ဂဏာေပ်ာ္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္း
အမႈိက္ပံု
(ဃ)
ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းေတြ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မိုးရာသီမွာ မႈိေတြေပါက္သလို ေပၚေပါက္လာၾကရာမွာ ‘ ေကာင္းကင္ျပာစာသင္ေက်ာင္း ´ ကေလးလည္း တခုအပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေပမယ့္ ဒီစာသင္ေက်ာင္းကေလးကေတာ့ တကယ့္ကို အမိႈက္ထဲက ေရႊ ျဖစ္သည္။
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ထဲကေန မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ နာရီဝက္ခန္႔ ဆိုင္ကယ္စီးသြားရင္ေရာက္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ အမိႈက္ပံုႀကီးတပံုရဲ့ေဘးမွာ အဲဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကိုပဲ အမာခံထားၿပီး ဖြင့္ခဲ့တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းကေလး ျဖစ္သည္။ အမိႈက္ပံုႀကီးက အမႈိက္ဟူသမွ် ေရြးခ်ယ္ေကာက္ယူၿပီး ဘဝအသီးသီး ထူေထာင္ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ သားသမီးေတြကို စာသင္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဖြင့္ခဲ့တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းကေလးျဖစ္သည္။ နံမည္က ေကာင္းကင္ျပာ...။ ( အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဒီစာသင္ေက်ာင္းကေလးကို အမိႈက္ပံုေက်ာင္းလို႔ပဲ ေခၚေဝၚေနၾကတာမ်ားပါသည္။)
က်ေနာ္ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ့္ကို အျပာေရာင္ေနာက္ခံ ေကာင္းကင္တခုရဲ့ေအာက္ ေနေရာင္တံလ်ပ္ေတြ တျဖတ္ျဖတ္ေျပးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ အဲဒီ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ဘြားကနဲ က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို စတင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ေနရာမွာပဲ ဆိုင္ကယ္ခဏရပ္ၿပီး က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ရ၏။ ပင္ေညာင္ညိဳေအာက္က ေကာင္းကင္ျပာ စာသင္ေက်ာင္းကေလးေပါ့..။
ဒီေက်ာင္းကေလးကို မေရာက္လာခင္ကတည္းက ေက်ာင္းကေလးအေၾကာင္း တစြန္းတစ သိထားတဲ့အခံက ရွိေနတာမို႔ က်ေနာ့္မွာ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ျမင္ရတယ္ဆိုလ်င္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရ၏။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းဆရာေရာဂါ ေတာ္ေတာ္သည္းထန္ခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း ေတြးမိလာရျပန္သည္။ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝ အမ်ိဳးမိ်ဳးကိုလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူး၏။ အစိုးရခန္ ့မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာ။ ရြာက စပါးနဲ ့ ငွါးသင္တဲ့ေက်ာင္းဆရာ၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ စုေပးတဲ့ ေငြနဲ ့သင္တဲ့ေက်ာင္းဆရာ၊ တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာ ၊ ေစတနာ ညေက်ာင္းဆရာ၊ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ခေလးေတြအတြက္ အခမဲ့ ဖြင့္ထားတဲ့ ညေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာ..။ တကယ့္ကို ေက်ာင္းဆရာဘဝကို ခံုမင္ေပ်ာ္ပါးခဲ့ဖူးသည္။ သည္တုန္းက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္။ က်ေနာ္ စိတ္ကူးရွိသမွ် က်ေနာ္ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ဟူသမွ် လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့သည့္အရြယ္။ က်ေနာ္သည္လည္းပဲ အိပ္မက္ေတြ ရဲရဲ မက္ခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။
စာသင္ေက်ာင္းဝန္းထဲ ဝင္သြားရင္ပဲ က်ေနာ့္ စိတ္ေတြ ျပန္လည္ ႏုပ်ိဳလာခ့ဲရပါသည္။ ခေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနၾကစဥ္ ခေလးေတြ စာအံေနၾကစဥ္ ခေလးေတြ တေယာက္နဲ ႔တေယာက္ တြန္းထိုးၾကည္ဆယ္ေနၾကစဥ္ က်ေနာ့္စိတ္ေတြလည္း အတိတ္ႏွင့္ ပစၥဳပန္ၾကား ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းက က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားအေရ၊ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၃၀ ဝန္းက်င္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္။ စကားကို အပိုအလိုမေျပာ။ ေမးတခြန္း ေျဖတခြန္း။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ခတ္ေအးေအး။
သူ႔ေက်ာင္းကေလးမွာ ေမြးစားသလို ေခၚထားရတဲ့ေက်ာင္းသား၊ မိဘမ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပေနစဥ္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲက အဓိပါယ္ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ၾကားလို႔ ရေနသည္။ သူ ့စကားသံက မပြင့္တပြင့္။ ရွင္းျပသလိုလည္းမဟုတ္၊ ၿငီးတြားသလိုလည္းမဟုတ္၊ ေသာက စြက္္သည့္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္။ ေက်ာင္းကေလးကိုတလွည့္ ေက်ာင္းသားေလးေတြဆီတလွည့္ က်ေနာ့္ဘက္ကိုတလွည့္ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ရင္းမွ က်ေနာ့္ ကို ရွင္းျပေနသည္။
က်ေနာ္က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ ရုံးခန္းကေလးထဲတြင္ ထိုင္ကာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ စကားေျပာသည္။ ရုံးခန္းကေလးထဲတြင္ ေရးလက္စ ဆြဲလက္စ ေျမပုံေတြ၊ ေရးလက္စ သင္ခန္းစာအေထာက္အကူျပဳ စာတမ္းေတြ၊ ပံုေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ တလံုး။
စာသင္ေက်ာင္းကေလး စတင္ဖြင့္လွစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳေတြကို က်ေနာ္ နားေထာင္သည္။ စတင္ဖြင့္လွစ္စဥ္က အခုဖြင့္ထားသည့္ ေနရာႏွင့္ အတန္ငယ္ေဝးသည့္ေနရာတြင္ ေက်ာင္းဖြင့္ခဲ့ရသည္။ အမိုးသာရွိၿပီး အကာမရွိ။ ဂိုေဒါင္ေဟာင္းတခုကို ငွါးဖြင့္ခဲ့သည္။ေက်ာင္းဖြင့္စက ေက်ာင္းသား ၄၇ ေယာက္။ လုပ္အားေပးဆရာ ၃ ေယာက္။ အခုေတာ့ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို လစာေပးႏိုင္ၿပီ။ ဆရာ ဆရာမ ၁၀ ေယာက္။ ေက်ာင္းအိပ္အေက်ာင္းစား ၃၀ ေက်ာ္။ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသား ၁၂၀ ေက်ာ္။ အမႈိက္ပံုမိသားစုဝင္မ်ားသာမက အနီးအနားေတာင္ယာ လူငွါးလုပ္ကိုင္သူ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မိသားစု သားသမီးမ်ားကိုပါ စာသင္ေပးေနၿပီ။
၂၀၀၆ခု၊ ေမလ အတြင္းတုန္းကေတာ့ ယခင္အမႈိက္ပံုအေဟာင္းေဘးတြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရာက အခုေတာ့ အလွဴရွင္ေတြ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အမိႈက္ပံုအေဟာင္းႏွင့္ အတန္ငယ္ေဝးသည့္ ကတၱရာလမ္းေဘးသုိ ့၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့သည္။
အခုေတာ့ အမိႈက္ပံုၾကီးဆီက ရတဲ့ အနံ႔ဆိုးမ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္ေဝးရာမွာ ေနရာေျပာင္းခဲ့သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ့ က်န္းမာေရးသည္လည္း သိသိသာသာ တိုးတက္လာခဲ့ရပါသည္ဟု ဆရာႀကီးက ရွင္းျပသည္။
က်ေနာ္က ဧည့္သည္တေယာက္ ေရာက္လာသျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာကာ ေက်ာင္းေရွ႕ကို ထြက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ ေနရ္ိပ္အစပ္တြင္ ရပ္သည္။ ေက်ာင္းဝန္းက်င္ကို ၾကည့္သည္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ႏွင့္ နီးသျဖင့္ က်ေနာ့္စိတ္သည္လည္း စိမ္းလန္းလာေနသည္။
ရုတ္တရက္ဆုိသလို စူးစူးဝါးဝါး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ငိုသံၾကားလို ့အသံၾကားရာဘက္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရပ္ထားသည့္ က်ေနာ့္ဆိုင္ကယ္ေဘးတြင္ ခေလးတစ္ေယာက္ ေျမႀကီးေပၚမွ လူးလဲထရပ္ရင္း ငိုေနသည္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာက ခေလး ၂ ေယာက္။ သူတို႔က ဘာမွမျဖစ္သလို ဆိုင္ကယ္ကို ျမင္းလုပ္ၿပီး စီးေနၾကသည္။ က်ေနာ္က ငုိေနသည့္ ေက်ာင္းသားေလးအနား ကပ္သြားေတာ့ တျခား ခတ္ႀကီးႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က လာၿပီး ဆြဲေခၚသြားခဲ့၏။
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ေက်ာင္းဆရာဘဝ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြကိုလည္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။
ထိုစဥ္က က်ေနာ့္ စာသင္ေက်ာင္းရွိရာ ရြာကေလး၏ ေခ်ာင္းတဖက္ျခမ္းတြင္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးမွ ကားႀကီးမ်ား ေရာက္လာေနသည္ၾကားသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္က်ေနာ္ ေခ်ာင္းတဖက္ကို ကူးလာခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္က သစ္ထုတ္လုပ္ေရးကားမ်ား က်ေနာ္စာသင္ရာရြာကေလးဆီ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္လာခဲ့သည့္ ႏွစ္ျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီသံုး လွည္းလမ္းကို အနည္းငယ္ျပင္ကာ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးကားမ်ား ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားသို႔ စတင္တက္လာႏိုင္ခ့ဲသည့္ ႏွစ္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ရပ္ထားသည့္ကားႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ေတာ့ တခ်ိန္လံုး ဆူညံေနခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ စကားမေျပာပဲ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားသည္ကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိလိုက္သည္။
ကားဆရာမ်ားႏွင့္က်ေနာ္ လမ္းေဘးသစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ စကားေျပာေနစဥ္ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားမ်ားက သစ္တင္ကားႀကီးမ်ားကို ဂူေအာင္းလူသားမ်ားက ဒိုင္ႏိုေဆာႀကီးမ်ားကို ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကသလို ခတ္လွမ္းလွမ္းမွ ဝိုင္းစုၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္။
သတိရလို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကားႀကီးတစင္းေပၚတြင္ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားမ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး တက္ေဆာ့ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကားဆရာက က်ေနာ့္ကို ခြင့္ျပဳထားလိုက္ဖို႔ ေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္သည္လည္း ကားဆရာႏွင့္ စကားဆက္ေျပာေနခဲ့သည္။
ရုတ္တရက္ဆိုသလို ကားဟြန္းသံႀကီး ထြက္ေပၚလာေနသည္။ ဟြန္းသံက ရပ္မသြား။ ကားေပၚမွ ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကမန္းကတန္း ခုန္ခ်ထြက္ေျပးေနၾကသည္။ ကားဆရာႏွင့္က်ေနာ္ ကားေရွ႕ခန္းေဘးေရာက္ေတာ့ ကားေမာင္းသူ႕ထိုင္ခံုတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အရုပ္ႀကီးလို ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူ ့လက္က စတီယာတိုင္ေပၚဖိလ်က္။ စတီယာရင္တိုင္ အဝိုင္းအလည္က ဟြန္းခလုပ္ေပၚလက္တင္ထားသည္ကို မရုပ္သိမ္းပဲ အတင္းဖိထားသလိုျဖစ္ေန၏။ ကားဟြန္းသံက မရပ္ေတာ့။ ကားဆရာက ထိုင္လ်က္ေမ့ေနေသာ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားေလးကို ေအာက္သို ့ေပြ႔ခ်ေပးသည္။ သူ ေမ့ၿပီးတပ္ထားခဲ့သည့္ ကားေသာ့ကို ျဖဳတ္သည္။ ျမည္ေနသည့္ ကားဟြန္းသံသည္လည္း ရပ္သြားသည္။ ေမ့ေနသည့္ေက်ာင္းသားေလးမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သတိျပန္လည္လာခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္လက္ထဲမွ ရုန္းထကာ ထြက္ေျပးဖို႔ပင္ လုပ္ေနေသး၏။
အခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးကို ေကာင္းကင္ျပာေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္လည္း ဆက္ၿပီး မက္ေနေလဦးလား။ က်ေနာ္ သိခ်င္ေနခ့ဲ၏။
အိပ္မက္ေတြ ရဲရဲ မက္ႏိုင္ပါေစ ခေလးေရ
ေနေရာင္ေအာက္က ကစားကြင္းမွာ ေနေရာင္တံလ်ပ္ေတြ လိႈင္းထၿပီး ေျပးေနသည္။ က်ေနာ္က ကစားကြင္းရဲ့တဖက္ထိပ္ ေက်ာင္းဝန္းအစပ္က ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဘက္ကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေရာင္စံုအရုပ္ေတြေရးထားသည့္ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို ေတြ႔ေနရသည္။ ေက်ာင္းသားေတြဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသံႏွင့္ေဝးသြားသျဖင့္ က်ေနာ့္စိတ္ကအတိတ္ကို ျပန္ေျပး သြားေန ျပန္သည္။ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ မူလတန္းျပ ဆြဲခန္႔ေက်ာင္းဆရာ စတင္ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပံုကို အလိုလို သြားေတြးေနမိျပန္သည္။
၁၉၇၃ ခုႏွစ္ခန္ ့ကျဖစ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ေတာင္ငူအက်ဥ္းေထာင္အတြင္း ရွိေနစဥ္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအရ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရသည့္အခါ မူလတန္းျပ ဆြဲခန္ ့ဆရာ ဝင္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ မျဖစ္မေန အလုပ္လုပ္ရမည္ ရွိေသာအခါ ေက်ာင္းဆရာစိတ္ ရူးသြပ္ေနသူ က်ေနာ့္အဖို႔ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခြင့္ႀကံဳေသာအခါ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲ က်သလို ျဖစ္သည္။ ပဲခူးၿမိဳ႕ အမွတ္ ၂ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးတြင္ ေက်ာင္းဆရာ စာေမးပြဲ ဝင္ေျဖသည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ က်ေနာ္က အဆင့္ ၇ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆရာ ၂၀၀ ေက်ာ္ ခန္႔ခဲ့သည့္ ႏွစ္ျဖစ္သည္။ မိမိတာဝန္က်ရာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားကို ေအာင္မွတ္အဆင့္အတိုင္း မိမိကိုယ္တိုင္ေရြးရသည္။
ထိုေန႔က အမွတ္ ၂ စာသင္ေက်ာင္းေနာက္ေဖးက စည္းေဝးခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲတြင္ စာေမးပြဲေအာင္ ဆရာ ဆရာမ ၂၀၀ ေက်ာ္။ ခမ္းမႀကီးထဲတြင္ ဆူညံလ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ့္ေဘးနားက ဆရာ ဆရာမေလးတခ်ိဳ႕ေျပာေနေသာစကားက က်ေနာ့္နားထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္လာသည္။ သူတို႔က ကိုယ္ေရြးရမည့္ ေနရာလပ္ရွိသည့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားကို အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေရြးသင့္ေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ ထန္းေတာႀကီးရြာႏွင့္ ေဇာင္းတူရြာက စာသင္ေက်ာင္းမ်ားကိုေတာ့ ေယာင္လို ့မွ မေရြးၾကဖို႔အေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း သတ္ိေပးေနၾကသည္။
ေက်ာင္းဆရာမ်ား ေက်ာင္းေနရာ တေယာက္ခ်င္းစီထၿပီး မေရြးခင္ ပါတီယူနစ္ဥကၠဌ ဗိုလ္ႀကီးခ်စ္တင္က အမွာစကားေျပာသည္။ စာေမးပြဲတြင္ အဆင့္ေနရာ အလုိက္ အစဥ္အတုိင္း ကိုယ္ႀကိဳက္ရာေနရာ ေရြးၾကဖို႔ ရွင္းျပသည္။
က်ေနာ္ က အဆင့္ ၇ ျဖစ္သည္မို႔ အေစါဆံုးေရြးခြင့္ရသည္။ က်ေနာ့္ေနာက္တြင္ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနသည္။ လစ္လပ္သည့္ ေနရာကလည္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနေသးသည္။ ပဲခူးၿမိဳ႕ေပၚ ေနရာလပ္ရွိသည့္ေနရာမ်ားကို တခဏမွ် ၾကည့္မိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္က ထိုင္ရာမွ ထကာ ေနရာလပ္မ်ားေရးထားသည့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေပၚက ေနရာတေနရာကို ေအာ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ လူေတြ ေဝါကနဲ ဆူဆူညံညံေအာင္ ရယ္ေမာလိုက္ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ပင္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားရ၏။
ပါတီယူနစ္ဥကၠဌ ဗိုလ္ႀကီးခ်စ္တင္က က်ေနာ့္ကို ေနရာမွားၿပီးေရြးသည္ဟု ထင္ဟန္တူပါသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ စိတ္တိုင္းက်ေနရာ ျပန္စဥ္းစားၿပီးေရြးဖို႕ေျပာသည္။ က်ေနာ္က ပထမ ေျပာထားသည့္ ေက်ာင္းနံမည္ကိုပဲ ထပ္ၿပီး အတည္ျပဳလိုက္သည္။ လူေတြက က်ေနာ့္ကို သနားစရာလူတစ္ေယာက္လို ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။
အိ္မ္ေရာက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို ႀကိဳသည္။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ရခဲ့ၿပီျဖစ္သျဖင့္ မိခင္က ဝမ္းသာေနသည္။ က်ေနာ့္ဆီက အေပၚအက်ီ၊ လက္ထဲက စာအုပ္မ်ားကို ယူသည္။ အိမ္ေရွ႕စားပြဲေဘးတြင္ သားအမိ ၂ ေယာက္ ထိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ္က မိခင္ကို ဘယ္လိုေျပာရမည္ မသိျဖစ္ေနေသးသည္။ မေျပာလို႔လည္း မျဖစ္သျဖင့္ ေျပာျပရသည္။ က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းမွာ ထန္းေတာႀကီးရြာ အလယ္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္သည္ဟု...။
မိခင္က ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ကို ေငးၿပီးၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေနသည္။
က်ေနာ္က ထန္းေတာႀကီး ရြာဆိုသည္မွာ ဝန္ထမ္းမ်ား အျပစ္ရွိသည့္အခါ ပို႔သည့္ ေက်းေတာ ငွက္ေတာ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားက အင္မတန္ေခါင္သည့္ေနရာျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္ သိသည့္အေၾကာင္း၊ ပထမအခ်က္ က်ေနာ္က အခုလို မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးသည့္ေဒသကို တမင္သြားခ်င္လို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအခ်က္ အဲဒီေဒသက ေက်ာင္းဆရာမ်ားကို ရြာသားေတြက ခ်စ္ၾကခင္ၾကေၾကာင္း စားစရိတ္ပင္ မကုန္ေၾကာင္း ဟိုေရာက္ရင္ စားစရိတ္လည္းသက္သာ က်ေနာ္လည္း သံုးစရာျဖဳန္းစရာ မရွိသျဖင့္ မိခင္ဆီကို လစာအျပည့္နီးပါး ျပန္ပို႔ႏိုင္မည္ကိုေတြးၿပီး ထန္းေတာႀကီးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေနခဲ့မိသည္။
မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းႏွင့္ အိပ္ခန္းတြင္း ဝင္သြားေသာမိခင္ရဲ့ျမင္ကြင္းကို အခုထက္ထိ က်ေနာ္ မေမ့ႏိုင္ေသး။
အကယ္၍ က်ေနာ္က တာဝန္က်ရာ ထန္းေတာႀကီးရြာကို သြားၿပီး စာသင္ရမည္ ဆိုလ်င္ မိခင္ျဖစ္သူမွာ အိမ္တြင္ တစ္ဦးတည္း အထီးက်န္ျဖစ္ကာ က်န္ရစ္ေနခဲ့မည္ကို က်ေနာ္ မသိမဟုတ္။ သိသည္။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အိပ္မက္ကို ရဲရဲသာ မက္ခဲ့မိသည္။
အခုလို ေကာင္းကင္ျပာစာသင္ေက်ာင္းကေလးေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ၊ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ားကို ေငးကာ ငယ္စဥ္က အိမ္မက္တခု ရဲရဲမက္ခဲ့မိသည့္ က်ေနာ့္၏ လူငယ္ဘဝကိုေတြးကာ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားမ်ား ရုတ္တရက္ စိမ္းလန္းသြားရ၏။
ၿငိမ္းေဝ
အမိႈက္ပံု အပိုင္း င ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္....
(ေအာက္မွာေဖၚျပထားတဲ့ဓါတ္ပံု ၂ ပံုကေတာ့ တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္း ေက်းဇူးျပဳထားတာပါ။)
No comments:
Post a Comment