မိုးတိတ္ေတး

အခုရက္ေတြအေတာအတြင္း မ်က္ေစ့နာေနတာရယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာပ်က္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကိုဒီအတိုင္းပစ္ထားခဲ့ရပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာျပန္ေကာင္းသြားလို ့၀င္ထိုင္ျပီး
စိတ္အေညာင္းေျပ သြားလည္ေနက် ဘေလာ့ေတြဆီ သြားျပန္ေတာ့ တက္စာေတြပဲ မ်ားေနတာေတြ ့ရလို ့ပိုျပီးအေညာင္းမိေတာ့မလို ျဖစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္က အသက္ကေလးကလည္းရလာလို ့တက္စာေတြနဲ ့က်ေနာ္နဲ ့က သိတ္ျပီးအဆင္မေျပဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒီကေန ့ေတာ့ က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ မွ်ေ၀ခံစားဖို ့တင္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ တေန ့တေန ့ စက္ရုံအလုပ္ရုံက အလုပ္သမား အလုပ္သမေလးေတြ အေယာက္ ေလးငါးဆယ္ေလာက္ စာအုပ္လာငွါးၾကရာမွာ ေန ့ စဥ္ၾကားေနရတဲ့စကားေတြကေတာ့ လုပ္အားခေတြနည္းသြားတဲ့အေၾကာင္း၊လုပ္အားခေတြ ပုံမွန္မရတဲ့အေၾကာင္း၊စက္ရုံက ေရေတြ မီးေတြ ခဏခဏပ်က္တဲ့အေၾကာင္း၊အိမ္ကိုေငြမပို ့နိဳင္တဲ့အေၾကာင္း၊စက္ရုံထဲ ပလိပ္၀င္ဖမ္းလို ့ထြက္ေျပးၾကရတဲ့အေၾကာင္း၊အေၾကြးေတြမဆပ္နိဳင္လို ့စက္ရုံကထြက္ေျပးသြားရတဲ့အေၾကာင္း၊ အလုပ္ရွင္နဲ ့အမွဳျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ အလုပ္ရွင္က အမွဳကိုအခ်ိန္ဆြဲထားလို ့အခုေတာ့ အလုပ္သမားေတြ တျခားစက္ရုံေတြဆီ ေျပာင္းေျပးရတဲ့အေၾကာင္း၊ အို..တျခားကိုယ္ေရးကိုယ္တာအခက္အခဲေတြ အခက္အခဲေတြ ေတာင္လိုပံုေနတဲ့အခက္အခဲေတြ က်ေနာ္ေန ့တိုင္းၾကားေနခံဲ့ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို ့ဒီကေန ့ေတာ့ ဆရာ နိဳင္၀င္းေဆြ ရဲ့ ေႏြတည ကိုလည္းဆက္ျပီးမတင္နိဳင္ေသးမယ့္အတူတူ က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ ့ကဗ်ာတပုဒ္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းနဲ ့ဖြဲ ့ထားတဲ့ကဗ်ာေလးပါပဲ။ က်ေနာ္ အရမ္းႏွစ္သက္မိပါတယ္။

မိုးတိတ္ေတး

အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံႀကီးထဲက
ခ်ည္ေမြးညွပ္ ေကာင္မေလးေရ
မင္းရဲ့ ေျမြေရခြံအိတ္ အေဟာင္းေလးထဲမွာ
လံုျခံဳမွဳေတြ ၾကည့္ေကာင္းေသးရဲ့လား
ထမီ တပတ္ႏြမ္းေလးကိုပဲ
အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ဆင္ျမန္းရွာခဲ့ရ
သမၼာအာဇီ၀ဆိုတာ
စကားလံုးအားျဖင့္ လွပါရဲ့
ပရုိတိန္းေတာ့ ၾကြယ္၀လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။
နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ရဲ့အေ၀း
ေရႊျမိဳ ့ေတာ္ႀကီးရဲ့ အေ၀းဆီက
ပူေဆြးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြကို
မင္းထားခဲ့တယ္
တဘ၀လံုး ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ့
ေတာသူေတာင္သား မိဘေမာင္ဘြားေတြကို
မင္းထားခဲ့တယ္
ထေနာင္းပင္၊ ထန္းျမစ္နဲ ့
သဲထဲေရသြန္ ေန ့ရက္ေတြကို
မင္းထားခဲ့တယ္
မင္းကေတာ့
အေတာင္အလက္ မစံုလင္ပဲ
ေတာင္ဒဂံု စက္မွဳဇုံထဲမွာ
ဒဏ္ရာရ ငွက္ကေလးတေကာင္လို တုန္ယင္လို ့
ႀကံဳလွီေဖ်ာ့ေတာ့
မထူးေတာ့ပါဘူးေလဆိုျပီး
ကိုယ့္ဘ၀ကို အေမ်ာမခံနဲ ့
သံမဏိႀကိဳးတေခ်ာင္းလို အားတင္းထား
ကြန္ကရစ္တံုးႀကီးေတြလို ႀကံ့ႀကံ့ခံ
လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမားရဲ့ က်ည္ဆံလို
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ပါေစ
ကမၻာႀကီးဟာ
အနိဌါရုံခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး
လတ္ဆတ္တဲ့ သစ္သီး၀လံေတြနဲ ့
ေပ်ာ္စရာ သီခ်င္းသံေတြလည္း ရွိတယ္ကြယ့္
အဲဒီအခါက်
မင္းဟာ သားေကာင္းမိခင္လည္း ျဖစ္ခြင့္ရွိ
အိပ္မက္ကို ပခက္လႊဲရင္း
ေလာကကို နိဳ ့ခ်ိဳတိုုက္ေကၽႊးခြင့္လည္းရွိ
အစစ္အမွန္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ခြင့္လည္းရွိ
အခြင့္အေရးမွန္သမွ် အကုန္ရွိေပရဲ့ ။
အခုလို မိုးျပိဳခ်ိန္မွာေတာ့
ဒုကၡကို သရုပ္ျပတင္ဆက္ရင္း မင္းရယ္ေမာ
ေသာကကို ကႀကိဳးဆင္ရင္း မင္းကခုန္
ေဆးေရာင္စုံနဲ ့အနာဂတ္ကို
မင္းယံုၾကည္လိုက္ပါ
ရွင္ေနမင္းဟာ
ငါတို ့ထင္သလို
အေ၀းႀကီး မဟုတ္ရပါဘူးကြာ။ ။

မိုဃ္းေဇာ္
( မိုဃ္းေဇာ္ ေသတမ္းစာ ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

ဥထဲမွာ

ကၽြန္ဳပ္တို ့သည္ ဥထဲ၌ေနၾကသည္
ဥခြံ၏ နံရံတျပင္လံုးေပၚ၌
ညစ္ပတ္ေသာပံုမ်ားႏွင့္
ကၽြန္ဳပ္တို ့၏ ရန္သူအမည္မ်ား
ေရးဆြဲထားၾကသည္
ကၽြန္ဳပ္တို ့ကို သားေဖါက္ေနသည္။

ကၽြန္ဳပ္တို ့အား သားေဖါက္ေနသူသည္
ကၽြန္ဳပ္တို ့၏ ခဲတံမ်ားကိုလည္း
သားေဖါက္ေနသည္။
ခုမွတေန ့လြတ္လြတ္လာခ်င္း
ကၽြန္ဳပ္တို ့အား သားေဖါက္ေနသူ၏
ပုံကို ကၽြန္ဳပ္တို ့ေရးဆြဲမည္။

ကၽြန္ဳပ္တို ့ကို သားေဖါက္ေနသည္ဟု
ကၽြန္ဳပ္တို ့လက္ခံထားၾကသည္
သေဘာေကာင္းေသာ ၾကက္တေကာင္ဟု
စိတ္ကူးျပီး
ထိုၾကက္မ၏ အေရာင္ႏွင့္ အမ်ိဳးကို
ေက်ာင္းသားစာစီစာကံုးမ်ား
ကၽြန္ဳပ္တို ့ေရးၾကသည္။

ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ဳပ္တို ့ေဖါက္ထြက္ၾကမလဲ
ဥထဲမွ ကၽြန္ဳပ္တို ့၏ ပေရာဟိတ္မ်ားက
အလယ္အလတ္ လစာေလးအတြက္
“ X ” ဟု ေခၚေသာေန ့တေန ့ကို
တင္ျပလာၾကရဲ့။

ပ်င္းရိေသာေၾကာင့္အျပင္
အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္
ကၽြန္ဳပ္တို ့သားေဖါက္စက္မ်ား တီထြင္ျပီးခဲ့ျပီ
ဥထဲရႈွိ ကၽြန္ဳပ္တို ့၏ရင္ေသြးမ်ားအတြက္
ကၽြန္ဳပ္တို ့အလြန္ စိုးရိမ္မိၾကပါသည္
ကၽြန္ဳပ္တို ့၏စက္မ်ားကို အသံုးျပဳရန္
ကၽြန္ဳပ္တို ့အား ေစါက္ေရွာက္ေနေသာ
သူမအား အၾကံျပဳလိုပါသည္။

သို ့ေသာ္...ကၽြန္ဳပ္တို ့၏ေခါင္းေပၚ အမိုးရွိပါသည္
အိုမင္းေနတဲ့ ၾကက္ေပါက္စေတြ
ဘာသားစကားစံု သေႏၵသားေတြ
တေနကုန္ အေၾကာင္းအရာမရွိ ေျပာဆိုၾကပါသည္
ယင္းတို ့၏ အိပ္မက္မ်ားကိုပင္
ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။

နိဳ ့
ကၽြန္ဳပ္တို ့အား သားေဖါက္ေနတာ
မဟုတ္ရင္ေကာ?
အကယ္၍ ဒီဥခြံဟာ
ဘယ္ေသာအခါမွ မကြဲရင္ေကာ?
ကၽြန္ဳပ္တို ့အား သားေဖါက္ေနသည္ဟု
ကၽြန္ဳပ္တို ့ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။

သားေဖါက္ေနျခင္းအေၾကာင္းသာ
ကၽြန္ဳပ္တို ့ေျပာဆိုေနသည့္တိုင္
ဥခြံျပင္ပရွိ တဦးဦး
ဗိုက္ဆာေနမည္ကို ထိတ္လန္ ့ရပါသည္
ကၽြန္ဳပ္တို ့ကို ဒယ္အိုးထဲခြဲျပီး
ဆားျဖဴးလိုက္ရင္ေကာ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ၾကမလဲ?
ဥထဲက
ကၽြန္ဳပ္တို ့ ညီေနာင္ေရ...။ ။

(ဒီကဗ်ာက ဂ်ာမာန္ကဗ်ာဆရာ Gunter Grass ရဲ့ In the Egg ကဗ်ာကို ေစာဟန္သိုက္ က ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့တာပါ။ ပင္လယ္မဂၢဇင္း ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၂ မွျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ႏွစ္သက္လို ့ထပ္ဆင့္ေ၀ငွလိုက္တာပါ။ကဗ်ာသရုပ္ေဖၚပံုကေတာ့ ကမာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာ ဒါလီ ရဲ့ ပန္းခ်ီပံုျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား´ )

ဥေရာပမဲဇာ အခန္း [ ၂ ]

ဆန္စက္အလုပ္သမေလး ခင္ေ၀၊ ေရသူမေက်ာက္ရုပ္ႏွင့္ ေမွာ္၀င္ဆည္းဆာ [ ၅ ]

ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ ေခတၱထို္င္ေစာင့္ရသည့္အခန္း ( Departure Lounge ) ထဲတြင္ ခရီးသည္ (၄)ဦးသာရိွသည္္။ ဥေရာပတိုက္ကို ေရာက္လာလို ့အေအးဓါတ္ပုိလာၿပီလားဟု စိတ္ထဲကထင္မိသည္။ သို ့ေသာ္ အေႏြးဓါတ္ေပးထားသည့္အခန္း ျဖစ္သျဖင့္ ေနလို ့ထုိင္လို ့ေကာင္းပါသည္။
ကုိပင္ေဟဂင္ေလဆိပ္ ဂိတ္နံပါတ္(၁၁)ထဲက မွန္ကာႀကီးႏွင့္ အနီးဆုံးထုိင္ခံုတြင္ က်ေနာ္သြားထုိင္လိုက္သည္။ ေလယာဥ္ ကြင္းထဲ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ ေလယာဥ္တခ်ဳိ ့ႏွင့္ ကုန္တင္ကားငယ္တခ်ဳိ ့ေရွ ့တုိးေနာက္ငင္လုပ္ေနၾက၏။ က်ေနာ္က ေအာ္စလုိသို ့ေလယာဥ္ထြက္ရန္ တနာရီေက်ာ္ခန္ ့ ထုိင္ေစာင့္ရဦးမည္။


လက္ဆဲြေသတၱာငယ္ထဲက “ ေႏြတည ” ၀တၳဳစာအုပ္ကုိ ထုတ္လိုက္သည္။ စာအုပ္ကုိလွပ္ၿပီး က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္တခုလုံး အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ ေျဖေလွ်ာ့ခ်ေနမိသည္။ ကမၻာ့၀န္ရုိးစြန္းႏွင့္ အနီးဆုံးတိုင္းျပည္တခုသုိ ့တဦးတည္းခရီးထြက္လာသူ၏ ရင္ခုန္သံကို က်ေနာ္ျပန္ၾကားေနရသည္။ ဒီၾကားထဲ “ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနခ်င္တယ္ ” သီခ်င္းထဲက “ ေနမျမင္၊ ေရအစဥ္ခဲ၊ ေျမာက္၀င္ရုိးစြန္းကိုပဲေခၚေခၚ ေပ်ာ္ပါမယ္၊ သဲသဲမဲမဲဇြဲနဲ ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္ ” ဆုိတဲ့မာမာေအးရဲ ့သီးခ်င္းကုိ ခပ္တုိးတုိးၾကားေနမိျပန္သည္။ “ ေႏြတည ” စာအုပ္ကုိကုိင္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ေလးကန္ထုိင္းမူိင္းလာေနျပန္သည္။ “ ေအာ္----အခုဆိုရင္ “ ေႏြတည ” ကုိ ဖန္တီးခဲ့သူႏုိင္၀င္းေဆြတေယာက္ ဘယ္ဆီကုိေရာက္လို ့ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္ ” ဟုေတြးကာ ပင့္သက္ခ်ေနမိသည္။
ႏုိင္၀င္းေဆြ၏ “ေႏြတည ” ၀တၱဳကုိက်ေနာ္ဖတ္ၿပီးခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။“ ေႏြတည ” တင္မဟုတ္။ သူေရးဖြဲ ့ခဲ့သမွ်လုံးခ်င္းစာအုပ္အားလုံး တအုပ္မက်န္က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ ့စာအုပ္ကုိတႀကိမ္မက အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိကုိယ္မိမိ အထီးက်န္ဆန္လွသည္ဟုယူဆခံစားရသည့္အခ်ိန္တိုင္း ေႏြတည ကို က်ေနာ္သတိရေနတတ္သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ရယ္ေတာ့မသိ၊ ယခုလည္း “ေႏြတည ” ကုိ က်ေနာ္ဖတ္ရဦးေတာ့မည္။ အမွန္စင္စစ္ မိမိအဖုိ ့နယ္စပ္ေဒသသုိ ့ ထြက္ခြာလာဖုိ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ခဲ့သည္မွာလည္း မာနယ္ပေလာတြင္ စာေရးဆရာႏုိင္၀င္းေဆြ ေရာက္ေနသည့္ကိစၥႏွင့္ဆက္စပ္လွ်က္ရွိပါသည္။
နယ္စပ္ေဒသသုိ ့ထြက္လာဖုိ ့ ခ်ီတုံခ်ျဖစ္ေနစဥ္ က်ေနာ္ထံစာတေစာင္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ေတာင္ငူၿမိဳ ့မွ စာေပ၀ါသနာရွင္ လူငယ္တဦးေရးလုိက္သည့္စာျဖစ္သည္။ ႏုိင္၀င္းေဆြတေယာက္ မာနယ္ပေလာတြင္ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း သတင္းစာထဲ တြင္ ပါရိွလာသည္ကို သတင္းပါးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ကစာရရခ်င္း ေတာင္ငူၿမိဳ ့ေပၚ က် ေနာ္တက္လာခဲ့သည္။ “ ႏိုင္၀င္းေဆြ လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းအထိမ္းအမွတ္ စကား၀ိုင္း ” တခုလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာ ေကတုဘုန္းေမာ္ (ကြယ္လြန္) က အဓိက စီစဥ္သူ။ အထက္တန္းျပဆရာမ (၂)ဦး၊ ကဗ်ာဆရာ(၃) ဦး။ က်ေနာ္တို ့စကား၀ိုင္းတြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြ၏ “ ေႏြတည” ၀တၱဳကုိ အမ်ားဆုံး ေျပာၾကေဆြးေႏြးၾကရ၏။ ႏုိင္၀င္းေဆြသည္ စကားေျပဘုရား။ ႏိုင္၀င္းေဆြသည္ မာက္စ္၀ါဒီ။ ႏိုင္၀င္းေဆြ၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မွူလမ္းေၾကာင္းကုိသူေရးခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကုိတန္းစီကာ က်ေနာ္တို ့ေလ့လာၾကသ ည္။ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ေလးနက္ၾကသည္။ နယ္စပ္ေဒသသို ့သြားသင္ ့မသြားသင့္ ေတြေ၀လ်က္ရွိသူက်ေနာ့ကို ႏိုင္၀င္းေဆြ၏ သ တင္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ဖို ့ တြန္းပုိ ့လုိက္၏။ သုိ ့ႏွင့္ပင္ မာနယ္ပေလာသို ့ က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
မာနယ္ပေလာ တြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြႏွင့္ က်ေနာ္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေတြ ့ခြင့္၊ စကားေျပာခြင့္မရခဲ့ပါ။ႏွစ္ဦးခ်င္းေတြ ့သည္ ့အခ်ိန္မ်ားမွာလည္း ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ကာလမ်ားက သူႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ဆက္ဆံေရးကိစၥမ်ားကုိသာ ေျပာျဖစ္ဆုိျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ ့ၿပီး(၆) လ ခန္ ့အၾကာတြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြတေယာက္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ ့တဲ့လာခဲ့၏။ ထုိစဥ္မွစကာ သူသည္ နဂိုလူေကာင္းဘ၀သုိ ့ ျပန္ေရာက္မ လာႏုိင္ခဲ့ေတာ့။ မာနယ္ပေလာ ေန၀င္ခ်ိန္တြင္မွူ ႏိုင္၀င္းေဆြသည္ ထုိင္းႏိုင္ငံဘက္ကမ္း ပေဟလူရြာထိ လိုက္ပါလာႏိုင္ေသး၏။ ပေဟလူရြာတြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းၾကား၍ သူု့့ ့ကုိက်ေနာ္သြားေတြ ့သည္။ သူသည္က်ေနာ့္ကိုပင္ လက္ခံစကားေျပာ ႏုိင္စြမ္းမရိွေတာ့။ သူေခတၱတည္းခိုေနေသာ အိမ္၏ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ တရားထုိင္ေနေလသည္။ သူ ့ကို က်ေနာ္က ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ ့ ႀကိဳးစားေတာ့ က်ေနာ့္ကိုရန္သူတေယာက္ပမာ စိ္တ္္ဆိုးမာန္ဆုိးႏွင့္ တားျမစ္ခဲ့၏။ ထုိ ့ေၾကာင့္ဓါတ္ပုံမရုိက္ခဲ့ရ။ ပေဟလူရြာမွာ န၀တ တပ္မ်ား၏ လက္နက္ႀကီး တကမ္းအကြာတြင္သာရွိသည္။ က်ေနာ္က မာနယ္ပေလာ၏ေနာက္ဆုံး အေျခအေနကုိ DVB သို ့သတင္းပို ့ ႏုိင္ေရး အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့၏။ ေရႊပဟုိရ္စည္စတူဒီယိုပစၥည္းမ်ား၊ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ တာ၀န္္က်ရာ ေနရာသို ့ေဘးမသီရန္မခ ေရႊ ့ေျပာင္းႏိုင္ေရး လုံးပမ္းေနရ၏ ။ ထို ့ေၾကာင့္ ႏုိင္၀င္းေဆြကုိ က်ေနာ္ခြဲခဲ့ရသည္။ ႏုိင္၀င္းေဆြကို မကူညီႏိုင္ခဲ့။
“ ေႏြတည ” ၀တၳဳကုိ ေရးဖဲြ ့သူ စာေရးဆရာ “ ႏိုင္၀င္ေဆြ ” အၾကာင္း က်ေနာ္ေတြးေနစဥ္ ခန္းမႀကီးထဲ၌ ခရီးသည္ (၃၀) ခန္ ့ ေရာက္ရွိလာၾက ၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ “ ေႏြတည ” ၀တၱဳကုိ ဆက္ဖတ္သည္။ ၀တၱဳထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္ ဆန္စက္အလုပ္သမေလး ခင္ေ၀သည္ အငယ္တန္းေတာအုပ္ကေလး ေမာင္ကိုကုိ၏ေနာက္သို ့ ခုိးရာလုိက္ခဲ့၏။ ဓါတ္မီးတိုင္အလင္းေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္ေဘာ လုံးကြင္း မုိးေရစပ္စပ္တြင္ ခင္ေ၀သည္ ဂ်ပန္္ဖိနပ္ေဟာင္းကေလးကုိစီးထားေလသည္။ သူတုိ ့ႏွစ္ဦး ေဘာလုံးကြင္းျပင္ႀကီးေပၚတြင္ တင္ေနသည္ ့ရႊြံ ့ဗြက္ေရအုိင္မ်ားကို နင္းေလွ်ာက္လာေနၾကေလသည္။

(ဒီေဆာင္းပါးက ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးပါ။ လူ ့ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ထုတ္ေ၀တဲ့ ေရစီးသံဂ်ာနယ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ဥေရာပခရီးသြားအခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြထဲက ေဆာင္းပါးတပုဒ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ နိဳင္၀င္းေဆြ နဲ ့ပါတ္သက္ျပီး က်ေနာ္သြားေလရာ သယ္ေဆာင္သြားေလ့ရွိတဲ့ ေႏြတည ၀တၳဳ ကို ဒီေဆာင္းပါးမွာ က်ေနာ္ထည့္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေႏြတည၀တၳဳတင္ဆက္ေနတုန္း နိဳင္၀င္းေဆြနဲ ့ပါတ္သက္ျပီး က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေတြကို အခုလိုပဲ အခါအားေလ်ာ္စြာ ထည့္သြင္းေဖၚျပသြား ပါဦးမယ္။)

(ထိပ္မွာတင္ထားတဲ့ လက္ေရးစာမူဟာ ဆရာနိဳင္၀င္းေဆြ စိတ္က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့ယြင္းေနခ်ိန္ ေရးခဲ့တဲ့ လက္ေရးစာမူျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အမွတ္တရ သိမ္းထားခဲ့မိပါတယ္။ )

ျငိမ္းေ၀

ေႏြတည

( ၁၀ )

က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးကုိ အၿပီးတုိင္ စြန္ ့ခြာသြားၾကရေတာ့မည့္ ေႏြကုန္စ မိုးကူးစ ရက္မ်ားတြင္ ေ၀သည္လည္း တေခ်ာင္ေခ်ာင္ မမာမက်န္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေ၀သည္ အိပ္ရာထဲတြင္ တေခြေခြ အေနမ်ားလာခဲ့သည္.။ ျဖစ္စရက္မ်ားက သူသည္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို လုပ္ ေဆာင္ ေန ေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကုို ပစ္ထားရသည္။
ထုိရက္မ်ား၌ က်ေနာ္တုိ ့အိမ္မွာ ရယ္သံေမာသံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းသြားေလသည္။ ေန႔ ခင္း ေန႔လယ္တြင္ ေ၀သည္ တံခါးမ်ားကုိ အလုံပိတ္ထားလိုုက္၏။ ေ၀သည္ ျပတင္းမွ ထြက္ရပ္၍ေသာ္လည္းေကာငး္၊ ျခံ၀မွရပ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း က်ေနာ့္ကို မေမွ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ္ ျပန္လာလွ်င္ သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ အားနည္းစြာ ၿငိမ္သက္ေနရင္း...


“ျပတင္းေပါက္မဖြင့္ပါနဲ့ကုိကို၊ မိုးႀကီးကို ခင္ေ၀ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မိုးႀကီး ၾကည့္ရတာ္ ငိုခ်င္စရာႀကီး၊ ဆုိ ့ဆို ့ႀကီး”
သူက ထုိသို ့ေျပာလွ်င္ က်ေနာ္လည္းျပတင္းကုိဖြင့္ရန္္ ရြယ္္ထားေသာလက္္မ်ားကုိ ျပန္၍ ရုပ္သိမ္းလုိက္ရေလသည္။
ျပတင္းမ်ားကုိဖြင့္လွ်င္ ေ၀ေျပာသည့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးမွာ မိွဳင္းဆို႔ဆုိ႔ႀကီး၊ စိိတ္ေမာစရာႀကီး၊ ငိုခ်င္စရာႀကီး။ ေႏြသည္ ရင့္ေရာ္ေနေသာ္လည္း မေၾကြေသး။ မုိးသည္လည္း ရြာခ်ိန္သင့္ပါလ်က္ မရြာႏုိုင္ေသး။ မုိးႏွင့္ေႏြ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ေရာေထြးေနလ်က္။ ေကာင္းကင္တျခမ္း၌ ေန မီးေမာင္းႀကီးမ်ား ထုိျပထားလ်က္။ ေကာင္းကင္တျခမ္း၌ မိုးႀကီးသည္ ေျမသို ့ထိခမန္း နီးစပ္ကာ မိွဳင္းဆို ့ေနလ်က္။ ေႏြေလေျပမ်ားသည္လည္း ၿငိမ္သက္ေနလ်က္။ အရာ၀တၱဳ အေပါင္းသည္လည္း အသက္ကင္းမဲ့ေနလ်က္။ အျပင္သုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စိတ္္မ်ား အလုိလိုေမာပန္းလာေတာ့မည္။
က်ေနာ္သည္ ေ၀႔နံေဘး၌ အသာအယာ၀င္ထုိင္ကာ ေ၀၏ ေဖ်ာ့မွီန္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေတြၾကည့္ေနမိ၏။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္လည္း ေဖ်ာ့မွိန္ေန၏။ သ႔ူပါး နားထင္မ်ားသည္ ခ်ိဳင့္၀င္ေန၏။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ားသည္ ပန္းပြင့္ေၾကြမ်ားကဲ့သို႔ ႏြမ္းေရာ္သြားေနသည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႕လက္ကေလးကို အသာ ကိုင္ထားကာသ႔ူ က်န္းမာေရး အေျခအေနႏွင့္ ဆရာမ လာမလာကို ေမးျမန္းေနရစဥ္၌ သူ႔ကိုအသိမေပး၊ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ထားရသည့္ က်ေနာ္၏ လပ္စားမႈတမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေသာကမ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ပူေလာင္ေနရျပန္သည္။
ဤရက္မ်ားအတြင္းတြင္မွာပင္ ဒုကၡမ်ားလည္းစုုံျပံဳ လာရ၏။
“ေ၀ ေနေကာင္းေတာ့မွာပါ”ဟု က်ေနာ္သည္ ႀကိဳးပမ္း၍ျပံဳးကာ သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ေနရျပန္သည္။
သူကား က်ေနာ္တုိ ့ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့မည့္ ဒုကၡမ်ားကို အလ်င္းမရိပ္မိေသး။ မမာ မက်န္းသည္မွလဲြၿပီး သူ႔၌ ေသာက ကင္းလ်က္ လန္းဆန္းေနသည္။ အကယ္၍ က်ေနာ္တို ့ ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မည့္အေၾကာင္းကုိ သူသိလွ်င္ သူ႔စိတ္မ်ားသည္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားေပေတာ့မည္။
ထုိေငြႏွစ္ရာကို လပ္စားမိသည္မွာ ေ၀႔ အေမအတြက္ေဆးဘုိ္ုး၀ါးခ တင္ပုိ႔ရန္ ျဖစ္သည္ကို ေ၀သိခဲ့လွ်င္ ပို၍ စိတ္ထိခုိ္က္ရရွာမည္။
ေငြႏွစ္ရာေပးစဥ္က သူသည္ ဘယ္က ရတာလဲဟုလည္းမေမး။ သိလည္း မသိႏုိင္။ သူသည္ တရားေသာ ၀င္ေငြဟုသာ မွတ္ထင္ခဲ့၏။ သူ ့အသိမွာ ခေလးအသိ၊ သူ႔ အေတြးကားခေလးအေတြး၊ သူ႔ ခံစားရမႈမ်ားကား ခေလး၏ ခံစားရမႈ။
လပ္စားမႈအတြက္ ႒ာနဆုိင္ရာမွ အေရးယူေနၿပီကုိ က်ေနာ္သည္ ေ၀႔ကုိ အသိမေပးခဲ့ဘဲ တေယာက္တည္း က်ိတ္ေျဖရွင္းေနရ၏။ အစက ထုိအမႈမွာ အလြယ္တကူ လြတ္ေျမာက္လာမည္ဟု ထင္ေတြး ခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္ကား အမႈကို ေရွာင္ကြင္းမရေတာ့သည္ကုိ သိလာခဲ့၏။ အမႈသည္ သစ္ေတာမင္းႀကီးခ်ဳပ္ရုံးသိုိ ့ေရာက္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ၾကား၌ လုိက္လံတားဆီး၍လည္း မရေတာ့။ လိုက္ႏႈတ္၍မရ။
အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ကား က်ေနာ္သည္ ေ၀ မရိပ္မိေစရန္ ပိပိရိရိေနထုိင္ရ၏။ ေ၀႔ ကို ေဆးကုသေရး အတြက္လည္းပူပင္ေနရ၏။ ေ၀ မသိဘဲႏွင့္ ေၾကြးမ်ားလည္း ပတ္လည္ ၀န္းရံေန၏။ အလုပ္အတြက္ ေျမွာ္လင့္ခ်က္လည္း မရွိေတာ့ျပန္။
အစဥ္အၿမဲ စိတ္မ်ား ရႈပ္ေထြးေနခဲ့ရ၏။ ၾကာေသာ္လူသည္ မႊန္ထူထုန္ထုိင္းလာသည္။ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့ဟုသေဘာပုိက္ကာ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်ထားရေလသည္။
အိမ္သို ့ျပန္ေရာက ္လာလွ်င္မူ ေ၀႔ က်န္းမာေရး အတြက္လည္း ပူပင္လာရျပန္သည္။
ေ၀သည္ အိပ္ရာထဲမွ က်ေနာ့္ လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ထားရင္း “ကိုက္ို႔ မွာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ရင္ ခင္ေ၀႔ ဘီးျဖစ္ျဖစ္ လက္ေကာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေရာင္းလုိက္ေလ၊ ဆရာမကိုလဲ ေဆးဘုိးေတြ ေပးရမွာရွိေသးတယ္မႈတ္လား၊ ကိုကိုလဲ စိတ္ညစ္ေနတယ္ ထင္တယ္။ ကိုကုိ ဘာျပဳလုိ႔ သက္ျပင္းခ်ခ်ေနတာလဲဟင္” ဟုသူသည္ ေမးေနတတ္၏။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းယမ္းျပၿပီး ႀကိဳးစားကာ ျပံဳးရယ္ထားေလသည္။
“ကိုကုိဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေ၀႔ ကို တေယာက္ထဲ ထားခဲ့ရတာ စိတ္မေကာင္းတာပါ”
“ခင္ေ၀ေလ ေနျမန္ျမန္ေကာင္းခ်င္ဘီ၊ ကိုကုိ ့အ၀တ္ေတြလဲ ညစ္ေနဘီ၊ ကိုကိုထမင္းခ်က္ေနရတာျမင္ေတာ့ ခင္ေ၀႔ စိတ္ထဲေမာေနတာဘဲ”
တခါတရံတြင္မူ ေ၀သည္ ၿငိမ္သက္ေနကာ...
“ဘာျပဳလုိ ့လဲမသိဘူး၊ ခင္ေ၀ေဟမန္ကို သိပ္သတိရတာဘဲ။ ခင္ေ၀ေနေကာင္းရင္ ေဟမန္ကိုသြားၾကရေအာင္ေလ”
ေ၀သည္ ေဟမန္ရြာကေလးကို တဖဲြ ့တႏြဲ ့ေျပာေနတတ္၏။ ေဟမန္ရြာေကြ႔ ရွိ စိမ္းလန္းေသာ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ႀကီး၊ ေဟမန္တာရုိးႀကီးတဖက္ရွိ ေပါက္ပင္ေတာတန္းႀကီး၊ ေရမ်ား ညင္သာၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေဟမန္ျမစ္ျပင္၊ ျမစ္ျပင္ထက္မွေလွငယ္မ်ား ျမစ္ကမ္းရွိယာခင္းမ်ား၊ ျမစ္တဖက္ကမ္းရွိ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းႀကီးမ်ား။
ေ၀႔ စိတ္မ်ားသည္ ေဟမန္သုိ ့ ျပန္သြားၾကေလသည္။ ေဟမန္ျမစ္ျပင္ထက္မွလႈိင္းၿငိမ့္ကေလးမ်ားေပၚ တြင္ကူးခတ္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေ၀၏ ပိန္လွိေနေသာ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကုိင္ထားလ်က္ “ေ၀ေနေကာင္းရင္သြားတာေပါ့” ဟု ႏွစ္သိမ့္ေနရျပန္သည္။
တခါတရံ၌မူ ဤေသာကမ်ားကို မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာကာ က်ေနာ္သည္ တေနရာရာသို႔ ထြက္ေျပးသြားခ်င္လာေလသည္။
ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ကား က်ေနာ္သည္ အလုပ္ရပ္ဆုိင္းမိန္ ့ကုိသာ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရေနေလသည္။
ဤအမႈေၾကာင့္ အလုပ္ျပဳတ္သြားလိမ့္မည္ကုိ ႀကိဳတင္သိျမင္ေန၏။ က်ေနာ္တုိ႔ကား အစိုးရလစာစား အလုပ္ကိုသာ ထမင္းစားရသည့္ အလုပ္ဟု ယံုၾကည္ေန၏။ အျပင္ ထြက္လုိက္လွ်င္ထမင္းငတ္ ေသရမည္ဟုေတြးခဲ့၏။ ထုိအလုပ္မွလဲြ၍ အျခားအလုပ္လည္းမလုပ္၀ံ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္သည္ အရာရွိမ်ားကုိ ေျခသလုံး ဖက္ကာ သနားဖြယ္ရာျဖစ္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္ကာ အသနားခံေနရသည္။ က်ေနာ့္မွာ လူတေယာက္ထားသင့္ေသာ မာနကိုလည္း မထားႏုိင္ေတာ့။
အရာရွိမ်ားရုံးခန္းသို ့၀င္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ခါးကုိင္းၿပီးပခုံးကုိ ႀကံဳ ့ထားရ၏။ ေခါင္းကို ငိုက္စုိက္ခ်ထားရ၏။
“တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ေဖးမပါအုံးဆရာ၊ က်ေနာ့္မွာအိမ္ေထာင္နဲ့ပါ။ ခုျဖစ္ရတာက က်ေနာ့္ အေဖ ေဆးရုံတက္ေနရတာ စရိတ္မရွိေတာ့လုိ ့ ျဖစ္ရတာပါ။ က်ေနာ္ အလုပ္ျပဳတ္သြားရင္ အားလုံးဒုကၡေရာက္ၾကရေတာ့မွာဘဲဆရာ”
အရာရွိသည္ စာပြဲကိုလက္ျဖင့္ ေထာက္ၿပီး က်ေနာ့္ ကိုုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းကို ေျဖးေျဖးသာသာ ယမ္းလုိက္ေလသည္။
“ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးကြာ၊ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရုံရွိေတာ့တာဘဲ၊ မင္းအစက ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပီးမွ လုပ္ခဲ့ဘုိ ့ေကာင္းတာ။ အမႈကိုေဖ်ာက္ရင္ငါပါ ဒုကၡေရာက္သြားမွာေပါ့။ ပုလိပ္လက္မေရာက္တာဘဲ ကံေကာင္းလွပီ။ ကဲ ငါအလုပ္ရွိေသးတယ္၊ ဒါဘဲမႈတ္လား”
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။
ရံုးမွအထြက္တြင္ အိမ္သို ့လည္း မျပန္လို။ ဘယ္ကို သြားမည္ဟုရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘဲ လမ္းမ်ားေပၚ၌ ေလွ်ာက္ေန၏။ တခါတရံတြင္ ေတာင္ပုိင္းရွိ ေရႊေစတီရင္ျပင္သိုု ့သြားမိျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ ေအးၿငိမ္းေနေသာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ရွိ တန္ေဆာင္းတခုအတြင္း အုတ္ခုံ တန္းလ်ားေပၚ၌ ပစ္လွဲ အိပ္ခ်လိုက္၏။ တန္ေဆာင္းမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ေရးဆဲြထားသည့္ ငရဲခန္းမ်ားကို ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း စိတ္ႏွလုံးသားမ်ား ပူပင္ကာ ေသာကမ်ားေထြေနေလသည္။
ဘုရားရင္ျပင္ထက္တြင္မႈ မရမ္းပင္အုပ္အုပ္မ်ားမွ ရြက္ခ်င္းခတ္သံသည္လည္းေကာင္း၊ ဆြဲလဲမ်ား လႈပ္ေနသံသည္ လည္းေကာင္း၊ ေအးၿငိမ္းေစေသာ ေတးသြားမ်ားျဖစ္ေန၏။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးမွာမူ ပူျပင္းေနရာမွာ ရုတ္တက္ရက္မိုးမ်ားမိွဳင္းဆို႔လာျပန္သည္။ မိုးသည္ အနီးကပ္ နိမ့္ဆင္းလာေသာ္လည္း မရြာ။ ေကာင္းကင္ျပင္၌ အပူေငြ ့မ်ား လွ်ံ တက္လာျပန္သည္။
တခါတရံတြင္မူ က်ေနာ္သည္ တေယာက္ထီးတည္း ရစ္ေခြေခ်ာင္းရုိးသုိ႔ ့ထြက္သြားကာ ေခ်ာင္းကမ္းတြင္ထုိင္ရင္း အလုပ္ျပဳတ္သြားလွ်င္ ဘာလုပ္ကုိင္ရမည္ကို ေတြးမရႏုိင္ ျဖစ္ေန၏။ ျပငး္ထန္သည့္ ေၾကာက္စိတ္သည္လည္း မရွိဟု ထင္လာရျပန္သည္။
သည္ရက္မ်ားအတြင္းက ရစ္ေခြေခ်ာင္းသည္လည္း ေရမ်ားခန္းေျခာက္သြား၏။ ေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိ သစ္ပင္မ်ားသည္ ႏြမ္းနယ္ေနၾက၏။ ေခ်ာင္း သဲျပင္ပူေပၚတြင္ ေလပူမ်ား ေ၀ွ ့ ယမ္းေနသည္.။ ဆည္းဆာမ်ား၌ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္း ေတာင္ေခ်ာက္ကုန္းမ်ားေပၚတြင္ ဆည္းဆာ တိမ္ေတာင္မ်ားသည္ အပူေငြ ႔လွ်ံကာ ေတာက္ပေနၾကေလသည္။
အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ၿပီးမွ ေ၀ေမွ်ာ္ေနမည္ကုိ ေတြးကာအိမ္သို ့စိတ္ေမာ ပင္ပန္းလွစြာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ့္အတြက္ အလုပ္မွ ရပ္ဆုိုင္းမိန္ ့ေရာက္လာသည့္ေန့တြင္မူ က်ေနာ္သည္ မထူးေတာ့ၿပီဟု စိတ္ႏွလံုး ဒုံးဒုံးခ်ကာ အိမ္သုိ ့ေနလည္ပုိင္းတြင္ပင္ ျပန္လာခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ အမိန္ ့စာကုိကုိင္ၿပီး ေနပူႀကီး၌ ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးေကြးေလးလံလွစြာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ထိုေန ့တြင္မွ ေနအပူရွိန္သည္လည္း အစြမ္းကုန္ ျမင့္တက္လ်က္ရွိ၏။ ၿမိဳ ့သစ္ကေလး လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေလပူႀကီး မ်ားသည္ ျဖတ္သန္းတိုးေ၀ွ႔လ်က္ ရွိ၏။
က်ေနာ္ ၿခံသို ့အ၀င္တြင္ကား မုိးႀကီးသည္ ရုတ္တရက္အုံ႔ပ်လုိက္ပံုမွာ စိတ္ညစ္စရာႀကီး၊ ငုိခ်င္စရာႀကီး။
အိမ္ေပၚသို ့ေရာက္လွ်င္အကၤ်ီခ်ိတ္၌ အကၤ်ီခ်ိတ္ေနစဥ္၌ပင္ ေ၀သည္ အိပ္ခန္းတြင္းမွ လွမ္းၿပီး “ကိုကုိ ျပန္လာပလား”ဟုေမးသည္။
“ကုိကို လာပါအုံးေလ”
က်ေနာ္ကား ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္သြားၿပီး အခန္းတြင္းသို ့မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ အခန္း၀၌ပင္ ခ်ီတုံခ်တံုျဖင့္ ခဏရပ္ေနမိ၏။
က်ေနာ္သည္ အိပ္ခန္းတြင္းတြင္လည္း ေ၀႔ကို စကားတလုံးမွ်မေျပာမိဘဲ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ၿငိမ္ၿပီး ထုိင္ေနခဲ့သည္.။ ရင္ထဲတြင္ ၀န္ေလးလြန္းေန၏။ သည္အခ်ိန္မွစၿပီး က်ေနာ္တုိ ့ကား အလုပ္မဲ့ အကုိင္မဲ့ ကေလကေခ်မ်ားျဖစ္ရၿပီကို ဖြင့္ထုတ္မေျပာရက္။
ေ၀ကမူ သူ က်န္းမာလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာမ ေနာက္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ္ပူ မရွိေတာ့ေၾကာင္းစသည္တုိ ့ကုိေျပာေန၏။ သူ၏ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာ စကားေျပာေနသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အေ၀းသုိ ့ပ်ံသန္းေနၾကေလသည္။
သူသည္ က်ေနာ့္ ပခုံးကုိ ကုိင္ၿပီး ကုတင္အစြန္း၌ ထထုိင္သည္။ ခေလးကေလးလုိ ေသာကကင္းစြာျဖင့္ ျပဳံးေနသည္။
“ကုိကို ပင္လဲ သိပ္ပင္ပန္းေနတယ္၊ ခြင့္ယူအုံးေလ၊ ခင္ေ၀လဲ ေနေကာင္းလာဘီ၊ ေဟမန္ကုိ သြားၾကရေအာင္ေနာ္။ ေျပာစမ္းကြယ္၊ ကုိကုိ ့ကို ၾကည့္ရတာေလ ခုတေလာ တမ်ိဳးႀကီးဘဲ၊ ကိုကုိစိတ္ညစ္ေနတာလား၊ မိႈ္င္မိႈင္ေနတယ္၊ ဘာမ်ား ျဖစ္လို ့လဲကိုကို၊ ဟုိေက်ာင္းဆရာမေလးက ခုတေလာ စိတ္ေကာက္ေနလို ့လား၊ ကုိကို မွားေနဘီေနာ္၊ တကယ္ေျပာရရင္ ခင္ေ၀က အဲဒီ ဆရာမေလးထက္ လွပါတယ္၊ အခုသာခင္ေ၀ နဲနဲပိန္ေနလုိ ့ေနာ္၊ ကုိကုိလဲ ပိန္သြားတယ္”
“ကုိ ပိန္သြားသလား”
“ဟုတ္တယ္ ေနအုံးေလ၊ ခင္ေ၀ေမးတာ ေျပာပါအုံး၊ ကုိကိုတခုခုျဖစ္ေနပါတယ္၊ ခင္ေ၀ သိတယ္၊ ဖြင့္ေျပာပါ ကိုကိုရယ္။ ခင္ေ၀ ငုိခ်င္လာဘီ”
ပူအုိက္ေနေသာ အခန္းအတြင္း၌ က်ေနာ့္ တကုိယ္လုံးမွာ ေခၽြးေစးမ်ား ေစးထန္းလာေနသည္။
“ေ၀ ကို အသိေပးသင့္တာ ၾကာဘီ၊ ဒါေပမယ့္ ေ၀အားငယ္သြားမွာစိုးလို ့၊ ကုိ ဘာမွမေျပာဘဲ ေနလာခဲ့ရတာ၊ ခုေတာ့ ဖြင့္မေျပာလုိ ့လဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူး”
ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း ၿငိမ္သက္နားေထာင္ေန၏။ သူ ့မ်က္ႏွာမွာမူ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲြမသြား။ သူငိုခ်လိုက္မည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ခဲ့သည္တို ့မွာ မွားယြင္း ေနျပန္သည္။ ေ၀သည္ မ်က္ေတာင္ကိုသာ ခတ္ေနခဲ့သည္။
“ အဲတာ အေမ့ဆီပို ့တဲ့ ေငြႏွစ္ရာလား ကုိကုိ”
“မဆုိင္ပါဘူး၊ အဲဒီႏွစ္ရာက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ဆီက ယူတာ”
“ေတာ္ေသးတာ ေပါ့ ကုိကိုရယ္၊ အေမ့ ဆီပုိ ့တဲ့ ေငြေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရရင္ ခင္ေ၀ ရင္က်ိဳးေတာ့မွာ၊ ကိုကုိ ခင္ေ၀့ ကိုလဲမုန္းသြားမွာဘဲ၊ အေမ့ကုိလဲ မုန္းသြားမွာဘဲ၊ ကိုကုိ အုိက္ေနသလား၊ ျပတင္းေပၚက္ဖြင့္လုိက္ေလ၊ ကိုကိုက အလုပ္ျပဳတ္တာကိုေျပာရင္ ခင္ေ၀အားငယ္ပီး ငိုမွာ စိုးတာကုိ၊ ဒါေၾကာင့္ကိုကုိဟာ ခင္ေ၀့ကုိ ဘာမွမသိဘူးလုိ ့ေျပာတာေပါ့၊ ခင္ေ၀ တုိ ့ကေလအလုပ္မရွိမွာလဲ မစိုးဘူး၊ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚ တင္လုိက္ရင္ ေယာက်္ားတေယာက္ေတာ့ ၀ေအာင္လုပ္ေကၽြးႏုိင္တယ္။
“ကိုကို ့အတြက္သာ စိုးတာ။ ကုိကိုက ဟင္းမေကာင္းရင္မစားတတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀ေတာ့ ဘယ္လုိဟင္းနဲ ့စားရစားရ ဗုိက္ေျပ ့သြားရင္ ပီးတာဘဲ၊ အလုပ္လုပ္ရမွာလဲ မေၾကာက္ပါဘူး၊ စက္ထဲျပန္္ဆင္းၿပီး ကို ့ေယာက်္ားကုိ လုပ္ေကၽြးတာ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေဟမန္ကုိ သြားမယ္၊ ခင္ေ၀ေကာက္လဲစိုက္တတ္တယ္၊ ပ်ိဳးလဲ ႏႈတ္တတ္တယ္၊ လယ္ထြန္ရမလား၊ အဲဒီ က်ေတာ့ ကိုကုိဟာ ခင္ေ၀့တပဲ့ကေလး ျဖစ္သြာတာေပါ့ေနာ္”
ေ၀ ျပဳံးေနသည္ကို က်ေနာ္သည္ အံ့အား သင့္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ ဤ ေသာက ေရာက္စရာမ်ားၾကား၌ ေ၀ စိတ္လက္ ရႊန္းလန္းေနခဲ့သည္ကား က်ေနာ္ ့အတြက္ နားလည္ ႏုိင္စရာ မရွိ။
“ေဟမန္ကို ဘယ္ေတာ့ သြားၾကမွာလဲ ကုိကုိ”
ေ၀သည္ ျပတင္းတံခါးမ်ားကုိ ဖြင့္လုိက္၏။ သူ ့ဆံပင္မ်ားကုိ ျပန္၍ ထုံးသည္။ သူသည္ မွန္ေရွ ့တြင္ရပ္ကာ မ်က္ႏွာေပါင္ဒါလိမ္းသည္။ က်ေနာ္ကား အိပ္ရာထဲ၌ လဲွ ေနလုိက္ရ၏။ ေ၀သည္ ေဟမန္တြင္ သူအလုပ္လုပ္မည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိသာ တေန ့ခင္းလုံးလုံး တညေနလံုးလံုး ေျပာေနခ့ဲသည္။
ညအိပ္ရာထဲ ေရာက္ခ်ိန္တြင္လည္း သူသည္ သူ ့စိတ္ကူး ကေလးမ်ားကုိ စိတ္အားထက္သန္လွစြာျဖင့္ ေျပာေနဆဲပင္။
သူသည္ အိပ္ခန္းတံခါးမ်ားကုိ ဖြင့္ထားၿပီး လေရာင္ကုိ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္စြာျဖင့္ ၾကည့္ရင္း စကားမ်ားစြာ ေျပာခဲ့၏။ သူ ့မ်က္လံုးကေလးမ်ားသည္ လေရာင္ထဲ၌ ရႊန္းျမေတာက္ပေနၾက၏။ သူ ့စိတ္မ်ားသည္ လတ္ဆတ္တက္ၾကြေနၾက၏။
ညနက္လာမွ သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ က်ေနာ့္ နံေဘး၌ ယွဥ္အိပ္လုိက္ေလသည္။
“အလုပ္ျပဳတ္သြားဘီလုိ ့ သေဘာ ထားလုိက္ေတာ့ေနာ္။ ကုိကုိ ့လစာေလာက္ေတာ့ ခင္ေ၀ရေအာင္ ရွာျပပါ့မယ္၊ အစတုန္းက ခင္ေ၀ ခေလး လုိခ်င္တာေလ၊ ခုေတာ့ ခေလးမရိွတာဘဲ ခပ္ေကာငး္ေကာငး္ေနာ္။
“ကုိကို အလုပ္ျပဳတ္မွာ ေၾကာက္ေနသလားဟင္၊ ကုိကုိ ခင္ေ၀႔ကုိ အထင္ေသးမွာစိုးလုိ႔ သာ မေျပာတာ၊ ကုိကုိ ့ေနာက္ ခင္ေ၀လုိက္လာခဲ့တုန္းက ကုိကို ့ကုိ ခ်စ္တာနဲ ့လိုက္လာတာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကုိကိုရယ္၊ ကုိကုိ႔မွာ မယားႀကီးေတာင္ ရွိခ်င္ရွိမွာဘဲ ထင္တယ္၊ ကုိကုိလူပ်ိဳမွန္းသိမွခင္ေ၀ ၀မ္းသာရတာ၊ ပီးေတာ့ကိုကုိဘာလုပ္လုပ္မွန္းလဲ ခင္ေ၀မသိဘူး၊ ကဲ ခုကိုကုိ အလုပ္ျပဳတ္သြားေတာ့ေကာ ဒါဘာျပဳတာလိုက္လို ့”
က်ေနာ္သည္ သူ ့ပခုံးေပၚသို ့လက္ကိုတင္ထားမိေလသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ သူသည္မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ေန၏။ ရႊင္လန္းစြာ ျပံဳးရယ္ထားေသာ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးမွာ မွန္သားလုိပင္ၾကည္လင္ေနခဲ့ေလသည္။
ညနက္လာလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိဖက္လ်က္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်သြားသည္။ သူ ့မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္႔ရင္အုံတြင္ ကပ္ထားသည္။ သူ ့အသက္ရွဴေငြ ႔မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ရင္အုံကုိ တုိးေ၀ွ႔ ေန၏။
က်ေနာ္လည္း သူ ့နဖူးျပင္ကုိသပ္တင္ေပးေနလ်က္စိတ္ေသာကမ်ား ေရာက္ၿမဲတုိင္းေရာက္ေနခဲ့ရ၏။
က်ေနာ္ကား ေဟမန္သို ့မလုိက္၀ံ့။ ေဟမန္၌ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးမလုပ္၀ံ့။ ၿမိဳ ့ႀကီးသို႔ ျပန္ၿပီး အေမ့ ကုိအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပကာ အကူအညီယူရန္သာ စိတ္ကူးေန၏။ ေ၀႔ အလုိသုိ ့ လုိက္လိုေသာ္လည္း က်ေနာ့္ အတြက္ အမွန္ကန္ဆုံးမွာ ၿမိဳ ့ႀကီးသ႔ို သြားရန္သာ ျဖစ္သည္ကုိေတြးေနမိေလသည္။
ညအခ်ိန္မ်ားသည္ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လြန္ သြားေနၾက၏။ က်ေနာ္ကား ေ၀႔ ကိုသနားေသာ္လည္း ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့ သြားရန္သာ ထပ္တလဲလဲ ဆုံးျဖတ္ေနမိေလသည္။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကုိ ေျပာေသာအခါေ၀သည္ ၾကဴၾကဴခ်ငိုခဲ့သည္။
“စတ္ညစ္လုိက္တာေနာ္၊ ဒီအတုိင္းဆုိေတာ့ ကုိကိုနဲ ့ခင္ေ၀နဲ ့နယ္လုၾကတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနဘီ၊ နယ္လုလုိ ့ကဲြၾကတာေတြ ကုိုကုိမၾကားဖူးဘူးလား၊ ဒုကၡပါဘဲ ကုိကုိရယ္၊ ခင္ေ၀ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီကုိ ခင္ေ၀လုိက္လာလုိ ့ မျဖစ္ဖူး ဆုိတာကိုက္ိုသိပီးသားဘဲ၊ ကုိကိုတုိ ့အေမက ခင္ေ၀ ့ကုိၾကည့္လုိ ့ရတာ မဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀က ကုိကိုတုိ ့ေထာင္ဖမ္းပီး ယူထားတာလုိ ့ျမင္ထားၾကတာ၊ စက္ထဲမယ္စပါးသယ္ေနတဲ့ ကေလကေခ် ေကာင္မေလးလို ့ျမင္ထားၾကတာ၊ ခင္ေ၀ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္း တခ်က္မွ ျမင္ၾကမွာမဟုတ္ဖူး၊ ေန ့ရွိသေရြ ႔ ငရဲက်ေနရတာ ထက္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေနတာဘဲ”
က်ေနာ္သည္လည္း ၿမိဳ ့ႀကီးရွိအေမ႔ထံသို ့သြားရန္သာ ေျပာေနမိေလသည္။
ၿမိဳ ့သစ္ကေလးမွမထြက္ခြာမီ နီးကပ္ေနေသာ ရက္မ်ားတြင္ ေ၀႔အတြက္ စိတၱဇပင္ျဖစ္စျပဳလာသည္ ထင္ရေလသည္။ ေ၀သည္ မလန္းဆန္း မတက္ၾကြေတာ့ေပ။ အိပ္ရာထဲ၌သာ လဲေလ်ာင္းေန၏။ က်ေနာ္႔ကိုလည္း စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာေတာ့ေပ။ က်ေနာ္ကေျပာလွ်င္ သူသည္ တလုံးမွ်ျပန္မေျပာဘဲ မ်က္လုံးမိွ္တ္ကာၿငိမ္သက္နားေထာင္ေနသည္။ မ်က္လုံးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္ သိပ္လာေနကာ ေခါင္းအုံးေပၚသို ့ စီးက်ေနတတ္ေလသည္။
“ လင္ေခၚ ေတာင္ေပၚလုိက္ရမွာေပါ့၊ ကိုက ေယာက်္ားတေယာက္အေနနဲ ့မိန္းမလုပ္ေကၽြးတာကို မစားႏုိင္ဘးူ၊ ပီးေတာ့ၿမိဳ ့ႀကီးမွာဆုိရင္ အလုပ္အဆင္သင့္ ဘဲမႈတ္လား ဟု က်ေနာ္ေျပာေနသည္ကိုလည္း သူသည္ နားေထာင္းေနဟန္မရွိ။
ၿမိဳ ့သစ္ကေလးကို စြန္ ့ခြာသြားရေတာ့မည့္ ေနာက္္ဆုံးညအထိ သူ႔သေဘာမေပၚက္ႏိုင္ ေသးလွ်င္ကား က်ေနာ္သည္ပင္္ ေဒါမနႆစိတ္မ်ား ပြားလာခဲ့ရေလသည္။
ထုိည၌သူသည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ တလူးလူးတလြန္ ့လြန့္ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ျပတင္းေပါက္တြင္လည္း အၾကာႀကီးထြက္ရပ္ေနျပန္သည္။သူသည္က်ေနာ့္ ကုိစကားမေျပာ။ က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္ေနေသာလည္း အိပ္မရႏုိင္။ က်ေနာ္ တတ္ႏုိင္လွ်င္ကား သူ ့ဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာခ်င္ပါသည္။
ညနက္မွ သူသည္ ကုတင္တဖက္အစြန္း၌ က်ေနာ္႔ ကိုေက်ာေပးၿပီး ခပ္ခြာခြာအိပ္သြားေလသည္။
က်ေနာ္္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ခ်ိန္တြင္သူသည္ အိပ္္ရာမွထျပန္ၿပီး က်ေနာ့္အနား၌ အခိ်န္ၾကာျမင့္စြာ ထုိင္ေနျပန္သည္။
အေ၀းဆီမွ ၾကက္တြန္သံမ်ားကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရ၏။ လေရာင္ေမွးမွိန္သြားေနစဥ္... လေရာင္ကုိ တိမ္္ညိဳ ့တစုံဖုံးကြယ္ေနစဥ္၌ သူသည္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ ကုိယ္ေပၚလွ႔ဲ ခ်ကာရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လို္က္ေလသည္။
သူ ႔မ်က္ရည္မ်ား က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အုိင္ထြန္းေနမွ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာမွလန္ ့ႏုိးလာသည္။
က်ေနာ္သည္ တသိမ့္သိမ့္ခါေနေသာ သူ ့ေက်ာျပင္ကုိ ေမွာင္ရီ၀ုိး၀ါး၌ သိမ္းေပြ႔ထားလုိက္၏။ သူသည္ က်ေနာ္ ႏွင့္ ပါးခ်င္းအတင္းပူးကပ္ေန၏။
↔ဒုကၡပါဘဲကြာ↔ဟု က်ေနာ္သည္ ညည္းေနမိ၏။
သူ ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း တရွဳိက္ရွိဳက္ ငုိေနသည္ကား အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေတာ့ေပ၊ က်ေနာ္သည္သူ ့ပါးေပၚမွ မ်က္ရည္စမ်ားကို လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ေပးကာ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့သြားရန္သာ အမွန္ဆုံးျဖစ္သည္ကို သူ ့နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစား ရွင္းျပေသာ္လည္း က်ေနာ္ ့စကားမ်ားမွာ မရာမထင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ့္ စိတ္မ်ားမွာလည္း ေနာ္က်ိရႈပ္ေထြး လာရျပန္သည္။
“ ကုိကိုၿမိဳ ့ႀကီးကုိခ်ည္းသြားမယ္္လုိ ့ဇြတ္ေျပာေနတာ ဘာျပဳလုိ ့လဲဟင္၊ ခင္ေ၀မလုိက္ဖူးဆုိတာသိလုိ ့တမင္ ကြာပစ္ခ်င္လုိ ့လုပ္တာမႈတ္လား၊ ရွင္းရွင္း ေျပာလုိက္ စမ္းပါ ကိုကုိရယ္၊ ေယာက်္ားဘဲ၊ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ေျပာ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ေျပာ၊ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္လုပ္ေပ့ါ၊ ကုိကိုလုိလူမ်ိဳးဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာဘဲ၊ ဆင္ၾကံၾကံတဲ့လူစားမ်ိဳး”
“ခေလးလုိ မေတြးစမ္းပါနဲ ့ကြာ”
“ဒါျဖင့္ဘယ္လုိ ့ေတြးရမွာလဲ၊ ခင္ေ၀ဘယ္နည္းနဲ ့မွမလုိက္ဘူးဆုိတာ ကုိကုိ အသိေနာ္၊ ၿမိဳ ့ႀကီးကုိ သြားရင္ ခင္ေ၀့ ကိုယ္ပစ္သြားရမယ္ဆုိတာ ကိုကို အသိေနာ္။ ေဟမန္မွာ ခင္ေ၀ အလုပ္ လုပ္တတ္တယ္ဆုိတာ ကုိကုိ အသိေနာ္၊ ဒါျဖင့္ ၿမိဳ ့ႀကီးကုို သြားမယ္ဆိုတာ ခင္ေ၀နဲ ့လမ္းခဲြၾကစုိ ့လုိ ့ေျပာတာေပါ့၊ ခင္ေ၀ အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္ကိုကို၊ ခင္ေ၀ ကိုသတ္ပစ္ခဲ့ပါလားဟင္၊ ကုိကုိ ခင္ေ၀့ကို သတ္ပစ္ခဲ့ပါ”


“မဟုတ္ေသးဘူးေလ”
“ဘာမဟုတ္တာလဲ”
“မင္းကုိ အေမ နားလည္လာလိမ့္မယ္လို ့ကုိယုံၾကည္တယ္၊ မင္းကုိ သမီးလိုခ်စ္လာရမယ္၊ ဒုိ ့ကစပီးဥေပကၡာျပဳရင္ ဒုိအဆုိးခ်ည္းေနမွာဘဲ၊ ကုို ေလးေလးနက္နက္ေျပာတာ”
သူကားတရွိဳက္ရွိဳက္ငုိေနရင္း က်ေနာ္ ့လက္တြင္းမွ ဇြတ္ရုန္းၿပီးထလုိက္ျပန္သည္။ သူသည္ ကုုတင္တဖက္စြန္းတြင္ က်ေနာ့္ ကိုေက်ာေပးကာ အိပ္ေနျပန္သည္။ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့လက္မ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ ခ်ိဳးဖဲ့ေနသံလည္း ၾကားရသည္။ သူ ့တက္ေခါက္သံလည္း ၾကားရသည္။
မိုးလင္း၍ျမင္းလွည္းမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ ့ထြက္ခြာလာခဲ့သည့္ အခါတြင္ကား ေ၀သည္ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ မလႈပ္ မရွက္ၿငိမ္သက္ပါလာခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ ကုိလည္း တခ်က္မွ်မၾကည့္။ အေ၀းသုိ ့လွမ္းၾကည့္ေသာ္လည္း မည္သည့္ အရာ၀တၳဳကုိမွ် သူျမင္ေတြ ့ရဟန္မရွိ။ သူ ့မ်က္လုံးမ်ားမွာမူ ေဆြးရိပ္သန္းေနၾက၏။ သူသည္ ျမင္းလွည္းေနာက္ကုိ အားအင္ ကုန္ခန္းစြား စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့စြာျဖင့္ မွီထားလိုက္ေလသည္။
သည္ေန ့တြင္မွ လျခမ္းေကြ ့လမ္းေပၚတြင္ မိုးႀကီးသည္ အုံ ့ဆိုင္းေနခဲ့၏။ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားသည္ မိုးျဖင့္ မွိဳင္းညိဳ ့သြားေန၏။ ရစ္ေခြေခ်ာင္းကမ္းရွိ သစ္ပင္ေတာတန္းမ်ားသည္ မိုးမွဳံမ်ားေၾကာင့္ မပီမသ ျဖစ္လာ၏။
ေစ်းကိုလြန္လာျပီး ကုန္းေမာ့အဆင္းလမ္း၌ ေ၀သည္ ရုတ္တရက္ သူ ့လက္ကေလးတဖက္ကို က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ တင္လိုက္ေလသည္။ ေ၀သည္ တခ်က္ခ်င္း ရွိက္စျပဳလာသည္။
ၿငိမ္သက္ရာမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း အရွိန္ႏႈန္း တုိးျမင့္လာေသာမုန္တုိင္းကဲ့သို ့ သူသည္လည္း တဆင့္ထက္ တဆင့္ ေပါက္ကဲြလာသည္။
“ကုိကုိ ေဟမန္ကုိ မလုိက္ဖူးလို ့ဆုံးျဖတ္ ထားဘီေနာ္၊ ကုိကုိဇြတ္လုပ္ရင္ ခင္ေ၀ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္ ထြက္သြားမွာဘဲ”
သူက“ျမင္းလွည္းရပ္ခုိင္းလုိက္ေတာ့”ဟု ရွိဳက္သံျဖင့္ ေရာေထြးကာ ေျပာလာေနသည္။
က်ေနာ္သည္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားမိေလသည္။
“ကိုေျပာတာ အရွည္ကုိၾကည့္ပီး ေျပာတာေ၀၊ အမႈအတြက္လဲ ေငြအကုန္ခံရမွာ ရွိေသးတယ္၊ ဒို ့စား၀တ္ေနေရးလဲ ရွိေသးတယ္။ အေမတ႔ုိ ဆီမွာေတာ့ ေငြဆဲြလုိ ့ လုိသလုိရႏိုင္တယ္”
“ဒါျဖင့္ ျမင္းလွည္းသာရပ္ခုိင္းလုိက္ပါ၊ ရပ္ခိုင္းလုိက္ပါ” ဟုသူသည္ ေအာ္ေျပာေန၏။
“ခင္ေ၀တုိ ့ ဘယ္မွမသြားၾကေတာ့ဘူး၊ ဒီၿမိဳ ့မွာဘဲ ေနၾကမယ္”
ျမင္းလွည္းသမားသည္ ရပ္ရန္ ဇက္ႀကိဳးကုိေတာင့္ရန္ဟန္ျပင္ခ်ိန္တြင္ “ေမာင္းသာေမာင္းပါ၊ ရထားမမွီဘဲ ေနမယ္ ” ဟု က်ေနာ္ေျပာလုိက္သည္။
ျမင္းလွည္းသည္ ကုန္းဆင္းမွ ေလွ်ာကနဲ ဆင္းေျပးေန၏။
ထုိအခ်ိန္တုိကေလး အတြင္းတြင္ ေ၀သည္ ခပ္ကုန္းကုန္းထရပ္ေလသည္။ ျမင္းလွည္း ေဆာင့္လုိက္သျဖင့္ ေ၀႔ ကုိယ္မွာယိမ္းထုိးသြား၏။ က်ေနာ္ လွမ္းဆြဲလိုက္္ေသးေသာ္လည္း ေ၀႔ကိုယ္ကေလးမွာ ျမင္းလွည္းေျခနင္းခုံေပၚသို ့ က်သြားၿပီး ထုိမွတဆင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚသို ့ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိးက်သြားသည္။
ျမင္းလွည္းထုိးရပ္လုိက္ၿပီး ျမင္းလွည္းဆရာႏွင့္ က်ေနာ္သည္လ်င္ျမန္စြာ ခုန္ဆင္းလုိက္ၾက၏။
ေ၀သည္ ေမွာက္လ်က္လဲက်ေန၏။ ထမီတစမွာ ေျပေနသည္။
သူ ့ကို က်ေနာ္သည္ ေပြ႔ထူလုိက္၏။ ျမင္းလွည္းေျခနင္းခုံႏွင့္ ရုိက္မိၿပီး သူ႔ ပါးတျခမ္းလည္း ညိဳမဲေန၏။ ကဲြရွသြားေသာႏႈတ္ခမ္းမွ ေသြးမ်ားစို ့လာေလသည္။ သူ႔ကို က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အသာ ေပြ႔ ထားလုိက္သည္။
ေနာက္ဖက္ ကုန္းထိပ္ေပၚတြင္ က်ေနာ္တုို ့အိမ္ေထာင္ပစၥည္းအခ်ိဳ ့ကုိ တင္ေဆာင္လာေသာ ျမင္းလွည္းႏွစ္စီးသည္ရပ္ေန၏။
သူသည္ က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ထဲမွရုန္းကန္ၿပီး ယိမ္းယိမ္းယိုင္ယိုင္ႏွင့္ ထရပ္ေလသည္။
“ခင္ေ၀ မလုိက္ဖူး၊ ကိုကုိသြား။ ခင္ေ၀ ဒီမွာဘဲေနခဲ့မယ္”
သူသည္ မူးေနသျဖင့္ ယိမ္းထိုးေနရာမွာ ေအာ္ေျပာေနသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ကား က်ေနာ္သည္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့သြားလွ်င္ သူႏွင့္ ခဲြခြာၾကရမည္ကုိ ေတြးမိေလသည္။ သူၿမိဳ ့ႀကီး၌စိတ္မခ်မ္းမသာျဖင့္ ငရဲတြင္းက်ေနသလုိ ေနရရွာမည္ကိုလည္း ေတြးေနမိ၏။ ေဟမန္္သိုု ့လည္း က်ေနာ္ လုိက္မေနႏုိင္။
စိတ္မ်ားရႈပ္ေထြးလာကာ က်ေနာ္သည္ ဘာမွ် မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ေတာ့။
“ ကဲ ျမင္းလွည္းေပၚ တက္ရေအာင္ ရထားမမွီဘဲေနမယ္။ တန္ဆာလုပ္စရာေတြလဲ ရွိေသးတယ္၊ အခ်ိန္ မရေတာ့ဘူး၊ မူးေနတုန္းဘဲလား၊ ကို ့ လက္ေမာင္းကုိ မွီထားလုိက္”
က်ေနာ္သည္ တုိးတုိးေျပာေနမိ၏။
“ၿမိဳ့ႀကီးကို သြားမွာလား”
“ေဟမန္ကုိ သြားရမွာေပါ့ ေ၀ရယ္”
ေ၀သည္ က်ေနာ့္ လက္ကုိ ကုိင္ၿပီး ျမင္းလွည္းေပၚသို ့ေျဖးေျဖးတက္သည္။ ျမင္းလွည္းေပၚ တြင္ကား က်ေနာ့္ကိုမွီထား၏။ သူသည္ ျမင္းလွည္းဆက္၍ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ အခါ မူးမႈိင္ေနသည့္ၾကားမွ “မေျပာေကာင္းမဆ္ုိေကာင္း ကိုကုိမ်ား ဇြတ္လုပ္ရင္ေလ ခင္ေ၀ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမယ္ မသိဘူ။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ ့ဘာမဆုိ ေရွာက္လုပ္ပစ္မွာဘဲ”ဟု ေျပာေနျပန္သည္။

(ေဖၚျပပါ သရုပ္ေဖၚပုံမွာ နိဳင္၀င္းေဆြ ရဲ့ ေႏြတည၀တၳဳ ရွဳမ၀တြင္ လစဥ္ အခန္းဆက္ ေဖၚျပစဥ္က ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းပိုင္းအတြက္ေဖၚျပထားတဲ့ သရုပ္ေဖၚပံုျဖစ္ပါတယ္။ နိုင္၀င္းေဆြ ေဖၚျပေလ့ရွိတဲ့ ဘူတာရုံ ျမင္ကြင္းေလး မိွဳင္းေ၀ေနတဲ့ျမင္ကြင္းေလးကို ပန္းခ်ီဆရာက ရေအာင္ဆြဲထားတဲ့ ပံု လို ့ပဲ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒီပံုေလးကို ကိုတင္မင္းထက္က ေက်းဇူးျပဳထားတာပါ။ )

စစ္

စစ္ျဖစ္လ်င္
သခင္မရွိေသာ အိမ္ႏွင့္
အိမ္ မရွိေသာသခင္ကို ေတြ ့မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
ခင္ပြန္းမရွိေသာ ဇနီးႏွင့္
ဇနီးမရွိေသာ ခင္ပြန္းကို ေတြ ့မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
အေဖမရွိေသာ သားႏွင့္
သားမရွိေသာ အေဖကို ေတြ ့မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
ေျခေထာက္မရွိေသာ ခႏၱာကိုယ္ႏွင့္
ခႏ ၱာကိုယ္မရွိေသာ ေျခေထာက္ကို ေတြ ့မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
ကၽြဲႏြားမရွိေသာ စားက်က္ႏွင့္
စားက်က္မရွိေသာ ကၽြဲႏြားကို ေတြ ့မည္။

စစ္ျဖစ္လ်င္
ယမ္းေငြ ့ေတြေ၀၍
ကပ္ေရာဂါမ်ားႏွင့္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမွဳတို ့ၾကံဳမည္။

ငါတို ့စစ္ကို ႏွိပ္ကြပ္ၾကပါစို ့
ငါတို ့စစ္ကို မျဖစ္ၾကပါစို ့။ ။

(မြန္ဂုိလီးယားကဗ်ာဆရာ ခ်ိဳအီဇင္ ဆူရင္ ရဲ့ War ကဗ်ာကို T N M ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ International မဂၢဇင္း၊နိဳ၀င္ဘာ၊၁၉၉၃..မွ ျဖစ္ပါထယ္။)

(ကဗ်ာသရုပ္ေဖၚ ဓါတ္ပုံကေတာ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲတုန္းက လမ္းေဘးတေနရာမွာ ေခါင္းျပတ္ေက်ာက္ရုပ္တခုေတြ ့လို ့သူ ့ေဘးနားမွာလည္း ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေတြ ့တာနဲ ့အေတြးရျပီး အခုလို ဓါတ္ပံုေလးရေအာင္ က်ေနာ္ရိုက္ ယူခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးပါ။ ရည္ရြယ္တုန္းကေတာ့ စစ္နဲ ့ျငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုတြဲျပီး ေဖၚျပခ်င္တဲ့အခါ သံုးဖို ့ဆိုျပီး ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ သံုးလိုက္မိျပီေပါ့..။)

ျငိမ္းေ၀

ေႏြတည

းကို ( ၉ )

ဤေႏြရက္မ်ားတြင္ စိတ္ႏွလုံးသားမ်ားသည္ အလုိလို ေနရင္း ၿငီးေငြ ့ႏြမ္းနယ္လာသည္။ အေၾကာင္းလည္း ရွာမရ။
ကိုခင္ထြန္း၏ စာႏွင့္ပတ္သက္၍လည္ မဟုတ္။ ေ၀့ အေပၚတြင္ သံသယမ်ားရွိေနေသးသည္လည္းမဟုတ္။ ေ၀၏ သန့္ရွင္းျဖဴစင္မႈကုိလည္း အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ေနပါလ်က္ႏွင့္ ထုိသုိ ့သူ ့အလုိလုိ ၿငီးေငြ ့ကာေသြ ့ေရာင္းလာျခင္းမွာနားလည္ႏုိင္စရာပင္ မရွိ။


ေႏြရက္မ်ား၌ အရာရာမွာ ေလာင္ကၽြမ္း ေနၾကေလသည္။ ရစ္ေခြေခ်ာင္းတ၀ုိက္ရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားသည္လည္းအရြက္မ်ားျဖိဳင္ၿဖိဳင္ေၾကြကာ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း။ ေနရာတကာတြင္ ရြက္ေၾကြေျခာက္မ်ားခ်ည္း ထပ္ေန၏။ ညေနဆည္းဆာ မ်ားတြင္နီနီက်င့္က်င့္ေန၏အေရာင္မွာ စိတ္ႏွလုံးမ်ားကိုေနာက္က်ိေစသည္ ထင္သည္။

က်ေနာ္ကားေ၀ ့ကုိပင္စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာခ်င္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာလုိစိတ္မ်ားလည္း မရွိ။ ဤအိမ္ကေလး ေပၚတြင္ ေနရျခင္းကုိုလည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးတြင္ ေနရျခင္းကုိလညး္ေကာင္း၊ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ ့လာကာ ေ၀းရာ တေနရာသို ့ေ၀ႏွင့္ အတူထြက္ခြာသြားလုိစိ္တ္မ်ား ေပၚလာၾက ေလသည္။
ထုိ ့ေၾကာင့္္ပင္ မၾကာမီရက္ပုိင္းအတြင္း၌ ၿမိဳ ့ႀကီးရွိ က်ေနာ့္အေမထံသို ့စာတေစာင္လွမ္းေရးျဖစ္ခဲ့၏။ စာထဲတြင္ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ယခုမွပင္ေဖာ္ေျပာျဖစ္ေလသည္။ ထိုအတြက္ က်ေနာ္ကား ေ၀့ အေပၚ၌ အေလးမျပဳလြန္းရာ က်ေနသည္ကုိလည္း သတိထားမိခဲ့၏။

စာႏွင့္အတူ ေပးပို ့လုိက္သည့္ ဓာတ္ပုံအတြင္း၌ ကား ေ၀သည္ ခေလးကေလးတေယာက္လုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျပဳံးရယ္ထား၏။ ေ၀့ ပါးခ်ိဳင့္ခြက္ကေလးႏွစ္ဖက္ပင္ ခ်ိဳ့င့္၀င္ေန၏။ က်စ္ဆံၿမီးဆံပင္ထုံးႏွစ္ခုကို ရင္အုံ့ေပၚသို ့ခ်ထားသည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွ ေ၀ကား သစ္ရြက္ႏုကေလးကဲ့သို ့ လန္းဆန္းကာ ခေလးငယ္ကဲ့သို ့ ေသာက ကင္းေ၀းေနခဲ့ေပသည္။

မၾကာမီ ရက္ပိုင္းအတြင္း၌ပင္ အေမ့ ထံမွ စာတေစာင္ေရာက္လာသည္။ အေမ့ စာကုိ ဖတ္ရေသာအခါတြင္ က်ေနာ္သည္ အေမ့ကုိ ပစ္ထားခဲ့မိျခင္းအတြက္ စိတ္ထိ္ခုိက္မိ၏။ အေမသည္ ဤ ႏွစ္ႏွစ္တာအတြင္း က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိလည္း မသိရွိခဲ့။ အေမသည္ က်ေနာ့္ကုိ လြမ္းဆြတ္ သတိလည္းရေနသည္။ အေမကား က်န္းမားေရး အေျခအေနလည္း သင့္တင့္ညီညြတ္ျခင္းမရွိ။ သားႏွင့္သမီးကုိ ဤရက္ပိုင္းအတြင္း၌ ပင္ အလည္လာျဖစ္ေအာင္လာရန္ မွာၾကားလုိက္သည္။

ဤစာရၿပီးကာမွ က်ေနာ္ကား ၿမိဳ့ႀကီးသို ့သြားလိုစိတ္ပင္ မရွိေတာ့ျပန္ေပ။ မသြား၍လည္း မျဖစ္ႏုိင။္
အေမ့စာကုိ ဖတ္ျပေသာအခါ ေ၀သည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနခဲ့၏။ ေ၀သည္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့ေရာက္လည္း ေရာက္ဖူးခ်င္၏။ အေမႏွင့္လည္း တဖက္က ေတြ ့လိုသည္။ တဖက္ကမူ ေတြ ့ရမည္ကို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေနျပန္သည္။
ေ၀သည္ အေမ့ အေၾကာင္းကုိခ်ည္း ထပ္တလဲလဲေမးေန၏။

“ခင္ေ၀တုိ ့သြားၾကမွာေနာ္”
“သြားရမွာေပါ့၊ အလုပ္လဲ နဲနဲပါးေနဘီ၊ ခြင့္ယူလုိ ့ လြယ္ပါလိမ့္မယ္”
“အေမ ့ဆီသြားတုန္းကေတာ့ ကိုကုိခြင့္ယူလို ့ မရဘူးေနာ္”
“တကယ္ မရတာေပါ ေ၀ရဲ ့”
“ေအာ္ ေအာ္”

ေ၀သည္ ႏႈတ္ခမ္းတဖက္တြန္ ့ၿပီး သေရာ္ျပဳံးလုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္လည္း ေ၀့ပါကေလးကုိ မနာမက်င္ လိမ္ဆဲြလိုက္၏။
က်ေနာ္ ခြင့္စာေရးေနခ်ိန္တြင္လည္း ေ၀သည္ စားပဲြအနားတြင္ ခါးေထာက္ရပ္ေနသည္။ “ ခင္ေ၀မလိုက္ဘုူးေနာ္၊ ခင္ေ၀မလုိက္ခ်င္ဘူးေနာ္”ဟု သူေျပာေနသည္ကို က်ေနာ္သည္ ဂရုမစိုက္ဘဲ သူ ့ခါးကေလးကုိ လွမ္းေပြ ့လုိက္သည္။

“ တကယ္ေျပာတာ ကိုကုိရယ္၊ ခင္ေ၀ ကုိကုိတုိ ့အေမကို ေၾကာက္တယ္”

ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့သြားမည့္ရက္ နီးကပ္လာေလေလ ေ၀သည္ ပုိ၍ စိတ္လႈပ္ရွားလာေလေလပင္။ ပထမက ေ၀မလုိက္ခ်င္ဟု ေျပာေနသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ ေပါ့ေပါ့ဆဆမွ်သာ သေဘာထားခဲ့၏။ ေနာက္ေတာ့ သူ ့စိတ္ထဲတြင္ တကယ္ လႈပ္ရွားထိခုိက္ေနသည္ကုိ သတိထားလာခဲ့ရေလသည္။
ေန ့ခင္း ေန့လယ္ဘက္ က်ေနာ္ အလုပ္မွ ေခတၱျပန္လာသည့္အခုိက္တြင္လည္း ေ၀သည္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့မသြားရန္ပင္ တားျမစ္ေန၏။ ညေနဖက္လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရာတြင္လည္း ထုိအေၾကာင္း၊ ည အိပ္ရာထဲတြင္လည္း ထုိအေၾကာင္း။

ခရီးမထြက္မီ ညကမူ ေ၀့ အျဖစ္မွာ စိတၱဇပင္ ျဖစ္ေနေရာ့သလားဟု ထင္လာခဲ့ရေလသည္။ ညဦးပုိင္း၌ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ေ၀ကား အိပ္၍ ရခဲ့ဟန္ မတူ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ အိပ္ရာမွလူးလဲထၿပီး ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာရန္အတြက္ က်ေနာ္ ့ကုိ အိပ္ရာမွႏိႈးျပန္သည္။
သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ လေရာင္မႈန္မႈန္၌ ဆံပင္ကုိ ကဘုိကရိုျပင္ထံုးေလသည္။ သူ႔ပါးေပၚ၌ မ်က္ရည္ေၾကာင္းႀကီးမ်ားစီးေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ပါးကို သူ႔ပါးႏွင့္ ပြတ္ၿပီးႏႈိးေန၏။
က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာမွႏုိးလာကာ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိျပန္သည္။

“ကိုကုိ္ မနက္ျဖန္ကုိ ၿမိဳ ့ႀကီးကုိ တကယ္သြားမွာေနာ္”
“စိတၱဇမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့လား ေ၀ရာ...” ဟု က်ေနာ္သည္ ညည္းေနမိ၏။

သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ျပန္အိပ္ရန္ ခုိင္းလုိက္သည္။ သူသည္ အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲျပန္ထ၏။

“မအိ္ပ္ပါနဲ႔ အုံး ကုိကုိ၊ ခင္ေ၀ေလ အိပ္လုိ ့မရေတာ့ဘူး၊ ေၾကာက္ေနတယ္၊ ကုိကုိတုိ ့အေမက အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိပလဲဟင္...၊ ငါးဆယ့္ေက်ာ္ဘီဟုတ္လား၊ ျဖဴျဖဴခန့္ခန့္ႀကီးမႈတ္လား၊ သူေ႒းမႀကီးေပါ့ေနာ္၊ ၀င္းႀကီးျခံႀကီးနဲ႔ေနတာ၊ ခင္ေ၀ေၾကာက္တယ္၊ စကားလဲ ေျပာရဲမွာဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀႔ကို ေတြ ့ေလရာေျပာေတာ့မွာဘဲ ထင္တယ္၊ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး”

သူသည္ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ခံစားေနရ၏။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ေက်ာျပင္ကုိ လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနမိ၏။ လေရာင္ထဲတြင္ပင္သူ႔မ်က္လံုးကေလးမ်ားကုိ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိျပန္သည္။
မ်က္လံုးမ်ားကုိ သဲကဲြစြာ မျမင္ရေသာ္လညး္ ေၾကာက္ရြံ ့စိတ္ျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနသည္ကုိမႈ သိေန၏။ သူသည္ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားပင္ ျဖစ္ေနရရွာသည္။
အေမ ထံသို႔ မသြား၍လည္းမျဖစ္။ က်ေနာ္သည္ သူူမသိေစရန္ သက္ျပင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ခ်ေလသည္.။

“ေ၀ကလဲကြာ၊ ဒါကုိဘဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနတာဘဲ၊ အေမက သူ႔ေခၽြးမကေလးကုိ ပါေအာင္ ေခၚခဲ့ရမယ္လို႔ ထပ္တလဲလဲ မွာတာမို႔လား၊ အေမက ေအးပါတယ္၊ ကို႔ထက္ေတာင္ေအးေးသးတယ္၊ မတုန္မလႈပ္ေနတာ၊ ပီးေတာ့ကုိ႔ကုိလဲခ်စ္တယ္၊ ေ၀႔ကိုလဲ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္သြားမွာ၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္မလႊတ္ဖဲေနမွာေတာင္ စိုးရတယ္၊ ျပန္မလႊတ္လို႔ ကုိေနာက္မိန္းမရွာေနရမွာေတာင္ စုိးတယ္”

ေ၀သည္ ျပတင္း၀ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ကာ အေ၀းဆီသို႔ စိတ္ပ်ံ ႔လြင့္ေနျပန္သည္.။ ငုိင္ေတြေန၏။ ေ၀႔ေက်ာျပင္ကေလေနာက္ဖက္မွ ေနျမင္ရသည္မွာ သနားစဖြယ္ကေလးပင္။
ေ၀သည္လည္း အတန္ၾကာမွ် ၿငိမ္သက္ေန၏။ အရာရာသည္လည္း ေခတၱမွ် တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ သန္းေခါင္ ေလေျပသည္လည္း ရပ္တန္ ့သြား၏ တိမ္တုိက္ဖုံးကြယ္သြားသျဖင့္ လေရာင္သည္လည္း ေခတၱမွ် အားနည္းမွိန္ေဖ်ာ့သြားသည္။ ေကာင္းကင္၌မူ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း အိမ္ဖဲြ ့စုေ၀းေနၾကကာ စကားတီးတုိး ေျပာၾကသလုိ မွိတ္တုတ္မွိတ္လက္ လင္းေနၾကသည္။
ေ၀က..
“သူတို႔ကေလ ကုိကုိနဲ့ခင္ေ၀႔ကို သေဘာတူၾကမွာ မဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀နဲ ့တူတယ္တန္တယ္ ထင္ၾကမွာမဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀နဲ ့ကဲြေအာင္ ခဲြၾကမွာဘဲလုိ ့ ခင္ေ၀သိေနတယ္ သိလား၊ ကုိကုိလဲသူတုိ႔စကား နားေယာင္သြားမွာ၊ ခင္ေ၀ေတာ့ေလ ကုိကုိနဲ ့ေပါင္းသာ ေပါင္းေနရတယ္၊ ေန႔ပစ္မလား ညပစ္မလားနဲ့ ရင္ထဲတထိတ္ထိတ္နဲ ့ေနရတာ၊ ကုိက္ုိ အဲဒါကုိ မသိဘူးလားဟင္၊ ကုိကုိမသိဘူးေနာ္ ခင္ေ၀႔ကိုပစ္မယ္ဆုိရင္ ခင္ေ၀႔မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူးေနာ္ကိုက္ို၊ ကိုကို မႀကိဳက္ဖူးဆိုလုိ႔ ခင္ေ၀ မကစားေတာ့ဘူး၊ ကုိကုိက က်ယ္က်ယ္ရီတာ မႀကိ႔ဳက္ဖူးဆိုလို ့ ခင္ေ၀ မရီေတာ့ဘူး၊ ေစ်းထဲမွာ ရန္မျဖစ္ရဘူဆိုလို ့လဲ ခဏခဏ သည္းခံေနရတာ၊ ကိုကုိသိပါတယ္ေနာ္္”

ေ၀႔ စကားသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း တုိးတိမ္လာကာအေမွာင္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားေနေတာ့သလိုပင္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ေက်ာဖက္မွ သိမ္းေပြ႔ၿပီ းအိပ္ရာထဲလွည္းသိပ္လုိ္က္ရသည္.။

“မင္းကုိ႔ ကို မယံုတာ သိပ္ဆိုးတာဘဲ၊ ကို ေ၀႔ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ေ၀မသိပါဘူး၊ ေ၀႔ကိုဘယ္ေတာ့မွခဲြႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေ၀မသိပါဘူး။

က်ေနာ့္ စကားလုံံးမ်ား၏ ေနာက္၌ ခံစားမႈသည္ နက္ရႈိင္းေန၏။ ေ၀႔ကို ခ်စ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ ကုိခင္ထြန္း၏ စာမွာ မေရမရာေသာ အေသးအဖဲြကေလးမွ်သာ ျဖစ္သြားခဲ့ရပုံကုိ ေ၀႔ကို ေျပာျပဖြင့္အန္ခ်င္ေလသည္။ ေ၀ႏွင့္ အတူေနရခ်ိန္၌ ထုိအေၾကာင္းအရာသည္ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဆုိလွ်င္ပင္ က်ေနာ္သည္ ေ၀႔ကိုမုန္းရက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္သည္ကုိ မိမိဖာသာ နက္ရွဴိင္းစြာ ခံစားသိရွိေနျပန္သည္။
ထိုအေၾကာင္းကုိ ေ၀႔ကုိျပန္ေျပာ၍မျဖစ္၊ ဘယ္ေသာအခါတြင္မွ ေျပာ၍မျဖစ္။ မိမိ၏စိတ္ႏွလုံး ေအာက္ေျခ တြင္သာအစဥ္သျဖင့္ ႏွစ္ျမွဳပ္ေဖ်ာက္ကြယ္ထားရမည္။

“ေ၀ေလကုိကုိ႔ ကုိမယံုဘူး”

သူက တုိးၿငိမ္စြာ ေျပာေနျပန္သည္။

“ေန႔လယ္က ပုဏားေဗဒင္ ေမးၾကည့္ေတာ့ေလ ခင္ေ၀နဲ ့ကုိုကုိနဲ ့မၿမဲဘူးလို႔ေဟာတယ္၊ ကိုကိုအလုပ္သြားေနတုန္း ခင္ေ၀ငိုလိုက္ရတာ။
“ ကုိကုိ ့ကုိခင္ေ၀ယံုပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ကုိကုိရယ္ ခင္ေ၀က စက္ထဲက အလုပ္သမမႈတ္လား၊ ကိုကုိတုိ ့အေမက ပုိက္ဆံရွိတဲ့လူမႈတ္လား၊ ပီးေတာ့့ ကုိကုိကလဲ အလုပ္ႀကီး အကုိင္္ႀကီးနဲ႔ လူမႈတ္လား။ ကုိိကုိသာ စက္ထဲက အလုပ္သမားဆုိရင္ေလ ခင္ေ၀လဲ စက္ထဲမွာ လုပ္ပီး စိတ္ခ်မ္းသာရမွာဘဲေနာ္။ ဟုတ္မွာပါဘဲ။ ေဗဒင္ဆရာႀကီး ေဟာသြားတာ ဟုတ္မွာပါဘဲ၊ တေန႔ကလည္း နတ္ကေတာ္ႀကီး ေမးၾကည္းေတာ့လဲ ဒီအတိုင္းဘဲ ေဟာတယ္။ ကိုကိုသာ ခင္ေ၀႔ ကုိ အျပစ္မရွိဘဲနဲ ့ပစ္သြားရင္ေလ ခင္ေ၀ ကိုကို႔ ကို သတ္ပစ္မွာပဲ။ သတ္ရက္ေအာင္ကုိ သတ္မယ္သိလား”

သူသည္ က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ကုိ မ်က္ႏွာျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္ကာ အျပစ္ကင္းစင္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္္။
က်ေနာ္ကား မ်ာက္လံုးေၾကာင္ၿပီး အိပ္မရ ျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ညဥ့္ယံထဲတြင္ က်ေနာ္႔ရင္ထဲမွ ခံစားမႈမ်ားမွာ ေျပာင္းလဲမွန္းမသိနက္ရိွဳင္းစြာ ေျပာင္းလဲလာၾကေလသည္.။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ဇနီးမယားလုိ တပ္မက္မႈျဖင့္ မခင္တြယ္ေတာ့ေပ။ သူ႔ကုိ က်ေနာ္႔ႏွမကေလးအရင္းဟု ထုိခဏ၌ကား စိတ္တြင္းတြင္ ျဖစ္ေပၚခံစားလာရ၏။ က်ေနာ့္ သမီးကေလးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မည္။
သူ႔ မ်က္ႏွာ၀ုိင္းပုံႏွင့္ ႏွာတံအက် မ်က္ခုန္း မ်က္လုံးတုိ ့မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ရုိးုတိုးရိပ္တိတ္ ဆင္ေနသည္ဟု ထင္ျပန္သည္။ သမီးေလးေ၀။ ေ၀သမီးေလး။ က်ေနာ္႔ ရင္ထဲတြင္ သိမ့္သိမ့္ခါမွ် လႈပ္ရွားေနျပန္သည္။
ထုိမွ က်ေနာ္သည္ သမီးကေလးတေယာက္ လုိခ်င္သည့္ ဆႏၵသည္လည္း ရင္ထဲ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ျဖတ္သန္းျဖစ္ေပၚလာသည္။ သမီးကေလး ေမြးလာခဲ့လွ်င္ ေ၀႔လုိ ရုိးရုိးစင္းစင္း ကေလးျဖင့္ ျဖဴစင္လွေပလိမ့္မည္ဟု ထင္ျပန္သည္.။
နံနက္မိုးလင္း၍ အိပ္ရာမွႏုိးလာလွ်င္ လာျခင္း ေ၀သည္ သူ ့စကားေဟာင္းမ်ားကုိပင္ ျပန္၍ ေကာက္ျပန္သည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးသို႔သြားရန္ ရထားစီးရန္ဘူတာရုံသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္အထိ ေ၀သည္ မလုိက္လုိေၾကာင္း တတြတ္တြက္ေျပာေနခဲ့သည္။
ရထားထြက္လာသည္အထိ ေ၀သည္ စိတ္လႈပ္ရွား ေနျမဲပင္။
က်ေနာ္ ေနာက္မွီကိုမွွီၿပီး အိပ္ေမာက်ေနစဥ္တြင္ ေ၀ကားရထားျပတင္း၀မွ အျပင္သို ့ ေငးၿပီးၾကည့္ေနခဲ့၏။ ေ၀႔ စိတ္အာရုံ၌ ျမင္ေနရေသာ အရာအေပါင္းကို ဂရုမထား၊ အမွတ္မထား။ ရထားကား ေတာင္မ်ားကိုလည္း ခဲြျဖတ္သြား၏။ ေနေျပာက္မထုိးေသာ သစ္ေတာႀကီးမ်ား အလယ္မွလည္း နာရီၾကာသည္အထိ ျဖတ္သန္္းေနရ၏။ တေနရာတြင္ ၀ါးသုဥ္းေတာႀကီးသည္ အရြက္မ်ားေၾကြေနလ်က္၊ တေနရာ၌မူ ေတာင္ကုန္းမ်ားအစြန္တြင္ ေတာရုိင္း ေနၾကာပန္းမ်ားသည္ ေျခာက္ႏြမ္းေနျပန္သည္။
ညေန ေနညိဳလာလွ်င္ ရထားသည္ ေျမျပန့္သို႔ ဆင္းလ်က္ရွိ၏။ ၿမိဳ ့ႀကီးႏွင့္ ပုိ၍နီးကပ္လာေနၿပီး။ ေတာင္က် ေခ်ာင္းမ်ားအေပၚ၌ ျဖတ္သားထားသည့္ တံတားရွည္ ႀကီး မ်ား ကုိ တေ၀ါေ၀ါအသံျမည္ကာ ျဖတ္သန္းေန၏။
တေနရာရွိ တံတားရွည္ႀကီး တခုအေပၚ ရထားျဖတ္ေက်ာ္ေနစဥ္တြင္ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ပခုံးကုိ ကုိင္လႈပ္ႏႈိးလုိက္ေလသည္။ သူႏႈိးလုိက္ပံုမွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေရႀကီးသုတ္ပ်ာ ႏုိင္သည္။
သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေၾကာက္လန့္ေနသလုိ ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္ေန၏။ သူသည္ ထရပ္ေတာ့မလုိ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေခၽြးေစးမ်ား ေစထန္းေန၏။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေနျခည္ေျပာက္မ်ားသည္လညး္ အၿငိမ္မေန၊ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနလ်က္။

“ ေနာက္ဘူတာဘဲေနာ္၊ ေနာက္ဘူတာေနာ္”

သူ၏ အေရးတႀကီး ေမးျမန္းေနသံမွာလည္း တုန္ယင္ လႈပ္ရွားလ်က္ပင္။

“ခုၿမိဳင္သာကုိ ေက်ာ္လာခဲ့ပလား”
“အင္းပါ”
“မင္း ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ”
“ခင္ေ၀ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ကုိကုိ”
“ဒုကၡဘဲ၊ လူေတြၾကားထဲမွာေလ၊ သတိ ထားအုံးမွေပါ့။ သိပ္ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္မဘဲ၊ လူေတြ လွမ္းၾကည့္ေနတာ ေတြ ့ရဲ ့လား။ ေတာက်ီးကန္း လူမိလာတဲ့အတုိင္းပဲ၊ မင္း ခေလးလား၊ မလုိက္လို ့ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ၊ ဒါေလာက္အေ၀းႀကီးက ထြက္လာခဲ့ပီးမွ အဓိပ`ါယ္မရွိ ေရွာက္ေျပာ မေနစမ္းနဲ ့၊ ကိုယ့္ေယာကၡေတာင္ ကုိယ္မျမင္ဖူးဘူးဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းသလဲ၊ ကပ္တတ္တတ္ လုပ္မေနနဲ ့၊ ကိုိစိတ္ဆုိးလာဘီ”
“မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး မလုိက္ေတာ့ဘူး”

က်ေနာ္သည္ သူ႔လက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ “ သိပ္ ရုိင္းတာဘဲ” ဟုလည္း က်ိတ္ၿပီး ေျပာေနမိ၏။
“မလုိက္ေတာ့ဘူး ကုိကုိ၊ လက္မွတ္ ဆက္ပီး ၀ယ္မေပးခ်င္ေန၊ အေမ႔ ဆီေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားေတာ့မယ္၊ ဖမ္းခ်င္လဲဖမ္းေပါ့”

သူသည္ လက္ကုိေဆာင့္ရုန္းၿပီး ထရပ္လုိက္၏။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိ ဆဲြခ်ထုိင္ခုိင္းလုိက္ရသည္။ သူသည္ အတန္ၾကာရုန္းကန္ ေနၿပီးမွ စိတ္အားေလွ်ာ့ကာ ျပန္၍ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထုိင္ခုံ ေနာက္မွီအေပၚ၌ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ မွီလွဲလုိ္က္သည္၊ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနျပန္သည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးဘူတာရုံသို႔ေရာက္လွ်င္ သူသည္ ၿမိဳ ့ႀကီး ဘူတာကို မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွသာ ျမင္ေတြ ့ရေလသည္။

“မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လုိက္အုံးေလ” ေျပာကာ က်ေနာ္သည္ သ႔ူ ကိုေဆာင့္ဆဲြရပ္လုိက္၏။
ပစၥည္းတင္ အဆင့္ေပၚမွ လက္ဆဲြအိတ္မ်ားကုိ ဆဲြခ်ၿပီး သူ႔ကုိပါ လက္တဖက္ျဖင့္ ဆဲြကာ လူၾကားထဲမွ တုိးေ၀ွ ့ျဖတ္သန္းလာခဲ့၏။ ေ၀သည္ ေယာင္အအ ထုုန္ထုိင္းထုိင္းျဖင့္ပင္ က်ေနာ့္ ေနာက္မွာပါလာခဲ့သည္။
“လက္ကုိ လႊတ္ထားစမ္းပါ၊ သိပ္ကၠုေျႏၵပ်က္တာဘဲ” ဟုသူက ပင္ေျပာေနျပန္သည္။
လူအုပ္ထဲ၌ က်ေနာ့္ တူမေလး ထြန္းထြန္းႏွင့္ အမကို လွမ္းျမင္ရေလသည္။
“အဲဒါ ထြန္းထြန္းေပါ့”
အပ်ိဳမကေလး ထြန္းထြန္းသည္ လူၾကားထဲမွာ ျဖတ္ေျပးလာၿပီး က်ေနာ့္ခါးကို ၀င္ေပြ႔ လုိက္သည္။ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွလက္ဆဲြအိတ္ကုိ လုယူလိုက္၏။
ထြန္းထြန္းက က်ေနာ္ေရးလုိက္သည့္ စာထဲတြင္ သူ ့နာမည္မပါသျဖင့္ ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ ့လာသည္။ က်ေနာ့္ အျခားဘက္တြင္ကား ေ၀သည္ လူအမ်ားကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေငးေမာလ်က္ ျဖည္းျဖည္း လုိက္ပါလာေလသည္။ ဘူတာရုံ လက္မွတ္ေပါက္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးလွ်င္မူ ေ၀သည္ ေခါင္းငုံ႔ ၿပီးျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာသည္။
အမသည္ ထြန္းထြန္းတဖက္မွ ေလွ်ာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို အျပစ္တင္ေန၏။
ေ၀႔ ကိုမူ မည္သူကမွ် ႏႈတ္မဆက္။ ဂရုမျပဳ။
ထြန္းထြန္းသည္ နားဆဲြတခါခါျဖင့္ စကားတေဖာင္ေဖာင္ေျပာလာ၏။ ထြန္းထြန္း၏ ဂုတ္၀ဲဆံပင္သည္ ပခုံးေပၚ၌ ၀ဲက်ေန၏။ သူ႔အသံသည္ ဆဲြလဲသံလုိ သာယာ ၾကည္လင္ေန၏။ ခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေနလ်က္။
က်ေနာ္ကား တူမေလး၏ ပခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း စိတ္၌ကား မၿငိမ္မသက္ လႈပ္ရွားေနခဲ့၏။ တူမေလးကုိ ေ၀့ အားႏႈတ္ဆက္ အဖက္လုပ္ရန္ တုိင္တြန္းလုိက္ခ်င္၏။ ေ၀ ခံစားေနရပုံကို တူမေလး နားလည္ေအာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္၏။
အမသည္ ျပံဳးလ်က္သား ပါလာ၏။ အမ၏အျပံဳးကား ေ၀႔ အတြက္ မဟုတ္။ ေ၀့ကုိ မ်က္လုံးတခ်က္ပင္ ၀င့္မၾကည့္။ အမ၏ ဟန္မွာ ကၠုေျႏၵရွိကာ တည္ၾကည္ပါသည္။ ေ၀႔လုိ မိန္းခေလးကုိ အဖက္မတန္သလုိပင္။
ျမင္းလွည္းဆိပ္သို ့အသြားတြင္ က်ေနာ္သည္ ေ၀႔ကို ေစာင့္ၿပီး တမင္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေ၀သည္လည္း က်ေနာ္တုိ ့ႏွင့္အတူ မသြားလုိသျဖင့္ က်ေနာ္ ေႏွးလွ်င္ သူလည္းေႏွးသည္။ သူသည္ ေခါင္းကုိသာ တြင္တြင္သားငံု ့လာခဲ့၏။
သူ႔ရင္ထဲ၌ ခံစားေနရမႈမ်ားသည္ ဆက္သြယ္ႀကိဳး့တေခ်ာင္းမွတဆင့္ က်ေနာ့္ ရင္တြင္း ႏွလုံးသားမ်ားကုိ လာ၍ ရုိက္ခတ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။
တန္းစီရပ္ထားေသာ ျမင္းလွည္းမ်ားမွ ျမင္းလွည္းတစီးေပၚသို ့အမႏွင့္ထြန္းထြန္းတုိ ့ တက္လုိက္ၾက၏။ က်ေနာ္ကားလက္္ဆဲြအိတ္ကုိ ပစ္တင္ရင္း အခ်ိ္န္ဆဲြၿပီး ေ၀႔ ကို လွည့္ၾကည့္ သည္။
ေ၀ကား ေနာက္ဖက္ ဆယ္လွမ္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္က်န္ေနခဲ့၏။
ေခါင္းငံု႔ ေလွ်ာက္လာရာမွ မ်က္လႊာႀကီးကုိပင့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းအၾကည့္ႏွင့္ ဆုံသြားသည္။

“လာေလ သုတ္သုတ္ေရွာက္မွေပါ့၊ ေျမမျမိဳပါဘူးေ၀ရဲ႔”

က်ေနာ္သည္ အသံကုိ ေဖာ့ကာ ရယ္သံျဖင့္ လွမ္း၍ ေအာ္ေျပာလုိက္၏။ တမင္လည္း ရယ္လုိက္၏။ က်ေနာ့္ ရယ္သံမွာေျခာက္ကပ္ ေသြ႔ေရာင္းေနေတာ့မည္ကုိလည္း သိပါသည္။
က်ေနာ္ ေ၀႔ကုိေခၚလာခဲ့ျခင္းမွာ ႀကီးမားစြာ မွားယြင္းခဲ့ေလၿပီကို သိပါသည္။ ယခု အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ေတြးခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ေခၚလာခဲ့မည္လည္း မဟုတ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို႔ လာခဲ့မည္လည္းမဟုတ္။
က်ေနာ္သည္ တမင္ဂရုျပဳၿပီး ေ၀့ လက္ကို ဆဲြမက ျမင္းလွည္းေပၚသုိ ့တက္ခုိင္းလုိက္၏။ က်ေနာ္၏ ၾကင္နာမႈကိုေပၚလည္း ေပၚလြင္ေစ႔ခ်င္သည္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေ၀ ခံစားေနရသလုို ခံစားေနရေၾကာင္းကုို ေ၀လည္း သိေစခ်င္သည္။
ထြန္းထြန္းတုိ႔သည္ က်ေနာ္တုိ ့ဖက္သို႔ လွည့္ေမွ်ာ္မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာလည္း မသိမသာ ပ်က္ေနခဲ့ျပန္သည္။
ထြန္းထြန္းက “ကုန္းသာကုိ ေမာင္းပါ” ဟု သြက္လက္စြာေျပာလုိက္ေလသည္။
ျမင္းလွည္းသည္ ေခ်ာမြတ္ေသာလမ္းေပၚတြင္ ေဆာင့္ရုန္းထြက္လုိက္၏။
ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ က်ေနာ္သည္ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ေစးထန္းေနသည့္ ေ၀႔ လက္ကလးတဖက္ကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကုိင္ထား၏။ က်ေနာ့္စိတ္မွ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို က်ေနာ့္ လက္မွ တဆင့္ ေ၀႔ စိတ္အာရုံထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ဆက္သြယ္ ပို႔ ေဆာင္ေနသည္ဟု ထင္ရျပန္သည္။
“သည္းခံပါေတာ့ ေ၀ရာ၊ ဒီလုိဘဲ အေျခအေနဆုိတာ ျဖစ္လာမွေတာ့ ျဖစ္လာသလုိ ရင္ဆုိင္ၾကရမွာဘဲေ၀၊ ေ၀ ဘယ္လို ျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာ ကိုသိပါတယ္၊ ေ၀ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခုိက္ေနရတယ္ဆုိတာကို သိပါတယ္”
ေ၀ကား ေခါင္းကုိတခ်က္မွ်မေမာ့။ ငံု႔ ၿမဲ ငံု႔ထားလ်က္ပင္။
ၿမိဳ ့အလယ္ပုိင္းဖက္သို ့ေရာက္သည္အထိ မည္သူမွ် စကားတလုံးမွ် မေျပာၾက။
ေ၀့ လက္ကေလးမ်ားသည္ ေအးစက္လာၾက၏။ ေ၀ေခါင္းငံု႔ ေနပုံကို ေဘးတေစာင္းမွ ျမင္ရသည္မွာ စိတ္ထိခုိက္ ေၾကကဲြဖြယ္ရာပင္။
ၿမိဳ့ႀကီး၏ ျမစ္ကူးတံတားသည္ ေကြ ့ထဲမွ ေပၚလာ၏။ အေ၀းမွေန ၾကည့္လွ်င္ ေတာင္းကုန္းမုိ႔မုိ႔တခုလို ျဖစ္ေနေလသည္။

“အဲဒါ ၿမိဳ့ႀကီးတံတားေပါ့၊ ေ၀တုိ ့ေဟမန္ကို ေရာက္တဲ့ျမစ္ေလ” ဟု က်ေနာ္သည္ ေ၀့ ကုိေျပာေနေသာ္လညး္ ေ၀ကား ဘယ္ကုိမွ် မၾကည့္။ ဘာကိုမွ် မျမင္။ ေခါင္းလည္း မညိတ္။ က်ေနာ့္ကုိလည္း မၾကည့္။ မလႈပ္ရွား။ စိတ္ထိခိုက္ေနဟန္ ထုလုပ္ထားေသာ ေက်ာက္ရုပ္ကေလး တရုပ္လုိပင္။
စိတ္ထိခုိက္ေနရဟန္သာ အေသပုံကားခ်ပ္ အျဖစ္ျဖင့္ ေပၚလြင္ေနသည္။
“က်ေနာ္သြားတာ ဘာလုိလုိနဲ ့ငါးႏွစ္ေတာင္ ရွိေနဘီေနာ္မမ။ တူမေတာင္ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနဘီ၊ ခုျပန္ေရာက္လာေတာ့ၿမိဳ ့ႀကီးနဲ႔ စိမ္းေနဘီ၊ တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ ့ကို ေရာက္လာရသလုိဘဲ၊ ေရာမၿမိဳ ့ေတာ္ကိုေပါ့”

က်ေနာ္သည္ ရယ္ေမာရန္ ထပ္မံ စိတ္ကူးလုိက္ေသး၏။
ေ၀ကား လက္သဲမ်ားကို မထိတထိ ငံု႔ကုိက္ေန၏။ စိတ္ကုိထိန္းခ်ဳပ္ထားေနျပန္သည္။

“ထြန္းရဲ႔ သူကေ၀ေလ၊ ဓာတ္ပုံထဲမွာနဲ ့တူရဲ႔လား”

ထြန္းသည္ ခ်ာကနဲ တခ်က္ေနာက္သို ့လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။သူ႔ဆံပင္ ဂုတ္၀ဲသည္ ဖြာကနဲ ပခုံးေပၚ၌၀ဲသြား၏။
ထြန္းကားလတ္ဆတ္ တက္ၾကြေန၏။ ထြန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားသည္ မာနႀကီးစြာျဖင့္ တခ်က္တြန္႔သြားသည္။

“သိသားဘဲ မေျပာဘဲနဲ့ သိပါတယ္၊ ေျပာျပေနဘုိ ့မလုိပါဘူး”

အမသည္လည္း ထြန္း၏ စကားမ်ားကို ဟန္ေဆာင္္၍ပင္မဟန့္တားဘဲ စိတ္မ၀င္းစားဟန္ျဖင့္ ေရွ ႔သို႔ၾကည့္ေနၿမဲ။ ထြန္း၏ရင့္သီးေသာ စကားသံမွာမာနျဖင့္ ေတာက္ပေန၏။
ျမင္းခြာသံမ်ားႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ ရင္၌ ေဒါသ ျဖစ္မိကာ ဆူပြက္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေ၀ မငိုပါေစႏွင့္ဟုသာ ဆုေတာင္းရ၏။
ေ၀သည္ မငုိ။
ေ၀သည္ ဖ်တ္ကနဲ အေစာက အမူအရာမ်ားကုိေဖ်ာက္ပစ္လုိက္၏။ လက္ျဖင့္ ျမင္းလွည္းထုိင္ခံုအေပၚသို ့ေထာက္လုိက္ၿပီး ေခါင္းကုိ ရဲရဲတင္းတငး္ ေမာ့လုိက္၏။ အေစာက ၀ဲခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ေ၀၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္လည္း ရုတ္တရက္ အုံ႔ၾကြလာသည့္ မာနတရားျဖင့္ ေတာက္လာၾက၏။ ေ၀သည္ နဖူး၌ ၀ဲေနေသာ ဆံပင္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သပ္တင္လုိက္သည္။ ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆက္ကနဲေထာက္လုိက္သည္ ေ၀႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ျပတ္သားတင္းမာသြား၏။
ေ၀၏ အမူအရာ အကူးအေျပာင္းမွာ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ႏုိင္ေလသည္။ ေ၀၏ ခါးေထာက္ေနဟန္ အမူအရာသည္ လွေန၏။ ေ၀ကား ရင္ကုိေကာ့ထားလုိက္ေလသည္။

က်ေနာ္ကား စိတ္ေမာေနရျပန္သည္.။
ေ၀သည္ သူတို ့ႏွင့္ မည္သည့္အခါတြင္မွ သင့့္ျမတ္လိမ့္မည္မဟုတ္။
ၿမိဳ ့ႀကီးတြင္ ေနသမွ် အခ်ိန္တုိင္း၌ ေ၀ကား စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲ အေနက်ဥ္းက်ပ္ ေနရရွာေတာ့မည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးမွ အျမန္ဆုံး ျပန္ရန္ က်ေနာ္သည္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့၏။
ေနာက္တြင္လည္း အေၾကာင္းႀကီးငယ္ မရွိဘဲႏွင့္ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့မလာေရာက္ေတာ့ရန္ ဆုံးျဖတ္မိသည္။
မိသားစု တခုလံုးႏွင့္ က်ေနာ္သည္ပင္ ၾကားထဲ၌ တခုခု၀င္ေရာက္ ဟန္ ့တားထားသလုိ စိမ္းေနၾကသည္ကုိ ခံစားရျပန္သည္။
ဤ ငါးႏွစ္တာ အခ်ိန္၌ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကေလၿပီ။ အေမ့ အိမ္သို ့ေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က က်ေနာ္ အိပ္ခဲ့ေသာ အိပ္ခန္းတြင္းသို ့အလ်င္ဆုံး ၀င္ေရာက္ခဲ့၏။ ထုိ္အိပ္ခန္းသာလွ်င္ က်ေနာ့္ကုိ ယခင္ကအတုိင္း ေမတၱာမပ်က္ ႀကိဳဆုိသည္ဟု ထင္ရသည္။
အိပ္ခန္းကား ဘာမွ်မေျပာင္းလဲ။ ကုတင္ေျခရင္းရွိ က်ေနာ္အ၀တ္ထည့္ရာ မွန္ဘီရုုိသည္လည္း ယခင္ေနရာ၌ပင္။ ေခါင္းရင္းဘက္ စာအုပ္စင္တြင္မူ ပင့္ကူေျမွးမ်ား ရွက္သန္းကာ ရႈပ္ပြေန၏။ ကုတင္ေပၚမွ ဖုံမ်ားကုိ လွဲ ့က်င္း သုတ္သင္လုိက္ၿပီး အိပ္ရာမ်ားခင္းလုိက္လွ်င္ အခိ်န္မ်ား ငါးႏွစ္ခန္ ့ကုိ ေနာက္ျပန္ ေျပးသြားၿပီး ယခင္ကအတုိင္း ျဖစ္ေနေလသည္။
က်ေနာ္သည္ စိတ္ေမာစြာျဖင့္ ကုတင္ေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းလုိက္၏။
ကုတင္နံေဘး ျပတင္းကုိ ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ အိမ့္ေနာက္ဖက္အုန္းျခံကုိ ျဖတ္သန္းလာသည့္ ေလေအးမ်ားသည္ က်ေနာ္ကိုလာေရာက္ ေပြ ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ အုန္းေတာႀကီးကား စိမ္းလန္းေနကာ လက္ေမာင္းျဖစ္သည့္ အုန္းလက္မ်ားကုိ ေ၀ွ႔ ယမ္းလ်က္ က်ေနာ့္ ကုိႀကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္ၾက၏။
ၿမိဳ ့ႀကီး ရွိ အေမ့အိမ္ေပၚတြင္ ေနသည့္ရက္မ်ား အတြင္းက ေ၀သည္ မွန္တံခါးမ်ား ပိတ္ဆုိ ့ထားသည့္ အက်ဥ္းခန္းထဲတြင္ မြန္းက်ပ္ပင္ပန္းလွစြာ ေနထုိင္ခဲ့ရသလိုပင္။
ေ၀သည္ စကားလည္းက်ယ္က်ယ္မေျပာ၀ံ။ ရယ္ပင္ မရယ္၀႔ံ။ အၿမဲအစဥ္ အရိပ္အကဲ ၾကည့္ေနခဲ့ရ၏။ အေမကလဲ ေ၀ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွ် မေျပာေသာ္လည္း အျပစ္မ်ားခ်ည့္ ျမင္ေနခ့ဲ၏။ ေ၀သည္ အေမတုိ ့အခန္းတြင္၌ ၀င္၍အိပ္ခဲ့ရ၏။ ေ၀့ စိတ္ႏွလုံးမ်ားကား ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲျခင္းျဖင့္ ခ်ဳံးခ်ံဳးက်ခဲ့ရရွာသည္။ ၿခံႀကီး၀ငး္ႀကီးထဲတြင္ ေနရသည္မွာလည္း ေ၀့ အတြက္အသက္ရွဴ၀စရာမရွိ။ ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ေ၀၏ တက္ၾကြလတ္ဆတ္ေသာ အျပံဳးမ်ားကား ေနလကြယ္သလို ကြယ္ခဲ့ရေလသည္။
ေ၀႔ အတြက္ထြက္ေပါက္တခုမွ်သာ ရွိေတာ့သည္။ ညေနဖက္ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေသာအခါ၌ လုိ္က္ပါလာရခ်ိန္ကေလးတြင္ကား ေ၀သည္ သူ႔ ရင္ထဲ၌ျဖစ္ေပၚခံစားေနရသည္တုိ ့ကုိ အားကုန္ဖြင့္အန္ခ်ေလသည္.။ တခါတရံ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းပင္ ေ၀သည္ တရွိဳက္ရွိဳက္ငိုတတ္၏။

“ခင္ေ၀ျပန္ပါရေစေတာ့ကုိကုိရယ္၊ ခင္ေ၀မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ၾကာရင္သတ္ေသမိေတာ့မယ္” ဟုတတြတ္တြတ္ေျပာသည္။
က်ေနာ္္သည္ ေ၀ ့အားတတ္ႏိုင္သေလာက္ကား အားေပးႏွစ္သိမ့္၏။ အေမတားထားသျဖင့္ ဇြတ္ျပန္လွ်င္လည္း မသင့္ျဖစ္ကာ စိတ္ေမာပင္ပန္းလာခဲ့ရသည္။

“မိန္းခေလးကကြယ္၊ ေယာက္က်္ားသြားရာ ေနာက္မွာ အျမဲတန္း မလိုက္ရဘူး” ဟုအေမေျပာေသာ္လည္း ေ၀သည္က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ရာေနာက္ လုိက္ျမဲလုိက္သည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးျမစ္ကူး တံတားေပၚသို ့ေရာက္လွ်င္ ေ၀က အခုမွအသက္ရွဴရေတာ့တာဘဲ”ဟုေျပာေလ့ရွိသည္။
ညေနဆည္းဆာမ်ား၌ က်ေနာ္ႏွင့္ေ၀သည္ ျမစ္ကူး တံတားႀကီး၏ လူသြားလမ္းနံေဘး၌ သမီးရည္းစား စုံတဲြမ်ားလုိ ထိုင္လုိက္ၾကေလသည္။
တံတားႀကီးေအာက္ေျခတြင္မူ ဧျမၾကည္လင္ေသာ ျမစ္ေရမ်ားသည္ တံတားတုိင္ႀကီး မ်ားကို တုိးေ၀ွ႔ေန၏။ ညေနဆည္းဆာေနေရာင္ျခည္ ေအာက္တြင္ လႈိင္းလိပ္ကေလးမ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလြန္ ့ေနၾက၏။ ျမစ္လယ္၌ ရြက္ေလွတစင္းတေလ ဆန္တက္လာေနသည္။ လႊတ္လပ္ေသာ ေႏြ ေလေျပသည္ ျမစ္ျပင္ထက္၌ တေ၀႔ေ၀့တုိက္ခတ္ေန၏။
ေ၀သည္ က်ေနာ့္ လက္ကုိတင္းက်ပ္စြာ၊ အားကုိးႀကီးစြာျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားေလသည္။ သမီးရည္းစား မ်ားလုိပင္ ကုိယ္္ခ်င္းထိကပ္ေနၾက၏။ေ၀႔ မ်က္ႏွာကေလးလည္း နီေထြးေနသည္။ ေ၀႔မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လႈပ္ရွားေတာက္ပေနၾက၏။ ေပ်ာ္ရႊင္လာကာ ေ၀သည္ ရင္ခုန္လ်က္ရိွ၏။

“ဒီျမစ္အတိုင္းလုိက္သြားရင္ ခင္ေ၀တုိ ့ေဟမန္ကို ေရာက္မွာ ေပါ့ေနာ္” ဟု သူက တုိးသက္စြာေျပာသည္။
“ေရထဲေမွ်ာလုိက္ရင္ ေဟမန္ကို ေရာက္သြားမွာေနာ္၊ ဒါဆုိရင္ ေဟမန္သားေတြ ဆယ္ၾကည့္ၾကရင္ခင္ေ၀ေမွ်ာလိုက္တာ သိၾကမွာဘဲေနာ္”
“ ေ၀ကခေလးလုိေတြးတာဘဲ”
“ကဲ မေရာက္္ဖူးလုိ ့ ကုိကုိေျပာမလား”
ေ၀သည္ ျမစ္ျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။
“ဒုကၡဘဲကုိကုိရယ္၊ ကုိကုိ ့ကုိ ကုိကို လုိ ့ေခၚတာလဲ သူတုိ႔ မႀကိဳက္ၾကျပန္ဘူး၊ ကိုက္ုိ႔ နာမယ္က ကိုကုိဆုိေတာ့ ဒါရိုင္းတယ္တ့ဲ၊ ကိုကုိကေတာ့ ခင္ေ၀ ့ကုိရုိင္းတယ္လို ့ တခါမွမေျပာပါဘူး၊ ကုိကိုဒုိ ့ျပန္ၾကရေအာင္ကြယ္”
“အေမက ေနပါအုံးလုိ ့တားေနတာ ျပန္လုိ ့မျဖစ္ေသးဘူးေ၀ရဲ ့”
“ခင္ေ၀ စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ ကုိကုိက္ုိယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္စမ္းပါ၊ ကုိကုိလဲဒီမွာ ေနေတာ့ ကၠုေျၵီႀကီးနဲ့ ေနတာ မႈတ္လား၊ ကုိကုိနဲ ့ခင္ေ၀နဲ ့ေနၾကရတာလဲ တစိမ္းေတြလိုဘဲ”

က်ေနာ္သည္ သူ ့လက္ေမာင္းကေလးကို အသာ ဆုပ္ကုိင္ထားမိျပန္သည္။ သူရယ္ေစရန္၊ စိတ္ေပါ့ပါးေစရန္ တခုခုေျပာမည္ဟု ၾကံစည္ေသာ္လညး္ ေျပာစရာမရွိ။
ခဏၾကာလွ်င္ ဆည္းဆာ မိွန္သြားကာ မႈိင္းပ်လာခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ္တုိ ့သည္ ဘာမွမေျပာၾကဘဲ ဆက္၌ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနမိၾက၏။ ေ၀၏သက္ျပင္းခ်သံၾကားရ၏။ ေ၀႔မ်က္ႏွာမွာ ေနႏွင့္ အတူ တျဖည္းျဖည္းမႈိင္းညိဳ ့လာျပန္သည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ ေ၀ ႔မ်က္လုံးအိမ္ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွာျပန္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ေ၀႔ပါးျပင္ေပၚသို ့ျဖည္းျဖည္းစီးက်ေန၏။
“ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ” က်ေနာ္ေမးလွ်င္ သူသည္ပုိ၍ စိတ္ထိခုိက္လာၿပီး အသက္ေအာင့္ ၿငိမ္သက္ေနလုိက္သည္။

“ဒီမွာ ေနရတာေလ ကုိကုိနဲ ့ ခင္ေ၀နဲ ့ကဲြေနၾကသလုိဘဲ။ လင္မယားမဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး၊ တစိမ္းေတြဘဲ၊ ကိုကုိက တအိပ္ရာအိပ္၊ ခင္ေ၀ကတ အိပ္ရာအိပ္၊ ခင္ေ၀လဲ ကိုကိုနဲ ့ခဲြအိပ္ရတာ အိပ္လုိ ့လဲမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ဘာျပဳေနမွန္းလဲမသိဘူး၊ စိတ္လဲမခ်ဘူး၊ တအိမ္ထဲေနပီး ဒီလုိခဲြေနရတာ သိပ္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာဘဲ၊ ညတုန္းကေလ ခင္ေ၀ကုိကုိ ့အိပ္ရာကုိ ထလာခဲ့အုံးမလုိ ့သိလား၊ ကုိကုိတို ့အေမႏိုးေနတာနဲ ့”

က်ေနာ္သည္ သူ ႔မ်က္ႏွာကေလးကို အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၌ ေငးၾကည့္ကာ ခပ္တိုးတုိးရယ္မိေလသည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးတြင္ ေနခဲ့သည့္ ဆယ့္ငါးရက္ကား ေ၀့အတြက္ ဆယ့္ငါးကမၻာမွ် ၾကာရွည္ခဲ့ေပမည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးမွ ျပန္ၾကမည့္ နံနက္တြင္မူ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ အိတ္မ်ားအတြင္းသို ့ ေပါ့ပါးသြက္လကစြာ္ ထည့္ခဲ့၏။ ေ၀သည္ မျပံဳးမိရန္ ထိန္းခ်ဳပ္သတိထားခဲ့ပုံရ၏။ ထြန္းထြန္းကိုလည္း ဖက္လဲွတကင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့၏။ အေမ ့ကို ကန္ေတာ့ေသာအခါ၌လည္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေနခဲ့၏။
အေမက “သားကမိန္းမယူတယ္ဆုိပီးခေလးကေလးကို ေခၚလာခဲ့တာကုိး ” ဟု ေျပာသည္ကုိလည္း ေ၀သည္ အာရုံမစိုက္။
ၿမိဳ ့ႀကီးဘူတာမွ ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ ရထားေပၚတြင္ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ လက္တဖက္ကို ဆုပ္ကုိင္ထားၿပီး ျပဳံးရယ္စရာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ ျပဳံးလာခဲ့သည္။ ေ၀့မ်က္ႏွာမွာ အစြမ္းကုန္ပြင့္လန္းလုိက္သည့္ ပန္းတပြင့္ကဲ့သို ့ လတ္ဆတ္ ရႊင္လန္းေနခဲ့သည္။ ရထားႀကီး ေ၀းေ၀း ေရာက္လာေလ ေ၀သည္ လြတ္လပ္စြာ ပ်႔ံသန္းလာခဲ့သည့္ ငွက္ကေလးႏွင့္ တူလာေလေလ။
ေ၀သည္ ပါးစပ္မွ ေလမ်ားကုိ ဟူးကနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္၏။

“ခုမွ ေနာ္ ကုိကုိ္၊ ခုမွ ခင္ေ၀တုိ ့လင္ရယ္ မယားရယ္လုိ ့ျပန္ျဖစ္လာၾကတာ”

ရထား ျပတင္း၀တြင္ ေ၀သည္ တုိးတုိုးက်ိတ္ ေျပာကာ က်ေနာ့္ ေပါင္ကုိပုတ္လုိက္ၿပီး တသိမ့္သိမ့္ရယ္ေမာေနျပန္သည္။

နိဳင္၀င္းေဆြ

ေႏြတည ျမစပယ္ရုံႏွင့္ ေရဆန္လမ္းေပၚက နိဳင္၀င္းေဆြ

( ၁ )
၁၉၇၂ ခု၊ ေႏြနံနက္ခင္းတခု...။
ကိုစန္းေမာင္ (ယခု တရားရုံးခ်ဳပ္ေရွ ့ေန၊ပဲခူး)၏ ေခါင္းေဆာင္မွဳျဖင့္ ၀ါးထရံကာ ျခံတခုအတြင္း၀င္လာစဥ္ က်ေနာ္တို ့သည္ ႏွင္းဆီခင္းတခုေဘးမွ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ သံုးဘက္သံုးတန္ ထရံကာ ၀ါးၾကမ္းခင္းတဲတလံုးေရွ ့တြင္ လူငယ္တခ်ိဳ ့ေရာက္ႏွင့္ေနၾကျပီ။ တခ်ိဳ ့တဲေပၚတြင္ထိုင္လ်က္။ တခ်ိဳ ့တဲေအာက္တြင္ရပ္လ်က္။တဲေရွ ့ေနပူေအာက္တြင္ ရႊံ ့မ်ားေပေရေခ်ာက္ကပ္ေနသည့္ စားပြဲတလံုး။ စားပဲြေဘးတြင္မူ ထိုင္စရာကုလားထိုင္ မရွိ။


က်ေနာ္က သူ ့ကိုေတြ ့ခ်င္ေနသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လူအုပ္အတြင္း သူ ့ကို စိတ္အထင္ႏွင့္လိုက္ရွာၾကည့္မိသည္။ ခန္ ့မွန္းလို ့မရ။ မေအာင့္နိဳင္၍ ကိုစန္းေမာင္ကို ေမးၾကည့္မွ သူသည္အျပင္ခဏသြားေနေၾကာင္းသိရ၏။ ဧည့္သည္ေတြကို သည္အတိုင္းထားကာ ဘာ့ေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ေနပါလိမ့္ဟု ေတြးမိေသးသည္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ သူ ့ကို က်ေနာ္ ေတြ ့ခ်င္ေနသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္အသက္အရြယ္မတိမ္းမယိမ္း လူငယ္တခ်ိဳ ့ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ ျမင္ဖူး သိဖူးသူမ်ားလည္းပါသည္။ မျမင္ဖူးသူမ်ားလည္းပါသည္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ က ေရာက္လာျပီးမွ ျပန္သြားသည္ဟု သိရ၏။ ဘာ့ေၾကာင့္ျပန္သြားရတာလည္းဟု ေမးခ်င္ေသာ္လည္း မေမးသင့္ဟုယူဆကာ ျမိဳသိပ္ထားလိုုက္၏။

တဲေပၚကလူငယ္တခ်ိဳ ့ၾကားတြင္ အသက္ငါးဆယ္အရြယ္လူတဦးထိုင္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ဆံပင္
ေကာက္ေကာက္ မ်က္မွန္တပ္ထား၏။ စိတ္ထဲ၌ျမင္ဖူးသည္ဟု ယူဆေနစဥ္ “ အဲဒါ ဆရာဒဂုန္တာရာေလကြာ ” ဟု ကိုစန္းေမာင္ ေျပာျပမွ က်ေနာ္ သူ ့ကို မွတ္မိသြားခဲ့သည္။

တဲေရွ ့တြင္ ယာယီထင္းမီးဖိုတခုျပဳလုပ္ကာ ထမင္းအိုးႀကီးတလံုး တည္ထားသည္ကို ေတြ ့ရ၏။ျခံ၀န္းတခုလုံးနီးပါး ႏွင္းဆီပင္မ်ား စနစ္တက်စိုက္ထားသည္ကိိုလည္း ေတြ ့ရ၏။ ရဲရဲနီေသာႏွင္းဆီပြင့္မ်ား အပင္တိုင္းလိုလိုမွာ ပြင့္လ်က္ရွိေနသည္။

နာရီ၀က္ခန္ ့ၾကာေသာအခါ လူတေယာက္ ျခံ၀န္းအတြင္း ေျခလွမ္းက်ယ္က်ယ္လွမ္းကာ ၀င္လာသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ အသက္အရြယ္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္ ့ရွိသူ။ အနားေရာက္ေတာ့ အသားခတ္ညိဳညိဳ ခတ္ေရးေရးအျပံဳး။ တစံုတေယာက္က “ ေဟာ ျပန္လာျပီဗ် ” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သူက လက္ထဲမွ အထုပ္တထုပ္ကိုေျမွာက္ျပကာ “ ဧည့္သည္ေတြကို အမဲသားနဲ ့သေဘၤာသီး ခ်က္ေကၽြးခ်င္လို ့ ေစ်းသြားလိုက္တာပါ ” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္ေဘးတြင္ လာ၍ရပ္လိုက္ေလသည္။သူ ့ကို က်ေနာ္ စတင္ျမင္ေတြ ့သိကၽြမ္းရျခင္း။ စာေရးဆရာ နိဳင္၀င္းေဆြ...။

ထိုအခ်ိန္က နိဳင္၀င္းေဆြမွာ နိဳင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္ေနျပီ။ ...အပစ္အခတ္၊ အညစ္အပတ္၊ အညွစ္အသတ္ ၀တၳဳမ်ားမဟုတ္။ ဘ၀သရုပ္ေဖၚ၀တၳဳမ်ားကိုသာ ေရးဖြဲ ့သူ။ သူသည္ကား အသက္ ဆယ့္ခြန္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္၌ “ မဟူရာ ေမတၱာ ” ကို ေရးဖြဲ ့ခဲ့သူ။ “ မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ ” “ေႏြတည ” “ျမစပယ္ရုံ ” “ညအသေခ်ၤမွာ ” အစရွိေသာ ၀တၳဳမ်ားျဖင့္ ျမန္မာစာေပေလာကကို လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္ေစသူ။

က်ေနာ္တို ့သည္ စာေရးဆရာ နိဳင္၀င္းေဆြ၏ ေတာင္ဥကၠလာပ ႏွင္းဆီျခံကေလးအတြင္းမွ သူေနထိုင္အိပ္စက္ေသာတဲကေလးတြင္ “ စာေပဆည္းဆာ ” ကို ေမြးဖြားခဲ့ၾက၏။ ဤတဲကေလးတြင္ “ မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္း ” အေပၚမွီကာ နိဳင္ငံအႏွံ ့ စုစည္း၍ရနိဳင္သမွ် စာေရးသူလူငယ္ေလးဆယ့္ႏွစ္ဦးတို ့ ေတြ ့ဆုံခဲ့ၾကသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားမွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းမွလြဲ၍ အျခားမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ စာေရးေလ့မရွိၾက။ မိုးေ၀ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ စာေရးဆရာ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ “ စာေပသစ္ ” အေပၚမူတည္ကာ သေဘာထားကြဲၾကေသာအခါ မိုးေ၀စင္ျမင့္မွခြါရန္ အားလုံးဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကေသာေန ့။ အျခားမဂၢဇင္းမ်ားတြင္လည္း စာမေရးခ်င္ၾက။ သည္ၾကားထဲ အုပ္စိုးသူက စကားေျပတြင္သာမက ကဗ်ာက္ိုလည္း စကားလံုး တလံုးခ်င္းစီခြဲ၍ ျဖတ္ေတာက္စီစစ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့ျပီ။
ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို ့အၾကားတြင္ နိဳင္ငံေရးကိစၥ ေဆြးေႏြးရန္အေၾကာင္းမရွိ။ မည္သူ ့ကို ဦးတည္တိုက္ရမည္၊ မည္သူ ့ဘက္က အသိရွိရွိရပ္ရမည္ဆိုသည့္ ကိစၥအေပၚ အျငင္းပြါးရန္မလိုေတာ့။ သို ့ေသာ္ စာမ်က္ႏွာအခက္အခဲကိစၥ အတတ္ပညာကိစၥ ျပန္ ့ႏွံ ့ေရးႏွင့္ ျမွင့္တင္ေရးကိစၥ အစရွိသည္တို ့အတြက္မူ ျငင္းၾကခုန္ၾကရ၏။ အမ်ားစု တူညီမွဳရလ်င္ အလုပ္လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾက၏။ ထို “ စာေပဆည္းဆာ ” လွဳပ္ရွားမွဳ၏ အသီးအပြင့္မ်ားအျဖစ္ ေနရာေဒသအလိုက္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားထုတ္ၾက၏။ “ ေႏြဦးသစ္မွာေပၚတဲ့ပြင့္သစ္၊ မတ္လအရိပ္၊ မိုးရိပ္ေလရိပ္ (ရန္ကုန္) ” ၊ “ ေတာင္ညိဳခင္တန္း (ပ်ဥ္းမနား) ” ၊ “ ဒီေရ ၊ ဆီးပြင့္ (ပဲခူး) ” ၊ “ေနထဲကလ၊ သစ္ရြက္ေသမ်ားေပၚက ရက္စက္ေသာဂီတ (ရန္ကုန္) ” ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့ၾကပါသည္။ သို ့ေသာ္ တရား၀င္ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားမဟုတ္ၾက။လက္လွည့္ ဖေယာင္းပုံႏွိပ္စာအုပ္မ်ားအျဖစ္သာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။

မွတ္မွတ္ရရ...ထိုေန ့က အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ေရာက္လာေသာ လူငယ္ေလးဆယ္ေက်ာ္အနက္ “ နိဳင္၀င္းေဆြ ” မွာ တဦးတည္းေသာ စကားေျပသမား။ က်န္သူအားလုံး ကဗ်ာေရးသူမ်ားခ်ည္းျဖစ္ၾကေလသည္။ ထိုေန ့မွစ၍ သူ ့ကို က်ေနာ္က အမ်ားနည္းတူ “ ကိုနိဳင္၀င္း ” ဟူ၍ပင္ ေခၚေ၀ၚဆက္ဆံခဲ့ပါသည္။

( ၂ )
၁၉၇၃ ခု၊ ေဆာင္းလည္တေန ့...။
ပဲခူးျမိဳ ့ေရႊေမၚေဓါဘုရား ယင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ ဘုရားဖူးလာသူ က်ဲပါးလ်က္ရွိ၏။ လူငယ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္ ့သည္ ဘုရားအေနာက္ဘက္သို ့ဆင္းရာ တန္ေဆာင္းအနီး ခေရပင္ၾကီးတပင္ေအာက္တြင္ ၀ိုင္းစုျပီး ထိုင္ေနၾက၏။ လူသံုးေယာက္မွာ လူအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ အနည္းငယ္ခြါ၍ထိုင္ေန၏။ လူအုပ္ႏွင့္ထိုသူသံုးဦးၾကားတြင္ လဘက္ရည္ၾကမ္းအိုးႏွစ္လံုး၊ လဘက္သုပ္တပြဲ၊ ေဆးလိပ္တစည္းခ်ထား၏။
လူငယ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္ ့ေရွ ့တြင္ ထိုင္ေနၾကသူသံုးဦးမွာ...ရန္ကုန္မွလာၾကေသာ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္ၾက၏။ စာေရးဆရာ နိဳင္၀င္းေဆြ၊ ထက္ျမက္( ကၽြန္းျပန္ ကိုေက်ာ္နိဳင္) ၊ ကဗ်ာဆရာ နံ ့သာလွေဆြ...။

သူတို ့သံုးဦးေရာက္မလာခင္ ဆယ္ရက္ခန္ ့က က်ေနာ္တို ့ဆီသို ့“ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” ေ၀ဖန္ေရးစာမူတခု ေရာက္လာခဲ့၏။ ထိုစာမူကို ပဲခူးျမိဳ ့ေပၚက စာေပ၀ါသနာရွင္လူငယ္မ်ား တလွည့္စီ ၀ိုင္းစုျပီးဖတ္ၾကရ၏။ အလွည့္မဆုံးေသးခင္မွာပင္ “ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” မွာ က်ေနာ္တို ့ၾကား၌ ဗုံးတလံုးေပါက္ကြဲသလို ျဖစ္လာခဲ့၏။ ျငင္းၾက ခုန္ၾက စိတ္ဆိုးၾကရ၏။ သည္လိုႏွင့္ “ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” ဖန္တီးသူမ်ားထဲမွ ကိုယ္စားလွယ္သံုးဦးေရာက္လာကာ ေရႊေမာ္ေဓါဘုရား ယင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ စာေပေဆြးေႏြးပြဲ ျပဳလုပ္ၾကရေလသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္က လူငယ္တခ်ိဳ ့ကိုေခါင္းေဆာင္ကာ “ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” အေပၚ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပနိုင္ဖုိ ့ႀကိဳးစားၾက၏။ က်ေနာ္တို ့သည္ “ ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ မိမိကိုယ္မိမ္ိ ေ၀ဖန္ေရး ” ကို လက္ခံသည္။ သို ့ေသာ္ “ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” မွာ ေ၀ဖန္ေရးမဟုတ္။ ယင္း၏ အမွာစာအရပင္ ဤစာအုပ္မွာ “ အေဟာင္းကို ဖါေထးျခင္းမဟုတ္၊ ငွက္ေမႊးႏွင့္သပ္ျခင္းမဟုတ္၊ အျမစ္ကလွန္၍ အငုတ္မက်န္ေအာင္ တိုက္လွန္ျခင္းျဖစ္သည္ ” ဟု ဆိုထားသျဖင့္ စည္းတားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။ သည္လိုလုပ္လ်င္ အတြင္းစည္းေျဖရွင္းနည္းမဟုတ္ေတာ့ပဲ ရန္,ငါ သေဘာျဖစ္ေနေၾကာင္း။ အထူးသျဖင့္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ ဆရာဒဂုန္တာရာတို ့ႏွစ္ဦးအေပၚ ဒီလိုလုပ္ဖို ့မသင့္ေၾကာင္း။ လုပ္လ်င္လည္း မွားသည္ဟုယူဆေၾကာင္း၊ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ဖို ့မသင့္ေၾကာင္း ၀ိုင္း၀န္းကန္ ့ကြက္လိုက္ၾက၏။ ထိုေန ့က ဤသို ့မဆံုေတြ ့ခင္ကပင္ ႀကိဳတင္ညွိႏွိဳင္းထားျပီးျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို ့ဖက္မွ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမေျပာလိုက္ရပဲ ေဆြးေႏြးပြဲမွာနိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့ေလသည္။

ဘုရားယင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွအဆင္း နိဳင္၀င္းေဆြသည္ က်ေနာ့္ပခံုးကိုဖက္ကာ “ ေအးဗ်ာ ဒီလိုအယူအဆမတူၾကရတာ က်ေနာ္လည္းစိတ္မေကာင္းဘူး ” ဟု တတြတ္တြတ္ေျပာလာခဲ့၏။ က်ေနာ္တို ့အထဲမွ လူငယ္တခ်ိဳ ့က နိဳင္၀င္းေဆြ၏လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ ႏွဳတ္ဆက္စကားေျပာေနၾက၏။ ဆိုက္ကားႏွစ္စီးျဖင့္ထြက္ခြါသြားၾကသူ သူတို ့သုံးဦးကိုၾကည့္ကာ ကိုစန္းေမာင္က ေခါင္းကိုခါ၍ စိတ္ပ်က္သလို ရပ္ေနေလသည္။

ေနာက္ ေျခာက္လခန္ ့အၾကာတြင္ “ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” စာအုပ္ထြက္လာ၏။သည့္ေနာက္ပိုင္း နိဳင္၀င္းေဆြႏွင့္က်ေနာ္တို ့မွာ ခတ္တန္းတန္းျဖစ္လာၾကရ၏။ ပဲခူးျမိဳ ့ စာေပ၀ါသနာရွင္ လူငယ္မ်ားထဲမွ ငါးဦးခန္ ့မွာ(က ဗ်ာဆရာ စိုးးမိုးတင္-ခေရ အပါအ၀င္ )လည္း “ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” ကို ေထာက္ခံသည္ဟုဆိုကာ က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ ေခၚေျပာႏွုဳတ္ဆက္သာသာ ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။

( ၃ )
၁၉၇၈...၊
နိဳင္၀င္းေဆြႏွင့္ နံ ့သာလွေဆြ တို ့ “ ပန္ဆန္း ” သို ့ထြက္ခြါသြားၾကေၾကာင္း ၾကားရသည္။ သူတို ့ႏွင့္အတူ ပဲခူးမွ စိုးမိုးတင္-ခေရ လည္း လိုက္ပါသြားခဲ့၏။

ကိုကိုးကၽြန္းျပန္ ကိုေက်ာ္နိဳင္(ထက္ျမက္)က အင္းစိန္ေတာရ သိူ ့ျပန္၀င္ရ၏။ ကိုစန္းေမာင္မွာ ေရွ ့ေနလုပ္ေန၏။ စာေရးဆရာ သခင္ျမသန္း ေတာတြင္းတေနရာတြင္ ဖမ္းမိ၍ရံုးတင္ေသာအခါ ေရွ ့ေနလိုက္ေပးျခင္းျဖင့္ ပဲခူးတြင္ ထင္ရွားသည့္ေရွ ့ေနတဦးျဖစ္လာခဲ့၏။

က်ေနာ္သည္ အစိုးရ၀န္ထမ္း မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာဘ၀ကိုစြန္ ့ခြါကာ စစ္ေတာင္းျမစ္ေဘး၊ “ ဘြားေအစု ” ေခၚ တံငါရြာကေလးတြင္ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ရွိေနခဲ့၏။ “ မိုးေ၀ မဂၢဇင္း ” တြင္ ဆရာနတ္ႏြယ္ မရွိေတာ့ျပီမို ့ ကဗ်ာတပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စႏွင့္ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ကို မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚ တင္လိုက္မိေသး၏။ သို ့ေသာ္ အယ္ဒီတာ ကိုညိဳသစ္ က မိမိ၏ “ ႏွလုံးသားထဲက ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ား ” ၀တၳဳတိုအေပၚ မလိုအပ္ပဲ ျဖတ္ေတာက္ေဖၚျပသည္ကို မေက်နပ္သျဖင့္ “ မိုးေ၀ ” သို ့ စာမူမ်ား ေနာက္ထပ္ျပီးမပို ့ေတာ့။

( ၄ )
မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေရမွာ ၾကည္လင္လြန္းလွသည္။ က်ေနာ္က ေက်ာက္တံုးတခုေပၚတြင္ အ၀တ္ဖြပ္ေနစဥ္ ေခ်ာင္းစပ္သို ့ဆင္းလာသည့္လူသံေၾကာင့္ ေမါ့ၾကည့္မိ၏။ လူတေယာက္ လက္ဆြဲသားေရအိပ္တလံုး ပခံုးတြင္လြယ္ကာ ေဘာင္းဘီကို မတင္ဆြဲစုလ်က္ ေခ်ာင္းထဲသို ့ဆင္းလိုက္သည္။ သူ ့ေနာက္မွအမ်ိဳးသမီးတဦးက ေရထဲသို ့ဆင္းရန္ ထမိန္စကိုဆြဲေန၏။
ေခ်ာင္းထဲသို ့ဆင္းလာသူသည္ က်ေနာ့္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီးမွ တဖက္သို ့မ်က္ႏွာလႊဲသြား၏။ ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းခန္ ့သြားျပီးမွ က်ေနာ့္ဖက္သို ့တဖန္မ်က္ႏွာျပန္လွည့္လာခဲ့၏။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ဦး မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိသြားၾကသည္။

“ ဟာ ကိုနိဳင္၀င္း ”
“ ေဟး..ကိုျငိမ္းေ၀၊ ခင္ဗ်ားေရာက္ေနတာ ေလွဆိပ္မွာကတည္းက ၾကားတယ္၊ က်ေနာ္ မဲေဆာက္ကို ကိစၥတခုရွိလို ့သြားေနတာပါ၊ ဒါ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီး ပန္ဆန္းမွာ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တာ ၊ ေရခ်ိဳးျပီးရင္ အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့ဗ်ာ၊ စကားေလး ဘာေလး ေျပာၾကရေအာင္ ”

မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္ နိဳင္၀င္းေဆြ၏အသံကို က်ေနာ္က ယၡင္တုန္းကႏွင့္ တူမတူ မေ၀ခြဲတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
၁၉၉၂ ၊ စက္တင္ဘာလ ၂၂ ရက္ ၊ မာနယ္ပေလာ...။

( ၅ )
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို ျပန္ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္က အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။သူက က်ေနာ့္ထက္ အသက္ငါးႏွစ္ခန္ ့ႀကီးသူ။ က်ေနာ္က ကဗ်ာတပုဒ္ဒ ႏွစ္ပုဒ္စသာ ေရးစျပဳသူ။ သူက နိဳင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာျဖစ္ေနျပီ။ သူသည္ တခါတရံ ပဲခူးသို ့ေရာက္လာတတ္၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္ ပန္းခ်ီကိုတင္ဦးႏွင့္အတူ မဟာေစတီဘုရားႀကီး၏ ငွက္ေပ်ာဖူးေပၚတက္ၾက၏။ ကိုတင္ဦးက ပဲခူးျမိဳ ့အေပၚစီးကို ပန္ခ်ီဆြဲေနစဥ္ သူႏွင့္က်ေနာ္က အိန္ဂ်ယ္၏ “ ပုဂၢလိက အိမ္ေထာင္မွဳအစ အစိုးရတို ့၏ မူလဘူတ ” စာအုပ္အေပၚ အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾက၏။

သူသည္ သူ ့၀တၳဳမ်ားႏွင့္ပါတ္သက္ျပီး က်ေနာ္ႏွင့္ တႀကိမ္တခါမွ် ျငင္းခုန္ဖူးျခင္းမရွိခဲ့။ သူက သူေရးခဲ့ျပီးသမွ် ၀တၳဳမ်ားကိုက်ေနာ္က ေ၀ဖန္လ်င ျပံဳးစိစိမ်က္ႏွာထားႏွင့္သာ နားေထာင္ေနတတ္၏။ ္ တခါက “ ေႏြတည ႏွင့္ မသိန္းရွင္ဆီပို ့ေပးပါ ” ၀တၳဳမ်ားထဲက ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ျပီး မေရးပါနဲ ့ေတာ့လား ကိုနိဳင္၀င္းရယ္..ဟု က်ေနာ္က မ်က္ရည္တလည္လည္ႏွင့္ ေတာင္းပန္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို သနားစရာသတၱ၀ါတဦးလို ျပန္ၾကည့္ေနခဲ့၏။ ထိုစဥ္အခ်ိန္က သူသည္ ၁၉၇၀၊ ၈၀ ဆယ္စုႏွစ္တခုအတြင္း စကားေျပအေရးအသား အေကာင္းဆံုးစာေရးဆရာအျဖစ္ နာမည္ ႀကီးေနေလျပီ။

ယၡဳအခါ သူႏွင့္ျပန္ဆံုစဥ္ သူ ့၀တၳဳမ်ားထဲမွ အေရးအသားတခ်ိဳ ့ စကားလုံးတခ်ိဳ ့က္ို က်ေနာ္က ျပန္ရြတ္ျပေတာ့ သူကေမ့ေတ့ေတ့...။ က်ေနာ္ ဒီလိုေရးခဲ့သလားဟု က်ေနာ့္ကို ျပန္ေမးေနေသး၏။
သူႏွင့္ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ဦး၏ ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ တခ်ိဳ ့လင္း၊ တခ်ိဳ ့မွိန္၊
တခ်ိဳ ့ေပ်ာက္ေန၏။ သူသည္ကား က်ေနာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေစါကာ သူပုန္ျဖစ္ခဲ့သူ။

သူႏွင့္ေတြ ့မွပင္ ဒိုက္ဦးကိုေအာင္ မာနယ္ပေလာကို ေခတၱလာျပီး ပန္ဆန္းကိုျပန္သြားေၾကာင္း သိရ၏။ ေက်ာက္တံခါးကိုစံဦး(ေတာခို၊ တိုက္ပဲြတြင္မိ၊ ေထာင္က်)
တေယာက္ ေက်ာက္တံခါး N L D တြင္ ဥကၠဌလုပ္ေနေၾကာင္း သူ ့ကိုေျပာျပေတာ့ သူက ရယ္ေနေလသည္။ စိုးမိုးတင္-ခေရ မွာ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္တြင္ ေသာင္တင္ေနျပီ။ နံ ့သာလွေဆြက ယၡဳအခါ ျမက္ခင္းသစ္တြင္ ေရြတညာအမည္ႏွင့္ စာေတြ၀င္ေရးေနျပီ။

စာေပဆည္းဆာမွာ သံုးအုပ္စု ကြဲသြားခဲ့ေၾကာင္း၊ တအုပ္စုက “ ပန္ဆန္း ” သို ့ထြက္ခြါကာ က်န္ႏွစ္အုပ္စုမွာ စာေပနယ္တြင္ အခိုင္အမာရပ္တည္ေနဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္သံုးသပ္မိခဲ့ၾက၏။

“ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း ” ကိစၥေပၚျပီးေနာက္ သူႏွင့္က်ေနာ္ အေနတန္းခဲ့ၾကပံု၊ သူက ပန္ဆန္းကို ထြက္ခြါပုံ၊ ပန္ဆန္းကို ၀̓ ေတြ အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ မာနယ္ပေလာေတာ္လွန္ေရး ဌါနခ်ဳပ္ကို သူ ေရာက္ရွိလာပုံ။

မာနယ္ပေလာတြင္(၂)ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီးမွ “မဟူရာေမတၱာ ” လို လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ေရးမည္ဟုဆိုကာ ရဟန္း၀တ္ခဲ့၏။ ရဟန္း၀တ္ႏွင့္ေနစဥ္ “ မဟူရာေမတၱာ ” ၀တၳဳၾကီးေရးစဥ္က သမာဓိတည္ေဆာက္ျပီးမွ ေရးခဲ့သလို ယၡဳလည္း သမာဓိယူမည္ဟုဆိုကာ အျပင္းအထန္ တရားထိုင္ခဲ့၏။ (၆)လခန္ ့အၾကာတြင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ခံစားရျပီး က်န္မာေရးခ်ိဳ ့ယြင္းလာခဲ့၏။
သူသည္ ညေပါင္းမ်ားစြာအိပ္စက္ျခင္းမျပဳပဲ ေန၏။ ရဟန္းဘ၀မွ လူ၀တ္လည္းလိုက္ေသာ္လည္း သူ ့က်န္းမာေရးမွာ ပိုျပီးေကာင္းမလာခဲ့။ အထူးသျဖင့္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါေပ်ာက္သြားေသာ္ျငားလည္း စိတ္ဖိစီးမတည္ျငိမ္မွဳမွာ က်န္ေနခဲ့၏။
သူ ့အေပၚ ေလးစားသူတခ်ဳိ ့က သူ ့ကို ေဆးကုသေပးရန္ႀကိဳးစားၾက၏။ သူက နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ျငင္းဆန္၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ ့အေပၚ အေလးအနက္ထားသူတို ့ကိုပင္လ်င္ သူက လက္ခံစကားေျပာျခင္းမျပဳေတာ့။
က်ေနာ့္အဖို ့ရာမွာလည္း သူ ့ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီနိဳင္သည့္ ဘ၀အေျခအေနမ်ဳိးမဟုတ္။ က်န္းမာေရးသိသိသာသာခ်ဳိ ့တဲ့လာစဥ္ သူသည္ က်ေနာ့္ကိုလည္း အိမ္သို ့မလာရန္တားျမစ္ခဲ့ေလသည္။

( ၆ )
၁၉၉၅ ၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ..။
မာနယ္ပေလာ က်ဆံုးျပီးေနာက္ နိဳင္၀င္းေဆြ ကို ထိုင္းနိဳင္ငံ နယ္စပ္ေက်းရြာ၊ “ ေဖြးေပါလူ ” ရြာတြင္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ က်ေနာ္ ေတြ ့ခဲ့ရပါသည္။ ထိုစဥ္က စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုင္းနိဳင္ငံအတြင္းပိုင္းသို ့ ေတာေတာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ ထြက္ေျပးေနၾကရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ ့ကို ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေမာင္( ရ လ လ ဖ ) အတြင္းေရးမွဴး ေခတၱတည္းခိုေနသည့္အိမ္တြင္ ေရာက္ေနသည္ဟု ၾကားသျဖင့္ သြားေတြ ့ခဲ့သည္။ သူက မည္သူ ့ကိုမွ် လက္ခံစကားေျပာျခင္းမျပဳ။ ဘုရားစင္ေရွ ့တြင္ တဦးတည္း တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္ေနသည္ကို ေတြ့ ့ရသည္။ သူ ့မိသားစုႏွင့္သူမွာ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနၾကျပီ။ သူ ့ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ယူရန္ႀကိဳးစားၾကည့္ေတာ့ သူက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကန္ ့ကြက္၏။

သူႏွင့္ေတြ ့ျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာ က်ေနာ္သည္လည္း ထိုင္းနိဳင္ငံေျမာက္ပိုင္းသို ့ တာ၀န္ႏွင့္ ထြက္ခြါရ၏။ သူ ့ကို ႏွဳတ္မဆက္ပဲ ခြဲခြါခဲ့ရ၏။
ေဖြးေပါလူရြာမွ ကားၾကံဳႏွင့္ ထြက္ခြါလာသည့္ ညေနဆည္းဆာအခ်ိန္ ကားေပၚတြင္ထိုင္ရင္း သူ ့အတြက္ စိုးရိမ္ေနခဲ့မိသည္။ က်ေနာ့္မွာလည္း တာ၀န္အရ ရုံးပိုင္ပစၥည္းမ်ား၊ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ ့ႏွင့္အတူ ထိုင္း နယ္ျခားေစါင့္တပ္မ်ားကို မ်က္ေျချဖတ္ကာ သက္စြန္ ့ဆံဖ်ား ထြက္ခြါလာေနရသျဖင့္ သူ ့ကို မည္သို ့မွ် မကူညီနိဳင္ခဲ့။ သူကလည္း အၾကမ္းဖက္ေခၚေဆာင္မွသာ လိုက္မည့္ပံုမ်ုိးျဖစ္ေနသျဖင့္ မလႊဲသာပဲ ထားခဲ့ရ၏။
ေဖြးေပါလူရြာမွအထြက္ ရြာဖက္သို ့ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ ရြာေပၚတြင္ မီးခိုးမ်ားအူလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ ့ခဲ့ရ၏။

( ၇ )
စကားေျပာခြက္ကို ပခက္ေပၚျပန္တင္ျပီးသည္အထိ ပဒိုမန္းရွာ ၏ စကားသံမွာ နားထဲ၌စြဲေန၏။ ပဒိုမန္းရွာ၏အသံမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနပုံ ရပါသည္။

“ ကိုျငိမ္းေရ ဆရာနိဳင္၀င္းေဆြ ေတာ့ ဆံုးရွာျပီဗ်ာ...” တဲ့။

နိဳင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း က သူ၏ “ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ” စာအုပ္အစတြင္ “ တိုင္းျပည္အတြက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္မွ် အလုပ္လုပ္လာျပီးေနာက္ မိမိကိုယ္မိမ္ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသည္...” ဟု ေရးခဲ့၏။

က်ေနာ္တို ့အဖို ့မူ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္မွ် စာေပခ်စ္စိတ္ျဖင့္ အရူးအမူးေနလာၾကျပီးေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ နိဳင္၀င္းေဆြ က ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ေတာအုပ္အတြင္း ေသဆံုးခဲ့ရျပီး က်ေနာ္ကမူ ဥေရာပမဲဇာ တြင္ ေသာင္တင္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ ့ရေလေတာ့သည္။ ။

(ဒီ ၀တၳဳဆန္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးက နိဳင္၀င္းေဆြ ေသဆံုးျပီးေနာက္ က်ေနာ့္ရဲ့ သူ ့အေပၚ လြမ္းသျခင္းအေနနဲ ့ေရးတဲ့ ပထမဆံုးစာပါပဲ။ ဒီစာမူကို ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ထဲမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ ေဒါင္းအိုးေ၀စာေစာင္မွာ ေဖၚျပခဲ့ျပီး က်ေနာ့္ရဲ့ ေလးပြင့္ႏွင္းဆီ စာအုပ္မွာေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ )

၁၈ ၊ ၁ ၊၁၉၆၆
ဆန္ဗစ္ကာျမိဳ ့

ေႏြတည

( ဂ )

ေ၀ မရွိေသာအခါ၌ က်ေနာ္တုိ ့ျခံမွာ အလုိလို ေျခာက္ခန္းေသြ ့ေရာင္းလာသည္။
တမာရြက္ေၾကြမ်ားသည္ ေျမျပင္၌ ရွပ္တုိက္ ေျပးေန၏။ ေႏြးဦးေလႏွင့္အတူ အနီေရာင္ဖုန္မႈန္ ့မ်ားသည္ အိမ္နံရံကုိ ေျပးလာကပ္ၾက၏။ အိမ္၏ ခန္းဆီးမ်ားသည္ အသက္ကင္းမဲ့ သြားၾကကာ မလႈပ္မရွားၿငိမ္သက္ ေတြေ၀ေန၏။ ဘုရားစင္မွ ပန္းေျခာက္မ်ားသည္ ဖေရာင္း ျပယ္စျပဳေသာ ၾကမ္းျပင္ ေပၚသို ့တဖြားဖြားေၾကြက်ေန၏။ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ ့ဖြယ္ရာ ပူးျပင္းေသာေန ေရာင္ မ်ားသည္ ခန္းဆီးစမ်ား အေပၚ၌ ၿငိမ္သက္စြာ က်ေနၾက၏။


က်ေနာ္လည္း ေ၀သြားသည့္ ေန ့စြဲကို ျပကၡဒိန္ ေပၚတြင္ စက္၀ိုင္းတခု၀ိုင္းကာ အမွတ္မဲွ ့ မွတ္သားထားလုိက္ ေလသည္။
သြားစ ရက္မ်ားက အလုပ္မ်ား အေရးႀကီးေနခဲ့သျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေ၀ ့ကို သတိရလွသည္မရွိဘဲ အလုပ္အထဲ၌ စိတ္မ်ားနစ္ျမွဳပ္ေနခဲ့၏။ ညေနခင္းမ်ားတြင္ ရစ္ေခြေခ်ာင္း တ၀ုိက္္ ယာခငး္မ်ားတဖက္သို ့ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ အခါ၌သာ ေ၀ ့ကိုသတိရလ်က္ အလိုလိုၾကည္ႏူးစြာ ျပဳံးမိသည္။

ဆယ္ရက္ေက်ာ္လာလွ်င္မူ သစ္ခုိးမႈမ်ားကုိ ကုိင္တြယ္ေနသည့္ၾကားမွ ေ၀့ ကို ေမွ်ာ္မိစျပဳ လာသည္။
တရက္၌ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးၿမိဳ ့ေပၚသို ့ ေဆာင္းၾကြင္း မုိးမ်ားရြာခ်လို္က္၏။ ေနာက္ရက္မ်ား၌ အေဆြး ၾကြယ္ေစေသာ မိုးသားထုႀကီးသည္ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ရစ္ေခြေခ်ာင္းျပင္ႏွင့္ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ား အေပၚ၌ လႊမ္းျခဳံ ထားေလသည္။ အပူႏွင္ ့ေရခုိးေရေငြ ့ေရာေသာ ေလသည္ ယာခင္း ကေလးမ်ားအေပၚသို ့့ျဖတ္ေက်ာ္ေျပးလာၾက၏။ ေျမ နံ ့မ်ားသင္းျမလာျပန္သည္။
ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္မွ ေက်ာ္စျပဳလာလွ်င္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ၾကားတြင္ က်ေနာ့္ စိတ္အာရုံ၌ ု စိုးရိမ္စိတ္ကေလး တစိတ္တ၀က္သည္ ခုိေအာင္းစ ျပဳလာေလသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ ေၾကာင့့့္ျဖစ္ေပၚလားသည့္ မေရမရာ အေတြးမ်ားကို ေတြးမိစ ျပဳလာသည္။

ခရီးသြားရင္းသူ တခုခု ျဖစ္လုိ ့လား။
သူ ့အေမ အေျခအေန ဆိုုးလုိ ့လား။
သူ ့ထံမွ စာတေစာင္ေစာင္ ေရာက္လာသင့္၏။

သူျပန္လာေတာ့မည္ျဖစ္၍ စာမေရးျခင္းဘဲဟု ေတြးကာ ညေနခင္းမ်ား၌ က်ေနာ္သည္ ရထားသံကုိ နားေထာင္မိစျပဳလာသည္။ က်ေနာ္ ညေနခင္းလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ဘူတာရုံလမ္း သို ့ ေျပာင္း၍ေလွ်ာက္သည္။ ရထားဆိုက္ခ်ိန္၌ ျမင္းလွည္းမ်ားသည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ က်ေနာ့္ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ၿမိဳ ့ဘက္ဆီသို ့ေျပးၾကလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ျမင္းလွည္းတုိင္းကုိ မသိမသာၾကည့္မိ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ အျပန္လမ္းတြင္ စိတ္မ်ားကား ေတြေ၀ကာ ေနမထိထိုင္မသာ လႈပ္ရွားစ ျပဳလာၾကေပသည္။

စုိုးရိမ္စိတ္ေသာကမ်ားသည္လည္း တရက္ထက္တရက္ ပို၍ မ်ားျပားလာၾက၏။
က်ေနာ္သည္ မာနျဖင့္ တင္းခံ ထားလိုက္၏။ သူ ့ထံသို ့တရက္ၿပီးတရက္ သူ ေရာက္လာမည္ကို ေျမွာ္ရင္း စာမေရးျဖစ္။ သူ ့ထံမွစာ မနက္္ျဖန္ ေရာက္လာမည္ဟု ယံုထား၏။ “သူကမွေနႏုိင္ေသးတာဘဲ ငါကလဲေနႏုိင္တာေပါ့”ဟု ညအိပ္ရာထဲ၌ က်ေနာ္သည္ လည္း ဆုံးျဖတ္ေနျပန္သည္။
အိုက္စပ္ေနေသာ ညမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ရႈပ္ပြေနသည့္အိပ္ရာထဲ၌ ပက္လက္္လွန္ကာ ၾကက္္တြန္သံမ်ားကုိ ေရတြက္ေန၏။ ညနက္လာလွ်င္ အေ၀းဆီမွ မီးကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံ မ်ားကုိ မွတ္သားေနျပန္သည္။
လဆုတ္ရက္မ်ား၌ ညမ်ားသည္ လေရာင္ အား နည္းကာ ေမွးမိွန္လာၾက ေလသည္။ ေကာင္းကင္၌ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္ ၾကည္ျပာေရာင္၊ စိန္ေရာင္၊ သတၱဳေရာင္၊ ေနေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ၾကကာ မ်က္ေတာင္ခတ္ ေနၾက၏။ ၾကယ္တပြင့္တေလသည္ ေကာင္းကင္မွသုတ္ကနဲ ေၾကြလာၿပီးအိပ္ရာ နံေဘးျပတင္း၀သုိ ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေ၀ွ ့ယမ္းေျပး လာသည္လုိပင္။ ေ၀ရွိစဥ္ကလိုပင္ ညေမႊး၊ ဆိပ္ဖလူးႏွင္ ့တမာပန္းရနံ ့မ်ားသည္လည္း ေမႊးပ်ံ ့လာသည္။

က်ေနာ္သည္ ဤတိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညဥ့္ယံမ်ားတြင္ ကုိယ့္အသက္ရွဴသံကုိ ေရတြက္ခ်င္ ေရတြက္ေနလုိက္သည္။
ေန ့ခင္းမ်ား၌ အိမ္ေရွ ့ခန္း အလုပ္စာပြဲတြင္ ရုံးအလုပ္မ်ားလုပ္ေနရင္း က်ုေနာ္သည္ ေ၀ျဗဳန္းကနဲ ေရာက္ခ်လာသည္ဟု ထင္ေနတတ္ျပန္သည္။
ကုိခင္ထြန္းထံမွစာကို ရသည့္ေန ့ကလည္း က်ေနာ္သည္ အလုပ္စာပဲြ၌ ထုိင္းေနရင္း ေ၀့ စာကိုသာ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ေ၀့စာကား မလားေသး။

ကုိခင္ထြန္း စာကုို ေဖါက္္္ဖတ္မိၿပီးလွ်င္ထုိစာကိုေဖါက္ဖတ္မိသည့္အတြက္ မွားသြားေလၿပီကို က်ေနာ္သည္ ဦးေႏွာက္ျဖင့္သိမွတ္ရေလသည္။

ရင္ထဲ၌ ပူသြားသည္ကို ခံစားရ၏။ စိတ္ႏွလုံးမ်ားကား တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ အသက္မရွဴဘဲ ရပ္ထားမိ၏။ ျပတင္းနံေဘး ကုလားထုိင္၌ေနာက္မွီကို အားအင္ ကုန္ခန္းစြာ မွီထားလုိက္၏။ မ်က္စိကုိမိွတ္ထားလိုက္၏။
မီးအလင္း၊ ျပတင္း၀မွ ၀င္လာသည့္ ေနေရာင္ျခည္အလင္းႏွင့္ အလင္းေရာင္ ရိုက္ဟပ္ေနသမွ် အရာ၀တၱဳအေပါင္းသည္ မ်က္ျမင္အာရုံမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားသည္လည္း တပိုင္းတစျဖင့္ ရပ္ဆုိင္းသြားသည္။ စိတ္မ်ားသည္ အေ၀းသို ့ ေျပးထြက္ သြားၾက၏။

ျပတင္းပမွ၀င္လာသည့္ေလသည္ တပုိင္းလက္စ အစီရင္ခံစာကို တဖ်တ္ဖ်တ္တုိးေ၀ွ ့ေနသည္။
ကိုခင္ထြန္း၏စာကုိ မ်ဥ္းလုံးျဖင္ ့ဖိထားသျဖင့္စာသည္ သူ ့ေနရာ၌ မလႈပ္မရွား ၿငိမ္သက္ေန၏။
က်ေနာ္သည္ ျဖည္းညွင္းစြာ အသက္ကုိ ရွဴၿပီး ရွဴသြင္းလုိက္၏။ အသက္ကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ျခံထဲ၌ မိမိ၏ အသက္ရွဴသြင္းလုိက္သံကုို က်ယ္ေလာင္စြာၾကားရသည္။
စိတ္မ်ားသည္ မႏုိင္မနင္း္ျဖစ္ကာ ကုိယ္ခႏၵာ အျပင္ဖက္သို ့ေ၀က်လာျပန္သည္။ က်ေနာ့္ လက္သီးမ်ားကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က မာက်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္မိသည္ မသိ။
ကုိခင္ထြန္း၏ စာကို စိတ္ထဲမွ တစမက်န္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ပစ္လုိက္၍ ရႏုိင္လွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမြန္မည္နည္း။ သို ့ေသာ္ေမ့ထား ေဖ်ာက္္ကြယ္ထား၍ ရႏုိင္သည္ကားမဟုတ္။
ဤစာသည္ အခ်ိန္ကာလ အတုိင္းအတာ မည္မွ် ၾကာျမင့္သည္ျဖစ္ေစ မိမိ၏စိတ္ႏွလုံးအိမ္မွ ေပ်ာက္ကြယ္မည္ မဟုတ္။ ပ်က္ျပယ္ ေမွးမိန္မည္မဟုတ္။
က်ေနာ္သည္ သတိမထားမိဘဲ သက္ျပင္းမ်ား ခ်လိုက္ျပန္သည္။

သူငယ္ခ်င္းကုိိကုိ
မင္းဒို ့ဆီဘာျပဳလို ့စာမေရးတာလဲ၊ ဒုိ ့ဟာအခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း၊ အေကာင္းမြန္္ဆုံး မိတ္ေဆြေတြဘဲ၊ သိန္းေဆြႀကီးကလဲမင္းသူ ့ဆီကို စာမေရးလို ့အျပစ္တင္ေနတယ္၊ ကိုယ္လဲ သထံုဘက္ကုိ ေျပာင္းရေတာ့မယ္။
ထားပါေတာ့...
ကုိယ္ေရးခ်င္တာက မင္းရဲ ့ေ၀ကုိ အျမန္ဆံံုးျပန္ေခၚထားဖုိ ့ဘဲ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းရဲ ့ေ၀က ဒို ့ဆီကုိေတာ့လာမလယ္ဘူး၊ မင္းဘာျပဳလို ့ေကာင္မေလးကို တေယာက္ထဲ ျပန္လႊတ္ရတာလဲသူငယ္ခ်င္း၊ အပ်ိိဳကေလးတေယာက္ထဲ ခရီးသြား တာထက္ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ထဲ ခရီးမသြားဘုိ ့က ပိုပီး အေရးႀကီးတယ္ ကုိကုိ။
ကိုယ္ဘာမွမေရးခ်င္ဘူး။
ဒီစာရရျခင္း ေကာင္မေလးကို ျပန္ေခၚထားပါ။
ေနာက္မွ စာသတ္သတ္ တေစာင္ ေရးအုံးမယ္။
ေျပာင္းဘုိ ့ေရႊ ့ဘို ့စီစဥ္ေနဆဲမုိိ ့ဒီစာကို အေရးတႀကီး ေကာက္ေရးလုိက္ရတာဘဲသူငယ္ခ်င္း။
မေရႊလဲ ေနေကာင္းပါတယ္။

သတိရစြာျဖင့္
ခ်စ္စြာေသာ
ခင္ထြန္း

စိတ္အာရုံ၌ ထုိစာလုံးမ်ားသည္ အလိုိလိုစီၿပီး ေပၚလာေနသည္။ စကၠန္ ့ပုိင္း၌ေသာက အေတြးမ်ားသည္ အခုမွတခုသို ့တဖ်တ္ဖ်တ္ပ်ံ သန္းေန၏။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိထဲ၌ စပါးစက္ေခါင္းတုိင္မွ မီးခုိးမ်ား ေကာင္းကင္သို ့လူတက္သြားေနသည္ကုိုျမင္ေနျပန္သည္။ စက္ဥၾသဆြဲသံ သံရွည္သည္ နားအူစရာ ေပၚလာ္ၾက ျပန္သည္။ စက္ခုတ္ ေမာင္းေနသံ မ်ားသည္ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းညံေနၾက၏။ စက္ထည့္ထားသည့္ အရုပ္မ်ားလို အလုပ္သမားမ်ား သည္ တေနရာမွတေနရာသို ့ ေရႊ ့ေျပာင္းလႈပ္ရွားေနၾက၏။
စပါးစက္။
အေျခအေနမဲ့ အလုပ္သမားမ်ား၏ ယိုင္ရြဲ ့ေနေသာတဲတန္းလ်ားမ်ား။
လူမ်ိုဳးစုံ၊ အက်င့္စရိတၱ မ်ိဳးစုံေရာေထြးေနေသာ ဤ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေလွ်ာက္လုိက္ အလုပ္သမားမ်ား။
လက္ရန္းမဲ့ တံတာကေလး။
အလုပ္သမားမ်ား ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ တံတားကေလးသည္ ပုခက္လုိ လႈပ္ယမး္ေန၏။ တံတားကေလး ေအာက္မွ ေခ်ာင္း၌ေရမရွိ။ လတာ ခေရာင္းမ်ားသည္ မဲပုပ္ေရာင္ ညစ္မႈိင္းကာ ပပ္ၾကားအက္ႀကီးမ်ား အက္ကဲြေန၏။
စိတ္အာရုံ၌ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္၊ မ်က္ခုံး ေကာင္းေကာင္း၊ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္၊ အကၤ်ီပါးပါး လွပ္လွပ္၀တ္ကာ ရမက္္ျဖင့္ ရီေ၀ေနတတ္သည့္ ညိႈ ့မ်က္လုံးမ်ား ရွိေသာ ေ၀ ့ အေမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ဖ်တ္ကနဲေပၚလာျပန္သည္။
ေ၀ ့အေမသည္ ငယ္စဥ္က အၿငိမ့္သမျဖစ္၏။ လင္ေပါင္းစုံေျပာင္းလဲခဲ့၏။ သူ၏ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ဒူးတင္ေပါင္္တင္အက်င့္၊ ပေရာပရီ ေနတတ္ပုံ တုိ ့သည္ ႏုနယ္ လွေသးေသာ ေ၀ ့အတြက္ စံျပနမူနာမ်ားျဖစ္ခဲ့၏။ ေယာက္်ား တေယာက္ႏွင့့္ ျဖစ္ပ်က္လုိက္ရသည္မွာ မဆန္း ဟူေသာအယူအဆသည္ ေ၀ ့အသဲႏွလုံး၌ ႏုနယ္လွေသာ အရြယ္ကေလး ကတည္းကပင္ အျမစ္တြယ္ခဲ့သည္။

ကိုယ္ဘာမွ မေရးခ်င္ဘူး၊ မေရးခ်င္ဘူး၊ မေရးခ်င္ဘူး။

ကိုခင္ထြန္း၏စာမွ စာပိုဒ္တပိုဒ္သည္ ရႈပ္ေထြး ေနေသာ က်ေနာ့္ စိ္တ္အာရုံ၌ ေပၚလာျပန္ေလသည္။ ထုိ ( မေရးခ်င္ဘူး ) ဟူသည့္မွန္ႏုိင္လြန္ကားေနာက္ဖက္မွ ဇတ္္လမ္း ကားခ်ပ္ငယ္မ်ားသည္ လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲ ေပၚလာေနသည္။ သံသယမ်ားသည္ တခုႏွင့္တခု ရွက္လိမ္သြားၾက၏။ သံသယ အေပါင္းသည္ အေျပာက်ယ္လွေသာ ပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြား၏။
သံသယ လႈိင္းလုံးႀကီးမ်ားသည္ ကမ္းေျခသို ့ ေျပးေဆာင့္ကာ အဟန္ ့အတားတခုခုႏွင့့္ ေတြ ့လွ်င္ ၀ုန္းကနဲ အရွိ္န္ျပင္းစြာ ေဆာင့္ထုိးခ်လုိက္သည္.။
က်ေနာ္သည္ေတာင့္မခံႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ကုလားထုိင္ ေနာက္မွီအေပၚ၌ ပို၍ပင္းပန္လွစြာ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲမီွလို္က္၏။
ကားသမား ကိုတင္စိ္န္ကိုလည္း သတိရလာျပန္သည္။ ကိုတင္စိန္ကား မိန္းမမႈေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ရႈပ္ေထြး ေပြလိမ္ေနသူ။

ခုအခ်ိန္တြင္ ေ၀ ဘယ္ဆီမွာ ေရာက္ေနမလဲ။
ေ၀သည္အလုပ္သမားတန္းလ်ားတခု အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲတြင္ ကုိယ္တ၀က္ေပၚ ေနေသာ မွန္ေရွ ့၌ အလွခ်ယ္ေနမည္။
ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေသာအခါ သူ၏ တပ္မက္ဖြယ္ရာ ႏႈတ္ခမ္း က်ဥ္းကေလးကုိ တပ္မက္္ဖုိ ့ေကာင္းရံု ေစ့ေစ့ ကေလး ဟထားသည္။
ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ားကား ရမက္ျဖင့္စိုစြတ္လာေလသည္။
ထိုစဥ္၌ အခန္း၀သို ့ေလွ်ာက္လာသည့္ လူတေယာက္၏ အရိပ္သည္ မွန္ထဲတြင္ ေပၚလာေလသည္။
ေ၀သည္ သာသာျဖည္းျဖည္း လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး မ်က္လုံးကေလးကိုေထာင့္ကပ္ထားလုိက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတဖက္သည္ မထီတရီ တြန္ ့သြား၏။ ေ၀ ့မ်က္လုံးမ်ားသည္ ရမက္ျဖင့္ ရီေ၀ လာၾကေလသည္။
ခဏကေလးေနလွ်င္ ဤအခန္းက်ဥ္းထဲမွ ဗလုံးဗေထြး အသံမ်ား၊ တပ္မက္စြာသက္ျပင္းခ်သံမ်ားႏွင့္အတူ ေ၀၏ခုိးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လုိက္သံကေလးသည္လည္း အျပင္္ဘက္လက္ရန္းမဲ့ တံတားကေလးအထိ လွ်ံလာေလသည္။
ဖ်တ္ကနဲ ညအခ်ိန္ ေျပာင္းသြားသည္။
ညေမွာင္ပ်ပ်ထဲ၌ လက္ရန္းမဲ့ တံတားကေလးေပၚတြင္ ေ၀သည္ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ေန၏။ ေ၀၏ထမီစသည္ ေလသုတ္သျဖင့္အသားႏွင့္ ကပ္ေနသည္။ တံတားကေလးသည္ ယိမ္းခါလႈပ္ရွားေန၏။ ေ၀သည္တံတားအလယ္၌ အသက္ေအာင့္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္လုိက္ေလသည္။
တဦးဦးသည္ ေမွာင္ပ်ပ်တြင္ တံတားတဖက္မွ သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာသျဖင့္ တံတားသည္ ျပန္၍ လႈပ္လာျပန္သည္။
အနားသို ့ေရာက္လွ်င္ သူသည္ ေ၀ ့ကိုယ္လုံးက်စ္က်စ္ ကေလးကို အငမ္းမရဖက္တြယ္လုိက္၏။ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့လက္မ်ားသည္ ေ၀ ့တကုိယ္လုံး၌ အပ္ခ်စရာ ေနရာမက်န္ေအာင္ ဖ်စ္ညွစ္ေန၏။ သူ ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ အငမ္းမရ ေျပးလႊားရွာေဖြေနသည္။
ေ၀သည္ ေမာပန္းလာၿပီး အသက္ကို ခုိးရွဴလုိက္သည္။
“တုိးတိုးေလ ဆရာ” ဟုေ၀က အႏိုင္ႏိုင္ေျပာေနသည္။
တျခား တညသုိ ့ေျပာင္းသြားျပန္သည္။

နက္ေမွာင္ေနသည့္ အထဲတြင္ စပါးဂုိေဒါင္ ေထာင့္၌ ေ၀သည္ ေမြးပြသဘက္ကေလးၿခံဳကာ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနသည္။ ေ၀သည္ ေမာပန္းစြာ အသက္ရွဴ၏။ ေ၀့ရင္အုုံမွာ တဇတ္ဇတ္ခုန္ေနသည္။ ထုိေနရာ၌ အျခားလူရိပ္တခု ေရာက္လာျပန္္သည္။

“ဘယ္သူလဲ”
“ကုိေပါ့ကြယ္”
“ေစာင့္လုိက္ရတာေလ ေသခ်င္တာဘဲ”
“သိပ္ညစ္ပတ္တဲ့လူ”

လူရိပ္ႏွစ္ခုသည္ တသားတည္း ပူးကပ္သြား၏။ လက္မ်ားျဖင့္ အငမ္းမရ ေပြ ့ဖက္လုိုက္ၾက၏။
“ေမာတယ္ကြယ္”ဟု အတန္ၾကာလွ်င္ ေ၀သည္ စပါးဂုိေဒါင္ေထာင့္ဘက္ သံမံတလင္းေပၚမွာ အိပ္ေနရာမွ မထေသးဘဲ ေျပာေန၏။ ေ၀၏ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးမ်ုားသည္ေကာင္းကင္လယ္မွ ၾကယ္ကေလးမ်ားကို ေရတြတ္ေနသည္။
ေကာင္းကင္၌ တိမ္တုိက္တခုသည္ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ ေရြ ့လ်ားေနေလသည္။
တညတုိ ့ကူးေျပာင္းသြားသည္။

ထုိညတြင္ေ၀ ့ပေထြးသည္ အခန္းထဲသိုု ့ ေျခဖြနင္းၿပီၤးေျဖးေျဖး၀င္လာသည္။ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ အဆီမ်ား ေ၀့ေနသည္။ သူသည္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ေ၀့နံေဘးရွိ မီးခြက္ကို မႈတ္လိုက္၏။ ေ၀့နံေဘး၌ ရင္ခုန္စြာ လဲေလ်ာင္းလုိက္၏။ အခန္းကေလးထဲတြင္ ပို၍ ေမွာင္သြားသည္။
တုိးတိုး ညည္းညည္း စုတ္သပ္ေနသံ ေပၚလာသည္။ ေမာလ်စြာ အသက္ရွဴသံမ်ား ၾကားရသည္၊ ရန္ခုန္သံမ်ား ဆူပြတ္လာျပန္ေလသည္။

က်ေနာ္ကား ဤအနိ႒ာရုံ အေတြးမ်ားကို ရပ္တန္ ့့လုိက္ခ်င္ေလသည္။ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ခန္း ေနေသာ္လည္း အနိ႒ာရုံ အေတြးစမ်ားသည္ တခုကိုတခု လုိ္က္၍ဆက္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။ က်ေနာ္သည္ ေနရာမွ မေရြ ့လ်ား မလႈပ္ရွားမိေသး။
ျပတင္း၀သိုိ ့တင္လာေနေသာ ေနျခည္စြယ္မ်ားသည္ တစတစ နိမ့္ေလ်ာက်သြား၏။ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ၿခံထဲ္၌ အေမွာင္ရိပ္မ်ား ခုိလာၾကေလသည္။ အိမ္၏ အရိပ္သည္ပို၍ ရွည္ထြက္လာသည္။
က်ေနာ္သည္ ေနရာမွ ၀ုန္းကနဲ ထရပ္လုိက္၏။
ကုိခင္ထြန္း၏ စာကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္ၿပီး ၿဖဲဆုတ္လုိ္က္၏။ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာျဖစ္ရုံျဖင့္ မေက်နပ္ေသးဘဲ အမႈန္ ့ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဆုတ္ၿဖဲျပန္သည္။ စာရြက္ကေလးမ်ားအေပၚ၌ စာတလုံးမွ်င္ပင္ မက်န္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
က်ေနာ္သည္ လက္ထဲတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လွစြာ အညိႈးႀကီးလွစြာျဖင့္ ဆုုပ္ကုိင္ထားၿပီး ျပတင္း၀မွ အျပင္ဘက္သို ့လွမ္းေပါက္လုိက္၏။
ေလထဲ စာရြက္ကေလးမ်ားသည္၌ ေသာကနဲ ၀ဲပ်ံ ့သြားၾကသည္။ ေလႏွင့့္အတူ ေျမျပင္ေပၚ၌ ရွပ္တုိက္ ေျပးလႊားၾက၏။ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးမ်ားကုိ ေ၀ွ ့လာသည့္ ေလ၀ဲကန္ေတာ့တခုသည္ အိ္မ္နံေဘးသို ့ ေရာက္လာၿပီး စာရြက္စုက္ကေလးမ်ားကို ၀ဲလွည့္စုတ္ယူသြားကာ အိမ္ႏွင့္ေ၀းရာသိုု ့ သယ္ေဆာင္သြားေနသည္။

ကိုခင္ထြန္းကား အက်ီစားသန္သူ ျဖစ္၍ သူက်ီစားလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ဟု ေတြးျပန္ေသာအခါ က်ေနာ့္ရင္မွာ ရုတ္တရက္ၾကည္လင္သြားျပန္သည္။ စိတ္အာရုံမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ အျခားတဆင့္သို ့ကူးေျပာင္းသြားသည္။
ခ်က္ျခင္းပင္ က်ေနာ္သည္ ေ၀၏ ခေလးဆံေသာ ရိုးသားျဖဴစင္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္ေနျပန္သည္။ ေ၀၏ မသိနားမလည္တတ္ေသာ ရုိးသားစင္ၾကယ္သည့္ အၾကည့္ကေလးမ်ားကား ႏွစ္ၿခိက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။
ဤေန ့တြင္ကား က်ေနာ့္ စိတ္မ်ားသည္ ရႈပ္ေထြးလာလိုက္၊ ၾကည္လင္လာလုိက္၊ ျပန္၍ ရႈပ္ေတြးလာလုိက္။
အေမွာင္ရိပ္မ်ား ပို၍ ဆုိင္းလာသည္အထိ က်ေနာ္သည္ ျပတင္း၀၌ ရပ္ေနခဲ့ေလသည္။
ယခုကား ကိုခင္ထြန္း၏ စာကား မရွိေတာ့။
သို ့ေသာ္ စာရြက္ေပၚမွ စာလုံးမ်ားသည္ အသဲႏွလုံးေပၚသို ့ ကူးေျပာင္းသြားၾကေလသည္။
ည၌ က်ေနာ္သည္ အိပ္ရာထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။ အေတြးမ်ားျဖင့္ စိတ္အာရုံသည္ ရႈပ္ပြေန၏။
ညမ်ား၌ က်ေနာ္သည္ ျပတင္းတံခါးမ်ား အားလုံးကုိ ပိတ္ကာ အေမွာင္ထဲ၌ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေလသည္။
ေန ့မ်ား၌ ေ၀ ့ဓာတ္ပုံကုိ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ေမွာက္ထားလုိက္၏။
က်ေနာ္သည္ အလုပ္၌ စိတ္၀င္စားရန္္ ႀကိဳးပမ္းၾကည့္ေနျပန္သည္။
ဤရက္မ်ား၌ က်ေနာ္ ့ႏွလုံးသားေပၚသို ့က်သည့္ အမဲစက္သည္ ပုိ၍ပို၍ က်ယ္ျပန္ ့လာ၏။ ၾကာေလ မဲညစ္လာေလ။ ပို၍ ၾကာလာေသာအခါ အမဲစက္မ်ားကား ေဖ်ာက္၍ဖ်က္၍မရႏိုင္ေတာ့။
က်ေနာ္သည္ ေ၀ျပန္မလာမီ အလုပ္မွထြက္ၿပီး ၿမိဳ ့သစ္ကေလးမွ ထြက္ခြာသြားႏွင့္ရန္ပင္ ေတြးေတာလာမိခဲ့သည္။
ေ၀ ျပန္ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ မည္သို ့ ရင္ဆုိင္ ရမည္ကုိလည္းေတးြမရ။ ဤရက္မ်ားအတြင္း မိမိ၏ စိတ္ႏွလံုးသား၀ယ္ ေမွာင္လုိက္၊ လင္းလုိက္၊ ၾကည္လုိက္၊ လက္လုိက္၊ မဋိပကၡမ်ားႏွင့္ အေရာေရာအေထြးေထြး၊ ဘာရယ္လုိ ့ပီပီသသ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္။

အာရံုေထြျပား
စိတ္ရထားလွ်င္
အျပင္ ႏွင္လ်က္
ျမစ္ျပင္လိႈင္းၾကား
ကမ္းပါးနက္ေစာက္
ထက္ေအာက္ေျဗာင္းဆန္
ေမွာက္လွန္ရႈပ္ေထြး
အေတြးမျပတ္၊ စိတ္မျပတ္ႏွင့္....

က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ထံမွ စာေရာက္လာၿပီး စာကိုေဖာက္ဖတ္ၿပီးသည္အထိ ဘာမွ် ေရရာမႈမရွိေသး။
ေ၀့ စာကို ေဖာက္ဖတ္လုိက္သည့္ ညေနကလည္း ကုိခင္ထြန္း စာကို ေဖာက္ဖတ္လိုက္သည့္ စာပဲြ၌ ထို္င္လ်က္ပင္။ ညေနသည္ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့၏။ အရာရာသည္ ေျခာက္ခန္း ႏြမ္းေရာ္ေနခဲ့လ်က္ပင္။
ေ၀သည္ ဤစာကေလးတေစာင္ကုိ ႀကိဳးပမ္းေရးရေပသည္ဟူ၍ကား ေတြးေနခဲ့မိသည္။ ေ၀သည္ စာကုိ မေရးတတ္ ေရးတတ္ႏွင့္ ေရးလုိက္၏။ ခဲတံကုိ ေၾကာက္ေၾကာက္ ရြ့ ံရြ ံ့ကိုင္ရဟန္ျဖင့္ စာလုံးကေလးမ်ားသည္ မညီမညာ တြန္ ့ေန၏။ ၀စၥေပါက္မ်ားကို ထည့္ခ်င္သည့္ေနရာ ထည့္လုိက္၏။

ကို္ကုိ
ကုိးရက္ေန ့လာႀကိဳ ့ေနာ္၊ ကုိကို လာမႀကိဳ ့ရင္ ငိုမွာဘဲ၊ စာေတြ ေရးစရာ အမ်ားႀကီး၊ ခင္ေ၀ မေရးတတ္ဖူး၊ သူမ်ားေတြလဲ ေရးမခိုင္းခ်င္ဘူး။

“ကိုးရက္ေန ့ဆုိတာ မနက္ျဖန္ဘဲ”
မနက္ျဖန္ ရထားျဖင့္ ေ၀ပါလာေတာ့မည္။ ေ၀ ့ကိုသြားမႀကိဳဘဲ ေနလိုက္မလား။ ေ၀့ ကိုစြန္ ့ပစ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားႏွင့္မလား။ ေ၀ႏွင့္ သြားၿပီး ေတြ ့ဆုံလုိက္ရမလား။
ေ၀ ့စာႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ္သည္ မိမိႏွင့္ မပတ္သက္သလိုပင္။ ေ၀သည္လည္း က်ေနာ္ႏွင့္မပတ္သက္ဟုပင္ စိတ္၌ ခံစားေနရျပန္သည္။ ေ၀ ့ကို က်ေနာ္မပုိင္ဆုိင္။ လူတေယာက္က လူတေယာက္ကုိ ပိုင္ဆုိင္လိုျခင္းသည္ တရား နည္းလမ္းလည္းမက်။ စင္စစ္ တြင္ကား အိမ္ေထာင္က်သည္ ဆိုသည္မွာလည္း ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ကေလး။ အိမ္ေထာင္တခုၿပိဳ ့ကဲြ သြားသည္ ဆိုသည္မွာလည္း ျဖစ္ရိုး ျဖစ္စဥ္ကေလး။ ဘ၀သည္ပင္ သခၤါရေပတကား။
က်ေနာ့္ စိတ္မ်ားကား ထုန္ထုိင္းကာ ၿငိမ္သက္ ေနၾကေပသည္။ ညအိပ္ရာထဲတြင္ ေ၀ေရာက္လာမည္ကို ေတြးေနမိေသာ္လည္း စိတ္၌ မည္သို ့မွ် မခံစားရေတာ့ျပန္ေပ။

ေနာက္ေန ့ညေနတြင္ ေ၀ ့ကုိသြားႀကိဳမည္ဟုမဆုံးျဖတ္ဘဲႏွင့္ တစုံတရာရာက ႀကိဳးဆြဲသျဖင့္ ကေနရသလိုပင္ က်ေနာ္သည္ ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေသာ ႏွလုံးသားျဖင့္ ဘူတာသို ့ ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။
ဘူတာရုံတြင္လည္း ေ၀သြား စဥ္က ေ၀ ့ကို လိုက္အပို ့က်ေနာ္တုိ ့ထုိင္ခဲ့ေသာ ဘန္ဒါပင္ ေအာက္ စႀကၤ အလြန္ခုံတန္းလ်ားေပၚ တေယာက္ထီးတည္းထုိင္မိျပန္သည္။
ေ၀သြားစဥ္က ရြက္၀ါမ်ား တသဲသဲေၾကြေနခဲ့ေသာ ဘန္ဒါပင္သည္ ေ၀ ့ကုိက်ေနာ္ ႀကိဳေနသည့္ ညေနတြင္ကား ရြက္ႏုစိမ္းကေလးမ်ား ေ၀ေနသည္။

ေ၀၏အသြားအျပန္ၾကား၌ အခ်ိန္ မ်ားသည္ သူ ့အကန္ ့ႏွင့္သူ ျခားခဲ့ေလၿပီဟု က်ေနာ္ေတြးမိျပန္သည္။
ေ၀သြားစဥ္က ေႏြးဦးေရာက္စ၊ ယခုကား ေႏြသည္လည္း ရင့္ေရာ္ေညာင္းကာ ပူျပင္းလာေနေပၿပီ။
ဆည္းဆာတိမ္မ်ားသည္လည္း ပုိ၍ ေတာက္ေန၏၊ အေရွ ့ဘက္ေ၀းေ၀းမွ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကားမိႈင္းဆုိ ့ေနျမဲပင္။
ခုအခ်ိန္၌ ဤေတာင္တန္းႀကီးမ်ားေပၚသို ့ေ၀စီးလာမည့္ ရထားေရာက္လာေနေလာက္ၿပီ။
ဘူတာရံုဘက္မွ “ရထားနာရီ၀က္ ေနာက္က်တယ္”ဟူ၍ေျပာသံကုိ အမွတ္မထင္ၾကားမိသည္။
အခ်ိန္အတန္ၾကာ သြားၿပီး “ရထားလာေနၿပီ” ဟူ၍ လူတေယာက္ေယာက္က ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေျပာသံ ကိုလည္းက်ေနာ္သည္ အမွတ္မထင္ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ေ၀က်ေနာ္ ့ကမာၻကေလးသို ့ျပန္လာရာ၌ စီးနင္းလာခဲ့ေသာ ရထားသည္ အေ၀းေတာင္ကုန္းေကြ ့မ်ားၾကားမွ ေပၚလာေလသည္။
ရထားေခါင္းကုိ ေ၀းေ၀းတြင္ လွမ္းျမင္ရသည္။ ရထားသည္ မီးခုိးတန္းရွည္ႀကီးကိုမႈတ္ထုတ္လုိက္၏။ ႏႈတ္ဆက္သံရွည္ ဥၾသကို အေ၀းကတည္းက ဆဲြလာသည္။
ဘူတာရုံ၌ ခရီးသည္မ်ား ခရီးႀကိဳမ်ားသည္ ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားသြား၏။ စႀကၤ ံတြင္ ဘူတာ အလုပ္သမား မ်ားသည္ကုန္တင္ကုန္ခ် လွည္္းမ်ားကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း တြန္းသြားၾက၏။ က်ေနာ္လည္း စႀကၤ ံသို ့ေလွ်ာက္သြားၿပီး စႀကၤ ံေရွ ့တြင္ ရပ္တန္ ့လုိက္ေလသည္။

က်ေနာ္သည္ ေ၀ ့ကုိေတြ ့ရန္ စိတ္အားမသန္မိဘဲ ေ၀ႏွင့္ေတြ ့လွ်င္ဘယ္လုိ ႏႈတ္ဆက္ ေခၚေျပာရမည္ကုိသာ စဥ္းစားေနခဲ့သည္။ ေ၀ ့ကုိၿပံဳးျပလုိက္မည္ဟု ေတြးေတာ ထားလို္က္၏။
ရုပ္ရွင္ျပဇာတ္မ်ားထဲတြင္ သရုပ္ေဆာင္ ၾကသလုိေပါ့၊ ဒါသည္ၿပံဳးေနရမည့္အခန္းေပတကား။ ၿပံဳးရာ၌ မ်က္ႏွာ အေၾကာမ်ားတင္းမေနေစရန္ အေရးႀကီးသည္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ကိုခင္ထြနး္စာကိုစိတ္ထဲမွ ေဖ်ာက္ထားႏုိင္ရန္သည္ အေရး အႀကီးဆုံး။

ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကုိ သူဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့သလို ဟန္ေဆာင္ကာဖုံုးကြယ္လ်က္ ဆက္ဆံေတာ့မည္။ ထုိသို ့ ဆက္ဆံသည္ကုိ က်ေနာ္ကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားရမည္။
ထုိ ့ေနာက္ ေရွ ့ဆက္၍ မည္သို ့ျဖစ္ပ်က္ၾကဦးမည္ကိုမည္သူမွ်ႀကိဳတင္၍ သိထားႏုိင္မည္မဟုတ္။ ထိုအရာမ်ားကားကံတရား အတုိင္းသာ ျဖစ္ေပၚလာရေပေတာ့မည္။

ရထားသည္ ဘူတာေရွ ့စႀကၤ ံတြင္ညင္သာစြာ ထုိးရပ္လုိက္၏။ဆူညံ့လႈပ္ရွားသံ၊ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏႈတ္ဆက္ၾက၍ ပစၥည္းပစၥယခ်သံ၊ စကားေအာ္ေျပာသံ၊ ျမင္းလွည္းသမားမ်ား၏ ခရီးသည္ေခၚသံ။ ဘူတာေရွ ့၌ လူအုပ္ႀကီးသည္ လိႈင္းလုံးႀကီးျဖစ္ သြားကာ လႈပ္ရွားေန၏။
ေ၀ ့ကိုလွမ္းျမင္ရေလသည္။
ေ၀သည္ အလယ္တဲြတြင္ ျပတင္းတခုမွ ကုိယ္တပုိင္းထြက္ျပေနသည္။ ေ၀၏ က်စ္ၿမီးထုံးဆံပင္သည္ရင္အုံ ့ေပၚ၌ ၀ဲေန၏။ ေ၀၏ အကၤ်ီအနီသည္ ေတာက္ေန၏။ ေ၀့ မ်က္လုံးသည္ လူအုပ္ႀကီး အႏွံ ့အျပားကုိ ေရွာက္ၾကည့္ေန၏။
သူက က်ေနာ့္ကုိ မျမင္ေသးမီ က်ေနာ္သည္ သူ ့ကိုၾကည့္ေငးေနမိ၏။ သူတကယ္ျပန္လာၿပီဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးေနမိျပန္သည္။

ဤညေနမွာ က်ေနာ့္ အတြက္ အိပ္္မက္တခုလုိပင္။ သူ ့ကုိတကယ္ျမင္ေတြ ့ေနရသည္မွာလည္း အိပ္မက္ထဲ၌ ေတြ ့ေနရသလို ထင္မိျပန္သည္။ သူက်ေနာ့္ကုိ ျမင္လွ်င္ ျမင္ျခင္း က်ေနာ္ၿပံဳးျပလုိက္ရမည္ဟု အေစာက အေတြးမ်ား ျပန္ေပၚလာျပန္သည္။

က်ေနာ္သည္ သူ ့တဲြဘက္သို ့သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ သြားကာ ျပတင္းေဘာင္ ေအာက္ဖက္တြင္ ရပ္လိုက္ေလသည္။ က်ေနာ္သူ ့ကိုၿပံဳးျပလုိက္သည္ ထင္သည္။
သူသည္ ၿပံဳးလုိက္ကာ၊ ပါးကေလး ခြက္သြားသည္ အထိၿပံဳးလုိက္ကာ သူ ့အထုပ္အပိုးမ်ားကုိ သြက္လက္စြာ ခ်ေပးသည္။ သူသည္ျပတင္း၀မွပင္ လႊားကနဲခုန္ခ်လုိက္၏။ ေအာက္သို ့ေရာက္လွ်င္ သူ ့ပစၥည္းမ်ားကို ကမန္းကတမ္း ေကာက္ထည့္သည္။

“ကုိကိုစာရတယ္မို ့လား၊ ကိုကိုတုိ ့မ်ား ေနရက္တယ္၊ သူ ့စာရမွ ျပန္လာရမယ္ဆုိရင္ ဒီတသက္္္ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးကုိ ျပန္လာရေတာ့မွာ မဟုတ္ဖူး၊ သိပ္ရက္စက္တယ္”

သူကတတြက္တြက္ေျပာကာ က်ေနာ္လည္း ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးၿပံဳးသည္၊ က်ေနာ္သည္သူ ့ကိုစကား ျပန္မေျပာမိ။ ေျပာရန္စကားစသည္လည္းမရွိ။

က်ေနာ္တုိ ့သည္ ျမင္းလွည္းတစီးေပၚတြင္ ထုိင္ကာ အတူတကြ ျပန္လာခဲ့ၾကျပန္ေလၿပီ။
ဤညေနတြင္ ေ၀ ့ကုိႀကိဳၿပီး ျမင္းလွည္းေပၚ၌ ေ၀ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ ့အတူထုိင္လာခဲ့ၾကပုံကို ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ အျဖစ္ျဖင့္ေရးခ်ယ္လွ်င္ လြင္ေနေသာ ေဆးေရာင္မ်ားျဖင့္ ျခယ္မႈန္း၍ရမည္မဟုတ္။ ညိဳ ့မိႈင္းမိႈင္း ညစ္ထုိင္းထုိင္း အေရာင္မ်ားကို ထူထပ္စြာသံုးကာ မပီမသစုတ္ခ်က္မႈန္းရလိမ့္မည္ ထင္သည္။

ေ၀သည္ က်ေနာ္ ့အနား၌ ယွဥ္လ်က္ရွိပါ၏။ ေ၀၏တပ္မက္္ဖြယ္ရာ ကုိယ္လုံးကေလးသည္လည္းက်ေနာ့္ ကုိပူးကပ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ေ၀ ့လက္ကေလးတဖက္က က်ေနာ့္ ေပါင္ေပၚသို ့တင္ထားသည္။ ျမင္းလွည္း ခ်ိဳင့္ခြက္ထဲက်လွ်င္ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ဖက္သုိ ့ယိမ္းလာသည္။
ထုိသုိ ့ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလံုးသားမ်ားကား ေအးစက္ ၿငိမ္သက္ေနလ်က္အပင္။
လမ္းတြင္ ေ၀သည္ ယခင္ကာလမ်ားက အတုိင္းအပင္ အေျပာမပ်က္၊ အရယ္မပ်က္၊ ပုံစံမေျပာင္း၊ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကိုယခင္ကလုိပင္ ယူဆေနခဲ့၏။ ေ၀ႏွင့္က်ေနာ္တုိ ့စိတ္ႏွလံုးသားခ်င္း ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကၿပီကို သိေသးဟန္လည္းမတူ။

ျမင္းလွည္း ေစ်းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ေစ်းထဲ၌ ေ၀ သ၀န္တုိၿပီး ေက်ာင္းဆရာမေလးတဦးကို ေစာ္ကားခဲ့ပုံ သတိရလာျပန္သည္။
ေ၀သည္လည္း ထုိအျဖစ္ကို သတိရသြားဟန္တူ၏။
ေ၀သည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ̒ ကိုကို ဟိုဆရာမေလးကိုသြားျပီးေခ်ာ့ေနသလား ̓ ဟု ေမးေန၏။
ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ထံမွ စာမ်ားကို ေမွ်ာ္ ေန ပုံ လည္းေျပာသည္။ ဤမွ် ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာပါလ်က္ သူ ့ထံသို ့ စာတေစာင္ေတာင္ ေရးေဖာ္မရဟု က်ေနာ့္ ကို အျပစ္မ်ားစြာတင္သည္။ က်ေနာ့္ ကို ဆရာမေလးႏွင့္ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ထုေခ်ခုိင္းျပန္သည္။
က်ေနာ္လည္း နာက်င္စြာျဖင့္ တခ်က္ “ဟက္” ကနဲ ရယ္လုိက္မိေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ သည္ သူ ့ကို တခြန္းမွ်မေျပာ။ သူ ဘာေၾကာင့္ ငါးရက္္ဆုိၿပီး တလခဲြၾကာေနရသည္ကိုလည္း က်ေနာ္သည္ မေမး။ က်ေနာ့္ အတြက္ကား ေမးရန္လည္း မလုိအပ္ဟုယုံၾကည္သည္။
က်ေနာ့္သည္ သူ ့ကိုျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ႏွာကို တဖက္သိုု ့လွည့္လုိက္ေလသည္။ ေတာင္ကုန္းမ်ားတဖက္ရွိ ရစ္ေခြေခ်ာင္း တ၀ုိက္တြင္ ညိဳ ့ပ်ေနသည္မွာ စိတ္မၾကည္လင္စရာ ျမင္ကြင္းႀကီးဟု စိတ္၌ ထင္ေနျပန္သည္။ အေနာက္ဖက္၌ ညေနဆည္းဆာတိမ္ေတာင္ပုံသည္ လည္း အနီေရာင္ လြန္ကဲကာ အပူေရာင္မ်ားခ်ည္း လႊမ္းေန၏။ ျမင္ရသည္တုိ ့မွာ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ဟူ၍လည္းမရွိ။
သူသည္ က်ေနာ့္ေက်ာကို ရုတ္တရက္ ထုလို္က္ေလသည္။ က်ေနာ့္ ပုခံုးကို ဆြဲလွည့္လုိက္၏။
က်ေနာ္ကား ၿပံဳးလ်က္သားႏွင့္ပင္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနျပန္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။

“ကုိက္ုိ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္” ဟု သူက အဆက္မျပတ္ေမးသည္။
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
“မဟုတ္ဖူး ျဖစ္ေနပါတယ္”
“တကယ္ပါ ေ၀ရယ္ ကုိ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
“မဟုတ္ဖူး ျဖစ္တယ္ ျဖစ္တယ္၊ ခု အထိေလ ကိုကုိက ခင္ေ၀ ငါးရက္ဆုိပီးသြားတာ ဘာျပဳလုိ ့ ဒါေလာက္ ၾကာရတာလဲလုိ ့မေမးေသးဘူး၊ ကိုကို အဲဒါကို မေက်နပ္တာမႈတ္လားဟင္”
“အိုေက်နပ္ပါတယ္၊ မိဖဆီ သြားတာဘဲ ေ၀ အေပ်ာ္သြားတာမွ မဟုတ္ဘဲကြယ္၊ ပီးေတာ့ ကုိကလဲကိုလိုက္မလာ ႏုိင္ခဲ့တာ ေ၀ ့က္ို ေ၀ဘယ္လုိ ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္ ရမလဲလုိ ့စဥ္းစားေနတာပါ”
“ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိကုိ လိမ္တာပါ၊ ကုိကို တခုခုျဖစ္ေနပါတယ္၊ ခင္ေ၀ သိတယ္ေနာ္”

သူ ့မ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပံဳးရိပ္မ်ားသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမိွန္လုိက္လာေနသည္။ သူ ့မ်က္လုံးအိမ္မူ မ်က္ရည္မ်ား တစတစ ၀ဲလာေနသည္။

ထုိမ်က္ရည္မ်ားကို တကယ္ ၀မ္းနည္း၍ ၀ဲလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားဟု က်ေနာ္သည္ မယုံၾကည္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
က်ေနာ္သည္ မိမိ၏စိတ္ႏွလံုးသားကို ျပန္၍ စစ္ေဆးၾကည့္ေနမိ၏။ က်ေနာ္သည္ ခုအခ်ိန္မွ ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္း သြားၿပီလား၊ က်ေနာ္ ့ရင္ထဲမွ အစုိင္အခဲမ်ား ေၾကမြကုန္ၾကၿပီလား။
ဤ အစိုုင္အခဲမ်ားကား ပုိ၍ ႀကီးမားလာေနသည္ဟု ထင္ရေလသည္။ ပို၍ မို ့ေမာက္ျမင့္တက္လာ၏။ သူလိမ္ႏုိင္သမွ် လိမ္ပါေစဟု စိတ္ျဖင့္ ေျပာေနမိေလသည္။

“ ငိုျပလုိက္အုံးေလ” ဟု စိတ္က ေျပာေနမိျပန္သည္။

“ကုိကုိ ခင္ေ၀့ ကုိ စိ္တ္ဆိုးေနတာလားဟင္” ဟု သူသည္ ေမးေန၏။

သူသည္ သူ ့လက္တဖက္ျဖင့္ က်ေနာ္ ့လက္ကုိ တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ သူ ့ လက္မ်ားၾကမ္းေထာ္လာသည္ကုိ သတိထားလုိက္မိေလသည္။ သူသည္ ဤရက္မ်ား အတြင္း၌ စပါးစက္ထဲတြင္ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္လာခဲ့သည္ကုိ သူက ထုတ္မေျပာဘဲႏွင့္ က်ေနာ္ သိေနမိ၏။
လက္ကေလးကုိ အမွတ္မထင္ ဆုပ္ကုိင္ေနမိစဥ္၌ က်ေနာ္သည္ သူ စပါးစက္ထဲတြင္ ေနပူပူ၌ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနပုံကုိ စိတ္ကူးပုံ ဖမ္းေနမိျပန္သည္။

သူသည္ ထမီကုိ ေျခသလုံးသားေပၚေအာင္ ၀တ္ထား၏။ စပါးေတာင္းကုိ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီးေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ ့နဖူးမွ ေခၽြးမ်ား စီးက်လာၾကသည္။ သူ ့မ်က္လုံးထဲသို ့ ေခၽြးမ်ား စီး၀င္ေနသည္။ သူသည္ မ်က္ေတာင္မ်ားကုိ သုတ္သုတ္ခတ္ၿပီး ေခၽြးမ၀င္ေစရန္ ကာကြယ္သည္။ သူ ့ဆံပင္မ်ားသည္ နဖူးေပၚသို ့၀ဲက်ၿပီး ရႈပ္ေထြးေန၏။ သူ ့ အကၤ်ီေနာက္ေက်ာမွာ ေခၽြးမ်ားနစ္ေနကာ ေက်ႏွင့္ ကပ္ေနသည္။
သူသည္ စက္၀သို ့အ၀င္၌ တာလီစာေရးကုိ လွမ္းၿပီး“ခင္ေ၀ ငါးဆယ့္သုံးေခါက္ေနာ္” ဟု ေအာ္ေျပာသြားသည္။
စက္ထဲတြင္ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္သမမ်ားသည္ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားေန၏။
စက္သံသည္ တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္း ဆူညံေန၏။ ဇလားတြင္ဆန္မ်ား တေ၀ါေ၀ါက်လာေလသည္။
ေကာင္းကင္သို ့စက္ေခါင္းတိုင္မွ မီးခုိးမ်ား လူတက္သြားသည္.။ ေကာင္းကင္တိမ္ႏွင့္ မီးခုိးမ်ားသည္ တြန္ ့လိမ္ေရာရွက္သြား၏။
စက္၀သုိ ့ ေ၀သည္ စပါးေတာငး္ခြံ ခါးေစာင္းတင္ၿပီးအျခား အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္အတူ တုိးထြက္လာသည္။ ေ၀သည္ ေခါင္းမွ ပုဆုိုးစုတ္ကုိ ေျဖယူၿပီး မ်က္ႏွာကုိ သုတ္ေနသည္။

“ခင္ေ၀ စက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေသးတယ္၊ အေမ့အတြက္ ေဆးဘုိး၀ါးခ ေငြမရွိတာနဲ့၊ ကုိကုိ ့ဆီလဲ မမွာခ်င္ဘူး၊ ေငြစုမိေအာင္လုိ ့ေလ၊ ခု လခေကာ စုမိရဲ ့လားကုိကုိ” ဟု ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကို ခပ္တုိးတုိးေမးေန၏။
“စက္ထဲမွာလုပ္ေတာ့ ေကာင္မေတြက ခင္ေ၀့ကုိ လင္ကပစ္လုိက္တယ္လုိ့ ထင္ေနၾကတယ္၊ ဒါနဲ ့ခင္ေ၀လဲ သူတုိ ့နဲ ့အေလာင္းအစားလုပ္တာေပါ့၊ ကုိကုိ္ ေလး ငါးရက္ၾကာရင္ စာလွမ္းေရးရမယ္၊ ခင္ေ၀ စာျပန္မေရးရင္ ဒုိင္းဆုိ ကိုကုိေပါက္ခ်လာရမယ္၊ ဒါနဲ ့အလုပ္လုပ္ရင္း ေန ့တုိင္း ကုိက္ုိ ့ကုိေမွ်ာ္ေနတာ၊ ကိုကုိ ့စာကုိ ေမွ်ာ္ရတာေကာ၊ ကိုကို စာလွမ္းေရးမွာလုိ ့ ခင္ေ၀ယံုတယ္။ ကိုကုိ စာမလာရင္ မျပန္ေတာ့ဘူးလို ့။ ကိုကို ဒီလုိေနရက္မွာ မဟုတ္ဖူးလို ့၊ ေနာက္ေတာ့ ေသမယ့္ကိစၥေတာင္ ခင္ေ၀ မသြားေတာ့ဘူး။ သိပ္ စိတ္ဆင္းရဲရတာဘဲ။ အေမကလဲ မျပန္နဲ ့အုံးလုိ ့တားတားေနတာ။ ကုိကုိကေတာ့ဒီမွာ ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ေလ။ လဲြပါေစ ဖယ္ပါေစ။ တကယ္လုိ ့မ်ားကုိကုိနဲ ့ခင္ေ၀နဲ ့ တကယ္ကဲြၾကလုိ ့ ခင္ေ၀စက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ ၾကမလဲမသိဘူး။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲလုိက္ရမလဲေနာ္”

က်ေနာ္သည္လည္း ေ၀့ လုိပင္ တကယ္လို ့မ်ား ေ၀ႏွင့္က်ေနာ္တုိ ့ကဲြၾကရင္ဟု ေတြးေနျပန္သည္။
အနာဂတ္ကာလကား ေရရာမႈ မရွိႏုိင္ေတာ့ၿပီဟု ေတြးကာ က်ေနာ္သည္ စိတ္ႏွလံုးသား၌ ထိခုိက္ နာက်င္လာမိျပန္သည္။ ကုိခင္ထြန္းႀကီးက ေ၀ အေနအထုိင္ မတတ္သည္ကုိ အထင္မွားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေစဟု က်ေနာ္သည္ က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္း ေနမိ၏။
ေ၀သည္ သူ ့မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကုိ အခါတိုင္းကလုိပင္ ရင္ႏွီးခင္မင္သျဖင့္ ခေလးစိတ္တ၀က္ျဖင့္ မဆင္မျခင္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေ၀့ လက္ကေလးကို ကုိင္ထားရင္း ေ၀ႏွင့္က်ေနာ့္ ၾကား၌အပတ္ပတ္ရစ္ေႏွာင္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမွ်င္မ်ားကိုက်ေနာ္သည္ ေတြ ့ထိေနရ၏။ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားသည္ မိမိ၏ ႏွလုုံးသည္းအိမ္၌ တင္းက်ပ္စြာၿမဲခုိင္စြာ ခ်ည္ေႏွာင္ ထားလ်က္ရွိ၏။
က်ေနာ္သည္ ေ၀့မ်က္ႏွာကေလးကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေနျပန္မိသည္။ က်ေနာ့္အျမင္၌ ေ၀့ မ်က္ႏွာ ကေလးသည္ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္ေနလ်က္ပင္။ မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ မသိနားမလည္ႏုိင္ေသာ ခေလးစိတ္ကေလးျဖင့္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနလ်က္ပင္။

သူကား ဘာမွ်မသိ။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚေနသည္တုိ ့ကိုမသိ။ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးအိမ္၌ နာက်င္ေနသည္ကိုလည္းမသိ။

“ဘာလုိ ့အလုပ္လုပ္ရတာလဲ၊ လူအထင္ ေသးတာေပါ့။ ေငြလိုရင္ မွာလုိက္ဖ့ုိ ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္။ ကုိျဖစ္သလုိရွာေပးမွာေပါ့ ေ၀” ဟု က်ေနာ္သည္လည္း သူ့ ့ ကုိျပန္ေျပာလာခဲ့သည္။

နိဳင္၀ငိးေဆြ

လြမ္းလိုက္ရတာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ”ရာ .....

(က)

႐ုရွားစာေရးဆရာ “အီလ်ာ အာရင္ဘတ္” ဟာ “သူ႕ဘ၀မွာ အနည္းဆံုး (၃)ႀကိမ္ေလာက္အထိ ေသမိန္႕က်ခံထိုက္ တဲ့လူ” လို႕ ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ “အာရင္ဘတ္” ရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္လမ္းအေျပာင္းအလဲေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား။ စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” လည္း အာရင္ဘတ္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးပဲလား။


“ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ ပုံႏွိပ္မေဖာ္ျပရေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုအသစ္တခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္ဖတ္ရဖူးတယ္။ ၁၉၉၂-ခုႏွစ္ထဲမွာ “ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကို က်ေနာ္ေရာက္လာေတာ့ “ႏုိင္၀င္းေဆြ” နဲ႕ က်ေနာ္ျပန္ေတြ႕ရတယ္။ ၁၉၇၇-ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက သူနဲ႕ က်ေနာ္ လူခ်င္းမေတြ႕ခဲ့ရတာ။ ႏွစ္ေပါင္း (၁၅)ႏွစ္ ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ လက္ရိွအေနအထားမွာ ဘ၀ခ်င္းလည္းတူ၊ စာေပ သမားခ်င္းလည္းတူေတာ့ ဟို ... “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” စာအုပ္ထြက္ကာစတုန္းက သူနဲ႕က်ေနာ္ စိတ္၀မ္းကြဲခဲ့ၾကတာေတြက အလိုလို ေမွးမွိန္ကုန္ၾကရေတာ့တာေပါ့။
သူနဲ႕က်ေနာ္ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ သူက “သစၥာ” မဂၢဇင္းကို ဦးစီးၿပီး ထုတ္ေ၀ေနတဲ့အခ်ိန္။ သူ႕မွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အသစ္ေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတဲ့အခ်ိန္။ တေန႕ သူေခတၱ သကၤန္းစီးရဟန္းေဘာင္၀င္ေနတဲ့အခိုက္၊ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကုန္းေတာ္ ေပၚကအဆင္း၊ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာအပိုင္းတစ စာရြက္ကေလးကိုေတြ႕သတဲ့။ ေနာက္တေန႕မွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာတပိုင္းတစ စာရြက္ကေလးကိုျပၿပီး သူ႕ရဲ႕ “သစၥာ” မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာစာတည္း၀င္လုပ္ေပးဖို႕ ေျပာလာေတာ့တာပဲ။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္က “ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကို ေရာက္ကာစ။ ၿပီးေတာ့ သူလို အင္မတန္ထက္ျမက္ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ကိုမွီၿပီး ကိုယ္ေနရာရဖို႕၊ ကိုယ္နာမည္ႀကီးဖို႕လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ေ၀ဖန္သံကိုလည္း မခံႏိုင္လို႕ သူ႕ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို က်ေနာ္ပယ္ခဲ့ပါတယ္။
“ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကို ေရာက္ကာစ “သစၥာ” မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ သူ႕ေဆာင္းပါးေတြ၊ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳတို (၆)ပုဒ္။ ဒါေတြက က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ အငမ္းမရ ဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့။ သူ႕၀တၳဳတိုေလးေတြက သူ႕ရဲ႕ “ပန္ဆန္း”မွာ ေနခဲ့ထုိုင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြကို အေျခခံထားတာျဖစ္ေတာ့၊ သူ႕သမိုင္း သူ႕ျဖတ္သန္းမႈေတြကို အဲဒီ၀တၳဳေတြထဲကပဲ က်ေနာ္က ႏိႈက္ယူခဲ့ရတာပဲ။ သူ႕ရဲ႕ “စပယ္ေတာစံအိမ္” အေၾကာင္း၊ အဲဒီ၀တၳဳတိုေတြထဲကပဲ က်ေနာ္ ထိေတြ႕ခဲ့ရတာပဲ။ ၀မ္းနည္းဖို႕ေကာင္းတာက သူ႕ရဲ႕ အဲဒီ လက္ေရးစာမူ ၀တၳဳတို(၆)ပုဒ္ကို က်ေနာ္က ပထမအႀကမ္းဖ်င္းဖတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ အခ်ိန္ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္မယ္ဆိုၿပီး (သူကလည္း ခဏ ခဏ ျပန္ျပန္ေတာင္းေနလို႕) အဲဒီစာမူေတြ သူ႕ကိုျပန္အပ္လိုက္တာ၊ သူက မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့၊ “ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကလည္း က်ဆံုးလိုက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တခါထပ္ဖတ္ဖို႕ရည္ရြယ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ကူး ပ်က္ခဲ့ရ တာေပါ့။ ပုိဆိုးတာက သူ႕ရဲ႕ အဲဒီပံုမႏွိပ္ရေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုစာမူ (၆)ခုဟာ၊ ကဗ်ာဆရာမ “မိဆူးပြင့္” ဆီမွာလိုလို၊ ကဗ်ာဆရာ “တုိ္က္ေအာင္” ဆီမွာလိုလို၊ သူ႕ဇနီး “ေဒၚဂ်ဳံ” ဆီမွာလိုလိုနဲ႕ အခုထက္ထိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလို သူ႕စာမူေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေတာ့မွ သူ႕တန္ဘိုးကို က်ေနာ္ပိုၿပီး နားလည္မိတယ္။ အဲဒီ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ၀တၳဳတိုစာမူ (၆)ခုဟာ၊ သူ႕ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ “ဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ား” ၀တၳဳတိုေတြထက္ပိုၿပီး ရသေျမာက္တဲ့ စာမူေတြပါ။ ျမန္မာ စာေပနယ္ပယ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွဖယ္လို႕မရတဲ့ အဖိုးတန္ ရသစာမူေတြအျဖစ္ အခိုင္အမာေျပာရဲတဲ့စာမူေတြ။ အခုေတာ့ .. ။
စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” နဲ႕ က်ေနာ္၊ ၿခံစည္း႐ိုးသာျခားတဲ့ ၿခံတခုစီမွာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ၁၉၉၂-၁၉၉၄၊ မာနယ္ပေလာ ... ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕က်ေနာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ထိုင္ၿပီး စကားေျပာခဲ့ရတာေတာ့ နည္းပါတယ္။ သူ႕မွာ တျခားဧည့္သည္ေတြမ်ားတာရယ္၊ ရဟန္းေဘာင္၀င္ၿပီး တရားအားထုတ္တာရယ္၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာေၾကာင့္ သူနဲ႕က်ေနာ္ ၾကမ္းတေျပးထဲထိုင္ၿပီး စကားေျပာရတဲ့အခ်ိန္ နည္းပါးခဲ့ရတာပါ။ ဒီေတာ့ကာ သူဘာေတြစိတ္၀င္စားေနတယ္၊ သူဘာေတြ ေတြးေန တယ္၊ သူဘာေတြ ေရးေနတယ္ဆိုတာ တျခားသူေတြ သိထားသေလာက္ပဲ က်ေနာ္သိခဲ့ရတာပါ။ သူ႕ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနစဲျဖစ္တဲ့ “သံုးဖက္ျမင္စစ္တမ္း”နဲ႕ သူ႕၀တၳဳတို (၆)ပုဒ္ ...။ ဘယ္သူ႕ဆီမွာ လက္၀ယ္ သိမ္းဆီးထားႏုိင္ခဲ့သလဲ။ ဒါေတြဟာ သူ႕အတြက္လည္း အေရးႀကီးသလို တိုင္းျပည္အတြက္၊ စာေပနယ္ပယ္အတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ တန္ဘိုးႀကီးပစၥည္းေတြပါ။
ပထမ ... ဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ဇနီး “ေဒၚဂ်ဳံ” ... ။ “ေဒၚဂ်ဳံ” ဆီမွာမ်ား သူ႕စာေတြ လက္ေရးစာမူေတြ လက္၀ယ္ရိွေနခဲ့ သလား။ “မာနယ္ပေလာ” ကို န၀တစစ္တပ္နဲ႕ ဒီေကဘီေအတပ္ေတြသိမ္းေတာ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” နဲ႕ “ေဒၚဂ်ဳံ” ဟာ၊ မုန္တိုင္းထဲက ေက်းေမာင္ႏွံလို တကြဲတျပားစီျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေနရာဟာ ရက္ပိုင္းအတြင္း လူသူကင္းမဲ့သြားေတာ့မယ့္ “ပေဟလူ” ရြာကေလးမွာပါ။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းပိုင္း ေဒသ အသီးသီးကို ဆက္လက္ထြက္မေျပးႏိုင္ခင္၊ ေခတၱစုေ၀းခဲ့ၾကတဲ့ ရြာကေလးပါ။ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ကို၊ အိမ္တအိမ္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕ခန္း၊ ဘုရားခန္းေရွ႕မွာ တရားထိုင္ေနတာကို က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ထဲမွာ လူေတြ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္၊ လမ္းေပၚမွာလူေတြ အားလံုး ကိုယ့္အပူနဲ႕ကိုယ္။ ဒါဟာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ကို က်ေနာ္ေနာက္ဆံုး သက္ရိွထင္ရွားေတြ႕ခဲ့ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။
ဒိေနာက္ပိုင္း “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ေသဆံုးသြားၿပီလို႕ အခိုင္အမာယူဆရမယ့္သတင္း၊ “ေဒၚဂ်ဳံ” က တဦးတည္းေသာ သားကေလး “ေမာင္ဆန္း” ကို လက္ကဆြဲၿပီး “၀” ေဒသကို ျပန္သြားၿပီဆိုတဲ့သတင္း။ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ စာမူေတြဟာ “ေဒၚဂ်ဳံ” ဆီမွာ လိုလ၊ို ကဗ်ာဆရာ “တုိ္က္ေအာင္” ဆီမွာလိုလိုသတင္းကို က်ေနာ္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ကလည္း ဘ၀ရပ္တည္ေရး တည္ၿငိမ္ ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္းက “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ ရတနာသိုက္စာမူေတြကို စံုစမ္းေနရင္းမွာပဲ ကဗ်ာဆရာ “တို္က္ေအာင္” က၊ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမမွီတဲ့ေနရာတေနရာမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုတည္းသာရိွတဲ့ “ေဒၚဂ်ဳံ” နဲ႕ ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားတုန္း “ေဒၚဂ်ဳံ” ကလည္း ေသဆံုးရျပန္တယ္ (၂၀၀၅-ခု)။ ႀကံရာမရတဲ့အဆံုး ကဗ်ာဆရာမ “မိဆူးပြင့္” ၊ ကဗ်ာဆရာ “ေမာင္လြမ္းဏီ” တို႕ဆီ စံုစမ္း ျပန္ေတာ့ သူတို႕ဆီမွာလည္း သူ႕စာမူေတြမရွိ။ အခုေတာ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ စာမူေတြ အမွန္တကယ္ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကရၿပီလို႕ပဲ ယူဆရပါေတာ့မယ္။

(ခ)

“ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ ၀တၳဳေတြဟာ က်ေနာ့္အဖို႕ေတာ့ တကယ့္ကို ယစ္မူးစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီကေန႕အထိလည္း လူငယ္ လူႀကီး ဘယ္သူ႕ကိုမဆို သူ႕၀တၳဳေတြေပးဖတ္ရ၊ ၫႊန္းရနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ေလးနက္မႈေလ်ာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ဘ၀ကို က်ေနာ္ သိပ္ၿပီး မသိပါဘူး။ သူဘယ္မွာေမြး၊ သူ႕မိဘေတြက ဘယ္သူ၊ သူဘယ္မွာႀကီးျပင္းၿပီး ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာကိုလည္း သူတကာသိသေလာက္ပဲ က်ေနာ္သိခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ “အလြမ္းပံုျပင္” ေတြကေတာ့ တထမ္းႀကီးရိွပါတယ္။ တခါတုန္းကမ်ား... ေဇယ်၀တီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕၊ ဘူတာ႐ံုစႀကၤန္လမ္းေပၚမွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို လက္ၫိႈးထိုးၿပီး “အဲဒါ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ ကြဲသြားတဲ့မိန္းမေပါ့” ဆိုတဲ့ မိ္တ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕စကားက က်ေနာ့္နားထဲမွာ မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ စႀကၤန္လမ္းေပၚမွာ ေတြေတြေလးရပ္ေနတဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕လက္ရိွဘ၀ကို တစိပ္တပိုင္းသိထားတဲ့ က်ေနာ့္မွာ သက္ျပင္းေတြ ခ်ၿပီးရင္းခ်ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးဟာ သူ႕ရဲ႕ “ေႏြတည” ၀တၳဳထဲက “ခင္ေ၀” ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာပ ႏွင္းဆီၿခံေလးထဲ မ်က္ႏွာတၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတဲ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ။ “ပန္ဆန္း” ကို ခ်ီတက္ သြားတဲ့ “ႏိုင္၀င္ေဆြ” ။ “ပန္ဆန္း” မွာလည္း ႏိုင္ငံေရးအယူအဆေပၚမူတည္ၿပီး ေသဒဏ္က်ခံခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ မေရရာတဲ့သတင္း။ ဒိေနာက္ပိုင္း “မာနယ္ပေလာ” ေမွာ္႐ံုေတာကို ဆက္လက္ခ်ီၤတက္ခန္း။ ငယ္စဥ္တုန္းက ဇာတ္ဆရာျဖစ္ခ်င္လြန္းတဲ့ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ အခန္းေတြကလည္း တကယ့္ကို ဇာတ္ဆန္လွပါတယ္။ မာနယ္ပေလာ ေရာက္လို႕ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ စာေပကလပ္ ဒု-ဥကၠဌ။ တဲကေလးတလံုးေဘး၊ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေဘး၊ ျငဳပ္၊ ဗူး၊ ခရမ္းစိုက္ခင္းထဲက ေပါက္တူးကုိင္ၿပီးရပ္ေနတဲ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ... ။
သူနဲ႕ မခြဲခြါခင္က၊ သူနဲ႕က်ေနာ္ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာလို႕ရေသးတဲ့၊ က်န္းမာေရးေကာင္းစဥ္က၊ သူ႕ကို ..၀တၳဳေတြ ကိုပဲ ေစါက္ခ်ၿပီးေရးဖို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္တိုက္တြန္းခဲ့မိတယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ္က စာေရးဆရာတေယာက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူ႕ဆီက “ေရႊဥ” ေတြကိုပဲ က်ေနာ္ေတာင့္တခဲ့တယ္။ သူကလည္း “မဟူရာေမတၱာ” လို၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ေရးမယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပဲ။ ပန္ဆန္းအေတြ႕အႀကံဳအေပၚ အေျခခံမယ္လို႕ ေျပာထားတာပဲ။ “မဟူရာေမတၱာ” မေရးခင္က၊ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ တည္ေဆာက္ယူခဲ့သလို အခုလည္း စိတ္တည္ၿငိမ္မႈတည္ေဆာက္ရဦးမယ္ဆိုၿပီး ရဟန္းေဘာင္၀င္လိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာ ေရးခ်ဳိ႕တဲ့လာလိုက္တာ စစ္ပူတဲ့ အခ်ိန္အထိ။ မာနယ္ပေလာ ရဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္တခြင္တျပင္လံုး လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သံေတြ ဆူညံလာတဲ့အခ်ိန္အထိ။ သူနဲ႕က်ေနာ္ ခြဲခြါလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ အထိ။ လူ႕ဘ၀ကို စြန္႕ခြါသြားရတဲ့ အခ်ိန္အထိ။
က်ေနာ္ သူ႕လို အင္မတန္လက္ရာေျမာက္တဲ့ ၀တၳဳေတြမေရးတတ္ပါဘူး။ ေရးႏို္င္စြမ္းလည္း မရိွသလို၊ ေရးဖို႕အေျခအေန လည္း မရိွတဲ့ဘ၀ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို က်ေနာ္ တခ်ိန္လံုး ႐ူးသြပ္ေနမိေတာ့ သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အလြမ္းစာေလးေတြ မၾကာခဏ ေရးခဲ့တယ္။ အလြမ္းေျပလိုေျပျငားေပါ့။ အခုေတာ့ အလြမ္းမေျပတဲ့အျပင္ အလြမ္းပင္ေတြပဲ ထပ္ထပ္ၿပီး ေပါက္ေနေတာ့တာပဲ “ႏိုင္၀င္းေဆြ”ေရ ... ။


( ၁၉၉၅ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ ေန႕ရက္မ်ားအတြင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီလို႕ ယူဆရတဲ့ စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” (၁၃)ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ )

( ဒီေဆာင္းပါးက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ထဲ မဇ််ိမ နဲ ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ တင္ခဲ့ျပီးတဲ့စာမူပါ။နိဳင္၀င္းေဆြ ရဲ့ ေႏြတည ကို တင္ဆက္ေနတုန္း
သူ ့ကို သတိရဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ျပန္လည္ တင္လိုက္တာပါ။ ထိပ္မွာတင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုကေတာ့ မာနယ္ပေလာ၊ဆရာနိုဳင္၀င္းေဆြ
ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးနဲ ့အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ လမ္းဆံုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္း ဆိုင္းပုဒ္ကေလးျဖစ္ပါတယ္၊အလြမ္းေျပအေနနဲ ့
ေဖၚျပေပးလိုက္တာပါ။)

ျငိမ္းေ၀