မတ္ဆုရွိမ

လူဟာ စိတ္ကိုိုဖြပ္ေလ်ာ္ဖို ့တခါတေလ ထူးဆန္းတဲ့အခြင့္အေရးရတတ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက အဲဒီအခြင့္အေရးကို ကိုယ္က ပိုင္ပိုင္နိဳင္နိဳင္ယူတတ္ဖို ့ေတာ့လိုမယ္ထင္မိတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အဲဒီလို စိတ္ကိုေလ်ာ္ဖြပ္နိဳင္တဲ့အခြင့္အေရး မၾကာခဏရခဲ့ဖူးတယ္။ ရတဲ့အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္တာရွိသလို ဒါဟာျဖင့္ ငါ့အတြက္အခြင့္အေရးရတာပါလားဆိုတာကိုေတာင္မွ မရိပ္မိလိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့တယ္။

အခုလို အသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခါ အဲသလိုစိတ္ကိုဖြပ္ေလ်ာ္လို ့အထိုက္အေလ်ာက္ရနိဳင္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ေတာင့္တလာမိတယ္။ က်ေနာ္ရခဲ့တဲ့အခြင့္အေရးဆိုတာ တျခားလူေတြရတဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳးနဲ ့တူခ်င္မွေတာ့တူမွာပါ။ က်ေနာ္ရခဲ့ဖူးတဲ့အခြင့္အေရးက ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ထဲ ဖါးအံခရုိင္ကို ခရီးထြက္စဥ္က ရခဲ့တာပါ။ မယ္ေညာခီးေတာင္ႀကီးကို တမနက္ခင္းလံုးတက္လာရင္းက မထင္မွတ္ပဲ ေတာင္စြန္းေတာင္ေကြ ့တခုကိုအေရာက္ က်ေနာ္ အဲဒီအခြင့္အေရး ရခဲ့တာပါ။ အင္မတန္လွပၿပီး အင္မတန္က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ေျမနိမ့္ပိုင္းျမင္ကြင္းႀကီးတခုကို ေတာင္ခါးလယ္တေနရာက လွမ္းၾကည့္မိတဲ့အဲဒီလိုအခ်ိန္အခိုက္အတန္ ့မွာ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီေတာင္စြန္းေပၚမွာရပ္ရင္းက က်ေနာ့္စိတ္ေတြ အလိုလိုျဖဴစင္လာခဲ့တယ္လို ့ခံစားရပါတယ္။ မ်က္ေစ့တဆံုးအင္မတန္က်ယ္ေျပာလွပလွတဲ့ သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကို က်ေနာ္အရမ္းကာေရာ ခ်စ္မက္လိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့လူေတြ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ ့မသိတဲ့လူေတြ၊ ေတြးေလေတြးေလ ခ်စ္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္ရဲ့ရန္သူလို ့ေျပာရမယ့္လူေတြက္ုိပါ ငါခ်စ္တတ္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ ့က်ေနာ္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ခ်မ္းေျမ့လိုက္မိတယ္။ အဲဒီလိုအခိုက္အတန္ ့မွာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ေတြဟာ တကယ့္ကို ေပါ့ပါးလြန္းခဲ့တယ္။ ျဖဴစင္လြန္းခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့လည္း က်ေနာ့္စိတ္ေတြဟာ ျပန္လည္ညစ္ေထးလာရျပန္တာေပါ့ေလ။
ဒီလို ကိုယ့္စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ လ်ပ္တပ်က္အတြင္း ေလ်ာ္ဖြပ္နိဳင္ခဲ့တဲ့အေတြ ့အႀကံဳကို က်ေနာ္ ေသတဲ့အထိ ေမ့နိဳင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

ဒီကေန ့ ဂ်ပန္ဟိုကၠဴကဗ်ာဆရာ ဗသိွ်ဴး ရဲ့ ခရီးသြားမွတ္တမ္းတပိုင္းတစကို က်ေနာ္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗသ်ွိဴးက သူ ့ခရီးသြားမွတ္တမ္းကိုေရးတဲ့အခါ က်ေနာ့္လိုပဲ မၾကာခဏ စိတ္ကိုေလ်ာ္ဖြပ္နိဳင္တဲ့အခြင့္အေရး မုခ်ရခဲ့ဟန္တူတယ္လို ့က်ေနာ္ယံုၾကည္ေနမိတယ္။ သူ ့မွတ္တမ္းကို က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္တယ္။ ဖတ္မိတဲ့အခ်ိန္တိုင္းလည္း သူဟာ ငါ့လိုမ်ား စိတ္ကိုေလ်ာ္ဖြပ္တဲ့အခြင့္အေရး ရခဲ့မလားဆိုတဲ့အေတြး က်ေနာ္ေတြးမိတာခ်ည္းပါပဲ။ မိတ္ေဆြေတြဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဒီ ဗသွိိ်ဳးရဲ့ စာပုဒ္တပုဒ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာစိတ္နဲ ့ဖတ္မယ္၊ သူေခၚရာေနာက္ တကယ္လိုက္မယ္၊ သူလက္ညွိဳးညႊန္ရာ စိတ္ပါလက္ပါလုိက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို ့လည္း စိတ္ကိုအထိုက္အေလ်ာက္ ေလ်ာ္ဖြပ္ေနမိလ်က္သားျဖစ္ေနမွာပါပဲ။

ကဲ က်ေနာ္က ထံုးစံအတိုင္း စကားေၾကာေတြရွည္မိျပန္ၿပီ။ ဒီေလာက္ပါပဲ...။ စာဖတ္သူမ်ား သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ခ်စ္နိဳင္ၾကပါေစ။ လူေတြအေပၚ ခ်စ္နိဳင္ၾကပါေစ။ ရန္သူမ်ားအေပၚ ခ်စ္နိဳင္ၾကပါေစ...။



မတ္ဆုရွိမ

မြန္းတည့္လု ရွိၿပီ။ ဒါနဲ ့ေလွတစင္းငွါးၿပီး ထင္းရွဴးပင္လႊမ္းတဲ့ မတ္ဆုရွိမ ကၽြန္းမ်ားဆီ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရကိုျဖတ္ ငါးမိုင္ေလာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိုဂ်ိမ ကမ္းေပၚတက္ခဲ့ၾကေပါ့။
မတ္ဆုရွိမ ဟာျဖင့္ ဂ်ပန္တျပည္လံုးမွာ အလွဆံုးအရပ္ပါပဲလို ့ေျပာခဲ့ၾကလွပါၿပီ။ တရုပ္ျပည္က တုန္တင္အိုင္ ဆီအိုင္ တို ့နဲ ့အလြယ္ပဲ နင္လားငါလား ရပ္တည္နိဳင္ပါတယ္။ အေရွ ့ေတာင္ဘက္မွာ ပင္လယ္ဆီပြင့္ေနကာ၊ ပင္လယ္ေအာ္ဟာ ခုႏွစ္မိုင္ေက်ာ္က်ယ္ဝန္းၿပီး ေရျပည့္လွ်ံေနတယ္။ တရုပ္ျပည္ရဲ့ စီအန္တန္ျမစ္လိုပဲ။
ကၽြန္းေတြက မေရမတြက္နိဳင္ေအာင္ပါပဲ။ တခ်ိဳ ့က ျမင့္ျမင့္မားမား မိုးေပၚညႊန္ေနတဲ့ လက္ညွိဳးေတြလိုပဲ။ တခ်ိဳ ့က လွိဳင္းေတြေပၚ အားလ်ားေမွာက္ေနၾကတယ္။ တခိ်ဳ ့က ဘယ္ဘက္ခြဲထြက္လိုက္ ညာဘက္ျပန္ ့ကားသြားလိုက္နဲ ့ႏွစ္ကၽြန္းတတြဲ သံုးကၽြန္းတတြဲ စုေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မိဘေတြ ဘိုးဘြားေတြႏွယ္ ကေလးငယ္ေတြ ေၾကာမွာပိုးကာ ရင္မွာေပြ ့ကာနဲ ့။

ထင္းရွဴးပင္ေတြက မွိဳင္းညိဳ အစိမ္းရင့္။ သူတို ့ရဲ့အကိုင္းအခက္ေတြကို ဆားငန္ပင္လယ္ေလတို ့က သဘာဝအလွသ႑ာန္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ေကြးညြတ္ေပးတယ္။ မာယာေၾကာင့္ ပိုလို ့ေတာင္လွသြားရတဲ့ မိန္းမလွတဦးႏွယ္ နက္နဲတဲ့အလွ ရွိတယ္။

ေရွးအတီေတ နတ္ျဗဟၼာတို ့ေခတ္က ေတာင္တန္းသခင္နတ္မင္းက ဒီကၽြန္းေတြကို ဖန္ဆင္းခဲ့ေလေရာ့သလား။ ေအာ္ စၾကၤာဝဠာဖန္ဆင္းသူရဲ့ အံ့ဘြယ္ ဒီနတ္လက္ရာကို ဘယ္သူ စုတ္တံနဲ ့ေရးမီနိဳင္ပါ့မလဲ။ တကယ္က ျပည္မနဲ ့ဆက္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ စ်ာန္ဆရာေတာ္ အြန္ေဂါရဲ့ ေက်ာင္းသခၤန္းေနရာနဲ ့သူကမၼဌါန္းထိုင္ရာ ေက်ာက္တံုးကို ျမင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ထင္းရွဴးပင္ေတြၾကားမွာ ေလာကႀကီးကို ေရွာင္ထြက္ကာ ဧကစာက်င့္ရာ ေနရာပုန္းကေလးမ်ား မၾကာမၾကာဆိုသလို ေတြ ့ၾကရတယ္။ သက္ကယ္မိုးက ထင္းရွဴးရြက္ ထင္းရွူးသီး မီးခိုးတလူလူနဲ ့ဒီလို ေက်ာင္းသခၤန္းေလးတခုရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳ ေအးစိမ္ ့မွဳကို ၾကည္နဳးမိတာနဲ ့တဲရွင္ကို မသိေပမယ့္ ဝင္ေတြ ့လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ေနၾကတုန္း လ ထြက္လာကာ ေရျပင္ေပၚ ဝင္းပေနေတာ့တယ္။ ေန ့ခင္းမွာ ျမင္ရတာနဲ ့မတူတဲ့ ျမင္ကြင္းတခု ေဖၚက်ဴးေနသပ။

ကမ္းေျခက္ုိျပန္လာကာ တည္းခိုိခန္းတခုမွာ တည္းလိုက္တယ္။ ငါ့အခန္းက အေပၚထပ္မွာ ပင္လယ္ဘက္ျပတင္းေပါက္ ပြင့္လို ့။ ေလေတြ တိမ္ေတြနဲ ့တသားတည္း ေလ်ာင္းစက္ေနမိရာ ထုူးထူးကဲကဲ ခံစားမွဳတရပ္ကို ခံစားမိရေတာ့တယ္။

ထင္းရွဴးပင္ကၽြန္းဆီ
ပ်ံဖို ့ ႀကိဳးၾကာ ေတာင္ပံ လိုလိမ့္
ဥၾသငွက္ငဲ့။

ဒီကဗ်ာကို ေဆာရ စပ္တာပါ။ ငါဘာမွ မေရးျဖစ္ဘူး။ အိပ္လို ့လည္းမရဘူး။ ငါ့ သခၤန္းေက်ာင္းေဟာင္းက ထြက္လာစဥ္က ေဆာဒိုးက မတ္ဆုရွိမဖြဲ ့ တရုပ္လိုကဗ်ာတပုဒ္၊ ဟုရအန္ေတကိက ‘ကမ္းေပၚမွာ ထင္းရွဴးပင္နဲ ့ကၽြန္းမ်ား‛ ဆိုတဲ့ ပါဒပါတဲ့ ဝက တပုဒ္၊ စမၸဴနဲ ့ဒကုရွိတိုက ဟ္ိုကၠဴတပုဒ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ငါ့ အိပ္ကိုဖြင့္ ကဗ်ာေတြထုတ္ကာ အေဖၚလုပ္လိုက္ရတယ္။ ။

(ဆရာ ေမာင္သာနိဳး ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝတဲ့ ‘ဟုိကၠဳ ကဗ်ာခရီးသည္ ဗသ်ွိဳး‛ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ )

ၿငိမ္းေဝ