က်ေနာ္
မနက္အေစါၾကီး
အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္က ကုလားထိုင္မွာ
ထြက္ထိုင္တယ္။
နားထဲမွာၾကားေနရသလို
အိမ္ေရွ႕ျမင္ကြင္းကိုလည္း လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ၾကားၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္။
ဟိုး ခတ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဘုရားေစတီ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုရဲ့ အမိုးျပႆဒ္တစ္ခု
ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ေတြ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းသြားေနၾကတာ
အိမ္ေရွ႕ကြင္းထဲက ေလတိုက္လို႔ ယိမ္းႏြဲ ့အိက်လိုက္ ျပန္ေခါင္းေထာင္လာလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမက္ရုိင္းေတြ
အာရွလမ္းမႀကီးဘက္ တိုက္တာအေဆာက္အဦေတြ
အားလံုး ၾကားေနရပါလား
တံုးေမာင္းေခါက္သံၾကားေနရၿပီ
သူလွမ္းေျပာေနတဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာကို ငါၾကားေနရၿပီ
လံုေလာက္ၿပီေပါ့
အသံတစ္ခုဟာ အားလံုးကို ျဖည့္ဆီးေပးလိုက္တာပါပဲလား
ငွက္သံေတြကို ငါ နားစြင့္
ကြန္ပ်ဴတာ စက္သံကို ငါနားစြင့္
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုး
တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲနာက်င္
ငါၾကားေနရၿပီ
စိတ္အန္ဖတ္ေတြ ေခါင္းျပဴေနတာ ငါၾကားေနရၿပီ
ငါ့ အနာဂါတ္
ငါ့ ရင္ခုန္သံ
ငါ့ အတိတ္
ငါ့ ဗံုမဟုတ္ ပတ္မဟုတ္ ညမ်ား
ငါကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ဖ်က္ခ်လို႔မရတဲ့ ညေနခင္းမ်ား
အို ငါၾကားေနရတာ တကယ္အစစ္လား
ငါ ငိုရမွာလား ရယ္ရမွာလား
ငါငိုခ်လိုက္တာ အဓိပါယ္တကယ္ရွိရဲ့လား
ငါၾကားေနရၿပီ
တကယ္ပါ ငါၾကားေနရၿပီ
လံုေလာက္သြားေပါ့
ငါ့ မနက္ခင္းတစ္ခု
အေမွာင္ထဲက ငါ့မနက္ခင္းတစ္ခု
မနက္ခင္းမ်ားစြာထဲက မနက္ခင္းတစ္ခု
ငါ့မနက္ခင္းတစ္ခု
ငါ့ရင္ဘတ္ေအာက္မွာ
ငါ့ လက္ေအာက္မွာ
ငါ့ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ
ဆူးေတြ
ေသြးအျဖဴေတြ ပန္းထြက္ေနတဲ့
ဆူးေတြ ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ စိတ္အန္ဖတ္ေတြ
ေခါင္းတေထာင္ေထာင္ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔
ဆူးေတြ
ငါၾကားေနရၿပီ
ငါ ၾကားေနရၿပီေဟ့...။ ။
( ၁၂၊ ၂ ၊ ၂၀၁၁ မနက္ခင္း ၄ နာရီခြဲ )
ၿငိမ္းေဝ
No comments:
Post a Comment