စိန္ေျပာင္းသံ ဆိုင္းသံဗံုသံႏွင့္ လေရာင္လိမ္းက်ံ ပန္းပြင့္မ်ား

၁၉၉၄-ခု၊ မတ္လ၊၁၉-ရက္၊ စေနေန႕ ... ။
ခန္႔မွန္းရခက္တဲ့ တေနရာဆီက လက္နက္ႀကီး ပစ္ခတ္သံ ႏွစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေက်ာက္ျဖာရြာမွာ စခန္းခ်ထားတဲ့ နအဖစစ္တပ္ တပ္မ ၉၉ လက္ေအာက္ခံ၊ ခလရ ၃၂ ဆီက ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ အသံမ်ားပဲျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ညေနပိုင္း ကို ေရာက္ရင္ ဒီေဒသတ၀ိုက္မွာေတာ့ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သံ ၾကားၾကရတဲ့ အျဖစ္ဟာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။


“ေကြေလ” ရြာက အထြက္ ေခ်ာင္းကူး၀ါးတံတားတဖက္ထိပ္မွာ ဦးကေသးဖိုး၊ ေ႐ႊအုပ္ေက်းနယ္ဥကၠဌ နဲ႕ အတြင္းေရးမႉး တို႕သံုးဦး ရပ္ၿပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
“ေနာက္ႏွစ္ၾကရင္လည္း လာခဲ့အုန္း ကိုၿငိမ္း”
“ဦးကေသးဖိုး” ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာတခ်ိဳ႕ က်ေနာ္ေတြ႕ရတယ္။ ေတာပုန္းႀကီး ဦးကေသးဖိုး က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့အသံဟာ သိသာထင္ရွားစြာ အလြမ္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတယ္။
“ျပန္လာမယ္စိတ္ခ်၊ ဒါေပမယ့္ အခုလို စစ္ေျမျပင္သတင္းေထာက္တေယာက္အေနနဲ႕ေတာ့ ျပန္မလာခ်င္ဘူး၊ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းေတြဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္လာေတြ႕တဲ့ စစ္ႀကီးၿပီးသြားလို႕ ေပ်ာ္႐ႊင္လြတ္လပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတေယာက္အေနန႔ဲပဲ ျပန္လာ ခဲ့မယ္ ...”
ဒီလိုဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဆႏၵက ျပည့္၀ႏိုင္ပါ့မလား။ အသံထြက္ၿပီး မေျပာခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္စကားေတြကို ေတာပုန္းႀကီး “ဦးကေသးဖိုး” ၊ ေကာင္းေကာင္းႀကီးခံစားလို႕ ရႏိုင္မွာပါ။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြေပၚက စာသားေတြကို ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ အင္မတန္ရင့္က်က္လြန္းတဲ့ ဦးကေသးဖိုး၊ ေကာင္းေကာင္းဖတ္ႏိုင္မွာပါ။ သူနဲ႕က်ေနာ္ (၁၅)ရက္တိတိ အတူေန၊ အတူသြား၊ အတူစား၊ အတူတူအိပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွတ္တဲကေလးေပၚမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့ၾကတယ္။ ေၾကကြဲဖို႕ေကာင္းတဲ့အခ်က္က “ဘယ္ေတာ့ ၿပီးဆံုးမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္တဲ့ ဒီစစ္ႀကီးထဲမွာ ဒီစစ္ႀကီးကို ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုတိုက္ရမလဲဆိုတဲ့ အေျဖကို သူတခါမွ စဥ္းစားလို႕မရႏိုင္ခဲ့ဘူး” ဆိုတဲ့ သူကိုယ္တိုင္ေျပာျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေၾကကြဲခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႕အားလံုး ေၾကကြဲခဲ့ၾကရတယ္။
၀ါးတံတားေလးထိပ္မွာ သူတို႕ရပ္ေနခဲ့ၾကတာကိုသိေပမယ့္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာက္ကို တခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႕ကို က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ထပ္မံႏႈတ္မဆက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာႀကီး “ေရာဘတ္ဖေရာ့စ္” ရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲကလို “ညိဳ႕ဆိုင္း၊ နက္႐ိုင္း၊ ေတာတန္းကျဖင့္ လွေပသား။ ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ တည္ရမယ့္ကတိေတြနဲ႔ပါလား၊ မအိပ္ခင္ သြားရဦး မယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ႔ပါလား...။ ” ဆိုတဲ့ စာသားကို သတိရေနမိတယ္။
တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ခရီးတြင္လာေတာ့ လူသြားလမ္းဟာ အနိမ့္ပိုင္းကို ခတ္ေျပေျပေလး ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ အခုလို ေတာ နက္တယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ေနရာမ်ဳိးကိုေရာက္ရင္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး “ဖားေတး” ရဲ႕ ေျခသံက ပိုၿပီး အသံျပင္းလြန္းတယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ သူဟာ ေမြးကတည္းက ဖိနပ္မစီးခဲ့ဖူးဘူးလို႕ဆိုပါတယ္။ ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ သူ႕ေျခသံကို နားေထာင္ရင္း၊ တပ္မဟာမႉး “ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္လင္း” ေျပာဖူးတဲ့ စကားတခြန္းကိုေတြးၿပီး ၿပံဳးမိျပန္တယ္။
“ကိုၿငိမ္း ခင္ဗ်ား မာနယ္ပေလာျပန္ရင္ ဖားေတးအတြက္ ဖိနပ္တရံ၀ယ္ၿပီး ပို႕လိုက္စမ္းဗ်ာ၊ ဒီမွာေတာ့ သူနဲ႕ေတာ္တဲ့ဖိနပ္ ဘယ္မွာမွ ၀ယ္လို႕မရဘူး၊ အဲဒါ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆိုဒ္အႀကီးဆံုးကိုရွာၿပီး ၀ယ္ပို႕လိုက္စမ္းပါ၊ ဒီေကာင္ႀကီး ဖိနပ္စီးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာ က်ဳပ္ ျမင္ဖူးခ်င္ လို႕ ”
တပ္ၾကပ္ႀကီး“ဖားေတး” ရဲ႕ ေျခေထာက္ကို က်ေနာ္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္အထင္ တံေတာင္နီးပါးရိွတဲ့ ေျခဖ၀ါးပိုင္ရွင္လို႕ေတာင္မွ ေျပာလို႕ရမယ္ထင္တယ္။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ေျခဖ၀ါးမ်ဳိးနဲ႕လိုက္မယ့္ “ဖိနပ္” ကိုေကာ ၀ယ္လို႕ရႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သံသယ၀င္မိတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ဖားေတးကို က်ေနာ္စၿပီးေတြ႕ေတာ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႕စည္းပံု ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္းကို ၾကည့္ၿပီး၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ “သူ႕ ကၽြန္မခံၿပီ” ၀တၳဳထဲက “အၾကပ္ႀကီးေပါက္လွ” ကို ခ်က္ခ်င္းသြားေတြးမိတယ္။ အခုေတာ့ ေရွ႕ကလမ္းေလွ်ာက္သြားေနတဲ့သူ႕ကို က်ေနာ့္ စိတ္ထဲက နာမည္ေျပာင္းေပးလိုက္ရရင္ေကာင္းမလားလို႕ စဥ္းစားေနရျပန္ၿပီ။ “ေျခရာတစ္ေတာင္၊ ေမာင္မဲေခါင္” ဆုိတဲ့ နာမည္ပဲေပါ့။
အနိမ့္ပိုင္းကိုေရာက္ေလ၊ ေတာက နက္လာေလ။ ေတာကနက္ေလ ေနေရာင္က ေမွာင္လာေလ။ ေနေရာင္ေမွာင္လာေလ စိမ့္ေအး သထက္ စိမ့္ေအးလာေလေလ ...။ တေနရာေရာက္ေတာ့ လူသြားလမ္းဟာ လူတကိုယ္စာသာသာေလာက္သာရိွတဲ့ ႐ိႈကေလးတခု ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၊ ေရစိမ့္ေနတဲ့ လူသြားလမ္းေပၚေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေရစပ္စပ္ကိုနင္းၿပီး ေလွ်ာက္လာေတာ့ ဒါဟာျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္းေလးတခုကို လူသြားလမ္းလုပ္ထားတာလားလို႕လည္း ေတြးမိပါတယ္။ စိမ့္ထဲက ျပန္ထြက္ေတာ့ လူသြားလမ္းေဘးက ကၽြန္းပင္တပင္ရဲ႕ ခါးလည္မရိွတရိွေနရာမွာ ဓါးနဲ႕ပိုင္းၿပီး ခုတ္ခြါထားတဲ့ေနရာကို က်ေနာ္ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
“ဘာျပဳလို႕မ်ား ဒီေလာက္လွတဲ့ ကၽြန္းပင္ကို ဓါးနဲ႕ခုတ္ခြါခ်ထားတာလဲ မသိဘူးဗ်ာ။ ဘယ္သူကမ်ား လက္ေဆာ့သြားသလဲ မသိပါဘူး”
“အဲဒါ ဓါးနဲ႕ခုတ္ၿပီး ခြါထားတာ မဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး၊ ၀ံတေကာင္က ပါးစပ္နဲ႕ကိုက္၊ လက္နဲ႕ခြါခ်ထားတာ”
“ဗ်ာ”
“ ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာႀကီး၊ ၾကက္တည္တဲ့လူုကို ၀ံက လိုက္ကိုက္ရင္းက၊ ၾကက္တည္တဲ့လူ ဒီသစ္ပင္ေပၚတက္ေျပးတာ ေဒါသျဖစ္ၿပီး ကိုက္ခြါထားတာ”
က်ေနာ့္ေျခလွမ္းမ်ားမွာ အလိုလိုေႏွးသြားရပါတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ လိုက္ၾကည့္မိတယ္။
“ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး ဆရာႀကီး၊ အဲဒီ ၀ံကို က်ေနာ္တို႕ ပစ္သတ္ၿပီးၿပီ၊ လူကေတာ့ ရင္ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး ေသတာပဲ၊ လိုက္သာလိုက္ပါ၊ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး”
တပ္ၾကပ္ႀကီးဖားေတးက ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္၊ က်ေနာ့္ေျခသံကို နားစြင့္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ အေနအထားကို ရိပ္မိသြားဟန္ တူပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖို႕ေတာ့ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ လိုက္လာရေပမယ့္၊ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လွ်ဳိႀကီးထဲကို လည္ျပန္တၾကည့္ ၾကည့္နဲ႕ လုပ္ေနခဲ့မိပါတယ္။
လွ်ဳိထဲကထြက္ၿပီး အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ ေျမျပင္ေပၚေရာက္လာေတာ့ ေအးစိမ့္ေနတာေပ်ာက္ၿပီး၊ ပူအုိက္လာရျပန္တယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို ေနေရာင္ျခည္နဲ႕လည္း တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕ခြင့္ရလာပါတယ္။ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ (၄)နာရီ ထိုးကာနီးၿပီ။ “ေကြေလ” ရြာက ထြက္ေတာ့ (၁)နာရီ။ အခုဆိုရင္ (၃)နာရီ ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။
ေတာင္ကမၻားယံေကြ႕တခုကို ခ်ဳိးအေကြ႕မွာ၊ က်ေနာ့္ ေျခလွမ္းမ်ား အလိုလိုရပ္တန္႕သြားရတယ္။ ေလးငါးဧကေလာက္ က်ယ္ျပန္တဲ့ ေျမကြက္လပ္ႀကီးေပၚမွာ အင္မတန္လွတဲ့ ေတာ႐ိုင္းေနၾကာပန္းခင္းႀကီး တကြင္းလံုး ၀ါ၀ါထိန္လွ်က္။ ပန္း႐ိုင္းေနၾကာခင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္မွာ အလိုလိုအေမာေျပသြားခဲ့ရပါတယ္။
“ေကာ္ဟဲ” ရြာကိုေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္စျပဳၿပီ။ ရြာလည္ေရာက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ လံုး၀မရိွေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႕ တပ္ၾကပ္ႀကီး ဖားေတးတို႕ အုတ္တံတိုင္းတခုေဘးကကပ္ၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႕ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကရပါတယ္။ အလင္းေရာင္မႈံ၀ါး၀ါးေအာက္မွာ ထံုျဖဴျဖဴအုတ္ တံတိုင္းဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မဆံုးႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ကိုသြားမယ္၊ ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕မယ္၊ ဘယ္မွာ နားမယ္၊ ဘယ္မွာ ထမင္းစားမယ္၊ ဘယ္မွာ ညအိပ္မယ္ ဆိုတာေတြကို ေတြးမိေပမယ့္ ဒါေတြအားလံုး တပ္ၾကပ္ႀကီးဖားေတးကို ထုတ္ေဖာ္ေမးျခင္းမရိွပဲ သူ႕ေနာက္ကပဲ သူ႕ကိုမီွေအာင္ လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။
“ဒီေနရာမွာပဲ က်ေနာ္တို႕တညအိပ္မယ္ ဆရာႀကီး၊ ႐ြာထဲက အိမ္မွာဆိုရင္ လံုၿခံဳေရး စိတ္မခ်ရဘူး၊ အခု ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရိွၿပီလဲ”
က်ေနာ္က ဓါတ္မီးကို လက္ျဖင့္အုပ္၍ နာရီကိုၾကည့္သည္။
“ (၇) နာရီ”
“ဒါဆိုရင္ ... ေနာက္ထပ္ တနာရီေလာက္ရိွမွ သူႀကီးလာေတြ႕လိမ့္မယ္၊ အဲဒီၾကမွ ထမင္းစားရမယ္”
အလင္းေရာင္ မႈိန္ျပျပေအာက္မွာပင္ ေနရာထိုင္ခင္းျပင္ၾကရပါတယ္။ သရက္ပင္ေတြ ထူထပ္စြာေပါက္ေနတဲ့ ေတာအုပ္တခု။ ဒါမွ မဟုတ္ သရက္ၿခံတခုျဖစ္မယ္လို႕လည္း ေတြးမိတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖားေတးက က်ေနာ့္အတြက္ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္မွာ စစ္ပခက္ခ်ည္ေပးပါ တယ္။ က်ေနာ္က ျငင္းေပမယ့္ သူက လက္မခံပါဘူး။ က်ေနာ္က ပခက္နဲ႕အိပ္ၿပီး သူက သစ္ပင္ေျခရင္းမွာပဲအိပ္မယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေျပာမရ တာေၾကာင့္၊ က်ေနာ့္မွာ ပါလာတဲ့ ေစာင္ပိုင္းေလးကို ေၾကာပိုးအိပ္ထဲကထုတ္ၿပီး သူ႕အတြက္ ခင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
အိပ္ယာထိုင္ခင္းျပင္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႕ေဘးက ျဖတ္လာခဲ့ရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းဆီက ဆိုင္းသံဗံုသံေတြ ၾကားလာရပါတယ္။ မိဆိုင္းေတာင္ေပၚဘုရား၊ ဗုဒၶပူစနိယပြဲေတာ္အတြက္ အတီးအမႈတ္ ေလ့က်င့္ၾကတာလို႕ ထင္ရပါတယ္။
တပ္ၾကပ္ႀကီးဖားေတးေျပာသလိုပဲ၊ ၉ နာရီေလာက္မွာ ေကာ္ဟဲရြာသူႀကီးနဲ႕ ရြာသားတေယာက္ေရာက္လာလို႕ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားၾကရပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြခူးလာလို႕ ထမင္းကို ငွက္ေပ်ာရြက္ေပၚထည့္ၿပီး စားလိုက္ၾကပါတယ္။
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ၊ ခ်ဳိင့္ထဲက ဟင္းကိုစားၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္တင္တင္ရိွတာနဲ႕ ဘာဟင္းလဲလို႕ေမးမိတယ္။ မရမ္းသီးနဲ႕ ပုဇြန္ ခ်ဥ္ေရဟင္းလို႕ သိရပါတယ္။ ဆာလြန္းမက ဆာလြန္းေနေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းေအာက္မွာပဲ ထမင္းကို တ၀တၿပဲ စားရပါတယ္။ သူႀကီး နဲ႕ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖားေတးတို႕ ကရင္လို စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းေျပာၿပီး ျပန္သြားေတာ့ က်ေနာ္က ပခက္ေပၚေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေခါင္းတျပဴျပဴ လုပ္လာေနတဲ့ လေရာင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ထမင္းလံုး စီေနမိၿပီ။
ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့တာလဲ မသိပါဘူး။ ခ်မ္းလြန္းလို႕ ႐ုတ္တရက္ ႏိုးလာေတာ့ သစ္႐ြက္ႀကိဳသစ္႐ြက္ၾကားကတဆင့္ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ လေရာင္ေတြ ပဆစ္အိမ္ဖြဲ႕ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေစာင္ပိုင္းခင္းၿပီး အိပ္ေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖားေတးဆီက၊ အသက္႐ႉသံျပင္းျပင္းကို ၾကားေနရပါတယ္။
အခုလို လေရာင္ေတြ ၀င္း၀င္းပေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ၊ လမ္းခြပ္လပ္မွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေနၾကာပန္း႐ိုင္းခင္းႀကီးကို ေျပးၿပီးၾကည့္ခ်င္လွပါတယ္။ လေရာင္ေအာက္က လေရာင္ေတြလိမ္းက်ံထားတဲ့ ေနၾကာပန္းခင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား လွပလြန္းေနေလ မလဲ ...။

ၿငိမ္းေ၀
(မဇၥ်ိမအြန္လိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးတဲ့ စာမူျဖစ္ပါတယ္။)