၁၉၉၅- ခုႏွစ္က
က်ေနာ္ ဥေရာပကို ခရီးထြက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ အဲဒီခရီးစဥ္ကို အေျခခံၿပီးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြထဲက တခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို အခန္းစဥ္ဖြဲ႔ၿပီးေရးခဲ့တာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေတြကို အစဥ္လိုက္မဟုတ္ပဲ အလ်န္းသင့္သလို ဆက္လက္ေဖၚျပသြားပါမည္ ခင္ဗ်ား။
ဥေရာပမဲဇာ အခန္း [ ၃ ]
ေမပယ္လ္ရြက္--ဘယ္ရီသီးအျပာ ႏွင့္ ဥေရာပ ေက်းလက္ [ ၅ ]
က်ေနာ္ေနထိုင္ခြင့္ရသည့္အိမ္တြင္၊ လူပုဂၢိဳလ္(၄)ဦး ရိွေနႏွင့္ၾကပါသည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္(မြန္)၊ ကိုထြန္းထြန္း(အိႏိၵယနယ္စပ္) ေစာနယ္လ္ဆင္ခူး(ဖိုးခြါး) ႏွင့္ ကိုမြန္းေအာင္တို ့ျဖစ္ၾက၏။ သူတို ့ႏွင့္ က်ေနာ္၊ စားစရိတ္ေ၀ပံုက် ခရိုနာ(၁၀၀၀)စီထည့္ကာ၊ တလွည့္စီခ်က္ျပဳတ္ေရး တာ၀န္ယူခဲ့၏။ နံနက္ (၈)နာရီ အသံလႊင့္ဌာနသို ့ေရာက္၊ ေန ့စဥ္သတင္း တခ်ဳိ ့ဘာသာျပန္၊ သတင္းဖတ္။ အစီအစဥ္မွဴး တာ၀န္က်သည့္ေန ့မ်ားတြင္၊ တေန ့စာ အသံလႊင့္အစီစဥ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္အသံသြင္းစီစဥ္ကာ၊ အသံလႊင့္ခ်ိန္မတိုင္ ခင္ အဆင္သင့္ရိွေနခဲ့ရ၏။ ထိုစဥ္က တေန ့တာ အသံလႊင့္အစီအစဥ္မ်ားကို တိတ္ေခြႏွင့္ပင္ အသံသြင္းယူကာ၊ အသံလႊင့္ခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္၊ တိတ္ေခြကိုခလုပ္ႏိွပ္၍ အသံလႊင့္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာ္ေ၀းတြင္၊ က်ေနာ့္အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီးျဖစ္သူမ်ားမွာ၊ က်ေနာ့္ထက္အဂၤလိပ္စာပိုမိုကြ်မ္းက်င္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ က တစံုတရာ ဖတ္တတ္သည္ကလြဲ၍၊ အဂၤလိပ္စကားကို လည္လည္ပတ္ပတ္ပင္ မေျပာတက္ခဲ့ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ ေန ့စဥ္သတင္း တခ်ဳိ ့ကို တာ၀န္က်အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဘာသာျပန္ခိုင္းေသာအခါ အေတာ္ေလးအခက္အခဲရိွခဲ့၏။ ဘာသာမျပန္ခ်င္၍ ျငင္းဆန္လို ့ လည္း မျဖစ္။ ကရင္ဘာသာအစီအစဥ္ကို တာ၀န္ယူသူ ဖိုးခြါးမွတပါး၊ က်န္သူအားလံုး သတင္းဟူသမွ် ဘာသာျပန္ၾကရ၏။ ကိုယ္ ဘာသာျပန္သည့္သတင္းကို၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ဖတ္ရ၏။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္က စာေပ၀ါသနာအိုးျဖစ္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ျမန္မာ ဘာသာျပန္ဆိုသည့္ သတင္းမ်ားကို တခါတရံ ၀င္ေရာက္အႀကံျပဳလွ်င္၊ အားလံုးက လက္ခံၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို ့အထဲတြင္၊ ကို ေမာင္ေမာင္ျမင့္ ( ေဒါင္းညိဳ၊ ယခု BMA ) ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္ (ယခု DVB ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္) ႏွင့္ ကိုမြန္းေအာင္(ေတးသံရွင္)တို ့သည္ သတင္းဘာသာ ျပန္ ေတာ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို ့ဘာသာျပန္ထားသည္မ်ားကို က်ေနာ္ ေလ့လာခဲ့၏။ မသိသည္မ်ားကို ေမး၏။
သို ့ေသာ္ က်ေနာ္က နဂိုကတည္းက သတင္းကိစၥမ်ားကို စိတ္၀င္စားလွသည္မဟုတ္။ ‘ရသ’ မပါသည့္ စာေပကိစၥမ်ား အေပၚ အာရံုမညြတ္ခ်င္။ ထို ့ေၾကာင့္ သတင္းမ်ား ဘာသာျပန္သည့္အခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ့္မွာ ပင္ပန္းခဲ့၏။ စိတ္ညစ္ခဲ့၏။
ေအာ္စလိုသို႔ စတင္ေရာက္ရိွသည့္ ေန ့ရက္မ်ားမွာ၊ အိမ္ႏွင့္ရံုး၊ ရံုးႏွင့္အိမ္၊ ကူးကာ ျပန္ကာႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့၏။ အသံလႊင့္ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း စိတ္ကုိႏွစ္ထားခဲ့ရ၏။ ဘယ္ကိုမွ ေထြေထြထူးထူး မေရာက္ရိွေသး။ အရာအားလံုး က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္ အဆန္းေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ဟိုေနရာ မိုးတိုးမတ္္တတ္။ ဒီေနရာ ခဏတျဖဳတ္။ ဟုိမသြားတတ္ ဒီမလာတတ္။ အိမ္ကေန ရံုးပိုပင္လွ်င္ အေဖာ္ ႏွင့္ (၃) ေခါက္ေလာက္ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္သြား၊ မွတ္သားၿပီးမွသြားတတ္လာတတ္၏။ရံုးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပထမဦး ဆံုး ေအာက္မွာရိွတဲ့ တံခါးမၾကီးေဘးက၊ အခ်က္ေပးခလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးႏိွပ္၊ တံခါးမႀကီးပြင့္သြားလို ့ အထဲကိုေရာက္ျပန္ေတာ့၊ တံခါးဖြင့္ေပးမယ့္သူမရိွရင္ ကိုယ့္ဖာသာ ခလုပ္တခု ထပ္ႏွိပ္ၿပီး လူေခၚ…။
ဒီလိုအေနအထားမ်ဳိးေတြ က်ေနာ့္တသက္မွာ ႀကံဳဖူး၊ ေတြ ့ဖူး၊ ေနခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္။ က်ေနာ့္ဘ၀ႏွင့္ နီးစပ္ခဲ့ျခင္းလည္းမရိွ။ က်ေနာ္ဘ၀မွာ အဆင့္အျမင့္ဆံုးဆိုလို ့၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့၊ ပုဇြန္ေတာင္ေက်ာင္းလမ္းထဲတြင္ )၆)လခန္ ့ ေနခဲ့ဖူးသည့္ဘ၀မ်ဳိးသာရိွခဲ့၏။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့့္အခန္း၊ ဘာခလုပ္မွ ႏိွပ္ဖို ့မလိုတာပဲ။ ငယ္စဥ္တုန္းက တယ္လီဖုန္းေျပာသည့္အခါ၊ တယ္လီဖုန္းကို ေျပာင္းျပန္ကိုင္ မိသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးေတာင္ရိွခဲ့ဖူးသူပဲ။ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးနဲ့ ၾကီးျပင္းလာခဲ့သူ က်ေနာ့္အဖို ့၊ အဆင့္အတန္းလြန္ႏိုင္ငံတခု၏ အခင္းအက်င္း ေတြၾကားမွာ တေန ့တည္း၊ တႀကိမ္တည္းႏွင့္ ျပည့္စံုတက္ကြ်မ္းေအာင္ မည္သို ့မွ် မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။
ေအာ္စလိုသို ့ေရာက္ရိွၿပီး (၂)ရက္ အၾကာတြင္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ခလုပ္ႏိွပ္၍ လူေခၚေခါင္းေလာင္းျမည္သံၾကားသျဖင့္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေသာအခါ လူတေယာက္က၊ လက္ဆြဲအိပ္ႀကီးႏွင့္အတူ ရပ္ေနသည္ကိုေတြ ့ရ၏။ ေပ်ာက္ရွက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ က်ေနာ့္လက္ဆြဲအိပ္ဆြဲႀကီးကို လာပို ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူက စာရြက္တရြက္ကိုေပးကာ ပစၥည္းလက္ခံရယူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးေစ ၿပီး ျပန္သြားခဲ့၏။ က်ေနာ္တို ့အားလံုး လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးကို ဧည့္ခန္းသို ့သယ္ကာ ဖြင့္ၾကည့္ၾကရ၏။ လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးထဲက၊ ပစၥည္းမ်ားမွာ အထားအသိုမပ်က္ ေတြ ့ရ၏။ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား၊ စာရြက္စာတမ္း အတိုအစမ်ားကို ထုတ္ယူလိုက္၏။ တိုက္ပံုအက်ႌ ႏွစ္ထည္၊ သားေရဖိနပ္တရံ၊ အသံသြင္းၿပီးသီခ်င္းႏွင့္ တျခားတိတ္ေခြ (၈၀)ေက်ာ္၊ ငွက္ဖ်ားေပ်ာက္ေဆး (၂)ကဒ္။
ကိုမြန္းေအာင္က က်ေနာ့္လက္ဆြဲေသတၱာႀကီးထဲက၊ ပစၥည္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ ရယ္ေလသည္။နယ္စပ္က ေရာက္လာသည့္ လူတေယာက္အဖို ့၊ တျခားဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ပစၥည္းတခ်ဳိ ့ပါေကာင္းရဲ ့ဟု သူထင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုအျပည့္၊ လက္ဆြဲေသတၱာငယ္၊ ဘြတ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေရာက္လာသည့္ က်ေနာ့္ကို၊ အ၀တ္တထည္ကိုယ္တခုႏွင့္ ဥေရာပကို ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု သူ မထင္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အသံလႊင့္ရာတြင္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစမည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးယူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ရွင္းျပရ၏။
လက္ဆြဲေသတၱာႀကီး၊ ျပန္လည္ရရိွကာမွပင္ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ေအးသြားရေတာ့သည္။ က်ေနာ္ တာ၀န္ယူတင္ဆက္ေနသည့္ “ ေတာ္လွန္ေရးကဗ်ာ မိတ္ဆက္ ” အသံလႊင့္ စာမူၾကမ္းမ်ားကို ဖိုင္ေတြထဲထည့္ၿပီး တြဲထားလိုက္၏။ အစပထမက လက္ဆြဲအိတ္ ႀကီး အခ်ိန္မီေရာက္မလာခဲ့သည့္အတြက္ နဂိုကတည္းက သံသယရိွထားသူ၊ ဥေရာပေလေၾကာင္း ဆက္သြယ္ေရးအေပၚ အထင္ေသးခဲ့္သူ က်ေနာ့္မွာ ထိုအခါၾကကာမွပင္ သံသယမရိွ စိတ္ရွင္းကာ အံံ့ၾသ၀မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ၿငိမ္းေ၀
ဥေရာပ မဲဇာ ေတြကို ဆက္ေမွ်ာ္ေနမယ္ ဆရာ။
ReplyDelete