(က)
မႏွစ္တုန္းက မဲပလိရြာကိုသြားေတာ့ အခုသြားေနတဲ့လမ္းက သြားခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ သံလြင္ျမစ္ေဘး မယ္ေညာခီး ေတာင္ေျခကတဆင့္၊ မယ္ေညာခီးေတာင္ႀကီးကို ခါးလည္ကေက်ာ္ၿပီးမွ မဲပလိရြာဆီသြားခဲ့တာပါ။ ဒီိတခါမွာေတာ့ သံလြင္ျမစ္ အတိုင္း စုန္ဆင္းခ်လာၿပီး၊ ေဘာသေရာဆိပ္ကမ္းမွတဆင့္၊ ဟိီးထိုးထေတာင္ၾကားထဲကို က်ေနာ္္တို ့၀င္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ဟီးထိုးထ ေတာင္ၾကားထဲမွာ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္၊ ေရခါးလည္မရိွတရိွ၊ ဒူးဆစ္မရိွတရိွ၊ ေက်က္တံုးေတြ၊ ဆူးပင္ေတြ၊ ဗြက္ေတြထဲမွာ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳလာခဲ့ၾကၿပီးမွ၊ ေတာင္ၾကားတဖက္ထိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတာပါ။
“ ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားထဲက ထြက္ေတာ့မယ္ ” လို ့ “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” ကေျပာေတာ့ က်ေနာ့္မွာအေမာေျပသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္၊ ရြံ ့ေတြ ဗြက္ေတြ ေရေတြထဲမွာ ခဲရာခဲဆစ္လာခဲ့ရတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္မေတြး ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပမ္းေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ လူသြားလမ္းမွ ဟုတ္ရဲ ့လားလို ့ေတာင္မွ ထင္မိပါေသးတယ္။ “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” အေျပာကေတာ့ ဒီလမ္းဟာ ေႏြမွာဆိုရင္ ဒီလိုေရေတြ ဗြက္ေတြမရိွဘူးလို ့ေျပာတာပါပဲ။ မိုးမကုန္ေသးလို ့ အခုလို လမ္းဆိုးေနတာပါလို ့ ဆိိုပါတယ္။ တခါတေလမ်ား ေမွာင္ခိုႏြားအုပ္နဲ့ေတြ ့လို ့ လမ္းေဘးကိုကပ္ၿပီး လမ္းဖယ္ေပးရတဲ့အခါ လမ္းေဘးက ဆူးပင္ေတြ သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ ျဖစ္သလိုေပၿပီး ရပ္ေနခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့မွ အခုက်ေနာ္တို ့သြားေနတဲ့ လမ္းဟာ “ ႏြားေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္း ” တခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလို္က္ရပါတယ္။
ေနေရာင္ျခည္ေတြ ရုတ္တရက္ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းျဖစ္လာလို ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုတစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့ လူအုပ္ဟာ တကယ့္ကို ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားထိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီပဲ။ ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ေလာက္ဆိုရင္ ေတာင္ၾကားထဲက လံုး၀လြတ္ၿပီလို ့သိရပါတယ္။ ေတာင္ၾကားထဲကထြက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ “ မဲပလိရြာ ” ကို က်ေနာ္တို ့ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒီခရီးမွာေတာ့ ေျမျပန္ ့သက္သက္ သြားၾကရမွာပါ။
ေတာင္ၾကားထဲက ထြက္လာေတာ့ မနက္ (၁၁)နာရီထိုးကာနီးၿပီ။ ေတာင္ၾကားထဲက အထြက္၊ ေျမကြက္လပ္တခ်ဳိ ့ အေက်ာ္မွာ က်ေနာ္တို ့လူအုပ္ ခဏတျဖဳတ္နားဖို ့ ရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ျမက္ခင္းကြက္လပ္တခုထိပ္၊ လူသြားလမ္းကေလးေဘး က သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို ့လူအုပ္ အထုပ္အပိုးကိုယ္စီခ်ၿပီး နားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က သစ္ပင္ေအာက္က ၿခံဳပုတ္ ကေလးတခုေဘးမွာ၊ ေၾကာပိုးအိပ္ကိုပစ္ခ်ၿပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ နားပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေၾကာပိုးအိပ္ကို ေခါင္းအံုးၿပီး ျမက္ခင္းေပၚ အိပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကြင္းထဲကျဖတ္လာတဲ့ေလဟာ ခရီးပမ္းလာတဲ့ က်ေနာ္တို ့ကို တကယ့္ကိုအေမာေျပေစတာ အမွန္ပါပဲ။
ေခတၱခဏ တံုးလံုးလွဲေနရင္း နားထဲမွာ ေလခြ်န္သံတခ်က္ၾကားရလို ့ ေလထဲမွာအာရံုစိုက္ၿပီး နားစြင့္တဲ့အခါ ေလခြ်န္သံ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ခတ္ေ၀းေ၀းတေနရာက ခရာမႈတ္သံလိုလို၊ ေလခြ်န္သံလိုလို၊ သီခ်င္းဆိုသံလိုလို ၾကားလာရျပန္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေခါင္း ေထာင္ၿပီး နားစိုက္ၾကည့္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ေခါင္းရင္းက ၿခံဳပုတ္ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္မွာ အလိုလိုၿပံဳးမိသြားပါေတာ့တယ္။ လက္စ သပ္ေတာ့ သီခ်င္းဆိုသံသဲ့သဲ့ကို အဲဒီ ၿခံဳပုတ္ကေလးဆီက က်ေနာ္ၾကားခဲ့ရတာပဲ။
(ခ)
မဲပလိရြာမွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရိွၿပီ။ မဲပလိေက်းနယ္ဥကၠဌႀကီး “ ေစါေခ်ာအို ့အုိး ” နဲ ့လည္းေတြ ့ၿပီးၿပီ။ မဲပလိရြာမွာပဲ ခဏတျဖဳတ္ေနရင္း “ မာနယ္ပေလာ ” က ျပန္ဆင္းလာၾကမယ့္ တပ္မဟာ (၁)၊ တပ္မဟာမႉးတို ့အဖြဲ ့ကို က်ေနာ္ ေစာင့္ရပါဦးမယ္။ မဲပလိရြာၾကေတာ့ “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” နဲ ့အဖြဲ ့ဟာ၊ က်ေနာ့္ကို မဲပလိရြာမွာပဲ ထားခဲ့ၿပီး “ က်ဳံစိန္ရြာ ” ဆီ ခရီးဆက္ ၾကပါတယ္။ “ ဗိုလ္သိန္းစိုး ” က ၊ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ က်ဳံစိန္ရြာအထိလိုက္ဖို ့ေျပာေပမယ့္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ မူလအစီစဥ္အတိုင္း တပ္မဟာ မႉး “ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္လင္း ” နဲ ့ေတြ ့ဖို ့အတြက္၊ မဲပလိရြာမွာပဲ ခ်န္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ ့ တပ္မဟာ (၁)ခရီးစဥ္ဟာ တပ္မဟာမႉးနဲ ့ေတြ ့ၿပီးတဲ့ အခါၾကမွပဲ ခရီးစဥ္ေရးဆြဲရမွာ ျဖစ္တာမို ့၊ ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္ “ မာနယ္ပေလာ ” က ျပန္ဆင္းလာ မယ့္ တပ္မဟာမႉးတို ့အဖြဲ ့ကို မဲပလိရြာကေနၿပီးေတာ့ ေစါင့္ေနဖို ့ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ မဲပလိရြာဟာ တပ္မဟာ (၁)ကိုသြားတဲ့ လမ္းဟူသမွ်ရဲ ့ “ လမ္းဆံုရြာ ” လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
မဲပလိရြာမွာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာတဲ့အထိ မယ္မယ္ရရ ဘာအလုပ္္မွမရိွပဲ က်ေနာ့္မွာအခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရပါတယ္။ ေခတၱခဏ တည္းခိုေနတဲ့ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာေလး ကိုမင္းႏိူင္တို ့အိမ္၊ မဲပလိရြာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၊ ေခါက္တုံ ့ေခါက္ျပန္ သြားရင္း တပ္မဟာမႉးတို ့အဖြဲ ့ကို ေစါင့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဘာအလုပ္ကိစၥမွမရိွပဲ မဲပလိရြာမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ လူကသာ အနားယူလို ့ရၿပီး၊ စိတ္ကေတာ့ အနားယူ လို ့မရခဲ့ပါဘူး။ ထမင္းစားလည္း ဒီစိတ္၊ အိပ္ယါ၀င္ေတာ့လည္း ဒီစိတ္။ တခါတေလ မဲပလိဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀န္းႀကီးထဲက တန္းလ်ားတခုမွာ အၾကာႀကီးထိုင္ၿပီး စိတ္အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ေတြးခ်င္တဲ့အရာကို အစကေန စနစ္တက် ျပန္စဥ္းစား တာမ်ဳိး၊ ခါးလည္ကကျဖတ္ၿပီး စဥ္းစားတာမ်ဳိး၊ တခါ အဆံုးကေန အစကို ျပန္သြားတဲ့နည္းနဲ ့ စဥ္းစားတာမ်ဳိး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားခဲ့ရ ပါတယ္။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈတခုေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတို္က္ဆိုင္မႈဟာ က်ေနာ့္ကို ဘာျပဳလို ့မ်ား အခုေလာက္အထိ၊ စိတ္ အလုပ္လုပ္ရေအာင္ တြန္းပို ့ႏိူင္ခဲ့ပါလိမ့္။
ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားထဲက အထြက္၊ သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို ့ခရီးသည္အုပ္စု အနားယူခဲ့ၾကတာကို က်ေနာ္ ျပန္ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီမွာ တပင္တည္းေသာ သစ္ပင္တပင္ရဲ ့ေအာက္မွာ၊ ၿခံဳပုတ္ကေလးတခုကို က်ေနာ္ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ၿခံဳပုတ္ ကေလးဆီက ေလခြ်န္သံလိုလို၊ သီခ်င္းဆိုသံလိုလို က်ေနာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။ တကယ့္ကို အဲဒီသီခ်င္းဆိုသံ ေလခြ်န္သံကို ၿခံဳပုတ္ ကေလးဆီက က်ေနာ္နားနဲ ့ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဒါနဲ ့ပဲ မဲပလိရြာေရာက္လာခဲ့တယ္။ မဲပလိရြာမွာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ က်ေနာ္ ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါ၊ ၿခံဳပုတ္ကေလးဆီက ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေလခြ်န္သံလိုိလုိ၊ သီခ်င္းဆိုသံလိုလို အသံေတြကို က်ေနာ္အခ်ိန္တိုင္း လိုလိို ျပန္ၿပီးၾကားေနခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ ့ပဲ “ သစ္ပင္တပင္ေအာက္က ၿခံဳပုတ္ကေလး ” ကို က်ေနာ္စိတ္၀င္စားသြားရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ၿခံဳပုတ္ကေလးက သီခ်င္းဆို၊ ေလခြ်န္ေနရတာလဲ။ ကြင္းစပ္က သစ္ပင္တပင္။ အဲဒီသစ္ပင္တပင္ေအာက္က ၿခံဳပုတ္ ကေလးတခု။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့။ က်ေနာ့္မွာ အေတြးေတြ ရွည္ခ်င္တိုင္း ရွည္ရေတာ့တာေပါ့။
(ဂ)
မႏွစ္တုန္းက၊ အခုလို စက္တင္ဘာလထဲမွာ မဲပလိရြာကို က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဲပလိေက်းနယ္အတြင္းက ကရင္လူမ်ဳိးစုေတြရဲ ့ ေက်းရြာအားလံုးကို ခရီးလွည့္လည္ရင္း သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ စုေဆါင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ေက်းနယ္ဥကၠဌႀကီး “ ေစါေခ်ာအို ့အိုး ” ဟာ၊ က်ေနာ္နဲ ့အတူ တရြာၿပီးတရြာလွည့္ၿပီး လိုက္ပါကူညီခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရခဲ့တဲ့ သတင္းေတြကလည္း အစံုပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ န၀တစစ္တပ္ေတြရဲ ့ လူ ့အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္မႈ၊ လူသတ္မႈ၊ အဓမၼျပဳက်င့္မႈ၊ စီးပြားေရးအျမတ္ထုတ္မႈသတင္းေတြက ထိပ္ဆံုးမွာ ရိွေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်းနယ္မွာ (၃)လအတြင္း ရြာသား (၂၀)ဟာ၊ န၀တ စစ္တပ္ရဲ ့တဖက္သတ္စြပ္စြဲ ဖမ္းဆီၤးသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ က်န္ရစ္သူ မုဆိုးမေတြ၊ သားသမီးေတြ၊ မိဘေတြဟာ က်ေနာ့္ဆီ ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီး သူတို ့ရဲ ့ဘ၀ဆိုးေတြကို ရင္ဖြင့္ေျပာျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ရြာထဲကို လက္နက္ႀကီးနဲ ့အပစ္ခံရ၊ ေပၚတာေၾကး၊ ကင္းေၾကး၊ ဆက္ေၾကး အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၾကရ။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ရြာေတြေရြ ့ၾကရ။ စပါးက်ီေတြ မီးရိွဳ ့၊ ရြာမီးရိွဳ ့ခံၾကရ။ လက္နဲ ့ ေရးမွတ္လို ့ မကုန္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ပဲ၊ သတင္းမ်ဳိးစံု က်ေနာ္ရခဲ့ပါတယ္။
တေန ့မွာေတာ့ က်ေနာ္ရိွေနတဲ့ မဲပလိရြာထဲ သတင္းတခုေရာက္လာခဲ့ၿပီး၊ ရြာသားေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ ့ေျပးၾက လႊားၾက ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္းပဲ အိမ္ရွင္မိသားစုနဲ ့အတူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀န္းကိုျဖတ္ၿပီး ေတာစပ္ကို ေျပးခဲ့ရပါတယ္။ ရြာနဲ ့မလွမ္းမကမ္းမွာ န၀တစစ္သားေတြ ေရာက္လာေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ အခုလို ရြာသားေတြ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ၾက တာပါ။ ေတာစပ္မွာ အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း ရြာတဖက္ထိပ္က ေသနတ္သံေတြၾကားရ၊ မီးခိုးေတြ အူထြက္လာတာေတြ ့ရ ပါတယ္။ ေနေစါင္းလာေတာ့ က်ေနာ္တို ့လည္း ရြာထဲကိုျပန္၀င္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရြာထဲေရာက္ေတာ့ ရြာထိပ္က တဲတလံုးကို န၀တ စစ္တပ္က မီး၀င္ရွဳိ ့ၿပီး၊ တဲေပၚမွာ ဖ်ားလို ့အိပ္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသားကို ေသနတ္နဲ ့ပစ္သတ္သြားတဲ့သတင္းၾကားရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ ပဲ န၀တစစ္တပ္ေတြ မရိွေတာ့လို ့၊ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ ရြာထိပ္ကို က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာထိပ္မွာ မီးေလာင္္ျပာက်ေနတဲ့ အိမ္ကြက္လပ္တခုကို ေတြ ့ရပါတယ္။ အိမ္ကြက္လပ္ရဲ ့အစပ္မွာ သစ္ပင္တပင္ရိွၿပီး၊ အဲဒီသစ္ပင္ရဲ ့ေဘးမွာ ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳ ၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးကို က်ေနာ္ေတြ ့ရပါတယ္။ သူ ့အနားမွာ ဘယ္ရြာသားမွလည္း မေတြ ့ ရ ပါဘူး။ အနားကို က်ေနာ္ကပ္သြားေတာ့ အဲဒီသစ္ပင္ေအာက္မွာ ထို္င္ေနတဲ့အမ်ဳိးသမီးႀကီးဆီက စိတ္ဂေယာင္ေျခာက္ခ်ားျဖစ္ၿပီး၊ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ဆိုၿငီးေနတဲ့ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
(ဃ)
ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားကအထြက္၊ သစ္ပင္တပင္ေအာက္၊ ၿခံဳပုတ္ကေလးဆီက သီခ်င္းဆိုသံလိုလို၊ ေလခြ်န္သံလိုလိုကို က်ေနာ္ျပန္ေတြးမိတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ ့တထပ္တည္းက်တဲ့ ကဗ်ာတိုေလးတပုဒ္ရိွပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ဘယ္သူေရးခဲ့တာလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိႏိူင္ပါဘူး။ အေမရိကန္ဌါေနတို္င္းရင္းသား အင္ဒီယန္းလူမ်ဳိးစု ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။ သူတို ့လူမ်ဳိးစုေတြ တေယာက္ကေနတေယာက္ ႏႈတ္နဲ ့လတ္ဆင့္ကမ္းယူလာၾကတဲ့ ကဗ်ာတိုေလးျဖစ္ပါတယ္။
သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ
ၿခံဳပုတ္ကေလးတခု
ထိုင္ရင္းနဲ ့သီခ်င္းဆိုေန---။
မဲပလိရြာမွာ၊ မာနယ္ပေလာက ျပန္လာၾကမယ့္ တပ္မဟာမႉးနဲ ့အဖြဲ ့ကိုေစါင့္ရင္း အခ်ိိန္ျဖဳန္းတဲ့အခါ၊ ဟီးထိုးထ ေတာင္ၾကားကအထြက္၊ သစ္ပင္တပင္ေအာက္က၊ ၿခံဳပုတ္ကေလးကို အျပန္ျပန္လွန္လွန္ ေတြးေနခဲ့မိပါတယ္။
ကြင္းစပ္တေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ကြင္းထဲက ေလဟာ ပါတ္၀န္းက်င္ဆီ တိုးေ၀ွ ့တိုက္ခတ္ေနမယ္။ သစ္ပင္ကလည္း တပင္တည္း။ အဲဒီသစ္ပင္ေအာက္မွာကလည္း ၿခံဳပုတ္ကေလးတခုထဲ။ ကြင္းတခု၊ သစ္ပင္တပင္၊ ၿခံဳပုတ္တပုတ္။ ဧကလကၡဏါေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ အေဖၚမဲ့မႈ၊ သီးျခားျဖစ္မႈ၊ တိတ္ဆိတ္မႈ၊ အထီးက်န္မႈ၊ ၿပီးေတာ့ ကြင္းထဲကျဖတ္လာတဲ့ေလက၊ ၿခံဳပုတ္ကေလးကို အသါအယါတိုးေ၀ွ ့တဲ့အခါ၊ ၿခံဳပုတ္ကေလးဆီက ေလကေတာ့ထိးုၿပီး ထူးျခားတဲ့အသံတခ်ဳိ ့ထြက္ေပၚလာၾကမယ္။ ဒီအသံေလး ေတြဟာ လူတေယာက္ ေလခြ်န္တဲ့အသံလုိလို၊ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးသီခ်င္းဆိုေနတဲ့ အသံလိုလို ျဖစ္ေနမယ္။
ဒီလို ျဖည့္ေတြး၊ ျဖန္ ့ေတြး၊ ဆက္စပ္ၿပီးေတြးတဲ့အခါ၊ ကြင္းတခုအစပ္က သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာရိွတဲ့ ၿခံဳပုတ္ကေလးဟာ လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယါက္အျဖစ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ထူးဆန္းစြာပံုေဖာ္လာမိပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါဟာ လူတေယာက္ပဲ။ ၿခံဳပုတ္ ကေလးဆီက ၾကားရတဲ့အသံေတြဟာ လူတေယာက္ရဲ ့ နားက်ည္းေဆြးေျမ့စြာ သီေၾကြးလိုက္တဲ့သီခ်င္းသံပဲ။
ဒီတုန္းက မဲပလိဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းအတြင္းက၊ ခေရပင္ႀကီးေအာက္မွာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲရပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္နားထဲမွာ သစ္ပင္တပင္ေအာက္က ၿခံဳပုတ္ကေလး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့အသံကို ၾကားေနမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္ ဌါေနတိုင္းရင္းသား အင္ဒီယန္းလူမ်ဳိးစု ကဗ်ာေလးကို စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးေလာင္ျပာက်ေနတဲ့ ေျမကြက္လပ္ေဘး၊ သစ္ပင္တပင္ ေအာက္မွာ ေစါင္ကိုေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး ၊ စိတ္ေဖါက္ျပန္ရူးသြပ္သြားတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ ဒီျမင္ကြင္း၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္၊ ဒီသီခ်င္းသံေတြဟာ တကယ့္ကို အဆက္အစပ္ရွိရိွ ျဖစ္တည္ခဲ့တာပဲ ဆိုတာလည္း ထူးဆန္းစြာ က်ေနာ္သေဘာေပါက္လိုက္မိပါတယ္။ ။
ၿငိမ္းေ၀
once upon a time, not long ago, we were up and down on this road! there were some chicks who love the student fighters in that village! they helped us what they can with what they have! i still remember WarDu fight near that village! F--king, we spend 3 hard days, shifting here and there to create that fight! we had a nice meal b4 the fight! 'cause it's guerrillas' culture! yeah, we lost a few comrades and 1 injury but we sent many of them to hell! ha ha har, Memories' ghost! WHERE WERE YOU AT THAT TIME?
ReplyDelete