၀ိေရာဓိ ႏွင္းဆီ

အစီရင္ခံျခင္း

က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ၊ က႑ေလးတခု တိုးခ်င္ပါတယ္။
“ျပန္လည္တူးေဖာ္ ခံစားျခင္း” ေခါင္းစဥ္ပါ။
တခါတရံ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္ေရးခဲ့ၿပီးတဲ့ ေဖာ္ျပၿပီး စာမူေတြကို ျပန္ဖတ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုဖတ္တဲ့အခါ က်ေနာ့္မွာ ထူးဆန္းတဲ့အင္အားတခ်ဳိ႕၊ ထူးဆန္းတဲ့ အေတြးတခ်ဳိ႕ ရလာတတ္တာ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခါ မဖတ္ရေသးတဲ့ ဘေလာ့ခ်စ္သူေတြလည္း ဖတ္႐ႈခံစားႏိုင္ဖို႔ စာမူေဟာင္းတခ်ဳိ႕ကို တင္ဆက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲသလို စာမူေတြကို “ျပန္လည္တူးေဖာ္ ခံစားျခင္း” ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အခါအားေလ်ာ္စြာ တင္ဆက္ သြားခ်င္ပါတယ္။
နယ္စပ္ေရာက္ စာေရးသူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရွိပါတယ္။ ဒီအထဲက ကဗ်ာဆရာ “တိုက္ေမာင္း” နဲ႔ ကဗ်ာဆရာ “တိုက္ေအာင္” တို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ သက္ရိွထင္ရွားမရိွၾကေတာ့ပါဘူး။ တဦးက က်ဆံုးရခဲ့ၿပီး တဦးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီကေန႔ ... “၀ီေရာဓိ ႏွင္းဆီ” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ အတြင္းတုန္းက ေဒါင္းအိုးေ၀စာေစာင္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ “တုိက္ေမာင္း” ေကာက္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။


၁။

၁၉၉၄-ခု၊ ဇူလိုင္လ ... ။
“ထူးရာစိုး” လၻက္ရည္ဆိုင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္းဆံု၊ မာနယ္ပေလာ။
“ကိုၿငိမ္းေ၀ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလား”
ေမးျမန္းႏႈတ္ဆက္သူကို က်ေနာ္ၾကည့္သည္။ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္၊ ေျပာက္က်ားစစ္အက်ႌ၊ စစ္ေဘာင္းဘီ၊ ရာဘာညႇပ္ဖိနပ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ပါး႐ိုးနား႐ိုး က်က်၊ ခႏၶာကိုယ္ ခပ္ပါးပါး။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားက ကိုတိုက္ေမာငး္လား”
သူက က်ေနာ္၏အေမးကို ျပန္မေျဖပဲ က်ေနာ့္လက္ကို ဆြဲကိုင္ျဖစ္ညႇစ္ကာ စားပြဲေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္ လိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ နာရီ၀က္နီးပါး စကားထိုင္ေျပာၾက၏။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဘယ္သူေတြရိွေန သည္ျဖစ္ေစ သတိမထားႏိုင္။ သူ႔ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္ေ၀ဖန္ေတာ့ သူကအၿပံဳးႏွင့္နားေထာင္။ ႐ုတ္တရက္ ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ၿပီး သတိတခ်က္၀င္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပစၥတိုေသနတ္တလက္ ေရာက္ေနသည္ကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိသြားရ၏။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညႇိဳးထည့္ကာ ေသနတ္ကိုခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ လွည့္ကစားရင္း က်ေနာ့္စကားကို နားေထာင္၏။ က်ေနာ္က ရပ္ထားသည့္စကားကို ဆက္ၿပီးမေျပာႏိုင္။ သူ႔လက္ထဲက ေသနတ္ ကို ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။
“ခင္ဗ်ားကလည္း ေသနတ္ႀကီးထည့္တားလိုက္စမ္းပါဗ်ာ၊ စကားေျပာရတာ မေျဖာင့္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္သြားမွျဖင့္”
သူကလည္း ထိုအခါက်မွ သတိျပဳမိသြား၏။ ၿပီးေတာ့မွ ေသနတ္ကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္လိုက္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက က်ေနာ့္ကို အားနာသြားသည့္ဟန္။
“ခင္ဗ်ားက ေသနတ္ကို ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္တတ္တဲ့ပံုပဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ ဖေနာင့္တျခမ္း ပဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဘယ္မကၽြမ္းက်င္ဘဲ ရိွပါ့မလဲဗ်ာ”
က်ေနာ္က သူ႔ေျခေထာက္ဆီ မ်က္ေစ့ေရာက္သြားသည္။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညႇိဳးထည့္ၿပီး ေသနတ္ကိုလည္ေအာင္လွည့္ရင္းက မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္ကာ သူ႔ညာဖက္ေျခဖေနာင့္ ပဲ့ထြက္သြားျခင္း ကို ရွင္းျပရင္းရယ္ေန၏။ က်ေနာ္က သည္လိုေသနတ္ကိုင္ထားသည့္လက္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကဗ်ာေတြေရးပါလိမ့္ဟု သူငယ္နာ တကၠေဗဒအျမင္ႏွင့္ေတြးကာ တအံ့တၾသ။
“က်ဳပ္က ဒဂုန္တာရာကို သိပ္သေဘာက်တာဗ်၊ ဒါေပမယ့္ သူက ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ေရထဲေသနတ္ႏွစ္ခ်က္ ပစ္လိုက္ဖူးတာပဲရိွတယ္၊ က်ဳပ္နဲ႔မတူဘူး၊ ခင္ဗ်ားေကာ ...”
က်ေနာ္က တပ္မဟာ (၁) နယ္ေျမ အေတြ႕အႀကံဳကို ျပန္ေျပာျပေနမိသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္သည္ အတူလိုက္ပါလာသူ KNLA ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ လမ္းကြဲသြားခဲ့၏။ ေတာထဲတြင္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ တဦးတည္းအေဖာ္ ကြဲေနစဥ္ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး ရဲေဘာ္တဦးထံက ေခတၱ၀ိုင္းကူ ထမ္းေပးရင္းပါလာေသာ M-၁၆ ႐ိုင္ဖယ္ကို မိုးေပၚေထာင္၊ ေစ့ဖြင့္ကာ ေမာင္းကြင္းထဲကလက္ညႇိဳးကို ညႇစ္လိုက္၏။ သစ္ရြက္တခ်ဳိ႕ က်ည္ဆံျဖတ္သြားသည့္ အသံႏွင့္အတူ တေတာလံုး ေသနတ္သံေတြ ပဲ့တင္ထပ္ညံသြား၏။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေသနတ္ကို ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ထားကာ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနခဲ့သည့္အျဖစ္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုအေတြ႕ အႀကံဳသည္ကား က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ ပထမဆံုးႏွင့္ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေသနတ္ပစ္ဖူးျခင္းျဖစ္ေလသည္။ က်ေနာ္က စကားအဆံုးတြင္ က်ေနာ့္ကို သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာျပလိမ့္မည္ဟု သူ႔ကို ထင္ေနစဥ္ သူကမူ မၿပံဳးမရယ္ဘဲ ခပ္ေတြေတြၾကည့္၏။
“ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ား ႏွလံုးသားမ်ဳိး ႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဘ၀ကေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ေလ”
သူ႔ကို က်ေနာ္ နားလည္သည္။ သူသည္ကား စစ္ကိုမုန္းသျဖင့္ စစ္တိုက္ေနရသူ ကဗ်ာဆရာ စစ္သားတဦး။ သူႏွင့္ စတင္ေတြ႔ဖူးသည့္ ထိုအေတြ႕အႀကံဳတခုတည္းႏွင့္ပင္ သူ႔ကို အမွန္တကယ္ က်ေနာ္ စြဲမက္ခဲ့ေလသည္။

၂။

“ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိးေတြ မေရးတတ္ဘူး”
က်ေနာ့္ကို သူက မေ၀ခြဲတတ္သလိုၾကည့္သည္။ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္သည္။
“ ဒါ ... ခင္ဗ်ားေျပာမွပဲလားဗ်၊ ဒီလိုပဲ တေယာက္ေရးသလို ဘယ္သူက တူေအာင္ေရးတတ္ၾကမွာလဲ”
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အၿပံဳးရိပ္မ်ားေပၚလာ၏။
“မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားက အခက္ဆံုးအေၾကာင္းအရာကို ကဗ်ာနဲ႔ ေဖာ္ျပတဲ့ သေဘာဗ်။ ဇာတ္သဘင္မွာ ဟာသပညာက အခက္ခဲဆံုးလို႔ ေျပာသလိုေပါ့။ ကဗ်ာမွာလည္း ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိး၊ အေငၚတူးတဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိးက သိပ္ခက္တာဗ်။ ခင္ဗ်ားက အဲသလို ကဗ်ာမ်ဳိးေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးတယ္၊ ေရးတိုင္းလည္း ထိတယ္၊ က်ဳပ္ျဖင့္ တပုဒ္မွမေရးဖူးဘူး”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း ‘ကဗ်ာဆရာႏွင့္သူ၏ ရသလြန္ဟင္းခြက္မ်ား’ ကဗ်ာေရးတာပဲဟာ”
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ satire ကဗ်ာအေၾကာင္း စကားေျပာၾကသည္။ သူက “ဗားေတာ့ဗရက္” ကို စ ေျပာ၏။ က်ေနာ္က “ ယက္ဖ္တူရွင္ကို” လည္း satire ကဗ်ာေရးတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ ျမန္မာကဗ်ာဆရာ ထဲမွာေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္၊ မင္းလူတို႔မွာ satire ကဗ်ာ အေရးေကာင္းေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သူ႔ကို နားလည္ရ မခက္ခဲလွပါ။ သူသည္ကား ဗားေတာ့ဗရက္ ခေရစီတဦး။
“က်ေနာ္လား၊ ‘ေက်ာက္သားမ်က္ရည္’ လို ‘တျပည္သူ’ လို ကဗ်ာမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္ေရးပါတယ္”
သူ႔ကို လေရာင္နဲ႔ ေနလံုး ႏွစ္ခုစလံုးကို ေခါင္းအံုးအိပ္တတ္သူ အိပ္ႏိုင္သူဆိုတာ က်ေနာ္မျငင္းလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကဗ်ာအမ်ားစုက ေလာကႀကီးကို ခါးခါးသက္သက္ အေငၚတူးခ်င္တဲ့သေဘာ။ ေလာကႀကီးရဲ႕ ကေမာက္ကမ ေဖာက္ျပန္ေဖာက္လြဲျဖစ္မႈမ်ားအေပၚ အထူးသျဖင့္ စည္းအတြင္းက ေဖာက္ျပန္မွားယြင္းမႈမ်ား အေပၚ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး ကဗ်ာထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္ပံုခ်ဥ္းကပ္နည္းက ေထ့သည့္ေလွာင္သည့္နည္းနာ။
“တကယ္ေတာ့ဗ်ာ၊ စည္းထဲက ကိစၥဆိုေတာ့ က်ဳပ္အဖို႔ အ,အ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အသံ မထြက္ဘဲ ဆဲရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ နားလည္ရခက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ဗ်”
သူကသည္လို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျဖခ်သည့္တိုင္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့၏။ သူ၏ “ကုလားထိုင္စိုက္ပ်ဳိးေရး” ကဗ်ာ၊ “ဇိတံေမ၏ နိဒါန္း” ကဗ်ာ၊ “အိပ္မက္ႀကီးကို မီးေလာင္တဲ့ ည” ၊ “လားတေကာင္ဖတ္ဖို႔ ဖတ္စာ” ကဗ်ာမ်ားကို က်ေနာ္ဖတ္သည္။ သူ၏ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ “မိခင္၏ စာမ်က္ႏွာႏွင့္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္တမ္းခ်င္း” ကဗ်ာထဲက ကဗ်ာစာသားမ်ားကို က်ေနာ္ဖတ္သည္။ သူသည္ကား တကယ့္ကို ၀ိေရာဓိႏွင္းဆီမွ ႏွင္းဆီ။ ထိုအခါ သူ၏ မခ်ိမဆန္႔ ရင္ေခါင္းသံပါသည့္ ေအာ္သံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရ ေလသည္။ တိုက္ေမာင္း၏ “ေအာ္သံ” မ်ားသည္ အက္ဗက္မြန္႔ခ္ရဲ႕ “ေအာ္သံ” မ်ားထက္ ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့ မလား။




၃။

“ခင္ဗ်ားေနေကာင္းရဲ႕လား”
“လူေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္၊ စိတ္က မေကာင္းဘူးဗ်”
သူက ကာဘိုင္ေသနတ္ကို ပခံုးေပၚထမ္းရင္း သံလြင္ျမစ္ေသာင္စပ္ကို ဆင္းသည္။ က်ေနာ္က သူႏွင့္ ယွဥ္ကာ ေသာင္စပ္ေပၚ ေရာက္လာ၏။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညႇိဳးထည့္ကာ ေသနတ္ကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ေန၏။ ဆၾကည့္ေန၏။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေရွ႕တန္းမွာ စစ္ပူေနေပမယ့္ ေျပာစရာရိွလို႔ျပန္လာတာ က်ဳပ္ရဲေဘာ္ေတြကို စိတ္မခ်ဘူး။ ရန္သူက ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္သလို ေရာက္လာေနတာဗ်”
ABSDF ဌာနခ်ဳပ္ “ေဒါင္းဂြင္” မွာ ရန္သူ႔လက္သို႔ က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ႔တခ်ဳိ႕ ရန္သူ႔တပ္မ်ားႏွင့္ သူကၽြံ၊ ကိုယ္ကၽြံျဖစ္ကာ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးျဖစ္ေနခ်ိန္ သူသည္ ေနာက္တန္းသို႔ျပန္လာခဲ့၏။ ဗဟိုေကာ္ မတီတဦးႏွင့္ အယူအဆ မတူသည္ကို ေဆြးေႏြးရန္ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္ ဟု ဆို၏။
“ခင္ဗ်ား ဒီညေနပဲ ျပန္သြားရမွာလား”
“ဟုတ္တယ္။ ျပန္ရမယ္။ ခင္ဗ်ားကေရာ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ”
က်ေနာ္က နအဖတပ္သားတဦး အရွင္ဖမ္းမိသည္ကို သတင္းလာယူေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။
“မာနယ္ပေလာမွာေကာ ဘယ္လိုအေျခအေနရိွသလဲဗ်”
“အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနေတြကေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးေနတာပဲ၊ ခင္ဗ်ား တညေလာက္အိပ္ၿပီးမွ ျပန္ပါလားဗ်ာ”
က်ေနာ္က သူ႔ကို တညေလာက္ေတာ့ အနားယူေစခ်င္သည္။ သူ႔ပံုပန္းမွာ ယဲ့ယဲ့မွ်သာရိွေတာ့၏။ အိပ္ေရးပ်က္ျခင္း၊ အစားဆင္းရဲျခင္း၊ မနားမေန သြားလာလႈပ္ရွားခဲ့ရသျဖင့္ သူ႔အသားအေရမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚက စစ္၀တ္စံုမွာ ေခ်းအထပ္ထပ္၊ ေခၽြးအလိမ္းလိမ္း။ သူက သူ႔တပ္ရင္းဆီကိုသာ စိတ္ေရာက္ ေနသည္။ စိတ္ပူေနသည္။
“က်ေနာ္ ျပန္မွျဖစ္မယ္၊ ေျပာစရာရိွတာလည္း ေျပာၿပီးၿပီပဲဗ်ာ၊ တခုေတာ့ရိွတယ္ ကိုၿငိမ္းေ၀၊ က်ဳပ္ေတာ့ အခုတိုက္ေနရတဲ့စစ္ပြဲမွာ က်သြားရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ဘ၀ေတြ ႐ိုင္းကုန္လိမ့္မယ္”
သူက ေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာစပ္ဆီ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ က်ေနာ္က စစ္ထြက္သူကဗ်ာဆရာ၏ ႏႈတ္ဆက္စကားအေပၚ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သြားရသည္။ စစ္ထြက္သူတဦးအဖို႔ သည္လို စကားမ်ဳိး မေျပာသင့္ဘူးဟု ေစတနာႏွင့္ တားျမစ္ၾကည့္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ကိုထင့္ေစမည္ဟု ယူဆၿပီး ဘာတခြန္းမွ် မဟႏို္င္ခဲ့။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးကာ သူ႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ေနာက္မွ ကာဘိုင္ေသနတ္ထမ္းၿပီး လိုက္ပါသြားသည့္ သူ႔ကို ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ က်ေနာ္ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိ၏။ သည္တႀကိမ္ သူ႔ကို ေတြ႕ဆံုျခင္းမွာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္သည္ကိုမူ က်ေနာ္မသိခဲ့။ တခုေတာ့ရိွ၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုစဥ္က သူ႔လက္ထဲက ေသနတ္မွာ ပစၥတိုတလက္ျဖစ္ၿပီး ယခုတႀကိမ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုသည့္ အခါမူ သူ႕လက္ထဲ၌ ကာဘိုင္ေသနတ္တလက္ရိွေနခဲ့၏။
ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ ေတာင္ေျခေတာအုပ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည့္ ကဗ်ာဆရာ တိုက္ေမာင္းကို က်ေနာ္ေငးေနမိသည္။ သူသည္ ေသနတ္ႏွင့္ ကေလာင္တံကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္ကမခ်ခဲ့သူ ျဖစ္ေခ်၏။



၄။

၁၉၉၅၊ ဧၿပီလ - ၂၆ ရက္ေန႔တြင္၊ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သူ႔သတင္းကို ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ဆီကတဆင့္ ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ အစပထမေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အရိွကိုအရိွအတိုင္း က်ေနာ့္မွာ လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားယူရေတာ့၏။ သူ မရိွေတာ့ၿပီေကာ ဟူသည့္ အသိကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ က်ေနာ့္ရင္ထဲက လက္ခံလို႔မရ။ သူက သူ႔အေလာင္းကို ျမန္မာျပည္ထဲက ေျမေပၚတြင္ ျမႇဳပ္ဖို႔မွာခဲ့သည္ဟု သိရေတာ့ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားမ်ား တဆက္ဆက္တုန္ရင္ ...။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္သည္ “ဥေရာပမဲဇာ” သို႔ ထြက္ခြါရန္ စီစဥ္ေနသည့္အခ်ိန္။ သူ႔အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ပိုၿပီးေၾကကြဲ ရေတာ့၏။ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ က်ဆံုးသြားသည့္ တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္က “ဥေရာပ” သို႔ ထြက္ခြါဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္မွာ မသင့္ေတာ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမလံု။ လိပ္ျပာမသန္႔။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လြတ္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို နားလည္ေပးဖို႔ သူ႔၀ိညာဥ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေနခဲ့မိ၏။ ၁၉၉၅ခု၊ ႏွစ္ဦးပိုင္း ေတာစပ္တေနရာ တြင္ သူေျပာခဲ့သည့္စကားတခြန္း။
“က်ဳပ္ေတာ့ အခုတိုက္ေနရတဲ့စစ္ပြဲမွာ က်သြားရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ ဘ၀ေတြ ႐ိုင္းကုန္လိမ့္မယ္” ဟု တုိက္ေမာင္းေျပာခဲ့၏။
အခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္း တကယ္ပင္ က်ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀သည္ မ႐ိုင္း။ လွပ ေတာက္ေျပာင္လြန္းေပစြ။ ဘ၀ကို အႏိုင္ႏွင့္ ပိုင္းႏိုင္ခဲ့သူ။ ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္သူ႔ကို က်ေနာ္ နားလည္သည္။ ကေလာင္ကိုင္ထားသည့္သူ႔ကို က်ေနာ္ ေလးစားသည္။ သူ႔ႏွလံုးသားကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ “ေနသစ္တခု ေမြးဖြား ဖို႔ ေနလံုးတူးဆြခဲ့သူမ်ား” ကို က်ေနာ္ နားမလည္လို႕မျဖစ္။ မခ်စ္၍ မျဖစ္။ နားလည္ရမည္။ ခ်စ္ရမည္။ သို႔ႏွင့္ “တိုက္ေမာင္း” အတြက္ ကဗ်ာတပုဒ္ က်ေနာ္ေရးခဲ့၏။ ထိုကဗ်ာထဲက ကဗ်ာစာသားတခ်ဳိ႕ ...။

ခင္ဗ်ားအဖို႔ေတာ့
က်ေနာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ “မာယာဘံု” မွာ
ကဗ်ာဆရာတေယာက္အျဖစ္
ထံုးတို႔လို႔ ထားရစ္ခဲ့သူ
ဧကရာဇ္ကို စစ္ေၾကညာၾက
သူပုန္ဘ၀ရဲ႕ ဂုဏ္ဟူသမွ်
ကုန္လံုၾကြယ္၀ျပခဲ့သူ
ျဖဴစင္ျခင္းေတာင္ကုန္းမွာ
ေႏွာင္ထံုးေခ်မြ
ေယာင္ထံုးေျဖခ် ေျမက်ခဲ့သူ ... ။

အို ... ျမတ္ေသာ၀ိညာဥ္
(သို႔မဟုတ္)
ရဲေဘာ္ ... “တုိက္ေမာင္း” ေရ
“မိုးေတြညိဳ႕ရင္ မ်က္ရည္စို႕တယ္” တဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ႕ မခင္သီ
က်ေနာ္နဲ႔ မေဒ၀ီေလ
ကြဲေၾကလို႔ မဆံုး ။ ။

ၿငိမ္းေ၀


မွတ္ခ်က္။
- ဗားေတာ့ဗရက္ (ဂ်ာမာန္ကဗ်ာဆရာ)
- ယက္ဖ္တူရွင္ကို (႐ု႐ွကဗ်ာဆရာ)
- အက္ဗတ္မြန္႔ခ္ “ေအာ္သံ” (ေနာ္ေ၀းပန္းခ်ီဆရာ အက္ဗတ္မြန္႔ခ္ရဲ႕ ‘ေအာ္သံ’ ပန္းခ်ီကား)