၁။
၁၉၇၅- ခုႏွစ္၊ ပဲခူး...၊
ကိုစန္းေမာင္ (ယခု တရားရုံးခ်ဳပ္ေရွ႕ေန၊ ပဲခူး)ႏွင့္ က်ေနာ္၊ “ ေမာင္စီတုန္း”ရဲ႕ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ကို ဘာ သာျပန္ထုတ္ေ၀ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကဗ်ာအားလံုးကို ဒိုင္ခံဘာသာျပန္သူက ကိုစန္းေမာင္ပါ။ က်ေနာ္ က ကဗ်ာေတြ ဘာသာျပန္ဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ေကာင္းေကာင္းေတာင္မွမဖတ္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဘာ သာျပန္ၿပီးသမွ် ကဗ်ာေတြကို မူရင္းနဲ႔တိုက္ၾကည့္ၿပီး သူေရႊးခ်ယ္ထားတဲ့စကားလံုးေတြထက္ပိုၿပီး ထိေရာက္ ေကာင္းမြန္မယ္ထင္ရတဲ့စကားလံုးေတြကို က်ေနာ္က ေရႊးေပးရတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္တိုင္ပင္ၿပီးမွ အေခ်ာသတ္ တယ္။ ဒီတုန္းက စုေစာင္းရရွိနိင္သေလာက္“ေမာ့္”ကဗ်ာ(၃၂)ပုဒ္။
ဘာသာျပန္ၿပီးသမွ်၊“ေမာ့္”ကဗ်ာစာမူဖိုင္ကို က်ေနာ္နဲ႔ကိုစန္းေမာင္က စိနသံရုံးကိုယူသြားၾကတယ္။ သံရုံးကယဥ္ေက်းမူ တာ၀န္ခံအမ်ိဳးသမိးနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က “ေမာ့္” ကဗ်ာဘာသာျပန္ေတြကို ထုတ္ေ၀ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္သံရုံးက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးဖို႔၊ အဂၤလိပ္လိုက တဆင့္ ျမန္မာဘာသာျပန္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြကို မူရင္းတရုတ္ဘာသာနဲ႔ ကိုက္ညိွ စီစစ္ေပးဖို႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္တယ္။ သူကသံတမန္ပီသပါတယ္။ ပထမအခ်က္...၊ သံရုံးကပိုက္ဆံထုတ္မ ေပးႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒုတိယ... ၊ တရုတ္ျပည္မွာဥကၠ႒ႀကီး“ေမာ္”ရဲ႕ကဗ်ာေတြကို ဗဟိုေကာ္မတီရဲ႕ခြင့္ ျပဳခ်က္ရမွသာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရွိၿပီး ဥကၠ႒ႀကီး“ေမာ္”ရဲကဗ်ာေတြကို သူ႕အေနနဲ႔စီစစ္ေပးႏုိင္စြမ္းမရိွေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီတုန္းက သံရုံးသြားတဲ့ကိစၥ၊ ယဥ္ေက်းမူေကာင္စစ္၀န္နဲ႔ေတြ႕တဲ႔ကိစၥေတြ အာလံုးကို ကဗ်ာဆရာ “ ေအာင္ဇင္မင္း”က၊ လိုက္ပို႔စီစဥ္ေပးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း တပ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဟိုလြင့္ ဒီလြင့္...။
တခါတရံ ပဲခူးမွာကိုစန္းေမာင္နဲ႔ျပန္ဆံုတဲ့အခါ “ေမာ့္” ကဗ်ာ ဘာသာျပန္စာမူေတြကိစၥေမးၾကည့္ တယ္။ သူက ဘာသာျပန္စာမူေတြကို ကဗ်ာဆရာ “မံုရြာေအာင္ရွင္”ဆီမွာေပးထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုေအာင္ရွင္က ဘာသာျပန္ထားတာေတြ ၀ိုင္းကူၿပီ စီစစ္တာမ်ဳိး၊ ထုတ္ေ၀သူရွာေပးတာမ်ဳိး၊ လုပ္ေပးေနေၾကာင္း ေျပာျပ ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့၊ `ေမာ့္´ ကဗ်ာဘာသာျပန္စာမူတခုလံုး၊ မေတာ္တဆေပ်ာက္ဆံုးသြားရေၾကာင္ သိခဲ့ရပါတယ္။
၂။
က်ေနာ့္အသက္(၂၀)၀န္းက်င္က၊ “ေမာ္စီတုန္း”ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အထူးသ ျဖင့္ သူ႔ရဲ႕“ပဋိပကၡႏွင့္ လက္ေတြ႕က်မ္း” ႏွစ္ေစာင္ကိုအာဂံုေဆာင္ၿပီး အျပင္မွာလက္ေတြ႕လုပ္ၾကည့္တာမ်ဳိးရိွ တယ္။ သူ႕ရဲ႕“တရုတ္ျပည္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းက လူတန္းစားလကၡဏာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာခ်က္” စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး ပဲခူးၿမိဳ႕မွာရုိတဲ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက လူေတြကို လူတန္းစားလကၡဏာသတ္မွတ္တာမ်ဳိး၊“ေပါင္း၊ တြဲ၊ တိုက္” ကိစၥေတြလုပ္တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔က `ေမာ္´ေျပာတဲ့ အလုပ္လမ္းညႊန္ဆိုတာကို ေဘးဖယ္ၿပီး ပံုစံခြက္ ထဲ၀င္ထိုင္ခဲ့ၾကတာ။ သည့္ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္၊ “ႏိုင္ငံေရးလုပ္မလား၊ စာေရးမလား” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ျပန္ေမးျပန္ေျဖလုပ္ၿပိး “ယင္းအန္းစာေပေဆြးေႏြးပြဲစာတမ္း”ကိုပဲ မဲ တင္းခဲ့တာ၊ ယဥ္ေက်းမူ ေတာ္လွန္ေရးကာလအထိပဲဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ “ကာလတိုအမွား”ၿပီးတဲ့အခါက်မွ အိပ္ေပ်ာ္ရာက က်ေနာ္ႏိုး လာခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ရီေနဆန္းေပါ့။
ဒီလိုျဖစ္လိုက္ေပမယ့္`ေမာ့္´ကဗ်ာတခ်ိဳ႕က က်ေနာ္နဲ႔အတူ ပါလာခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ “ႏွင္း”ကဗ်ာ၊ “လီရွဴယီသို႔ ျပန္စာ”ကဗ်ာ။ ဒီကဗ်ာ(၂)ပုဒ္ထဲက၊ “ေတာင္ကုန္း၊ ေတာင္ကမူေတြအားလံုး၊ အျဖဴေရာင္ဖေယာင္းဆင္ရုပ္ကေလးမ်ားႏွယ္သာ” ဆိုတဲ့စာသား၊ “က်ေနာ့္မွာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ေပၚပလာပင္ကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရၿပီး၊ ခင္ဗ်ားမွာၾကေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕မိုးမခပင္ကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရ”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာသားေတြကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ ပထမစာေၾကာင္းက၊ ျမဴေတြႏွင္းေတြဖံုးေန တဲ့ အနိမ့္ပိုင္းေတာင္ကုန္းေတြကို အလြန္ျမင့္တဲ့ေတာင္ထိပ္ေပၚကတဆင့္ ဆီးၿပီးျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကို ဖေယာင္းဆင္ေလးေတြနဲ႔ တင္စား ထားတာ။ ေနာက္စာေၾကာင္းကေတာ့`ေမာ္´က သူ႔ဇနီးကို “ေပၚပလာပင္”၊ သူ႔မိတ္ေဆြရဲ႕ဇနီးက်ေတာ့ “မိုးမခပင္” နဲ႕တင္စားထားတာ။ ဇနီးဆံုးပါးသြားတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြအတြက္ေရးတဲ့ ကဗ်ာပါ။
သူ႔ကိုေတာ္လွန္ေရးစစ္သူႀကီးလည္းျဖစ္၊ တရုတ္ေတြးေခၚရွင္ႀကီးလည္းျဖစ္လို႔ ၀ိုင္ၿပီးအမႊန္းတင္ၾက ရင္းက၊ သူ႔ကဗ်ာေတြကိုလည္းလြန္လြန္ကဲကဲ၊ အကဲျဖတ္တာမ်ိဳးရိွတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာ ေတြထဲက ကဗ်ာဓာတ္ရိွတယ္လို႔ထင္ရတဲ့ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကိုပဲ ရင္ထဲထည့္ခဲ့မိတာ။ အခုက်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ `ေမာ့္´ကဗ်ာတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ႀကိဳးၾကာ၀ါ
ျဖစ္ကိုးစင္းက
ေျမျပန္႔ကိုျဖတ္၊ ေကြ႔ကာ၀ိုက္ကာစီးဆင္းလာ
အေမွာင္ထုက
ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီး
သိပ္သည္းသထက္သိပ္သည္းလာ၊
မိုးႏွင္းျမဴေတြအံု႔ဆိုင္း၊ မႈန္မိႈင္းေ၀၀ါး
“လိပ္”နဲ႕“ေႄမြ”က
ျဖစ္မဟာကိုပိတ္ဆို႔ထားလိုက္ၾကေပါ့။
ႀကိဳးၾကာ၀ါတို႔ ပ်ံသန္းၾကေလၿပီ
ဘယ္ဆီပ်ံေလသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမ်ားသိပ၊
ေဟာဒီ ေမွ်ာ္စင္တခုပဲ
မၾကာခဏအလည္ေရာက္လာတတ္တဲ့
ခရီးသည္ေတြအတြက္ က်န္ေနရစ္ခဲ့။
ငါ...
အရက္ခြက္ကိုေျမွာက္
တလိမ့္လိမ့္တက္လာေနတဲ့လိွဳင္းေတြဆီ
ေကာင္းခ်ီျပဳလိုက္ေတာ့
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ
လိွဳင္းေတြေလေတြနဲ႔အတူ ျမင့္တက္လာေနေပါ့။
“လိပ္”နဲ႔“ေျမြ”ဆိုတာက၊ လိပ္ေတာင္နဲ႔ ေျမြေတာင္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ “ေမာ့္” ကဗ်ာအမ်ားစုထဲမွာ၊ ေအာင္လံနီ၊ တပ္နီေတာ္၊ ရန္သူ၊ ေျမရွင္၊ ေသနတ္၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ရဲေဘာ္ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြ မပါတဲ့ကဗ်ာ ခပ္ရွားရွားပါ။ အဲဒီခပ္ရွားရွားထဲမွာ “ႀကိဳးၾကာ၀ါ” ကဗ်ာကတပုဒ္ အပါအ၀င္ေပါ့။ ဒီအထဲက “ႀကိဳးၾကာ၀ါတို႔ ပ်ံသန္းၾကေလၿပီ၊ ဘယ္ဆီပ်ံေလသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမ်ားသိပါ့” ဆိုတဲ့စာသားက ကဗ်ာဓာတ္၊ ကဗ်ာေမွာ္အျပည့္။ ေတြးယူမွရတယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစ့ေစ့ေတြး၊ ေရးေရးေပၚဆိုတာေလာက္လည္း မခက္လွပါဘူး။ တပုဒ္လံုးၿခံဳၾကည့္ရင္ “ေမာ့္”ရဲ႕ေရာမႏၱိကကို ထင္ထင္ရွား ရွားေတြ႕ၾကရမွာပါ။
ကဗ်ာရဲ႕ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္က၊ တရွတ္ကဗ်ာဆရာ “လီပို”ေရးခဲ့ တဲ့ “အရက္ခြက္ကိုေျမွာက္ၿပီး လမင္းကိုဖိတ္ေခၚလိုက္ရဲ႕”ဆိုတဲ့ေရးဖြဲ႕ပံုမ်ိဳး `ေမာ့္´ကလည္း“အရက္ခြက္ကို ေျမွာက္တလိမ့္လိမ့္တက္လာေနတဲ့လိွဳင္းေတြဆီ ေကာင္းခ်ီးျပဳလိုက္ေတာ့”လို႕၊ ေရးတာေတြ႔ရတယ္ ရင္ခုန္သံနရီခ်င္း ကိုက္ညီ ေနတဲ့ေဘာပါပဲ။
“ေမာ္”က ျမင္းစီးရင္း၊ ျမင္းကုန္းႏွီးေပၚမွာ ကဗ်ာေရးတယ္။ ေက်ာက္ဂူထဲက ေက်ာက္တံုးစားပြဲေပၚ မွာ ကဗ်ာေရးတယ္။ ေရးၿပီးရင္လည္း ပံုႏိွပ္ေဖာ္ျပမယ္ဆိုတာမ်ိဳး၊ သိမ္းဆည္းထားတာမ်ိဳး မရွိတတ္ဘူး။ ရည္ညြန္းဖြဲ႔ဆိုသူကို ေပးလိုက္တာမ်ိဳး နီးစပ္ရာေပးလိုက္တာမ်ိဳးပဲရွိတယ္။ ေရးဖြဲ႕တဲ့ ပံုသ႑ာန္က တရုတ္ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာပံုသ႑န္ပါ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကိုေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးတဲ့အခါၾကမွ သိမ္းဆည္းထားသူေတြဆီ က၊ ေၾကညာၿပီး ျပန္စုယူရတာလို႕ ဆိုတယ္။ အခုအထိေတာ့ စုေစါင္းရမိသမွ်၊ ကဗ်ာပုဒ္ေရး(၄၀)ထက္ မေက်ာ္ေသးပါဘူး။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့၊`ေမာ္´ဟာ စစ္တိုက္ရင္း၊ အေတြးအေခၚကိစၥေတြေျဖရွင္းရင္း စိတ္ေမာလူ ေမာရွိတဲ့အခါ သတင္းတခ်ိဳ႕ၾကာရၿပီး စိတ္လက္လႈပ္ရွားရတဲ့အခါ သူ႔ရင္ထဲ ၿဖိဳးခနဲဖ်တ္ခနဲ ကဗ်ာစ်ာန္လင္း လက္တဲ့ အခိုက္မွာ ကဗ်ာေတြ ခ်ေရးခဲ့တဲ့သေဘာပါပဲ။ ေရးကတည္းက သူ႕စိတ္၊ သူ႔ခံစားခ်က္ကို စာရြက္ေပၚလႊဲခ် တင္ထားလိုက္တာကလြဲၿပီး စာေစာင္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပံုႏိွပ္ေဖာ္ျပဖို႕အထိ ရည္ရြယ္ခဲ့ဟန္ မတူပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကလည္းသူ႔ကဗ်ာေတြကိုအကဲျဖတ္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ အဲဒီအေနအထားထက္ေက်ာ္ၿပီး ေတာ့ အကဲမျဖတ္သင့္ဘူးလို႔ဘဲ ယူဆမိပါတယ္။
ၿငိမ္းေ၀
စာတမ္းျပဳစု/ ဖတ္ၾကားတင္သြင္းသူ။ ။ ၿငိမ္းေ၀
စာတမ္းတင္သြင္းသည့္အခမ္းအနား။ ။ ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ
စာတမ္းတင္သြင္းသည့္ အခ်ိန္ ။ ။ နံနက္ပိုင္း
စာတမ္းတင္သြင္းသည့္ ေန႔ ။ ။၅.၁.၂၀၀၉
စာတမ္းတင္သြင္းသည့္ ေနရာ ။ ။ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တေနရာ
ေလးစားအပ္တဲ့ဘာသာရပ္အသီးသီးဆိုင္ရာပညာရွင္မ်ား ဆရာ- ဆရာမမ်ား ခင္ဗ်ား
ကၽြန္ေတာ္တင္သြင္းမယ့္ " အေျခခံပညာအထက္တန္းသင္ရိုးညႊန္းတမ္းဆိုင္ရာ ျမန္မာကဗ်ာ လက္ေရြးစင္ ျပဌါန္းခ်က္ကို ျဖည့္စြက္အၾကံျပဳျခင္း" စာတမ္းကို အပိုင္း( ၃ ) ပိုင္းခြဲၿပီး တင္သြင္းမွာျဖစ္ပါ တယ္။
အပိုင္း(၁) ျပဌါန္းထားရိွသည့္ ကဗ်ာမ်ားရဲ႕ ေနာက္ခံကာလ ပမာဏအေပၚ စမ္းစစ္ျခင္း
အေျခခံပညာအထက္တန္းအတြက္ ျပဌါန္းထားရွိတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာ လက္ေရြးစင္စာအုပ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ
ကို ေလ့လာတဲ့အခါ ေခတ္(၈)ေခတ္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေရြးခ်ယ္ျပဌါန္း ထား တာေတြ႔ရပါတယ္။ အတိအက်ေျပာရရင္ ပုဂံ၊ ပင္းယ၊ အင္း၀၊ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ရမ္း၊ ကုန္းေဘာင္ ၊ ကိုလိုနီေခတ္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးဆိုတဲ့ ေခတ္(၈)ေခတ္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲကမွ ေရြးခ်ယ္ျပဌါန္း ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ န၀မတန္း နဲ႔ ဒႆမတန္း ျပဌါန္းခ်က္စာအုပ္ေတြရဲ႔ အဖြင့္ကဗ်ာ(၂) ပုဒ္ဟာ ပုဂံေခတ္ဦးမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ျပဌါန္းခ်က္စာအုပ္ေတြရဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေဖၚျပတဲ့ ကဗ်ာေတြကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ဦးမွာ ေပၚေပါက္တဲ့ ကဗ်ာ ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ပုဂံေခတ္ဦးမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ " ျမကန္ဘြဲ႕ကဗ်ာ" နဲ႔ ၊ " ေရႊႏွင့္ယိုးမွားပန္းစကား" ကဗ်ာ(၂) ပုဒ္ ဟာ ခရစ္သကၠရာစ္ (၁၀၀၀) ေက်ာ္၀န္းက်င္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာမ်ားျဖစ္ၿပီး ၊ ေနာက္ဆံုးေရြးခ်ယ္ေဖၚျပ တဲ့ " ဘ၀ႏွင့္အလွ" ကဗ်ာကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးွမွာ ေပၚခဲ့တဲ့ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေရြးခ်ယ္ ျပဌါန္းထားတာကိုၾကည့္ရင္၊ အေျခခံပညာအထက္တန္းမွာ ျပဌါန္းထားရိွတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာမ်ား ေနာက္ခံကာလ ပမာဏဟာ ႏွစ္ေပါင္း (၉၀၀) ေက်ာ္၀န္းက်င္ ရိွတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလို ရွည္လ်ားလွတဲ့ အခ်ိန္ကာလအတြင္း မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကလည္း အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစံု၊ ပုံသ႑ာန္ မ်ဳိးစံုရွိပါတယ္။ ဒီလို အတိုင္းအ တာ ပမာဏႀကီးမားမ်ားေျမာင္လွတဲ့ကဗ်ာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြသင္ၾကားတဲ့အခါ၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သိရွိ နားလည္သြားနိဳင္ဖို႔ရာ လံုေလာက္တဲ့ သင္ၾကားခ်ိန္မရွိႏိုဳင္ဘူးလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္း(၉၀၀)မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြအေပၚ တို႔ရုံထိရုံသာ သင္ၾကားလက္ခံႏိုဳင္မယ့္ သေဘာရိွပါတယ္။ တခါ...သင္ၾကားပို႔ခ်သူဆရာ၊ဆရာမမ်ား ဖက္ကၾကည့္ရင္လည္း ဘယ္ဆရာ၊ဆရာမ မဆို၊ ဒီေလာက္ ရွည္လ်ားမ်ားေျမာင္လွတဲ့ ကာလပမာဏနဲ႔ ကဗ်ာအမ်ဳိးမ်ဳိးအေပၚ ေစ့ေစ့ငုငု ေလ့လာထားရိွႏိုဳင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ လက္ရိွျပဌါန္းထားရွိတဲ့ ကဗ်ာေတြ အတြက္ သင္ၾကားမွဳအေထာက္အကူျပဳ နိဒါန္းစာနဲ႔ ခက္ဆစ္အဖြင့္ေလာက္နဲ႔လည္း ဆရာေတြ အဖို႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ကာ အဓိကထား ေရြးခ်ယ္သင့္တဲ့ေခတ္တခုခု အေပၚမူတည္ၿပီး အဲဒီေခတ္မွာေပၚတဲ့ ကဗ်ာမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ ျပဌါန္းျခင္းက၊ သင္ၾကားသူဆရာဆရာမနဲ႔ သင္ယူသူေက်ာင္းသားမ်ား ပိုမိုအက်ဳိးရိွထိေရာက္ႏိုဳင္ လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
အပိုင္း(၂)ျပဌါန္းထားရွိသည့္ ကဗ်ာလက္ေရြးစင္စာအုပ္ အမွာစာအေပၚစမ္းစစ္ျခင္း
လက္ရွိအေျခခံပညာအထက္တန္း၊ ျမန္မာကဗ်ာလက္ေရြးစင္စာအုပ္ အမွာစာမွာ " ကဗ်ာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ိဆိုခ်က္" ပါရွိပါတယ္။ ဒီဖြင့္ဆိုခ်က္ဟာ လက္ရွိျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ေပၚထြန္းေနတဲ့ ၊ ကဗ်ာ အမ်ိဳးအစားအေပၚ အေျခခံၿပီးေျပာရရင္ အျငင္းပြားစရာအခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အမွာစာပါ ဖြင့္ဆိုခ်က္က "ကဗ်ာဆိုသည္မွာ ခံစားမွဳရသေပၚလြင္ေအာင္ ကာရန္စည္းကမ္းႏွင့္ ဖြင့္ဆိုသီကုံးရေသာစာျဖစ္သည္" လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာ၀ါသနာရွင္မည္သူမဆို အလြယ္တကူသိရွိနိဳင္တဲ့ အခ်က္က၊ ဒီကေန႔ ဘယ္ မဂၢဇင္းမွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဘယ္္ကဗ်ာစာအုပ္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္ ဘယ္ကဗ်ာမဆို ကာရန္စည္းကမ္းနဲ႔ညီ ေအာင္ဖြဲ႔တဲ့ကဗ်ာ တပုဒ္မွမရွိေတာ့တာေတြ႔ရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ကာရန္စည္းကမ္းဆိုတာကို ဒီကေန႔ ကဗ်ာေတြက စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ သည့္ထက္ပိုၿပီးတိုးၿပီး ေျပာရရင္ ကာရန္မပါတဲ့ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ေတာင္မွေျပာနိဳင္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ၊ စာသင္သားေက်ာင္းသားတေယာက္က၊ မဂၢဇင္းေတြမွာပါေနတဲ့ ဒီကေန႔ကဗ်ာေတြကို ျပဌါန္းခ်က္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့အတြက္၊ ဆရာေတြကို ေစါဒကတက္တယ္ဆိုရင္၊ ျပဌါန္းခ်က္ပါအမွာစာအေပၚမွာသာ ရပ္တည္ေျဖရွင္းရမယ့္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအတြက္ အခက္အခဲရွိနိဳင္တာကိုေတြ႔ရပါတယ္။
အပိုင္း(၃) ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို ထည့္သြင္းျပဌါန္းသင့္ေၾကာင္းအၾကံျပဳခ်က္
ျမန္မာနိဳင္ငံမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေပၚေပါက္လာခဲ့တာ၊ႏွစ္ေပါင္း(၃၀)၀န္းက်င္ရွိၿပီလို႔ ယူ ဆနိဳင္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တတဲ့ အေျခအေနေအာက္မွာ ပညာရွင္မ်ား သုေတသနျပဳခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ (၁၉၇၀) ခုႏွစ္ တ၀ိုက္မွာ စတင္သေႏြတည္ခ့ဲတယ္လို႔ သတ္မွတ္ ယုူဆရပါလိမ့္မယ္။
ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ အေၾကာင္းအရာ ေနာက္ခံဟာ ၊ သူ႕အရင္က ေပၚခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြရဲ႕အေၾကာင္း အရာ ေနာက္ခံထက္ ပိုၿပီးက်ယ္ပါတယ္။ အတတ္ပညာပိုင္းလို႔ေခၚတဲ့ ပံုသ႑ာန္ ပိုင္းမွာလည္း ပိုၿပီး႐ွဳပ္ေထြး သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေ႔ရွကလူရဲ႕ ပခံုးေပၚတက္ၿပီးၾကည့္ခြင့္ရလို႔ ပိုၿပီးေ၀းတဲ့ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းကို လွမ္းျမင္ရတဲ့သေဘာဆိုရင္လည္းမမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ အဓိက အဂၤါရပ္ေတြထဲမွာ "ေခတ္ၿပိဳင္လူထုရဲ႕ရင္ခုန္သံ" ကိုေဖၚက်ဴးတာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ လကၡဏာကေတာ့ သူ႕အရင္က ေပၚခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြရဲ႕ အဂၤါရပ္ထက္ပိုၿပီး ထူးျခားတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးသိရွိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း ဒီကေန႔ ျမန္မာလူထုရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို နားေထာင္ၾကည့္ရင္၊ နားေထာင္ၾကည့္တတ္မယ္ဆိုရင္ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ထားမွဳေတြကို မခံမရပ္နိဳင္လို႔ ျဖစ္ရတဲ့ ရင္ခုန္သံပဲ ဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီကေန႔ ေခတ္လူထုရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲကလြဲၿပီး ဘယ္ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာေတြထဲမွာမွ ရွာလို႔မေတြ႔နိဳင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီကေန႕ေခတ္ လူငယ္ေတြကို၊ သူတို႔ပခံုးေပၚမွာရိွတဲ့ ေခတ္ရဲ႕တာ၀န္ တာထမ္းေတြကို ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းရြက္သြားနိဳင္ဖို႔ဆိုရင္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ တခ်ဳိ႕ဟာ၊ အေထာက္အကူ
ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။
က်ြန္ေတာ္အထက္မွာတင္ျပခဲ့တာရွိပါတယ္၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာ ေခတ္ၿပိဳင္လူထုရဲ႔ ရင္ခုန္သံကို ေဖၚက်ဴးတာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ မွန္ပါတယ္၊ ဒီကေန႔ေခတ္လူထုရဲ႔ရင္ခုန္သံကို ဟိုတေန႔က ကဗ်ာပံု သဏၭန္နဲ႔ ေဖၚျပရင္ လူႀကီးတေယာက္ကို ကေလးအဂၤာ်ိ၀တ္ေပးသလိုျဖစ္တာမို႔ ဒီကေန႔လူထု(၀ါ) လူႀကီးတေယာက္ရဲ႔ ခႏၡာကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီလိုက္ဖက္မယ့္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာပုံသဏၭန္သစ္ကို ဖန္တီးလာခဲ့ၾကရပါ တယ္။ တာရန္စည္းကမ္းကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ျခင္းဆိုတဲ့ အတတ္ပညာသစ္တခုဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ လကၡဏာေတြထဲက တခုျဖစ္ပါတယ္။
ခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႔အေၾကာင္းအရာေနာက္ခံဟာယၡင္အခါတုန္းကရွိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြရဲ႕အေၾကာင္းအ ရာေနာက္ခံထက္ပိုၿပီး က်ယ္ပါတယ္။အေရာင္စံုပါတယ္။အနဳစိပ္ပါတယ္။ ညႊတ္ေျပာင္းၿပီး ျပဳလြယ္ေျပာင္း လြယ္္ပါတယ္။တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ႔ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္မွဳပံုသဏၭာန္္နဲ႔လိုက္ဖက္ညီဖို႔ ၾကိဳး စားလာတဲ့သေဘာပါပဲ။
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတခုမွာ၊ လူမ်ိဳး၊ဘာသာ၊ယဥ္ေက်းမူဓေလ့ထံုးစံ၊ အသားအေရာင္၊ ေနရာေဒသ မတူ ၾကတဲ့လူအုပ္စုမ်ား စုေပါင္းဖြဲ႔စည္း ထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာလည္း မတူကြဲျပားျခားနား ျခင္းဟာ အလွတရားအျဖစ္လက္ခံ လာခဲ့တဲ့သေဘာပါပဲ။ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ေရာင္စံုပြဲေတာ္ဆိုတာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာထဲ
မွာရိွ ပါတယ္။ မတူကြဲျပားျခားနားသူခ်င္းၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တဲြေနထိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမူဗဟု၀ါဒ ဟာ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာရဲ႔ေမာင္းႏွင္ေရးအားျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ပ့ဲကိုင္လမ္းညႊန္သေဘာတရားျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
မတူကြဲျပားျခားနားမွဳကို အသိအမွတ္မျပဳ၊အျပန္အလွန္ေလးစားျခင္းမရွိ၊တေသြးတေရာင္တမ်ဳိး တစားထဲ အတင္းအဓမၼသြတ္သြင္းဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့“ဧက၀ါဒ” ဟာ ဒီကေန႔ က်ြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႔အ စည္းအေပၚဖိနင္းထားဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၀ါဒဟာ ပုဂၢလဓိဌါန္သေဘာျဖစ္တာမို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုအတြက္ အလြန္အႏၱရယ္ၾကီးတဲ့ ၀ါဒဆိုးတခုျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕လူ႕အဖြဲ႔အစည္းကို “ဧက၀ါဒ” ေအာက္က ဆြဲထုတ္နိဳင္ဖို႔ဆိုရင္ ဗဟု၀ါဒ ပညာေရးကို တည္ေဆာက္ၾကရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဗဟု၀ါဒ ပညာေရးနဲ႔ၾကီးျပင္းလာတဲ့လူငယ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဧက၀ါဒ လက္ေအာက္ျပန္ေရာက္ မသြားရေအာင္ အာမခံပါလိမ့္မယ္။ ဗဟုရာစ္စနစ္နဲ႔ဖြဲ႔စည္းတဲ့ လူ႔သမဂၢတခုဟာ ဧကရာစ္စနစ္နဲ႔ဖြဲ႔စည္းတဲ့ လူ႔သမဂၢထက္သာတယ္ဆိုတာကို လက္ခံလာၾကပါလိမ့္မယ္။
လက္ရိွကၽြန္ေတာ္တို႔ တမ်ဳိးသားလံုးရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေနၾကရတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး ဒီမိုကေရစီပညာေပးေရးလုပ္ငန္းေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ လုပ္ခြင့္မရနိဳင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တမ်ဳိးသားလံုး အာဏာရွင္စနစ္ လက္ေအာက္မွာ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ရတာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)နီးပါး ရွိလာေနပါၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ထက္၀က္္က်ဳိးေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျပည္တြင္းမွာလုပ္နိဳင္စြမ္း မရွိတဲ့အလုပ္ကို ျပည္ပမွာ စတင္လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လုပ္လို႔ရတဲ့ေနရာကစၿပီး လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ပမွာစတင္လုပ္ကိုင္လို႔ ရရိွနိဳင္တဲ့ အခုလိုအေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါမ်ဳိးမွာ၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကိုလည္း ျဖည့္စြက္ျပဌါန္းသင့္ေၾကာင္းတင္ျပခ်င္ပါ တယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတခ်ဳိ႕ကို ပညာရွင္မ်ား စုစည္းေရြးခ်ယ္ၿပီး ျဖည့္စြက္ ျပဌါန္းသင့္ ေၾကာင္း တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ တက္ေရာက္နာၾကားသူမ်ား ပိုမိုသိရွိစဥ္းစားနိဳင္ဖို႔အတြက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ၀န္ခံရမွာတစ္စုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကဗ်ာဆိုၿပီးေတာ့ေရြးခ်ယ္တင္ျပလိုက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္တိုအတြင္း လက္လွမ္းမီွရာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ကိုသာ မိတ္ဆက္တင္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ၿပီး၀န္ခံရမွာရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီစာတမ္းဟာ၊ စာတမ္းတခုရဲ႕အဂၤါရပ္မ်ား နဲ႔ကိုက္ညီျခင္းမရိွေသးတဲ့ စာတမ္းမမည္တဲ့ စာတမ္းတခုသာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္တို အတြင္း လက္လွမ္းမွီသမွ် ပညာရွင္တခ်ိဳ႕နဲ႔တိုင္ပင္ျခင္း၊ လက္လွမ္းမွီသမွ်စာအုပ္စာတမ္းမ်ားႏွင့္သာ ကိုက္ညိွျခင္းျပဳလုပ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္၊ လစ္ဟာခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားရိုလွ်င္ ပညာရွင္မ်ား အေနနဲ႔ ေထာက္ျပ၊ ေ၀ ဖန္၊ ျဖည့္စြက္တည့္မတ္ေပးပါၾကရန္ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
အခု မံုရြာသား ကဗ်ာဆရာႀကီး ဆရာအံ့ေမာင္ရဲ႕ " က်ဳပ္ ျပတင္းေပါက္" ဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
က်ဳပ္ ျပတင္းေပါက္
က်ဳပ္ ျပတင္းေပါက္မွာ
ခန္းဆီး စိမ္းစိမ္း ရိွတယ္
သစ္ကိုင္း သစ္ခက္ သစ္ရြက္ေတြ
သစ္ပင္ေတြ ရြက္ေၾကြေတာ့
ခန္းဆီး အျပာေရာင္ တပ္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ႀကီးေလ
ညက်ေတာ့
ခန္းဆီး အနက္ေရာင္
ေမွာင္ေနတာကိုး
ျပတင္း ခန္းဆီးမွာ
ေနမင္း၀ါ၀ါလည္း ရိွတယ္
ေ႐ႊေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြလည္း ရိွတယ္
တခါတေလ လမင္း၀ိုင္း၀ိုင္း
လမင္းတစ္ျခမ္း လမင္းေလွကေလး
ျပတင္း ခန္းဆီးမွာ
တခါ တခါ
တိမ္ဇာပြင့္ေတြ ဆင္ထားတယ္
နီနီ ဇာပြင့္
ေ႐ႊ ေ႐ႊ ဇာပြင့္
ခရမ္းေရာင္ ဇာပြင့္
ေခ်ာ့ကလက္ ဇာပြင့္
အဆင္ ဒီဇိုင္းက
လိပ္ျပာတစ္ရာ ႐ွဳံး
ပါတိတ္ ပန္းခ်ီဆရာ ငို။
ျပတင္းခန္းဆီးမွာ
ဟသၤာပံုလည္း ရိွတဲ့အခါ ရိွ
ေဒါင္းပံုလည္း ရိွတဲ့အခါ ရိွ
ျခေသၤ့ပံုလည္း ရွိတဲ့အခါ ရိွ
ေခြးပံုလည္း ရိွတဲ့အခါ ရိွ
ဆင္ပံုလည္း ရိွတဲ့အခါ ရိွ
နဂါးပံုလည္း ရိွတဲ့အခါ ရိွ
ငါးပံုလည္း ရိွတဲ့အခါ ရိွ
စုတ္ခ်က္ ၾကမ္းၾကမ္းရဲရဲ ဆြဲတာလည္း ရိွတဲ့အခါ ရိွ
မီးေတာင္ ေခ်ာ္ရည္စီးပံု ႐ွဳံး
ေမာ္ဒန္ ပန္းခ်ီဆရာ ငို။
က်ဳပ္ ျပတင္းေပါက္က
ေလ ေအးေအးကေလးလည္း ခုန္ေပါက္၀င္လာတယ္
ေန ေႏြးေႏြးလည္း ေထြးပိုက္ေပးတယ္
တခါတေလ
က်ဳပ္ ျပတင္းမွာ
ႏွင္း ခန္းဆီးကေလး တပ္တယ္
တခါတေလ
ပုလဲလံုး ခန္းဆီး။
မိုးမင္းႀကီး ရြာေတာ့
က်ဳပ္ ျပတင္းက
အလင္းေရာင္လည္း ေသာက္လို႔
အေမွာင္လည္း ထန္းရည္ခါးလို ေဖာက္လို႔ရ
ဒီျပတင္းက
သီခ်င္းသံေတြလည္း ၀င္လာတတ္တယ္
ရန္ျဖစ္သံ ဆူသံ ဆဲသံေတြလည္း
ဘီးလူးဆိုင္းနဲ႔ ေရာက္လာတတ္တယ္
ငွက္ေတးလည္း နားဆင္ရတယ္
ေထာ္လာဂ်ီလည္း တ၀ုတ္၀ုတ္ ေဟာင္တတ္တယ္။
ဘာလိုေသးသလဲ
က်ဳပ္ ျပတင္းကေလးဆီက
အကုန္ရ
ေလာက ဇီ၀ သုခ ဒုကၡ
အလင္း အေမွာင္။
အလွဆိုတာ
မ်ဳိးကြဲေတြ စံုတာ
ရသဆိုတာ
မ်ဳိးကြဲေတြ စံုတာ
မ်ဳိးကြဲေတြ စံုမွ
အလွ
မ်ဳိးကြဲေတြ စံုမွ
ရသ
မ်ဳိးကြဲေတြ စံုမွ
ဇီ၀
မ်ဳိးကြဲေတြ စံုမွ
ေလာက
မ်ဳိးကြဲေတြ အစံု
က်ဳပ္ ျပတင္းေပါက္ကေလးက
ေပးေနတယ္
မ်ဳိးကြဲစံုတာ
ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ။
အံ့ေမာင္
အာလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုးကား။ ။ (၁) န၀မတန္းျမန္မာကဗ်ာလက္ေရြးစင္ (၂၀၀၁၊ ၂၀၀၂)
။ (၂) ဒႆမတန္းျမန္မာကဗ်ာလက္ေရြးစင္(၂၀၀၇၊၂၀၀၈)
။ (၃)ဦးေဖေမာင္တင္ရဲ႕"ျမန္မာစာေပသမိုင္း"
။ (၄) စာေပဗိမာန္ထုတ္" ျမန္မာကဗ်ာစာတမ္းမ်ား" (ပ+ဒု)
(အခ်ိန္ယူၿပီး ျပဳစုခဲ့ရတဲ့ စာတမ္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ စာတမ္းတခုရဲ႕အဂၤါရပ္မ်ားနဲ႕ မကိုက္ညီတဲ့ စာတမ္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၀န္ခံအပ္ပါတယ္။)
က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္အသစ္မတင္နဳိင္ခဲ့တာ (၃)လထဲေရာက္လာၿပီ။ ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ တာ၀န္ မေက်နိဳင္ခဲ့သလဲ။
(၁) က်ေနာ္ ဘေလာ့မလုပ္ခင္ကတည္းက တျခားပံုမွန္ထုတ္ေ၀တဲ့ ၀က္ဆိုဒ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ စာေရး ခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ က်ေနာ့္မွာ အမ်ားအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီဖက္ကထြက္သမွ်ပလက္ ေဖာင္းဟူသမွ်မွာ စာမူခမရပဲေရးခဲ့ရတာ ၁၉၉၅-ခုႏွစ္ကစၿပီး ၂၀၀၄-ခုႏွစ္အထိ။ ဒီေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ပလက္ေဖာင္းတခ်ိဳ႕ကလည္း စာမူခေပးရမယ္ဆိုတာနားလည္လာၾကတာလဲပါ၊ က်ေနာ္ကလည္း စာေရးတဲ့ အလုပ္ကလြဲၿပီး တျခားဘာမွမလုပ္တတ္ဆိုေတာ့ စာေရးရင္ စာမူခရရမယ္ဆိုတဲ့ မူနဲ႔ က်ေနာ္ရပ္တည္ခဲ့မိ တယ္။
က်ေနာ္ဘေလာ့လုပ္ေတာ့ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္တဲ့စာမူ၊ တနည္းအားျဖင့္ ၀က္ဆိုဒ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေဖာ္ျပလို႔ မရနိဳင္တဲ့စာမူၾကမွ ဘေလာ့မွာတင္ၿပီး၊ က်န္တဲ့စာမူေတြ စာမူခရတဲ့ပလက္ေဖာင္းေတြဆီတင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စိတ္မလံုဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေျဖလို႔ရေအာင္ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ `ျပန္လည္တူးေဖာ္ျခင္း´ ဆိုတာလုပ္ၿပီး `ဆားခ်က္´ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဆားကမငံဘူး။ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မွဳက ပိုၿပီးဆိုးလာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ပိုက္ဆံမရတဲ့ ဘေလာ့ေပၚ၊ ပိုက္ဆံရတဲ့ ၀က္ဆိုဒ္ ေလာက္တန္ဘိုးမထားဘူးလားေပါ့။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညာခ်င္ေတာ့ဘူး။
(၂) က်ေနာ့္ကို ဆရာေလး ေယာဟန္ေအာင္က ဘေလာ့လုပ္ဖို႔တိုက္တြန္းတာၾကာၿပီ။ က်ေနာ္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ေရစက္မရိွပါဘူး။ က်ေနာ္ ၁၉၉၅-ခုႏွစ္က ဥေရာပမွာ ေန ခြင့္ရေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး စိတ္တိုင္းက်သံုးခြင့္ရတယ္။ က်ေနာ္ကိုင္ၿပီး မၾကည့္မိဘူး။ လက္နဲ႔ပဲစာေရး တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာက က်ေနာ့္ကို စိတ္နာမသြားဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာက က်ေနာ့္ကို အၿမဲမလွမ္းမ ကမ္းကလိုက္လာေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္သတိမထားမိဘူး။ အခုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ မရွိမျဖစ္ အစိတ္အပ္ိုင္းတခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္...။
၂၀၀၀ခုႏွစ္ကစၿပီး က်ေနာ္၊စာၾကည့္တိုက္မွဴးလုပ္ပါတယ္။ စာရင္းဇယားနဲ႔ အစီရင္ခံစာေတြ ရုံးကိစၥ၊ ဆက္သြယ္ေရးကိစၥ၊ ရုံးအကူမ်ားက လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ကြန္ပ်ဴတာနီးလ်က္နဲ႔ခြါၿပီး က်ေနာ္ေနတယ္။ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ေရာက္လာတယ္။ ရုံးအကူမ်ား(၂)ေယာက္ေျပာင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ကြန္ပ်ဴတာက တစ္ေတာင္ အကြာက မေျပာင္းလဲဘူး။ ဆက္ဆံေရးလည္းမေျပာင္းလဲဘူး။
၂၀၀၆ - ႏွစ္ထဲ စာၾကည့္တိုက္မွာ အကူ၀န္ထမ္းမထားနိဳင္ေတာ့ က်ေနာ့္တူမေလးကို ေခၚရ တယ္။ သူကေက်ာင္းၿပီးၿပီေလ။ သူေရာက္လာၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကိစၥေတြဆက္လုပ္တယ္။ အဲဒါၿပီးခဲ့တဲ့(၂)လ ေက်ာ္အထိ။ တူမေလးကို သူ႔ဘ၀ေနာင္္ေရးအတြက္ အျခားတေနရာကို က်ေနာ္ပို႔ခဲ့ရတယ္။ သူမရွိလည္း တျခားတေယာက္ေယာက္နဲ႔ခရီးသြားမယေပါ့္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဟာ ရပ္သြားခဲ့ရတာပဲ။
က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပါသက္ၿပီး အခ်က္(၃)ခ်က္ပဲသိတယ္။
(က) ဖြင့္တတ္တယ္။
(ခ) ကိုယ့္ E- Mail ကိုဖြင့္ဖတ္တတ္တယ္။
(ဂ) ပိတ္တတ္တယ္။
ဒိအခ်က္သံုးခ်က္ကလြဲၿပီး က်ေနာ္ဘာတခုမွ ပိုမသိဘူး။ စာလံုး၀မရိုက္တတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ယံု ၾကည္ေပးၾကပါ။ အဲဒါ... တကယ္။
(၃) က်ေနာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးရဲ႕အလည္ကို သူမ်ားေျခေထာက္နဲ႔ ၀င္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတ ေယာက္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ သင္းကြဲငွက္တေကာင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အခုမွပဲသိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အားလံုး ကို က်ေနာ္ မေလးမစားမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို က်ေနာ္ ခဏရပ္ထားရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္အလုပ္ေတြပိေနေပမယ့္ သင္စရာရွိတာသင္ ယူရပါလိမ့္ဦးမယ္။ (၃)လ က်ေနာ့္ လေလာ့ကို ထပ္ၿပီးနားခြင့္ျပဳပါ။ ၿပီးေတာ့ စာမူတခုေရးၿပီးတိုင္း တျခား၀က္ဆိုဒ္မဂၢဇင္းမွာ တင္ၿပီးမွ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ တင္ေနရတဲကိစၥကိုလည္း တျခားနည္းလမ္းတခု က်ေနာ္စဥ္းစားရပါဦးမယ္။
ဧၿပီလကုန္ရင္ေတာ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြဆီ ျပန္လာနိဳင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။
အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးနက္စြာျဖင့္
ၿငိမ္းေ၀
