ရြာတဲ့မိုးနဲ ့ခံတဲ့အိုး

ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု” ဆိုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အစစ္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုတေယာက္ဖန္တီးၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူကို စကားေျပာတဲ့သေဘာပဲေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာက အစစ္ကိုတုပရတဲ့ အနဳပညာပစၥည္းပါ။

လူ ့ဘဝအစစ္အမွန္ကေနၿပီး ေရာင္ျပန္ဟပ္ထားတဲ့ ဘဝရဲ့ အရိပ္၊ ကိုယ္ပြါးတခုပါပဲ။ ဒါကို ကဗ်ာဆရာက အတုကို အတုမွန္းမသိရေအာင္ အစစ္လိုပဲ ခံစားလက္ခံလာရေအာင္၊ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ့ရင္ထဲ အနက္ရွိဳင္းဆံုးအထိေရာက္ေအာင္ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်ေတြသံုးၿပီး တင္စားခ်က္ေတြသံုးၿပီး ေျပာတဲ့နည္းပါ။ ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာက အစြန္းေတြကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္နိဳင္ေလ ကဗ်ာက ပိုၿပီးရသေျမာက္ ထိခ်က္ျပင္းေလေလပါပဲ။
အစြန္းေတြက္ို ေျပာပါဆိုရင္ အလြန္အက်ဴးထိန္ဝွက္လြန္းတာမ်ိဳး နဲ ့အလြန္ရုိးအလြန္းတာမ်ိဳးေတြကို ေျပာတာပါ။ ဒါေတြကို ကဗ်ာဆရာက အပိုအလိုမရွိ၊ တနည္းအားျဖင့္မဇၥ်ိမ ပဋိပဋာက်ေအာင္ဖြဲ ့ရင္ အဲဒီကဗ်ာဟာ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္လာရမွာပါပဲ။

က်ေနာ္တို ့နိဳင္ငံမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရယ္လို ့ေပၚေပါက္လာတာ ၁၉၇၀ ေလာက္ကစၿပီးေရတြက္မယ္ဆိုရင္ ႏွစ္(၃၀)ေက်ာ္ပါၿပီ။ ခုဆိုရင္ ေခတ္ေပၚလြန္ဆိုတာေတြလည္း ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကဳံႀကိဳက္လို ့ေျပာစရာေလးတခုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ စာေရးဆရာေအာင္သင္းနဲ ့လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံ(RFA) တို ့ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္းလုပ္တဲ့အခါ ဆရာေအာင္သင္းကေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္တဲ့စကားေျပာခဲ့တာရွိပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ သူက ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာ အေျခအျမစ္မခိုင္တဲ့ စာေပေရပြက္ကေလးတခုသာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ သြယ္ဝုိက္ၿပီးေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာ ေရပြက္ကေလးတပြက္မွ်သာျဖစ္တာမို ့မၾကာခင္ေပ်ာက္သြားမွာျဖစ္တယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥအေလာင္းအစားလုပ္မလားဆိုတဲ့အထိေျပာပါတယ္။ဒါကိုၾကားေတာ့ က်ေနာ္ျပံဳးမိတယ္။ သူက ဒီလိုေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္က ထြက္သမွ် မဂဇင္းတိုင္းလိုလိုမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြခ်ည္း ေနရာယူစိုးမိုးေနတာ သူမသိဘူးနဲ ့တူပါရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာက အသက္ဝင္လွဳပ္ရွားလာတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ လူလားေျမာက္ေနၿပီပဲ။ က်ေနာ္က သူ ့ရဲ့အျမင္ကို မေျပာဖို ့ကန္ ့ကြက္တဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ ့အျမင္ကို ပဲ သေဘာမတူတာပါ။ ေအးေလ ဒါကေတာ့ လြတ္လပ္စြာသေဘာကြဲလြဲၾကတဲ့သေဘာေပါ့။ က်ေနာ္တို ့လွပစြာ ျငင္းခုန္ၾကရမွာေပါ့။

အခုဆိုရင္ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီးေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုင္ရာလကၡဏာရပ္ေတြလည္း အေတာ္အတန္ျပည့္စံုသေလာက္ျပည့္စံုေအာင္ေျပာခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ဒီအထဲက က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတဲ့လကၡဏာတခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ ့ေခတ္ၿပိဳင္ရင္ခုန္သံကို ေဖၚျပတဲ့လကၡဏာပါပဲ။ “ေခတ္ၿပိဳင္ရင္ခုန္သံ”ံ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ဆရာဒဂုန္တာရာ က စတင္သံုးစြဲလိုက္တာပါ။ ဒီလကၡဏာကို ထင္ထင္ရွားရွားသက္ေသျပနိဳင္တဲ့ကဗ်ာ တပုဒ္ကို က်ေနာ္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ အမွတ္အသားမြဲၾကံလို ့ဒီကဗ်ာဟာ ဘယ္မွာေဖၚျပခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေရးတဲ့သူက ကဗ်ာဆရာ ကြန္စစ္ေကာင္း ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္အေသအခ်ာေျပာနိဳင္ပါတယ္။

ဖဲဝိုင္း

အျပင္ဖက္မွာ
ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနၾကတာလား
ရန္ျဖစ္ေနၾကတာလား
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။
ကုလားဖန္ထိုးတယ္၊ ဖဲခ်ပ္ေဝတယ္
တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
အလိုရမၼက္
တဏွာ
မနာလိုမွဳ။

ဆက္ၿပီးပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
မုသာဝါဒ
အဆိပ္
ဓါးေျမွာင္။

အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံေတြၾကားတယ္
သူတို ့ေကာက္ခ်င္သလို
အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ယူတယ္။
ဘုရားရွိခိုးသံ ဂါထာရြတ္သံေတြၾကားတယ္
သူတို ့ေကာက္ခ်င္သလို
အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူတယ္။

သီခ်င္းဆိုတဲ့လူက ဆိုတယ္
ဒူးႏွံ ့တဲ့လူက ႏွံ ့တယ္
ဖဲခ်ပ္ကို ဆက္ၿပီးပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
ေလာဘ၊ ေမာဟ
ေမာဟ၊ ေလာဘ။

ဂ်ိဳကာမ်ား ပါလာလို ့ကေတာ့
ျပံဳးလို ့ေပ်ာ္လို ့
သူတို ့ကိုယ္က်င့္တရားေတြ အားလံုးကို
အဲဒီ ဂ်ိဳကာခ်ပ္ထဲ အတင္းထုိးထည့္
လိုသလို အသံုးျပဳနိဳင္ဖို ့
နံေဘးလူ မသိေအာင္ ၾကံလို ့စည္လို ့။

ကေလးေတြ စာေအာ္က်က္သံၾကားတယ္
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး၊
ငွက္ဆိုးထိုးသံၾကားတယ္
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။

ေလခၽြန္တဲ့သူက ခၽြန္တယ္
ရြဲ ့ျပံဳး ျပံဳးတဲ့သူက ျပံဳးတယ္
ေတာက္ေခါက္တဲ့လူက ေခါက္တယ္၊
တေယာက္က
ေအာက္ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲယူတယ္
ျဖန္းကနဲ ရုိက္ၾကည့္တယ္
အတၱ။
ေနာက္တေယာက္က
ေအာက္ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲယူတယ္
ျဖန္းကနဲ ရုိက္ၾကည့္တယ္
ေဒါသ။

ညဥ့္္နက္သထက္ နက္လာၿပီ
ၾကည့္ၿပီးသား ဖဲခ်ပ္ေတြကိုပဲ
အရသာခံၿပီး
ျပန္ပြတ္ၾကည့္ေနၾကျပန္တယ္
အတၱ၊ ေဒါသ၊ မေစၦရ
မေစၦရ၊ ေဒါသ၊ အတၱ။ ၊

ကြန္စစ္ေကာင္း

က်ေနာ္တို ့ရဲ့ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ကြယ္လြန္သူ စာဆိုႀကီး ဆရာ တင္မိုး ကလည္း ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ“ဖဲသံုးခ်ပ္” ဆိုတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ အခု ကြန္စစ္ေကာင္း ေရးတဲ့ကဗ်ာနဲ ့ဦးတည္ခ်က္ခ်င္းတူပါတယ္။ ေစတနာလည္း ဒါပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတူတဲ့အခ်က္က ဆရာတင္မိုးက “ေခတ္စမ္းလြန္ဟန္” နဲ ့ေရးၿပီး ဆရာကြန္စစ္ေကာင္းကေတာ့ “ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟန္” နဲ ့ေရးတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
“ဖဲဝိုင္း” ကဗ်ာမွာ ဖဲထိုင္ရုိုက္ေနၾကတဲ့ ဖဲသမားမ်ားရဲ့ အျပဳအမူ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ေရးထားပါတယ္။ ဒါေတြကို အလိုရမၼက္၊ တဏွာ၊ မနာလိုမွဳ၊ မုသာဝါဒ၊ အဆိပ္၊ ဓါးေျမွာင္၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ အတၱ၊ ေဒါသ၊ မေစၦရ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ ့ခ်ဳပ္ၿပီး ေဖၚျပထားတာ ေတြ ့ၾကရမွာပါ။ တခုမွ ေကာင္းတာမပါပါဘူး။
ဒီလို မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ မိုးမႊန္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အျပင္ဖက္က ကေလးေတြရဲ့ အျပဳအမူ၊ ဓေလ့စရုိက္၊ သေဘာသဘာဝ၊ လိုအပ္ခ်က္..ဒါေတြက္ို သူတို ့ဂရုမျပဳအားေတာ့ပါဘးူ။ လက္ခံခံစား နားလည္နိဳင္စြမ္း မရွိနိဳင္ေတာ့ပါဘူ။ ဘုရားရွိခိုးသံ၊ ဂါထာရြတ္သံ၊ အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံေတြကိုလည္း သူတို ့ေကာက္ခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္နဲ ့ေကာက္ယူၿပီး သံေဝဂမရ တရားမရနိဳင္ၾကပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ငွက္ဆိုးထိုးသံၾကားရတာကိုေတာင္မွ သူတို ့အတြက္ အႏၱရာယ္ တစံုတရာက်ေရာက္ေတာ့မယ့္လကၡဏာအျဖစ္ သူတို ့သတိျပဳနိဳင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဝွက္ဖဲ၊ ေအာက္ဖဲ၊ ဂိ်ဳကာဖဲ အစရွိတဲ့ လွ်ိဳ ့ဝွက္ေကာက္က်စ္တဲ့နည္းနဲ ့တဦးအေပၚတဦး လက္ဦးမွဳရယူၿပီး ၿပိဳင္ဖက္ေတြ၊ ဇာတ္တူသားေတြကို နင္းဖို ့ေခ်ဖို ့တခုထဲကိုပဲ သဲသဲမဲမဲ စဥ္းစားေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း “ဖဲဝိုင္း” ကဗ်ာမွာ ေတြ ့ၾကရမွာပါ။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို ့က “ဖဲဝိုင္း” ကဗ်ာကိုဖတ္ေနရင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို ့ရဲ့ေခတ္ျပိဳင္ဘဝထဲမွာ “ဖဲဝိုင္း” ထဲက ဖဲထိုင္ရိုုက္ေနၾကတဲ့ ဖဲသမားေတြရဲ့ အျပဳအမူ စိတ္ေနစိတ္ထားအတိုင္း တေသြမတိမ္းရွိတဲ့ တထပ္ထဲက်တဲ့ လူေတြကို ေျပးျမင္ရေတာ့တာေပါ့။ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျဖဴစင္မွ်တေရး အစရွိတဲ့ ေလာကပါလတရားဟူသမွ်ကို ေဘးခ်ိပ္ၿပီး တျခားလူမေျပာနဲ ့ဇာတ္တူသားစားဖို ့ကိုေတာင္ ဝန္မေလးတတ္ၾကတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတဲ့အသိ က်ေနာ္တို ့ေခါင္းထဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေရာက္လာရေတာ့တာေပါ့။
ဆရာ ကြန္စစ္ေကာင္း ကေတာ့ က်ေနာ္တို ့အေပၚ ကဗ်ာမိုးေရေတြ ရြာခ်ေပးလိုုက္တာပါပဲ။ ေခတ္ျပိဳင္ရင္ခုန္သံတခ်ိဳ ့ကို ကဗ်ာနဲ ့ေပးလုိက္တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့ကသာ က်ေနာ္တို ့ရဲ့ ေတြးေခၚခံစားနိဳင္မွဳေရအိုးနဲ ့ခံယူၿပီး ကဗ်ာမိုးေရ ကဗ်ာရသကို ေဖၚယူခပ္သံုးနိဳင္ၾကရမွာပါ။
ဒါပါပဲ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ရဲ့ အတိမ္အနက္ အထိမ္အဝွက္ကို က်ေနာ္တို ့ရဲ့ေခတ္ျပိဳင္အေျခအေနမ်ုားနဲ ့ႏွိဳင္ယွဥ္ခံစားၿပီး က်ေနာ္တို ့ရဲ့ အေတြးလက္တံ ရွည္ရင္ရွည္သေလာက္ ကဗ်ာ့ရသကို ခံစားန္ိဳင္ၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာဝါသနာအိုးမ်ားအဖို ့“ရြာတဲ့မိုးနဲ ့ခံတဲ့အိုး” အေပၚမူတည္ၿပီး ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားရဲ့ ရာဝဇင္ေရး အခန္းက႑ကို မွန္ကန္စြာ နားလည္နိဳင္ၾကလိမ့္မယ္လို ့ေတာ့ က်ေနာ္ယူဆမိပါတယ္။ ။

ၿငိမ္းေဝ