နမ့္စြယ္ေခ်ာင္းမွသည္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္သို ့(၂)
နမ့္စြယ္ေခ်ာင္းမွာ ေရခမ္းလုနီးပါး ရိွေနသည္။ေျခမ်က္ေစ့သာသာ ေရကိုျဖတ္ကာ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္း လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚတက္လာခဲ့ၾကသည္။
နမ့္စြယ္ရြာအျပင္ဘက္ နမ့္စြယ္ေခ်ာင္း၏တဖက္ကမ္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္ေရးနယ္ေျမ)မွ ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕ ေခတၱထိုင္ေနသည့္တဲကို ေက်ာဘက္ကုန္းျမင့္ေတာင္ေျခတြင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ ထိုတဲမွျပန္လာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆံုးက ဦးေမာင္ေမာင္ေအး(ျပန္ၾကားေရးဌာန၀န္ႀကီး၊ အမ်ဳိးသားညြန္ ့ေပါင္းအစိုးရ)၊ အလယ္က ခြန္မားရ္ကို ဘန္း(ဖယ္ခုံၿမိဳ ့နယ္၊ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္ေရးကိုယ္စားလွယ္)ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္…….။
ေခ်ာင္းထိပ္သို႔အေရာက္တြင္ ၀ႆႏၱ၏ ေရွ႕ေျပးေလကို ရွဴရိႈက္ခြင့္ရလိုက္သည္။ နမ့္စြယ္ရြာကို လယ္ကြက္မ်ား၏အစပ္တြင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ မိုးတိမ္တခ်ဳိ႕ နမ့္စယ္ရြာေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္သြားၾကသည္။ ရြာထဲံမွ ကားသံ၊ေခြး ေဟာင္သံႏွင့္ ကေလးမ်ား ေအာ္ဟစ္သည့္အသံကို သဲ့သဲ့မွ်ၾကားေနရသည္။
ကန္သင္းရိုးေပၚေလွ်ာက္လာစဥ္ မလွမ္းမကမ္းမွ ရင္ေဘာင္တန္းရိွေနသည့္ ေရသြင္းေျမာင္းကေလးဆီက ေရစီးသံကို အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလွ်ာက္လာေသာ ပေဒါင္လုံမငယ္ႏွစ္ဦးကို လမ္းဖယ္ေပးၾကရ၏။ သူတို႔သည္ နမ့္စြယ္ရြာႏွင့္ နာရီ၀က္သာသာခရီး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံနယ္စပ္ႏွင့္ မနီးမေ၀း၊ ပေဒါင္ရြာကေလးမွ ျဖစ္ၾကေပမည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး က်ေနာ္တို႔ေဘးမွ ျဖတ္ ေလွ်ာက္လာၾကေသာအခါ မ်က္ႏွာေခ်ႏွင့္ ေပါင္ဒါနံ့မ်ား ေ၀့၀ဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
လယ္ကန္သင္းရိုးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တဲတလံုးေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက လမ္းေဘးသို ့ဆင္းကာ တဲေရွ ့ တြင္ရပ္လိုက္သည္။ တဲေပၚတြင္ မည္သူွ်မရိွ။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူသူေလးပါး မျမင္ရ။
“ငါ မင္းကိုေျပာစရာရိွတယ္ ၿငိမ္းေ၀၊ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥမို ့လို ့ အိမ္မွာမေျပာဘဲ ဒီမွာပဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။ လာကြာ ဒို ့ဒီမွာခဏ ထိုင္ရင္း စကားေျပာရေအာင္“
ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက ေျပာေျပာဆိုဆို တဲေရွ ့ ကျပင္တြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ခြန္မားရ္ကိုဘန္းက ေဘးခ်င္း ယွဥ္လ်က္တြင္၀င္ထိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ေခါင္းေအးေအးထားကာ ဦးေမာင္ေမာင္ေအး ဆက္ေျပာမည့္စကားကို နားစြင့္ေနမိသည္။
“မင္းကို အဆင့္ျမင့္တာ၀န္တခု ေပးစရာရိွတယ္။ မင္း “ေနာ္ေ၀း“ကိုသြားၿပီး DVB မွာအလုပ္လုပ္ရမယ္။ ျပင္ဆင္စရာရိွတာ ျပင္ဆင္ထားပါ။ ဒီကိစၥကို သိပ္ၿပီးမေပါက္ၾကားေစနဲ ့၊ ငါ ေနာက္တေခါက္ ဘန္ေကာက္ကဆင္းလာရင္ မင္းကို တပါတည္းေခၚမယ္။
ဒီတလအတြင္း မင္းထြက္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္”
ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္းမရိွ၊ လိုလားစိတ္ကူးခဲ့ျခင္းမရိွသျဖင့္ ဦးေမာင္ေမာင္ေအး၏စကားကို က်ေနာ္ ဘယ္လို လက္ခံတုန့္ျပန္ ရမည္ကို မသိႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ၀မ္းသာရမွာလား၊ ၀မ္းနည္းရမွာလား။ က်ေနာ္ တကယ့္ကိုမသိ။ အံ့ၾသသြားမိသည္ေတာ့ရိွ သည္။
“ဒါဆိုရင္၊ ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုကေကာ……“
ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလိုၾကည့္ကာ ေခါင္းကို တခ်က္ၿငိမ့္လိုက္၏။
“ေအး၊ ဒါေတာ့ မင္းနဲ ့ငါတိုင္ပင္ၿပီး လူရွာရေတာ့မွာေပါ့ကြာ။ တာ၀န္ခံ ရွာလို ့ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ၊ မင္း“ေနာ္ ေ၀း“ကို အျမန္ဆံုးသြားဖို ့က ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါစဥ္းစားထားတာက စိုး၀င္းညိဳကိုေခၚရင္ ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ“
ဦးေမာင္ေမာင္ေအးက ေျပာျပသည့္ ကိုစိုး၀င္းညိဳကို ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုတာ၀န္ခံအျဖစ္ တာ၀န္ေပးရန္ကိစၥ၊ က်ေနာ့္တြင္ ကန္ ့ကြက္ရန္မရိွ။ ကိုစိုး၀င္းညိဳသည္ DVB တြင္ က်ေနာ္တို႕ႏွင့္ တခ်ိန္လံုး လက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။
အမွန္စင္စစ္ ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုမွာ ယခုမွပင္ ျပန္လည္စတင္ဖြဲ ့စည္းလႈပ္ရွားရမည့္ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ႏွစ္လေက်ာ္က က်ေနာ္တို ့သည္ ေရြဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုကို လက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္မ်ား ပစ္ခတ္သံတို ့၏ေအာက္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကမ္းသို ့ သယ္ထုတ္လာခဲ့ၾကရ၏။ သံလြင္ျမစ္တဖက္ကမ္း ေဖြးေပၚလူရြာႏွင့္ ပဟီလူရြာသို ့ေရႊ ့ခဲ့ၾကရသည္။ ထို ့ေနာက္ ပုခံုးျဖင့္ထမ္း၍တဖံု၊ ေလွျဖင့္တတန္၊ ကားျဖင့္တသြယ္၊ ေသာ္လဲထရြာသို ့၎၊ မယ္စရီးယန္းသို ့၎၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္သို ့၎၊ နမ့္စြယ္ရြာကေလးသို ့ ၎၊ အဆင့္ဆင့္ သယ္ပိုးထုပ္ယူခဲ့ၾကရသည္။ တေနရာေရာက္လွ်င္ အေရးႀကီးသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္သယ္ယူၾကရၿပီး၊ ေနာက္တေနရာေရာက္လွ်င္ ထပ္မံ၍ ပိုမိုအေရးႀကီးသည့္ ပစၥည္းကုိေရြးကာ သယ္ၾကယူၾကရျပန္သည္။ မသယ္ႏိုင္၊ မပိုးႏိိုင္ေတာ့ သျဖင့္ စခန္းတခုတိုင္းတြင္ ပစၥည္းတခ်ဳိ ့ကို စြန္ ့ပစ္ထားခဲ့ၾကရ၏။ တခ်ဳိ ့ေတာထဲမွာ၊ တခ်ဳိ ့လမ္းေဘးမွာ၊ တခ်ဳိ ့ေခ်ာင္းေဘးမွာ…။
သို ့ေသာ္ နမ့္စြယ္ရြာသို ့ ေရာက္သည့္အထိ ေရႊွဗဟိုရ္စည္္စတူဒီယိုမွာ အသံရပ္သြားျခင္းမရိွ။ သတင္းမ်ား၊ ေတြ ့ဆံုေမး ျမန္းခန္းႏွင့္ ပံုမွန္တာ၀န္က်အသံလႊင့္အစီအစဥ္မ်ားကို မပ်က္မကြက္ အသံသြင္းယူကာ “ေနာ္ေ၀း“ သို ့ပို ့ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။
မာနယ္ပေလာမွ ထြက္ခြာလာသည္မွစကာ စခန္းတခုသို ့ေရာက္သည့္အခါတိ္ုင္း ေရႊဗဟိုရ္စည္စတူဒီယိုတြင္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ၾကသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား၊ တေယာကၿပီးတေယာက္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကရ၏။ မိခင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသို႕ ထြက္ခြါသြားၾက၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေရႊဗဟိုရ္စည္ စတူဒီယိုကို ျပန္လည္ဖြဲ ့စည္း ႏိုင္ေရး၊ က်ေနာ့္မွာ တခ်ိန္လံုး ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့မိ၏။
No comments:
Post a Comment