ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ကို ေလ့လာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္္း ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းေရးေခတ္ကာလ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုအေျခခံထားၿပီး ေလ့လာသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္္းျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းေရးေခတ္ကာလေတြကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
(က) ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္လြန္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ႏိုးၾကားစကာလ
(ခ) ၁၉၂၀ ခုုႏွစ္ ၀န္းက်င္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္မ်ား အႏိုးၾကားဆံုးကာလ
(ဂ) ၁၉၄၀ - ျပည့္ႏွစ္၀န္းက်င္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလ
(ဃ) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္အလြန္ လြတ္လပ္စ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ဒီမိုကေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကာလ
ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြဟာ သူတို႕ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေခတ္ကာလအသီးသီးနဲ႕ တနည္းမဟုတ္တနည္း ပါ၀င္ပါတ္သက္ေနမွာပဲျဲဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာလည္း ကဗ်ာ ဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတဦးျဖစ္တာမို႔ အထက္ကက်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလ(၄)ခုအတြင္း မလြဲမေသြ ပါ၀င္ပါတ္သက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီေခတ္ကာလ(၄)ခုအတြင္း ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္း ဘယ္လိုရပ္တည္ခဲ့သလဲ။ ဘယ္လိုပါ၀င္ပါတ္သက္ခဲ့သလဲ။
(က) ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္၀န္းက်င္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ ႏိုးၾကားစကာလ
၁၉၀၀ ျပည့္၀န္းက်င္ကာလဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံ။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ တႏိုင္ငံလံုးအၿပီးအ ပိုင္ေရာက္ရွိခဲ့ရတဲ့ ၁၈၈၅ - ခုႏွစ္ကစၿပီးတြက္ရင္ ကၽြန္္သက္(၁၅)ႏွစ္ၾကာကာလျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ဘ၀ကိုစၿပီး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ခုခံေရးစစ္ပြဲေတြကို (၁၀)ႏွစ္တာကာလအတြင္း အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သံုးဦးကြပ္ကဲတဲ့ စစ္အင္အား (၃၅၀၀၀)ကို အသံုးျပဳၿပီးမွ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ဘ၀ကိုေရာက္ရွိၿပီး ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္အထိ ခုခံေရးတိုက္ပြဲေတြ အရွိန္မေသခဲ့ပါဘူး။ ဒီတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ႕အသက္ဟာ(၂၀)၀န္းက်င္ျဖစ္ပါတယ္။ တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ခုခံေရးစစ္ပြဲေတြကို အဂၤလိပ္ေတြက အဆမ တန္အင္အားသံုးၿပီး ႏွိပ္ကြပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ အညႊန္႔ခ်ိဳးခံရသလိုျဖစ္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ကို အထင္ႀကီး၊ နယ္ခ်ဲ႕ကိုေၾကာက္ရြံ႕၊ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ပူးေပါင္းသြားၾကတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ ျဖဴေဖ်ာ့သူမ်ားေပၚေပါက္ လာေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ဒီေရ က်ဆင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ ေတာ္မိႈင္းက
“သတင္းလွစြာ၊ အင္း၀တည္စဥ္အခါက
ထီမထင္သကြာ ဘာကိုမွ်မစိုးတဲ့အျပင္
စည္ပင္သာယာ ျမန္မာေတြလဲ မညိႇဳးခဲ့ေပဘု
တမ္းခိုးဂုဏ္ေထာင္ေရာင္ျခည္နဲ႔
ေမွာင္မသီေျပာင္ၾကည္လို႔ထြန္းတဲ့ျပင္
ေတာင္ဒီမွာ ေအာင္စည္ရႊမ္းခဲ့တယ္
နန္းသိုက္ကြာေ၀းကာမွ၊ လြမ္းလိုက္ပါေသး ... ” ဆိုတဲ့ မိဘုရားရွင္ဘို႔မယ္ဘြဲ႔ကဗ်ာကို ေရးပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ႏိုးၾကားဖို႔အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္က ေရွ႕ဆံုးကရပ္တည္ထားတဲ့ သူရိယသတင္းစာ ႀကီးမွာေရးခဲ့တာပါ။
ဒီေနရာမွာ တဖက္က ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွါန္းနဲ႔လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိးအျဖစ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ‘ဇာတိပုည’ ကို ေဖာ္ထုတ္အမႊန္းတင္သလို၊ အျခားတဖက္ကလည္း အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက အဂၤလိပ္အစိုးရက ဖိတခါေျခာက္တလွည့္၊ ေျမႇာက္တခါ ပင့္တလွည့္လုပ္ထားလို႔ ျမန္မာတခ်ိဳ႕က နယ့္ခ်ဲ႕ကိုအထင္ႀကီးၿပီး နယ္ ခ်ဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ခံၿပီး ကိုယ့္အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈကို အထင္အျမင္ေသးလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာနာမည္ အေခၚအေ၀ၚေတြရဲ႕ေရွ႕က ဦးတို႕၊ ကိုတို႕၊ ေမာင္တို႔ကိုျဖဳတ္ၿပီး မစၥတာေတြေရွ႕ကတပ္ၿပီး မွည့္ၾက၊ ေခၚၾကပါတယ္။ မင္းပြဲစိုးပြဲ၊ အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးကိုခၽြတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီ၀တ္၊ ဘြတ္ဖိနပ္စီးၾကပါတယ္။ ဒီလိုအမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈေမွးမွိန္ဘို႔ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္သယ္ေမာင္မိႈင္း၀တၳဳထဲက အင္မတန္ကိုယ္က်င့္တရားေဖာက္ျပားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္‘ေမာင္မိႈင္း’ရဲ႕နာမည္ကိုယူၿပီး အဲဒီေမာင္မိႈင္းရဲ႕ေရွ႕က မစၥတာတပ္ၿပီး ‘မစၥတာေမာင္မိႈိင္း’ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ‘ဗိုလ္ဋိီကာ’ေဆာင္းပါးေတြကို ဒလစပ္ေရးပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါၾကေတာ့ မွ မစၥတာတပ္ၿပီး ရင္ေကာ့၊ ေျခဖ်ားေထာက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ခၽြတ္ၿခံဳက် ျမန္မာတခ်ဳိ႕ဟာ သတိသံေ၀ဂနဲ႔ အရွက္ရေစခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္းဟာ ဇာတိပုညကိုေဖၚထုတ္ၿပီး ဇာတိပုညေမွးမွိန္မႈကို သတိ ေပးၿပီး အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ျမႇင့္တင္ဘို႔ႀကိဳးစားခဲ့သလို ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုး ဆင္းရဲမြဲေတသထက္မြဲေတ လာရတဲ့အျဖစ္ဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္ေသြးစုတ္မႈသာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးကို ေျခရာခံႏိုင္ဘို႔ အခုလိုကဗ်ာမ်ဳိးကိုလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။
း“မြဲဘို႔ရာကံၾကမၼာႏွင့္
ဖန္လာပံု ကုသိုလ္ကလည္းမေကာင္းခ်င္ေတာ့
အထက္ဟိုအညာမွာေလ
ၾကက္ဆိုတာေတာင္မွ မေလာင္းခဲ့ပါဘု
အညာေျမ ဌါေနေဟာင္းဆီက
အေၾကြး(တရာ)ကို၊ ေဒြးခါကလည္း ေတာင္းျပန္ေပ့ါတဲ့
‘အမယ္မင္း’ ေမာင္းစရာရယ္လို႔မ်ားတပ္လိုက္မွျဖင့္
ေခါင္းတခါခါႏွင့္ဆပ္လွစြာေသာ
လွလွ ေစြ႕ေစြ႕ရယ္ႏွင့္၊ ၀၀ျပည့္ျပည့္ နျပာတရွဥ္းကိုလ
ေက်ာင္းတကာကိုသာအပ္လိုက္ေပေရာ့
ရသေရြ႕ဘာဘာညာ ညာရယ္လို႔မျငင္းေလနဲ႔
‘မေလးရယ္’ ေရာင္းကာသာဆပ္လိုက္ေပေတာ့၊ ရြာေရွ႕ယာတခင္” ဆိုၿပီး “အညာ မဂၤလာေဆာင္ဘြဲ႔ ေလးခ်ဳိးႀကီး” ကဗ်ာမွာ တစစ ဆင္းရဲမြဲေတလာေနတဲ့ ျမန္မာေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ကိုလည္း မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့ပါတယ္။
(ခ) ၁၉၂၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ အႏိုးၾကားဆံုးကာလ
၁၉၂၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အသက္အားျဖင့္ အသက္(၄၀)ေက်ာ္ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကာလမွာ အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားမႈေတြဟာလည္း ပင္လယ္ေရလိႈိင္းေတြလို တခုၿပီးတခုု ျမင့္သထက္ျမင့္လာေနတာေတြ႕ၾကရပါတယ္။ လယ္သမားဆိုရင္လည္း လယ္သမားမို႔၊ အလုပ္သမားဆိုရင္လည္း အလုပ္သမားမို႔၊ ေက်ာင္းသားဆိုရင္လည္း ေက်ာင္းသားအေလ်ာက္၊ လူတန္္းစား အလႊာအသီးသီးဟာ တခ်ိန္က တသီးတကန္႔စီလႈပ္္ရွားေနခဲ့ၾကရာက တပ္ေပါင္းစုပုံသ႑န္အဆင့္အထိ အမ်ဳိးသားေရးတိုက္ပြဲ ပံုသ႑န္ဟာ တိက်မွန္ကန္အားေကာင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို အမ်ဳိးသားေရးတိုက္ပြဲ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေတြ ထန္ျပင္းလာေနတဲ့အခါ အမ်ိဳးသားေရး တိုက္ပြဲ နည္းနာကိစၥမွာလည္း အျငင္းပြားစရာေတြ၊ အျမင္ရႈပ္ေထြးႏိုင္စရာေတြကို ႀကံဳၾကရပါတယ္။ ဥပမာအေန နဲ႔ေျပာရရင္ ဟိုတခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းနဲ႔ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာေနလာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ေခတ္ကို ေဖာ္ ထုတ္ေျပာဆိုတဲ့အခါ အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္မႈ၊ အမ်ိဳးသားဂုဏ္္သိကၡာ၊ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈ အခိုင္အမာရွိမႈကိုပဲ မီးေမာင္းထိုးသင့္ၿပီး ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ျပန္လည္လက္ယပ္မေခၚမိဘို႔၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ၾကည္လင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မသိၾကပါဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕ကိုဆန္႔က်င္တဲ့အခါ အခုလို ေခတ္မွီမွန္ကန္တဲ့ ခံယူခ်က္မထားႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ မွားယြင္းတဲ့မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ဓါတ္ကို ခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရး က်ဳိးပမ္းေဆာင္ရြက္သူေတြထဲမွာ အဲဒီအယူအဆနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားလာရင္ ဆရာႀကီးက “မွန္ကန္တဲ့ အမ်ဳိးသားေရးသမား”ေတြဖက္က ရပ္တည္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဟိုေခတ္ဟိုအခါေနနဲ႔ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္တဲ့ျပႆနာေတြကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥတို႔၊ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာပဲ၊ အိႏိၵယနဲ႔တြဲၿပီးေနမလား၊ ခြဲၿပီးေနမလားဆိုတဲ့ တြဲေရး၊ ခြဲ ေရးျပႆနာ၊ တခါ ကုလားဗမာအဓိက႐ုဏ္းျပႆနာေတြဟာ အမ်ဳိးသားေရးႀကိဳးပမ္းမႈေလွကားထစ္အဆင့္တိုင္း အဆင့္တိုင္းမွာ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းၾကရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္၊ ဒီႏိုင္ငံေရး အၾကပ္အတည္း၊ ဒီနည္းနာကိစၥေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေခတ္က စာေပသမားေတြကို စိန္ေခၚခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက အဲဒီအမ်ဳိးသားေရးက်ဳိးပမ္းမႈ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေလွကားထစ္တခ်ဳိ႕မွာ အမ်ဳိး သားေရး၀ါဒီဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္မြဲက်ံတဲ့အတြက္ ေလွကားထစ္ဆံုးတဲ့အထိ တက္မလာႏိုင္ပဲ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ေဘးထြက္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဒီတုန္းက ဆရာႀကီးက အခုလိုကဗ်ာမ်ဳိးေရးၿပီး သူ႔ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပတာေတြ႔ရပါတယ္။
“သို႔ေလာ သို႔ေလာ၊ သေဘာႏွစ္ျဖာ
ၿမိဳ႕ေရာေတာပါ မကြဲတဲ့အျပင္
ေပါင္းအသင္း တညီတညာ
ကေသာင္းကနင္း ဖီလာလဲ မခြဲၾကေပဘု
ဘ၀င္ေစာျဖဴသဒၶါ တေမာက္ေမာက္ကဲခ်ိန္မို႔
ရွင္ေရာလူပါ ေသာက္ ေသာက္လဲပါေရာ ... ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိးကိုေရးပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ ဦးဘေဘ၊ ဦးပုနဲ႔ ဦးထြန္းရွိန္တို႔ ဘိလပ္ကို သြားၿပီး အေရးဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ပိုင္းက က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ‘၀ိုင္၊ အမ္၊ ဘီ၊ ေအ’လူႀကီးပိုင္းတခ်ဳိ႕က အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ ္(၃) ဦးကို ကန္႔ကြက္ၿပီး ဘုရင္ခံက ေရးဆြဲတင္ျပတဲ့“ျမန္မာျပည္ အနာဂါတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး”ဆိုတာကိုပဲ ေထာက္ခံေၾကာင္းေၾကညာတဲ့အခါ ‘ေဘ၊ ပု၊ ရွိန္’ သံုးဦးရဲ႕ေနာက္ လူထုတရပ္လံုး ႏွလံုးမကြဲ၊ သေဘာႏွစ္ခုမရွိ တဲ့အေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္တဲ့ ကဗ်ာကိုေရးခဲ့တာပါ။
ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အားလံုးသိရွိၾကတဲ့အတိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ သပိတ္ေတြ၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြေပၚေပါက္လာခဲ့တာေတြ၊ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမရဲ႕ႏိုင္ငံေရးက်ိဳးပမ္းမႈ၊ ဂ်ီ၊ စီ၊ ဘီ၊ ေအ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ အကြဲအၿပဲကိစၥ၊ ဒိေနာက္ပိုင္း ဆရာစံအေရးေတာ္ပံု၊ ဗိုလ္စံဖဲအေရးေတာ္ပံု၊ ၉၁ - ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥ၊ ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းး၊ သခင္ဂိုဏ္းႀကီးျပိဳကြဲျခင္း ... အစရွိတဲ့သမိုင္းေရးျပႆနာေတြ အတြင္းမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္းဘယ္လို ႐ႈျမင္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္လိုရပ္တည္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကဗ်ာတပိုဒ္ခ်င္းစီ အနည္းငယ္မွ် က်ေနာ္တင္ျပခ်င္ပါ တယ္။
“ေအာ္ ... တခ်ိဳ႕ေတြကျဖင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ၾကြၾကြၿပီး
ငို႔ဘ ပလီဥာဏ္ျဖင့္
၀စီကံ အလိမ္အညာစကားေတြႏွင့္
အတည္အမွန္ကိုလိမ္ကာ ထားတဲ့ျပင္
အသား ျပာတာတာႏွင့္
ကုလားျမန္မာခြဲလ်င္ျဖင့္
မနည္းေပါင္ တကဲ့ တန္ခိုးေတြက မိုးႏွင့္ကမၻာေတမွ် ေပပ
ကိုးဆယ့္တစ္ဌါနကိုလ၊ ျမန္မာရလ်င္ မရွည္ၾကာဘု
တျပည္တရြာ မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္ေျပာင္းလာတဲ့
ကလီကမာ အနက္ထည္ေတြေဂ်ာင္းရမယ့္အျပင္
အေပါင္ဆံုးနယ္ေျမမွာ အေခ်ာင္ဆံုးနယ္ေျမေကာင္းေတြတဲ့
ေၾသာ္ ၀တိန္နီးေအာင္ပ၊ အရွိန္ႀကီးေပတဲ့ သိမ္ႀကီးေစ်း ‘စူရတီဘဇာ’ ကိုေတာင္
ပုသိမ္မနီးမေ၀း လူစည္ရာသို႔ေျပာင္း တ့ဲၿပီး
အေတြးမသာယာတဲ့ ရေသ့တကာေမြ႕စရာ ေကာင္းပါတဲ့
ေၾသာ္ ... ထမင္း၀၀ေကၽြးမဲ့ဲဘုရင္ကိုေတာင္ မင္းကေမြးတဲ့ အင္းေခြးက အဂၤလန္ေမာင္းမည္သို႔
ကေျပာင္းကျပန္ အ႐ႈပ္ညဏ္သမားေတြရဲ႕
ေၾကာင္းမတန္ မဟုတ္မွန္စကားေတြႏွင့္
မတရားတခ်ဳိ႕ မေတာ္ေလတယ္ေနာ္ကြယ္
နားတၿဖိဳ႕ၿဖိဳ႕၊ ခါးသမို႕သာပ ၾကားလို႔မေလ်ာ္ ... ”
ဒါကေတာ့ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္မွာျဖစ္လာတဲ့ ဟိုတုန္းက အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံျဖစ္တဲ့ အိႏိၵယနဲ႔တြဲမလား၊ ခြဲမလားဆိုတဲ့ ျပႆနာေပၚလာတဲ့အခါ၊ ကၽြန္အခ်င္းခ်င္း ေၾကာခ်င္းကပ္ၿပီး အမ်ဳိးသားေရးတိုက္ပြဲ၀င္တဲ့နည္းဟာ မွန္ကန္တယ္ဆိုတဲ့ တြဲေရးအတြက္ ႏိႈးေဆာ္တဲ့အစုနဲ႔၊ အိႏိၵယနဲ႕ခြဲၿပီးေနသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အစုရယ္လို႔ (၂)စု ကြဲတဲ့အခါ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ေသြးခြဲေရးဥာဏ္္နီဥာဏ္နက္ကို အမ်ဳိးသားေရးေခါင္းေဆာင္ တခ်ိဳ႕က အမွန္အ တိုင္းမျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ခြဲေရးသမား (၂၁) ဦးကတဖက္၊ တြဲေရးသမား ဦးစိုးသိမ္း၊ ဦးခ်စ္လိႈင္တို႔ အစုကတဖက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ လူထုကလည္း ဘယ္ဖက္ကိုလိုက္ရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာေတြထဲမွာလည္း ခြဲေရးဖက္ကေထာက္ခံတဲ့သတင္းစာနဲ႔ တြဲေရးဖက္ကေထာက္ခံတဲ့သတင္းရယ္လို႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ဆရာႀကီးက တြဲေရးဖက္ကေထာက္ခံၿပီး ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုလိုနီဘ၀လြတ္ေျမာက္ဖို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ရာမွာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္လာေနတဲ့အေျခအေနကို အဂၤလိပ္အစိုးရက ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို နားလည္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီးကႏိုင္ငံေရးအျမင္မၾကည္လင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ခြဲေရးသမား(၂၁)ဦးနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး အခုလိုကဗ်ာဖြဲ႔ၿပီး ထိုးႏွက္႐ံႈ႕ခ်လိုက္ပါတယ္။
“အစာျမင္လ်င္။ ဗမာမခင္မူ၍
သာသနာပလႅင္ႏွင့္ ေ၀းတဲ့ေအာင္
(အမယ္မင္း)ေကၽြးမဟဲ့ အႏွဴးတြင္ျဖင့္
ေခြးအဖြဲ႔ထူးရယ္လို႔၊ နေဘးလွည့္လွည့္ၿပီး
ေျပးသနဲ႔၊ေကၽြးမကြဲ႔ ျမဴးတတ္တဲ့ ၀န္မင္းရယ္
ေခြးႏွစ္ဆယ့္တဦး ...” ဆိုၿပီးေရးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီးေရးဖြဲ႕႐ႈံ႕ခ်ခဲ့တဲ့ အဲဒီခြဲေရးသမား(၂၁)ဦးဟာလည္း အဂၤလိပ္ကေပးတဲ့ လစာငါးေထာင္ကို ယူခဲ့ၾကတာမို႔ အမ်ဳိးသားေရးသစၥာေဖာက္မ်ားအျဖစ္နဲ႔ နာမည္ပ်က္ခဲ့ၾကပါတယ္။
တခါ ... ၊တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ကၽြန္ပညာေရးစနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရးတိုက္ပြဲေခၚသံကို ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၀န္းထဲကေနၿပီး ဟစ္ေၾကြးလိုက္တဲ့အခါမွာလည္း
“ေအာ္ ... ေ၀းခရီးကေပမဲ့
အေရးႀကီးလွ်င္ျဖင့္၊ ေသြးနီးရာပါစၿမဲေပမို႔
ဆရာလည္းကြာ၊ ပထမအရင္ ကနဦးဆီက
ျမန္မာ့တခြင္မွာ၊ သမတ ရွင္ဘုရင္ မလူးခင္ပ
‘ထ’ဆင္ထူးကို တျမည္ျမည္သင္ခဲ့သမို႔
‘ထီ’မထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕
အမည္စဥ္မွာ ေခါင္းအေပၚဖ်ားမွာလ
မင္း႐ိႈ႕ဆရာကို စာရင္းတို႕ကာ ထားလိုက္ၾကေပေတာ့” လို႔၊ ရဲတင္းသံ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးနဲ႔ ျပန္ထူးခဲ့ ပါတယ္။
တခါ ...၊ လယ္သမားသူပုန္ႀကီး ဂဠဳန္ဆရာစံရဲ႕ ပုန္ကန္မႈႀကီးေပၚေပါက္လာတဲ့အခါၾကျပန္ေတာ့လည္း “ရဂံုစံ ခ်စ္စရာ တပည့္တို႔မွာျဖင့္၊ ဥံဳအရဟံ သစၥာဂတိေတြႏွင့္၊ ဂဠဳန္သရဏံ ဂစၦာမိၾကေပေတာ့ ...”ဆိုၿပီး အတိအလင္းေထာက္ခံအားေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုေက်ာင္းသားထုတိုက္ပြဲ၊ လယ္သမားထုတိုက္ပြဲေတြဟာ ရန္/ငါ စည္းျခားဘို႔ လြယ္ကူတဲ့ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရန္/ငါ ခြဲျခားဘို႔ခက္တဲ့ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြ ျဖစ္ပြား လာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ တနည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနည္းနာအရ အမွန္အမွားခြဲျခားဘို႔ရန္ခက္ခဲတဲ့ ျပႆနာမ်ဳိးေတြမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားခဲ့တာ၊ မေတြေ၀ခဲ့တာ၊ မႈန္၀ါးခဲ့တာရယ္လို႔ မရွိခဲ့တဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ တခုေျပာရရင္ ‘ကုလားဗမာ အဓိက႐ုဏ္း’ျပႆနာမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ကုလားေတြဟာျမန္မာတမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ရန္သူလား။ ရန္သူအစစ္ဟာ ဘယ္သူလဲ။ ဒီလိုခြဲျခားစမ္းစစ္တဲ့အခါ ကုလားလူမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာေတြရဲ႕ ရန္သူမဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရသည္သာ ရန္သူအစစ္ျဖစ္တယ္။ ကုလား ဗမာအထိကရုဏ္းေတြျဖစ္လာရတာကိုက နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရရဲ႕ ေသြးခြဲအုပ္ ခ်ဳပ္မႈစနစ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္တယ္ ကုလားလည္းကၽြန္၊ ဗမာလည္းကၽြန္ပဲ ကၽြန္အခ်င္းခ်င္းလက္တြဲၿပီး ဘံုရန္သူ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရကိုသာ ဦးတည္တိုက္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက အဲဒီေခတ္၊ အဲဒီႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္အရ ေျပာရရင္ အခုလို အမွန္အတိုင္းျမင္ဖို႔ရာ ခက္ခဲလွတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီတခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ကုလားဆန္႔က်င္ေရးတရားေတာင္မွ ေဟာခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒီလိုအင္မတန္ သိမ္ေမြ႕ျမင့္မားလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ိဳးမွာေတာင္မွ ဆရာႀကီးသခင္ကို္ယ္ေတာ္မိႈင္းက “ေၾသာ္ ... အခြန္တိုး စာရင္းေတြႏွင့္၊ ၀န္ထမ္းပိုးမကင္းႏိုင္တဲ့၊ အလြန္ဆိုးျခင္း ပမာမွာေလ၊ ကၽြန္မ်ဳိးခ်င္းစာနာလို႔မွ မႏိႈင္းၾကေရာ့ သလား၊ နထိုင္းနပ်က္၊ နနက္-နျပာေတြကိုေနာ္ကြယ္၊ အရိုင္းသက္သက္၊ တလိုင္း ႏွက္သလိုမို႔၊ အို (အုန္းခင္)ရဲ႕၊ ကသိုဏ္းဓမၼစက္၊ စစ္ ကိုင္းဘက္ဆီက၊ မိႈင္းရွက္သကြာ”ဆိုၿပီး ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းကို ဆန္႔က်င္႐ႈံ႕ခ်ၿပီး ကုလားလည္းကၽြန္၊ ဗမာလည္းကၽြန၊္ ကၽြန္အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ဖို႔ကိုပဲ တိုက္တြန္းခဲ့ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။
(ဂ) ၁၉၄၀ ခုႏွစ္လြန္၀န္းက်င္ လြတ္လပ္ေရးႆကိးပမ္းမႈမ်ားကာလ
ဒီကာလအတြင္းမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္းရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးအျဖစ္အပ်က္ (၂)ခုရွိပါတယ္။ တခုက ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆင္ႏႊဲလာတဲ့အျဖစ္အ ပ်က္နဲ႔ ေနာက္တခုကေတာ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလုပ္ႀကံခံခဲ့ၾကရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
အေထြေထြသပိတ္ႀကီးေပၚေပါက္လာတဲ့အခါ ဟိုအရင္ ဗဟန္းေကာလိပ္သပိတ္တိုက္ပြဲေတြကို ျပန္လည္ေအာင္ေမ့ၿပီး စိတ္အားတက္ၾကြေစတဲ့ ‘လြတ္လပ္ေရးအတိတ္သပိတ္ဘြဲ႕ မဟာကဗ်ာေလးခ်ဳိးႀကီး’ထဲမွာ ဆရာႀကီး က အခုလိုထည့္သြင္းေရးစပ္ပါတယ္။
“ျမန္မာတခြင္၊ သပိတ္အေမွာက္ေပါခ်ိန္မို႔၊ ဆရာသခင္ အရိပ္နမိတ္ တဆိတ္ေဟာလိုက္မကြဲ႔၊ ေျမႇာက္ သနဲ႔ ေျခာက္သနဲ႔၊ ရာဇာဂုဏ္းကို ေျမာက္တဲ့ ေၾကာက္တဲ့ အာရံုမေခၚၾကေလနဲ႔၊ (အမယ္မင္း)အေဟာဒိ႒ ေလာဂ်ိတ္ျပသလိုပ၊ ေစာစိတ္က ေအာင္ပေစ ေအာင္ပေစ ညႊန္းညႊန္းၿပီးေတာ့ (ေၾသာ္)ေတာသပိတ္ ဒကာမ ေတြနဲ႔၊ ေရာၾကိတ္လိုက္ ေရာၾကိတ္လိုက္ဟလို႔၊ၾသဒိႆေအာင္သေျပ ေညာင္ေရသြန္း ... ”ဆိုၿပီး ေရးပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၾကားညႇပ္ၿပီးေျပာစရာရွိတာက အေထြေထြသပိတ္ႀကီးကိုေၾကာက္ၿပီး ဘုရင္ခံ ‘ဆာေဒၚမန္ စမစ္’က ၀မ္းကိုက္လို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပၿပီး အဂၤလန္ကို ျပန္ေျပးတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက အဂၤလန္သို႔ဘုုရင္ခံျပန္ပို႔ တဲ့ ေမတၱာစာေလးခ်ဳိးကိုေရးပါတယ္။ ဒီကဗ်ာထဲမွာ ဆရာႀကီးက လူမ်ဳိးျခားအစိုးရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္း ခ်င္းအစိုးရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အစိုးရမဆို မတရားဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရင္ လူထုက ဆန္႔က်င္ၾကမွာသာျဖစ္ေၾကာင္း ေရးပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ဆရာႀကီးတို႕ေခတ္၊ ဆရာႀကီးတို႕ျဖတ္သန္းေနၾကရတဲ့ကာလမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ဘယ္ေလာက္အထိ ျမင့္မားၾကည္လင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို အေျဖထုတ္ေပးတဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အခုလိုဖြဲ႕ပါတယ္။
“ျမန္ေပၚဇမၺဴ လူတမ်ိဳးဟာက
လူမ်ဳိးျခား အရွင္သခင္မဆိုထားႏွင့္ေတာ့၊
ကိုယ့္အမ်ဳိးသား ဘုရင္ကိုေတာင္ မမွီခိုသာမွျဖင့္
မၾကည္ညိဳ မသဒၵါ ရက္ရက္စက္စက္ ဆဲတဲ့ၿပီး
သည္လိုအခါမွာ အသက္နဲ႔လဲမဟဲ့လို႔
၀က္၀က္ကြဲေအာင္ ဆူၾကပူၾကတဲ့အျပင္
လူအ လူန တက္တက္ရိုးေတြမို႔
(အမယ္္မင္း)အိုးတိုး အတနဲ႔
အမ်ဳိးမ်ိဳး ဂြက် ဂြက်ၿပီး
နသိုးထပိုး ကသကဲ့သို႔ ႐ိုး႐ိုးရြရြ မရႊင္ မၿပံဳးမႈ၍
(ေၾသာ္)တန္ခိုးတျပျပ သူခိုးဓါးျပကဲ့သို႔ေသာ
အစိုးတရ ရွင္ဘုရင္ကိုေတာင္ မျမင္ခ်င္ေအာင္မုန္း”
ဆရာႀကီးရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ ေနာက္ထပ္အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၉)ရက္ေန႔မွာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ လုပ္ႀကံခံၾကရတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ လုပ္ႀကံခံရတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ကဗ်ာတပုဒ္ေရးၿပီး ေၾကကြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာတပုဒ္ဟာျဖင့္ ဆရာႀကီးဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အလြန္ ေပၚလြင္ေစတဲ့ကဗ်ာပါ။
“ေၾသာ္ ... အေဆာင္ေဆာင္နန္းေတြ ၾကငွါန္းေတြႏွင့္ေႏွာ
အေခါင္မျမန္းခင္က ေအာင္စာတမ္းခ်ဳိ႑ေစဘို႑
ေအာင္ပန္းညိႇဳ႕ရရွာတဲ့၊ ေတာင္တမန္းတို႔ ဗမာမွာ အေဟာင္းသံသရာအငုတ္ေတြႏွင့္
ေအာင္ဆန္းတို႔ မသာမယာဟာ ၎ကံၾကမၼာအလုပ္ေပထင့္
ေသာင္းျမန္ မရဏာစမုတ္မွာေတာ့ ခ်ဳပ္သနဲ႔ ယင္းအလိုတြင္
ေဒါင္းလံ ပု၀ါအုပ္ပါလို႔ က်ဳပ္ျဖင့္ သၿဂိဳလ္ခ်င္ ... ”ဆိုၿပီးေရးပါတယ္။
(ဃ) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္လြန္ လြတ္လပ္စ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကာလ
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္၊ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္မွာ အမ်ဳိးသားေသြးကြဲမႈႀကီးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားစည္းလံုးေရးၿပိဳကြဲမႈကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကတဲ့အခါ တိုင္းရင္းညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္း၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္း ခ်င္း၊ ေသြးစြန္းတဲ့အထိ ေသြးကြဲလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုအမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲၿပီး ေသြးစြန္းတဲ့အထိ ပဋိပကွၡေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ဒီျပႆနာေတြကို ႏိုင္ငံေရးနည္း၊ တနည္းအားျဖင့္ အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းနဲ႔သာ ေျဖရွင္းဖို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အာဏာရအစိုးရတာ၀န္ရွိသူေတြဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕စကားကို လစ္လ်ဴ႐ႈ ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပဳတ္တိုက္ေရးလမ္းစဥ္ဟာမွားၿပီး အၾကမ္းမဖက္ ေဆြးေႏြးညိႇႏိုင္းေေရးလမ္းစဥ္က မွန္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ သင္ပုန္းေခ်တဲ့နည္းနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ အစိုးရကိုယ္တိုင္က မက်င့္သံုးႏိုင္ေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးဟာ တဟုန္းဟုန္းထေတာက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္္မို႔ ဆရာႀကီးက ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးအဖြဲ႔ႀကီးကိုဖြဲ႔ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးလုပ္ပါတယ္။ လူထုပရိႆဒ္(၂၀၀၀)ေက်ာ္ပါ၀င္ၿပီး၊ သံဃာထု (၃၀၀၀)ပါ၀င္တဲ့ သံဃာထုအစည္းအေ၀းႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္ၾကားလႊာေတြထုတ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ထိေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ နဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက အေတြ႔မခံခဲ့ပါဘူး။ ဒီတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ႕ “သူမသာ ကိုမနာ နည္းနဲ႔ ၿငိမး္ခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ၾကပါ၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကပါဆိုတဲ့ ၾသ၀ါဒ”ဟာ တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ႏွလံုးသားမွာ စြဲမက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း တတိုင္းျပည္လံုး ျပည္တြင္းစစ္မီး တားမရဆီးမရ။ ၿငိမ္းမရ သတ္မရျဖစ္လာတဲ့အခါ ဆရာၾကီးခမ်ာ ေသာကဖိစီးၿပီး အခုလိုကဗ်ာမ်ဳိးကိုဖြဲ႔ပါတယ္။
“ဒဂံုၿမိဳ႕က အလြန္အကၽြံ ခ်ီးၾကတဲ့
ခၽြန္လည္း ခၽြန္သတည္းဆိုတဲ့ ထိုတကဲ့၀န္ႀကီးခမ်ာေတြကို
အလြန္လည္း ဆရာသနားမိတဲ့အျပင္
အမ်ားတပည့္ ကိုယ့္အမ်ိဳးဘာသာေတြမွာ ခိုကိုးရာမဲ့ခ်ိန္မို႔
တလွဲ႕တဖံုမ်ဳိးသာပ ဘိုးဘိုးေခၚ‘ဆရာေအာင္’ႏွင့္
ျမန္မာေဘာင္ ကနက္ဘမရာသနဆီသို႔
လာမေယာင္‘စၾကၤာ’တမိပါေတာ့
ေလာကတခြင္မွာေနာ္ကြယ္
ေဟာမရ ေျပာမရေတြေၾကာင့္ ေသာက ပူပင္ ”ဆိုၿပီး ပူေဆြးျမည္တမ္းခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ လြတ္လပ္စေခတ္ဦးမွာပဲ အာဏာရအစိုးရက ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္္းကို ‘အလၤကာ ေက်ာ္စြာဘြဲ႔’အပ္ႏွင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အေထာက္အပံ့ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပးပါတယ္။ ဒီအခါၾကေတာ့ လူတခ်ဳိ႕က ဆရာၾကီးကို အစိုးရက ခ်ီးေျမႇာက္သလိုလိုနဲ႕ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းတာခံေနရၿပီလို႔ေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ေတာ့ ေဟာသလိုကဗ်ာမ်ိဳးေရးၿပီး သူ႔ရပ္တည္ခ်က္ကဘယ္လိုဆိုတာ ႏိုင္ငံသိေအာင္ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။
“ေၾသာ္ ... အႏွီသည့္ အတြက္ကယ္ေၾကာင့္
ဆီထည့္သည့္ ခြက္လိုေပါ့
ပီတိပြက္ပြက္ၿပီဲး ျပည္ႀကီးဘက္မွာ အေတာ္ေပါတ့ဲျပင္
ေဘာ္ေၾကာ့ဘက္မွာ တသက္လည္း ခ်စ္မကြာ ခ်စ္မကြာနဲ႔ ေမတၱာေရာက္ေလေတာ့
တခ်က္တည္း ပစ္ပစ္ခါခါ သစၥာေဖာက္မယ္လို႔
သခင္ - အထင္မေရာက္ၾကေလနဲ႔
မေၾကာက္မညႇာာ မွန္ရာလုပ္သူမို႔
အႏုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္၊ အေျမႇာက္စိန္ ေဖါက္ခ်ိန္လို႔ ခြဲသလိုေပါ့
တသုပ္ေနာက္တႀကိမ္ ေပါက္ဆိန္ပြဲမွာလဲ
ေၾသာ္ - အသင္းတို႔ အပင္းတို႔ သတင္းတို႔နဲ႔ အဆက္မကြာေအာင္ဟာ
မင္းတို႔ဘက္မွာသာ ႀကဲမဲ့ ႏႊဲမဲ့ျပင္ ...”
ဒါကေတာ့ ဆရာႀကီးက သူဟာ လူထုဖက္သာရပ္မယ့္လူျဖစ္တယ္လို႔ အတိအလင္းေၾကညာတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။
၁၉၅၂ ခုႏွစ္အလြန္မွာ ကိုရီးယားစစ္ပြဲဟာ၊ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္လာပါတယ္။ ျပည္တြင္း စစ္မီးက မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္တဲ့ၾကားက ကမၻာ့စစ္မီးထေတာက္ေတာ့မယ့္ အႏၱရာယ္ကိုလည္း ျမင္ရေတာ့ ဆရာႀကီး အဖို႔ အင္မတန္ေသာကေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္္ရွားမႈေတြကို အသက္ (၇၀) ေက်ာ္ကာမွ လူငယ္ေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းးၿပီး အလုပ္လုပ္ရရွာပါတယ္။
၁၉၅၂ ခု၊ တရုပ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္း (၃၇)ႏိုင္ငံကုိယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔အတူ ကမၻာ့့ၿငိမ္းခ်မ္းရးညီလာခံႀကီးကို ဆရာႀကီးတက္ေရာက္ၿပီး ကမၻာ့့စစ္မီးထေတာက္မယ့္အေရးကို ၀ိုင္း၀န္းေျဖရွင္း ၾကဘို႔ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္၊ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံမွာက်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံႀကီးကိုလည္း တက္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဆရာႀကီးထားရွိတဲ့၊ ဆရာႀကီးလက္ကိုင္ထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နည္းနာဆိုတာ၊ မူအားျဖင့္ လူထုနည္းနဲ႔ေျဖရွင္းေဆာင္ရြက္တဲ့နည္းျဖစ္ပါတယ္။ လူထုညီညြတ္ရင္ စစ္မီးေတြကို ႏိုင္ေအာင္ညိႇမ္းႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စစ္မီးေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္မီးေတြကို ေမႊးတဲ့တရားခံဟာ၊ နယ္ခ်ဲ႕ သမားေတြနဲ႔ ေဖါက္ျပန္မွားယြင္းတဲ့ အစိုးရေတြသာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စစ္ကိုဖန္တီးတဲ့ စစ္ရဲ႕တရားခံကိုလည္း ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ပဲျမင္ပါတယ္။ တခါစစ္မီးေတြကို အၿပီးအျပတ္ညိႇမ္းသတ္ႏိုင္တဲ့နည္းဟာ အျပဳတ္တိုက္ေရးနည္း မဟုတ္ပဲ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္းတဲ့နည္းသာ မွန္တယ္ဆိုတဲ့နည္းကို ဆရာႀကီးကယံုၾကည္ပါတယ္။
တခါ ... ၊ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့အခါ လူတန္းးစားအျမင္ၾကည္လင္ဖို႔လည္းလိုအပ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူတမ္းစား(၂)ရပ္ရဲ႕အေရးပါပံုကို လက္ခံသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဟိုေခတ္ ဟိုအခါ သမိုင္းေရးအေျခအေနမွာ အမွန္ကန္ဆံုးနဲ႕ အတိုးတက္ဆံုးအျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအယူအဆကို ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္မွာ အခုလိုေတြ႕ရပါတယ္။
“ေၾသာ္ ... ဇမၶဴတခြင္တြင္ျဖင့္
လူအသြင္ အျပင္ႏွင့္တကြ
မူအဆင္ဆင္ေတြႏွင့္ အယူအငင္မွာေတာ့
တူခ်င္လည္းတူၾက၊ မတူခ်င္လဲ ေနၾကေပါ့ေနာ္
ျဖဴျဖဴစင္စင္ ျဗဟၼာစရိယ ဂုိဏ္းေတြနဲ႕
တူတံဇင္ ဓမၼ ကထိကမိႈင္းရယ္လို႕
ကမၻာ့အထိကရ ႏွစ္ပိုင္းတြင္ျဖင့္
စစ္ကိုင္းေအာင္ ကမၻားယံတခြင္
(အိုကြယ္)ကဗၻာ့က၀ိဓစ မိႈင္းရယ္လို႔
သမိုင္းေအာင္လံတင္ ...”ဆိုၿပီး ေရးတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ထဲက ေအာက္ပါစာသားေတြကို ဂရုတစိုက္ထားၿပီး ဖတ္ၾကည့္ပါ။
“လူအသြင္ အျပင္ႏွင့္တကြ
မူအဆင္ဆင္ေတြႏွင့္ အယူအငင္မွာေတာ့
တူခ်င္လည္းတူၾက၊မတူခ်င္လဲ ေနၾကေပါ့ေနာ္ ...”
ဒီကဗ်ာစာသားေတြဟာ ဒီကေန႔ လက္ခံက်င့္သံုးလာၾကတဲ့ ‘ဗဟု၀ါဒ’ကို ဆရာႀကီးက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)၀န္းက်င္ကတည္းက လက္ခံယံုၾကည္က်င့္သံုးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို အံ့ၾသဘြယ္ေတြ႕ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဂိုဏ္းဂနကိစၥ၊ ပုဂၢလကိစၥ၊ အယူ၀ါဒကိစၥ၊ လူမ်ဳိးကိစၥ၊ ဘာသာကိစၥေတြမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕အျမင္ဟာ “မတူတာေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး”ဆိုတဲ့ ‘ဗဟု၀ါဒ’ကို ဆရာႀကီးလက္ခံယံုၾကည္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိတာထင္ရွားေစႏိုင္တဲ့ကဗ်ာစာသားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ဘာ့ေၾကာင့္တင္ျပခဲ့ရသလဲ။
က်ေနာ္တို႔ စာေပသမားေတြအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို စိန္ေခၚေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆ နာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့အခါ ဘယ္လိုရပ္တည္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ရပ္တည္ေျဖရွင္းသင့္သလဲဆိုတဲ့ အေျဖကိုရဘို႔အတြက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဆီက က်ေနာ္တို႕အတုယူ သင့္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။
အမွန္အားျဖင့္၀န္ခံရမယ္ဆိုရင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ကို က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္း မရွိဘူးဆိုတာ ၀န္ခံရမွာျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ အခုလိုတင္ျပျခင္းျဖင့္ပဲ စာေပရဲေဘာ္မ်ား အတြက္ တစံုတရာအက်ိဳးရွိေစမယ့္ တင္ျပခ်က္ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲလို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ၿငိမ္းေ၀
ညိႇိႏိႈင္းကိုးကားသည့္စာအုပ္မ်ား
(၁) ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေလးခ်ဳိးေပါင္းခ်ဳပ္
(၂) သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း လက္ေရြးစဥ္ေလးခ်ဳိးတရာ (ေမာင္တင္ေရႊ)
(၃) ဗိုလ္ဋီကာ (မစၥတာေမာင္မိႈင္းး)
(၄) စာေပအင္အား (အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္း)
(၅) ေခြးဋီီကာ (သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း)
(၆) ျမန္မာကဗ်ာစာတမ္းမ်ား(စာေပဗိမာန္ထုတ္၊ ျပည္သူ႔လက္စြဲစာစဥ္)
(၇) သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း(ေမာင္တင္ေရႊ)
(၈) မွာေတာ္ပံု ႏွင့္ စစ္ကိုင္းျပန္မွာေတာ္ပံု (ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈိင္း)
No comments:
Post a Comment