စေန ညေန
လမ္းေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြ
ဓါတ္တိုင္ေတြ
ဆိုင္းဘုတ္ေတြ …
ျပီးေတာ့ …
လူေတြ . . .
သစ္ပင္ေတြ အျမစ္ကေန ကၽြတ္
ဓါတ္တိုင္ေတြက သုံးပိုင္းစီ က်ဳိးေၾက
ဆိုင္းဘုတ္ေတြက တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြး
ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးေတြ ထက္ပိုင္းက်ဳိး၊ တုံးလုံးလဲနဲ႔ဲ
လူေတြက လက္ထဲမွာ
ရသမွ် ရိကၡာ လိုက္၀ယ္ …
ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ ကိုယ္စီ …
ငိုေနတဲ့ လူ မရွိ
ညည္းတြားေနတဲ့ လူ မရွိ
ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့လူ မရွိ
ဗမာေတြ …
သိပ္မာတဲ့ ဗမာ …
ထုသား ေပသား က်ေနတဲ့ ဗမာ။
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕ကို မသနားႏိုင္
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕အတြက္ သူရဲေကာင္းမလုပ္ႏိုင္
အားလုံး ဆုံးရႈံးၾက
အနည္းနဲ႕ အမ်ားပဲကြာတယ္
လူူတိုင္း ဆုံးရႈံးၾကတယ္။
လူတိုင္းထိခိုက္ၾကတယ္။ --
အိမ္နီး၀န္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္မိ
ရန္ကင္း ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္နားကမီးပြိဳင့္ၾကီးက လမ္းကို ကန္႕လန္႔ျဖတ္
ေဘးက မဟာဓါတ္အားလိုင္းနဲ႕ ႀကိဳးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြက လမ္းကို တား
ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက အဲဒီႀကိဳးေတြကို တစ္ႀကိဳးေက်ာ္၊ တစ္ႀကိဳးေအာက္က
ေခါင္းငုံ႔လို႔ သြားၾကရ …
သစ္ပင္ႀကီးေတြက လမ္းကိုပိတ္
ေရက လူေပၚကို တြယ္တက္
ရန္ကင္းစင္တာ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ျခမ္းမဲ့
မွန္ေတြလည္းကြဲ
စက္မႈ ၁ လမ္းေကြ႕မွာ ဓါတ္တိုင္နဲ႕ သစ္ပင္ႀကီးက လမ္းကိုျဖတ္ပိတ္လို႕
ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးရုံးေရွ႕က သစ္ပင္ႀကီးကလည္း လမ္းတစ္ခုလုံးကို ပိတ္ထားတယ္။
တာေမြအ၀ိုင္းထိပ္ဘက္ ေရႊေညာင္ပင္ႀကီးက အျမစ္ကေနကၽြတ္
အနားက ဘီးလ္ဘုတ္ႀကီးက လမ္းတစ္ခုလုံးကို ပိတ္
အ၀ိုင္းထပ္ကေန သကၤန္းကၽြန္းဘက္သြားတဲ့လမ္းလည္း ပိတ္ေရာပဲ။
ေက်ာက္ေျမာင္းကေတာ့ တိုက္ခန္းမ်ားလို႕ ထင္ပါရဲ႕။
အပင္ေတြ နည္းနည္း သက္သာတယ္
ထိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ရန္ကင္းနဲ႔ ဆရာစံ ရပ္ကြက္ေလာက္ မထိ
အမိုးပြင့္သြားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြေတာ့ ရွိသေပါ့။။
ေတာင္ဥကၠလာဘက္မွာ
လမ္းမွာ လူတိုင္းက ဓါးတစ္လက္စီ
တစ္ခ်ဳိ႕က ပုဆိန္ေတြနဲ႔
လဲသမွ် သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ထြင္ေနၾက
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ဓါးတလက္စီနဲ႕
သစ္ပင္ေတြ ထြက္ခုတ္ေနတယ္။
သူတို႕ေတြပဲေပါ့ …
မႏွစ္ကလည္း လူေတြ စား၀တ္ေနေရး ပူ လြန္းလွလို႕
လမ္းေပၚထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသးတာ …
အခုေတာ့ ဓါး ကိုယ္စီနဲ႔ ။
သစ္ပင္ပိတဲ့အိမ္ေတြကို အရပ္က လူအားနဲ႕ ၀ိုင္းရွင္း
တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက လက္ဘက္ရည္ဖိုးထြက္ေပးတာကို
အတင္းျငင္းၿပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြ …
လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမွင္ေတြ
နားမွာ နားကပ္မည္းေလးေတြ
ခု လက္ထဲမွာေတာ့ လႊေတြ ဓါးေတြနဲ႔။
သူတို႕ပဲေပါ့ …
မႏွစ္က ဘုန္းၾကီးေတြ လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့
ေဘးက လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး
ရဲရဲၾကီး ေရွ႔တက္ လိုက္ခဲ့တာ။
ခက္တာက ဓါတ္တိုင္နဲ႕ ဖုန္းတိုင္ေတြ
ႀကိဳးေတြကိုလည္း မျဖတ္ရဲ
တိုင္ေတြကိုလည္း ေဘးဖယ္မရ
လမ္းေတြကို အမ်ားဆုံး ပိတ္ေနတာက အဲဒါေတြ …
သက္ဆိုင္ရာဆိုတာကလည္း (တေယာက္ဆို တေယာက္မွ)
လမ္းေပၚမွာ မေတြ႕ရ
ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ္ တာ၀န္ယူထားၾကရတာ
ဒုတိယကမၻာစစ္ ရုပ္ရွင္ကား
ဂ်ာမာန္ေတြနဲ႕ မဟာမိတ္ေတြ ဥေရာပ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးထဲမွာ စစ္တိုက္ေနတဲ့အခန္း
ရုပ္ရွင္မွာ ၾကည့္ဖူးၾကသလိုမ်ဳိး
အဲဒီအတိုင္းပဲ …
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလုံးဟာ
စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္တစ္ခုကို အႀကီးအက်ယ္သင့္ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး
တကယ့္ကို ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး
အိမ္ပ်က္ သူတို႔
ရရာ အထုပ္ေတြ ဆြဲလို႔
လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။
မုန္တိုင္း မတိုင္ခင္ေန႕က
ညဆိုင္းဆင္းရတဲ့ အလုပ္သမေတြ
အလုပ္ခြင္ရွိတဲ့ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြကေန
ကိုယ့္အိမ္ရွိရာကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေန
လက္ထဲမွာ ခ်ဳိင္႕ကုိယ္စီ
မ်က္ႏွာေတြမွာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကိုယ္စီ
အပ်က္အစီးပုံၾကီးထဲက ကိုယ့္အိမ္
ဘာမ်ားျဖစ္ေနေလမလဲလို႕ … စက္ဘီးေတြနဲ႕ သြားေနတဲ့လူေတြ
အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ
သြပ္ေတြ သံေတြ လာ၀ယ္သူေတြ
က်ိတ္က်ိတ္တိုး
တန္းစီ
မိုးကာဖ်င္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္း
လက္မလည္ဘူး …
အမိုးပြင့္အိမ္က ယာယီမိုးလိုသကိုး။
တိုင္းမွဴးလို႔ ယူဆရတဲ့ တေယာက္
လဲန္ခရူဇာ အျဖဴတစ္စင္း
အဲကြန္းဖြင့္ၿပီး
လုံျခဳံေရးကားတစ္စီး ျခံရံ
အပ်က္အစီးေတြၾကား
တိုး၀င္လို႕ရသေလာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
မီး မရွိ
ေရ မလာ
ေစ်း မရွိ
စတိုးဆိုင္ေတြနဲ႕ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြ မဖြင့္
ဘယ္မွာလဲ စြမ္းအားရွင္
ဘယ္မွာလဲ ၾကံ႕ခိုင္ေရး
ဘယ္မွာလဲ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ
ဘယ္မွာလဲ ျပည္သူ႕ရဲ
ဘယ္မွာလဲ တပ္မေတာ္သား
ေၾသာ္ …
သူတို႔လည္း ကိုယ္တို႕လို ေလာကီသားေတြေပမို႕၊
တို႕ေတြလိုပဲဲ
မိုးထဲ ေရထဲမွာ
အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ျဖစ္သူကျဖစ္
ဘ၀ပ်က္သူေတြက ပ်က္
ေသတဲ့လူေတြ က ေသ
ငတ္တဲ့လူေတြက ငတ္လို႔ … အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမည္း သုတ္ခဲ့တာ။
အခုေတာ့ ၾကက္ျခံထဲက
ၾကက္ေတြက
ဒီၾကက္ျခံႀကီး ဒုကၡေရာက္ေတာ့
အတူတူ ေရာက္ကုန္ၾကရၿပီ။
တို႕ကို ရိုက္ခဲ့တဲ့ လူေတြ
တို႕ကို ပစ္ခဲ့တဲ့ လူေတြ
တို႕ကို သတ္ခဲ့တဲ့ လူေတြ
ဒါေပမယ့္
သူတို႕နဲ႕ တုိ႕နဲ႕ အတူတူပဲ
တို႕နဲ႕ သူတို႕နဲ႕ အတူတူပဲဆိုတာ
သူတို႕ စဥ္းစားမိၾကရဲ႕လား။
ေတြးမိၾကရဲ႕လား။
ေတြးမိၾကၿပီလား။
အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး
နာဂစ္က အားလုံးကို ထိပါးခဲ့ၿပီ။
အေရးႀကီးေတာ့ ေသြးစည္းရေတာ့မယ္။
ဒီအခက္အခဲႀကီး
ဒီအပ်က္အစီးပုံႀကီး
တို႕ေတြ အားလုံး အတူတူ
ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းၾကရေတာ့မယ္။
အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့
ေမွာင္မည္းေနတဲ့လမ္းေတြေပၚမွာ
လူေတြ
လူေတြ
လူေတြ
မနားတမ္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကရတုန္းပဲ။ ခ်စ္သူကို ေျပာမိတယ္။
ကိုယ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ
ကိုယ္ အေျခခံဥပေဒကို မေထာက္ခံတာေတြဟာ
ဒါေတြေၾကာင့္ပါ … လို႔။
တကယ့္ဒုကၡမွာ
တႏိုင္ငံလုံး
ကိုယ္တို႕ေတြ ေရွာင္ေနလို႕ရတာ မဟုတ္ဘူး။
ဒုကၡကို အားလုံး အတူတူ ခံစားၾကရမွာ။
ကိုယ္ေတြက လုပ္မေနပါနဲ႔
ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ရွာစားရတာ ဆိုၿပီး
ကိုယ္လြတ္ရုန္းလည္း
တခ်ဳိ႕ေသာ ကိစၥေတြဟာ ရုန္းလို႕မလြတ္ႏိုင္ …
ႏိုင္ငံရွိတဲ့ လူတိုင္းမွာ
ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေကာင္းေအာင္
လုပ္ေပးဖို႔ တာ၀န္ ဆိုတာ ရွိတယ္ …
အဲသည္မွာ ကိုယ္တို႔ေတြ ျပန္စရာ
ေအးရိပ္သာယာ အိမ္ေလး
အားလုံး ကိုယ္စီမွာ ရွိၾကမယ္။
ခုေတာ့ …
လူေတြ လူ ေတြ လူေတြ …
မနားတမ္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကရတုန္းပဲ။ ။
ေကာင္းကင္ျပာ
ေမ၊ ၁၁၊ ၂၀၀၈
(ဒီကဗ်ာဟာ မိုးမခမီဒီယာအြန္လိုင္းမွာ တင္ထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။ က်ေနာ္ႏွစ္သက္လို႔ တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပလုိက္တာပါ။)
No comments:
Post a Comment