ေရခ်ိဳးေပးလို ့လည္းမလံုေလာက္ ဆပ္ျပာတိုက္ေပးလို ့လည္း မလံုေလာက္

(က)
အနဳရသစာေပနယ္ပယ္တြင္ စာေရးသူ၏ဘဝႏွင့္သူ ့အနဳရသစာေပကို တြဲၿပီးခံစားရမည္ဟု ယူဆသူရွိသလို ခြဲၿပီးမွခံစားရမည္ဟု ယူဆသူလည္းရွိသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စာေရးသူ၏ဘဝႏွင့္ သူ ့အနဳရသစာေပကို ခြဲၿပီးမခံစားခ်င္ပါ။ တြဲၿပီးမွသာ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုလ်င္ ရုရွားကဗ်ာဆရာမ ‘မာရီနာ စဗက္ထေရဗါ‛ ၊ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ ‘ဆစ္ဗီယာ ပလပ္‛တို ့၏ကဗ်ာမ်ားကို က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္သြားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္ဟူေသာ သူတို ့ဘဝအထုပၸတၱိႏွင့္တြဲၿပီးမွ ပိုၿပီးခံစားနားလည္လို ့ရနိဳင္ခဲ့သည္ဟု ယူဆမိသည္။ သည္လိုပါပဲ။ ဆရာၿမိဳ ့မၿငိမ္း ကိုလည္း ကားတစင္းေအာက္ ေျပးဝင္လိုက္သည့္ သူ ့ဘဝနိဂုံးႏွင့္တြဲၿပီး သူ ့သီခ်င္းမ်ားကို က်ေနာ္ပိုၿပီးေလးနက္ခဲ့မိ၏။ ယခုလည္း ရုရွားကဗ်ာဆရာေက်ာ္ ‘မာယာေကာ့ဗ္စကီး‛ ကိုလည္း သူ ့ဘဝနိဂုံးပိုင္းႏွင့္တြဲကာ သူ ့ကဗ်ာမ်ားကို က်ေနာ္ပိုၿပီး ခံစားလက္ခံလို ့ရနိဳင္ခဲ့သည္ဟု ယူဆမိသည္။ သူက သူ ့ကိုယ္သူ အဆံုးမစီရင္ခင္ ေသတမ္းစာထဲ၌ ဤသို ့ေရးသြားခဲ့၏။


‘အျဖစ္အပ်က္က အဆံုးသတ္သြားပါၿပီ
အခ်စ္ေလွ...
ဓေလ့ထံုးစံကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ခြဲပစ္ခဲ့ၿပီ‛ ဟု သူ ့ရင္ခုန္သံကို ကမၻာႀကီးတခုလံုးၾကားေအာင္ ေျပာသြားခဲ့ ေရးခဲ့၏။ ထို ေသတမ္းစာ အတိုအထြာ ေလးသည္ပင္ သူ ့ကဗ်ာမ်ားကို ေနာက္ထပ္ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ သို ့မဟုတ္ က်ေနာ့္ဘဝ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားအထိ တခုတ္တရဖတ္ဖို ့ ေသခ်ာသြားေစေသာ နတ္တမာန္တို ့၏တြန္းအားအျဖစ္ က်ေနာ္ ယံုၾကည္လိုက္မိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ သူ ့ဘဝတစိတ္တပိုင္းပင္ျဖစ္ပေစ သူကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့သည့္ သူ ့မွတ္တမ္းစာအုပ္ကေလး“ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္အေၾကာင္း” ကို က်ေနာ္ စိတ္ပါလက္ပါဖတ္ခဲ့သည္။ စာအုပ္တအုပ္လံုးဆံုးေတာ့ သူ မေသမီေရးခဲ့သည့္ သူ ့ေသတမ္းစာက က်ေနာ့္အယူအဆကို အမွန္တကယ္ပင္ ပိုၿပီးခိုင္မာေစလိုက္၏။

(ခ)
မာယာေကာ့ဗ္စကီး က သူ ့ေမြးေန ့ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၁၈၉၄ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ဟုေရးခဲ့၏။ တဆက္တည္းဆိုသလို သူ ့ေမြးေန ့မွာ သူ ့မိခင္ေျပာျပေသာေန ့ႏွင့္ သူ ့ဖခင္၏မွတ္တမ္းစာအုပ္ပါေန ့စြဲ ႏွင့္တထပ္တည္းမက်သည္ကိုလည္းထည့္ၿပီးေရး၏။ထိုအခါ က်ေနာ့္ေမြးေန ့ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အခက္အခဲတခုကိုလည္း က်ေနာ္သြားေတြးမိသည္။ က်ေနာ့္ ေမြးေန ့အဂၤလိပ္ေန ့စြဲမွာ ၄-၄-၄၇ ၊ ၾကာသပေတးေန ့ျဖစ္၏။ ဤေန ့စြဲျဖင့္ပင္ က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္။ အလုပ္ေလ်ာက္ခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ ျမန္မာ ႏွစ္တစ္ရာျပကၡဒိန္တြင္မူ ယင္းေမြးေန ့ႏွင့္ ၾကာသပေတးေန ့ဆိုသည္မွာ တထပ္တည္းမက်။ က်ေနာ္က ေမြးေန ့ေန ့စြဲကို အတည္ယူလ်င္ ၾကာသပေတးေန ့ဆိုသည္ကိုစြန္ ့လႊတ္ရမည္။ ၾကာသပေတးေန ့ကိုအတည္ယူလ်င္ ၄-၄-၄၇ ေမြးေန ့ကို စြန္ ့ရမည္။ ယခု မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏ မွတ္တမ္းလာ ေမြးေန ့ေန ့စြဲကိုဖတ္ေတာ့ မဆီမဆိုင္ ကိုယ့္ေမြးေန ့အခက္အခဲကိုေတြးကာ ၿပံဳးလိုက္မိေသးသည္။

မာယာေကာ့ဗ္စကီးက သူ ့မွတ္တမ္းတြင္ ‘ရုိမန္းတစ္ဝါဒဇစ္ျမစ္မ်ား‛ ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ သူ ့ငယ္စဥ္ဘဝကို စၿပီးေရး၏။ တကယ္လည္း သူ ့မွတ္တမ္းအစ ေရးပံုသားပံုက ရုိမန္းတစ္ဆန္လြန္း၏။ ဥပမာ...သူ ေမြးဖြားရာေဒသ သူ ့အိမ္၏ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူက ‘ဘက္ခ်္ဒါဒီ အနီးတြင္ ေ၈်ာ္ဂ်ီယာခံတပ္ရွိသည္။ ခံတပ္ကား ေလးဘက္ေလးတန္တြင္ ၿမိဳ ့ရုိးမ်ားျဖင့္ ခုခံကာကြယ္ရန္ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ေထာင့္တိုင္းေထာင့္တိုင္းတြင္ အေျမာက္မ်ားတင္ထားသည္။ ၿမိဳ ့ရုိးတိုင္းတြင္လည္း ျပအိုးမ်ားရွိသည္။ ျပအိုးမ်ား၏ ဟုိမွာဘက္တြင္ က်ံဳး၊ က်ံဳး၏ဟုိမွာဘက္တြင္ ေတာမ်ားႏွင့္ေခြးအမ်ား။ ေတာတန္းမ်ား၏ဟုိမွာဘက္တြင္ ေတာင္ကတံုးမ်ား။ ကၽြႏု္ဳပ္ႀကီးလာေသာအခါ ခံတပ္ထဲက အျမင့္ဆံုးေနရာမ်ားဆီ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ခံတပ္၏ေျမာက္ဘက္တြင္ ေတာင္ကတံုးမ်ား နိမ့္ဆင္းသြားသည္။ ေျမာက္ဘက္တြင္မူ ေတာင္ကတံုးမ်ားၾကားဝယ္ ကြက္လပ္မ်ားျဖစ္လ်က္ရွိေနသည္။ ‛ ဟု အင္မတန္လွပေသသပ္စြာ လြမ္းျပခဲ့၏။ (မွတ္ခ်က္။ ။မာယာေကာ့ဗ္စကီးက သူ ့မွတ္တမ္းအစကို ရုိမန္းတစ္ဝါဒဇစ္ျမစ္မ်ား ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးေရးေသာ္လည္း သူ ့ကို မည္သူကမွ် ရုိမန္းတစ္ဝါဒီဟု မျမင္ၾကပါ။ သူ ့ကို အနာဂါတ္ဝါဒီတဦးအျဖစ္သာ ျမင္ၾက၏။)

မာယာေကာ့ဗ္စကီးက သူ ့ငယ္ဘဝ ပထမဆံုးဖတ္ရသည့္စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ‘ဆာ အာသာကိုနင္ဒြိဳင္း ‛၏ ‘ဒြန္ကြီစုတ္‛ စာအုပ္ကိုဖတ္ကာ သူ ့ကိုယ္သူ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာဝတ္သူရဲေကာင္းတဦးလို ဝတ္စားကစားခဲ့သည္ကို ေရး၏။ ေနာင္ သူ ့အသက္ (၂၀) ဝန္းက်င္တြင္ေရးသည့္ အနာဂါတ္ဝါဒေၾကညာစာတမ္းဟုပင္ တင္စားေျပာဆိုခံရသည့္ နာမည္ေက်ာ္ “ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္” ကဗ်ာရွည္ထဲ၌ သူသည္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းေဟာင္းကို အျပင္းအထန္ေလွာင္ေျပာင္သည့္ကဗ်ာပိုဒ္မ်ားထည့္ေရးခဲ့၏။ အမွန္စင္စစ္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းတခု၏ ကေမါက္ကမျဖစ္မွဳမ်ားကို ေလွာင္ေျပာင္ထားသည့္ ယင္း “ဒြန္ကြီစုတ္” စာအုပ္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ ့အေပၚလႊမ္းမိုးခဲ့သည္ေလာဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။

မာယာေကာ့ဗ္စကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ ့စရုိက္သူ ့ခံစားခ်က္ကို သူ ့မွတ္တမ္းထဲ၌ အခုလိုေရးခဲ့၏။ “တခါမက စိတ္ကူးေပါက္ခဲ့သည္မွာ အေဟာင္းတိုင္းကို အူလွိဳက္သဲလွိဳက္မုန္းပစ္မည္။ အရာရာတိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဆလိုဗိုနစ္တိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ပါဝင္ပတ္သက္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ဒါ ကၽြန္ဳပ္၏အနာဂတ္ဝါဒ၊ ကၽြန္ဳပ္၏ဘုရားမဲ့ဝါဒ။ ေနာက္ ကၽြန္ဳပ္၏ နိဳင္ငံတကာဝါဒမ်ား ျမစ္ဖ်ားခံရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိဳင္သည္” ဟု အတိအက်ပင္ မာယာေကာ့ဗ္စကီးေရးခဲ့၏။

မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏အမျဖစ္သူ အိမ္ကိုခဏျပန္လာစဥ္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကဗ်ာျဖင့္ေရးထားသည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား သူ ့အတြက္ယူလာခဲ့၏။ မာယာေကာ့ဗ္စကီး စြဲလန္းသြားခဲ့ရသည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားျဖစ္၏။ သူက ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို “ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ ကဗ်ာလကၤာႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသည္အတူတူ ဆက္စပ္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ဳပ္စိတ္ထဲ ေရာက္လာေလသည္” ဟု တခုတ္တရ ထည့္ေရးခဲ့၏။
ဖခင္ေသဆံုးၿပီးေသာအခါ မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏မွတ္တမ္းအရေျပာရပါက သူ ့မိသားစုမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလြန္းခဲ့သည္ဟုဆိုရပါမည္။ စားပြဲကုလားထိုင္မ်ားကိုပင္ ေရာင္းခ်စားေသာက္ခဲ့ရ၏။ ေမာ္စကိုသို ့ေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့ရ၏။သူသည္ မူလတန္းအဆင့္ကို အမွတ္အနည္းဆံုးႏွင့္ေအာင္ခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ ေဟဂယ္လ္၊ သဘာဝသိပၸံ၊ ဒႆနိကႏွင့္ မာ့က္စ္ဝါဒစာအုပ္မ်ားကို စတင္ဖတ္ခြင့္ရသည္။ တရားမဝင္ေသာစာအုပ္မ်ားကို စာသင္ခန္းထဲမွာပင္ လွိဳ ့ဝွက္စြာ သူဖတ္ခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ လီနင္၏ ‘နည္းပရိယာယ္ႏွစ္သြယ္‛ စာအုပ္ကိုဖတ္ရသည့္အေၾကာင္း သူ ့မွတ္တမ္းထဲ၌ထည့္ေရးခဲ့၏။

သူသည္ မုန္ ့ဖုတ္သမားမ်ား၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားမ်ား၊ ပံုႏွိပ္တိုက္အလုပ္သမားမ်ားၾကားတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသည္။ ဘဝမ်ိဳးစံုျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ေဗာ္ရွီဗစ္တဦးျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနရာအႏွံ ့ခရီးဆန္ ့ခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ ဇာဘုရင္၏နယ္ေျမခံအာဏာပိုင္မ်ားက သူ ့ကို အျမဲေစါင့္ၾကည့္ခဲ့ေနခဲ့၏။ သူ ့ကဗ်ာမ်ားကို ထိုစဥ္က တေၾကာင္းတပါဒမွ် ထည့္သြင္းေဖၚျပျခင္းမၿပဳရဲၾက။ စာေပေရးရာကိစၥတြင္ သူသည္ ဂႏၳဝင္လက္ရာမ်ားကို ထိုးႏွက္ေဝဖန္ခဲ့၏။ ထို ့ေနာက္ သူ အဖမ္းခံရသည္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုး နယ္ႏွင္ဒဏ္ခံရသည္။ ထို ့ေနာက္ ဆိုရွယ္လစ္စာေပကိုစိတ္ဝင္စားသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စာေပသမားျဖစ္လာခဲ့သည္။ကဗ်ာဆရာတေယာက္အျဖစ္ လူလားေျမာက္လာခဲ့သည္။

သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွေသာ “ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္” ကဗ်ာရွည္ကို ထုတ္ေဝေသာအခါ အာဏာပိုင္မ်ားက ျဖတ္ေတာက္ မွင္တားၿပီးမွ ထုတ္ေဝခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမ်ားဆက္တိုက္လုပ္သည္။ ျပဇာတ္မ်ားေရးသည္။ ေနာက္ေတာ့သတင္းစာဆရာျဖစ္လာျပန္သည္။ သူ ့ကဗ်ာေတြထဲ၌ ဗ်ဴရုိကရက္ဆန္ ့က်င္ေရးမ်ား ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ေတြ ့လာရ၏။ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းေဟာင္း၏ အနာအဆာမ်ားကို သူက ကဗ်ာထဲ၌ မညွာမတာ ကန္ ့ကြက္ရွဳံ ့ခ်ခဲ့၏။
ကြန္ျမဴနစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားႀကီးေအာက္တြင္ သူသည္ ေၾကာင္တအုပ္ႏွင့္ၾကြက္တေကာင္လိုျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု က်ေနာ္ယူဆမိသည္။ သူက သူ၏ “ေႀကြးေၾကာ္သံ” ကဗ်ာထဲ၌...

‘ဗ်ဴရုိကရက္ တအုပ္တမႀကီးကို
သန္ ့စင္ပစ္ဖို ့ မလြယ္ပ
ေရခ်ိဳးေပးလို ့လည္း မလံုေလာက္
ဆပ္ျပာတိုက္ေပးလို ့လည္း မလံုေလာက္
ေနာက္..အဲဒီ ဗ်ဴရုိကရက္ေတြေပါ့
သက္သက္သာသာ အေဝဖန္ခံရ
အေထာက္အပံ့ေတြေတာင္ ေပးခံေနရရဲ့‛ ဟု ထည့္သြင္းေရးဖြဲ ့ခဲ့ေလသည္။

(ဂ)
ရုရွား အနာဂတ္ဝါဒီကဗ်ာဆရာေက်ာ္ “ဗလာဒီမာ မာယာေကာ့ဗ္စကီး”သည္ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၁၄)ရက္ေန ့တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားခဲ့သည္။ သူက “ကၽြန္ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ဳပ္အေၾကာင္း” အမည္ျဖင့္ သူ၏ ကိုယ္ေရးအထုပၸတၱိအက်ဥ္းကို သူကိုယ္တိုင္ျပန္ေရးခဲ့၏။

သူ ့ကို ဆိုဗီယက္ကမၻာတခုလံုးက ေတာ္လွန္ေသာသံမဏိကဗ်ာဆရာအျဖစ္ေလးစားၾက၏။ သို ့ေသာ္ သူႏွင့္အယူအဆမတူၾကသူတခ်ိဳ ့၏ သူ ့အေပၚေျပာဆိုထားရွိခဲ့သည့္စကားမ်ားကလည္း အလြန္စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းပါသည္။ ဥပမာ ဆိုဗီယက္သံကြန္ျခာႀကီးထဲပိတ္မိကာ လင္ေသသားဆံုးဘဝႏွင့္ေနခဲ့ရသည့္ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ ရုရွားကဗ်ာဆရာမ “အက္ခ္မာေတာ္ဗါ”က သူ ့ကို “အခ်စ္ဆံုး ရန္သူ” ဟူေသာစကားလံုးျဖင့္ သူ ့အေပၚေႏြးေထြးခဲ့၏။ တခါ ေဒါက္တာဇီးဗားဂိုး ဝတၳဳႀကီးျဖင့္ စာေပနိဳဗယ္ဆုရခဲ့သူ ရုရွားကဗ်ာဆရာ“ပက္စတာနတ္” ကလည္း သူ ့ကို “အလကား ခြန္အားေတြျဖဳန္းတီးေနတဲ့သူ” ဆိုၿပီး သူ ့အေပၚ သူ ့ႀကိဳးပမ္းခ်က္ႀကီးမားမွဳမ်ားအေပၚ ခ်စ္ခင္စြာအပစ္တင္ခဲ့ဖူး၏။

ယခု မာယာေကာ့ဗ္စကီး၏ ကိုယ္တိုင္ေရးစာအုပ္ကို ဆရာ‘ေလးကိုတင္‛ က ျမန္မာဘာသာျပန္ၿပီး ျမန္မာစာဖတ္ပရိႆဒ္ကို ေက်းဇူးျပဳထား၏။ က်ေနာ္တို ့ေက်းဇူးမတင္ပဲ ေနလို ့ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္နိဳင္ပါ။
က်ေနာ္တို ့သည္ ကမၻာေက်ာ္ပုဂိဳလ္မ်ား၏ အထုပၸတၱိစာအုပ္မ်ားကိုဖတ္ကာ မိမိ၏အယူအဆဘ႑ာတိုက္အတြင္း ေရႊေရာင္ဝင္းလက္သည့္ ေနာက္ထပ္အယူအဆေကာင္းမ်ား ထပ္မံသိုမွီးနိဳင္ေကာင္း၏ဟု ယံုၾကည္မိေလ၏။ ။

( ဤဝတၳဳဆန္ေသာေဆာင္ပါးမွာ ဧရာဝတီအင္တာနက္ဝက္ဘ္ဆိုဒ္အတြက္ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္စင္က႑အတြက္ေရးခဲ့တာပါ။)

ၿငိမ္းေဝ