ေန ့သစ္တခုရဲ့ ဤမွာဘက္၌

(၁)
ဒံုသမိေခ်ာင္း ေရျပင္မွာ မဟူရာေက်ာက္သားလို နက္ေမွာင္လ်က္ရွိ၏။ အမွိဳက္မရွိဒိုက္မရွိေရျပင္မွာ ေရစီးလို ့စီးမွန္းမသိနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ေျပာင္ေခ်ာေန၏။ “ဒီေခ်ာင္းက ေခ်ာင္းျပင္က်ဥ္းသေလာက္ ေစါက္နက္လြန္းတယ္” ဟု တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးကေျပာထားသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ေရျပင္ကိုငံု ့ ၾကည့္ကာ ၾကက္သီးထေနမိသည္။ ငယ္စဥ္က သရဲေၾကာက္သူတဦးလို ညအခါ ေရွ ့ကလည္းမသြားရဲ၊ ေနာက္ကလည္းမလိုက္ရဲသည့္အျဖစ္မ်ိဳးမို ့ကုန္းေပၚတြင္ တေယာက္ထဲ ထိုင္မေနရဲပဲ ေခ်ာင္းထဲသို ့လိုက္လာခဲ့၏။


လြန္ခဲ့သည့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ က တလိုင္းကရင္ရြာဖက္မွ ေသနတ္သံသံုးေလးခ်က္ ခတ္သဲ့သဲ့ၾကားခဲ့ရသည္။ ေသနတ္သံၾကားရာႏွင့္ က်ေနာ္တို ့ရွိေနေသာေနရာမွာ ေျခလ်င္အေျပးလာလ်င္ပင္ တနာရီေလာက္ၾကာမွေရာက္နိဳင္သည္ဟု သူတို ့ကေျပာေသာ္လည္း က်ေနာ္က ေၾကာလံုေအာင္ထိုင္မေနရဲခဲ့။ကမ္းေပၚတြင္ ခ်န္မေနရဲသျဖင့္သာ ေခ်ာင္းထဲသုိ ့လိုက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္ က်ေနာ္က ေရကူးတတ္သူမဟုတ္။

ေခ်ာင္းထဲကိုေရာက္ျပန္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးႏွင့္ ေမာင္သိန္းတို ့က လူပိုတေယာက္ပါလာမွေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပုဇြန္ဆင္းငုတ္မည္ဟုဆိုကာ ေလွေပၚမွဆင္းလိုက္ၾက၏။ ေလွေပၚတြင္ က်န္ရစ္သူက်ေနာ့္အဖို ့ ေလွာ္တက္ကို ေယာင္ေယာင္အအႏွင့္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရေတာ့၏။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္က ေလွေလွာ္တတ္သူမဟုတ္။

ေလွေပၚတြင္ တေယာက္တည္းက်န္ရစ္စဥ္ ေလွာ္တက္ကို ေလွာ္မိေလွာ္ရာ ေလွာ္ေနမိသည္။ ေလွကလည္း ေအာက္ကိုသာေမ်ာရင္း တပါတ္လည္ေတာ့၏။ သို ့ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေတာ့ မစြန္ ့စားလိုုက္ရပါ။ တက္ကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တတ္ေလွာ္တတ္သြား၏။ ေလွကေလးမွာ ဖင္ရမ္းေခါင္းရမ္းႏွင့္ပင္ အထက္သို ့ျပန္တက္လာေန၏။ သူတို ့ႏွစ္ဦး ေရထဲသို ့ခုန္ခ်ရာမူလေနရာသို ့ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ တေနရာအေရာက္တြင္ ေလွေဘးမွ လူႏွစ္ေယာက္ ဘြားကနဲေပၚလာ၏။ က်ေနာ္က ေအာင္ျမင္သည့္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သူတို ့ကိုၾကည့္သည္။ သူတို ့ကမူ က်ေနာ့္ကို ဂရုမျပဳအား။ လက္ႏွစ္ဖက္က ပုဇြန္ႏွစ္ေကာင္ကို္ ေခါင္းခ်ိဳးကာ ေလွဝမ္းထဲ ပစ္ထည့္ၾက၏။ၿပီးေတာ့မွ ပါးစပ္တြင္ကိုက္ထားသည့္ ပုဇြန္ကို ေခါင္းခ်ိဳးၿပီး ေလွဝမ္းထဲ ပစ္ထည့္ျပန္သည္။ ထို ့ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္ဘတ္ကိုေကာ့ အသက္ရွဴျပီး ေရထဲသို ့ျပန္ငုတ္သြားၾက၏။
နာရီဝက္ခန္ ့အၾကာတြင္ ေက်ာက္ပုဇြန္အေကာင္(၃၀)ခန္ ့ႏွင့္အတူ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ကုန္းေပၚသို ့ျပန္ေရာက္လာၾက၏။ေမာင္သိန္းက ေခ်ာင္းေဘးတေလ်ာက္ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္မ်ားကို လိုက္ခူးေနစဥ္ က်ေနာ္ႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက မီးဖိုၾက ဆန္ေဆးၾက၏။ ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ခန္ ့ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္တို ့သံုးေယာက္ ပုဇြန္ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ဟင္းႏွင့္ထမင္းစားၿပီးေခ်ာင္းလက္တက္ကေလးဆီျပန္လာခဲ့ၾက၏။

ေခ်ာင္းလက္တက္ကေလးမွာ ဒံုသမိေခ်ာင္းအတြင္း စီးဝင္သည့္ေခ်ာင္းငယ္ကေလးျဖစ္၏။ က်ေနာ္က ေခ်ာင္းလယ္အထိ တိုးထြက္ေနေသာ သစ္ကိုင္းတခုေပၚတက္လာခဲ့သည္။ သစ္ကိုင္း ႏွစ္ခုခြဲထြက္ရာ ခြဆံုတြင္ ဝါးလံုးစီၿပီးခင္းထားသည့္ လင့္စင္အိပ္ယာေလးဆီ ေရာက္လာခဲ့သည္။လင့္စင္ကေလးေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ေၾကာပိုးအိပ္ေပၚ မွတ္စုစာအုပ္တင္ကာ ေရးမွတ္စရာရွိသည္မ်ားကို ေရးမွတ္သည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလ်င္ မိဆိုင္းေတာင္ေျခက ေကာ္ဟဲရြာကို ခရီးထြက္ရမည္ဟု တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ေျပာခဲ့၏။ တပ္မဟာမွဴးႏွင့္အဖြဲ ့ကို ထိုရြာတြင္ က်ေနာ္တို ့ေတြ ့ဆံုၾကမည္ျဖစ္သည္။

မွတ္စုေရးရင္း အေတြးမွ်င္တန္းရင္း သတိရလို ့သစ္ပင္ေအာက္ ေခ်ာင္းေဘးကိုငံု ့ၾကည့္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးႏွင့္ ေမာင္သိန္းတို ့က ေနေပ်ာက္မထိုးသည့္သစ္ရိပ္ေအာက္တြင္ ဇိမ္က်က်ထိုင္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနၾကေေပၿပီ။

(၂)
တေနရာဆီမွ လူူသံမ်ားၾကားသျဖင့္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကရသည္။ သံုးေယာက္စလံုး ျပာယာခတ္ေနစဥ္ ေတာစပ္မွ လူတခ်ိဳ ့ေခါင္းျပဴၿပီးထြက္လာၾက၏။ သူတို ့အားလံုး လူ(၅)ေယာက္ျဖစ္၏။ က်ေနာ္က လင့္စင္ေပၚမွဆင္းသည္။ ေတာစပ္မွထြက္လာသည့္လူအုပ္ေဘးတြင္သြားရပ္လိုက္သည္။

“သူတို ့က တလိုင္းကရင္ရြာကလူေတြပဲ၊ ရြာမွာအေျခအေနမေကာင္းလို ့ခဏထြက္လာၾကတာ”

ေမာင္သိန္းက သူႏွင့္တရြာတည္းသားလူတခ်ိဳ ့က်ေနာ္တို ့ႏွင့္လာေရာက္ပူးေပါငး္လိုက္သျဖင့္ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ျဖစ္ေန၏။ သို ့ေသာ္ တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ားရဲ့စကားက သူ ့ကိုၾကာၾကာ မျပံဳးေစနိဳင္ခဲ့ပါ။
ေမာင္သိန္းက တလိုင္းကရင္ရြာတြင္တပ္စြဲထားသည့္ နအဖစစ္တပ္၏ရန္ကိုေၾကာက္ၿပီးွ ရြာျပင္ထြက္ေနခဲ့သည္မွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။ပထမပိုင္းရက္မ်ားက သူသည္ ေတာ္လွန္ေရးဌါနခ်ဳပ္စခန္း မာနယ္ပေလာသို ့ေရာက္လာ၏။မာနယ္ပေလာမွတဆင့္ ေပါ့ပါးထရြာကေလးသို ့သြား၏။ ဒုကၡသယ္အျဖစ္ေရာက္လာသူ တလိုင္းကရင္ရြာသားေမာင္သိန္းကို က်ေနာ္က သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုကာ တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ား လူ ့အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္ခံေနရသည့္သတင္းကိုရယူခဲ့၏။ ေမာင္သိန္းႏွင့္ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းထားခ်က္မ်ားကို ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံသို ့ပို ့ခဲ့၏။ ထိုစဥ္က နယ္မွပို ့ေသာသတင္းမ်ားကို ေနာ္ေဝနိဳင္ငံ ေအာ္စလိုၿမိဳ ့တြင္အေျခစိုုက္သည့္ အသံလႊင့္ဌါနအဖို ့ခ်က္ခ်င္းအသံလႊင့္နိဳင္ျခင္းမရွိေသး။ ရရွိသည့္သတင္းကို တိတ္ေခြတြင္ အသံသြင္းၿပီး ထိုင္းနိဳင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ့သို ့ပို ့ရ၏။ ထိုမွတဆင့္ ေအာ္စလိုသို ့အျမန္စံနစ္ျဖင့္ စာတိုက္မွပို ့ရသည္။အမ်ားအားျဖင့္ သံုးေလးရက္ျခားၿပီးမွသာ လႊင့္နိဳင္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ တလိုင္းကရင္ရြာသား ေမာင္သိန္းႏွင့္ ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခ်က္ကို ေအာ္စလိုသို ့ပို ့ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ ေရွ ့တန္းသို ့ဆင္းလာသည့္အခ်ိန္အထိ ထိုေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခ်က္ကို အသံမလႊင့္နိဳင္ေသး။ ေမာင္သိန္းသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ ့ဆံုၿပီးေနာက္တေန ့တြင္ တလိုင္းကရင္ရြာသို ့ျပန္ဆင္းသြားခဲ့၏။ တခါ က်ေနာ္ကလည္း ေနာက္တေန ့တြင္ပင္ ေရွ ့တန္းသို ့ဆင္း၏။ မေန ့ကမူ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတး၏ စီစဥ္ေပးခ်က္အရ တလိုင္းကရင္ရြာႏွင့္ ေက်ာက္ျဖာရြာၾကား ေခတၱနားေနစဥ္ ရြာကိုျပန္မကပ္ရဲေသးသည့္ ေမာင္သိန္းက က်ေနာ္တို ့ႏွင့္အတူ လာေရာက္ေတြ ့ဆံုကာ ယာယီအားျဖင့္က်ေနာ္တို ့ႏွင့္ပင္အတူေနရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။

တလိုင္းကရင္ရြာတြင္ တပ္စြဲထားသည့္ နအဖစစ္တပ္၊ တပ္မ(၉၉)လက္ေအာက္ခံ၊ ခလရ(၈၄)က ရြာသားတဦးကို ကရင္သူပုန္ႏွင့္ဆက္သြယ္သူဟုစြပ္စြဲကာ သူတို ့တပ္စြဲထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝန္းအတြင္းမွာပင္ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ခဲ့၏။ အေလာင္းကို ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းက ေစတီကုန္းေအာက္တြင္ ျမွဳပ္ထားလိုက္ၾက၏။ သို ့ေသာ္ က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ား၊ ရြာသားမ်ားမွာ မ်က္ေစ့ျဖင့္တပ္အပ္မျမင္လိုက္ရ။ ေသနတ္သံၾကားရျခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးမ်ားေျပာစကားအရ သိၾကရျခင္းသာျဖစ္သည္။ စစ္သားမ်ားကိုေမးေတာ့ စစ္ေဆးစရာရွိလို ့တိုင္းရုံးကိုအပို ့လမ္းတြင္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည္ဟူ၍သာေျဖ၏။ အသတ္ခံရသည္ဟုယူဆရသူမွာ ေမာင္သိန္း၏ညီျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံၾကားၿပီး ေနာက္တေန ့တြင္ ေမာင္သိန္းကို စစ္တပ္က လာရွာ၏။ သတိႏွင့္ေနသူ ေမာင္သိန္းက အခ်ိန္မီထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာခဲ့၏။ ေမာင္သိန္းကိုမမိသျဖင့္ ေဒါသထြက္ေနေသာ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္မ်ားေန ့တိုင္းေဖါက္ကာ ရြာကိုျခိမ္းေျခာက္ေနေတာ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ငယ္ရြယ္သူေယာက်ၤားမိန္းမ အမ်ားစုမွာ ရြာမွတိမ္းေရွာင္ၾကရေတာ့၏။
မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ သည္ကေန ့ညေတာ့ က်ေနာ္တို ့လူသိုက္တြင္ လူအေရအတြက္တိုးလာကာ စ္ိတ္ထဲ၌အားရွိသလိုခံစားရ၏။ ရြာသားမ်ားေျပာသမွ် ထိုင္ၿပီးနားေထာင္ေနစဥ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက လမ္းေလ်ာက္စကားေျပာစက္ကိုင္ရင္း က်ေနာ္တို ့အနားသို ့ေရာက္လာ၏။ သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖစ္လာသည့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးကိုၾကည့္ကာ က်ေနာ္စိတ္ပူသြားရသည္။

“က်ေနာ္တို ့ေနရာေရႊ ့ၾကမွျဖစ္မယ္၊ ဟိုေကာင္ေတြ ေခ်ာင္းေဘးအတိုင္း ထြက္လာၿပီလို ့ေျပာတယ္”

တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက တဆက္တည္းဆိုသလို ကရင္လို တခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာကာ ေၾကာပိုးအိပ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္၏။ ရြာသားမ်ားမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသး၏။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ကရင္လို ထပ္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့မွ လူေတြအားလံုး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္ကာ ေနရာေရႊ ့ဖို ့လုပ္ၾက၏။

က်ေနာ္တို ့လူသုိုက္ လူအားလံုး(၈)ေယာက္။ ဒံုသမိေခ်ာင္းေဘးမွ အလ်င္အျမန္ ခြါလာခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္သိန္းႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ေရွ ့ကဦးေဆာင္ၿပီးသြား၏။ မည္သူမွ် စကားမေျပာၾက။ ေတာလမ္းခရီးေပၚတြင္ ေျခသံမ်ား၊ အသက္ရွဴသံမ်ား၊ အဝတ္ခ်င္းထိခတ္သံမ်ားသာ ၾကားေနရ၏။ တနာရီေက်ာ္ၾကာၾကာ အလ်င္အျမန္ေလ်ာက္လာၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚတြင္ က်ေနာ္တို ့အားလံုး ရပ္နားလိုက္ၾက၏။
ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက ရြာသားမ်ားကို ကင္းတာဝန္ခြဲေပးလုိက္၏။ တဦးခ်င္းအလွည့္က် ကင္းေစါင့္ရန္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚက အျမင့္ဆံုးသစ္ပင္ေပၚတြင္တက္ၿပီး ကင္းေစါင့္ရမည္ျဖစ္သည္။ သည္ေတာင္ကုန္းမွာ သည္ေနရာတဝုိက္တြင္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ကုန္းဟုသိရၿပီး ပါတ္ဝန္းက်င္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္နိဳင္သည့္ေနရာဟူ၍လည္း သိလိုက္ရ၏။အေျခအေနကိုရွင္းျပေနစဥ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးက သည္ေတာင္ကုန္းကို “ဒါ စိုးမိုးကုန္းသေဘာေပါ့ဗ်ာ” ဟူ၍ေျပာခဲ့၏။

ေတာင္ကုန္းေပၚ ေနရာယူၿပီးလို ့နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ညေန(၅)နာရီပင္ ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်က္စားဖို ့ကို မည္သူမွ်မဟၾက။ တလိုင္းကရင္ရြာသားတခ်ိဳ ့က ထမင္းထုပ္မ်ားပါလာၾကသျဖင့္ ရွိသည့္ထမင္းထုတ္ကိုပင္ ေဝမွ်ၿပီးစားလိုက္ၾက၏။ တေန ့ခင္းလံုး သယ္လာခဲ့ရသည့္ ထမင္းထုတ္မ်ားမွာ ခတ္သိုးသိုးအနံ ့ပင္ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ထိုထမင္းထုတ္မ်ားကိုပင္ ညစာအျဖစ္စားလိုက္ၾက၏။က်ေနာ္က ေရဗူးတြင္ ေရသိတ္မရွိသျဖင့္ လက္မေဆးပဲထမင္းဝင္စားၿပီး စားၿပီးမွ ေရဗူးေရျဖင့္ လက္ေဆးလိုက္ရ၏။

ေနေရာင္ျခည္မ်ားမွာ မယံုၾကည္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ အလ်င္အျမန္ေနာက္ဆုတ္သြားေနၾက၏။ ေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ကတည္းက တပ္ၾကပ္ႀကီးဖါးေတးႏွင့္ရြာသားမ်ားအားလံုး တစံုတရာ စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္ သြားလာေျပာဆိုေနၾကသည္ကိုၾကည့္ကာ လံုျခံဳေရးအရ စိတ္ခ်ရသည့္ေနရာျဖစ္သည္ဟူ၍မူ တြက္ခ်က္မိသည္။ သို ့ေသာ္ ထုတ္၍မူ မည္သူ ့ကိုမွမေမးမိ။ မည္သူကမွ်လည္း အေျခအေနကို ရွင္းမျပခဲ့။

အေတြ ့အၾကံဳမရွိေသး၍ပဲလားေတာ့မသိ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စိုးရိမ္စိတ္သိတ္မရွိ။ က်ေနာ္က ညေနဆည္းဆာအခ်ိန္ ေတာရိပ္ေတာတန္းမ်ားကို အေပၚဆီးမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ခြင့္ရသျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း ေက်နပ္ေနမိသည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚကတဆင့္ အေနာက္ဖက္ေနဝင္ရာဘက္ကိုသာ ထိုင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။
ေသနတ္သံ သံုးေလးခ်က္ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုၾကားရျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေဝးေသာ ေနရာေလာက္ဆီက ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ တလိုင္းကရင္ရြာဘက္ကျဖစ္သည္ဟု ေမာင္သိန္းကေျပာလိုုက္၏။

ေနေရာင္ျခည္မ်ား အင္အားဆုတ္ယုတ္လာခ်ိန္ တိမ္နီမ်ားမွာ တိမ္ခဲသားေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္လာၾက၏။ တိမ္သားလြတ္ရာေနရာတြင္မေတာ့ ျဖဴရင့္ရင့္ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေနာက္ခံေကာင္းကင္ေတာက္ေတာက္ကို ေတြ ့ေနရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖးႏွင့္ တိမ္ေတြ မဲမဲအုပ္အုပ္...။ အလင္းတန္းမ်ားမွာ ၾကားညွပ္လ်က္ေပၚလာေနၾက၏။
အေရွ ့ဖက္က မိဆိုင္းေတာင္ႀကီးကေတာ့ ျပာျပာမွိဳင္းမွိဳင္း ျမဴေတြဆိုင္းလ်က္။ ေလးေကေတာင္ႀကီးရဲ့ထိပ္ပိုင္းကိုေတာ့ မိုးေပၚမွာ ထင္းထင္းႀကီးေတြ ့ေနရဆဲ။ ကားမဲေတာင္က ျမဴေတြထဲ တပိုင္းတစျမဳတ္လ်က္။ ဖလံေတာင္ကိုမူ မျမင္ရေတာ့။

အိပ္တန္းတက္ ေတာၾကက္တြန္သံမ်ား ၾကားလာရသည္။ အသက္(၂၀) ငယ္ရြယ္စဥ္ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားရြာတရြာ၌ ရြာငွါးေက်ာင္းဆရာလုပ္စဥ္က ညေနပိုင္း ေတာစပ္ဆီက ေတာၾကက္တြန္သံမ်ား လိုက္လံမွတ္သားေနခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရျပန္သည္။ ညဥ့္နက္ေတာ့ မွတ္သားထားသည့္ေနရာမ်ားတြင္ အိပ္တန္းတက္ေနၾကသည့္ေတာၾကက္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူလိုက္လံရွာေဖြခဲ့ၾကဖူးသည္ကို သြားေတြးလိုက္မိေသး၏။

သတိရလို ့အိပ္ယာဝင္ရန္ျပင္ဆင္ထားသည့္ေနရာဆီ ထလာခဲ့သည္။ ေရဒီယိုဖြင့္ၿပီးနားေထာင္လို ့ရနိဳင္ပါ့မလားဟု တပ္ၾကပ္ႀကီးကိုခြင့္ေတာင္းေတာ့ ဖြင့္လို ့ရနိဳင္ေၾကာင္း၊ ရန္သူႏွင့္အလွမ္းေဝးၿပီး သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳး၌ ရန္သူက ဘယ္ေတာ့မွ အျပင္ထြက္ေလ့မရွိတတ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေရဒီယိုေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ က်ေနာ့္ေဘးသို ့ရြာသားမ်ားေရာက္လာၾက၏။ က်ေနာ္က ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံကိုနားေထာင္ၿပီးမွ အိပ္ၾကရန္ ႏွိဳးေဆာ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သည္ကေန ့ည က်ေနာ့္အသံႏွင့္အသံလႊင့္သည့္ သတင္း သို ့မဟုတ္ သတင္းေဆာင္းပါး တခုခုလာလ်င္ေကာင္းမည္ဟု ေတာင့္တမိသည္။
စကားေျပာရင္း ေရဒီယုိနားေထာင္ရင္းႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သတင္းေၾကညာသူ မသီတာက သတင္းေခါင္းစဥ္မ်ားကိုေၾကညာ၏။ သတင္းေဆာင္းပါးကိုေၾကညာျပန္၏။ ထို ့ေနာက္ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္းကိုေၾကညာျပန္သည္။ က်ေနာ္က ေရဒီယိုေလးကို အသံျမွင့္လိုက္၏။ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ၾကဖို ့ရြာသားမ်ားကို သတိေပးလိုက္၏။ ေရဒီယိုထဲက ၾကားရသည့္အသံကို ဘယ္သူ ့အသံလို ့ထင္သလဲဟုေမးၿပီးမွ ေရဒီယိုေလးကို လူလယ္ေခါင္တြင္ ခ်ေပးထားလိုက္သည္။ တလိုင္းကရင္ရြာသား ေမာင္သိန္းႏွင့္ သတင္းေထာက္ၿငိမ္းေဝတို ့၏ ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္း အသံလႊင့္သည္ကို လူေတြ တအံ့တၾသနားေထာင္ေနၾက၏။ ေမာင္သိန္းမွာ မယံုၾကည္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ သူ ့အသံကိုသူ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္၏။ တလိုင္းကရင္ရြာ လူသတ္မွဳကိုအေျခခံသည့္ ေတြ ့ဆံုေမးျမန္းခန္းကို တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ားကိုယ္တိုင္ က်ေနာ္ႏွင့္အတူတြဲၿပီး နားေထာင္ခြင့္ ရလိုက္ၾက၏။

ထိုညက က်ေနာ္ ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္နိဳင္ခဲ့ပါ။ စိတ္လွဳပ္ရွားဖို ့ေကာင္းလြန္းသည့္ အေတြ ့အၾကံဳမ်ားက က်ေနာ့္ကို အိပ္မေပ်ာ္ေစခဲ့ပါ။ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ရာက နိဳးေတာ့ တံုးေခါက္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုုက္ရသလိုရွိ၏။ ေအာက္ဖက္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲက ေခ်ေဟာက္သံ အၾကာႀကီးၾကားေနရေသးသည္။ ထို ့ေနာက္ ေမွးကနဲ ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။
သည္တခါ တေရးနိဳးေတာ့ အိပ္တန္းဆင္းငွက္သံေတြ ကြင္းျပင္ေတာအႏွံ ့ၾကားလာရ၏။ ေနထြက္လာခဲ့ၿပီ။ မိဆိုင္းေတာင္တန္းႀကီးေပၚတြင္ တိမ္နီေတြေတြ ့ေနရၿပီ။ ေန ့သစ္တခုကူးလာခဲ့ၿပီ။ တလိုင္းကရင္ရြာသားမ်ားအဖို ့သည္လိုပဲ ေတာထဲေတာင္ထဲ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ထြက္ေျပးပုန္းေအာင္းေနရဦးမည္လဲဟု ေတြးမိေတာ့ သူတို ့အတြက္ က်ေနာ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ သူတို ့ဘဝေတြသည္လည္း ေန ့သစ္ေျပာင္းပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။ ။

ၿငိမ္းေဝ