ရာစုႏွစ္ဝက္အတြင္း ျမန္မာကဗ်ာ နာက်င္မႈ(စာတမ္း)

ဒီကေန႔တင္တဲ့ ပို႔စ္က အသစ္မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂ လပိုင္းမွာ တင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ပို႔စ္အေဟာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ဖတ္ျဖစ္သြားေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္က ျပန္ဖတ္ၿပီး တင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚလာလို ့ထပ္တင္လိုက္တာပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕မွာျပဳလုပ္တဲ့ ျမန္မာမီဒီယာ ကြန္ဖရင့္တစ္ခုမွာ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ စာတမ္းျဖစ္ပါတယ္။

သြားသြားလာလာ ေျဖၾကည့္တဲ့ အေျဖတခု

မေန႔က

တေန႔လံုး

အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္ရုံးမွာ

အခ်ိန္ကုန္တယ္။

လူငယ္ေတြၾကားမွာ

ငါလည္း ျပန္လည္ ငယ္ရြယ္

ငါလည္း ျပန္လည္ စိမ္းလန္း

မိုးေရစက္ေတြက

ငါ ေၾကာကုန္းကို တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ရုိက္ပုတ္

ငါ သတိမျပဳအားဘူး

ငါ့ေဘးမွာ

၂ လေလာက္ကမွ ေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ့ လူတေယာက္ကို သတိမျပဳမိ

၁၂ တန္းေအာင္ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ ဘာတခုမွ မေရရာတဲ့ လူငယ္တေယာက္ကို

သတိမျပဳမိ

ငါ ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ ငယ္ပစ္လိုက္တယ္

ရုံးေပၚကအဆင္းမွာ လမ္းေဘးက စာရြက္စုတ္တခုကို ကန္ပစ္လိုက္တယ္

အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ လူငယ္ေတြ

ေဘာ္လံုးကြင္းတခုကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း

သူတို႔ေနရပ္ ေဘာ္လံုးကြင္းကုိ လြမ္းေနၾကတယ္

ဒီမွာက ေဘာ္လံုးကြင္းက ျမက္ခင္း

သူတို႔ တစံုတရာကို ထုခြဲေရာင္းစားဖို႔

သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္

သူတို႔ လန္းဆန္း

သူတို႔ လွပ

သူတို႔ ႏုပ်ိဳ။

ေျမပံုထဲမွာ ရွိတဲ့ ေခါက္သိမ္းထားတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ ရြာတရြာ

တာလမ္းတခု

သူတို႔ေဘးမွာ ေခါင္းငံု႔စဥ္းစားေနတဲ့ အဖိုးအို

သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္က ကုန္စံုဆိုင္ေလး

သီခ်င္းသံတညံညံနဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းသည္

အနီေရာင္ အျပာေရာင္ အစိမ္းေရာင္

ျမင့္မားထည္ဝါလြန္းတဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီး

တန္းစီရပ္ထားတဲ့ ဇိမ္ခံကားမ်ား ဆုိင္ကယ္မ်ား

မဲေဆာက္ကို ျမန္မာေတြ သိမ္းပိုက္ထားလိုက္ၿပီတဲ့

အဲဒီေမးခြန္း က်ေနာ္ ေျဖၾကည့္တယ္

က်ေနာ့္အေျဖက ကြက္လပ္တခုနဲ႔ ထြက္က်လာခဲ့ရတဲ့ ေန႔။    ။

ၿငိမ္းေဝ

ျပန္လာခဲ့ၿပီ

ငါ ျပန္လာခဲ့ၿပီ

ေအာင္ခ်ိမ့္ကေတာ့

က်ေနာ္တို႔ဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ယူလာႏိုင္ခဲ့လို႔လားတဲ့

ရြာ့ထိပ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေဘးက ေရသိမ္ေလးေရွ႕မွာ

မေဒဝီကိုလည္း ငါ မေတြ႔ရပါလား

ငွက္ေပ်ာေတာတန္းကေလးထဲမွာမ်ားလား

ရြာဘက္ကိုဦးတည္ေနတဲ့ လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚ

တိမ္ေတြ ရြာေပၚကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားေနပံုက

ငါ့ တဲအိမ္ကေလး

သစ္ပင္ စိမ္းအုပ္အုပ္

မ်က္ရိုင္းမ်ား ယိမ္းႏြဲ႔

ရိုးစင္း စိမ္းျမ လတ္ဆတ္

ငါ ျပန္လာခဲ့ၿပီ

ျပန္လာခဲ့ၿပီ

မသြားပါနဲ႔အုန္း မေဒဝီေရ

ဘယ္ကိုမွ မသြားပါနဲ႔အုန္း မေဒဝီေရ

ငါ့ရြာကေလး ေရြ႕သြားေနပံုက ေဒါင္လိုက္ႀကီး။    ။

ၿငိမ္းေဝ

အထီးက်န္ ေန႔ရက္မ်ား(၁)

မနက္ခင္းတခုတဲ့လား

တံခါးဖြင့္တယ္

အျပင္ဖက္ကိုခဏထြက္ ထိုင္

ဘုရားေစတီကို ခဏတျဖဳတ္ ဖူးေမွ်ာ္သလို လွမ္းၾကည့္

ဟိုမွာ ငါလို သူမ်ားေတြလည္း ငါ့ကို တခ်က္ ေခါင္းေထာင္ လွမ္းၾကည့္

ငွက္ကေလးေတြ ဟိုဒီေျပးလႊား

ဒီမနက္ခင္းကို ငါ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ရပါလိမ့္

ငါ ဘာမွမျပင္ဆင္ပဲ စစ္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာထဲက စစ္ပြဲတပြဲကို ရင္ဆိုင္ရဦးမွာတဲ့လား

အက်အရႈံုးေတြ အက်အေပါက္ေတြ

ငါ ဒီလိုနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့မွာလား

ဒါဟာ ေန႔တေန႔ရဲ့ အစလား အလယ္လား အဆံုးလား

ေနာက္တေန႔ဟာ လိုအပ္ေသးရဲ့လား

မေန႔တုန္းက ငါ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီလည္း

ဒီလိုနဲ႔

ငါ့ကိုယ္ငါ

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့

စကူရာ့ကို ငါ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

( စကူရာ့ ဆိုတာ က်ေနာ့္အိမ္က ေခြးကေလးရဲ့ အမည္ပါ။)

ၿငိမ္းေဝ

PHOTOED BY KAA

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ဖတ္ခဲ့သည္

(၁)

ျမန္မာ အထုပတၱိစာေပအမ်ိဳးအစားသည္ ျမန္မာစာေပ စတင္ေပၚေပါက္လာကတည္းက တၿပိဳင္နက္တည္းလိုလို ယွဥ္တြဲ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ျမန္မာစာေပ အရုဏ္ဦးကတည္းက အထုပတၱိစာေပအမ်ိဳးအစားသည္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည့္သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။ အထင္ရွားဆံုး ဥပမာမွာ ခရစ္ႏွစ္ ၁၁၁၂ ခုတြင္ ေရးထိုးေသာ  ျမေစတီေက်ာက္စာတြင္ သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္ ၁၆၂၈ ခုႏွစ္၌ ပုဂံျပည္တြင္ က်န္စစ္သားမင္း အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သည့္အေၾကာင္း၊ ဘုရင္သည္ မိဘုရားသမၻဴလအား ကၽြန္ သံုးရြာကို ေပးထားသည့္အေၾကာင္း၊ ထိုမိဘုရား၏ သားေတာ္မွာ ရာဇကုမာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိဘုရားလြန္သည့္အခါ မိဘုရား၏ ရတနာတန္ဆာမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ သံုးရြာကို သားေတာ္ ရာဇကုမာအား ေပးေၾကာင္း၊ နန္းစံ ၂၈ ႏွစ္ က်န္စစ္မင္း နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ရာဇကုမာက ဖခမည္းေတာ္အတြက္ ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူႏွင့္ ကၽြန္ သံုးရြာကို ဘုရားထံ လွဴဒါန္းသည့္အေၾကာင္း  က်န္စစ္သားမင္းႏွင့္ ရာဇကုမာတို႔၏ အေၾကာင္းျခင္းရာ အထုတၳဳပတ္ကို ေရးထိုးမွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္ကို ေထာက္ရႈလ်င္ ျမန္မာစာေပ ေပၚဦးစကတည္းက အထုပတၱိစာေပအေရးအသားသည္လည္း တပါတည္း ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္ဟု ယူဆႏိုင္ပါသည္။

အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္း

(က)

ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို စစ္တပ္က အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲလိုုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ဦးေနဝင္းက သူ႔ေနာက္ေတာ္ပါ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အာဏာလႊဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါကို အေခၚအေဝၚအားျဖင့္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ အားလံုးသိတဲ့ကိစၥပါ။

နာနာဘာဝ စခန္းအနီး

ငါ

ဒီညေန

မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနတုန္း

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ခါးလယ္ကိုျဖတ္ၿပီး

အာရွလမ္းမႀကီးဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္

ကားေတြက ပက္လက္ေမာင္းေနၾကတယ္

လူေတြက လက္နဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္

သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာသာစကားအသစ္နဲ႔ ပနံကိုရလို႔

ကေလးတစ္ေယာက္က လမ္းေပၚက လူအုပ္ကို တရားေဟာေနတယ္

ဗီယက္နမ္စစ္ မၿပီးေသးဘူး

ဘတ္စ္တီးေထာင္ႀကီးကို ေဖါက္ရမယ္

ကရင္မလင္နန္းေတာ္ကို သိမ္းရမယ္

ယင္အန္းကို ခ်ီတက္ၾက

သစ္ရြက္ေတြ ေလမတိုက္ပဲ လြင့္လာေနလို႔

ငါလည္း လြင့္ပါမသြားေအာင္

အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္

ဝစ္လစ္စလစ္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ငါ တစ္ေယာက္ထဲ အသံမျပဳပဲ ကုန္းေအာ္ၾကည့္တယ္

ငါ့ေအာ္သံတခ်ိဳ႕က ေရွ႕ကိုမတိုးပဲ ေနာက္ကိုပဲ ဆုတ္သြားတယ္

ငါ့ရဲ့ ေဘာ္ဒီလန္းေကြ႔ခ်္ကို လူေတြက နားလည္သလိုလိုေတာ့ ရွိသား

ငါက ဘာသာစကားကို ေျမျမွဳပ္ပစ္ၾကလို႔ ထပ္ၿပီး ေအာ္လိုက္မိတယ္

နာနာဘာဝေတြက လက္ခုပ္တီးၾကပါေလေရာ

သူတို႔မွာ ဘာသာစကားမရွိဘူးတဲ့ ဘာသာစကားမလိုအပ္ဘူးတဲ့

သူတို႔ဟာ ေမာ္ဒန္လြန္ ကမၻာတစ္ခု တည္ေဆာက္ၿပီးတာ ၾကာေပါ့တဲ့

အားက်လိုက္တာ

ၿမိဳ႕စြန္ကို ေရာက္တဲ့အခိုက္

တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ကူးမယ္လုပ္ေတာ့

မၿပီးေသးတဲ့ တံတားေပၚမွာ ေနႏြယ္ကိုေတြ႔တယ္

ခင္ေအာင္ေအးကို ေတြ႔တယ္

ခင္ေအာင္ေအးက တံတားရဲ့ ထိပ္မွာရပ္ေနတယ္

သူ႔လက္ထဲက ႀကိဳးကို ေဝွ႔ရမ္းေနတယ္

တံတားရဲ့ဟိုဘက္ ကမ္းတဖက္ကို ကူးရလိမ့္မယ္တဲ့

လက္ပစ္မကူးပဲ ႀကိဳးပစ္ၿပီး ကူးမယ္တဲ့

နာနာဘာဝေတြ အားေပးေနတာ ကမ္းလံုးညႊတ္ပဲ

ငါ

အိမ္ မျပန္ခ်င့္ျပန္ခ်င္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္။

ဒါေပမယ့္

မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့

အဲဒီ ၿမိဳ႕စြန္ကို မလြဲမေသြ ငါထပ္ၿပီး သြားရလိမ့္ဦးမယ္

ဒါေပမယ့္ ဘာသာစကားအသစ္ခ်ပ္ခၽြပ္ကို ယူသြားဖို႔ေတာ့ ဘယ္ေမ့လို႔ ျဖစ္ပါ့မလည္း။    ။

( ခင္ေအာင္ေအးရဲ့ `ကင္းရွင္းတဲ့စိတ္ရဲ့ ႏႈတ္တိုက္ခ်ေပးမႈ စာေၾကာင္းေရ ငါးဆယ့္ေလး´ ကဗ်ာစာအုပ္ ပထမအႀကိမ္ဖတ္ျခင္းရဲ့ ရလဒ္ကဗ်ာ)

ၿငိမ္းေဝ