ကိဆကတ

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္မွဳမရွိေသးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုက အခုလိုအသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ကို ဖိစီးထားေနတုန္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ ခရီးသြားျခင္းဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာပါ၊ က်ေနာ္ကသာ မတင္းတိမ္နိဳင္ေပမယ့္ ေဘးလူတခ်ိဳ ့ရဲ့အျမင္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ခရီးေတာ္ေတာ္သြားခဲ့ၿပီးတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမလားပဲ။ မွတ္မွတ္ရရသြားခဲ့ဖူးတဲ့ခရီးေတြထဲမွာ ပဲခူးကေနၿပီး ေတာင္ႀကီး၊ အင္းေလးကိုခရီးထြက္ခဲ့ဖူးတာ၊ က်ိဳက္ထီးရုိးနဲ ့ေရႊစက္ေတာ္ဘုရား သြားခဲ့ဖူးတာ၊ ဟုိ ေတာင္ေျခတေနရာကေနၿပီး အေရွ ့ရုိးမေတာင္ႀကီးရဲ့ေၾကာေပၚမွာ ေျခလ်င္ခရီး (၁၀) ရက္ေလာက္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတာ၊ ဖါးအံ ဘီးလင္း ကိ်ဳုက္ထို သထံု နဲ ့ဖါပြန္ၿမိဳ ့နယ္ေတြရဲ့ ေတာေတြေတာင္ေတြထဲ တခါသြားရင္ (၂)လေလာက္နဲ ့(၃)ႀကိမ္ေလာက္ ေျခလ်င္သြားခဲ့ဖူးတာ(ဒီတုန္းက အမ်ားအားျဖင့္ ေျမႀကီးေပၚမွာပဲအိပ္စက္ခဲ့) ၊ ၿပီးေတာ့ ဥေရာပနိဳင္ငံတနိဳင္ငံကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သြားခဲ့ဖူးတာ။ ဒီခရီးစဥ္ေတြမွာ က်ေနာ္ ကဗ်ာေတြ ၊ စကားေျပေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးခဲ့တယ္။

ဥပမာအေနနဲ ့ေျပာရရင္ ပထမအႀကိမ္ ေဒါနေတာင္ေပၚခရီးအေပၚမူတည္ၿပီး ေၾကာင္းေရ (၄၀၀)ေက်ာ္ရွိတဲ့ “မိမိကိုယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္စိုက္ပိ်ဳးျခင္း” ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ရခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖါးအံ ဘီးလင္း အစရွိတဲ့ နအဖစစ္တပ္ေတြနဲ ့ မိမိဖက္က ေျပာက္က်ားတပ္ေတြ လိမ္ယွက္ေနတဲ့ ေရွ ့တန္းကိုသြားေတာ့ “ပဥၥလက္ေတာင္တန္း” ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ေရးနိဳင္ခဲ့တယ္။ တခါ ဥေရာပခရီးစဥ္မွာၾကေတာ့ “ဥေရာပ မဲဇာ” ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ ေရးခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ဧရာဝတီ၊ ေခတ္ၿပိဳင္၊ မဇိၥ်မ နဲ ့အၿခား မဂဇင္း၊ ့ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ဆိုလိုတာကေတာ့ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္သာ ခရီးသြားရတာကို အားရတင္းတိမ္ျခင္းမရွိေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ခရီးေပါက္ခဲ့တဲ့သေဘာျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ခရီးသြားရတာကို တကယ့္ကိုမတင္းတိမ္နိဳင္ေသးဘူး။

အခုေတာ့ အသက္အရြယ္ကလည္းရလာ ဘဝအေျခအေနကလည္း ခရီးသြားဖို ့အေျခအေန မဖန္တီးနိဳင္ဘူးဆိုေတာ့ ခရီးသြားခ်င္တဲ့စိတ္ဆႏၵကိုေျပေပ်ာက္လို ေျပေပ်ာက္ျငား ခရီးသြားစာအုပ္တခ်ိဳ ့ကိုပဲ အားကိုးရေတာ့တာေပါ့။ တခါ ခရီးသြားစာအုပ္ဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း ခရီးသြားစာအုပ္တိုင္းေတာ့မဟုတ္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ္က ရသနဲ ့ေရးတဲ့ ခရီးသြားစာအုပ္ေတြကိုပဲ ေရြးၿပီးဖတ္တာပါ။ ဒီေတာ့ အခုက်ေနာ္ဖတ္ေနတာ ဆရာေမာင္သာနိဳးဘာသာျပန္တဲ့ “ကဗ်ာ ခရီးသည္” ဆိုတဲ့စာအုပ္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း
(၃၀၀)ေက်ာ္က ဂ်ပန္ဟိုကၠဳ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဗသွ်ိဳး ရဲ့ ကဗ်ာ စကားေျပေရာထားတဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါးပါ။ ဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ္အထပ္ထပ္အခါခါဖတ္ဖူးခဲ့ပါၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဖတ္လို ့ကို မတင္းတိမ္နိဳင္ဘူး။ ဘာျပဳလို ့လည္းဆိုေတာ့ ပထမအခ်က္က ဗသွ်ိဳးဟာ ခရီးအင္မတန္သြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္တာရယ္ သူက ခရီးသြားမွတ္တမ္းကို ရသဟန္နဲ ့ေရးထားလို ့ပါ။ ေအာ္…ၿပီးေတာ့ သူက သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္ကို အင္မတန္ျမတ္နိဳးတြယ္တာလြန္းသူ ျဖစ္ေနလို ့ပါ။ သူ ့ဘဝေႏွာင္းပိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ေရာက္ေလရာမွာ ငွက္ေပ်ာရြက္တဲထိုးၿပီး အင္မတန္ လြတ္လပ္ ႏွိမ့္ခ် ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနသြားခဲ့တာမို ့သူ ့နာမည္ကို ငွက္ေပ်ာရြက္တဲ လို ့အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဗသွ်ိဳး လို ့ေခၚခဲ့ၾကတာပဲ။

ဒီကေန ့ ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ထဲက စာပိုဒ္တပိုဒ္နဲ ့ကဗ်ာတခိိ်ဳ ့ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဝမွ်ခံစားဖို ့တင္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္လိုပဲ ႏွစ္သက္နိဳင္ၾကေကာင္းပါရဲ့။ ပထမတုန္းကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို တအုပ္လံုးရုိက္ၿပီး တင္မလို ့ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ၾကေတာ့ ကိုယ္လိုရာေျပာရင္းက တပိုဒ္ခ်င္းဆီ တင္သြားတာက ပိုေကာင္းမယ္လို ့ယူဆၿပီး အခုလို ေရြးၿပီးတင္ေပးလိုုက္တာပါ။



ကိဆကတ

ငါ ျမင္ေတြ ့ခဲ့ၿပီးသမွ် ကုန္းနဲ ့ေရ အလွတို ့ဟာ မ်ားလွၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆကတ ဆိပ္ကမ္းက အေရွ ့ေျမာက္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးမိုင္ေလာက္မွာရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ကိဆကတ ေရအိုင္ကုိ ျမင္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့လည္း ငါ့ရင္ေတြ ခုန္မိေသးေတာ့တယ္။ တို ့ဟာ ေတာင္ေတြေက်ာ္၊ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ဆင္း၊ သဲကႏၱာရထဲ ရုန္းကန္ရင္း ခရီးႏွင္လာခဲ့ၾကတာ ေနဝင္လုလုအခ်ိန္ ခရီးဆံုးကို ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ပင္လယ္ထဲက ေလျပင္းတိုက္ခတ္လာသမို ့သဲေတြ ထၾကြကာ မုိးသဲကလည္းရြာျပန္ေတာ့ ခ်ိဳးကအိေတာင္ ကို မျမင္နိဳင္ေခ်ဘူး။ ကိုယ့္ေရွ ့မွာ တည္ေနတဲ့အလွေတြကို စိတ္ကူးနဲ ့ျမင္ေယာင္ကာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ စမ္းဝါးသြားရတာကလည္း အရသာတမ်ိဳးပါပဲ။ မိုးစင္သြားရင္ ပိုလွတဲ့ျမင္ကြင္းကို ျမင္ရမွာပဲလို ့လည္း ေတြးမိတယ္။ တံငါသည္ရဲ့ သက္ငယ္တဲကေလးထဲ တိုးဝင္ခဲ့ကာ မိုးအတိတ္ကို ေစါင့္ေနမိရဲ့။
ေနာက္ေန ့မနက္မွာ ေကာင္းကင္ဟာ တိမ္စင္ၿပီး၊ ေနထြက္လာကာ ထိန္ထိန္ၿငီးၿငီး ထြန္းပေနတဲ့အခါ ငါတို ့ေလွနဲ ့ေရအိုင္ထဲ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ပထမဆံုး နိဳးအင္ကၽြန္းကေလးမွာဝင္၊ ဆရာေတာ္ နိုဳးအင္ သံုးႏွစ္ ဧကစာက်င့္ခဲ့ရာ တဲပ်က္ကေလးကို သြားၾကည့္။ တဖက္ ကၽြန္းဆီဆိုုက္ျပန္ေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္အိုႀကီးတပင္ေတြ ့ရတယ္။ ဆာအိဂ်ိဳးက

ပန္းပြင့္ေတြေပၚ ေလွာ္ခတ္သြား
တံငါသည္တို ့ရဲ့ ေလွမ်ား။

လို ့ဖြဲ ့ႏြဲ ့ခဲ့တာ သူ ့ကိုေပါ့။ အပင္ႀကီးက ကဗ်ာဆရာကို အထိမ္အမွတ္ျပဳေနရဲ့။
အိုင္စြန္းမွာ ဘုရင္မ ဂ်င္ဂူရဲ့ သခ်ိၤဳင္းလို ့ဆိုၾကတဲ့ သခ်ၤိဳင္းေတာ္တခု ရွိတယ္။ အနားက ဝတ္ေက်ာင္းကို ကန္ မန္ဂ်ဴ-ဂ်ိ(ဒီတက္ ဒီက်) ပုလဲဝတ္ေက်ာင္းလို ့ေခၚတယ္။ ဒီေဒသကို ဘုရင္မႀကီးေရာက္ခဲ့တယ္လို ့အရင္က မၾကားဖူးဘူး။ (သူ ့ကို ဒီမွာျမွဳပ္တယ္ဆိုတာ) ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား သံသယ ဝင္ေနမိတယ္။
ဝတ္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ့္ ခန္းမမွာထိုင္တဲ့ကာ တရုပ္ကပ္ေတြကို မတင္လိပ္လိုုက္တဲ့အခါမေတာ့ ကိဆေရအိုင္ရဲ့ ရွဳခင္းတရပ္လံုးဟာ ေရွ ့မွာ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

ေတာင္ဖက္မွာက မိုးေကာင္းကင္ကို တိုင္ေထာက္ထားတဲ့အလား ခ်ိဳးကအိေတာင္၊ သူ ့ပံုရိပ္က ေရအိုင္ထဲမွာ ထင္ဟပ္ေနရဲ့။ အေနာက္ဆီမွာ လမ္းကို အုယမူယ နယ္စပ္အထိျမင္ရတယ္။ အေရွ ့ဘက္မွာေတာ့ ကန္ေဘာင္ရုိးတေလ်ာက္ လမ္းဟာ ဆက္သြားၿပီး အေဝး အကိတ ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ပင္လယ္က ေျမာက္ဘက္မွာ ပင္လယ္လွိဳင္းတို ့ေရအိုင္ထဲဝင္ရာအရပ္ကို သွ်ိဳးေဂါရွိ (ဒီေရလမ္း) လို ့ေခၚတယ္။
ကိဆကတေရအိုင္ဟာ အလ်ားႏွစ္မိုင္ အနံႏွစ္မိုင္ထက္ မပိုတတ္ေပမယ့္ မတ္ဆုရွိမ ကို သတိရေစေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တူေတာ့မတူၾကဘူး။ မတ္ဆုရွိမ က ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးအလွ၊ ကိဆကတ ရဲ့ အသြင္က ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနဟန္မ်ိဳး၊ စိတ္ဆင္းရဲေနသူတဦးရဲ့ စိတ္ဒုကၡအထီးက်န္ဘဝ။

ကိဆကတ မွာ
မိုးရထဲက ေဆရွိႏြယ္
ပိုးပင္ရဲ့ ပန္းပြင့္

ေဆရွိ(တရုပ္-ဆီရွိ) ဆိုတာ ေၾကကြဲဟန္သြင္နဲ ့အလွထူးသူရယ္လို ့ထင္ရွားခဲ့တဲ့ တရုပ္မင္းသမီးးတစ္ဦးပါ။ ။ဘာသာျပန္သူ)

သွ်ိဳးေဂါရွိ ကမ္းေျခ
ေအးျမ ေရစပ္ လူးလာေန
ေျခတံရွည္ ႀကိဳးၾကာ။

သွ်ိဳးေဂါရွိ ပြဲေတာ္
ဘာကိုမ်ား စားၾကပါလိမ့္
အထူးအစားအစာ။
ေဆာရ

(သူတို ့တဲေလးမွာ ဝရန္တာမရွိလို ့သဲေပၚျပင္ခ်ပ္ခင္းကာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ တံငါမိသားစုကိုၾကည့္ၿပီး ေရးလိုုက္ပံုရတဲ့ကဗ်ာ။ ။ ဘာသာျပန္သူ)

တံငါတို ့ဘဝ
သဲေပၚ ပ်ဥ္္ခ်ပ္ေလး ခင္းလို ့
ညေန ေအးျမျမ။

ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ အသိုုက္ဖြဲ ့ထားတဲ့ ဝံငွက္ေမာင္ႏွံကို ျမင္ရတဲ့အခါ...

ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ အသိုက္
လွိဳင္းတို ့နဲ ့စစ္ရပ္ထားေရာ့ ထင့္
ပင္လယ္ သိမ္းငွက္တို ့။
ေဆာရ

(အထက္က နိဳအင္ကၽြန္းအေၾကာင္း ေရးရာမွာ ဗသွ်ိဳး ကိုးကားခဲ့တဲ့ ဆာအိဂ်ိဳး ရဲ့ ကဗ်ာအျပည့္အစံုက ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကိဆကတ ရဲ့
ခ်ယ္ရီပင္ဟာ လွိဳင္းေတြနဲ ့
ဖံုးလႊမ္းေနေတာ့တယ္
ပန္းပြင့္ေတြေပၚ ေလွာ္ခတ္သြား
တံငါသည္တို ့ရဲ့ ေလွမ်ား။ ။ဘာသာျပန္သူ)

(ဆရာ ေမာင္သာနိဳး ဘာသာျပန္တဲ့ ဟိုကၠဳ ကဗ်ာခရီးသည္ ဗသွ်ိဳး စာအုပ္မွ ကူးယူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)