November 03, 2008

သူရဲေကာင္းတဦး ဆံုး႐ွံဳးျခင္း


(က)

၂၀၀၈-ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္၊ ညေန ...(၄း၀၀) နာရီ။
မဇၥ်ိမအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းကိုဖြင့္ေတာ့ ထိပ္မွာတင္ထားသည့္သတင္းကို အရင္ဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာက္က တန္းစီေဖာ္ျပထားသည့္ သတင္းကို ဆက္ဖတ္သည္။ က်ေနာ့္ပါးစပ္မွ တစံုတရာ မပီမသ ထြက္ေပၚလိုက္သည့္ အသံေၾကာင့္ တူမေလး “ႏိုးႏိုး” က က်ေနာ့္ကို အလန္႔တၾကားလွမ္းၾကည့္၏။
“ဘာျဖစ္လို႔လည္း ... ဘဘ”



႐ုတ္တရက္ သူ႔ကို စကားျပန္မေျပာႏိုင္ေသး။ က်ေနာ္ ဖတ္ခ်င္သည့္သတင္းေခါင္းစဥ္ကို ကလစ္ကာ သတင္းအက်ယ္ကိုဖြင့္ရ၏။ ၿပီးေတာ့မွ ကို၀သုန္၏ နာေရးသတင္းကို က်ေနာ္ဖတ္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဘဘ”
က်ေနာ့္အနားလာရပ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနသည့္ တူမေလးကို အေျဖေပးဖို႔ သတိရ သြားသည္။
“ဘဘမိတ္ေဆြ ... ပန္းခ်ီဆရာ ၀သုန္ ... ဆံုးသြားလို႔ပါသမီးရယ္ ...၊ အဲဒီ ပန္းခ်ီဆရာက ဘဘ ဘ၀ထဲက သူရဲေကာင္းတဦးပဲ သမီးရဲ႕ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ သမီးရယ္... ဘဘ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားမိဘူး...၊ သူေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း ဘဘ မၾကားခဲ့ရဘူး ...ခုေတာ့ ကို၀သုန္ဆံုးသြားၿပီ သမီးရယ္၊ ကို၀သုန္ဆိုတာ ဘဘအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို သူရဲေကာင္းပဲ”
သာမာန္ထက္လြန္ကဲေသာစကားမ်ား စကားလံုးမ်ားကို က်ေနာ့္ထံမွွ မၾကာခဏၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္ က်ေနာ့္အေပၚ နားလည္ေနၿပီျဖစ္သည့္ တူမေလး “ႏိုးႏိုး” က၊ က်ေနာ့္ကို စိတ္မေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ငံု႔ၾကည့္ေနေသး၏။
“ဟုတ္တယ္ သမီးေရ ... ကို၀သုန္ဆိုတာ ဘဘအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို သူရဲေကာင္းပါပဲကြာ”

(ခ)

သူ႔ကို လူခ်င္းမေတြ႕ဖူးခင္ကတည္းက သူ႔ပန္းခ်ီပံုမ်ားကို က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးေနခဲ့သည္။ မိုးေ၀မဂၢဇင္း တြင္ ပါရိွသည့္ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို က်ေနာ္စြဲလန္းခဲ့၏။ က်ေနာ္ထင္ပါသည္ ထိုစဥ္က က်ေနာ္သည္ပင္မက၊ စာေပ ၀ါသနာပါသူ လူငယ္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကသည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္၏။ သူ႔ကဗ်ာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားက ေကာက္ေၾကာက္မ်ား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသေလာက္ အင္မတန္ခြန္အားျပည့္သည့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ တျခားပန္းခ်ီပံုမ်ားႏွင့္ လံုး၀မတူ၊ လိုင္းခြဲ၏။ သစ္၏။ က်ေနာ္ သိထားရသေလာက္ ပန္းခ်ီ၀သုန္သည္ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ပင္ ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား စတင္ ေရးဆြဲခဲ့သည္ဟု ထင္၏။ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား ထူးျခားသစ္လြင္ကာစက သူသည္ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုး ပန္းခ်ီကားကိုပင္ ဆြဲခြင့္မရခဲ့ေသး။
၁၉၇၃-ခု ...။ ရန္ကုန္အင္ဗြဳိင္းခန္းမ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲတခု...။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခန္းမႀကီးထဲ၀င္သြားေတာ့ ပန္းခ်ီကားၾကည့္သူ လူ(၂၀) ခန္႔ကို ခန္းမထဲတြင္ ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ “၀သုန္” ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႕ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေန၏။ က်ေနာ့္ကို ဦးေဆာင္ေခၚလာသူ “ကိုစန္းေမာင္” ကမူ၊ ပန္းခ်ီဆရာ “၀သုန္” ႏွင့္ ေတြ႕ဖူး၊ သိဖူးေနၿပီးျဖစ္၏။ “ပန္းခ်ီ၀သုန္” မွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ၀င္ေရးၾကသည့္ ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ အားလံုး လိုလို ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္၏။
အရပ္ရွည္ရွည္ ...ပိန္ေမ်ာေမ်ာ အသားညိဳညိဳ... ႏွာတံေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္းလူတေယာက၊္ လူအုပ္ကိုျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရိွရာ ေလွ်ာက္လာ၏။
“ကို၀သုန္ေရ ... ဒါမ်ဳိးတင့္ႏိုင္ပဲ”
ကို၀သုန္က က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔အၿပံဳးမွာ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ သူသည္ အင္ဗြိဳင္းခန္းမပန္းခ်ီျပပြဲ တာ၀န္ခံျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ကာ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္လ်က္ရိွ၏။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကိုစန္းေမာင္ကဗ်ာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု က်ေနာ္ဆြဲေပးတာ ဘယ့္ႏွယ္လည္း သေဘာက်ရဲ႕လား”
ကို၀သုန္က က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္၊ ႏွစ္ဦးတြဲၿပီး ဘာသာျပန္ခဲ့သည့္ “ေျပာက္က်ား ရဲေဘာ္မ်ား” ကဗ်ာရွည္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲေပးခဲ့၏။ မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္းတြင္ တင္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာျဖစ္၏။
“ဟာ ...ႀကိဳက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာပါလိမ့္၊ ကို၀သုန္ လုပ္စရာရိွတာလုပ္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔က တကူးတက ဧည့္သည္ေတြမွ မဟုတ္တာ”
လူတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔အနားေရာက္လာကာ ကို၀သုန္ႏွင့္စကားေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္က ကို၀သုန္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လူခ်င္းခြါလိုက္ၾက၏။ ခဏၾကာေတာ့ လူအုပ္ထဲမွျဖတ္ကာ က်ေနာ္တို႔ဆီ ကို၀သုန္ေရာက္လာျပန္သည္။
“လာဗ်ာ ... အထဲမွာ လၻက္ရည္ေသာက္ၾကရေအာင္၊ အျပင္မွာဆိုရင္ စကားေျပာလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်”
ကို၀သုန္က ေရွ႕ကဦးေဆာင္ကာ၊ ပန္းခ်ီကားမ်ား၏ ေနာက္က အခန္းတခုထဲသို႔ ၀င္ခဲ့ၾကေလ သည္။

(ဂ)

“ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္နဲ႔တႏွစ္ထဲ ေမြးတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ အနည္းဆံုး ငယ္မယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေကာ ...ကိုစန္းေမာင္ေကာ၊ တကယ္အရက္မေသာက္တတ္ၾက ဘူးေနာ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အရက္မေသာက္တတ္တာက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔က မႀကိဳက္လို႔ကို မေသာက္ျဖစ္ၾကတာပါ၊ အခုလည္း ထန္းေရ မေသာက္ေပမယ့္ ပဲေလွာ္၀ိုင္းစားလို႔ရတာပဲဟာ၊ ဘယ္လိုလည္း ဒီေပၚက ျမင္ကြင္းကို သေဘာက်တယ္မို႔လား”
ကို၀သုန္က ပန္းခ်ီကားေဒါက္ေဘးတြင္ရပ္ေနရင္းက ေ႐ႊေမာ္ေဓာဘုရားဆီ လွမ္းၾကည့္၏။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ ႐ုတ္တရက္ မိႈင္းသြားသည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိ၏။ ေတာအုပ္မ်ားအတြင္း ျမဳပ္ခ်ီ ေပၚခ်ီျဖစ္ေနသည့္ ပဲခူးၿမိဳ႕ျမင္ကြင္းကို အေပၚဆီးမွျမင္ေနရ၏။ ေျဖာင့္တန္းေသာ ကားလမ္းတခုမွာ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေခါင္းထိုးတိုးေ၀ွ႔ကာ ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္၏ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္စင္းရပ္တန္႔သြားၾက၏။ ခၽြန္ျမ ျမင့္မားသည့္ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးတခုကို ထီးထီးမတ္မတ္ျမင္ေနရ၏။
“ခင္ဗ်ား ... ဒီေနရာ အရင္ကတည္းက ေရာက္ဖူးေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာကို က်ေနာ္ကစၿပီး ေတြ႕တာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုေအာင္ျမင့္က စၿပီး ေတြ႕ထားတာ၊ သူေခၚလာလို႔ က်ေနာ္လည္း ခဏခဏေရာက္ဖူးတာ၊ ခင္ဗ်ားလာလည္ေတာ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ အေပၚဆီးျမင္ကြင္းကို ပန္းခ်ီၤဆြဲလို႔ရမလားဆိုၿပီး ကိုေအာင္ျမင့္နဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ခင္ဗ်ားကိုေခၚလာၾကတာ၊ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားက သေဘာက်တယ္ဆိုေတာ့ ေခၚလာရက်ဳိး နပ္တာေပါ့ဗ်ာ”
ထိုေန႔က က်ေနာ္တို႔ဆီလာလည္ေသာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ကို က်ေနာ္ႏွင့္ နယ္ခံပန္းခ်ီ ဆရာေလး “ကိုေအာင္ျမင့္” တုိ႔က မဟာေစတီဘုရားႀကီးဆီေခၚလာခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္က မဟာေစတီဘုရားႀကီးမွာ ေျမငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာဖူးေနရာမွ စတင္ၿပီး ျပတ္က်ေန၏။ ထီးေတာ္သစ္ ျပန္မတင္ရေသး။ ကိုေအာင္ျမင့္္က မဟာေစတီေဘး၊ ထန္းေတာထဲမွ ထန္းေရအိုး (၂) အိုးႏွင့္ ပဲေလွာ္တထုပ္၀ယ္ကာ မဟာေစတီေပၚသို႔ ဦးေဆာင္ၿပီးတက္၏။ ျပတ္က်ေနေသာ ငွက္ေပ်ာဖူးေနရာအထိ တက္ၾက၏။ ထိပ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လွည္းႏွစ္စီးသာသာ အုပ္ခံုအက်ယ္ကို ေတြ႕ၾကရ၏။ ထိုအုပ္ခံုအက်ယ္ေပၚတြင္ သံုးေယာက္သားရပ္ကာ ပဲခူးၿမိဳ႕ကို အေပၚဆီးမွၾကည့္ၾက၏။ ကို၀သုန္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ ျပင္ဆင္ေလေတာ့သည္။
“ကဲ ခင္ဗ်ားလည္း စကားေျပာရင္း၊ ပဲေလွာ္၀ါးရင္း၊ စာဖတ္ရင္းေပါ့၊ က်ေနာ္လည္း ပန္းခ်ီဆြဲလိုက္ ဦးမယ္၊ ပဲခူး အမွတ္တရတပံုေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕”
က်ေနာ္က ပဲေလွာ္ကို ေျဖာင့္ေအာင္ မ၀ါးႏိုင္ပါ။ စာကို ေျဖာင့္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ပါ။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲေနသည့္ ကို၀သုန္ကိုသာ မသိမသာအကဲခတ္ေနခဲ့မိ၏။ ကို၀သုန္ႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ သတင္း စကားမ်ားကို ျပန္ေတြးေနခဲ့မိ၏။
ကို၀သုန္သည္ ဆင္းရဲလြန္း၏။ မာနႀကီးလြန္း၏။ စာအလြန္ဖတ္၏။ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ရိွ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစတင္ကာ အသက္အရြယ္ခ်င္းတူေသာ္လည္း သူ႔ကို က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဘ၀ထဲက “သူရဲေကာင္း” တဦးအျဖစ္ ေလးစားအားက်ေနခဲ့မိ၏။ သူ၏ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားမႈမ်ား၊ သူရဲ႕ေက်ာ္ၾကားစျပဳလာေနသည့္ ပန္းခ်ီ ကားမ်ား ...။ သူသည္ကား မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္း ကဗ်ာဆရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္တသားတည္းရိွခဲ့ေသာ တဦးတည္းေသာ ပန္းခ်ီဆရာ။

(ဃ)

ပန္းခ်ီ၀သုန္ႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူခ်င္းမဆံုျဖစ္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ကလည္း အစိုးရခန္႔ မူလတန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကိုစြန္႔ကာ မထင္မရွား တံငါရြာေလးတရြာသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ၿပီး ဘ၀အခ်ဳိးအေကြ႕ မ်ားႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ေနခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကို၀သုန္၏သတင္းမ်ားကိုမူ အၿမဲမျပတ္ၾကားေနခဲ့ရ၏။ အထူးသျဖင့္ ကို၀သုန္၏ အႏုပညာမာနဆိုင္ရာ ဂုဏ္သတင္းမွာ ပုံျပင္မ်ားသဖြယ္ က်ေနာ္ ၾကားေနခဲ့ရ၏။ ကို၀သုန္ႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္႐ုပ္ရွင္မင္းသားတဦး၏သတင္းမွာ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနခဲ့၏။ ကို၀သုန္သည္ အႏုပညာမာနႏွင့္ ပါတ္သက္လာလ်င္ လွ်ာေပၚတြင္ ျမက္ေပါက္လာပေစ အေလွ်ာ့ေပး အညံ့ခံတတ္သည့္ ပန္းခ်ီဆရာမဟုတ္ ဆိုသည္မွာ အႏုပညာအသိုင္းအ၀ိုင္းတခုလံုး သိရိွလက္ခံလာခဲ့ၾကရ၏။ သူ႔ကို ခ်စ္ဦးညိဳက “ပန္းခ်ီ၀သုန္ သို႔မဟုတ္ မာနျဖင့္ ယဥ္ေက်းျခင္း” ဟု ေရးခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။
၂၀၀၃-ခု၊ ဒီဇင္ဘာလထဲတြင္ ကို၀သုန္၏ “သားကေလးအမည္မသိႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား” စာအုပ္ ထြက္လာ၏။ ထိုအခါ သူ႔၀တၳဳတိုမ်ားကို မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ေျပးရင္းလႊားရင္းဖတ္ခဲ့ရသည္မို႔ အခုလို တစု တစည္းတည္း ဖတ္ခြင့္ရေသာအခါ၊ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာေနခဲ့မိ၏။ သူ႔၀တၳဳမ်ားထဲက သူ႔ရဲ႕ စစ္မွန္ေလးနက္လွသည့္ အႏုပညာမာနကို က်ေနာ္ဖတ္ရွဳရ၏။ သိမ့္ေမြ႕နက္႐ိုင္းလွသည့္ သူ႔ႏွလံုးသားဓါတ္ခံ ကို က်ေနာ္ထိေတြ႕ခြင့္ရ၏။ သူ႔၀တၳဳမ်ားကိုဖတ္ကာ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေ၀းသထက္ေ၀းရာမွာ နီးသထက္နီးလာ ေနသည္ဟု ခံစားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းတြင္ သူ၏ “သားကေလးအမည္မသိႏွင့္ အျခား၀တၳဳတုိမ်ား” စာအုပ္ကို က်ေနာ္ ေ၀ဖန္စာ ... အမွတ္တရေရးခဲ့၏။
အခုေတာ့ ... ပန္းခ်ီဆရာ (ကို) ၀သုန္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္ဘ၀ထဲက က်ေနာ္ ေလးစား ၾကည္ညိဳအားက်ခဲ့ရသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ားအနက္ “သူရဲေကာင္းတဦး” ဆံုး႐ွဳံးသြားခဲ့ရၿပီ။ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ “ပန္းခ်ီ၀သုန္” ဆိုသည္မွာ က်ေနာ္အတြက္သာလ်င္ သူရဲေကာင္းတဦးမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ အႏုပညာစစ္မ်က္ႏွာေပၚက သူရဲေကာင္းတဦး ဆံုး႐ွံဳးသြားျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း က်ေနာ္ အခိုင္အမာဆိုလိုက္ပါၿပီ။
“ပန္းခ်ီ၀သုန္” ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...။ ။



ၿငိမ္းေ၀


(ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလထဲတုန္းက မဇၥ်ိမမွာ ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။)

2 comments:

  1. ဦး၀သုန္က အနုပညာနဲ ့ေန အနုပညာနဲ ့အသက္ရွင္ အနုပညာနဲ ့စား အနုပညာနဲ ့သြား…. အနုပညာသမားစစ္စစ္ပါ… ဒီပို ့စ္ေလးကို ဖတ္ရတာ တကယ္မ်က္ရည္၀ဲမိပါတယ္…

    ReplyDelete
  2. သူရဲေကာင္း တစ္ဦး အေၾကာင္းဖတ္ရွဳ သြားပါတယ္။

    ReplyDelete