စာေရးသူ၏ ဝန္ခံခ်က္။
ဤဝတၳဳမွာ က်ေနာ္ က်င္လည္ခဲ့ေသာဘဝကို ျပန္ေရးျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ရႈမဝ မဂၢဇင္း၌ မေဖာ္ျပႏုိင္သျဖင့္ ျပန္၍ ရင္ခြင္ပိုက္ထားရသည့္ ဝတၳဳကုိ ၁၉၆၅ ၊ ေမလ ၊ ၁၃ ရက္၊ ည ၂နာရီ မုိးႀကီး ရြာသြန္းေနစဥ္ အဆုံးသတ္သည္။ ၁၉၆၆ ဇူလုိင္လ၌ ရႈမဝသုိ႔ ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။
ဒုတိယ ျပန္ေရးသည့္ ရႈမဝ၌ တင္ဆက္ခြင့္ရေသာ “ မသိန္းရွင္ဆီ ပုိ႔ေပးးပါ ” ကို၁၉၆၈၌ ျပန္ေရးသည္။
ယခု “မသိ္န္းရွင္” မွာ ထုိႏွစ္ခုကို ျပန္၍ေပါင္းစပ္ ညိွႏႈိင္း ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ဝင္းေဆြ
၁၈၊ ၄၊ ၇၁၊
(၁)
၁၉၆၄......
ႏွင္းထုႀကီး ပိတ္ဆို႔ ေမွာင္ပိ္န္းေနေသာနံနက္မ်ား၌ ရထားႀကီးသည္ ဘူတာရုံေရွ႔မွ ထြက္ခြာရန္ ေၾကာက္ရြံ ့တုန္လႈပ္ေနသည္။ မထြက္ခြာ၍လည္း မျဖစ္။ သူသည္ မီးခုိးမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လုိက္ၿပီး တညည္းညည္းတညဴညဴျဖင့္ ထြက္ခြာရေတာ့သည္။ ေရွ႔နား ကြက္္ကြက္ကေလးသာျမင္ရသည့္ မီးေမာင္းကုိ ဖြင့္လိုက္သည္။ ျဖတ္သန္းမႈအရွိန္ ရလာလွ်င္ သူ႔ေသြးမ်ားသည္လည္း ဆူပြက္လာကာ သူသည္ တစတစ အေၾကာက္ပ်ယ္လာေနသည္။ ေတာင္တြင္းႀကီးဘူတာရုံ ပလက္ေဖာင္း မီးေရာင္မ်ားကုိ လြန္လာခဲ့လွ်င္ သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ အားေပးသည့္ ဥၾသသံရွည္တခ်က္ကို ညွစ္ထုတ္ေအာ္ဟစ္လုိက္သည္။
ခ်က္ခ်င္း သူ႔ဥၾသသံကုိ ပတ္ဝန္းက်င္မွလာေသာ ၾသဘာေကာင္းၿခီးသံမ်ားဟု ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ေတြးကာ သူသည္ အမွားမွားအယြင္းယြင္း အားတက္လာသည္။ ပုိ၍ ေမွာင္ပိန္းေနေသာ အေမွာင္ထုႀကီးအတြင္းသုိ႔ ေသြးရူးေသြးတန္းျဖင့္ ခြဲျဖတ္ ဝင္ေရာက္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ဤရထားႀကီး၏ စက္ကရိယာအစိတ္အပုိင္းတခုလုိပင္ တဲြတတဲြ၏ ေတာင္ဖက္ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ လုိက္ပါေနရသည္။ က်ေနာ္သည္ ပီပီျပင္ျပင္မျမင္ရသည့္ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႔ကို အမွတ္မထင္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
ဘူတာရုံမွ မီးေရာင္မ်ားသည္ ေနာက္သုိ႔ဆုတ္ေျပးကာ ေသးငယ္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႔ဖက္မွလမ္းဓာတ္မီးတုိင္အေရာင္မ်ားသည္ ရထားႀကီးေပၚသို႔ ဖ်တ္ကနဲ လာထိေနၾကလ်က္၊ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာၿငိမ္သက္ေနလ်က္၊ ရခုိင္ဘုရားပ်က္ႀကီး၏ထုထယ္သည္ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ အေမွာင္မည္းႀကီးတခုအျဖစ္ျဖင့္ အျမင္၌ ျဖတ္သန္းေနခဲ့လ်က္၊ ရထားႀကီးသည္ အေကြ႔အရွည္ႀကီး၌ ျဖည္းျဖည္းေရြ႔ေရြ႔ေကြ႔လုိက္၏။ သဖန္းကုန္းရြာကေလးဖက္မွ ေရနံဆီမီးခြက္ မီးေရာင္မွိန္မွိန္မ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လာေရာက္ရုိက္ခတ္ေနျပန္သည္။ အေမွာင္ထုႀကီးအတြင္း၌ အလင္းေရာင္ငယ္မ်ားသည္ ေျပာပဖြယ္မရွိ။
ဤအလင္း အေမွာင္၊ အေမွာင္ အလင္းတုိ႔သည္ ရထားႀကီးေပၚ၌သာ ျဖတ္သန္းေနသည္မဟုတ္၊ ရထားႀကီးေပၚတြင္ပါလာသမွ် သက္ရွိ သက္မဲ့အေပါင္းအေပၚ၌သာ က်ေရာက္ေနသည္မဟုတ္၊ က်ေနာ့္ခႏာကုိယ္ေပၚ၌သာ က်ေရာက္ေနသည္မဟုတ္၊ က်ေနာ္႔ႏွလုံးသားေပၚတြင္လည္း က်ေရာက္ေနၾက၏။
ရထားႀကီးကား ဘာမွ် ခံစားရမည္မဟုတ္။ သူသည္ စက္ကရိယာျဖစ္၏။ ေအးျခင္း ပူျခင္းကိုမသိ၊ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းကို မသိ၊ ဦးေႏွာက္မရွိ၊ အသက္မရွိ၊ ခံစားမႈမရွိ၊ ႏွလုံးသားမရွိ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ။
က်ေနာ္လည္း စက္ကရိယာ တခုေပဘဲလား- ဟု က်ေနာ္သည္ အသံမထြက္ေသာ ေမးခြန္းကိုေမးေနမိျပန္သည္။ က်ေနာ့္ ႏွလုံးသားမ်ားမွာ ခံစားမႈမွန္သမွ် ဆိတ္သုန္း ကြယ္ေပ်ာက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ စက္ကရိယာေပဘဲလား။ က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္မွာ အေမွာင္မ်ားအတြင္း၌ မရုန္းဝ့ံ မကန္ဝံ့ မလႈပ္ရွားဝံ့၊ ၿငိမ္သက္ေနရေသာ ဦးေႏွာက္မ်ားေပဘဲလား။
ဤရထားႀကီးေပၚ၌ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ေမွာင္ခုို ထန္းလ်က္မ်ားတင္ရန္ လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ၊ က်ေနာ္ ျငင္းဆန္မရေအာင္ မ်က္ႏွာနာေနေသာ ေမွာင္ခုိသမားမ်ား ပါလာေနသည္။ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္မဖမ္းဆီးရက္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းအရင္းကုိ ရွာေဖြေနမိျပန္သည္။ သူတုိ႔ပါလာသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ အလုပ္ျပဳတ္သြားႏုိင္သည္၊ လြတ္ေျမာက္ရက္မရွိ အက်ဥ္းက်သြားႏုိင္သည္ကိုလည္း မေတြးမိ၍မဟုတ္။
က်ေနာ့္စိတ္ကား ရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္းေနသည္ဟုမထင္ေတာ့ေပ။ ေမွာင္ခုိသူမ်ား၊ ထန္းလ်က္ ေတာင္းခြံမ်ား၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္၊ လဖက္ေျခာက္၊ ငရုတ္သီး၊ နံႏြင္းမႈန္႔ စသည့္တားျမစ္ကုန္မ်ား၊ ဂါတ္ဗုိလ္၊ စက္ေခါင္းေမာင္း၊ အညီွနံ႔မ်ား၊ မုဆုိးမ်ား၊ သားရုိင္းသမင္မ်ား၊ ရံြရွာဖြယ္ရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ရဟန္းသံဃာမ်ား၊ လူသားမ်ား၊ ပ်က္စီးမႈမ်ား။ အနံ႔ဆုိးမ်ား စသည့္ သက္ရွိ သက္မဲ့ အေပါင္းသည္အေထြးေထြး အရႈပ္ရႈပ္ျဖစ္ကာ ဘယ္ဆီသို႔ သြားေနမွန္းမသိသည့္ ေရးစီးေၾကာင္းႀကီးတခုအတြင္း၌ ဘရန္းဘတာ ေမ်ာပါေနသည္ဟု ထင္ေနျပန္သည္။
အေမွာင္ထုႀကီးကုိ အဆုံးအစမရွိ နက္ရႈိင္းလွသည့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဟူ၍လည္း ေတြးေနျပန္သည္။
အတန္ၾကာလွ်င္ ႏွင္းမ်ား ပိတ္သည္းေနသည့္ အေမွာင္ထဲ၌ အရုဏ္ေရာင္ျခည္မ်ားသည္ လွပစြာ ပ်ိဳ ့အန္ လာေနၾကျပန္သည္။ ဆဒၵဳံေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ဆဒံၵဳမွတက္ေရာက္လာၾကမည့္ ကိုေရႊေယာက္ႏွင့္သားသုံးေယာက္၊ ကိုေရႊေယာက္အဖဲြ႔သားမ်ားကုိ စိတ္၌ ျမင္ေတြးေနမိျပန္သည္။
ဆဒၵဳံေခ်ာင္း ဘူတာရုံသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ရထားသည္ အေမွာင္ထုထဲ၌ ၿငိမ္သက္စြာ ထုိးဆုိက္ရပ္လုိက္သည္။ က်ေနာ္သည္ ရထားအရွိန္ သတ္လုိက္ကတည္းက ရထားေပၚမွ ဖ်တ္ကနဲခုန္ဆင္းလုိက္သည္။
ဖလက္ေဖာင္းပ်က္တေနရာ၌ ရပ္လုိက္ၿပီး “ဒီမွာ လက္မွတ္လာယူၾက....ဒီမွာ..... ဒီမွာ”ဟု က်ေနာ္သည္ ေန႔စဥ္ ေအာ္ဟစ္ေနက်အတုိင္း ေအာ္ဟစ္ေနရသည္။
ဤ ဘူတာမဲ၊့ ရုံပုိင္မဲ့၊ ကံထရုိက္တာမဲ့ ဘူတာတြင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ ပလက္ေဖာင္းပ်က္အတုိင္း က်ေနာ္ရွိရာသို႔ စိတ္မွနး္ျဖင့္ အလဲလဲ အကဲြကဲြ ေျပးလာေနၾကသည္။ “ကုန္တင္စရာရွိတယ္ဆရာ” ဟု ခရီးသည္ တဦးသည္အေဝးအတည္းက လွမ္းၿပီးေအာ္လာသည္။ ဂါတ္ဗုိလ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္သည္ မွန္အိမ္ဆဲြၿပီး ေကာင္းဘိြဳင္ဟန္ျဖင့္ က်ေနာ္ရွိရာသုိ႔ေလွ်ာက္လာသည္။ သူသည္ မွန္အိမ္မီးျဖင့္ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကုိ ထုိးျပေပးေန၏။
“ရင္ေမာင္ သုတ္သုတ္လုပ္ေဟ့”ဟု သူသည္ ေလာေဆာ္ေန၏။
က်ေနာ္သည္ လက္မွတ္ေရာင္း၊ တန္ဆာလုပ္ အလုပ္မ်ားကို အေျပးအလႊား အျမန္ဆုံးလုပ္ေဆာင္ေနရင္း ကိုေရႊေယာက္၏ အဖြဲြ႔ကိုလည္း လွမ္းၾကည့္ေနျပန္သည္။ ကိုေရႊေယာက္ႏွင့္္သူ႔ လူမ်ားသည္ လက္မွတ္မယူဘဲႏွင့္ ရထားတဲြမ်ား ေပၚသို႔ေျပးလႊားတက္ေရာက္ေနၾက၏။ ကိုေရႊေယာက္သည္ သူ႔သားသုံးေယာက္ကုိ ရထားေပၚတက္ခုိင္းၿပီး သူကိုယ္တုိင္မွာမူ ပလက္ေဖာင္းအစြန္ေမွာင္ရိပ္၌ ရပ္ကာက်ေနာ့္ ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ ေျခေထာက္၌ ဖိနပ္မပါ၊ သူ႔ လည္းပင္တြင္ ပုဆုိးစုတ္တထည္ ရစ္ပတ္ထားသည္။ သူ၏ ျပဇာတ္မင္းသားဟန္္ ဆံပင္ရွည္မ်ားသည္ ဆီမလိမ္း မဖီးသင္သျဖင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၌ ဖရုိဖရဲ ဝဲက်ေနသည္။
အလုပ္ၿပီးလွ်င္ ဂါတ္ဗုိလ္သည္ ဝစီကိုစစ္မိန္႔ေပးသံလုိ အားကုန္မႈတ္လုိက္ၿပီး မီးစိမ္းယမ္းျပေလသည္။ ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာမွ က်ေနာ္သည္ လူစီးတဲြတတဲြေပၚသို႔ တြယ္တက္လုိက္၏။ က်ေနာ့္ ေနာက္မွ က်ေနာ့္ကို အမိဖမ္းရန္ ကိုေရႊေယာက္သည္လည္း ဖ်တ္ကနဲ ခုန္တက္လာသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ကိုေရႊေယာက္သည္ ယွဥ္ရပ္ေနမိၾက၏။ ရထားအရွိန္ရလာစဥ္တြင္ ကိုေရႊေယာက္သည္ သူ႔လက္ အတြင္း၌ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္လာေသာ က်ပ္တန္အႏြမ္းအေက်မ်ားႏွင့္ အေၾကြေစ႔ကေလးမ်ားကုိ က်ေနာ့္ လက္အတြင္းသုိ႔ လွမ္းထည့္ေပးေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားမွာ ခ်မ္းေအးေနေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေၾကာက္ရြ႔ံ တုန္လႈပ္ ေနေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း တုန္ယင္ေနသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔ ရွစ္ေယာက္ ဆရာ....”
“တအုပ္စုလုံးလား”
“ကိုဖုိးေက်ာ္ သူ႔ မိ္န္းမဆုံးလုိ႔ ေနရစ္ခဲ့တယ္”
က်ေနာ္သည္ သူေပးသည့္ ေငြမ်ားကုိ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲသုိ႔ မထည့္ေသးမီ အေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ သူ႔ မ်က္ႏွာကုိရွာၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ သူေပးသည့္ေငြမွာ တဆယ့္ သုံးေလးက်ပ္မွ်ရွိမည္။ သူတုိ႔ရွစ္ေယာက္အတြက္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိလက္မွတ္မဲ့ျဖင့္ စီးခြင့္ျပဳရန္ေပးသည့္ေငြ၊ သူတုိ႔သည္ လက္မွတ္ခအတိအက်ျဖင့္ လက္မွတ္ဝယ္ယူစီးႏုိင္သည္အထိ သူတုိ႔ေမွာင္ခုိ ထန္းလ်က္မ်ားအေပၚမွ ျမတ္စြန္းၾကသည္မဟုတ္။ သူတုိ႔ရသည့္ အျမတ္ထဲမွ က်ေနာ္၊ ဂါတ္ဗုိလ္၊ မီးရထားရဲမ်ား၊ ရွာေဖြေရးမ်ားကို ေပးရသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ မိ္န္းမေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ကို သတိရေနျပန္သည္။
“ခင္ဗ်ားမိန္းမ သက္သာပလား”ဟု ေမးေနမိသည္။
“ဒီလုိဘဲဆရာ....”
“ ေဆးမထုိးဘူးလား ”
“ အင္း.... ”
“ ဘာအင္းတာလဲ ”
“ ၿမိဳ႔ကုိသြားထုိးဘုိ႔ကလဲ ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာေဆး လာလာကုေနတဲ့လူကလဲ ေဆးေတြျပတ္ေနလို႔တဲ့ ”
“ က်န္းမာေရးမႉးလား ”
“ မဟုတ္ပါဘူး... ျမင္းလွည္းသမားပါ၊ အားကုိးရပါတယ္ဆရာ၊ သူက ေဆးထုိးသိပ္ေကာင္းတာ၊ ပိုက္ဆပ္လဲ သိပ္မယူဘူး၊ ဆရာဝန္ေတြဘာေတြလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တဲ့လူလဲမဟုတ္ဖူး ”
က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္ေနမိျပန္၏။ ကိုေရႊေယာက္ကား ခေလးတက်ိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေကၽြးေမြးေနရသူ။ သူ႔မယားကား အစဥ္အၿမဲ မမာမက်န္းျဖစ္ေနသူ။ အရြယ္ မေရာက္ေသးေသာ သားကေလးသုံးေယာက္ကုိပါ ေမွာင္ခုိုလုပ္ခုိင္းေနရသူ၊ က်ေနာ္ဂါတ္ဗိုလ္၊ မီးရထားရဲမ်ားႏွင့္ ရွာေဖြေရးမ်ားကို ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနရသူ။
သူသည္ တခုခုကို နက္နက္ရႈိငး္ရိႈင္း ေတြးလာေနခဲ့ပုံျဖင့္ “ ဒီလုိေပါ့ဆရာ... ” ဟု အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ စကားေျပာေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ ေငြတဝက္မွ်ကို အိတ္ထဲ ထည့္လုိက္ၿပီးတဝက္ကိုကား သူ႕မိန္းမေဆးကုရန္အတြက္ ျပန္ေပးေနမိျပန္သည္။ သူသည္ ျပန္ယူရန္ ျငင္းဆန္ေနသည္။ သူ႔ေငြမ်ားအကုန္မယူသျဖင့္ သူ႔ကို က်ေနာ္က ဒုကၡေပးေတာ့မည္ဟု ေၾကာက္ရြ႔ံေနျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ျပန္ယူရန္ တုိက္တြန္းေနရင္း စိ္တ္ေမာေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ က်ေနာ္ျပန္ေပးသည့္ေငြမ်ားကိုလွမ္းယူေသာ အခါတြင္ သူ႔လက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကုိ သတိထားမိလာသည္။ သူ႔မ်က္လုံးအိမ္၌ လႈိက္လဲွေသာ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ မျမင္ရဘဲႏွင့္ သိေနခဲ့သည္။
“ ဒိျပင္လူေတြဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ေက်နပ္ၾကတာမႈတ္ဖူး၊ တခ်ိဳ႔ မိ္န္းခေလးေတြဆုိရင္ ေငြတင္ မေက်နပ္လုိ႔ ဟုိဟာပါေပးရတာ၊ ေငြနဲတယ္ဆုိပီး ထပ္ထပ္ေတာင္းၾကတာ၊ ျမခင္ေလးဆုိၾကည့္ပါလား၊ အသက္ဆယ့္သုံးႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး၊ ဆံေထာက္ကေလးေတာင္ မထားရဲထားရဲထားေနတုန္း ဟုိဟာေပးရလို႔ ဗုိက္ကေလးပူလာ တာ ” ဟု သူက စိတ္ထည္းမွ ေျပာေနသည္ကိုလည္း က်ေနာ့္ စိတ္အာရုံ၌ လာ၍ၾကားေနရျပန္သည္။
“ ေအးဗ်ာ....ဒီလုိဘဲေပါ့ဗ်ာ၊ ၾကည့္ေတာ့လုပ္ၾကဗ်ာ ”ဟု က်ေနာ္သည္ မွာၾကားေနမိ၏။
“ စိတ္ခ်ပါဆရာ၊ ဆရာ့ကို မထိခုိက္ပါဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ႔သားအဖေတြ ထန္းလ်က္ကို မမိပါဘူး ”
“ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ စိတ္ခ်ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ့္ ကိုဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡမေပးဘူးဆုိတာ ယုံတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့့္ ရွာေဖြေရးေတြဘာေတြမိရင္ က်ေနာ့္ မွာ တာဝန္ရွိတာဘဲ ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ... ”
“ အလုပ္ျပဳတ္ႏုိင္တယ္၊ ေထာင္က်ႏုိင္တယ္ ”
သူဆက္ေျပာသည္ကုိ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံ ဆူညံေနသျဖင့္ က်ေနာ္ မၾကားရေတာ့ေပ။ သူ႔ ထန္းလ်က္မ်ားကုိ မည္သည့္အခါ၌ မည္သူမ်ားက ဖမ္းဖမ္း မိမည္မဟုတ္။ သူ၏ လွ်ိဳဝွက္ခ်က္ကုိ က်ေနာ္လည္းမသိ။ အမွန္တြင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း-ေတာင္တြင္းႀကီး ခုတ္ေမာင္းေနရာ၌ ရထားႏွစ္စင္းလဲလွယ္ခုတ္ေမာင္းေနရာ ရထားတစင္း၏ အိမ္သာတခုတြင္ အေပၚအမုိး၌ အေပါက္တခုပါရွိသည္။ ထုိအေပၚက္အတြင္းမွ သူတုိ႔ပစၥည္းမ်ားကုိ လွ်ိဳ႔ဝွက္တင္ေဆာင္ေနခဲ့ၾက၏။
က်ေနာ္သည္ ဤရထားေပၚ၌ ေမွာင္ခုိသမား ႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္း ပါေနခဲ့ၿပီးကိုေတြးမိကာ စိတ္ႏွလုံး၌ ေလးလံလာေနျပန္သည္။ ပင္းေခ်ာင္းေအာင္ႏုိင္ျမင့္၊ သားမွ်ားကိုသန္း၊ ၿမိဳ႔သစ္ ကိုသန္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း စိုးျမင့္၊မည္သူေတြ ဖမ္းဆီးဖမ္းဆီး က်ေနာ့္၌ တာဝန္ကင္းမည္မဟုတ္။
က်ေနာ္ကား တီဘီစီ ( ရထားလုိက္ ဘူတာစာေရး) ျဖစ္၍ ရထားတစင္းလုံး လက္မွတ္စစ္၊ တန္ဆာမဲ့ပစၥည္းဖမ္း၊ ေမွာင္ခုိပစၥည္းဖမ္း စသည့္တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနရသူ။ အကယ္၍ တစုံတဦးက ရန္ညိဳးျဖင့္ ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးလွ်င္ ေရွာင္ကြက္မရွိသူ။ ေမွာင္ခုိသူမ်ားႏွင့္လည္း တေသြးတည္၊ တသားတည္း ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကသျဖင့္ မ်က္စိမိွတ္ေနရသူ။
က်ေနာ္သည္ နီျပာတံခဲတံကို ကိုင္ၾကည့္ေနရင္း ဤရထားေပၚ၌ က်ေနာ္ကား ဖမ္းဆီးႏိုင္ေသာ အာဏာ ျပည့္စုံသူ ဘုရင္ကေလးတဆူျဖစ္ေနသည္ကို ေတြးေနမိ၏။ ဤနီျပာတံကေလးျဖင့္ ခ်ယ္လွယ္ခ်င္သလုိ ရေနႏိုင္ေသာ အခြင့္ထူး ရရွိေနပုံမွာ ဝမ္းသားအားရစရားဟု ေတြးေနမ္ိျပန္သည္။
ဤသို႔ျဖစ္ေနရပုံမွာ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနျခင္းေပလား။ အရုဏ္သည္ ပုိ၍လင္းလာ၏။ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းမ်ား ေရာေထြးလာေနျပန္သည္။ ၿမိဳ႔လုလင္သို႔ေရာက္လွ်င္ အလင္းေရာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့အတြင္း၌ ႏွင္းစက္မ်ားက်ေနသည္ကို မသဲမကဲြျမင္လာရသည္။ ဘူတာေကြ႔၌ ရထားဆုိက္ရပ္ခ်ိန္တြင္ အလင္းႏွင့္အေမွာင္ၾကား၌ အရာဝတၳဳမ်ားသည္ မသဲမကဲြေရာေထြးေနၾကေလသည္။
ၿမိဳ႔လုင္ဘူတာစာေရး သိ္န္းလြင္ႀကီးသည္ နံနက္ေစာေစာ၌ အရက္မူးေနလ်က္ျဖင့္ ဂါတ္တဲြသုိ႔ ခပ္ယိုင္ယုိင္ ေလွ်ာက္လာတတ္၏။ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွ ယူနီေဖာင္းဝတ္စုံမွာ ညစ္ေထးေနသည္။ သူ၏ထန္းလက္တဲဘူတာရုံေရွ႔တြင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ အလုအယက္ တုိုးေဝွ႔ေနၾက၏။ ဟုိဖက္၌ကား ထန္းပင္မ်ား၊ ေညာင္ပင္မ်ား၊ ေဈးဆုိင္မ်ား။ ၿမိဳ႔လုင္ေဈးတန္းႏွင့္ ၿမိဳ႔လုင္ရြာေပၚတြင္ ႏွင္းမ်ားပိတ္ဆုိ႔ ေမွာင္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ဤဘူတာသုိ႔ေရာက္လွ်င္ လူစီးတြဲ တတြဲတဲြအဝမွရပ္ကာ ဦးေကာင္းဇုံ ၏ အေၾကာ္တဲဆုိင္ဝဖက္သုိ႔ အစဥ္အျမဲ လွမ္းၾကည့္တတ္သည္။ အေၾကာ္တဲဆုိင္ေရွ႔ဖက္ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ရွိ ထုိင္ခုံ၌ ညိဳညိဳ႔ကိုေတြ႔ေနက်ျဖစ္ေနသည္။ သူ သည္ရထားႀကီးဝင္လာလွ်င္ က်ေနာ့္ကိုျမင္ရန္ လွမ္းၾကည့္ေနတတ္၏။ ထုိေနရာမွထရပ္ၿပီး သူ႔ ကုန္စိမ္းေတာင္းမ်ား ခ်ထားရာ သံလမ္းနံေဘးသုိ႔ သုတ္သုတ္ေျပးလာကာ သူ႔ေတာင္းမ်ားကို ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာတင္ေလသည္။
ၾကာေသာ္ သူထုိင္ေနက် ဤေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ ဦးေကာင္းဇုံဆုိင္ေရွ႔ရွိ ထုိင္ခုံေပၚတြင္ မုိးမလင္းမီ ႏွင္းမႈန္မ်ားေဝေနစဥ္တြင္ သူ႔ကိုျမင္ေတြ႔ေနရသည္မွာ စိတ္၌ အစဲြအလန္းတခုလိုျဖစ္လာသည္။
သူ ဤေနရာကေလးတြင္ ထုိင္ၿပီး ရထားႀကီးကို ေစာင့္ က်ေနာ့္ကုိရွာေဖြၾကည့္ေနတတ္သည္မွာ က်ေနာ္ ေတာင္တြင္ႀကီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း လမ္းသုိ႔ ေရာက္လာစကတည္းကျဖစ္သည္။
ထုိအခါကမူ သူသည္လည္း ခေလးသာသာအရြယ္ကေလး။ ဆံရစ္ ဆံေတာက္ကေလးႏွင့္ ျဖစ္၏။
သူသည္ ရထားႀကီး ဆုိက္ရပ္လွ်င္ ထုိေနရာမွ ဒုန္းစုိင္းေျပးလာတတ္၏။ သူ႔ ေခါင္းေပၚမွ ဆံရစ္ ဆံေတာက္ ဆံပင္မ်ားသည္ တဖြာဖြာဝဲေနတတ္သည္။ သူ႔ လည္ပင္း၌ ပုဆုိးစုတ္တထည္တင္ထားကာ ဖုိ႔ယို႔ ဖားယားျဖစ္ေနသည္။။ သူ႔ ပါးေပၚတြင္ ေက်ာက္နီနားဆဲြကေလးသည္ ယိမ္းက လႈပ္ရွားေနသည္။ သူ႔ပါးကေလးမ်ားမွာ အပ်ိဳေသြးသစ္စ ေဖာင္းၾကြေနသည္။
သူသည္ၿမိဳ႔လုင္ႏွင့္ တမိုင္မွ်သာ ေဝးသည္ ပုတီးကုန္းရြာသူျဖစ္၏။ သူသည္ ဖခင္ မ်က္မျမင္ႀကီးကိုလည္းေကာင္း၊ မိခင္လူမမာႀကီးကိုလည္းေကာင္း သူ႔ ကုန္စိ္မ္း ေရာင္းရေငြကေလးျဖင့္ လုပ္ကုိင္ ေကၽြးေမြးေနကာ ေမာင္ကေလး တေယာက္ကိုလည္း ေက်ာင္းထား ေပးေနရသည္ကို က်ေနာ္မသိခဲ့။ သူ ေဈးပတ္ လုိက္ေရာင္း၍ ျမတ္ေငြမွာ သုံးေလးက်ပ္မွ်သာ ရွိသျဖင့္ ရထား လက္မွတ္ကုိလညး္ ဝယ္မစီးႏိုင္၊ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း တန္ဆာမလုပ္ႏုိင္။
က်ေနာ္ ဤလမ္းသုိ႔ေရာက္စ ႏွင္းမ်ားေဝေနေသာ တနံနက္တြင္ က်ေနာ္ လက္မွတ္စစ္ေသာအခါ သူသည္ အိမ္သာနံေဘး၌ ရပ္ေနရင္း က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးျပဴးႀကီးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္ လက္မွတ္ေတာင္းေနသည့္ လက္ကို မၾကည့္ဘဲက်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားကိုသာ ပုတ္ခတ္္ လႈပ္ရွားေနခဲ့သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ တျဖည္းျဖည္း ျဖဴေဖ်ာ့လာေနသည္။ သူသည္ ေၾကာက္ရံြ႔သျဖင့္ ငိုလုိက္ေတာ့မည့္အတုိင္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
အေတာ္ၾကာမွ သူသည္ တုန္ယင္ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္သူ႔ေခၽြးခံအကၤ်ီေအာက္ အိတ္ကပ္အတြင္းသို႔ ႏႈိ္က္ေနသည္။ လက္ျပန္ႏႈတ္လွ်င္ လက္မွတ္မပါဘဲ က်ပ္တန္ကေလး တရြက္သာပါလာသည္။ သူသည္ တုန္ယင္ေသာလက္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေပးေနသည္။
ရထားသည္ ပုလင္းေခ်ာင္း တံတားရွည္ႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ေန၏။
“ လက္မွတ္မပါဘူးလား ”ဟု က်ေနာ္က အသံျမွင့္ၿပီး ေမးေနသည္။
“ အျမဲတမ္း ဒီလုိဘဲစီးေနတာလား ”
“ ဟုတ္ကဲ့”
“ ဒါျဖင့္ ဖမ္းရမွာေပါ့ ”
“ ညိဳညိဳ...ညိဳညိဳ...ၿမိဳ႔သစ္ေရာက္ရင္ လက္မွတ္ ဆင္းဝယ္ပါ့မယ္၊ကိုစုိးျမင့္ႀကီး လုိက္တုန္းက ညိဳညိဳ ငါးမူးေလာက္ေပးရင္ သမွ်ား ေဈးအထိလုိက္ရတယ္ ”
သူ႔ အသံမွာ တုန္ယင္ေနခဲ့သည္။
သူ႔ ေငြ တက်ပ္ကို ျပန္ထည့္ထားရန္ ေျပာေသာအခါ သူသည္ ပုိ၍ ေၾကာက္ရ႔ြံလာကာ မ်က္ရည္မ်ားဝိုင္းလာေနသည္။
“ ဒါျဖင့္ ၿမိဳ႔သစ္ေရာက္ရင္ ငါ့ေနာက္ကလုိက္ခဲ့၊ လက္မွတ္လုိက္ ဝယ္ေပါ့ ” ဟု ေျပာလွ်င္ သူသည္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနခ့ဲ၏။
သူ႔ကို ဖမ္းရန္အတြက္ ဘူတာအတြင္းသို႔ေခၚသည္ကို သူ မသိေပ။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ အနားမွ ခြာၿပီး လက္မွတ္ ေလွ်ာက္စစ္ေနစဥ္၌ သူသည္ က်ေနာ့္ ကို စိမ္းစိမ္းစားစား လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ၿမိဳ႔သစ္ ဘူတာတြင္ ရထားရပ္လွ်င္ သူသည္ က်ပ္တန္တရြက္ကိုင္လ်က္ က်ေနာ့္ ေနာက္မွ ေလွ်ာက္လုိက္လာခဲ့သည္။
“ သူမ်ား လက္မွတ္မယူေတာ့ဘူးေလ...ဒီပိုက္ဆပ္ကို ယူပါလား.. ”
“ တခါတေလေတာ့ လက္မွတ္ ယူဘူးတယ္ရွိေအာင္ ယူမွေပါ့ကြယ္... ”
က်ေနာ္ ရုံပိုင္စာပဲြေရွ႔သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူသည္ေနာက္ဖက္မွ တေကာက္ေကာက္ လုိက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို စာပဲြေရွ႔တြန္းပို႔လုိက္ၿပီး လက္မွတ္မဲ့ျဖင့္ အပ္လုိက္၏။ သူ႔ေတာင္းမ်ားကိုလည္း အလုပ္သမားမ်ား ခ်ထားလုိက္ၾက၏။ သူသည္ ရုံပိုင္က တရားစြဲရန္ “ အမည္၊ ေနရပ္၊ မိဘ ”တို႔ကိုေမးေနစဥ္ ေျဖဆုိေနရင္း က်ေနာ့္ကို စကားတလုံးမွ် မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္မ်ားက်လာသည္။
ရုံးခန္းအတြင္းမွ က်ေနာ္ ထြက္လာသည္။ သူသည္ တန္လ်ားရွည္တခုေပၚတြင္ ထုိင္ေနရင္း က်ေနာ္႔ကုိ ေက်ာဖက္မွလုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္လည္း အမွတ္မထင္ပင္ ရထားေပၚသို႔ တက္လာခဲ့၏။ လက္မွတ္မဲ့ ခရီးသည္မ်ားကို ဖမ္းဆီရျခင္းမွာ က်ေနာ္႔အတြက္ကား ေန ့စဥ္ျပဳလုပ္ေနက် အလုပ္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္းသူ႔ အတြက္ကား နတ္ေမာက္ေဈးအထိ မလုိက္ရသျဖင့္ သူ႔ ေရာင္းကုန္မ်ားလည္း ပ်က္စီးကုန္ရသည္။
သူႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကား၌ ထုိအခါကတည္းကပင္ မျမင္ရေသာ သံေယာဇာဥ္ႀကိဳးမွ်င္မ်ား စတင္ ရစ္ဖြဲဲ႔လာၾကသည္ကို က်ေနာ္လည္း မသိခဲ့။ ဤသံေယာဇဥ္မ်ားကား သူ႔အလုိလုိႏွလံုးသားအတြင္းတြင္ ေပါက္ပြားလာၾကေလသည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းရင္း၏ အစကိုကား ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ရွာေဖြ၍ ထိေတြ႔ႏုိင္မည္ မဟုတ္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔မ်က္ရည္မ်ား တေတြေတြ က်လာခဲ့ပုံကုိ အမွတ္မထင္ ေတြးမိခဲ့သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းကေလး၊ သူ႔ ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ မ်က္လုံးမ်ား၊ သူ႔ မ်က္ေတာင္ ေကာ့မ်ား၊ သူ၏ ဆံေတာက္ဖားဖားႀကီးကို ျမင္ေယာင္မိကာ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသူ တဦးဦးလုိ ထင္ေနခဲ့ျပန္သည္။ သူ၏ အဝတ္အစားမ်ား ႏြမ္းေက်ေနပုံကို ျမင္ေနျပန္သည္။ ကရုဏာစိတ္မ်ားသည္ အမွတ္မထင္ ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။
ေနာက္ ခုႏွစ္ရက္မွ်ၾကာသည္အထိ ၿမိဳ႔လုင္သို႔ေရာက္လွ်င္သူ႔ကို ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႔ျမင္ရေတာ့ေပ။
က်ေနာ္႔စိတ္၌ ငယ္စဥ္က ေသဆုံးသြားခဲ့ေသာ ညီမကေလး၏ မ်က္ႏွာကို သတိရေနျပန္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကို ညီမကေလးမ်က္ႏွာႏွင့္တူေနမလား-ဟု ႏႈိင္းစာၾကည့္ေနရင္း သူ႔ကိုလည္း ညီမေလးတဦးလုိ စိတ္၌ မွန္းဆေနမိျပန္သည္။
မၾကာမီ တနံနက္တြင္ သူ႔ကို ဦးေကာင္းဇုံဆုိင္ေရွ႔ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ရွိ စာပဲြခုံေဘး ထုိင္ခုံေပၚတြင္ပင္ ေတြ႔ေနရျပန္သည္။
ထုိေန႔က သူသည္ ကုန္စိမ္းေတာင္းမ်ားကို သံလမ္းနံေဘးတြင္ ေရႊ႔ထားႏွင့္သည္။ ရထားရပ္လွ်င္ ရပ္ခ်င္း ေနရာမွထကာ က်ေနာ္ပါလာသည့္ တဲြဖက္သုိ႔ ခေလးစိတ္ျဖင့္ ဒုံးေျပးလာသည္။ က်ေနာ္သည္လညး္ ရထားမရပ္ေသးမီ၌ ခုန္ဆင္းလုိက္၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ မသဲမကဲြ အလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ ႏွင္းမ်ားေဝေနစဥ္၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ေနမိၾကသည္။
“ လက္မွတ္စစ္ႀကီး....ဒီေန႔....ဒီေန႔....သူမ်ားကိုဖမ္းအုံးမလားဟင္... ”
သူသည္ အေလာသုံးဆယ္ ေမးေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ျပဳံးေနမိ၏။
“လက္မွတ္မဝယ္ရင္ ဖမ္းမွာေပါ့ ” ဟု ရယ္သံျဖင့္ ေျပာေနမိသည္။
“ ဒါျဖင့္ ညိဳညိဳ မလုိက္ေတာ့ဘူး ”
“ ဒါျဖင့္ ဘာနဲ႔သြားမွာလဲ ”
“ ေျခလ်င္သြားမွာေပါ့ ”
“ ေတာင္းေတြကေရာ... ”
“ ေတာင္းေတြေတာ့ တင္ေပးလုိက္မယ္၊ အဲဒါ ၿမိဳ႔သစ္ဘူတာေရာက္ရင္ လက္မွတ္စစ္ႀကီး ခ်ထားခုိင္းလုိက္ပါ ”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ၏နဖူးကုိ လက္သီးျဖင့္ ထုိးက်ိတ္လုိက္ေတာ့မလုိ ရြယ္လုိက္ၿပီး ရယ္ေနမိ၏။
“ ခု လက္မွတ္မပါဘူးလား...ကဲေတာင္းေတြ သုတ္သုတ္တင္ လူေကာ လုိက္ ခဲ့ေပါ့၊ ခင္ဗ်ား ေတာင္း ေတြ က်ဳပ္ကူလီမွ မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ခ်ႏုိင္ပါ့မလဲ၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္မဖမ္းပါဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ မဖမ္းပါဘူး၊ ဒိျပင္လူေတြ ဖမ္းရင္သာ က်ဳပ္ကို ပိုက္ဆံေပးရတယ္လုိ႔ မေျပာပါနဲ႔ ”
“ တကယ္လား ”ဟု သူသည္ အံ့အားသင့္စြာ ေမးေနခဲ့သည္။ သူသည္ ဆယ္ျပားေစ့ကေလး ေလးငါး ေျခာက္ေစ့ကို ထုတ္ေပးေနျပန္သျဖင့္ က်ေနာ္သည္ သူ႔၏နဖူးကို ခပ္သာသာ ပုတ္ပစ္ခဲ့၏။
သူသည္ သူ႔ေတာင္းမ်ားကုိ ရထားတဲြေပၚသုိ႔ ကမန္ကတမ္းတင္ၿပီး သူပါတက္လုိက္၏။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေနာက္မွလုိက္တက္သြားသည္။ ရထားထြက္လာခ်ိန္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တဲြေပါက္ဝ၌ နီးကပ္စြာ ယွဥ္ရပ္ေနမိၾက၏။ သူသည္ အပ်ိဳေသြးဝင္စ စိတ္ျဖင့္ ရွက္ ေနကာ မ်က္ႏွာ တျပင္လုံး နီျမန္းေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႕ကို ေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ရန္ စိတ္ကူးမိခဲ့၏။
မေနာက္ေျပာင္ျဖစ္ဘဲ သူ႔ ေဈးေရာင္းရသည့္ ဝင္ေငြမ်ားကုိေမးေနမိျပန္သည္။
သူသည္ သူ႔ရြာကေလးကို ရထားေပၚမွ လွမ္းျပခဲ့၏။ သူ႔ရြာကလးမွာ သံလမ္းႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ မန္က်ည္းပင္မ်ား၊ တမာပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းကာ ညိဳ႔ပ်ေနသည္။ သူသည္ ထုိရြာကေလး အတြင္းရွိ တဲအိမ္ကေလး တလုံးတြင္ ေနထုိင္သူျဖစ္၏။
“ လက္မွတ္စစ္ႀကီး...သူမ်ားတုိ႔ရြာ လာလယ္အုံးေပါ့၊ သူမ်ားတုိ႔အိမ္ကုိေတာ့ မလာနဲ႔ေနာ္၊ ရွက္စရာေကာင္းလုိ႔ပါ ”
သူသည္ သူ႔ရြာကေလးကို လက္ညိွဳးထိုးျပေနခဲ့သည္။
သူ၏ မိဖမ်ားလုပ္ေကၽြးေနပုံကုိ သိရလွ်င္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးအိမ္၌ သူ႔ ကိုေလးစားစိတ္၊ ခင္မင္စိတ္မ်ား ေပၚလာေနျပန္သည္။ သူသည္ ခ်မ္းသျဖင့္ တဘက္ကို ခပ္တင္းတင္း ျပင္ျခံဳလုိက္သည္။
“ မင္းကုိ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ကုိ မဖမ္းေတာ့ဘူး...တကယ္ေျပာတာ ”
က်ေနာ္ေျပာေနသည္ကို သူသည္ ေငးၾကည့္ေနသည္။
“ မင္း နာမယ္ ညိဳညိဳေနာ္... လက္မွတ္စစ္ ထြန္းျမင့္ တုိ႔ ေမာင္ေရႊတုိ႔ကို ေျပာထားရမယ္၊ ညိဳညိဳဟာ ကုိ႔ညီမလးလုိ႔ၾကားလား၊ သူတုိ႔ယုံပါတယ္၊ မင္းနဲ႔ကိုနဲ႔ ရုပ္ခ်င္းလဲ ဆင္တယ္ေနာ္...ေမာင္ႏွမ အရင္းဆုိရင္ေတာင္ ယုံၾကမွာ၊ မင္းကို လက္မွတ္စစ္ရင္ ကုိရင္ေမာင့္ညီမ ညိဳညိဳလို႔ ေျပာျပလုိက္ေပါ့၊ သူတုိ႔ မဖမ္းပါဘူး၊ တခု ေတာ့ ေျပာထားရအုံးမယ္...အဲ ဒီ လူ ေတြဟာနာမယ္နဲ႔ လူေတြေနာ္၊ မိ္န္းမဆုိရင္ သူတို႔ဖုိ႔ခ်ည့္ ထင္ၾကတာ၊ မင္းတုိ႔အရြယ္ဆုိရင္ အပ်ိဳႀကီးလွဘီလုိ႔ထင္ၾကတာ၊ မရွက္နဲ ့ေလ..ကုိ တကယ္ သတိေပးေနတာ၊ ဒီလူေတြဟာ ခပ္တည္တည္ ေနႏုိင္လုိ႔ေတာင္ တန္ကာ မက်ဘူး၊ ေတာ္ၾကာရင္ မင္းလဲ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္လာေတာ့မွာေနာ္၊ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္လာရင္ ကုိ တုိ႔ကိုလဲ ခပ္တည္တည္ေန ”
သူသည္ မ်က္ႏွာနီျမန္းေနကာ ေခါင္းငုံ ့ထားေနျပန္သည္။
ၿမိဳ႔သစ္သုိ႔ ရထားဆုိက္လွ်င္ သူ႔ေတာင္းမ်ားကုိ ကမန္းကတမ္း ဆဲြခ်ေနရင္း က်ေနာ့္ ကိုႏႈတ္ဆက္ေန၏။
“ အေမတုိ႔ကို ေျပာရမယ္၊ အေမတုိ႔ သိပ္ဝမ္းသာၾကမွာ ”ဟု ေျပာေနသည္။
က်ေနာ္လည္း ရထားေပၚမွ အဆင္းတြင္ သူ႔ကုိ ေခါင္းတခ်က္ပုတ္ၿပီး ဂါတ္တြဲသို႔ ကူးလာခဲ့ေလသည္။
အခန္း(၂)သို ့ဆက္ဖတ္ပါရန္...ေမွ်ာ္
No comments:
Post a Comment