ေမႊးရီ ပြင့္နီ ေ၀ဒနာ

၁။

“မာနယ္ပေလာ” သို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္မွာ (၆)လခန္႕ ရိွၿပီ။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးခန္း၏ ေနာက္ဖက္ အမိုးစြန္းကေလးေအာက္တြင္ အခန္းဖြဲ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ (၃)လ ရိွၿပီ။ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္း ေရစီးသံကို ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီမျပတ္ က်ေနာ္ၾကားေနခဲ့ရ၏။ တခါတရံ စမ္းေရစီးသံမ်ားကို နာရီအေတာ္ၾကာ နားစိုက္ေထာင္ခဲ့ ဖူး၏။ က်ေနာ့္မွာ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္း၏ အလၤကာဆန္ေသာေရစီးသံမ်ားကို နားေထာင္၍ပင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ခဲ့။

ဌာနခ်ဳပ္႐ံုး၏ ေျမာက္ဖက္က သစ္ပင္ခ်ဳံပင္မ်ား၊ ငွက္ေပ်ာပင္႐ိုင္းမ်ားကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းရင္း မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းဆီီက ေရစီးသံကို က်ေနာ္ၾကားေနရသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲစီး၀င္ေပါင္းစပ္ရန္ ေကြ႕တေကြ႕အလိုတြင္ျဖစ္သျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ၀ါးတေထာက္မွ် နိမ့္ဆင္းေနလွ်က္၊ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရစီးသံမွာ ပိုၿပီး အသံ က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့၏။

ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးသို႕ ေရာက္ရိွလာကတည္းက ဆန္အိတ္ထမ္း၊ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္၊ ထမင္းခ်က္၊ ထင္းေပါက္သည့္အလုပ္မ်ားကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ က်ေနာ္လုပ္ခြင့္ရခဲ့၏။ ထုိအလုပ္မ်ားမွာ က်ေနာ့္စိတ္ကို ပိုမိုက်ဳိးႏြံပ်ပ္၀ပ္ေစကာ၊ တန္ဘိုးရိွေသာ ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရရိွေစခဲ့၏။ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေရစီးသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ဘ၀ အလွည့္အေျပာင္းတခု၏ ၀ါက်မ်ားကို ပုဒ္ျဖတ္ေပးခဲ့ၾက၏။

တေန႕ … ၊ စားဖိုေဆာင္ေဘး မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းထဲက ေက်ာက္တံုးတခုေပၚတြင္ က်ေနာ္ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေရစီးသံ မ်ားကို နားေထာင္ရင္း စမ္းေခ်ာင္း၏အထက္ေအာက္ႏွင့္ ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ၾကည့္႐ႈမွတ္သားေနမိ၏။ စမ္းေခ်ာင္္း၏တဖက္တြင္ ျမင့္ျမင့္မတ္မတ္ရိွေနသည့္ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကုန္းေတာ္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ကုန္းေတာ္၏ေအာက္ဖက္ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္မ်ား ၾကားတြင္ ကရင္တပ္မႉး ဗိုလ္ၾကာယံု၏အိမ္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မိုးျပာေရာင္ပိတ္ဖ်ဥ္ေပၚတြင္ ၀ါဂြမ္းဆိုင္မ်ား အဆုပ္လိုက္ဖူးပြင့္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ အထက္ဖက္ ၀ါးႏွစ္႐ိုက္သာသာ အကြာတြင္ မယ္တုကၡီ စမ္းေခ်ာင္း၏ အၿမီးသည္ ေခါင္းေလာင္းငယ္မ်ား စုၿပံဳတီးခတ္ကာ ေတာအုပ္ ေတာတန္းထဲ တိုး၀င္သြားေန၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ ေရစီးသံမ်ားႏွင့္ေရာကာ ထူးျခားသည့္ အသံ တခုကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရေလသည္။

က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္မွာ အလိုလိုထရပ္ လိုက္မိသားျဖစ္သြား၏။ ေခါင္းကိုဆန္႕ကာ ေရစီးသံႏွင့္ေရာေထြးၿပီး ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံကို စစ္္ၿပီးနားေထာင္သည္။ မာေက်ာသည့္ သံသတၱဳတခုႏွင့္ ေျမႀကီးထိေတြ႕လိုက္သည့္အသံကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္မွ် က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရ၏။ ေက်ာက္တံုးတခုမွတခု ခုန္ကူးကာ အထက္ဖက္ကို က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေခ်ာင္းေကြ႕နားကို ေရာက္ေတာ့ ေျမႀကီးကို ေပါက္တူးႏွင့္ေပါက္သည့္အသံကို ပီျပင္စြာၾကားလာရ၏။ သို႕ေသာ္ ေခ်ာင္းေကြ႕ထဲသို႕ ၀င္မည္ျပဳစဥ္ မွာပင္ ေပါက္တူးသံမ်ား ရပ္သြား၏။ က်ေနာ္က ေခ်ာင္းေကြ႕ထဲမွထြက္ကာ ေက်ာက္တံုးတခုေပၚတြင္ တက္ရပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ၀ါးတ႐ိုက္အကြာတြင္ လူတေယာက္ ေပါက္တူးတလက္ကိုင္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ သူသည္ ေခ်ာင္းေဘး ေျမကြက္လပ္ေပၚတြင္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို အနည္းငယ္ခြဲကာ ခတ္မတ္မတ္ ရပ္ေန၏။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားသျဖင့္ သူ႕ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေရာက္ေနသည့္ က်ေနာ့္ကို သူမျမင္။ ေပါက္တူးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုကိုင္ၿပီး ရပ္ေနပံုမွာ တစံုတရာ အႏၱရာယ္က်ေရာက္လာလွ်င္ ခုခံကာကြယ္ရန္ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ရပ္ေနသည့္ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္၏။ ေျမကြက္လပ္ေပၚ သူရပ္ေနပံုမွာ တသက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ေ႐ႊ႕လို႕မရေတာ့သည့္ ရပ္ေနပံုမ်ဳးိ။

ေနေရာင္ျခည္မွာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚ၊ သူ႕လက္ထဲက ေပါက္တူးေပၚ၊ ဆြလက္စ ေျမႀကီးခဲမ်ားေပၚ၊ သစ္ပင္ေတာတန္း ကေလးေပၚ ေငြစမ်ား တဖြဲဖြဲႀကဲခ်သလို တလက္လက္ ျဖစ္ေန၏။ ေလေျပတခ်က္တုိက္ခတ္လာစဥ္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ ကတည္းက က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့မိသည့္ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို သတိရလာခဲ့သည္။ စာေရးသူက သူ၏ “အလွဆည္းဆာ” ဟု အမည္ေပးထားသည့္ ယင္း ၀တၳဳတုိေလးထဲတြင္ ဖခင္က သားထံေရးသည့္ စာ တေစာင္အျဖစ္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထို၀တၳဳေလးထဲက စာသားတခ်ဳိ႕မွာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေပၚ ဖ၀ါးျပည့္ခ်နင္းၿပီး ေလွ်ာက္လာ ေနၾကေလၿပီ။

ငါတုိ႕ဟာ စစ္ေၾကညာလိုက္ၿပီးၿပီ။ ငါတို႕ဟာ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

သူတို႕ကလည္း ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္လာေနၿပီ။ သူတို႕ဖိနပ္သံေတြ နီးကပ္လာေနၿပီ။ သူတို႕ဖိနပ္ႀကီးေတြဟာ ဖုန္ထဲနစ္ ျမဳပ္သြားလိုက္၊ ဖုန္ထဲမွာ ျပန္ေပၚလာေနလိုက္နဲ႕။

တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း စကၠန္႕ခ်င္း နီးကပ္လာေနၿပီ။

ငါတို႕ဟာ ေက်ာက္သား႐ုပ္တုေတြ၊ သံမဏိ႐ုပ္လံုးေတြလို ၿငိမ္ေနၾကတယ္။

မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္။ ငါတို႕ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။

ငါတို႕ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္။

သူတို႕ အနားေရာက္လာေနၿပီ။ ငါတို႕ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။

ငါတို႕ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ၾကမလဲ။

အခုလည္း သူဟာ ႐ုတ္တရက္ က်ေရာက္လာေတာ့မယ့္ မုန္တိုင္းတခုရဲ႕ အနံ႕ကိုရလို႕ ခုခံတုိက္ခိုက္ဖို႕ရာ အဆင္သင့္ ရပ္ေနတဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႕ ရပ္ေနသလားပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ၀တၳဳေလးထဲမွာပဲ ကံအားေလ်ာ္စြာ တိုက္ပြဲတခုကို ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ သူေရး လုိက္တဲ့ စာေၾကာင္းကေလးတေၾကာင္း … ။

ခဏအတြင္းမွာပဲ အေနာက္ဖက္ ေပါက္ပင္ေတာ ခင္တန္းေၾကာဖက္က ဆည္းဆာဟာ ေတာက္ပလာတယ္သားရယ္ … တဲ့။

က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေတြ တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္လာေနတဲ့အခိုက္မွာ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြဟာ စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕ေအာက္ဖက္ကို ျပန္ဆုတ္လာခဲ့၏။ သူ႕ကို ႏႈတ္မဆက္ အသံမေပးဘဲ ျပန္လည္ေနာက္ဆုတ္လာသည့္တိုင္ သူ႕ပံုပန္းသ႑န္က က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ထဲက ေပ်ာက္မသြား။

မူလထုိင္ေနခဲ့ရာ ေက်ာက္တံုးေပၚ ေရာက္သည္အထိ ေပါက္တူးသံမ်ားကို မၾကားရေတာ့။ သူသည္ သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ကမ္းပါးယံထိပ္ေပၚက သူ၏ တဲအိမ္ကေလးဆီ ျပန္တက္သြားၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနပူထဲတြင္ သည္အတိုင္း ရပ္ေနခဲ့သည္လား ဆိုသည္ကိုမူ က်ေနာ္မသိ။

၂။

ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကုန္းေတာ္ထိပ္က သူ၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကို ေက်ာေပးကာ ေျမေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆင္းလာ သည့္ အခ်ိန္တိုင္း သူ႕အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ေၾကကြဲေနမိသည္။ သူ႕ကို က်ေနာ္ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သမွ် သဲထဲ ေရသြန္ ျဖစ္ရေတာ့မည္လားဟုေတြးလွ်င္ က်ေနာ့္မွာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ကာ လွမ္းေနသည့္ေျခလွမ္းမ်ားပင္ အလိုလိုရပ္တန္႕ သြားရ၏။ ယခုအခ်ိန္၌ သူ၏က်န္းမာေရးအေနအထားမွာ သိသိသာသာဆိုး႐ြားေနၿပီဟု က်ေနာ္သိလာရသည္။ မေန႕တုန္းက က်ေနာ့္ထံ လူႀကံဳႏွင့္ သူေရးေပးလုိက္သည့္ စာတေစာင္ကို ဖတ္ခဲ့ရ၏။ ဒီကေန႕ သူႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာခဲ့သည္။ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚကဆင္းေေတာ့ က်ေနာ့္ထံ လူႀကံဳႏွင့္ေရးေပးလိုက္သည့္ သူ႕စာ႐ြက္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ က်ေနာ့္မွာ အဆံုးအထိ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့။

ပထမအဆင့္အေနႏွင့္ သူ႕ကို ရဟန္း၀တ္မွ လူ၀တ္လည္းဖို႕ တိုက္တြန္းရမည္။ ထို႕ေနာက္ အကူအညီေပးႏုိင္သူတို႕၏ အကူအညီႏွင့္ ဇင္းမယ္ (သို႕မဟုတ္) မဲေဆာက္သို႕ပို႕ကာ ေဆးကုသေစမည္။ ေဒၚဂ်ဳံကလည္း က်ေနာ္၏ အႀကံျပဳမႈကို လက္ခံ သည္။ သေဘာေပါက္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုတိုက္ေအာင္က လက္မခံ။ သူ႕ကို က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ပင္ ကိုတိုက္ေအာင္က ႐ႉး႐ႉး႐ႈဲ႐ႈဲျဖစ္ကာ လက္မခံ။ သူခ်စ္ခင္ေလးစား ၾကည္ညိဳရသူ “သူ႕” ကို သိကၡာခ်သည္ဟုပင္ စြပ္စြဲေျပာဆိုလာ ခဲ့၏။ သည္ၾကားထဲ သူကလည္း အဓိဌာန္မျပည့္ေသးဟုဆိုကာ လူ၀တ္လည္းရန္ ျငင္းဆန္လ်က္ရိွ၏။ ေဆးကုသမႈခံယူရန္ကိုမူ စကားပင္ ဟလို႕မရ။ ထိုရက္မ်ားအတြင္း သူသည္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မအိပ္ပဲေနခဲ့သည္ဟု ၾကားလာရသည္။ သူ႕ထံ မၾကာခဏ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုေနခဲ့သျဖင့္ တေန႕တျခား ပိန္ခ်ဳံးက်လာေနသည့္ သူ၏အေျခအေနကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ့္မွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ တခါတရံ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးေရွ႕ သြားရပ္လိုက္သည့္ က်ေနာ့္ကို သူက လက္ခံစကားမေျပာပဲ ေနေလသည္။

ရဟန္း၀တ္မွ လူ၀တ္လဲလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူသည္ ဧည့္သည္မ်ားကို ျခြင္းခ်က္ႏွင့္သာ လက္ခံစကားေျပာေတာ့၏။ ငွက္ဖ်ားတက္ ျခင္း မရိွေတာ့သျဖင့္ သူ႕ခႏၵာကိုယ္မွာ က်န္းမာေရးေကာင္းသလို ရိွေသာ္လည္း သူ႕မေနာမွာမူ မတည္ၿငိမ္ခ်င္ေတာ့။

သည္လိုႏွင့္ သူ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕က အမ်ဳိးမ်ဳိးေခ်ာ့ေမာ့ေျဖာင့္ဖ်သျဖင့္ သူသည္ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႕ထံ (ေလာ္ကြားလူ)ံ သို႕ သြားေနခဲ့၏။ သူစိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနခြင့္ျပဳၿပီးမွ သူ႕ကို ေဆးကုသေပးရန္ ရည္ရြယ္ၿပီးမွ ေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။ တလခန္႕အၾကာတြင္ ေလာ္ကြားလူမွ မာနယ္ပေလာသို႕ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ သူ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနမွာ ပို၍သာ ဆိုးရြားလာေနခဲ့ၿပီ။ သူသည္ ကိုတိုက္ေအာင္ အပါအ၀င္္ သူ႕ဇနီးေဒၚဂ်ဳံႏွင့္ သူ၏သား ေမာင္ဆန္း မွလြဲ၍ မည္သူႏွင့္မွ် လက္ခံစကား ေျပာဆိုျခင္းမရိွေတာ့။ တခါတရံ ေန႕ေရာညပါ အစာေရစာမစားပဲ ထိုင္ေနခဲ့၏။ တခါတရံ သူ႕တဲကေလးေဘး၊ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းအစပ္တြင္ ေပါက္တူးတလက္ ႏွင့္ ျငဳပ္ပင္၊ ပဲပင္ကေလးမ်ားစိုက္ေန၊ ေပါင္းသင္္ေနသည္ကို ေတြ႕ၾကရသည္။

က်ေနာ္သည္ သူ႕ထံ သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခြင့္ျပဳရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ သူကမူ လက္ခံေတြ႕ဆံုျခင္းမျပဳခဲ့။ ထိုအခ်ိန္ကမူ သူ႕ဘ၀သူ႕အေျခအေနမ်ားသည္ မၾကာမီျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာလိမ့္မည္ဟုေတာ့ က်ေနာ္ မ၀ံ့မရဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိေလသည္။

၃။

၁၉၉၅ …၊ ဇန္န၀ါရီလ …၊ ၂၀-ရက္၊

“ေဖြးေဘာလူ” ႐ြာ ခရစ္ယာန္ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းတြင္ ျပဳလုပ္သည့္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာဘိုျမ” ၏ ေမြးေန႕ပြဲမွအျပန္ သူ႕ထံက်ေနာ္ ၀င္ေတြ႕ဘို႕ႀကိဳးစားသည္။ သူ႕အိမ္ေရွ႕တြင္ သားျဖစ္သူ “ေမာင္ဆန္း” ကို တဦးတည္းသာ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ ေဒၚဂ်ဳံက “ပေလာင္ကုန္း” ဘက္သို႕ သြားေနသည္ဟု သိရ၏။ “ကိုတိုက္ေအာင္” က ရလလဖ နယ္ေျမသို႕ ထြက္သြားသည္မွာ တလေက်ာ္ရိွခဲ့ၿပီ။ (၃)ႏွစ္မွ် အတူေနခဲ့သူ ကဗ်ာဆရာ ကိုတိုက္ေအာင္ မရိွေတာ့သျဖင့္ သူ႕အဖို႕ လက္ကတံုးေတာင္ေ၀ွးတခု ျပဳတ္က်သြားသလိုျဖစ္ရ၏။

သူ႕အိမ္ေပၚ က်ေနာ္အတက္တြက္ သူက စကားမေျပာခ်င္ဘူးဟုဆိုကာ အိမ္ခန္းထဲသို႕ ၀င္သြားေလသည္။ သူ႕ေက်ာျပင္ကိုသာ ၾကည့္ကာ အိမ္ေပၚမွဆင္းခဲ့ရ၏။

တဲေပၚက အဆင္းတြင္ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သံမ်ားကို ၾကားရေလသည္။ “ေနာ္တ” ႏွင့္ “ထြီးပါး၀ီးက်ဳိး” ႏွစ္ေနရာစလံုးဆီက ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။ ၿခံေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ တို႕ကရင္အခ်င္းခ်င္း ေသနတ္မေပါက္ခ်င္ဘူးဟုဆိုကာ “ေနာ္တ” ခံစစ္ေဒသမွ ျပန္ဆင္းလာၾကသည့္ KNU စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရေလသည္။

၄။

၁၉၉၅-ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ … ၂၂-ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႕။

ပဒိုမန္းရွာထံသြားကာ “ပေဟလူ႐ြာ” တြင္ အိမ္တလံုး ငွားရမ္းေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရ၏။ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ “ေ႐ႊဗဟိုစည္” စတူဒီယိုကို ပေဟလူ႐ြာသို႕ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။

ပဒိုမန္းရွာအိမ္မွအျပန္တြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးေရွ႕မွျဖတ္ကာ သူ႕အိမ္ကေလးေရွ႕ တြင္ က်ေနာ္ရပ္သည္။ သူ႕ကို ၀င္ေတြ႕ဖို႕ စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ သူမေတြ႕ခ်င္သည့္သူမ်ားကို ၿခံ၀န္းထဲသို႕ပင္ ၀င္ခြင့္ မျပဳေတာ့ဟု က်ေနာ္ၾကားထားရ၏။ ၀င္လာလွ်င္လည္း ရန္မူသည္အထိ ျဖစ္လာေလသည္။

အိမ္ကေလးဆီက မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ရိွ၏။ က်ေနာ္က စိတ္ကိုေျဖကာ သူ႕အိမ္ေရွ႕က ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္” လမ္းကေလးထဲသို႕ တိုး၀င္တိုက္ခတ္လာေနသည့္ ေလႏုေအးမွာမူ က်ေနာ့္ရင္ကို မေအးျမေစႏိုင္ခဲ့ေတာ့။

၅။

၁၉၉၅-ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ … ၂၃-ရက္၊ တနလၤာေန႕ … ။

သည္ကေန႕မနက္ ခတ္ေစာေစာအိပ္ရာထသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လက္နက္ႀကီး ပစ္သံမ်ားကို ယခင္ေန႕ထက္ပိုၿပီး အနီးကပ္ၾကားေန ခဲ့၏။ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ပိုၿပီးစိပ္လာေလသည္။

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးဖက္သို႕သြားကာ သတင္းစံုစမ္းရန္ထြက္လာစဥ္ မီးစက္ကမ္းပါး အေကြ႕တြင္ ကိုသက္စိုးလြင္ႏွင့္ ကိုတင့္ေဆြကို ေတြ႕၏။ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္လ်က္ရိွ၏။

“အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ခ်က္ခ်င္း အထုပ္အပိုးျပင္ၿပီး ထိုင္းဖက္ကမ္းကို ကူးဖို႕ KNU က လာေျပာတယ္။ အဲဒါ ဦးခြန္မားရ္ ကိုဘန္းနဲ႕ ခင္ဗ်ားဆီကို လာေျပာတာ”

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စတူဒီယိုသို႕ျပန္ကာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ အသံဖမ္းစက္မ်ားႏွင့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ရ၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ လွည္းတစီးငွားလို႕ရသျဖင့္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းသို႕ ပစၥည္းအားလံုး ေရာက္သြားခဲ့၏။ ေန႕လည္ (၂)နာရီခန္႕တြင္ ပဒိုမန္းရွာ ၏ ဇနီးအေနာ ( နမ့္က်င္ေရႊ) ၏ ကူညီစီစဥ္ေပးခ်က္အရ ေသာင္ရင္းျမစ္အထက္ဖက္ ေကြ႕ႏွစ္ေကြ႕အလြန္ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္း ေတာင္ေျခသို႕ ေလွႀကံဳႏွင့္ ကူးလာခဲ့ၾက၏။ က်န္ရစ္သည့္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကိုသယ္ရန္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္းဖက္သို႕ ဆက္လက္ထြက္ခြာရန္ ပဒိုမန္းရွာထံ တင္ျပမည္ဟုဆိုကာ ကရင္ရဲေဘာ္ေလး “ကြယ္သာထူး” ႏွင့္ “မိုးေက်ာ္” (ABSDF) တို႕က မာနယ္ပေလာဖက္ ျပန္ကူးသြား ၾက၏။

ညေနမိုးခ်ဳပ္မွပင္ ထင္းေျခာက္တခ်ဳိ႕ေကာက္ယူကာ ေသာင္ရင္းျမစ္ေရႏွင့္ ဆန္ေဆးၿပီး ထမင္းခ်က္၏။ ျမစ္ေဘး ေတာင္ေျခအစပ္ တြင္ ပစၥည္းမ်ားကို ျဖစ္သလိုစုပံုထားရိွကာ ဖ်ာတခ်ပ္ကို အမိုးလုပ္ၿပီး အိပ္ရာထိုင္ခင္း ျပင္လိုက္၏။ အေနာ (နမ့္က်င္ေရႊ) က ခူးေပးလုိက္ သည့္ ပဲလင္းေျမြသီးကို ခ်က္စားရန္စီစဥ္၏။ ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ ေဘာေနာ္ေလးေတာင္ႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ေရာက္လာသည့္ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ပိုမိုေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေန၏။ လူသံၾကားလို႕ အထက္ဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခ်ဳိင္းေထာက္တေခ်ာင္းကို ေေထာက္ကာ၊ ေျခေထာက္တဖက္မရိွသည့္ လူတေယာက္၊ ကေလးတေယာက္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး ႏြမ္းလ်ေသာေျခလွမ္းမ်ားလွမ္းကာ ေအာက္ဖက္ေတာစပ္သို႕ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့ၾက၏။ သူတို႕ဘယ္ဆီ ထြက္ခြါသြားၾကသည္ ကိုမူ က်ေနာ္မသိ။

ေမွာင္သြားသည့္အခါ ေလွတစင္း ကပ္လာသည္ကို လေရာင္မႈန္ျပျပေအာက္တြင္ ျမင္ရ၏။ ရန္သူမိတ္ေဆြခြဲျခားရန္ ခက္သျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ထိတ္လန္႕သြားရ၏။ ေလွေပၚက လူတေယာက္ဆင္းလာ၏။ ထိုသူက က်ေနာ္တေယာက္တည္း စိတ္မခ်သျဖင့္ အေနာ (နမ့္က်င္ေရႊ) က အေဖာ္အျဖစ္အိပ္ရန္ လႊတ္လိုက္သူျဖစ္ေၾကာင္း ကရင္သံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ေျပာမွ က်ေနာ့္မွာ စိိတ္ေအးသြားရေလသည္။ အေနာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လို႕မဆံုးေတာ့။

လေရာင္မႈန္ျပျပေအာက္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ကရင္ရဲေဘာ္ေလးတို႕ ထမင္းစားၾကသည္။ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ညဥ့္နက္မွပင္ ပိုၿပီး နီးကပ္လာေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ထိုအခါက်မွပင္ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” အတြက္ စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ သူ၏အေျခအေနမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္းသို႕ အလြယ္တကူလိုက္ပါလာႏုိင္သည့္အေျခအေနမ်ဳိး မဟုတ္သျဖင့္လည္း က်ေနာ့္မွာ ေၾကကြဲတုန္လႈပ္ေနမိ၏။

၆။

“ပေဟလူ” ရြာကို ေရာက္ရန္၊ က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္က ေတာင္ေၾကာကို ေက်ာ္ရဦးမည္ဟု သိရ၏။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက “ကြယ္သာထူး” ႏွင့္ “မိုးေက်ာ္” တို႕ကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ညက က်ေနာ္ႏွင့္အေဖာ္လာအိပ္ေပးသည့္ ကရင္ လူငယ္ေလးက၊ မာနယ္ပေလာဖက္ကမ္းသို႕ ေလွျဖင့္ ျပန္ကူးသြားခဲ့၏။ မနက္ (၁၀)နာရီအထိ “ကြယ္သာထူး” တို႕ ေရာက္မလာေသး။

လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ေနထြက္ကာစက ေခတၱခဏရပ္သြားသလိုရိွရာက၊ ေနျမင့္လာေတာ့ အသံပိုစိပ္လာသည္ဟု ထင္ရ၏။ ေ၀းရာက နီးလာသည္ဟု ထင္လာရ၏။ မေန႕တုန္းက “ေနာ္တ” ၊ “ထြီးပါး၀ီးက်ဳိး” ၊ “ဆင္ျဖဴေတာင္” ဖက္ဆီကသာ ၾကားခဲ့ရသည့္ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာ ယခုအခါ ေသာင္ရင္းျမစ္အထက္ဖက္ဆီကပါ ၾကားလာရ၏။

က်ေနာ္က ညေနကတည္းက ၊ DVB ပစၥည္းမ်ားကို ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၊ မိုးမခပင္အုပ္မ်ားၾကား ဆြဲသြင္းထားခဲ့၏။ ျမစ္ထဲတြင္ စက္ေလွမ်ား၊ လက္ေလွမ်ား လူးလာေခါက္တုန္႕ အလွ်င္အျမန္ သြားေနၾက၏။ စက္ေလွမ်ားေပၚတြင္ ပစၥည္းအျပည့္၊ လူ႕အျပည့္။

ဒီကေန႕မနက္ၾကေတာ့ မိမိစိတ္ကပဲ ထင္လို႕လားေတာ့မသိ။ တခါတရံ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားၾကားတြင္ လက္နက္ငယ္ပစ္ခတ္သံ မ်ားကိုပင္ ၾကားလာရသည္ဟု ထင္မိ၏။ ၿခဳံစပ္တြင္ တေယာက္တည္းထုိင္ေနရသည္မွာ လံုၿခံဳမႈမရိွဟု စိတ္ပူေနစဥ္၊ ကမ္းစပ္သို႕ ေလွတစင္း ဆိုက္လာခဲ့၏။ စက္ေလွေပၚက လူႏွစ္ေယာက္ခုန္ဆင္းလိုက္၏။

“ကိုၿငိမ္း ၊ စက္ေလွလာၿပီ၊ ဒီေတာင္ေၾကာကို ေက်ာ္ၿပီး ပစၥည္းေတြဘယ္လိုမွသယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဖူး၊ စက္ေလွေပၚပစၥည္းေတြ ျပန္တင္ ၿပီး၊ ပေဟလူရြာကို ေအာက္ဖက္က ေခ်ာင္းထဲကတဆင့္သယ္မယ္”

သူတို႕ကို က်ေနာ္ အေထြအထူးေမးျမန္းမေနေတာ့ပဲ စက္ေလွေပၚပစၥည္းေတြ၀ိုင္းတင္၏။ မာနယ္ပေလာကို ျဖတ္ကာ “ပေဟလူ” ေခ်ာင္းထိပ္သို႕ ေရာက္လာၾက၏။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွတဆင့္ “မာနယ္ပေလာ” ကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရသည္မွာ ရင္ထဲ၌ ေၾကကြဲေနမိ၏။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲသို႕စီး၀င္ရာ “ပေဟလူ” ေခ်ာင္းထဲသို႕ ေကြ႕၀င္လာစဥ္ စက္ေလွမ်ား၊ လက္ေလွမ်ား ေခ်ာင္းလံုးျပည့္ လႈပ္ရွားေနသည္ကို ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ကမ္းေပၚတြင္၊ ေလွမ်ားေပၚတြင္ လူေတြ၊ အထုပ္အပိုးကိုယ္စီႏွင့္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾက၏။ “ပေဟလူ” ရြာေျခ တြင္ စက္ေလွေပၚက ပစၥည္းမ်ားကိုခ်ေတာ့ ညေန (၄)နာရီခန္႕ရိွၿပီ။ ေသာင္စပ္ႏွင့္ေရစပ္တြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမ) မွ ရဲေဘာ္မ်ား သံုးေယာက္တြဲ၊ ငါးေယာက္တတြဲ ၀ိုင္းစုထိုင္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ တခ်ဳိ႕က ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ပင္ တံုးလံုး ပက္လက္အိပ္ေနၾက၏။ ပစၥည္းမ်ားခ်ၿပီးေသာအခါ ညေနစာခ်က္စားရန္ ျပင္ဆင္ရျပန္ေလသည္။

ညၾကေတာ့ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ပင္ ဖ်ာမ်ား၊ ပလပ္စတစ္မ်ားခင္းကာ အိပ္လိုက္ၾက၏။ ပစၥည္းမ်ား သယ္ပိုးေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ရသျဖင့္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲနာက်င္လ်က္ရိွ၏။ သည္ေနရာေရာက္ေတာ့ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင္ေနရသည့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ပူပန္စိတ္ေလ်ာ့သြားရ၏။ သို႕ေသာ္ မာနယ္ပေလာဖက္ကမ္းဆီက၊ လက္နက္ႀကီးပစ္သံမ်ားမွာမူ ပိုမိုနီးကပ္လာေနေလ သည္။

၇။

“ေဖြးေပါလူ” ရြာ ကမ္းစပ္တြင္၊ ပစၥည္းမ်ား စုပံုထားရိွၿပီးသည့္အခါ ရြာထဲသို႕ ဦးစြာပထမ သြားႏွင့္ၿပီးမွ ေနရာထိုင္ခင္းစီစဥ္ရန္ ဆံုးျဖတ္၏။ ပစၥည္းမ်ားကို “ကြယ္သာထူး” တို႕ႏွင့္ ထားႏွင့္ကာ ကုန္းေပၚသို႕တက္လာခဲ့၏။ လမ္းတြင္ မ်က္ႏွာသိတခ်ဳိ႕ကို လူအုပ္ၾကားထဲ၌ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ လူတိုင္း အထုပ္အပိုးကိုယ္စီ။ တကိုယ္လံုး ဖံုအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ … ။ စကားကိုပင္ သြက္လက္က်ယ္ေလာင္စြာ မေျပာႏိုင္၊ ႏႈတ္ မဆက္ႏိုင္ၾကေတာ့။ လူတိုင္း၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚက ေသာကလက္ေရးမ်ားကို က်ေနာ္ ေကာင္းစြာဖက္႐ႈႏို္င္ခဲ့၏။ ပတ္၀န္းက်င္တခြင္လံုး၊ မိုး ေကာင္းကင္တခုလံုး အံု႕မိႈင္းျပာႏွမ္းေနသည္ေလာဟုပင္ ထင္မိ၏။

“ပေဟလူ” ရြာႏွင့္ မ်က္ေစါင္းထိုးတဖက္ကမ္း၊ “ေဖြးေပါလူ” ရြာမွာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာဗိုလ္ျမ ေနထိုင္သည့္ရြာဟု သိရ၏။ “မာနယ္ပေလာ” ႏွင့္ လက္နက္ႀကီးတကမ္းစာတြင္ ရိွေသာ္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္ေျမျဖစ္သျဖင့္ နအဖစစ္တပ္မ်ား၏ ရန္ကိုသိပ္ၿပီး မစိုးရိမ္ရ။ သို႕ေသာ္ ထိုင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္မ်ား၊ ညကတည္းက ေရာက္လာေနသည္ဟု ၾကားခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ပူေနမိေသး၏။ နယ္ေျမ အေနအထားမွာ လူသြားလမ္းမွအပ မည္သည့္ဆက္သြယ္ေရးလမ္းမွ် မရိွသည့္ေနရာျဖစ္သျဖင့္ ထိုင္း နယ္ျခားေစာင့္တပ္မ်ား အလံုးအရင္းႏွင့္ေေတာ့ ေရာက္မလာႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဟု စိတ္ကိုေဖာ့ၿပီး ေတြးထားရ၏။ အေျခအေနေပးပါက “ေဖြးေပါလူ” ရြာတြင္ တရက္ႏွစ္ရက္တန္သည္ နားကာ ၊ ေသာလဲထရြာ၊ မယ္စာရင္းရန္းၿမိဳ႕အထိ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ရန္ နည္းလမ္းရွာမည္ဟု ေတြးထား၏။

“ေဖြးေပါလူ” ရြာ ကမ္းပါးေပၚအတက္တြင္ အလြန္နီးကပ္ေသာတေနရာမွ၊ လက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲသံထြက္ေပၚလာသျဖင့္ လူေတြ အားလံုး ေနရာတြင္ပင္ ၀ပ္ကာေနရာယူလိုက္ၾက၏။ သို႕ေသာ္ မာနယ္ပေလာဖက္ကမ္းဆီက ေပါက္ကြဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိကာ ခရီးဆက္ၾကရ၏။ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အသိမိတ္ေဆြမ်ားကို က်ေနာ္ရွာေနမိသည္။ ေတြ႕လွ်င္ သူတို႕ႏွင့္ ၫိွႏိႈင္းတို္င္ပင္ကာ ေနရာထိုင္ခင္းကိစၥ စီစဥ္မည္ဟုေတြး၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ လူအုပ္ထဲ၌ အမ်ဳိးသမီးတဦးကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရေလ သည္။

ေခါင္းေပၚတြင္ လင္ဗန္းတခ်ပ္ကိုရြက္ထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးတဦး။ လင္ဗန္းေပၚတြင္မူ ဟင္းသီးဟင္းရြက္လိုလို၊ အေၾကာ္လိုလို အရာ၀တၳဳမ်ားကို မ်က္ႏွာသုပ္ပု၀ါ အစုပ္တထည္ႏွင့္ အုပ္ထား၏။ လူအုပ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္ရသျဖင့္၊အမ်ဳိးသမီး၏မ်က္ႏွာကို သဲကြဲစြာ က်ေနာ္ မျမင္ရ။ က်ေနာ့္ေရွ႕က လူတခ်ဳိ႕ကို အလ်င္အျမန္ေက်ာ္တက္ကာ၊ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ အမ်ဳိးသမီးဆီလွမ္းလာခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ လူအုပ္ထဲတြင္ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို က်ေနာ္ မေတြ႕ရေတာ့။ လူတခ်ဳိ႕မွာ အုပ္စုလိုက္ခြဲကာ ရြာထဲသို႕၀င္သြားေနၾက၏။ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို က်ေနာ္ရွာေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ လံုး၀မေတြ႕လုိက္ရေတာ့။

“ေဒၚဂ်ဳံကေတာ့ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြနဲ႕ အတူတူမရိွေတာ့ဘူးဗ်၊ ဆရာကလည္း ေဒၚဂ်ဳံတို႕ေခၚရာ မလုိက္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ ေဒၚဂ်ဳံတို႕ သားအမိလည္း ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြကိုထားၿပီး ဒီဖက္ကမ္းကိုကူးလာၾကတာ၊ ေဒၚဂ်ဳံကေတာ့ အေၾကာ္ေရာင္းၿပီး စားစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္ရွာေနရ တယ္လို႕ ေျပာတာပဲ ကိုၿငိမ္း၊ ဒါေပမယ့္ ပဒိုမန္းရွာကေတာ့ ဆရာ့ကို ရေအာင္ေခၚလာရမွာပဲလို႕ေတာ့ ေျပာတယ္လို႕ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ရတယ္”

က်ေနာ္ … အသက္႐ႉမ၀ႏိုင္ေအာင္ ေၾကကြဲေနမိသည္။ ဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” တေယာက္ ရန္သူသိမ္းပိုက္ေတာ့မည့္ “မာနယ္ပေလာ” က၊ အိမ္ကေလးတလံုးထဲ၊ တေယာက္တည္း ရိွေနခဲ့ၿပီလား … ။ က်န္ေနရစ္ခဲ့ၿပီလား။ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ကယ္ထုတ္ မလာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။

“ေဖြးေပါလူ” ရြာ ကမ္းပါး၊ လူသြားလမ္းေဘး၊ ဖုန္ထုႀကီးေအာက္တြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ထိုင္ေနစဥ္ “ပေဟလူ” ရြာကအထြက္၊ လမ္းတြင္ ရဲေေဘာ္ ကိုစိုး၀င္းညိဳေျပာခဲ့သည့္ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြမိသားစု၏ သတင္းကို က်ေနာ့္နားထဲ၌ ၾကားေနခဲ့ေလသည္။

၈။

၁၉၉၅-ခု … ေဖေဖာ္၀ါရီလ … ၆-ရက္၊ တနလၤာေန႕၊ ထုိင္းႏုိင္ငံနယ္စပ္၊ ေဖြးေပါလူရြာ။

သူ႕ကို ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ တေယာက္တည္း တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ကာ တရားအာ႐ံုျပဳေနသည္ကို က်ေနာ္ေတြ႕ရသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အေႏွာက္အယွက္မျပဳဘဲ ေနာက္ေဖးခန္းသို႕ က်ေနာ္၀င္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ရဲေဘာ္ဆယ္ေယာက္ခန္႕ ထမင္းစားေန သည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္ (ရလလဖ အတြင္းေရးမႉး)ႏွင့္ ေတြ႕ရန္ အိမ္ေရွ႕ဖက္သို႕ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ေတြ႕ကာ သူ၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနကိုေမးသည္။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္မွာ က်ေနာ့္ကို လက္ခံစကားေျပာဘို႕ပင္ အခ်ိန္မရရွာပါ။ သူ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနမေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာျပႏိုင္၏။ သူ႕ကို ပဒိုမန္းရွာ၏အစီအစဥ္ျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကမ္းအထိ ေခၚလာႏုိင္ခဲ့သည္ ကိုပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္တို႕အဖြဲ႕သည္လည္း သည္ကေန႕ ညေနမွာပင္ တပ္မဟာ (၆)နယ္ေျမသို႕ ဆုတ္ခြါ ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။ သူ႕အတြက္ ဘယ္လိုအစီအစဥ္ရိွသလဲဟုေမးေတာ့ ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္မွာ ေရရာတိက်စြာ ေျဖႏိုင္ျခင္းမရိွ။

ဧည့္ခန္းထဲသို႕၀င္ကာ သူ႕ေရွ႕တြင္ က်ေနာ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ပါလာသည့္ ကင္မရာႏွင့္ သူ႕ကိုခ်ိန္လုိက္သည္။ ထိုအခါ ၾကမွပင္ သူသည္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ကို ခုန္အုပ္ေတာ့မလို ထရပ္လုိက္၏။ ေမွ်ာ္လင့္မထားသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ လက္ထဲက ကင္မရာကို အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ ေဘးသို႕ခ်ထားလိုက္ရ၏။ သူသည္ ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ျပန္ထိုင္ကာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္လ်က္ ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။

ထိုေန႕ညက ဗိုလ္မႉးခ်စ္ေမာင္တိုိ႕အဖြဲ႕ လုံၿခံဳရာေနရာသို႕ ဆက္လက္ထြက္ခြါသြားၾကေၾကာင္း သိရ၏။ သူကမူ မည္သူႏွင့္မွ်စကား မေျပာ။ ထမင္းမစား။ ဘုရားစင္ေအာက္မွာပင္ တဦးတည္း တရားထိုင္ေနခဲ့ေလသည္။

၉။

၂၀၀၅-ခု …၊ ဧၿပီလ၊ ၁၈-ရက္၊ တနလၤာေန႕။

စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္(၈)အုပ္ကို ေရြးၿပီး စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ သူ၏ရင္ေသြးမ်ားျဖစ္သည့္ “မဟူရာေမတၱာ” ၊ “မသိန္းရွင္ဆီပို႕ေပးပါ” ၊ “ေႏြတည” ၊ “ည အသေခ်ၤ” ၊ “ျမစပယ္႐ံု” ၊ “အခ်စ္ည” ၊ “ဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ား” ႏွင့္ “ေရဆန္လမ္း” စာအုပ္မ်ားကို တအုပ္ခ်င္းကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ႈရင္း “သူ႕” ကို သတိရေနသည္။ သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ (၁၀)ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ သူ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္သူ တစုက သူကြယ္လြန္ျခင္း (၂)ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့၏။ “ေရဆန္လမ္းသို႕အျပန္” ဟု အမည္ေပးခဲ့၏။ ယင္း စာအုပ္တြင္ သူကြယ္လြန္သည့္ေန႕ကို အတိအက်ေဖာ္ျပသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ( ၂၄-၂-၁၉၉၅)

က်ေနာ့္အသိထဲတြင္မူ သူကြယ္လြန္သည့္ “လ” ႏွင့္ “ခုႏွစ္” ကိုသာ အတိအက်သိရိွႏိုင္ၿပီး ေန႕ရက္ကိုမူ မည္သူမွ်အတိအက် မသိရိွႏိုင္ဟု ယူဆေနမိသည္။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ “ေဖြးေပါလူ” ရြာတြင္ ေနာက္ဆံုးက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား၊ စစ္႐ႈံးရဲေဘာ္ မ်ားထဲ၌ သူ႕ကို ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ဟု သိသူ တေယာက္မွ်မရိွ။ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္ ေတာအုပ္မ်ား၏အလယ္တြင္ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားေနရသူ “သူ႕” ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ကာ ကူညီေဖးမေပးႏုိင္မည့္သူ တဦးမွ်မရိွႏိုင္။ နအဖတပ္မ်ား၏ လက္နက္ႀကီး တကမ္းစာအကြာ ထိုင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္မ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ရိွေနၿပီး ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္မ်ား ၀ါးအစည္းေျပသလို လက္နက္မဲ့ ဥဒဟို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနၾကရသည့္ ေခတ္ပ်က္ကာလတခုတြင္ သူ႕ကို လူဆိုးလူေကာင္း ခြဲျခားဆက္ဆံရန္မွာလည္း သူ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနက အကူအညီမရႏိုင္ေတာ့။

က်ေနာ့္အေတြးထဲတြင္ ၁၉၁၇-ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးအၿပီး၊ အာဏာရွင္စက္ကြင္းမိလ်က္ ဆိုက္ေဗးရီယားမဲဇာေတာ တြင္ မထင္မရွားေသဆံုးသြားရသည့္ ရဟူဒီကဗ်ာဆရာ “အိုစစ္မင္ဒယ္လ္စတန္း” ကို ေတြးေနမိသည္။ ကဗ်ာဆရာ “အိုစစ္မင္ဒယ္လ္စတန္း” မည္သည့္ေန႕က မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္အတြက္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္ကို ယခုအထိ မည္သူမွ်အတိအက် ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့။

“ႏိုင္၀င္းေဆြ” သည္ေကာ … ။

မုန္တို္င္းတခုေအာက္တြင္ ေၾကြရြက္တခ်ဳိ႕လြင့္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္ရသည္မွာ ဘာမွ်ေတာ့မဆန္း။ သို႕ေသာ္ ဤသစ္ရြက္တရြက္ ေၾကြလြင့္သြားရပံုမွာ တကယ့္ကို ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ ေရာမႏိၱက ဆန္လြန္းလွေခ်၏။ ။

(ဒီ၀တၳဳေလးကေတာ့ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကို မွတ္တမ္းတင္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဆရာႏိုင္၀င္းေဆြ အေပၚမွာ စိတ္၀င္စားၾကသူေတြ သူ႕၀တၳဳေတြကို ႏွစ္သက္ၾကသူေတြအတြက္ ဒီ၀တၳဳတိုေလးက တစံုတရာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ တခုအျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။)