(၁၂)
ေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ ေႏြရက္မ်ား
တရက္ထက္တရက္ အဖမ္းအဆီးမ်ား ပုိ၍တင္းက်ပ္လာသည္။ ဤရက္မ်ားတြင္ ေမွာင္ခုိသူမ်ား တဦးခ်င္း လက္ေလွ်ာ့စြန္႔ခြာ သြားေနသည္။ ထုိအထဲ၌ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အစဥ္အၿမဲ ကေလးကလား စကားေျပာၿပီး ရယ္ေမာ ေနတတ္ေသာ ဦးေပၚလာႀကီး၊ မခင္လွ၊ မခင္သိန္း၊ မိသိန္း၊ ကုလားမ မိသန္း၊ သူတုိ႔တေတြလည္း ပါသြားသည္။
လုိက္ပါေနၾကသူမ်ားမွာလည္း ရက္စဥ္ရက္ဆက္ မဟုတ္ၾကေတာ့ေပ။
“ဦးေပၚလာႀကီးက မလုိက္ဘဲ ေနလုိ႔လဲ ေနႏုိင္တာေပါ့ေတာ္....၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ စားစရာရွိတဲ့လူ မႈတ္လား။ က်မတုိ႔ဘဲ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ဖမ္းေနေန၊ ေဟာဒီက ကိုရင္ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ရုိးေျမက်ေပါင္းေနရမွာ၊ က်မတုိ႔ဘဲ သစၥာအရွိဆုံးေနာ္”
ေအးေအးစက္စက္ ေနတတ္ေသာ မျမသိန္း၏ျပက္လုံးမွာလည္း ရႊင္လန္း ၾကည္ႏူးစရာ ျပက္လုံး မဟုတ္ ေတာ ့ေပ။
ဤ ျပက္လုံး၏ ေနာက္စြယ္၌ ညည္းတြားေရရြြတ္သံ၊ သက္မခ်သံမ်ား ပါေနသည္။ ျဖစ္လုိရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဟု စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သံ၊ အားကုိးရာ ေမွ်ာ္လင့္ရာမဲ့စြာ ငိုေၾကြးလုိက္သံမ်ားသည္ ျပက္လုံးေနာက္ဆြယ္ရွိ ႏွလုံးသားမ်ားအေပၚ၌ ထပ္ဟပ္ေနသည္။
ေတာင္တြင္းႀကီး ရွာေဖြေရးမ်ားသည္ ဘူတာရုံမွသာမဟုတ္၊ ၿမိဳ႔အဝင္မွလည္း ျမင္းလွည္းမ်ားကို ေစာင့္ဖမ္းေနသည္။ နယ္ေက်ာ္ကာ နတ္ေမာက္အထိ ေတာင္တြင္းႀကီးရွာေဖြေရးမ်ား ခ်ီတက္လာကာ ၾကြားဝင့္စြာ ေစာင့္ဖမ္းလာၾကသည္။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းတြင္လည္း ရွာေဖြေရးမ်ားႏွင့္ ထန္းလ်က္ျဖန္႔ခ်ိသူတဦး ေစ်းမတည့္သျဖင့္ ပဋိကၡျဖစ္ လာ ကာ ရွာေဖြေရးခ်င္း ေျခခ်င္းလိန္ေနသည္။
ပင္းေခ်ာင္းရုံပိုင္ ဂ်ပုသည္လည္း ပထမတြင္ ေမွာင္ခုိသူအခ်ိဳ႔ႏွင့္ မတည့္ရာမွ ခုအခါတြင္ ဤလမ္းတာဝန္ခံ လက္မွတ္စစ္ အဖဲြ႔ႏွင့္ပင္ မသင့္မတင့္ျဖစ္လာကာ သူ ဖမ္းဆီးႏုိင္ေၾကာင္း အာဏာကုန္ျပလာေနသည္။
ထုိအခါတြင္ ေျမွာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ စက္ရုပ္မ်ားကဲ့သုိ႔ လုိက္ပါေနၾကသည့္ ေမွာင္ခုိသူမ်ားမွာ တဆယ္ ထက္ ပုိ၍ မတင္ဝံ့။ သူတုိ႔သည္ တပိႆာစီအထုပ္ကေလးမ်ား ျပဳလုပ္ကာ အႏွ႔ံ ေလွ်ာက္ဝွက္ထားသည္။ ဖမ္းမကုန္၍ က်န္သည့္ အထုပ္ကေလးမ်ားကုိ ဆဒံၵဳေခ်ာင္းမွ ထြက္လာလွ်င္ အေမွာင္ထဲ၌ လုိက္လံစုေဆာင္းသည္။ ေတာင္ တြင္းႀကီးအဝင္ သဖန္းကုန္းရြာထိပ္၌ စက္ဗုိလ္မ်ားသည္ ရထားကို ေျဖးေႏွးစြာ ခုတ္ေပးသျဖင့္ သူတုိ႔ ဆင္း က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
သူတုိ႔ထံမွ လက္မွတ္ခ၏ တဝက္မွ်ကိုပင္ က်ေနာ္သည္ မယူရက္ေတာ့။ မီးရထားရဲမ်ားမွာမူ လစာ နည္း ပါးၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ မယူခ်င္ေသာ္လည္း ယူေနၾကရသည္။
“ငါတုိ႔ ပုိက္ဆံေတာင္မယူခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ၊ နင္တုိ႔ျမင္ရတာ စိတ္ကိုေမာေနတာဘဲ“
ပိန္ပိန္ပါးပါး ရဲၾကပ္ႀကီးတဦးက ညည္းတြားေလသည္။
ညိဳညိဳသည္လည္း အခါႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္း အဖမ္းခံရၿပီးၿပီ။
မၾကာမီ သူ႔ လက္ေပၚမွ လက္စြပ္ကေလးသည္ လည္းေကာင္း၊ နားေပၚမွ နားေတာင္းကေလး သည္ လည္းေကာင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ သူ႔ ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္မ်ားသည္လည္း မေတာက္ပေတာ့။ သူ႔ မ်က္ႏွာ မွာလည္း ညွဳိးမိွန္လာေနျပန္ၿပီ။
သူကား ထမင္းပင္ထုပ္မလာႏုိင္သည့္ ကုန္စိမ္းသည္ ဘဝ၏ အဆုိးဆုံး အေျခအေနႏွင့္ မျခားနားေတာ့ေပ။ ထုိအခါကမူ သူသည္ ေမွာင္ခုိလုပ္လွ်င္ ထြက္ေပါက္ရွိေသးသည္။ ယခုမူ သူ႔ တြင္း၌ ရွိသမွ် အသက္ ရွဴေပါက ္မ်ားအားလုံး ပိတ္ဆုိ႔ေနျပန္ၿပီ။ သူ႔ အေမ၏ က်န္းမာေရး အေျခအေနမွာလညး္ ေဆးဝါး မ်ား ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ျပန္၍ဆုိးလာေနခဲ့ၿပီ။
ညေနခင္းမ်ား၌ ရထားေပၚတြင္ သူ႔ နံေဘး၌ ယွဥ္ထုိင္ေနစဥ္၌ သူေတြ႔ၾကံဳခံစားေနရသည့္ အပူရွိန္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ကိုလာ၍ ရုိက္ဟပ္ေနသလုိပင္။
သူ႔ ေခါင္းမွ ပဲဆီအနံ ့မ်ားသင္းေနျပန္ၿပီ။ သူ႔ ဂုတ္ေပၚ၌ ဆံစကေလးမ်ား ဝဲေနသည္။ သူသည္ အပူရုပ္ကို မပူရုပ္ဆင္ကာ သူ႔ မ်က္ႏွာကို ရႊင္လန္းေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ျပဳံးရယ္ေနပုံမွာ စိတ္ထိခုိက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ညေန ခင္းမ်ား၌ ဝင္လုဆည္းဆာ ေနျခည္ဟပ္သျဖင့္ ေသာကေဝေနလ်က္ႏွင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ဝင္းပ ေန တတ ္ျပန္သည္။
ရထားႀကီးသည္လည္း တံလွ်ပ္ထကာ အပူရွိ္န္ျပင္းထန္သည့္ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ၌ ျဖတ္သန္းေနရသည္။
သံလမ္းႏွင့္ မနီးမေဝးမွလုိက္ပါလာသည့္ ယင္းေခ်ာင္း သဲျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚ၌ အပူရွိန္တံလွ်ပ္မ်ားသည္ ေကာင္းကင္သုိ႔ တရွိတ္ရွိတ္တက္ေနသည္။ ေနဝင္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ တဖက္ေတာင္ကုန္းနိမ့္ကေလးမ်ားေပၚရွိ သစ္ပင္ေတာအုပ္ကေလးမ်ားမွာ ညိွဳးေယာ္သြားေနသည္။ ေခ်ာင္းျပင္ေပၚရွိ ဆည္းဆာပန္းခ်ီကားခ်ပ္မွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အေရာင္ေလးႀကီးမ်ားျဖင့္ မႈိင္းညစ္လာေနသည္။
“ေနႀကီး ဝင္ေတာ့မွာ ၾကည့္ရတာ စိတ္ေမာစရာႀကီးေနာ္၊ နီေနလုိက္တာ စူးေနတာဘဲ၊ ရင္ထဲမွာကို လာပီး ပူေနတယ္၊ ေမာေနတာဘဲ”
သူက လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာေနတတ္သည္။
“မင္းၾကည့္ရတာလဲ ေမာေနတာဘဲ” ဟူ၍ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကိုျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ၿငိမ္သက္ ေနလုိက္သည္။
ရထားခုတ္ေမာင္းေနစဥ္၌ ျပတင္းဝမွ ဝင္လာေသာ ေလထဲတြင္လည္း အပူေငြ႔မ်ားပါေနကာ ေအးခ်မ္းမႈကား ဘယ္ေနရာတြင္မွ် မရွိႏုိုင္ဟု ထင္လာမိျပန္သည္။
“ေဗဒင္တြက္တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာေနာ္... ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္က ဖမ္းမယ္၊ ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္က ဖမ္း ဘူးဆုိတာ သိရင္သိပ္ေကာင္းမွာ၊ အဲဒီလုိဆုိ သူမ်ားပစၥည္းကို သူတုိ႔ယူတာ ဘယ္ခံမလဲ၊ သူတုိ႔ဖမ္းမယ့္ေန ့မွာ အိမ္မွာဇိမ္နဲ႔ အိပ္ေနလုိ္က္မွာေပါ့ေနာ္”
သူသည္ ကေလးလုိေတြးေန၏။ ထုိအေတြးေၾကာင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ အားငယ္ေနမႈမ်ားသည္ပင္ ေလ်ာ့သြား သည္ဟု ထင္ေနရျပန္သည္။ အမွန္ကား ထုိစိတ္ကူးယဥ္အေတြးမ်ားမွာ ေတြးၿပီးလုိက္လွ်င္ ခ်က္ျခင္းၿငိမ္းေသ သြား သည္။
အမွန္၌ ခုအခ်ိန္တြင္ စိတ္ေအးခ်မ္းေနသူဟူ၍ မရွိႏုိင္ေပ။
အလြန္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္ေသာ ကိုေရႊေယာက္ႀကီးပင္ အခါတုိင္းကလုိ ရယ္ရယ္ေမာေမာမေနႏုိင္။ ကိုေရႊေယာက္ပင္ ရထားေပၚ၌ ရံဖန္ရံခါသာ ပါလာေတာ့သည္။
ကိုေရႊေယာက္၏သားတေယာက္မွာ ဆဒၵဳံေခ်ာင္းဘူတာ၌ ထန္းလ်က္အိပ္မ်ားကုိ ျမင္းလွည္းေပၚသုိ႔တင္ရင္း ေျမြကုိက္ေသဆုံးသြားခဲ့ရသည္။ ခုအခါ၌ ရထားေပၚတြင္ ကိုေရႊေယာက္၏ သားႏွစ္ေယာက္သာ လုိက္ပါႏုိင္ေတာ့သည္။
ကိုေရႊေယာက္သည္ ထန္းလ်က္မ်ားကို ျမင္ပင္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ေပ။။
“မထူးပါဘူးဆရာရယ္၊ မေကာငး္မႈ လုပ္ရတာခ်င္းအတူတူ ဓါးျပတုိက္တာေကာငး္ပါတယ္” ဟု သူေတြးလာသည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ ဓါးျပလည္းတုိက္ရဲသူမဟုတ္၊ ထန္းလ်က္မတင္၍လည္း မျဖစ္။ သူ၏ထန္းလ်က္ အဖမ္းမခံရေအာင္ တင္ေနႏုိင္သည့္ မီးရထား အိမ္သာတခုမွ ေခါငး္မုိးေပါက္က္ိုလည္း မစြန္႔ပစ္ႏုိင္။
သူသည္ သူ႔သားႏွင့္ သြားခဲ့ လာခဲ့ ေျပးခဲ့ လႊားခဲ့သည့္ ေနရာမ်ားကို မၾကည့္ျမင္ခ်င္။ ညေနတုိင္ေရာက္လာၿပီး ေနေရာင္မွိန္လာလွ်င္ သူ႔ သား ေျမြကိုက္ခံရသည္ကုိ သတိရလာကာ သူ႔ မ်က္ႏွာ တျပင္လုံးမွာ နီျမန္းလာေတာ့သည္။ ထုိ အခိ်န္၌ သူသည္ မည္သူ႔ ကိုမွ် စကားမေျပာေတာ့ေပ။
ကိုေရႊေယာက္၏ အေဖၚတဦးျဖစ္သည့္ ကိုထြန္းခင္သည္လည္း ရထားႀကီးကို စြန္႔ပစ္ထြက္ခြါေျပးရေလသည္။
ကိုထြန္းခင္သည္ ထန္းလ်က္မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖမ္းခံရသျဖင့္ ေၾကြးမ်ား လည္ပင္းအထိနစ္ေနသည္။ သူသည္ ေနာက္ဆုံးအေခါက္က ဆတ္သြားၿမိဳ႔မွ မွ်င္ငါးပိတပုံး အေၾကြးယူၿပီး တင္လာခဲ့သည္။ သူ႔ တြင္ ေၾကြးထူလွသျဖင့္ သူသည္ ထုိငါးပိပုံးကုိလည္းေကာင္း၊ ရဲသားမ်ားကုိ အသိမေပးေတာ့ေပ။
ထုိသို႔အသိမေပးသည္ကို ရဲသားတဦးက သူတုိ႔ကုိ မထီေလးစားလုပ္သည္၊ သူတုိ႔အဏာကိုဖီဆန္သည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ငါးပိပုံးကို ပင္ေခ်ာင္းဘူတာ၌ ဖမ္းအပ္လုိက္ေတာ့သည္။
ပင္းေခ်ာင္းမွ ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာအခါ ကိုထြန္းခင္သည္ ေယာက်ာ္းႀကီးတန္မဲ့ႏွင့္ၾကဴၾကဴခ် ငိုခဲ့ရသည္။
“က်ေနာ္ ရုိင္းတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... အျမဲတန္း ေပးသင့္တာ ေပးေနတာပါ၊ ခု တေခါက္သာ ပုိက္ဆံမ ေပးမိတာပါ၊ က်ေနာ္႔ကို ဒါေလာက္ မရက္စက္ဖူးလုိ႔လဲ ထင္လု႔ိပါ” ဟု သူသည္ ဖမ္းဆီးသူ ရဲသားေရွ႔၌ တတြတ္တြတ္ ေျပာငိုသည္။
ရဲသားသည္လည္း ခရီးလြန္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ရဲသားမွာ စိတ္ မေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနစဥ္... သူ႔ စိတ္ထဲမွ “ေနာက္ကို က်ဳပ္တုိ႔ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ လုပ္ရဲေသးလား” ဟု ရင္ေကာ့ကာ ေမးျမန္း ေနသည္။
အတာစန္းကုန္းတြင္ ရထားဆုိက္ရပ္လုိက္လွ်င္ ကုိထြန္းခင္ႀကီးသည္ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ရထားေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။
သူသည္ အတာစန္းကုန္း ထန္းလ်က္တဲ ဘူတာကေလးသို႔ ေျခေထာ့က်ိဳးျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ သူသည္ ကုိယ္ေရျပားေရာဂါသည္ျဖစ္၍ ေျခေထာက္တဖက္ မေကာင္းေတာ့ေပ။ ကင္းပတ္ရွဴး အနီကို စီးထားသည္။
ရထားႀကီး ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ ဤကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ ေမွာင္ခုိသမား ဒုကၡိတ၏ ေထာ့က်ိဳးေတာ့က်ိဳး ေလွ်ာက္သြားေနဟန္မွာ ေဝးသည္ထက္ ေဝးလာသည္။ ေနာက္ဆုံး အမဲစက္ကေလးအျဖစ္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
ထိုအခါမွစ၍ ကိုထြန္းခင္ ရထားေပၚ၌ မျမင္ေတြ႔ႏုိင္ေတာ့။
မညြန္႔ရီႀကီးကိုပင္ ရထားေပၚ၌ မွန္မွန္ မျမင္ေတြ႔ရေတာ့ေပ။
“မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုရင္ေမာင္၊ လုပ္စားလဲ မုိးေခါင္၊ ခုိးစားလဲ ေခြးေဟာင္ မႈတ္လား၊ မေအးျမင့္တုိ႔ မေအးေရႊတုိ႔လုိ ဘိန္းကုန္ကူးေနတာဘဲ ေကာင္းမယ္၊ ဘိန္းကမွ အႏၱရာယ္ကင္းေသးတယ္၊ က်မလဲ ရွမ္းျပည္ဖက္ သြားဘုိ႔ စိတ္ကူးေနဘီ”
မညြန္႔ရီက ေငးၿပီးေျပာသည္။
ညေနခင္းမ်ားတြင္ က်ေနာ္သည္ ညိဳညိဳ ့ နံေဘးတြင္ ထုိင္ရင္း သူ႔ အတြက္ လမ္းစမ်ားကုိ ရွာေဖြၾကည့္ေနမိသည္။
လမ္းစမ်ား အားလုံးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဟူ၍လည္း ဘယ္မွာမွ မျမင္ႏုိင္။ စိတ္မ်ားသည္ အလုိလုိ ေမာလာမိ၏။ သူသည္ သူ႔မိသားစု၏ စားဝတ္ ေနေရးကို ေျဖရွင္းရင္း ဖါျဖစ္သြားလွ်င္လည္း ထုိအတြက္ အျပစ္တင္ႏုိင္စရာ မရွိ။
က်ေနာ္သည္ ခု ခ်က္ျခင္း သူ႔ ကို လက္ထပ္ပစ္ရန္လည္း ေတြးၾကည့္သည္။ သူ႔ အိမ္ေထာင္ မိသားစုႏွင့္ က်ေနာ္႔ မိဖမ်ား အိမ္ေထာင္စု ႏွစ္ခု တာဝန္ကို ခု အခ်ိန္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား မိုးထိျမင့္တတ္ေနဆဲ၌ က်ေနာ္ မည္သုိ႔မွ် တာဝန္ယူႏုိင္မည္မဟုတ္။ ထုိအေတြးမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးအျဖစ္ျဖင့္ သူ႔ဖာသာ ေပ်ာက္ ပ်က္ သြားေနသည္။
ေနာက္ေတာ့ မြန္းက်ပ္လြန္းေနခ်ိန္၌ သူ႔ အတြက္ အသက္ရႈေပါက္ကေလး တခုတေလကို အခြင့္အေရးရလွ်င္ ရသလုိ ဖြင့္ေပးရန္သာ ေတြးလာရသည္။
က်ေနာ္သည္ ထန္းလ်က္မ်ားကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ား ဖုံးကာ ခရမ္းခ်ဥ္ေသတၱာ အေယာင္ေဆာင္ၿပီး တင္ေပးရန္ ေတြးလာမိသည္။
အင္ေတာက်ယ္မွ ခရမ္းခ်ဥ္ ေသတၱာမ်ား တင္ေလ့ရွိသည္။ အင္ေတာက်ယ္မွာ က်ေနာ္ တန္ဆာလုပ္ေပးရသည့္ က်ေနာ္ပိုင္ဘူတာလည္းျဖစ္သည္။ တန္ဆာကို အျခားသူ တဦးဦးကို လုပ္ခုိင္းၿပီး က်ေနာ္ပုိင္သည့္ ဆဒၵဳံေခ်ာင္း ဘူတာတြင္ ခ်ယူလွ်င္ အႏၱရာယ္လည္း မရွိႏိုင္။ သည္ၾကားထဲ ရွာေဖြေရးမ်ားသည္လည္း တန္ဆာလုပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ စစ္ေဆးေလ့မရွိ။ အကယ္၍ စစ္ေဆးလွ်င္လည္း က်ေနာ္မသိေၾကာင္း ျငင္းကြယ္၍ ရႏုိင္သည္။ တန္ဆာလုပ္ရာ၌ အခ်ိန္တုိကေလး အတြင္းတြင္မည္မွ် အားလုံးကို စစ္ေဆးႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။
တညေန၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို ထုိအစီစဥ္ အတုိင္း ျပဳလုပ္ရန္ ေျပာခဲ့သည္။
သူသည္ က်ေနာ္ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ရင္း ေခါငး္ကိုသာ တြင္တြင္ ခါေနသည္။
သူသည္ ရထားတဲြေထာင့္ဖက္တြင္ က်ေနာ္႔လက္ကို သူ၏ ေခၽြးေစးထန္းေနသည့္ လက္မ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္႔ တကိုယ္လုံးကို ထြင္းေဖါက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လုံးအိမ္မ်ားထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနသည္။ သူ႔ စိတ္၌ နာက်င္စူးရွေနသည့္ ခံစားရမူမ်ားသည္ အေၾကာအမွ်င္မ်ားအတုိင္း စီးဆင္းလာသည္။ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားမွ တဆင့္ က်ေနာ္႔ စိတ္ႏွလုံးျပင္ေပၚသုိ႔ ဆင္းသက္လာေနသည္။
“ဟင္အင္း.... ဟင္အင္း... အဲတာေတာ့ မလုပ္ဖူး၊ သူ႔ ကုိ ထိခုိက္မွာေပါ့၊ သူ အလုပ္ျပဳတ္သြားရင္ သူမ်ားကိုသူမ်ား သတ္ေသမွာ”
သူသည္ ကတုန္ကယင္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။
“မျပဳတ္ပါဘူး၊ မင္း ရဲေတြကိုသာ ပုိက္ဆံေပးထား၊ သူတုိ႔လဲ တာဝန္ရွိတာဘဲ၊ျဖစ္လာရင္ သူတုိ႔က ကိုယ့္ကိုလဲႊခ်၊ ကိုယ္က သူတုိ႔ကို လဲႊခ်၊ ဘယ္လုိေရွာင္ရမယ္ဆိုတာ ကို သိပါတယ္၊ မင္းအေမ ေနမေကာင္းဘူး မႈတ္လား၊ သင္းသင္းက ေျပာတယ္၊ မင္း ကို႔ ကုိ ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ ကို သိပါတယ္၊ ခု ေတာ့ ဒီနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းရုံဘဲ၊ ဒီရက္ေတြမယ္ ထန္းလ်က္တင္တဲ့ လူေတြလဲ ပါးေနတယ္ မႈတ္လား၊ လသာတုန္း ဗုိင္းငင့္ေပါ့ကြယ္၊ ဒီ တခါေတာ့ မ်ားမ်ား စားစား လုပ္ပလုိက္၊ ထန္းလ်က္ ေလးရာေလာက္တင္ပလုိက္။ ဒီလို လုပ္ရတာဘဲ၊ ေၾကြတလက္ ၾကက္တခုန္ေပါ့၊ မင္းမွာ အရင္းအႏွီး မရွိေတာ့ဘူး မႈတ္လား”
သူသည္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ငိုင္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ထပ္ျပန္္တလဲလဲ တုိက္တြန္းေန၏။ ယာယီလြတ္ေျမွာက္ခြင့္ ရရန္ သူ႔ တြင္ ထုိနည္းလမ္းမွတပါး မရွိ။ က်ေနာ့္ လက္ကုိဆုပ္ကုိင္ထားသည့္ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားမွာ တစတစ ခြန္အားကုန္ခမ္းကာ ေျပေလွ်ာ့လိုက္လာေနသည္။
ဆဒၵဳံေခ်ာင္းနား နီးလာလွ်င္ အေမွာင္္ရိပ္မ်ား ဆုိင္းလာသည္။ အရာဝတၳဳ အေပါင္း၏ ရုပ္ပုံေဖၚ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားမွာ အေမွာင္ထုႀကီး ျဖစ္လာေပၿပီ။ ဤ အေမွာင္ကား အသက္ရွဴေပါက္ ကေလးပင္ မရွိေတာ့ေအာင္ ပိတ္သည္းေနသည့္ အေမွာင္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အေမွာင္။ မေကာင္းဆိုးရြားမ်ား စားမည္တကဲကဲျပဳကာ ႀကိမ္းဝါး ၿခိမ္းေခ်ာက္သံႀကီးမ်ားသာလွ်င္ အဆက္မျပတ္ ျမည္ဟိန္းေနေသာ အေမွာင္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ရင္း ထပ္၍ တုိက္တြန္းေနသည္။
သူသည္ အေမွာင္ထဲ၌ သက္ျပင္း တခ်က္ ညည္းတြားေလသည္။
“အရင္းအႏွီးေတာ့ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေျပာျပရင္ အေၾကြးေပးၾကမယ့္ လူေတြရွိပါတယ္”
ထုိုစကားမ်ားကို ေျပာေနစဥ္တြင္ သူ႔ စကားသံ တုိးတုိးမွာ တုန္ယင္အက္ကဲြေနခဲ့သည္။္
မၾကာမီ တရက္တြင္ ထုိအစီစဥ္အတုိင္း လုပ္ျဖစ္သည္။
သူသည္ ထန္းလ်က္ေသတၱာမ်ားကို ခရမ္းခ်ဥ္ေသတၱာအျဖစ္ အင္ေတာက်ယ္မွ မိန္းမတဦးကို တန္ဆာ လုပ္ခုိင္း ထားသည္။
သူ ကိုယ္တိုင္မွာ အျမန္ရထားျဖင့္ ေရွ႔မွ ႀကိဳတင္ ေျပးႏွင့္သည္။္္္
လမ္းတေလွ်ာက္လုံးတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ တကြ ရဲသားမ်ားထိတ္လန္႔ လာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ပင္းေခ်ာင္းကုိ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့သည္။ အျခား ဘူတာမ်ားမွလည္း အစစ္အေဆး မရွိ လြတ္ေျမာက္လာသည္။ နတ္ေမာက္ကုိ လြန္လာခဲ့လွ်င္ စိုးရိမ္ရန္ မရွိေတ့ာေပ။
ၿမိဳ႔သစ္မွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့လွ်င္ ရင္ထဲ၌ ရွင္းလင္း ေပါ့ပါးေနကာ က်ေနာ္သည္ လူစီးတဲြတတဲြ၏ တဲြဝတြင္ ရပ္ရင္း သူ႔ ကို ခ်က္ျခင္း ျမင္ေတြ႔ခ်င္လာသည္။
ၿမိဳ႔လုင္၌ သူသည္ ဦးေကာင္းဇံု ဆုိင္ေရွ႔တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ရထားရပ္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ က်ေနာ္ရွိရာသုိ႔ ေျပးလာသည္။
ရထား ထြက္လာေသာ အခါ သူႏွင့့္ က်ေနာ္သည္ တဲြဝအေမွာင္ရိပ္ထဲ၌ အတူ ယွဥ္ရပ္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဘယ္လိုလဲ...ဟင္”
သူသည္ ေအးတိေအးစက္ လုပ္ေနသည့္ က်ေနာ္႔ ကုိ လက္ေမာင္း အတင္းဆဲြလႈပ္ရင္း ကတုန္ကယင္ ျဖင့္ ေမးလာခဲ့သည္။
ေမွာင္ရီ ဆုိင္းစ၌ ၿမိဳ႔လုင္မွာ ေအးၿငိမ္းေနသည္။ အလင္းေရာင္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားသည္ ဟုိသည္ ကြက္ၾကား ထြန္းေနသည္္။ ခ်က္ျခင္းပင္ ၿမိဳ႔လုင္သည္ အေဝး၌ ၿငိမ္သက္ ေနရစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ လြတ္လပ္ေသာ ဤရထားတဲြဝ၌ သူ႔ ေက်ာေပၚသို႔ လက္ကို အသာအယာတင္လုိက္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ မၿပံဳးမိရန္ စိတ္တင္းထားသည္။ မရေတာ့ေပ။ သူကလည္း ၿငိမ္သက္ၿပီး က်ေနာ္႔ ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ ပခုံးေပၚမွ တဘက္စ တခုမွာ မုိေမာက္ေနသည့္ သူ႔ ရင္သားညြန္႔ ေပၚတြင္ ဝဲက်ေနသည္။
“ေျပာစမ္းပါ”
သူက ထပ္ေမးေနသည္။
“ေသတၱာေတြ ပါခဲ့ေသးရဲ႔လား၊ ရင္ထဲပူေနတာဘဲဲ၊ ေအးတိေအးစက္ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို စကားမေျပာဘဲေနကာ ေနာက္ေျပာင္ေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ႔္ လက္ေမာင္း ၾကြက္သားမ်ားကို အားမလုိ အားမရျဖစ္ၿပီး လိန္ဆြဲေနသည္။္
အေတာ္ၾကာမွ “ရင္ေမာင္တုိ႔ လုပ္ရင္ ပိရိပါတယ္” ဟု က်ေနာ္သည္ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ကာ ရုပ္ရွင္ လူၾကမ္းဟန္ျဖင့္ ေျပာဆုိရယ္ေမာလာခဲ့သည္။
“ေမာေနတာဘဲ၊ ရွာေတြ႔ကုန္ရင္ သူ အလုပ္ၿပဳတ္သြားမွာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ အျမန္ ရထားနဲ႔ တုန္းက သူမ်ား ရင္ေလးလုိက္တာ၊ သူမ်ား ရင္ေလးလာရင္ တခုခု ျဖစ္မယ္ဘဲ ထင္တာ၊ နိမိတ္ကလဲ မေကာင္းဘူး၊ မ်က္ရည္ခံေတြ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ေနတာ၊ အဲတာ အိမ္သာထဲဝင္ၿပီး ငိုရတယ္”
သူ႔ အသံသည္လည္း တုန္ယင္ေနသည္။
ဆဒၵဳံေခ်ာင္း၌ သူသည္ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကသူမ်ားျဖင့္ ေသတၱမ်ားကို ခ်ယူကာ ဆင္းေနရစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ လူစီး တဲြဝအေမွာင္ထဲတြင္ တေယာက္တည္း ရပ္ျမဲ ရပ္လာခဲ့သည္။
ခု တခဏအတြက္ကား သူ႔ ကို က်ေနာ္ ကူညီႏုိင္ၿပီ။ ေနာင္ အရွည္အတြက္မူ ရင္၌ ေလးလံ ပင္ပမ္းေနရဆဲပင္။
က်ေနာ္သည္ မိမိကိုယ္ကို အေပၚယံသာ ၾကည့္ရႈသူ... ေပါ့ေပ့ါဆဆမွ်သာ ခံစားတတ္သူ၊ အစိုးရိမ္ ေသာက မရွိသူ ျဖစ္ခ်င္လာသည္။
ဘာေၾကာင့္ ေနာင္ အရွည္အေဝးအတြက္ ေတြးေနရသလဲ။
ဘာေၾကာင့္ မေရရာေသာ အရာမ်ားကို အေမွာင္ထဲ၌ ႀကိဳးစားရွာေဖြေနသူ ျဖစ္ေနရသလဲ။
ေႏြ၏ ေနာက္ဖက္ အစြန္ပုိင္း ရက္မ်ား၌ ေမွာင္ခုိသူမ်ား အတြက္ အသက္ရွဴေပါက္မ်ား တႀကိမ္ ရလာၾကျပန္သည္။
ပင္းေခ်ာင္း ရွာေဖြေရးမ်ား၊ ေတာင္တြင္းႀကီး ရွာေဖြေရးမ်ားသည္ အနာေရာဂါဆုိးတခု ခဏမွ် ျမံဳေနသလုိ ၿငိမ္သက္ေနျပန္သည္။
မညြန္႔ရီ၊ မေအးသြယ္၊ သင္းသင္း၊ ႏုႏု၊ မခင္သိန္း၊ မခင္လွ၊ မေအးျမင့္၊ ကိုေအာင္စိ္န္၊ ကိုစုိးေမာင္ စသူမ်ား တေၾကာ့ျပန္လုိက္လာၾကသည္။
“အတင္း ေမြးတဲ့ ခေလးကေတာ္ ကုိရင္ေမာင္ႀကီးနဲ႔ တရုပ္ထဲ၊ ကိုရင္ေမာင္ႀကီးလုိ ႏွာေခါင္းခၽြန္းခၽြန္းနဲ႔၊ ပါးခ်ိဳင့္ ကေလးနဲ႔၊ နဖူးကလဲ ေမာက္ေမာက္၊ အရပ္ကလဲ ျမင့္ျမင့္၊ ခါးကလဲ ကုန္းေနေသးတယ္”
မေအးသြြယ္ ေနာက္ေျပာင္သည္ ကို အားလုံး ဝို္င္းဝန္းရယ္ေမာလာၾကျပန္သည္။
ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ က်ေနာ္သည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေစ်းသုိ႔လည္း ညိဳညိဳ ထန္းလ်က္ဝယ္သည့္ ေနရာမ်ားသုိ႔ လုိက္ပါသြားသည္။
တခါတရံ၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကိုခ်ိန္းဆုိထားၿပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဘူတာရုံ ေနာက္ေၾကာဖက္ရွိ ေက်ာက္ေတာင္ေၾကာေပၚမွ သုံးဆူတန္း ေစတီကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ သူ႔ ကုိေစာင့္ေနသည္။ ထုိေန႔တြင္ သူသည္ ေစ်းသို႔ ကမန္း ကတမ္း သြားၿပီး က်ေနာ္ခ်ိန္းရာသို႔ ေရာက္လာသည္။
သူသည္ ကုန္းျမင့္ေပၚသို႔ မတ္မတ္ရပ္ ေလွကားျမင့္ႀကီးအတုိင္း စြန္႔စားတက္ေရာက္ေနရစဥ္၌ အသဲတထိတ္ထိတ္ ရင္တဖုိဖုိျဖင့္ ေၾကာက္ရြ႔ံေနသည္။ အေပၚသို႔ ေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္ရပ္ေနရာ ဇရပ္အတြင္းသုိ႔ ေျပးဝင္လာသည္။
“ေၾကာက္လုိက္တာကြယ္..အသဲေတြ တုန္ေနတာဘဲ”
က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို ေငးၾကည့္ရင္း ျပဳံးရုံသာ ျပံဳးေနခဲ့သည္။ သူကမူ ဤ လြတ္လပ္ကာ လူသူကင္းျပတ္သည့္ ေနရာ၌ သူ႔ကို အငမ္းမရ ေပြ႔ဖက္ဖ်စ္ညစ္မည္ထင္ကာ ရင္ဖုိေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးၾကြေနျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ေပြ႔ဖက္လုိသည့္ စိတ္မ်ားကို ခ်ဳပ္တည္းကာ သူႏွင့္အတူ ဘုရားဝတ္ျပဳသည္။ ဝတ္ျပဳစဥ္၌သူသည္ အသံမထြက္ဘဲ တတြက္တြက္ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ ရြတ္ဆိုသည္။
သူ ဘာဆုေတာင္းသည္ကို က်ေနာ္သည္ မေမး။
ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးလွ်င္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ေက်ာက္ေတာင္စြန္း၌ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ရပ္ကာ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ သူ စကားေျပာမည္ျပဳလွ်င္ က်ေနာ္သည္ လက္ကာ ျပထားလုိက္သည္။ သူသည္လည္း က်ေနာ္၏ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနေစလုိသည့္ ဆႏၵကို သေဘာေပါက္လာသည္။ က်ေနာ့္ နံေဘး၌ မလႈပ္မရွက္ၿငိမ္သက္ ရပ္ေနသည္။
ဤ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ၿငိမ္သက္ေအးၿငိမ္းေနသည္။ေတာင္ခုိုးမ်ား ေဝ႔လာသည္၊ ေလမ်ားတုိးေဝွ႔ လာသည္။ ေအာက္ဖက္ရွိ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းတုိက္မ်ားသည္လည္း ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ဟုိဖက္ ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚရွိ ေရႊေတာင္ဦး၊ လြမ္းေစတီ၊ အျခား ေစတီေတာ္မ်ားမွ ဆဲြလဲသံမ်ား ပ်႔ံလြင့္လာသည္။ အျခားေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ဤ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းေအာက္၌ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အေဝးရွိ ပုပားေတာင္မႀကီးမွ ျမဴခုိးမ်ား ေဝ႔လာေနသည္။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း တၿမိဳ႔လုံးကို စးီျမင္ေနရသည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ရင္ခြင္အတြင္းသုိ႔ လဲွမွီလုိသျဖင့္ သူ႔ ပခုံးကို က်ေနာ္႔ ဖက္သုိ႔ ညြတ္ကုိင္းသည္္္္္္္္္္္္္္္္္္္။
က်ေနာ္သည္ မသိမသာ ေနာက္ဆုတ္ကာ သူ႔ ကုိလက္ကာျပလုိက္ျပန္သည္။
သူသည္ က်ေနာ္႔ ကို ရုိက္ႏွက္ပစ္လုိေသာ္လည္း သည္းခံေနရပုံမ်ိဳးျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အေတာ္ၾကာလွ်င္ သူသည္ “ဘာမွ ေျပာစရာမရွိဘူး မႈတ္လား” ဟု ခပ္တုိးတုိးေမးသည္။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကိုသာ ယမ္းျပလိုက္၏။
သူသည္ က်ေနာ္႔ကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ဆင္းသြားေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ ဤ သုံးဆူတန္းေစတီ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းထိပ္၌ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ဆုံၾကလွ်င္ သူသည္လည္း စကားမေျပာရန္၊ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ ေနရန္ အက်င့္ရလာသည္။ က်ေနာ္႔ ကို နားလည္လာသည္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း က်ေနာ္႔ လုိပင္ ၿငိမ္သက္ေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ ေအးၿငိမ္းေသာ ၾကည္ႏူးမႈကို ခံစားတတ္လာသည္။
ဤကဲ့သို႔ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦး လြတ္လပ္ တိတ္ဆိတ္သည့္ ေနရာ၌ ေတြ႔ဆုံၿပီး စကားမေျပာဘဲ ဘုရားအတူဝတ္ျပဳ၊ အတူရပ္ကာ၊ ကၠဳေျႏၵႀကီးမားစြာ ေနရသည္ကုိ သူ ႏွစ္သက္လာသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဤ ကုန္းေတာ္ေပၚ၌ ေနရခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ရထားေပၚတြင္ ေနရခ်ိန္မ်ားမွာ ငရဲႏွင့္ နိဗၺာန္လုိျခားနားေပသည္။
ရထားေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဆူညံရႈပ္ေပြမႈမ်ားျဖင့္သာ ေရာေထြးေနေတာ့သည္။ မညြန္႔ရီ၏ ထန္းလ်က္ ေတာင္းမ်ား လူအလိမ္ခံလုိက္ရသည္ဆုိေသာ အသံမ်ိဳးကို မၾကား၍ မရ။ ဘယ္မိန္းကေလးကုိ ဘယ္သူေတြက ဖ်က္ဆီးလုိက္ျပန္ၿပီဆုိေသာ စကားကုိ မၾကား၍ မရ။ မၾကင္ယုံတေယာက္ ငရုတ္သီးမ်ားႏွင့္မိသျဖင့္၊ သူ႔ အေဖာ္မ်ားကုိ မေဖာ္ဘဲ အနစ္နာခံလုိက္သျဖင့္အမႈျဖစ္ ေထာင္က်သြားၿပီ ဆုိသည့္ သတင္းကို မၾကား၍ မရ။ ပင္းေခ်ာင္းတြင္ ယခင္ဖမ္းဆီးေနေသာရဲမ်ား ျပန္လာၾကျပန္ၿပီဟူေသာ သတင္းကို မၾကား၍ မရ။
ဤ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ေရလႈိင္းလို နိမ့္လုိက္ ျမင့္လုိက္ျဖင့္ မတည္ၿငိမ္ႏုိင္ေပ။
သည္တႀကိမ္၌ ပင္းေခ်ာင္းရွာေဖြေရးမ်ား၏ ရွာေဖြဖမ္းဆီးမႈသည္ ပို၍ တင္းက်ပ္ျပင္းထန္လာသည္။ ထန္းလ်က္ တပိႆာအထုပ္ကေလးမ်ားပင္ မခ်န္။ ေမွာင္ခုိသမားမ်ား၏ အသံမ်ားမွာလည္း က်ယ္ရာမွ တုိးသက္ သြားၾကသည္။ ပင္းေခ်ာင္းရဲမ်ားသည္ ပုိင္ရွင္မ်ား မမိသျဖင့္ ပ္ုိ၍ ေဒါသျဖစ္လာၾကသည္္။
သူေတာင္းစားႀကီး ပခံုးမွ ထန္းလ်က္ထုပ္ကို ဆြဲယူလိုုက္ၿပီး မ်က္မျမင္ သူေတာင္းစားႀကီးကို ဘယ္ကဲ့သို ့အေရးယူရမည္မသိ ျဖစ္သျဖင့္ ပို၍ေဒါပြေနသည္။
သူသည္ သူ ေတာင္းစားႀကီး၏ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပုိ႔သေနသည့္ ပါးစပ္ကို လုိက္၍ ပိတ္လိုက္ခ်င္ပုံရေနသည္။
သူေတာင္းစားသည္လည္း ရွာေဖြဖမ္းဆီးေရးမ်ား ၾကား၌ သူ႔ ပခုံးမွ ထန္းလ်က္ထုပ္ဆဲြယူလိုက္သည္ကို ဂရုမျပဳဘဲ ဆက္လက္၍ ေတာင္းရမ္းသြားသံမွာ ရဲသားကုိ အရဲြ႔တုိက္ေနသလုိျဖစ္ေနျပန္သည္။
“သနား ၾကပါခင္ဗ်၊ သနားၾကပါခင္ဗ်၊ က်ဳပ္ဟာ ဟုိတုန္းက နတ္ေမာက္ဘူတာက ကူလီအလုပ္သမားႀကီး ျမဒင္ပါဗ်၊ သူေတာင္းစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘဝကအေၾကာင္း မေကာင္းေတာ့ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းကြယ္ေပ်ာက္လုိ႔ ေဟာဒီ ေျမးကေလးတေယာက္နဲ႔ ရြာစဥ္ေရွာက္ ေတာင္းစားေနရပါတယ္ခင္ဗ်”
ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ ပင္းေခ်ာင္း၌ ဆုိက္ရပ္လွ်င္ ဤအသံမ်ားျဖင့္ ဆူပြတ္လာသည္။
ပင္းေခ်ာင္း ရဲမ်ားသည္ ပိုင္ရွင္ေဖာ္ထုတ္ရန္လည္း ႀကိဳးပမ္းလာသည္။
“ဒါနင့္အထုပ္ မႈတ္လား”
ျဖဴေစာထီး ဘဝမွ စုေတလာခဲ့ေသာ ရဲသားသည္ ခုံတခုံေအာက္မွ တပိႆာခန္႔ ထန္းလ်က္ထုတ္ကုိ ဆဲြယူလုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တရားခံရွာတတ္လာသည္။
ညိဳညိဳသည္ ခါးေကာ့၍ ကိုယ္ကုိမတ္လုိက္သည္။
သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ နီျမန္းေနေသာ္လည္း သူသည္ ကၠဳေျႏၵမပ်က္ ေစရန္ စိတ္တင္းထားသည္။
“မဟုတ္ဖူး” ဟု သံျပတ္ႏွင့္ေျဖလုိက္သည္။
“ေအး.... အျမဲတမ္း နင္တုိ႔ မ်က္ႏွာေတြခ်ည့္ ျမင္ျမင္ေနရတာ တရားခံရွာမရဘူး၊ နင္တုိ႔ တီဘီစီပါ ဖမ္းပလုိက္မယ္ သိလား၊ ခု နင္တုိ႔ကို ငါ ဖမ္းႏုိင္တယ္”
“ဖမ္းႏုိင္ရင္ ဖမ္းေပါ့”
“တယ္... ငါေလ.... ေဟ့....ဒီထုပ္ေတြ ေအာက္ခ်ကြာ၊ ထန္းညက္ တလုံးေတြ႔ရင္ တလုံးကိုဖမ္း၊ ဒီေမွာင္ခုိေတြ အျမစ္ကုိ မျပဳတ္ဖူး၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လုပ္ရ ရမယ့္ဟာေတြ”
ဤ အသံမ်ားၾကားထဲတြင္ သူေတာင္းစားအုိႀကီး၏ “ က်န္းမာၾကပါေစ...ခ်မ္းသာၾကပါေစ... သတၱဝါအမ်ား ကိုယ္ စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာၾကပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းေမတၱာ ပုိ႔သသံသည္လည္း ေရာေထြးေနသည္။
ရထားႀကီး ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ အခါ၌ကား ဤအသံအေပါင္းသည္ ေနာက္၌ က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။
ရထားႀကီးေပၚတြင္ မည္သူမွ် စကားမေျပာၾကဘဲ ၿငိမ္သက္လာေနခဲ့သည္။ ရထားခုတ္ေမာင္းေနသံသာလွ်င္ ဆူညံေနသည္။ မည္သူမွ် စကားမေျပာခ်င္ၾကေတာ့။ သူတုိ႔ ေျပာေနက်စကားမ်ားမွာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဤ ညည္းညဴသံမ်ားကုိ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ မည္သူ႔ ထံကမွ မၾကားခ်င္ေတာ့ေပ။
ထုိညေနက လူအမ်ားက ညိဳညိဳ႔ ကို ေမွာင္ခုိသမကေလး အျဖစ္ျဖင့္ သိေနၾကၿပီကို ေတြးလာမိကာ က်ေနာ္သည္ သူ႔ အတြက္ ပို၍ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္လာခဲ့၏။ သူသည္လည္း သူ႔ ကို ရဲသားတဦးက စြပ္စဲြလုိက္သည္ကုိသာ ေတြးလာခဲ့သည္။ သူ႔ ေနာက္မွ သူ႔ အရိပ္သည္ ထက္ၾကပ္မကြာ ေျပးလုိက္ လာေနသည္ကို မေၾကာက္ရံ႔ြ၍ မျဖစ္ေတာ့။
တညေနခင္းလုံးလုံး သူ႔ အနား၌ ထုိင္ကာ စာရင္းမ်ား လုပ္လာခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ သူ႔ ကို စကား တလုံးမွ် မေျပာမိ။
ဤကဲ့သို႔ ရထားတစင္းလုံး အဖမ္းအဆီး ခံရစဥ္တြင္ လြတ္ေျမာက္ က်န္ရစ္ခဲ့သူမွာ ကုိေရႊေယာက္ႏွင့္ သူ႔ သား ႏွစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ၿမိဳ႔သစ္မွ ရထား ထြက္ခြာလာခဲ့လွ်င္ ကိုေရႊေယာက္သည္ လဖက္ရည္ဘုိး ေပးရန္ က်ေနာ္ရွိရာသုိ႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ က်ေနာ္ ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း သူသည္ ဆယ္တန္တရြက္ကို အတင္းအက်ပ္ ေပးေနျပန္သည္။္္္္္္္္္္္္္္္္
“စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ဟာ”
သူက ညိဳညိဳ႔ ကို အားေပးေလသည္။
သူသည္ ေနရာမွမခြါေသးပဲ ရပ္ေနသည္ကို က်ေနာ္သည္လည္း မသိနိဳင္။
ၿမိဳ ့လုင္ကို ေက်ာ္လြန္လာသည္အထိ သူသည္ မခြါေသး။
“သြားေတာ့ေလ ကိုေရႊေယာက္↔ဟု က်ေနာ္ေျပာေသာ္လည္း သူသည္ ၿငိမ္ေနခဲ့၏။
ေနာက္ဆံုး၌ သူသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ညိဳညိိဳကို ဤရထားေပၚရွိ အိမ္သာတတြဲတြင္ပါသည့္ ေခါင္မိုးမွ အေပါက္အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာေလသည္။ ဤကိစၥမွာ သူ ့အသက္ႏွင့္ထပ္တူ ေစါင့္ထိမ္းထားရမည့္ အရာျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္လည္း ခံစားရသည္။
“ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအိမ္သာပါတဲ့ရထားနဲ ့ကိုက္ပီး က်ေနာ္ ႏွစ္ရက္မွ တပတ္လိုက္တာ↔
သူက လိွ်ဳ ့ဝွက္ၿပီး အသံံတုန္တုန္ျဖင့္ ေျပာေနသည္။
“အဲဒီအေပါက္က ငါးဆယ္ဆန္ ့တယ္၊က်ေနာ္္ႏွစ္ဆယ္၊ က်ေနာ့္သားသံုးေယာက္ရွိတုန္းက သူတို ့ကသံုးဆယ္၊ေျခနိဳင္လက္နိဳင္ ေျပးလႊားေကာင္းရုံေပါ့ဆရာ၊ ခုေတာ့ က်ေနာ့္သားႀကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီမွာ မိညိဳတဆယ္တင္ ↔
သူသည္ စကားေျပာေနရင္း အသံေတြတုန္လာသည္။ သူ ့သားႀကိီးကို သတိရလာသည္။
သူ ေနရာမွ ထသြားသည္အထိ က်ေနာ္လည္း သူ ့ကို စကားျပန္မေျပာ မိ။ ညိဳညိဳသည္လည္း သူ ့ကို ေက်းဇူးတင္သည္ဟု ျပန္မေျပာလိုက္။ သူသည္ ေနရာမွ ျငိမ္သက္စြာထြက္ခြါသြားသည္။
အတန္ၾကာသည္အထိ က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္သက္ေနမိ၏။ ဘဝတူလူသားခ်င္းအေပၚ၌ထားရမည္ဟု အသိမရွိဘဲ သူ ့အလိုလို ႏွလံုးသားမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည့္ ထိုေမတၱာတရားမွာ နက္ရွိဳင္းလွသည္ဟု ခံစားေနရျပန္သည္။
နိဳင္ဝင္းေဆြ
အခန္း (၁၃)သို ့ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္...
