စာမ်က္ႏွာႏွစ္ခုကုိ ဖတ္ရွဳမိျခင္း

( က )
ႏွလုံးသားကုိ ေအးခဲသြားေစတဲ့ သည္အဖ်ား
ေနာက္ဆုံးပါးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္လုိ
ခုထိ ငါမွတ္မိေနေသးရဲ ့။
ေန ့ခင္းနဲ ့တူတဲ့ သည္ည
ၿပီးေတာ့ ျပာပုံေတြၾကားထဲက
ေၾကကြဲေနတဲ့ အရိပ္တခု
အခုထိ ငါမွတ္မိေနေသးရဲ ့။
မီးေလာင္ေနတဲ့ အနံ ့ဟာ
စိတ္မခ်မ္းေျမ ့မွဳလုိ
စူး၀ါးၾကမ္းရွ ေနရဲ ့။
သည္အနံ ့ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ကုိမခြါ
ေက်းရြာေတြရဲ ့ျပာမွဳံမ်ားလို
တုိက္ဖြိဳက္ေရာဂါ ကေယာင္ကတမ္း
ေ၀ဒနာရဲ ့
အနီေရာင္နဲ ့အနက္ေရာင္ ေကာက္လွဳိင္းစည္းမ်ားလို့
သူစိမ္းဆန္တဲ့ တိတ္္ဆိတ္မွဳသစ္ထဲက
ေသဆုံးသြားတဲ့ လ၀န္းရဲ ့အစိပ္အပုိင္းလို
သည္အနံ ့ဟာ ငါနဲ ့အတူရွိေနရဲ ့။
( ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ဆုိသည့္ လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား ၊ ဘ၀ ...စာအုပ္မွ )


၁၉၅၄ - ခု ၊ ေႏြဦး၊ စလင္းၿမိဳ ့....။
အိပ္ေပ်ာ္ရာက လန္ ့ႏုိးလာခဲ့သည္။ မ်က္ေစ့က်ိန္းမတတ္ အလင္းေရာင္မ်ားကုိ ေတြ ့လိုက္ရသည္။ မလွမ္း မကမ္းက ေျခသံမ်ားကိုၾကားရသည္။ ပူေႏြးနဴးညံ့ သည့္လက္တဖတက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္မိသည္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ လက္တဖက္က သူ ့ေခါင္းေပၚ အသာအယာတင္လ်က္။
“သား၊ အိပ္ေနေလ၊ အေမရွိတယ္၊ အသာေလးအိပ္ေန”
ေခါင္းကုိေမါ့ၿပီးၾကည့္သည္။ ျခံစည္းရုိးအျပင္ဖက္၊ ျခံ၀န္းေဘးက လမ္းခင္းလိပ္သဲေက်ာက္တုံးမ်ား ႏွင့္ျမင္းခြါမ်ားပြတ္တိုက္မိသံၾကားရသည္။ ခရာတုတ္သံၾကားရသည္။ ျမင္းခြါသံမ်ားမွာေ၀းကြာသြားေန၏။ အလွမ္းေ၀းလြန္းသည့္တေနရာမွ လူသံမ်ားကုိၾကားရသည္။ ေဗ်ာက္အုိးေဖါက္သံမ်ားမွာ တၿမိဳ ့လုံးကုိလြမ္း မုိးလ်က္။ မီးေရာင္မ်ားမွာ ရုတ္တရက္၀င္းလက္္လင္းျဖာၿပီးမွ တေျဖးေျဖး အေမွာင္က်သြာ၏။
ေဆးရုံႀကီးဖက္က ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုသံမ်ားၾကားရသည္။ တံခါးမ်ားရုိက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးေနသည့္ အသံမ်ားကုိၾကားရသည္။ ေျခသံမ်ားမွာ နီးလာလိုက္ေ၀းသြားလိုက္ျဖစ္ေန၏။ ေခါင္းေပၚတင္ထားသည့္ မိခင္၏လက္ကသူ ့့နဖူးကိုအသာဖိသည္။သူက မ်ာက္လုံးမ်ားကုိ မိွတ္ကာ ေဗ်ာက္အုိးေဖါက္သံမ်ားကို္ နားေထာင္သည္။ ေဗ်ာက္အုိးမ်ားက တခါတရံ တခ်က္ခ်င္း။ တခါတရံအတဲြလိုက္။ တခါတရံ နားကြဲလုမတတ္ ေပါက္ကဲြျမည္ဟီးလ်က္။
မိခင္၏ကုိယ္နံ ့ေၾကာင့္သူ ့မွာသတိၱမ်ားျပည့္လာရ၏။ ေန ့ခင္းေၾကာင္ေတာင္ပမာ အလင္းေရာင္မ်ား လင္းျဖာလုိက္သည့္ ညကုိသူေၾကာက္သည္။ မိုးၿခိမ္းသံမ်ားလို ေဗ်ာက္အုိးေဖါက္သံမ်ားကုိ သူေၾကာက္သည္။ အေမွာင္္ထုေအာက္က ေျခသံမ်ားကုိသူေၾကာက္သည္။ သို ့ႏွင့္သူသည္ မိခင္၏လက္ကုိဆုုပ္ကုိင္ရင္း....၊မိခင္ ၏ခႏၡာကုိယ္ႏွင့္တုိး၀င္ပူးကပ္ရင္း ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားရ၏။
အိပ္ေပ်ာ္ရာကနိဳးေတာ့ သူ ့ခႏၡာကိုယ္မွာအိပ္ယာထဲတြင္လဲေလ်ာင္းလ်က္။ သူက ကမန္းကတန္း အိ္မ္ေရွ့ကိုထြက္သည္။ မိခင္ကုိရွာသည္။ အိမ္ေရွ့ခန္းတြင္ လူတခ်ိဳ ့ထိုင္ေနၾကသည္။ မိခင္ကုိ ကုလားထုိင္ တစ္လုံးတြင္ထုိိင္လ်က္ေတြ ့ရ၏။ အမျဖစ္သူ့ကမိခင္၏ေဘးတြင္ တံပ်က္စီးတေခ်ာင္းကုိင္ရင္းရပ္လ်က္။ ညီေလးက ဖခင္၏ရင္ခြင္ထဲတြင္ထုိင္လ်က္။
“ဆရာႀကီး၊ ေဆးရုံက ဆရာ၀န္ႀကီးက ခဏာလာပါအုန္းတဲ့”
ထုိင္္ေနသူအားလုံးထိုင္ရာက ထရပ္လိုက္ၾကသည္၊ ျပတင္းေပါက္က္တဆင့္ ေအာက္ကုိငုံၾကည္ၾက သည္။ ဖခင္က ညီေလးကုိ မိခင္ထံလႊဲကာ အိပ္ေပၚကဆင္းသည္။ ေဆးရုံႀကီးဆီ ခတ္သုတ္သုတ္ ေလ်ာက္သြားေန၏။
ေရကျပင္တြင္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္းလူႀကီးေတြေျပာဆုိေနၾကသည့္ စကားမ်ားကို သူ ့နားထဲ၌ ထပ္ျပန္ တလဲလဲၾကားေနရ၏။
“သစ္ပင္ေတြမွာ လူ ့ဦးေဏွာက္ေတြကပ္ေနတာ။ အဲဒီသစ္ပင္မွာ လူတေယာက္ေယာက္က ကပ္ၿပီၤး ရပ္ေနတုန္း ေခါင္းကုိေသနတ္မွန္သြားလုိ ့ျဖစ္မွာေပါ့၊ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ေျခရင္းမွာေသြးအိုင္ႀကီးရွိေနတာပဲဟာ”
“ရဲစခန္းထဲမွာ ေသြးအုိင္ေတြနဲ ့ဒရြတ္တုိက္ဆဲြသြားတဲ့စြပ္ေၾကာင္းေတြလည္းရွိေနေသးတယ္”
“ေရာက္စုံသူပူန္ေတြက ညေနကတည္းက လွည္းေတြနဲ ့့မသိမသာၿမိဳ ့ထဲေရာက္ေနတာဆုိပဲ။ ကၠဳသိနာရုံဘုရား၀င္းထဲမွာ စခန္းခ်သြားၾကတာ၊ ျမင္းေတြစီးၿပီးတၿမိဳ ့လုံး မေၾကာက္ၾကဖုိ ့၊ အိ္မ္အျပင္ဖက္ မထြက္ၾကဖို ့လိုက္ေအာ္ၾကေသးတယ္၊ သူတို ့ခ်င္း လူခ်င္းမွားၿပီးပစ္ၾက ခတ္ၾကေသးတယ္တဲ့”
“ေဆးရုံတံခါးေတြကုိ ရုိက္ခ်ိဳးဖြင့္ၿပီး ေဆးေတြအကုန္ယူသြားတယ္တဲ့၊ နယ္ပုိင္ႀကီးအိ္မ္ဖက္၊ ၿမိဳ ့ရုိး ေဟာင္းေပၚကုိ သူတို ့က စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ ့တက္ၾကတာပဲ၊ စစ္တပ္နဲ ့ပုလိပ္တန္းလ်ားကုိ အဲဒီေပၚကေနၿပီး အေျမာက္နဲ ့ထုတာတဲ့၊ ဘာရမွလဲ၊ ၿမိဳ ့ရုိးကုန္းထိပ္မွာ နတ္စင္ကရွိေနတယ္ေလ၊ ျမင္းျဖဴရွင္က ျမင္းျဖဴစီးၿပီးတၿမိဳ ့လုံးပတ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လုိ. သူပုန္ေတြ သူ ့အေလာင္း သူဆဲြၿပီးျပန္ဆုပ္သြားရတာ”
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းေတာ့ ေဆးရုံႀကီးေရွ ့တြင္ လူေတြအုပ္လိုက္ေရာက္ေနသည္ကုိ ေတြ ့ရ၏။ အိမ္ေရွ ့ကားလမ္းမေဘး ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ရပ္ကာ ေဆးရုံးႀကီးအေပါက္၀့ကုိ လွမ္းၾကည့္ေန မိသည္။
ဘာ့ေၾကာင့္ရယ္မသိ.....။ သူ ့ရင္ထဲ ၌ထိတ္လန္ ့ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းႏွင့္အေျဖမထြက္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားသာ လုံးေထြးရစ္ပတ္လ်က္ရွိေလသည္။

( ၂ )
သည္မွာေကာ
သစ္ရြက္ေတြၾကားထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့
အိမ္ေတြထဲမွာေကာ
ဘ၀ဆုိတာ တကယ္ရွိရဲ ့လား။
ေကာင္းကင္က တိတ္ဆိတ္
ျပာမွဳန္ေတြက တိတ္ဆိတ္
ပစ္သတ္ခံရသူေတြရဲ ့ၾကက္လွ်ာစြန္းဦးထုပ္ေတြက တိတ္ဆိတ္
အခ်ိန္ကုိ တိုင္းထြာေနတဲ့
ေလးနက္တဲ့ နာရီေသာ့သီးလုိ တင္းမာတဲ့
ႀကိဳးကြင္းတပ္ အသတ္ခံရသူသာလ်င္
မေမာမပမ္း လွဳပ္ယမ္းေနတယ္။
( ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ဆုိသည့္ လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား ၊ ဘ၀ ...စာအုပ္မွ )

သူႏွင့္သူ ့သူငယ္္ခ်င္း‘ခ်မ္းေျမ ့’ တုိ ့စစ္တပ္ဂိတ္ေရွ ့ကုိေရာက္ေတာ့ လမ္းေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ မွ် မရွိပဲျဖစ္ေနသည္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စစ္တပ္ဂိတ္ေရွ ့မွခတ္ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လာၾက၏။ ဂိတ္၀အေစါင့္ တဲကေလးထဲတြင္ စစ္သားတစ္ေယာက္ ေသနတ္လြယ္ရင္းရပ္ေနသည္ကုိေတြ ့ရသည္။ စစ္သားလုပ္သူက သူတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ထို ့ေနာက္တဖက္သို ့မ်က္ႏွာလဲႊသြား၏။
အသက္ဆယ္ႏွစ္ပင္ျပည့္ဟန္မရွိသည့္ သူႏွင့္ ‘ခ်မ္းေျမ ့’ ကိုစစ္သားႀကီးက အေရးမစုိက္သည့္ဟန္ ႏွင့္ ေဆးလိပ္ပင္ မီးညိွၿပီးေသာက္ေန၏။
သူက ဂိတ္၀ႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ျခံ၀န္းေဘးမွကပ္ၿပီးေလ်ာက္သည္။ သူတုိ ့ႏွင့္ငါးကုိက္မွ်အကြာတြင္ တမာပင္တစ္ပင္ရွိ၏။ တမာကုိင္း တစ္ကုိ္င္းကလမ္းဖက္ကုိတုိးထြက္ေန၏။ ထုိသစ္ကုိင္းတြင္ လူတစ္ဦး၏ ဦးေခါင္းျပတ္တခုဆဲြခ်ိပ္လ်က္။ ရွည္လ်ားသည့္ဆံပင္ကုိ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ဆဲြခ်ီကာ သစ္ကုိင္းတြင္ ခ်ိပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။
သူက သစ္ပင္ေျခရင္းအထိ တိုးကာခ်ိပ္ထားသည့္ ဦေခါင္းကုိ အနီးကပ္ၿပီးၾကည့္ခ်င္ေနသည္။ သို ့ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ “ခ်မ္းေျမ့ ” ကသူ ့လက္ကုိဆဲြထား၏။ သို ့ႏွင့္တုိင္သူက သစ္ပင္ရွိရာတုိးသည္။ ခ်ိပ္ထား သည့္ လူဦးေခါင္းးကုိ အေသအခ်ာေမါ့ၾကည့္သည္။
သစ္ကုိင္းတြင္ခ်ိပ္ထားသည့္ ဦးေခါင္းမွာ မ်က္လုံးမ်ားပင္မရွိေတာ့။ မ်က္ႏွာျပင္တခုလုံး ေသြးမ်ား၊ရြံ ့မ်ားေပက်ံလ်က္။ လည္တုိင္မွာ အူလိုလုိ၊ အေရျပားလုိအသားမွ်င္ တခ်ိဳ ့တြဲက်လ်က္။ ေသြးစမ်ားကုိေတြ ့ ရသည္။ ညိဳမဲလွ်က္ရွိေသာ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကုိရြံ ့မ်ား၊ေရမ်ားစုိလူးေနသည့္ဆံပင္မ်ားက ဖုံးအုပ္လ်က္။
ထုိေန ့က ေက်ာင္းတြင္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအခ်င္းခ်င္းစကားေျပာေနၾကသည္။ သူက စာသင္ခန္းထဲ မ၀င္ေသးပဲ ဆရာမႏွစ္ဦး ေဘးတြင္ကပ္ၿပီးရပ္သည္။ လြယ္အိတ္ကုိ မသိမသာ ျပင္ၿပီးဆဲြသည္။ ဆရာမ တခ်ိဳ ့မွာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၾက၏။
“က်မေက်ာင္းကုိလာေတာ့ တကယ္ဟုတ္တယ္ေတာ့၊ စစ္တပ္ေရွ ့မွာ ေခါင္းျပတ္ႀကီးတကယ္ခ်ိပ္ၿပီး ျပထားတာ၊ ဘယ္သူၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လို ့ရေအာင္ တမင္ဆဲြခ်ိပ္ၿပီး ျပထားတာတဲ့၊ အဲဒါ သူပုန္ဗုိလ္ရဲ ့ အေလာင္းကုိသူ ့မိန္းမကုိျပေတာ့ သူ ့မိန္းမက စစ္သားေတြကို ရန္ေတြ ့လုိက္တာဆူေနတာပဲတဲ့။ သူပုန္ဗုိလ္ရဲ ့မိန္းမက စစ္သားေတြကို ပခုံးခ်င္းအတင္းလုိက္တိုက္ၿပီး ရန္ေတြ ့တာတဲ့”
သူႏွင့္သူ ့သူငယ္ခ်င္း“ခ်မ္းေျမ့”တုိ ့၊ စစ္တပ္ဂိတ္ေရွ ့ကျပန္လာေတာ့ အိမ္ေပါက္၀တြင္ ဖခင္ကတုတ္ တေခ်ာင္းကိုင္ၿပီးရပ္ေစာင့္ေနသည္ကုိေတြ ့ရ၏။ “ခ်မ္ေျမ ့” က တုတ္ကုိင္ထားသည့္ မိမိ၏ ဖခင္ကုိ ျမင္က တည္းကသူႏွင့္အတူလုိက္မလာခဲ့ေတာ့။ သူက အိမ္ေရွ ့ေရေျမာင္းေပၚက တံတားေလးေပၚတက္သည္။ ဖခင္၏တုတ္က သူ ့ေျခေထာက္ေပၚေရာက္လာ၏။ သူကလွမ္းထားသည့္ေျခေထာက္ကိုရုပ္သည္။နာက်င္မွဳ ကုိ အံႀကိတ္ၿပီးခံ၏။ ေနာက္တဖန္ေျခေထာက္တဖက္ကုိ တံတားေပၚတင္သည္။ ေနာက္ထပ္ၿပီးတုတ္တခ်က္ သူ ့ေျခဖမုိးေပၚက်လာ၏။
“မင္း...ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္၊ ေနာက္ကုိဒါမ်ိဳးထပ္လုပ္ရင္သည့္ထက္ နာေအာင္အေဖ ရုိက္ မယ္၊ ခင္ေရ...ေဟာဒီမွာ မင္သားလူစြမ္းေကာင္းႀကီးျပန္လာၿပီကြ”
ေနာက္ထပ္( ၂ )ရက္ရွိေသာအခါ သူသည္‘ စိန္စီနီမာ ’ ရုပ္ရွင္ရုံႀကီး ဖက္သို ့ထြက္လာခဲ့၏။ အိမ္မွ မိနစ္ ( ၂၀ )ခန္ ့ေျခလ်င္ေလ်ာက္လ်င္္ေရာက္သည့္ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးဖက္ကုိထြက္ခဲ့၏။ ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တြင္ၿမိဳ ့ပတ္လမ္းရွိ၏။ ၿမိဳ ့ပတ္လမ္းေပၚမွၾကည့္လ်င္ လယ္ကြက္္မ်ားကို ေက်ာ္ကာ ရြာကေလးတရြာကုိ လွမ္း ျမင္ေနရ၏။ လယ္ကြင္းႀကီးက တကြင္းလုံး စိ္မ္းစိမ္းစုိလ်က္။
“သူပုန္ဗုိလ္နဲ ့သူ ့မိန္းမကုိ အဲဒီလယ္ကြင္းထဲမွာ စစ္တပ္ကဖမ္းမိလိုက္တာတဲ့၊ သူ ့မိန္္းမက အဲဒီရြာ ကဆုိလားပဲ၊ စစ္တပ္ကသတင္းရလုိ ့ႀကိဳေစာင့္ေနတာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခံၿပီးပစ္ေသးတယ္တဲ့၊ မိန္းမကုိ ေတာ့ရြာနားၾကမွမိတာ၊ သူပုန္ဗုိလ္ကေတာ့ လယ္ကြင္းထဲမွာပဲ ေသနတ္္မွန္ၿပီးေသသြားတာ”
အတန္းပုိင္ ဆရာမ၏ စကားမ်ားကုိသူမွတ္မိေနသည္။ စစ္တပ္ဂိတ္ေရွ ့က၊ တမာပင္တြင္ခ်ိပ္ ဆဲြထားသည့္ သူပုန္ဗုိလ္၏ေခါင္းျပတ္ႀကီးကုိ ေမ ့လိုမရ။ ေနာင္အခါ မၾကာခဏ ဆိုသလို စိန္စီနီမာ ရုပ္ရွင္ ရုံႀကီးဖက္ကုိ သူသြားခဲ့၏။ ၿမိဳ ့ပတ္လမ္းေပၚကတဆင့္ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းႀကီးကုိ ရပ္ၿပီးၾကည့္သည္။လယ္ ကြက္မ်ား၏ဟိုမွာဖက္တြင္ရြာကေလးကုိျမင္ရ၏။ ရြာကေလးမွာ ေတာအုပ္ထဲတြင္ ကုိယ္တပုိင္း ျမဳပ္၍ေန ေလသည္။
( ဂ )

၁၉၉၃ -ခု... မတ္လ။ မာနယ္ပေလာ......။

ငါ့ေခတ္က ဆူညံတဲ့ေခတ္
လူေတြလ်င္ျမန္စြာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၾက
စစ္ပဲြမွာ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတာဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလုိ
ေႏြဦးဟာ ၿငိမ္သက္ၿပီး ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းရဲ ့။
ၿပီးေတာ့တုိက္ပဲြ
ၿပီးေတာ့ မီးေလာင္းထားတဲ ဲ့အိမ္တလုံးအနီး
စက္သနတ္သမားတေယာက္ လဲက်လို ့
ငါ့စိတ္ကုိ လွဳပ္ရွားေစတဲ့အရာဟာ
လုယူခံထားရတဲ့ ငါ့ရဲ ့ပ်ိဳရြယ္တဲ့ဘ၀ေပလား။
( ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ဆုိသည့္ လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား ၊ ဘ၀ ...စာအုပ္မွ )

စာအုပ္ထဲက စာရြက္တစ္ရြက္ကုိ လွပ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း( ၃၀ )ကုန္လြန္သြားသည္မွာ လ်င္ျမန္လြန္းလွသည္။ ဘ၀ဆိုသည္မွာ စာရြက္တစ္ရြက ္လွပ္လုိက္သလိုသာျဖစ္သည္။ ဤသို ့ဆုိလ်င္ သူ ့ဘ၀၏ ေရွ ့ပုိင္းႏွင့္ေနာက္ပိုင္းမွာ စာရြက္တစ္ရြက္၏္ ေရွ ့မ်က္ႏွာစာႏွင့္ေနာက္မ်က္ႏွာစာျဖစ္မည္။ ဘာမွ်မထူးျခား။ ဘာမွ်မၾကာလုိက္။ ဘာမွ်မက်န္ရစ္။
သူကစာမ်က္ႏွာတဖက္တြင္ရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ေမ့ထားလိုက္ခ်င္သည္။ ”အျပဳခံ၀အဒ“ ကုိသူဆန္ ့့က်င္သည္။ မိမိသည္သာ ဘ၀၏ကတၱား။ သုိ ့ေသာ္ႏွစ္ ( ၄၀ )ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ကာလမ်ား လ်င္ျမန္ စြာကုန္ဆုံးသြားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္ၾကကာမွ “အျပဳခံ၀ါဒ” ကုိ ဆန္ ့က်င္ရန္သူဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ စာမ်က္ႏွာသစ္ ကုိ ကုိယ္တုိင္ေရးရမည္ဟုဆုံးျဖတ္သည္။ ထုိသို ့ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္၏ေနာက္၌ သူ ့လက္ထဲတြင္ ကင္မရာတစ္ လုံး၊ မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း ေရာက္လာခဲ့၏။ ေဘာ္ေနာေလး ေတာင္၏ေျခရင္းတြင္ တဲထိုး ၿပီးေန၏။ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းတြင္ေရခ်ိဳး၏။ ကရင္လူငယ္အစည္းအရုံးခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ကဗ်ာရြတ္္၏။ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းတြင္ထုိင္ကာ “ယုံေတာ္မူတမ္းခ်င္း” ကဗ်ာကိုေရး၏။
တခါတရံ သူသည္ရက္ေပါင္း( ၆၀ )ေက်ာ္ခရီးထြက္တတ္၏။ သံလြင္ျမစ္အတိုင္း စုန္ဆင္း၏။ မယ္ေညာခီးေတာင္ကုိေက်ာ္၏။ ေဘာသေရာဆိပ္ကုိျဖတ္၏။ ဟီးထုိးထေတာင္ၾကားထဲကုိ၀င္၏။ ယြန္းစလင္း ေခ်ာင္း၊ ဒုံသမိေခ်ာင္းမ်ားအတုိင္း အစုန္အဆန္ခရီးႏွင္၏။
သူသည္ မိဆုိင္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီး၏ထိပ္တြင္ရပ္ကာ စစ္ေတာင္းျမစ္ႀကီးရွိရာ မွန္ဆၿပီးၾကည့္ခဲ့ ဖူး၏။ တိမ္တခ်ဳိ ့မွာ သူ ့ဆီသို ့ေျပး၀င္လာၾကကာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားေပးသြားၾက၏။သူ ့နားထဲ၌ဖလံေတာင္ရြာ သူ “မေရသူ” ၏ငုိရွ်ိက္သံကုိၾကားရသည္။ ”မေဒ၀ီ“၏“ဒီကခ်စ္တာသိရဲ ့သားနဲ ့သူမုိ ့ခဲြသြားရက္တယ္...” သီခ်င္းသံကုိၾကားရသည္။ ဓါးလုိထက္ရွလွသည့္ ေက်ာက္ေတာင္္ႀကီးေပၚဖိနပ္မပါ ဗလာေျခေထာက္ႏွင့္ အတက္အဆင္းလုပ္ေနသည့္” ဦးကေသးဖုိး“ ၏ေျခေထာက္မ်ားကုိ္ ေတြးေနမိသည္။ ခႏၥာကိုယ္ကုိ ထုပ္တန္း တြင္ေဇာက္ထုိးဆဲြကာ ပါးကုိေၾကစည္အထုခံရသည့္ က်ဳံစိန္ရြာက ရဟန္းတပါးကို ျမင္ေယာင္သည္။ တလိုင္း ကရင္ရြာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀န္းအတြင္း ဘုရားေစတီေျခရင္းက ေျမပုံမို ့မုိ ့ကုိမွန္းဆၿပီးၾကည့္သည္။

ေတာင္ေျခေအာက္က
ကၽြဲခေလာက္သံထဲမွာ
စပယ္နံ ့ကုိ ငါရွဴတယ္။
ျဖဴညစ္ညစ္ ႏွင္းထုေအာက္
အျပာႏုႏုကုိ ထြင္းေဖါက္ကာ
သံလြင္ျမစ္္ကုိ ေျခရာေကာက္ေနမိတယ္။
ကမၻာ ့တဖက္ျခမ္း
မီးေတာင္ႏွဳတ္ခမ္းက
ပန္းထြက္လာတဲ့ မီးလ်ံေတြထဲမွာ
‘ ေဗၚဒလယ္’ ရဲ ့မိစၧာပန္းမ်ားကုိ ျမင္လုိက္ရ...။
‹ ပဥၥလက္ေတာင္တန္း ကဗ်ာမွာ...›

ဤစာမ်က္ႏွာတစ္ဖက္၌ သူသည္“ စလင္းၿမိဳ ့ကေလး” ၏ၿမိဳ ့ပတ္လမ္းေပၚတြင္ရပ္ရင္း လယ္ကြင္း စိမ္းစိ္မ္းႀကီးကိုလည္းျမင္ေနရျပန္သည္။ ေတာအုပ္တစ္ခုအတြင္း ကုိယ္တပုိင္းျမွဳပ္ထားသည့္ ရြာကေလးတစ္ ရြာကုိေတြ ့ရျပန္သည္။ မၾကာခဏဆုိသလိုၾကားရတတ္သည့္ ’ ေနာ္တ ‘ ႏွင့္ ‘ ဆင္ျဖဴေတာင္ ’ ဖက္ဆီက လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားႏွင့္အတူျမင္းခြာသံမ်ားကုိၾကားလိုက္ရ၏။ တရံမလပ္ၾကားေနရသည့္မယ္တုကၡီစမ္း ေခ်ာင္းေရစီးသံ ထဲတြင္ေက်ာက္ျဖာရြာစာသင္ေက်ာင္းဆီက ” အသံအက္သြားသည့္ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံ“ ကုိလည္းၾကားလာရသည္။

အုိ...
အစိမ္းေရာင္ ေကာ္ေဇာမ်ားေပၚက
လွိဳင္းတံပုိးလုိ ထၾကြလာၾကမယ့္
ကၽြန္ဳပ္တုိ ့ရဲ ့အုိးအိမ္ ေျမယာနဲ ့ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ား
ေမြးဖြားလာျခင္းအသစ္နဲ ့
စစ္ပဲြေတြၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး
စိမ္းလန္းတဲ့ ဘ၀ဆုိတာ
လက္ဖ၀ါးေပၚက ‘ ကဗ်ာ ’ တဲ့...။
‹ ဥေရာပမဲဇာကဗ်ာမွ...›

မိဆုိင္းေက်ာက္္ေတာင္ႀကီးေပၚက လွမ္းျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းမွာ သူ ့ရင္ကုိ ပြန္းပဲ့သြားေစ၏။ ’ေလးေကေတာင္‘ ႀကီးက လက္သီးဆုပ္ႀကီးေထာင္္ထားသလို ျဖစ္ေန၏။ “ ကားမဲေတာင္” ႀကီးမွာအျပာေရာင္ ေနာက္ခံတြင္အိပ္ေမာက်လ်က္။
ဘ၀၏ႏွစ္ေပါင္း ( ၄၀ )။ အိပ္ေမြ ့ခ်ခံထားရသည့္ လူတစ္ေယာက္လို လမ္းေလ်ာက္လာခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ကာလမ်ား။ စာရြက္တစ္ရြက္၏စာမ်က္ႏွာတဖက္။ စာမ်က္ႏွာတစ္ဖက္မွာ ၀ါက်င့္ ရင့္ေရာ္ေနသည့္တုိင္ တခ်ဳိ ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားက ဒီၤမွာဖက္ စာမ်က္ႏွာအထိပါလာခဲ့ၾက၏။ ဒီမွာဖက္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေရာယွက္ေနၾက၏။ သူကလည္း ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ား ေမွးမွိန္သြားမည္ကုိမလိုလား။ ဘ၀၏စာမ်က္ႏွာ သစ္တြင္စာမ်က္ႏွာေဟာင္းမွအေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ ့စြန္းေထးေနေစျခင္းျဖင့္ အျပဳခံဘ၀၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ ခ်က္မ်ားကို ကုစားဖုိ ့လိုအပ္ေၾကာင္း သူ သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။
တေန ့တြင္သူသည္” ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္လမ္း“ ကေလးထဲ၌ တစ္ဦးတည္းလမ္းေလွ်က္လာ ရင္းက အမ်ိဳးသား ဒီမုိကေရစီအဖဲြ ့ခ်ဳပ္( လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ) ဌါနခ်ဳပ္ရုံးေရွ ့တြင္ေျခစုံရပ္၏။ ဌါနခ်ဳပ္ရုံး၀န္း အတြင္းက လြင့္ပ်ံလာသည့္“ ေတးသံရွင္မြန္းေအာင္” ရဲ ့ “ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတုိက္ပဲြ ” သီခ်င္းသံမွာ သူ ့ႏွလံုးသား ဆီၤတုိး၀င္နာက်င္ေစလိုက္၏။
ႏွစ္ေပါင္း ( ၄၀ )ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ စာရြက္တစ္ရြက္ကုိလွပ္လို္က္၏။ ဘာမွ်မၾကာလိုက္ဟုခံစားရ၏။ ဘ၀ဆုိသည္မွာ စာရြက္တစ္ရြက္၏ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဖက္မွ်သာျဖစ္သည္။
ဒီၤမွာဖက္ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ တစုံတရာေရးျခစ္ရန္ဟန္ျပင္ေနသည့္ သူ ့လက္မ်ားမွာ တုန္္ရင္လ်က္ရွိ ေလသည္။ ။

ၿငိမ္းေ၀