December 07, 2008

မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း

စကားနိဒါန္း

၁၉၉၁ခုႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ ေတာင္ေပၚေဒသကို လ်ဳိ႕၀ွက္ခရီး ထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မကဒတ လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) က ၊ ၂၁၀ တပ္ရင္းမႈး ဗိုလ္မွဴးေလးဆန္းလင္း (က်ဆံုး) ဆီ သြားၿပီး ေတြ႕ဆံုခဲ့တာပါ။ ေတာင္ေပၚေဒသ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြဆီက ဗဟုသုတ တခ်ဳိ႕ သင္ယူေလ့လာဖို႔ ခရီးထြက္ခဲ့တာပါ။ ေျမျပန္႔ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္မွာမွ မေဖာ္ျပရေသးတဲ့ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ပါပဲ။
ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား ေ၀မွ်ခံစားၾကည့္ဖို႔ပါ ...။


မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း

(က)

ရိွခဲ့ဖူးသည္
ခံစားမႈ သေႏၶတစနဲ႔
ဘ၀ကို အစတည္
ယံုၾကည္ခဲ့သည္ ဆိုပါစို႔။

ရိွခဲ့ဖူးသည္
အျဖဴေရာင္ကိုခ်စ္တယ္
အနက္ေရာင္ကို မုန္းတယ္
အဲဒီလို ဒြံတရသနဲ႔
ဘ၀ကို တည္ဖြဲ႕ ခိုင္ၾကည္ခဲ့ၿပီ ဆိုပါစို႔။

စိတ္ျဖဴတဲ့ အလွ
မိတၱဴမဲ့ဘ၀ ေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးစား
ငါ့ သက္ရိွထင္ရွား
အထင္ကရ ကာလမ်ား
ငါ့ ပန္းခ်ီကားမ်ား ... ... ...။

(ခ)

ငါဟာ
ဗမာျပည္ ဗဟိုခ်က္မ
အပူဆံုး ႏွလံုးသားရိွရာ
မိုးေခါင္ေရရွား ေဒသမွာ
ေမြးဖြားခဲ့သူ။

“အစာလင့္” တဲ့ စလင္းၿမိဳ႕ေလး
ငါခ်စ္တဲ့
ေျခာက္ေသြ႕ရပ္၀န္းထဲက ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕
အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးထဲက ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြေပါတဲ့ လမ္းတခု
အဲဒီလမ္းေဘး ေဆး႐ံုတခုေရွ႕က အိမ္တအိမ္ ...။

“၀က္သည္းကန္” နဲ႔ “ကန္ေခ်ာင္”
ၿမိဳ႕စြန္က “႐ုပ္စံုေက်ာင္း”
“သူေကာင္းတိုက္” နဲ႔ “ကယ္ပါရြာ”
အေမျမင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔
ျပဴေစာထီးဗိုလ္ ဦးစရဲ႕အေလာင္း။

ျမင္းခြါသံမ်ား
ေပါက္ကြဲ ဆဲဆိုသံမ်ား
ၿမိဳ႕႐ိုးေဘးက ေသြးကြက္မ်ား
သစ္ပင္တပင္ရဲ႕ ပင္စည္ေပၚက လူ႔ဥေဏွာက္မ်ား
ေရာင္စံုသူပုန္မ်ား ...။

စုတ္ခ်က္တခ်ဳိ႕ဟာ
ငါ့ဘ၀ ပိတ္ဖ်ဥ္ေပၚမွာ
ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း တို႔ထိသြားၾကတယ္။

သနပ္ခါးန႔ံ
သီးသီးနံ႕ ဆီးသီးနံ႔
ၾကာစြယ္ယိုနဲ႔ ကတြတ္ယို
မုန္႔ျပစ္သလက္နဲ႔ ပုန္းရည္ႀကီးတို႔ကို
ငါ စြဲမက္ခဲ့တယ္။

ငါဟာ
ေရႊဘရဲ႕ ေတာပုန္းႀကီးစံဖဲ႐ုပ္ရွင္ကား
ေၾကာ္ျငာလွည္းရဲ႕ ေနာက္ၿမီးဖ်ားမွာ
ေျပးလႊားလိုက္ပါရင္း
ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။

“ကယ္ပါရြာ” က ဦးေလးျဖဴနဲ႔
ထမင္းအတူစားမိလို႔
ကစားေဖာ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ၀ိုင္းပယ္မႈကို ခံခဲ့ရတယ္။

သူ႔ေကာင္းတိုက္၀န္းႀကီးထဲက
“ဦးထြန္းျမင့္ေအာင္” ဆုိတဲ့ လူႀကီးတေယာက္ေရွ႕မွာ
ဒူးေထာက္ရိွခိုးၿပီး
႐ိုးရာစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။

“သင္႐ိုးေလးရပ္”
မြန္းၾကပ္တဲ့ လမ္း႐ိုးေဟာင္း
“ထံုးစံေက်ာင္း” မွာ ငါ စာသင္ခဲ့တယ္။

အလွအပ ျပင္ဆင္ျခင္း
အ၀တ္အစား သစ္လြင္ျခင္းဟာ
ကံၾကမၼာကို အာခံႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။

ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အစဟာ
ပုဒ္ျဖတ္နဲ႔ ပုဒ္ဆက္မ်ား
ကြက္လပ္နဲ႔ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္မ်ား
ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခမွတ္စုမ်ား
စုဖြဲ႕ထားတဲ့ သနားစရာ့ အက္ေဆးတပုဒ္လိုပါပဲ။

(ဂ)

(ငါ့ေန႔ရက္ေတြဟာ
တရက္နဲ႔တရက္
သဘာ၀ကိုးကြယ္မႈနဲ႔
ရစ္ေႏွာင္လို႔သာ ရိွေစခ်င္ေတာ့။
၀ီလ်ံေ၀ါ့စ္၀ဒ္ ရဲ႕ “တမ္းတျခင္း” မွ )

ျပဒါးကြာစ
မွန္တခ်က္ကို ျမင္ရသလို
ပတ္၀န္းက်င္ကို ငါၾကည့္တယ္။

ေနေရာင္
လေရာင္
ၾကယ္ေရာင္
ပန္းပြင့္ လိပ္ျပာ စမ္းေခ်ာင္း
ေက်ာင္းသခၤန္းနဲ႔ ေတာအုပ္
ဘုတ္အီသံ
ေခြးအအူသံ
တစ္တီတူး ျမည္သံ ...။

တၿမိဳ႕လံုးကို တုန္လႈပ္သြားေစတဲ့
ဧရာ၀တီ ရက္မွန္သေဘၤာႀကီးရဲ႕
ဥၾသမႈတ္သံကို ငါဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။

“မမင္းပူး” မွ မင္းဘူးၿမိဳ႕ရဲ႕
လိပ္ေတာင္ေပၚက
ေက်ာ္ၾကည့္တဲ့အခါ
“နဂါးပြက္ေတာင္” ပန္းခ်ီကား
အျပာေရာင္ လိမ္းက်ံထား
ပီကာဆို ဖ်ားေလာက္ရဲ႕။

႐ိုးစင္းလြန္းတဲ့
ငါ့ရဲ႕ အတၱေနာမတိ စိတ္ဆႏၵေတြဟာ
သဘာ၀ရဲ႕ လ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြမွာ
ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္။

လူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈစည္းကမ္းကို
တကၠေဗဒနည္းလမ္းနဲ႔
ခြဲျခမ္း ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တယ္။

ငါ့ဦးေခါင္းထဲက ကဗ်ာေတြဟာ
အစာရွာထြက္ျခင္း
သီခ်င္းဆိုျခင္း
ငိုျခင္း ရယ္ျခင္းမ်ားနဲ႔အတူ
အခ်ိန္မွန္မွန္ အိမ္ျပန္လာေလ့ရိွခဲ့တယ္။

လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ထဲမွာ
စာအုပ္ေတြ
စည္းကမ္းေတြ
႐ုပ္တုနဲ႔ ေၾကးစည္သံေတြ
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ အမိန္႔ေတြ
စမ္းေရနဲ႔ ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြ
ပက္က်ိလို ေႏွးေကြးၿပီး
ပိုးဟပ္လို နံေဟာင္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြ။

ဒီၾကားထဲက
မျပည့္၀တဲ့ ဆႏၵတခ်ဳိ႕က
မွ်စ္စို႔ေတြလို ထိုးေထာင္
စိတ္ကူးတခ်ဳိ႕က
ရြက္သစ္ေတြလို ထြက္ျပဴ
ပရိေဒ၀တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ျမက္သီးေတြလို တြယ္ကပ္ၿငိပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အခ်ိန္ကာလတခ်ဳိ႕ဟာ
သစ္ေခါက္ေတြလို ကြာက်သြားၾကတယ္။

(ဃ)

(ေသနက္ကို က်ည္အျပည့္ထည့္လာသူမ်ား
ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္ရန္
အမိ္န္႔ေတာ္ကို ဦးထိပ္ရြက္လာသူမ်ားသည္
သီခ်င္းဆိုလ်က္ရိွေသာ
လူအုပ္ကိုသာ ေတြ႔ရိွရသည္...။
ပက္ဘလို နယ္႐ူဒါရဲ႕ “ပန္းၿခံတြင္း၌ က်ဆံုးသူမ်ား” မွ )

“က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
ငတ္မြတ္ျခင္း
အေစာ္ကားခံရျခင္း
အႏွိမ္ခံရျခင္းမ်ားအတြက္
အိမ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၾက။
၈-၈-၈၈

ေလထဲမွာ လႊင့္ပ်ံျဖာထြက္လာတဲ့ ဓါတ္စက္သံဟာ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကမၻာႀကီးကို
႐ိုက္ပုတ္ၿပီး ႏိႈးလိုက္တယ္။

မသိနားမလည္မႈနဲ႔
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း အဖုံဖုံကို သံပံုးတီးလႊတ္ၾက။

လူနဲ႔လူခ်င္း
လွပစြာ ကၽြန္ဇာတ္သြင္းထားတဲ့
စနစ္ေဟာင္းရဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါးမႈကို
ေမာင္းထုၿပီး စစ္ေၾကညာၾက။

ဒါဟာ
ဗမာျပည္ျဖစ္တယ္
ကမၻာႀကီးရဲ႕ ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်က္မဟာ
ဗမာျပည္ျဖစ္တယ္။

လူသားရဲ႕
လြတ္လပ္မႈ သမိုင္းဆက္ထံုးမွာ
ဘယ္တုန္းကမွ မႀကံဳဘူးတဲ့
ထူးကဲတဲ့ အကန္႔ငယ္တခုျဖစ္တယ္။

လယ္သမားေတြက
`တာ၀န္ေက်စပါး ... တာ၀န္ေက်စပါး´ ဆိုတဲ့
ခါးသီးတဲ့ အတိတ္ဇာတ္ကို
ေျမျမႇဳပ္သၿဂၤိဳလ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။

အလုပ္သမားေတြက
`လုပ္အားေပးစနစ္´ ဆိုတဲ့
ေခတ္သစ္ ေက်းကၽြန္ ျဗဴ႐ိုကေရစီကို
ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ၿဖိဳခ်ၾကတယ္။

အႀကိမ္ႀကိမ္စိမ္ေခၚ
အလီလီတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့
စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက
ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္း ဆိုၾကတယ္။

သမဂၢေျမေက်ာင္းေတာ္က
တေျဖာင္းေျဖာင္း ႐ိုက္ခတ္လိုက္တဲ့
ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံဟာ
အာဏာရွင္ဟူသမွ်ထံ
ရာဇသံ ေပးလိုက္တယ္။

သူတို႔
ေသနက္ေျပာင္း၀ေတြမွာ
ပန္းပြင့္ေတြ ထိုးစိုက္ၿပီး
လွံစြပ္ဖ်ားေတြမွာ ရင္ေကာ့ရပ္ၿပီး
အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ေသြးအိုင္မ်ားရိွရာ
ရဲ၀ံ့စြာ တိုးသြားခဲ့တယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ
ေအးစက္တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားေက်ာက္တံုးဗံုကို
အစြမ္းကုန္ တီးခတ္လိုက္ၾကတယ္။

ေစာင္ၿခံဳထဲ ေျမြေတြ႕သလို
ငါ့ေျခငါ့လက္ေတြဟာ
အေသလိုလည္း ျဖစ္သြားရတယ္။
ငါ့အေတြး ငါ့အျမင္ေတြဟာ
ပြဲခင္းထဲ ခဲက်သလို
ဖ႐ိုဖရဲ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။

ငါဟာ
ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းတဲ့
ေနာက္ဆံုးလူသားအျဖစ္
ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ပါကလား။

ကမၻာ့တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းမွာ
ဖံုတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့သူ
“လူမ်ဳိးမ်ား” ရဲ႕စာရင္းမွာ
ငါတို႔ အသြင္းခံခဲ့ရပါကလား။

၁၉၆၂
ဇူလိုင္လရဲ႕
ဒုတိယ အာဇာနည္မ်ားဟာ
ဗမာျပည္ အလွည့္အေျပာင္းကို
ေကာင္းေကာင္းႀကီး တပ္လွန္႔ခဲ့တာ
ငါမသိခဲ့ဘူး။

“အလုပ္သမား” “လယ္သမား”
အေျခံလူတန္းစား ေ၀ါဟာရေတြနဲ႔
ေရာေမႊက်ဳိခ်က္ “ဟင္းတခြက္” ရဲ႕ ေဘးမွာ
လူေတြ လူေတြ လူေတြ
ယင္ေကာင္ေတြလို ေသခဲ့ရပါလား။

အနီေရာင္ မုန္တိုင္း
အစိမ္းေရာင္ ေရလိႈင္းမ်ား
ၾကာပြတ္သံမ်ား ...
လႊတ္ေတာ္
ပါတီညီလာခံနဲ႔ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား
ၿပိဳလဲသြားေသာ ဆိုင္းပုဒ္မ်ား
ထိုးေကၽြးလိုက္ေသာ နယ္႐ုပ္မ်ား
ပြဲေတာ္အုပ္ခ်ေကၽြးျခင္းမ်ား
အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းနဲ႔ ေစ်းဆစ္မႈမ်ား
ကတိက၀တ္မ်ား ....။

အရွင္သခင္သစ္ဆိုသူေတြဟာ
ကၽြန္သစ္ေတြ ေမြးဘို႔ ႀကိဳးစားရင္းက
အလွပဆံုး လိမ္ညာမႈ
“ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး ” ဟစ္ေၾကြးလာၾကျပန္တယ္။

“ႏိုင္ငံေတာ္ ကိုးကြယ္ေရး” ေမာင္းထုၿပီး
လူစုဘို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။
ယခုတဖန္
“ဗမာမဆန္ဘူး” ဆိုတဲ့ လက္နက္နဲ႔
စြဲခ်က္ေတြ တင္ၾကျပန္တယ္။

အႀကိမ္တေထာင္ေျမာက္
မုသာ၀ါဒ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းျခင္းနဲ႔
အတင္းအဖ်င္းပြဲ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။

ငါ့ဘ၀ရဲ႕
ထမ္းပိုးတန္းခံစားမႈမ်ားဟာ
ငါ့ေျခ ငါ့လက္ ငါ့မ်က္လံုး
ငါ့ေသြး ငါ့သား ငါ့ႏွလံုးသာ
အားလံုးကို မန္းမႈတ္
တမုဟုတ္ခ်င္း “အသက္သစ္” သြင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။


သခင္တပိုင္း ကၽြန္တပိုင္းအျဖစ္နဲ႔
ငါ့ရဲ႕ တပိုင္းေဒသ
နလန္ထခဲ့ၿပီ။

ငါ့ဥေဏွာက္္ထဲက
ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ဟာ
သူပုန္ထကုန္ၾကၿပီ။

ငါ့ကို ခ်န္ထားၿပီး
“တားျမစ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ”
ရဲရဲ၀င္ဘို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီ ...။

(င)

ေရႊေရာင္ၿပိဳးျပက္တဲ့
ေသာင္ျပင္ထက္မွာ ငါရပ္ခဲ့တယ္။

မိန္းမပ်ဳိတအုပ္
ဟန္မလုပ္ဘဲ ရယ္ေမာသံလို
ႏုပ်ဳိလတ္ဆတ္လွတဲ့ ေရက်သံကို
ငါၾကားရတယ္။

အဖြားအိုတဦးရဲ႕ ၿငီးျငဴသံလို
ေပ်ာက္တခ်က္ ထင္တခ်က္
ဆုတ္တခ်က္ တက္တခ်က္
ေျပးလႊားလာတတ္တဲ့
ေလးတိုးသံမ်ားကို ငါနားစြင့္တယ္။

ကမၻားယံတေလွ်ာက္
ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ ေဖာက္ထားတဲ့
လူသြားလမ္းကေလးကို ငါခ်စ္တယ္။

ေတာင္ထိပ္မွာ
ျမဴေတြ ထုသိပ္စီးေမ်ာေနတာ
ငါခ်စ္တယ္။

ေပါကၡရ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ေျခရာေဖ်ာက္ႏိုင္စြမ္းတဲ့
လြမ္းစရာ့ရြာငယ္မ်ားကို ငါခ်စ္တယ္။

က်ည္ေတာက္ထုိးဟင္း
ဘိစပ္ရြက္ဟင္းနဲ႔
ေတာင္ယာထမင္းကို ငါခ်စ္တယ္။

ဆန္ဖြပ္ေမာင္းေထာင္းရင္း သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။
သူရဲေကာင္းပံုျပင္မ်ား
ေသြးေခ်ာင္းစီးတိုက္ပြဲမ်ား
ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ား
ထိတ္လန္႔ဘြယ္ စြန္႔စားခန္းမ်ား
ေမတၱာ အခ်စ္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ သေရာခိုင္းကာလမ်ား
၀ိုင္းပါယ္ခံရမႈ
မုန္းတီးမႈ
တူးမီးေသနတ္
လက္ေကာက္ေျခက်ဥ္း
ေခါင္ေရ
သင္တိုင္း
ေတာ၀က္ေခါင္းခ်ဥ္ ...။

သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ
႐ိုးရာသခၤ်ာတပုဒ္ပမာ
အေျဖထုတ္ဘုိ႔ လြယ္ကူလွတယ္။

သူတို႔မွာ
ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာ
ထုေထာင္း စုေဆာင္းထားတဲ့
ယဥ္ေက်းမႈေကာင္းေတြရွိတယ္။

ေတာရနံ႔ ေတာင္ရနံ႔
ေတာင္ယာစပါးခင္းေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ေလ
ေအးစက္တဲ့ ေတာင္က်ေရ
ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ
ေရႊထြက္တဲ့ေခ်ာင္း ...။

ေတာင္ေပၚလူမ်ဳိးစုဆိုတာ
ဗမာျပည္ရဲ႕ ေျခလက္အဂၤ ါ။

သူတို႔ဟာ
ငါတို႔လိုသြား ငါတို႔လိုစားၾကတယ္.
ငါတို႔လို
ခ်စ္ၾက မုန္းၾက စာဖြဲ႕ၾက
ေတးဂီတကို ျမတ္ႏုိးၾက
ကၾက ခုန္ၾက။

ငါတို႔မွာရိွတဲ့ အရာဟူသမွ်
သူတို႔မွာလည္း ရိွၾကတယ္။

ေျမျပန္႔က တိုက္ခတ္လာတဲ့ မုန္တိုင္းကို
ငါတို႔လိုဘဲ မုန္းၾကတယ္။
မိုးေပၚက က်လာတဲ့ ေရစက္မ်ားကို
ငါတို႔လိုဘဲ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။

သူတို႔မွာ “ဘ၀” ရိွတယ္။
သူတို႔မွာ “ကဗ်ာ” ရိွတယ္။

ကမၻာႀကီးေပၚမွာ
“ကဗ်ာ” ရိွတဲ့ လူမ်ဳိးတိုင္း
“သမုိင္း” ရိွၾကတယ္။

သူတို႔နဲ႔အတူ
ေတာင္ခိုးၿမဴေငြ႕ ဖက္ေပြ႕အိပ္စက္
အိပ္မက္သစ္မ်ား ျမင္မက္ခဲ့တယ္။

ဖ်ာတခ်ပ္သာသာ
ေတာင္ထိပ္တေနရာမွာ ငါရပ္လိုက္တယ္။

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ္ျငား
ထုထည္ႀကီးမားလွတဲ့ ႐ိုးမေတာင္တံတိုင္းဟာ
အျပာေရာင္ ေရလိႈင္းႀကီးေတြလို
ငါ့ကို ၀န္းရံကခုန္ၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာရပ္လ်က္
ေနထြက္ျခင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။
လေရာင္ကို ေစာင္ၿခံဳခြင့္ ႀကံဳခဲ့ပါၿပီ။
(၁၉၉၁ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း
မကဒတ ႏွင့္ ေတာင္ေပၚခရီး)



(စ)

(က်ေနာ္တို႔ဟာ
လွပစြာ ႐ူးသြပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္တယ္။)
(မကဒတ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ မွတ္စုမ်ားမွ)

ဒီကိုေရာက္ဘုိ႔ရာ
ပါလာတဲ့ လက္စြပ္နဲ႔နာရီ
လာဘ္ထိုးၿပီးမွ ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။

ရန္သူ႔အေလာင္းေဘး
ေသနတ္ကို တက္ေကာက္ၿပီး
က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းကို အင္အားျဖည့္တင္းခဲ့ရတယ္။

ေစာထစခန္းမွာ
ကမၻာမေၾကဘူး သီခ်င္းေတြၾကား
ငွက္ဖ်ားေရာဂါေအာက္
တေယာက္ၿပီး တေယာက္
ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဒူးမေထာက္ခဲ့ဘူး။

သမိုင္းတခုရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းမွာ
သဘာ၀ရဲ႕ အထုအေထာင္းကိုလည္း
ေခါင္းမေစာင္းဘဲ တင္းခံခဲ့ၾကတယ္။

မုဒံု ပခုကၠဴ မေကြး
ေတာင္ငူ ျမစ္ႀကီးနား ၿမိတ္ ေတာင္ႀကီး
ေညာင္ေလးပင္ ပုသိမ္
ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ...။

“က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဒုတိယပင္လံုစိတ္ဓါတ္နဲ႔
ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗမာျပည္ကို ထူေထာင္ၾကမယ္”။

“က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဗမာျပည္လူ႔ေဘာင္ရဲ႕
အက်ဥ္းေထာင္နံရံကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္
သံမဏိတေခတ္ ထူေထာင္ဘို႔ႀကိဳးစား
ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္တယ္”။
(မကဒတ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမႈ မွတ္စုမ်ားမွ)

သူတို႔ဟာ
သနပ္ခါးပင္ေဘးမွာ စာထိုင္ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
မခ်စ္စုသရက္ပင္ေအာက္မွာ စာက်က္ခဲ့ၾကတယ္။
ေရာ္ဘာၿခံေတြထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးကစားခဲ့ၾကတယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္ မုဒံုသြား ကားလမ္းေပၚမွာ ဂစ္တာတီးခဲ့တယ္။
ဧရာ၀တီကမ္းနဖူးမွာ
ေန႐ူးနဲ႔ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။

စာသင္ခန္းမ်ား
မိဘနဲ႔ခ်စ္သူမ်ား
လၻက္ရည္ဆိုင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံု ပြဲေစ်းတန္း
စာအုပ္ ေဘာလံုးနဲ႔ ဆုတံဆိပ္မ်ား
ပုဂၢိဳလ္ေရး အာမခံခ်က္မ်ား ...။

သစ္ကိုင္းေျခာက္တခုထက္က
ငွက္ငယ္မ်ား ထပ်ံသြားၾကတယ္။

လွပဆန္းသစ္
ပ်ဳိျမစ္ေတာက္ေျပာင္
ေဘာင္မၾကစ္ရေသးတဲ့
ရာဇာ၀င္တေခတ္ ပိတ္ကားေပၚက
စိတ္ထင္ခ်က္ နမိတ္ပံုမ်ား ....။

“အီဗရာဟင္လင္ကြန္း” ဟာ
လမ္းေဘးမီးတိုင္ေအာက္မွာ
တေယာက္ထဲ စာထိုင္ဖတ္ေနတယ္။

အာဏာရွင္ဟစ္တလာဟာ
စႀကၤာတံဆိပ္တပ္ စစ္သားေတြၾကားက
ကားစီးရင္း ခ်ီတက္လာေနတယ္။

ဘတ္စတီးေထာင္ႀကီးထဲက လူေတြဟာ
က်ည္ဆံေတြကို လက္နဲ႔ကာဘို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။

မဟတၱမဂႏၶီရဲ႕ ဦးေခါင္းေဘး
ဖံုတေထာင္းေထာင္းၾကားက
ျမင္းခြါသံတေျဖာင္းေျဖာင္း ထြက္ေပၚလာတယ္။

အီတလီျပည္ လူထုႀကီးဟာ
မူဆိုလုိနီကို ႀကိဳးစင္တင္ဘို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။

“အိုဒက္ဆာ” ေလွကားေပၚက
ထီး၊ ဘိနပ္၊ ဦးထုပ္နဲ႔ ေသြးအိုင္မ်ား။

တီယံမင္ရင္ျပင္ေပၚက ရြက္ဖ်င္တဲငယ္မ်ား။
ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား။
ခြပ္ေဒါင္း
တူတံဇင္
ပုခက္လႊဲေသာလက္ႏွင့္ ခ်ဳိးငွက္မ်ား ...။

(ဆ)

(က်ဳပ္သိတယ္
က်ဳပ္တို႔ ၀ိဥာဥ္ရဲ႕
ေရႊတြင္းေတြကိုသာျမင္ရရင္
ေနေမွာင္သြားတယ္။
မာယာေကာ့စကီးရဲ႕ “ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္” မွ)


ငါ့ေဘးမွာ
အစိမ္းေရာင္ ေတာင္တံတိုင္းေတြ ရိွတယ္။

ငါ့ေရွ႕မွာ
အနီေရာင္ ႏွလံုးသားေတြရိွတယ္။

ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့
ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ သစၥာပန္းပြင့္မ်ား ...။

ပန္းပြင့္ေတြကို ဖူးပြင့္ေစသူ
ပန္းေတြကို ေမႊးျမေစသူအျဖစ္နဲ႔
သူတို႔ကို ငါခ်စ္ခဲ့တယ္။

ေတာ္လွန္မႈ သမုဒၵရာေသာင္ခံုမွာ
ယုန္သူငယ္ေျခေထာက္နဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္ရဲၾကတဲ့
အဲဒီကေလးငယ္ေတြကို ငါခ်စ္တယ္။


“ကမၻာမေၾကဘူး” သီခ်င္းကို
နံနက္ခင္းမွာ ေန႔လည္ခင္းမွာ ေနညခင္းမွာ
ငါၾကားခဲ့ရ
အိပ္မက္ထဲမွာ သူတို႔နဲ႔အတူတကြ
နာၾကည္းေၾကကြဲစြာ ဆိုခဲ့ရ။

ေရျပန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စား
သားေရခါးပါတ္ ေရလံုျပဳတ္ကို၀ါး
အဲဒီ သူရဲေကာင္းမ်ားဟာ
ဆဌမ ဟင္နရီဘုရင္ျပဇာတ္ထဲက
“ဘယ္ဘုရင္နဲ႔ သခင္လက္ေအာက္
သင္ေသမလဲ ေနမလဲ” ဆိုတဲ့
ဗန္ဆိုနီယံရဲ႕ အေမးစကား
ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေျဖၾကားလိုက္ၾကၿပီ။

သူတို႔ဟာ
ျပည္သူေတြရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ
သစၥာေရေသာက္ခဲ့ၿပီ။

ရႊန္းျမတဲ့ ညရဲ႕ တန္ေဆာင္
လေရာင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ
လူသားရဲ႕ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနကို
ဖြင့္ဆိုျပခဲ့ၾကၿပီ။

ပေဒသရာဇ္ကို အေသခ်စ္တဲ့
“အုတ္လွငယ္ လက္သစ္” ေတြနဲ႔
စစ္ေၾကညာခဲ့ၾကၿပီ။

အရွင္သခင္အတြက္
မ်က္ေစ့ကန္း တေစၧမေၾကာက္
ေဖာက္ျပန္ေရး စက္႐ုပ္မ်ားနဲ႔
စည္းျခားခဲ့ၿပီ။

အာဏာရွင္ စစ္ဘုရင္မ်ားကို
ႏွစ္တေထာင္အာမခံမယ့္အေၾကာင္း
ေၾကညာေမာင္းခတ္ခဲ့ၿပီ။

ေဆးခ်ယ္ရန္ ျငင္းပယ္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ
အၾကမ္းပုဂံလံုးမ်ားဟာ
ဗမာျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

သူတို႔ဟာ
အနာဂါတ္ကို ျမတ္ႏိုးမႈစိတ္ကူးနဲ႔
လွပစြာ ႐ူးသြပ္ၾကသူမ်ားသာျဖစ္တယ္။

(မြန္ျမတ္တဲ့စိတ္ဆိုတာ ႐ူးသြပ္တဲ့စိတ္နဲ႔
ကင္းကြာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။
အရစၥတိုတယ္)

(ဇ)

(တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးမွ
တမ္းတတတ္တဲ့ရင္ဟာ
တခြင္လံုး မိုးသားေတြျပည့္လို႔ ...
ေဖာ္ေ၀း)

ေနရစ္ေပဦးေတာ့
တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေရ ...။

သင့္ရဲ႕
ေတာ္လွန္မႈမုဒ္ဦးမွာ
ငါ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါလာခဲ့ပါၿပီ။

သင့္ရဲ႕ႏွလံုးသား
သင့္ရဲ႕ ခြန္အား
သင့္ရဲ႕ ေမတၱာတရား
ငါ ... မွတ္သား ခံစားဖူးခဲ့ၿပီ။

သင္တို႔ရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈေတြမွာ
ျပည္သူေတြစာနာၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။

သင္တို႔ရဲ႕
ကိုယ္တိုင္ေရး ရာဇ၀င္သစ္ကို
ျပည္သူေတြခ်စ္လာၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။

သင္တို႔ရဲ႕ရနံ႔
သင္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံ
သင္တို႔ရဲ႕ ရယ္သံ၊ ေတာက္ေခါက္သံ
ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္သံ သီခ်င္းဆိုသံေတြဟာ
ဗမာျပည္အရပ္ရပ္က
“လုပ္အားေပး” ဆိုတဲ့ ေခၽြးတပ္စခန္းေတြဆီ
လယ္ေတာနဲ႔ စက္႐ံုဆီ
အက်ဥ္းေထာင္ ႀကိဳးစင္နဲ႔ တရား႐ံုးမ်ားဆီ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းဆီၤ
အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ ရွဳခံေနရတဲ့
စာသင္ခန္းေတြဆီ
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီးဆီ
ကစ္ပလင္းရဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဆီၤ
တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းထဲက
ဒီမိုကေရစီ နန္းေတာ္ငယ္ဆီ
ပင္လယ္ထဲက ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ဆီ
လူသားစက္႐ုပ္မ်ား ထုတ္လုပ္တဲ့
စစ္သင္တန္းစခန္းေတြဆီ
အရာရိွအိမ္မွာ
ခေလးထိန္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္
ထမင္းခ်က္၊ ၾကမ္းတိုက္ၾကရတဲ့
သင္တို႔ရဲ႕ မိခင္နဲ႔ ညီမငယ္ေတြဆီ
ႏို႔ဆီတဗူး
သၾကားတဆယ္သား
ဆန္နဲ႔လဲစားေနၾကရတဲ့ စစ္တန္းလ်ားေတြဆီ
အိမ္တံခါးေပါက္ ေခါက္လာမယ့္အသံကို
ရင္တဖိုဖိုေစာင့္ေနၾကရတဲ့
လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားရဲ႕ သားမယားေတြဆီ။
အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့
ကုလသမဂၢ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီခန္းမဆီ
အျမန္ ... ခ်ီလာေလာ့
အျမန္ဆံုး ... ခ်ီလာၾကေတာ့။

ၿငိမ္းေ၀
၁၉၉၁၊ ဒီဇင္ဘာလ

5 comments:

  1. ကဗ်ာရွည္ကုိ ဖတ္ရူသြားပါတယ္ အကုိၾကီးေရ
    အားေပးလ်က္ပါ။

    ReplyDelete
  2. ကဗ်ာဖတ္ခြင့္ရလို႔ ေက်းဇူးပါဗ်ာ :)

    ReplyDelete
  3. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  4. နည္းနည္းခ်င္းစီဖတ္သြားပါတယ္ ။
    ေက်းဇူးတင္ပါဗ်ာ ...။

    ReplyDelete
  5. နည္းနည္းခ်င္းစီဖတ္သြားပါတယ္ ။
    ေက်းဇူးတင္ပါဗ်ာ ...။

    ReplyDelete