ထိုင္ေနေသာ မိန္းမ

အခု လဆန္းပိုင္းကတည္းက က်ေနာ္ ေန ့စဥ္လိုပဲ ဒီကဗ်ာကိုပဲ ဖတ္ေနမိ သတိရေနမိခဲ့ပါတယ္။

ၿငိမ္းေဝ

လွပစြာ သေဘာထားကြဲၾကပါစို႔

(က)

က်ေနာ္ စာေပနယ္ကို စတင္ေျခခ်တာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ကပါ။ မိုးေဝမဂၢဇင္းမွာ “ ကြမ္စီျပည္နယ္ထဲက ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ား ” အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ တရုတ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုခဲ့တဲ့ကဗ်ာဟာ က်ေနာ့္ဘဝရဲ့ ပထမဆံုးေသာ  ပံုႏွိပ္ေဖၚျပခံရတဲ့ စာမူ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ မိုးေဝစင္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကဖို႔ မိုးေဝကဗ်ာဆရာေတြက ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္တို ့အားထားရာ တခုတည္းေသာ မိုးေဝ စင္ေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့တာ ၁၉ရ၈  အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ( မိုးေဝစာေပမဂၢဇင္းကို ဘာေၾကာင့္ မိုးေဝကဗ်ာဆရာ အမ်ားစုက စြန္ ့ခြါလိုက္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥက အခု က်ေနာ္ ေရးမယ့္ ေဆာင္းပါးနဲ ့တိုက္ရုိက္ မသက္ဆိုင္လို ့ေနာင္ အေျခအေနေပးမွပဲ ေရးပါ့မယ္။)

မာ့ဒ္မြာဇလ္ မာလာေမရဲ႕ ေနာက္ယပ္ေတာင္ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ယပ္ေတာင္

ခင္မင္ရင္းႏွီးခ်င္တယ္္ဆိုရင္ လက္ရွိ ခူ ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္ရဲ႕ သည္းညည္းကို ခံႏိုင္ရမယ္ ဝဲလွည့္ေနတာ

အေမွ်ာသန္လြန္းလို႕ မိစၦာဒိဌိ မုန္႕သည္လာတယ္ ေခၚလိုက္စမ္း အိပ္မက္ဆန္ဆန္ ကို႔ရို႕ကားရား သရုပ္ေဖာ္မွဳ

ပင္လယ္ငွက္အသြင္ ေျပာင္းလိုက္ပါလို႕ အမိန္႕ေပးလိုက္ရင္ (ေပၚလာေသးရဲ႕လား) ခက္တာက အရသာ မကုန္

ေသးတာ မာ့ဒ္မြာဇလ္ မာလာေမရဲ့ ေနာက္ယပ္ေတာင္ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ယပ္ေတာင္ အရသာက မကုန္ေသးဘူး

ဘယ္လိုခရီးဆက္မလဲ သူ႕အေရျပားေအာက္မွာ ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္တခု ရွိေနတယ္ ဟြန္းေတြ တီးလိုက္တဲ့ အခါမွာ

ဒါ ငါ့ ဥစၥာလဲမဟုတ္ဘူး (ဒါေပမယ့္) ဖားေတြကိုျမင္ရ ဒီလိုနဲ႕ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုက တစ္ခုဆီ ေျပေျပျပစ္ျပစ္

ဦးတည္ ဆက္ႏြယ္သြားကာ စမုံစပါး ငါးပါး ၅ မူးသားစီ ဇဝက္သာ - ၁၀ိ/- သား ေမတၱာထားၾကေစလိုပါသည္ ဒီ

အထိ အရသာရွိေနတုန္းပဲ ဘုရားမွာလဲ သစၥာႏွံခဲ့ၾက တဝက္တပ်က္ျမွဳပ္ထားတဲ့ ညေနမွာ စက္ဘီးစီးေလ့က်င့္ခန္း

သြားေတြ ခိုင္ခံ့ေအာင္ တကိုယ္လံုးအႏွံ႕တက္တူးနဲ႕ ရာႏွဳန္းျပည့္ သဘာဝသက္သက္ ျဖစ္ေလဟန္ မီးလွ်ံေတြ ပင္

လယ္ထဲ အမိုးခံုးေကာင္းကင္ထဲ ပ်ံ႕လြင့္ေနဟန္ ဘယ္ေလာက္ဆန္းသလဲ ႏြားမ်ားျဖတ္သြားလ်င္ ဖံုလိပ္ေတြျဖင့္

ပိန္းပိတ္ေနကာ (ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လ်င္) ကားမီးေရာင္ ထိုးထားသည့္ မီးေျပးတေလွ်ာက္လံုး ႏွာႏွပ္ယူရေတာ့

တယ္ အရပ္ပ်က္တဲ့အခါ ထမင္းစားပါပ်က္သလို အရသာေကာ ဒီေနရာမွာပ်က္ျပီလား အစပ္အဖာမ်ားတဲ့ေမးခြန္း

အယိုင္အရြဲ႕ေတြ တံခါးေတြဟာ တခုခုုကေန အျခားတခုခုကို ျခားထားဘို႕ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး ေၾကးပန္းအိုး

ထဲမွာ အလင္းေရာင္ေတာက္ေလွ်ာက္ လင္းေတာက္ေနတယ္ ခုျပခဲ့တဲ့ ‘အျပ’ကို တိမ္ေတြၾကားထဲက လ,တအိအိ

ထြက္လာပံု သံုးကုိယ္ခြဲျပီး စကားတစ္ခြန္းထဲကို အထပ္ထပ္ေျပာပံု ပန္းကန္လံုးတလံုးထဲ ေကာ္ဖီရည္ အေငြ႕

တေထာင္းေထာင္း ေလာင္းထည့္လိုက္ပံုနဲ႕ ျငီးေငြ႕ျခင္း။            ။

ခင္ေအာင္ေအး

၁၀၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀ ဘန္ေကာက္ ၁၀း၀၆ နာရီ

(သရုပ္ေဖၚပံုက ဂူဂဲလ္မွ ရယူထားတာပါ။)

ရသစာေပ ျပန္လည္ေခါင္းေမါ့လာေစေရး နဲ႔ ေရႊ ၆၄

                                                        (က)

လူတစ္ေယာက္ အသက္ေပ်ာက္ကာနီးအခ်ိန္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးကိုလည္း သူက ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့အခ်ိန္။ သူအၾကားခ်င္ အျမင္ခ်င္ဆံုးအသံေတြ ရုပ္ေတြကို ၾကားခြင့္ ျမင္ခြင့့္္ ရလိုက္ႏိုင္ရဲ့လား။ သူေျပာခ်င္ မွာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေျပာခဲ့ မွာခဲ့ႏိုင္ရဲ့လား။ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြအားလံုး ဆံုးရႈံးၿပီးမွ ဘဝကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရမယ္ ဆိုရင္ေကာ...။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ရင္ခုန္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥပါ။

ဒီလိုေတြးတဲ့အခါ ေရႊ ၆၄ (ေရႊ အျမဳေတ ဝတၳဳတို ၆၄ ပုဒ္ စုစည္းမႈ) စာအုပ္ထဲက “လူပန္ ့ငယ္” ရဲ့ “ႏွလံုးလွဆရာမ”  ဝတၱဳတိုေလးရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခန္းကို  ျပန္ေတြးေနမိပါတယ္။

ေစတနာ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ေရာဂါကၽြမ္းေနတဲ့ ဆရာမေလးပါ။ “မာ” ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးစာလံုးေလးဟာ ေက်ာင္းဆရာမေလး ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရမယ္ထင္တဲ့ အသံတစ္ခုပါ။ ၾကားလိုက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ အို...ၾကားခြင့္ ရလိုက္ပါေစ...။ က်ေနာ္ဆုေတာင္းေနမိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြအတြင္းတုန္းကေတာ့ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ ့က်ဆံုးသြားရတဲ့  “မဝင္းေမာ္ဦး” ရဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းကို အခု ၂၂ ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ က်ေနာ္ ၾကားခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒါက်ေတာ့ အသက္ဝိဥာဥ္ရွိေနစဥ္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မ်ားမွာ ေသဆံုးကာနီး လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုး စကား..ေပါ့။ သူကေတာ့ သူေျပာခ်င္ မွာခ်င္တဲ့စကားကို ေျပာခဲ့ႏိုင္တယ္ေလ...။

သူ ့မိခင္က ဘီဘီစီနဲ ့အင္တာဗ်ဴးတဲ့အခါ အခုထက္ထိ ဝင္းေမာ္ဦးေလးကို   နာမည္ထည့္ၿပီး အမွ်မေဝေသးပါဘူးတဲ့..။ ဝင္းေမာ္ဦးက “ဒီမိုကေရစီရမွ အမွ်ေဝပါ” လို ့မွာခဲ့တယ္တဲ့။ ဘာသာတရားကိုင္းရႈိင္းတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္အဖို ့ ဒီအျဖစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ထိခိုက္နာက်င္ေနခဲ့မလဲ။

ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ စြဲမက္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာဆရာ။ စပိန္ကဗ်ာဆရာ “ေလာ္ရ္ကာ” ရဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားပါ။ “ငါေသရင္ လသာေဆာင္ကို ဖြင့္ထားပါေလ...” တဲ့။ ဘယ့္ေလာက္ ရိုမန္တိက ဆန္လြန္းလိုက္ပါသလဲ။

အခုလည္း လူပန္ ့ငယ္ရဲ့ ႏွလံုးလွ ဆရာမ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုထဲက ေစတနာရွင္ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ဦးရဲ့ ေနာက္ဆံုး ေတာင့္တျခင္းအသံ..။ “မာမီေရ...” ဆိုတဲ့ သူစာသင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ့ ေခၚသံ။ သူ ၾကားလိုက္ႏိုင္ပါရဲ့လား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆုေတာင္းမိတယ္။ သူ ေကာင္းေကာင္း ၾကားလိုက္ႏိုင္ပါေစေပါ့...။

ေသဆံုးကာနီးလူေတြရဲ့ အမွာစကား။ ေသဆံုးကာနီးလူေတြရဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားအေပၚ က်န္ရစ္သူေတြရဲ့ ခံစားနားလည္ေပးမႈ..။ 

(ခ)

“ခက္မာ” ရဲ့ “ည ပိုင္ရွင္” ကို ဖတ္ေတာ့ အက္ေဆးဆန္တဲ့ ဝတၳဳတိုေလးလို ခံစားရတယ္။

က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံက စာေရးဆရာမမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ အဲဒီခက္မာတို ့ အမ်ိဳးသမီးတသ္ိုက္  တေယာက္ေခါင္းတေယာက္နင္း ေပါက္ဖြါးႀကီးျပင္း ခ်ီတက္လာၾကတဲ့ ဣတၳိယဝါဒ ရင္ခုန္သံေတြကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ၾကည္ေအးမွ အစခ်ီ ခက္မာတို ့အဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ “ညပိုင္ရွင္” ဆိုတဲ့ ဒီဝတၳဳေလးမွာေတာ့ အဲဒါေတြ ကင္းပပါတယ္။ လူသားဝါဒလို ့ဆိုႏို္င္မလား။ လူ ့သဘာဝလို ့ေျပာႏိုင္မလား။  ဒါေပမယ့္ “ညႀကီးမင္းႀကီး ထၿပီးထိုင္ေန အိပ္ယာေတြလည္း မြေၾကတြန္႔လိပ္” လို ့ဆိုတဲ့ ၾကည္ေအးရဲ့ “တေစၦ ”ကဗ်ာရဲ့အရိပ္က မိုးေနေလသလား။ ေသငယ္ေဇာေမ်ာေနသူ မိခင္အုိနဲ ့ ရင္ခုန္ဗ်ာမ်ားေနသူ မိန္းခေလးတစ္ဦးရဲ့ မဆံုးႏိုင္တဲ့ညတစ္ည။ ခက္မာ ကလည္း “ညပိုင္ရွင္” လို ့ပဲ ဝတၳဳနာမည္ ေပးထားေလရဲ့။

က်ေနာ္တို႔တေတြ “ည” ဆိုတဲ့ ကာလတစ္ခုကို အခ်ိန္အားျဖင့္ အဓိပါယ္အားျဖင့္ လိုသလို ဆြဲယူလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ည ဟာ ေန ့ရဲ့ ေရွ႕ေတာ္ေျပးေလေျပေလညွင္းကေလးေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ည ဟာ အႏႈတ္လကၡဏာ မဟုတ္ပဲ အေပါင္းလကၡဏာရဲ့ မိခင္ အျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ ေျပာင္းယူလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။

ခက္မာ ရဲ့ “ညပိုင္ရွင္” ဟာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ၾကည္ေအးရဲ့ တေစၦ ကဗ်ာထဲက မိန္းခေလးတစ္ဦးရဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုမ်ိဳးကို ပံုတူမ်ိဳးပြါးထားသလိုမ်ား ျဖစ္မေနေပဘူးလား။

ဒါေပမယ့္ ခက္မာက ညပိုင္ရွင္မိန္းကေလးရဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို အခိ်န္ကာလ ပတ္ဝန္းက်င္အခင္းအက်င္းေတြနဲ ့ပါ ေပါင္းစပ္အံုက်င္းဖြဲ႕ၿပီး အားယူေရးဖြဲ႕ထားတာ ႀကိဳးစားထားတာကေတာ့ သိသာပါတယ္။ စာဖတ္သူက သိသိႀကီးနဲ႔ပဲ စာေရးသူဆြဲေခၚရာ လိုက္မွန္းမသိ လိုုက္လာရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ပါပဲ။

(ဂ)

“ရတနာပံု ရုိမန္းတစ္” တဲ့။

ေရးတဲ့သူက ရတနာပံုအေၾကာင္း အက္ေဆးေတြနဲ ့ လူသိထင္ရွားပိုျဖစ္လာတဲ့ ဆရာ “ဆူးငွက္” ပါ။

ဇာတ္လမ္းအရေတာ့ က်ေနာ္ ရင္မခုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ကားသမားေလးတစ္ေယာက္။ မ်က္ႏွာမ်ားၿပီး အေျခအေနအရ ခ်ဴစားျမွဴစားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးနဲ ့ေတြ႔။ ကားသမားေလးကလည္း ဘာလိုလို။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း ဘာလိုလို။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကားသမားေလးကလည္း သူ ထည္လည္း ခ်စ္ခဲ့သူေတြထဲက ေနာက္ဆံုးေကာင္မေလးဆီ ျပန္သြား။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း ေကာင္ေလးထက္ ပိုၿပီး ေပးႏို္င္ကမ္းႏိုင္သူဆီ ပိုၿပီး မ်က္ႏွာသာေပး။

ဒီဇာတ္လမ္းနဲ ့ ဒီ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို “ရတနာပံုအခ်စ္” တဲ့။ က်ေနာ္ သေဘာမတူပါဘူူး။ ဒီလို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ အခ်စ္ဒႆနမ်ိဳးက ရတနာပံုရဲ့ တကယ့္ ရုိမန္းတစ္လား။ ေမးစရာျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာအရေကာ အတတ္ပညာအရပါ အရင္ ဆရာဆူးငွက္ကို မမီတဲ့ အခု ဆူးငွက္ ကိုေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ဆရာ ဆူးငွက္ ဝမ္းစာမ်ား ပါးလ်ားခဲ့ၿပီလား။ ပိုဆိုးတာက ရတနာပံုရဲ့ တကယ့္ ရိုမန္းတစ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းထုပ္ထားႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူက ဒီဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲနဲ ့ ရတနာပံုရဲ့ မဟာ ရုိမန္းတစ္ကို ေသးသိမ္ေစေတာ့မွာလား။ က်ေနာ္ သေဘာမတူႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

(ဃ)

“မဦး” ရဲ့ “ဘာလိုေသးလဲ အေမရယ္” ဝတၳဳကေတာ့ သမရိုးက် ဘဝသရုပ္ေဖၚပါ။

ဒါေပမယ့္ တကယ္ ပီျပင္တဲ့ ဘဝသရုပ္ေဖၚပါ။ ေစတနာမပါရင္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လံုး လႊင့္ပစ္ရမယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါ။ ဖတဆိုး ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္။ မိခင္ ေမြးလူနာကို ေဆးရုံကိုလိုက္ပို ့။ မိခင္ကို ျပဳစုေစါင့္ေရွာက္။ အကိုေတြ အမေတြက တနယ္တေက်းကုိ ပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့ ငွက္ေတြ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ေရခဲပံုးလြယ္ၿပီး မိခင္ကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေနသူ…။

က်ေနာ္တို႔ လူ ့အဖြဲ႔အစည္းမွာ သည့္ထက္ ဘဝနာၾကသူေတြ သည့္ထက္ ဘဝက်ိဳးပ်က္ၾကသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

မဦးက ကံဆိုးရွာသူ ဘဝမြဲက်ံလြန္းသူ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အေျခအေနကို သူတို႔ထက္ ပိုၿပီး ျပည့္စံုၾကတဲ့ တျခားမိသားစုေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ျပေတာ့ စာဖတ္သူ ပိုၿပီး နားလည္ ခံစားေစႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စာေရးတဲ့အခါ ဒါဟာျဖင့္ မိန္းကေလးစာေရးဆရာ ဒါဟာျဖင့္ ေယာက်္ားေလး စာေရးဆရာ ဒါဟာျဖင့္ အသက္ ၅၀ အရြယ္စာေရးဆရာဆိုၿပီး စာဖတ္သူက အလြယ္တကူ ခန္ ့မွန္းရေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့ စာမူေတြဆိုရင္ ဝတၳဳရဲ့ အေလးခ်ိန္ကို ေပါ့ေစတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ေစတနာပါေပမယ့္ ဘဝသရုပ္ေဖၚေရးရင္ ေလးနက္ရပါမယ္။ ေစတနာနဲ ့ေလးနက္တည္ၿငိမ္မႈကို ေပါင္းႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘဝသရုပ္ေဖၚဝတၳဳျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အင္မတန္ေလးနက္တဲ့ ဘဝသရုပ္ေဖၚကို ေရးရင္ သနားစရာျဖစ္ေအာင္  စကားလံုးေတြ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးျပမႈေတြကို တမင္ဖန္တီးယူလို႔မရပါဘူး။ သိသာေစပါတယ္။ ဇာတ္နာေအာင္ တမင္ေရးလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ သည့္ထက္ပိုၿပီး ထိေရာက္တဲ့စကားလံုးသံုးစြဲမႈ သည့္ထက္ပိုၿပီး ႏႈိင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးျပမႈေတြနဲ ့ ဒီဇာတ္လမ္းကို အားယူေစခ်င္ပါတယ္။

(င)

ဘဝသရုပ္ေဖၚဝတၳဳဆိုတာ ဆင္းရဲနိမ့္က်တာကို ေရးမွ ဘဝသရုပ္ေဖၚျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဝသရုပ္ေဖၚဆိုတာ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြရဲ့ စုတ္ျပတ္ႏံုခ်ာလွတဲ့ ဘဝေတြက္ို ေရးမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ဘယ္သူ႔ဘဝအေၾကာင္းပဲေရးေရး ဘဝသရုပ္ေဖၚပါပဲ။

အခုလည္း ဆိပ္ခံေဘာတံတားတစ္ခုေပၚက မ်က္မျမင္သူေတာင္းစားႀကီးတစ္ဦးအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳကို က်ေနာ္ဖတ္ရျပန္ၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း မိသားစု သိုက္ၿမံဳေလး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ၿပိဳကြဲပ်က္စီးၿပီး မ်က္မျမင္ဘဝေရာက္ ေတာင္းစားရတဲ့အဖိုးအိုတစ္ေယာက္၊ အိမ္ေဖၚဘဝနဲ ့ ဘဝပ်က္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ မိန္းခေလးနဲ ့ေတြ႔။ မ်က္မျမင္ေတာင္းစားရတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုလူတစ္ေယာက္က ဘဝကုိ အရႈံးမေပးပဲ ျဖစ္သလို ရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ေနတာကို ဘဝပ်က္လာတဲ့မိန္းကေလးက ေတြ႔။ ေနာင္တရ။ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို သတ္မေသေတာ့ဘဲ ဘဝကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္။

က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္က ထြက္ေပါက္မမွန္တဲ့ အႏုပညာ၊ ထြက္ေပါက္မေပးႏို္င္တဲ့အႏုပညာဆိုတာကို ယံုၾကည္ခဲ့မိပါတယ္။ ေဖါက္ျပန္တဲ့အႏုပညာေပါ့။ အႏုပညာဟာ ျပည္သူ ့အတြက္ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။ ဆိုရွယ္လစ္ ဘဝသရုပ္မွန္ အႏုပညာေပါ့။

အခုလည္း “ေမာင္ေထြးဦး(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)”က “ဇီဝိတဒါန” ဆိုတဲ့ သူ ့ဝတၳဳထဲမွာ အဲသလိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ေရးတာ သိသာလြန္းတယ္။ ေစတနာကို ေလးစားမိေပမယ့္ စၿပိီးေရးပါၿပီဆိုကတည္းက အဲဒီလို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ေရးလာေနတာပဲဆိုတာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ စာဖတ္သူကအစ အလြယ္တကူ သိႏိုင္တဲ့ ဝတၳဳျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္တို႔ဟာ ေစတနာနဲ ့ စာေရးၾကသူေတြကို ေလးနက္ၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစတနာရွိတိုင္းလည္း အႏုပညာဖန္တီးမႈဟာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါ့မလား။ တခါတေလ ေစတနာလြန္ကဲ လႊမ္းမိုးလို႔ တနည္းအားျဖင့္ လုပ္ယူထားတဲ့ေစတနာမ်ိဳးမို႔ စာဖတ္သူကို ခံစားမႈေပါ့ေစတာမ်ိဳး ရွိသလို အေၾကာင္းအရာက လႊမ္းမိုးလို႔ တနည္းအားျဖင့္ အတတ္ပညာ ခ်ိဳ႔တည့္လို ့ ထိေရာက္သင့္သေလာက္ မထိေရာက္ မေအာင္ျမင္တဲ့ အႏုပညာဆိုတာကို သတိျပဳသင့္တယ္လို ့ က်ေနာ္ ထင္မိတယ္။

ဆရာ ေမာင္ေထြးဦး(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)ရဲ့ ဇီဝိတဒါန ဝတၳဳဟာ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲ ခံစားမႈနဲ႔ သေဘာတရား အံမဝင္ျဖစ္ရတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနသလားပဲ။ ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ ေက်ာက္စက္ေရ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ေလ။ ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ ရႊြံ႕ေရ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာက္စက္ေရနဲ႔ အုံးမႈတ္ခြက္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

(စ)

“ခင္ခင္ထူး” ရဲ့ “ခရီးေဖၚ” ဝတၳဳတိုေလးကို က်ေနာ္ ႏွစ္သက္မိတယ္။

ဇာတ္လမ္းကေတာ့ သူလိုငါလိုဇာတ္လမ္းပါပဲ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိုဳးနဲ ့ၿပိဳကြဲပ်က္စီးလာေနတဲ့ မိသားစုတစ္ခု။ သားသမီးေတြက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ေတြခဲြသြားၾက။ ေနာက္ဆံုးမွာ တဲကေလးတစ္လံုး အဖိုးအိုအဖြားအိုလင္မယားတစ္စံု။ ဒီၾကားထဲ အဖြါးအိုက ေသဆံုးသြား။ ေလာကႀကီးထဲ  အဖိုးအိုတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္။

က်ေနာ္ အထက္က ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ ့ဆင္တူရိုးမွား ဇာတ္လမ္းေတြ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ တပံုတပင္ႀကီး။ ဒါေၾကာင့္မို ့ သမရိုးက် ဇာတ္လမ္း။ ဒါေပမယ့္ ဒီဝတၳဳရဲ့ အားသာခ်က္က ဇာတ္လမ္းေနာက္ခံေပၚမွာ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ လူ ့စရုိက္ေတြကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရးႏိုင္တဲ့အခ်က္က ဒီဝတၳဳကို ဒီစာအုပ္ထဲမွာ သိသိသာသာ ထင္းထင္းျပက္ျပက္ ျဖစ္ေနေစတာပဲ။

ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ကို ပီျပင္ေအာင္ေရးၿပီး သူေျပာခ်င္တဲ့ လူ႔သဘာဝသေဘာကို ေရာက္ေအာင္ ထင္ေအာင္ ျမင္ေအာင္ ခင္ခင္ထူး ေရးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

(ဆ)

ေရႊ ၆၄ ( ေရႊအျမဳေတ ဝတၳဳတို ၆၄ ပုဒ္ စုစည္းမႈ ) စာအုပ္မွာ စာေရးဆရာ ၆၄ ေယာက္ရဲ့ ဝတၳဳတို ၆၄ ပုဒ္ကို စုစည္းေဖၚျပပါတယ္။

ေရႊ ၆၄ ( ေရႊအျမဳေတ ဝတၳဳတို ၆၄ ပုဒ္ စုစည္းမႈ ) စာအုပ္ရဲ့ အဖြင့္မွာ ဒီစာအုပ္ကို စီစဥ္ထုတ္ေဝသူျဖစ္တဲ့ ဆရာ “ဝင္းၿငိမ္း” က “ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ တိမ္ေကာလာေနတဲ့ ရသစာေပကို ျပန္လည္တြန္းတင္တဲ့အေနနဲ ့စီစဥ္ထုတ္ေဝတာပါ” လို ့ အမွာစာေရးပါတယ္။

စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဒီစာအုပ္ကို လွပ္ၾကည့္စဥ္က ဆရာဝင္းၿငိမ္းရဲ့ အဲဒီအမွာစာကို ဖတ္ၿပိး က်ေနာ္ ဒီစာအုပ္ကို ဝယ္ခဲ့ ဖတ္ခဲ့တာပါ။ ရသစာေပ ခမ္းေျခာက္မႈအေပၚ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ခံစားရတဲ့ စိတ္အခံနဲ ့ အားတက္သေရာ က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အားမရခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စြဲထင္က်န္ေနရစ္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဝတၳဳတို တပုဒ္တေလမွ မပါရွိခဲ့ဘူးလို႔ပဲ က်ေနာ္ ခံစားရပါတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားရတယ္ေလ။

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရသစာေပ တေန ့တျခား ခမ္းေျခာက္ရတဲ့အျဖစ္ကို က်ေနာ္တုိ ့လက္မခံလို ့မရပါဘူး။ ဒါက အရွိတရားပါ။ ဒါေပမယ့္ ရသစာေပက်ဆံုးရမလိုျဖစ္ေနတာဟာ ဆရာဝင္းၿငိမ္း ေျပာသလို သတင္းေခတ္ႀကီး ျဖစ္လာတာ တစ္ခုထဲေၾကာင့္ ဆိုတာထက္ ရသစာေပဖန္တီးမႈက အေၾကာဆိုင္း ဆီသည္မလက္သုပ္ စာေပဖန္တီးမႈအဆင့္က မတက္လာႏို္င္လို႔ က်ဆံုးရမလိုျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကလည္း တစ္ခ်က္အပါအဝင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။

ရသစာေပဟာ စာေပေလာကမွာ လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ျငင္းပယ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့အျပင္ ရသစာေပ တေက်ာ့ေခါင္းေထာင္လာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္အေပၚမွာလည္း က်ေနာ္တို ့ေလးနက္ေနမိတယ္ေလ။

က်ေနာ့္ရင္ထဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵအမွန္ကို  ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္ရင္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လႈပ္ခတ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဝတဳၳတိုက (၁၀) ပုဒ္ေလာက္ပဲ ပါရွိပါတယ္။ က်န္ဝတၳဳတိုအားလံုး က်ေနာ္ အားမရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ဒီ(၁၀)ပုဒ္ေလာက္ထဲက ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထပ္ၿပီး ဆန္ကာတင္ရင္ (၅) ပုဒ္တင္းတင္းပင္ က်န္ေကာင္းက်န္ႏိုင္ပါ့မလား။ က်ေနာ္ ခံစားရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔က ရသစာေပကို ခ်စ္တဲ့ပရိႆဒ္ပါ။ ရသစာေပ က်ဆံုးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသံကို ၾကားႏိုင္စြမ္းမရွိေလာက္ေအာင္ ခံျပင္းေနၾကရသူေတြပါ။ ဒီလို အခံက ျပင္းထန္ေနလြန္းေနလို႔ပဲ ဒီဝတၳဳတိုစုစာအုပ္ထဲက ဝတၳဳေတြကို ဆႏၵစြဲနဲ ့ အကဲခတ္မႈ တင္းခဲ့ေလသလား။

ရသစာေပကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္လည္စိုက္ထူရပါလိမ့္မယ္။ ရသစာေပဟာ လူ႔ဘဝနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ ရသစာေပရဲ့ ေရႊေခတ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္လည္ ထူေထာင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ရသစာေပ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြနဲ႔ေတာ့ ရသစာေပကို ကယ္တင္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ရသေျမာက္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရသစာေပသည္သာ ရသစာေပေခတ္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္လို ့ရႏိုင္မွာပါ။ အထူးသျဖင့္ သာေခြယိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ရသစာေပကို က်ားကန္ဖို႔ ကယ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါ သာေခြယိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ရသစာေပနဲ႔မ်ား က်ားကန္မိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရသစာေပဟာ ျပန္လည္ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္တဲ့အျပင္ စာဖတ္သူေတြနဲ ့ေဝးသထက္ေဝးသြားႏိုင္မလား။ စာဖတ္သူကို မစည္းရုံးႏိုင္တဲ့စာေပဟာ က်ဆံုးရမွာပါ။ သာေခြယိုင္ရသဝတၳဳေတြက သာေခြယိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ရသစာေပကို  ယိုင္သထက္ယိုင္ေအာင္မ်ား တြန္းပို ့လိုက္သလို ျဖစ္ေစႏိုင္မလား။ အေၾကာက္အကန္ စဥ္းစားျငင္းခုန္ရမယ့္ ကိစၥပါ။

က်ေနာ္တို႔ ေရႊ ၆၄ ရဲ့ အားထုတ္မႈ၊ ေစတနာထက္သန္မႈကို အသိအမွတ္မျပဳမဟုတ္၊ ျပဳပါတယ္။ ေလးနက္မႈမရွိမဟုတ္။ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာမာန္သူလိုငါလို ရသစာေပဖန္တီးမႈေတြနဲ႔ေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရသစာေပ ေရႊေခတ္ဟာ ျပန္လည္ထြန္းကားလာမွာ မဟုတ္လို႔ သည့္ထက္ေတာ့ ထက္ျမက္အားေကာင္းတဲ့ ေခတ္မီသစ္လြင္တဲ့ ရသဝတၳဳမ်ားနဲ ့သာ ရသစာေပကို ျပန္လည္ ထူၾကမတ္ၾကဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ပဲ စဥ္းစားမိပါတယ္။     ။

ၿငိမ္းေဝ

( ဧရာဝတီ အင္တာနက္ဝက္ဘ္ဆိုဒ္အတြက္ ေမာင္သစ္ဦး ကေလာင္အမည္နဲ ့ေပးပို ့တဲ့ စာမူျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား)

စာအုပ္အမည္။     ။ ေရႊ ၆၄ (ေရႊ အျမဳေတ ဝတၳဳတို ၆၄ ပုဒ္ စုစည္းမႈ)

ထုတ္ေဝသူ။      ။ ဦးေက်ာ္ဇင္( ကံ့ေကာ္ဝတ္ရည္ စာေပ)

ထုတ္ေဝ ခုႏွစ္။    ။ ေမလ၊ ၂၀၁၀။ ပထမအႀကိမ္

အုပ္ေရ။    ။ ၅၀၀

တန္ဘိုး။    ။ ၆၀၀၀ က်ပ္

ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား

(၁)

၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ...။ ေတာင္ဗီယက္နမ္မွာ ကမၻာ့အင္အားအႀကီးဆံုး အေမရိကန္တပ္ေတြနဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္ ရုပ္ေသးအစိုးရ ငုယင္ေကာင္ကီးရဲ့ တပ္ေတြ ဖရုိဖရဲ စစ္ရႈံးေနတုန္း။ ေျမာက္ဗီယက္နမ္နဲ ့ေတာင္ဗီယက္နမ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ေတြက ၿမိဳ ့ေတာ္ ဆိုင္ဂုံကို ဝိုင္းထားတဲ့အခ်ိန္...။

မနက္ခင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကတဲ့အခါ သတင္းစာကို စားပြဲေပၚမွာျဖန္ ့ၿပီး က်ေနာ္တို ့က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲေျမပံုကို ဝိုင္းစုမွတ္သားေနခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ရႈံးသြားတဲ့ ေတာင္ဗီယက္နမ္ၿမိဳ ့ေတြ တၿမိဳ ့ၿပီးတၿမိဳ ့ကို က်ေနာ္တို ့လက္ထဲက မင္နီေခ်ာင္းနဲ ့ဝိုင္းပတ္မွတ္သားလိုက္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့ဟာ အဲဒီတုန္းက ဗီယက္နမ္မ်ိဳးခ်စ္တပ္ေတြဘက္ကရပ္တည္ၿပီး ေန ့စဥ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္နဲ ့ စစ္ပြဲႀကီးတပြဲကို ေစါင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္။

မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကိုခါး( ငခါး-ကြမ္းျခံကုန္းမဟုတ္ပါ)က ဆံပင္ ေၾကာေထာက္နဲ ့။ ကိုဦး (ကဗ်ာဆရာ မင္းခိုင္ဦး) က ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီနဲ ့။ ကိုစန္းေမာင္( ယခု ပဲခူးၿမိဳ ့က ေရွ ့ေနႀကီး ဦးစန္းေမာင္) က လည္ကတံုးအက်ီနဲ ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္ပတ္ၾကယ္သီးျဖဳတ္အက်ီ ခ်က္ျပဳတ္ပုဆိုးနဲ ့။

ဒီတုန္းက ပဲခူးၿမိဳ ့က က်ေနာ္တုိ ့လူငယ္တသိုက္... ေမာ္စီတံုးရဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေခါင္းစီးကိုယူၿပီး “ဆီးပြင့္” ဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရွိန္အဟုန္ႀကီးႀကီးနဲ ့တက္လာေနတဲ့ တကမၻာလံုးက အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ “ဒီေရ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း ထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အခု...ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္...ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့  “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက “ သူတို ့” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိတဲ့အခါ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အလြမ္းျမစ္ထဲ ေမ်ာလိုက္မိတယ္။

သူတို ့

သူတို ့

တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ရွည္ထားၾက

ဘီးတယ္လ္သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက

ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီေတြ ဝတ္ၾက

ဗီယက္နမ္စစ္ကို ဆန္ ့က်င္ၾက

သူတို ့

အသံသစ္ေတြနဲ ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ျပြန္ခဲ့ၾကတယ္။

သူတို ့

တၿပိဳင္နက္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ရီေဝၾက

ပင့္ကူအိမ္ထဲက ပိုးေကာင္ေတြလို ဘဝ

ရုတ္တရက္ ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္၊ ဘာလင္တံတိုင္းနဲ ့

အေရွ  ့ဥေရာပကို အာရုံစိုက္မိၾက

သံကန္ ့လန္ ့ကာကို ဆြဲဖြင့္ၾက

သူတို ့

ကမၻာႀကီးကို လက္နဲ ့ဆြခဲ့ၾကတယ္။

သူတို ့

တၿပိဳင္နက္ ဆံပင္ေတြ အေရာင္ဆိုးၾက

ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၾက

ကြန္ပ်ဴတာနဲ ့ထိေတြ ့ၾက

ဂိမ္းစ္ေတြ ကစားၾကရင္း

အႏိုင္ရတာကို အရသာေတြ ့ၾက

သူတို ့

ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆြဲဆန္ ့ႏိုင္ၾကပါ့မလား...။

(၂)

လြတ္လပ္မႈရဲ့ သေကၤတဟာ

ကမ္းေျခတစ္ခုလို ့ဆိုရင္

ဟိုမွာ

ကမ္းေျခတစ္ခု အဓြန္ ့ရွည္ဖို ့

မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့

အကာအကြယ္ေတြ ေပးေနသူေတြ...။

                (ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ကဗ်ာမွ...)

က်ေနာ္တုိ ့ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ စိတ္ဓါတ္ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ ကၽြန္း အစာငတ္ခံတိုုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေလးေမာင္ ဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာ ရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို ေရးသြားတဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းဆိုတာလည္း မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့ပါပဲ။

က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ ေလးစားရမယ့္သူကို တေလးတစားရွာခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ဘယ္သူေတြ ကာကြယ္ဖို ့ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ သိခ်င္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။

အဲဒီ မာေက်ာေက်ာရုပ္ရည္နဲ ့လူေတြဟာ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ကာကြယ္ရင္းနဲ ့က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကသလို က်ေနာ္တို ့ကေကာ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးအတြက္ ဘာေတြမ်ား သက္ျပင္းေတြ ေခၽြခဲ့ၾကသလဲ။ က်ေနာ္တို ့ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ ဧည့္ဝတ္ေက်ခဲ့ၾကပါရဲ့လား။

ႏွစ္ေတြလည္း ရူးသလို ေပါသလို ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ

ဒီလိုအေနအထားမွာ

ေသသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္

မေသမရွင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့

ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ

တို ့ေနာက္က ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ မ်ိုဳးဆက္ကို

တို ့ ဘာေတြ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။

          (ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္း အျပင္းေျပဖတ္ဖို ့ ကဗ်ာ..မွ)

ဒီကဗ်ာပိုဒ္ကိုဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ အတၱ ပုဂၢလိက ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ကမၻာႀကီးကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္းကို သတိရတယ္။ ႏိုင္ဝင္းေဆြကို သတိရတယ္။ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ကို သတိရတယ္။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိရတယ္။

တခ်ိန္ကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္...။ ၾကည္ေမာင္သန္းရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို က်ေနာ္တို ့ဟာ ဟစ္ပီေယာင္ေယာင္ ဂ်စ္ပစီေယာင္ေယာင္နဲ ့ စံနစ္တစ္ခုရဲ့ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့ ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အခ်ဳပ္ခန္းေတြ ေထာင္ေတြ ရဲဘက္စခန္းေတြ ပိုုက္လံုးႀကီးေတြ ရထားသံလမ္းေတြ ဘူတာရုံေတြ ပလက္ေဖါင္းေတြ အရက္ဆိုင္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း...က်ေနာ္တို ့ စစ္ေအးေခတ္ႀကီးကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ပါတီစံနစ္ကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

တခ်ိဳ ့က ေက်နပ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်နပ္လိုုက္တာနဲ ့တၿပိဳင္နက္ လြတ္လပ္မႈဟာ က်ဆံုးသြားၿပီဆိုတာ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။

မီးတိုင္ေအာက္က မ်က္လံုးတစံုဟာ အခုေတာ့ ညကပြဲခန္းမထဲမွာ ေရာင္းအားျမွႈင့္ မ်က္လံုးတစံုအျဖစ္ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးဆန္လာတာ က်ေနာ္တို ့သတိျပဳမိပါရဲ့လား။

က်ေနာ္တို ့က တစ္စက္မွ မယိုဖိတ္ရေအာင္ ေနခ်င္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာက်ိဳးတဲ့အသံႀကီးကသာ ေခတ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းသြားခဲ့တယ္။

အ ကာလ

စိန္ပန္းေတြ ေျမခ

ဆိတ္ဖလူးရနံ ့ေမႊးျမ

အသံမဲ့ ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်

အ ကာလ။

ကေလးရယ္

မင္းကို ေမြးတဲ့အခါ

ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်

အ ကာလ။

ကေလးရယ္

မင္းအေမ အျပင္းအထန္ ခ်ီတက္ခဲ့ရ

မင္းအေဖ အသည္းအသန္ ထြန္ယက္ခဲ့ရ

အ ကာလ.

တကယ္ေတာ့ ကေလးရယ္

ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ

အ ကာလဆိုတာ

ညတညရဲ့ စ်ာပန ျဖစ္ေနရဲ့။ု

          တခါတရံမွာ က်ေနာ္တို ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြထဲ ဆင္းခဲ့မိၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီေခတ္ရဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဥပဓိရုပ္မၿငိမ္ဘူးေလ။ အေရာင္စံုလြန္း ေထြေထြျပားျပားျဖစ္လြန္းေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ဗို ့အားျမွင့္ဘို ့မလိုေလာက္ေအာင္ကိုပဲ အနံ ့ျပင္းတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဆယ္ေယာက္ရွိရင္ ဆယ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေတြကြဲၾကရတယ္။ က်ေနာ္ဆုေတာင္းတယ္ေလ...။ လမ္းဆံုတေနရာမွာေတာ့  ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက လူတခ်ိဳ ့ ျပန္ဆံုႏိုင္ေကာင္းရဲ့လို ့ေပါ့။  ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္လြန္းတဲ့ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္ရဲ့ စ်ာပနကို အတူတူ လိုက္ပို ့လို ့ ရစေကာင္းရဲ့ေပါ့။

          ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေသနတ္တစ္လက္နဲ ့ လက္တင္အေမရိကတိုက္က လူငယ္တစ္ေယာက္ကိို က်ေနာ္တို ့အားက်ခဲ့ဖူးတာ ေကာင္းပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လွဲပစ္လိုက္တဲ့ သမိုင္းဝင္ ဆိတ္ဖလူးပင္ကို လြမ္းတတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုဗဟိန္းက လေရာင္ေအာက္မွာထိုင္ၿပီး  ခင္မႀကီးဆီ စာေရးခဲ့တာ ေကာင္းပါတယ္။

          ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ကဗ်ာပုဒ္ေရ ၁၀၀ နဲ ့ ေလာကႀကီးကို ႀကိဳးပစ္ၿပီး ဖမ္းဖို ့ႀကိဳးစားသြားတာ ပိုၿပီးေကာင္းပါတယ္။

(၃)

ၾကည္ေမာင္သန္း ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ ကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈခံစားၾကည့္ခဲ့တာပါ။

ဒီကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ “ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ စာေပေလာကအတြင္း စတင္ေျခခ်တဲ့ကဗ်ာ “ဆူးေလလမ္း၏ ရာဇဝင္ ကဗ်ာ”၊ ဟန္သစ္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖြဲ ့ရဲ့ ၁၉၉၄ တစ္ႏွစ္အတြင္း အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာ “ေျဖာင့္ခ်က္”၊ မႏၱေလး စာဖတ္သူမ်ားရဲ့ အေကာင္းဆံုးကဗ်ာဆုရ ကဗ်ာ(၁၉၉၈) “လက္”၊ ၂၀၀၆ ပ်ဥ္းမနား အလယ္ရိုးမ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ေတာင္အေမရိကကို သြားခ်င္တယ္” ကဗ်ာ၊ ၂၀၀၆ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆု(ကဗ်ာ) အျဖစ္ “အာရွတိုက္ရဲ့ တစ္ေနရာ” ၊ ၂၀၀၆ ေရႊဘိုၿမိဳ ့ ပန္းကဗ်ာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ “ငါလည္းတစ္ေန ့” ကဗ်ာေတြကိုု ထည့္သြင္းေဖၚျပပါရွိတာေတြ ့ရလို ့ ပိုမို စိတ္ဝင္စား ခံစားခဲ့ရ။

(၄)

“ၾကည္ေမာင္သန္း” ရဲ့ “ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြလည္း ေမးမိသြားပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့ရဲ့ တံပိုးတန္းေခတ္မွာ ေကာက္ေကြ ့တဲ့ျမစ္ကို ဆန္ ့ေအာင္ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ လူငယ္ေတြ တကယ္ႀကိဳးစားေနၾကမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ယံုၾကည္လ်က္...။

ရာဇဝင္ျမစ္ကေတာ့ တံတားေအာက္မွာ စီးဆင္းသြားေနလ်က္...။    ။

ၿငိမ္းေဝ