။ သူက ပံုႏွိပ္ေဖၚျပခံထားရၿပီးသည့္ ကဗ်ာမ်ားထဲမွ လူ ့အခြင့္အေရးႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္သည္ဟု ယူဆသည့္ကဗ်ာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး၊ ယၡဳလို တစုတစည္းတည္း ထုတ္ေ၀ ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေလသည္။
ကဗ်ာ (၇)ပုဒ္ထဲက “ ပလိုင္းအိမ္ ” ၊ “ ေျခရာေပ်ာက္ ” ကဗ်ာႏွင့္ “ မိစာၦမ်က္လွည့္ ” ကဗ်ာသံုးပုဒ္မွာ ထူးျခား၏။ ကဗ်ာျဖစ္သြားေသာကဗ်ာမ်ားဟု က်ေနာ္ထင္၏။ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို ဒက္ထိတိုး၀င္ ထိခတ္ႏိူင္ေသာ ကဗ်ာမ်ားဟု က်ေနာ္ယူဆ၏။ က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ လူထု၏ရင္ခုန္သံ တစိပ္တပိုင္းကို “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွ တဆင့္ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ “ ပလို္င္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈရင္း က်ေနာ့္နားထဲ၌ ငိုရိႈက္သံ၊ ေသနတ္သံမ်ား၊ စစ္ဖိနပ္ သံမ်ားကို က်ေနာ္ၾကားေနရ၏။

ဖိုးမူတို ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေျပးေနရဦးမွာလဲ။
ထမင္းခ်ည္းသက္သက္ ခုႏွစ္ရက္
မိႈတလွည့္ မွ်စ္တလွည့္ ရွစ္ရက္
၀ဥနဲ ့ ေၾကြးဥေတြလည္း သံုးေလးရက္
အခုေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ ့ ငွက္ေပ်ာပင္
ဒီအပင္ေတြကုန္သြားရင္
ဖိုးမူတို ့ ဘယ္လိုအသက္ရွင္မလဲ။
( ပလိုင္းအိမ္ကဗ်ာမွ … )

လြန္ခဲ့ေသါ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္က၊ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္အတြင္း က်ေနာ္ခရီးသြားခဲ့သည္။ မယ္ေညာစီးေတာင္ႏွင့္ မနီးမေ၀း … ။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းေဘးက ကရင္ရြာကေလးမ်ား၊ တႏွစ္တခါ ရြာေျပာင္း ရြာေရႊ ့ၾကရ၏။ ရြာသားမ်ား ေခ်ာႀကီး၊ ေခ်ာေလး လို္က္ၾကရ၏။ ကင္းေစါင့္ၾကရ၏။ လုပ္အားေပးၾကရ၏။ ထုို ့ေၾကာင့္ ေတာင္ယါစူးထုိးစိုက္ပ်ဳိးခ်ိန္မရၾက။ သို ့မဟုတ္ ေတာင္ယါစပါး မရိိတ္ႏိူင္ၾက။ ဥယ်ာဥ္ေတြဆီ မသြားႏိူင္ၾက။ ေတာင္ယါမ်ား ပ်က္ဆီး၊ ဥယ်ဥ္မ်ား ပ်က္ဆီး … ။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္း ၊ ဒံုသမိေခ်ာင္း တေလွ်ာက္၊ က်ဳံစိန္ႀကိဳး၀ိုင္းႀကီးအတြင္း လူတကိုယ္စာ အိပ္ယါငယ္မ်ား … ။ သစ္ခက္၊ ျမက္ေျခာက္ခင္းထားသည့္ ပုန္းခိုက်င္း ေရႊ ့ေျပာင္းအိပ္ယါငယ္မ်ား ။ သည္လို တႏွစ္ …. ႏွစ္ႏွစ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ … ။ သည္လိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုမ်ား ဘယ္လိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ႏူိင္ၾကပါေတာ့မလဲ … ။ က်ေနာ္ မေတြး၀ံ့ခဲ့ ။

သင္တိုင္းျဖဴစ ေသြးပြက္ပြက္ထ
လဲက်ေနတဲ့ပလိုင္းေဘး မိႈပြင့္ေတြေဖြးလို ့
ရာဘါဖိနပ္တဖက္ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေမွာက္လ်က္
မိုးမခ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ၿပီ။
( မိစာၦမ်က္လွည့္ကဗ်ာမွ )

နအဖစစ္သား (၃)ဦး၏ အဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရသည့္ ဖလံေတာင္ရြာသူ “ မေရသူ ” အေၾကာင္း က်ေနာ္စာေရးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ေခတၱပုန္းခိုေနရာေတာစပ္သို ့ “ မေရသူ ” ႏွင့္ သူ၏ခင္ပြန္းတို ့၊ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာၾက၏။ “ မေရသူ ” က၊ ငရဲ က်ခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ခေရေစ့တြင္းက်ေျပာျပခဲ့၏။ “ ခင္ပြန္း ” ျဖစ္သူက ျမန္မာလို ဘာသါျပန္ေပး၏။ သတင္းမွတ္တမ္းေရး ေနသည့္ က်ေနာ့္လက္မ်ား တုန္ရင္ေနခဲ့သည္။

တခါတခါလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀
တခါတခါလည္း မျပည့္မ၀
ဒါေပမယ့္
အၿမဲတမ္း ရွင္းသန္ ့တဲ့ လေရာင္ေတြ … ။
( သူပုန္ေလးတေယါက္အေၾကာင္းကဗ်ာမွ … )

ခဲတံတေခ်ာင္း၊ စားပြဲတလံုး၊ ကားတစင္း၊ အကၤ်ီတထည္ကို ပုဂၢလိပိုင္လုပ္၍ ရပါသည္။ ထို ့အျပင္ ေရႊတဆယ္သား၊ ငါးပိ တပိႆာ၊ စက္ဘၤီးတစီး၊ ရာဇပလႅင္တခု …၊ ထိုနည္းတူစြာပင္။ သို ့ေသာ္လည္း “ လေရာင္မ်ားကိုမူ လူသားအားလံုး မွ်ေ၀ခံစားပိုင္ ခြင့္ ရိွသည္ ” ဟု ဂ်ပန္ ဟိုကၠဴကဗ်ာဆရာ “ ရိွကကု ” ကေရးခဲ့ေျပာခဲ့ဖူး၏။ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက သူပုန္ေလး တေယာက္အဖို ့ေတာ့ လေရာင္ေ၀စု တခုမွ်ရခဲ့ဟန္ မတူပါ။

(ဃ)
“ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ” က၊ “ ပလိုင္းအိမ္ ” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္၊ လူ ့အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္ခံၾကရသည့္ ကရင္တိုင္းရင္းသား မ်ား ( သို ့မဟုတ္ ) ပလိုင္းအိမ္ထဲက ပ်ဥ္းမပြင့္မ်ားအေၾကာင္းကို ကဗ်ာဖြဲ ့ခဲ့သည္။ အမွန္စင္စစ္ လူ ့အခြင့္အေရးအခ်ဳိးေဖါက္ခံၾက ရသည့္ သူမ်ားမွာ ျမန္မာတျပည္လံုးမွ လူအားလံုးပင္ျဖစ္သည္။ လူထုႀကီးတရပ္လံုးခံစားေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူထု တရပ္လံုး ေဆါက္တည္ရာမရျဖစ္ေနၾကရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္က သည္ေဆါင္းပါးကို အခုလို ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။

“ စေကာထဲက ဆီးသီးမ်ားႏွင့္ ပလိုင္းအိမ္ထဲက ပ်ဥ္းမပြင့္မ်ား ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ။

ေမာင္ဖူးတင့္

(၂၀၀၆ - ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမွာတင္ခဲ့တဲ့စာမူျဖစ္ပါတယ္။)