ဥေရာပမဲဇာ အခန္း [ ၂ ]

ဆန္စက္အလုပ္သမေလး ခင္ေ၀၊ ေရသူမေက်ာက္ရုပ္ႏွင့္ ေမွာ္၀င္ဆည္းဆာ [ ၅ ]

ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ ေခတၱထို္င္ေစာင့္ရသည့္အခန္း ( Departure Lounge ) ထဲတြင္ ခရီးသည္ (၄)ဦးသာရိွသည္္။ ဥေရာပတိုက္ကို ေရာက္လာလို ့အေအးဓါတ္ပုိလာၿပီလားဟု စိတ္ထဲကထင္မိသည္။ သို ့ေသာ္ အေႏြးဓါတ္ေပးထားသည့္အခန္း ျဖစ္သျဖင့္ ေနလို ့ထုိင္လို ့ေကာင္းပါသည္။
ကုိပင္ေဟဂင္ေလဆိပ္ ဂိတ္နံပါတ္(၁၁)ထဲက မွန္ကာႀကီးႏွင့္ အနီးဆုံးထုိင္ခံုတြင္ က်ေနာ္သြားထုိင္လိုက္သည္။ ေလယာဥ္ ကြင္းထဲ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ ေလယာဥ္တခ်ဳိ ့ႏွင့္ ကုန္တင္ကားငယ္တခ်ဳိ ့ေရွ ့တုိးေနာက္ငင္လုပ္ေနၾက၏။ က်ေနာ္က ေအာ္စလုိသို ့ေလယာဥ္ထြက္ရန္ တနာရီေက်ာ္ခန္ ့ ထုိင္ေစာင့္ရဦးမည္။


လက္ဆဲြေသတၱာငယ္ထဲက “ ေႏြတည ” ၀တၳဳစာအုပ္ကုိ ထုတ္လိုက္သည္။ စာအုပ္ကုိလွပ္ၿပီး က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္တခုလုံး အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ ေျဖေလွ်ာ့ခ်ေနမိသည္။ ကမၻာ့၀န္ရုိးစြန္းႏွင့္ အနီးဆုံးတိုင္းျပည္တခုသုိ ့တဦးတည္းခရီးထြက္လာသူ၏ ရင္ခုန္သံကို က်ေနာ္ျပန္ၾကားေနရသည္။ ဒီၾကားထဲ “ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနခ်င္တယ္ ” သီခ်င္းထဲက “ ေနမျမင္၊ ေရအစဥ္ခဲ၊ ေျမာက္၀င္ရုိးစြန္းကိုပဲေခၚေခၚ ေပ်ာ္ပါမယ္၊ သဲသဲမဲမဲဇြဲနဲ ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္ ” ဆုိတဲ့မာမာေအးရဲ ့သီးခ်င္းကုိ ခပ္တုိးတုိးၾကားေနမိျပန္သည္။ “ ေႏြတည ” စာအုပ္ကုိကုိင္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ေလးကန္ထုိင္းမူိင္းလာေနျပန္သည္။ “ ေအာ္----အခုဆိုရင္ “ ေႏြတည ” ကုိ ဖန္တီးခဲ့သူႏုိင္၀င္းေဆြတေယာက္ ဘယ္ဆီကုိေရာက္လို ့ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္ ” ဟုေတြးကာ ပင့္သက္ခ်ေနမိသည္။
ႏုိင္၀င္းေဆြ၏ “ေႏြတည ” ၀တၱဳကုိက်ေနာ္ဖတ္ၿပီးခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။“ ေႏြတည ” တင္မဟုတ္။ သူေရးဖြဲ ့ခဲ့သမွ်လုံးခ်င္းစာအုပ္အားလုံး တအုပ္မက်န္က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ ့စာအုပ္ကုိတႀကိမ္မက အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိကုိယ္မိမိ အထီးက်န္ဆန္လွသည္ဟုယူဆခံစားရသည့္အခ်ိန္တိုင္း ေႏြတည ကို က်ေနာ္သတိရေနတတ္သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ရယ္ေတာ့မသိ၊ ယခုလည္း “ေႏြတည ” ကုိ က်ေနာ္ဖတ္ရဦးေတာ့မည္။ အမွန္စင္စစ္ မိမိအဖုိ ့နယ္စပ္ေဒသသုိ ့ ထြက္ခြာလာဖုိ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ခဲ့သည္မွာလည္း မာနယ္ပေလာတြင္ စာေရးဆရာႏုိင္၀င္းေဆြ ေရာက္ေနသည့္ကိစၥႏွင့္ဆက္စပ္လွ်က္ရွိပါသည္။
နယ္စပ္ေဒသသုိ ့ထြက္လာဖုိ ့ ခ်ီတုံခ်ျဖစ္ေနစဥ္ က်ေနာ္ထံစာတေစာင္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ေတာင္ငူၿမိဳ ့မွ စာေပ၀ါသနာရွင္ လူငယ္တဦးေရးလုိက္သည့္စာျဖစ္သည္။ ႏုိင္၀င္းေဆြတေယာက္ မာနယ္ပေလာတြင္ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း သတင္းစာထဲ တြင္ ပါရိွလာသည္ကို သတင္းပါးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ကစာရရခ်င္း ေတာင္ငူၿမိဳ ့ေပၚ က် ေနာ္တက္လာခဲ့သည္။ “ ႏိုင္၀င္းေဆြ လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းအထိမ္းအမွတ္ စကား၀ိုင္း ” တခုလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာ ေကတုဘုန္းေမာ္ (ကြယ္လြန္) က အဓိက စီစဥ္သူ။ အထက္တန္းျပဆရာမ (၂)ဦး၊ ကဗ်ာဆရာ(၃) ဦး။ က်ေနာ္တို ့စကား၀ိုင္းတြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြ၏ “ ေႏြတည” ၀တၱဳကုိ အမ်ားဆုံး ေျပာၾကေဆြးေႏြးၾကရ၏။ ႏုိင္၀င္းေဆြသည္ စကားေျပဘုရား။ ႏိုင္၀င္းေဆြသည္ မာက္စ္၀ါဒီ။ ႏိုင္၀င္းေဆြ၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မွူလမ္းေၾကာင္းကုိသူေရးခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကုိတန္းစီကာ က်ေနာ္တို ့ေလ့လာၾကသ ည္။ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ေလးနက္ၾကသည္။ နယ္စပ္ေဒသသို ့သြားသင္ ့မသြားသင့္ ေတြေ၀လ်က္ရွိသူက်ေနာ့ကို ႏိုင္၀င္းေဆြ၏ သ တင္းက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ဖို ့ တြန္းပုိ ့လုိက္၏။ သုိ ့ႏွင့္ပင္ မာနယ္ပေလာသို ့ က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
မာနယ္ပေလာ တြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြႏွင့္ က်ေနာ္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေတြ ့ခြင့္၊ စကားေျပာခြင့္မရခဲ့ပါ။ႏွစ္ဦးခ်င္းေတြ ့သည္ ့အခ်ိန္မ်ားမွာလည္း ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ကာလမ်ားက သူႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ဆက္ဆံေရးကိစၥမ်ားကုိသာ ေျပာျဖစ္ဆုိျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ ့ၿပီး(၆) လ ခန္ ့အၾကာတြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြတေယာက္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ ့တဲ့လာခဲ့၏။ ထုိစဥ္မွစကာ သူသည္ နဂိုလူေကာင္းဘ၀သုိ ့ ျပန္ေရာက္မ လာႏုိင္ခဲ့ေတာ့။ မာနယ္ပေလာ ေန၀င္ခ်ိန္တြင္မွူ ႏိုင္၀င္းေဆြသည္ ထုိင္းႏိုင္ငံဘက္ကမ္း ပေဟလူရြာထိ လိုက္ပါလာႏိုင္ေသး၏။ ပေဟလူရြာတြင္ ႏိုင္၀င္းေဆြ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းၾကား၍ သူု့့ ့ကုိက်ေနာ္သြားေတြ ့သည္။ သူသည္က်ေနာ့္ကိုပင္ လက္ခံစကားေျပာ ႏုိင္စြမ္းမရိွေတာ့။ သူေခတၱတည္းခိုေနေသာ အိမ္၏ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ တရားထုိင္ေနေလသည္။ သူ ့ကို က်ေနာ္က ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ ့ ႀကိဳးစားေတာ့ က်ေနာ့္ကိုရန္သူတေယာက္ပမာ စိ္တ္္ဆိုးမာန္ဆုိးႏွင့္ တားျမစ္ခဲ့၏။ ထုိ ့ေၾကာင့္ဓါတ္ပုံမရုိက္ခဲ့ရ။ ပေဟလူရြာမွာ န၀တ တပ္မ်ား၏ လက္နက္ႀကီး တကမ္းအကြာတြင္သာရွိသည္။ က်ေနာ္က မာနယ္ပေလာ၏ေနာက္ဆုံး အေျခအေနကုိ DVB သို ့သတင္းပို ့ ႏုိင္ေရး အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့၏။ ေရႊပဟုိရ္စည္စတူဒီယိုပစၥည္းမ်ား၊ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ တာ၀န္္က်ရာ ေနရာသို ့ေဘးမသီရန္မခ ေရႊ ့ေျပာင္းႏိုင္ေရး လုံးပမ္းေနရ၏ ။ ထို ့ေၾကာင့္ ႏုိင္၀င္းေဆြကုိ က်ေနာ္ခြဲခဲ့ရသည္။ ႏုိင္၀င္းေဆြကို မကူညီႏိုင္ခဲ့။
“ ေႏြတည ” ၀တၳဳကုိ ေရးဖဲြ ့သူ စာေရးဆရာ “ ႏိုင္၀င္ေဆြ ” အၾကာင္း က်ေနာ္ေတြးေနစဥ္ ခန္းမႀကီးထဲ၌ ခရီးသည္ (၃၀) ခန္ ့ ေရာက္ရွိလာၾက ၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ “ ေႏြတည ” ၀တၱဳကုိ ဆက္ဖတ္သည္။ ၀တၱဳထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္ ဆန္စက္အလုပ္သမေလး ခင္ေ၀သည္ အငယ္တန္းေတာအုပ္ကေလး ေမာင္ကိုကုိ၏ေနာက္သို ့ ခုိးရာလုိက္ခဲ့၏။ ဓါတ္မီးတိုင္အလင္းေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္ေဘာ လုံးကြင္း မုိးေရစပ္စပ္တြင္ ခင္ေ၀သည္ ဂ်ပန္္ဖိနပ္ေဟာင္းကေလးကုိစီးထားေလသည္။ သူတုိ ့ႏွစ္ဦး ေဘာလုံးကြင္းျပင္ႀကီးေပၚတြင္ တင္ေနသည္ ့ရႊြံ ့ဗြက္ေရအုိင္မ်ားကို နင္းေလွ်ာက္လာေနၾကေလသည္။

(ဒီေဆာင္းပါးက ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အတြင္းတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးပါ။ လူ ့ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ထုတ္ေ၀တဲ့ ေရစီးသံဂ်ာနယ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ဥေရာပခရီးသြားအခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြထဲက ေဆာင္းပါးတပုဒ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ နိဳင္၀င္းေဆြ နဲ ့ပါတ္သက္ျပီး က်ေနာ္သြားေလရာ သယ္ေဆာင္သြားေလ့ရွိတဲ့ ေႏြတည ၀တၳဳ ကို ဒီေဆာင္းပါးမွာ က်ေနာ္ထည့္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေႏြတည၀တၳဳတင္ဆက္ေနတုန္း နိဳင္၀င္းေဆြနဲ ့ပါတ္သက္ျပီး က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေတြကို အခုလိုပဲ အခါအားေလ်ာ္စြာ ထည့္သြင္းေဖၚျပသြား ပါဦးမယ္။)

(ထိပ္မွာတင္ထားတဲ့ လက္ေရးစာမူဟာ ဆရာနိဳင္၀င္းေဆြ စိတ္က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့ယြင္းေနခ်ိန္ ေရးခဲ့တဲ့ လက္ေရးစာမူျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အမွတ္တရ သိမ္းထားခဲ့မိပါတယ္။ )

ျငိမ္းေ၀