သူတို႔ ေပ်ာ္စံရာ တဲနန္းကေလးတစ္ခု
အမႈိက္ပံု
(ဂ)
က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ကိုက္ ၂၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ရွိေနတဲ့ အမိႈက္ပံုႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။
အမိႈက္ပံုၾကီးရဲ့ ေအာက္ေျခမွာ ေခြးသံုးေလးေကာင္က အနံ႔ခံရင္း စားစရာလိုက္ရွာေန၏။ ပူျပင္းလွတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ အမိႈက္ပံုၾကီးက ျမင့္ျမင့္မားမား က်ေနာ္တို႔အေပၚ ဆီိးမိုးေနသလိုျဖစ္ေနတာမို႔ က်ေနာ္က ေမါ့ၾကည့္ေနမိသည္။
ဒီအမိႈက္ပံုၾကီးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ဒီေလာက္အထိလည္း မၾကီးေသးတဲ့အေၾကာင္း အမိႈက္ပုံေဘးမွာ အခုလို လူေတြ လာေရာက္ေနထိုင္တာလည္း မရွိေသးတဲ့အေၾကာင္း အစည္းအေဝးတက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အစည္းအေဝး မစခင္ေလးမွာပဲ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့၏။
အခုေတာ့လည္း အမိႈက္ပံုေဘး ေလးဘက္ေလးတန္ ေနရာအႏွံ႔ တဲထိုးၿပီး လာေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြက (၉၀) ေက်ာ္၊ ခေလး လူႀကီး လူအေရအတြက္က (၂၀၀ ) ေက်ာ္ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ သူတို႔အားလံုး ကရင္ျပည္နယ္ထဲက အမ်ားစုျဖစ္သည္။
အမိႈက္ပံုႀကီးေဘးမွာ လူေတြ လာၿပီးမေနခင္က ေျမၾကြက္ႀကီးေတြသာ သည္ေနရာမွာ ရွိေနၿပီး စိုက္ခင္းေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္းစိုက္လို႔ မရခဲ့တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပခဲ့၏။
အမႈိက္ပံုႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းက မနက္ခင္း ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ စာအုပ္ဆိုင္မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို သြားၿပီး သတိရလိုက္ျပန္သည္။ ပထမေတာ့ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ အေၾကာင္းအရာကလည္း ရိုးစင္းလြန္းတဲ့ ကဗ်ာဆိုၿပီး တခ်က္သာဖတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခ်ထားခဲ့သည့္ ကဗ်ာေလးျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဆိုင္က အလုပ္သမားေလးက က်ေနာ့္ကို လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြထဲက ကဗ်ာေတြကို လဆန္းတိုင္း မိတၱဴကူးေပးေနက်ျဖစ္လို႔ သူကူးေပးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာစာရြက္ေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ ေၾကာပိုးအိပ္ထဲမွာ ပါလာခဲ့၏။အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္ျပန္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးလည္း ပါလာခဲ့သည္။
အစည္းအေဝးမစခင္ က်ေနာ့္ေဘးကလူတစ္ေယာက္က အမိႈက္ပံုေဘး လူေတြ တစတစေရာက္လာခဲ့ပံုကို ေျပာျပလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ အဲဒီ ျပန္ခ်ထားခဲ့မိသည့္ ကဗ်ာေလးဆီ တခ်က္ထဲ ခုန္ကူးၿပီး ေရာက္သြားရျပန္၏။ အခု က်ေနာ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့့ ဒီကဗ်ာေလးကို ၾကားညွပ္ၿပီး ေဖၚျပလိုက္ပါသည္။
အက်ည္းတန္တဲ့ ဆည္းဆာ
အမိႈက္ပံုေဘးမွာ
ဝိုင္းအံုေဖြယက္
ေျမၾကြက္ႀကီးေတြ....။
အမိႈက္ပံုမွာ
ဝိုင္းအံုစုေဝး
ေလလြင့္ေခြးေတြ...။
ဒါ ဟိုတုန္းက
အခုက်ေတာ့ေလ...
ေျမၾကြက္လည္း ေဝး
ေခြးလည္း ေျပးၿပီ
သည္ေနရာမွာ၊ ေရာက္လာေမႊေႏွာက္
‘ အစာေကာက္သူ ´
စိတ္ေျခာက္ျခားစြာ၊ ျမင္မိငါလ်င္
အားနာစိတ္ျပင္း
အံႀကိတ္တင္းမိ၊ ရင္တြင္းမခ်ိ
တစ္တိတိျဖင့္
ၾကည့္မိေနာင္တ၊ ခါခါရသည္
မလွမပ ဆည္းရီည။ ။
ေဇာ္ေနာင္
ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၁။
ေခတ္သစ္ ဂဏာနဲ႔ ဇာလီတို႔ ေပ်ာ္စံရာ ကစားကြင္းေလး
အစည္းအေဝးမွာ အသံေတြ ရုတ္တရက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာလို႔ က်ေနာ္လည္းပဲ တျခားမွာအာရုံရာက္ေနရာက အစည္းအေဝးထဲ ျပန္ဝင္လုိက္ရ၏။
တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းက ေက်ာင္းေနႏိုင္တဲ့အရြယ္ရွိတဲ့ သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းကို မျဖစ္မေနပို ့ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တဲ့အခါ အမ်ိ္ဳးသမီးႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သေဘာထားျပန္ေပးေနၾက၏။ ႏို႔စို႔အရြယ္ခေလးကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားရင္း ေျမႀကီးေပၚမွာ က်က်နန ဖင္ခ်ထိုင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကဆိုလ်င္ ဒါကိုေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မလိုက္နာႏိုင္ဘူးလို႔ ေအာ္ေျပာေန၏။ သူ႔ေဘးက အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ကလည္း ဝိုင္းၿပီးေျပာေနၾက၏။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လုၿပီးေျပာေနၾကတာမို႔ ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းက အသံေတြေလ်ာ့သြားတဲ့အထိ ေစါင့္ၾကည့္ေန၏။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ခေလးေတြ ေက်ာင္းထားခ်င္ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္လည္း စားဝတ္ေနေရးအရ ခေလးကအစ အမႈိက္ေကာက္္ေနရတဲ့အေၾကာင္း မိဘေတြက အလုပ္ထြက္လုပ္ေနတုန္း အိမ္မွာထားခဲ့ရတဲ့ ခေလးငယ္ကို ထိန္းဖို႔ အႀကီးေတြကို အိမ္ေစါင့္ထားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း တေယာက္တေပါက္ရွင္းျပေနၾက၏။ ကိုယ့္ေျမနဲ႔ကိုယ္ အတည္တက်ေနခ်င္ၾကေပမယ့္ ဒါကိုေတာ့ မလိုက္နာႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ ဝိုင္းေျပာေနၾက၏။
တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းက ဒါဆိုရင္ ခေလးေတြ အလုပ္လုပ္လို႔တေန႔ ရတဲ့ေငြကို အလွဴရွင္က ေန႔တြက္ ေပးမယ့္အေၾကာင္း ခေလးေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းကိုပို႔ရမယ့္အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္၏။ လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားရ၏။ တခ်ိဳ႕ကဆိုလ်င္ မတ္တပ္ပင္ ထရပ္လိုက္ၾက၏။ ေရွ႕တိုးထိုင္လိုက္ၾက၏။
အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ခေလးက တေန႔ကို ဝင္ေငြ အနည္းဆံုး ၆၀ ရတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္တစ္ေယာက္က ဒါကေတာ့ ပံုမွန္တြက္လို႔မရတဲ့အေၾကာင္း အလုအယက္ ေျပာေနၾကျပန္သည္။ ျမတ္ႏိုဗယ္သန္းက ေခတၱခဏ ျပန္မေျပာပဲနားေထာင္သည္။ သူတို႔ေျပာသမွ် ေရးမွတ္သည္။
က်ေနာ္က အစည္းအေဝးလုပ္ေနသည့္ လူအုပ္ေဘးမွ ခြါကာ တဲေတြၾကား ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ တဲႏွစ္လံုးေဘးတြင္ ေရတြင္းတစ္တြင္းေတြ႔သည္။ ေရတြင္းေဘးက ဗြက္အိုင္မ်ားကို ေရွာင္ၿပီး ေရတြင္းထဲ က်ေနာ္ ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေရတြင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး နက္သည္။ ေရကလည္း နည္းနည္းေလးပဲ ရွိသည္။ က်ေနာ့္အထင္ ေအာက္ခံ ေက်ာက္သားႏွင့္ ေျမႀကီးကိုပင္ ျမင္ေနရသည္ဟုထင္သည္။ အခုဆိုလ်င္ မတ္လပင္မေရာက္ေသး။ ေရက ခမ္းေတာ့မည္။ ဧၿပီ၊ ေမ ဆိုလ်င္ ေရ လံုးဝ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ေရတြင္းက ေရက ေသာက္ရန္မဟုတ္။ သံုးေရအတြက္သာ သံုးလို႔ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေသာက္ေရကိုမူ ေရသန္႔ဗူးေရကိုသာ ေသာက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။
ေရတြင္းေဘးက ခြါၿပီး ေရွ႕ကတဲေဘးတြင္ သြားရပ္လိုက္သည္။ အမိႈက္ပံုႀကီးဆီ ေရာက္လာကာစက ရိုက္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ျပန္ၿပီးၾကည့္သည္။
ေခတ္သစ္ ဂဏာနဲ႔ ဇာလီတို႔ ေပ်ာ္စံရာေျမ
ဓါတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ေနရင္းက လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က လူမႈေရးလုပ္ငန္းလုပ္ခ်င္စိတ္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးအေၾကာင္း က်ေနာ္ သြားေတြးမိျပန္သည္။
ထိုအမ်ိဳဳးသမီးငယ္က သူ႔အေနႏွင့္ ခႏၵာကိုယ္ရင္းၿပီး ဝမ္းစာရွာေနရသူ ျမန္မာမိန္းခေလးမ်ားကို ကယ္တင္ခ်င္သည့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ကူညီပါရန္ တိုင္ပင္ခဲ့ဖူးသည္။ က်ေနာ္က သူ ့စိတ္ထားေစတနာကို ေလးစားသည္။ အသိအမွတ္ျပဳသည္။ သို႕ေသာ္ သည္ကိစၥက သိတ္ၿပီးမလြယ္ကူသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့မိသည္။ သူက လက္မေလွ်ာ့ပါ။ သူ ့မွာ စုထားေဆာင္းထားသည့္ ေငြကေလးႏွင့္ သူ႔အလုပ္ကို စျဖစ္ေအာင္စ၏။ ဇိမ္မယ္ေလးမ်ားရွိရာ အိမ္မ်ားတြင္ တျခား သူ႔အေဖၚ မိန္းခေလးတစ္ဦးႏွင့္ ဝင္ႏိုင္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ လုပ္၏။ သည္အလုပ္မွ ထြက္ခ်င္သူ မိန္းခေလးမ်ားကို စံုစမ္း၏။ ေတြ႕သည့္အခါ ဇိမ္ေခါင္းအားေပးရန္ရွိသည့္ေငြကို စိုက္ေပး၏။ မိန္းခေလး ၂ ေယာက္ကို ကယ္ထုတ္၏။ က်န္းမာေရးကအစ ျပဳစု၏။ ျမန္မာျပည္ျပန္မည္ဟုဆိုသျဖင့္ စရိတ္ေပးၿပီး ျပန္ပို ့လိုက္၏။ ေနာက္ ၁ လခန္႔ရွိေသာအခါ သူ ကယ္တင္ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည့္ မိန္းခေလး ၂ ေယာက္စလံုး တျခား ဇိမ္ခန္းေရွ႕တြင္ ဖီးကာလိမ္းကာ ရယ္ကာေမာကာႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ရေလသည္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ လူမႈေရးစိတ္ဓါတ္ျပင္းျပသူ မိန္းခေလးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားရ၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မိန္းခေလးမွာ စိတ္ခိုင္သူျဖစ္သည္။ သည္လုပ္ငန္းကို ဆက္မလုပ္ေသာ္လည္း တျခား လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုမူ ဆက္ၿပီး လုပ္၏။ ယခုအခါ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မိန္းခေလးမွာ လူမႈေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကို ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ကိုင္ေနသည့္အဆင့္ ေရာက္လာႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
ယခုလည္း တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းကို က်ေနာ္ ဘယ္လို ကူညီရပါ့။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းဆိုသည္မွာ လူမႈေရးျပႆနာမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးက်ဆံုးရတတ္သည္ကို သူ သတိျပဳမိပါစ။ သည္လို လူမႈေရး ေပါက္ကြဲလြင့္စင္မႈမ်ားမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္လာရသနည္း၊ သည္ လူမႈေရးျပႆနာမ်ား ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ ဘယ္လိုနည္းလမ္းက အဓိကနည္းလမ္းျဖစ္သနည္း။ တူမေလး ျမတ္ႏိုဗယ္လ္သန္းကို က်ေနာ္ ဘယ္လို ကူညီၿပီး ေဆြးေႏြးရပါ့။
ေနက ပူသထက္ပူလာသည္။ အမႈိက္ပံုႀကီးေဘး မေရာက္တေရာက္တြင္ က်ေနာ္ ရပ္သည္။ ယင္ေကာင္မ်ားကို က်ေနာ့္ ပါးစပ္ ႏွာေခါင္း ဆံပင္မ်ားေပၚမွ မၾကာခဏ ပုတ္ခ်ေနရ၏။ တခ်ိဳ႕ယင္ေကာင္မ်ားက အသံမ်ား တဝီဝီေပးကာ က်ေနာ့္ေဘးက မခြါသြားခ်င္ၾက။
ယင္ေကာင္မ်ားကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ထုတ္ရင္းက အမႈိက္ပံုႀကီးကို က်ေနာ္ ေမာ့ၾကည့္ေနမိျပန္၏။
အမႈိက္ပံုႀကီးကလည္း သူ႔ကို ေမါ့ၾကည့္ေနသူ က်ေနာ့္ကို သနားစရာ လူသတၱဝါတစ္ဦးကိုၾကည့္သလို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပေနသည္ဟု က်ေနာ္ ခံစားလိုက္ရ၏။
ၿငိမ္းေဝ
အပိုင္း (ဃ) သို႔ ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္....။
