ထြက္ေပါက္တခုရဲ ့လားရာကိုရွာေဖြျခင္း သို ့မဟုတ္ ေတာင္ျပဳန္းပြဲယဥ္ေက်းမႈ

(က)

မသီတာတို ့တိုက္ခန္းကိုမေရာက္ခင္ ဓါတ္ရထားမွတ္တိုင္တတိုင္အကြာတြင္ တရားရံုးခ်ဳပ္အေဆာက္အဦးတခုရိွ၏။ ထိုေန ့က တရားရံုးေရွ ့တြင္ လူ (၅၀)ခန္ ့စုရုန္းေနၾက၏။ ဓါတ္ရထားက တရားရံုးေရွ ့တြင္ရပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ထိုင္ေနရာဖက္ ျခမ္းမွာ တရားရံုးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရသည့္ဖက္ျဖစ္၏။ တရားရံုးေရွ ့တြင္ရိွသည့္လူအုပ္မွာ ေပ်ာ္ရြင္ေနၾကပံုရ၏။ ၀တ္ေကာင္း စားလွမ်ားကိုယ္စီ၀တ္ထားၾက၏။ (အမွန္အားျဖင့္ဆိုလ်င္ ေအာ္စလိုၿမိဳ ့လူထုမွာ ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ားကို ၀တ္ဆင္သြားလာေလ့ မရိွၾကပါ။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုျပည့္၀တ္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာလည္း သစ္လြင္သည့္အ၀တ္အစားမ်ား၀တ္ကာ၊ ခ်ယ္ကာသကာ သြားေလ့မရိွလွပါ။ အမ်ားစုမွာ သာမာန္အ၀တ္အစားမ်ားျဖင့္သာ သြားေလ့ရွွိ၏ ) က်ေနာ္က တရားရံုးေရွ ့ကလူအုပ္ကို အနည္းငယ္ စိတ္၀င္စားသြားရေလသည္။


“ ဦးၿငိမ္း ၊ အဲဒါ မဂၤလာေဆာင္ေလ၊ ရံုးမွာလာၿပီးလက္မွတ္ထိုးၾကတာ ”
“ ေအာ္…ေအး၊ ဟုတ္မယ္ ”
“ ဒီမဂၤလာေဆါင္က ထူးတယ္ဦးၿငိမ္းရ၊ ေယာက်ၤားခ်င္းမဂၤလာေဆာင္ၾကတာေလ ”
“ ဘာ ”

ပထမတုန္းက ဘယ္လိုမွသိတ္ၿပီးစိတ္ထဲတြင္ မ၀င္စားခဲ့မိေပမယ့္ ဒုတိယစကားကိုၾကားေတာ့ က်ေနာ့္ေၾကာမွာ အလိုလို ဆန္ ့သြားရ၏။

“ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေယာက်ၤားခ်င္းမဂၤလာေဆာင္ၾကတာ ”
“ ဟုတ္ရဲ ့လား မသီတာရယ္ ”
“ ေအာ္…ဟုတ္ပါတယ္ဆို၊ ေနာ္ေ၀းႏိူင္ငံမွာ မႏွစ္ကနဲ့တူတယ္၊ လိင္တူခ်င္းအခ်စ္ေတာ္ထားခြင့္၊ လက္ထပ္ခြင့္ကို ဥကေဒျပဌါန္းၿပီးခြင့္ျပဳခဲ့တာ၊ အဲဒီ မဂၤလာေဆာင္ကို သီတာ့အသိတေယာက္လည္း သြားတက္တယ္ေလ၊ သီတာေတာင္ ဒီဗီြဘီအတြက္ သတင္းသြားယူမလား စဥ္းစားေသးတယ္၊ အလုပ္မအားတာနဲ ့ ”

တရားရံုးေရွ ့ကလူအုပ္ကို ကမန္းကတန္း က်ေနာ္လိုက္ၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္…ဓါတ္ရထားက ထြက္ခြါလာခဲ့၏။ က်ေနာ့္ ျမင္ကြင္းထဲ မဂၤလာေဆာင္ၾကသူ သတို ့သား၊ သတို ့သမီးစံုတြဲကို ျမင္ရလိုျမင္ရျငား လိုက္ၾကည့္မိေသး၏။
က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ ေငးငိုင္သြားရသည္။ ေလွ်ာ့ျဖစ္သြားရသည္။

(ခ)

၁၉၈၄-ခုႏွစ္ေလာက္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုတင္ဦး ( မာန္သစ္စာေပ၊ ျဖဴး ) တို ့ အင္းစိန္လမ္းဆံုတြင္ “ ရိုးမအေရွ ့” ကား ကို ေစါင့္စီးၾက၏။ ညကတည္းက ကားလက္မွတ္ႀကိဳျဖတ္ထားၿပီး၊ မနက္ ( ၄ း ၃၀ ) အင္းစိ္န္လမ္းဆံုမွ ကားေစါင့္စီး ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
( ၄ း ၃၀ )တြင္ “ရိုးမအေရွ ့” ကားကို မီးေရာင္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ လွမ္းေတြ ့ရသျဖင့္ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ လက္ျပၿပီး တားၾက၏။ “ ရိုးမအေရွ ့” ကားက က်ေနာ္တို ့ကိုေက်ာ္ကာ ၀ါးတရိုက္ႏွစ္ရိုက္အကြာတြင္ လမ္းေဘးသို ့ထိုးရပ္ေလသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုတင္ဦးတို ့ ကားရိွရာေျပးသြားၾက၏။ က်ေနာ္က ကားေရွ ့အေပါက္ကတက္ၿပီး ကိုတင္ဦးက ကားေနာက္တံခါးမွ တက္ေလသည္။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ဦး အေမါတေကာႏွင့္ကားေျခနင္းေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကားတံခါးမ်ားအလိုအေလ်ာက္ ျပန္ပိတ္ သြားၾက၏။ ကားတစင္းလံုး မီးမ်ားအျပည့္ဖြင့္ထားသျဖင့္ ခရီးသည္အားလံုးကို အထင္အရွားပင္ေတြ ့ရ၏။ ခရီးသည္အားလံုး ကလည္း ေခါင္းကိုယ္စီဆန္ ့ကာ က်ေနာ္တို ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။

“ ဟိုက္ ”

က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပါးစပ္ကၿပိဳင္တူလိုလို ဘာေတြ အသံထြက္လို္က္မွန္းပင္မသိ။ ထိုင္ေနသည့္ခရီးသည္မ်ားကို ေက်ာ္ကာ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္မ်က္လံုးခ်င္းစကားေျပာလိုက္ၾက၏။ ကားမွားၿပီးေတာ့ တားစီးမိသည္အထင္ႏွင့္ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းဖုိ ့ ဟန္ျပင္ျပန္ေတာ့ ကားကအရိွန္ျပင္းေနၿပီ။ တခါးေတြပိတ္ထားၿပီ။ ကားဆရာကိုၾကည့္ေတာ့ ကားဆရာက ကားေမာင္း ရင္း ၿပံဳးလ်က္။

“ လာပါ၊ ကိုယ့္ေနရာကို လာထုိင္ၾကပါ ”
“ ေန…ေန…ေနပါေစ၊ ဒီလိုပဲလိုက္လို ့ရပါတယ္ ”
“ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ျဖဴးအထိ စီးၾကမွာမို ့လား၊ ႏြဲ ့တို ့က ကားတစီးလံုးငွါးလာၾကတာေလ၊ ရွင္တို ့ႏွစ္ေယာက္ပဲ တျခားလူ ျဖစ္ေနတာ၊ ရွင္တို ့က ဒီကားကိုႀကိဳၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္ထားတာ၊ လာပါ…လာထိုင္ၾကပါ။ မေၾကာက္ပါနဲ ့…ဟင္း…ဟင္း၊ ကိုက္မစားပါဘူး ရွင္တို ့ရယ္…ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း ”

ကားတစင္းလံုးရယ္သံမ်ားလႊမ္းမိုးသြားခဲ့၏။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္မွာ ႀကံရာမရျဖစ္ေနၾက။ ေျပးေပါက္ကို မသိမသာ ရွာေနၾကစဲ။

“ ကဲ၊ ဒီလိုလုပ္ ကိုယ္ေတာ္တို ့က ေဟာဒီကားဆရာေဘးကခံုမွာ အတူတူလာထိုင္ၾက။ က်မတို ့က ရွင္တို ့ေနရာမွာေျပာင္း ထိုင္မယ္၊ ကဲ…ဒါဆိုရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း ”

က်ေနာ္တို ့ ေနရာခ်င္းလဲထုိင္လိုက္ၾကသည္။ ကားဆရာကမူ အၿပံဳးကို မရုပ္သိမ္းေသး။ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုတင္ဦး နာရီ၀က္ နီးပါးမွ် စကားမေျပာႏိူင္ၾက။ ေဘးဘီကိုမၾကည့္ရဲၾက။ ကားတစင္းလံုး စကားေျပာသံ၊ သီခ်င္းသံမ်ားလႊမ္းမိုးလ်က္။

“ ကားဆရာေရ…ပဲခူးၾကရင္ စားစရာဆင္း၀ယ္မယ္၊ ကားဆရာအတြက္ေတာ့ က်မတာ၀န္ယူတယ္၊ ဟို…ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ ဘယ္သူတာ၀န္ယူမွာလဲေဟ့ ”
“ ကိုယ္ယူမယ္္…က်မယူမယ္ ၊ အုိင္ ယူမယ္ ”

ကားေပၚတြင္ ရယ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာရျပန္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုတင္ဦးမွာ ေပါက္သည့္နဖူးမထူးေတာ့ၿပီဟု ေတြးကာ၊ သည္အတိုင္းၿငိမ္ၿပီး ေပခံေနၾကရ၏။ ထိုေန ့က ကံအားေလ်ာ္စြာ လမ္းတြင္ သားေရစာဖိုး၊ ထမင္းဖိုး၊ မကုန္ခဲ့ၾကပါ။ ကားေပၚတြင္ အတူပါလာသည့္ “ မိန္းမလွ်ာ ” မ်ားက သူ ့ထက္ငါ၀ယ္ေကြ်းသြားၾကသျဖင့္ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ဦးစလံုး တြက္ေျခကိုက္ခဲ့ၾက၏။ မိန္းမလ်ာမ်ားမွာ “ ေတာ္ျပဳန္းပြဲ ” သို ့ခ်ီတက္ၾကမည့္ နတ္ကေတာ္မ်ားအဖြဲ ့ျဖစ္ေလသည္။

ျဖဴးၿမိဳ ့ကားဂိတ္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုတင္ဦး၊ ကားေပၚကဆင္းေသာအခါ နတ္ကေတာ္မိန္းမလ်ာမ်ားက ေအာ္ဟစ္လက္ျပ ႏႈွတ္ဆက္ရင္း ခရီးဆက္ၾကေလသည္။

(ဂ)

ႏုႏုရည္ အင္း၀၏ “ ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ၊ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ” ၀တၳဳကိုဖတ္ေတာ့ မိမိဘ၀ ထဲက “ မိန္းမလွ်ာ ” မ်ားႏွင့္ပါတ္သက္သည့္ အေတြ ့အႀကံဳတခ်ဳိ ့ကို ျပန္ေတြးမိသည္။ တဦးတည္ ၿပံဳးမိ၏။
ယခုေတာ့ “ မိန္းမလွ်ာ ” ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မိမိ၏အယူအဆမွာ ယခင္ကလို ့မဟုတ္ေတာ့ပါ။ မိန္းမလွ်ာအေပၚ လူေတြထားရိွသည့္ သေဘာထားတခ်ဳိ ့မွာ ေျပာင္းလဲစျပဳၿပီဟုထင္ရ၏။ “ မိန္းမလွ်ာ ” မ်ားသည္ လူ ့အခြင့္အေရးနယ္ပယ္၌ တေထာင့္တေနရာ၀င္ယူလာခဲ့ၾကၿပီေလာဟု ေတြးမိသည္။

“ ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ၊ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ” ၀တၳဳမွာ “ ေတာင္ျပဳန္းပဲြေတာ္ ” ေနာက္ခံႏွင့္ နတ္ကေတာ္မိန္းမလွ်ာမ်ား၏ဘ၀ကို အေသးစိပ္ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေစရန္အတြက္ကိုမူ နတ္ကေတာ္မိန္းမလွ်ာ “ ေဒစီဂ်ိန္း ” ၊ေဒစီဂ်ိန္း၏လင္ေယာက်ၤား “ မင္းမင္း ” ႏွင့္ မင္းမင္း၏ခ်စ္သူ သူေတာင္းစားမေလး “ ပန္းညိဳ ” တို ့သံုးပြင့္ဆိုင္ ေမတၱာဘြဲ ့ကို ဖြဲ ့စည္းတည္ေဆာက္ထား၏။ အမွန္အားျဖင့္ ၀တၱဳတပုဒ္လံုး အသားေပးေဖၚျပသည္မွာ “ ေတာင္ျပဳန္းပဲြ ” ယဥ္ေက်းမႈကို စနစ္တက်၊ အဆင့္လိုက္အေသးစိပ္ေရးထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ျမန္မာ့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းအတြင္း နက္ရိႈင္းစြာတည္ရိွေနသည့္ နတ္ကိုးကြယ္ပသျခင္း ယဥ္ေက်းမႈကို အျပည့္အစံုသတင္းအခ်က္အလက္ေပးျခင္းသာျဖစ္၏။ ႏွစ္စဥ္ ၀ါေခါင္္လဆန္း (၈)ရက္ေန ့မွ ၀ါေခါင္လဆန္း (၁၅)ရက္အထိ၊ က်င္းပျပဳလုပ္သည့္ ေတာ္ျပဳန္းပြဲယဥ္ေက်းမႈကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ရိွႏႊဲေပ်ာ္ေနရသလို ဆဲြေဆါင္မႈအားေကာင္းလွသည့္ ၀တၱဳျဖစ္၏။

သည္၀တၱဳထဲမွ က်ေနာ္ႏိႈ္္က္ယူရရိွသည့္အခ်က္တခ်ဳိ ့ရိွပါသည္။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲဘာ့ေၾကာင့္ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပို၍ပို၍ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လာေနရသနည္း။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲ စည္ကားသထက္စည္ကားလာေစရန္ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားက တြန္းပို ့ေနသနည္း။ ၀ါေခါင္လဆန္း (၁၃)ရက္ေန ့တြင္ျပဳလုပ္သည့္ “ ယုန္ထိုး ” ပြဲအေၾကာင္းေရးထားသည့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ စိတ္၀င္စားစရာ…။ “ ဒီနယ္ ေျမဟာ မင္းႏွစ္ပါးက ဖန္းဆင္းေပးထားတဲ့စိတ္လြတ္လပ္မႈနယ္ေျမ ” ဟု ဆို၏။ “ လူေတြရဲ ့စိတ္ကေလးေတြဟာ သနားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိပ္ကို မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတာ။ ကဲ…အဲဒီစိတ္ကေလးေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ၾကစမ္း ” …။ ပညာတတ္ နတ္မင္းသားေလး မိန္းမလွ်ာသင္းသင္းႀကိဳင္ရဲ ့စကား ။

လူေတြ ေတာင္ျပဳန္းပြဲတြင္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အေပ်ာ္က်ဴးၾကသည့္သတင္းမွာ မည္သူမဆိုၾကားဖူးၿပီးျဖစ္သည့္ သတင္း ပင္ျဖစ္သည္။
၀တၱဳတပုဒ္လံုးမွာ၊ အတိုခ်ဳပ္ၿပီးလြယ္လြယ္နဲ ့ေျပာလို ့ရသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္၏။ သက္ႀကီးရြယ္အို နတ္ကေတာ္မိန္းမလွ်ာ “ ေဒစီဂ်ိန္း ” သည္ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိသူ “ မင္းမင္း ” ဆိုသည့္ဆင္းရဲသားလူငယ္တဦးႏွင့္ လင္မယါးအျဖစ္ေနထိုင္ခဲ့ရင္းက “ မင္းမင္း ” က သူႏွင့္ရြယ္တူ သူေတာင္းစားမေလး “ ပန္းညိဳ ” ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္မိသြား၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ “ မင္းမင္း ” မွာ နတ္ကေတာ္မိန္းမလွ်ာ “ ေဒစီဂ်ိန္း ” ၏ ရင္ခြင္တြင္သာ မူးေမ့လဲေလ်ာင္းရင္း ၀တၱဳကိုနိဂံုးခ်ဳပ္ထားေလသည္။

လူတို ့၏ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနေသာစိိတ္ကို ထြက္ေပါက္ေပးပို ့ရန္ကိစၥမွာ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ပါသည္။ “ ေတာင္ၿပဳန္းပဲြ ” သည္ လူတခ်ဳိ ့အတြက္ စိတ္ထြက္ေပါက္ေပးရာ အေပါက္တေပါက္ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ဗမာတျပည္လံုးကလူေတြ တႏွစ္္တခါ ေတာင္ျပဳန္းပြဲတက္ကာ စိ္တ္ထြက္ေပါက္ေပးၾက၏။ ထြက္ေပါက္ရွာၾက၏။

က်ေနာ္တို ့သည္ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနေသာစိ္တ္ကို ထြက္ေပါက္ေပးရန္ မုခ်လိုအပ္သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သို ့ ေသာ္…ယင္း ထြက္ေပါက္မွာ ယါယီထြက္ေပါက္၊ ေဘးထြက္ေပါက္္၊ ထြက္ေပါက္အမွားျဖစ္လွ်င္မူ မေကာင္း။

မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ…၊ ၀တၱဳတပုဒ္ကိုဖတ္ကာ၊ စိတ္ထြက္ေပါက္ေပးျခင္းကိစၥ အလိုလိုဆက္စပ္ေတြးမိလာေအာင္ ျဖစ္ေစသည့္စာေရးဆရာ ႏုႏုရည္အင္း၀၏ စာေပဒါနကိုမူ ေက်းဇူးတင္ရမည္ပင္ျဖစ္သည္။ သာဓုေခၚရမည္ျဖစ္သည္။

( ပန္းခ်ီ သရုပ္ေဖာ္ပုံမွာ ပန္းခ်ီထိန္လင္းရဲ ့လက္ရာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား )