သုညေတြပဲၾကြင္းတဲ့ျမိဳ ့ကေလး

အစြန္အဖ်ားက်တဲ့ ၿမိဳ ့ကေလးတၿမိဳ ့ရဲ့
အစြန္အဖ်ားေပၚမွာ
ငါ
ထိုင္ေနမိတယ္။

ငါ့ေခါင္းေပၚက
အလ်ားလိုက္ခုတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ̔ေခၚ္သံ̓ ေတြထဲမွာ
ငါ့ ေခၚ္သံ
ငါကိုယ္တိုင္ျပန္ၿပီးမၾကားနိဳင္ေအာင္
ၾကားေနရတယ္။

ငါ့ေဘးက
ဒရြတ္တိုက္ဆြဲသြားတဲ့̔ ရင္ခုန္သံ ̔ ံေတြထဲမွာ
ငါ့ ̒ရင္ခုန္သံ̓
ငါကိုယ္တိုင္ျပန္ၿပီး မခံစားနိဳင္ေအာင္
ခံစားေနရတယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက
ငါ့ကို
မီးနဲ ့ေဆးေၾကာ
အမုန္းတရားက
ငါ့ကို
ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚလို ေပါင္းေဖၚ
ေဟာဒီၿမိဳ ့ကေလးေလ
ငု၀ါေတြ လွိဳင္လွိဳင္ပြင့္တာက လြဲရင္ေပါ့။

ၿမိဳ ့ကေလး
မင္းက ငါ့ဆီက ခြန္အားကို
လက္ကါးႏွဳန္းနဲ ့လုယူေနတဲ့အခ်ိန္
ငါကေတာ့
မင္းရဲ့အရိပ္ကို လက္လီႏွဳန္းနဲ ့ဆြတ္ခ်ဴခဲ့ရတယ္။

ၿမိဳ ့ကေလး
မင္းဟာ
ငါ့အတြက္ ေျခတု လက္တု။

ၿမိဳ ့ကေလး
မင္းဟာ
ငါ့အတြက္
၀ွက္ဖဲ၊ အံဆြဲ၊ ကဲလား..။

ဒါေပမယ့္လည္း
မင္းရဲ့ အမဲလိုက္ေခြးတေကာင္ဟာလည္း
ငါပါပဲ။

ေသခ်ာၿပီ
ငါဟာ
မုိးမရြာတဲ့ဘက္မွာ ထီးဖြင့္ေဆာင္းၿပီး
ေနပူတဲ့ဘက္မွာ ေစါင္ထူထူၿခံဳမိတဲ့အျဖစ္။

တခါတေလေတာ့လည္း
ငါ့ကိုယ္ငါ
ငါကိုယ္တိုင္ ရြာျပန္ပို ့မိတာ
အခါခါ။
တခါတေလေတာ့လည္း
ငါ့ကိုယ္ငါ
ရြာကေန ငါကိုယ္တိုင္
ျပန္ေခၚလာခဲ့ရတာ
အခါခါ။

ၿမိဳ ့့ကေလး
မင္းရဲ့ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေတြထဲမွာ
တိတိက်က် ျဖန္းသန္းၿပီး
ဆင္ကိုစမ္းတဲ့ ပုုဏားတခ်ိဳ ့နဲ ့လည္း
လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခဲ့ဖူးၿပီ။

အက်အေပါက္မ်ားတဲ့သူေတြထဲမွာ
အက်အရွံဳးမ်ားတဲ့သူလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီ။

လေရာင္ေတြ
ေနေရာင္ေတြ
ေရေသာက္ဆင္းလုနိဳးနဲ ့
ေမ်ွာ္ကိုးရင္း အိမ္မက္ေတြ ၿမိဳခ်ခဲ့ဖူးၿပီီ။

ေရတိမ္ မနစ္တနစ္မွာ
တိမ္ေတြကိုလည္း
ႀကိဳးပစ္လို ့ဖမ္းခဲ့ဖူးၿပီ။

ဒီလိုနဲ ့ပဲ
ငါက
အနာဂါတ္ကို ေကာ္ပတ္နဲ ့ပါးေနတုန္း
ၿမိဳ ့့ကေလးက
ငါ့ကို က်ားလ်ာနဲ ့စားခဲ့ၿပီ။

ၿမိဳ ့့ကေလးက
ငါ့အေပၚ အုပ္ခ်လိုက္တဲ့ပိုက္ကြန္
ငါ့ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းလုိက္တဲ့ငါးမ်ွားခ်ိပ္
ဒါ အဆိပ္ဆိုပဲ
အဲဒီအဆိပ္ေတြေလာက္ အမူးခိုင္တာ
ဘယ္အရက္မွ မရွိဘူး။

ၿမိဳ ့ကေလးေရ
တို ့အျဖစ္က
မူတည္ကိန္း ဘယ္ေလာက္ပဲရင္းရင္း
သုညေတြပဲ ၾကြင္းခဲ့ၿပီလား။

ၿမိဳ ့့ကေလး
မင္းရဲ့
ေညွာ္နံ ့ေတြထည့္ၿပီးခ်ိပ္ထားတ ဲဲ့̒ဒရစ္ပိုက္̓ ကို
ငါ့လက္ေပၚက ဖယ္လိုက္ပါေတာ့။ ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုင္းနိဳင္ငံ မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ ့့ရဲ ့ အဓိပၸါယ္ ဟာ ̒ အစြန္အဖ်ားက်တဲ့ ၿမိဳ ့့̓ လို ့ဆိုပါတယ္။
သရုပ္ေဖၚပန္းခ်ီပုံက ဆရာ ထိန္လင္း ရဲ့ လက္ရာျဖစ္ပါတယ္။

ၿငိမ္းေ၀

ခ်စ္စရာ့ ဟိုကၠဴကဗ်ာ

ဟိုကၠဴကဗ်ာကို ခ်စ္စရာဆိုတဲ့စကားလံုးေလာက္နဲ ့ေဖၚျပရင္အဓိပၸါယ္္မျပည့္စုံဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ဟို္ိုကၠဴကဗ်ာရဲ့အ၀န္းအ၀ိုင္းဟာ အင္မတန္က်ယ္၀န္းပါတယ္။ဒါေပမယ့္္ ဟိုကၠဴကဗ်ာေတြက က်ေနာ့္ကိုဘယ္ကဗ်ာနဲ ့မွမတူေအာင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေစတာအမွန္ပါပဲ။ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာရဲ့ဖြဲ ့စည္းပံုကလည္း သိတဲ့အတိုင္းနည္းနည္းနဲ ့က်ဲက်ဲ၀ိုင္းတဲ့သေဘာဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ခ်စ္စရာဆိုတဲ့စကားလံုးကိုပဲသံုးလိုက္မိတယ္။

သူ ့ရဲ့မူရင္းဂ်ပန္ကဗ်ာမွာက ပါဒသံုးေႀကာင္း၊စာလံုးေရ(၁၇)လံုး(၅-၇-၅)ပံုစံနဲ ့ဖြဲ ့စည္းစပ္ဆိုရတာျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုတဲ့အခါ (၅-၇-၅)ပံုစံ၀င္ေအာင္က်ေနာ္ကေတာ့ အတင္းလုပ္ယူတာကိုမႏွစ္သက္ပါဘူး။ကိုယ္ကလည္းေ၀ါဟာရအားနည္းတာလည္းျဖစ္နိဳင္ပါ တယ္။ဒါေၾကာင့္မို ့ စကားလုံးအကန္ ့အသတ္မရွိယူလိုက္ပါတယ္။ကာရန္ၾကေတာ့ မူရင္းဂ်ပန္္
ဟိုကၠဴကဗ်ာမွာကတည္းက ကာရန္မဲ့ကဗ်ာျဖစ္တာမို ့ျမန္မာဘာသာျပန္မွာႀကေတာ့ ကာရန္ကိုဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။တခါတေလ ကါရန္ၿငိတဲ့အခါၿငိ မၿငိတဲ့အခါမၿငိေပါ့။

ဂ်ပန္ ဟိုကၠဴကဗ်ာေတြဟာ စ်င္ဗု ဒ< ဘာသာကိုအေျခခံတဲ့ကိစၥ၊အဓိပၸါယ္က်ယ္၀န္းလွတဲ့ကိစၥက တကယ့္ကိုကမာၻေက်ာ္ေစပါတယ္။တျခားေဆြးေႏြးေျပာဆိုရမယ့္အခ်က္ေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ဒီလိုေျပာလို ့ က်ေနာ္က ဂ်ပန္ ဟိုကၠဴကဗ်ာကၽြမ္းက်င္သူလို ့မထင္လိုက္ပါနဲ ့။က်ေနာ္ကဟိုကၠဴကဗ်ာခ်စ္သူသက္သက္ပါ။ ဒီကေန ့လည္း ဟိုကၠဴကဗ်ာ (၂)ပုဒ္ လက္ေဆာင္ပါးလိုက္ပါတယ္..။

အရာအားလံုး
ငါ... ျငင္သာစြာ ထိေတြ ့ခဲ့
အလိုေလးေလး
ဆူးတေခ်ာင္း စူးလိုက္သလိုပါပဲလား...။

EVERYTHING I TOUCH
WITH TENDERNESS
ALAS
PRICKS LIKE A BRAMBLE.

Issa

အို ေဟမႏ
ၱ ငွက္ေတြတိမ္ေတြေတာင္မွ
အိုစာလို ့သြားၿပီပ။

AUTUMN –EVEN
BIRDS AND CLOUDS
LOOK OLD.

Basho

ျငိမ္းေ၀

ဟိုကၠဴကဗ်ာခ်စ္စရာ

က်ေနာ္ တခါတေလ စိတ္က်ဥ္းႀကပ္တဲ့အခါ ဂ်ပန္ဟိုကၠဴကဗ်ာေတြကို ဖတ္တတ္ပါတယ္။
ဒီကေန ့ေတာ့ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားစိတ္အပမ္းေျဖနိဳင္ေအာင္ဂ်ပန္ဟိုကၠဴကဗ်ာ(၂)ပုဒ္လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။


ထေလာ့ လိပ္ၿပာကေလး
အခ်ိန္ေတြ ေႏွာင္းကုန္ေပါ့
မင္းနဲ ့ငါ အတူတကြ
ခရီးမိုင္မ်ားစြာ သြားရဦးမယ္ပ။

WAKE, BUTTERFLY-
IT'S LATE, WE'VE MILES
TO GO TOGETHER.
Basho

မ်က္လုံးေလးေတြေရ
မင္း အရာအားလုံးကို ျမင္ခဲ့ျပီးျပီပဲ
ျပန္လာခဲ့ေတာ့
အျဖဴေရာင္ ဂႏမာပန္းေတြဆီ
ျပန္လာခဲ့ေတာ့။

EYES, YOU HAVE SEEN ALL...
COME BACK NOW,
COME BACK TO THE WHITE
CHRYSANTHEMUM!
Eisho

ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ား လြတ္လပ္ခ်မ္းေျမ့နိဳင္ၾကပါေစ..။

ျငိမ္းေ၀

စကား၀ိုင္း ယဥ္ေက်းမႈသစ္ ( သို ့မဟုတ္ ) ၀န္ရိုးတခုေျပာင္းလဲျခင္း

(က)
၁၉၉၃-ခု၊ …မယ္စာရင္းရန္းမွ ေသာလဲထရြာခရီး။ ထိုင္းႏူိ္င္ငံ ။

“ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ” (ယခု - ဒု - ညႊန္မွဴး၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ )ေပးဖတ္ထားသည့္ “ စာတမ္း ” ကို က်ေနာ္ ဖတ္ၾကည့္သည္။ စာရြက္မ်ားကို လက္ကကိုင္ထားရင္းက၊ ခႏၶာကိုုယ္ကို ကားဖင္ထိုင္ခံုေပၚတြင္ အလိုက္သင့္ ယိမ္းခါထိန္းမတ္ ရင္းက၊ စာလံုးမ်ားကို ဖတ္ႏိူင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရ၏။ သို ့ေသာ္ စာေတြကိုေကာင္းစြာဖတ္လို ့မရ။ ကားက စမ္းေခ်ာင္းတခုထဲကုိပင္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့၏။ ကားဘီးမ်ားမွာ ခ်ဳိင့္မ်ား၊ ခဲမ်ားကို တကြ်ီကြ်ီ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းႏွင့္ ႀကိတ္နင္းသြားေနခဲ့၏။ “ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ”ဆီက လိုလိုလားလားလွမ္းေတာင္းၿပီး ကားစီးရင္း ဖတ္ၾကည့္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့သမွ် က်ေနာ့္မွာ လက္ေလွ်ာ့ရ မလိုျဖစ္လာရ၏။ အမွန္စင္စစ္၊ လမ္းၾကမ္းေပၚ ကားစီးလိုက္ပါရင္း စာဖတ္လို ့မရႏိူ္င္ခဲ့သည္ထက္၊ တခ်ဳိ ့စာမ်က္ႏွာမ်ား၊ တခ်ဳိ ့ စာပိုဒ္မ်ားမွာ က်ေနာ္ လံုး၀နားမလည္ေသာ စာေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေန၏။ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းလွေသာက်ေနာ့္မွာ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ “ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ” ၏စာတန္းကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ဘယ္လိုမွ် နားမလည္ႏိူင္ခဲ့။ လမ္းၾကမ္းသျဖင့္ စာဖတ္လို ့မရႏူိင္ ရသည့္အထဲ၊ စာေတြကလည္း ခက္ခဲလြန္းေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ “ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ” ၏စာတန္းကို အျမည္းသေဘာသာ တို ့ထိ ႏိူင္ခဲ့ေလသည္။

“ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ” ေရးခဲ့ေသာစာတမ္းမွာ “ သုညမဟုတ္ ဂိမ္း ” ( Non - Zero – Sum Game ) ကို မိတ္ဆက္ထားျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ က်ေနာ္နားလည္ႏိူ္္င္ခဲ့ေလသည္။


(ခ)
ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား အခ်င္းခ်င္းေတြ ့ဆံုစကားေျပာၾကသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက သေဘာ က်ခဲ့ဖူးပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အယူ၀ါဒခ်င္း ဆန္ ့က်င္ဖက္ျဖစ္သူမ်ားဟု ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳထားသူမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေတြ ့ ဆံုၾက၊ စကားေျပာၾကသည့္ သတင္းမ်ားကိုၾကားရစဥ္က၊ သူတို ့ဘယ္လိုမ်ား စကားေျပာၾကပါလိမ့္၊ တေယာက္၏ “ ဘာသာေဗဒ ” ကို ေနာက္တေယါက္က သေဘာေပါက္ႏိူင္ပါ့မလား။ သူတို ့တေတြ စကားစစ္ထိုးေနၾကမလား။ သူတို ့တေတြ စကားေတြႏိႈက္ၾက မလား။ သူတို ့တေတြ သံတမန္ေရး ယဥ္ေက်းမႈေအာက္ကေနၿပီး သူ ့ဖက္ကိုယ့္ဖက္ အကဲခတ္ေနၾကမလား။ တခ်ိန္လံုးလိုလို က်ေနာ္စဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။

၁၉၆၂-ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက ျဖစ္သည္။ “ ကာရစ္ဘီယံပင္လယ္ေကြ ”့တြင္ ရုရွတို ့က ဆမ္ဒုးံက်ည္ စခန္းလာခ်ၿပီးေနာက္၊ ရုရွ ႏွင့္ အေမရိကန္တို ့ စကားေျပာၾကရ၏။ အေမရိကန္သမၼတ “ ကေနဒ ” ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ရုရွသမၼတ “ ခရူးေရွာ့ ” တို ့ စကားေျပာ ၾက၏။ တယ္လီဖံုးထဲမွ တဆင့္ေျပာၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူတို ့ႏွစ္ဦး အခုလိုစကားမေျပာခင္၊ ကမၻာ့ကုလသမဂၢအဖြဲ ့ ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ ့ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ “ ဦးသန္ ့” သည္၊ ႏွစ္ဖက္သေဘာထား၊ ႏွစ္ဖက္စကားမ်ားကို တဖက္ႏွင့္တဖက္ နားလည္လြယ္ ေစရန္ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့၏။ ထိုစဥ္က “ ဦးသန္ ့” ၏ “ အေမရိကန္ ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ ” စကားေျပာႏူိင္ေရး ႀကိဳးပမ္းသည့္ နည္းနာမွာ၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေရးကို အေျခမခံ။ ေတြ ့ဆံုအေျဖရွာေရးကိုသာ အေျခခံ၏။ “ တတိယဘာသာ စကားအသစ္” ကို အသံုးျပဳ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္တို ့က ဒံုးက်ည္စခန္းမ်ားကို ရုပ္သိမ္းသြားၿပီး အေမရိကန္တို ့က က်ဴးဘားကို ပိတ္ဆို ့ထားမႈ ရုပ္သိမ္းေပး ခဲ့၏။ ထိုစဥ္က ဦးသန္ ့သည္ “ သုညမဟုတ္ဂိမ္း ” သီ၀ရီကို လက္ေတြ ့အသံုးခ်ခြင့္ ႀကံဳခဲ့သည့္သေဘာဟု ယူဆရမလို ရိွ၏။ သို ့ ေသာ္ ထိုစဥ္ကမူ ကမၻာႀကီးေပၚတြင္ “ သုညမဟုတ္ဂိမ္း ” “ သီ၀ရီ ” မွာ “ သီ၀ရီ ” တခု၊ ( သို ့မဟုတ္ ) “ ျပႆနာေျဖရွင္းေရး နည္းလမ္းတခု ” အျဖစ္ တြင္က်ယ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရိွေသး။

(ဂ)
“ ရာဇ၀င္တြင္မယ့္ စကား၀ို္င္းမ်ား ” စာအုပ္တြင္၊ က်ေနာ္သည္ “ ေမာ္စီတံုး ” ႏွင့္ “ နစ္ဆင္ ” ပါ၀င္သည့္ စကား၀ိုင္းမ်ား ကို ႏွစ္သက္၏။ စာအုပ္၏ေနာက္ပိုင္း အေရွ ့အလယ္ပိုင္း ျပႆနာေျဖရွင္းေရး စကား၀ိုင္းမ်ားကိုမူ က်ေနာ္သိတ္ၿပီး ဘ၀င္မခိုက္ လွပါ။ “ ေမာ္စီတံုး ” ႏွင့္ “ နစ္ဆင္ ” တို ့ပါ၀င္သည့္ “ စကား၀ိုင္း ” မ်ားမွာ “ ဒႆန ” အေပၚ အေျခခံသည့္ “ စကား၀ိုင္း ” မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့၏။ သည္ၾကားထဲကမွ “ နယ္ရုပ္္မ်ား ” ၊ “ ကြင္း ” မ်ားကို က်ေနာ္တို ့ ေဒါင့္ျဖတ္သေဘာေတြ ့လိုက္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

“ ခင္ဗ်ားတို ့ႏူိင္ငံေရးမွာ က်ေနာ္က လက္၀ဲကို မႀကိဳက္ဘူးဗ်၊ လက္ယါကို ပိုႀကိဳက္တယ္ ”

သည္စကားမွာ တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဥကၠဌႀကီး “ ေမာ္ ” က အေမရိကန္သမၼတႀကီး “ နစ္ဆင္ ” ကို ေျပာ လိုက္ေသာစကားျဖစ္၏။ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္က လက္ယါပါတီတခုကို ႀကိဳက္သည္ဟု အခုလိုေျပာလိုက္သည္မွာ မူအရမဟုတ္ပဲ၊ “ ဒႆန ”ကို အေျခခံျခင္းမဟုတ္ပဲ “ အက်ဳိးစီးပြား ”ကို အေျခခံၿပီးမွ ေျပာသည့္စကားျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က အေမရိကန္လက္၀ဲမ်ားက တရုတ္ႏွင့္ မသင့္ျမတ္လွသည့္ ဆိုဗီယက္တို ့ဖက္သို ့ ယိမ္းေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ အက်ဳိးစီးပြားအရ၊ “ လက္ယါ ” သည္ပင္ တရုတ္လက္၀ဲကြန္ျမဴနစ္တို ့အဖို ့ “ မဟာမိတ္ ” ျဖစ္လာရ၏။ “ ဟီးဂဲလ္ ”၏ “ႏူိင္ငံေရးတြင္ ထာ၀ရမိတ္ေဆြ၊ ထာ၀ရ ရန္သူဟူ၍ မရိွပဲ၊ ထာ၀ရအက်ဳိးစီးပြားသာ ရိွသည္ ” ဟူစကားမွာ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းေလသည္။

“ ေမာ္ ” ႏွင့္ “ နစ္ဆင္ ” တို ့ ပါ၀င္ေသာ “ စကား၀ိုင္း ” မ်ားမွာ၊ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ယွဥ္ေသာစကား၀ိုင္းမ်ား ျဖစ္၏။ ႏွစ္ဖက္ စလံုး အက်ဳိးရိွမည့္ “ ဘံုအက်ဳိးစီးပြား ” ကို ရေအာင္ ရွာယူရင္း၊ သီးျခားအက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို အကာအကြယ္ေပးဖို ့ ႀကိဳးစားခဲ့ၾက၏။ အေပးအယူရိွ၏။ အေလွ်ာ့အတင္းရိွ၏။ အေသမဟုတ္။

“ စကား၀ိုင္း ” တခု စေတာ့မည္ဆိုလ်င္ “ အဓိက ျပႆနာေတြက စရမလား၊ သာမည ျပႆနာေတြက စရမလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ အဓိက ျပႆနာအေပၚ အေျခခံၿပီးမွ သာမညျပႆနာကို စဥ္းစားၾကမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဖက္စလံုး အက်ဳိးမရိွသည္ကို ေတြ ့ေအာင္ရွာ၊ ႏွစ္ဖက္စလံုး အက်ဳိးရိွမည့္ေနရာအထိ ေရွ ့တိုးလုပ္ၾကမလား၊ “ စကား၀ိုင္း ” လုပ္ရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမရႈံးဘူး၊ ႏွစ္ဖက္စလံုး မႏိူင္ဘူးဆိုတာ တကယ္ပဲလား---။ “ ရာဇ၀င္တြင္ရစ္မယ့္ စကား၀ိုင္းမ်ား ” စာအုပ္က က်ေနာ့္ေခါင္းထဲကို ၾကြက္တေကာင္ ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။

(ဃ)
ယေန ့တြင္မေတာ့ “ စကား၀ိုင္းယဥ္ေက်းမႈ ” သည္၊ ကမၻာ့ႏိူင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္၏ ၀န္ရိုးသစ္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီေလာ ဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ “ စကား၀ိုင္းယဥ္ေက်းမႈသစ္ ” ဟူေသာ စကားသည္ပင္ ရိွလာခဲ့ၿပီ။

က်ေနာ္တို ့သည္ “ စကား၀ိုင္းယဥ္ေက်းမႈ ” ဒီေရလႈိင္းကိုစီးကာ၊ ၂၁-ရာစုအတြင္း ၀င္လာခဲ့ၾကၿပီ။ ယင္းဒီေရလိႈင္း ေပၚတြင္ တခ်ဳိ ့မွာ လိႈင္းမူးလ်က္။ တခ်ဳိ ့ လိႈင္းထိပ္တြင္ရပ္လ်က္။ တခ်ဳိ ့လိႈင္းႏွင့္ ေ၀းရာ။ တခ်ဳိ ့လိႈ္င္းေအာက္-----။

မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ “ စကား၀ိုင္းယဥ္ေက်းမႈသစ္ ” က၊ က်ေနာ္တို ့ကို ဖိတ္ေခၚလ်က္ရိွသည္ဟုေတာ့ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ ေနမိ၏။

ပန္းခင္းလမ္း

ဆ၇ာမေလး ပန္ဒို၇ာကိုအားက်လို့ ဒီဓါတ္ပံုေလးကို ပို့စ္အသစ္တင္လိုက္ပါတယ္။တခါတုန္းက ပန္းရိုင္းပြင့္ေတြကို ဓါတ္ပံုလို္္က္ရိုက္္ရင္းက မေမ်ွုာ္လင့္ပဲဒီသဘာ၀ဓါတ္ပုံေလးကုိ ရခဲ့တာပါ။လမ္းကေလးေပၚမွာပန္းေတြအလိုလိုေပါက္လာတဲ့ေနာက္ လူေတြကဒီလမ္းကေလးကုိ သည္အတိုင္းပဲထားလိုက္ပါေတာ့တယ္...။

ေတာင္းပန္စကား

ဒီကေန့ ပို့အသစ္တင္ရင္းက စာေတြဓါတ္ပံုေတြေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။ေနာက္ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။

အရုိင္းပန္း

တခါတုန္းက
လမ္းေဘးမွာ အေလ့က်ေပါက္တဲ့
ပန္းရိုင္းပန္းေတြကုိ
က်ေနာ္ ဓါတ္ပုံရုိက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီအထဲက ပုံတစ္ပုံကို
ေ၀မွ်ခံစားၾကည့္ေစလုိပါတယ္။

ၿငိမ္းေ၀

ေႏြဦး အဘယ့္ေၾကာင့္ ေနာက္က်ေနပါလိမ့္

(က)

က်ေနာ္တုိ ့ရဲ ့
ငတ္မြတ္ျခင္း
အေစၚကားခံရျခင္း
အႏွိမ္ခံရျခင္းမ်ားအတြက္
အိမ္အျပင္ဖက္ကုိထြက္ခဲ့ၾက...။
(၈.၈.၈၈)

ေလထဲမွာ
လြင့္ပ်ံျဖာထြက္လာတဲ့ ဓါတ္စက္သံဟာ
အိပ္ေမါက်ေနတဲ့ ကမာၻႀကီးကုိ
ရုိက္ပုတ္ၿပီးႏွိဳးလိုက္တယ္။

မသိနားမလည္မွဳနဲ ့
ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းအဖုံဖုံကုိ သံပုံးတီးလႊတ္ၾက။

လူနဲ ့လူခ်င္း
လွပစြာ ကၽြႏု္ဇာတ္သြင္းထားတဲ့
စနစ္ေဟာင္းရဲ ့မေကာင္းဆုိး၀ါးမွဳကို
ေမာင္းထုၿပီး စစ္ေၾကညာၾက။
( မိမိကုိုယ္ေပၚတြင္သစ္တပင္စုိက္ပ်ိဳးျခင္း...ကဗ်ာမွ )



စစ္ေတာင္းျမစ္ဆိပ္ ကုန္းထိပ္တြင္ ေျခစုံရပ္ရင္းက သူ ့စိတ္ေတြအျပင္းအထန္လွဳပ္ရွားေနသည္။ အတန္ၾကာေအာင္မလွဳပ္မရွက္ရပ္ေနရင္း ကမ္းပါးေအာက္က စက္ေလွႏွစ္စီးကုိ ငုံ ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ကမ္းစပ္တြင္မူ လူတ ေယာက္မွ်မေတြ ့ရ။
ကုန္းေပၚက ေစ်းဆုိင္တန္းဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။စက္ေလွသမား ̔“ကုိေက်ာ္၀င္း” ကုိလိုက္ရွာသည္ ။ေစ်းဆုိင္မ်ားကုိေက်ာ္လာသည္အထိ “ကုိေက်ာ္၀င္း” ကုိမေတြ ့။ ေစ်းဆုိင္တန္းလမ္းမေပၚတြင္ လူသူၾကဲပါးေန သည္ကို သူသတိျပဳမိသည္။

“ေဟာ...ခင္ဗ်ားက ဒီိ္ေရာက္ေနတာကိုးဗ်၊ က်ဳပ္က ေလွဆိပ္မွာေကာ၊ ေစ်းဆိုင္တန္းမွာေကာလုိက္ရွာေန တာ”

စက္ေလွသမား “ကုိေက်ာ္၀င္း” က သူ ့ ကုိ အျပဳံးတ၀က္ႏွင့္ႏွဳတ္ဆက္သည္။ တစုံတရာ စူးစမ္းလုိ စိတ္မ်က္လုံးမ်ားကုိ “ ကုိေက်ာ္၀င္း ” ၏မ်က္ႏွာေပၚ၌ အထင္အရွားေတြ ့ရ၏။ သူက ေျပာမည့္စကားကုိ ခ်ီတုံခ်တုံစဥ္းစားေနရျပန္သည္။ “ကုိေက်ာ္၀င္း” သည္ ေရအုိးစဥ္ေက်းရြာအုပ္စု၏ “ ေကာင္းစီစာေရး” ျဖစ္သည္။ သူ ့ဦးေလးမွာ “ ပါတီစိပ္မွဴး ” ျဖစ္သည္။ သူေျပာျပသမွ်ကို လက္ခံသေဘာတူရန္မွာ ဆယ္ေလးတေလး မွ်သာရိွသည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့မွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာနည္းလမ္းမရွိ။ ေရအုိးစဥ္ေက်းရြာ တစ္အုပ္စုလုံးတြင္ စက္ေလွ ( ၃ )စီးရွိသည့္အနက္၊ သည္ကေန ့ေတာ့ “ကုိေက်ာ္၀င္း” ၏စက္ေလွတစီးတည္းသာထြက္သည္ကုိ သူစုံစမ္းသိရွိထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ “ ကိုေက်ာ္၀င္း ” ကုိ အကူအညီေတာင္းယုံမွ်အပ တျခားနည္းလမ္း သူ ့တြင္မရွိ။

“ ကဲ၊ ေျပာ...ဆရာေလး၊ ဘာကိစၥရိွလို ့ လဲ၊ ရြာျပန္လိုက္မလို ့လား”
“ေအးဗ်၊ ခင္ဗ်ားစက္ေလွနဲ ့ပဲလုိက္ရမွာပဲ၊ လာဗ်ာ၊ ကမ္းနားဖက္ခဏေလ်ာက္ရေအာင္၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ား ဆီက အကူအညီေတာင္းစရာရွိလို ့ပါ”

က်ေနာ္တုိ ့ႏွစ္ဦး ျမင္းလွည္းဆိပ္အနီးမွ ခြာလာခဲ့ၾက၏။ျမစ္ဆိပ္ကမ္းနားမဆင္းခင္မွာပင္ “ ကုိေက်ာ္၀င္း ” ကို သူဖြင့္ေျပာျပလိုက္သည္။ ဒီကေန ့ကစၿပီး စစ္ေတာငး္ျမစ္ေဘး ကမ္းနားရြာ ( ၁၀ ) ရြာ၏ဆႏျပပဲြကိုစတင္ေေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီကေန ့တေန ့လည္လုံး စစ္္ေတာငး္ျမစ္ထဲ အစုန္အဆန္သြားကာ၊ “ ဓါတ္စက္ေလာ္စပီၤကာ ” ျဖင့္စည္းရုံးလွဳံ ့ေဆာ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း။ သည္လုိ လုပ္ႏုိင္ဖုိ ့အတြက္ “ ကုိေက်ာ္၀င္း ” ၏စက္ေလွကုိ ငွါးရမ္းလုိေၾကာင္း...။

တေျဖးေျဖးခ်င္းရွင္းျပေနသည့္ သူ ့စကားမ်ားကုိ “ကုိေက်ာ္၀င္း” က ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ကာနားေထာင္၏။ သူ ့စကားဆုံးသည္အထိ စကားျဖတ္မေျပာပဲနားေထာင္၏။ တစုံတရာ ထူးျခားသည့္ အမူအယါမျပပဲ၊ ေျပာသမွ်စကားကုိသာ ေခါင္းငုံ ့ၿပီးနားေထာင္ေနသည့္ “ကုိေက်ာ္၀င္း” ကို သူစုိးရိမ္သြားရသည္။

“ ဘယ္လုိလည္း ကုိေက်ာင္၀ငး္၊ ဒီကေန ့ေတာ့ စက္ေလွအနည္းဆုံး ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ေက်ာ့ရမွာေပါ့ဗ်ာ၊
က်သင့္တဲ့ ပုိက္ဆံက်ေနာ္ေပးပါ့မယ္၊ဘယ္လုိ လည္း၊ ျဖစ္ႏုိင္မလား”
“ျဖစ္ပါတယ္ဆရာေလး၊ ဘာလုိ ့မျဖစ္ႏိုင္ရမလဲ၊ ပိုက္ဆံလည္းေပးဖုိ့မလုိပါဘူး”

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရာခိုင္ႏွဳန္းနည္္းပါးေနသည္ၾ့ကားက “ ကုိေက်ာ္၀င္း ” ၏အေျဖစကားကုိၾကားေတာ့ သူ ့ေျခလွမ္းမ်ားမွာ တန္ ့ကနဲရပ္သြားရ၏။

“ဆရာေလးတုို ့က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ၊ က်ေနာ့္မွာ ခရီးသည္ ႏွစ္ေယာက္ရထားေသးတယ္၊ ဆရာေလး တုိ ့ လူမ်ားမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ရထားတဲ့ခရီၤးသည္ကုိ တျခားစက္ေလွ လႊဲေပးလိုက္မယ္”
“မလိုပါဘူး၊ က်ေနာ္တေယာက္တည္းပါ၊ ခရီးသည္ေတြလုိက္မယ္္ဆိုရင္ ေခၚခဲ့ေပါ့”
“ၿမိဳ ့ကေဟာမယ့္၊ေျပာမယ့္သူ ...တေယာက္ေလာက္ေတာင္ေခၚမလာဘူးလားဆရာေလး”
“သူ ့တုိ ့လည္း တေယာက္မွမအားၾကဘူးဗ်၊ ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ေျပာတတ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား လုိက္မယ္ဆိုရင္ အခုပဲထြက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ၊ အခုပဲ ( ၉ )နာရီထုိးေနၿပီ”
“ဒါနဲ ့၊ဓါတ္စက္ငွါးၿပီးၿပီလားဆရာေလး၊ ကြ်ဲပဲြက ငွါးလာတာလား၊က်ေနာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ သြားထမ္းၾကမယ္”
“ၿမိဳ ဆုိးမွာပဲ ငွါးလိုက္တာပါ၊ ကြ်ဲပဲြမွာ ဓါတ္စက္ေတြအားလုံး အသိမ္းခံထားရတယ္၊ ငွါးလုိ ့မရခဲ ့ဘူး၊ လာဗ်ာ...ဟုိမွာ၊ မႏွင္းၾကည္မုန္ ့ဟင္းခါးဆုိင္ေရွ ့မွာ ဓါတ္စက္ေသတၱာႏွစ္လုံး က်ေနာ္ခ်ထားတယ္”

မႏွင္းၾကည္မုန့္္ဟင္းခါးဆိုင္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္စက္ေသတၱာႏွစ္လုံးကို သူ့ႏွင့္ “ ကိုေက်ာ္၀င္း ” တုိ ့တခုစီ မၾကထမ္းၾက၏။

“ ဟင္ ဓါတ္စက္ဆရာေကာ ဆရာေလး”
“ ဓါတ္စက္ဆရာက ဓါတ္စက္ပဲ ငွါးလုိက္တယ္္၊ လူေတာ့မလိုက္ရဲဘူးတဲ့ဗ်၊ ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ဖြင့္တတ္ပါတယ္”

“ ကိုေက်ာ္၀င္း” ႏွင့္က်ေနာ္၊ ဓါတ္စက္ေသတၱာမ်ားကုိ စက္ေလွေပၚတင္ၾက၏။ ကုိေက်ာ္၀င္း ကကုန္း ေပၚခဏဟုဆုိကာ ျပန္တက္သြား၏။ ခဏၾကာေတာ့ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။

“ ကဲ...ဆရာေလးေရ...က်ေနာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ပဲသြားေတာ့မယ္၊ ခရီးသည္ေတြက မလိုက္ရဲလုိ ့ေခၚလို ့မရဘူးဗ်၊ ဒါလည္းေကာင္းပါတယ္”

သူက “ ကုိေက်ာ္၀င္းကုိ ” ကုိေက်းဇူးတင္သည့္အျပဳံးႏွင့္ေခါင္းညိွမ့္ ျပလုိက္သည္။ ကုိေက်ာ္၀င္း က စက္ ေလွႏွိဳးသည့္ႀကိဳးကုိဆြဲေတာ့ သူက ဓါတ္စက္ေသတၱာမ်ားကုိ ဖြင့္ကာျပင္ဆင္၏။ သူ ့ေခါင္းထဲ၌ ေျပာမည့္ဆုိမည့္ စကားမ်ားကုိ အစီစဥ္ တက်ေနရာခ်ေနရျပန္သည္။ စက္ေလွက ၿမိဳ ့ဆုိးရြာေအာက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သရက္ေတာ ရြာထိပ္ကုိကပ္လာသည္။

“ ခတ္ေျဖးေျဖးေလးပဲ ေမာင္းေပးပါလား ကုိေက်ာ္၀င္း၊ အစုန္ဆုိေတာ့ ဒီအတိုင္းထိမ္းၿပီးပဲ ေမွ်ာၾကည့္ပါလား”

သူက အသံခ်ဲ ့စက္ “ ဟြန္း ” ကိုသရက္ေတာရြာဖက္လွည့္ၿပီး ေထာင္ထားလိုက္၏။

“ ေလးစားအပ္တဲ ့သရက္ေတာရြာ ေတာင္သူလယ္သမားအေပါင္းတုိ ့ခင္ဗ်ား၊ ေလးစားအပ္တဲ့...သရက္ေတာရြာ အဖိႏွိပ္ခံ ေတာင္သူလယ္သမားရဲေဘာ္အေပါင္းတုိ ့ခင္ဗ်ား၊ ဒီကေန ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္း ႏွစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ေက်းရြာေတြအားလုံးဟာ ( ၂၆ )ႏွစ္တာ က်ေနာ္တို ့ေၾကာေပၚ ဖိနင္းထားတဲ့ မဆလတပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို တြန္းလွန္ခ်လုိက္ၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီကေန ့ကစၿပီး ( ၂၆ )ႏွစ္တာကာလ တေလွ်ာက္လုံး နည္းမ်ိဳးစုံ ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့၊ မတရား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံခ့ဲၾကရတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားအားလုံး၊ လြတ္ေျမာက္ သြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သက္ဆုိုင္ရာေက်းရြာ အသီးသီးမွာရွိတဲ့ ပါတီ၊ ေကာင္စီမ်ားရဲ ့ အမိန္ ့ၾသဇာအာဏာကိုု သပိတ္ေကာ္မီတီမွ သိ္္မ္းယူလုိက္ၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္၊ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ ပါတီေကာင္စီ မ်ားရဲ ့အမိန္ ့ၾသဇာမ်ားကုိလည္း ဒီကေန ့ကစၿပီး လုိက္နာဖို ့မလုိ ့ေတာ့ပါဘူး...”


ဓါတ္စက္သံက သရက္ေတာရြာထိပ္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး ရြာေနာက္ေဖးလယ္ကြင္းမ်ားဆီ အထိေျပး၀င္သြားေန ၏။ သူက ဓါတ္စက္ထဲက တဆင့္ၾကားရသည့္ သူ ့အသံကို ဂရုတစုိက္နားေထာင္ရင္းက ေျပာလက္စကားကုိ ဆက္ေျပာသည္။

အ“ အခုလို သပိတ္ေကာ္မီတီရဲ ့ေၾကညာခ်က္ကုိေထာက္ခံၾကတယ္ဆုိရင္ ဒီကေန ့ည ( ၈ )နာရီတိတိ အခ်ိန္္မွာ၊ ၂၆ ႏွစ္တာ က်ေနာ္တုိ ့အေပၚဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ တပါတီအာဏာရွင္ စနစ္ဆုိးကုိ ေမာင္းထုတ္တဲ့ အေနနဲ ့၊ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း၊ ေက်းရြာတုိင္းေက်ရြာတုိင္းက သံပုံးတးီၿပီး သေဘာထားေပးၾကပါရန္ ေလးစားစြာ ႏွိဳးေဆာ္ဘိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

စက္ေလွက သရက္ေတာရြာ လည္မရွိတရွိသို ့ေရာက္ေသာအခါ ျမစ္ကမ္းပါးထိပ္သို ့ ရြာသားတခ်ဳိ ့ထြက္ၾကည့္ၾက၏။ သရက္ေတာရြာေအာက္ပုိင္းကုိ ေရာက္ေတာ့ကမ္းပါးေပၚတြင္ လူေတြေနရာမလပ္တန္းစီၤၿပီး ရပ္ေနၾကသည္ကုိေတြ ့ရေတာ့၏။
လူတခ်ိဳ ့က တစုံတရာေအာ္ဟစ္ကာ၊ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ က်ေနာ္တုိ ့ကိုတုန္ ့ျပန္ႏွဳတ္ဆက္ လုိက္ၾက၏။ “ကုိေက်ာ္၀င္း” ကစစ္ေတာင္းျမစ္ ဒီဖက္ကမ္း က်ိန္ေတာေျမာင္ ရြာဖက္ဆီကုိ စက္ေလွဦးလွည့္ လိုက္၏။

( ခ )
က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာဖက္ဆီီ စက္ေလွဦးလွည့္ေနစဥ္ ့ဓါတ္စက္ျဖင့္ လိုက္လံႏွိဳး ေဆာ္ရမည့္ အလုပ္ကုိ ျပန္လည္္စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ စစ္ေတာင္းျမစ္၏ အေနာက္ဖက္ကမ္း ေရအုိးစဥ္ေက်းရြာ အုပ္စုတြင္ ေက်းရြာ ( ၅ )ရြာရိွ၏။ သူက ယင္းေက်းရြာ အုပ္စု၀င္ ေသာင္ပုရြာ တြင္ေက်ာင္းဆရာလုပ္၏။ ေရအုိး စဥ္ေက်းရြာအုပ္စုမွာ အုတ္တြငး္ၿမိဳ ့နယ္အတြင္းတြင္ရွိၿပီး၊အေနာက္ဖက္ကမ္းနား အတိုင္းဆင္းလ်င္ ျဖဴးၿမိဳ ့နယ္ ႏွင့္သြားၿပီးထိစပ္၏။ သူကျဖဴးၿမိဳ ့နယ္အစပ္ေက်းရြာ( ၂ ) ရြာအထိ ဆင္းမည္ဟုဆုံးျဖတ္သည္။ တခါ...ဒီဖက္ကမ္း စစ္ေတာင္းျမစ္ အေရွ ့ဖက္ကမ္းတြင္ က်ိန္ေတာေျမာင္ေက်းရြာအုပ္စုရွိ၏။ ေက်းရြာ ( ၆ )ရြာ ကမ္းနားအတိုင္းတန္းစီ ၿပီးရွိ၏။ဤေက်းရြာအုပ္စုမွာထန္းတပင္ၿမိဳ ့နယ္အတြင္းက ေက်းရြာမ်ားျဖစ္၏။ သူက စစ္ေတာင္းျမစ္ဟုိဖက္ကမ္း သည္ဖက္ကမ္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေက်းရြာအုပ္စု၀င္ရြာ( ၁၀ )ရြာေက်ာ္ကုိ လုိက္လံႏွိဳးေဆာ္ရန္ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့၏။

“ ဆရာေလး၊ က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာထိပ္ေတာ့ သိပ္ကပ္လုိ ့မေကာင္းဘူးနဲ ့တူတယ္၊ ရြာထိပ္မွာ စစ္တပ္ ဂိတ္ရွိတယ္ဆရာေလး”

ႀကိဳတင္တြက္ဆၿပီး သိထားၿပီးသည့္တုိင္ “ ကုိေက်ာ္၀င္း ” ၏စကားကုိၾကားေတာ့ သူ ့ရင္ထဲတြင္စုိးရိမ္ သြားရ၏။ သို ့ေသာ္သူက ဓါတ္စက္ဟြန္းကို ရြာထိပ္ဆီလွည့္ၿပီးတည့္လိုက္၏။

“ က်ိန္ေတာေျမာင္ေက်းရြာ...ေတာင္သူလယ္သမား ရဲေဘာ္အေပါင္းတိုိ ...့”

သူ၏ေျပာလက္စ စကာ းမွာတ၀က္တပ်က္ႏွင့္ ရပ္သြားရ၏။ က်ည္ဖူးတခု ရႊီကနဲျမည္ကာ စက္ေလွေပၚ မွေက်ာ္သြား၏။ ေသနတ္သံတခ်က္ကုိ ဆက္္တိုက္ၾကားလိုက္ရ၏။

“ ဟာ...ဆရာေလး၊ ပစ္ေနၿပီဆရာေလး၊ ေနာက္ျပန္ဆုပ္မွျဖစ္မယ္”

“ စက္ရွိန္သပ္ၿပီး အသာေလးေမွ်ာသာေမွ်ာခ်ထားဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ေတြက်ဳပ္တုိ ့ကုိတကယ္ ပစ္ခ်င္ရင္ အေပၚေက်ာ္ၿပီး ဘယ္ပစ္ပါ့မလဲ၊ တည့္တည့္ပစ္မွာေပါ့၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ စက္ရွိန္ေတာ့သပ္ထားလိုက္”

သူက ဓါတ္စက္စကားေျပာခြက္ကုိ ပါးစပ္ေပါက္၀တြင္ျပန္ကပ္လိုက္သည္။ သူ ့ရင္ျပင္တခုလုံးေနရာလပ္ မရွိေအာင္ေသြးမ်ားဆူပြက္လာရ၏။ ဓါတ္စက္ဟြန္းကုိလည္း ေသနတ္သံေတြေပၚလာရာ စစ္တပ္ဂိတ္ တည့္တည့္ ဆီလွည့္ထားလိုက္၏။

“ ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္တဲ့ ျပည္သူခ်စ္ေသာ ျပည့္သူ ့သားေကာင္းတပ္မေတာ္သားရဲေဘာ္ အေပါင္းတုိ ့ခင္ဗ်ား...ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္တဲ့ ျပည္သူ ့တပ္မေတာသား ရဲဲေဘာ္မ်ားခင္ဗ်ား...ဒီကေန ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာတႏုိင္ငံလုံးက ေတာင္သူလယ္သမားအားလုံး၊ အလုပ္သမားအားလုံး၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္သူအားလုံး၊ ရုံး၀န္တမ္းအားလုံးဟာ မိမိတို ့ရဲ ့ ဆႏၵကိုလြတ္လပ္ရဲရင့္စြာ ထုတ္ေဖၚျပသေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျပသရတဲ့ ကိစၥဟာ ျပည္သူထဲကေပါက္ဖြားလာၾကရတဲ့ ျပည့္သူ ့တပ္မေတာ္သားမ်ား ရဲ ့မိသားစုမ်ားအပါအ၀င္ လူထုႀကီးတရပ္လုံး ဘ၀လြတ္ေျမာက္္ဖုိ ့အတြက္ ဆႏၵထုတ္ေဖၚၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားရဲေဘာ္တုိ ့ဟာ တမိသားစုအတြင္းက မိသားစု၀င္ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီကေန ့အခုလို က်ေနာ္တုိ ့တေတြ ဆႏၵထုတ္ေဖၚၾကတာဟာ တပ္မေတာ္ႀကီးတခုလုံးကို ဆန္ ့က်င္ကန္ ့ကြက္ၾကတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တပ္မေတာ္ႀကီးကုိ ကုိယ့္အက်ိဳးစီးပြား၊ ကုိယ့္အာဏာတည္ျမဲဖို ့အတြက္ ခုတုံးလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾက တဲ့၊ ျပည္သူလူထုကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရမယ့္၊ ကာကြယ္မွဳျပဳၾကရမယ့္တပ္မေတာ္ကုိ၊ မိ္မိအာဏာတည္ျမဲေရးနဲ ့ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ ့အတြက္ ခုတုံးလုပ္အသုံးခ်ေနၾကတဲ့ အာဏာရွင္လူတစုကုိသာဦးတည္ၿပီး ဆန္ ့က်င္ကန္ ့ကြက္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္....”

စက္ေလွက ေရစီးကိုကန္ ့လန္ ့ခံကာ၊ စက္ရွိန္ကုိသပ္္ကာ ျမစ္ေၾကာင္းအတုိင္းဆင္းခ်လာခဲ့၏။ စစ္တပ္ဂိတ္ဆီက မည္သည့္အသံမွ်ထပ္ၿပီး မၾကားရေတာ့။ ေနာက္ေၾကာဖက္ သရက္ေတာရြာဆီက လူသံမ်ား ၾကားရသျဖင့္လွည့္ၾကည့္ရျပန္သည္။ သရက္ေတာ တရြာလုံးကမ္းလုံးညႊတ္မွ် လူေတြတန္းစီၿပီးရပ္ေနၾက၏။

ရုတ္တရက္ ေၾကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္သံမ်ား အနီးကပ္ၿပီးၾကားရျပန္သည္။ သူက က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာ ကမ္းပါးေပၚေမါ့ၿပီးၾကည့္ရျပန္သည္။ ကမ္းပါးေပၚတြင္ လူေတြသူ ့ထက္ငါတြန္းထုိးရင္း စက္ေလွႏွင့္ယွဥ္ကာ ကုန္းေပၚမွေျပးလုိက္လာေနၾက၏။ လူ ့တခ်ိဳ ့ကေနရာတြင္ပင္ရပ္ကာ ခေလးတဲြလဲြ၊ ေခြးတဲြလဲြႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ကခုန္ ေနၾက၏။

လူတခ်ိဳ ့ကမ္းပါးေအာက္သုိ ့ေျပးဆင္းလာၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ ့စက္ေလွကို လက္ျပၿပီးတားၾက၏။ သူက စက္ေလွကုိကပ္ေပးခုိင္းလုိက္၏။ စက္ေလွေပၚသို ့ကိ်န္ေတာေျမာင္ရြာသား ( ၁၀ ) ဦးခန္ ့တက္ၾက၏။ အားလုံးလုိလုိမွာ သူစာသင္ေပးခဲ့ဖူးသည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကုိေတြ ့ရ၏။ သူ ့မ်က္လုံးအိမ္မ်ား ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ားရုတ္တရက္သိုင္းဖဲြ ့လာခဲ့ရ၏။ က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာ ဆိပ္ကမ္းမွ စက္ေလွခါြသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ကမ္းပါးထိပ္မွထြက္ေပၚလာေလသည္။

“ ပါတီ၊ ေကာင္စီစနစ္ဆုိး...အလုိမရွိ၊ အလုိမရွိ ”
“ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆုံးပါေစ...က်ဆုံးပါေစ ”
“ အေရးေတာ္ပုံ...ောင္ရမည္ ”

( ဂ )

လယ္သမားေတြက
“ တာ၀န္ေၾကစပါး ” “ တာ၀န္ေၾကစပါး ” ဆုိတဲ့
ခါးသီးတဲ့အတိတ္ဇာတ္ကုိ
ေျမျမွဳပ္သၿဂိဳလ္ဖို ့ေတာင္းဆုိၾကတယ္။

အလုပ္သမားေတြက
“ လုပ္အားေပးစနစ္ ”ဆုိတဲ့
ေခတ္သစ္ေက်းကၽြန္ “ ဗ်ဴရုိကေရစီ ” ကို
“ ဒီမိုကေရစီ ” နဲ ့ၿဖိဳခ်ၾကတယ္။

အႀကိမ္ႀကိမ္စိမ္ေခၚ
အလီလီတုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့
စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက
“ ကမာၻမေက်ဘူး ” သီခ်င္းဆုိၾကတယ္။

သမဂေျမေက်ာင္းေတာ္က
တေျဖာင္းျဖာင္းရုိက္ခတ္လိုက္တဲ့
“ ခြပ္ေဒါင္း ” ရဲ ့ေတာင္ပံခတ္သံဟာ
ကမာၻတလႊားမွာရွိတဲ့
“ အာဏာရွင္ ”ဟူသမ်ထံ ရာဇသံေပးလိုက္တယ္။
( မိမိကုိယ္္ေပၚတြင္ သစ္တပင္စုိက္ပ်ဳိးျခင္း...ကဗ်ာမွ)

“ ခင္ဗ်ားတုိ ့လည္းၾကားတဲ့လူၾကားၾကမွာပဲ၊ ေတာင္ငူ၊ အုတ္တြင္း၊ ကၽြဲပဲြ၊ ျဖဴး၊ ေညာင္းေျခေထာက္...ၿမိဳ ့ေတြအကုန္လုံး ဒီကေန ့ဆႏၵျပၾကတယ္၊ ဒီၤကေန ့ကေတာ့ တတိုင္းတျပည္လုံး တညီတညႊတ္ထဲ ဆႏၵျပဖုိ ့ႏွိဳး ေဆာ္ထားတယ္၊ က်ေနာ္မနက္က ကၽြဲပဲြမွာရွိတယ္၊ ဟုိမွာ တၿမိဳ ့လံုးလမ္းေပၚထြက္ၿပီးဆႏၵျပေနၿပီ၊ က်ေနာ္တုိ ့ေန ရာက ၿမိဳ ့နဲ ့ေ၀းတာမွန္တယ္၊ လုံျခံဳေရးအတြက္ စိတ္ပူရတာမွန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန ့ေတာ့ ဆႏၵမျပလုိ ့ကုိ မျဖစ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို ့တိုင္ပင္သင့္္တဲ့သူတခ်ဳိ ့နဲ ့တုိင္ပင္ၿပီး က်ေနာ္အခုလို့လုိက္ၿပီး ႏွိဳးေဆာ္တာပဲ၊ အေရးအႀကီၤး ဆုံးက ည ( ဂ )နာရီမွာ အိမ္ေပါက္ေစ့သံပုံးတီးၾက၊ မနက္ျဖန္မနက္ၾကရင္ ေသာင္တန္းရြာကိုခ်ီတက္ၾက၊ ဒီၾကားထဲ ဘာတခုမွ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ၾကနဲ ့၊ စည္းစည္းလုံးလုံးညီညီညြတ္ညြတ္ စည္းကမ္းရွိရွိသာ ေနၾက လုပ္ၾကပါ၊ အထူးသျဖင့္ ရပ္ရြာလုံျခံဳေရးကုိ တိုင္ပင္ညိွႏွိဳင္းၿပီး အသိရွိရွိ တာ၀န္ယူၾကပါ... အခုေတာ့လုံျခံဳေရး အရ လူစုခဲြၾကပါ၊ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္ အလုပ္တခ်ိဳ ့လုပ္ဖုိ ့အတြက္ ေျပာဆုိထားတဲ့ လူတခ်ိဳ ့ပဲဒီမွာေနခဲ့ၾကပါ..”


တညေနခင္းလုံး “ သူ ့ ” မွာအလုပ္ေတြႏွင့္ပိေနခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္မနက္ျဖန္မနက္ “ သပိတ္စခန္း ” ဖြင့္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေက်းရြာအသီးသီးမွ၊ ေရာက္လာသည့္ တက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူမ်ားႏွင့္တုိင္ပင္ရသည္။ လုံျခံဳေရးအတြက္ ျပည္သူ ့စစ္အဖဲြ ့မ်ား စစ္တပ္ဂိတ္မ်ားကုိ မ်က္ေျခမျပတ္ေစါင့္ၾကည့္ဖို ့ တာ၀န္ခြဲၾကရသည္။ ေက်းရြာပါတီ၊ ေကာင္စီလူႀကီးမ်ား အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကရသည္။

“ မေဒ၀ီ ” က သူ ႏွင့္ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ ေရးေႏြးၾကမ္းအုိး၊ တအုိးၿပီးတအုိုးလာခ်ေပးေနခ့ဲ၏။ ဆႏၵျပပဲြ ကိစၥမ်ားႏွင့္အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့သျဖင့္ “ မေဒ၀ီ ” ႏွင့္လူမမယ္သားသုံးေယာက္က္ုိ သူေမ့ေနခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ ့ပိႏၷဲပင္ ေအာက္တြင္ ဖ်ားမ်ားခငး္ကာ လူေတြ၀ိုိင္းစုဖဲြ ့ထိုင္ေနစဥ္ “ သူ ”က ဆႏၵျပပဲြအတြက္ သူ ့အစီ္စဥ္မ်ားကုိ တတ္အားသ ေရြ ့ရွင္းျပ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ( ၃ )ရက္ကတည္းက သူကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္ေလ့လာထားခဲ့သည့္ ေတာင္ငူၿမိဳ ့၊ အုတ္တြင္းၿမိဳ ့၊ျဖဴးၿမိဳ ့ ဆႏၵျပပဲြအေတြ ့အၾကဳံမ်ားကုိ ျပန္လည္ေဖါက္သယ္ခ်ရ၏။ တညေန ခငး္လုံးအလုပ္ရွဳပ္ေန ရင္းက သတိရလုိ ့အိမ္ဲဖက္ကုိလွမ္းၾကည့္ေတာ့ “ မေဒ၀ီ ” ႏွင့္လူမမယ္သား ( ၃ ) ေယာက္၊ အိမ္ေပါက္၀တြင္ တန္းစီၿပီးထုိင္ေနသည္ကုိ သူ ေတြ ့ရသည္။ ထုိအခါၾကမွ သူ ့မွာ ရင္ထဲ၌ စူူးစူးနင့္နင့္ ခံစားလုိက္ရသည္။

ဓါတ္စက္တလုံးကို စက္ေလွတစီးေပၚတင္ကာ စစ္ေတာင္းျမစ္အတြင္း အစုန္အဆန္သြားေနခဲ့စဥ္က အိမ္တြင္က်န္ရစ္သည့္ မေဒ၀ီ တို ့မိသားစုုကုိသူေမ့ေနခဲ့သည္။ စက္ေလွေပၚကဆင္းၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ လည္းအိမ္ေရွ ့့တြင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ လူအုပ္ႏွင့္ေျပာဆုိညိွႏွိဳင္းရင္း အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့သျဖင့္ “ မေဒ၀ီ ”ကုိသူေမ့ေန ခ့ဲ၏။ လူအုပ္အတြင္း မၾကာခဏ ေရေႏြးၾကမ္းအုိးလာခ်ေပးေနသည့္ မေဒ၀ီကုိသူသတိမမူမိ။ သတိရလုိ ့အိမ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္မွၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းစြာ လူခ်င္းပူးကပ္ၿပီးထုိင္ေနၾကသည့္ မေဒ၀ီ တုိ ့သားအမိတစုကုိ သူေတြ ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

“ ဒီလုိလုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္၊ က်မသေဘာတူတယ္၊ ေထာက္ခံတယ္၊ ဒီကိစၥက အရင္ကတည္းက က်မေထာက္ခံခ့ဲတာပဲ၊ သေဘာတူရမွာေပါ့၊ ဒါက လုပ္ကုိလုပ္ရမယ့္အလုပ္၊ ဒါေပမယ့္ က်မတို ့မွာစြန္ ့လႊတ္ရ တာေတြမ်ားၿပီ၊ ဒီၤသားေလးသုံးေယာက္ကုိေတာ့ က်မထပ္ၿပီးမစြန္ ့လႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေမာင္က ေမာင္လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာလုပ္ပါ၊ က်မကေတာ့ သားေလးသုံးေယာက္ေဘးမွာ ရွိေနရလိမ့္မယ္၊ ေမာင့္ကုိက်မနားလည္ သလုိ က်မကုိလည္း ေမာင္ကနားလည္ေပးရလိမ့္မယ္”

မေဒ၀ီ ရဲ ့မ်က္လုံးေတြထဲက အဓိပၸၸာယ္မ်ားကုိ သူ ေကာင္းစြာဖတ္ရွဳလုိက္ႏိုင္သည္။ ထုိအခါၾကမွ သူ က စက္ေလွတစင္းေပၚကတဆင့္ စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ဆႏၵျပၾကဖုိ ့စည္းရုံးလွဳံ ့ေဆာ္ေနစဥ္အခ်ိိန္...“ မေဒ၀ီ ” ကေဈးေတာင္းတလုံးေခါင္းေပၚရြက္ကာ ရြာစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ေဈးေရာင္းထြက္ေန ခဲ့မည္ကုိ သူေတြးမိလာရသည္။

“ အခုလို ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ေနတယ္ဆုိတာကလည္း သူတုိ ့ေလးေတြအတြက္ပါပဲ၊ အခုဆုိရင္ မုိးကုန္ေတာ့မယ္ မုိးကုန္ရင္ ေဆာင္းေရာက္လာအုန္းမယ္ ေဆာင္းကုန္ရင္ေတာ့ ေမာင္တို ့ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ေႏြဦးဆိုတာ အေသအခ်ာ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္...”

သူ ့ရင္ထဲက စကားမ်ားကုိလည္း မေဒ၀ီ တေယာက္ ေကာင္းစြာ ဖတ္ရွဳႏုိင္လိ္မ့္မည္ဟု သူ အခိုင္အမာ နားလည္ထားလိုက္၏။

“ ကဲ...ဒါ္ဆုိရင္...က်ေနာ္တုိ ့အားလုံး လူစုခဲြၾကရေအာင္၊ ညၾကမွ ဒီမွာခဏျပန္လာၿပီးစုၾကတာေပါ့၊ အားလုံးသတိ၀ီရိယနဲ ့့ေနၾကလုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ ”

ရြာသားေတြ လူစုကဲြေတာ့ ေန၀င္စျပဳၿပီျဖစ္သည္။ မေဒ၀ီက စားေရးစာပဲြခုံလည္းဟုတ္၊ ထမင္းစားခုံလည္းျဖစ္သည့္ သစ္သားစာပဲြခုံကေလးကုိခ်ကာ ထမင္း၀ုိင္းျပင္သည္။ သူက စာအုပ္စာတန္းမ်ားကုိအိမ္ေခါင္းရင္းဖက္တြင္သြားၿပီး္ခ်ထားလုိက္သည္။ မေဒ၀ီကုိ ကူညီၿပီးထမင္း၀ိုငး္ျပင္သည္။

အိမ္ေပါက္၀တြင္ထုိင္ကာ ၿငိ္မ္ခ်က္သားေကာင္းေနၾကသည့္ သားသုံးေယာက္ကုိ တခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္းက သူစဥ္းစားသည္။ အငယ္္ဆုံးသားက( ဂ )ႏွစ္၊ အႀကီးဆုံးသားကမွ (၁၁ )ႏွစ္၊ ဖခင္ျဖစ္သူဘာေတြလုပ္ေနသည္၊ ရြာတြင္ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကုိ ခေရေစ့တြင္းက်နားလည္ႏိုင္ၾကမည့္အရြယ္မဟုတ္ၾက။လူႀကီးေတြ၏အရိပ္အကဲ ကုိၾကည့္ကာ တစုံတရာထိတ္လန္ ့စုိးရိမ္ေနၾကပုံကုိေတြ ့ေတာ့ သူ ့မွာစိတ္္မေကာင္းျဖစ္ရ၏။

သူတုိ ့မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းထုိင္ေနစဥ္...ေနေရာင္ျခည္မ်ားမွာ ေသာင္ပုရြာ ေပၚမွ အလွ်င္အျမန္ဆုပ္ခြါ သြားေနေလသည္။

( ဃ )
သားအမိသားအဖ ( ၅ )ေယာက္...။ အိမ္ေပါက္၀တြင္ထုိင္ေနၾကသည္။ သူေကာ မေဒ၀ီပါ စကားသိတ္ၿပီး မေျပာျဖစ္ၾက။ ကေလးေတြသည္ပင္ လူႀကီးမ်ား၏အရိပ္အကဲကုိ ၾကည့္ကာၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနၾက၏။ သူတုိ ့မိသားစုတြင္သာမဟုတ္ ေသာင္ပုရြာတရြာလုံးပင္ ထူးထူးျခားျခား ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနသလားဟု သူထင္မိ သည္။

“ ေန ့လည္ကတည္းက၊ ဟုိဖက္ကမ္း ဒီဖက္ကမ္း စစ္တပ္ဂိတ္ကစစ္သားေတြ တေယာက္္မွမေတြ ့ရေတာ့ ဘူးတဲ့၊ တပ္ေတြျပန္ရုပ္သြားၿပီ္တဲ့ ”
“ ေသာင္တန္းရြာ ျပည္သူ ့စစ္ေခါင္းေဆာင္ ကုိတင္အုံးက၊ သူတို ့ကုိင္္တဲ့ေသနတ္ေတြအားလုံး မနက္ၾက ရင္ သပိတ္စခန္းမွာ လာအပ္မယ္လုိ ့ေျပာတယ္ဆုိပဲ ”
“သရက္ေတာရြာ ျပည္သူ ့စစ္အဖဲြ၀င္ေတြကေတာ့ ေသနတ္ေတြမအပ္ဘူးတဲ့၊ စစ္တပ္ကလာသိမ္းမွျပန္ အပ္မယ္လုိ ့ေျပာေနၾကတယ္ ”
“ လူႀကီးေတြ ျပာယာခတ္ေနၾကတယ္၊ တခ်ိဳ ့သူတုိ ့မိသားစုေတြလုံျခံဳေရးအတြက္စိတ္ပူေနၾကတယ္၊ ငုိတဲ့မိ္န္းမေတြငုိၾကတယ္တဲ့၊ ညတြင္းခ်င္းမ်ားၿမိဳ ့ေပၚထြက္ေျပးၾကမလားမသိဘူး ”
“ က်ေနာ္တုိ ့လည္းလုံျခံဳေရးအတြက္ ဒီၤညကစၿပီး စီစဥ္သင့္တယ္၊ ၿမိဳ ့နဲ ့လည္းေ၀း စစ္တပ္ဂိတ္ေတြ ကလည္းမရွိေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ မသမာတဲ့သူေတြ ေပၚလာႏုိင္္တယ္ ”
“ ဒီိလိုလုပ္ပါ၊ ဒီကေန ့ညရွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီးတဲ့အခါ အေျခအေနၾကည့့္္ၿပီး စီစဥ္ၾကတာေပါ့၊ ေလာေလာ ဆယ္မေတာ့ ည ရွစ္နာရီအေျဖကုိပဲ က်ေနာ္တုိ ့ ေစါင့္ၾကည့္ရအုန္းမယ္ထင္တယ္ ”

ထမင္းစာပဲြခုံေလးပၚက လက္ပတ္နာရီကို “ သူ ” ငုံ ့ၿပီးၾကည့္သည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မီးေရာင္က နာရီဒုိင္ ခြက္ကိုေကာင္းစြာ မျမင္ရ၊ အေသအခ်ာငုံ ့ၾကည့္မွ ရွစ္နာရီထုိးကာနီး ၿပီဆုိသည္ကုိ “ သူ ” ေတြ ့ရသည္။

“ မေဒ၀ီ ” က “ သူ ့ ” ကုိလွည့္မၾကည္ပဲ အကဲခတ္ဟန္တူသည္။ သားသုံးေယာက္အနက္အငယ္ဆုံး သားက သူ ့ရင္ခြင္ထဲတိုးေ၀ွ ့ၿပီး၀င္ထုိင္၏။ လေရာင္လုိလုိ၊ ၾကယ္ေရာင္လုိလို အလင္းေရာင္ မိွန္ျပျပက အိမ့္ေရွ ့ပိႏဲၷ ပင္ေပၚေရာက္ေနသည္။ သူ ့စိတ္ထဲ ရွစ္ နာရီထုိးကာနီးၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဒန္အုိးဖုံးတခုကုိသြားယူလာကာ တုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ရုိက္ၿပီးအသံျပဳရန္ ဆုံးျဖတ္လိုုက္၏။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းသည့္ ေလာကႀကီးကို သူတေယာက္ထဲ၏ ဒန္အိုးဖုံးေခါက္သံက ထုိးေဖါက္သြားႏုိင္ပါမည္လား။ သူ ... မသိမသာ..တုန္လွဳပ္ေနမိသည္။

ထိုစဥ္မွာပင္...ခန္ ့မွန္းရခက္သည့္တေနရာမွ မိုးခ်ိမ္းသံမ်ားကုိၾကားလုိက္ရ၏။ စိတ္လွဳပ္းရွားစြာ အေသ အခ်ာနားစိုက္ေထာင္ေတာ့ သံပုံးတီးသံမ်ားကုိ မည္သည့္ဖက္ကမွန္းမသိ အေသအခ်ာၾကားလိုက္ရ၏။ ရုတ္တရက္ဆုိသလို အိမ္နားနီးခ်င္းအိမ္မ်ားဆီက သံပုံးတီးသံမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ “ မေဒ၀ီ ” ကသူ ့လက္ ထဲမွ ဒန္းအုိးကုိရုတ္တရက္ ဆဲြယူကာ တုတ္တေခ်ာင္းႏွင့္ အဆက္မျပတ္ရိုက္ေတာ့၏။ သူက အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိ္မ္ေရွ ့ပိႏၷဲပင္ေဘးတြင္ ထြက္ၿပီးရပ္လိုက္သည္။
သံပုံးတီးသံမ်ားမွာ တရြာလုံးကုိကုိင္လွဳပ္လ်က္ရွိ၏။ လူတခ်ဳိ ့က တေ၀းေ၀း တေဟးေဟးႏွင့္လုိက္ေအာ္ေန ၾကသည္ဟု သူထင္သည္။ သံပုံးတီးသံမ်ားမွာ ေရးလွိဳင္းမ်ားလို ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ နီးလာေနရငး္မွ တေျဖးေျဖး ေ၀းသြားၾကေတာ့၏။ ။

ၿငိမ္းေ၀