ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းျဖင့္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသို႔

တခါတရံ မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းကို ဖတ္ရသည္။ ထိုအခါ ကဗ်ာရြတ္ဆိုသည့္အေလ့အက်င့္အနည္းအက်ဥ္း ရွိလာခဲ့သူမိမိအဖို႕ အလိုလိုတက္ႀကြရြင္လန္းေနမိသည္။ မဂၢဇင္းထဲတြင္ပါသည့္ ကဗ်ာရြတ္ပဲြမ်ားကို စိတ္ကူးႏွင့္ျမင္ၾကည့္သည္။ စိတ္နားႏွင့္ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုေနၾကသူမ်ား၏ ကိုယ္ဟန္အမူအယာမ်ားကို စိတ္ကူးဖြဲ႕ၾကည့္သည္။ ရြတ္ဆိုၾကသည့္ကဗ်ာမ်ားထဲ ၌မိမိက်က္ မွတ္မိၿပီးကဗ်ာ ပါ၀င္ပါက ကိုယ္တိုင္ကဗ်ာ၀င္ရြတ္ေနသလို စိတ္လွဳပ္္ရွားရသည္။ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ပါးစပ္က အလိုလိုရြတ္ဆိုမိလ်က္သားျဖစ္ရသည္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ရြတ္ဆိုသူမ်ား၏ ရင္ခုန္မွဳအရွိန္အဟုန္မ်ားမွာ မီးေတာက္တခုက တျခားမီးေတာက္တခုဆီ ယိမ္းထိုးကူးယွက္သြား သလို မိမိထံထိယွက္ ပူး၀င္လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္ဟန္တူေလသည္။

အမွန္စင္စစ္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအလုပ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္က အသိရွိရွိႏွင့္စတင္ ေဆာင္ရြက္လိုက္ျခင္းေတာ့မဟုတ္ေခ်။၁၉၉၃ခု၊ မာနယ္ပ ေလာတြင္ က်င္းပသည့္ စာဆိုေတာ္ေန႔အ ခမ္းအနားတြင္ ရွဳေဒါင့္ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာေဟာင္း (ဦး)၀င္းခက္က “မနက္ျဖန္ၾကရင္ ဒီကဗ်ာကို ရြတ္ေပး စမ္း”ဟု ဆိုျခင္းျဖင့္ မိမိမွာ ကဗ်ာေရးသူအျဖစ္မွကဗ်ာရြတ္သူအျဖစ္သို႕ျဖတ္ကနဲကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားခဲ့ရ
၏။ ရြတ္ဆိုရမည့္ကဗ်ာက ဆရာေမာင္ေသာ္က၏ “မီးျခစ္တစ္ဆံ”ကဗ်ာျဖစ္သည္။ စကားေျပာခြက္ေရွ႔ကို ေရာက္သည္အထိ မည္သည့္အသံအေနအထားႏွင့္ ရြတ္ဆိုရမည္ဆို သည္ကို ေရြးခ်ယ္မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသး။
ကံအားေလ်ာ္စြာကဗ်ာအေၾကာင္းအရာကို ရုတ္တရက္ေတြးမိကာ လက္သီးကိုဆုပ္။ အသံကိုျမွင့္ျပီး ေအာ္ ဟစ္လိုက္မိသည္။ “အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တဲ့လားေဟ့...”ဆိုျပီးေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္မိမိ.အသံမွာ ကရင္လူငယ္အစည္းအရုံးခန္းမေဆာင္အတြင္း ပဲ့တင္ ထပ္မွ်ဟိန္းသြား၏။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေသြးမ်ားပူေလာင္ဆူပြက္လာျပီး က်န္ကဗ်ာပိုဒ္မ်ားကို အလိုလိုရြတ္ဆိုမိလ်က္ သားျဖစ္သြား၏။ မိမိ၏ခံစားမွဳအရွိန္အဟုန္မ်ား ေလထဲတြင္ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနစဥ္ လက္ခုပ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ ဆက္လက္ရြတ္ဆိုရန္ ကဗ်ာစာသားမရွိေတာ့သည့္တိုင္၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုသံရပ္ဆိုင္းသြားသည့္တိုင္၊ ျဖန္႔ထြက္ေ၀းကြာသြားေနသည့္ စိတ္အလ်င္မ်ားကို မိမိမွာျပန္လည္ရုပ္ သိမ္းလို႕မရႏိုင္ေသး။ မိမိ၏စိတ္အလ်င္မွာ ေရွ႕တြင္ထိုင္ေနသည့္ လူအုပ္၏ႏွလံုးသားကို ဒိုးယိုေပါက္ ထြင္းေဖာက္သြားခဲ့၏။ မိမိ၏စိတ္အလ်င္မ်ား ကို ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းထိန္းခ်ဳပ္လာႏီုင္ေသာအခါမူ မ်က္လံုးအိမ္မ်ားထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ မွဳန္၀ါးေနေလေတာ့ သည္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ အသံလႊင့္ဌာနတခု၌ ပံုမွန္အစီအစဥ္တခုကို အသံလႊင့္ခြင့္ရ၏။ ယင္းအစီအစဥ္ကို “ေတာ္လွန္ေရးကဗ်ာမိတ္ဆက္”ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ တပါတ္လွ်င္တႀကိမ္အသံလႊင့္၏။ ထိုအခါ တပါတ္လွ်င္တႀကိမ္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုရသည့္သေဘာျဖစ္လာ၏။ ၁၉၉၃ခုႏွစ္“မီးျခစ္တ ဆံ” ကဗ်ာကိုရြတ္ဆိုစဥ္က ကဗ်ာအေၾကာင္းအရာကိုေတြးမိၿပီး အမ်ားစိတ္၀င္စားေအာင္ရြတ္ ဆိုႏိုင္ခဲ့သည့္အေတြ႔အႀကံဳအရ၊ အသံလႊင့္ဘ႔ိုေရြး ခ်ယ္ထားသည့္ကဗ်ာမ်ားကို အဓိပၸါယ္နားလည္သည္ထက္နားလည္ရန္ အႀကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ဖတ္၏။ အဓိပၸါယ္နားလည္လွ်င္ ကဗ်ာဖတ္သည့္ အခါ ပိုမိုအဆင္ေျပသည္ကို သတိျပဳမိလာ၏။ ကဗ်ာဖတ္သည့္အခါ စိတ္ႏွင့္ဖတ္သည္ထက္ အသံထြက္ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုရာတြင္ အလုပ္ တ၀က္ၿပီးသလိုျဖစ္ရ၏။
အသံလႊင့္ရန္ ကဗ်ာမ်ားကိုေရြးခ်ယ္ရာ၌ ပထမပိုင္းတြင္ ကာရန္ပါသည့္ကဗ်ာမ်ားကိုဖတ္လွ်င္ ရြတ္ဆိုရ ပိုမိုအဆင္ေျပသည္ဟုထင္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ကာရန္ပါသည့္ကဗ်ာမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးၿပီးရွာေဖြရြတ္ဆို၏။ သ႔ိုေသာ္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ အသံလႊင့္အစီအစဥ္ေခါင္းစဥ္က “ေတာ္ လွန္ေရးကဗ်ာမိတ္ဆက္”ဟုေပးထားသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံရွိၿပီး ကာရန္ႏွင့္ေရးဖြဲ႔ထားသည့္ကဗ်ာမ်ားမွာ ရွာရေဖြရခက္ခဲလာခဲ့၏။ ထိုစဥ္က မိမိမွာ မာနယ္ပေလာေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္တြင္ ေနထိုင္သူျဖစ္သျဖင့္လည္း ျပည္တြင္းမွကဗ်ာပါသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဆက္သြယ္ရယူရန္မွာ အခက္အခဲရွိ၏။ အေျခအေနကေတာင္းဆိုသျဖင့္ ကာရန္မပါပဲေရးဖြဲ႔သည့္ကဗ်ာမ်ား၊ လြတ္လပ္ကာရန္ စနစ္ျဖင့္ေရးဖြဲ႔သည္ ကဗ်ာမ်ားဖက္သို႕ အလိုလိုဦးလွည့္ခဲ့ရ၏။ ထိုအခါ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမ်ားမွာ ကာရန္ႏွင့္ေရးစပ္သည့္ ကဗ်ာမ်ားထက္ ပိုမိုအားစိုက္ရြတ္ဆိုရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ထူးထူး ျခားျခား သတိၿပဳမိလာရေလသည္။
ကာရန္မပါသည့္ကဗ်ာမ်ားကိုရြတ္ဆိုသည့္အခါ အသံအနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ အသံစီးဆင္းပံု၏ ၀ိေသသကို ထိေတြ႔ခြင့္ရ၏။ အသံအနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ အကြာအေ၀း မၾတာမ်ားမွာ ပံုမွန္ ပံုေသမရွိသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆုိေနစဥ္ အသက္ရွဴႏူန္းမွာလည္း ပံုမွန္ပံုေသထားၿပီး အသက္ရွဴလို႔မရႏိုင္ေတာ့။ ကာရန္ႏွင့္ေရးဖြဲ႔သည့္ကဗ်ာမ်ားမွာမူ ကာရန္အမ်ဳိးအစားအေပၚမူတည္ၿပီး အသက္ရွဴမွဳအျပင္း အေပါ့ကြာျခားသည္မွလြဲ၍ အသက္ရွဴခ်ိန္။ ရွဴႏွဳန္း တခုႏွင့္တခု သိပ္ၿပီးကြာဟမွဳမရွိလွ။ မသိသာလွ။ ကာရန္ပါသည့္ကဗ်ာမ်ားမွာ နရီကိုခ်ိန္တြယ္ထားသေလာက္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာရန္ပါသည့္ ကဗ်ာကိုရြတ္ဆိုလွ်င္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို လူတိုင္းလိုက္ၿပီး စည္း၀ါးတီးသလို အထိုက္အေလ်ာက္လြယ္ကူ၏။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမ်ား၏ အသံတည္ေဆာက္ပံု မွာမူ ပံုမွန္၊ ပံုေသမဟုတ္သျဖင့္ ရြတ္ဆိုရာ၌ တမူထူးျခားသစ္လြင္ေနေလသည္။
အသံလႊင့္ဌာနမွတဆင့္ ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရလာေသာအခါ ၿဗိတိသွ်ကဗ်ာဆရာႀကီး ‘ဒီလန္ေတာမတ္စ္’ကို သတိရတတ္၏။ သူက အသံလႊင့္ ဌာနမွတဆင့္ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး ရြတ္ဆိုသြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ‘ေရာဘတ္ဖေရာ့ခ္’ႏွင့္‘မာယာ အင္ဂ်ီလို’တို႔ကိုလည္း စိတ္ထဲ႔စြဲေန၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက အေမရိကန္သမၼတႏွစ္ဦး၏ သမၼတသစ္က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ကဗ်ာ ရြတ္ဆိုဖို႔ ဘိတ္ၾကားျခင္းခံခဲ့ၾကရသူမ်ားျဖစ္ ၏။ သူတို႔တေတြ ဘယ္လိုကဗ်ာရြတ္သည္ကို မေတြ႔မျမင္ဘူးေသာ္လည္း ကဗ်ာရြတ္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟူ သည့္ အသိတခုတည္းႏွင့္ပင္ မိမိမွာ ရင္ခုန္လို႔မဆံုးခ်င္ေတာ့။
လူမ်ဳိးႏွင့္ခ်ီၿပီး ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းကို နားေထာင္သည့္အေလ့အက်င့္ရွိသူမ်ားမွာ ရုရွားလူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္သည္ဟုၾကားဖူး၏။ ကဗ်ာဆရာ‘မာယာေကာ္စကီး’ႏွင့္‘ယက္ဖ္တူရွင္ကို’တို႔၏။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားကိုရုရွားလူမ်ဳိး ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး တက္ေရာက္နားေထာင္တတ္ၾက၏။ ကဗ်ာဆရာ‘မာယာေကာ္စကီး’လူပံုအလယ္တြင္ ကဗ်ာရြတ္ေနပံုသတင္းဓါတ္ပံုထဲတြင္ ေတြ႔ဖူး၏။ သူတို႔ကဗ်ာရြတ္သံမ်ားကိုမူ မၾကား ဘူးေသး။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္လည္ပိုင္းက ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံမွ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႕အျပန္ရုရွားႏိုင္ငံ၊ ေမာ္စကိုေလဆိပ္တြင္ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရန္ (၅)နာရီမွ် ထိုင္ေစာင့္ခဲ့စဥ္က ေလဆိပ္ထဲတြင္ရွိသည့္ တိတ္ေခြႏွင့္စီဒီေခြအေရာင္းဆိုင္မ်ားတြင္ ‘မာယာေကာ္စကီး’ႏွင့္ ‘ယက္ဖ္တူရွင္ကို’ကဗ်ာရြတ္ထား သည့္ အသံသြင္းတိတ္ေခြမ်ားကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငားလိုက္ရွာခဲ့၊ ေမးခဲ့ဖူး၏။ ရွာလို႔ေမးလို႔မရခဲ့။
မိမိႏိုင္ငံတြင္လည္း ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကားက်င္းပသည္ကို ၾကားေနခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာခ်စ္သူအနည္း ငယ္မွ်သာစုေ၀းၾကၿပီး တေယာက္တလွည့္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ အမ်ားျပည္သူတက္ေရာက္နားေထာင္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္းႏွင့္ အေလ့အထကိုမူ ယၡဳအထိ မဖန္တီးႏိုင္ေသး။
ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအလုပ္ကို ခံုမင္မိန္းမူးလာသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားျဖစ္ေပၚရန္၊ လူပံုအလယ္တြင္ ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရရန္ ဖန္တီးခ်င္လာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔အပါအ၀င္၊ တျခားစာေပႏွင့္ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ကဗ်ာတက္ေရာက္ရြတ္ဆိုခြင့္ရရန္ အခမ္းအနားဦး စီးက်င္းပသူမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ေတာင္းဆိုမိ၏။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွစတင္ကာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္း အစီအစဥ္ပါရွိသည့္ အခမ္းအနား မ်ားတြင္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုခြင့္ရလာခဲ့၏။ တခ်ဳိ႔အခမ္းအနားမ်ားတြင္မူ မိမိကိုယ္တိုင္က မခ်ဥ္းကပ္ပဲ ကဗ်ာတက္ေရာက္ရြတ္ဆိုေပးပါရန္ ဘိတ္ၾကား ျခင္းကို လက္ခံရရွိလာခဲ့၏။ ယၡဳအခါ အသံလႊင့္ဌာနအပါအ၀င္ အခမ္းအနားေပါငး္စံုတြင္ တက္ေရာက္ရြတ္ဆိုခဲ့သည့္ ကဗ်ာပုဒ္ေရ (၄၆၀)ေက်ာ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းေၾကာင႔္ ရရွိလာသည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးမွာ ေတြးမိတိုင္း ပီတိျဖစ္ဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းႏွင့္ပါတ္သက္ၿပီး ရုရွကဗ်ာ ဆရာေက်ာ္“ယက္ဖ္တူရွင္ကို”ေျပာဖူးသည့္စကားမွာ မွတ္သားဖြယ္ျဖစ္၏။ သူက “ကဗ်ာရြတ္တာနားေထာင္ၿပီးသူတိုင္း နားေထာင္သူအျဖစ္မွ ကဗ်ာဖတ္သူအျဖစ္သို႔ မလြဲမေသြေရာက္ရွိလာလိမ့္မယ္”ဟု၍ ေျပာဖူးေလသည္။
ယၡဳႏွစ္ဒုတိယလ၊ လဆန္းပိုင္းတြင္ RFA မွတဆင့္ “လက္တဖက္ကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား”ကဗ်ာကို က်ေနာ္ရြတ္ဆိုခဲ့၏။ ႏွစ္ရက္ခန္႔ၾကာ ေသာအခါ တယ္္လီဖံုးျမည္သံၾကားလို႔ ေကာက္ကိုင္လိုက္စဥ္ “လက္တဖက္က တယ္လီဖံုးကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား”ဟု တဖက္မွၾကားလိုက္ရ၏။ တအံ့တၾသျဖစ္ေနစဥ္ “ေအာင္ခင္ေလဗ်ာ”ဟူေသာအသံကိုပါၾကားရ၏။ က်ေနာ့္မွာ မေဖၚျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာရသည္။ (၇)ႏွစ္တာမွ် အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ့သည့္ ‘ေဒါက္တာေအာင္ခင္’၏အသံကို တယ္လီဖံုးထဲမွၾကားလိုက္ရ၍ျဖစ္၏။ သူကRFA မွာ က်ေနာ္ရြတ္ဆိုခဲ့သည့္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ‘လက္တဖက္က ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား’ကဗ်ာကို ရည္ညႊန္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ တဆက္တည္းဆိုသလိုပင္ ‘ေဒါက္တာ ေအာင္ခင္’လို ကဗ်ာႏွင့္ေ၀းေနသူအျဖစ္ မိမိဖက္မွ ယူဆထားသူတဦးထံမွ ‘အဲဒီကဗ်ာက ကာရန္မပါဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားမိုလို႔ နားေထာင္ေကာင္း တာနဲ႔တူတယ္၊ တျခားလူဆိုရင္ ပ်က္သြားမွာ’ဟု အားေပးစကားၾကားလိုက္ရ၏။ ယၡဳအခါ ‘ေဒါက္တာေအာင္ခင္’သည္ ကဗ်ာႏွင့္နီးလာေနၿပီ ေလာဟု ပီတိျဖစ္မိ သည္။
ကဗ်ာရြတ္သည့္အခါ ကဗ်ာရြတ္သံကို နားေထာင္သည့္အခါ ရြတ္ဆိုရင္း၊ နားေထာင္ရင္း၊ ကဗ်ာရြတ္သူႏွင့္ ကဗ်ာနားေထာင္သူ ႏွစ္ဦးစ လံုး စရဏကိုထိန္းကာ ေလ့က်င့္သလိုျဖစ္သြားရ၏။ ပရဟိတၱကို ထိေတြ႔ရ၏။ ဗ်ာပါဒကို စားသံုးမိသြား၏။ ၀ိမုတၱိကိုတခဏမွ်ရ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏။ အေျခခံယဥ္ေက်းမွဳေရး အုတ္ျမစ္တခုခ်လိုက္သလိုျဖစ္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုဆိုးရာသီကုန္ဆံုးၿပီး ေလးသံျမွားသံမ်ား ထာ၀ရရပ္စဲကာ၊ တကမၻာလံုးအႏွံ႔ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ား က်င္းပႏိုင္လွ်င္ေကာင္းေပစြဟု ေတာင္းတမိေတာ့၏။ ။


ၿငိမ္းေ၀
(၂၀၀၅ခုႏွစ္ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔အတြက္ ဧရာ၀တီတြင္ေရးခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။)

ေမပယ္လ္ရြက္--ဘယ္ရီသီးအျပာ ႏွင့္ ဥေရာပ ေက်းလက္ [ ၅]

၁၉၉၅- ခုႏွစ္က
က်ေနာ္ ဥေရာပကို ခရီးထြက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ အဲဒီခရီးစဥ္ကို အေျခခံၿပီးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြထဲက တခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို အခန္းစဥ္ဖြဲ႔ၿပီးေရးခဲ့တာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို အစဥ္လိုက္မဟုတ္ပဲ အလ်န္းသင့္သလို ဆက္လက္ေဖၚျပသြားပါမည္ ခင္ဗ်ား။


ဥေရာပမဲဇာ အခန္း [ ၃ ]

ေမပယ္လ္ရြက္--ဘယ္ရီသီးအျပာ ႏွင့္ ဥေရာပ ေက်းလက္ [ ၅ ]

က်ေနာ္ေနထိုင္ခြင့္ရသည့္အိမ္တြင္၊ လူပုဂၢိဳလ္(၄)ဦး ရိွေနႏွင့္ၾကပါသည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္(မြန္)၊ ကိုထြန္းထြန္း(အိႏိၵယနယ္စပ္) ေစာနယ္လ္ဆင္ခူး(ဖိုးခြါး) ႏွင့္ ကိုမြန္းေအာင္တို ့ျဖစ္ၾက၏။ သူတို ့ႏွင့္ က်ေနာ္၊ စားစရိတ္ေ၀ပံုက် ခရိုနာ(၁၀၀၀)စီထည့္ကာ၊ တလွည့္စီခ်က္ျပဳတ္ေရး တာ၀န္ယူခဲ့၏။ နံနက္ (၈)နာရီ အသံလႊင့္ဌာနသို ့ေရာက္၊ ေန ့စဥ္သတင္း တခ်ဳိ ့ဘာသာျပန္၊ သတင္းဖတ္။ အစီအစဥ္မွဴး တာ၀န္က်သည့္ေန ့မ်ားတြင္၊ တေန ့စာ အသံလႊင့္အစီစဥ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္အသံသြင္းစီစဥ္ကာ၊ အသံလႊင့္ခ်ိန္မတိုင္ ခင္ အဆင္သင့္ရိွေနခဲ့ရ၏။ ထိုစဥ္က တေန ့တာ အသံလႊင့္အစီအစဥ္မ်ားကို တိတ္ေခြႏွင့္ပင္ အသံသြင္းယူကာ၊ အသံလႊင့္ခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္၊ တိတ္ေခြကိုခလုပ္ႏိွပ္၍ အသံလႊင့္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာ္ေ၀းတြင္၊ က်ေနာ့္အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီးျဖစ္သူမ်ားမွာ၊ က်ေနာ့္ထက္အဂၤလိပ္စာပိုမိုကြ်မ္းက်င္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ က တစံုတရာ ဖတ္တတ္သည္ကလြဲ၍၊ အဂၤလိပ္စကားကို လည္လည္ပတ္ပတ္ပင္ မေျပာတက္ခဲ့ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ ေန ့စဥ္သတင္း တခ်ဳိ ့ကို တာ၀န္က်အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဘာသာျပန္ခိုင္းေသာအခါ အေတာ္ေလးအခက္အခဲရိွခဲ့၏။ ဘာသာမျပန္ခ်င္၍ ျငင္းဆန္လို ့ လည္း မျဖစ္။ ကရင္ဘာသာအစီအစဥ္ကို တာ၀န္ယူသူ ဖိုးခြါးမွတပါး၊ က်န္သူအားလံုး သတင္းဟူသမွ် ဘာသာျပန္ၾကရ၏။ ကိုယ္ ဘာသာျပန္သည့္သတင္းကို၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ဖတ္ရ၏။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္က စာေပ၀ါသနာအိုးျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ျမန္မာ ဘာသာျပန္ဆိုသည့္ သတင္းမ်ားကို တခါတရံ ၀င္ေရာက္အႀကံျပဳလွ်င္၊ အားလံုးက လက္ခံၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို ့အထဲတြင္၊ ကို ေမာင္ေမာင္ျမင့္ ( ေဒါင္းညိဳ၊ ယခု BMA ) ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္ (ယခု DVB ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္) ႏွင့္ ကိုမြန္းေအာင္(ေတးသံရွင္)တို ့သည္ သတင္းဘာသာ ျပန္ ေတာ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို ့ဘာသာျပန္ထားသည္မ်ားကို က်ေနာ္ ေလ့လာခဲ့၏။ မသိသည္မ်ားကို ေမး၏။
သို ့ေသာ္ က်ေနာ္က နဂိုကတည္းက သတင္းကိစၥမ်ားကို စိတ္၀င္စားလွသည္မဟုတ္။ ‘ရသ’ မပါသည့္ စာေပကိစၥမ်ား အေပၚ အာရံုမညြတ္ခ်င္။ ထို ့ေၾကာင့္ သတင္းမ်ား ဘာသာျပန္သည့္အခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ့္မွာ ပင္ပန္းခဲ့၏။ စိတ္ညစ္ခဲ့၏။
ေအာ္စလိုသို႔ စတင္ေရာက္ရိွသည့္ ေန ့ရက္မ်ားမွာ၊ အိမ္ႏွင့္ရံုး၊ ရံုးႏွင့္အိမ္၊ ကူးကာ ျပန္ကာႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့၏။ အသံလႊင့္ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း စိတ္ကုိႏွစ္ထားခဲ့ရ၏။ ဘယ္ကိုမွ ေထြေထြထူးထူး မေရာက္ရိွေသး။ အရာအားလံုး က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္ အဆန္းေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ဟိုေနရာ မိုးတိုးမတ္္တတ္။ ဒီေနရာ ခဏတျဖဳတ္။ ဟုိမသြားတတ္ ဒီမလာတတ္။ အိမ္ကေန ရံုးပိုပင္လွ်င္ အေဖာ္ ႏွင့္ (၃) ေခါက္ေလာက္ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္သြား၊ မွတ္သားၿပီးမွသြားတတ္လာတတ္၏။ရံုးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပထမဦး ဆံုး ေအာက္မွာရိွတဲ့ တံခါးမၾကီးေဘးက၊ အခ်က္ေပးခလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးႏိွပ္၊ တံခါးမႀကီးပြင့္သြားလို ့ အထဲကိုေရာက္ျပန္ေတာ့၊ တံခါးဖြင့္ေပးမယ့္သူမရိွရင္ ကိုယ့္ဖာသာ ခလုပ္တခု ထပ္ႏွိပ္ၿပီး လူေခၚ…။
ဒီလိုအေနအထားမ်ဳိးေတြ က်ေနာ့္တသက္မွာ ႀကံဳဖူး၊ ေတြ ့ဖူး၊ ေနခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္။ က်ေနာ့္ဘ၀ႏွင့္ နီးစပ္ခဲ့ျခင္းလည္းမရိွ။ က်ေနာ္ဘ၀မွာ အဆင့္အျမင့္ဆံုးဆိုလို ့၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့၊ ပုဇြန္ေတာင္ေက်ာင္းလမ္းထဲတြင္ )၆)လခန္ ့ ေနခဲ့ဖူးသည့္ဘ၀မ်ဳိးသာရိွခဲ့၏။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့့္အခန္း၊ ဘာခလုပ္မွ ႏိွပ္ဖို ့မလိုတာပဲ။ ငယ္စဥ္တုန္းက တယ္လီဖုန္းေျပာသည့္အခါ၊ တယ္လီဖုန္းကို ေျပာင္းျပန္ကိုင္ မိသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးေတာင္ရိွခဲ့ဖူးသူပဲ။ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးနဲ့ ၾကီးျပင္းလာခဲ့သူ က်ေနာ့္အဖို ့၊ အဆင့္အတန္းလြန္ႏိုင္ငံတခု၏ အခင္းအက်င္း ေတြၾကားမွာ တေန ့တည္း၊ တႀကိမ္တည္းႏွင့္ ျပည့္စံုတက္ကြ်မ္းေအာင္ မည္သို ့မွ် မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။
ေအာ္စလိုသို ့ေရာက္ရိွၿပီး (၂)ရက္ အၾကာတြင္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ခလုပ္ႏိွပ္၍ လူေခၚေခါင္းေလာင္းျမည္သံၾကားသျဖင့္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေသာအခါ လူတေယာက္က၊ လက္ဆြဲအိပ္ႀကီးႏွင့္အတူ ရပ္ေနသည္ကိုေတြ ့ရ၏။ ေပ်ာက္ရွက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ က်ေနာ့္လက္ဆြဲအိပ္ဆြဲႀကီးကို လာပို ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူက စာရြက္တရြက္ကိုေပးကာ ပစၥည္းလက္ခံရယူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးေစ ၿပီး ျပန္သြားခဲ့၏။ က်ေနာ္တို ့အားလံုး လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးကို ဧည့္ခန္းသို ့သယ္ကာ ဖြင့္ၾကည့္ၾကရ၏။ လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးထဲက၊ ပစၥည္းမ်ားမွာ အထားအသိုမပ်က္ ေတြ ့ရ၏။ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား၊ စာရြက္စာတမ္း အတိုအစမ်ားကို ထုတ္ယူလိုက္၏။ တိုက္ပံုအက်ႌ ႏွစ္ထည္၊ သားေရဖိနပ္တရံ၊ အသံသြင္းၿပီးသီခ်င္းႏွင့္ တျခားတိတ္ေခြ (၈၀)ေက်ာ္၊ ငွက္ဖ်ားေပ်ာက္ေဆး (၂)ကဒ္။
ကိုမြန္းေအာင္က က်ေနာ့္လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးထဲက၊ ပစၥည္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ ရယ္ေလသည္။နယ္စပ္က ေရာက္လာသည့္ လူတေယာက္အဖို ့၊ တျခားဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ပစၥည္းတခ်ဳိ ့ပါေကာင္းရဲ ့ဟု သူထင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုအျပည့္၊ လက္ဆြဲေသတၱာငယ္၊ ဘြတ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေရာက္လာသည့္ က်ေနာ့္ကို၊ အ၀တ္တထည္ကိုယ္တခုႏွင့္ ဥေရာပကို ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု သူ မထင္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အသံလႊင့္ရာတြင္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစမည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးယူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ရွင္းျပရ၏။
လက္ဆြဲေသတၱာႀကီး၊ ျပန္လည္ရရိွကာမွပင္ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ေအးသြားရေတာ့သည္။ က်ေနာ္ တာ၀န္ယူတင္ဆက္ေနသည့္ “ ေတာ္လွန္ေရးကဗ်ာ မိတ္ဆက္ ” အသံလႊင့္ စာမူၾကမ္းမ်ားကို ဖိုင္ေတြထဲထည့္ၿပီး တြဲထားလိုက္၏။ အစပထမက လက္ဆြဲအိတ္ ႀကီး အခ်ိန္မီေရာက္မလာခဲ့သည့္အတြက္ နဂိုကတည္းက သံသယရိွထားသူ၊ ဥေရာပေလေၾကာင္း ဆက္သြယ္ေရးအေပၚ အထင္ေသးခဲ့္သူ က်ေနာ့္မွာ ထိုအခါၾကကာမွပင္ သံသယမရိွ စိတ္ရွင္းကာ အံံ့ၾသ၀မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ၿငိမ္းေ၀

ေ၀ဇယႏ ၱာကႀကိဳး ေ၀ဇယႏ ၱာရသ

(က)
“ ရြာထဲမွာ ရန္သူတပ္ခြဲတခြဲေလာက္ ေရာက္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို ့ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေရွာင္ရလိမ့္မယ္၊ အဆင္သင့္ ျပင္ၾက ”
ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရံုး အတြင္းအေရးမႉး “ ပဒိုလာဘ ” က ေျပာေျပာဆိုဆို ေၾကာပိုးအိပ္ႏွင့္ လြယ္အိပ္ကိုဆြဲကါ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ က်န္ပုဂၢဳိလ္ (၄)ဦးသည္လည္း အထုပ္အပိုးကိုယ္စီျပင္ၾကရ၏။ တနာရီနီးပါးမွ်သာထိုင္ၿပီး အနားယူခဲ့ၾကသည့္ေနရာျဖစ္သည့္တိုင္ ေျခရာလက္ရာမ်ား မက်န္ရစ္ေနေစရန္ “ ပဒိုလာဘ ” က သတိေပး၏။ လဲေလ်ာင္းအနားယူခဲ့သည့္ေနရာတခ်ဳိ ့ေပၚတြင္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား တင္ထားလိုက္ၾက၏။ ဖိနပ္ေျခရာမ်ားကို ဖ်က္ၾက၏။
“ ဟိုဖက္ထိပ္က ဂူထဲမွာ၀င္ေနရင္ေကာ မျဖစ္ဘူးလား ”
“ ဘယ္ျဖစ္မလဲကြ၊ အဲဒီေနရာကို ရန္သူမသိေပမယ့္ ရြာသားတခ်ဳိ ့ကသိႏိူင္တယ္၊ ေတာင္ေပၚတက္မွပဲျဖစ္မယ္၊ အခု သံုးနာရီပဲရိွေသးတယ္၊ ေတာင္ေပၚတက္ဖို ့အခ်ိန္ရိွေသးတယ္ ”


“ ပဒိုလာဘ ” အပါအ၀င္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး လူ (၅)ေယါက္။ က်ေနာ္က “ ေက်ာက္ဂူထဲ၀င္ပုန္းရင္ေကာ မျဖစ္ဘူးလား ” ဟု အႀကံျပဳခဲ့သည့္ “ ပဒိုလာဘ ” ၏ ဇနီးသည္ကို မသိမသါအကဲခတ္မိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးပါးပါး။ လႈပ္ရွားပံုက ခြန္အား မရိွသည့္ပံု။
“ ကိုၿငိမ္းေ၀ ေတာင္ေပၚတက္မယ္၊ ဖိနပ္ေတာ့ ဂရုစိုက္ေနာ္၊ ကၽြတ္မက်ေစနဲ ့၊ မေတာ္တဆ ကၽြတ္က်ရင္လည္း ဆင္းေကာက္လို ့ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မျဖစ္ဘူး၊ ဖိနပ္မပါပဲနဲ ့လည္း ေတာင္ေပၚတက္လို ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဂရုစိုက္ ”
က်ေနာ့္စိတ္ထဲ “ ပဒိုလာဘ ” ကို အပစ္တင္ေနမိသည္။ သူ ့ဇနီးျဖစ္သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ ့စည္းပံုႏွင့္စာလ်င္ က်ေနာ္ကပိုၿပီး ႀကံ့ခိုင္ျဖတ္လတ္၏။ သတိေပးျခင္းေပးလွ်င္ သူ ့ဇနီးကိုသာ သတိေပးသင့္သည္ဟုေတြးကာ မခ်ိၿပံဳးၿပံဳးမိေလသည္။
က်ေနာ္တို ့(၅)ေယာက္၊ ေတာင္ေပၚကို စတက္ေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ရျပန္သည္။ “ ေအာ္ ဒါေတာ့ ေတာင္ေပၚ စတက္ကာစမို ့ထင္ပါရဲ ့ ” ဟု ေျဖေတြး ေတြးမိ၏။ သို ့ေသာ္ ဆယ္မိနစ္ခန္ ့ရိွသည္အထိ ေတာင္ေပၚတက္သည့္လမ္းေၾကာင္းပံုစံ က မေျပာင္း။ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း တက္လာခဲ့ရာလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ဘာမွ်မထူးသည့္အေနအထား။
က်ေနာ္တို ့ေတာင္ေပၚစတက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေျမႀကီးေပၚ သည္အတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး တက္ရမည္ဟုထင္၏။ မသကာ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းတခ်ဳိ ့ကိုဆြဲကာ ကုန္းေမါ့တခ်ဳိ ့ကို ကုတ္တြယ္တက္ရေလာက္ေအာင္သာ ခက္ခဲမည္ဟုထင္၏။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္ထင္သလိုမဟုတ္။
ေတာင္ေပၚကို စတင္တက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ေက်ာက္ခၽြန္၊ ေက်ာက္စြန္း၊ ေက်ာက္သားမ်ာကိုသါ လွမ္းဆြဲ၊ ဖက္တြယ္၊ နင္းဖိကာ တက္လာခဲ့ရ၏။ ေျမသါးကို တေနရာမွ်မနင္းခဲ့ရ။ ေက်ာက္သားသက္သက္ကိုသာ ဖက္တြယ္ၿပီး တက္ရ၏။ ဆယ္မိနစ္ ခန္ ့ အႀကိတ္အနယ္တက္လာသည့္အခ်ိန္အတြင္း က်ေနာ့္မွာ က်န္အေဖၚမ်ားမည္ကဲ့သို ့ ေတာင္ေပၚတတ္ေနၾကသည္ကို ဂရုမစိုက္ႏူိင္ပဲ ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ကိုယ္သါ ႀကိဳးစားၿပီးတက္ခဲ့ရ၏။ တခါတရံ ေအာက္ဖက္ကို ငံု ့ၾကည့္ေတာ့ ေက်ာက္ခၽြန္၊ ေက်ာက္တိုင္ မ်ားမွာ ဓါးမ်ား လွံမ်ားေထာင္ထားသလို က်ေနာ့္ကို ေမါ့ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပေနၾက၏။ က်ေနာ့္ေၾကာထဲတြင္ စိမ့္ေအးသြားရ၏။ ေတာင္ေပၚမတက္ခင္က ဖိနပ္ကၽြတ္မက်ရန္ သတိေပးခဲ့သည့္ “ ပဒိုလာဘ ” ၏စကားကို က်ေနာ္သေဘာေပါက္သြားရေလသည္။

(ခ)
“ က်ေနာ္တို ့ ေအာက္ျပန္ဆင္းဖို ့လည္း အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး၊ လံုၿခံဳေရးကလည္း စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ ေတာင္ထိပ္ ေရာက္ေအာင္တက္ဖို ့ကလည္း ေမွာင္စျပဳေနၿပီ၊ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာပဲ သင့္ေတာ္သလိုတညအိပ္ၾကမယ္၊ ကိုၿငိမ္းေ၀ ဘယ့္ႏွယ္ လည္း အဆင္ေျပရဲ ့လား ”
“ ေျပ … ေျပပါတယ္ ပဒို၊ ေကာင္းပါတယ္၊ အိပ္ၾကတာေပါ့ ”
က်ေနာ္ေရာက္ေနရာ ေနရာႏွင့္ ၀ါးတရုိက္ခန္ ့အထက္တြင္ လူႏွစ္ေယါက္စာ အိပ္လို ့ရႏိူင္သည့္ ေနရာအက်ယ္ရိွသည္ဟု က်ေနာ့္အထက္က ပုဂၢိဳလ္တဦးက လွမ္းေခၚသျဖင့္ အထက္ကိုတက္လာခဲ့သည္။ လူႏွစ္ေယါက္စာ ေနရာမွာလည္း က်ဥ္းသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးေနစဥ္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူရိွေနသူက က်ေနာ့္အထက္ တေနရာဆီ ဆက္ၿပီးတက္ကာ ေနရာရွာေတြ ့သြားခဲ့၏။ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ (၆)နာရီထုိးၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေတာင္ေပၚတက္လာၾကသူအားလံုး ဘယ္လိုအေျခအေနရိွသည္၊ ဘယ္လို ေနရာယူၾကသည္ကို က်ေနာ္မသိႏိူင္ပါ။ ယုတ္စြအဆံုး “ ပဒိုလာဘ ” ၏ စကားေျပာသည့္အသံကိုသါ ၾကားခဲ့ရၿပီး လူကိုေတာ့ မျမင္ႏိူင္ပါ။ သူ ့ဇနီးသည္ သည္ေကာ … ။ က်ေနာ္တို ့၏ေနာက္ ေအာက္ဖက္တြင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေကာင္းေနခဲ့လိ္မ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ယူဆမိ၏။ သုိ ့ေသာ္ စိုးရိမ္ဘြယ္ေတာ့ မရိွပါ။ ပဒိုလာဘတို ့ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ ပါလာသည့္ ကရင္အမ်ဳိးသားႀကီးႏွစ္ဦးမွာ သူတို ့၏ ရဲေဘာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ေနေရာင္ျခည္မ်ား ရုပ္သိမ္းလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ အေတြးစကို ျဖတ္ကာ ေနရာထိုင္ခင္းျပင္ဆင္ ရေတာ့၏။
က်ေနာ္ရပ္ေနရာ ေက်ာက္ျဖာမွာ ပူေႏြးလ်က္ရိွ၏။ ေၾကာဖက္က ေက်ာက္နံရံႀကီးမွာလည္း ပူေႏြးလ်က္ရိွ၏။ က်ေနာ့္ေရွ ့ ခါးတ၀က္ မရိွတရိွ ေက်ာက္တံုးႀကီးမွာလည္း ပူေႏြးလ်က္ရိွ၏။ ေက်ာက္တံုးႀကီးမွာ က်ေနာ့္ကို လိမ့္က်မသြားႏိူင္ေအာင္ အကာ အကြယ္ေပးထားသလို ျဖစ္ေန၏။ က်ေနာ္က ေၾကာပိုးအိပ္ထဲမွ ေစာင္ပိုင္းေလးကိုထုတ္ယူကာ ေက်ာ္ျဖာေပၚ ခင္းလိုက္သည္။ ေၾကာပိုးအိပ္ကို ေခါင္းအံုးလုပ္ရန္ ခ်ထားလိုက္၏။ ေလကြယ္ရာဖက္တြင္ ေနရာယူမိလ်က္သား ျဖစ္ေနသျဖင့္ အေအးဒဏ္ကို ထင္သေလာက္ မခံစားရပဲ ညအိပ္ႏိူင္ေကာင္းရဲ ့ဟု ေတြးမိ၏။ ေက်ာက္တံုးၾကားမွလည္း ေခါင္းျပဴၿပီး မၾကည့္မိ ေစရန္ သတိ ထားေနရ၏။ ေလတခ်က္အေ၀့တြင္ ခႏၶာကိုယ္ယိမ္းယိုင္ၿပီး ေတာင္ေအာက္သို ့က်သြားမလားဟု ထင္မိ၏။
အိပ္ယါထိုင္ခင္း ျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚ လက္တင္ကာ ေတာင္ေျခရင္းဆီ လွမ္းၾကည့္မိ သည္။ ဘာကိုမွ် မျမင္ရႏိူင္ေတာ့။ တေလာကလံုး ေမွာင္အတိဖံုးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုခါၾကမွ ေတာင္ေအာက္ ရုခင္းကို ျမင္ခ်င္သည့္ စိတ္က ျပင္းျပလာခဲ့၏။ ဗိုက္ထဲတြင္ ဘာအစာမွ် မရိွသျဖင့္လည္း ဆါေလာင္လာခဲ့၏။ ေရဗူးကိုယူကာ ေရေသာက္၏။ မနက္ခင္း တုန္းက “ ထီးေတာ္ခီး ” ရြာထဲ၀င္ခဲ့စဥ္၊ စားစရာ မုန္ ့ထုပ္တထုပ္ေလာက္ ၀ယ္ခဲ့ရလ်င္ အေကာင္းသားဟု ေတာင့္တမိ၏။
က်ေနာ့္အထက္က ေခ်ာင္းဆိုးသံၾကားရ၏။ ေတာင္ေျခကဟု ထင္ရသည့္ေနရာဆီက ကၽြဲခေလာက္၊ ႏြားခေလာက္သံ ၾကားရသလို ရိွ၏။ ခန္ ့မွန္းရခက္သည့္ အေ၀းတေနရာဆီက ေခြးေဟာင္သံသဲ့သဲ့ၾကားရ၏။ ေခြးေဟာင္သံသဲ့သဲ့မွာ မနက္တုန္းက က်ေနာ္တို ့ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရာ “ ထီးေတာ္ခီး ” ရြာကေလးဆီက ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိသည္။
သည္ကေန ့ေတာ့ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရံုး ဥကၠဌ “ ပဒိုသာထူးေက်ာ္ ” (ယခု ၊ ဒီ-ေက-ဘီ-ေအ- ဥကၠဌ ) ႏွင့္ ေတြ ့ဆံုခြင့္ ရႏူိင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ေတြးမိသည္။ ေန ့လည္ပိုင္းက၊ “ ဥကၠဌႀကီး ပဒုိသာထူးေက်ာ္ ” ထံက လာေခၚ မည့္ လမ္းျပကိုေစာင့္ေနစဥ္ “ ပဒိုလာဘ ” ၏ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ထဲ သတင္း၀င္လာခဲ့၏။ က်ေနာ္တို ့ေရာက္ရိွေနရာ မိဆိုင္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီးႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ရိွသည့္ “ ထီးေတာ္ခီး ” ရြာထဲတြင္ နအဖစစ္သားမ်ား ေရာက္လာေနသည့္ သတင္းျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ “ ပဒိုလာဘ ” ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ ေတာင္ေပၚတက္ခဲ့ၾကရသျဖင့္ ဥကၠဌႀကီး “ ပဒိုသာ ထူးေက်ာ္ ” ႏွင့္ က်ေနာ္တို ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္ခဲ့ရ၏။ မနက္ျဖန္တြင္ေတာ့ ရန္သူ ့သတင္းကို နားစြင့္ကာ “ ပဒိုသာထူးေက်ာ္ ” ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုႏိူင္ေကာင္းရဲ ့ဟု စဥ္းစားမိေလသည္။
ညဥ့္နက္လာေတာ့ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္စြန္းမ်ားကို ေလတိုးသည့္အသံ အတိုင္းသါး ၾကားရသည္။ အေမွာင္ထုႀကီးကို ေမါ့ၾကည့္ရင္းက ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္စြာ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

(ဂ)
သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ခ်မ္းလြန္းသျဖင့္ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏူိးလာခဲ့သည္။ အိပ္ယါက ႏိူးလာကတည္းက ျပန္ၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္မရိွေတာ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တစံုတခုကို ေတာင့္တမိေနျပန္သည္။ က်ေနာ္တို ့ပုန္းေအာင္းအိပ္စက္ရာဖက္မွာ ေက်ာက္ ေတာင္ႀကီး၏ အေရွ ့ဖက္ျခမ္းတြင္ ရိွပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းမိ၏။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္ဆုေတာင္းသလိုျဖစ္ခဲ့ပါက ေနထြက္ လာသည့္ ျမင္ကြင္းကို က်ေနာ္ေတြ ့ရမည္ျဖစ္သည္။
ေက်ာက္တံုးႀကီး၏ေဘးတြင္ရပ္ကာ ေတာင္ေအာက္ဖက္တေနရာကို က်ေနာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အခ်ိန္မ်ားကုန္ခဲလြန္း လွ၏။ အေမွာင္ထုႀကီးထဲတြင္ ဘာကိုမွ်မျမင္ရ။ က်ေနာ့္နားထဲတြင္ ေလတိုးသံတရႊီရႊီမွ်အပ တျခားမည္သည့္အသံကိုမွ် မၾကားရ။ ေနထြက္ရာဖက္ကို မွန္းဆၿပီးရပ္ၾကည့္ေနစဥ္ ၿဗိတိသွ်စာေရးဆရာႀကီး “ ဆမ္းမားဆက္မြန္ ” ၏ စကားတခြန္းကို စဥ္းစားမိျပန္ သည္။ သူက “ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)လံုးလံုး ေနထြက္တာကို ေစါင့္ၾကည့္တဲ့အလုပ္ကို တခါမွ လက္မလြတ္ခဲ့ေသးဘူး ” ဟု ေျပာခဲ့၏။
ရုတ္တရက္ဆိုသလို အနီေရာင္မ်ဥ္းေၾကာင္းတခုကို က်ေနာ္ျမင္လိုက္ရ၏။ ျမင္လိုက္ရသည္အထင္ႏွင့္ ေရွ ့ကိုအားစိုက္ၿပီး ၾကည့္သည္။ ဘာကိုမွ်မျမင္ရ။ စိတ္ထဲကထင္လို ့ ျမင္လို္က္တာပဲျဖစ္မည္ဟု ယူဆမိစဥ္ အနီေရာင္မ်ဥ္းေၾကာင္းတခုကို ထင္ထင္ ရွားရွား ျမင္လိုက္ရ၏။ အနီေရာင္မ်ဥ္းေၾကာင္း၏ေအာက္တြင္ ခဲသားေရာင္မ်ဥ္းေၾကာင္းတခု။ ထို ့ေနာက္ အနီေရာင္မ်ဥ္းေၾကာင္း သည္ အနီေရာင္ဖဲျပားတခုအထိႀကီးမားလာခဲ့ၿပီး က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ ခဲသားပုတ္ပုတ္တိမ္သားမ်ား ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
အနီေရာင္ ဖဲႀကိဳး၏ေနာက္ဖက္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္ “ မာနယ္ပေလာ ” ရိွေနလိမ့္မည္ကို က်ေနာ္သိေနသည္။ ေဒါန ေတာင္တန္းႀကီး၏ ေအာက္တေနရာ၌ “ ျမစ္မင္းသံလြင္ ” သည္ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရိွေနလိမ့္မည္။
ေမါ့ၾကည့္ရင္းမွာပင္ အနီေရာင္မွာ ျဖဴေဖ်ာ့လာခဲ့ကာ၊ အျဖဴေရာင္မ်ား အားေကာင္းလာခဲ့၏။ အနီေရာင္ျပျပ အျဖဴေရာင္ ေတာက္ေတာက္တိမ္ေတြကို ေတြ ့လာရ၏။ မထင္မွတ္သည့္အခ်ိန္မွာပင္ က်ေနာ့္ေရွ ့တြင္ အလြန္မတန္ႀကီးမားသည့္ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကားႀကီးတခ်ပ္ေရာက္လာခဲ့၏။ ေတာင္ေျခဆီမွ လြင့္ပ်ံတက္လာသည့္ အိပ္တန္းဆင္းငွက္သံမ်ားကို ၾကားလာရ၏။
က်ေနာ္သည္ ေနထြက္ျခင္းကို ေစါင့္ၾကည့္ရန္၀ါသနာထံု၏။ ေနထြက္လာသည့္ ျမင္ကြင္းကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစါင့္ ၾကည့္ခဲ့ဖူး၏။ သို ့ေသာ္ ေျမျပန္ ့တြင္ေမြး၊ ေျမျပန္ ့တြင္သာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူ က်ေနာ့္အဖို ့၊ ေျမျပန္ ့ေပၚကတဆင့္ ေနထြက္ျခင္း ကိုသာ ေစါင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူး၏။ ေျမျပန္ ့ေပၚကတဆင့္ ေနထြက္ျခင္းကို ေစါင့္ၾကည့္ရသည့္ရသကိုသာ ခံစားဖူး၏။ ယၡဳအခါတြင္မူ ေတာင္ ထိပ္တေနရာမွတဆင့္ ေနထြက္ျခင္းကို က်ေနာ္ေစါင့္ၾကည့္ခြင့္ႀကံဳခဲၿပီ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚက တဆင့္ေနထြက္ျခင္းကို ေစါင့္ၾကည့္ရ သည့္ “ ရသ ” ကုိ ခံစားဖူးၿပီ။ အလြန္မတန္ ဆန္းျပားနက္နဲလွသည့္ ရသအသစ္တမ်ဳိးကို က်ေနာ္ရလို္က္၏။
ေက်ာက္တံုးႀကီး၏ေဘးတြင္ရပ္ကာ မိဆိုင္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ ေအာက္ဖက္ျမင္ကြင္းက်ယ္ႀကီးကို ငံု ့ၾကည့္ကာ၊ အလြန္မတန္ လွပခမ္းနားလွသည့္ သဘာ၀ပန္းခ်ီကားႀကီးကို က်ေနာ္ ခ်စ္မက္ေနမိေလသည္။ ။


ၿငိမ္းေ၀