မေန႔က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရဲ့ လူအစည္ကားဆံုးနဲ ့အႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဖိုးထူး လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ကဗ်ာျပပြဲကို ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီကေန ့မနက္မွာ ကဗ်ာျပပြဲ ဖြင့္လွစ္မွာျဖစ္ၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းမွာေတာ့ ထံုေထာင္းရပ္ကြက္ထဲက ေနာင္ရုိး လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ျပဳလုပ္မွာပါ။ ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား မုဒိတာပြါးႏိုင္ဖို႔ သတင္းေပးလိုက္တာပါခင္ဗ်ား။
(၁)
၁၉၉၁ ခု၊ ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္စခန္းျဖစ္တဲ့ ‘မာနယ္ပေလာ´ မွာ ‘စာဆုိေတာ္ေန႔အခမ္းအနား´ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းမွာ လြတ္ေျမာက္တဲ့နယ္ေျမအတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ က်င္းပျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ‘ စာဆိုေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား ´ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္က ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ထဲက်မွ မာနယ္ပေလာကို ေရာက္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒီႏွစ္က ျပဳလုပ္သြားတဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားကို မမီလိုက္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခမ္းအနားအေၾကာင္း ၾကားရတဲ့သတင္းက က်ေနာ့္ကို စိမ္းလန္းေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီအခမ္းအနားမွာ က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ေလးနက္ရတဲ့ စာေရးဆရာ ‘ႏိုင္ဝင္းေဆြ´ က သူ႔ရဲ့ ‘သံုးဖက္ျမင္စစ္တမ္း´ စာတမ္းကို ဖတ္သြားတယ္ၾကားရေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၉၂ ခု ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမရဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား မာနယ္ပေလာမွာပဲ က်င္းပႏိုင္ပါတယ္။ ဦးစီးၿပီး စည္းရုံးေဆာ္ၾသသူက ဒီတုန္းက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)ရဲ့ ဥကၠဌျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဘ ဦးဝင္းခက္( ဝင္းခက္-ရႈေဒါင့္) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခမ္းအနားမွာ လူမ်ိဳးစုလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စာေပသမားေတြ၊ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ကရင္လူငယ္အစည္းအရံုး စည္းေဝးခမ္းမေဆာင္ႀကီးမွာ က်င္းပခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္က ကြယ္လြန္သူ ဆရာ‘ေမာင္ေသာ္က´ ရဲ့ ‘ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္´ ကဗ်ာကို စင္ေပၚတက္ၿပီး ရြတ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္တုန္းက ျပဳလုပ္တဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား တက္ေရာက္ခဲ့သူေတြရဲ့ ေျပာစကားအရဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္က က်င္းပတဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားမွာ ကဗ်ာရြတ္တဲ့အစီစဥ္ မပါရွိခဲ့ပဲ ေဟာေျပာပြဲသက္သက္ အစီစဥ္သာ ပါရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္က်င္းပတဲ့ ၁၉၉၂ ခု စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား က်ကာမွ ကဗ်ာရြတ္တဲ့အစီစဥ္ ပါလာခ့ဲတာပါ။ မာနယ္ပေလာမွာ ကဗ်ာရြတ္တဲ့အစီစဥ္ ပထမအႀကိမ္ စတင္ စီစဥ္ႏိုင္တဲ့သေဘာမို႔ က်ေနာ့္မွာ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီိလုိ ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ‘ ကဗ်ာရြတ္ပြဲသပ္သပ္ ´ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့သေဘာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တျခား ေျဖေဖ်ာ္မႈအစီစဥ္ေတြ ေဟာေျပာမႈ အစီစဥ္ေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့သေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား ၿပီးသြားတဲ့အခါ ကဗ်ာခ်စ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ျပည့္ဝတဲ့သေဘာေတာ့ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းနီးခင္မင္သူ ကဗ်ာေရးသူ ကဗ်ာခ်စ္သူတစုကေတာ့ ဒီေလာက္နဲ ့မေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔က ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွာ က်င္းပတဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားကို ျပည္တြင္းမွာ က်င္းပေလ့ရွိတဲ့ ပံုစံနဲ ့မက်င္းပခ်င္ၾကပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ စာေပသမားေတြ စာေရးဆရာေတြက စင္ေပၚက ေဟာတာေျပာတာကို လူေတြက ေအာက္ကထိုင္ၿပီး နားေထာင္ရတဲ့ ပံုသ႑ာန္ကို မႀကိဳက္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း မာနယ္ပေလာမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့အေျခအေနက သာမန္ရဲေဘာ္ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခမ္းအနားမ်ိဳးကိုမဆို က်ေနာ္တို႔ဆႏၵ က်ေနာ္တို႔အင္အားနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚလို ့မရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားကို ကဗ်ာရြတ္ပြဲတခုထဲနဲ႔ က်င္းပခ်င္ၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဆႏၵကို ျပည့္ဝေအာင္ မတိုက္တြန္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္(ယခု လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ၊ ျပန္ၾကားေရးဌါန တာဝန္ခံ) ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေဒါင္းနီ(ယခု အေမရိကား) တို႔နဲ ့က်ေနာ္ ဟိုစဥ္တုန္းက ‘မာနယ္ပေလာ ေလထန္ကုန္း´ လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ‘ထူးရာစုိးလဘက္ရည္ဆိုင္´မွာ ထိုင္ၿပီး ရင္ဖြင့္ၾက တိုင္ပင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ စာဆိုေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား အစီစဥ္ေလးတခု ထပ္လုပ္ဖို႔ အိပ္မက္ မက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ တျခား ကဗ်ာခ်စ္သူ စာခ်စ္သူေတြဆီ လိုက္လံေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၿပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲတခုကို လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ဌါနခ်ဳပ္စခန္းေအာက္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းေသာင္ျပင္မွာ ျပဳလုပ္ၾကဖို႔ ေနရာေရြးလိုက္ၾကပါတယ္။
ဒီ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးမွာ က်ေနာ္က ‘ဂ်င္းသုပ္ လဘက္သုပ္´ နဲ႔ဧည့္ခံဖို႔ တာဝန္ယူပါတယ္။(ဒီတုန္းက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲခ်ဳပ္-လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ အဖြဲ႔ဝင္ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြဟာ လကုန္တဲ့ရက္မွာ တခါတေလ ေဆးလိပ္ဖိုးအျဖစ္ ဘတ္ေငြ ၃၀ ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေတာ့ အဲဒီ ဘတ္ ၃၀ နဲ႔ ေနာက္ထပ္ အလွဴခံလို႔ရတဲ့ ဘတ္ ၆၀ ေပါင္းၿပီး လဘက္သုပ္နဲ႔ ဧည့္ခံဖို႔ တာဝန္ယူခဲ့တာပါ။) ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္နဲ႔ ကိုေဒါင္းနီက ‘ထင္း´ တာဝန္ယူပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားႏိုင္မယ္ထင္တဲ့ စာေပသမားေတြကို လိုက္လံဖိတ္ၾကားလိုက္ၾကပါတယ္။
က်င္းပမယ့္ေန႔နဲ ့အခ်ိန္က နတ္ေတာ္လဆန္း ၂ ရက္ေန႔၊ ည ၈ နာရီျဖစ္ပါတယ္။ ကရင္လူငယ္အစည္းအရုံး ခန္းမေဆာင္မွာ က်င္းပတဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔ ေဟာေျပာပြဲညရဲ့ ေနာက္တေန႔ည ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာင္ကေန ေျမာက္ဘက္ကို ဦးတည္စီးဆင္းတဲ့ ခ်စ္ေသာ ေသာင္ရင္းျမစ္ဟာ အခ်ိဳးအေကြ႔ေပါင္းမ်ားစြာကို လူးလြန္႔ခ်ဳိးေကြ႔ၿပီး ေျမာက္ကေန ေတာင္ဘက္ကိုစီးဆင္းတဲ့ ရာဇဝင္ႀကီးလွတဲ့ သံလြင္ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္တို႔က အဲသလို ပထဝီႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚႏိုင္ငံေရးအရ ေလးနက္ျမင့္မားလွတဲ့ ဘူမိနက္သန္ ေျမေနရာျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ခံယူယံုၾကည္ခဲ့ၾကတာမို႔ အဲဒီေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း ေသာင္ျပင္ေပၚမွာျပဳလုပ္မယ့္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးဟာလည္း ပိုၿပီး အဓိပါယ္ေတြ ျပည့္ဝေလးနက္ ေနလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး စိတ္လႈပ္ရွား ရင္ခုန္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
(၂)
မဂၤလာပါ...
အစဥ္အလာကို ဖီဆန္
အာခံတဲ့ ျမစ္မင္း
ေသာင္ရင္း ေသာင္ခုံ
ပုန္ကန္သူတို႔ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံ
လြင့္ပ်ံဟီးထ လဝါ လႈံတဲ့ ည။
( ေဒါင္းနီ ရဲ့ ပရပၼတၳ မီးလႈံပြဲ ကဗ်ာမွ...)
က်ေနာ္တို႔တေတြ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ စတင္ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ လေရာင္က သိတ္ၿပီး အင္အားမေကာင္းေသးပါဘူး။ ခတ္ မႈန္မႈန္ျပျပ ေလာက္သာ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ၾကယ္ေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာ လေရာင္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ၾကယ္ေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ကြဲစင္ရင္း ေမ်ာပါလိမ့္လူး ေနပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ ႏွင္းေတြက ဒီညက်ကာမွ ပိုၿပီး ထူထူထပ္ထပ္ က်ေနသလားလို ့လည္း ထင္ရပါတယ္။ လူ ၁၈ ေယာက္ ဝိုင္းစုၿပီး ထိုင္ေနၾကတဲ့ ဝုိင္းရဲ့အလည္မွာ ထင္းမီးဖိုႀကီးတစ္ခု ဖိုထားပါတယ္။ မီးညြန္႔အဖ်ားက အေပၚကို တလြန္႔လြန္႔တက္ေနၿပီး တခ်က္တခ်က္မွာ မီးပြါးေလးေတြက မီးညြန္႔ရဲ့အေပၚကို ေဘးကို လြင့္စင္ က်ေနၾကပါတယ္။
တအိအိ ၿပိဳက်လာေနတဲ့ ႏွင္းထု ျဖဴညစ္ညစ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို ့ဝိုင္းစုၿပီး ထိုင္ေနၾကတာပါ။ ကုန္းေပၚကို လွမ္းၾကည့္ရင္ ကရင္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ပဒုိမန္းရွာ(က်ဆံုး)ရဲ့ အိမ္ကုန္းေပၚက မီးေရာင္ နီျပျပကို ႏွင္းေတြၾကားက ျမင္ေနရပါတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီိမိုကရက္တစ္ပါတီ ဌါနခ်ဳပ္ရုံးကုန္းေပၚကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္းလည္းေဝးတဲ့အျပင္ သစ္ပင္ေတြကြယ္ေနလို႔ ဘာကိုမွ မျမင္ရပါဘူး။
မာနယ္ပေလာတခြင္လံုး ႏွင္းေတြေအာက္မွာ ျမဳပ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနပါတယ္။ မာနယ္ပေလာမွာ ဘယ္ေနရာကပဲၾကည္ၾကည့္ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ျမင့္ျမင့္မားမား လွမ္းျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ ‘ေဘာေနာ္ေလးေတာင္´ ႀကီးကိုေတာ့ မႈံမႈံဝါးဝါး စိမ္းစိမ္းျပျပ ျမင္ေနရပါတယ္။ ေတာင္မႀကီးရဲ့ ခါးလည္ေအာက္ေျခက ‘ကြန္မင္ဒိုကုန္း´ ကိုေတာ့ မျမင္ရသေလာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သစ္ပင္ေတာတန္း ေတာင္ကုန္းေတာင္ေၾကာအတိုင္း မီးေရာင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြကို ေနရာ အနည္းငယ္စီျခားၿပီး တလႈပ္လႈပ္နဲ ့ျမင္ေနရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ မီးေရာင္တလႈပ္လႈပ္ဟာ ေကာင္းကင္က တလက္လက္ၿပိဳးျပက္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြနဲ႔ သြားၿပီး တိုးကပ္ ေပါင္းစပ္လိုက္ပါတယ္။
အခမ္းအနား မစတင္ေသးခင္ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္သူမွ စကားက်ယ္က်ယ္ မေျပာၾကတာကိုလည္း သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲက စက္ေလွတစင္း ခုတ္ေမာင္းသြားတဲ့ စက္သံ၊ ငါးပြက္လို ့ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေရပြက္သံက က်ေနာ့္ရင္ကို ပိုၿပီး လႈပ္ရွားလႈိင္းထ ေစပါတယ္။
က်ေနာ္က ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ဘာ့ေၾကာင့္ လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း´ ေျပာဖူးတဲ့စကားျဖစ္တဲ့ ‘အႏုပညာမပါတဲ့ေတာ္လွန္ေရးဟာ စစ္မွန္တဲ့ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္ဘူး´ ဆိုတဲ့စကားကို ကိုးကားၿပီးွ စကားလမ္းခင္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တေယာက္တလွည့္စီ စကားနည္းနည္းဆီ ေျပာၿပီး ကဗ်ာရြတ္ၾကဖို႔ကို တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။
အခမ္းအနားတက္ေရာက္လာသူတခ်ိဳ႕က ေတးသံရွင္ ‘(ကို) မြန္းေအာင္´ ကို သီခ်င္းကိုယ္တိုင္ ဆိုတီးၿပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲအခမ္းအနားကို ဖြင့္လွစ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ ကိုမြန္းေအာင္က လက္ထဲက ဂစ္တာကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ႀကိဳးညွိၿပီး သူ႔ရဲ့ နံမည္ေက်ာ္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပဲြ´သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး လေရာင္ကုိေမါ့ၾကည့္ရင္း စ်ာန္ဝင္ခံစားမႈအျပည့္နဲ႔ ဆိုေနတဲ့ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ သီခ်င္းသံေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုမြန္းေအာင္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နီးပါး ထိုင္ေနၾကတာျဖစ္တဲ့အျပင္ မီးဖို မီးေရာင္ေၾကာင့္ သူ႔ကို က်ေနာ္ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ေနရပါတယ္။ နန္းဆြဲထားသလို ၾကည္လင္ခ်ိဳေအးလွတဲ့ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ အသံကို က်ေနာ္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ အျပင္မွာ ၾကားဖူးျခင္းပါပဲ။
ကိုမြန္းေအာင္ သီခ်င္းဆိုၿပီးတဲ့အခါ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ကိုညိဳက ကဗ်ာတပုဒ္ ရြတ္ပါတယ္။ သူက ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ့ ‘ဖိုးေမာင္လာၿပီ´ ကဗ်ာကို ရြတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ‘တိုက္ေအာင္´(ကြယ္လြန္) က ဆရာ‘ေဇာ္ဂ်ီ´ ရဲ့ ‘ပန္းပန္လ်က္ပဲ´ ကဗ်ာကို ရြတ္ပါတယ္။ သူက ကဗ်ာမရြတ္ေသးခင္ ‘ကဗ်ာတပုဒ္မွာ ကဗ်ာေျမာက္ေစတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္သြားေစတဲ့ စကားလံုး ဒါမွမဟုတ္ ပါဒတခု ဒါမွမဟုတ္ အပိုဒ္တပိုဒ္ ပါကိုပါရမယ္လို႔ ဆရာႏိုင္ဝင္းေဆြက သူ႔ကို ေျပာဖူးတဲ့အေၾကာင္း´ စကားနည္းနည္း လမ္းခင္းၿပီးမွ ပန္းပန္လ်က္ပဲ ကဗ်ာကို ရြတ္တာပါ။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ ကိုစိုးဝင္းညိဳ(ကြယ္လြန္)၊ ၿပီးေတာ့ ကိုႏိုင္ႏိုင္ထြန္း(ကြယ္လြန္)...၊ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ထရပ္ၿပီး ရြတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထိုင္လ်က္ ရြတ္ပါတယ္။
ေဝး
ေႏြးေထြးပီတိ
စကားမရွိ စာမသိနဲ႔
ခံစားျဖည့္စု ဥေရာပက ဒိန္ခဲႏု။
(ေဒါင္းနီ ရဲ့ ပရပၼတၳ မီးလႈံပြဲ ကဗ်ာမွ...)
ကဗ်ာရြတ္ပြဲ စကတည္းက က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ ဥေရာပသူ မ်က္ႏွာျဖဴ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ဝင္ထိုင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ ဖင္လန္ႏိုင္ငံက ‘မင္ဂါ´ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္က သူ႔ရဲ့သူငယ္ခ်င္း ေလယာဥ္မယ္ေလး ျဖစ္တယ္လို ့သိရပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူက ဖိတ္လိုက္တာလည္းဆိုတာ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ သူတို႔က အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)က ဦးရမ္းမဂ်ီးတို႔ ေတးသံရွင္ ကိုမြန္းေအာင္တို႔နဲ ့ရင္းနီးၾကသူေတြျဖစ္တာမို ့သူတို႔နဲ ့ႏြယ္ၿပီး ပါလာတာျဖစ္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထၿပီး ကဗ်ာေတြရြတ္ေနၾကတာ ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာေနၾကတာကို ဘာသာစကားအရ သူတို႔အေနနဲ ့တလံုးမွ နားမလည္ႏို္င္ေပမယ့္ ညဥ့္နက္လို႔ လူေတြ အကုန္လံုးနီးပါး ထျပန္ၾကတဲ့အခ်ိန္အထိ ထိုင္ၿပီးနားေထာင္သြားၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ့ စိတ္ဝင္စားမႈကေတာ့ တကယ့္ကို အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္ဆိုတဲ့ အသံေတြ စိတ္လႈပ္ရွား စ်ာန္ဝင္စီးေမ်ာမႈေတြကို ခံစားလက္ခံယူႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားတဲ့သေဘာလို႔ ယူဆမိပါတယ္။
ဒီတုန္းက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုေနၾကတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီ ဥေရာပ ပ်ိဳျဖဴႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး တခ်ိန္တုန္းက လြတ္လပ္ေရး အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္တဲ့ ‘ကိုဗဟိန္း´ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းကိုလည္း သတိရေနခဲ့မိပါေသးတယ္။ သူက ‘ဂီတမွာ လူမ်ိဳးရယ္လို ့မရွိဘူး´ ဆိုတဲ့စကားပါ။ အခုလည္း က်ေနာ္တို႔က ကဗ်ာေတြကို အသံ အနိမ့္အျမင့္ အဆြဲအငင္နဲ႔ ရြတ္ဆိုေနၾကတာျဖစ္လို ့အဲဒီ ဥေရာပပ်ိဳျဖဴႏွစ္ဦးကလည္း က်ေနာ္တို႔နဲ ့အတူ ကဗ်ာရြတ္သံေနာက္ လိုက္ပါ စီးေမ်ာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္လို ့ထင္မိပါတယ္။
ဒီကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာ ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာရြတ္တဲ့သူ (၃) ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေဒါင္းနီ၊ ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္နဲ႔ က်ေနာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ (၃)ေယာက္စလံုးက ကဗ်ာရြတ္ပြဲအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီကဗ်ာေတြကို ေရးခဲ့ၾကတာပါ။
ကဗ်ာရြတ္တဲ့သူေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကဗ်ာရြတ္ၾက ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာၾကနဲ ့ညဥ့္နက္လာပါတယ္။ ႏွင္းေတြကလည္း က်သထက္က်လာပါတယ္။ လေရာင္ကလည္း သာသထက္ သာလာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ဖိနင္းထားတဲ့ ႏွင္းထုႀကီးကို လေရာင္က သူ႔လက္နဲ ့ဖယ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ထပ္ထည့္စရာ ထင္းမရွိေတာ့တဲ့အခါ ညဥ္႔နက္လာတာကလည္း တေၾကာင္း အေအးဒဏ္ကလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္းထန္လာတာမို႔ လူတခ်ိဳ႕က ထျပန္ဖို႔ ေျပာလာၾကပါတယ္။
လူေတြ အကုန္လံုးနီးပါး ျပန္သြားၾကပါၿပီ။ လူေတြ ျပန္သြားၾကေပမယ့္ ကိုေဒါင္းနီ၊ ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္နဲ ့က်ေနာ္ကေတာ့ မီးကၽြင္းမီးက်န္ေလး ေဘးနား ေရွ႕တိုးထုိင္ရင္း လေရာင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း အခ်မ္းဒဏ္ကို ေတာင့္ခံရင္း ကဗ်ာရြတ္ပြဲ အၿမီးကို ဆက္ၿပီး ဆြဲထားၾကပါတယ္။ အိပ္မက္ေတြ တခုၿပီးတခု ဆက္ၿပီး လႊတ္တင္ထားၾကပါတယ္။ ကဗ်ာမီးကို ဆက္ၿပီး လႈံၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေၾကာင္း၊ မိုးေဝကဗ်ာလမ္းေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအတတ္ပညာအေၾကာင္း၊ ေခတ္ၿပိဳင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ကဗ်ာရဲ့အခန္းက႑...။ က်ေနာ္တို႔ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚက လူသားအဆန္ဆံုးလူသားေတြျဖစ္တယ္လို႔ တင္စားေျပာဆိုႏိုင္တဲ့ ‘ျမကန္´ ကဗ်ာကိုေရးဖြဲ႔သြားတဲ့ ‘အမည္မသိ စာဆို´ အစ ‘ေမာင္ေခ်ာႏြယ္´ အဆံုး၊ ခ်ီလီကဗ်ာဆရာ ‘ပက္ပလိုနဲရူဒါ´ အစ ေတာင္အာဖရိက ကဗ်ာဆရာ ‘ဂါဗရီရယ္ အိုဂါရာ´ အဆံုး... က်ေနာ္တို႔ ဦးညႊတ္ အေလးျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။
မနက္ ၃ နာရီထိုးပါၿပီ။
လေရာင္ကလည္း ေသာင္ျပင္ေပၚ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ သာေနပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က မီးဖိုမွာလည္း မီးကၽြင္းမီးက်န္ တစမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္းပဲ ႏွင္းထုႀကီးေအာက္မွာ လက္ကေလးေတြ ကိုယ္္စီပိုက္ၿပီး အခ်မ္းဒဏ္ကို ေတာင့္ခံထားရင္း က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာ ၃ ပုဒ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထၿပီး တကယ့္ကို ခံစားမႈ လႈိင္းထန္ထန္နဲ႔ ရြတ္ဆိုလိုက္ၾကပါတယ္။
တေတာတေတာင္လံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံက လႊမ္းမိုး ရိုက္ခတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း လေရာင္ေအာက္က ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေတာ္လွန္ေရးနယ္္္ေျမရဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲဟာ မနက္ ၃ နာရီထိုးတဲ့အခါ ေအာင္ျမင္စြာ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။
ၿငိမ္းေဝ
( ၂၀၁၁ ခု၊ မတ္လ ၂၁ ရက္၊ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးအျဖစ္ ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ )
No comments:
Post a Comment