ျငိမ္းေ၀: မွန္ကြဲေလးတခ်ပ္

January 01, 2010

မွန္ကြဲေလးတခ်ပ္

(၁)

ဟီးထိုးထ ေတာင္ၾကားထဲတြင္ ေနေရာင္ျခည္မွာ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေနသည္။ လွည္းတစီးသာသာအက်ယ္ ေတာင္ၾကားလမ္းကေလးမွာေနေရာင္ေအာက္၌ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ၾကည္လင္ခ်ိဳျမသည့္ ေက်းငွက္သံမ်ားကို က်ေနာ္နားေထာင္ေနမိသည္။ လွပသည့္ေနေရာင္ေအာက္ ေလေျပတခ်က္တိုုက္ခတ္လိုုက္သည့္အခါ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ ဘေလာ့ရဲ့ “ဝင္းပသည့္ေလ” ဆိုသည့္ကမၻာေက်ာ္ကဗ်ာစာသားကိုေတြးမိကာ တေယာက္တည္းၿပံဳးမိသည္။က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ေတာင္ၾကားလမ္းကေလးမွာ ကၽြဲႏြားေမွာင္ခိုလမ္းကေလးျဖစ္သျဖင့္ ကၽြဲေျခရာ ႏြားေျခရာမ်ားထပ္လ်က္ ရႊံ ့စပ္စပ္ေရစပ္စပ္ျဖစ္ေန၏။

လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ဆူးခက္မ်ားျပည့္ေနသည့္္ အမ်ိဳးအမည္မသိသစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားက လမ္းကေလးကို ေဘးႏွစ္ဖက္မွ ျခံစည္းရုိးကာထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ တခါတရံ လမ္းသာရာေရြးရင္း လမ္းေဘးသို ့ကပ္လိုက္သည့္အခါ ဆူးပင္မ်ားက က်ေနာ့္ကို သူတို ့နားအကပ္မခံပဲ ဆူးခိုင္းမ်ားေဝွ ့ရမ္းၿပီး ရန္လုပ္လႊတ္ၾက၏။ နာရီဝက္ခန္ ့ေတာင္ၾကားထဲ ေလ်ာက္လာေနၾကစဥ္ က်ေနာ့္နားထဲ၌ မာနယ္ပေလာ ေလွဆိပ္တြင္ ေလွၾကံဳထိုင္ေစါင့္ေနခိုက္ ကရင္မိတ္ေဆြတဦးေျပာလိုက္သည့္စကားကို မၾကာခဏ ျပန္ၾကားေနခဲ့၏။

“ခင္ဗ်ားရူးေနသလား၊ တပ္မဟာတစ္ကိုဆင္းရင္ ခင္ဗ်ားေသသြားလိမ့္မယ္၊ ခင္ဗ်ား ဘာမွလည္း နားမလည္ပါးမလည္နဲ ့၊ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို မသြားသင့္ေသးဘူး”

ကမ္းစပ္ကိုထိုးဆိုက္လိုက္သည့္ စက္ေလွေပၚအလုအယက္တက္ေနစဥ္ ကမ္းေပၚတြင္က်န္ေနရစ္သည့္ ထိုကရင္မိတ္ေဆြကို တခ်က္ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ေသးသည္။ သူ ့မ်က္လံုးမ်ားထဲ၌ က်ေနာ့္ကို သနားစရာေကာင္းသည့္သတၱဝါတေကာင္ကိုၾကည့္သလိုၾကည့္ေနသည္ကို အထင္အရွားေတြ ့လိုက္ရ၏။ က်ေနာ္က သူႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းအလ်င္အျမန္လႊဲလိုုက္ကာ သံလြင္ျမစ္လယ္ကိုသာ ေငးေနလိုက္သည္။ကမ္းေပၚတြင္ထိုင္ရင္းေလွၾကံဳေစါင့္ေနစဥ္ သူူ ့ကို က်ေနာ္က တပ္မဟာတစ္နယ္ေျမသို ့ခရီးထြက္မည့္အေၾကာင္းေျပာျပမိသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို တအံ့တၾသမ်က္ႏွာႏွင့္စူးစမ္းသလိုၾကည့္ကာ ထိုစကားကိုေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ သူ ့စကားမွာ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့ မွန္ပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္က ကရင္စကား တလံုးမွ်တတ္သူမဟုတ္။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္သြားမည့္ေနရာအားလံုးလိုလိုမွာ ကရင္ရြာမ်ားျဖစ္ၿပီး ျမန္မာလိုမေျပာတတ္ၾက။ၿပီးေတာ့ ထိုေဒသတြင္ မိမိ၏အေျခခံစခန္း တခုမွ်မရွိ။ အားလံုးလိုလိုမွာ ေၾကာပိုးအိပ္စခန္းမ်ားသာရွိ၏။ ထို ့ျပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခင္မင္သူဆို၍လည္း ထိုနယ္ေျမတြင္ တေယာက္မွ်မရွိ။ နယ္ေျမအေတြ ့အၾကံဳအရ က်ေနာ့္အဖို ့တခါမွ်ေျခခ်ဖူးသည့္ နယ္ေျမလည္းမဟုတ္။ မေန ့တေန ့ကမွ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲမိတ္ေဆြျဖစ္ကာ ထိုမိတ္ေဆြ ကရင္စစ္ဗိုလ္ေလး ဗိုလ္သိမ္းစိုး၏ သေဘာတူညီခ်က္ႏွင့္သာ တပ္မဟာတစ္နယ္ေျမသို ့ က်ေနာ္ ခရီးထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေလွဆိပ္တြင္ ကရင္မိတ္ေဆြ ေျပာလိုက္သည့္စကားမွာ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့မွန္သည္ဟု က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဝန္ခံေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ သိုု ့ေသာ္ တပ္မဟာတစ္နယ္ေျမကိုမွ က်ေနာ္က တမင္တကာေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကိုမူ ထိုကရင္မိတ္ေဆြ မသိနိဳင္ပါ။
က်ေနာ္တို ့လူသိုုက္ တနာရီနီးပါးၾကာသည္အထိ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္စြာေလ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ၾကားထဲဝင္ကာစက စကားတခြန္းစႏွစ္ခြန္းစေျပာခဲ့သည့္ ဗိုလ္သိမ္းစိုး သည္ပင္လ်င္ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေန၏။ ေတာင္ၾကားထဲဝင္လိုက္ကတည္းက သာယာလွပလွသည့္ သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္အေပၚ သိသိသာသာ နစ္ေမ်ာေနခဲ့သည့္ က်ေနာ့္အရိပ္အေျခကိုၾကည့္ကာ တမင္ပင္ စကားမေျပာ အေႏွာက္အယွက္မေပးပဲေနခဲ့ဟန္တူသည္ဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။
ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေလျပင္းမ်ား ေတာင္ၾကားလမ္းကေလးထဲ ေခါင္းထိုးၿပီးဝင္လာခဲ့ၾကသည္။လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္မွ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ား ယိမ္းထိုးလွဳပ္ရွားကခုန္လိုက္ၾက၏။ေနေရာင္ျခည္မ်ားမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အားအင္ကုန္ခမ္းသြားေန၏။ေတာင္ၾကားထဲဝင္လာစဥ္က အင္မတန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့သည့္ ေလေျပေလညွင္းမွာ စိတ္ရိုင္းဝင္လာခဲ့၏။ နားထဲ၌ ေလတိုးသံမ်ားႏွင့္မတူသည့္ ထူးျခားသည့္အသံတခ်ိဳ ့ကို ၾကားေနရ၏။ လူသြားလမ္းမွာ အထက္သို ့အနည္းငယ္ေမါ့ၿပီးသြားေနရ၏။
“မိုးရြာေတာ့မယ္ထင္တယ္္ ကိုၿငိမ္း လမ္းေဘးနည္းနည္းတိုးၿပီး ခတ္ေျဖးေျဖးပဲေလ်ာက္၊ ဒီေနရာက်မွမိုးမိရင္ ေရက်တာနဲ ့တိုးၿပီး သြားရလာရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးသြားလိမ့္မယ္”
ဗိုလ္သိမ္းစိုး ရဲ့စကားသံမ်ားကို မိုးခ်ုဳန္းသံမ်ားက နင္းခ်လိုက္၏။ တစံုတရာဆက္ေျပာေနသည့္ သူ ့စကားသံမ်ားကို သဲသဲကြဲကြဲမၾကားရေတာ့။ နားထဲတြင္ၾကားေနရသည့္ ထူးျခားသည့္အသံမ်ားက က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ ေျပးကပ္လိုက္သလို ၾကားလာေနစဥ္ က်ေနာ္တို ့အထက္ လမ္းေကြ ့ဆီမွ ေရမ်ား ဒလေဟာ စီးဝင္လာသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့၏။

“အထက္မွာ မိုးရြာေနၿပီကိုၿငိမ္း၊ ေတာင္က်ေရနဲ ့တိုးေတာ့မွာေသခ်ာတယ္၊ လမ္းေဘးနည္းနည္းကပ္ၿပီး ေရဦးကိုေရွာင္ထားမွျဖစ္မယ္၊ ေၾကာပိုးအိပ္ကို ဂရုစိုက္”

ရုတ္တရက္ဆိုသလို က်ေနာ္တို ့ေၾကာေပၚ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား ေပါက္ေပါက္ၾကဲသလို ခုန္ခ်လာၾကသည္။ အရွိန္ႏွင့္ေျပးလာသည့္ ေတာင္က်ေရက က်ေနာ္တို ့ကို အၿငိဳးတႀကီးေအာ္ဟစ္ၿခိ္္မ္းေျခာက္ကာ ေနာက္သို ့တြန္းခ်ဖို ့ႀကိဳးစားၾက၏။ က်ေနာ္တို ့အားလံုး လမး္ဆက္မေလ်ာက္နိဳင္ၾကေတာ့ပဲ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားေအာက္၊ ေတာင္က်ေရမ်ားကို ေတာင့္ခံကာ ေနရာတြင္ပင္ရပ္ေနၾကရ၏။
တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား အမွိဳက္သရုိက္မ်ားေတာင္က်ေရႏွင့္အတူေမ်ာပါလာကာ က်ေနာ္တို ့ကို တြန္းထိုးေဝွ ့ယမ္းေနၾက၏။ သို ့ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေရစီးအားေလ်ာ့သလိုျဖစ္သြားရျပန္သည္။ အမွိဳက္သရုိက္မ်ားသည္ပင္ သိပ္ၿပီးပါမလာေတာ့။ သို ့ေသာ္ ရြာခ်လိုက္သည့္မိုးက ပိုၿပီးသည္းထန္လာျပန္သည္။ ကၽြဲေျခရာႏြားေျခရာခြက္မ်ားေပၚ လမ္းေလ်ာက္ရသည္မွာ လဲက်မသြားရေအာင္ မနည္းထိမ္းၿပီးမွ သြားေနရ၏။ မိုးခ်ဳန္းသံမ်ား က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ေဝးသြားေန၏။ သိုု ့ေသာ္ ေတာင္ၾကားလမ္းမွာ က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာေနစဥ္ ေတာင္က်ေရက ဒူးဆစ္သာသာအထိ ေရစီးအားေကာင္းလာေနျပန္သည္။ လမ္းအလယ္တြင္ လမ္းေလ်ာက္လို ့မရနိဳင္ေတာ့။ ေျခေထာက္ေအာက္မွ ေျမႀကီးမွာ ရႊံဗြက္အိုင္ႀကီးျဖစ္ကာ ေရစီးႏွင့္ရႊံ ့ႏွစ္ကိုပါ အားသြန္ၿပီး တြန္းလွန္ရင္း တလွမ္းခ်င္းလွမ္းၾကရ၏။ က်ေနာ္က လမ္းေဘးသို ့ကပ္သည္။ လမ္းေဘးက သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္လွမ္းဆြဲျပီးမွ လမ္းေလ်ာက္ရန္စဥ္းစားသည္။ သို ့ေသာ္ လမ္းေဘးသစ္ကိုင္းမ်ားက က်ေနာ့္ကိုအကပ္မခံၾက။ က်ေနာ့္လက္ႏွင့္ခႏၶာကိုယ္မွာ ဆူးခက္မ်ားႏွင့္ၿငိ၏။ က်ေနာ္က လမ္းလယ္သို ့သတိႏွင့္ ျပန္တိုးလိုက္ရေလသည္။
ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားထဲ မိုးဖြဲဖြဲမ်ားေအာက္ ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ခန္ ့ေလ်ာက္လာၿပီးေနာက္ ေတာင္ၾကားထဲမွ က်ေနာ္တို ့ထြက္လာနိဳင္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို ့အားလံုး မိုးေရကိုယ္စီ စိုရႊဲလ်က္။ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွာ ရႊံ ့ႏွစ္မ်ားေပက်ံလ်က္။
ေနာက္ထပ္တနာရီခန္ ့ျပင္းျပင္းေလ်ာက္လ်င္ မဲပလိရြာသို ့ေရာက္ေတာ့မည္ဟုသိရ၏။ ့ ဟီးထိုးထေတာင္ၾကားအေတြ ့အၾကံဳကမူ က်ေနာ့္ကို မေမ့နိဳင္ေအာင္ ဖမ္းစားသြားခဲ့ၿပီဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။

(၂)

က်ံဳစိန္ႀကိဳးဝိုင္းႀကီးထဲသုိ ့က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ ဝင္လာခဲ့စဥ္ ေနေရာင္ျခည္မ်ားသည္လည္း ဖရုိဖရဲ ဆုပ္ခြါသြားေနၾက၏။ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္တြင္ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူ (၄)ေယာက္ရွိ၏။ မဲပလိရြာတြင္ လူ(၅)ေယာက္က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့သြားရမည့္ခရီးမွာ ေတာလမ္းခရီးမ်ားသာျဖစ္မည့္အျပင္ မည္သည့္ရြာတြင္မွ်လည္း ညအိပ္ညေန နားေနၾကမည္မဟုတ္ပဲ ၾကံဳရာေတာထဲတြင္သာ သြားလာေနထိုင္ၾကမည္ျဖစ္သျဖင့္ ရိကၡာအတြက္ ဝန္ေပါ့ေစရန္ ဗိုလ္သိမ္းစိုးက သူ ့ရဲေဘာ္တခ်ိဳ ့ကို မဲပလိရြာတြင္ ထားခဲ့ရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။ ထို ့ေၾကာင့္က်ေနာ္တို ့လူသိုုက္တြင္ မာနယ္ပေလာက ထြက္လာစဥ္(၉)ေယာက္ရွိရာက ယခုေတာ့ (၄)ေယာက္သာ ပါလာခဲ့ေတာ့၏။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးတခုေဘးမွ က်ေနာ္တို ့ေလ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။အိပ္တန္းတက္ ငွက္သံမ်ားမွာ တေတာတေတာင္လံုး ဆူညံလ်က္ရွိ၏။ ေနေရာင္ျခည္မ်ား ဆုပ္ခြါသြားေနစဥ္ က်ေနာ္တို ့ေၾကာေပၚသို ့ အေအးဓါတ္က လာေရာက္ပူးကပ္ထားလိုက္၏။ စမ္းေခ်ာင္းကေလး တံေတာင္ဆစ္ခ်ိဳးေကြ ့သြားသည့္တေနရာတြင္ ယာယီအားျဖင့္တညအိပ္ရန္ ေနရာေရြးလိုက္ၾက၏။ က်ေနာ္တို ့အထက္ တေနရာဆီက စကားေျပာသံၾကားရသလိုရွိသည္။ က်ံဳစိန္ႀကိဳးဝိုင္းထဲသို ့ဝင္လာကာစက ႀကိဳးဝိုင္းထဲတြင္ က်ေနာ္တို ့ထက္ေစါစြာ ေကအင္ဒီအိုေျပာက္က်ားရဲေဘာ္တခ်ိဳ ့ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ဟု ဗိုလ္သိမ္းစိုးကေျပာခဲ့၏။ စကားေျပာသံမ်ားမွာ ဗိုလ္သိမ္းေစါေျပာခဲ့သည့္ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားသာ ျဖစ္မည္ဟုက်ေနာ္ေတြးမိသည္။

“ဒီေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ေကာင္ေတြပဲ၊ ဒီလိုသာသိရင္ က်ေနာ္တို ့ေနာက္ထပ္တေနရာသြားၿပီးခိုမွာေပါ့၊ ခုေတာ့မွ ဒီေကာင္ေတြ ဒီေနရာမွာခိုေနတာ ငါးရက္ရွိၿပီဆိုတာ သိရတယ္”

ဝါးရုံပင္အုပ္တခု၏ေအာက္ ျမက္ခင္းအစပ္တြင္ အိပ္ယာျပင္ဆင္ေနစဥ္ လူသံၾကားရာ အထက္ဖက္ထြက္သြားၿပီးမွျပန္လာသည့္ ဗိုလ္သိမ္းစိုးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာရင္း က်ေနာ့္ေဘးနားတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။

“ဘာျပဳလို ့လဲဗ်၊ ဒီေနရာက သိတ္ၿပီးမလံုုျခံဳလို ့လား”
“ဘယ္လံုျခံဳပါ့မလဲ၊ ဒီေနရာက ေရရွိတယ္မို ့လား၊ ေရရွိရင္ က်ေနာ္တုိ ့လူေတြ ဝင္ၿပီးခိုတတ္တယ္ဆိုတာ ရန္သူကသိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ဒီလိုေနရာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာဝင္မခိုသင့္ဘူး၊ အဲဒါက်ေနာ္ေျပာေတာ့ သူတို ့မွာ လူမမာပါေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ဒီမွာၾကာေနတာတဲ့၊ ေနာက္ထပ္တညအိပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ေရႊ ့မယ္လို ့ေျပာတာပဲ”

ညေနေလးနာရီခန္ ့က က်ေနာ္တို ့တေတြ ဖါးအံၿမိဳ ့နယ္၊ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံး အတြင္းေရးမွဴး ပဒိုလာဘ၏ ယာယီေျပာက္က်ားစခန္းတြင္ ညစာထမင္းစားခဲ့ၾက၏။ စခန္းကမထြက္ခြါခင္ တပ္မဟာတစ္ က်ေနာ္၏ခရီးစဥ္ကို ဗိုလ္သိမ္းစိုးႏွင့္တိုင္ပင္ကာ ပဒိုလာဘအား ရွင္းျပခဲ့၏။ က်ေနာ္က ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ ကြင္းဆင္းသတင္းေထာက္တဦးအေနႏွင့္ ခရီးထြက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖါးအံ၊ဘီးလင္း၊ က်ိဳက္ထို ႏွင့္ ဖါပြန္ၿမိဳ ့နယ္မ်ားအတြင္း အေျခအေနေပးပါက (၂)လေက်ာ္ၾကာ လွည့္လည္ေနထိုင္သြားမည့္အေၾကာင္းရွင္းျပခဲ့၏။ ပဒိုလာဘက က်ေနာ့္ကို ဖလင္(၂)လိပ္၊ ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင္ကို အကူအညီေပးလိုက္၏။ ေရွ ့တန္းသို ့ဆင္းလာသည့္ သတင္းေထာက္တဦးကို သူတို ့ၿမိဳ ့နယ္က ႀကိဳဆိုပါေၾကာင္းလည္း အားေပးစကားေျပာခဲ့၏။

ညဥ့္နက္လာေတာ့ အေအးဓါတ္က ပိုၿပီးဖိစီးလာခဲ့သည္။ မီးဖိုၿပီးလွဳံခ်င္ေသာ္လည္း လံုျခံဳေရးအရ မီးဖိုလို ့မျဖစ္သျဖင့္ သည္အတိုင္း အေအးဒါဏ္ကို တင္းခံထားခဲ့ရ၏။ မိုးကုန္လုၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ မိုးႏွင္းမ်ားက စမ္းေခ်ာင္းေလးတဝိုက္ တေဖ်ာက္္ေဖ်ာက္ႏွင့္က်ေန၏။ က်ေနာ္က ေတာတိရစာၦန္တခ်ိဳ ့၏ေအာ္ျမည္သံကို နားေထာင္ေနမိသည္။ ခတ္ေဝးေဝးတေနရာက ေခ်ေဟာက္သံသဲ့သဲ့ၾကားရ၏။ တစ္တီတီတူးျမည္သံ ဆက္တိုက္ၾကားလိုုက္ရေသာအခါ ဗိုလ္သိမ္းစိုးက အိပ္ေနရာက ေခါင္ေထာင္ၿပီးထၾကည့္ေသး၏။ မွဳန္ဝါးဝါး လေရာင္ေအာက္ မလွမ္းမကမ္းေတာစပ္၌ ရဲေဘာ္ေလးေဝွ ့စာႏွင့္ က်န္ရဲေဘာ္တဦး အိပ္စက္ေနသည္ကို ျမင္ေနရ၏။ တိတ္ဆိ္တ္ထူးျခားသည့္ ေတာတြင္းတေနရာ၏ အသံဗလံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္စြာ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့၏။

(၃)

“ေဟ့ ဖီးလွလိမ္းလွခ်ည့္လား”

ကရင္စစ္သားေလးက က်ေနာ့္ကိုတခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ လိမ္းလက္စသနပ္ခါးကို ဆက္ၿပီးလိမ္းေန၏။ သူ ့ဘယ္ဖက္လက္ထဲတြင္ လက္ဖဝါးခန္ ့မရွိတရွိ မွန္ကြဲတခ်ပ္။ ညာဖက္လက္ထဲတြင္ ေသြးလက္စ သနပ္ခါးခဲတခဲ။ သူ ့ေရွ ့က ပုဆိုးအေဟာင္းတထည္ေပၚတြင္ ေက်ာက္ျပားေလးတခ်ပ္။ က်ေနာ္က မွန္ၾကည့္ၿပီး သနပ္ခါးလိမ္းေနသည့္ ကရင္ရဲေဘာ္ေလး၏ေဘးတြင္ သြားရပ္လိုက္သည္။သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္။ သနပ္ခါးလိမ္းမပ်က္။

“မင္းက သနပ္ခါးၾကိဳက္သလားကြ”
“ေအး”
သည္တခါေတာ့ သူ ့ဆီက တခြန္းတည္းေသာစကား က်ေနာ္ၾကားရ၏။
“သူက ဗမာစကားသိတ္ၿပီးမေျပာတတ္ဘူးဆရာႀကီး၊ နည္းနည္းပဲနားလည္တယ္္”
“ေအာ္ ဟုတ္လား၊ သူက သနပ္ခါး ဒီလိုပဲလိမ္းတာပဲလား”

သူတို ့အဖြဲ ့ထဲက ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူဟုထင္ရသူက သူ ့ရဲေဘာ္ေလးေဘးတြင္ရပ္ကာ က်ေနာ္ကိုရွင္းျပ၏။

“ဒီေကာင္ေတြက သနပ္ခါးပဲလိမ္းေနတာပဲဆရာၾကီး၊ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံ သနပ္ခါးဖိုးနဲ ့ပဲ ကုန္တာ”

က်ေနာ္က အသက္(၂၀)ပင္ျပည့္ဟန္မတူေသးသည့္ ကရင္စစ္သားေလးကို သေဘာက်ေနမိသည္။ စစ္သားေလးက မွန္ကြဲေလးကိုၾကည့္ကာ စိတ္တိုင္းက် သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးေနာက္ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ျပင္ႏွင့္ လက္သဲခြံသာသာ သနပ္ခါးခဲလက္က်န္ေလးကို ေၾကာပိုးအိပ္ထဲသို ့တယုတယထည့္သိမ္းေန၏။
က်ေနာ္က ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွ ပိုက္ဆံငါးဆယ္ကိုထုတ္ၿပီး ကရင္စစ္သားေလးကိုေပးလိုက္သည္။

“ဒါ မင္းအတြက္ သနပ္ခါးခဲဖိုး ငါလက္ေဆာင္ေပးတာပါ ”

ကရင္စစ္သားေလးက က်ေနာ့္ကိုေမါ့ၾကည့္သည္။ က်ေနာ့္လက္ထဲက ေငြငါးဆယ္ကိုၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ လွမ္းယူလုိက္သည္။ စကားကိုမူတခြန္းမွမေျပာ။
ထိုေန ့မနက္က က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ က်ံဳစိန္ရြာဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို ့ကိုလည္း သည္ေနရာတြင္ ၾကာၾကာမေနဖို ့ဗိုလ္သိမ္းစိုးက မွာျဖစ္ေအာင္မွာခဲ့၏။ အထုပ္အပိုးကိုယ္စီျဖစ္ေနသည့္ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္ကိုၾကည့္ကာ သနပ္ခါးႀကိဳက္သူ စစ္သားကေလးက ၿပံးၿပ၏။ ဒါကေတာ့ သူ က်ေနာ္တို ့ကိုႏွဳတ္ဆက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ေပမည္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးအတိုင္း က်ေနာ္တို ့လမ္းေလ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုညေနက ေနာက္ထပ္တညအိပ္ ခိုနားမည့္ က်ံဳစိန္ရြာႏွင့္မနီးမေဝး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚေရာက္သည္အထိ သနပ္ခါးႀကိဳက္သူ ထို ကရင္စစ္သားေလး သနပ္ခါးလိမ္းေနသည္ကို တလမ္းလံုးလိုလို က်ေနာ္ ျပန္ေတြးေနမိသည္။ ထို ့ေနာက္ က်ေနာ္တို ့အဖြဲ ့တြင္ပါလာသည့္ “ေဝွ ့စာ” ဟုေခၚေသာ ကရင္စစ္သားေလးကိုလည္း မၾကာမၾကာ ခိုးၾကည့္ေနခဲ့မိျပန္သည္။ ရဲေဘာ္ေလးေဝွ ့စာကမူ သနပ္ခါးႀကိဳက္သူ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့မ်က္ခံုးမ်ား လည္ဂုတ္မ်ားေပၚ၌ ေပါင္ဒါမွဳန္ ့မ်ား ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္ကိုမူ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ ့ေနရ၏။ က်ေနာ္ေက်နပ္စြာ ျပံဳးမိသည္။ ငယ္ရြယ္သည့္ ကရင္စစ္သားတခ်ိဳ ့က သနပ္ခါးႏွင့္ ေပါင္ဒါမွဳန္ ့လိမ္းၾကသည္ဟု ၾကားခဲ့ဖူးသည့္စကား ေၾကာင့္ က်ေနာ္ၿပံဳးမိျခင္းျဖစ္သည္။

(၄)

“ဘယ္မွာတိုက္ပြဲျဖစ္တာလဲ ဗိုလ္သိမ္းစိုး”

ခတ္လွမ္းလွမ္းမွ ေသနတ္သံမ်ား ခတ္အုပ္အုပ္ၾကားလိုုက္ရၿပီးေနာက္ လမ္းေလ်ာက္စကားေျပာစက္ႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနသည့္ ဗိုလ္သိမ္းစိုးကုိ မေအာင့္နိဳင္ပဲ က်ေနာ္ေမးလိုက္မိသည္။ဗိုလ္သိမ္းစိုးက ရုတ္တရက္ျပန္မေျဖပဲ တက္တေခါက္ေခါက္ျဖစ္ေနေသး၏။

“အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြကိုက မွားတာ၊ ဘယ္နည္းနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ေနကို မေနသင့္ဘူး၊ ခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာခဲ့ရဲ့သားနဲ ့ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလကြာ တကယ္ပဲ”

က်ေနာ္ ထိုင္ရာက ထရပ္လိုက္မိသည္။ စိတ္ထဲ၌ ပူသြားရ၏။ က်ေနာ္ထင္သလို မဟုတ္ပါေစနဲ ့လို ့လည္း ဆုေတာင္းျဖစ္ေအာင္ ေတာင္းလိုက္မိေသးသည္။

“ဘယ္မွာတိုက္ပြဲျဖစ္တာလဲဗ်၊က်ေနာ္တို ့နားခဲ့တဲ့ေနရာမွာမ်ားလား”
“ေအးေပါ့ဗ်၊ အဲဒီေနရာကလြဲလို ့ဘယ္ေနရာျဖစ္ေတာ့မွာလဲ၊ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ အစကတည္းက၊ အခုေတာ့ ”
“ထိခိုက္တဲ့သူေကာ ရွိသလားဗ်”
“ရွိရေတာ့တာေပါ့၊ သူတို ့မွာ လူမမာကလည္းရွိေနေတာ့ တေယာက္က ခံပစ္ေပးတုန္း က်န္တဲ့သူေတြ လြတ္ေအာင္ဆုတ္ၾကရတာပဲဟာ၊ ခင္ဗ်ား သနပ္ခါးခဲဖိုးေပးခဲ့တဲ့ေကာင္ က်သြားၿပီ”

ေနရာတြင္ပင္ က်ေနာ္ ၾကက္ေသေသကာ ရပ္ေနမိသည္။ ဗိုလ္သိမ္းစိုးကို မည္သို ့မွ် ဆက္ၿပီးမေမးေတာ့။ ဗိုလ္သိမ္းစိုးကလည္း မည္သည့္စကားမွ် ဆက္ၿပီးမေျပာေတာ့။ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားရ၏။

က်ေနာ္က ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကတဆင့္ ခတ္ေဝးေဝးတေနရာကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ေတာင္ကုန္းေလး၏ေအာက္တြင္ သစ္ပင္ေတာတန္းမ်ားမွာ အထပ္လိုက္ အလႊာလိုုက္ရွိေန၏။ ေကာင္းကင္၏ ေနရာတခ်ိဳ ့တြင္ မိုးသားမ်ားညိဳ ့ဆိုင္းေန၏။ လြန္ခဲ့သည့္ည က်ေနာ္တို ့တညအိပ္ခိုနားခဲ့ရာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးသည္ ဤေတာအုပ္မ်ား၏ ဟိုမွာဘက္ အစပ္၌ တိတ္ဆိတ္စြာ စီးဆင္းေနေပလိမ့္မည္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးရွိရာ ေတာအုပ္အေပၚတြင္မူ မိုးမ်ား အံု ့ဆိုင္းရြာခ်ေနသည္ကို ေတြ ့ေနရေလသည္။ ။

( ဤႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး အျမန္ဆံုးနိဂုံးခ်ဳပ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါသည္။ )

ၿငိမ္းေဝ