စစ္ပြဲတခုရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၊ သားေကာင္မ်ား

(က)

၁၉၉၃ - ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ မာနယ္ပေလာ။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) မိမိကိုယ္မိမိကာကြယ္ေရး အေျခခံစစ္ပညာ သင္တန္း ...။
“ေသေသခ်ာခ်ာ မိမိရရကိုင္ထားေနာ္၊ အာ႐ံုကို ေသနတ္ေျပာင္းထိပ္ေပၚမွာပဲစုၿပီးတင္ထား၊ ေထာင္ထား တဲ့ ပိုက္ဆံကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ ... ဟုတ္ၿပီေနာ္”
အမ္ ၁၆ ႐ိုင္ဖယ္မွာ က်ေနာ့္လက္ထဲတြင္ မသိမသာတုန္ရင္လ်က္ရိွ၏။


“မ်က္လံုးက ပစ္မွတ္၊ အာ႐ံုကို ပိုက္ဆံဆီမွာထား”
ေသနတ္ကို မလႈပ္ရွားရေအာင္ ဘယ္ဖက္လက္ျဖင့္ေျပာင္းထိပ္ကိုအားစိုက္ၿပီး ဆုပ္ကိုင္ပင့္တင္ထားရ ၏။ ေျပာင္းထိပ္ေပၚက ေထာင္လ်က္တင္ထားသည့္ ၁-ဘတ္ေစ့ကေလးမွာ တဆတ္ဆတ္္တုန္လ်က္ရိွ၏။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စိုးရိမ္လာရသည္။ ပစ္ခိုင္းပါေတာ့ ... ပစ္ခုိင္းပါေတာ့ ...။ ၾကာလိုက္တာကြာ ...။ ပစ္ခိုင္းပါေတာ့ ... ပစ္ခိုင္းပါေတာ့။
“ေမာင္းကိုဆြဲရင္ တကိုယ္လံုးၿငိမ္ေအာင္ ေတာင့္ထားၿပီးမွဆြဲေနာ္၊ ေမာင္းကိုပဲပါလာေအာင္ဆြဲ၊ ေသနတ္ ႀကီးတခုလံုး ပါမလာေစနဲ႔၊ ဟို - ရဲေဘာ္ ဘာျပဳလို႔ ေရွ႕ကိုတအားကုန္းထားတာတုန္း၊ ေမာင္းဆြဲရင္ မင္းေသနတ္ ႀကီး ျပဳတ္က်သြားလိမ့္မယ္၊ ေစာက္႐ူး”
ပစ္ခုိင္းပါေတာ့ ... ပစ္ခိုင္းပါေတာ့ ...။
“ပစ္”
ေသနတ္ေမာင္းဆြဲသံတခ်ဳိ႕ၾကားရသည္။ သင္တန္းဆရာ၏ ဆဲသံဆိုသံမ်ား၊ သင္တန္းသားမ်ားရဲ႕ ရယ္ေမာေျပာဆိုသံမ်ားထြက္ေပၚလာခဲ့၏။
က်ေနာ္က အမ္ ၁၆ ေသနတ္ကိုေဘးတြင္ခ်ကာ ေျမျပင္ေပၚကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ျမက္ပင္ၾကား သဲေျမေပၚက ၁-ဘတ္ေစ့ကေလးကို ငံု႔ၾကည့္ေနမိသည္။
က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းသားအားလံုး၏လက္ထဲတြင္ အမ္ ၁၆ ႐ိုင္ဖယ္ကိုယ္စီကိုင္ထားၾက၏။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းသာ ေသနတ္ကို ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္မိ၏။ သင္တန္းဆရာက က်ေနာ့္ေဘးတြင္လာၿပီး ရပ္သည္။
“ ရဲေဘာ္၊ ဘာျပဳလို႔လဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား”
“ေနေကာင္းပါတယ္ဗိုလ္ႀကီး”
“ဒါဆိုရင္ ဘာျပဳလို႔ ေသနတ္ေမာင္းမခ်ပဲ ငိုင္ေနတာပဲ”
“က် ... က်ေနာ္ မသိဘူးဗိုလ္ႀကီး”
ရယ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာခဲ့၏။
“ဒါဆိုရင္ ... ေသနတ္ျပန္ေကာက္၊ ေမာင္းတင္၊ ပိုက္ဆံေထာင္ ... ျပန္ၿပီး ပစ္”
ထိုေန႔က ေသနတ္ေမာင္းကို က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆြဲခဲ့၏။ ေျပာင္းထိပ္တြင္ ေထာင္ၿပီးတင္ထားသည့္ ငါးဘတ္ေစ့ကေလးမွာလည္း ေျမျပင္ေပၚသို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသနတ္ကို ေခါင္းေပၚေျမႇာက္ကိုင္ ကာ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းကို ၅ ပတ္ တိတိ ပတ္ေျပးခဲ့ရ၏။ ပစ္ဒဏ္ခတ္ခံရလို႔ က်ေနာ့္ဒူးမ်ား ညႊတ္ေခြက်လုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့္စိတ္ကိုမူ တင္ထားႏိုင္ခဲ့၏။ က်ေနာ္က ေျပာင္းထိပ္ေပၚတြင္္ ေထာင္ထားသည့္ ၁- ဘတ္ေစ့ကို တမင္ ျပဳတ္က်သြားေအာင္ ေမာင္းကိုဖိၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ဆြဲခ်ခဲ့၏။ ၁-ဘတ္ေစ့ကေလးမွာ ေျမႀကီးေပၚသို႔ အႀကိမ္ ႀကိမ္က်၏။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္စိတ္ကူးႏွင့္က်ေနာ္ ေသနတ္ေမာင္းကို တမင္ဖိၿပီး ႏွိမ့္ၿပီးဆြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔မွ သာ ပစ္မွတ္ကိုလြဲသြားမည္ မဟုတ္ပါလား။



(ခ)

၁၉၉၄ - ခု၊ ဖားအံၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာတြင္းတေနရာ ...။
အေဖာ္ေတြနဲ႔ကြဲသြားသည္မွာ နာရိ၀က္နီးပါးရိွၿပီ။ လူသြားလမ္းကေလးအတုိင္း အသြားအျပန္ေလွ်ာက္ သည္။ လမ္းခြဲ တခုႏွစ္ခုအတိုင္း လိုက္ေလွ်ာက္သည္။ တခါတရံ သစ္ပင္ၿခံဳပင္မ်ားၾကားတြင္ လူသြားလမ္းကေလးမွာ ဆံုးသြား၊ ေပ်ာက္သြား၏။ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနရင္းက နားကို အစြမ္းကုန္စြင့္ထားရသည္။ လူသံ လံုး၀မၾကားရ။ က်ေနာ္ စိတ္ပူလာရသည္။ က်ေနာ့္ေရွ႕က သြားႏွင့္ၾကသူမ်ားက ေနာက္ကလိုက္လာသူ က်ေနာ့္ကို သည္းခံၿပီး မေစာင့္ပဲ ေရွ႕ကိုပဲ ဆက္သြားေနၾကၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က သူတို႔ေနာက္ကလိုက္သည့္လမ္း မဟုတ္တဲ့ တျခားလမ္းကြဲတခုခုကိုပဲ အမွတ္မထင္ေလွ်ာက္လာခဲ့မိသည္လား။ မေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ေတာကလည္း နက္သထက္နက္လာခဲ့သည္။ လူသြားလမ္းကလည္း ေပ်ာက္လုမတတ္မထင္မရွားျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ေအာ္ဟစ္ၾကည့္မိသည္။ ရပ္ၿပီး နားစြင့္သည္။ က်ေနာ့္ေအာ္သံသာ ဟိန္းသြားသည္။ မည္သည့္အသံမွ် ျပန္ၿပီး မၾကားရ။ ေတာအုပ္တခုလံုး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြား၏။
ေၾကာဖက္တြင္ သိုင္းလြယ္ထားသည့္ ေသနတ္ကိုျဖဳတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ခရီးထြက္လာ သည့္ ရဲေဘာ္ေလး “ေ၀ွ႔စာ” ဆီက ၀ိုင္းကူၿပီးထမ္းသည့္ သေဘာအားျဖင့္ ခဏယူထားလိုက္သည့္ အမ္ ၁၆ ေသနတ္ကို ေမာင္းတင္လုိက္သည္။ သည္ေနရာတ၀ိုက္တြင္ နအဖစစ္တပ္မ်ား မရိွႏိုင္ဘူးဟု ေျပာခဲ့သည့္ ဗိုလ္သိန္းစိုး၏ စကားကို က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသနတ္ေျပာင္းကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ခ်ိန္လိုက္သည္။ မ်က္ေစ့ ကိုစံုမွိတ္ၿပီး ေသနတ္ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညိႇဳးထည့္လိုက္သည္။ ေမာင္းကို ဖိညႇစ္ခ်လိုက္သည္။ ေသနတ္သံဟု ထင္ရသည့္ အသံႀကီးတခု က်ေနာ့္အနားမွကပ္ၿပီး ၾကားလိုက္ရ၏။ က်ည္ဆံတေထာင့္ ...၊ သစ္ရြက္မ်ားကို ျဖတ္ တိုက္သြားသည့္ တျဖစ္ျဖစ္ျမည္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
က်ေနာ္ ... မ်က္လံုးမ်ား ႐ုတ္တရက္ျပန္ၿပီး မဖြင့္ႏိုင္ေသး ...။ ေသနတ္ကိုလည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အေ၀းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လက္ကိုဆန္႔ႏိုင္သမွ်ဆန္႔ၿပီး ကိုင္ထားလိုက္၏။ လက္ထဲမွ ေသနတ္မွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ...။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ရထားတစင္း အ႐ိွန္ျပင္းစြာ ေမာင္း၀င္လာေလေတာ့၏။

(ဂ)

၁၉၉၅ - ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၊ (၃) ရက္။ မာနယ္ပေလာက်အၿပီး ... (၇) ရက္ေျမာက္ေန႔။
ေဖြးေပါလူရြာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္ ... ။
ေဆး႐ံု၀န္းၿခံ၀တြင္ ထမ္းစင္တခုထမ္းၿပီး ထြက္လာသည့္လူအုပ္ကို လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ရ၏။ ထမ္းစင္ ေပၚကို က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္သည္။ ေစာင္တထည္ျဖင့္ အုပ္ထားသည့္ လူတေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေယာက်္ာား မိန္းမဟူ၍မူ မခြဲျခားတတ္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ လူေသအေလာင္းတခုပင္ျဖစ္သည္။
ေဆး႐ံု၀န္းထဲ သစ္ပင္မ်ားေအာက္တြင္ လူေတြအုပ္စုလိုက္႐ိွေနၾကသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားခ်ကာ၊ တခ်ဳိ႕က ေျမႀကီးေပၚတြင္ သည္အတိုင္းလဲေလ်ာင္းအနားယူေနၾက၏။ သူတို႔အားလံုး စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ေတာ့ တန္းစီထားသည့္ ကုတင္တန္းႏွစ္ခုၾကား၊ လူသြားလမ္းေပၚတြင္ လူနာေတြ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနရာအခက္အခဲေၾကာင့္ လူမမာမ်ားကို လူသြားလမ္းေပၚမွာပင္ ေနရာခ် ထားရ၏။ တခ်ဳိ႕ လူမမာမ်ားမွာ အခင္းမပါ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ သည္အတိုင္း ေစာင္ကို ေခါင္းအံုးၿပီးအိပ္ေနၾက၏။
ေဆးနံ႔ ေခၽြးနံ႔မ်ားကို က်ေနာ္႐ွဴမိသည္။ လူနာတခ်ဳိ႕ လူနာေစာင့္တခ်ဳိ႕ကို ေရွာင္ကာရွားကာ၊ ေက်ာ္ကာ ခြကာႏွင့္ပင္ ကုတင္တလံုးဆီ က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကင္မရာတလံုး လက္ကကိုင္လ်က္၊ လြယ္အိပ္တလံုးလြယ္လ်က္၊ ေက်ာ္ခြသြားေနသည့္ က်ေနာ့္ကို လူတခ်ဳိ႕က လိုက္ၾကည့္ၾက၏။ ေဆး႐ံုတခုလံုး ၿငီးသံျငဴသံမ်ား၊ စကားေျပာသံမ်ား ဆူညံလ်က္႐ိွ၏။
ကုတင္တလံုး၏ ေျဖရင္းတြင္ က်ေနာ္သြားၿပီးရပ္လိုက္သည္။ ကုတင္ေဘးတြင္ အခင္းမပါပဲ အိပ္ေနသည့္ ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးက က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ထရပ္ၿပီး အားယူသည့္ အၿပံဳးႏွင့္ ႀကိဳဆို၏။
“ ဘယ္ႏွယ္ေနေသးလဲ အေနာ၊ လူမမာ သက္သာရဲ႕လား”
လူနာေစာင့္ ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက မ်က္လံုးမ်ားကို လက္ဖမိုးႏွင့္ပြတ္ေနေသး၏။ က်ေနာ္ေျပာသည့္ စကားကို သိတ္ၿပီး နားမလည္သလိုျဖစ္ေန၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ လူနာ၏မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္လာခဲ့၏။ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လဲေလ်ာင္းေနသည့္ လူနာက က်ေနာ့္ကို ခတ္ယဲ့ယဲ့အသံႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။
“ေအာ္ .. ဆရာႀကီး”
“ ဘယ္လိုေနေသးလဲ၊ သက္သာရဲ႕လား၊ ဒီကေန႔ က်ေနာ္နဲ႔ စကားနည္းနည္းေျပာလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား”
လူနာက ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္လူးလြန္႔ၿပီး အားယူ၏။
“ ရ ... ရပါတယ္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာႀကီး ဒီဖက္ကိုလာပါလား ...”
ကုတင္ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည့္ ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို လူနာက ကရင္ဘာသာျဖင့္ တစံုတရာ တဆက္တည္း ေျပာလိုက္၏။ ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေနရာဖယ္ေပးရန္ ဟန္ျပင္ေလသည္။
“ ေန ... ေနပါေစ အေနာ၊ ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ ကုတင္ေဘးမွာကပ္ၿပီး လုပ္ရင္ရပါတယ္၊ ေအာ္ ... ဒါေတြက လူနာနဲ႔ အေနာအတြက္ က်ေနာ္ယူလာတာပါ”
က်ေနာ္က လက္ထဲက ဂၽြတ္ဂၽြတ္အိပ္ႏွင့္ထည့္လာသည့္ လိေမၼာ္ရည္ဗူးႏွင့္ ကိတ္ေျခာက္ထုပ္ကို ကရင္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးထံ ကမ္းေပးလိုက္၏။
“ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ပါ ... ၊ က်ေနာ္ အခု၊ ပထမ ... ဓါတ္ပံု အရင္႐ိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ...၊ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ား စကားနည္းနည္းေျပာတာကို အသံဖမ္းစက္နဲ႔ ဖမ္းၾကည့္မယ္၊ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံု တစ္ပံု ႏွစ္ပံုေလာက္ ႐ိုက္မယ္ေနာ္ ...၊ အေနာကိုေရာေပါ့”
မေန႔တုန္းက ေဆး႐ံုအုပ္ဆရာမႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့သည္။ က်ေနာ္က ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ ဒီဗြီဘီက သတင္းေထာက္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ မာနယ္ပေလာတိုက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့သူ ရဲေဘာ္တဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခြင့္ျပဳရန္ ခြင့္ေတာင္း၏။ ဆရာမႀကီးက ေျခေထာက္တဖက္ ဆံုး႐ွဳံးသြားရသူ ရဲေဘာ္ေလးတဦးႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ရရန္ စီစဥ္ေပး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီကေန႔ေတာ့ မေန႔က စီစဥ္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း ေဆး႐ံုေပၚကို ေနာက္တေခါက္ က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္အေတြးထဲ၌ မာနယ္ပေလာစစ္ပြဲတြင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ပါ၀င္ပါတ္သက္ခဲ့သည့္ ရဲေဘာ္တဦးႏွင့္ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းခ်င္ေန၏။ ထိုရဲေဘာ္၏သေဘာထားအျမင္ကို သိခ်င္ေန၏။ ထိုရဲေဘာ္၏ခံစားခ်က္မ်ားကို မွတ္သားခ်င္ေနသည္။ ေရဒီယိုမွတဆင့္ အသံလႊင့္ေပးခ်င္ေနသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ... မင္း ... အဲဒါ ဘာလုပ္တာတုန္း”
က်ေနာ္ ေနာက္ေၾကာဖက္မွ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံေၾကာင့္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္ က်ေနာ့္ လက္မ်ားေအာက္သို႔ က်သြားရ၏။ ေနာက္ကို ကမန္းကတန္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ရ၏။
“မင္း ... အဲဒါ ဘာလာလုပ္တာတုန္း၊ သြား ... သြားစမ္းကြာ၊ မင္း ... အခု ထြက္သြားစမ္း၊ အလကား”
ကုတင္ေပၚက လူတေယာက္ ...။ ေဒါသ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ...။ ခႏၶာကိုယ္ကို ထထိုင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေန၏။ သူ႔ေဘးက လူတေယာက္က ယင္းပုဂၢိဳလ္၏လက္ေမာင္းကို ဖိကာ ေျဖာင့္ဖ်ေန၏။ တားေန၏။ ေဒါသထြက္ေနသည့္ ထုိပုဂၢိဳလ္၏ကိုယ္ေပၚတြင္ ေသြးမ်ားစြန္းထင္းေနသည့္ ေစာင္စုတ္တထည္ၿခံဳထား၏။
“ေဟ့ေကာင္၊ ဘာရပ္ၾကည့္ေနတာလဲကြ၊ မင္း ... ဒါ ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ မင္းတို႔ဒီလို လာလုပ္ေတာ့ ေကာ ၊ ဘာထူးမွာလဲ၊ အလကား ... ၊ ေနစမ္းပါဦး ... မင္းတို႔အခုလို လာလုပ္ေတာ့ေကာ ... ငါတို႔ ေျခေထာက္ေတြ ျပန္ေကာင္းလာမွာလား၊ သြား .... သြား ... အခုထြက္သြား ... ငါ ..........”
ကုတင္ေပၚက ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေျပာေနသည့္ လူနာ၏အသံေၾကာင့္ ေဆး႐ံုတခုလံုး လူသံေတြ တိတ္က်သြားရ၏။ လူေတြအားလံုး က်ေနာ္တို႔ဖက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ကုန္ၾက၏။ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာ သည့္ ျပႆနာအေပၚ က်ေနာ့္မွာ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ေျပာဆိုရမည္ကို မသိႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေန၏။
က်ေနာ္က လက္ထဲက ကင္မရာကို လြယ္အိပ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစကား ေျပာရန္ စီစဥ္ထားသ္ည့ လူနာဖက္ကိုလွည့္ၿပီး ၿပံဳးျပလိုက္ရ၏။ ၿပီးေတာ့မွ ေဒါသထြက္ေနသည့္ လူနာဖက္သို႔ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာမူ၏။
“ ကိစၥမရိွပါဘူး ေနာင္ႀကီး၊ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ...၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔”
ေဆး႐ံုေပၚက ဆင္းခ်လာသည့္ က်ေနာ့္ေျခေထာက္မ်ားမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခြညႊတ္က်လုမတတ္ အားအင္ မ်ား ကုန္ခမ္းေနခဲ့၏။ က်ေနာ့္နားထဲ၌ ကုတင္ေပၚက လူနာ၏ ေအာ္ဟစ္ေမာင္းထုတ္ေနသည့္အသံကို ၾကားေနရ ၏။ ဆံပင္မ်ား မ်က္ႏွာေပၚ ဖ႐ိုဖရဲ က်ေနလ်က္၊ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ...။
ေဆး႐ံု၀န္းထဲမွ ထြက္ခြာလာသည့္အခ်ိန္တြင္ သံလြင္ျမစ္၏တဖက္ကမ္း မာနယ္ပေလာဆီက လက္နက္ ႀကီးပစ္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရေလသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လာေနရင္းက ေနာက္တခ်ိန္ ထပ္ၿပီး ေဆး႐ံုဆီ လာသင့္ မလာသင့္ ေ၀ခြဲလို႔မရေအာင္ ရိွေနခဲ့၏။
ထိုညက ... မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို လွပ္ကာ မြန္ဂိုလီးယားကဗ်ာဆရာ “ခ်ဳိအီဇင္ ဆူရင္” ရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဖတ္ခဲ့မိေလသည္။ ။

စစ္

စစ္ျဖစ္လ်င္
သခင္မဲ့ေသာ အိမ္ႏွင့္
အိမ္မရိွေသာသခင္ကို ေတြ႕မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
ခင္ပြန္းမရိွေသာ ဇနီးႏွင့္
ဇနီးမရိွေသာ ခင္ပြန္းကိုေတြ႕မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
အေဖမရိွေသာသားႏွင့္
သားမရိွေသာ အေဖကိုေတြ႕မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
ေျခေထာက္မရိွေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္
ခႏၶာကိုယ္မရိွေသာ ေျခေထာက္ကိုေတြ႕မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
ကၽြဲႏြားမရိွေသာ စားက်က္ႏွင့္
စားက်က္မရိွေသာ ကၽြဲႏြားတို႔ကိုေတြ႕မည္။

စစ္ျဖစ္္လ်င္
ယမ္းေငြ႕ေတြေ၀၍
ကပ္ေရာဂါမ်ားႏွင့္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ႀကံဳမည္။

ငါတို႔ စစ္ကို ႏွိပ္ကြပ္ၾကပါစို႔။
ငါတို႔ စစ္ကို မျဖစ္ၾကပါစို႔။ ။


(၁၉၇၃-ခု၊ စက္တင္ဘာလအတြင္း ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ပ်က္ျပားရျခင္း ၃၅ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ)


ေမာင္သစ္ဦး


ကိုးကား။ ။ ၁၉၉၃၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္၊ International မဂၢဇင္းတြင္ပါရိွသည့္ TNN ဘာသာျပန္ေသာ “War” ကဗ်ာကို အသံုးျပဳေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ရက္က မဇၥ်ိမအြန္လိုင္းတြင္ တင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ စာမူျဖစ္ပါတယ္။)